Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

Και συ Νόμε, των άνομων ασπίδα,....


Γράφε, Ιστορία, τα ψέματά σου αράδα,
και βλόγα το Φονιά, βρίζε το Θύμα!
Κι Αρετή, των δρομάκων σουσουράδα,
τον κάθε σωματέμπορά σου τίμα. 

Και συ Νόμε, των άνομων ασπίδα,
σαν τη μαϊμού από κλώνο σ' άλλον πήδα
κι απ' την κορφή με την ουρά κρεμάσου,
να μη γλέπει ο Λαός τα πισινά σου......

Λευτεριά της χανάκας και του ξύλου,
σφιχτόδενε τ' αξύπνητο χαϊβάνι.
Και συ, ρηγάτο του Κενού, τ' αψήλου
κάμνε το σκλάβο ρήγα, άμα πεθάνει! 

Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη,
της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα,
και συ, πρόστυχη Πένα και φοφίμι,
του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα! 

Κώστας Βάρναλης - Ελεύθερος Κόσμος 

Aπό το ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Τρίτη 18 Ιουνίου 2013

Αφού μας φτώχυναν, τώρα αρπάζουν και τα σπίτια μας...


Θέσεις του Δι.Κ.Α. Εξαρχείων για το θέμα των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών

Η μεθοδευμένη εδώ και χρόνια φτωχοποίηση του λαού είτε μέσω της αρπαγής του εισοδήματός του είτε μέσω της αποδόμησης του κοινωνικού κράτους έφερε εκατομμύρια πολιτών στα όρια της ανέχειας. 

Η τοκογλυφική πολιτική των τραπεζών και η φοροληστεία του κράτους των μνημονιακών καιρών οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια πολύ σύντομα στο να ολοκληρωθεί ο οικονομικός και κοινωνικός αφανισμός εκατομμυρίων οικογενειών, να χαθεί και το τελευταίο τους αποκούμπι, το σπίτι τους. 

Η λαίλαπα των επερχόμενων κατασχέσεων μισθών, συντάξεων, μικροκαταθέσεων, σπιτιών και οποιασδήποτε άλλης περιουσίας έρχεται να λύσει το λεγόμενο πρόβλημα του χρέους, το πρόβλημα των τραπεζών, το πρόβλημα κάθε επενδυτή που συσώρευσε κέρδη από τη λεγόμενη κρίση και ψάχνει εναγωνίως τρόπους να τα επενδύσει σε εμπράγματες αξίες, να δώσει σάρκα και οστά στα κέρδη κάθε φούσκας που ευδοκίμησε τις τελευταίες δεκαετίες στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι. 

Είπαν ότι η κρίση ξεκίνησε από τη φούσκα των ακινήτων, δεν είπαν μόνο ότι αυτή η φούσκα της κρίσης δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα εργαλείο υπερσυσώρευσης κερδών σε εγχρήματες μορφές αλλά και άυλους τίτλους. Αυτά θα είναι τα κεφάλαια που ευελπιστεί η εγχώρια κλίκα της ανάπτυξης ότι θα εισρεύσουν στην ντόπια οικονομία. Αυτά είναι τα κεφάλαια που θα μας πάρουν τα κεφάλια μας. 

Οι τράπεζες και το κράτος μαζί, χέρι-χέρι χάραξαν ένα μέλλον για μας χωρίς στέγη, χωρίς ουρανό. Μαζί θα αρπάξουν ότι μας έχει απομείνει για να εξυπηρετήσουν το λεγόμενο χρέος μας, μετατρέποντας μας σε άστεγους ή στην καλύτερη περίπτωση σε ενοικιαστές των σπιτιών μας. 

Χιλιάδες δάνεια είναι ήδη στο κόκκινο, εκατοντάδες χιλιάδες ιδιοκτήτες κινδυνεύουν στο πολύ άμεσο μέλλον να χάσουν το σπίτι τους. Τα σενάρια μη ανανέωσης των λιγοστών προστατευτικών διατάξεων του νόμου Κατσέλη κάνουν διαρκώς την εμφάνισή τους. Στις επόμενες μέρες θα γίνουν νομικό μόρφωμα, που θα αποτελέσει ένα πανίσχυρο όπλο των τραπεζών για την άμεση αρπαγή των σπιτιών μας. Γίνεται σαφές ότι η λύση του προβλήματος αλα ισπανικά (δηλαδή μαζικές και με συνοπτικές διαδικασίες κατασχέσεις και πλειστηριασμοί ακινήτων) είναι πολύ κοντά, εντάσοντας στο διευρυμένο πλιάτσικο του εγχώριου πλούτου ακόμη και τις πρώτες κατοικίες. 

Ήδη τα δύο τελευταία χρόνια (2011-2012) έχουν επιδικασθεί 117.000 παριπτώσεις κατασχέσεων ακινήτων (το 80% από τράπεζες), ενώ συνολικά τα δύο αυτά χρόνια έχουν κατατεθεί περίπου 230.000 αιτήσεις επιδίκασης σε ειρηνοδικεία και πρωτοδικεία. Το πρώτο 15νθήμερο του Γενάρη του 2013 κατατέθηκαν 2.500 αιτήσεις. Και όσο ο νόμος Κατσέλη απαγορεύει τους πλειστηριασμούς κύριας κατοικίας, μπορούμε ακόμη να έχουμε ένα κεραμίδι στο κεφάλι μας. Πολύ σύντομα και πριν καν την 31η Δεκέμβρη ο νόμος αυτός θα έχει περάσει στην ιστορία όπως και οι όποιες χαριστικέα διατάξεις του που εμπόδιζαν καθώς παραπονούνται οι τροϊκανοί τις τράπεζες να κάνουν τη δουλειά τους. 

Για να γίνει η κατάσταση ακόμη πιο ζοφερή, για να μας αναγκάσουν να παραιτηθούμε από το όνειρο νάχουμε ένα σπίτι, έρχεται να προστεθεί και να μονιμοποιηθεί η φορομπηξία μέσω της μονιμοποίησης όλων των προσωρινών μέτρων και των ειδικών τελών για τα ακίνητα που θεσπίστηκαν τα τελευταία χρόνια, μέτρο που θα έχει ως άμεση συνέπεια όχι μόνο την οικονομική ασφυξία χιλιάδων οικογενειών οι οποίες ήδη τα βγάζουν πέρα μόλις και μετά βίας, αλλά και η μετατροπή της μικροιδιοκτησίας σε ασήκωτο φορολογικό βάρος, σε αντίθεση με τις φοροαπαλλαγές των εχόντων και κατεχόντων. Οι άνεργοι, οι επισφαλώς απασχολούμενοι, οι αμειβόμενοι με ψίχουλα, όλοι εμείς είμαστε υποψήφιοι άστεγοι, είτε χρωστάμε σε τράπεζα είτε όχι. 

Η ένταση λοιπόν της επίθεσης στα λαϊκά εισοδήματα αλλά και οι μεθοδεύσεις τις κυβέρνησης στα ζητήματα της ακίνητης περιουσίας, της προστασίας της πρώτης κατοικίας και της προνοιακής πολιτικής όσον αφορά τη στέγαση (κατάργηση Ο.Ε.Κ. κλπ) δέν αφήνουν καμία αμφιβολία για το τί μέλλει γενέσθαι. Η διεθνής άλλωστε εμπειρία τόσο στην Ισπανία όσο και στην Αμερική είναι αποκαλυπτική. Το μόνο ερώτημα λοιπόν που μένει να απαντηθεί, είναι το ποιά θα είναι η δική μας απάντηση απέναντι στον εξανδραποδισμό και την ακραία υποβάθμιση των ζωών μας. 

Οργανώνοντας την ενημέρωσή μας και την αντίστασή μας σας καλούμε στην ανοιχτή εκδήλωση με θέμα Μπροστά στη λαίλαπα των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών ποιά είναι η απάντησή μας ; 

Η οργάνωση πλατειών δικτύων αλληλεγγύης με στόχο την αποτροπή των εξώσεων, των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών. Κανένα ευνοϊκό μέτρο δεν πρόκειται να νομοθετηθεί εαν οι συλλογικοί φορείς, οι οργανώσεις, ο καθένας και η καθεμία απο εμάς δεν κινητοποιηθεί έμπρακτα απέναντι στον κοινωνικό οδοστρωτήρα της κυβέρνησης και της τρόικας, αν δεν δώσουμε αποφασιστικά τη μάχη για αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, για να κατοχυρωθεί το καθολικό δικαίωμα στη στέγαση, να αποκτήσει νόημα η συνταγματική εντολή…"H απόκτηση κατοικίας από αυτούς που την στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του Kράτους." 

Κανένας άνθρωπος χωρίς σπίτι, κανένα σπίτι χωρίς άνθρωπο. 
Καμία έξωση-Κανένας πλειστηριασμός-Κανένας συμπολίτης μας στο δρόμο. 
Κάθε απόπειρα κατάσχεσης, κάθε πλειστηριασμός σε εισοδήματα, σπίτια και περιουσίες των λαϊκών στρωμάτων θα μας βρεί αντιμέτωπους. 
Κάθε εφορία και κάθε στέλεχός της, κάθε τράπεζα και κάθε μηχανισμός της, κάθε ΔΕΚΟ, που θα οδηγούν πολίτες στο δρόμο θα έχουν τη συλλογική μας απάντηση. 

Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2013

Μπροστά στη λαίλαπα των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών. Τι κάνουμε (εκδήλωση-συζήτηση)


Τα λάθη μας (αναδημοσίευση)


της Αννίτας Λουδάρου 
Μάθαμε τις κρυφές αλήθειές μας να τις ονομάζουμε λάθη...


Κάθε έργο μας, κάθε ανθρώπινη δημιουργία περιέχει λάθη. Απροσεξίες, αστοχίες, σημεία που μπορούν να διορθωθούν. Διαφορετικά δεν θα ήταν ανθρώπινα έργα. Οι προσδοκίες μας τις περισσότερες πολλές φορές αυτό το αγνοούν.


