Ανατροπή-Ελευθερία-Δημοκρατία (αναδημοσίευση)

από politikokoraki.blogspot.gr

Φορολογικές φυλακές οραματίστηκε ο Στουρνάρας...

Κι άλλη πόρτα μάς "άνοιξε"!!

*** Το ΔΝΤ "ζήτησε" κατάσχεση τραπεζικών λογ/σμών 

μεγαλοφοροφυγάδων.

Ο Στουρνάρας πρότεινε...ισοδύναμο!!

- ΦΩΤΗ...εσύ τι λες;;!!

*** Τρία χρόνια μας τσακίζουν με μειώσεις μισθών/συντάξεων,

αυξημένες και νέες φορολογήσεις, ακρίβεια κλπ...

και τώρα λένε πως έκαναν "λάθος" στον πολλαπλασιαστή ύφεσης.

- Συμπέρασμα: Η Εξαθλίωση συνεχίζεται...

*** Μετά τον νεκροθάφτη Λοβέρδο, σήμερα βγήκε και

ο Ν.Χριστοδουλάκης να τα "χώσει" στο ΔΝΤ!!

- Οι γερμανόφιλοι Σημίτηδες επανέρχονται...

*** Στη Χώρα μας "δεν" υπήρχαν ποτέ κοινωνικές τάξεις

και ομάδες. Ετσι ήθελαν οι κυβερνήσεις και οι σύμμαχοι τους.

Αυτό τους εξυπηρετούσε.

Υπήρχαν μόνο συντεχνίες, που μετατρέπονται σε αγέλες.

- Αυτό θέλουν...να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας...

Ο δημόσιος υπάλληλος με τον ιδιωτικό...ο ιδιωτικός με τον άνεργο.

*** Μας παίρνουν τις δουλειές, τα μισθά, τα σπίτια...

Ξεπουλούν νερά, ηλεκτρικά, ακίνητα, επιχειρήσεις...

Κυβερνούν με ΠΝΠ και ΜΑΤ...

- Τι στο διάολο να γίνει ακόμα να ΞΕΣΗΚΩΘΟΥΜΕ;;

ΑΝΑΤΡΟΠΗ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ...

...για να φέρουμε τα πράματα...ΑΡΙΣΤΕΡΑ!!

Α Ν Ε Ν Δ Ο Τ Ο Σ...

Μέχρι να ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ τη Μαύρη Συγκυβέρνηση

Αναρτήθηκε από Δημήτριος Ζ

Δεν έχουμε... δε δίνουμε -Στα 56,7 δις οι ανείσπρακτες οφειλές! (αναδημοσίευση)

από giorgossarris

Μερικά πραγματικά τρομερά στοιχεία:

Αλλα 13,2 δις προστέθηκαν στο βουνό* των οφειλών στις εφορίες και στις πλάτες φορολογουμένων τον προηγούμενο χρόνο! Από αυτά το Δημόσιο κατάφερε να ειπράξει μόλις 1,4 δις! (δηλαδή έμεινε υπόλοιπο ανείσπρακτων για το 2012 11,8 δις)*

Για να δούμε που πάει το πράγμα δίνουμε τους αριθμούς των προηγούμενων ετών.

Συσωρευμένες Ανείσπρακτες οφειλές 2010: 39 δις!

Συσωρευμένες Ανείσπρακτες οφειλές 2011: 45 δις!!

Συσωρευμένες Ανείσπρακτες οφειλές 2012 : 56,7 δις!!!

Το τελευταίο νούμερο είναι περίπου όσο είναι...τα ετήσια έσοδα του προυπολογισμού.

Ένα παρόμοιο νούμερο εμφανίζεται επίσης ως κόκκινα δάνεια των τραπεζών, μη εξυπηρετούμενα δηλαδή. Με λίγα λόγια ο λαός και οι εργαζόμενοι δεν έχουν πλέον να δώσουν και η κυβέρνηση εξακολουθεί να τους ζητάει.

Η τρόικα πρέπει να πούμε ότι ζητά τήρηση των συμφωνηθέντων και είσπραξη με "κάθε νόμιμο τρόπο" των οφειλόμενων. Απαιτεί "αυστηρή εφαρμογή του Κώδικα Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων"με κατασχέσεις κινητών και ακινήτων, μισθών, συντάξεων, λογαριασμών κλπ.

Για να μην ξεχνιόμαστε υπάρχουν και οι ρήτρες αυτόματης ενεργοποίησης νέων μέτρων σε περίπτωση που δεν θα πιάνονται οι στόχοι που ψηφίστηκαν από τα 3 κόμματα πρόσφατα. Μιλάμε δηλαδή για πολιτικές υπέρ του λαού με το λαό στον τοίχο. Δημοκρατία, κοινωνική ευαισθησία, συνεννόηση είναι το τρίπτυχο με το οποίο βαδίζει η κυβέρνηση που διαμαρτύρεται για ...τη βία της χύτρας ταχύτητος και των γκαζακίων, ενώ ο λαός είναι αντιμέτωπος με πραγματική και φριχτή βία.

Κατά τα άλλα τα πράγματα πηγαίνουν καλά, και υπάρχει αισιοδοξία ότι θα επιστρέψουμε στις αγορές οσονούπω. Ειπαμε, η αισιοδοξία είναι δωρεάν. Το να τηρηθεί μεχρι κεραίας το μνημόνιο σημαίνει ζωές και περιουσίες, που αποκτήθηκαν με ιδρώτα και αίμα, να παραδοθούν κυριολεκτικά στην πυρά.

Η σωτηρία είναι σωτηρία όμως. Αν αυτό σημαίνει το χαμό κάποιων ομάδων τι να κάνουμε. Δε θ'ασχοληθούν τώρα και με τις μειοψηφίες. Το θέμα είναι να σωθεί η πατρίς!

Υ.Γ: Ενα άλλο στοιχείο που μου έκανε εντύπωση και δίνει έναν επιπλέον τόνο αισιοδοξίας είναι κι αυτό: Εκτός από το 1,5 εκ. ανεργων άλλες 450000 εργαζόμενοι έχουν να πληρωθούν τουλαχιστον 6 μήνες! Αυτοί δεν είναι άνεργοι, δουλεύουν, αλλά δεν...

Τόσο καλά.

Σημείωση του διαχειριστή: Δηλαδή μέσα σε ένα χρόνο δημιουργήθηκαν ανείσπρακτες οφειλές κατά το 1/4 των συνολικών, δηλαδή αυτών που συσωρεύτηκαν εδώ και δεκαετίες ! Τα συμπεράσματα εύκολα. Ο τρόμος τους είναι αυτός, τα ΕΣΟΔΑ. Για να πληρώνουν τους τοκογλύφους και τους υποτακτικούς τους. 

Κοινωνικό Ιατρείο-Φαρμακείο στα Εξάρχεια. Έναρξη λειτουργίας

Το Κοινωνικό Ιατρείο-Φαρμακείο Αθήνας ξεκίνησε τη λειτουργία του στις 22/01/2013 στην οδό Κάνιγγος 33, στον 1ο όροφο. 

Το ιατρείο θα λειτουργεί καθημερινά τις εργάσιμες ημέρες εντελώς δωρεάν για ανασφάλιστους ως τακτικό ιατρείο γενικής ιατρικής, καρδιολογικό, πνευμολογικό, νευρολογικό, παιδιατρικό, δερματολογικό, ψυχιατρικό, τμήμα ψυχοκοινωνικής υποστήριξης, οδοντιατρείο και φαρμακείο.

Ραντεβού θα μπορεί να κλείσει κανείς στο τηλ. 210 - 3802037 τις πρωινές ώρες (11.00 -1800) των εργασίμων ημερών.

Πoιοι δικαιούνται φθηνότερο ρεύμα κατά 42%

πηγή: εφημερίδα Ημερησία

Μεγάλη ζήτηση  καταγράφεται στη ΔΕΗ για το κατά 42% φθηνότερο ηλεκτρικό ρεύμα. Σύμφωνα με πληροφορίες του στην ειδική τηλεφωνική γραμμή που έχει ανοίξει εδώ και οκτώ μέρες στην επιχείρηση για το Κοινωνικό Οικιακό Τιμολόγιο (ΚΟΤ) έχουν υποβληθεί τηλεφωνικά γύρω στις 14.000 αιτήσεις.

Το ειδικό τιμολόγιο απευθύνεται στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού και είναι χαμηλότερο κατά 42% σε σχέση με τις χρεώσεις που ισχύουν για τα υπόλοιπα νοικοκυριά. Εφαρμόζεται στο σύνολο της τετραμηνιαίας κατανάλωσης, εφόσον:

1. Η κατανάλωση αφορά σε κάλυψη αναγκών της κύριας κατοικίας του δικαιούχου

2. Η παροχή ρεύματος είναι στο όνομα του δικαιούχου ή του/της συζύγου

3. Η κατανάλωση είναι από 200 kWh (κιλοβατώρες) έως 1.500 ή 1.700 κιλοβατώρες ανά τετράμηνο και ανάλογα με την κατηγορία των δικαιούχων. Αν το νοικοκυριό κάψει πάνω από αυτά τα όρια τότε η χρέωση γίνεται με τις τιμές του κανονικού οικιακού τιμολογίου. Επίσης στα όρια των 1.500 kWh ή 1.700 kWh δεν λαμβάνονται υπόψη οι καταναλώσεις του νυχτερινού τιμολογίου.

Οι δικαιούχοι

Οι κατηγορίες των δικαιούχων του Κοινωνικού Οικιακού Τιμολογίου είναι:

-Άτομα με Χαμηλό Εισόδημα: Άτομα που έχουν ετήσιο οικογενειακό εισόδημα μικρότερο των 12.000 ευρώ, προσαυξημένο κατά 3.000 ευρώ ανά τέκνο για τα πρώτα 2 παιδιά και με τετραμηνιαία κατανάλωση ημέρας 200 kWh – 1.500 kWh

-Τρίτεκνοι: Άτομα με τρία παιδιά και ετήσιο οικογενειακό εισόδημα μικρότερο από το ποσό των 23.500 ευρώ και με τετραμηνιαία κατανάλωση ημέρας 200 kWh – 1.700 kWh

Μακροχρόνια άνεργοι: Άτομα που είναι άνεργοι για συνεχές χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των 6 μηνών, με ετήσιο οικογενειακό εισόδημα μικρότερο από το ποσό των 12.000 ευρώ, προσαυξημένο κατά 3.000 ευρώ ανά τέκνο για τα πρώτα 2 παιδιά, στο οποίο δεν λαμβάνεται υπόψη το εισόδημα από μισθωτές υπηρεσίες για την περίοδο που προηγήθηκε της περιόδου ανεργίας και με τετραμηνιαία κατανάλωση ημέρας 200 kWh – 1.500 kWh.

-Άτομα με αναπηρία: Άτομα με αναπηρία 67% και άνω ή άτομα που τα βαρύνουν προστατευόμενα μέλη με αναπηρία 67% και άνω, με ετήσιο οικογενειακό εισόδημα μικρότερο από το ποσό των 23.500 ευρώ και με τετραμηνιαία κατανάλωση ημέρας 200 kWh – 1.700 kWh.

-Άτομα που χρήζουν μηχανικής υποστήριξης: Άτομα που χρήζουν μηχανικής υποστήριξης ή άτομα που τα βαρύνουν προστατευόμενα μέλη που χρήζουν μηχανικής υποστήριξης, με ετήσιο οικογενειακό εισόδημα μικρότερο από το ποσό των 30.000 ευρώ και με τετραμηνιαία κατανάλωση ημέρας μεγαλύτερη από 200 kWh. Οι καταναλώσεις, πέραν των 2.000kWh, θα τιμολογούνται με το οικιακό τιμολόγιο ΔΕΗ, όπως ισχύει κάθε φορά.

