Γιώργος Καλλής*: «Αποανάπτυξη: Το τέλος (;) της ανάπτυξης»

 πηγή: http://fractalart.gr/γιώργος-καλλής-αποανάπτυξη-το-τέλος/

Συνέντευξη στο fractal  

Ερωτήσεις: Αλέξανδρος Παναγόπουλος 

«… Ήταν μία ψεύτικη ανάπτυξη, ανάπτυξη στα χαρτιά βασισμένη στο χρέος…». Με τα λόγια αυτά περιγράφει στο fractal ο Γιώργος Καλλής* τη διαδικασία παραγωγής πλούτου τα τελευταία τουλάχιστον τριάντα χρόνια στη Δύση στιγματίζοντάς την ως βασική αιτία της κρίσης. Δεν είναι πολλές οι περιπτώσεις ακαδημαϊκών δασκάλων, ιδίως του κλάδου της οικονομικής επιστήμης, που τολμούν να μιλούν και να προωθούν προτάσεις και ιδέες εκτός της ορθοδοξίας που επικρατεί στον χώρο τους. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν οι προτάσεις αυτές αμφισβητούν ευθέως το κυρίαρχο μοντέλο της νεοφιλελεύθερης ανάπτυξης ως αντιοικολογικό και αντικοινωνικό. Σ΄αυτήν την κατηγορία ανήκει οκαθηγητής πολιτικής οικολογίας και οικολογικών οικονομικών στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης Γιώργος Καλλής, ο οποίος μιλάει στο fractal για την ιδέα της αποανάπτυξης. Μία θεωρία που ξεπήδησε από τον κλάδο των οικολογικών οικονομικών και αρνείται την ανάπτυξη με την παραδοσιακή της έννοια υποσχόμενη ταυτόχρονα οικολογική ευαισθησία και δημοκρατική εμβάθυνση.

- Ακούμε διαρκώς τα τελευταία 4-5 χρόνια ερμηνείες και προσεγγίσεις από οικονομολόγους από διαφορετικές σχολές γύρω από τις αιτίες και τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης όπως και για πιθανές λύσεις. Πώς θα μπορούσε όμως να περιγραφεί η κρίση με όρους των οικονομικών της οικολογίας; Ποια μπορεί να είναι η αφήγηση της από οικολογική σκοπιά;

H οικολογία λέει ότι η ιδέα της διαρκούς ανάπτυξης χωρίς όρια είναι ανθρώπινη επινόηση και δεν είναι συμβατή με τη φύση. Τίποτα στον φυσικό κόσμο δεν αναπτύσσεται επ’ αόριστον. Η ιδέα ότι η οικονομία συνεχώς μπορεί να αυξάνεται στους ρυθμούς ανάπτυξης που εμείς έχουμε αποφασίσει ότι χρειαζόμαστε για να αναπαράγεται το κεφάλαιο, δηλαδή 2-3% τον χρόνο, αυτή η ιδέα λοιπόν συναντά αργά ή γρήγορα οικολογικά, και όχι μόνον, όρια. Επί του προκειμένου, ήδη από τη δεκαετία 1970-80 συνάντησε ενεργειακά όρια, με την αύξηση της τιμής του πετρελαίου αλλά και της τιμής των πρώτων υλών. Συνάντησε όμως και κάποια άλλα όρια. Στις αναπτυγμένες οικονομίες της δύσης – πράγμα που γνωρίζουμε από τα παραδοσιακά οικονομικά όχι μόνο από τα οικολογικά οικονομικά – οι ταχείς ρυθμοί ανάπτυξης συναντώνται είτε σε μια οικονομία στα πρώτα βήματα της εκβιομηχάνισής της είτε μετά από μια μεγάλη καταστροφή. Η περίοδος ταχείας ανάπτυξης στην Δύση μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Το ίδιο και η Κίνα σήμερα, μία μικρή οικονομία που τώρα εκβιομηχανίζεται, αλλά αφού ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία, θα φτάσει και αυτή χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για μία ήδη μεγάλη οικονομία να συνεχίζει να μεγαλώνει συνέχεια με 2, 3 ή 4% κάθε χρόνο. Είναι και μαθηματικά αδύνατο αλλά και οικολογικά αφού, αργά ή γρήγορα, υπεισέρχονται σημαντικοί περιορισμοί. Αυτό που συνέβη από τη δεκαετία του 1980 και μετά ήταν ότι, αφού δεν ήταν δυνατή η περαιτέρω μεγέθυνση των οικονομιών στις χώρες της Δύσης, αλλά ήταν απαραίτητη δεδομένου του τρόπου που λειτουργεί ο καπιταλισμός, η λύση που βρέθηκε – και δεν εννοώ εδώ ότι υπήρχε κάποια συνωμοσία – αλλά η λύση στην οποία έμμεσα κατέληξαν τα πράγματα ήταν ο δανεισμός και η αύξηση του χρέους. Αύξηση και του δημόσιου χρέους, όπως στην Ελλάδα, αλλά και του ιδιωτικού χρέους όπως στις περισσότερες άλλες χώρες. Δεν κάναμε κάτι ιδιαίτερο εμείς εδώ να αυτομαστιγωνόμαστε. Όλοι δανείστηκαν προκειμένου να διατηρήσουν αυτή την ψεύτικη ανάπτυξη, η οποία ήταν ανάπτυξη στα χαρτιά, ανάπτυξη με χρέος, με χρηματικά παράγωγα, με λογικές «θα πληρώσουμε μετά από 20 χρόνια …» κλπ.. Αυτό συνέβη σε όλες τις χώρες με φούσκες, στην αγορά κατοικίας, στα χρηματοπαράγωγα, στον οικογενειακό δανεισμό κοκ.

- Δηλαδή όπως το περιγράφετε τα οικολογικά οικονομικά κατά κάποιον τρόπο επαναφέρουν στη συζήτηση για την οικονομική ανάπτυξη το ζήτημα των φυσικών πόρων. Ότι δηλαδή η εκμετάλλευση και διανομή τους έχει κάποια όρια.

Ναι, όμως τα οικολογικά οικονομικά μας υπενθυμίζουν και κάτι άλλο: ότι υπάρχουν και επιπτώσεις. Η οικονομική διαδικασία παράγει και απόβλητα. Και όταν λέω απόβλητα δεν εννοώ μόνο σκουπίδια και τοξικά απόβλητα, τα οποία επίσης είναι σημαντικά, αλλά το πιο σημαντικό αυτή τη στιγμή είναι οι εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα, που είναι ένα τεράστιο πρόβλημα, το οποίο σαν στρουθοκάμηλοι επιμένουμε να αγνοούμε. Η αλλαγή του κλίματος, η οποία είναι άμεσα συνυφασμένη, ένα προς ένα, με τη μεγέθυνση της οικονομίας είναι ένα τεράστιο πρόβλημα, στο οποίο δεν φαίνεται αυτή τη στιγμή να υπάρχει λύση. Yποτίθεται ότι ειδικοί και κυβερνήσεις συζητούν, ενημερώνονται και διαπραγματεύονται, αλλά φυσικά ποτέ δεν καταλήγουν σε καμία συμφωνία, αφού κανείς δεν τολμά να πει όχι στην ανάπτυξη. Το πρόβλημα εν τω μεταξύ διογκώνεται και ήδη βιώνουμε τα πρώτα αποτελέσματα. Aν οι επιστήμονες έχουν δίκιο, σε 20-30 χρόνια θα μιλάμε για τεράστιες αλλαγές και καταστροφές. Oπότε και από τις δύο πλευρές, και από την πλευρά της εκμετάλλευσης πόρων αλλά και από την πλευρά της εκροής αποβλήτων, η οικονομία περιορίζεται από το φυσικό περιβάλλον, θα έλεγα καλύτερα ότι εξαρτάται από το φυσικό περιβάλλον.

- Στην έρευνα και το έργο σας κεντρική θέση κατέχει η έννοια της «αποανάπτυξης» η οποία συνδέεται με αυτές τις οικολογικές διαστάσεις. Μπορείτε να μας εξηγήσετε σε τι ακριβώς συνίσταται αυτή η έννοια σε σχέση την οικονομία;

Ναι, ας το δούμε με την ανάγνωση που έκανα πριν. Δηλαδή της κρίσης, και της οικολογικής και της οικονομικής, ως προϊόν της υπέρμετρης ανάπτυξης η οποία ούτε εφικτή είναι ούτε επιθυμητή. Και δεν είναι εφικτή για τους λόγους που είπα, διότι υπάρχουν όρια στους πόρους και γιατί την κάνουμε εφικτή με δανεισμό και με ψεύτικο χρήμα. Aλλά δεν είναι και επιθυμητή γιατί, ακόμη και αν συνεχίσουμε να αναπτυσσόμαστε, έστω και με 1-2 % τον χρόνο, αυτό σημαίνει τεράστια αύξηση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα σε 30-40 χρόνια, πράγμα που θα είναι καταστροφικό για τον πλανήτη. Δεν είναι και επιθυμητή όμως γιατί σε τίποτα δεν βελτιώνει το επίπεδο ζωής. Είναι μήπως ο μέσος Έλληνας πιο ευτυχισμένος σήμερα από ότι ήταν 30 χρόνια πριν επειδή η οικονομία μας είναι δυο φορές μεγαλύτερη; Οπότε υπό καμία έννοια δεν νομίζω ότι υπαρχει λόγος να συνεχίσουμε την ανάπτυξη. Αλλά ξέρουμε, και το ξέρουμε πολύ καλά εδώ στην Ελλάδα, ότι η έλλειψη ανάπτυξης εντός ενός συστήματος καπιταλιστικού, η έλλειψη αύξησης του ΑΕΠ δηλαδή, σύντομα φέρνει προβλήματα, ανεργία, αδυναμία αποπληρωμής χρεών, κ.ο.κ. Οπότε η αποανάπτυξη τι λέει; Η αποανάπτυξη λέει ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να αναπτυσσόμαστε και να αυτοκαταστρεφόμαστε. Πρέπει να ξεφύγουμε, να δραπετεύσουμε από αυτόν τον στόχο της ανάπτυξης, να φτιάξουμε ένα καλύτερο αύριο αλλά χωρίς να πρέπει να αναπτύσσεται η οικονομία, χωρίς να προσπαθούμε συνέχεια να αυξάνουμε το ΑΕΠ. Γνωρίζουμε βέβαια ότι αυτό εντός των οικονομίων που ζούμε δεν γίνεται, οπότε πρέπει να φτιάξουμε κάτι καινούργιο, μια κοινωνία η οποία να είναι βιώσιμη χωρίς ανάπτυξη. Αυτή είναι πολύ χονδρικά η ιδέα της αποανάπτυξης. Αυτό δεν σημαίνει την αντίστροφη διαδικασία της ανάπτυξης, δεν σημαίνει μείον 2% ΑΕΠ τον χρόνο. Αυτό είναι ύφεση, είναι καταστροφή. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την έλλειψη ανάπτυξης σε μια κοινωνία ανάπτυξης. Απονανάπτυξη σημαίνει απελευθέρωση, να απελευθερωθούμε από την μανία της ανάπτυξης, να επιδιώξουμε το συλλογικό ευ ζην, χωρίς να το μετράμε σε ευρώ.

- Είναι λοιπόν μία θεωρία οικονομική-οικολογική αλλά και βαθιά πολιτική όπως την περιγράφετε. Από αυτή την άποψη τα γνωστά οικολογικά πολιτικά κόμματα και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη έχουν εγγράψει στοιχεία αυτής της θεωρίας στα προγράμματά τους;

Φυσικά την συζητούν αφού είναι μια ιδέα η οποία προέρχεται από το οικολογικό κίνημα. Τη συζητούν αλλά θα έλεγα ότι διστάζουν γιατί, όπως καταλαβαίνετε, πολιτικά ο όρος είναι ριψοκίνδυνος και δύσκολος να τον εξηγήσεις στον πολύ κόσμο στα 5 λεπτά που έχεις πρόσβαση στην τηλεόραση τον χρόνο. Θα έλεγα ότι γενικώς είναι μοιρασμένα τα πράγματα εντός των πράσινων κομμάτων. Δηλαδή κάποιοι την πιστεύουν την ιδέα, γιατί έχει να κάνει με βασικές αρχές του οικολογικού κινήματος. Κάποιοι άλλοι συνεχίζουν να είναι αιθεροβάμονες. Πιστεύουν ότι με ανάπτυξη και τεχνολογική πρόοδο μπορούμε και να λύσουμε τα οικολογικά προβλήματα και να συνεχίσει να αναπτύσσεται εσαεί η οικονομία, πράσινη αυτή την φορά. Τώρα κάποια πράσινα κόμματα, όπως στην Καταλονία για παράδειγμα, βάζουν επιλεκτικά το θέμα της αποανάπτυξης στο πρόγραμμά τους εννοώντας κυρίως μείωση της κατανάλωσης φυσικών πόρων. Δεν εννοούν όμως απαραίτητα εγκατάλειψη του στόχου της ανάπτυξης της οικονομίας, συνήθως μιλούν για επιλεκτική αποανάπτυξη κάποιων συγκεκριμένων τομέων, τομέων που μολύνουν πολύ.

- Άρα θα λέγαμε ότι η όλη ιδέα της «αποανάπτυξης» για την ώρα έχει περισσότερο κινηματικό χαρακτήρα παρά καθαρά πολιτικό.

Ναι, κινηματικό και επιστημονικό.

