ΠΛEΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΙ:Η βαρβαρότητα του ταξικά δομημένου κόσμου τους.

ΠΛEΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΙ

Η βαρβαρότητα του ταξικά δομημένου κόσμου τους.

"Τον Φεβρουάριο του 2018 λάβαμε μια κλήση από την Γενικη Αστυνομική Διέυθυνση Λάρισας για απολογία σχετικά με την παρέμβαση μας στις 10/1/2018 έξω από το δικαστικό μέγαρο Λάρισας.Μας ανάφεραν πως πρόκειται για παρεμπόδιση της διεξαγωγής των πλειστηριασμών.

Τον Σεπτέμβρη του 2018 λαμβάνουμε χαρτι για δικαστήριο με την κατηγορία ¨Αντίσταση από κοινού κατ’ εξακολούθηση’ μετα από διάταξη του εισαγγελέα. Η δίωξη ασκήθηκε αυτεπαγγελτα όπως μας ενημέρωσαν μετά από διαταγή και αναγνώριση από γνωστό ασφαλίτη της πολης μας.

Στην δικογραφία εμπλέκονται 7 άτομα από διάφορους πολιτικούς χώρους όπως και 2 συντροφοι-μελη των καταλήψεων.

Ερχόμαστε αναπόφευκτα λοιπόν τόσο για λόγους αλληλεγγύης όσο και κοινωνικής ευαισθητοποίησης στο να παράγουμε λόγο πάνω στο ζήτημα.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με μια συνοπτική εξιστόρηση του ζητήματος των πλειστηριασμών αλλά και των αντιδράσεων που εγέρθηκαν. Τον περασμένο χρόνο βρεθήκαμε μπροστά σε μια ακόμη επίθεση κράτους-κεφαλαίου στους από τα κάτω αυτής της κοινωνίας. Επόμενο ήταν λοιπόν να υψωθούν αναχώματα και να υπάρξει αντίσταση εναντίον της όλης κουστωδίας αυτής. Σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας πραγματοποιήθηκαν παρεμβάσεις στα κατά τόπους δικαστήρια τις μέρες πραγματοποίησης των πλειστηριασμών όσο και σε συμβολαιογραφικά γραφεία από διάφορα κομμάτια της αγωνιζόμενης κοινωνίας.

Καιρός όμως να μπούμε στην “ζώνη του λυκόφωτος” και να αναλύσουμε την ουσία των πλειστηριασμών. Θα πρέπει για να κατανοήσουμε το ζήτημα λίγο καλύτερα να πάμε κάποιες δεκαετίες πίσω (πάντα μιλώντας για το ελληνικό παράδειγμα) στις μέρες τις “αφθονίας” οπού τα στεγαστικά δάνεια έδιναν και έπαιρναν και γενικότερα επικρατούσε μια εικόνα ,επίπλαστης πραγματικά, οικονομικής ευημερίας. Κάπου εδώ φτάνουμε επαγωγικά σε ένα τρίγωνο που δημιουργήθηκε το οποίο αποτελούνταν από την εκάστοτε τράπεζα, το κράτος και τους δανειολήπτες ,το οποίο είχε ως αποτέλεσμα η τράπεζα να βγάζει υπεραξία από το δάνειο το οποίο έδωσε με τους εξής τρόπους: από την μία με τον τοκισμό του ποσού (που μετά την κρίση ήταν και αδύνατον να αποπληρωθεί) και δεύτερον με το τωρινό φαινόμενο των πλειστηριασμών. Να προσθέσουμε πως θεωρούμε δεδομένο πως γενικότερα το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο αλλά κυρίως οι τράπεζες θα πάρουν την μερίδα του λέοντος από τα ακίνητα που θα πουληθούν μετά τους πλειστηριασμούς. Σαφέστατα χαμένος της όλης υπόθεσης είναι ο καταναλωτής ο οποίος γίνεται πραγματική βορά του κεφαλαίου καθώς μέσο των μεθοδεύσεων κράτους και τραπεζών μένει χωρίς σπίτι.

Για τέλος, αφήσαμε τον ρόλο του κράτους στην όλη υπόθεση ο οποίος μπορεί να ήταν έμμεσος αλλά παράλληλα ήταν και καθοριστικός. Για να μην μπερδευόμαστε δεν μιλάμε για μια συγκεκριμένη κυβέρνηση αλλά για το ίδιο το κράτος ως θεσμό το οποίο έκανε αυτό που κάνει αέναα κάθε κράτος σε μια καπιταλιστική κοινωνία το οποίο είναι να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου ποικιλοτρόπως. Αυτό μπορεί να είναι η νομοθετική του ιδιότητα ,το κοινωνικό του έρεισμα (αποπροσανατολισμός του λαού, λαϊκίστικες ρητορείες κ.α.) και εσχάτως η κατασταλτική του δύναμη. Επι του συγκεκριμένου όμως, το κράτος με το ρόλο του προστάτη των συμφερόντων της αστικής τάξης αρχικά όχι μόνο έδινε την δυνατότητα αλλά παρότρυνε κιόλας τον πολίτη στο να πάρει δάνειο έχοντας ως πρόσχημα τους τότε παχυλούς μισθούς. Σταδιακά λοιπόν άρχισε να παίρνει μέτρα για την εξόντωση της κοινωνίας (μείωση μισθών, απολύσεις, υπέρογκη φορολόγηση ,κατάργηση συλλογικών συμβάσεων κ.α.) τα οποία μας έφτασαν στην σημερινή κατάσταση. Αυτό βέβαια μόνο εξ απήνης δεν μας έπιασε καθώς αυτός είναι και ο χαρακτήρας του καπιταλισμού , με μια απλή ερμηνεία δηλαδή η περεταίρω φτωχοποίηση των από τα κάτω με στόχο την συσσώρευση πλούτου της “άρχουσας” τάξης.