Τα δικαιολογητικά

Οι πελάτες που θέλουν να υποβάλλουν αίτηση το μόνο που χρειάζεται να γνωρίζουν είναι:

1. Τα στοιχεία της παροχής τους (Κωδικό Ηλεκτρονικής Πληρωμής και Αύξοντα Αριθμό λογαριασμού)

2. Τα στοιχεία της αστυνομικής τους ταυτότητας και το ΑΦΜ τους (και του/της συζύγου εφόσον είναι έγγαμοι)

3. Στην περίπτωση των ατόμων που χρήζουν ενεργοβόρας μηχανικής υποστήριξης και μόνο χρειάζεται επιπλέον βεβαίωση χρήσης ενεργοβόρας συσκευής απαραίτητης για τη ζωή του ασθενούς από κρατικό ασφαλιστικό φορέα, στον οποίο υπάγεται ο δικαιούχος. Στην περίπτωση που κάποιος είναι ανασφάλιστος χρειάζεται αντίστοιχη βεβαίωση από κρατικό νοσοκομείο.

Η εφαρμογή του ΚΟΤ, αφού έχει υποβληθεί η αίτηση, ξεκινά από τον πρώτο εκκαθαριστικό λογαριασμό που θα εκδοθεί μετά την ολοκλήρωση του ελέγχου των στοιχείων από τους αρμόδιους φορείς (Υπ.Οικονομικών, ΟΑΕΔ) και θα αφορά στο σύνολο της ημερήσιας κατανάλωσης, ανεξάρτητα δηλ. εάν ο εκκαθαριστικός λογαριασμός αφορά και διάστημα πριν την ημερομηνία ολοκλήρωσης του ελέγχου.

Αλλαγή παροχής

Όσοι δεν έχουν στο όνομά τους παροχή ρεύματος μπορούν να κάνουν αλλαγή χωρίς να χρειάζεται να προπληρώσουν τη λεγόμενη «εγγύηση». Το ύψος αυτής δεν θα ξεπερνά τα 20 ευρώ και θα επιμερίζεται σε έξι ισόποσες διμηνιαίες άτοκες δόσεις με ενσωμάτωσή τους στους επόμενους λογαριασμούς.

Που υποβάλλονται οι αιτήσεις

Οι αιτήσεις για το Κοινωνικό Οικιακό Τιμολόγιο υποβάλλονται:

- ηλεκτρονικά μέσω της ιστοσελίδας της ΔΕΗ (Διαχειριστής Δικτύου ή Διαχειριστής μη Διασυνδεδεμένων Νησιών) στο www.dei.gr.

- Τηλεφωνικά στο 210-9298000 (αστική χρέωση) τις μέρες Δευτέρα έως Παρασκευή και ώρες 7πμ-10μμ και το Σάββατο τις ώρες 7πμ- 3μμ

Στα καταστήματα της ΔΕΗ γίνεται μόνον διανομή ενημερωτικού εντύπου σχετικά με το Κοινωνικό Οικιακό Τιμολόγιο και παρέχονται σχετικές πληροφορίες.

 

Σαν να μην πέρασε μια μέρα ΙΙ (αναδημοσίευση)

πηγή: από φιλικό βlog

Νύχτα και πάλι χτύπησαν οι θρασσύδειλοι τους απεργούς του ΜΕΤΡΟ. Όπως και στο Πολυτεχνείο τότε. Γνώρισμα η δειλία μισθοφόρων εντεταλμένων να διεκπεραιώνουν τα σκοτεινά σχέδια των ηγεμόνων τους.

Μα όσο και αν η νύχτα έχει απλωθεί, σκεπάζοντας με το σκοτάδι της κάθε γωνιά του είναι αυτής της χώρας, αυτής της κοινωνίας, πάντα κάποιοι φάροι θα μένουν αστράφτοντας το φώς των δρόμων μας.

Και πληθαίνουν αυτοί οι φάροι, οι τόποι θυσίας και προσφοράς για τους επόμενους. Για να δίνουν την απάντηση όχι στους τυράννους κάθε εποχής, αλλά στις σκοταδιασμένες συνειδήσεις των ανθρώπων. Συνειδήσεις που καταθέτουν το μίσος του εγώ τους, τη μικρότητα του νού τους στο βωμό των ισχυρών.

Αυτά μόνο σαν αφιέρωμα στον αγώνα των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ

και μερικά για τους άλλους...

Δεν οργίζομαι με τους τυράννους και τα όργανά τους. Αλλά με εκείνους που εθελοντικά ανοίγουν πρόθυμα τον δικό τους τάφο, που δέχονται να γίνουν σωροί πτωμάτων πάνω από τους οποίους θα αναρριχηθεί ο εισβολέας στα τείχη της πόλης.

Που ούτε για μια στιγμή δεν τους πέρασε από το νού πως βαφτίστηκαν πολίτες ελεύθεροι γιατί κάποτε, εδώ και χιλιάδες χρόνια υπήρξαν φάροι που οδήγησαν την ανθρωπότητα στο οκτάωρο, στο δικαίωμα ψήφου, στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, στο δικαίωμα της εργασίας. Φάροι που έσπασαν τις αλυσίδες της δουλείας.

Εξωνημένε πολίτη Γιαννο-Κωστό-Παπαδό- Χριστό- Πουλε, ή όπως αλλοιώς λέγεσαι, διέγραψε από την ταυτότητά σου το πατρώνυμο, το γένος, το επάγγελμα και ό,τι άλλο είναι γραμμένο να σε κάνει ξεχωριστό και ελεύθερο πολίτη. Γράψε εξωνημένε μου πολίτη το νέο σου πατρώνυμο: του Πρετεντέρη, του Μπόμπολα, του Αλαφούζου, του Τόμσεν, της Μέρκελ, του Ομπάμα, ή όποιου άλλου αφέντη θέλεις να υπηρετήσεις. Φόρεσε και τη στολή του δούλου, δούλεψε 16 ώρες το εικοσιτετράωρο και τότε ξέρνα τη μοχθηρία και τη μικρότητά σου πάνω στους φάρους που καταδέχθηκαν να σου δείξουν την πόρτα του παραδείσου των ονείρων τους. 

Α!, και επέστρεψε παρακαλώ στα αφεντικά σου όλους τους μισθούς και τα δικαιώματα που εισέπραττες και καρπωνόσουν τόσα χρόνια με τις πλάτες και τους αγώνες αυτών που τώρα φτύνεις.

Αν θέλεις να υπηρετήσεις τα αφεντικά σου αυτός είναι ο δρόμος της μόνης αρετής που ίσως να διαθέτεις, της εντιμότητας. 

ΜΕΤΡΟ: Όταν τραγουδάνε οι δρόμοι, υπάρχει ελπίδα

Παναγιώτης Μαυροειδής

από http://aristeroblog.gr/

Ο πρωθυπουργός βγήκε μέσα στη βροχή για να ανακοινώσει την επίταξη των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ. Δεν είναι και απλό πράγμα. O πολύς κύριος Σαμαράς ούτε που πάτησε στο ‘’ναό της δημοκρατίας’’, στη Βουλή, όταν γινόταν συζήτηση για τη λίστα Λαγκάρντ. Άφησε τότε ένα θλιβερό Βενιζέλο να βγάλει τα μάτια του. Αλλά τώρα ο εχθρός λαός είναι προ των πυλών και είναι πιο επικίνδυνος φαίνεται από τους κοινοβουλευτικούς διαξιφισμούς που λύνουν τις διαφορές με χαρτάκια σε κάλπες.

Είχε προηγηθεί ο Υπουργός Μεταφορών για να υπερηφανευτεί ότι αυτός πρότεινε την επιστράτευση. Και αυτό έχει τη σημασία του. Τόσες και τόσες φορές, οι υπουργοί ούτε που πατάνε στη Βουλή, για να απαντήσουν σε επερωτήσεις βουλευτών που τους αφορούν άμεσα. Και αποκρίνονται στους ελαχιστότατους παρόντες, οι ορντινάτσες τους και οι τοίχοι. Αλλά τώρα, το θέμα ήταν σοβαρό, τα ερωτήματα τα έθεταν εργάτες με συλλογικό τρόπο. Έπρεπε λοιπόν ο εθνικός ήρωας που κατάφερε να χαρίσει την Ολυμπιακή στο Βγενόπουλο, να βγει στο κυνήγι της κατουρημένης ποδιάς.

Πόσο γελοίοι ακουγόταν αλήθεια! Ο φυσιολογικός άνθρωπος, για να καταφερθεί εναντίον κάποιου, με οποιοδήποτε τρόπο, πρέπει πρώτα να έχει θυμώσει, σωστά ή δίκαια. Αλλά για να θυμώσεις, πρέπει να υπάρχουν πράγματα που αγαπάς πολύ και άλλα τόσα που τα μισείς με το αντίστοιχο πάθος, έχοντας αρχές και αξίες. Αλλά ο πρωθυπουργός, ο υπουργός και όλο το σινάφι τους, δεν γνωρίζουν τι είναι αυτά τα πράγματα. Δεν είναι ικανοί ούτε και να παραστήσουν το θυμωμένο. Φωνές άτονες, νεκρές, επίπεδες, σαν computerized μηνύματα σε ΑΤΜ Τράπεζας. Πρόσωπα ανέκφραστα, να σου θυμίζουν τις πλαστικές της Τρέμη. Καρτούνς από ξεφτισμένο κόμικς, χωρίς υπόσταση. Ξανακούστε τους, θα το διαπιστώσετε….

Αλλά ήταν και τα κανάλια εκεί. Με τη συκοφαντία ‘’παρά πόδα’’. Να προλάβουν να ρίξουν από μια πέτρα… Την προηγούμενη μέρα, ένας θλιβερός από δαύτους, επικαλείτο την θητεία του στο εργατικό ρεπορτάζ αριστερής εφημερίδας πριν τριάντα χρόνια, για να βεβαιώσει ότι γνωρίζει πολύ καλά πως ‘’οι απεργοί τρώνε και πίνουν στα σπίτια τους, στην υγεία των κορόιδων’’. Αυτός, είναι αλήθεια, ξεχώριζε από τον Σαμαρά και τον Χατζηδάκη. Ξεχείλιζε το στόμα του από μίσος. Οι απλώς αξιοπρεπείς άνθρωποι, οι κάθε άλλο παρά ήρωες, κάνουν τους γενίτσαρους να νοιώθουν τόσο μα τόσο τιποτένιοι και αθεράπευτα ελεεινοί.

Και όμως, ο Σταματόπουλος, ο πρόεδρος των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ, με την απλότητα, την καθαρότητα του, ‘’δουλεύει για αυτούς’’, άθελά του βέβαια ο άνθρωπος. Κάνει όλους αυτούς τους σκυμμένους καραγκιόζηδες να φαίνονται τόσο μα τόσο απαραίτητοι, τολμηροί και αδίστακτοι στο βρώμικο ρόλο τους. Για να εφαρμόσουν την οικονομική και κοινωνική γενοκτονία για χάρη της τρόικας και της οικονομικής ολιγαρχίας. Για να στεριώσουν μια σύγχρονη χούντα και να οργανώσουν την ταφή των λαϊκών ελευθεριών. Για να σταυρώσουν όσους αγωνίζονται. Όσο πιο άγρια εμφανίζεται η απεργία των εργαζομένων, όσο πιο εξωφρενική παρουσιάζουν την απλή απαίτηση ‘’κάτω τα χέρια από τη ζωή μας, δεν παραδινόμαστε’’, τόσο αυτοί εμφανίζονται ως χρήσιμοι. Χρήσιμοι ηλίθιοι, αλλά χρήσιμοιι. Θυμηθείτε τον πρίγκηπα Harry: ''Σκότωσα και γω Ταλιμπάν''...

