Σε βλέπω, σ’ ακούω (αναδημοσίευση)

του ΚΙΜΠΙ (http://kibi-blog.blogspot.gr)

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Επενδυτής στις 2/11/2013 

Την ώρα που πληκτρολογώ αυτά τα γράμματα, αυτές τις φράσεις, όσο κοντοστέκομαι στις λέξεις, σβήνω τη μια και ψάχνω άλλη, ένας γιγαντιαίος σέρβερ που δεν ξέρω πού ακριβώς βρίσκεται -υποθέτω κάπου στη Silicon Valley- καταγράφει κι αποθηκεύει κάθε δισταγμό και κάθε αποφασιστική μου κίνηση. Εφόσον το laptop μου είναι συνεχώς online και κάθε λίγο ανατρέχω στις μηχανές αναζήτησης για να ψάξω μια πληροφορία, να στείλω ή να πάρω ένα μήνυμα, να χαζέψω, να λύσω ένα Sudoku ή να κρυφοκοιτάξω μια τσόντα, ό,τι κάνω με τα μάτια και τα χέρια μεταξύ οθόνης και πληκτρολογίου απομνημονεύεται σε έναν τεράστιο ψηφιακό εγκέφαλο. Δεν είναι βέβαιο ότι οι πληροφορίες που διαθέτει αυτός ο «Μεγάλος Αδελφός» για μένα ή για καθένα από τους 2,5 δισεκατομμύρια χρήστες του Διαδίκτυου θα του είναι ποτέ χρήσιμες. Αλλά έχει όλες τις δυνατότητες να τις χρησιμοποιήσει κάποια στιγμή εις βάρος μου και εις βάρος οποιουδήποτε. Το ίδιο συμβαίνει με τους περίπου 6 δισεκατομμύρια χρήστες κινητών και σταθερών τηλεφώνων, το 85% του παγκόσμιου πληθυσμού, οι συνομιλίες των οποίων μπορούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να καταγραφούν, να αποθηκευτούν, να απομαγνητοφωνηθούν και να χρησιμοποιηθούν εναντίον τους, αν παραστεί ανάγκη.

Είναι κοινό μυστικό ότι οι ιδιωτικές ή κρατικές υπηρεσίες παροχής ψηφιακών επικοινωνιών έχουν τα τεχνολογικά μέσα να το κάνουν. Έχουν επίσης το νομικό πρόσχημα να το κάνουν, χάρη σε σειρά νομοθετημάτων που θεσπίστηκαν εν ονόματι της δημόσιας ασφάλειας ή της αντιτρομοκρατίας (ιδιαίτερα μετά το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους). Και κατά κανόνα έχουν και τη συναίνεσή μας να το κάνουν. Άλλοτε με τη μορφή της φαρδιάς πλατιάς υπογραφής μας στα συμβόλαια σύνδεσης που υπογράφουμε χωρίς να διαβάσουμε, κι άλλοτε με την αθώα κι ανυποψίαστη συμβολή μας στην «αναβάθμιση» των υπηρεσιών που μας παρέχουν οι μηχανές αναζήτησης, οι εταιρείες εξυπηρέτησης ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, οι εταιρείες παροχής λειτουργικών συστημάτων και τα social media. 

Κάθε φορά που ο πάροχος ενός προγράμματος το οποίο μου είναι απαραίτητο μου στέλνει ένα άδολο μηνυματάκι περί αναβάθμισής του και «νέων όρων προστασίας απορρήτου», κάθε φορά που η υπηρεσία ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προσθέτει λειτουργίες και δυνατότητες που η χρήση τους απαιτεί την «αποδοχή» μου, το δικό μου «ναι» ή «όχι» στους όρους που κατά κανόνα δεν διαβάζω δεν είναι μια πράξη δημοκρατίας στον κυβερνοχώρο, αλλά μια κίνηση συνενοχής. Παρ’ ότι η ψηφιακή τεχνολογία προκαλεί μια έκρηξη νέας κοινωνικότητας, μας οδηγεί ταυτόχρονα σε μια τρομακτική αύξηση της ιδιώτευσης. Και -σχιζοειδώς αντιφατικό αυτό- παρ’ ότι στο νέο σύμπαν της ψηφιακής κοινωνικότητας ιδιωτεύουμε περισσότερο από ποτέ, ο χώρος της προστατευμένης ιδιωτικότητας εξαφανίζεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Μας βλέπουν και μας ακούνε, χωρίς να τους βλέπουμε και να τους ακούμε. 

Το παράδοξο είναι πως αυτή η δικτατορία της παρακολούθησης δεν φαίνεται να ενοχλεί τους περισσότερους. Ίσα ίσα που σε ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού αναπτύσσεται μια κουλτούρα εθελοδουλείας και αυτο-έκθεσης, ένας αυτοπαθής ναρκισσισμός που ουδεμία σχέση έχει, φυσικά, με την παρρησία της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας (δικαίωμα και υποχρέωση της δημόσιας γνώμης). «Εγώ με την καινούργια γκόμενα φιλιόμαστε», «Είμαστε στα Starbucks και πίνουμε καφέ», «Σας αρέσουν αυτές οι γόβες; Τις παίρνω;». Η φωτογραφία, το σχόλιο και το κυνήγι των likes στις ιστοσελίδες «κοινωνικής δικτύωσης», όπου ένα παράξενο πλήθος δημοσιοποιεί κάθε εκδήλωση της ασημαντότητάς του, αναμένοντας την επιδοκιμασία από εκατοντάδες ή χιλιάδες «φίλους», είναι πρωτίστως ένας μηχανισμός συναινετικής παρακολούθησης, διαμόρφωσης κοινωνικού, οικονομικού και τελικά καταναλωτικού προφίλ για κάθε χρήστη τους, η ιστοσελίδα του οποίου πλημμυρίζει από στοχευμένα διαφημιστικά «μπανεράκια». 

Φυσικά, τα social media, το Διαδίκτυο, οι τηλεπικοινωνίες δεν είναι μόνο «Μεγάλος Αδελφός». Δεν τα δαιμονοποιώ λόγω προσωπικής τεχνολογικής καθυστέρησης, ημιαναλφαβητισμού και καχυποψίας. Όλα είναι ταυτόχρονα δεσμοί κοινωνικοποίησης, δίαυλοι διαλόγου, δημόσιας γνώμης, ζύμωσης. Αλλά είναι πρωτίστως μια αγορά, μια τεράστια αγορά πληροφοριών για τις τάσεις, τις προτιμήσεις, τα γούστα, τις ιδιοτροπίες, τα μυστικά και τα ψέματα του ατόμου και του πλήθους. Η συλλογή και αξιοποίηση αυτών των πληροφοριών είναι το κίνητρο όλων αυτών που επενδύουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια κάθε χρόνο στην ανάπτυξη της τεχνολογίας της επικοινωνίας. Η παρακολούθηση, η καταγραφή και η επεξεργασία αυτών των σημαντικών ή ασήμαντων πληροφοριών για καθέναν από μας είναι πυρήνας και όρος ύπαρξης της παγκόσμιας ψηφιακής μηχανής και αγοράς. Ειδάλλως δεν θα είχαν κανένα λόγο να ξοδεύουν έστω κι ένα ευρώ για να ικανοποιήσουν τις αδηφάγες επικοινωνιακές μας επιθυμίες πριν καν τις εκφράσουμε. 

Κοντά στον βασιλικό ποτίζεται κι η γλάστρα. Όποιος υποκρίνεται ότι εκπλήσσεται από τις αποκαλύψεις για τις αμοιβαίες παρακολουθήσεις ΗΠΑ - Ευρώπης ακόμη και στο ανώτατο επίπεδο των ηγετών είναι ή βλαξ ή ύποπτος συνενοχής. Όταν οι τηλεπικοινωνιακές συνήθειες εμού του ασημαντότατου είναι τόσο σημαντικές για την εταιρεία κινητής τηλεφωνίας ώστε να προσπαθεί καθημερινά και επίμονα να με αποσπάσει από τον ανταγωνιστή της, όταν το Χ social medium καταφέρνει να πέσει διάνα στο ποιοι χρήστες ή bloggers θα μ’ ενδιέφεραν να τους «ακολουθήσω» (η ιδεολογική και πολιτική ευστοχία τους με κάνει ν’ ανατριχιάζω), γιατί θα ήταν αδιάφορες οι τηλεφωνικές συνομιλίες της Μέρκελ για την αμερικανική NSA ή τη ρωσική FSB; Το έκαναν από την εποχή της Μάτα Χάρι, του Ράιλι και του Φίλμπι. Γιατί δεν θα το κάνουν τώρα που η τεχνολογία τους απαλλάσσει από τα ρίσκα των ανθρώπινων αδυναμιών; 

Το σοβαρό και νέο -πέρα από τον γραφικό τζαμπαμαγκισμό του Πάγκαλου, που έκανε την εβδομαδιαία πλάκα του για να μείνει στο προσκήνιο του μηδενός- είναι ότι έχει επέλθει μια τεράστια τεχνολογική -και τελικά πολιτική, κοινωνική και οικονομική- αλλαγή στον μηχανισμό του «Μεγάλου Αδελφού». Η αμερικανική NSA μπορεί να παρακολουθεί τη Γερμανίδα Μέρκελ και τον Κινέζο Σι Τζινπίνγκ χρησιμοποιώντας και γερμανικής κατασκευής δορυφόρους ή κινεζικούς μικροεπεξεργαστές, αλλά αυτό είναι μόλις μια ελάχιστη ένδειξη της ώσμωσης που έχει επέλθει ανάμεσα στους ιδιωτικούς και τους κρατικούς «μηχανισμούς» παρακολούθησης. Το «παγκόσμιο ψηφιακό χωριό» είναι ένα τεράστιο σύμπλεγμα από ιδιωτικούς και κρατικούς δορυφόρους τηλεπικοινωνιών και μετάδοσης δεδομένων, κρατικές και ιδιωτικές υπηρεσίες παροχής ψηφιακών υπηρεσιών που λειτουργούν χωρίς στεγανά, με διαρκή συνέργεια, αλλά και ανταγωνισμό. Η δράση των μυστικών υπηρεσιών -είτε αναπτύσσεται με πρόσχημα την «εθνική» ασφάλεια, είτε την «κοινωνική»- στην πραγματικότητα είναι ένα απειροελάχιστο τμήμα αυτού του παγκόσμιου «νέφους» παρακολούθησης που αναπτύσσεται ερήμην μας, αλλά και με την ανυποψίαστη συναίνεσή μας. Κι είναι αδύνατη χωρίς τη συνεργασία των ιδιωτικών πυλώνων του που, κατά τα λοιπά, νοιάζονται απλώς για το καταναλωτικό μας προφίλ και τα όλο και λιγότερα λεφτά μας. 

Μας βλέπουν και μας ακούνε ανά πάσα στιγμή. Ακόμη κι η τελεία που θα μπει στο τέλος αυτής της φράσης αυτού του κειμένου θα καταγραφεί. Δεν ξέρω σε τι θα τους φανεί χρήσιμη κάποτε. Ίσως είναι το τεκμήριο ενός στυγερού μου εγκλήματος κατά του κράτους, ίσως το σημείο στίξης που απλώς θα με κάνει post mortem διάσημο, όπως έκανε διάσημο τον Σαραμάγκου η γενική απέχθεια στις τελείες και στα άλλα σημεία στίξης. Ίσως είναι η τελεία που πρέπει να βάλουμε στην ανοχή και στην αμεριμνησία μας απέναντι σ’ όσους μας βλέπουν, μας ακούνε, μας καταγράφουν, μας φακελώνουν και μας καταστρέφουν. 

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ 

Αισθήματα έχω αδερφικά 

για της ασφάλειας τα φτωχά λαγωνικά 

που με χιόνια και βροχές 

να με φυλάνε έχουν διαταγές. 

Μικρόφωνα βάζουν για ν’ ακούν

όσα από το στόμα μου περνούν

τραγούδια και βρισιές κι αστεία

στον καμπινέ και στην τραπεζαρία.

Αδέρφια μου ασφαλίτες, εσείς μόνο

τον δικό μου ξέρετε τον πόνο. 

Εσείς ξέρετε πως 

η σκέψη μου είναι διαρκώς

τρυφερή και παθιασμένη 

στον αγώνα αφιερωμένη. 

Λόγια που αλλιώς θα ’χαν χαθεί

στα μαγνητόφωνά σας έχουνε γραφτεί.

Και για ύπνο όταν πάτε 

τα τραγούδια μου ξέρω τραγουδάτε. 