Ανέκαθεν με συγκινούσαν τα λάθη. Περισσότερο άρχισαν να με συγκινούν όταν άρχισα να δουλεύω κοντά σε ανθρώπους που προσπαθούν να τα αναγνωρίσουν, να τα παραδεχθούν και να τα διορθώσουν. Μια προσπάθεια που δοκιμάζει πολλές ήττες, αφού στην κάθε νέα στιγμή, μας περιμένει ένα καινούργιο ανθρώπινο λάθος, με αναίδεια και γοητεία να μας μπλέξει στα δίχτυα του. 

Λάθη, περίτεχνες χάντρες σε ένα βραχιόλι που δένει γύρω από τον καρπό των χεριών μας. Μοναδικό στολίδι. Οι εμπειρίες της ζωής του καθένα μας. Αλήθεια πόσο ανιαρή θα ήταν μια ζωή χωρίς λάθη. Καθόλου δεν θα ήθελα να ζω μια ζωή χωρίς λάθη.

Δείχνει η εποχή μας να μην έχει πολλή ανάγκη την αναγνώριση ''Ναι έκανα λάθος, δεν ντρέπομαι να το πω, το παραδέχομαι. Όλοι κάνουμε έτσι κι άλλιως ας δούμε τώρα πως θα πάμε παρακάτω''. Αντιθέτως, όλοι επιδιδόμαστε με μεγάλη διάθεση να βρούμε το λάθος του άλλου. Λογικό. Αφού στην ουσία δεν μας ενδιαφέρει η βελτίωση αλλά το κυνήγι των εντυπώσεων. Καταλήγει τότε αυτός που παραδέχεται το λάθος του να θεωρηθεί κυρίως αδύναμος, ευαίσθητος, παράξενος, διαφορετικός, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι παρά σπάνιος. Και αυτό συμβαίνει σε όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες, στις σχέσεις, στην πολιτική.

Οι νοοτροπίες που δεν αλλάζουν είναι μονότονες εικόνες που χαμογελούν χαιρέκακα, μιας και κανείς δεν μπορεί να τις αλλάξει. Νιώθουμε βάρος ν΄ αναγνωρίσουμε τα λάθη μας. Και έτσι αφηνόμαστε δεμένοι μαζί τους να ταξιδεύουμε, αλυσοδεμενοι. Ούτε καν στην χώρα του επόμενου λάθους δεν μπορούμε να φθάσουμε... Το παλιό μας θέλει ολόδικούς του. Και πως να τα καταφέρεις άραγε τότε "οι ικανοί να μην αδικηθούν" ;

Όλο και περισσότερο πιστεύω πως αν σαν μονάδα, δεν δεις διαφορετικά τα πράγματα, τίποτα δεν θα αλλάξει προς το καλύτερο. Όμως δεν απελπίζομαι. Ίσως γιατί έχω ανακαλύψει με χαρά πως η ζωή μας δεν αποτελείται κυρίως από μεγάλες αποφάσεις, κομβικές επιλογές και άλλα τέτοια μεγαλόστομα. Όλες αυτές οι φανφάρες "άδραξε την μέρα" πασχίζουν να ανακαλύψουν ένα νόημα που πιθανότατα δεν κρύβεται, γιατί απλά δεν υπάρχει. Αντιθέτως είναι όλες αυτές οι ενδιάμεσες διάρκειες, όλα αυτά τα καθημερινά μεταξύ οριακών στιγμών που ξεσπούν στα κεφάλια μας. Ζούμε με αυτούς που θέλουμε κάθε μέρα, κάθε νύχτα, περιμένοντας να γίνει κάτι φοβερά οριακό και να αναλάβει ίσως αυτό την δική μας ευθύνη, απέναντι σε μια πιο ουσιαστική ζωή. 

Περιμένοντας όμως ζούμε. Εκεί σ΄αυτά τα ενδιάμεσα θα μπορούσαμε να ασχοληθούμε ο καθένας με τα λάθη του, για να πάψουν να είναι αδόμητα τα οράματα του. Η παραδοχή τους, θα μας έδινε μια διαφορετική αίσθηση του χώρου, αφού θα έπρεπε να πλατύνουμε για να δεχθούμε το διαφορετικό και το εξίσου σημαντικό. Θα μας έδινε μια βαθύτερη αίσθηση ελευθερίας στα χείλη. Μια διάρκεια μεγαλύτερη. Και μια συνέχεια. Χωρίς διάρκεια και συνέχεια ούτε ένα καινούργιο λάθος δεν μπορείς να κάνεις. Αλήθεια πόσο θυμό θα πρέπει να φέρνει αυτό.

Φωτογραφία Anna Shakina

Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

Το Όνειρο του γερο-Αντόνιο


Ονειρεύεται ο Αντόνιο ότι η γή που δουλεύει του ανήκει, ονειρεύεται ότι ο ιδρώτας του πληρώνεται με δικαιοσύνη και αλήθεια, ονειρεύεται ότι υπάρχει σχολείο για να γιατρέψει την άγνοια και φάρμακο για να τρομάξει τον θάνατο, ονειρεύεται ότι το σπίτι του φωτίζεται και ότι το τραπέζι του γεμίζει, ονειρεύεται ότι η γή του είναι λεύτερη και ότι είναι θέμα του λαού του να κυβερνά και να κυβερνιέται, ονειρεύεται πως είναι εντάξει με τον ίδιο του τον εαυτό και με τον κόσμο. Ονειρεύεται ότι πρέπει να αγωνιστεί για να αποκτήσει αυτό το όνειρο, ονειρεύεται πως πρέπει να υπάρξουν νεκροί για να υπάρξει ζωή.

Ονειρεύεται ο Αντόνιο και ξυπνάει...
τώρα ξέρει τι να κάνει και βλέπει τη γυναίκα του καθισμένη στις φτέρνες να φυσά τη φωτιά, ακούει το παιδί του να κλαίει, βλέπει τον ήλιο να χαιρετά την Ανατολή και ακονίζει τη ματσέτα του χαμογελώντας.

Ένας άνεμος σηκώνεται και ανακατεύει τα πάντα, αυτός σηκώνεται και πηγαίνει να συναντήσει άλλους. Κάτι του λέει πως η επιθυμία του είναι επιθυμία πολλών και πηγαίνει να τους βρεί.

*****

Ονειρεύεται ο αντιβασιλιάς ότι η γή του σείεται από έναν άνεμο φοβερό που τα πάντα σηκώνει, ονειρεύεται πως αυτό που έκλεψε τού το παίρνουν, ονειρεύεται πως το σπίτι του καταστρέφεται και ότι το βασίλειο που κυβέρνησε καταρρέει.

Ονειρεύεται και δεν κοιμάται. Ο αντιβασιλιάς πηγαίνει στους φεουδάρχες και αυτοί του λέν πως ονειρεύονται το ίδιο. Ο αντιβασιλιάς δεν ξεκυράζεται, πηγαίνει στους γιατρούς και όλοι μαζί καταλήγουν πως πρόκειται για ινδιάνικη μαγεία και όλοι μαζί καταλήγουν πως μονάχα με αίμα θα λευτερωθεί από αυτή την κατάρα κι' ο αντιβασιλιάς διατάζει να σκοτώσουν και να φυλακίσουν και χτίζει περισσότερες φυλακές και φυλάκια και το όνειρο συνεχίζει να τον κρατά άγρυπνο.

Σ' αυτήν τη χώρα όλοι ονειρεύονται. Πλησιάζει η ώρα του ξυπνήματος.

από τις Ιστορίες του Γερο-Αντόνιο, του υποδιοικητή Μάρκος (SubComandante Marcos).
Μετάφραση Γιώργος Καρατζάς
Εκδόσεις Ροές

Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

Ξεχερσώνοντας τα χωράφια των ονείρων μας


Διάβασα εδώ ένα κείμενο με τίτλο Το θέμα δεν είναι η ΕΡΤ. Εγώ είμαι. Κείμενο που με άγγιξε περισσότερο από όσα γράφτηκαν αυτές τις μέρες για τον σφαγιασμό της ΕΡΤ. Σε αυτό το κείμενο θάθελα να προσθέσω μερικές φράσεις. Ίσως να το ερμηνεύουν ίσως και να παρεκτρέπουν την σκέψη απ' όσα ο συντάκτης του ήθελε να διατυπώσει.

Η διαγραφή της πολιτιστικής μνήμης, του παρελθόντος χρόνου δεν είναι απλά ένα επεισόδιο του αποφασίζουμε και διατάζουμε. Δεν είναι ένας κρίκος σε μια αλληλουχία γεγονότων εκφασισμού και καταστολής της δημόσιας ζωής. Είναι κάτι πιο ουσιαστικό. Είναι  μια λοβοτομή του σώματός μας, των αισθητηρίων οργάνων  μας, της μνήμης.

Και πάντως δεν είναι ο φασισμός της μιας νύχτας, του μπάτσου το  περίστροφο, του ναζιστή ο σουγιάς, η εκτροπή μιας επταετίας. Γιατί στο κελί ή στο ξερονήσι η ελπίδα δεν σε εγκαταλείπει, το Μηδέν της ύλης υπάρχει να ξαναρχίσεις, ο βασανισμός της σάρκας μπορεί να γίνει η πορεία για την κατάκτηση του πνεύματος. Γιατί σε τελευταία ανάλυση η ήττα και οι συνέπειές της μπορούν να σε μετατρέψουν σε νικητή. 

Γιατί ο φασισμός που έχει στόχο την ύλη δεν είναι ανίκητος. Και αυτό το δίδαξε η ιστορία εξήντα χρόνια πριν.  Και δίδαξε η ιστορία αυτούς που θέλουν να την κάνουν αποκλειστικό τους κτήμα πως η επιλεκτική χρήση της ιστορίας, η προσεγμένη εκκένωση της μνήμης, δεν αρκεί και πως ένας άλλος φασισμός είναι πιο "αποτελεσματικός". Εκείνος που δεν επιστρατεύει μόνο την ύλη των όπλων και των μισθοφόρων αλλά και το κάψιμο των βιβλίων, την πυρπόληση των βιβλιοθηκών, την ολοκληρωτική εκκένωση της μνήμης. Που επιστρατεύει την μαύρη ύλη που απορροφά ολοκληρωτικά τον νού, που εκριζώνει κάθε νευρικό κύτταρο που ωθεί το σώμα να ακολουθεί το νού και αυτός την ψυχή. Που κάνει την σάρκα πιο αδύναμη, το μυαλό ά-βουλο, την ψυχή δηλητηριώδες μόσχευμα.   