- Στη συζήτηση για την αποανάπτυξη η Αριστερά τι θέση μπορεί να έχει κατά τη γνώμη σας;

Ποια θέση μπορεί ή ποια θέση θα έπρεπε να έχει; Πιστεύω ότι θα έπρεπε να την ενστερνιστεί μια και είναι μια ιδέα κατεξοχήν αριστερή. Ο κινηματικός χαρακτήρας του εγχειρήματος είναι εντός της Αριστεράς. Και στην Ελλάδα και στην Ισπανία που γνωρίζω, στη βάση της Αριστεράς, στα νέα παιδιά που είναι οργανωμένα στον αριστερό ή στον αυτόνομο χώρο, η αποανάπτυξη είναι μια ιδέα που είναι αρκετά προσφιλής. Από την άλλη, η παραδοσιακή Αριστερά έχει και αυτή την αναπτυξιομανία της. Περισσότερο οι παλαιότερες γενιές θα έλεγα, αυτοί που μεγαλώσαν με τον Δρόμο με τις Φάμπρικες και τα 5ετή προγράμματα και είναι προσκολλημένοι στην ιδέα της εγχώριας παραγωγής και της κρατικής παρέμβασης προκειμένου να αναπτυχθεί η οικονομία. Υπάρχει φυσικά και θεωρητικό υπόβαθρο σε αυτές τις ιδέες που, απλουστευτικά, μπορούμε να πούμε ότι έχουν να κάνουν με την ιδέα ότι η έλευση του σοσιαλισμού απαιτεί πρώτα την ανάπτυξη των μέσων παραγωγής. Φυσικά, από την εποχή που έγραφε ο Μαρξ, τα μέσα παραγωγής έχουν υπεραναπτυχθεί, ένας φτωχός σήμερα ζει πιο πολλά χρόνια και με πρόσβαση σε περισσότερα υλικά αγαθά απ’ ότι ένας βιομήχανος την εποχή του Μαρξ, αλλά ο σοσιαλισμός ακόμα να έρθει και οι ανισότητες συνεχίζουν να αυξάνονται. Όχι, ο σοσιαλισμός και η ιδέα της ισότητας τίποτα δεν έχουν να κάνουν με την ανάπτυξη. Μάλλον το αντίθετο. Αν αποφασίσουμε ότι έχουμε αρκετά πια, ίσως έρθει η ώρα να τα μοιράσουμε και πιο δίκαια.

Νομίζω λοιπόν ότι η ιδέα της αποανάπτυξης ταιριάζει πολύ στην Αριστερά υπό την έννοια ότι δίνει και ένα νέο λεξιλόγιο, μία νέα ιδέα, για να πει και να προτείνει κάτι καινούριο. Διότι νομίζω ότι δεν πείθει πια αυτή η ιστορία, δηλαδή άντε να πάρει η Αριστερά στα χέρια της το κράτος, να σταματήσει τις ιδιωτικοποιήσεις, να αρχίσει η οικονομία να αναπτύσσεται και να λυθούν όλα τα προβλήματα. Άλλωστε τα ίδια προβλήματα αναπαράγει η Αριστερά και εκεί που έχει πάρει την πολιτική εξουσία. Δείτε τι γίνεται στην Λατινική Αμερική. Ο Μοράλες ή ο Κορέα εκλέχθηκαν στηριζόμενοι στα αυτόχθονα και στα οικολογικά κινήματα που ήταν ενάντια στις εξορύξεις. Και τι έκαναν αυτοί; Συνέχισαν τις εξορύξεις εντατικότερα, και κερδίζουν τις εκλογές στην πλάτη νέων φουσκών, με επενδύσεις σε δρόμους, χτισίματα και τα γνωστά αναπτυξιακά. Δεν θα αμφισβητήσω ότι διένειμαν τον πλούτο καλύτερα από τους κλεπτοκράτες τους οποίους διαδέχθηκαν, δηλαδή ότι έδωσαν μεγαλύτερο μέρος της πίτας στα χαμηλά στρώματα, αλλά συνέχιζουν με πολιτικές οι οποίες είναι καταστροφικές, τόσο για το περιβάλλον όσο και για τις ίδιες τις χώρες τους. Και σε τίποτα φυσικά δεν τα έβαλαν με το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, όπως διατείνονταν, αντιθέτως έγιναν οι καλύτεροι προμηθευτές του. Ο Κορέα τώρα καθιστά παράνομες τις περιβαλλοντικές οργανώσεις στον Ισημερινό, και ο Μοράλες τα βάζει με τους αυτόχθονες. Αυτούς που τους ψήφισαν.

- Η ίδια η αποανάπτυξη όμως δεν προϋποθέτει και μία αλλαγή σχετική με ζητήματα πολιτικής εκπροσώπησης; Πώς αντιμετωπίζει δηλαδή τους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας (κοινοβουλευτισμό, εκλογές, κόμματα, δικαιώματα); Αναγνωρίζει την αξία και τη σημασία τους ή ελλοχεύει ο κίνδυνος να συγκροτηθεί ένα αυταρχικό κράτος στο όνομά της;

Όχι, αυτό το ενδεχόμενο δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το πώς εννοώ εγώ την αποανάπτυξη, αν και είναι αλήθεια ότι ελλοχεύει αυτός ο κίνδυνος αν κρίνω από αυτά που ακούω από ορισμένους αντιδραστικούς ή συντηρητικούς οικολόγους, οι οποίοι λένε ότι, αφού ο απλός κόσμος δεν αλλάζει με τίποτα, χρειάζεται μια παγκόσμια κυβέρνηση να επιβάλλει αυστηρά όρια. Ποιος θα εκλέξει και ποιος θα ελέγξει όμως αυτή την κυβέρνηση αν όχι οι απλοί άνθρωποι που υποτίθεται ότι δεν ξέρουν και χρειάζονται τους ειδικούς για να τους πουν τι πρέπει να κάνουν;

Όχι, η ιδέα που έχω εγώ και έχουν και οι άνθρωποι που δουλεύουμε μαζί, είναι ότι αποανάπτυξη και εμβάθυνση της δημοκρατίας είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Κρατάμε δηλαδή τους δημοκρατικούς θεσμούς που έχουμε κατακτήσει, και οι οποίοι εκφυλίζονται, και όχι μόνο αυτό, τους πάμε πολύ βαθύτερα. Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα κενό δημοκρατίας σε μεγάλο βαθμό. Δηλαδή πηγαίνουμε να ψηφίσουμε κάθε τέσσερα χρόνια μεταξύ δυο κομμάτων που πάνω κάτω λένε τα ίδια πράγματα και, στη συνέχεια, όποιο εκλεγεί, ό,τι αποφασίζει και υποδείξει, αυτό πρέπει να το δεχόμαστε για τέσσερα χρόνια, επειδή ψηφίσαμε μια φορά. Και ποιοι ψηφίζουν; Ψηφίζουν το 40% του πληθυσμού, στις δημοτικές εκλογές βλέπω σε διάφορους δήμους ψηφίζει το 10%. Αυτά είναι πληγή της δημοκρατίας, δεν είναι μία κανονική δημοκρατία.

- Ναι, πιο πολύ μοιάζει με τη μεταδημοκρατία που περιγράφει ο Κόλιν Κράουτς.

Ναι, είναι μεταδημοκρατία, γιατί δεν έχουμε πια πραγματική επιλογή. Αυτό βλέπει ο κόσμος και δεν πάει να ψηφίσει. Η αποανάπτυξη, ή τουλάχιστον αυτοί που γράφουμε για την αποανάπτυξη, εμπνεόμαστε από θεωρίες περί άμεσης δημοκρατίας. Δηλαδή περί διαδικασιών οι οποίες κάνουν τη δημοκρατία όχι απλώς μόνο ένα εκλογικό δικαίωμα κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά την καθιστούν βαθιά και ουσιαστική. Ο Καστοριάδης φυσικά έχει γράψει πολλά για αυτό το θέμα και είναι ένας από τους συγγραφείς που διαβάζεται πολύ από αυτούς που μιλούν για αποανάπτυξη. Επίσης, το κίνημα των πλατειών συμβολίζει πάρα πολύ αυτή την ιδέα, την ιδέα δηλαδή ότι δεν μας αρκεί πια αυτή η κοινοβουλευτική δημοκρατία, θέλουμε πραγματική, άμεση δημοκρατία. Δεν θέλουμε φυσικά να καταργηθεί το κοινοβούλιο, αλλά θέλουμε να ανοίξει η δημοκρατία ως διαδικασία.

- Το ρωτάω περισσότερο διότι θα μπορούσε από κάποιους να χρησιμοποιηθεί πιθανώς κι εκ του πονηρού ως μία αντιδημοκρατική πρόταση.

Το να λέμε ότι η υπάρχουσα δημοκρατία δεν αρκεί, δεν σημαίνει ότι είμαστε κατά της δημοκρατίας, σημαίνει ότι θέλουμε να την πάμε παραπέρα. Τα πολιτικά συστήματα είναι για να αλλάζουν, η ιδέα του τέλους της ιστορίας ευτυχώς τελείωσε. Αυτό που λέω είναι ότι ο κοινοβουλευτισμός και έχει εκφυλιστεί και δεν αρκεί. Μπορούμε να πούμε ότι ο κοινοβουλευτισμός και η αντιπροσώπευση σε κάποια θέματα από αιρετούς, που επιλέγουμε κάθε τέσσερα χρόνια, είναι το ελάχιστο. Από εκεί και πέρα υπάρχει η καθημερινότητα και η καθημερινή διαβούλευση. Η δημοκρατία της αρχαίας Ελλάδας, που παίρνουμε σαν παράδειγμα, δεν είχε σχέση με την σημερινή δημοκρατία. Δεν ψήφιζαν κάθε τέσσερα χρόνια και μετά πηγαίναν σπίτια τους και έκαναν τη δουλειά τους. Σήμερα αυτή είναι η ιδέα της δημοκρατίας. Δεν μπορείς να διαμαρτύρεσαι για τίποτα μας λένε, αφού ψήφισες πριν τέσσερα χρόνια, αν θες περίμενε για να ξαναψηφίσεις σε άλλα τέσσερα. Δεν ήταν ποτέ αυτό αυτή η ιδέα της δημοκρατίας.

- Κατά τη διάρκεια των ετών της κρίσης στην Ελλάδα οργανώθηκε μία συστηματική προσπάθεια από τις οικονομικές, πολιτικές και μιντιακές ελίτ της χώρας να αποδοθεί η κρίση σε χρόνιες ελληνικές στρεβλώσεις και παθογένειες ώστε αφενός να περάσουν ομαλότερα τα μέτρα λιτότητας και αφετέρου να απαξιωθεί ακόμη περισσότερο ο ρόλος του κράτους στην οικονομία με αποτέλεσμα οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις να φαντάζουν αναπόφευκτες. Αν και στην Ισπανία η κρίση ξεκίνησε από το τραπεζικό σύστημα (φούσκα στεγαστικών δανείων), παρατηρήθηκε εκεί μία αντίστοιχη δαιμονοποίηση του κράτους, το μεγάλο ή κακό κράτος;

Παντού υπάρχει αυτή η δαιμονοποίηση, η οποία έχει αρχίσει από την εποχή της Θάτσερ και του Ρήγκαν, και κάθε τόσο επιστρέφει δριμύτερη. Πάντως, αν ήθελα να μπω σε συγκρίσεις, θα έλεγα ότι στην Ισπανία ακούμε λιγότερο για το κακό κράτος ή τους υπεράριθμους υπαλλήλους, αν και οι περικοπές στα νοσοκομεία και στα σχολεία και εδώ καλά κρατούν. Η διαφορά φυσικά από την Ελλάδα είναι ότι εδώ δεν είναι τόσο το κράτος το ίδιο το οποίο είναι χρεωμένο, όσο οι τράπεζες οι οποίες έδωσαν απλήρωτα στεγαστικά δάνεια σε πολύ κόσμο. Πάνω από τρία εκατομμύρια σπίτια στην Ισπανία παραμένουν άδεια. Αν φυσικά καταρρεύσουν οι τράπεζες το κράτος θα κληθεί να τις καλύψει. Για αυτό και είχε μεγαλώσει τόσο το κόστος δανεισμού της Ισπανίας, το οποίο μετά τις διαβεβαιώσεις του Ντράγκι έχει πέσει πάλι σε χαμηλά επίπεδα. Το μεγάλο αναπτυξιακό φαγοπότι στην Ισπανία είχε άλλα χαρακτηριστικά από το δικό μας. Έγινε από τις περιφερειακές τράπεζες στα συμβούλια των οποίων είχαν θέση οι τοπικοί κυβερνώντες και οι οποίες έδιναν απίστευτα δάνεια για να στηρίζουν τους μεγαλοεργολάβους με «αναπτυξιακά» έργα όπως το αεροδρόμιο φάντασμα της Ciudad Real, το οποίο είναι έτοιμο αλλά παραμένει κλειστό, αφου κανείς δεν θέλει να πετάξει εκεί. Μιλάμε για ένα κύκλωμα πολιτικών, εργολάβων και τραπεζιτών οι οποίοι καταλήστευσαν ουσιαστικά τον δημόσιο πλούτο.

Το ζήτημα εδώ λοιπόν δεν είναι η διαχείριση των ταμειών, των συντάξεων ή των δημόσιων οργανισμών. Οι περικοπές γίνονται απλώς για να αυξηθεί η πιστοληπτική ικανότητα της Ισπανίας και να πέσει το κόστος δανεισμού. Τώρα βέβαια γίνεται και στην Ισπανία όλη αυτή η κουβέντα «δεν κάναμε το ένα, δεν κάναμε το άλλο, δεν παράγουμε τίποτα, είμαστε τεμπέληδες, να κόψουμε τις σιέστες…», πράγματα τελείως γελοία. Να πεις στην Ελλάδα ότι δεν έχουμε παραγωγική οικονομία, πάει κι έρχεται, που πάλι αλήθεια δεν είναι. Να το πεις στην Ισπανία όμως, χώρα με βιομηχανίες κολοσσούς, στον χώρο της ένδυσης ή του αυτοκινήτου, με τεράστια εξαγωγική αγροτική οικονομία, μία από τις μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου; Για ποιους τεμπέληδες Μεσόγειους μιλάμε; Το ξέρετε ότι σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ οι Έλληνες δουλεύουν πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε λαό στην Ευρώπη και οι Γερμανοί ή οι Ολλανδοί το λιγότερο; Το να έχουν οι εργαζόμενοι κοινωνικά δικαιώματα και ελεύθερο χρόνο είναι στοιχείο πολιτισμού, όχι τεμπελιά. Ας αφήσουμε την σιέστα ήσυχη.