Από δίπλα όμως, υπάρχουν και άλλοι επιστρατευμένοι, εκτός από τους απεργούς. Είναι οι ‘’αγαναχτισμένες επιβάτες’’, να ξερνάνε από το στόμα ότι γλυκά γλυκά και καταχθόνια τους βάζει στο μυαλό ο κάθε χρυσοπληρωμένος Πρετεντέρης που τολμά να ρωτάει πόσα παίρνει ο μηχανοδηγός. ‘’Δεν είναι τσιφλίκι τους τα μέσα μεταφοράς. Τα έχουμε χρυσοπληρώσει’’, είπε μια κυρία. Θα ρωτήσει άραγε πόσο θα ξεπουληθεί η ΕΥΔΑΠ; Θα το ξέρει όταν θα λέει το νερό νεράκι;

Αυτή η φιγούρα είναι πράγματι η πιο τραγική. Δεν την μισούμε, μας πληγώνει. Είναι οι πελάτες, οι καταναλωτές, που έχουν δικαίωμα να είναι ανοιχτά τα μαγαζιά 24 ώρες και ας μην έχουν λεφτά. Οι οδηγοί που πάντα βιάζονται, να πάνε πού; Οι άνθρωποι της ουράς που βρίζουν τους υπαλλήλους του ΙΚΑ, τη χιλιοταπεινωμένη νοσοκόμα που δίνει την ψυχή της, τον απλήρωτο ειδικευόμενο γιατρό, αλλά που κάθονται κλαρίνο στο ΥΓΕΙΑ, την στιγμή που τα σκάνε. Είναι οι νταλικιέρηδες που μισούν τους αγρότες ή τους ναυτεργάτες, που κλείνουν δρόμους ή σταματούν πλοία. Αλλά και οι μαγαζάτορες που απεχθάνονται τους μεταφορείς, όταν αυτοί με τη σειρά τους διεκδικούν. Είναι οι γονείς που τους φταίει η δασκάλα και οι καθηγητές που ξεσπάνε στα παιδιά. Είναι, όλοι αυτοί, που διασκεδάζουν τον συμβιβασμό τους, με την καταγγελία της αδιαφορίας του ‘’άλλου’’. ‘’Πάντα για τους άλλους μιλάμε’’, που λέει και το τραγούδι… Είναι οι κομματιασμένοι άνθρωποι. Που όλοι έχουν το δικό τους δίκιο, αδυνατώντας να αναγνωρίσουν και σημαδέψουν το ουσιαστικό και πραγματικό άδικο.

Και αυτοί όμως χρωστάνε πολλά, πάρα πολλά. Και στον ξεχασμένο Σιφωνιό της Χαλυβουργίας, και στον Σταματόπουλο του ΜΕΤΡΟ. Σε αυτό που τους έλαχε να αντιπροσωπεύουν: Την προσπάθεια να γίνονται οι αγαναχτισμένοι, οι αδικημένοι, οι ανήμποροι, οι χαμένοι του κοινωνικού κανιβαλισμού, από άμορφη μάζα αλληλο-κατηγορούμενων και άρα χειραγωγούμενων ατόμων, συλλογικό υποκείμενο αγώνα, περηφάνιας, αξιοπρέπειας και ανατροπής. Και το ξέρουν ότι χρωστάνε πολλά. Για αυτό και πίσω από τις κατηγορίες του συρμού ενάντια στον εκάστοτε απεργό ή διαδηλωτή, κρύβεται στον θλιβερό κατήγορο και ένας λυγμός, μια καταχωνιασμένη δειλή ελπίδα να νικήσει και για αυτόν ο αγωνιζόμενος. Και όταν ‘’οι δρόμοι τραγουδάνε’’, όπως μας έλεγε ο Θ. Αγγελόπουλος, όλα είναι δυνατά..

Σύντομη Περιγραφή: 

Παναγιώτης Μαυροειδής

Ο πρόεδρος των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ, με την απλότητα, την καθαρότητα του, άθελα του φυσικά, ''δουλεύει'' για το Σαμαρά, τον Χατζηδάκη, τον Πρετεντέρη. Κάνει να φαίνονται όλοι τους, απαραίτητοι και αδίστακτοι στο βρώμικο ρόλο τους. Για να εφαρμόσουν την κοινωνική γενοκτονία για χάρη της τρόικας και της οικονομικής ολιγαρχίας. Για να σταυρώσουν όσους αγωνίζονται. Όσο πιο άγρια εμφανίζεται η απεργία των εργαζομένων, τόσο αυτοί εμφανίζονται ως χρήσιμοι. Χρήσιμοι ηλίθιοι, αλλά χρήσιμοι…

οι υπογραμμίσεις από τον διαχειριστή

SupMarcos- Πλανήτης Γή: Αυτοί και εμείς (αναδημοσίευση)

από εφημερίδα Δράση (http://efimeridadrasi.blogspot.gr/)

Γενάρης 2013

Ι. Οι (παρα)λογοι όσων βρίσκονται από πάνω

Λένε οι από πάνω: «Εμείς είμαστε αυτοί που διατάζουμε. Είμαστε ισχυρότεροι αν και λιγότεροι. Δεν μας ενδιαφέρει τι λες-ακούς-σκέφτεσαι-κάνεις, όταν είσαι μουγκός, κουφός και ακίνητος.

Μπορούμε να επιβάλουμε στην κυβέρνηση ανθρώπους σχετικά έξυπνους (αν και ήδη είναι δύσκολο να συναντήσεις τέτοιους στην τάξη των πολιτικών), αλλά επιλέγουμε κάποιον εντελώς άσχετο. Γιατί; Γιατί μπορούμε να το κάνουμε!

Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τους αστυνομικούς και στρατιωτικούς μηχανισμούς για να καταδιώξουμε και να φυλακίσουμε πραγματικούς εγκληματίες, αλλά αυτοί συνιστούν ζωτικό μας μέρος. Αντ’ αυτού επιλέγουμε να καταδιώξουμε εσένα, να σε ξυλοφορτώσουμε, να σε συλλάβουμε, να σε βασανίσουμε, να σε φυλακίσουμε και να σε δολοφονήσουμε. Γιατί; Γιατί μπορούμε να το κάνουμε!

Αθώος ή ένοχος; Και ποιον ενδιαφέρει τι απ’ τα δύο είσαι; Η δικαιοσύνη είναι μια ακόμη πόρνη σημειωμένη στην ατζέντα μας και, πίστεψέ μας, δεν είναι η πιο ακριβή. Και ακόμη κι αν πληροίς τους όρους του καλουπιού που επιβάλλουμε, ακόμη κι αν δεν κάνεις τίποτα, ακόμη κι αν είσαι αθώος, θα σε συντρίψουμε. Κι αν επιμένεις να ρωτάς γιατί το κάνουμε, θα σου απαντήσουμε: γιατί μπορούμε να το κάνουμε!

Αυτό σημαίνει να έχεις την Εξουσία. Γίνεται πολύς λόγος για λεφτά, πλούτη κι άλλα τέτοια. Αλλά πίστεψέ μας πως αυτό που εξιτάρει είναι εκείνο το αίσθημα να μπορείς να αποφασίζεις για τη ζωή, την ελευθερία και την περιουσία οποιουδήποτε. Όχι! η δύναμη δεν είναι τα λεφτά, αλλά εκείνο μπορείς ν’ αποκτήσεις μ’ αυτά. Μέρος της Εξουσίας δεν είναι μόνο η ατιμώρητη επιβολή της, αλλά επίσης και πάνω απ’ όλα, η παράλογη άσκησή της.

Και είναι αδιάφορο ποιος εμφανίζεται ποιος βγαίνει μπροστά να μας κατηγορήσει. Αυτά περί δεξιάς και αριστεράς δεν είναι παρά σήματα που δείχνουν στο σοβέρ πού να σταματήσει τ’ αμάξι. Η μηχανή δουλεύει από μόνη της. Δεν χρειάζεται ούτε καν να τιμωρήσουμε το θράσος της αμφισβήτησής σας. Μεγάλες, μεσαίες και μικρές εξουσίες, από όλο το πολιτικό φάσμα, και επιπλέον διανοούμενοι, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, μέλη της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, συναγωνίζονται για το ποιος θα μας πρωτοευχαριστήσει.

Οπότε άντε και γαμήσου, άντε χάσου, δεν πας να κουρεύεσαι; ψώφα, απογοητεύσου, παραδώσου. Για τον υπόλοιπο κόσμο δεν υπάρχεις, είσαι ο κανένας.

Ναι! έχουμε σπείρει το μίσος, τον κυνισμό, τη μνησικακία, την απελπισία, τον θεωρητικό και πρακτικό ωχαδελφισμό, τον κομφορμισμό του «μη χείρον βέλτιστον», τον φόβο που γίνεται παραίτηση.

Και, ναι! τρέμουμε μήπως και όλο αυτό μετασχηματιστεί σε οργανωμένη, εξεγερσιακή βία, με κάθε κόστος. Γιατί το χάος που επιβάλλουμε το ελέγχουμε, το διαχειριζόμαστε, το μετράμε, το τροφοδοτούμε. Οι «δυνάμεις της τάξης» μας είναι οι δυνάμεις για να επιβάλλουμε το χάος μας.

Αλλά ο χαμός που έρχεται από τα κάτω…

Χμμ, αυτοί… Ούτε καν καταλαβαίνουμε τι λένε, ποιοι είναι, πόσο κάνουν.

Και κάποιες φορές είναι τόσο χυδαίοι που ούτε καν ζητάνε πια, ούτε ελπίζουν, ούτε αιτούνται, ούτε εκλιπαρούν, παρά μόνο κάνουν πράξη την ελευθερία τους. Φαντάσου αισχρότητα!

Αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος. Ο κόσμος που γυρίζει αλλού το βλέμμα, που βγαίνει απ’ το καλούπι, που το σπάει, που το αγνοεί. Ξέρεις τι μας έχει εξυπηρετήσει καλά; Εκείνος ο μύθος της ενότητας με κάθε κόστος. Να συμφωνείς μόνο με το αφεντικό, τον επικεφαλής, τον αρχηγό, τον ηγέτη, ή όπως αλλιώς τον λένε. Είναι πιο εύκολο να ελέγξεις, να διοικήσεις, να περιορίσεις, να εξαγοράσεις έναν/μία παρά πολλούς. Και φτηνότερο. Μαζί και οι ατομικές εξεγέρσεις. Τόσο συγκινητικά άχρηστες.

Αντίθετα το επικίνδυνο, το πραγματικό χάος έρχεται όταν ο καθένας γίνει συλλογικότητα, ομάδα, φυλή, οργάνωση, και απ’ το μετερίζι του μάθουν να λένε «όχι» και μάθουν να λένε «ναι», και συμφωνήσουν. Γιατί το «όχι» στοχεύει αυτούς από μας που δίνουν τις διαταγές. Και το «ναι»… ουφ… αυτό είναι μια συμφορά. Φαντάσου καθένας να έχτιζε τη μοίρα του, και να αποφάσιζε τι θα γίνει και τι θα κάνει. Θα ήταν τόσο όσο να πούμε ότι εμείς είμαστε περιττοί, περισσευούμενοι, ενοχλητικοί, αχρείαστοι, αυτοί που πρέπει να φυλακιστούνε, να εξαφανιστούνε.

Ναι! ένας εφιάλτης. Φυσικά για εμάς. Φαντάζεσαι τι αντιαισθητικός θα ήταν αυτός ο κόσμος γεμάτος ιθαγενείς, μαύρους, καφετήδες, κίτρινους, ερυθρούς, τζιβάδες, τατουάζ, πίρσινγκ, πλανώδιους, φρικιά, γκοθάδες, χιπχοπάδες, σκεϊτάδες, κι εκείνη τη σημαία με το «Α» τόσο χωρίς έθνος για να την εξαγοράσεις, νέους, γυναίκες, πούστηδες, παιδιά, γέρους, μάγκες, σοφέρηδες, αγρότες, εργάτες, άξεστους (nacos), πρόλες [1], φτωχούς, ανώνυμους, και… άλλους/άλλες [2]… Χωρίς ένα προνομιακό χώρο για μας, «the beautiful people”… τον « καλό κόσμο» αν δεν κατάλαβες… γιατί φαίνεται από τη γλώσσα σου ότι δεν έχεις σπουδάσει στο Χάρβαρντ.