Είναι ο φασισμός που διαμορφώνει το dna της Ύπαρξής μας. Που αποδομεί την ύπαρξη, που καταργεί την ιστορία των λέξεων, τα χρώματα από τη θύμιση, την αψηλάφιστη των πραγμάτων διάσταση, τη διαφάνεια του χρόνου. Είναι η αποπλάνηση των περιπλανήσεών μας, η διάσταση της διανόησης με την ιστορία.  

Είναι η μαύρη ύλη που απορροφά την αιτία του να ρωτάμε και να αναρωτιόμαστε, να χαιρόμαστε και να κλαίμε, να αγαπάμε και να απεχθανόμαστε.  Είναι το μπάζωμα των πηγαδιών, η ασέλγεια της πηγής, το στέρεμα των δακρύων, ο σφαγιασμός της νοσταλγίας, ο νηπιασμός της χαράς. Είναι η διαγραφή του χρόνου που μας δίδαξε και διασφάλισε την ευπρέπεια του λόγου μας.


(Γή άγονη, χρόνος α-διάστατος). 

Είναι η κατάργηση των αποχρώσεων που αποδεικνύουν το Νόημά μας, που ντύνουν την ύπαρξή μας, που ποτίζουν τη σπουδαιότητα του Είναι μας, που αναβλύζουν το Φώς και το ευδιάκριτο της αλήθειας από το ψέμα. Είναι η σιγή των παλμών της ψυχής μας, η νύχτα που δεν οδηγεί στο ξημέρωμα.


*****

Στερεύουν μία μία οι πηγές μας, η φτωχοποίηση της ύλης μας γίνεται μοχλός της εξουσίας για την φτωχοποίηση του νού και της ψυχής. Και όταν δεν τους αρκεί να σου πάρουν το σπίτι, σου αρπάζουν το πιο πολύτιμο, τη μνήμη. Και γινόμαστε και θα γενιόμαστε φτωχοί όσο ποτέ άλλοτε, γένους απροσδιόριστου, σώματα ακατοίκητα, ζόμπι περιφερόμενα σ' έναν πλανήτη μόρφωμα ενός πάνοπλου φασισμού.

κείμενο δανεικό από φιλικό ιστολόγιο

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

''..Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων..'' (αναδημοσίευση)


* ''Προφητικόν'' του Οδυσσέα Ελύτη από το Άξιον Εστί.

Τους εμπόρους των λαών,τους εμπόρους των ελπίδων, των ψεμάτων, των ψυχών..

Τους εμπόρους της απελπισίας,των παιδιών που λιποθυμούν στα σχολεία, των παιδιών μας που φεύγουν, των πατεράδων μας που φεύγουν γι αλλού, με την πίκρα στα μάτια..

Τους εμπόρους της ανεργίας και της δουλείας, τους εμπόρους των άστεγων που βρίσκονται το πρωϊ νεκροί, αυτών που ψάχνουν στα σκουπίδια, αυτών που ζουν σαν σκουπίδια, τους εμπόρους των ανήμπορων χωρίς φάρμακα..

Τους εμπόρους της χαράς, του χαμόγελου, της ευτυχίας, της οικογένειας, τους εμπόρους της χαράς να γεννάς ένα παιδί, να οραματίζεσαι το μέλλον του..

Τους εμπόρους της παρέας, της φιλίας, της συντροφιάς, του Κυριακάτικου οικογενειακού τραπεζιού, τους εμπόρους της γιορτής, της ανάπαυσης, της ηρεμίας..

Τους εμπόρους της αξιοπρέπειας, του φιλότιμου, της ανιδιοτέλειας, της πραότητας, της ηθικής..

Τους εμπόρους, τέλος, αυτών που δεν αντέχουν, που πηδούν απ' τα μπαλκόνια, που κρεμιούνται μόνοι τους, που ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ..

Όλους αυτούς τους εμπόρους, αξίωσέ μας Θεέ μου να τους δούμε σκυφτούς, πνιγμένους στο αίμα των αμαρτιών και των θυμάτων τους, να εκλιπαρούν για λίγο έλεος, μία συγχώρεση..

Μία συγχώρεση που δεν θα μπορέσει να αναβλύσει από καρδιές που στέγνωσαν..

από http://mandatoforos.blogspot.gr

Η εποχή των σκιών (Γιάννης Αγγελάκας)


Η εποχή των σκιών

Είμαστε εδώ, Χωρίς να είμαστε
Αναπνέουμε, Περπατάμε
Μισούμε, Αγαπάμε
Αγοράζουμε, Πουλάμε
μόνο και μόνο
για να δικαιολογούμε την απουσία μας.

Πώς μπορεί να ονομάζεται ένας κόσμος
φτιαγμένος από σκιές ανύπαρκτων σωμάτων
Οι καθρέφτες αποτυπώνουν
εντυπώσεις δυνατών ψευδαισθήσεων πόνου

Είμαστε όλοι
Ασθενικά αιμορραγούντα φαντάσματα
μάταια προσπαθούμε ν' αφήσουμε τα χνάρια μας
για την εποχή των πραγμάτων
που θ' ακολουθήσει
τη δικιά μας εποχή των σκιών

Γιάννης Αγγελάκας

Εκπορνεύομαι (αναδημοσίευση)

Αυτές οι γυναίκες που δεν πλήρωσα μου στοίχισαν πιο ακριβά. Νίκος Καββαδίας


της Μαρίας Μαυρογεωργίου

Με πουλάω καθημερινά και κατ'εξακολούθηση. Με πουλάω φτηνά.
Τελευταία σιχάθηκα και εμένα και αυτούς που με αγοράζουν. Το αντίτιμο μου είναι ψίχουλα. Περάστε κόσμε. Σε όλους περισσεύουν λίγα ψίχουλα, ελάτε να πάρετε.

Τελευταία αισθάνομαι σαν να ζω μια κατάσταση ανταλλαγής....
Μπορώ να σου χαμογελάσω αν με κοιτάξεις με το βλέμμα που μου αρέσει. Μπορώ να σε συγχωρέσω αν λυγίσεις για λίγο, τάχα μου πως μετάνιωσες. Μπορώ να γλείψω τις γρατσουνιές που μου έκανες και ύστερα να γλείψω και εσένα. Και όλα αυτά ξανά και ξανά. Ακούραστα.

Εκπορνεύομαι στη δουλειά μου για να μη την χάσω. Εκπορνεύομαι στον εραστή τον ανάξιο για να μπορώ να τον έχω ακόμα. Εκπορνεύομαι στους φίλους μου γιατί δεν μπορώ να χαλάσω τις καρδιές μας. Εκπορνεύομαι.

Μπορώ να φιλήσω χείλη, που όταν μιλάνε αηδιάζω. Να αφήσω να με αγγίξουν χέρια που θέλω να κόψω. Σύριζα. Μπορώ να σε χαστουκίσω με όλη την δύναμη της ψυχής μου και μετά να σε κοιτάξω με λαγνεία και να ξαπλώσω πλάι σου. Να σε ταπεινώσω και να ταπεινωθώ.

Είμαι μία πόρνη της ζωής. Πόρνη. Ξεκάθαρα.
Και επειδή σε αφήνω να με αγοράζεις με ψίχουλα, σε μπερδεύω. Μη γελιέσαι. Είμαι ύπουλη. Ποτέ δεν θα σε ρωτήσω πόσα δίνεις, ποτέ δεν θα σου πω πόσα θέλω. Θα σε καταστρέψω φεύγοντας, για τα ψίχουλα που νόμιζες πως μου έφταναν. Αφήνω εσένα να καθορίσεις την τιμή μου, ώστε να μπορώ να σε διαλύσω μετά για τους λάθος υπολογισμούς σου.

Νομίζεις πως δεν θα σου στοιχίσω? Το Ταζ Μαχάλ πιο φτηνά θα σου κόστιζε. Όχι στην τσέπη, στην ψυχή. Φεύγοντας.

Λίγο πριν φύγω όμως θα ξαπλώσω για μια ακόμα φορά, εκεί κάτω, στο χαλάκι σου. Θα γουργουρίσω σαν ευχαριστημένη γατούλα και μόλις σε δω ευχαριστημένο, θα μπήξω τα νύχια μου τόσο βαθιά μέσα σου, που θα μείνουν εκεί για πάντα. Να τα έχεις να με θυμάσαι και να πορεύεσαι. Έτσι και αλλιώς θα βγάλω άλλα. 

Πού πήγανε τα τραγούδια μας; (αναδημοσίευση)


του Γιάννη Μακριδάκη
από http://yiannismakridakis.gr/

Έχω ένα ραδιοφωνάκι κρεμασμένο μόνιμα στην αμυγδαλιά. Σόνυ είναι, παλαιό, παγκοσμίου λήψεως (!), αλλά πιάνει μόνο Δεύτερο Πρόγραμμα. Το ‘χω να κρέμεται εκεί σ’ ένα κλαρί και να το κουνά ο αέρας, με την κεραία του να βλέπει συνήθως κατά τον νοτιά αλλά να στρίβει κιόλας από δω κι από κει ανάλογα με τη δύναμη και τη φορά του ανέμου. Κάθε πρωί κατεβαίνοντας στο χωράφι, η πρώτη μου κίνηση είναι να πλησιάζω τη μυγαδαλιά και να πατάω το κουμπάκι του σόνυ της.

Παρέα με το Δεύτερο κάνω όλες τις δουλειές στο χωράφι. Ας παίζει τις περισσότερες ώρες δίχως να του δίνω σημασία, ας παίζει μόνο του αφού εγώ δεν ακούω ή δεν προσέχω, ακούει η μυγδαλίτσα και όλα τα φυτά και τα έντομα, τα πουλιά, τα γατιά και ο Μάρτης, ας λένε και βλακείες οι παραγωγοί του καμιά φορά, έρχεται όμως η στιγμή που θα βάλει ένα παλιό τραγούδι, που θα τ’ ακούσεις, θα σε αρπάξει από πολύ μέσα σου, θα σου κοπούνε τα πόδια, θ’ αράξεις στη γη ή στο κάθισμά σου και θα γείρεις το κεφάλι πίσω, θα γεμίσεις τα πνευμόνια σου με τη γλύκα της ζωής και της Τέχνης, της ανθρώπινης σοφίας.