- Κατά τη γνώμη σας αυτή η διαδικασία δημιουργίας και αναπαραγωγής δημόσιου και ιδιωτικού δανεισμού έχει ποτέ τέλος;

Το ύστερο καπιταλιστικό σύστημα βασίζεται στο δανεισμό, δεν μπορεί να προχωρήσει, δεν μπορεί να συνεχίσει χωρίς δανεισμό. Πρόκειται για φαύλο κύκλο. Δανείζεσαι για να αναπτυχθείς και μετά υποτίθεται αναπτύσσεσαι για να αποπληρώνεις τα δάνεια. Δεν υπάρχει χώρος για μια σταθερή οικονομία, για μια στιγμή που θα μπορεί η οικονομία να πει, όπως ο λέει ο καθένας μας “αρκετά, έχω αρκετά”. Νομίζω ότι το καπιταλιστικό σύστημα μπορεί μόνο να μεγαλώνει ή να καταρρέει και εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα. Δηλαδή αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα πρέπει να πουλήσουμε τα πάντα για να αρχίσουμε να αναπτυσσόμαστε 6-7% το χρόνο για να ξεπληρώσουμε τα δάνεια, και μετά να δανειστούμε για να διατηρήσουμε τους ρυθμούς ανάπτυξης κ.ο.κ.. Ένας τεράστιος φαύλος κύκλος ο οποίος κάπως πρέπει να σπάσει. Αυτό είναι η αποανάπτυξη. Η πρόταση ότι αυτός ο φαύλος κύκλος μπορεί και πρέπει επιτέλους να σπάσει.

*Γιώργος Καλλής, καθηγητής πολιτικής οικολογίας και οικολογικών οικονομικών στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης

Ας κρατήσουμε το τραγούδι μας για να βρούμε το δρόμο της ζωής μας (αναδημοσίευση)

Από τις Ιστορίες λέξεων με αρχή, μέση και ΓΑΜΑ Λυκείου.

Υπάρχει μια φυλή στην Αφρική, όπου η ημερομηνία γέννησης ενός παιδιού δεν υπολογίζεται από τη στιγμή που γεννήθηκε, ούτε από τη στιγμή της σύλληψης, αλλά από την ημέρα που το παιδί υπήρξε ως σκέψη στο μυαλό της μητέρας του. Και όταν μια γυναίκα αποφασίζει ότι θα έχει ένα παιδί, πάει και κάθεται κάτω από ένα δέντρο μόνη και ακούει όσο μπορεί να ακούσει το τραγούδι του παιδιού που θέλει να έρθει. Και αφού έχει ακούσει το τραγούδι, πάει πίσω στον άνθρωπο που θα είναι ο πατέρας του παιδιού, και το διδάσκει σ’ αυτόν. Και στη συνέχεια, όταν κάνουν έρωτα για να συλλάβουν σωματικά το παιδί, τραγουδούν το τραγούδι του παιδιού, ως ένα τρόπο για να το καλέσουν.

Στη συνέχεια, όταν η μητέρα είναι έγκυος, διδάσκει το τραγούδι του παιδιού στις μαίες και τις ηλικιωμένες γυναίκες του χωριού, έτσι ώστε όταν το παιδί γεννιέται, να τραγουδήσουν το τραγούδι του για να το υποδεχθούνε. Και καθώς το παιδί μεγαλώνει, οι άλλοι κάτοικοι του χωριού διδάσκονται το τραγούδι του. Εάν το παιδί πέσει και χτυπήσει ή όταν πονάει το γόνατο του, κάποιος αρχίζει να του τραγουδά το τραγούδι του. Ή όταν το παιδί κάνει κάτι θαυμάσιο, ή περνά μέσα από τις τελετές της εφηβείας και της ενηλικίωσης, οι κάτοικοι του χωριού τραγουδούν το τραγούδι του για να το τιμήσουν.

Στην αφρικανική φυλή υπάρχει μία άλλη περίσταση κατά την οποία οι κάτοικοι τραγουδούν για το παιδί Σε οποιαδήποτε στιγμή κατά τη διάρκεια της ζωής του, κάποιος που διαπράττει ένα έγκλημα ή μια παρεκκλίνουσα κοινωνική πράξη καλείται στο κέντρο του χωριού και οι άνθρωποι στην κοινότητα σχηματίζουν ένα κύκλο γύρω του. Στη συνέχεια, τραγουδούν το τραγούδι του ενόχου.

Η φυλή αναγνωρίζει ότι η διόρθωση της αντικοινωνικής συμπεριφοράς δεν είναι η τιμωρία. Είναι η αγάπη και η ανάμνηση της ταυτότητας. Όταν έχω αναγνωρίσει το δικό μου τραγούδι, δεν έχω καμία επιθυμία ή την ανάγκη να κάνω κάτι που θα βλάψει τον άλλο.

Και το τραγούδι είναι ο τρόπος μέσα από τη ζωή τους. Στο γάμο, τα τραγούδια των νεόνυμφων τραγουδιούνται, μαζί. Και τέλος, όταν αυτό το παιδί είναι ξαπλωμένο στο κρεβάτι, έτοιμο να πεθάνει, όλοι οι κάτοικοι γνωρίζουν το τραγούδι του, και του το τραγουδούν – για τελευταία φορά.

Μπορεί να μην έχουμε μεγαλώσει σε μια αφρικανική φυλή που τραγουδάει το τραγούδι μας σε κρίσιμες μεταβάσεις της ζωής μας, αλλά η ζωή πάντα μας υπενθυμίζει πότε είμαστε σε αρμονία με τον εαυτό μας και πότε όχι. Όταν αισθανόμαστε καλά, αυτό που κάνουμε ταιριάζει με το τραγούδι μας ενώ όταν αισθανόμαστε άσχημα, δεν συμβαίνει αυτό. Στο τέλος, θα αναγνωρίσουμε όλοι μας το τραγούδι μας και θα το τραγουδούμε καλά. Μπορεί να αισθανθούμε λίγο αμήχανα αυτή τη στιγμή, αλλά έτσι έχουν όλα όσα έχουν να κάνουν με σπουδαίους τραγουδιστές.

Ας κρατήσουμε το τραγούδι μας και θα βρούμε το δρόμο μας για το σπίτι.

[ΠΗΓΗ: banoosh.com - Μετάφραση: Αρκούλη Κυριακή]

ΚΙΜΠΙ: Ένας απλός θάνατος

αναδημοσίευση από τον ΚΙΜΠΙ

Σαν να τους ακούω κιόλας να μουρμουρίζουν, να σχολιάζουν χαμηλόφωνα, να σφίγγουν τα χείλη με συγκατάβαση τους φίλους, τους συγγενείς, τους συναδέλφους κι όσους περνούν απ’ αυτήν εδώ τη γωνιά – όλο και αραιότερα τελευταία-. Ο τίτλος και μόνο τους νομιμοποιεί να πουν: «Α, πάει, ο Κίμπι έχει πέσει σε βαριά (ή βαθιά;) κατάθλιψη. Η ανεργία τον έχει ρίξει επικίνδυνα». Φέρτε τα ζάναξ, πλακώστε τον στα λαντόζ , κάντε και μια μήνυση στην τρόικα και στην κυβέρνηση που ρίχνουν τον κόσμο στα χάπια κι εξαφάνισαν το χιούμορ, έστω και το μακάβριο.Δεν είναι όπως φαίνεται. Μπορεί να μού είναι δύσκολο έως αδύνατο να δω αυτή την περίοδο τη «φωτεινή πλευρά της ζωής», αλλά ακόμη κι ένας θάνατος μπορεί με έναν τρόπο να ρίξει κι άλλο φως σ’ αυτή την ήδη «φωτεινή πλευρά». Θα μου πείτε: τι σημασία έχει ένας ακόμη θάνατος ανάμεσα στους χιλιάδες που επέρχονται το κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο, όλοι τους αδόκητοι, απρόσκλητοι, αιφνίδιοι ή βασανιστικοί, ήρεμοι ή τραγικοί, πρόωροι ή στο πλήρωμα του χρόνου, απίστευτοι ή φυσικοί; Ο θάνατος υπάρχει σε τόση αφθονία, άνισα κατανεμημένη κι αυτή, που περνά σχεδόν απαρατήρητος μέχρι να χτυπήσει την πόρτα, τη δική σου, του σπιτιού σου, του διπλανού σου. 

****

Βρέθηκα σε κάμποσες κηδείες τον τελευταίο καιρό, δεν ξέρω αν επιβεβαιώνουν τη στατιστική επιδείνωση στο ισοζύγιο γεννήσεων και θανάτων, σίγουρα όμως το γεγονός προδίδει πως η γενιά μου, οι μεσήλικες εκδρομείς του ’60, έχουμε μπει στον φυσιολογικό κύκλο του θανάτου. Ξεπροβοδίσαμε ήδη τη γενιά των γονιών μας, υφιστάμεθα και μια αραίωση μεταξύ μας μάλλον αναμενόμενη στατιστικά, σπανιότερα κλέβουμε τη σειρά κι από μερικούς νεότερους, έως και πολύ νεότερους, που η αιφνίδια φυγή τους προκαλεί σοκ (o Ν. Ρ., συνάδελφος, έφυγε πάνω στον ανθό του, ο Λ. Μ., φίλος, έχασε το γιό του, αυτό κι αν ήταν απίστευτο, ασήκωτο, ανείπωτο, αφύσικο…)

Το τελευταίο ξόδι που έγινα σιωπηλός του μάρτυρας ήταν του Νίκου Ζ. Φίλος, δεν έχει σημασία «πόσο φίλος», είχε πολλούς πιο φίλους από μένα, είδα μια μεγάλη, παχιά, όμορφη σκιά αγάπης από πολλούς φίλους και οικείους να κόβει τον καυτό, σκληρό ήλιο του αιφνίδιου θανάτου του, στην Αίγινα, σε ένα λευκό σπίτι πάνω από τη θάλασσα, εκεί που διάλεξε ν’ απλώσει τις τελευταίες του ρίζες. Ο Νίκος ήταν ναυτικός, κοντά σαράντα χρόνια περιπλανήθηκε στις θάλασσες του κόσμου, μεταφέροντας τον πλούτο των εθνών από τη μια ακτή στην άλλη, από τον ένα ωκεανό στον άλλο. Κυβερνούσε αυτά τα τεράστια φορτηγά με το υγρό ή ξηρό φορτίο τους, ή με κείνα τα γεωμετρικά στοιβαγμένα κοντέινερς, εκατοντάδες, χιλιάδες πια, που σε κάνουν ν’ αναρωτιέσαι πώς ισορροπούν στις φουρτούνες. Υποθέτω ότι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το πέρασε περιστοιχισμένος από θάλασσα, πρέπει να την αγαπούσε πολύ τη θάλασσα, αλλιώς δεν αντέχεται, γίνεται φυλακή, κι ίσως γι’ αυτό είχε εγκαίρως διαλέξει το χώρο που θα ρίζωνε, όταν θα ’ρχόταν ο χρόνος να ριζώσει, ένα νησί, μια γη περικυκλωμένη από θάλασσα.

****

Έγινε στην Αίγινα. Πάνω που είχε αρχίσει να απολαμβάνει τη ζωή σαν καπετάνιος της στεριάς, κυβερνήτης της οικογενειακής, μικρής κιβωτού, με τις κόρες, τους γαμπρούς, τα εγγόνια, τους παλιούς και τους καινούργιους φίλους του, το νήμα κόπηκε. Σε μια ώρα το πολύ, με ένα έμφραγμα που επέπρωτο να το διαχειριστεί ένα κέντρο υγείας, σε ένα νησί μια ανάσα από την Αθήνα των δεκάδων νοσοκομείων, αλλά που ήταν το ίδιο σαν να βρισκόταν στο μέσο του Ειρηνικού ή του Ατλαντικού. Μένουν οι ζωντανοί οικείοι με την απορία: «τι θα γινόταν, αν…». Η απορία εξελίσσεται σε βασανιστική ενοχή, αλλά αν είναι να ’χουν οι πενθούντες ενοχές, τότε οι άλλοι, οι νεκροθάφτες του συστήματος υγείας, θα έπρεπε να ’χαν προ πολλού αυτοκτονήσει. 

Το «σύστημα» λύνει τα πράγματα με διαδικασίες συνοπτικές. Ο γιατρός γράφει στο πιστοποιητικό μια «αιτία θανάτου», που στην πραγματικότητα δεν είναι αιτία, αλλά αιτιατό, ο ληξίαρχος περνάει το συμβάν στο μεγάλο βιβλίο του κόσμου, με την ψυχρότητα ενός πίνακα αεροδρομίου που αναγγέλλει αφίξεις και αναχωρήσεις, κι οι άνθρωποι που έμειναν ξαφνικά με άδεια αγκαλιά ανεβαίνουν στο όχημα του θρήνου.

*****

«Αχ, γράψε κάτι ωραίο», μού είπε η Ελένη, η γυναίκα του Νίκου, στο μέσο του θρήνου της, όταν ο ένας μετά τον άλλο αρχίσαμε να αποχωρούμε από το οικόπεδο της θλίψης. Τι ωραίο να γράψεις για το πιο άσχημο της ζωής; Κατάπια την αμηχανία μου, συναίνεσα, τον λόγο μου τον τηρώ, ας είναι αυτό το μικρό πιάτο λέξεων η συμμετοχή μου στην «παρηγοριά» των συγγενών, των φίλων και των γειτόνων, που ήρθαν στο άσπρο σπίτι πάνω από τη θάλασσα, άλλος με το καλοψημένο ψητό, άλλος με τους ωραίους γίγαντες, άλλη με τα πλυμένα πιάτα και ποτήρια, άλλη με τα τραγούδια. Ένας πλήρης αποχαιρετισμός γίνεται με όλες τις αισθήσεις. 