Ευχαριστώ γι αυτό πολύ

συνεργάτες μου πιστοί. 

Βολφ Μπίρμαν, «Μπαλάντα για τους ασφαλίτες» (Μετάφραση Δημοσθένη Κούρτοβικ, για τον δίσκο του Θ. Μικρούτσικου, «Πολιτικά τραγούδια»

Ήρθαν οι μέρες που φοβήθηκες (σονέτο) -αναδημοσίευση

από MHNYMAL

http://mhnymal.blogspot.gr

Ήρθαν οι μέρες που φοβήθηκες

~ κατά τας γραφάς ~

Άδειο κεφάλι στεγανό. Γλομπέ φαλάκρα.

Εγκληματίες, τρομοκράτες, φασισμός.

Δεν βλέπω χάσμα. Δεν θα ήτανε σεισμός.

Φτέρουγες σκέπασαν κατά συνθήκην άκρα.

Ήρθαν οι μέρες που φοβήθηκες, κοιμήσου. 

Έρχονται νύχτες γνήσια δημοκρατικές. 

Σ' έχουν προβλέψει όλες οι στατιστικές. 

Το κράτος πάντα προστατεύει την τιμή σου. 

Ήρθαν οι μέρες που φοβήθηκες και βιάσου. 

Ήρθε ο καιρός να δοκιμάσεις αν χωράς 

στο δρόμο που έτρεχες μικρό παιδί σαν ήσουν. 

Ίδρωτες βρέχει, θα λερώσουν την προβιά σου, 

να μοιάζεις έντομο αστικής παραφοράς. 

Άργησες μάλλον. Έρχονται να σε ρυθμίσουν. 

Η τύφλωση ενός αγωνιστή και η υποκρισία

«(...) Το πρωί θα βρούμε κι άλλους. Θα έρχονται απ’ τον ορίζοντα, τις πόλεις, την θάλασσα. Θα πλησιάσουμε. Θ’ αρχίσουμε πάλι. Να μια φωτεινή σκέψη! Οι άλλοι! Οι “σαν κι εμάς”...»

Οδυσσέας Ιωάννου

● Αλήθεια, πώς είναι η υπόλοιπη ζωή χωρίς μάτι, με τη μισή σου όραση βγαλμένη με Βία από μια Βία που «καταδικάζει τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», χωρίς ποτέ όμως να καταδικάζει τη βασανιστικά ατέλειωτη Βία τη δική της, που με «σάλτο μορτάλε» ρίχνει την κοινωνία απ’ τούς ορόφους μιας ζωής στενής, ανυπόφορης και άσχημης;

● Αλήθεια, πώς είναι να μην έχεις πλέον το ένα σου μάτι από το «κανονάκι» τής σχολής Μελίστα και Κορκονέα (και βέβαια δεν είναι όλοι στην αστυνομία τής ίδιας «σχολής» και φασίστες) σε ευθεία βολή, στοχευμένα πάνω στο πλήθος, το βράδυ στις 18.9.2013 που διαδήλωνες στο Κερατσίνι για την πολιτική δολοφονία του Παύλου Φύσσα από το μαχαίρι ενός σφαγέα τής Μαύρης Αυγής; Πού βρίσκεις αντοχές τρέχοντας με αφόρητους πόνους στους διαδρόμους του «Τζανείου» με το μάτι στα χέρια σου και γύρω σου άλλοι 31 τραυματίες με σπασμένα κεφάλια στα επείγοντα;

● Αλήθεια, πώς κρύβεται η Βία τού «συνταγματικού τόξου», της «δημοκρατίας πού δεν εκδικείται», η καρακοσμάρα και η ελαφρότητα των «προοδευτικών» γραφιάδων και τού καλλιτεχνικού - διανοούμενου (;) καφενέ που σαπίζουν ρεμβάζοντας «ήρεμα κι απλά» πάνω από τα λουτρά της Κρατικής Βίας, βουβοί, ασάλευτοι και αμέτοχοι;

● Αλήθεια, πώς λέγεται το γεμάτο υποκρισία δάκρυ συγκίνησης, η επιλεκτική όραση και το ενδιαφέρον που εξαντλείται στην ανθρώπινη (πράγματι) πάντα πλευρά του υπαρκτού κινδύνου για την όραση στο δεξί μάτι του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, ενώ για τη διάλυση του δεξιού ματιού ενός διαδηλωτή οι κάμερες, τα μάτια και τα μολύβια κοιτάζουν βουβά προς τα κάτω, εδώ και σχεδόν ενάμιση μήνα;

Γαβριήλ Α., αναρχικός αγωνιστής για την κοινωνική απελευθέρωση από τη φρίκη ενός Μέλλοντος - Φυλακής και Δουλείας, όπου τα πάντα θα τα σκεπάζει η φοβέρα του εκφασισμού και τού βιασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας!

Από τις 18.9.2013 τυφλός στο δεξί του μάτι και ένα (ακόμη) πολιτικό έγκλημα χωρίς τιμωρία...

Κρατήστε στα ορθάνοιχτα μάτια σας, της δικής σας πραγματικής Δημοκρατίας και Ευαισθησίας, την εικόνα ενός ματιού που χύνεται στην άσφαλτο από τα νόμιμα τάγματα εφόδου της ολιγαρχίας που με τον παραλογισμό και την αλαζονεία της λειτουργεί ως προθάλαμος του ναζισμού, ενός νέου 1967 και μιας νέας αντικομμουνιστικής, σκοταδιστικής και μετεμφυλιακής εποχής Τεράτων

● που αναζητεί «θεωρίες των άκρων» για να «ξεπλυθεί» στις οθόνες ως «εγγυήτρια δημοκρατίας, σταθερότητας και ομαλότητας»,

● που έχει ως σήμα και ταυτότητα κρότου - λάμψης και δακρυγόνα σε ευθεία βολή αδειάζοντας την κοινωνία από δικαιώματα, εργασία, δημόσια υγεία, παιδεία, ευκαιρίες, όνειρα και πολιτισμό.

Πόση ακόμη νομιμοποίηση και θεσμοποίηση της Πολιτικής Βίας από το πλέον παρακμιακό ψευτοπατριωτικό κυβερνητικό μόρφωμα (που έχει υποχωρήσει στο χαμηλότερο επίπεδο ποιότητας και ήθους της αστικής κοινοβουλευτικής πολιτικής τάξης της μεταχουντικής Ελλάδας) μπορούν να αντέξουν τα μάτια όλων μας μπροστά στην παρέλαση τρομοκρατίας και βιολαγνείας του «Κράτους Δικαίου»;

Τα βασανιστήρια και η φασιστικού τύπου μεταχείριση στο «τέμπλο δημοκρατίας» της Γενικής Ασφάλειας συλληφθέντων αντιφασιστών - αναρχικών.

● Η σωματική διαπόμπευση και προσβολή (και όχι μόνο) της Φαίης Μέγερ και τού Δημοσθένη Παπαδάτου από την «αντιτρομοκρατική» υπηρεσία.

● Ο ξυλοδαρμός των 4 συλληφθέντων για τη ληστεία στην Τράπεζα του Βελβεντού Κοζάνης.

● Τού διαδηλωτή Γιάννη Καυκά που έδωσε μάχη για μέρες στην εντατική μετά τον ξυλοδαρμό του από τα ΜΑΤ στις 11.5.2011.

● Η άγρια αστυνομική καταδίωξη και καταστολή στον πεζόδρομο της Αρεοπαγίτου στις 10.7.2013 της διαδήλωσης για τον απεργό πείνας Κ. Σακκά.

● Με κάταγμα κρανίου και θλάση εγκεφάλου από τα ΜΑΤ ο φωτορεπόρτερ Μάριος Λώλος στις 5.4.2012.

● Με ρήξη τυμπάνου στο δεξί αυτί η Μαρία Κασόλα από κρότου - λάμψης στις 6.5.2010.

● Το ίδιο ο διαδηλωτής Παναγιώτης Σάμιος, ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος έχασε όλη την ακοή του στις 15.6.2011, ο Θοδωρής Παναγιωτίδης πάλι με προβλήματα ακοής από ρίψη κρότου - λάμψης τον Φεβρουάριο τού 2009 σε διαδήλωση κατοίκων των Πατησίων έξω από το δημαρχείο Αθήνας και άλλοι πολλοί, που πλήρωσαν με σημαντικές βλάβες της υγείας τους τη συμμετοχή τους σε λαϊκές κινητοποιήσεις.

Τώρα ο Γαβριήλ Α., σε χειρότερη θέση από τα άλλα θύματα της αστυνομικής κτηνωδίας, χωρίς το ένα του μάτι και μια υπόθεση που έπρεπε να είναι στην κορυφή της πολιτικής ανάδειξης και καταγγελίας, να βρίσκεται προκλητικά έξω από την «ατζέντα της επικαιρότητας», στη σύμφωνη συνένοχη σιωπή που συνδέει Κατεχάκη, Μαξίμου, Ιπποκράτους και τηλεοπτική αγορά...

Μένει μόνο σε εμάς, που είμαστε έξω απ’ τον κύκλο αυτής τής σιωπής, να στηρίξουμε τον Γαβριήλ Α. Άλλους εκτός από εμάς ο αδερφός μας δεν έχει για να προβάλουμε το θέμα του και να τον στηρίξουμε οικονομικά και ψυχολογικά!

Σύντροφε / συντρόφισσα, στην καθημερινή εξαθλίωση και καταπίεση μπορεί να διαφωνείς μαζί μου σε όλα, μπορεί οι «μορφωμένοι δάσκαλοι» της εξουσίας να σε έχουν «διδάξει» πως είμαι εγώ ο «εσωτερικός εχθρός» σου, ο «τρομοκράτης», ο «εμπρηστής της Μαρφίν», ο «μπαχαλάκιας», το «άλλο άκρο».

Μπορεί με τα λάθη μου, από πολιτικό ναρκισσισμό και εγωκεντρισμό, να «βοήθησα» κι εγώ να είσαι απέναντί μου κι όχι δίπλα μου. Δεν γίνεται όμως το μάτι ενός ανθρώπου, που χάθηκε από τέτοιας μορφής φασιστική Βία, να μην μας ενώνει, έστω αυτό...

Αυτός ο αγώνας είναι για τα μάτια των δικών μας παιδιών, για να συνεχίσουν να είναι στη θέση τους κοιτάζοντας τον ουρανό και το φως ενός καλύτερου κόσμου, εκεί όπου τα μάτια δεν θα κινδυνεύουν από τις βολές της εξουσιαστικής βαρβαρότητας και του ολοκληρωτισμού του Κέρδους. Τη Ζωή που δεν θα είναι μια «επιχείρηση σκούπα» για τη «σωτηρία» μιας απάνθρωπης και αντικοινωνικής οικονομικής αταξίας και ανομίας.

Ο Γαβριήλ Α., όλα αυτά τα χρόνια, δραστηριοποιήθηκε στον δρόμο και έκανε πράξη κάθε στιγμή τις ιδέες του και την αγάπη του για τον άνθρωπο και την αξία της ζωής. Νύχτα - μέρα για τους πεινασμένους, τους άστεγους, τους πεσμένους, τους αποκλεισμένους, τους «αριθμούς» που καταρρέουν κάτω από τη Βία «της αναδιάρθρωσης της χώρας και των μεταρρυθμίσεων που πρέπει να γίνουν», όσα θύματα και «παράπλευρες απώλειες» κι αν αφήσουν πίσω τους...

Ο Γαβριήλ Α., έχει ανάγκη την αλληλεγγύη μας, τώρα που οι γιατροί προσπαθούν να σώσουν ό,τι μπορούν «αν σώζεται» κι έχει μπροστά του να αντιμετωπίσει πολυδάπανη χειρουργική περιπέτεια, φαρμακευτική αγωγή και νοσηλευτικά έξοδα...

Τα μάτια τα δικά μας καλούνται να δείξουν την αλληλεγγύη μας, στο ελάχιστο πού μπορούμε να κάνουμε...

(Λογαριασμός οικονομικής ενίσχυσης Alpha Bank: 209-00-2340003387, Γαβριηλ Α.)

Κουτί οικονομικής ενίσχυσης: «Κοινωνικός Χώρος - Βοξ», Θεμιστοκλέους και Αραχώβης, Πλατεία Εξαρχείων].

* Ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος (Κάιν - erozer2000@yahoo.gr) είναι μεμονωμένο άτομο από το Αναρχικό Κίνημα

Το σχολείο της φύσης και το άλλο… (αναδημοσίευση)

του Γιάννη Μακριδάκη

http://yiannismakridakis.gr/

Από ένα νέο κορίτσι με το οποίο γνωριστήκαμε σε μια από τις πρόσφατες εκδηλώσεις στην Αθήνα, έλαβα ένα γράμμα με διάφορες σκέψεις επί των ζητημάτων “συστήματος-οικοσυστήματος, άνθρωπος-άτομο, ανάπτυξη-αποανάπτυξη, εκπαίδευση-αποεκπαίδευση”, αλλά από όσα ενδιαφέροντα και κριτικά μού έγραψε, ξεχώρισα μια πολύ όμορφη και άκρως ενδεικτική μικρή ιστορία, την οποίαν σας παρουσιάζω:

“…Θέλω να σου πω μια ιστορία. Φέτος το καλοκαίρι το έβαλα σκοπό να ανακαλύψω διάφορα φαρμακευτικά φυτά –βλέπεις έχω τελειώσει φαρμακευτική- μεταξύ των οποίων και το βάλσαμο. Για καιρό προσπαθούσα μάταια να εντοπίσω αυτό το κίτρινο λουλουδάκι με τα πέντε πέταλα και τους πολυάριθμους στήμονες. Ώσπου μια μέρα, στο πλαίσιο της καθιερωμένης πρωινής μου ποδηλατοβόλτας πριν το μπάνιο στη θάλασσα, το είδα ξαφνικά μπροστά μου στην άκρη ενός χωματόδρομου. Ένα μικρό θάμνο με κάτι πολύ ψιλά κίτρινα άνθη και κοκκινωπές κορυφές. Σταμάτησα επιτόπου το ποδήλατο. Το κοίταζα, το ξανακοίταζα, τόσο ταπεινό, σαφώς λιγότερο εντυπωσιακό από τις μεγεθυμένες φωτογραφίες του διαδικτύου. Έκοψα δυο κλωνάρια, τα έβαλα στην τσάντα μου και τα πήρα να τα εξετάσω με την ησυχία μου στην παραλία. Ήταν αυτό. Το βαλσαμόχορτο ή σπαθόχορτο ή βότανο του Άι – Γιάννη. Έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει πλατιά με το κλωνάρι στο χέρι κι αμέσως σκέφτηκα τι εντύπωση θα έδινα στους παρακείμενους λουόμενους. Μάλλον θα με πέρασαν για τρελή έτσι όπως κρατούσα το αγριολούλουδο και γελούσα μόνη μου. Το παράξενο είναι ότι αυτή τη διαδρομή την είχα κάνει πολλές φορές μέσα στο καλοκαίρι. Το βάλσαμο ήταν πάντα εκεί αλλά τα μάτια μου δεν μπορούσαν να το διακρίνουν.

Συνέχισα και τις επόμενες μέρες τις βόλτες με το ποδήλατο ώστε να χαρτογραφήσω την περιοχή και να εντοπίσω κι άλλα σημεία απ’ όπου θα μπορούσα να συλλέξω το πολύτιμο βότανο. Εντόπισα κάμποσο σε μια αραιοκατοικημένη γωνιά του χωριού μου με περιβόλια. Το περισσότερο όμως το βρήκα στο χωράφι που συνορεύει με το Λύκειο. Η ειρωνεία του πράγματος είναι ότι χρειάστηκε να καλύψω αρκετά μεγάλη απόσταση για να διαπιστώσω τελικά ότι το βάλσαμο βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το σπίτι μου, μες στο χωριό μου, δίπλα από το σχολείο μου. Επτά χρόνια μετά την αποφοίτησή μου από το Λύκειο, έπειτα από πέντε χρόνια προπτυχιακών και δύο χρόνια μεταπτυχιακών σπουδών στη φαρμακευτική, βλέπω επιτέλους το βάλσαμο στο φυσικό του περιβάλλον, εκεί δίπλα στην καγκελόπορτα του σχολείου. 

Αντικρίζοντας τα δύο όμορα σχολεία -το σχολείο της φύσης και το άλλο, το επίσημο- δεν μπόρεσα παρά να αναλογιστώ τη μεταξύ τους αντίφαση. Μετά σκέφτηκα την επιστημονική ονομασία του ανθρώπου: Homo sapiens ή άνθρωπος ο σοφός και αυτή του βαλσαμόχορτου: Hypericum perforatum ή υπερικό το διάτρητο. Μήπως θα ήταν πιο ακριβείς οι ορολογίες Hypericum sapiens και Homo perforatum; Νομίζω θα απέδιδαν καλύτερα τις ιδιότητες και των δυο”.

Κατασχέσεις - Πλειστηριασμοί: Στο σφυρί οι ζωές χιλιάδων χρεωμένων πολιτών

της Ιωάννας Δρόσου

εφημερίδα Εποχή 3/11/2013

Δεκάδες χιλιάδες σπίτια ή περιουσιακά στοιχεία πολιτών βγαίνουν στο σφυρί γιατί οι ιδιοκτήτες τους αδυνατούν να αποπληρώσουν τα χρέη τους. Σήμερα, σύμφωνα με τη Eurostat, η ανεργία έχει φτάσει στο 55,3% ενώ το 34,6% των πολιτών ζει στο όριο της φτώχειας, παρά τη μείωση του ορίου για ένα μονομελές νοικοκυριό από 549 ευρώ το 2010 σε 476 ευρώ το 2011. Οι οφειλέτες, λόγω της μακροχρόνιας ύφεσης, αδυνατούν να αποπληρώσουν τα χρέη τους και αντί η κυβέρνηση να εστιάσει σε αυτό συζητά ακόμα και την άρση της απαγόρευσης πλειστηριασμών από 1 Ιανουαρίου 2014 για οφειλές σε τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία –γιατί το δημόσιο εξαίρεται της απαγόρευσης- όταν αφορά περιουσιακά στοιχεία έως 200.000 ευρώ ή την πρώτη κατοικία. Το 2012, 26.000 σπίτια βγήκαν σε πλειστηριασμό, ενώ για το 2013 δεν υπάρχει πλήρης εικόνα αλλά υπολογίζεται ότι μέχρι τον Αύγουστο, που έκλεισαν τα Ειρηνοδικεία για το καλοκαίρι, είχαν παραπεμφθεί 16.000 υποθέσεις. Σε περίπτωση απελευθέρωσης των πλειστηριασμών 62.000 σπίτια θα βγουν στο σφυρί ήδη από την πρώτη μέρα του χρόνου, ενώ εκτιμάται ότι η άρση απαγόρευσης αφορά τουλάχιστον 180.000 νοικοκυριά.

Η συζήτηση για τους πλειστηριασμούς «περιορίζεται στο ζήτημα της άρσης της απαγόρευσης, παραβλέποντας το γεγονός ότι πλειστηριασμοί γίνονταν πάντα, απλά με εξαιρέσεις», όπως μας εξηγεί ο Θανάσης Αλεξάνδρου, μέλος τους Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων. Μόλις την περασμένη βδομάδα στον Πύργο Ηλείας η Wind προσπάθησε να βγάλει στο σφυρί σπίτι αξίας 90.000 ευρώ για χρέος 200 ευρώ στην εταιρεία. Η κινητοποίηση του κόσμου που μπλόκαρε την είσοδο στο Ειρηνοδικείο και η δημοσιοποίηση του θέματος ανάγκασε την εταιρεία να σταματήσει τον πλειστηριασμό και να δηλώσει ότι «η διαδικασία έγινε εκ παραδρομής από το περιφερειακό δικηγορικό γραφείο που είχε αναλάβει την υπόθεση». 

Κίνημα αντίστασης

Φαίνεται ότι η κινητοποίηση του κόσμου είναι αυτή που καταφέρνει στις περισσότερες περιπτώσεις να αποτρέψει τους πλειστηριασμούς σπιτιών. Η ομάδα Λαϊκής Στάσης Πληρωμών Ηρακλείου Κρήτης, δίνει ραντεβού κάθε Τετάρτη στις 3.15 μ.μ έξω από το Ειρηνοδικείο, προσπαθώντας με την ειρηνική τους διαμαρτυρία να αποτρέψουν πλειστηριασμούς που γίνονται με εντολή τραπεζών. Η ομάδα αυτή καλεί τον κόσμο «να σταματήσει να τροφοδοτεί το κράτος πληρώνοντας ΔΕΚΟ ή την εφορία, προκειμένου να σταματήσει η κτηνωδία και να σωθεί ο ελληνικός λαός», όπως μας εξηγεί η Σοφία Κριτσινάκη. Δυστυχώς, οι πολίτες κάθε εβδομάδα έρχονται αντιμέτωποι με τα ΜΑΤ που προσπαθούν να τους αποτρέψουν την είσοδο στο Ειρηνοδικείο, γεγονός που έχει κάμψει το κίνημα καθώς «κάποιοι φοβήθηκαν ή ντράπηκαν και σταμάτησαν να έρχονταν». Όμως, το ραντεβού παραμένει σταθερό και η Ομάδα έχει καταφέρει να αποτρέψει δεκάδες πλειστηριασμούς.

Από τη στιγμή που υπάρχει η απαγόρευση για πλειστηριασμό περιουσιακών στοιχείων κάτω από 200.000 ευρώ, η τράπεζα ένωσε δύο σπίτια στην Κρήτη προκειμένου να καταφέρει να τα παρουσιάσει εξ’ αδιαιρέτου και να προχωρήσει σε πλειστηριασμό των σπιτιών, για να αποπληρωθεί στεγαστικό δάνειο 220.000 ευρώ. Ο πολίτης βρέθηκε έξω από το Ειρηνοδικείο Ηρακλείου και με τη στήριξη της Λαϊκής Στάσης Πληρωμών κατάφερε να πείσει τον τραπεζοϋπάλληλο να μην υπογράψει τον πλειστηριασμό. «Το ένα σπίτι είναι δικό μου και το άλλο της 92χρονης μητέρας μου», μας εξηγεί ο πολίτης και συμπληρώνει «είμαι άνεργος και έχω βηματοδότη. Αν δεν ήταν η ομάδα έξω από το Ειρηνοδικείο θα το είχα χάσει το σπίτι. Γι’ αυτό τώρα πηγαίνω μαζί τους έξω από το δικαστήριο κάθε Τετάρτη».

Μπας και τους προλάβουμε

«Ο πολίτης έχασε τον αδερφό του πριν από ένα χρόνο που αυτοκτόνησε για χρέη στην ίδια τράπεζα», τονίζει η Σ. Κριτσινάκη. «Κάποια στιγμή ίσως βρεθούμε όλοι σε αυτή την κατάσταση, γι’ αυτό πρέπει να δυναμώσουμε τις παρεμβάσεις μας», καταλήγει. Ο πολίτης δεν έχει καταφέρει ακόμα να γλιτώσει το σπίτι του. «Περιμένω τον επόμενο πλειστηριασμό. Κάναμε αίτηση να υπαχθούμε στο νόμο Κατσέλη μπας και τους προλάβουμε πριν μας προλάβουν», υπογραμμίζει.

Ο νόμος 3869/2010 (γνωστός ως νόμος Κατσέλη) είναι «η μοναδική διέξοδος που υπάρχει αυτή τη στιγμή προκειμένου να ρυθμίσει κανείς τις οφειλές του», μας λέει η Παναγιώτα Καλαποθαράκου, γενική διευθύντρια της ΕΚΠΟΙΖΩ και πρόεδρος της ΠΟΜΕΚ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Καταναλωτών, «Η Παρέμβαση»). Ωστόσο, αυτός ο νόμος «θεσπίστηκε για να αντιμετωπίσει την υπερχρέωση που μπορεί να έχει μια χώρα, όχι για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα που βιώνει η ελληνική κοινωνία. Σήμερα, 80.000 νοικοκυριά έχουν αιτηθεί να υπαχθούν στο νόμο 3869 και μέχρι στιγμής έχουν εκδικαστεί μερικές δεκάδες υποθέσεις. Σύμφωνα, με τις προβλέψεις οι περισσότερες υποθέσεις προσδιορίζονται για το 2020, αν αναλογιστούμε ότι τα Ειρηνοδικεία δεν μπορούν να εκδικάσουν πάνω από 10.000 υποθέσεις το χρόνο. Και να σημειώσουμε ότι αυτός ο νόμος δεν αφορά μικροεπιχειρηματίες, που αντιμετωπίζουν σήμερα τεράστια οικονομικά προβλήματα, αλλά μόνο φυσικά πρόσωπα και ελεύθερους επαγγελματίες.