Ναι! εκείνη η μέρα για μας θα ήταν νύχτα… Ναι! όλο θα ’σκαγε. Και τι θα κάναμε; Χμμ… δεν το έχουμε σκεφτεί. Στοχαζόμαστε, σχεδιάζουμε και εκτελούμε τι κάνουμε για να αποτρέψουμε μια τέτοια εξέλιξη, αλλά… όχι, δεν το έχουμε σκεφτεί.

Ωραία, σε τέτοια περίπτωση, χμμ… δεν ξέρω… ίσως να ψάχναμε για ενόχους και μετά, ποιος ξέρει, ίσως ψάχναμε ένα «plan Β». Φυσικά μέχρι τότε όλα αυτά θα ήταν άχρηστα. Θαρρώ τότε θα θυμόμασταν τη φράση εκείνου του βρωμοκόκκινου εβραίου… όχι του Μαρξ… του Αϊνστάιν, ναι! του Άλμπερτ Αϊνστάιν. Μου φαίνεται πως εκείνος ήταν που είπε: «Η θεωρία είναι για όταν τα πάντα είναι γνωστά αλλά δεν δουλεύει τίποτα. Η πράξη είναι για όταν τα πάντα λειτουργούν αλλά κανείς δεν ξέρει γιατί. Σε αυτή την περίπτωση έχουμε συνδυάσει τη θεωρία με την πράξη: δεν δουλεύει τίποτα… και κανένας δεν ξέρει γιατί».

Ναι, έχεις δίκιο, ούτε καν θα χαμογελούσαμε. Η αίσθηση του χιούμορ ποτέ δεν ήταν ένα σφαιτερίσιμο κληροδότημα. Δεν είναι κρίμα; Ναι, αναμφισβήτητα: ζούμε εποχή κρίσης.

Δεν θα μας πάρεις φωτογραφίες; Έτσι, για να μας φτιάξεις λίγο και να μας βάλεις κάτι πιο αξιοπρεπές. Μπα όχι! αυτό το μοντελάκι το φορέσαμε ήδη στο «Hola» [ισπανικό περιοδικό μόδας]… Μα τι σου λέμε! Είναι φανερό πως δεν έχεις ξεπεράσει ακόμη το «libro vaquero» [περιοδικό κόμικ].

Μας τρώει η ανυπομονησία να διηγηθούμε στους φίλους μας ότι μας πήρε συνέντευξη ένας τόσο… τόσο… τόσο… άλλος. Θα ενθουσιαστούν. Και φυσικά θα προσδώσει και σε μας έναν αέρα κοσμοπολίτικο…

Μα φυσικά και δεν σε φοβόμαστε. Και όσο για κείνη την προφητεία… Χα! Δεν είναι παρά δεισιδαιμονίες τόσο… τόσο… τόσο αυτόχθονες… Τόσο τρικοσμικές [3]… Χαχαχα… τι ωραίο ανέκδοτο. Κάτσε να το σημειώσουμε για όταν θα δούμε τα παιδιά…

Τι;… Δεν είναι προφητεία;…Α, είναι υπόσχεση…

(…) (ήχος τιτουτατα-τατατατά, του σμάρτφον)

Ναι; αστυνομία; Ναι, μια καταγγελία για κάποιον που ήρθε να μας δει. Ναι, μάλλον ήταν δημοσιογράφος ή κάτι τέτοιο. Φαινόταν τόσο… τόσο… τόσο άλλος, ναι. Όχι όχι, δεν μας έκανε τίποτα. Όχι, ούτε πήρε κάτι. Απλά, τώρα που φεύγαμε στο κλαμπ για να βρούμε τους φίλους μας, βλέπουμε ότι έχουν σχεδιάσει κάτι στην πόρτα της εισόδου του κήπου. Όχι, οι φύλακες δεν αντιλήφθηκαν από ποιον. Φυσικά και όχι! δεν υπάρχουν φαντάσματα. Είναι ζωγραφισμένο με πολλά χρώματα… Όχι, δεν είδαμε κάποιο κουβά με χρώμα απ’ έξω… Λοιπόν, αυτό που λέγαμε είναι ότι είναι βαμμένο με πολλά χρώματα, έτσι, πολύ χρωματιστό, πολύ άξεστο (naco), πολύ άλλο, καμία σχέση με τις γκαλερί όπου … τι; Όχι, δεν θέλουμε να στείλετε περιπολικό. Ναι, το ξέρουμε. Σας πήραμε να ρωτήσουμε μήπως θα μπορούσατε να διερευνήσετε τι θέλει να πει το σύνθημα. Δεν ξέρουμε αν είναι κάποιο πάσγορντ, ή κάποια γλώσσα απ’ αυτές που μιλάνε οι πρόλε. Ναι, είναι μόνο μια λέξη, αλλά δεν ξέρουμε γιατί μας κάνει ν’ ανατριχιάζουμε. Λέει:

Από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, από οποιοδήποτε κόσμο.

SupMarcos.

Πλανήτης Γη.

Σημειώσεις της aqua

[1] Το prole (απ’ το «προλετάριος») έγινε ατάκα στο Μεξικό όταν η κόρη του τότε υποψήφιου για την προεδρία, και πλέον δυστυχώς προέδρου, Ενρίκε Πένια Νιέτο χαρακτήρισε ως «ηλίθιους» και «πρόλε» όσους κοροΐδευαν τον πατέρα της μετά την αποτυχημένη προσπάθειά του να ονοματίσει στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου στη Γκουανταλαχάρα τρία βιβλία που άλλαξαν τη ζωή του (Δεκέμβρης 2011).

[2] Κατά την προσφιλή ορολογια των ζαπατίστας να μιλούν για… άλλη οργάνωση, άλλη εκπαίδευση κλπ.

[3] Region 4 (Ζώνη 4) στο πρωτότυπο: Ο όρος προέρχεται από την κωδικοποίηση των DVD ανά γεωγραφικές ζώνες, έξω από τις οποίες η αναπαραγωγή ενός δίσκου μπορεί να μην είναι δυνατή. Η Ζώνη 4 αντιστοιχεί στην κεντρική και νότια Αμερική, τις Αντίλλες και την Αυστραλία.

[4] «Θα νικήσουμε!», στη γλώσσα των Μαπούτσε, φυλή στη νότια Χιλή που δέχεται ένα κύμα κρατικής καταστολής το τελευταίο διάστημα.

πηγή: http://sindesimecairo.wordpress.com

Οι μέρες της αφθονίας μας ήταν μετρημένες (αναδημοσίευση)

Του Γιάννη Μακριδάκη

από Από Κοινού

Ομιλία-συζήτηση με το Δ. Μαρκόπουλο και το Γ. Μακριδάκη στα Τρίκαλα την Κυριακή 27-1-2013 στη μουσική σκηνή «Κεντρική Πλατεία» στις 8 το βράδυ με θέμα «Οι μέρες της αφθονίας μας ήταν μετρημένες» 

Ο καπιταλισμός, πριν φανερώσει τα αδιέξοδά του, κατέστρεψε τον ψυχισμό των ανθρώπων, διαμόρφωσε ένα.... ανθρωπολογικό τύπο μοναχικό, νευρωτικό, αγχώδη, φοβικό και φοβισμένο, ανταγωνιστικό, επιθετικό, ενεργοβόρο, καριερίστα και αμοραλιστή, κάτοικο του εγώ και όχι του εμείς.. Ακόμα και σήμερα ο άνθρωπος αυτός διατηρεί την ψευδαίσθηση της ατομικής διαφυγής, που αποφασίζει μια φορά στα τέσσερα χρόνια να αναθέσει το δικαίωμα του «αποφασίζειν» στο πολιτικό προσωπικό των κομμάτων της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Η εκπαίδευση και η διαμόρφωση των ανθρώπων από αυτές τις ίδιες καταναλωτικές κοινωνίες αποτελεί το βασικότερο εμπόδιο, κατά τη γνώμη μας, στην προοπτική της αποανάπτυξης και της άμεσης δημοκρατίας, καθώς η διαρκής μεγέθυνση αποτελεί θρησκευτική σχεδόν πεποίθηση αυτής της κοινωνίας. Ο καπιταλισμός όμως δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει, αν οι ίδιοι οι άνθρωποι δε συμμεριστούν και δεν εσωτερικεύσουν τις αξίες που τον στηρίζουν. Παράλληλα, αν λάβουμε υπόψη ότι ήδη ο καπιταλισμός δημιουργεί ένα νέο είδος οικονομίας που η καπιταλιστική δημιουργία αξίας αντικαθίσταται σιγά-σιγά από τη χρηματιστηριακή κερδοσκοπία, τότε αυτό που σήμερα επικρατεί είναι το παρασιτικό ήθος μιας κοινωνίας της κατανάλωσης, του τζόγου, του εύκολου κέρδους, του υπερδανεισμού, της διαφθοράς, κ.τ.λ. Υπό μία έννοια το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα καταστρέφει κάθε θετικό ανθρωπολογικό υπόστρωμα πάνω στο οποίο θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένας νέος τύπος κοινωνίας.

Ο ανθρωπολογικός τύπος της ιδιώτευσης, της απάθειας, της συναλλαγής, της αλλοτρίωσης, είναι μέρος του προβλήματος που έχουμε να επιλύσουμε. Είναι ανάγκη να υιοθετήσουμε άλλα νοήματα, άλλες σημασίες και άλλα προτάγματα στη ζωή μας με τα οποία θα αξίζει να ζει κανείς σήμερα και όχι περιμένοντας την έφοδο στα «χειμερινά ανάκτορα». Διότι, ο άνθρωπος, εκτός από κοινωνική κατασκευή, είναι ταυτόχρονα και δημιουργός της ζωής του. Ο ετερόνομος άνθρωπος, που ως καταναλωτής, υπακούει και εκτελεί νόμους, εντολές και αφηγήσεις άλλων, χωρίς να συμμετέχει ο ίδιος στη λήψη των αποφάσεων, είναι απαραίτητο να αντικατασταθεί από τον αυτόνομο τύπο ανθρώπου, εκείνου που αυτοθεσμίζεται, που διαμορφώνει δηλαδή ο ίδιος τους θεσμούς και τους αναιρεί αν χρειαστεί. Το δικαίωμα του «συνανήκειν» είναι σύμφυτο με το δικαίωμα του «συναποφασίζειν» και είναι ίσως ο μόνος τρόπος προαγωγής της αίσθησης της κοινότητας˙ και αυτό γιατί ο άνθρωπος πρέπει να επιστρέψει στην κοινότητα των άλλων ανθρώπων ένα μέρος της ύπαρξής του που της το οφείλει. Έτσι, καλλιεργείται και η ξεχασμένη στις μέρες μας αίσθηση της ατομικής ευθύνης απέναντι στην κοινωνία.

Η κοινωνία που θέλουμε να δημιουργηθεί δε θα βρεθεί «στα σπήλαια της ιδιώτευσης και της απάθειας» αλλά στις θορυβώδεις συνελεύσεις και δράσεις, όπου καθημερινά ανακαλύπτουμε ο ένας τον άλλο και τη χαρά του δημιουργικού και συλλογικού βίου, μετατοπίζοντας το «εγώ» μας προς το «εμείς». Τοποθετεί την οικονομία στη θέση του μέσου και όχι του σκοπού της ζωής υιοθετώντας αξίες ξεχασμένες από το καπιταλιστικό φαντασιακό, όπως η αυτενέργεια, η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη, η χαρά του ελεύθερου χρόνου, ο αυτοπεριορισμός, η οικονομία της εγγύτητας, η διατροφική και ενεργειακή αυτάρκεια, ο πολίτης-δημιουργός έναντι του παθητικού καταναλωτή (προϊόντων και πολιτικών). 