*****

Απ’ όλες τις αισθήσεις, σ’ ένα ξόδι η πιο ευαίσθητη είναι η ακοή. Είτε συλλαμβάνει τη σιωπή, είτε τους λυγμούς, είτε τον θρήνο. Ο θρήνος της Ελένης ήταν ένα σοκ, εφάμιλλο με το σοκ του θανάτου του Νίκου, ίσως και ισχυρότερο. Τρεις ώρες, δέκα ώρες, είκοσι, σαράντα, πενήντα ώρες, ένας άγρυπνος θρήνος, απόλυτα εκτεθειμένος, τη μέρα βραχνός σαν το άγριο κύμα, τη νύχτα ήρεμος σαν τον φλοίσβο της θάλασσας. Αλλά αδιάκοπος. «Γιατί, ρε Νίκο, γιατί τώρα, γιατί Χριστέ μου, γιατί Θεέ μου, τι σκατά λέω, ποιος Χριστός και ποια Παναγία… Νίκο μου, χρυσέ μου Νίκο, καλέ μου Νίκο, γλυκέ μου Νίκο… Πού πήγες Νίκο, μια ζωή έφευγες Νίκο, αλλά ήξερα ότι θα γυρίσεις, πού πήγες τώρα, κανέναν άλλο δεν θέλω, τον Νίκο μου μόνο, όλα τα μοιραζόμασταν με το Νίκο…» Θρήνος ή ερωτική εξομολόγηση; «Το να ερωτεύεσαι είναι εύκολο, το να αγαπάς είναι το δύσκολο», είπε η Δώρα στον δικό της αποχαιρετισμό. Σαρανταέξι χρόνια μαζί και ταυτόχρονα χώρια, ο Νίκος καπετάνιος της θάλασσας, η Ελένη ναυτικός της στεριάς, καπετάνισσα της Ιουλιανού, της Αχαρνών, της Πατησίων, της πλατείας Βικτωρίας, καραβοκύρισσα και του άσπρου σπιτιού στην Αίγινα που φιλοξένησε κόσμο, πέτρες, κούτσουρα ξεβρασμένα από τη θάλασσα, δέντρα και λουλούδια, παιδιά ξεκίνησαν, παππούς και γιαγιά κατέληξαν να ξαναγίνονται παιδιά με τα παιδιά των παιδιών τους. Εξοικονόμησαν με κόπο κι επιμέλεια τον χρόνο της κοινής τους ζωής, αυτόν που δεν θα τον διέκοπταν πια οι πολύμηνες απουσίες στους ωκεανούς, παρά μόνο οι λιγόλεπτες φυγές, «πάω μέχρι το φούρνο», «πετάγομαι μέχρι το σούπερ μάρκετ», «λέω να πάω δυο μέρες στην Αίγινα», το πολύ, παρά μόνο η τέλεια και τελική διακοπή, αλλά κι αυτή στην ώρα της, όχι τώρα. «Γιατί Νίκο, γιατί τώρα…» Δεν ξέρω τι δηλώνει αυτό το «τώρα», ποιο μικρό, ταπεινό σχέδιο ζωής ανατρέπει, ξεσκίζει, τσαλαπατάει, ρημάζει. 

****

Δεν έχει τίποτε παράδοξο, ανατρεπτικό, δραματικό αυτή η ιστορία, δεν έχει σύνθετη πλοκή κι ανατροπές, δεν έχει το σασπένς μιας «Μικράς Αγγλίας», δεν είναι θαλασσινή περιπέτεια ούτε ανταρσία του Μπάουντι, είναι μια ιστορία σχεδόν κοινότοπη, χωρίς SOS, χωρίς ναυάγιο, έχει μόνο αγώνα επιβίωσης, χωρισμούς, σμιξίματα, οικογενειακές μαζώξεις, φιλικές συναθροίσεις, αγωνίες για τα παιδιά που μεγαλώνουν, έχει το σοκ της κρίσης, τον ανασχεδιασμό της ζωής, την προσαρμογή στα νέα δεδομένα που διαταράσσει τα σχέδια για ήσυχα συντάξιμα χρόνια, έχει τη νέα κοινωνικότητα που προκαλεί η ζωή του ναυτικού στη στεριά, έχει νέους φίλους, έχει μια νέα πολιτικοποίηση. Και στο τέλος έχει ένα έμφραγμα. Αλλά έχει και αγάπη, τόσο πολύτιμη και σπάνια, τόσο δύσκολα βιώσιμη στον αφρό της καθημερινότητας. Είναι η ιστορία του καθενός μας, είναι η ιστορία της διάσωσης του κοινωνικού μας ήθους μέσα στον ωκεανό της σκληρότητας και της εξατομίκευσης, είναι η ιστορία του Αδάμ και της Εύας, του Οδυσσέα και της Πηνελόπης, είναι η ιστορία του Ζορζ και της Αν, των ηρώων της «Αγάπης» του Χάνεκε, που έπειτα από δεκαετίες κοινής ζωής, προσπαθούν να διασώσουν τη σχέση τους από τον απρόσμενο «εισβολέα», το εγκεφαλικό. Όσοι έχουν δει την ταινία ίσως έχουν πειστεί γιατί ακόμη και μια δολοφονία μπορεί να είναι πράξη βαθιάς αγάπης.

****

Μια πράξη βαθιάς αγάπης αναζήτησε η Ελένη στον ακατάπαυστο θρήνο της για τον Νίκο. «Όχι στο χώμα, όχι στο παλιοχώμα, όχι στο βρομοχώμα, να τον ρίξουμε στη θάλασσα που λάτρευε, με τα ψαράκια. Στη θάλασσα…». Παράξενα πράγματα, την αγαπάει τη θάλασσα κι η Ελένη, κι ας την χώριζε από τον άντρα της το μεγαλύτερο διάστημα της κοινής του ζωής. Το παρατηρείς και στους τοίχους του σπιτιού, και στην αυλή, ένα σωρό καράβια, άλλα από ξύλα, άλλα από κομμάτια λαμαρίνας. «Στη θάλασσα με τα ψαράκια…» Ένας κλοιός ορθολογιστών, με καλές, φιλικές προθέσεις, αποκρούει δια της σιωπής του την έκκληση, η Σοφία κι η Δώρα, ανήσυχες για την αδελφή τους, ταλαντεύονται, «τι είν’ αυτά, να μη μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις με τον άνθρωπό σου, να πάμε να τον βγάλουμε τη νύχτα, να τον πάμε στη θάλασσα», ψιθυρίζει η Δώρα, αλλά όλοι κατά βάθος ξέρουν ότι δεν θα γίνει τίποτα, «ίσως αργότερα μια αποτέφρωση, ένα σκόρπισμα στη θάλασσα…», πετάει κάποιος, κάτι να λέμε τώρα, κανείς δεν μοιάζει να κυριολεκτεί, εκτός ίσως από την Ελένη. «Στη θάλασσα, με τα ψάρια». 

****

Ο ορθολογισμός λέει ότι τον νεκρό δεν τον ενδιαφέρει διόλου πού θα τον βάλουν, στο χώμα, στη θάλασσα, στο βουνό, κάτω από ένα δέντρο, ολόκληρο ή στα εξ ων συνετέθη. Αλλά είναι η μικρή, η ελάχιστη ματαιοδοξία του ζωντανού να επιλέξει αν θα εναποθέσει το κουφάρι του στη δοξασία της μετά θάνατον ζωής, ή στη συμπαντική αρχή της διατήρησης της υλοενέργειας. «Άντε, σαν πεθάνω στο καράβι, ρίξτε με μεσ’ στον γυαλό, να με φάνε τα μαύρα τα ψάρια και το αρμυρό νερό». Υποθέτω πως αυτό το μικρασιάτικο εκφράζει την ειδική επιλογή των ανθρώπων της θάλασσας για την τύχη του σώματός τους, είναι η μουσική εκδοχή της τελευταίας τους βούλησης. Ούτε αυτή η ελευθερία είναι αυτονόητη. Τόσο που το σκέφτεσαι να δεσμεύσεις τους δικούς σου με κάποια μακάβρια εντολή, αν και όταν προκύψει η ανάγκη. 

Ζηλεύω εκείνη την ινδική φυλή που τρέφεται με νεκρούς, πιστεύοντας ότι αντλεί δύναμη απ’ αυτούς, αλλά δεν θα το συμβούλευα για λόγους υγείας. Σκέφτομαι σαν εναλλακτική να μαγειρευτεί καλά η σάρκα μου και να ταϊστεί στ’ αδέσποτα σκυλιά- δεν θα έχουν καμιά αντίρρηση ή αποστροφή, η Δέσπω είπε πως κάτι ανάλογο ζητούσε ο πατέρας της-, αλλά δεν θα ήθελα να υποβάλω κανένα στην οδυνηρή διαδικασία, ούτε εγώ με τον υποκριτικό μου κυνισμό θα τ’ άντεχα. Μένει η καύση- καθαρή δουλειά, δεν αφήνει ίχνη, αλλά ακριβή ακόμη. Αλλά, αν το καλοσκεφτείς, όλα είναι μια οδυνηρή τελετουργία, ανούσια για τον νεκρό, βασανιστική για τους ζωντανούς. Οπότε, αδιάφορο μ’ αφήνει τι θα γίνει με το σώμα μου, κάνετέ το ό,τι θέλετε αν παραστεί ανάγκη ( εδώ, φτύνω τον κόρφο μου κρυφά, άπιστη κι η απιστία μπροστά στον φόβο του θανάτου). Αλλά ύστερα, μαζευτείτε κάπου, φάτε καλομαγειρεμένα φαγητά, πιείτε κρασιά και μπίρες, πείτε όμορφα τραγούδια, κάντε το ξόδι σαν εκδρομή στη θάλασσα, θυμηθείτε τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα, τα σοβαρά και τα αστεία, τα καλά και τ’ άσχημα γιατί η μόνη κληρονομιά των νεκρών είναι η ανάμνησή τους, η μόνη περιουσία των ζωντανών είναι η μνήμη τους. Απλά πράγματα.

*****

Άρχισα απ’ τον εαυτό μου και σ’ αυτόν πάλι κατέληξα. Συγνώμη Ελένη, συγνώμη Νίκο, συγνώμη σ’ όλους αν σας μετέτρεψα σε αντικείμενο παρατήρησης, συγνώμη αν σας χρησιμοποίησα σαν πρόσχημα για να φλυαρήσω, για να ομφαλοσκοπήσω, για να παίξω με τις λέξεις, για να ψευτολογοτεχνίσω, δεν είχα πρόθεση, δεν είχα σκοπιμότητα. Και δεν έχω κατάθλιψη, απλώς επεξεργάζομαι τη θλίψη… Η διαχείριση των συναισθημάτων είναι η γυμναστική της σκέψης. 

ΚΙΜΠΙ

Oscar Wild:Η σιωπή του Έρωτα

Έτσι όπως συχνά ο ήλιος με την εντυπωσιακή του λάμψη

διώχνει το θαμπό φεγγάρι, όσο και αν αντιστέκεται

στη σκοτεινή σπηλιά του, 

χωρίς να ακούσει

ούτε ένα τραγούδι από το αηδόνι·

έτσι η ομορφιά σου μου σφραγίζει τα χείλη

και κάνει παράφωνα για μένα τα πιο όμορφα τραγούδια.

Κι όπως την αυγή πάνω από τα λιβάδια

περνά ο άνεμος με τα ορμητικά του φτερά

και σπάει τα καλάμια με τα δυνατά φιλιά του

που αυτά μόνο, μπορούν να γίνουν όργανα τραγουδιού·

έτσι τα ορμητικά μου πάθη, παραδέρνουν συνέχεια μέσα μου

και η τόσο μεγάλη αγάπη κάνει την αγάπη μου βουβή.

Όμως τα μάτια μου σου έδειξαν εσένα·

γιατί είμαι σιωπηλός και η λύρα μου ακούρδιστη

πριν γίνει ο χωρισμός μας μοιραίος,

και πριν μας αναγκάσει να φύγουμε·

εσύ για άλλα χείλη που τραγουδούν με αρμονία,

κι εγώ εδώ να αναπολώ μάταια

φιλιά που δεν έδωσα, τραγούδια που δεν είπα.

Oscar Wild

ΣΗΜΕΙΑ ΔΙΑΘΕΣΗΣ ΠΡΟΙΟΝΤΩΝ ΒΙΟΜΕ ΣΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ

Προϊόντα ΒΙΟΜΕ- Κατάλογος σημείων διάθεσης  στην Αττική.