Έτσι ένιωθα προχτές, που άκουγα σε μια εκπομπή τραγούδια μιας περασμένης Ελλάδας, μιας πατρίδας που εξαφανίστηκε παντελώς, μιας εποχής όμορφης και τραχιάς, όχι ισοπεδωμένης όπως σήμερα. Και σκεφτόμουνα πως αυτά τα τραγούδια πλέον δεν έχουν λόγο να ακούγονται. Αυτή η Τέχνη μαρτυρά πως κάποτε υπήρχε μια χώρα με τις ιδιαιτερότητές της, με το τσαγανό της, με το φιλότιμο, την περηφάνεια, την τιμή, το καθαρό της κούτελο, τη φτώχεια, τον πλούτο της τον πραγματικό, την αρχοντιά της από το χωριό μέχρι το άστυ. Μια χώρα με τις γειτονιές της που σφύζανε από ζωή στους δρόμους, μια χώρα ανθρώπων ζωντανών κι όχι ατόμων νεκρωμένων.

Αυτά σκεφτόμουνα προχτές, Κυριακή μεσημέρι ήτανε, τρίβοντας ρίγανη αποξηραμένη και ακούγοντας Δεύτερο Πρόγραμμα και μάλιστα ήταν η πρώτη φορά μέσα σ’ αυτά τα τρία χρόνια απουσίας μου από την πόλη, που κάπως την νοστάλγησα. Που έπιασα τον εαυτό μου να ονειρεύεται μια βόλτα απογευματάκι καλοκαιριού στους πεζόδρομους των Εξαρχείων κι ως απάνω στις γειτονιές των Αμπελοκήπων και μια παγωμένη μπύρα στο πάρκο ή στο καφενείο. Νοστάλγησα την πόλη, μιαν άλλη πόλη όμως, μιας άλλης εποχής, αυτής που μου φερε στην ψυχή το Δεύτερο Πρόγραμμα με τις επιλογές του, μιας εποχής που δεν ισχύει πια. Τίποτα δεν ισχύει πια.

Και μείνανε μόνο τα τραγούδια να μας θυμίζουν κάτι που χάθηκε, κάτι που αφήσαμε πίσω οριστικά, κάτι που καταστρέψαμε ολοσχερώς και ανεπίστροφα. Να μας θυμίζουνε τον εαυτό μας πριν τον ξεπεσμό, τότε που ήταν άλλος. Να μας θυμίζουνε την πατρίδα μας, την παιδική ηλικία μας. Κι έμεινε κι ένα ραδιόφωνο να τα μεταδίδει αυτά τραγούδια, που δεν έχουνε πια κανένα λόγο να μεταδίδονται, μιας και μονάχα στις ψυχές των τελευταίων που ξεμείνανε να ονειρεύονται πλούτο και όχι χρήμα, μιλάνε. Τα τραγούδια που δεν τα θέλει πια η εποχή μας, ούτε το μέλλον που σχεδιάζουμε τα χρειάζεται, ίσα ίσα ζημιά του κάνουνε, διότι ίσως μπορεί να βάλουνε κάνα δυο νέους ανθρώπους να ψαχτούνε μήπως και νιώσουνε

Μέσα στην εποχή της ισοπέδωσης και της καπιταλιστικής απανθρωπιάς, δεν μπορούν να ακούγονται αυτά, ούτε να υπάρχει ραδιόφωνο και μάλιστα κρατικό που να τα μεταδίδει, έτσι ακριβώς σκεφτόμουνα καθώς μου είχε έρθει η έκλαμψη πως και μόνο η μετάδοσή τους αποτελεί πράξη αντίστασης και επανάστασης.

Σήμερα πήγα στο χωράφι και πάτησα όπως κάθε πρωί το κουμπί του ραδιοφώνου της μυγδαλίτσας αλλά ακούστηκε μονάχα ο ήχος των παρασίτων.

Άντε τώρα να εξηγήσεις στα φυτά, στα πουλιά, στα γατιά και στον Μάρτη, πού πήγανε τα τραγούδια μας…

Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

Για ποιον χτυπά η καμπάνα; (aναδημοσίευση)


από http://nekthl.blogspot.gr/

Ιστορική μέρα η 11 Ιουνίου 2013 για τη χώρα μας. Η κυβέρνηση της Ελλάδας με μια πραξικοπηματική κίνηση και με συνοπτικές διαδικασίες ανακοίνωσε το κλείσιμο της Δημόσιας Ελληνικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης. Η ιστορική ΕΡΤ δεν υπάρχει πια. Είμαστε πλέον η μόνη χώρα της Ευρώπης χωρίς δημόσια τηλεόραση.

Αφού λοιπόν φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο, ο κάθε υπουργός να έχει το δικαίωμα να υπογράφει και να πουλάει ότι δημόσιο οργανισμό θέλει μέσα σε λίγες ώρες καταδικάζοντας χιλιάδες ανθρώπους σε ανεργία, μετά την ΕΡΤ για ποιόν άραγε χτυπά η καμπάνα; Για τα νοσοκομεία; Έτσι κι αλλιώς αν είναι να ζεις μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας ας πεθάνεις μια ώρα αρχύτερα να γλιτώσεις. Για τα σχολεία; Έτσι κι αλλιώς πρόβατο έτοιμο για σφαγή σε θέλουνε, τι να την κάνεις την κατευθυνόμενη δήθεν μόρφωσή τους. Κάπου άκουσα ότι τα πρόβατα πλέον όταν θέλουν να κοιμηθούν μετράνε Έλληνες…. Μήπως για τον Στρατό; Δεν καταλαβαίνω τι χρειάζεται να υπάρχει ο στρατός όταν η χώρα είναι υπό Γερμανική κατοχή.

Μη ρωτάς λοιπόν για ποιον χτυπά η καμπάνα. ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΧΤΥΠΑΕΙ όσο κι αν θεωρείς τον εαυτό σου ακόμα βολεμένο, όσο κι αν η κρίση δεν σ’ αγγίζει ακόμη. Ναι για σένα που λες δόξα τω Θεώ αντέχω ακόμη. Σε λίγο δε θα αντέχεις. Και κάποιοι άλλοι τότε θα επαναλάβουν ίσως τα δικά σου λόγια πως τόσο ανόητα τώρα προφέρεις: «ΚΑΛΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΑΝΕ!». Σε μια χώρα που λειτουργεί φασιστικά κι όταν πονάει ένα κομμάτι της αντί να το διορθώσει το αφαιρεί χωρίς αναισθητικό, αργά ή γρήγορα θα έλθει και η δική σου ώρα. Η καμπάνα σου έχει ήδη χτυπήσει. Αλλά δυστυχώς επιμένεις να μην την ακούς. Καλό κουράγιο!

Υ.Γ. Ας ελπίσουμε κάποτε η καμπάνα αυτή να ξυπνήσει όσους ακόμα κοιμούνται βαθιά ενώ η φωτιά άρχισε να καίει τους καναπέδες τους. Ας ελπίσουμε το κουράγιο να το χρειαστούν για να βρουν τρύπα να κρυφτούν αυτοί που ξεπούλησαν την Ελλάδα και αφαίμαξαν τους Έλληνες.

"Μαύρο μέλι, μαύρο γάλα"


Με τον Κεμάλ άνοιξε η συναυλία των μουσικών συνόλων της ΕΡΤ χθές νύχτα. Τη νύχτα της παράδοσης -μιας ακόμη παράδοσης- του εγγονού της Πηνελόπης Δέλτα.


Μαύρο μέλι, σκοτεινές οθόνες, βουβά ραδιόφωνα. Και σιωπή φονικός υπόηχος ολίγων Hertz που το σώμα, ο νούς και η ψυχή δεν αντέχει. Σιωπή-Σκλαβιά, ηχηρή σαν την μπότα του καταχτητή. 

Κι' έρχεται ο χρόνος όπου στα μονοπάτια του δεν διάβηκα, μούρχεται στη θύμιση η φωνή που δεν είχα ποτέ ακούσει....

«Εδώ ραδιοφωνικός σταθμός Αθηνών. Έλληνες, οι Γερμανοί εισβολείς ευρίσκονται εις τα πρόθυρα των Αθηνών. Έλληνες, κρατείστε ψηλά την σημαία του Μετώπου. Σε λίγο ο σταθμός αυτός δεν θα είναι ελληνικός. Θα μεταδίδει ανακοινωθέντα του εχθρού".

Κώστας Σταυρόπουλος, εκφωνητής ραδιοφώνου, Αθήνα 27 Απρίλη 1941.


 Και γίνεται εικόνα αυτή η φωνή, μετά σάρκα ανθρώπινη, σώμα με νού και ψυχή. Και είδα μετά πως αυτό το πλάσμα της ενόρασής μου γεννά υπάρξεις, δεκάδες χιλιάδες που δικαιώνουν την ιστορία.

Γιατί ο Κεμάλ του ποιητή γίνεται δάκρυ λυτρωτικό να ξεπλύνει το άμετρο του "είμαι" για να λάμψει το έμμετρο του είμαστε.  

Από το Ζάλογγο ως το Δίστομο, αυτή η Ιστορία δεν σου αξίζει! (αναδημοσίευση)


Σα νεκρός μου φαίνεται πια ο χρόνος, γι αυτό και η σιωπή των ημερών. Η μήτρα της Ιστορίας δεν γεννά τίποτα τούτη τη στιγμή σε αυτή τη χώρα. Και ήρθε η μαύρη επέτειος της σφαγής του Διστόμου να με ανασηκώσει λίγο, αλλά μόνο για να αποδώσω στον καθένα αυτά που του αξίζουν. 