Οι πολίτες αυτοί δημιουργούν ανταλλακτικές κοινότητες χρόνου, προϊόντων, χαριστικά παζάρια, τράπεζες σπόρων, συλλογικούς αυτοδιαχειριζόμενους λαχανόκηπους, συνεταιρισμούς παραγωγών και καταναλωτών, αλληλέγγυο εμπόριο, αυτοδιαχειριζόμενους κοινωνικούς χώρους, κινήσεις πολιτών για την κοινωνικοποίηση του νερού και της ενέργειας, δίκτυα οικοκοινοτήτων, πολίτες που εναντιώνονται και συγκρούονται για να μη γίνει στη Χαλκιδική το ορυχείο χρυσού και για να μην εγκατασταθούν οι βιομηχανικές ανεμογεννήτριες στην Χίο, να μη γίνει η επένδυση στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, στο όρος Οίτη και αλλού. Οργανώνει κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικά φαρμακεία, συλλογικές κουζίνες, ραδιοσταθμούς στο διαδίκτυο, και έναν απίστευτο αριθμό καινούργιων αντικαπιταλιστικών, αυτοδιαχειριζόμενων, αμεσοδημοκρατικών συλλογικοτήτων. 

Όλα αυτά δημιουργούν έναν άλλο ανθρωπολογικό τύπο και μια νέα νοηματοδότηση της ζωής. Ταυτόχρονα συνιστούν μια ριζική πολιτική ρήξη με το σύστημα και ένα βαθύ ανθρωπολογικό μετασχηματισμό. Αυτός ο ανθρωπολογικός μετασχηματισμός δεν αποτελεί ούτε δευτερεύον εποικοδόμημα ούτε ρητορικό σχήμα. Είναι βασικό και αναπόσπαστο κομμάτι του αναγκαίου μετασχηματισμού της κοινωνίας. 

Η δημιουργία του νέου αυτού ανθρωπολογικού τύπου αποκτά στις μέρες μας τη διαδικασία του κατεπείγοντος, εφόσον μια αυτόνομη, δημοκρατική και οικολογική κοινωνία δεν μπορεί να απαρτίζεται ούτε φυσικά και να δημιουργηθεί από τον τύπο του ανθρώπου που δημιουργεί η καταναλωτική κοινωνία. 

το παιδί με το ποδήλατο

για το Σαχτζάτ Λουκμάν

Tόσα άστρα και 'γώ να λιμοκτονώ

χρωματίζω πουλιά, χάρτινα πουλιά

και περιμένω να κελαηδήσουν

και περιμένω να κελαηδήσουν, γιατί χειμώνιασε.

Τόσα άστρα και εγώ να λιμοκτονώ

κάνε λοιπόν κύριε νάχει κανείς έναν φίλο

δος του ένα σκυλί ή ένα φανάρι του δρόμου

γιατί χειμώνιασε.

Τάσος Λειβαδίτης

Η πίεση των δανειοληπτών ανέβαλε πλειστηριασμούς - Εξοργιστική απάντηση του ΥΠΟΙΚ!

Την ακύρωση πέντε πλειστηριασμών ακινήτων επιχειρηματιών κατάφεραν συντονισμένα μέλη του Επιμελητηρίου Ρεθύμνου και δανειολήπτες που τις τελευταίες ημέρες έχουν προχωρήσει στη δημιουργία μίας κίνησης «αντίστασης» στην τακτική των τραπεζών.

Χθες το μεσημέρι, οι δανειολήπτες με τη συμπαράσταση και των μελών του Επιμελητηρίου συγκεντρώθηκαν έξω από το δικαστικό μέγαρο Ρεθύμνου, όπου επρόκειτο να πραγματοποιηθεί η διαδικασία των πλειστηριασμών. Υπό την πίεσή τους, οι πλειστηριασμοί δεν πραγματοποιήθηκαν και οι ίδιοι έδωσαν ραντεβού για την επόμενη Τετάρτη, προκειμένου στο εξής να μην επιτρέψουν τη διενέργεια, μέχρι το Υπουργείο να αποφασίσει να δώσει λύσεις στο μεγάλο αυτό πρόβλημα.

Στην κινητοποίηση το παρών έδωσαν ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Ρεθύμνου, Γιώργος Γιακουμάκης, ο αντιπρόεδρος, Βαγγέλης Μανιουδάκης, μέλη του ΕΒΕ και πολλοί ρεθυμνιώτες επιχειρηματίες που γνωρίζουν τη «θηλιά» που αντιμετωπίζουν τόσο οι ίδιοι όσο και οι συνάδελφοί τους λόγω της δυσβάσταχτης οικονομικής κατάστασης και της συνεχιζόμενης ύφεσης.

Κρατώντας πανό με συνθήματα, όπως «Ανάπτυξη δεν γίνεται με πλειστηριασμούς» και «Ελλάδα δεν είναι μόνο οι τράπεζες, είναι και ο λαός», οι επιχειρηματίες κατέστησαν σαφές ότι δεν πρόκειται να ανεχθούν άλλο αυτήν την κατάσταση.

Η μαζική παρουσία στους πλειστηριασμούς ήταν η πρώτη κίνηση που αποφασίστηκε την προηγούμενη εβδομάδα, όταν έγινε μία γενική συνέλευση στην αίθουσα του ΕΒΕ. Οι δανειολήπτες ζητούν από το Υπουργείο Οικονομικών να δώσει λύση στο μεγάλο αυτό πρόβλημα, αφού – εκτός από τους ιδιώτες – και οι επιχειρηματίες δεν φέρουν ευθύνη για την δεινή οικονομική θέση στην οποία έχουν περιέλθει. Η κίνηση των δανειοληπτών ζητά να γίνει ένα κούρεμα χρεών ανάλογα με τη μείωση που έχουν υποστεί οι εμπορικές αξίες των ακινήτων, να υπάρξει μία περίοδος χάριτος, να γίνεται μόνο η πληρωμή των δικαιοπρακτικών τόκων και να γίνει μία επαναρύθμιση των χρεών.

«Θέλουμε να υπάρξει αναβολή των πλειστηριασμών, να γίνει αναπροσαρμογή των δανείων και φυσικά να μην γίνονται πλειστηριασμοί για τα ακίνητα σε αξίες πολύ χαμηλότερες της αντικειμενικής αξίας», σημείωσε ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου, κ. Γιώργος Γιακουμάκης. 

Ο αντιπρόεδρος του επιμελητηρίου, κ. Βαγγέλης Μανιουδάκης για μία ακόμα φορά σημείωσε πως το πρόβλημα δημιουργείται από την τακτική 3-4 τραπεζών, προσθέτοντας πως από την ενημέρωση που υπάρχει στο Ρέθυμνο φαίνεται το πρόβλημα να είναι εντονότερο από ό,τι στους υπόλοιπους νομούς του νησιού.

Αυτό που εξόργισε, πάντως, το επιμελητήριο και τους δανειολήπτες ήταν η απάντηση του Υπουργού Οικονομικών στο έγγραφο που είχε στείλει το Επιμελητήριο ζητώντας λύση στο πρόβλημα. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Υπουργός παρέπεμψε το επιμελητήριο και τους επιχειρηματίες στον Συνήγορο του Καταναλωτή. «Είναι ανήθικο να γίνονται πλειστηριασμοί κάτω από τέτοιες συνθήκες και μάλιστα οι τράπεζες να τους κάνουν σε τιμές που είναι το 1/20 της αντικειμενικής αξίας του ακινήτου», συμπλήρωσε ο κ. Μανιουδάκης.

«Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι από την παρουσία του κόσμου, όλα έγιναν ήρεμα και όπως έπρεπε», σημείωσε το μέλος του Δ.Σ. του Επιμελητηρίου και μέλος της επιτροπής που έχει δημιουργηθεί, Ντίνος Φραγκάκος. «Και ο κόσμος και οι τράπεζες κατάλαβαν ότι κάτι ξεκίνησε στο Ρέθυμνο και μάλιστα οι εκπρόσωποι των τραπεζών δεν εμφανίστηκαν καθόλου για τους πλειστηριασμούς, αφού ενημερώθηκαν για την κίνηση. Έχουμε πάρα πολλές φωνές συμπαράστασης και από ιδιώτες, αλλά και από την υπόλοιπη Ελλάδα, που μας δηλώνουν ότι θα είναι δίπλα μας. Το καλό είναι ότι αρχίζουν να αλλάζουν τη στάση τους και τα επιμελητήρια στην υπόλοιπη Κρήτη», κατέληξε ο ίδιος.

Πηγή: goodnet.gr

Ηρόστρατοι του μέλλοντός μας (αναδημοσίευση)

από http://gpapaso.blogspot.gr/

Το Μάλι βομβαρδίζεται από τους Γάλλους στο όνομα του «αγώνα κατά της τρομοκρατίας», όπως διατείνεται ο σοσιαλ-ιμπεριαλιστής Φρ. Ολάντ. Στη Λέσβο ξεβράζονται εκ νέου πτώματα μεταναστών. Στο λόφο του Στρέφη, ένα σπίτι δέχεται εμπρηστική επίθεση, επειδή ο ιδιοκτήτης του έχει αδερφό πολιτικό. Πόλωση και φανατισμός. Πρόβατα που ουρλιάζουν και λύκοι που βελάζουν. Ένας λόγος ξύλινος, αφυδατωμένος, ακατάληπτος, δοκησίσοφος, ανεστραμμένος, που δεν ρίχνει γέφυρες για κανέναν διάλογο, αντίθετα τις γκρεμίζει. 

Έτσι, εν μέσω αυτού του κουρνιαχτού, η βία του νέου φορολογικού, της καινούργιας εξαθλίωσης των μισθωτών και των συνταξιούχων χάνεται στο παρασκήνιο, ενώ στο προσκήνιο έχουν λάβει θέση οι νέοι μονομάχοι του ελληνικού πολιτικού Κολοσσαίου, που εξωθούν τα πράγματα στα άκρα. Κάτι μεθυστικό, άρρωστα παραληρηματικό και σάπιο κυριαρχεί παντού. Ο ρήτορας μιλάει για το «χρόνο» από το βήμα της Βουλής, αλλά όχι με την έννοια που έδινε στο «χρόνο» ο Σαρλ Μπωντλαίρ, όταν έλεγε «Για να μη γίνετε οι μαρτυρικοί σκλάβοι του Χρόνου/μεθύστε/… Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, με ό,τι σας αρέσει». 

Ο «χρόνος» στην Ελλάδα παραπέμπει στο τέλος, στον γκρεμό, στην καταστροφή, στο χάος. Το σημερινό ελληνικό μεθύσι έχει μία ηροστράτεια σχέση με το χρόνο, είναι ένα μεθύσι με αίμα, με μίσος, με απληστία, με ματαιοδοξία, είναι ένα άγριο ανθρωποφαγικό και αυτοκαταστροφικό μεθύσι. Όλα πλέον είναι ένας αιματηρός αγώνας με βάση το σύνθημα «ο θάνατός σου η ζωή μου». Μόνο που μετά από αυτόν τον φονικό εμφύλιο, η Ελλάδα θα είναι ένας έρημος και καμένος τόπος, ένα πεδίο βολής στο οποίο θα κερδοσκοπούν ξένοι επιχειρηματίες, θα παίζουν γκολφ οι ξένοι τουρίστες και θα αλωνίζουν οι προκουράτορες των Βρυξελλών. 