Κεντρική διάθεση:

Πρατήριο ΒΙΟ.ΜΕ Αττικής

Ψαρρών 33-Περιστέρι (ΜΕΤΡΟ, Στάση Αγ. Αντώνιος)

ΔΗΜΟΣ ΑΘΗΝΑΣ
Κέντρο: Αλληλεγγύη για όλους Ακαδημίας 74, Αθήνα 210 3801921, 210 3801925 info@solidarity4all.gr    http://www.solidarity4all.gr/   Δευτέρα-Παρασκευή 10.00-18.00
Σύνταγμα: Lacandona Ηπίτου 4, 2110125653   info@lacandona.gr  http://www.lacandona.gr
    Καθημερινά 10.00–21.00   Σάββατο 11.00–17.00
Γκύζη: Στέκι Λαϊκής Συνέλευσης Γκύζη-Πολυγώνου. Ι.Σούτσου 62 δίπλα στο πάρκο Ευελπίδων. 6946410376
            http://gyzi.espivblogs.net/
Εξάρχεια: ΚΑΤΑΛΑΧΟΥ, Συνεταιριστικό παντοπωλείο, Μαυρομιχάλη 9, Εξάρχεια, τηλ. 210-3613851, ώρες καταστημάτων
Εξάρχεια: Συνεταιρισμός Εναλλακτικής & Αλληλέγγυας Οικονομίας «Σβούρα» Σπύρ. Τρικούπη 21, 210 3801375
    svouracoop@espiv.net  http://www.svoura-svoura.gr/Δευ–Τετ-Σάβ.11.30-15.00,Τρ.-Πέμ. 11.30-15.00 & 17.30-20.30
Εξάρχεια: Στέκι Μεταναστών , Τσαμαδού 13, 210 3813928   stekimetanaston@yahoogroups.com  Καθημερινά απόγευμα
Εξάρχεια: Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, Ζωοδόχου Πηγής 95-97 & Ισαύρων, autonomo_steki@yahoo.gr
    http://autonomosteki.espivblogs.net/    Τρίτη-Τετάρτη 15:00-20:00, Πέμπτη 18:00-22:00
Θησείο: Συνεταιρισμός Αλληλέγγυας Οικονομίας Συν.Αλλ.Οις Νηλέως 35, 210 3456681   info@synallois.org  
     http://synallois.org/   Δευτέρα, Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή 9.00-21.00, Τετάρτη 9.00-18.00, Σάββατο 10.00-16.00
Παγκράτι: Παντοπωλείο "Δίπολις", Ευτυχίδου 24-26, Άλσος Παγκρατίου, τηλ: 2114073592
Πετράλωνα: Καφενείο Περιβολάκι Αθηναίου 7, Πλ.Ηούς, Κ.Πετράλωνα 2130237687 kafeneioperivolaki@yahoo.gr 

ΑΛΛΟΙ ΔΗΜΟΙ
Αγία Παρασκευή: Αυτοδιαχειριζόμενος κοιν. χώρος Ανοιχτής Συνέλευσης Δημοκρατίας 2 & Αγ.Τριάδος,
    Α. Παρασκευή anoixtisyneleysiagparaskevis@gmail.com   http://anoixtisyneleysiagparaskevis.blogspot.com/
Αγ. Ανάργυροι: Το τρένο της Αλληλεγγύης , Παρθενώνος 12 & Διογένους, Ανάκασα, 6974878783
    stotreno@gmail.com   http://trenoallhleggyis. blogspot.gr/   Δευτέρα 19.00-21.00 Παρασκευή 12.30-15.00
Άγιος Δημήτριος: Δίκτυο Αλληλεγγύης “Η Πράξη”  Θουκυδίδου 75,  6985719075
    http://praxiallilegiis.blogspot.gr/  Καθημερινά 10:00-13:00 και 19:00-21:00   Σάββατο 10:00-13:00
Άγιος Δημήτριος: Ασύρματος Πάρκο Ασυρμάτου, asyrmatos@espiv.net   http://asyrmatos. espivblogs.net

Αργυρούπολη: Χώρος Αλληλεγγύης και Δράσης “Υπόστεγο”    25ης Μαρτίου 38, 6945217260
    steki.ypostego@gmail. com   http://ypostego.wordpress.com
Βύρωνας: Κοινων. Πολιτιστικό Κέντρο - Λαμπηδόνα Πάρκο Αγ.Τριάδας, Βύρωνας koinonikokentrovirona@gmail.com
    http://politistikokentrovirona.blogspot.gr/   Tρίτη-Παρασκευή 19:00-22:00, Σάββατο 11:00-14:00
Βύρωνας: Συνέλευση Κατοίκων Βύρωνα, Καισαριανής, Παγκρατίου Κύπρου 43.
    syneleysikatoikwnvkp@espiv.net         http://syneleysikatoikwnvkp.espivblogs.net/
Δάφνη-Υμηττός: Δίκτυο Αλληλεγγύης Ελευθερίου Βενιζέλου 26, Δάφνη 2109711100   diktyoallilegyisdy@yahoo.gr
    http://da-dy.blogspot.gr/"http://da-dy.blogspot.gr   Δευτέρα 10:00-12:00  Τρίτη και Πέμπτη  18:00-20:00
Ελληνικό–Αργυρούπολη: Κοινωνικός Συνεταιρισμός “Βλαστός” Καλλιπόλεως 33, Ελληνικό   210 9613680
    blastos.gr@gmail.com   http://blastos.gr/  Καθημερινά 11:30-14:00 και 18:00-20:30,  Σάββατο 11:30-14:00
Ζωγράφου: Συνεταιρισμός ΣΥΝ.ΖΩ Αβύδου 31, Ιλίσια, Ζωγράφου 213 0249631   info@synzo.gr"info@synzo.gr
    http://www.synzo.gr/ Δευτέρα-Σάββατο  09.30 - 14.00, Τρίτη-Πέμπτη-Παρασκευή 5.30-9.00, Τετάρτη 7.00 - 9.00
Ίλιον: Χώρος Έκφρασης & Δημιουργίας - Αριστερό Σχήμα Ιλίου Πριάμου 79, Ίλιον
    210-2637460, 6976626220, 6944735460 contact@asi.gr    http://asi.gr/  Δευτέρα-Παρασκευή από τις 19:00
Καλλιθέα: Εργατική Λέσχη Λασκαρίδου 134, Καλλιθέα ergatiki.lesxi.kallitheas@gmail.com 
    http://ergatikilesxikallitheas.wordpress.com/    Δευτέρα-Σαββάτο 18:00-22:00 Κυριακή 11:00-13:00
Καλλιθέα: Δίκτυο Αλληλεγγύης Σαπφούς 181, Αγ. Ελεούσα, Καλλιθέα 210 9561845  solidaritykallitheas@gmail.com
    http://solidaritykallithea.wordpress.com/ Δευτ.-Παρασκευή 18.00 - 20.00, Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκ. 11.00-13.00
Ν. Ιωνία: Καταναλωτικός Συνεταιρισμός Πεσματζόγλου Παπαϊωακείμ 4, 694 412 7262,  
      http://synneasionias.weebly.com/, nana.anastasiadou@gmail.com
Ν. Ιωνία: Συνεταιριστικό Παντοπωλείο “Αττικό Όραμα, Αγνώστων Ηρώων 117, 6988075543, Ώρες καταστημάτων
Ν. Σμύρνη: Εργατική Λέσχη Ελ.Βενιζέλου 12 & Αιγαίου, Ν.Σμύρνη ergatikilesxinsmyrni@gmail.com
Ν. Σμύρνη:Συνεργατικό Παντοπωλείο Το Κόσκινο,Χρυσουπόλεως 23,  (ώρες καταστημάτων), τηλ. 2168001524
Ν. Σμύρνη:Παντοπωλείο Εναλλακτικό Βιθυνίας 4, ώρες λειτουργίας:Δευτέρα-Παρασκευή 9:00-15:00 & 17:30-21:00, Σάββατο 9:00-15:00, τηλ. 2109323962.
Νίκαια: Ανοιχτός Κοινωνικός Χώρος “Σβούρα” Π.Τσαλδάρη 123 & Καισαρείας, 210 4900509
    svouranikaia@gmail.com    http://svouranikaia.wordpress.com   Κάθε Πέμπτη 18.00 - 21.00
Π. Φάληρο: Παντοπωλείο "Δίπολις", Συντ/χου Ζησιμοπούλου 45, τηλ: 2114045964
Παλλήνη: Στέκι Αλληλεγγύης , Μαυρομιχάλη & Υψηλάντου, 6987117791 http://www.stekipallinis.gr Καθημ.από 19:30
Πέραμα: Κοινωνικό Στέκι «Πυξίδα Φλέμινγκ 92 και Αχιλλέως,   6996397511, 699 6397511
    info@asperamatos.gr  http://www.asperamatos.gr/ Πέμπτη & Παρασκευή 18:00-21:00 και Κυριακή 11:00-14:00
Περιστέρι: Πρατήριο ΒΙΟ.ΜΕ, Ψαρρών 33, ΜΕΤΡΟ-στάση Αγ. Αντώνιος
Πετρούπολη: Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Βοτανικός Κήπος Πλατεία Αγ.Δημητρίου,   votanikoskipos@gmail.com 
    http://votanikoskipos.blogspot.com    Καθημερινά 18.00 -22.00
Πετρούπολη: Οκτάνα Κοινωνικό Στέκι Καραϊσκάκη 60, Πετρούπολη. http://oktana.com.gr. Καθημερινά από τις 19.30
Χαλάνδρι: Παντοπωλείο “Ο Ποδηλάτης”   Ηρακλείδων 23, 210 6830790
    info@pantopolio-podilatis.gr    http://www.pantopolio-podilatis.gr/     Καθημερινά 9.00-23.00

Και για όλη τη χώρα στο e-Shop: http://www.viomecoop.com/
 Πληροφορίες: Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Αθήνας) στη ΒΙΟ.ΜΕ     protviome@gmail.com

Τροφοσυλλέκτες: Για το δικαίωμα στη Ζωή

Στο γκρίζο των καιρών,

στην ερημιά των δρόμων

Η ρήξη του "να νοιώθεις"

και η ομορφιά του "να μοιράζεσαι"

Συλλογή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης:

-Γάλατα (παιδικά, μακράς διάρκειας, εβαπορέ), παιδικές τροφές-κρέμες, λάδι, όσπρια, ρύζι, ζυμαρικά, ζάχαρη, τοματοπολτό-χυμούς ντομάτας, αλεύρι, κονσέρβες, ....

-Πάνες για μωρά, σαπούνια, οδοντόκρεμες, υγρά και σκόνες καθαρισμού (χλωρίνη, σκόνη πλυσίματος ρούχων, απορρυπαντικό πιάτων, κ.λπ.), σερβιέτες, ...

Κάθε Παρασκευή 

ώρα 18.30-20.30 έξω από τον Σκλαβενίτη στα Εξάρχεια.

Κάθε μέρα 

-Στη "Σβούρα" (Σπ. Τρικούπη 21, Εξάρχεια, http://www.svoura-svoura.gr/index.php/2013-07-23-10-41-18.html)

Διανομή: 

Κάθε Δευτέρα ώρα 18.30 στο Αυτόνομο Στέκι, 

Ζωοδ. Πηγής 95 και Ισαύρων, Εξάρχεια).

ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΟΙ ΤΡΟΦΟΣΥΛΛΕΚΤΕΣ* ΘΑ ΞΕΚΟΥΡΑΖΟΝΤΑΙ.

* μια πρωτοβουλία του Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων, του Αυτόνομου Στεκιού και της Συλλογικής Κουζίνας της Τετάρτης.

Και μη ρωτάς γιατί θλιμμένος είμαι (αναδημοσίευση)

Και μη ρωτάς γιατί θλιμμένος είμαι ~ Ορέστης Αλεξάκης

Είναι που πίσω απ’ τη σιωπή σου ταξιδεύουν

τα καραβάνια

των λησμονημένων

Είναι που μες στα μάτια σου σαλεύουν

σκιές νεκρών

μορφές αγαπημένων

Είναι που μοιάζεις με ταξίδι στο αχανές

Είναι που δρόμους άλλους φανερώνεις

Είναι που κλείνεις τις

καταπακτές

και στο καινούριο θαύμα ξημερώνεις

Είναι που μες στο φέγγος σου αγρυπνώ

σα να πιστεύω πως

υπάρχω ακόμα

Είναι που σου χρωστώ πολύ ουρανό

Κι εγώ δεν έχω παρά λίγο χώμα.

μας το γνώρισαν οι Σκοπευτές Ονείρων

Νέοι και νέες καυλώστε. Είναι μεταδοτικό. Ανησυχεί την εξουσία. (αναδημοσίευση)

by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Αν μπορούσα σήμερα να διακηρύξω μιαν άποψη στα παιδιά, αυτή θα ήταν να μην πουλάνε τον εαυτό τους. Νομίζω πως είναι μέγιστη επαναστατική πράξη σήμερα να μάθεις σε κάποιον να μην πουλάει το τομάρι του. Ανάμεσα από σχολικούς τοίχους βεβαίως και χρυσοποίκιλτα μαντριά που σου μαθαίνουν πώς να πουλάς τον εαυτό σου. Πώς να ξεπουλάς και την τελευταία ικμάδα αξιοπρέπειας για να ζήσεις με το μίζερο βοήθημα που λέγεται μισθός. Πώς να μηχανεύεσαι του κόσμου τις ανοησίες και πώς να επινοείς τεχνάσματα για να γράψεις δυο παραπάνω άχρηστες αράδες στο σχολείο του ανταγωνισμού ώστε να προαχθείς σε άλλη βαθμίδα εκπαίδευσης και σε άλλο αστρικό σύστημα.

Πέρα απ’ τη γκρίνια υπάρχει ένας άλλος κόσμος, που δεν έχει βέβαια τόσο μπετό για να κάνει πλούσιους μηχανικούς και εργολάβους και δεν έχει τόσα εγκλήματα για να χρυσώσει δικηγόρους και δικαστές. Πέρα απ’ το βόθρο της εικονικής αυνανιστικής δικτύωσης υπάρχει ένας σπουδαίος ήλιος. Κι αυτό δεν είναι ουτοπία, αλλά καθημερινή άσκηση στο σχολείο των ηδονών. Στο σχολείο που δεν κυριαρχούν οι φλύκταινες εγγράφων που μυρίζουν αγαμησιά και κυρίαρχη ιδεολογία. Στο σχολείο που δεν έχει ωράρια και καγκελόπορτες αλλά είναι ανοιχτό για να διδάξει τη ζωή και να ξεκλειδώσει τις αντιφάσεις.

Οι αληθινοί δάσκαλοι μαθαίνουν στα παιδιά αυτό. Τη χαρά και το παιχνίδι. Τη δημιουργία μέσα στις συλλογικότητες κι όχι την άσκηση στην επιτήρηση απ’ το βλοσυρό μάτι του πατερούλη της εξουσίας.

Ο δάσκαλος που προετοιμάζει τα παιδιά για τα δόντια τού εργοδότη είναι ένα πληρωμένο κάθαρμα. Ο δάσκαλος που σε κάθε κουβέντα του δίνει πατρικές συμβουλές στο μαθητή του για το πώς θα σκύβει το κεφάλι στον εργοδότη του είναι ένας ξεσχισμένος πούστης. Είναι ο γλείφτης που εξαγοράζεται με τριάντα αργύρια σιωπής. Είναι ο καραβανάς που στοιχίζει τα κορμάκια για να τα καταγαμήσει ο καπιταλιστής. Είναι ο τύπος που τα κρατά για να μη δυσκολευτεί ο βιαστής. Είναι ο λογοκριτής που μπουκώνει τα στόματα με παπαγαλία, εθνικισμό, μεταφυσική.

Ο δάσκαλος που μεταμορφώθηκε σε μαθητευόμενο μάγο είναι ο σιτιστής του κοινωνικού κανιβαλισμού. Είναι αυτός που αντί για νερό χρησιμοποιεί αίμα.

Επειγόντως θα πρέπει να συμβιβαστούμε με την ομορφιά. Έχουμε υποχρέωση να μάθουμε να ζούμε σωστά. Να μην ταΐζουμε χολή τα μελισσάκια.