Ας ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι, εμείς δεν τασσόμαστε υπερ καμίας ιδιοκτησίας ούτε προασπιζόμαστε την υλιστική-καταναλωτική κουλτούρα του μέσου μικροαστού με τις τάσεις μεγαλομανίας (εξοχικά ,αμάξια, ακριβή ζωή).Ο ρόλος μας είναι ξεκάθαρος: υπερασπιζόμαστε το βασικό δικαίωμα του ανθρώπου στην στέγαση και εναντιωνόμαστε στο κράτος και στο κεφάλαιο. Πολεμάμε τις κατασταλτικές μεθοδεύσεις του κράτους και το νέο ιδιώνυμο που προσπαθεί να επιβάλει αρνούμαστε να δεχτούμε τον κανιβαλισμό που προωθεί ο καπιταλισμός και παλεύουμε για να “αποκτηνώσουμε” την κοινωνία αυτή. Τέλος καλούμε τους από τα κάτω και τους απόκληρους του συστήματος να αυτοοργανωθούνε και να παλέψουν για την ίδια τους την ζωή και τα αναφαίρετα δικαιώματα τους.

Ως καταληψίες τώρα αυτό που προτάσσουμε είναι η κατάληψη των σπιτιών και η άρνηση της επικείμενης έξωσης, να δείξουμε σε κάθε αρχή και σε κάθε αρμόδιο/α που μας θέλει εξαθλιωμένους πως θα αγωνιστούμε για αυτά που μας ανήκουν και για μια ανθρώπινη ζωή.

Αλληλεγγύη στους διωκόμενους συντρόφους."

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΛΑΡΙΣΑΣ ΤΕΤΑΡΤΗ 28/11/2018 09:00

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

Αναρχική Κατάληψη Palmares.
πηγή

Η κοινωνιστική επανάσταση του Seyh Bedreddin

πηγή: Μέτωπο Ιστορίας

Ο βίος του Μπεντρεντίν.

Γεννήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 1358 (760 έτος Εγίρας) στη Σιμάβνα (Samawna, Αμμόβουνο στην ελληνική), μία μικρή πόλη, πολύ κοντά στην Αδριανούπολη. Η μητέρα του ήταν Ρωμιά, κόρη του φρούραρχου των Δημοτικών (Διδυμοτείχου) η οποία αφού ασπάσθηκε τον ισλαμισμό και πήρε το όνομα Μελέκ, παντρεύτηκε τον καδή του Διδυμοτείχου Ισραήλ. Ο Ισραήλ, ήταν ταυτόχρονα και γαζής, δηλαδή πολεμιστής της Πίστης. Η γενιά του αναγόταν σύμφωνα με τις πηγές στον ονομαστό ηγεμόνα των Σελτζούκων Αλαντίν Καϊκουμπάντ. Ο παππούς του, Αμπντούλ Αζίζ συγκαταλέγεται ανάμεσα στους εθνομάρτυρες των Οθωμανών, με ηρωικούς αγώνες στη Ρωμυλία και ένδοξο θάνατο σε μάχη με τους Βυζαντινούς.

Γόνος πλούσιας και αριστοκρατικής οικογένειας ο Μπεντρεντίν, μεγάλωσε με τις αρχές της ισλαμικής πίστης και έλαβε σπουδαία για την εποχή εκείνη μόρφωση. Σπούδασε στο Ιεροδιδασκαλείο της Αδριανούπολης (φαίνεται ότι ο Πλήθων - Γεώργιος Γεμιστός ήταν συμμαθητής του εκεί).

Τις βασικές αρχές της Ισλαμικής πίστης τις διδάχθηκε αρχικά από τον πατέρα του και στη συνέχεια από τους ονομαστούς νομικούς Σαχίνι και Γιουσούφ. Μετέβη στην παλαιά πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας Προύσα και παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας από τον ελληνικής καταγωγής διδάσκαλο Μαχμούτ Εφέντη. Το 1381 συνεχίζοντας τις σπουδές του πηγαίνει στο Ικόνιο όπου σπουδάζει Λογική και Αστρονομία κοντά στον σοφό Φεϊζουλάχ και λίγο μετά, πριν την ηλικία των 25, στα Ιεροσόλυμα και στο Κάιρο. Κατά την επιστροφή του από το καθιερωμένο για τους πιστούς ταξίδι στη Μέκκα, το 1383 ασπάσθηκε ή μάλλον καλύτερα μυήθηκε στο σουφισμό από το μεγάλο διδάσκαλο Seyh Χασάν Αχλατί.