Κι από Ελλάδα τι; Από τον ελληνισμό τίποτα. Ακόμα και η σχολή «Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής» του ΤΕΙ Ηπείρου θα κλείσει με βάση τα αγοραία κριτήρια του υπουργείου Παιδείας. Ούτε παράδοση, ούτε ρίζες, ούτε η καλλιέργεια της ιστορίας του λαϊκού μας πολιτισμού, ούτε ταυτότητα, τίποτα. Καμία σχέση με την ενεργητική συμμετοχή των μελλοντικών γενεών στην ύπαρξη της ελλαδικής συλλογικότητας, εντός της οποίας διατηρούνται ζωντανοί οι θησαυροί του παρελθόντος και κάποια προαισθήματα του μέλλοντος. Καμία επαφή με ό,τι σημαίνει τον τόπο, τη γέννηση, το ανθρώπινο περιβάλλον, ήτοι τις οικείες φωνές, τις μουσικές και τις εικόνες με τα αισθητικά και οντολογικά χαρακτηριστικά του ελληνικού φωτός, που συστήνουν αυτόν που ταυτίζεται με την πιο βαθιά Αγάπη και αποκαλείται Έλληνας Άνθρωπος. 

Τώρα καίμε τα πάντα και τη φύση και την παράδοση και την ιστορία μας και την ταυτότητά μας στο όνομα της εξόδου από την κρίση. Μόνο που όταν θα βγούμε από αυτή την κρίση δεν θα είμαστε Τίποτα. Ούτε καν δούλοι. Θα είμαστε απλώς απέθαντοι, ζόμπι.

ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Θα ‘ρθουν μέρες, άγριες μέρες (αφιερωμένο στον δολοφονημένο μετανάστη με το ποδήλατο)

 από Αριστερό blog: Παναγιώτης Μαυροειδής 

Το πήραμε από την Ostria (http://ostria-gr.blogspot.gr)

Ακόμη και το Δελτίο ειδήσεων του ΜΕΓΚΑ, σήμερα Πέμπτη, έστω ως 100ή είδηση, μας πληροφορεί ότι οι δύο δολοφόνοι του Πακιστανού μετανάστη Σερντάρ Γιακούμπ, 26 χρόνων στα Πετράλωνα ήταν μέλη της Χρυσής Αυγής. Το σπίτι του ενός, όπως διαπίστωσε με την έφοδο της η αστυνομία και μας πληροφορεί η Καθημερινή, ήταν αποθήκη έντυπων υλικών της ναζιστικής συμμορίας την οποία επιδοτεί το κράτος με κάποια εκατομμύρια. 

Οι βόθροι του αστικού κόσμου...παραγέμισαν και δεν μπορεί πια να κρυφτεί ούτε από την Τρέμη και από τον Αλαφούζο. Και έχουν μια μπόχα δυσωδίας και θανάτου, που κάνει το κρύψιμο της λίστας Λαγκάρντ, να φαίνεται σαν γαλλικό αρωματάκι.

Δεν έγινε όμως πρώτη είδηση από τα κανάλια-παπαγαλάκια, ούτε ούρλιαξαν κατά της βίας οι γνωστοί βιαστές συνειδήσεων.

Δεν έκανε δήλωση ο πρωθυπουργός για το νέο κρούσμα ‘’ανομίας’’. Δεν κάλεσαν για πάταξη της ‘’βίας’’ τα λαλίστατα γραφεία τύπου του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ.

Δεν έγινε και τίποτα. Ένας πακιστανός ήτανε, ένας φτωχός εργατάκος που δούλευε σε ένα φούρνο της γειτονιάς, δεν ήταν δα και κάποιος σπουδαίος, έλληνας και άνθρωπος της ''μεσαίας τάξης''…

Έπειτα, τον σφάξανε απλά, με ένα μαχαίρι. Δεν χρησιμοποιήθηκαν δολοφονικά σύνεργα όπως αντιασφυξιογόνες μάσκες ή κοντάρια για σημαίες...

Και στο κάτω κάτω της γραφής, είχαν και ένα σοβαρό λόγο, όπως οι ίδιοι ομολόγησαν: Τους έκλεισε το δρόμο με το ποδήλατο! Ας είχε τουλάχιστον ένα SUV να τον ανεχτούν και ας ήταν κάπως μαυριδερός…

Και εμάς μας κλείνουν το δρόμο όμως. Όλος ο λουσάτος αστικός επιχειρηματικός κόσμος με τα χέρια και τις τσέπες του γεμάτα στο χρήμα και την προστυχιά της εξουσίας. Όλοι οι δύσοσμοι, υπηρέτες αυτού του κόσμου, εκπρόσωποι του κεφαλαίου, που λέγονται κράτος, αστικά πολιτικά κόμματα, Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, φασίστες της Μαύρης Νύχτας, μαζί και κάποιοι γελοίοι άνθρωποι της ‘’εκκλησίας και του θεού’’ που ευλογούν και αγιάζουν τα γραφεία των δολοφόνων.

Μας κλείνουν το δρόμο, μας σκεπάζουν τον ουρανό, αλλά μας θέλουν και σκυμμένους, προσκυνητές τους την ίδια στιγμή. Όχι μόνο με άδεια τσέπη, αλλά και με άδεια μυαλά. Με τη μοναδική διέξοδο ζωτικότητας στο ‘’ο θάνατός σου, η ζωή μου’’, που τους βολεύει μια χαρά, και με ένα Τζοχατζόπουλο ή Παπακωνσταντίνου που θα δίνεται ως βορά, χρόνο παρά χρόνο, για να ξεγελιέται το μίσος του ανέργου και του απλήρωτη εργάτη.

Μας διαλύουν το παρόν, αλλά θεωρούν τον εαυτό τους και ιδιοκτήτη του μέλλοντος μας, υποθηκεύοντας τα πάντα και στέλνοντας τα νέα παιδιά στον αγύριστο της ξενιτιάς και της ταπείνωσης.

Ας μην έχουν παράπονο τότε. Όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν. Και θα ξυπνήσουν με το φάντασμα ενός νέου γύρου εξεγέρσεων και συνειδητών επαναστάσεων, που θα γράφουν στις σημαίες τους: ‘’όλα για όλους’’ και ‘’όλοι για τον καθένα’’.

Και ας τρέξουν τότε οι καλλωπιστές τους, οι σφουγγοκωλάριοι της συστημικής αριστεράς, της ‘’τάξης και της νομιμότητας’’, οι καλοταϊσμένοι κόλακες της εξουσίας από τα ΜΜΕ, να προσφέρουν τις τελευταίες τους υπηρεσίες, τραυλίζοντας και εκλιπαρώντας γονατιστοί:

’’ Έ, όχι και γκιλοτίνες ρε παιδιά!’’.

Όχι, μην μπερδεύεστε γελοίοι υποκριτές. Δεν μιλάμε για τον μεσαίωνα σας. Αντίθετα, μιλάμε για τον πολιτισμό του δίκιου και της αλήθειας, για το ακαταμάχητο του ιερού δικαιώματος ενός λαού να καταχτήσει τη ζωή του, επαναστατώντας συλλογικά, γκρεμίζοντας σας συθέμελα. Και να σας θάψει με το γέλιο του και την αισιοδοξία που γεννάει η κοινή πορεία και η αδελφοσύνη. Αυτά που δε χωράνε στα μυαλά του φραγκάτου στην πλάτη άλλων, του γραφειοκράτη της ευρωδίαιτης τρόικας, του παρακρατικού φασίστα με την πλάτη του κράτους…

Κυοφορούνται εκείνες οι μέρες, που θα σας τυφλώσει το φώς τους και η ομορφιά τους.

Άλλαξε ο αέρας, το φως καθαρό

ήμουνα πέτρα και είμαι νερό

γίνομαι ένα με όλους μαζί

βλέπω να βγαίνουν οι πρώτοι καπνοί.

Θα ρθουν μέρες, Άγριες μέρες

που οι αλήθειες θα σκίζουν σαν σφαίρες

Και οι νίκες, Άγιες νίκες

σαν μαχαίρια θα βγουν απ τις θήκες.

Πάλι ανοίγει ο καιρός

άσπρα ρούχα και ήλιος ζεστός

μπαίνω μέσα σ αυτή τη γιορτή

φως τα χρόνια και γλύκα η ζωή.

(των Θάνου Μικρούτσικου- Οδυσσέα Ιωάννου.

Από το δίσκο "Πάμε Ξανά Απ' την αρχή")

ΥΓ: Ας βουλιάξει η Αθήνα στις 19 Γενάρη, στη μεγάλη αντιφασιστική διαδήλωση. Το χρωστάμε στο Σερντάρ

.. αριστερό blog

υπογραμμίσεις και ένθεση μουσικής από  τον διαχειριστή.

Σαν πας στη τράπεζα και σε ρωτήσουν το όνομα σου, πες πως είσαι ΚΑΝΕΝΑΣ! (αναδημοσίευση)

Από το vasiliskos2

Θα δούμε πολλά που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε. Όσοι σχεδιάζουν τις μελλοντικές κοινωνίες ξέρουν ακριβώς ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στη κοινωνία. Το κακό είναι πως η κοινωνία αγνοεί τι ακριβώς είναι το κουστούμι που της ετοιμάζουν σιγά σιγά. Η πλειοψηφία των ανθρώπων νοιώθει ασφαλής να καταπίνει το χάπι της αποβλάκωσης και να αναφέρεται σε όσους προσπαθούν να την ξυπνήσουν σαν «γραφικούς». Όταν ένα σενάριο από τις κοινωνίες του μέλλοντος είναι «ανεκτό» από τους πολίτες ακόμα κι αν είναι άσχημο ορίζεται σαν ρεαλιστικό.

Εντάξει θα φτωχύνουμε το καταλάβαμε. Εντάξει θα υπάρξουν πολλοί άνθρωποι που θα δυστυχήσουν, το καταλάβαμε. Τι να κάνουμε αυτά…έχει η κρίση. Περνάει στα ψιλά, χωρίς να αντιλαμβάνεται κανείς το μακελειό που θα ακολουθήσει μια είδηση π.χ. όπως «συναλλαγές πάνω από 500 ευρώ θα γίνονται πλέον μέσω τραπέζης» Αντιλαμβάνεστε σε όλο του το μεγαλείο τι σημαίνει αυτό? Ένα τέτοιο μέτρο έχετε την εντύπωση πως αποσκοπεί απλά στην πάταξη της φοροδιαφυγής και θα επιφέρει μια αναστάτωση σε κάποιον που θέλει να αγοράσει κάτι πάνω από ένα πεντακοσάρικο κι αν δεν έχει κάρτα απλά θα πρέπει να πάει να βγάλει μία και τι έγινε?

Ποιος θεός ή ποιος δαίμονας όρισε ποτέ πως κάποια στιγμή θα είσαι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να έχεις συνδιαλλαγές με μια τράπεζα? Μπορείτε να καταλάβετε πως αυτό και μόνο το μέτρο, αφήνοντας όλα τα άλλα κατά μέρος, μισθούς, συντάξεις, δάνεια, φτώχεια, αρρώστιες, ή ότι άλλο βασανίζει το ταλαίπωρο κορμί μας, αυτό και μόνο το μέτρο συνιστά απόλυτο έλεγχο της ζωής μας από τις τράπεζες, εκτέλεση κάθε μορφής έστω και υποτυπώδους ελευθερίας του πολίτη, επισήμως πλέον χωρίς προσχήματα και διάφορα τρικ.

Γιατί οι τράπεζες, οι άρχοντες του χρήματος έτσι κι αλλιώς ορίζουν τη παγκόσμια οικονομία από τη δημιουργία τους. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος ύπαρξής τους. Να έχουν χρήμα, να το δανείζουν, να κρατάνε δεμένους τους οφειλέτες (αυτοί μπορεί να είναι μια υπερδύναμη όπως η ΗΠΑ μέχρι το φίλο το Μήτσο στη γειτονιά μας)

Όμως σ΄αυτή τη νέα εποχή που μας ξημερώνει πέφτει μια μάσκα που δεν χρησιμεύει πλέον. Δεν είναι σενάριο συνωμοσίας πως οι τράπεζες κυβερνούν μας το κάνουν λιανά, κατάφατσα, και δεν ενδιαφέρεται κανείς για το αν θα μας ξινίσει ή θα το αποδεχτούμε, γιατί πολλά απλά οι δανειστές είναι πλέον παντοδύναμοι κι εμείς είμαστε ο κανένας.