Επειγόντως θα πρέπει να συγκρουστούμε με κάθε υπερφίαλο πολιτικάντη που μας θέλει ήρωες, εργασιομανείς και κουτάβια που αβγαταίνουν τα λεφτά του Συγγρού.

Αγαπητοί μαθητές και μαθήτριες, νέοι και νέες, μην πουλάτε τον εαυτό σας στον έμπορα. Μην κολυμπάτε στα τοξικά ποτάμια που σας θέλουν τρέντι δουλοπάροικους. Μάθετε τη ζωή σωστά. Συγκρουστείτε. Ανακαλύψτε. Καυλώστε.

Νέοι και νέες καυλώστε. Είναι μεταδοτικό. Ανησυχεί την εξουσία.

Εξάρχεια: ανταπόκριση από την οδό Θεμιστοκλέους

Κείμενο κατοίκων σχετικά με τις κινητοποιήσεις για την εκδίωξη των εμπόρων ναρκωτικών από την οδό Θεμιστοκλέους.

Το Σάββατο 5 Ιουλίου συμπληρώθηκε ένας μήνας από τη μέρα που, γυρνώντας από τη μεγάλη πορεία κατά της μαφίας, μια χούφτα κάτοικοι διαφόρων ηλικιών επιλέξαμε, αντί να χωθούμε στα σπίτια μας, να κάτσουμε στα σκαλιά μας, στη Θεμιστοκλέους και να διεκδικήσουμε το αυτονόητο, το χώρο που για 2 χρόνια είχαμε στερηθεί... 

Χωρίς φωνές, χωρίς τσακωμούς, χωρίς βία, με επίμονη καθημερινή παρουσία τις βραδυνές κυρίως ώρες, λίγοι άνθρωποι καταφέραμε κάτι που έμοιαζε αρχικά αδύνατο, να απωθήσουμε από τον πεζόδρομο της Θεμιστοκλέους, μεταξύ Αραχώβης και Καλλιδρομίου, τους επί διετία εγκατεστημένους εμπόρους ναρκωτικών. 

Σ΄αυτή την προσπάθεια η στήριξη της Λαϊκής Συνέλευσης και η συμμετοχή των γειτόνων και των συλλογικοτήτων των Εξαρχείων υπήρξαν καθοριστικές. 

Κατά το πρώτο δεκαήμερο επιβεβαιώσαμε με τα ίδια μας τ΄ αυτιά αυτό που από καιρό υποψιαζόμασταν, ότι δηλαδή στα σκαλιά μας λειτουργούσε μαγαζί που προμήθευε με χασίς όλη την περιφέρεια Αττικής. Μιλήσαμε με πελάτες, που έρχονταν τακτικά, όπως μας είπαν, από Πειραιά, Κερατσίνι, Κηφισιά, Χολαργό, Νέα Σμύρνη, Φάληρο κ.α. και τους εξηγήσαμε την κατάσταση. ΄Ολοι έδειξαν κατανόηση και από κάποια στιγμή και μετά εξαφανίστηκαν, ακολουθώντας μάλλον τους προμηθευτές τους. 

΄Οσοι ζείτε εδώ γύρω θα έχετε ήδη διαπιστώσει την αλλαγή. ΄Ενα αεράκι ελευθερίας πνέει ξανά στη Θεμιστοκλέους και η αίσθηση της γειτονιάς επιστρέφει. Παράπλευρα οφέλη αυτής της ιστορίας είναι : η αισθητή μείωση του θορύβου και των σκουπιδιών και η εξαφάνιση της μυρωδιάς των ούρων και του χασίς που έκανε ασφυκτική την ατμόσφαιρα κυρίως στα ισόγεια και τους πρώτους ορόφους. 

Επιπλέον η καθημερινή μας παρουσία στον πεζόδρομο και τα αυτοσχέδια γλέντια που προέκυψαν έγιναν αφορμή να συναντήσουμε γείτονες της διπλανής πόρτας που την ύπαρξή τους αγνοούσαμε και να γνωριστούμε καλύτερα με άλλους με τους οποίους είχαμε μια τυπική καλημέρα. 

Αν πιστεύετε κι εσείς ότι αξίζει τον κόπο, ελάτε να ενισχύσετε αυτή την προσπάθεια, γιατί χρειάζεται διάρκεια και είμαστε λίγοι. Θα μας βρείτε καθημερινά μετά τις 9.30 στη Θεμιστοκλέους, ας συντονιστούμε. Ο καθένας μπορεί να συμβάλλει με τον τρόπο του π.χ. αναλαμβάνοντας μια βραδιά να βρίσκεται χαλαρά μαζί με την παρέα του στον πεζόδρομο ή οργανώνοντας μια εκδήλωση ή κατεβαίνοντας να μαστορέψει, να πιεί τον καφέ του και να διαβάσει την εφημερίδα του ή φέρνοντας το τάβλι για να παίξει μ΄ένα φίλο, βάζοντας με λίγα λόγια το δημόσιο χώρο ξανά στη ζωή του. 

Για έναν ολόκληρο μήνα το βάρος το σήκωσαν κυρίως 4-5 άνθρωποι θυσιάζοντας καλοκαιρινές διακοπές, ώρες ύπνου και ανάπαυσης, εξόδους και ψυχαγωγία. Αν το πείραμα της Θεμιστοκλέους πετύχει μπορεί να γίνει παράδειγμα και γι΄ άλλα σημεία της γειτονιάς και για άλλες γειτονιές της Αθήνας. Αν, αντίθετα, παραμείνουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας και συνεχίσουμε να συζητάμε το θέμα ελπίζοντας ότι κάποιος άλλος θα το λύσει, τακτική που οδήγησε το πρόβλημα στο σημερινό σημείο, τότε είναι βέβαιο πως η βαρβαρότητα θα κυριαρχήσει τελικά. Η κατάσταση στη γειτονιά μας αφορά όλους και όλοι μαζί θα πρέπει να κινητοποιηθούμε για να την αντιμετωπίσουμε ενωμένοι. 

Κάτοικοι Θεμιστοκλέους και Δερβενίων

Αγροτο-τουρισμός στο ...πάρκο της Ναυαρίνου

Ιούλης, σκληρός ο μήνας με τα περιβόλια. Ήλιος που πέφτει κάθετα, θερμοκρασίες που τσακίζουν τη φρεσκάδα της άνοιξης, κόσμος που αραιώνει για να δροσιστεί εκτός πόλης. Και το περιβόλι μας νοιώθει μοναξιές, τα δέντρα πασχίζουν μόνα τους πολλές φορές να τη βγάλουν καθαρή. Αλλά ζητάνε και τη δική μας αλληλεγγύη. Μέχρι τουλάχιστον να ριζώσουν βαθειά.

Μια βόλτα είτε πρωϊνή, είτε βραδυνή στο πάρκο δεν είναι άσχημη ιδέα. Ειδικά γι' αυτούς που ξεμένουν στην πόλη. Βόλτα ανέξοδη και με πολλές εκπλήξεις καμμιά φορά. Χώρια οι προβολές ταινιών κάθε Τετάρτη ή άλλες εκδηλώσεις.

Κάθε Κυριακή πρωί λοιπόν μαζευόμαστε και κανονίζουμε τις βάρδιες ποτίσματος για όλη τη βδομάδα. Τα ποτίσματα γίνονται κάθε Κυριακή πρωί, κάθε Τρίτη και Πέμπτη απόγευμα. 

Τα δέντρα είναι πολλά και το περιβόλι μας με τα κηπευτικά και τα βότανα μεγάλο πια. Θέλει χέρια, θέλει όρεξη και αφοσίωση το πότισμα.

Έτσι όσοι ενδιαφέρονται ας έρχονται κάθε Κυριακή από τις 10.30 πρωί και μετά να μεγαλώσει η παρέα των ποτιστάδων. Και ίσως να μάθουν και κάτι περισσότερο από τη φύση.

"Δεν θέλεις να υποβάλλεις δήλωση ; Ξανασκέψου το" !

...και επειδή δύο εκατομμύρια ατίθασα υποκείμενα ήταν αποφασισμένα μέχρι το μεσημέρι της Παρασκευής 27/6 να μην υποβάλλουν φέτος φορολογική δήλωση, έρχεται ο χαρδούβαλος με το "δωράκι" του για να υποβάλλει τα υποζύγια στον βασανισμό της παράτασης και επομένως και του απαραίτητου προβληματισμού.

Φυσικά αυτός ο βασανισμός δεν θάναι ο μόνος. Άμεσα θα αρχίσει η πλύση εγκεφάλου για τα πλεονεκτήματα που αποκομίζει κάποιος που είναι "συνεπής" και υποβάλλει δήλωση ακόμη και αν δεν έχει τίποτα να πληρώσει. Πλεονεκτήματα που το χιλιάρικο που θα πληρώσεις έτσι στα καλά καθούμενα είναι ψιχουλάκι μπροστά στα καλούδια της εφορίας σε όσους γενναιόψυχα θα δηλώσουν έστω και ένα τίποτα.

Καλούδια που φέτος, εκτός από τα στάνταρ άμυνα, υγεία, παιδεία, πρόνοια, ασφάλεια, εμπλουτίζονται και με τα εξής: Αυτόματη φορολογική ενημερότητα για δωρεάν ουρήσεις στα ουρητήρια του Δήμου Αθήνας, το γνωστό προεκλογικό μέρισμα του έντιμου μαλάκα, δωρεάν κόνημα στις κούνιες της γειτονιάς, δωρεάν σκιερό αραλίκι στα παγκάκια όλης της χώρας, απαλαγγή από το παράβολο έκδοσης διπλώματος ποδηλάτου, δωρεάν φωτογραφίσεις σε δημόσιους χώρους και άλλα πολλά.

Και όλα αυτά τα καλούδια άμα κάνεις δήλωση. Θα τα διαφημίζει μέρα νύχτα η τηλεόραση, θα πέφτειι το σποτάκι σε κάθε φάουλ, κόρνερ, πέναλτυ σε όλους τους αγώνες του μουντιάλ. Θα είναι πρώτο θέμα όλων στα πρωτοσέλιδα του Βήματος, της Καθημερινής και της Εσπρέσο. 

Παράλληλα γνωστοποιείται ευρέως και σε όλους τους τόνους και τις λήγουσες τί περιμένει αυτούς που δεν θα κάνουν δήλωση. Σύμφωνα με πληροφορίες το αρμόδιο επικοινωνιακό τεam σκέπτεται να θεσπίσει διάταξη που θα προβλέπει αυστηρά πρόστιμα στους ατίθασους. Συγκεκριμένα πρόστιμο 2000 ευρώ περιμένει όσους εργένηδες δεν κάνουν δήλωση, 4.000 για τους παντρεμένους, 8000 για τους εν διαστάσει και 16000 για τους χήρους/χήρες.

Και όλα αυτά για όσους/όσες μέχρι πέρισυ απαλάσσονταν της υποχρέωσης για δήλωση λόγω μηδενικού εισοδήματος. Για τους άλλους που πέρισυ είχαν να δηλώσουν κάτι ας μη σας πώ καλύτερα.

Συμφέρει λοιπόν να κάνεις δήλωση. Ένα χιλιαρικάκι κέρδος από χέρι δεν είναι και λίγο. Χώρια που 2 δις από σένα και τους ομοίους σου δεν είναι και ποσό για φτύσιμο. Καλύπτουν την ανάγκη καταβολής των συντάξεων του επόμενου έτους.

μιλάω για έρωτα (αναδημοσίευση)

Από Silentcrossing

Είναι άνοιξη και από τον κήπο με τις λεμονιές ακούω την εκπομπή του Παναγιώτη, παίζει το Ερηνούλα μου, μυρίζει ο τόπος λεμονανθούς, είναι η πρώτη φορά που ακούω το Radiobubble, ρωτάω ποιοι είναι όλοι αυτοί, μαθαίνω, θέλω να γίνουμε φίλοι, εύκολο, είμαστε ήδη φίλοι, απλά δεν το γνωρίζουμε ακόμα.

Είναι η πρώτη μου μέρα στην Αθήνα, είναι καλοκαίρι και είμαι ευτυχισμένος, πηγαίνω στο Radiobubble, γύρω μου τόσα αγαπημένα πρόσωπα και μερικοί ακόμα που τους βλέπω πρώτη φορά, όμως ξέρουμε ο ένας τον άλλο τόσο καλά, ζούμε σε άλλους κόσμους κι όμως είμαστε μαζί, μαζί τους επικοινωνώ περισσότερο, στην αρχή ντρέπομαι, συστήνομαι δειλά, έχω κοκκινίσει λίγο όμως είναι βράδυ και δεν το βλέπουν. Εγώ δεν μιλάω για φίλους, μιλάω για έρωτα.

Είναι μεσημέρι του Απρίλη και όλα είναι χάλια, πίνουμε μπύρες, ανεβαίνουμε στο πατάρι, κάνουμε εκπομπή για τον έρωτα, παίζουμε Μοσχολιού εναλλάξ με P.J., οι μπύρες γρήγορα γίνονται ρακές, μια μέρα όλα θα περάσουν, με φίλους και μπύρες και ρακές δεν γίνεται να μην περάσουν.

Είναι καλοκαίρι και κουβαλάω μαζί μου το Μπαχάρ, οι σελίδες γεμίζουν κόκκους απ’ τις παραλίες του Λιβυκού, το κουβαλάω με καμάρι σαν το πιο πολύτιμο πράγμα του κόσμου, είναι το πιο πολύτιμο πράγμα του κόσμου και θα παραμείνει, κι αν βέβαια τα πράγματα ήρθαν αλλιώς, πάντα, πάντα εκεί έξω θα υπάρχουν μερικοί συνωμότες που θα ξέρουν τι σημαίνει «Τζόνι σε ψηλό», «ομορφοβία» και «Λένα μου σεβντά μου». Και που κάθε φορά που θα περνούν από το Πέραμα θα σηκώνουν το βλέμμα και θα αναζητούν αγγέλους κρεμασμένους από γερανούς. Εγώ δεν μιλάω για ένα έντυπο, μιλάω για έρωτα.