Συλλογή υπογραφών

«Πρέπει να υπάρξει καθολική προστασία από την πολιτεία, μέχρι να αρθούν οι παράγοντες που έχουν δημιουργηθεί από την κρίση», τονίζει η Π. Καλαποθαράτου. Η απελευθέρωση των πλειστηριασμών, σύμφωνα με την γενική διευθύντρια του ΕΚΠΟΙΖΩ, «θα είναι καταστροφική για την ελληνική κοινωνία. Θα υπάρξει μαζική περιθωριοποίηση, μεγάλη αύξηση του αριθμού των αστέγων, εξαθλίωση των οικογενειών με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στην ψυχολογική και κοινωνική ακεραιότητα των ευαίσθητων μελών της οικογένειας (παιδιά, ηλικιωμένοι, άνεργοι κλπ), θα καταρρεύσει η καθημερινότητα των νοικοκυριών, θα χάσουν οι μικρέμποροι τα μαγαζιά τους». Ακόμα, προσθέτει, «θα είναι καταστροφική για την αγορά ακινήτων και για τις ίδιες τις τράπεζες. Θα υπάρξει κερδοσκοπική εκμετάλλευση από τις εταιρείες που θα συσταθούν γι’ αυτό το σκοπό, θα υπερφορτωθούν τα δικαστήρια από οφειλέτες που θα προσφύγουν στη δικαιοσύνη, θα υπάρξουν κοινωνικές συγκρούσεις ανάμεσα στους δανειολήπτες και τους νέους ιδιοκτήτες». Για την αποτροπή των παραπάνω η ΕΚΠΟΙΖΩ έχει ξεκινήσει ηλεκτρονική καμπάνια συλλογής υπογραφών για την αναστολή των πλειστηριασμών για τουλάχιστον τρία χρόνια [περισσότερα στοwww.ekpizo.gr]

Την ενημέρωση των πολιτών προσπαθεί και η Ένωση Προστασίας Καταναλωτών Κρήτης, που λειτουργεί πανελλαδικά και προσπαθεί να παρέχει και νομικές συμβουλές. «Ζητάμε από την πολιτεία την αναστολή των πλειστηριασμών όσο διαρκεί η ύφεση», μας λέει η πρόεδρος της Ένωσης Ιωάννα Μελάκη. Όπως δημοσιοποίησε η Ένωση αφού η τράπεζα κατέσχεσε σπίτι δανειολήπτριας για χρέος 15.000 ευρώ, της ζήτησε να το νοικιάσει για να συνεχίσει να ζει στο σπίτι της. «Προσπαθούμε να εμψυχώσουμε τους πολίτες και να δείξουμε την αλληλεγγύη μας. Ζητάμε κούρεμα του χρέους, γιατί μόνο έτσι θα ανακάμψει η ελληνική κοινωνία. Κούρεμα των στεγαστικών δανείων στην αξία που έχουν σήμερα τα σπίτια και ολική διαγραφή των καταναλωτικών δανείων», τονίζει η Ι. Μελάκη.

Να οργανωθούμε

Τον τελευταίο καιρό έχει συσταθεί παναττικό συντονιστικό ενάντια στους πλειστηριασμούς που αποτελείται από λαϊκές συνελεύσεις 14 γειτονιών. Το συντονιστικό έχει ενεργοποιήσει γραμμή αλληλεγγύης [211-8002025] όπου μπορούν να απευθύνονται οι πολίτες προκειμένου να αποτραπεί ο πλειστηριασμός του σπιτιού τους. «Όταν κάποιος απευθυνθεί στο συντονιστικό τότε ενεργοποιούμε τη συλλογικότητα της γειτονιάς του, προκειμένου να παρίσταται στο Ειρηνοδικείο ώστε να αποτρέψει την εκδίκαση της υπόθεσης», μας λέει ο Θ. Αλεξάνδρου. «Χρειάζεται να οργανωθεί ο κόσμος και να συσπειρωθεί προκειμένου να σταματήσουμε τη λαίλαπα».

Την ανάγκη οργάνωσης των πολιτών τονίζει και ο Νίκος Γιαννέλης από τη Μυτιλήνη. Τον περασμένο μήνα η εφορία έβγαλε σε πλειστηριασμό το σπίτι όπου κατοικεί με τη γυναίκα του και τα 4 ανήλικα παιδιά τους για χρέος 2.200 ευρώ. Ο έφορος απαίτησε από τον Ν. Γιαννέλη να πληρώσει εφάπαξ το ποσό για να σταματήσει η διαδικασία του πλειστηριασμού. Τη λύση στο πρόβλημά του την έδωσε ο δήμος, ο οποίος, ύστερα από την κινητοποίηση της τοπικής κοινότητας, ανέλαβε να αποπληρώσει το χρέος του. «Εγώ γλίτωσα, αλλά δεν ξέρω αν θα μπορέσουν να γλιτώσουν και άλλοι», μας λέει και προσθέτει: «Μας πίνουν το αίμα και μας παίρνουν τα σπίτια. Αν δεν βρισκόταν λύση, σήμερα θα ήμουν φυλακή γιατί θα πυροβολούσα όποιον ερχόταν να μου πάρει το σπίτι. Πρέπει να σηκωθούμε από τον καναπέ, να οργανωθούμε και να αντισταθούμε».

«Για να οργανωθεί ο κόσμος πρέπει πρώτα να είναι πληροφορημένος», τονίζει η Τόνια Κατερίνη εκ μέρους της Αλληλεγγύης για Όλους, που ξεκίνησε καμπάνια ενημέρωσης εκδίδοντας έναν οδηγό για τους πλειστηριασμούς. «Το 2014 θα έχουμε ένα καινούριο κύμα πλειστηριασμών που θα αφορά ανθρώπους που οφείλουν σε τράπεζες ή ασφαλιστικά ταμεία. Η συλλογική αντίδραση θα βοηθήσει τους ανθρώπους να ξεπεράσουν το φόβο, την απόγνωση και την ενοχή που προσπαθεί η κυβέρνηση να τους χρεώσει ότι είναι δική τους ευθύνη. Σε αυτό το πλαίσιο γίνεται μια προσπάθεια συντονισμού ομάδων κοινωνικής αλληλεγγύης προκειμένου να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την επερχόμενη επίθεση».

Αλληλεγγύη για όλους:Οδηγός για τους Πλειστηριασμούς

Η «αλληλεγγύη για όλους» ξεκινά καμπάνια ενημέρωσης, παρουσιάζοντας: τι ισχύει μέχρι σήμερα, τι πρόκειται να αντιμετωπίσουμε άμεσα, τι συμβαίνει στις χώρες που βρίσκονται ήδη στη δίνη των πλειστηριασμών, ποια είναι τα εργαλεία μας, νομικά αλλά κυρίως κινηματικά για να αναχαιτίσουμε αυτή την επίθεση.

Οι πλειστηριασμοί αποτελούν μια νέα καθολική επίθεση στη ζωή μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Από την 1 Ιανουαρίου του 2014 αίρεται υπό προϋποθέσεις τόσο η προστασία από πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας όσο και οποιουδήποτε άλλου ακινήτου ενώ καταργείται και το όριο προστασίας από πλειστηριασμούς για οφειλές μέχρι 200.000 ευρώ. 

Η επιλογή αυτή της κυβέρνησης αποτελεί ταυτόχρονα μια προσπάθεια βελτίωσης της οικονομικής εικόνας των τραπεζών, αλλά κυρίως ένα ακόμα βήμα προς την απαξίωση του κτιριακού και χωρικού αποθέματος της χώρας. Με τον τρόπο αυτό ανοίγει ο δρόμος στο ξεπούλημα του ιδιωτικού και δημόσιου δομημένου και αδόμητου χώρου, αλλά και η δυνατότητα για χρηματιστηριακά παιχνίδια με βάση την τιτλοποίηση της γης και της ακίνητης περιουσίας.

κατεβάστε από εδώ το πλήρες κείμενο για τους πλειστηριασμούς.

Πάρκο Ναυαρίνου: Κυριακή 10/11 σεμινάριο παρασοσιακού χτισίματος με πέτρα

Σεμινάριο παρασοσιακού χτισίματος με πέτρα και πρακτική εξάσκηση, για όποιον έχει όρεξη να μάθει μυστικά και τεχνικές, θα γίνει από έμπειρο ''πετρά'' στο Αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο Ναυαρίνου και Ζωοδόχου Πηγής. 

Πρώτη συνάντηση την Κυριακή 10 Νοεμβρίου στις 11:00 το πρωί. 

Προωθείστε ελεύθερα.

Επιτροπή Αλληλεγγύης στη ΒΙΟΜΕ: Κάλεσμα σε πάρτυ οικονομικής ενίσχυσης

ΒΙΟ.ΜΕ: έφοδος στον ουρανό!

Ο αγώνας των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ. είναι αγώνας όλων μας.

δίνουμε τον αγώνα όλοι μαζί για να μείνει βιώσιμο 

το πρωτοπορειακό εγχείρημα των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ.

Σας καλούμε 

στο πάρτυ οικονομικής ενίσχυσης της Επιτροπής Αλληλεγγύης της Αθήνας

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 8 Νοέμβρη στην κατάληψη της Τσαμαδού 15.

από ώρα 22.00 και μετά

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει (αναδημοσίευση)

του Γιάννη Μακριδάκη

http://yiannismakridakis.gr/ 

 Σήμερα πήγα από το πρωί σε ένα κοντινό χωριό, όπου κάποιοι φίλοι ήθελαν να κάνουμε μια σπορά σε ένα μικρό χωράφι τους. Ξεκινήσαμε κατά τις 11 το πρωί να φτιάχνουμε σαμάρια, κατόπιν κοσκινίσαμε αργιλόχωμα, κάναμε σβώλους και τους αφήσαμε να ξεραθούν για τους σπείρουν τα παιδιά αύριο.

Μας πήρε 4 γεμάτες ώρες αυτή η εργασία και περί ώρα 3 το μεσημέρι φτιάξαμε την σαλάτα μας με όλα τα διάφορα λαχανικά και πρασινικά που μαζέψαμε από το χωράφι. Μόλις η βαθιά γαβάθα με την σαλάτα πήρε την θέση της στο τραπέζι και ετοιμαστήκαμε να καθίσουμε κι εμείς γύρω της, να σου και μπαίνει μέσα ένας θείος της φίλης, τον οποίον είχα ξαναδεί το καλοκαίρι όταν ήρθε στο σεμινάριο φυσικής καλλιέργειας που οργάνωσα στα πλαίσια του Απλεπιστημίου στην Βολισσό.

Τότε, μου είχε ζητήσει σπόρους από ντομάτα και του έδωσα μερικούς, εφιστώντας του την προσοχή και δείχνοντάς του ότι δεν έχω πολλούς διότι πάθαμε ζημιά με τις ντομάτες φέτος. Τους πήρε και την επόμενη μέρα ξανάρθε και μου είπε ότι τους ξέχασε μέσα στην τσέπη της φόρμας του, την οποίαν έβαλε στο πλυντήριο… Ομολογώ ότι τον διέγραψα επιτόπου, αν και είχε δηλώσει την διαθεσιμότητα να κάνει την επόμενη χρονιά μάθημα καλαθοπλεκτικής στους Απλεπιστημιακούς που θα έρθουν.

Σήμερα, τον ξαναείδα λοιπόν την ώρα που ετοιμαζόμασταν να φάμε.

Μόλις μπήκε στην αυλή που καθόμασταν, με είδε, κάτι έλεγα για το χθεσινό αποτρόπαιο συμβάν, και μου λέει:“όλοι χρυσή αυγή θα ψηφίσουμε, είδες, τόσον καιρό που ήταν έξω και γυρίζανε τα παλικάρια με τις μαύρες μπλούζες που γράφουνε χρυσή αυγή, δεν τολμούσαν οι κουκουλοφόροι αναρχικοί να κουνήσουνε ρούπι, τρυπωμένοι ήτανε, τώρα που τους βάλανε φυλακή, βγήκανε πάλι οι κουκουλοφόροι και αλωνίζουνε, σκοτώσανε και δυο παλικάρια εχτές”.

Προσπάθησα να κρατήσω την ψυχραιμία μου, ήμουν και σε ξένο σπίτι, του λέω πες ότι κάνεις πλάκα, ότι δεν τα εννοείς αυτά που λες. Δεν κάνω καθόλου πλάκα, μου απαντά, χρυσή αυγή, αυτή είναι η λύση, όχι, θα αφήσουμε τους αναρχικούς να βγαίνουνε με τις κουκούλες να καίνε κάδους και να τους πληρώνω ύστερα εγώ, τέτοια έλεγε.