Γνωρίζετε πόσοι άνθρωποι, πόσα νοικοκυριά είναι αυτή τη στιγμή ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ ΠΕΛΑΤΕΣ των τραπεζών, στοχοποιημένοι στο Τειρεσία, με κομμένες κάρτες και κάθε δυνατότητα «φιλικής» συνδιαλλαγής με τα θηρία? Πόσοι ελεύθεροι επαγγελματίες έχουν διαμαρτυρημένες επιταγές, έχουν περιέλθει σε δυσμένεια, δεν έχουν φυσικά ούτε ρευστό να κινηθούν, βρίσκονται υπό επιτήρηση και θα ακολουθήσουν κι άλλοι, χιλιάδες? Γνωρίζετε ακόμα, πόσοι άνθρωποι ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να έχουν καμιά σχέση με Τράπεζες γιατί ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥΣ.

Ποιοι είναι αυτοί λοιπόν που έχουν το δικαίωμα χωρίς καμιά ενόχληση να ΥΠΟΧΡΕΩΣΟΥΝ ΔΙΑ ΝΟΜΟΥ τους πολίτες να συνδιαλέγονται με τράπεζες και να αποκτούν τραπεζικά προϊόντα, όπως μια κάρτα για να μπορέσουν να κινηθούν στην νομιμότητα ενός κράτους που κάθε κίνηση πλέον που κάνει συνιστά ποινικό παράπτωμα….

Οι τράπεζες έχουν ήδη στο κατάλογό τους εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας που τους θεωρούν στην ουσία «παράνομους» Τους συμπεριφέρονται σαν εγκληματίες, τους απειλούν, τους έχουν ωθήσει σε αυτοκτονίες, στη τρέλα, στην πλήρη κοινωνική και επαγγελματική απομόνωση. Και σε μεγάλο αριθμό μέσα σε όλους αυτούς τους πολίτες, εκτός από εκείνους που ήταν αφελείς, σπάταλοι ή ανεύθυνοι κι έκαναν το σφάλμα να περάσουν τη πόρτα τους (γιατί μόνο σφάλμα είναι να κάνεις μπίζνες με τους καρχαρίες εκτός κι αν έχεις κι εσύ την ίδια δύναμη), βρίσκονται άνθρωποι που τη πάτησαν γιατί αρρώστησαν, γιατί αρρώστησαν τα παιδιά τους, γιατί απολύθηκαν, γιατί κλείσανε το μαγαζί με τη κρίση, γιατί αντιμετώπισαν κάποιο σοβαρό προσωπικό πρόβλημα, γιατί πήγαν όλα στραβά, γιατί τους κλέψανε από παντού, γιατί βρεθήκανε απλά σε ένα κράτος μπουρδέλο που ο πολίτης επιβιώνει με δανεικά και παρακάλια.

Αναλογίζεστε τι θα συμβεί αν στο μέλλον κάθε συνδιαλλαγή θα πρέπει να γίνεται με κάρτα και προχωρήσουν στη κατάργηση των μετρητών, πράγμα πολύ λογικό και αναμενόμενο σε ένα κόσμο που χτίζεται ολόκληρος πάνω στην εικονική πραγματικότητα. Τι δουλειά έχει το πραγματικό χρήμα μέσα στο μάτριξ? Όπως τα λεφτά που δανειζόμαστε και εκτελούν τις ζωές μας για να τα πάρουμε (οι περίφημες δόσεις) ποτέ δεν τα είδε κανένας, κι ούτε πρόκειται να τα δει, κι είναι μεταφορές ποσών μέσα από τις κονσόλες είναι, έτσι πολύ απλά και οι πολίτες πρέπει να γίνουν ένα τετραγωνάκι στη κολόνα. Ένας αριθμός μέσα σ΄ενα αρχείο.

I’m not a number, I’m a free man! Φώναζε ο Patrick McGoohan στο Prisoner….

Η επιχείρηση βάζει το μισθό σου ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ σε μια τράπεζα, εσύ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ έχεις μια κάρτα γιατί αλλιώς δεν θα πληρωθείς και τώρα ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ ΘΑ ΑΓΟΡΑΖΕΙΣ ΜΕ ΚΑΡΤΑ. Κι όταν θα εξαλειφθεί εντελώς το ρευστό αν δεν είσαι πελάτης των τραπεζών , δεν θα μπορείς να αγοράσεις ούτε το φαΐ σου. Θα πρέπει να παρακαλέσεις τον αδελφό σου, το παιδί σου, το πατέρα σου, να σε βοηθήσουν να σου δώσουν μια κάρτα….

Και ποιος θα μπορεί να το κάνει αφού ακριβώς η κάρτα είναι και ο πλήρης έλεγχος για τις κινήσεις του κάθε αριθμού-ανθρώπου ξεχωριστά. Ποιος θα σου κάνει τη χάρη να φορτωθεί τα βάρη σου εκθέτοντας τον εαυτό του στους Ιαβέρηδες της εφορίας?

Οι μελλοντικές κοινωνίες θα χωρίζονται σε δυο κατηγορίες σ΄εκείνους που θα ανήκουν στην κοινωνία των τραπεζών κι εκείνους που δεν θα ανήκουν. Οι πρώτοι θα ζουν αξιοπρεπώς, με νομιμότητα, θα έχουν δικαιώματα, υποχρεώσεις και απολαβές. Οι άλλοι απλά θα πεθάνουν ή θα βρουν τρόπους να επιβιώσουν κρυμμένοι σαν τους αρουραίους στους υπονόμους.

Πρέπει σύντομα να αποφασίσουμε ο καθένας μας, σε ποια μεριά θα ενταχθούμε. Οι εξελίξεις τρέχουν. Δεν μπορείς να αποφασίσεις την ώρα που δεν θα μπορείς να επιβιώσεις χωρίς τραπεζική κάρτα τι θα κάνεις. Πρέπει από τώρα να αποδεχτείς πως θα είσαι άριστος μαθητής, υπάκουος πολίτης και θα ξεσκονίζεις θα γλύφεις το τραπεζικό σύστημα ώστε να σου επιτρέπει να περνάς τις πόρτες του ή θα πρέπει να απεγκλωβιστείς ΤΩΡΑ και να βρεις τους δικούς σου τρόπους να ζήσεις ΕΞΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟ.

Η περίοδος που διανύουμε δεν είναι τίποτα λιγότερο ή τίποτα περισσότερο ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ. Είναι η ΤΕΛΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ.

Ίσως εμείς λοιπόν οι Έλληνες να πρέπει να θυμηθούμε την ιστορία μας. Μπορεί οι τραπεζίτες να θεωρούν πως είμαστε ο κανένας, αλλά εμείς ξέρουμε τον δικό μας, Κανένα που νίκησε τον Κύκλωπα. Ο Οδυσσέας μας δεν καταδέχτηκε να φοβηθεί. Δεν έβαλε τη θέση του στην ίδια μοίρα με τα πρόβατα. Τα πρόβατα τα χρησιμοποίησε για να ξεφύγει. Στο μεγάλο, γεμάτο προκλήσεις, κινδύνου, θεούς και δαίμονες ταξίδι του κατόρθωσε να φτάσει στην Ιθάκη του και να πετάξει τους μνηστήρες έξω.

Δεν ξέρω πόσοι θεωρούν τον εαυτό τους Έλληνα, αλλά σίγουρα δεν έχουν κανένα δικαίωμα να ονομάζονται έτσι όσοι είναι ταγμένοι να απαντάνε ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ.

Παιγνίδια με τη φωτιά (αναδημοσίευση)

από http://gpapaso.blogspot.gr/

Ο Ναγκίσα Οσιμα, ο σκηνοθέτης της «Αυτοκρατορίας των αισθήσεων» εγκατέλειψε το μάταιο τούτο κόσμο, ο οποίος, εξάλλου, δεν τον είχε και πολύ ανάγκη καθώς έχει προ πολλού μεταλλαχθεί σ’ έναν κόσμο αναίσθητων. 

Μιλώ γι’ αυτούς που χωρίς αιδώ και με περίσσιο κυνισμό εξαιρούν τους «σκαφάτους» από το φόρο πολυτελείας, ενώ τσακίζουν μισθωτούς, συνταξιούχους και μικρομεσαίους επιχειρηματίες. Την ίδια ώρα, μάλιστα, έχουν το θράσος να μιλούν για δικαιοσύνη και ότι η ανεργία δεν συνιστά «βία». 

Ας δοκιμάσουν, λοιπόν, οι αναίσχυντοι να ζήσουν με τη μηνιαία σύνταξη των 300 ευρώ της συνταξιούχου του ΟΓΑ(που δεν έχει εισόδημα από ενοίκια όπως η μάνα του κ. Στουρνάρα). Ας επιχειρήσουν να ζήσουν με τα 400 ευρώ του νέου εργαζόμενου. Αλλά χειρότερο από όλα τα οικονομικά μεγέθη, χειρότερο ακόμα και από την πείνα είναι η βία της απώλειας του Προσώπου, είναι η ψυχολογική βία μέσω της αίσθησης της αχρηστίας, είναι ο ευνουχισμός από όνειρα και ελπίδα του νέου που έχει κάνει λαμπρές σπουδές και είναι άνεργος.

Τα αναφέρω αυτά γιατί ο κ. Μπεγλίτης και άλλοι προσπάθησαν χθες να ψελλίσουν πως η ανεργία δεν είναι βία. Τα λέω γιατί κάποιοι από το ύψος της πολιτικής αλαζονείας τους προκαλούν το δημόσιο περί δικαίου αίσθημα, ανεβάζοντας τη θερμοκρασία της κοινωνικής χύτρας, την ώρα που αυτή χρειάζεται μείωση της θερμοκρασίας και αποσυμπίεση. 

Αλλά γιατί το κάνουν αυτό; Δεν φοβούνται μήπως τιναχθεί το καπάκι στον αέρα; Ή μήπως είναι ευήθεις; Μάλλον είναι αλαζόνες, που θεωρούν ότι μπορούν να κρατούν υπό έλεγχο την κοινωνική χύτρα, όπως συνέβη με τη διάλυση του κινήματος των Αγανακτισμένων στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου και στις ΗΠΑ. Για την ακρίβεια, σύμφωνα με έκθεση της οργάνωσης Partnership for Civil Justice Fund, το κίνημα «Καταλάβετε τη Γουόλ Στρητ» ήταν ευθύς εξαρχής υπονομευμένο και υπό τον έλεγχο του FBI. 

Η διαδικασία που ακολούθησαν οι αμερικανικές αρχές ήταν ακριβώς η ίδια μ’ εκείνη που είχε ως αποτέλεσμα τη διάλυση των «Μαύρων Πανθήρων» τη δεκαετία του 1970. Και τότε και σήμερα το FBI χρησιμοποιούσε ψευδείς πληροφορίες για να δυσφημίσει το κίνημα, όπως ότι αποτελείται από «αναρχικούς ή τρομοκράτες ή Anonymous»! Έτσι, τόσο οι «Μαύροι Πάνθηρες» όσο και το κίνημα των «Αγανακτισμένων» της Γουόλ Στρητ παρουσιάστηκαν ως απειλή για την εσωτερική ασφάλεια με συνέπεια να απομονωθούν από τις ευρύτερες λαϊκές μάζες και να ενεργοποιηθεί ένα τεράστιο αστυνομικό δίκτυο που πλαισιώνονταν από χιλιάδες «πατριώτες-χαφιέδες». 

Το σπουδαιότερο και το καινοφανές είναι ότι η χρηματοδότηση αυτού του ιδιότυπου αντικινήματος έγινε από τις τράπεζες! Τον συντονισμό, μάλιστα, των τελευταίων είχαν αναλάβει η Bank of America, η Goldman Sachs και η J.P. Morgan. Αν αυτή η εμπειρία επιχειρηθεί να μεταφερθεί από κάποιους και στην Ελλάδα, φοβόμαστε ότι θα έχει ως αποτέλεσμα να ξυπνήσουν τα φαντάσματα του παρελθόντος με ολέθριες συνέπειες για τη χώρα μας.

ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Η Ζωή, η Χαρά, η Αγάπη, η Ομορφιά κατοικούν ακόμα εδώ (αναδημοσίευση)

....και θα κατοικούν όσο και να θέλετε να τις αφανίσετε.

Στη πιο θλιβερή μέρα για τη χώρα, την παράδοσή της με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, έχουν ξεκινήσει από το πρωί τα κανάλια να ασχολούνται με τις σφαίρες που πέσανε το πρωί, με τους προπηλακισμούς που έγιναν προχτές, με τη βία που ασκήθηκε από τους τάδε.Κοροϊδία μέσα στη μούρη μας. Τιποτένια ενημέρωση φτιαγμένη με φαστφουντάδικο τρόπο για πολίτες που τους θεωρούν υπολελειμμένους στο νου...

Ένα θλιμμένο, βαρύ τοπίο. Ένας χειμώνας που η σκοτεινιά του δεν οφείλεται στο συνέφιασμα, ούτε σ΄αυτά που η φύση ζωγραφίζει. Η σκοτεινιά απλώνεται πάνω από τα κεφάλια μας, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Βιαστικά να προλάβουμε να τα δώσουμε όλα. Να προλάβουμε να κάνουμε περισσότερα κι από αυτά που μας ζήτησαν για να αποδείξουμε την πλήρη υποταγή μας.

Κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Το ραδιόφωνο μουρμουράει το the road to hell. Σκέφτομαι πως στην ουσία δεν έχω τίποτα να χάσω από αυτά που έχουν για να απειλούν το κόσμο. Σπίτι? Με νοίκι. Αν δεν έχω και νοίκι θα μείνω και σε παγκάκι. Ούτε φοβάμαι, ούτε μου μοιάζει αδιανόητο. Αυτοκίνητο? Δεν έχω. Τα ποδαράκια μου να είναι καλά. Κάτι ιδιαίτερο, πολύτιμο μέσα στο σπίτι? Δεν νομίζω πως ενδιαφέρεται κάποιος να κερδοσκοπήσει ούτε με τα βιβλία μου ούτε με τη συλλογή μου από ταινίες. Γιατί αυτά είναι τα πολύτιμα του σπιτιού. Τη δουλειά μου? Δεν είναι κάποια ζηλευτή καριέρα. Δουλειά για το μεροκάματο είναι. Εδώ και πολλά χρόνια δουλειά μου ονομάζω εκείνο το υποχρεωτικό οχτάωρο που μου δίνει ένα ταπεινό ποσό για να έχω τη δυνατότητα να μπορώ να κάνω στο επόμενο οχτάωρο τα πράγματα που πραγματικά με ενδιαφέρουν. Αν με πετάξουν έξω θα είμαι στη γύρα όπως άλλες χιλιάδες άνθρωποι. Εχω βρεθεί κι άλλες φορές σε τέτοια θέση. Κι αποκόμισα εκτός από βάσανα και μεγάλα μαθήματα ζωής από εκείνες τις εποχές...

Κι όμως οι καριόληδες ακόμα και σ΄ενα άτομο σαν και μένα, που ουδόλως με απασχολεί, ούτε με φοβίζει φυσικά, γιατί οι καταστάσεις της ζωής μ΄εχουν κάνει να ζήσω διάφορα επίπεδα ζωής (από μεγάλες πολυτέλειες μέχρι ξέφρενη φτώχεια...) έχουν τρόπο να με κρατάνε δέσμια στο κωλοσύστημά τους. Γιατί και να μην με νοιάζει αν θα δω εμένα να χτυπιέμαι από κάθε λογής ζόρια, αν μείνω ταπί και ψύχραιμη , αδιάφορη να τακτοποιήσω οποιαδήποτε ηλιθιότητα το σύστημα μου απαιτεί για να έχω πρόσβαση στα βασικά ζητήματα , δεν θα μπορώ να βοηθήσω τα γερόντια μου που δεν θα έχουν να πάρουν τα φάρμακά τους, δεν θα έχουν να φάνε... δεν θα μπορώ να βοηθήσω τα παιδιά μου που θα είναι χωρίς δουλειά, χωρίς όνειρα, χωρίς αύριο....

Αυτά τα τέρατα γνωρίζουν πως και οι πιο δυνατοί πολεμιστές έχουν την αδύναμη φτέρνα τους. Θυμάστε στο Πράσινο μίλι πως παγίδευσε τις δυο αδελφούλες το κτήνος? Με την αγάπη που είχαν μεταξύ τους. Τις απειλούσε πως αν δεν υπάκουε η μία θα σκότωνε την άλλη. Τις κράταγε πειθήνιες μέχρι να τις σφάξει με την αγάπη τους.

Σ΄αυτές τις κοινωνίες τις αποκρουστικές , που είναι φτιαγμένες από τα κατακάθια της ανθρώπινης ύπαρξης, η αγάπη είναι όπλο στα χέρια όλων. Το ίδιο όπλο που μπορεί να σε σκοτώσει, μπορεί και να σε σώσει. 

Ποντάρουν πως οι γονείς δεν θα βγουν στους δρόμους γιατί θα αγωνιούν να βρούνε ένα μεροκάματο να δώσουν φαΐ στα παιδιά τους. Ποντάρουν πως οι άρρωστοι δεν θα ορμήξουν να τους πνίξουν για το ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας, γιατί θα υπάρχει κάποιος κοντά τους που με θυσία θα τους φροντίσει. Έτσι ξέρουν πως στα αρπαγμένα σπίτια οι οικογένειες θα συρρικνώνονται σε δυο δωμάτια για να επιβιώσουν μαζί με τους αγαπημένους τους, πως ο ένας θα θυσιάζει τη ζωή του για τον άλλον, κι όσοι δεν έχουν την ψυχική αντοχή ή αρετή για να κάνουν κάτι τέτοιο, θα βρουν άλλους δρόμους για να μαζέψουν χρήμα, για να εξασφαλιστούν. Ίσως να γίνουν πουτάνες, βαποράκια ή κλεφτρόνια.... αλλά εκείνους δεν θα τους ενοχλήσουν...

Δεν είναι τυχαίο πως δυο πράγματα αυξάνονται γοργά σε περίοδο κρίσης. Η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων από τη μια μεριά κι η στυγνή εγκληματικότητα από την άλλη.

Ο άνθρωπος μακριά από προστάτες, πατερούληδες, νονούς κλπ, έχει πάντα να επιλέξει ανάμεσα στο να μεγαλουργήσει ή να εγκληματίσει για να επιβιώσει. Να πολεμήσει η να προδώσει τον εαυτό του και όσους τον αγαπούν. Όσους αγαπά. Στην εποχή της σκοτεινιάς η αγάπη είναι το μοναδικό φως που μπορεί να αντέξει κάθε είδους χτύπημα.

Κι αυτή την αγάπη, αυτές τις δύσκολες μέρες, πολλοί άνθρωποι που την είχαν ξεχάσει σε μια άκρη, αρχίζουν και τη νοιώθουν ξανά. Στην αγωνία πάνω σ΄ενα τραπέζι πως να βρούμε λύσεις για να ζήσουμε. Στην έγνοια πως θα καταφέρουμε να πάμε το παππού σε ένα νοσοκομείο πως να τσοντάρουμε όλοι για να πάρει τα φάρμακά του, στη έγνοια πως να βοηθήσουμε τα παιδιά του αδελφού μας, το φίλο μας που έχει πέσει σε πλήρη απόγνωση, πως να του δώσουμε κουράγιο κι ένα χέρι βοήθειας. Στην έγνοια πως να δώσουμε από τα δυο πού έχουμε το ένα σ΄οποιον αγαπημένο μας έχει ανάγκη, ή ακόμα και στο γείτονα, στο περαστικό που μας ζητήσει βοήθεια σε μια γωνιά...

Αυτό δεν είναι η σιχαμερή υποκριτική φιλανθρωπία. Είναι η αλληλοβοήθεια μεταξύ ανθρώπων που υποφέρουν. Είναι η προσφορά από εκείνον που δεν έχει ούτε ο ίδιος για τον εαυτό του. Η συμπαράσταση στο πόνο από κάποιον που κι ο ίδιος πονάει. Το ξενύχτι δίπλα σ΄ενα συνάνθρωπο που βασανίζεται από κάποιον που δεν μπορεί κι αυτός να κοιμηθεί...

Η βοήθεια από το υστέρημα είναι ένα μεγαλείο που μόνο η άδολη κι ανιδιοτελής αγάπη μπορεί να δώσει. Κι αυτό αυτοί το ξέρουν. Γνωρίζουν πως οι πιο φτωχοί άνθρωποι θα καλύπτουν τις τρύπες που ανοίγει η ασυδοσία τους. Πως απλοί άνθρωποι θα ταΐζουν τους πεινασμένους , εκείνους που τους άρπαξαν θρασύτατα το φαΐ τους τ΄αρπαχτικά. Γνωρίζουν πως στις μικρές γειτονιές θα αρχίσει πάλι να πηγαινοέρχεται η ζάχαρη, ο καφές που λείπει, το οινόπνευμα που τελείωσε, μια ασπιρίνη, μια μερίδα από το φαΐ που μόλις ψήθηκε, ένα φύλαγμα στο παιδάκι που η μάνα δεν έχει που να το αφήσει.

Σ΄εκείνες τις γειτονιές που με κάθε τρόπο οι ίδιες κρατικές συμμορίες φρόντισαν ώστε να μοιάζουν αποκρουστικές, απρόσιτες, επικίνδυνες για τη ζωή, γεμάτες από κάθε είδους νονούς της νύχτας ντόπιους και εισαγώμενους, νακρωτικά, πορνεία , υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να αντέξουν, περήφανα, ο ένας με τον άλλον.

Κοιτάζω έξω από το παράθυρο... ο δρόμος για τη κόλαση είναι αυτός που περπατάμε ήδη. Κι όμως σ΄αυτό το σκοτεινό δρόμο αμέτρητες φορές η ψυχή μου μπορεί και βλέπει την ομορφιά μέσα στην ασχήμια, νοιώθω μια ευτυχία σε μικρά πράγματα που κανείς δεν μπορεί να μου αφαιρέσει, ψαχουλεύοντας μέσα στη λάσπη των γουρουνιών όπως λένε βλέπω πως ακόμα υπάρχουν διαμάντια, νοιώθω αυτάρκης, ούτε μια στιγμή υποχρεωμένη να κάνω οτιδήποτε από αυτά που θα με διατάξουν, γιατί είναι στο χέρι μου να επιλέξω τι πραγματικά έχω ανάγκη και τι όχι από όλη αυτή τη σαβούρα που μου προωθούν σαν πράγμα απαραίτητο για την επιβίωση.

Με κρατάνε ακόμα από την αγάπη μου, ίσως όμως δεν υπολογίζουν πως στο αμέσως επόμενο στάδιο η αγάπη από συμπόνοια μπορεί με μια σπιθα να μεταλλαχθεί σε αγριεμένο θηρίο. Κι εκείνο θηριώδες στάδιο της αγάπης είναι αδύνατον να το υπολογίσουν όσο καλοί τεχνοκράτες και να είναι, εκείνοι, που για την Αγάπη δεν ξέρουν τίποτα.

Σας έχω νέα κερατάδες. Οσο και να με ζορίσετε. Οσο και να με εκβιάσετε. Οσο και να προσπαθήσετε να με μετατρέψετε με διάφορες κατεργαριές, τη φράση στ΄αρχ@δια μου όλα δεν θα τη πω, που να γκρεμιστεί το σύμπαν.

vasiliskos (http://vasiliskos2.blogspot.gr/)