Είναι φθινόπωρο και έχουν σκοτώσει τον Παύλο Φύσσα, ακούω την ηχογράφηση του κειμένου που γράψαμε μαζί με την Ελένη, συγκλονίζομαι, κάνω βόλτες στη γειτονιά και καπνίζω, δεν μπορώ να συνέλθω, είμαστε όλοι μαζί, πονάμε για το φασισμό όλοι μαζί, στο τέλος θα τον τσακίσουμε, όλοι μαζί.

Είναι χειμώνας και κάνουμε εκπομπή για τον Αγγελόπουλο, μέρες τώρα ετοιμαζόμουνα, όλα πάνε στραβά, έχω μεθύσει και χάνω τα λόγια μου, δεν πειράζει όμως γιατί κάτω απ’ το πατάρι μόλις γνώρισα δυο υπέροχα παιδιά, την Άρτεμη και τον Κώστα. Έχει νυχτώσει πια για τα καλά και ο καλός μου ο Κοντραμπάντο μας απαγγέλλει τον Τελευταίο Σταθμό του Σεφέρη με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι, το αδειάζει γρήγορα, το ξαναγεμίζει, τον ακολουθούμε όλοι μαγεμένοι σαν μελισσάκια τη βασίλισσα μέλισσα, ο Κοντραμπάντο είναι ο πιο υπέροχος άνθρωπος στον κόσμο, ο Κοντραμπάντο είναι ο δάσκαλος που ποτέ δεν είχαμε, ο Κοντραμπάντο είναι τόσο πολύ αδύνατος που θέλω να τον αγκαλιάσω.

Είναι απόκριες και χορεύουμε Πωλίνα με ανθρώπους που την επόμενη μέρα θα συναντήσουμε σε κάποια διαδήλωση. Είναι πάλι άνοιξη και ακούω την εκπομπή με τον Μπακιρτζή, ακούω την εκπομπή με την Ματούλα, και δεν είμαι εκεί, νευριάζω που δεν είμαι εκεί, εκεί είναι οι φίλοι μου, μια μέρα θα πάω κι εγώ, μόνιμα, θα με περιμένουν στην Ιπποκράτους να πιούμε μαζί όλες τις μπύρες του κόσμου.

Είναι η τελευταία μου μέρα στην Αθήνα και είμαι σκατά, δεν ξέρω που να πάω, πάω στο Radiobubble, είμαι κομμάτια, η Καλλιόπη μου λέει άσχετα για να κρατάει το μυαλό μου απασχολημένο, πρώτη φορά μαθαίνω για τη ραδιοφούσκα στο διάστημα. Η ραδιοφούσκα είναι το μέρος που πηγαίνουν οι φωνές όταν φεύγουν απ’ τη γη, το Radiobubble είναι το μέρος που πηγαίνουν οι άνθρωποι που πατούν γερά στη γη. Εγώ δεν μιλάω για ραδιόφωνο, μιλάω για έρωτα.

Και κάπως έτσι πέρασαν οι μήνες, τα χρόνια, με πολλές αγκαλιές και πολλή αγάπη, με μερικούς υπέροχους τρελούς που κάποτε ερωτεύτηκαν κι έγραψαν ιστορία, στην πορεία κάποιοι έφυγαν, κάποιοι ψωνίστηκαν, κάποιοι ξεπουλήθηκαν, κάποιοι έφτιαξαν άλλους κόσμους μαγικούς, παράλληλους ή ομόκεντρους, κάποιοι χάθηκαν για πάντα, κάποιοι συνέχισαν να το παλεύουν, με κάποιους ακόμα το παλεύουμε μαζί.

Αυτά περίπου είναι για ‘μένα το Radiobubble, οι άνθρωποι που ερωτεύτηκα, άνθρωποι που η ζωή μας έφερε κοντά, μετά μας πήρε μακριά και μια μέρα ίσως μας ξαναφέρει κοντά. Οι άνθρωποι που μπαινοβγαίνουν σε ψευδώνυμα όπως ένας όμορφος που είχα παλιά μπαινόβγαινε σε θάλασσες του Λιβυκού, γαλάζιες.

Μια μέρα θα ξανασυναντηθούμε. Θα είμαστε και πάλι όλοι μαζί, χωρίς στρατόπεδα, παρατάξεις, φράγκα, περιουσίες, αυτοματισμούς. Μια μέρα θα ξαναερωτευτούμε, όπως την πρώτη φορά. Και τότε θα τους ξανακάνουμε σαμποτάζ!

Κείμενο όχι αποχαιρετιστήριο για ένα όχι ραδιόφωνο στην Ιπποκράτους 146. Ας ερωτευθούμε κι αλλού.

Ο ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ ΩΣ ΠΟΙΗΤΗΣ (αναδημοσίευση)

Από το διαδικτυακό περιοδικό Tar

της Τίνας Βαρουχάκη

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή 

Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω

Μη φοβηθείς

Και θα με βρείς είτε σαν άστρο

Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα

Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει

Eίτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς

Σε μια από τις αξέχαστες συναυλίες της ζωής μου, στο Μέγαρο Δουκίσσης της Πλακεντίας, (καλοκαίρι 1990!) η Αρλέτα προλογίζοντας το επόμενο τραγούδι που θα ερμήνευε, είπε: «Τον Μάνο Χατζιδάκι πολλοί τoν ξέρουν ως μουσικό, αλλά λίγοι ως ποιητή…»

Σήμερα, 20 χρόνια μετά το θάνατό του, (15 Ιουνίου 2014) ένοιωσα την ανάγκη να διαφοροποιηθώ από το…αυτονόητο, επιχειρώντας μια αναφορά στο στιχουργικό-ποιητικό του έργο. Ξεφυλλίζοντας τους δίσκους του, συνειδητοποίησα με έκπληξη πόσες φορές έχω σφάλει αποδίδοντάς του σε ορισμένα «γνωστά» τραγούδια μόνο τη μουσική… Αλλά το κίνητρο αυτής της προσπάθειας δεν ήταν τόσο η ενημέρωση, όσο η εσωτερική ανάγκη μιας βαθύτερης κατανόησης του έργου του. Ανάγκη η οποία δεν εξαντλείται, αλλά ούτε και ολοκληρώνεται με το παρόν κείμενο.

Κάνοντας ένα «σχέδιο» αυτού του «αφιερώματος», αρχικά φανταζόμουν ένα κείμενο γεμάτο λυρισμό με παράθεση ποιημάτων που σε «ταξιδεύουν». Η συνειδητοποίηση του όγκου του υλικού[2] καθιστούσε όμως αδύνατη την παρουσίαση του συνόλου των ποιημάτων και εκ των πραγμάτων με υποχρέωνε σε παράθεση τμήματος του έργου ή αποσπασμάτων. Αλήθεια όμως, με τι κριτήριο; και αν έτσι έχαναν κάποια ποιήματα το νόημά τους; Πώς να αποσπάσεις ένα έργο από τα αρχικά του συμφραζόμενα;

Στο πλαίσιο του παρόντος κειμένου, θέλησα να «φωτίσω» δυο όψεις του ζητήματος: 

α) ότι ο Μάνος Χατζιδάκις δεν ασχολήθηκε τυχαία και αποσπασματικά με την ποίηση, καθότι καταλαμβάνει ένα σημαντικό μέρος του έργου του (περί τα 90 ποιήματα)[3]

β) ότι η σχέση του με την ποίηση ενδυναμώνεται και από το γεγονός ότι σε ορισμένες περιπτώσεις ο Μάνος Χατζιδάκις έχει την ιδιότητα μόνο του ποιητή, δεδομένου ότι ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί από άλλους συνθέτες.

Τέτοιες περιπτώσεις αποτελούν οι δίσκοι (τους παραθέτουμε με χρονολογική σειρά): «Μπαλάντες» (1965) όπου περιλαμβάνεται το τραγούδι «Πνιγμένη κόρη» σε μουσική Γιώργου Ρωμανού. Ο δίσκος «παιδί της γης» (1977) σε μουσική Νότη Μαυρουδή και ποίηση αποκλειστικά του Μάνου Χατζιδάκι. Στο δίσκο περιλαμβάνεται και ένα ποίημα με τίτλο: «κρίση», το οποίο μελοποιήθηκε αργότερα από τον συνθέτη Σταύρο Ξαρχάκο και περιλαμβάνεται στο δίσκο του «Αγάπη είν η ζωή» που κυκλοφόρησε το (1994).

Τα υπόλοιπα ποιήματα που βρήκαμε στο αρχειακό υλικό «Κατάλογος Ελληνικής Δισκογραφίας 1950-2010» του Πέτρου Δραγουμάνου[4] έχουν μελοποιηθεί από τον ίδιο τον συνθέτη.[5] Ενδιαφέρον παρουσιάζει ακόμη το γεγονός ότι τρία ποιήματα του Μάνου Χατζιδάκι «Ρόννυ», «Μαρία-Ελένη» (αρχικά μελοποιημένο από τον Μ.Χ.) και «Ο χορευτής του Σαίντ Ιλαίρ» έχουν μελοποιηθεί από τον Στάθη Άννινο και περιλαμβάνονται στο δίσκο «Όνειρα του κόσμου» (1998).

Ένα άλλο στοιχείο που θεωρούμε αξιοσημείωτο, είναι ότι εντοπίσαμε ορισμένα ποιήματα του Μάνου Χατζιδάκι που κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά σε δίσκους που δεν περιλαμβάνονται στην προσωπική του δισκογραφία. Για παράδειγμα, το ποίημα «έξη κορίτσια» βρίσκεται ηχογραφημένο σε δίσκο με τραγούδια διαφόρων συνθετών και με ερμηνεία της Μαρίας Δημητριάδη (1980). Το τραγούδι «κρίση» στη δεύτερη μελοποίηση και ηχογράφησή του, περιλαμβάνεται στον δίσκο του Σταύρου Ξαρχάκου «Αγάπη είν΄η ζωή» όπως προαναφέραμε. Επίσης, το τραγούδι «το χρυσόψαρο» περιλαμβάνεται στο δίσκο «Αρλέτα:10 και μια νύχτες, ζωντανή ηχογράφηση από το Περοκέ». Επιπροσθέτως, να αναφέρουμε και το γεγονός ότι ελάχιστα από τα τραγούδια έχουν γραφεί από τον Μάνο Χατζιδάκι σε συνεργασία με κάποιον άλλο δημιουργό, όπως συμβαίνει σε ορισμένα από τα τραγούδια των δίσκων «Οι μπαλάντες της οδού Αθηνάς» και «Πορνογραφία» όπου συνυπογράφονται ποιήματα με τον επίσης εξαιρετικό Άρη Δαβαράκη.

Έντονα μας προβλημάτισε ο τρόπος παρουσίασης των τραγουδιών δεδομένου ότι πολλά από αυτά βρίσκονται σε περισσότερους από έναν δίσκο. Η αναφορά του συνόλου των τίτλων με αντίστοιχες ηχογραφήσεις είχε το πλεονέκτημα της μη επανάληψης των ίδιων τραγουδιών, αλλά συγχρόνως υφίστατο το πρόβλημα της μη οργανωμένης παρουσίασης του υλικού και κυρίως αποσπούσε το έργο απο το πλαίσιο στο οποίο γράφτηκε. Ετσι αποφασίσαμε να παραθέσουμε τίτλους δίσκων σημειώνοντας μόνο τα τραγούδια εκείνα των οποίων οι στίχοι υπογράφονται από τον Μάνο Χατζιδάκι. Προκειμένου να περιορίσουμε τις επαναλήψεις πολλών τραγουδιών, αναζητήσαμε κάθε τραγούδι σε στίχους ή ποίηση Μάνου Χατζιδάκι, εντάσσοντάς το στο δίσκο με τον οποίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά.[6]

Παραθέτουμε δε, το υλικό χωρισμένο ανά δεκαετία. Μόνη εξαίρεση αποτελούν συλλογές έργων που αφορούν παρελθόντα χρόνο, αλλά έχουν εκδοθεί μεταγενέστερα όπως για παράδειγμα, ο δίσκος «To62΄του Μάνου Χατζιδάκι» με ημερομηνία έκδοσης 1983, καθώς και ο δίσκος «H λαϊκή αγορά» (1959-1975) αρχική έκδοση 1987.

Στη συνέχεια παραθέτουμε τους τίτλους των τραγουδιών σε στίχους ή ποίηση Μάνου Χατζιδάκι κατά χρονολογική σειρά. 

Εκείνη, με το διαφορετικό βλέμμα.(αναδημοσίευση)

από enfo.gr

γράφει η Ιφιγένεια Βήττα

Ο πόνος, έχει τον τρόπο του να σε αλλάζει. Σε κάνει να βλέπεις αλλιώς την ζωή και να κοιτάς κατάματα τους γύρω σου. Κάπως έτσι λοιπόν, εκείνοι που συνάντησαν στη ζωή τους πολλές απώλειες, πολύ θάνατο, συνεπώς και μοναξιά, χωρίς να το θέλουν, έγιναν πιο ανθεκτικοί από εμάς. Διαφορετικοί.

Ξέρουν, πως η στιγμή μετράει, αυτή γεννάει την αμέτρητη ευτυχία, αυτή και τις ανηφοριές. Κάθε ώρα είναι τώρα, κάθε συναίσθημα απόλυτο και οφείλεις να το καταθέτεις πριν χαθεί μαζί σου.

Σκέφτονται καθημερινά πόσο εύθραυστη είναι η ζωή και είναι σχεδόν μονίμως αφηρημένοι. Σέβονται κάθε τι ζωντανό. Ζητούν συγγνώμη, λένε ευχαριστώ και πάντα μα πάντα, το εννοούν. Ισως αργούν στις αντιδράσεις τους, αλλά μη τους παρεξηγήσεις. Είναι που κουβαλάνε πολλά χαμόγελα και όνειρά στις τρύπιες τσέπες τους.