Μια σειρά απογοητεύσεις τον τελευταίο καιρό, όπως το φιάσκο μιας μεγάλης απεργίας που δεν έγινε ποτέ και η αδιαμφισβήτητη προδοσία σύσσωμης της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, αλλά και η ενδοτικότητα αυτού του λαού, είτε η απόλυτη ανηθικότητα του....
που δηλώνεται με την αδιαφορία για τον πόνο του άλλου, του άλλου που μπορεί να είναι δίπλα σου, και ίσως και εσύ ο ίδιος αύριο κιόλας, όλα αυτά ρίχνουν ένα βαρύ, συννεφιασμένο πέπλο πάνω από την Ελλάδα. Κι έρχεται η επέτειος της σφαγής, μιας από τις τόσες και τόσες θυσίες των τύποις μόνο προγόνων που αντιστάθηκαν μέχρι τέλους, για να μικρύνει ακόμα περισσότερο το έτσι κι αλλιώς ανύπαρκτο ανάστημα αυτού του σημερινού υποτιθέμενου ελληνικού λαού

Πράγματι, τίποτα δεν πήγε χαμένο: ούτε η διευρυμένη αστικοποίηση, ούτε το καταναλωτικό μοντέλο, ούτε το ξέπλυμα των δωσιλόγων, ούτε η Βάρκιζα, ούτε τα καινούργια μοντελάκια αυτοκινήτου που τόσο λάτρεψες, ούτε το γκρικ καμάκι της βαριάς μας βιομηχανίας του ξεκωλοτουρισμού, όλα είναι εδώ!

Ένα σιχαμένο ανθρωπάκι, που αν θυμηθεί το Ζάλογγο θα είναι είτε για να το χλευάσει ως μυθική κατασκευή, είτε για να το στήσει καραγκιόζ μπερντέ στο θέατρο του εθνικοφασισμού.

Ένα φοβισμένο ανθρωπάκι που όμως δεν του αξίζει να ζει, έτσι είπε ο Κάλβος, δεν του αξίζει να ζει.

Από το Ζάλογγο ως το Δίστομο, αυτή η Ιστορία δεν σου αξίζει. Και θα πληρώσεις το τίμημα αργά ή γρήγορα, εσύ ή και τα παιδιά σου. Μέρα τη μέρα με την κακία, την αδιαφορία, την ανοχή, τη σιωπή, το φόβο, την ηλιθιότητα που δεν συγχωρείται, χώνεσαι ακόμα πιο βαθιά στο λάκκο που σκάβεις ο ίδιος και θα γίνει ο τάφος σου. Από την κρησάρα της Ιστορίας θα περάσουμε όλοι, μα όλοι, και τα σκάρτα θα ξεχωρίσουν από τον ανθό. Ότι είπες και ότι έκανες, ότι δεν είπες και ότι δεν έκανες, όλα είναι εδώ. Και μην τολμήσεις να διανοηθείς οτι είσαι απόγονος αυτών των ταπεινών και ανώνυμων ηρώων, που προτίμησαν το γκρεμό από τη δουλεία, που προτίμησαν τον πιο βίαιο θάνατο από την υποταγή, που διάλεξαν την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια και περιφρόνησαν την ίδια τη σύντομη βιολογική ζωή τους.

Να αναπνέεις είναι πολύ εύκολο, εξάλλου το βρήκες έτοιμο, δεν χρειάζεται προσπάθεια. Να είσαι Άνθρωπος κερδίζεται, πρέπει να κοιτάς ψηλά, είναι ζήτημα επιλογής. 

Τρίτη 11 Ιουνίου 2013

Το σπιρτόκουτο (αναδημοσίευση)


Της Αννίτας Λουδάρου 

Θυμήσου μια μέρα που μπήκες στο αυτοκίνητο και έφυγες. Βγήκες από την πόλη, από τα γκρίζα και νεφελώδη τοπία που αγάπησες και ξεμάκρυνες. Άρχισαν μέσα από τα παράθυρα του αυτοκινήτου να μπαίνουν χρώματα. Έτρεχαν τα σύννεφα στον ουρανό, οι ρόδες στην άσφαλτο και εσύ ξεκόλλαγες από βάρη και έγνοιες. Έστω και προσωρινά, πόσο σπουδαίο είναι αυτό το προσωρινό. Αν το καλοσκεφτείς ολόκληρη η ζωή μας είναι προσωρινή....Μια διαφυγή από το προσωρινό, μπορεί να είναι και αιώνια.

Έχει πολλά βάρη η καθημερινότητα μας. Πολλές έγνοιες, ετικέτες και αριθμούς. Ετικέτες πάνω στα προιόντα που αγοράζουμε, στα τετράδια, στα κουδούνια των πολυκατοικιών, στις βαλίτσες, στις λεζάντες, στις καρέκλες, στις βιτρίνες. Ιδεολογικές, πολιτικές ετικέτες. Άνθρωποι ετικέτες, απόψεις ετικέτες, επιλογές ετικέτες. Καβγάδες για τις ετικέτες, εντυπώσεις για τις ετικέτες. Ετικέτες στερεότυπα. Ετικέτες στις σχέσεις μας, στα όνειρα μας, στις επιλογές μας. Οι ετικέτες μας οριοθετούν. Από δω μέχρι εδώ, μετά αρχίζει η άλλη ετικέτα, που δεν προβλέπεται.

Ετικέτες που μας φοριούνται από πολύ νωρίς. Κτυπημένες πάνω στο δέρμα μας, ίσως και ακόμα πιο βαθειά, σαν τατού. Εκπαιδευόμαστε στην ανάγνωση, επικόλληση και αξιολόγηση τους. Ακριβώς ό,τι η φύση αρνείται να κάνει, αφού στην φύση ετικέτες δεν υπάρχουν. 

Ετικέτες που αφήνουν έναν πολύ μικρό χώρο στον καθένα για να ζει. Ένα σπιρτόκουτο. Εκεί μέσα σ΄αυτό το μικρό χώρο βασιλεύουν μικρά πράγματα όπως είναι οι αριθμοί και οι ετικέτες. Τους γνώρισες τους αριθμούς από νωρίς και αυτούς. Είναι αυτοί που σε κυβερνούν, που σε πουλούν και καμιά φορά σ΄αγοράζουν. Αριθμοί που υπάρχουν για να πληρωθούν, αν όχι από σένα τουλάχιστον από αυτούς που μένουν πίσω. Οι αριθμοί, οι διαγνώσεις και οι αναλύσεις. Μια κάλπικη πτήση.

Θυμήσου μια μέρα που βγήκες από το σπιρτόκουτο. Πήρες τις κουβέντες που δεν είπες ποτέ, τράβηξες τις φωτογραφίες που δεν τόλμησες, ποτέ, ξεκόλλησες όλα τα διαχωριστικά περιβραχιόνια που μόνος σου είχες ράψει στα μπράτσα των ανθρώπων, των σχέσεων, εσένα του ίδιου και τα τσαλαπάτησες στην λάσπη. Έριξες κάτω τις ετικέτες. Μπήκες στο αυτοκίνητο και έφυγες. Ήταν η ίδια μέρα που μεγαλώσανε τα καλοκαίρια, εσύ μπόρεσες να γλύψεις το αλάτι σε κάθε πόρο του δέρματος της, είδες τριγύρω σου όλους τους ανθρώπους ισότιμους, χωρίς να έχεις ανάγκη να τους ανεβοκατεβάζεις στα ασανσέρ της ανασφάλειας σου και θυμήθηκες τα ανέμελα μπλε σταράκια σου που δεν χώρεσαν ποτέ στο σπιρτόκουτο. Ήταν η μέρα που πήρες στα σοβαρά τον εαυτό σου.

Τα σύννεφα κυλούσαν στον ουρανό και εσύ ταξίδευες με την ορμή σου. Αν έχεις δει πανί φουσκωμένο από τον αέρα , θα καταλαβαίνεις τώρα πως μια φορά να φύγεις, πίσω δεν ξαναγυρίζεις. Αν ρωτάς το γιατί, είναι απλό, η ζωή έξω από το σπιρτόκουτο έχει πολλές ομορφιές για να μπορέσεις να την ξεχάσεις. Ίσως γιατί βασίζεται σε σένα και σε πιστεύει. Ίσως γιατί για να την χαρείς θέλει να είσαι ολόκληρος, δηλαδή ακέραιος. Μια φορά να ξυλώσεις τα διαχωριστικά, γίνεσαι ένα με όλους και ξεκινάς.

Ετών 47, 64, 55, 19, 34, 78, ποτέ δεν είναι αργά αν όχι για μια περισσότερο δίκαιη ζωή, τουλάχιστον για μια περισσότερο ανθρώπινη ζωή.

Ζωγραφική Δημήτρης Αναστασίου

Τί είναι "Ανάπτυξη" : Γράφουν 11 πολυεθνικές...


Μισθό 250-300 ευρώ με λιγότερες ώρες εργασίας ζήτησαν 11 πολυεθνικές απο τον Χατζηδάκη (υπουργό "ανάπτυξης") σε κοινή συνάντηση.

ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΒΗΜΑ αυτές ειναι οι 11 πολυεθνικές που ζήτησαν μισθό 250-300 ευρω για τους νέους άνεργους για να επενδύσουν:

1.Μηνάς Ζωούλλης, διευθύνων σύμβουλος της Αθηναϊκής Ζυθοποιίας.
2.Γιώργος Σπηλιόπουλος, διευθύνων σύμβουλος της Barilla Hellas.
3.Γρηγόρης Αντωνιάδης, αντιπρόεδρος της Unilever Hellas.
4.Ανδρέας Καλατζόπουλος, γενικός διευθυντής της Philip Morris.
5.Κωνσταντίνος Φαλτσέτας, επικεφαλής της Henkel Hellas.
6.Κωνσταντίνος Μαγγιώρος, διευθύνων σύμβουλος της Friesland Campina -NOYNOY.
7.Ελ. Χαλουλάκος, διευθύνων σύμβουλος της Kraft Hellas.
8.Δημήτριος Πισιμίσης, διευθύνων σύμβουλος της Bic Violex.
9.Raymond Franke, επικεφαλής της Nestle.
10. Κατερίνα Αρβανιτάκη, υπεύθυνη πωλήσεων της SCA Hygiene Products.
11.Εμμανουήλ Παπαδάκης, διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας οικοδομικων υλικων Ytong-Thrakon .