Παραδόξως, ίσως μάλλον επειδή κάνω φυσική διατροφή, κράτησα ακόμη κι άλλο την ψυχραιμία μου και πήγα να του εξηγήσω την πλάνη του, να του πω για προβοκάτσιες, για παρακράτος, για το ότι είναι θύμα της προπαγάνδας και των καναλιών, έσπευσαν να βοηθήσουν και οι φίλοι που ήταν εκεί αλλά αυτός δεν άκουγε τίποτα, μόνο φώναζε, οπότε σηκώθηκα να φύγω, σούρνωντάς του μερικά σχολιανά βεβαίως, με το κυριότερο, άει να χαθείς ρε γελοίε χιτλερικέ, που γεννήθηκες μέσα στην κατοχή αλλά στα γεράματα κατάντησες ναζιστής, για να καταστρέψεις τα εγγόνια σου και τα παιδιά των αλλονών ανθρώπων, δεν έχω θέση εγώ εδώ όσο είσαι εσύ, κι έφυγα αφρίζοντας, το παραδέχομαι.

Αυτό που παρατήρησα είναι ότι ενώ ήτανε περήφανος και αμετανόητος χρυσαυγίτης και το διαφήμιζε με τόση θέρμη και έπαρση, μόλις τον αποκαλούσα ναζιστή, αμυνόταν φωνάζοντας δεν είμαι ναζιστής εγώ, σου είπα εγώ ότι είμαι ναζιστής; σου είπα εγώ ότι θα τους ψηφίσω; πρέπει να τους ψηφίσουμε είπα, όχι ότι τους ψήφισα, και τέτοιες παπαρολογίες.

Ντρέπονται κατά βάθος τα μιάσματα, οι μικροαστοί νοικοκυραίοι πρώην πασόκοι και νεοδημοκράτες, κομματικοί πελάτες που καταστρέψανε την Ελλάδα και σαν να μην έφτανε αυτό γίνανε κατόπιν και ναζί, βγάλανε το φίδι από την τρύπα του, για να δαγκώσει τα παιδιά και τα εγγόνια τους.

Ζήσανε αυτοί, να μην ζήσει κανένας άλλος.

Κάθε σόφρωνας πολίτης τέτοιου είδους αντιμετώπιση πρέπει να τους επιφυλάσσει. Να τους αποκαλούμε χιτλερικούς, ναζιστές και να αποχωρούμε από εκεί που βρίσκονται, να τους περιθωριοποιούμε, να τους κάνουμε να νιώθουν παρείσακτοι, σκουπίδια της κοινωνίας, είτε αυτοί είναι αδερφοί μας, είτε συγγενείς μας, είτε η μάνα μας η ίδια.

Αλλος δρόμος δεν υπάρχει.

Αλληλεγγύη στους εργάτες της ΒΙΟ.ΜΕ. Κατάλογος προϊόντων

Αλληλεγγύη στους εργάτες της ΒΙΟ.ΜΕ.

Κατάλογος προϊόντων

(Το κείμενο συντάχθηκε από την Επιτροπή Αλληλεγγύης της Αθήνας)

(κάνετε ΚΛΙΚ πάνω στις εικόνες για να τις δείτε καλύτερα)

Ενημερωμένος Κατάλογος προϊόντων ΒΙΟ.ΜΕ. για Οικιακή χρήση

-Υγρό πλυντηρίου ρούχων 1 λίτρο  τιμή 1,20 ευρώ

-Υγρό γενικής χρήσης (λεμόνι) 1 λίτρο  τιμή 1,20 ευρώ

-Υγρό γενικής χρήσης (λεμόνι) 3 λίτρα  τιμή 3,60 ευρώ

-Υγρό γενικής χρήσης (πράσινο μήλο) 1 λίτρο  τιμή 1,20 ευρώ

-Υγρό γενικής χρήσης (πράσινο μήλο) 3 λίτρα  τιμή 3,60 ευρώ

-Σκόνη πλυντηρίου ρούχων 33 δόσεις  3,30 ευρώ

-Υγρό καθαρισμού τζαμιών  1 λίτρο  τιμή 1,50 ευρώ

-Υγρό καθαρισμού για τα χέρια 0,5 λίτρου τιμή 1,50 ευρώ

-Υγρό καθαρισμού για τα πιάτα 0,5 λίτρου τιμή 1,30 ευρώ

-Μαλλακτικό ρούχων 1 λίτρο τιμή 1,20 ευρώ

-Καθαριστικό για τα άλατα  1 λίτρο  3,00 ευρώ.

Σημεία διάθεσης: 

Αλληλεγγύη για όλους,  Ακαδημίας 74

Στέκι Μεταναστών, Τσαμαδού 13 (απόγευμα) Εξάρχεια

Κοινωνικό Κέντρο ΒΟΞ, Πλατεία Εξαρχείων (απόγευμα)

και σε άλλες αλληλέγγυες δομές και εγχειρήματα

Ενημέρωση - συζήτηση για τα ζαπατιστικά σχολεία της αυτονομίας "Η ελευθερία σύμφωνα με τους ζαπατίστας".

Πρόσκληση στην εκδήλωση ενημέρωσης- συζήτησης: 

Η ελευθερία σύμφωνα με τους/τις ζαπατίστας

Τον Αύγουστο του 2013 πραγματοποιήθηκαν στην Τσιάπας τα "μικρά ζαπατιστικά σχολεία της αυτονομίας". Σ΄αυτά οι σύντροφοι,ισσες ζαπατίστας μοιράστηκαν τους αγώνες, τις εμπειρίες, τα όνειρα αλλά και τις ανεπάρκειες και τα λάθη όλων αυτών των 19 χρόνων οικοδόμησης της αυτονομίας τους με στόχο όχι να επιβάλλουν το μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας τους αλλά να συμβάλλουν στο διάλογο που ανοίγεται μέσω της Έκτης αναζητώντας απαντήσεις στα ερωτήματα: "πως είναι αυτός ο άλλος τρόπος, αυτός ο άλλος κόσμος, αυτή η άλλη κοινότητα που ονειρευόμαστε, που θέλουμε, που χρειαζόμαστε, τι πρέπει να κάνουμε και με ποιον". 

Ως ένα μικρό κομμάτι αυτού του παγκόσμιου ψηφιδωτού της αντίστασης που ονομάζεται Έκτη, επιθυμούμε κι εμείς να μοιραστούμε όλα όσα ακούσαμε, είδαμε, αισθανθήκαμε με τη συμμετοχή μας στα ζαπατιστικά σχολεία της αυτονομίας αλλά και να ανταλλάξουμε ιδέες, προβληματισμούς και απόψεις σχετικά με τη σύνδεση, τόσο σε τοπικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, των αυτοοργανωμένων δομών αγώνα που, ως ζωντανά κύτταρα του κόσμου που ονειρευόμαστε, συγκροτούν κοινότητες ελευθερίας, αξιοπρέπειας και αλληλεγγύης. 

Αλληλέγγυοι,ες από τον αναρχικό, αντιεξουσιαστικό και ελευθεριακό χώρο 

Ποιός αλήθεια σκοτώνει ποιόν ; ένα ποίημα και μία ταινία (αναδημοσίευση)

Ποιός αλήθεια σκοτώνει ποιόν ; 

έτσι μούρθε το ερώτημα και μέρα πούναι είπα να θυμηθώ...

Ψάχνοντας βρήκα το ποίημα και ένα βίντεο.

από Σιωπηλή Διασταύρωση

http://silentcrossing.wordpress.com

Στην Ελλάδα οι μετανάστες φοβούνται περισσότερο απ’ τους ποιητές

Φοβούνται, ας πούμε, τα κύματα

Τα ποδήλατα

Τα μπαλκόνια

Ασήμαντα πράγματα

Κι όμως αυτοί φοβούνται

Φοβούνται και τα χαντάκια

Τις μηχανές

Τους πανηγυρισμούς

Τις βραδυνές ώρες που οι ποιητές παίρνουν το δείπνο τους

Αυτοί φοβούνται

Μη χτυπήσει ξαφνικά η πόρτα 

Και την ώρα του φρούτου αυτοί φοβούνται

Μην συναντήσουν

Τις γυναίκες με τους σκύλους

Ακόμα, φοβούνται τα ύψη

Τους λιμενικούς

Τους συνοριοφύλακες 

Καθώς και τις σφαίρες της Frontex

Τον ήχο της μοτοσυκλέτας

Και το βιτριόλι

Φοβούνται επίσης στο λεωφορείο 

Φοβούνται στο μετρό

Φοβούνται στο ταξί

Φοβούνται στη δουλειά 

Φοβούνται στην πόλη

Φοβούνται στην επαρχία

Φοβούνται και τα αφεντικά

Κυρίως τα αφεντικά!

Φοβούνται τους λοστούς

Τις αλυσίδες

Τις σιδηρογροθιές

Και τα σπασμένα μπουκάλια

Φοβούνται τα μαχαίρια

Και την ώρα που οι ποιητές κοιμούνται

Αυτοί φοβούνται

Μην πεθάνουν

Στις ράγες του τραίνου

Κυνηγημένοι

.....…

Κωνσταντίνα Κούνεβα

Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ

Έντισον Γιαχάι

Σαχτζάτ Λουκμάν

Αριβάν Οσμάν Αμπντουλάχ

Γκραμός Παλούσι

Χουσεΐν Ζαχιντούλ

Chiekh Ndiaye

Abdukarim Yahya Idris

Ίλμι Λατές

Τόνυ Ονούοχα

Μη φοβάστε πια

Για ‘σας

Δεν θα γράψουν

Ποτέ

Οι ποιητές

η ταινία εδώ

Στα σκαλάκια (αναδημοσίευση)

Art work Alex Ferreira

της Αννίτας Λουδάρου

http://ann-lou.blogspot.gr/

Κρατούσα σφιχτά το βιβλίο που είχα μόλις αγοράσει. Περνώντας έξω από το νοσοκομείο είδα τον Γιάννη τον Αλβανό ψιλικατζή να κάθεται στα σκαλάκια έξω από το ψιλικατζίδικο. Με κέρασε τσιγάρο. Κάπνιζε κι αυτός. Μια καθαρή εικόνα ανθρώπου της βιοπάλης.

- Εσύ βρε Γιάννη αφού είσαι Αλβανός πως λέγεσαι Γιάννης ;

-Τι να σου πω ξέρω κι εγώ. Μετά από τόσα χρόνια το συνήθισα κι εγώ.

Κουβέντα στην κουβέντα φθάσαμε στα ψυχικά βάρη του ανθρώπου. Γενικά στην αρχή. Τα προβλήματα και τ΄αδιέξοδα μας. Πρώτα μιλήσαμε για τα δικά μου. Που ήμουν αυτή που είχα την δυνατότητα να περπατώ αγκαλιά μ΄ενα βιβλίο. Ενώ εκείνος από το πρωί ίσαμε το βράδυ, μέσα σε λίγα τετραγωνικά, άπλωνε τα χέρια του παίρνοντας λεφτά και δίνοντας πράγματα. Που και που μονάχα καθόταν στα σκαλάκια. Το έβρισκε άδικο αυτό. Το παραδέχτηκε. Παραδέχτηκε επίσης πως δεν είχε φίλους να μιλήσει γι΄όλα αυτά. Γιατί χωρίς χρόνο πως να έχεις φίλους ;

Πολύ γρήγορα φθάσαμε και στα δικά του ψυχικά προβλήματα. Τα ψυχικά προβλήματα διακόπτονταν από διάφορες μάρκες τσιγάρων, από εφημερίδες και περιοδικά, σοκολάτες, μέχρι και προφυλαχτικά. Ο Γιάννης έδινε, έπαιρνε τα χρήματα, έδινε τα ρέστα και ό,τι του είχε ζητηθεί και κατέβαινε πάλι στα σκαλάκια.

Τα ψυχικά βάσανα όλο και μεγάλωναν χωρίς ποτέ να γίνονται συγκεκριμένα. Όλο και περισσότερο καταλάβαινα πως κάτι παραπάνω ήθελε να μου πει, αλλά δεν ήξερα τι. Την στιγμή που ήρθε ένας πελάτης και του ζήτησε spray για κουνούπια, μου έσπρωξε ένα χαρτί. Σ΄ένα παλιό διπλωμένο λογαριασμό της ΔΕΗ είχε σημειώσει τις συμβουλές ενός ψυχολόγου. Είχε υπογραμμίσει την λέξη εκδραμάτιση. Δεν έφθαναν τα βάσανα του, τον βασάνιζαν και οι λέξεις.