Εκείνοι, είναι ταπεινοί. Διόλου εγωιστές, δεν θέλουν να προσβάλουν κανέναν, ούτε και να ενοχλούν. Δεν μιλάνε πολύ, προτιμούν να παρατηρουν τον κόσμο γύρω τους. Ντρέπονται και γελούν σα μικρά παιδιά. Τους αγαπούν όλους, αλλά εμπιστεύονται ελάχιστους και δεν κάνουν κακό σε κανέναν. 

Σήκωσαν πολλή πραγματικότητα στους ώμους τους και πλησιάζουν τον κόσμο με μια σκληρή ευαισθησία εξαιτίας αυτού του βάρους και μια ανεπιτήδευτη αυθεντικότητα. Παίρνουν πολύ προσωπικά τη βροχή, σαν τους ποιητές, για αυτό και δεν θα δεις ποτέ κανέναν τους να κρατά ομπρέλα... Δεν κουβαλάνε θυμό μέσα τους, ούτε κακία. Μια θλίψη μόνο, μια βαθιά θλίψη που προτιμούν να την αφήνουν να κοιμάται και αχνοφαίνεται μόνο στα μάτια τους, όταν χαμογελούν ακαταλαβίστικα και ανεξήγητα για σένα και για μένα, που δεν φορέσαμε ποτέ τα παπούτσια τους...

Δεν θα παραδεχτούν ποτέ πως πονάνε, γιατί γνωρίζουν πως ο ανθρώπινος πόνος δεν μοιράζεται, ούτε και μετριέται. Ούτε και θα παλέψουν για να τους αποδεχτείς, αφού η ίδια η ζωή τούς επέλεξε για να ξεχωρίζουν. Ίσως να είναι απότομοι και νευρικοί, απαιτητικοί ακόμα, αν σ' αγαπούν. Μα όλες τους οι αντιδράσεις είναι γνήσιες, γιατί στέκονται δίπλα σου στα ίσα, χωρίς καβάτζες.

Αν συναντήσεις έναν τέτοιο άνθρωπό ποτέ, μην ψαχουλέψεις την ψυχή του, αποδέξου τον κι αγάπησέ τον αν μπορείς. Αλλιώς, άφησέ τον να συνεχίσει το δρόμο του...

Άλσος Ευελπίδων, μας αφορά όλους

Είμαι το ΔΑΣΑΚΙ πίσω από τα Δικαστήρια (πρώην σχολή Ευελπίδων). Έχω γεμίσει σκουπίδια που με βρωμίζουν, δεκάδες μηχανάκια ανθρώπων που πηγαίνουν στα δικαστήρια, με "οργώνουν" καθημερινά σηκώνοντας σκόνη και βάζοντας σε κίνδυνο ανθρώπους και ζώα. Τα δέντρα μου πέφτουν και κανείς δεν φυτεύει νέα, οι θάμνοι μου ξεραίνονται, ο φωτισμός το βράδυ είναι ανύπαρκτος.

Δεν έφταναν όλα αυτά, τώρα μου έκοψαν και το νερό! Και επειδή όλα όσα μου έχουν κάνει το κράτος, το Συμβούλιο Επικρατείας, ο Δήμος Αθηναίων, τα Δικαστήρια και οι ασυνείδητοι δεν τα αντέχω άλλο,

σας καλώ μαζί με την οικογένειά μου (τα κοτσύφια, τις δεκαοχτούρες, τα περιστέρια, τους κοκκινολαίμηδες, τις σουσουράδες, τα σπουργίτια, τις καρδερίνες, τις κουρούνες, τους τσαλαπετεινούς, τις τσίχλες, τους γκιώνηδες που τραγουδούν τα βράδια, τις γάτες, την Τούλα, την Ασπρούλα και το Μαυρούλη, τις χελώνες και όλα τα υπόλοιπα πλάσματα που βρίσκουν εδώ καταφύγιο) σε

ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΚΑΤΟΙΚΩΝ

ΤΕΤΑΡΤΗ 25 ΙΟΥΝΙΟΥ ΩΡΑ 6:00 μ.μ

ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΑΠΟ ΙΩΑΝΝΟΥ ΣΟΥΤΣΟΥ (ΣΤΗ ΜΠΑΡΑ)

Γιατί μόνον οι κάτοικοι, Εσείς δηλαδή που ζείτε στη γειτονιά και νοιάζεστε για μένα, μπορείτε να με σώσετε από την καταστροφή.

Λαϊκή Συνέλευση Γκύζη - Πολυγώνου, 

Ιωάννου Σούτσου 62, τηλ. 6946 410376

ΕΕΤΑ (χαράτσι ακινήτων). Από τη ΔΕΗ στην Εφορία όλες οι οφειλές

Έως το τέλος Ιουλίου η ΔΕΗ θα έχει αποστείλλει στις εφορίες κάθε οφειλόμενο ποσό του ΕΕΤΑ (χαράτσι ακινήτων για το 2013) σε εφαρμογή σχετικής απόφασης του τέως γενικού γραμματέα φορολογικών εσόδων κ. Θεοχάρη. Ήδη οφειλές παλαιότερων ετών έχουν αποσταλλεί στην εφορία. Δεδομένου ότι εφεξής το χαράτσι θα χρεώνεται και θα ειπράττεται απ' ευθείας από τις αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου Οικονομικών χωρίς να εμπλέκεται πλέον η ΔΕΗ θεωρούμε ότι κάθε λογαριασμός της ΔΕΗ που θα εκδίδεται από τον Αύγουστο και μετά δεν θα περιέχει το ΕΕΤΑ αλλά ούτε και παλαιότερες οφειλές.

Αυτά τονίζει η ΔΕΗ σε σχετική της ανακοίνωση επισημαίνοντας ότι τυχόν εξοφλήσεις λογαριασμών που περιλαμβάνουν ποσά του ΕΕΤΑ από τις 25 Ιούλη και μετά θα θεωρηθούν ως αχρεωστήτως καταβληθέντα και είτε θα συμψηφισθούν με τον επόμενο λογαριασμό, είτε θα επιστραφούν από τα ταμεία της ΔΕΗ.

Ειδικότερα, στην ανακοίνωσή της σχετικά με την εκκαθάριση των ανεξόφλητων ποσών ΕΕΤΑ 2013 η ΔΕΗ αναφέρει:

«Σχετικά με την εξόφληση του Έκτακτου Ειδικού Τέλους Ακινήτων (ΕΕΤΑ) έτους 2013 μέσω των λογαριασμών ρεύματος, η ΔΕΗ ενημερώνει τους πελάτες της για τα ακόλουθα:

Σε εφαρμογή της ισχύουσας νομοθεσίας, στο τέλος Ιουλίου 2014 η ΔΕΗ θα επιστρέψει στο Υπουργείο Οικονομικών, όλα τα ανεξόφλητα ποσά ΕΕΤΑ 2013.

Επισημαίνεται ότι, όποιος πελάτης εξοφλήσει μετά την 25η Ιουλίου 2014 λογαριασμό που έχει λήξει, τυχόν ανεξόφλητο ποσό ΕΕΤΑ που περιλαμβάνεται σε αυτόν, δεν θα αποτελεί πλέον οφειλή στη ΔΕΗ, καθώς αυτό θα έχει μεταφερθεί στην Εφορία. Το ποσό αυτό δεν θα χαθεί, καθώς θα πιστωθεί στον αμέσως επόμενο λογαριασμό που θα εκδοθεί από τον Αύγουστο 2014 και μετά.

Το πιστωτικό ποσό θα εμφανίζεται διακριτά στο λογαριασμό αυτό και πιο συγκεκριμένα με το λεκτικό «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΕΕΤΑ ΔΟΥ».

Αν από την παραπάνω πίστωση προκύψει επιστροφή ποσού για τον πελάτη και επιθυμεί την άμεση καταβολή του, τότε μπορεί να μεταβεί σε οποιοδήποτε κατάστημα της ΔΕΗ, προσκομίζοντας ένα πρόσφατο λογαριασμό και την αστυνομική του ταυτότητα – ο ίδιος ή εξουσιοδοτημένο από αυτόν άτομο.

Για τη διευκόλυνσή τους οι ανωτέρω πελάτες – πριν από τη μετάβασή τους σε κατάστημα της ΔΕΗ – είναι προτιμότερο να έχουν σχετική ενημέρωση για το συγκεκριμένο θέμα, καλώντας στο 11770».

Κατόπιν αυτών υπενθυμίζουμε όπως είχαμε κκάνει και παλαιότερα: αν δεν θέλετε ή δεν μπορείτε να πληρώσετε στη ΔΕΗ το χαράτσι να εξοφλείτε κάθε λογαριασμό μετά από ένα τετράμηνο συν 3 εργάσιμε μέρες από την ημερομηνία που αναγράφετε σε κάθε λογαριασμό ως προθεσμία εξόφλησης. Ο νόμος για το χαράτσι όριζε πως μέσα σε αυτά τα χρονικά όρια κάθε χρέωση του χαρατσιού σε λογαριασμό της ΔΕΗ θα μεταφερόταν στις εφορίες. Στη συκεκριμένη περίπτωση εξοφλήστε κάθε καθυστερούμενο λογαριασμό που περιλαμβάνει χαράτσι είτε μετά τις 26/7/2014 είτε αναμείνατε (αν έχετε τα περιθώρια) ή ζητήστε την έκδοση νέου λογαριασμού με ημερομηνία μετά την 25/7/2014.

Το Μουντιάλ του Αλμπέρ Καμύ και τα Γκολπόστ του Νίκου Εγγονόπουλου (αναδημοσίευση)

Από: ΙΣΤΟΡΙΕΣ λέξεων με αρχή μέση και ΓΑΜΑ Λυκείου

άκουγε τις καμπάνες να βαρούν και τ’ ορειχάλκου τις δονήσεις

όπου τρυπάν τον καθαρό –του Κυριακάτικου πρωινού- αγέρα

άραγες οι καμπάνες τι να μηνούν;

θα τις ακολουθήσουν μήπως ύμνοι τραγούδια χαρές

ή πολυβόλα θα αντηχήσουνε απαίσια να σπείρουνε τον όλεθρο ολούθε;

ένα σας λέω: όλοι να τρέξουμε αμέσως στα γκολπόστ

παιδιά! στα γκολπόστ , στα γκολπόστ, στα γκολπόστ!!!

άγρυπνοι –ακοίμητοι φρουροί- πανέτοιμοι

το μάτι εδώ εκεί να γρηγορούμε

μην αρχινίσουνε να πέφτουνε τα τέρματα βροχή

και ηττηθούμε 

(Νίκος Εγγονόπουλος, Στην Κοιλάδα με τους Ροδώνες)

Δεν γνωρίζω τι συνδέει με δεσμά λατρείας τόσο πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο με το ποδόσφαιρο. Άλλωστε το γεγονός (η λατρεία) είναι τόσο σημαντικό που μπορεί να υπερβαίνει ή ακόμη και να καθιστά περιττές τις σχετικές αναλύσεις. Γιατί λοιπόν κι εγώ παρακολουθώ με εκατομμύρια πολίτες του πλανήτη το Μουντιάλ της Βραζιλίας; Εκτός από τους καθαρόαιμους «ποδοσφαιρικούς» λόγους, ανεπιφύλακτα μπορώ να προσθέσω και έναν ιδιαίτερο: δεν υπάρχει πιο αποκαλυπτικό θέατρο της παγκοσμιοποίησης από ένα Μουντιάλ.

Πριν από πολλά χρόνια ο Αλμπέρ Καμύ, ένας δεξιοτέχνης του λόγου αλλά και της μπάλας, το χαρακτήριζε «το παιγνίδι που σου επιτρέπει να καταλάβεις τον χαρακτήρα των ανθρώπων». Και τον χαρακτήρα των λαών...

Υπάρχει λοιπόν καλύτερη φωτογραφία της παγκοσμιοποίησης; Πού αλλού θα καταλάβεις μέσα σε 90 λεπτά τους λαούς της Αφρικής, τον ατίθασο χαρακτήρα τους, την αδυναμία να υπηρετήσουν με διάρκεια ένα «σύστημα», με αποτέλεσμα να σπαταλιέται άδικα το σχεδόν υπερφυσικό ταλέντο που διαθέτουν. Τις μελαγχολικές κοινωνίες της Ανατολικής Ευρώπης, το φοβικό και φοβισμένο ποδόσφαιρό τους και τη σταθερή αδυναμία τους να παίξουν ρόλο πρωταγωνιστή στην παγκόσμια ποδοσφαιρική (και όχι μόνο) σκηνή. Τους λαούς της Λατινικής Αμερικής με τις απεριόριστες τεχνικές (υποκειμενικές) δυνατότητες, οι οποίες κάποιες φορές οδηγούν σε θαύματα, αλλά επίσης πολλές σε οδυνηρές καταστροφές. Τη γερμανική υπεροχή, στηριγμένη στη μέθοδο, την οργάνωση, το «σύστημα» και πολύ λιγότερο στο φυσικό ταλέντο. Τα συνεχή «άνω-κάτω» της Ιταλίας, τη Γαλλία με τους «αποικιακούς» ποδοσφαιριστές που αγαπούν να μισούν οι εθνικιστές Γάλλοι, τις βαρετές ομάδες-κοινωνίες των Ελβετών, των Βέλγων κ.λπ.

Ένα ταχύρρυθμο φροντιστήριο της πορείας της παγκοσμιοποίησης και των συσχετισμών δύναμης σε κάθε ιστορική της φάση είναι το Μουντιάλ. Οπου μαζί με την κυρίαρχη όψη της εμφανίζεται σχεδόν πάντοτε και η αντίθεσή της. Το απρόσμενο, το «μη φυσιολογικό», η έκπληξη. Η τιμωρία από την ίδια την μπάλα των «σιδερένιων νόμων» της Ιστορίας. Γιατί όπως έγραψε και πάλι ο Καμύ, «η μπάλα δεν πάει ποτέ εκεί που την περιμένεις». Αλλωστε σε πείσμα των «καθώς πρέπει» και ανορεξικών φιλοσόφων της εποχής του που αφόριζαν το «όπιο των λαών», αυτός διακήρυττε αυθάδικα:

«Όσα γνωρίζω για την ανθρώπινη ηθική μού τα έχει μάθει το ποδόσφαιρο». 

Στη μνήμη του λοιπόν...