κι' εμείς τί κάνουμε ;
Δύο μερούλες αν δεν πάρει κανένας Ελληνας προϊόντα από τις παραπάνω δουλεμπορικές σπείρες, θα το σκεφτούν πολύ προτού κάνουν άλλη τέτοια πρόταση. 
Γι' αυτό το κοινοποιύμε παντού


Η είδηση: 
Απαίτηση – σοκ, για νέα μείωση στον κατώτατο μισθό των άνεργων νεαρής ηλικίας που θα απασχολούνται με μειωμένο ωράριο, έβαλαν στο τραπέζι του υπουργείου Ανάπτυξης οι εκπρόσωποι 11 πολυεθνικών εταιρειών που συναντήθηκαν με τον Κ. Χατζηδάκη.

Οι πολυεθνικές έθεσαν θέμα μείωσης του μισθού στα επίπεδα των 250-300 ευρώ για τους νέους ώστε να βελτιωθεί, όπως είπαν, η ανταγωνιστικότητα και να επενδύσουν στην Ελλάδα.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα στη εφημερίδα «Βήμα της Κυριακής» το ζήτημα του κατώτατου ημερομισθίου στην Ελλάδα έθεσαν την περασμένη εβδομάδα στην κυβέρνηση εκπρόσωποι 11 πολυεθνικών κατά τη διάρκεια συνάντησης που είχαν στο υπουργείο Ανάπτυξης.

Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία του υπουργού Ανάπτυξης κ.Κ. Χατζηδάκη και συμμετείχαν σε αυτήν όλες οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας και ανακοίνωσαν πρόσφατα επέκταση των δραστηριοτήτων τους.

«Θα επεκτεινόμασταν και άλλο, αν η Ελλάδα ήταν φιλικότερη προς τις επενδύσεις» είπαν με μία φωνή και οι 11 μάνατζερ, ζητώντας κυρίως περιορισμό της γραφειοκρατίας, μείωση του κόστους ενέργειας και απλοποίηση των διαδικασιών για παραγωγικές δραστηριότητες.

Εκεί όμως που οι μάνατζερ αιφνιδίασαν την κυβέρνηση ήταν όταν έθεσαν ζήτημα μείωσης των ημερομισθίων στην Ελλάδα και ιδιαίτερα των νέων ανέργων.
«Σε μια χώρα όπου η ανεργία στους νέους έχει φθάσει σε απίστευτα επίπεδα, δεν αντιλαμβανόμαστε γιατί πρέπει να υπάρχει η δέσμευση του κατώτατου ημερομισθίου. Δώστε μας την ευκαιρία να προσλαμβάνουμε νέους με λιγότερα χρήματα, για να εργάζονται λιγότερες ώρες και λιγότερες ημέρες κάθε εβδομάδα» πρότεινε ο διευθύνων σύμβουλος της Barilla Hellas κ. Γιώργος Σπηλιόπουλος.

«Δεν είναι δική μου αρμοδιότητα. I will pass it through» απάντησε ο υπουργός Ανάπτυξης, εννοώντας ότι θα το διαβιβάσει στον υπουργό Εργασίας, για να ξεφύγει από την πίεση.
«Δηλαδή για τι επίπεδα μισθών μιλάτε;» ρώτησε ένας από τους υπηρεσιακούς παράγοντες που συμμετείχαν στη συνάντηση.
«Θα μπορούσαμε να καταβάλλουμε από 250 ως 300 ευρώ για ολιγόωρη απασχόληση τρεις ή τέσσερις ημέρες την εβδομάδα» συμφώνησαν οι οκτώ από τους 11 εκπροσώπους των πολυεθνικών, με επικεφαλής στη μακρά συζήτηση που έγινε τους μάνατζερ των εταιρειών Barilla, Bic Violex και Nestle.

Μάλιστα ο εκπρόσωπος της Nestle κ. Raymond Franke έθεσε και ένα άλλο ζήτημα, από αυτά που η κυβέρνηση αρνείται να αγγίξει και δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν συζητεί. «Πρέπει να μειωθεί η περίοδος της προμήνυσης (σ.σ.: της προειδοποίησης για να απολυθεί ένας υπάλληλος για να του καταβληθεί μικρότερη αποζημίωση). Είναι απαγορευτική» σημείωσε, αλλά στο ζήτημα αυτό δεν αναφέρθηκε κάποιος άλλος.

«Η κυβέρνηση πιστεύει ότι τα επίπεδα των μισθών δεν μπορούν να πέσουν άλλο» έσπευσε να υπενθυμίσει κάποια στιγμή ο κ. Χατζηδάκης, όμως οι εκπρόσωποι των εταιρειών επέμειναν και έδειξαν αποφασισμένοι να πιέσουν και άλλο. «Η ελληνική αγορά πεθαίνει. Τα χρήματα που υποσχεθήκατε ότι θα πέσουν στην πραγματική οικονομία δεν έπεσαν. Κι εμείς πρέπει να ανταγωνιστούμε τα κόστη της Ανατολής. Είναι μια ιδέα που θα πρέπει να σκεφθείτε, για να μειωθεί άμεσα το ποσοστό της ανεργίας, και μάλιστα τους νέους. Ειδικά τώρα που ακούμε ολοένα και συχνότερα "μια δουλειά θέλω, ό,τι να 'ναι και όσο να 'ναι"».

Αν κάθεσαι και αγναντεύεις τη θάλασσα, το μυαλό προσαρμόζεται στην ιδέα πως όλα πάνε καλά... (Σίγουρα;) [αναδημοσίευση]


Σωτήρης Ανέστης

Υπάρχει, κατά τη γνώμη μου, ένα βασικό πρόβλημα στο θεώρημα που υποστηρίζει ότι σε λίγες δεκάδες χρόνια η επιστημονική πρόοδος θα έχει καταφέρει να φτιάξει έναν ανώτερο πολιτισμό [ακόμα και τύπου α] δίχως βία, φτώχεια και ενεργειακά προβλήματα. 

Ποιο είναι το πρόβλημα; Το πρόβλημα είναι ότι η κατεύθυνση είναι η ακριβώς αντίθετη! 
Η επιστήμη, κατά κύριο λόγο, τελεί υπό τον έλεγχο γιγάντιων, υπερεθνικών εταιρειών οι οποίες διαρκώς επεκτείνονται και οι οποίες ενδέχεται να έχουν ανεξαρτητοποιηθεί εντελώς από τους κλασικούς γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς των εθνών-κρατών, εντάσσοντας τα έθνη-κράτη στους δικούς τους σκοπούς. 
Από το κακό στο χειρότερο δηλαδή! 

Μάλιστα, οι ιδιοκτήτες και τα στελέχη αυτών των εταιρειών αισθάνονται τόσο σίγουροι και ισχυροί που προωθούν και γενικά σχέδια πατεντοποίησης όχι μόνο της τεχνολογικής καινοτομίας, αλλά και της ίδιας της ζωής. Και το χειρότερο είναι ότι ως αντίπαλο δέος θα αναδειχθεί η ακροδεξιά και η εκπλήρωση του αστυνομικού κράτους και δεν θα συνεχίσω να ακολουθώ τώρα το νήμα αυτού του σεναρίου. 

Ίσως να μην έχω διαβάσει σωστά τις εξελίξεις, αλλά έχω την εντύπωση ότι οι γιγαντιαίες, υπερεθνικές εταιρείες, καθώς ανταγωνίζονται για την μεγιστοποίηση του κέρδους, βρίσκονται σε ένα ράλι επιθετικών επιχειρηματικών πολιτικών που δεν μετασχηματίζει απλώς την κοινωνία. Αποφιλοσοφικοποιεί την ύπαρξη. 

Η ιδέα είναι ότι όλα προσφέρονται για πατεντοποιήση-ακόμα και το ανθρώπινο γονιδίωμα, ακόμα και οι σπόροι.

Έρχεται άραγε ταυτόχρονα και μια νέα γενιά ανεξαρτητοποιημένων επιστημόνων που, με τη βοήθεια του ιντερνέτ και άλλων μέσων και τακτικών, θα καταφέρουν να διασπείρουν παντού την πρόοδο; 
Άν το θεώρημα φιλοδοξεί να γίνει αυτό που λέει ότι ήδη είναι, εντάξει, αυτό είναι ζήτημα τακτικής και συμφωνώ. 

Δεν διατηρώ ούτε μια αμφιβολία για το γεγονός ότι, αυτή τη στιγμή πάνω στον πλανήτη, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, επιστήμονες και μή, που εργάζονται για την απελευθέρωση της γνώσης. Είναι αρκετοί; Τα αποτελέσματα των πράξεων τους. . . ξεπερνάνε τα αποτελέσματα των πράξεων των μυριάδων εκείνων που εργάζονται για το αντίθετο; Δεν ξέρω. . . Όταν ξαναδιαβάζω κάποια κείμενα μου που καταπιάνονται με αυτά τα ζητήματα, αρχίζω να αναρωτιέμαι μήπως καταλήγω ορισμένες φορές να κινδυνολογώ υπερβολικά. 

Αναρωτιέμαι μήπως τελικά σφάλλω και έχει όντως αναδυθεί ένα παγκόσμιο κίνημα ανεξάρτητων επιστημόνων και καλλιτεχνών και εμείς είμαστε απλώς οι άτυχοι που δεν θα προλάβουμε ένα λαμπρό μέλλον με εντυπωσιακές και πρωτόφαντες δυνατότητες. 

Ίσως να το βλέπω έτσι επειδή κατοικώ στην Ελλάδα από την όποια, τα πέντε τελευταία χρόνια. έχουν αποχωρήσει μαζικά εκατοντάδες χιλιάδες νέοι άνθρωποι, επιστήμονες και μή, τους οποίους οι ιδιοφυείς εξουσιαστές τους βλέπουν ως τη νέα ομογένεια που θα φέρνει χρήμα από το εξωτερικό, θα παραθερίζει ένα μήνα το καλοκαίρι κι έπειτα από 20-25 χρόνια, θα επιστρέψει για να αγοράσει σπίτι στην πατρίδα. Άσε που με αυτό το κόλπο απομακρύνονται και οι ''περίεργες'' ψήφοι. . . 

Ναι, νομίζω πως την έχω πατήσει εξαιτίας του τοπικού κοινωνικού κλίματος. Αν κάθεσαι στην άνετη βεράντα ενός ωραίου σπιτιού με κήπο και αγναντεύεις τη θάλασσα, το μυαλό προσαρμόζεται αυτόματα στην ιδέα πως όλα πάνε καλά. 