Θυμήθηκα τότε πως προχθές την ώρα που γύρναγα από τη δουλειά, στα σκαλάκια έξω από την εκκλησία, καθόταν ένας αγουροξυπνημένος ρακένδυτος άνθρωπος. Το πρόσωπο του ήταν όμορφο και χαμογελαστό. Μια σακούλα δίπλα στα πόδια του, στο τελευταίο σκαλί, έμοιαζε να είχε μέσα όλο το σπίτι του. Στο μέτρο ένας κάδος. Στα μάτια του έβλεπα πως κάπου, κάπως, κάποτε είχε περάσει μια γεμάτη ζωή. Δεν θυμάμαι τι είπα, πάντως μου απάντησε υποφέρω εδώ, θέλω να φύγω. Του έδωσα τα προτελευταία μου λεφτά.

Ντυμένη με μια ψεύτική ψυχραιμία τον ρώτησα αν είχε φάει τίποτα,

-Όχι μου απάντησε. Αλλά θα φάω το βράδυ... 

....και με μια σχεδόν χαρούμενη κίνηση μου έδειξε τον κάδο. Νομίζω έβγαλα μια κραυγή. Άρχισα να μασάω τα λόγια μου, όπως φαντάζομαι σε λίγες ώρες θα μασούσε τα μασημένα φαγητά που θα έβρισκε στον κάδο.

Εδώ μπροστά μου είχα ολοζώντανο, στο φυσικό του μέγεθος ένα από τους φτωχούς ήρωες των παιδικών μου βιβλίων. Ένας άγνωστος που μου είχε κολλήσει το στομάχι του στ΄αυτί μου.

Δεν τελειώνει πουθενά αυτή η ιστορία. Πάντα οι άνθρωποι θα κουρνιάζουν σε σκαλάκια. Θα δίνουν και θα παίρνουν με τα χέρια για να ζήσουν. Και πάντα ακόμα και μέσα από έναν βρώμικο κάδο, ένα χέρι θα θελήσει να πιάσει το δικό σου. Και εσύ θα πρέπει να βρεις πως να μην παραμείνεις ο σχεδόν που ζει το παραλίγον κάτι.

Αυτό είναι όλο.

H γιαγιά (αναδημοσίευση)

το βρήκαμε εδώ.

Όταν ο μπαμπάς έκλεισε το μαγαζί (γιατί κανείς δεν έμπαινε πια να ψωνίσει κι έτσι δεν μπορούσε να πληρώνει νοίκι και ΤΕΒΕ) κι η μαμά απολύθηκε, ήρθε να μείνει μαζί μας η γιαγιά απ' το χωριό.

Η γιαγιά είναι πολύ καλή και πολύ πλούσια. Παίρνει 300 ευρώ σύνταξη απ' τον ΟΓΑ και τώρα που μένει μαζί μας μας τα δίνει κι είμαστε κι εμείς πολύ πλούσιοι.

Χτες φάγαμε ψάρια, που είναι καλό και ακριβό φαΐ. Είμαστε όλοι χαρούμενοι και δεν καταλάβαμε γιατί η Μαμά είπε στον Μπαμπά θυμωμένη «Μα για όνομα! Χρυσόψαρα θα φάμε, βρε Σταμάτη;». Κι ο Μπαμπάς (που η Μαμά τον λέει Σταμάτη) είπε «όλα τα κινέζικα είναι πιο φτηνά, ακόμα και τα ψάρια. Με τη σύνταξη της μάνας μου τι ήθελες να φάμε; Μπαρμπούνια;». Και μετά η Μαμά δεν είπε τίποτα και καθίσαμε όλοι στο τραπέζι να φάμε τα χρυσόψαρα.

Μετά η γιαγιά πέθανε. Δεν ξέρω αν έφταιγε το χρυσόψαρο που έφαγε ή αν πέθανε από μόνη της, ξέρω μονάχα πως ο Μπαμπάς και η Μαμά πολύ λυπηθήκανε και κλαίγανε και λέγανε «τι θα κάνουμε, τώρα, χωρίς την σύνταξη, Παναγία μου;» και η Παναγία τους λυπήθηκε και τους είπε να βαλσαμώσουμε τη γιαγιά, όπως ο θείος Λεωνίδας είχε βαλσαμώσει εκείνο το κεφάλι από το γουρούνι το άγριο που είχε σκοτώσει στο κυνήγι και το είχε βάλει στον τοίχο της σάλας, στο σπίτι του στο χωριό. Εμείς της γιαγιάς δεν της βαλσαμώσαμε μόνο το κεφάλι. Ολόκληρη τη βαλσαμώσαμε γιατί, όπως είπε κι ο Μπαμπάς «δική μας είναι η γιαγιά κι ό,τι θέλουμε την κάνουμε».

Έτσι τώρα έχουμε τη γιαγιά συνέχεια μαζί μας και παίρνουμε και τη σύνταξη του ΟΓΑ και είμαστε πάντα πλούσιοι. Μόνο που τα βράδια, όταν μαζευόμαστε τα παιδιά κοντά στο τζάκι, η γιαγιά δεν μας λέει παραμύθια, παρά κάθεται ακούνητη, αμίλητη κι αγέλαστη, όπως ο Μπέρνυ στην ταινία «Τρελό γουηκέντ στου Μπέρνυ», που είχα δει στην τηλεόραση, όταν έπαιζε. Τώρα δεν παίζει γιατί μας έχουνε κόψει το ρεύμα. Όμως τον Μπέρνυ δεν τον είχανε βαλσαμώσει καλά και μάζευε μύγες, ενώ εμείς τη γιαγιά τέλεια την κάναμε!

Καμιά φορά, για να την βλέπει η γειτονιά (έτσι λέει ο Μπαμπάς), την βγάζουμε έξω και την στήνουμε όρθια δίπλα στην αυλόπορτα. Μοιάζει, τότε, η γιαγιά μ' εκείνον τον ξύλινο Ινδιάνο που στήνουν έξω από τα καπνοπωλεία στην Αμερική. Και μια φορά ξεχάσαμε να τη μαζέψουμε κι έβρεξε πολύ κι έγινε μούσκεμα. Και ύστερα τη βάλαμε κοντά στο τζάκι να στεγνώσει, αλλά μάλλον τη βάλαμε πολύ κοντά κι άρπαξε φωτιά. Ευτυχώς ο Μπαμπάς πρόλαβε και την έσβησε γρήγορα, αλλά μας μάλωσε γιατί «κοντέψαμε να αφανίσουμε το μοναδικό μας εισόδημα».

Έκθεση της μαθήτριας Ν.Κ. - Γ' τάξη Δημοτικού - Σχολικό έτος 2011-2012

Έρωτας, Επανάσταση (και ένα μικρό αστέρι) στο έργο του Τάσου Λειβαδίτη

αναδημοσίευση από το ΚΟΙΤΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ (http://afterhistory.blogspot.gr/)

Του Χρήστου Αβραμίδη

Ο Τάσος Λειβαδίτης μαζί με τον Γιάννη Ρίτσο στην εξορία

Ο Τάσος Λειβαδίτης είναι νεκρός και όμως 25 xρόνια μετά τον θάνατό του είναι στη μόδα ίσως περισσότερο από ποτέ. Ο νέος μπορεί να γυρίσει το βράδυ, να βγάλει την μπλούζα με τον Τσε Γκεβάρα που μόλις αγόρασε και να κοινοποιήσει στο facebook κάποιο στίχο του Τάσου Λειβαδίτη. Συνήθως έναν στίχο όμορφο, αλλά και γεμάτο μοναξιά. Στίχο Κατακερματισμένο και φοβισμένο που τον κλέψαμε από μια ηρωική εποχή και ένα ολόκληρο έργο για να τον αφήσουμε μόνο του στο χρονολόγιο του προφίλ μας.

Είναι πολλοί αυτοί που δημοσιεύουν Λειβαδίτη καθημερινά, και ακόμα περισσότεροι αυτοί που τον διαβάζουν. Οι κοινοποιήσεις τον κάνουν όλο και πιο γνωστό και αυτό συμβαίνει με έναν τρόπο που τα ερωτικά του ποιήματα γίνονται διαρκώς δημοφιλέστερα ενώ τα επαναστατικά του δείχνουν όλο και περισσότερο σαν δημιουργήματα μιας ξύλινης νεανικής τρέλα. Είναι όμως έτσι, το έργο του ποιητή, είναι τόσο μακρινός ο έρωτας και η επανάσταση στο έργο του;

Ας παρακολουθήσουμε όμως από κοντά την ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη, αναλύοντάς την βάσει των μεθοδολογικών εργαλείων που μας προσφέρουν πρωτοπόροι πολιτικοί φιλόσοφοι με την προειδοποίηση στον αναγνώστη ότι το κείμενο θα έχει κάποιες απαιτήσεις απέναντί του... Στην κουβέντα μας o Σεβαστάκης και ο Μπαλασόπουλος θα βρεθούν απέναντι στον Νίτσε και τον Λεφέβρ. Ο Σλαβόι Ζίζεκ θα μαλώσει για ακόμα μια φορά με τον Γιάννη Σταυρακάκη. Ενώ τις απόψεις τους θα καταθέσουν ο Μπαντιού και ο Φρέιρε που θα μας μιλήσουν για τους επαναστάτες της ιστορίας

Πεποίθησή μας είναι ότι ο Λειβαδίτης αποτελεί ένα μεγάλο σύμπτωμα. Σύμφωνα με την Λακανική Αριστερά το σύμπτωμα αναδύεται εκεί όπου έχει αποτύχει ο κόσμος. Το σύμπτωμα αποτελεί τρόπον τινά μια έκκληση να ερμηνεύσουμε αναδρομικά το κρυμμένο νόημά του. Το σύμπτωμα είναι ο τρόπος με τον οποίο εμείς τα υποκείμενα επιλέγουμε κάτι, αντί για το τίποτα (Ζίζεκ, 2006: 133-134) . Με βάση την ζωή του Τάσου Λειβαδίτη και τις χαμένες ιστορικές μάχες που έδωσε στις "μεγάλες σελίδες της ιστορίας", θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε τον ποιητή ένα σύμπτωμα της ιστορίας του 20ου αιώνα. Έναν ποιητή που μέσα στην προσωπική του διαδρομή, ακόμα και πάνω στο ίδιο του το σώμα, συμπυκνώθηκαν πολλές από τις εξαρθρώσεις και τις συναρθρώσεις του ελληνικού λαού.

Το έργο του Λειβαδίτη όμως είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Επιλέγει συνειδητά το κάτι απέναντι στο Τίποτα. Αναζητάει εναγωνίως να περιγράψει το πραγματικό της άδικης τάξης πραγμάτων. Σκύβει αυτοκριτικά στον ίδιο του τον εαυτό και αλλάζει πολιτική και ατομική ταυτότητα, βαδίζοντας χέρι χέρι με την τρέλα. Η ζωή του Λειβαδίτη είναι ένα ταξίδι με πολλές απογοητεύσεις. Ηδονή, νεκροί φίλοι και ήττες συντρόφισσες παρελαύνουν στο έργο του. Οι απογοητεύσεις πολλές και μεγάλες, όμως αυτός απορρίπτει την τρέλα και επιστρέφει στην ζωή για να της πει πόσο ερωτευμένος είναι μαζί της και πόση δύναμη μπορεί να δείξει για να αλλάξει την πραγματικότητα.

Τελικά δεν προσφέρει απαντήσεις, παρά μόνο εφόδια για να ερμηνεύσει κανείς την ιστορία ενός αιώνα που γύρισε καπάκι η ζωή. Για να ερμηνεύσει δηλαδή κανείς τους λόγους που τα επαναστατικά οράματα του 20ου αιώνα ήταν απλά "μεγάλα όνειρα", που δεν χώρεσαν στα "μικρά βιβλία" της κοινωνικοσυμβολικής τάξης. Ο Τάσος Λειβαδίτης είναι ένα σύμπτωμα που αναδύθηκε εκεί που απέτυχε η κατεστημένη κοινωνική τάξη, και ένα σύμπτωμα εκεί που απέτυχε η αναδυόμενη επαναστατική τάξη-αταξία που θα αντικαθιστούσε την παλιά. 

Πολλές συζητήσεις έχουν υπάρξει για την περιοδολόγηση του έργου του Τάσου Λειβαδίτη. Εν πολλοίς, με βάση το παραπάνω σχήμα, θα λέγαμε ότι ο Λειβαδίτης μέχρι τα μέσα του 1950 αποτελεί το σύμπτωμα της υπάρχουσας τάξης, και έως τον θάνατό του κάνει μία έκκληση να ερμηνεύσουμε το κρυμμένο νόημά της αποτυχίας, της επανάστασης που χάθηκε. Πεποίθησή μας είναι ότι οποιοδήποτε επαναστατικό εγχείρημα θέλει να εγκαθιδρύσει μια άλλη τάξη πραγμάτων θα πρέπει να σκύψει αυτοκριτικά στην συσσωρευμένη πείρα του 20ου αιώνα. Να υπερασπιστεί την πείρα από τους δυνάστες μας αλλά και να της επιτεθεί με βία για να την βάλει σε νέα θεμέλια. Αυτήν την πείρα μας προσφέρει ο Λειβαδίτης.

Εξάρθρωση και Αποεπένδυση

Στο έργο του Τάσου Λειβαδίτη μπορεί κανείς να διακρίνει μια διαδικασία διαφυγής από τον κόσμο. Πολλές φορές αυτό εκφράζεται με μια συναισθηματική αποεπένδυση της κοινωνικοσυμβολικής τάξης. Μια άλλη διαφυγή θα ήταν η απώλεια κάθε ταυτότητας και ταύτισης και κατά συνέπεια η τρέλα, όμως κάτι τέτοιο αποφεύγεται με αυτόν τον δημιουργικό τρόπο. Είναι όμως η αποεπένδυση που περιγράψαμε κάτι που συμβαίνει μονάχα στον Λειβαδίτη;

Όπως θα δούμε, με βάση τον Μπαντιού, το πάθος για το πραγματικό που χαρακτηρίζει τους Λενινιστές (πιθανότατα εννοώντας γενικά τους επαναστάτες), συνοδεύεται από τον πολλαπλασιασμό της ομοιότητας. Για έναν επαναστάτη, ο κόσμος είναι ο παλαιός κόσμος, είναι κορεσμένος από διαφθορά και προδοσία (Μπαντιού, 1999). Η κάθαρση, η αποεπένδυση του πραγματικού πρέπει πάντα να ξαναρχίζει. Αυτό είναι τελικά και ένα από τα στοιχεία που ανάγκασαν τον Νίτσε να ασκήσει κριτική στην μνησικακία, εννοώντας κατά βάση τη διαλεκτική και τον τρόπο σκέψης και διαβίωσης που απορρέει από αυτήν. Η μνησικακία βλέπει στο κάθε πράγμα μια παγίδα, μια αντίθεση (Λεφέβρ, 1996: 56). Έτσι, ο άνθρωπος που αμφισβητεί το Είναι και θέλει έναν άλλον κόσμο, μια άλλη ζωή, θέλει κάτι πιο βαθύ, να διορθώσει τη φαινομενικότητα, επομένως απαρνείται την υπάρχουσα ζωή και στρέφεται εναντίον της (Σεβαστάκης, 2008: 78).

Μέσω αυτού του τρόπου, τελικά, η κατάφαση της ζωής, φαίνεται ως κάτι κακό, κάτι καταδικαστέο. Έτσι ο Νίτσε καταγγέλλει την ψεύτικη γοητεία του αρνητικού που μετατρέπει το πολλαπλό, το γίγνεσθαι, το τυχαίο σε ισάριθμες δυστυχίες της συνείδησης και τις δυστυχίες της συνείδησης σε ισάριθμες στιγμές διαμόρφωσης αναστοχασμού ή ανάπτυξης (Λεφέβρ, 1996: 66).

Αυτό θα μπορούσε να συνδεθεί άλλωστε και με τον συλλογισμό που αναπτύσσει ο Λειβαδίτης στο παρακάτω απόσπασμα: “Κι αυτό το ωραίο όνειρο μας πήγε τόσο μακριά που δεν ξαναβρήκαμε το δρόμο με τα ρολόγια μας σταματημένα στην μόνη ώρα, την ώρα που αργήσαμε” (Λειβαδίτης, 1997: 94)

Με βάση τον Νίτσε σε αυτό το σημείο, ίσως δεν θα έπρεπε να δουν τα υποκείμενα την ήττα σαν μία δυστοκία της συνείδησης, με σκοπό τον εκ νέου αναστοχασμό , αλλά θα έπρεπε να αποδεχτούν την μοίρα τους και να την αγαπήσουν Διονυσιακά (Σεβστάκης, 2008: 67). Ασφαλώς κάτι τέτοιο στην Ελλάδα του 1950, ιδιαίτερα εάν κάποιος είχε αντιστασιακό παρελθόν, μάλλον είναι αδύνατο, όπως είναι αδύνατο να συμβιβαστεί και η σκέψη του Νίτσε για την μνησικακία με τις μεγάλες αφηγήσεις και πολιτικά σχέδια. Εν πάσει περιπτώσει, ο Νίτσε θέτει ένα πολύ σημαντικό ζήτημα που πιάνει και ο Λειβαδίτης. 

Το ζήτημα της αποεπένδυσης της πραγματικότητας, της άρνησης της ζωής, είναι κάτι που θα θέσει ο ποιητής με αντιφατικό τρόπο και θα τον απασχολεί όλο και περισσότερο όσο φτάνει προς το τέλος της δημιουργίας και της ζωής του. Ας δούμε όμως με ποιον τρόπο διαγράφεται η αντίληψη του ποιητή μέσα από αποσπάσματα δύο διαφορετικών ποιημάτων στα οποία κεντρικό ρόλο παίζει ένα αστέρι. 

Έτσι λοιπόν, ο ποιητής θα γράψει:

“Ώσπου ένα μικρό τυχαίο άστρο μού ’παιρνε και το τελευταίο επιχείρημα πως δεν είναι ωραίος ο κόσμος” (Λειβαδίτης, 1997: 65)

Άρα, στην εναγώνια προσπάθεια του επαναστάτη να στηρίξει τις θυσίες του ότι η υπάρχουσα τάξη είναι πλήρης αντιφάσεων και φαινομενικοτήτων και δεν έχει καμία ομορφιά και ουσία, αυτό το αστέρι, δρα σαν ανασχετικός παράγοντας στην αποεπένυδη που θα επιχειρούσε ο ποιητής. 

Ενώ όμως θα περίμενε κανείς ότι η συνέχεια του παραπάνω συλλογισμού θα οδηγούσε σε κάποια απόσυρση από την επαναστατική πάλη ο ποιητής μας διηγείται ότι:

“Αυτό το άστρο στον ουρανό είναι η πέτρα που είχαμε στο στόμα, μην και ξεφύγει ο στεναγμός μας” (Λειβαδίτης, 1997: 71)

Συνεπώς, η ομορφιά αυτού του κόσμου, ακόμα και της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, είναι κάτι τελικά που όχι μόνο δεν δρα ανασχετικά στην στράτευση του επαναστάτη, αλλά αντίθετα εντάσσεται στην ιδεολογία του σαν ένα σημείο εμπλουτισμού, ένα κομμάτι του πραγματικού που πρέπει να διατηρηθεί και να μπορούν να το βιώνουν όλοι οι άνθρωποι. Και φυσικά ο τρόπος διατήρησης δεν είναι άλλος από την επιτυχία της επανάστασης και την εγκαθίδρυση μιας άλλης τάξης.

Ο Θεός πέθανε, ο έρωτας γεννήθηκε

Ποιος ήταν όμως ο λόγος που ο ποιητής όπως και χιλιάδες σύντροφοί του κατάφεραν να φέρνουν σε πέρας τις δυσκολίες. Όπως είδαμε και προηγουμένως, είναι η ομορφιά αυτού του κόσμου που ωθεί τον επαναστάτη να συνεχίζει να αγωνίζεται προκειμένου να φτιάξει μια κοινωνία όπου θα υπάρχει η πληρότητα και όλοι οι άνθρωποι θα μπορούν να απολαμβάνουν τα πάντα. Μέσα σε αυτή την διαδικασία, ο επαναστάτης καλείται συνεχώς να ανακαλύπτει με δυναμικούς ρυθμούς όλο και περισσότερα στοιχεία του πραγματικού*. Έτσι, γράφει ο ποιητής:

“Ένα σύμπαν ανεξιχνίαστο ανεξάντλητο και απρόβλεπτο, ένας Θεός καθόλου αθάνατος, για αυτό τρέμοντας από έρωτα για κάθε συγκλονιστική και ανεπανάληπτη στιγμή του” (Λειβαδίτης, 1997: 35)

Βλέπουμε λοιπόν, ότι ταυτόχρονα με την τάση για αποεπένδυση της πραγματικότητας υπάρχει μία αντίθετη διαρκής τάση συναισθηματικής επένδυσης που βασίζεται στο ανεξάντλητο και το απρόβλεπτο. Επιπλέον με την ρήση για τον θεό που δεν είναι αθάνατος, το μυαλό μας πηγαίνει στην διάσημη ρήση του Νίτσε “Ο Θεός πέθανε”. Ας δούμε όμως μια συνοπτική ανάλυση για τον παραπάνω στίχο.

Είναι ο Θεός, ο δημιουργός του κόσμου, ο αιώνιος, παντογνώστης, παντοδύναμος, πανταχού παρόντας ; Mια θετική απάντηση θα ήταν ανεπαρκής, καθώς αν ο "Θεός" του Νίτσε (και του παραπάνω ποιήματος) ήταν παντοδύναμος, δεν θα μπορούσαμε να τον σκοτώσουμε. Αν ήταν αιώνιος, δεν θα ήταν νεκρός. Αν ήταν πανταχού παρών, δεν θα ήταν τώρα απών. Αν ήταν παντογνώστης, θα γνώριζε τον κίνδυνο που διατρέχει από εμάς. Αν ήταν ο δημιουργός του κόσμου, ο κόσμος δεν θα μπορούσε να συνεχίσει να υπάρχει χωρίς αυτόν εφόσον αυτή η δημιουργία ήταν η αφετηρία και πηγή κάθε δημιουργίας, η μοναδική, κατ' εξαίρεση πράξη ενός μοναδικού και κατ' εξαίρεση όντος, κάτι εξ ορισμού αδύνατο να επαναληφθεί, κάτι που δεν έχει νόημα χωρίς την ύπαρξη του όντος αυτού.

Συνεπώς, το Είναι φαίνεται να εκπροσωπεί την αρχή διαμεσολάβησης της ύπαρξης. Η ύπαρξη δεν είναι τυχαία, οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και των πλασμάτων δεν είναι χαώδεις και χωρίς σχέδιο, επειδή διαμεσολαβούνται από μια ανώτερη αρχή. Χωρίς αυτό το τρίτο όρο, το έδαφος μιας σχέσης δεν θα μπορούσε να συγκροτηθεί, καθώς η σχέση δεν θα είχε καμία συγκροτητική αρχή, καμία δυνατότητα επιδιαιτησίας, και κανένα σημείο από το οποίο να μπορεί να αναπαρασταθεί ως σχέση. Αυτός λοιπόν είναι ο Θεός που "είναι νεκρός" και "παραμένει νεκρός" γιατί ήταν πάντα θνητός - και ήταν τέτοιος επειδή ήταν, φυσικά, δημιούργημα του νου, λογικό εύρημα. Ο Θεός ήταν -αυτό είναι κρίσιμο- λογικό εύρημα, αποτύπωση μιας λογικής αναγκαιότητας (Balasopoulos, 2009).

Άρα ο "Θεός" του Νίτσε, επικύρωνε μια αρχή εδραίωσης ή θεμελίωσης των κοινωνικών σχέσεων - εξισωτικών ή άνισων, αυτό ήταν ιστορικά αδιάφορο για τον Θεό ή τους θεούς που προηγήθηκαν αυτού, και που δεν έτυχε ποτέ στην διάρκεια της ζωής τους να κάνουν άλλο από το να συντηρούν τη μορφή των σχέσεων που υποτίθεται πως δημιούργησαν. «Αν ο κόσμος είχε έναν σκοπό, θα έπρεπε να έχει επιτευχθεί. Αν υπήρχε γι’ αυτόν μια απροσχεδίαστη έσχατη κατάσταση, θα έπρεπε επίσης να είχε επιτευχθεί. Αν ήταν ικανός καθ’ οποιονδήποτε τρόπο για μια παύση και ακινητοποίηση, για Είναι , αν σε όλη την πορεία του γίγνεσθαι του διέθετε έστω και για μια στιγμή την ικανότητα αυτού του Είναι, τότε κάθε γίγνεσθαι θα είχε λάβει προ πολλού τέλος, μαζί με κάθε σκέπτεσθαι και πνεύμα. Το γεγονός του πνεύματος ως μορφής του γίγνεσθαι αποδεικνύει ότι ο κόσμος δεν έχει σκοπό, τελική κατάσταση και είναι ανίκανος για κάποιο Είναι.» (Σεβαστάκης, 2008: 274). Έτσι, απορρίπτεται η παλιά συνήθεια να συνδέεται το κάθε συμβάν με ένα σκοπό, μια πρόθεση ή μια θέληση.