Ναι, οι επιστημονικές ανακαλύψεις πληθαίνουν, οι υπερεθνικές εταιρείες διασπείρουν την πρόοδο, οι γυναίκες ομορφαίνουν, τα μερικά προβλήματα που υπάρχουν, υπάρχουν για να βρισκόμαστε σε δουλεία, όποιοι πρόλαβαν να μπουν στο τρένο της προόδου και είναι στη σωστή πλευρά σώθηκαν, όσοι δεν πρόλαβαν θα ζήσουν μια άσκοπη κόλαση και θα πεθάνουν, οι γιγάντιες εταιρείες επεκτείνονται και, φυσικά, η ζωή συνεχίζεται. Σίγουρα; 

Αὐτόγραφο - Nαζίμ Χικμέτ


Αὐτόγραφο

Φίλοι κι ἀδέλφια τῆς ψυχῆς μου. Ἐσεῖς ποὺ πέσατε στὶς φυλακὲς καὶ στὰ νησιὰ τῆς κόλασης, ποὺ σᾶς κρατᾶν ἁλυσωμένους μὲς στὰ στρατόπεδα συγκέντρωσης γιατὶ πολεμᾶτε γιὰ τὴν ἀνεξαρτησία, τὸ ψωμὶ καὶ τὴ λευτεριὰ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, δεχτεῖτε τὴν ἀγάπη καὶ τὸν θαυμασμό μου.

Οἱ λαοὶ τῆς Τουρκίας καὶ τῆς Ἑλλάδας ἔχουνε τοὺς ἴδιους θανάσιμα μισητοὺς ἐχθρούς: τὸν ἀγγλοαμερικάνικο ἰμπεριαλισμὸ καὶ τοὺς ντόπιους λακέδες του.
Οἱ λαοὶ τῆς Τουρκίας καὶ τῆς Ἑλλάδας, φιλιωμένοι ὁ ἕνας με τὸν ἄλλο, μὲ τὴ βοήθεια τῶν φιλειρηνικῶν λαῶν ὅλου τοῦ κόσμου, θὰ τσακίσουνε στὸ τέλος αὐτοὺς τοὺς ἐχθρούς τους. Αὐτὸ τὸ πιστεύω. Ὁ δικός σας ἔνδοξος ἀγώνας εἶναι μία ἀπὸ τὶς πιὸ λαμπρὲς ἀποδείξεις ὅτι θὰ νικήσει ἡ ὑπόθεση τῆς εἰρήνης, τοῦ ψωμιοῦ καὶ τῆς λευτεριᾶς. 

Σᾶς σφίγγω ὅλους μ᾿ ἀγάπη στὴν ἀγκαλιά μου.

ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ
10/8/1951 Βερολίνο

πηγή: Resistance Toujours

Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

Πλειστηριασμοί! (ένα άρθρο και ένα σχόλιο)

Του Νίκου Μπογιόπουλου - "Ριζοσπάστης"

Οι άνθρωποι δεν έχουν ούτε όσιο, ούτε ιερό! Η απανθρωπιά τους δεν έχει όριο! Είναι αδίστακτοι!
Το θέμα δεν είναι προσωπικό. Δεν αφορά τα πρόσωπα. Αν αφορούσε τα πρόσωπα θα ήταν μικρό το κακό. Εδώ μιλάμε για ένα σύστημα λεηλασίας, αρπαγής και εξολόθρευσης του λαού!
Εδώ μιλάμε για μια πολιτική ταξικού κανιβαλισμού!

Προσέξτε:
Χτες, η κυβέρνηση, διά στόματος υφυπουργού Ανάπτυξης, Θανάση Σκορδά, στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή επί του νομοσχεδίου για τη διευκόλυνση - τάχα - των δανειοληπτών, έθεσε ζήτημα άρσης της απαγόρευσης των κατασχέσεων πρώτης κατοικίας που είναι υποθηκευμένες στις τράπεζες.

Διαβάστε τι είπε ο κύριος αυτός και φρίξτε:
«Μόνο το πρώτο τρίμηνο του 2013 στην Ισπανία έγιναν 42.000 κατασχέσεις σε δανειολήπτες. Εδώ δεν έγινε καμία. Αυτό έτσι το περνάμε; Ανευ αξίας;»...

Και συνέχισε (ο κύριος αυτός) λέγοντας ότι αν το καθεστώς του παγώματος των πλειστηριασμών παραταθεί, τότε
«θα οδηγήσει στο φαινόμενο των μαζικών πλειστηριασμών με το τέλος της οικονομικής κρίσης, που θα έχει ως συνέπεια να πέσει δραματικά η αξία της ακίνητης περιουσίας των πολιτών»!

Να τα πάρουν, δηλαδή, τώρα τα σπίτια οι τράπεζες, όσο ακόμα έχουν αξία!
Ο κύριος αυτός σύμφωνα με τη θεσμική του ιδιότητα είναι υφυπουργός της συγκυβέρνησης. Δεν είναι εισπράκτορας των τραπεζιτών...
Ο κύριος αυτός εμφορείται, ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης, από το παράδειγμα των Ισπανών τραπεζιτών, όπου με τις ευλογίες της κυβέρνησής τους έχουν κατασχέσει την τελευταία 3ετία 400.000 σπίτιααφήνοντας άστεγα εκατοντάδες χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά.

Θυμίζουμε ότι αυτή τη στιγμή, στην Ελλάδα, περισσότερα από 60.000 ακίνητα, σύμφωνα με στοιχεία τραπεζών, βρίσκονται υπό την απειλή πλειστηριασμού.
Μπορεί να μην έχουν βγει ακόμη στο σφυρί, λόγω της ισχύουσας αναστολής, αλλά για τα ακίνητα αυτά έχουν ήδη εκδοθεί διαταγές πληρωμής και έχουν συνταχθεί κατασχετήριες εκθέσεις! Στα παραπάνω πρέπει να προστεθεί και το γεγονός ότι το 25% των στεγαστικών δανείων - σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδας - έχουν χαρακτηριστεί ήδη «κόκκινα» και έχουν μπει σε οριστική καθυστέρηση.
Σε αυτές τις συνθήκες είναι που έρχεται η κυβέρνηση - αφού πρώτα φρόντισε οι τράπεζες να αρμέξουν και τα λεφτά της «ανακεφαλαιοποίησης» - για να ανοίξει θέμα πλειστηριασμών και να πει διά του εκπροσώπου της όσα είπε αυτός ο κύριος (ο υφυπουργός) χτες στη Βουλή.

Ο οποίος (κύριος), με τη μόνη γενναιότητα που αρμόζει να χαρακτηρίζει τους «σωτήρες» του έθνους, προσπάθησε αργότερα να διασκεδάσει τις εντυπώσεις. Προσπάθησε να... ανασκευάσει. Προσπάθησε να... συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα!

Αφού πρώτα άνοιξε το ζήτημα των πλειστηριασμών, μετά... θυμήθηκε ότι «για την κυβέρνηση και ειδικότερα για το υπουργείο Ανάπτυξης δεν τίθεται απολύτως κανένα θέμα αλλαγής της υφιστάμενης απόφασης για αναστολή πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας».

Αφού πρώτα εξέπεμψε στους τραπεζίτες το σήμα για την επιδρομή που σχεδιάζουν, μετά ισχυρίστηκε ότι τα λεγόμενά του δεν συνιστούν «σινιάλο» προς τα «πίτμπουλ», αλλά έναν γόνιμο... «προβληματισμό»!

Μπα! Και σε τι συνίσταται ο... προβληματισμός; Σε τι αφορά; «Στην ομαλή μετάβαση μετά την έξοδο από την κρίση, που θα αποτρέπει τον μαζικό πλειστηριασμό ακινήτων, ώστε σε καμία περίπτωση να μην τεθεί σε κίνδυνο η αξία της ιδιοκτησίας των πολιτών».

Αυτά... διευκρίνισε ο κύριος (ο υφυπουργός). Και για όσους δεν κατάλαβαν, να το επαναλάβουμε:

Η κυβέρνηση των «σωτήρων», αφού πρώτα χρεοκόπησε το λαό, τώρα... «προβληματίζεται» για το πώς οι τράπεζες θα βουτήξουν τα υποθηκευμένα σπίτια των χρεοκοπημένων ανθρώπων, αν όχι τώρα, αν όχι σήμερα, πάντως το συντομότερο! Και πάντως όσο αυτά τα σπίτια θα έχουν ακόμα κάποια αξία...

Ένα σχόλιο πάνω στη δήλωση του λαγού (υφυπουργού) κ. Σκορδά

Είπεν ο λαγός: «Μόνο το πρώτο τρίμηνο του 2013 στην Ισπανία έγιναν 42.000 κατασχέσεις σε δανειολήπτες. Εδώ δεν έγινε καμία. Αυτό έτσι το περνάμε; Ανευ αξίας;»...

Τον πληροφορούμε λοιπόν ότι μόνο το πρώτο δεκαπενθήμερο του Γενάρη του 2013 (2 έως 16/1) κατατέθηκαν 2.500 αιτήσεις κατασχέσεων στα ειρηνοδικεία και πρωτοδικεία της Αττικής, το μεγαλύτερο ποσοστό δε από αυτές (80%) αφορούν δάνεια από τράπεζες. 

Ενώ έχουν κατατεθεί προς επιδίκαση:
-το 2011 σε ειρηνοδικεία 73.259 και σε πρωτοδικεία 41.200
-το 2012 σε ειρηνοδικεία 74.830 και σε πρωτοδικεία 42.500
(σε πρωτοδικείο επιδικάζονται αιτήσεις κατασχέσεων για ποσά μεγαλύτερα των 20.000 ευρώ, ενώ για μικρότερα ποσά η αίτηση συζητείται σε ειρηνοδικείο).

Από αυτές τις αιτήσεις έχουν επιδικασθεί τη διετία 2011-2012 117.000 κατασχέσεις. Και η φάμπρικα δουλεύει αθόρυβα. Τώρα αν από αυτές τις κατασχέσεις έχουν υλοποιηθεί (προχωρήσει και σε πλειστηριασμό) μόνο 15.000 (τη διετία) ας 'όψεται" ο νόμος Κατσέλη και η πεσμένη ζήτηση.
Αλλά επ' αυτού του θέματος θα υπάρξει αναλυτική έκθεση σε μια προσεχή ανάρτηση.

Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

ας γίνω στάχτη σαν τον Κερέμ...


Είναι βαρύς ο αγέρας σαν μολύβι
Φωνάζω, φωνάζω, φωνάζω
Ελάτε γρήγορα σας φωνάζω
Να λειώσουμε το μολύβι

Κάποιος μου λέει
Φωτιά θα πάρεις απ’ την ίδια σου φωνή
Θα γίνεις στάχτη
Στάχτη σαν τον Κερέμ
Που κάηκε απ’ τον έρωτά του

Και εγώ του λέω
Ας καώ, ας γίνω στάχτη σαν τον Κερέμ
Αν δεν καώ εγώ
Αν δεν καείς εσύ
Αν δεν καούμε εμείς
Πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη
Μουσική Μάνος Λοΐζος
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος & Ναζίμ Χικμέτ

Εισαγωγή στα παραμύθια της εξουσίας (αναδημοσίευση)


Δεν ήταν, λέει, αυθεντική λαϊκή εξέγερση ο Δεκέμβρης του 08'. Ήτανε... σχέδιο αποσταθεροποίησης της χώρας.

Δεν ήταν, λέει, λαϊκή εξέγερση που ατελεσφόρησε επειδή δεν είχε συγκεκριμένα αιτήματα και μεστές πολιτικές προτάσεις. Ήτανε, λέει, σχέδιο πτώσης του Καραμανλή...

Να κάνω μερικές ερωτήσεις ρε παιδιά;
Η σημερινή πολιτική δεν είναι σχέδιο αποσταθεροποίησης της χώρας; Δείτε τι λένε σήμερα τα ίδια ΜΜΕ που το 08' μιλούσαν για αποσταθεροποίηση, προβοκάτορες κουκουλοφόρους, ξένους πράκτορες και ενεργούμενα...

Αλήθεια, το 67' που δεν υπήρχαν κουκουλοφόροι προβοκάτορες να τα σπάνε και τρομοκράτες, με ποια δικαιολογία το κατεστημένο έστησε τη χούντα;

Πιστεύει κανείς ότι ένα εξουσιαστικό κατεστημένο χρειάζεται δικαιολογίες για να επιβάλλει κάποιο είδος χούντας;

Εντάξει, προβοκάτσιες γίνονται. Την πιο γνωστή την έκανε ο Χίτλερ στα γερμανοπολωνικά σύνορα.

Σήμερα που οι πλούσιοι γιγάντωσαν το αστυνομικό κράτος και δημιούργησαν ακροδεξιές και παρακρατικές death squads όπως στην κεντρική και λατινική Αμερική παλαιότερα και αύριο που οι εργαζόμενοι θα διαδηλώνουν θα τους επιτίθενται ουρλιάζοντας «αποσταθεροποιητές», τι γίνεται;

Σωτήρης Ανέστης

Ό,τι αφήνεις σ’ αφήνει (αναδημοσίευση)


του Γιάννη Μακριδάκη (http://yiannismakridakis.gr)

 Συναγερμός σήμανε ξαφνικά, και οι άντρες της ασφάλειας του μεγάλου εμπορικού κέντρου, που ανεγέρθηκε πρόσφατα στο Gezi Park της Κωνσταντινούπολης, άρχισαν να τρέχουν αλλόφρονες. Οι πελάτες που κυκλοφορούσαν στους διαδρόμους του υπερκαταστήματος τα έχασαν, αλλαχ αλλαχ αναφωνούσαν και προσπαθούσαν να κρυφτούν πίσω με κάθε τρόπο.

Σε λίγα λεπτά όμως όλα είχαν τελειώσει. Συνελήφθη ο Κερίμ, ένας 25χρονος τούρκος από την συνοικία του Γενί Σεχίρ και οι σκύλοι του, τέσσερις τον αριθμό, ένα λυκόσκυλο γερμανικό, δυο γκριφόν κανίς και ένα τσόου-τσόου, που είχαν κατορθώσει να εισέλθουν στο κτίριο και οι κάμερες τα εντόπισαν να ουρούν και να αφοδεύουν επί των πλακιδίων του δαπέδου, στο τμήμα όπου βρίσκονται τα είδη προικός, έκαναν δε και κάτι ολοστρόγγυλες και βρομερές κουράδες επί των ακριβών εφαπλωμάτων.

Στη θέα των ασθμαινόντων ανδρών της ασφάλειας όλα τα σκυλιά άρχισαν να γαυγίζουν δημιουργώντας μεγαλύτερο πανικό στους παρακειμένους καταναλωτές, και ο Κερίμ ματαίως προσπαθούσε να τα συγκρατήσει από τα λουριά τους. Ο Ονούρ, το λυκόσκυλο, δάγκωσε στον μηρό έναν από τους διώκτες του.

Σε λίγο τους δέσανε όλους, τον Κερίμ μπροστά και τα σκυλιά από πίσω, τους τράβηξαν με βία μέχρι την έξοδο του πολυκαταστήματος και ειδοποίησαν την αστυνομία. Σαν ήρθανε οι αστυνομικοί να τον συλλάβουνο Κερίμ τους εξήγησε ήρεμα ότι σε αυτό το σημείο ουρούσαν επί 5 και πλέον χρόνια οι τετράποδοι φίλοι των πελατών του. Διότι ο Κερίμ ήτανε εδώ και μια δεκαετία κατ’ επάγγελμα συνοδός σκυλιών. Πήγαινε και τα έπαιρνε από τους ιδιοκτήτες τους, που μένανε στο Τζιχάγκιρ, κάτι πλούσιες κυρίες και κύριοι ήτανε, οι οποίοι είχαν άλλες δουλειές, μεγάλες και πολύ σοβαρές, δεν προλαβαίνανε να ασχοληθούνε με τα σκυλιά τους όλη μέρα, ούτε ξέρανε πού ουρούν και πού αφοδεύουν οι φίλοι τους, ίσως δεν ξέρανε καθόλου ότι ουρούν και αφοδεύουν, διότι πληρώνανε τον Κερίμ για να κάνει αυτή τη δουλειά. Πρωί απόγευμα λοιπόν εκείνος τα έβγαζε βόλτα στο Gezi Park, δεμένα με τέσσερα λουράκια κι αλυσίδες, δυο με το ένα χέρι και δυο με το άλλο βαστούσε και πήγαιναν όλοι μαζί παρέα να βολτάρουν και να κάνουν τις ανάγκες τους στην ρίζα μιας μεγάλης ακακίας Κωνσταντινουπόλεως, στη θέση της οποίας όμως πλέον βρίσκεται το τμήμα με τα είδη προικός του πολυκαταστήματος. Ο Κερίμ μάζευε και τότε με σακουλίτσες τις κουράδες τους, όπως τις μάζεψε και από το δάπεδο και τα εφαπλώματα του πολυκαταστήματος, τις έδειξε δε και στους αστυνομικούς για να τους πείσει πως λέει αλήθεια.

Σαν λύθηκε η παρεξήγηση και πήγε ο Κερίμ τα σκυλιά του πίσω στους ιδιοκτήτες τους, οι περισσότερες κυρίες και κύριοι τον επέπληξαν σκαιότατα για το επεισόδιο που προκάλεσε. Ήσαν πολιτισμένοι οι πελάτες του, δεν ήσαν αγροίκοι. Λίγο έλειψε κιόλας να χάσει μια πελάτισσα, η οποία όχι μόνον ήταν τακτική επισκέπτης του πολυκαταστήματος από την πρώτη μέρα κιόλας που άνοιξε (πήγαινε και έτρωγε κάτι κεφτεδάκια κοκκινιστά όπως αυτά που είχε μέσα το κονσερβοκούτι του αγαπημένου της γκριφόν), αλλά και δεν μπορούσε να πιστέψει ότι υπήρχε πάρκο και ακακίες Κωνσταντινοπόλεως στο ίδιο σημείο προτύτερα, αφού όποτε περνούσε από κει με το αυτοκίνητό της, ήταν τόσο πολυάσχολη και βιαστική, που ποτέ δεν είχε παρατηρήσει τα δέντρα.

Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

παράξενες μέρες (αναδημοσίευση)

Gisele Freund
Μίκρυνε η γη μας, φίλε μου,
δεν μας χωράει όλους μέσα της.
Μας κορόιδεψαν, φίλε μου,
μας ‘κάναν ανθρωπάκια από σπόντα.

Κι εσύ παλεύεις για έναν κόσμο που σε έδιωξε.
Σπρώχνεις όνειρα, στοιβάζεις ελπίδες,
κατρακυλάς στις ανηφόρες του,
πιστεύεις στο παράδοξο.

Κι εγώ που δεν καταλαβαίνω,
πώς γίνεται να εξισώνεις ύπαρξη και θάνατο,
πώς γίνεται να προσμένεις ακόμη εκείνο το χέρι,
πώς γίνεται να κοιτάς ακόμα ουρανό;

Αλλά, συνεχίζεις να αγωνίζεσαι,
πού καιρός για απαντήσεις.
Τώρα τρέχεις κι αν σταματήσεις θα είναι για τον ουρανό,
να γονατίσεις στο χώμα και να κοιτάξεις ψηλά.

Έπαψα πρόωρα να σε αισθάνομαι,
γι’ αυτό σου δείχνω πού και πού τα σύννεφα
και σου λέω πως θα ξεσπάσει η μπόρα,
αύριο κιόλας θα έχει γεμίσει λουλούδια η γη μας.

Μου είπες χθες:
“Δεν κλαίει εύκολα ο Θεός,
δεν θα λυγίσει έτσι απλά”
Το πρωί όμως μύριζε αλλαγή ο τόπος, φίλε μου.

Γιατί σφίγγεις το χέρι στη καρδιά;
αφού είχες πει κάποτε πως ο Θεός είναι μέσα μας.
Δεν είχα δει τα μάτια σου,
κοιτούσα τα σύννεφα εγώ.

“Κλαίει ο Θεός, σπαράζει, μην κοιτάς ψηλά, μέσα σου είναι”