Από τι αντικαταστάθηκε ο Θεός; Αντικαταστάθηκε από τις σχέσεις που απορέουν από τις κοινωνικές συμβάσεις οι οποίες αποτελούν αποκρυστάλλωση των παραγωγικών σχέσεων εντός του καπιταλισμού. Οι σχέσεις αυτές καθορίζουν δικαιώματα και υποχρεώσεις, επιβάλλουν συνέπειες, ενσαρκώνουν μια νέα εξουσία της μοίρας χωρίς να είναι απαραίτητη η προσφυγή σε μια υποκειμενική μορφή της απόφασης. Μόνο με αυτή την έννοια είναι η "τεχνολογία" το αίτιο του θανάτου του Θεού: μόνο στο βαθμό που "τεχνολογία" σημαίνει "αυτοματισμός", και μόνο στον βαθμό που ο "αυτοματισμός" είναι συνώνυμος με την α-νόητη, απάνθρωπη αλλά και υπεράνθρωπη (Übermensch!) λειτουργικότητα του κόσμου. Αυτή λειτουργικότητα είναι μια λειτουργικότητα χωρίς προσφυγή -και χωρίς καν τη δυνατότητα προσφυγής- στην απόφαση, στην ηθική, στη σφαίρα του καλού και του κακού. Επομένως η συγκεκριμένη φράση, συνδέεται με αυτό που περιγράψαμε πως νιώθει ο Λειβαδίτης, δηλαδή μια αναρχία της κοινωνίας, ένα ακατανόητο του τι συμβαίνει τελικά. Αυτό το ακατανόητο έγκειται στην αδυναμία μας να παγιδεύσουμε την ολότητα του πραγματικού η οποία τελικά από την μία προκαλεί οδύνη και συναισθηματική αποεπένδυση του υπαρκτού και από την άλλη προκαλεί έναν έρωτα για την ζωή.

Να λοιπόν τι είναι ο έρωτας στο έργο του Λειβαδίτη:

“κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσουμε τον άλλον.”(Λειβαδίτης, 1997: 106)

Άπιστη πίστη και αδύνατη πληρότητα

Μπροστά σε αυτόν τον έρωτα λοιπόν ο Λειβαδίτης οικοδομεί φαντασιακές καταστάσεις πληρότητας για τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να εξελιχθεί η διαδικασία της ανθρώπινης ιστορίας. Με αυτόν τον μηχανισμό ερωτεύεται τις γυναίκες, αλλά ακόμα και την ίδια την βίαιη επαναστατική αλλαγή του status quo.

Αυτήν την τάση της επαναστατικής σκέψης έχει σχολιάσει ο Φρέιρε αναφερόμενος στο γνωστό απόσπασμα του Τσε Γκεβάρα: “Να μου επιτρέψεις να πω, κινδυνεύοντας να φανώ γελοίος, ότι ο αληθινός επαναστάτης οδηγείται από δυνατά αισθήματα αγάπης [...] αυτό είναι ίσως ένα από τα μεγαλύτερα δράματα ενός ηγέτη. Πρέπει να συνδυάσει ένα παθιασμένο πνεύμα με ένα ψυχρό μυαλό και να πάρει οδυνηρές αποφάσεις χωρίς να διασπάται ούτε ένας μυς του προσώπου του.”

Έτσι λοιπόν ο Βραζιλιάνος παιδαγωγός, γράφει σχετικά:

«Σε μιαν ορισμένη στιγμή της υπαρξιακής εμπειρίας τους, κάτω από ορισμένες ιστορικές συνθήκες, αυτοί οι άνθρωποι εγκαταλείπουν την τάξη στην οποία ανήκουν και προσχωρούν στους καταπιεζόμενους, με μια πράξη αληθινής αλληλεγγύης. Άσχετα από το αν αυτή ή προσχώρηση προκύπτει ή όχι από μιαν επιστημονική ανάλυση της πραγματικότητας, αποτελεί (όταν είναι γνήσια) μία πράξη αγάπης και αληθινής στράτευσης (Φρέιρε, 1977: 38)

Ο Φρέιρε μάλιστα αναφέρει χαρακτηριστικά ότι: «Η επανάσταση αγαπά και δημιουργεί ζωή, και για να δημιουργήσει ζωή μπορεί να υποχρεωθεί να εμποδίσει μερικούς ανθρώπους να βάλουν φραγμούς στη ζωή. Πέρα από τον κύκλο ζωής και θανάτου, που είναι βασικός στη φύση, υπάρχει επίσης ένας αφύσικος ζωντανός θάνατος: ή ζωή πού στερήθηκε την πληρότητα της» (Φρέιρε, 1977: 46)

Επομένως σε αυτό το ζήτημα βλέπουμε ότι ο επαναστάτης (και στην συγκεκριμένη περίπτωση ο επαναστάτης ποιητής) αναζητεί μια πληρότητα η οποία όπως είδαμε είναι αδύνατη, μόνο που είναι διατεθειμένος να προβεί σε τρομερές πράξεις, στην προσπάθειά του να κυκλώσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του Πραγματικού αναζητώντας αυτήν την χαμένη πληρότητα, μέσα από την εξερεύνηση του ανεξερεύνητου.

Πιστεύουμε ότι αυτός ο τρόπος σκέψης και ζωής είναι τελικά η πρακτική υλοποίηση αυτού που ο Σταυρακάκης, χαρακτήρισε άπιστη πίστη (Σταυρακάκης, 2012: 157-158). Ο Ζίζεκ καταφάσκει σε μία πιστότητα στο συμβάν, ως ηθική πίστης στις ρωγμές της εκάστοτε επικρατούσας οντολογίας. Βεβαίως, αυτή η πιστότητα θα πρέπει να συνδυάζεται και με μία πίστη στη συμβαντικότητα κάτι που αναγκαστικά σημαίνει ότι θα πρέπει να κρατάει μία απόσταση από το εκάστοτε συμβάν.

Θα πρέπει δηλαδή να υπάρχει μια πίστη στο πραγματικό ως αδύνατο. Βέβαια, με αυτόν τον τρόπο, θα σημειώσει ο Σταυρακάκης, δημιουργείται ταυτόχρονα μία πίστη για άρνηση αυτού που ήδη πιστέψαμε, δηλαδή του μεμονωμένου συμβάντος. Έχουμε επομένως μια άπιστη πίστη, μια προδοσία με την έννοια του ότι μια μορφή, μια παρουσίαση της πράξης ξεφεύγει από την απόλυτη θετικότητα και εμπεριέχει τα σπέρματα της άρνησής της. Έτσι, η άπιστη πίστη προϋποθέτει ότι διατηρούμε μια πίστη στην ανοικτότητα του πολιτικού πεδίου (Σταυρακάκης, 2012: 157-158 και Σταυρακάκης, 2010:

Σε ένα απόσπασμα ο Λειβαδίτης γράφει χαρακτηριστικά:

«ο έρωτας μοιάζει με το φεγγάρι, αναβάλει την προδοσία» (Λειβαδίτης, 1997: 16).

Με βάση τα παραπάνω μπορούμε να προσεγγίσουμε το απόσπασμα του Λειβαδίτη ως εξής: Ο έρωτας, κινητήριος μοχλός στην ποίηση και την ζωή του Λειβαδίτη, συνοδεύεται από μία πιστότητα στα συμβάντα και στην εξερεύνηση του αδύνατου, την ίδια στιγμή όμως αυτή η πίστη τείνει να προδίδεται από την ίδια την κοινωνικοσυμβολική τάξη με αποτέλεσμα να έχουμε συναισθηματική αποεπένδυση του της πραγματικότητας, εξαρθρώσεις και εκ νέου συναρθρώσεις, με πιστότητα σε νέα συμβάντα.

Αντί επιλόγου

Τάσος Λειβαδίτης λοιπόν. Ο ποιητής της επανάστασης και της ήττας. Ο ποιητής της συλλογικής έκφρασης, και του ατομικού υπαρξισμού. Δεν ήταν ένας σέξι νικητής σαν τον Τσε Γκεβάρα ίσως δεν είχε ούτε την γοητεία του Φιντέλ. Άλλωστε τα βασανιστήρια άφησαν στην όψη του μια εμφανή σφραγίδα. Παρέμεινε όμως ένας ποιητής ερωτικός και επαναστάτης. Όπως είχε γράψει κάποτε: «ίσως θα πρέπει να 'χεις περάσει πολλά και να τα 'χεις υπομείνει όλα, για ν' απαντήσεις κάποτε σωστά, όταν σε ρωτήσουν την ώρα.» (Λειβαδίτης, 1997: 75).

Και ο Τάσος Λειβαδίτης έκανε ακριβώς αυτό, και 35 χρόνια μετά μπορεί ακόμα να μας δείχνει ότι για να σπάσουμε τα ρολόγια της υπάρχουσας τάξης και να ρυθμίσουμε την ώρα της ανθρωπότητας, πρέπει πρώτα να την ερωτευτούμε, όπως έκανε και αυτός.

Βιβλιογραφία

Λειβαδίτης Τ. (1997). Απάνθισμα. Αθήνα: Κέδρος

Λεφέβρ, Ανρί. 1976. Χέγκελ Μαρξ Νίτσε: ή το βασίλειο των σκιών. Αθήνα. Ράππα

Σεβαστάκης, Νικόλας.2008 . Φιλόξενος μηδενισμός: Mια σπουδή στον Homo Democraticus. ΕΣΤΙΑΣ. Αθήνα

Σταυρακάκης, Γ. (2008). Ο Λακάν και το πολιτικό. Αθήνα: Εκδόσεις Ψυχογιός

Σταυρακάκης, Γ. (2012). Η Λακανική Αριστερά. Αθήνα: Εκδόσεις Σαββάλας

Φρέηρε Π. (1977), Η αγωγή του καταπιεζόμενου, Κέδρος, Αθήνα

Stavrakakis, Y. (2010) On Acts pure and impure. Internation Journal of Zizek studies 4:2

Badiou, Alain. Το ένα διαιρείται σε δύο. Σεμινάρια στο Διεθνές κολέγιο φιλοσοφίας. Ανακτήθηκε 8 Αυγούστου 2013 από http://bestimmung.blogspot.gr/2013/07/alain-badiou.html

Balasopoulos (Radical Desire) (2009). Ο Pascal και τα ουσιώδη διλήμματα της αριστεράς. Ανακτήθηκε στις 8 Αυγούστου 2013 από http://radicaldesire.blogspot.gr/2009/11/pascal.htm

Ζίζεκ. Σ. (2006). Το Υψηλό Αντικείμενο της ιδεολογίας. Αθήνα: Εκδόσεις Scripta

*Το Πραγματικό δεν είναι πραγματικότητα, αλλά το στοιχείο εκείνο που καταστρέφει την πραγματικότητα, που μας αποκαλύπτει ότι η πραγματικότητα είναι ελλιπής. Έτσι, ενώ η πραγματικότητα είναι το μέρος της αντικειμενικότητας που έχει κατασκευαστεί συμβολικά και στηρίζεται στη φαντασίωση, το πραγματικό που ανήκει και αυτό στο αντικειμενικό πεδίο, είναι το στοιχείο εκείνο που υπερβαίνει την εξημερωμένη διάσταση του αντικειμενικού. Είναι αυτό που εξηγεί την αποτυχία της ουδέτερης αντικειμενικής αναπαράστασης. Το πραγματικό δεν μπορεί να συμβολοποιηθεί ως τέτοιο αλλά φανερώνεται με την αποτυχία κάθε προσπάθειας συμβολοποίησής του. Η κατασκευή καθιστά δυνατή την παγίωση της κοινωνικής πραγματικότητας, αλλά η πραγματικότητα αυτή απειλείται πάντοτε από μια ενδεχόμενη επαφή με εκείνο το κομμάτι του πραγματικού που ξεφεύγει από τα όρια της κατασκευής. (Σταυρακάκης, 2008: 118-119)- See more at:  

http://afterhistory.blogspot.gr/2013/11/blog-post.html#sthash.Ke8SV62I.dpuf

σημείωση: οι επισημάνσεις στο κείμενο έγιναν από τον διαχειριστή του ιστολογίου.