Ένα ποίημα του Ρούμι που συμπυκνώνει την ανεξίθρησκη και μυστικιστική διδασκαλία των Σούφι :

«Για όνομα του θεού, τι πρέπει να γίνει, ω Μουσουλμάνοι, γιατί δεν το ξέρω ούτε κι εγώ.

Ούτε Χριστιανός, ούτε Εβραίος, ούτε Ζωροάστρης, ούτε Μουσουλμάνος είμαι.

Δεν κατάγομαι ούτε από την Ανατολή ούτε από την Δύση, ούτε από την ξηρά ούτε από την

θάλασσα, ούτε από τη γη, ούτε από τον ουρανό, ούτε από την Ινδία, Κίνα, Βουλγαρία, Σακσιν, ούτε από το Ιράκ, ούτε από τη γη του Χορασάν.

Δεν είμαι ούτε από τον παρόντα κόσμο, ούτε από τον άλλο, ούτε από τον παράδεισο

ούτε από την κόλαση.

Δεν είμαι ούτε από τον Αδάμ, ούτε από την Εύα.

0 τόπος μου είναι δίχως όρια.

Δεν έχω ούτε σώμα ούτε ψυχή, διότι ανήκω στην ψυχή του Αγαπημένου.

Είδα τους δύο κόσμους σαν ένα « Ένα ζητώ, ένα γνωρίζω, ένα βλέπω, ένα καλώ. Αυτός είναι ο πρώτος και Αυτός ο τελευταίος.

Αυτός είναι έξω και Αυτός είναι μέσα.

Δεν γνωρίζω κανέναν άλλο εκτός από τον «Ύψιστο» !

Μέθυσα από το ποτήρι της αγάπης, οι δύο κόσμοι έχουν βγει από τη θέα μου»

Ο Μπεντρεντίν στο Κάιρο ζει μερικά χρόνια ως μοναχός και έπειτα διορίζεται ως δάσκαλος του γιου και διαδόχου του θρόνου των Μαμελούκων. Μετά τον θάνατο του Χασάν Αλσλατί, αναλαμβάνει πια σεΐχης, δηλαδή ηγούμενος στη Μονή. Διαφορές και συγκρούσεις, μάλλον προσωπικής φύσης παρά θεολογικής τον αναγκάζουν να εγκαταλείψει τη μονή και να μεταβεί στο Ταμπρίζ (Tabriz), όπου γνωρίζεται με τους κιζιλμπάσηδες ή Κοκκινοκέφαλους και να επηρεαστεί από την αιρετική τους διδασκαλία. Οι κοκκινοέφαλοι έμειναν γνωστοί στην Ιστορία για τους αντιοθωμανικούς τους αγώνες (το 1511 προκάλεσαν μία τρομερή εξέγερση στη Μικρά Ασία η οποία παραλίγο να διαλύσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία και ίδρυσαν τον 16ο Αιώνα την Αντιοθωμανική δυναστεία των Σαφαβιδών).

Τα χρόνια που έρχονται είναι πολύ δύσκολα για τους λαούς της Βαλκανικής και της Μικράς Ασίας. Ο Μπεντρεντίν, βλέπει με δέος τις τρομερές καταστροφές που επιφέρει η μογγολική λαίλαπα, την εξαθλίωση στην οποία βρίσκεται ο πληθυσμός, την αναρχία που επικρατεί και το ανήσυχο και μυστικιστικό του πνεύμα επαναστατεί. Ο Βαγιαζήτ έχει ηττηθεί το 1402 από το κατακτητή Τιμούρ Λαν, το οθωμανικό κράτος έχει εντελώς διαλυθεί και ένας αδελφοκτόνος πόλεμος, έχει ξεσπάσει ανάμεσα στα παιδιά του Σουλτάνου.

Οι πόλεμοι που δε φαίνεται να έχουν τέλος, προκαλούν αγανάκτηση στον τουρκικό λαό. Πολλοί έχουν μείνει για πάντα ανάπηροι, αδυνατούν να καλλιεργήσουν τη γη τους, ενώ ομάδες ληστών κάθε φυλής και θρησκείας προκαλούν παντού καταστροφές και λεηλασίες.

Ο Μπεντρεντίν την τρομερή εκείνη εποχή κοινωνικής και οικονομικής οπισθοδρόμησης για τους λαούς της περιοχής, μεταβαίνει στα εμιράτα του Καραμάν και του Γκερμιγιάν και αναπτύσσει ιεραποστολική δράση υπέρ του σουφισμού.

Ο σοφός πια Μπεντρεντίν, προβληματισμένος από όλα αυτά, μη μπορώντας να δώσει λύση μέσα από την διδασκαλία και τον τρόπο ζωής των δερβίσικων ταγμάτων, εξεγείρεται και αυτός μαζί με το λαό και προχωρεί στην διατύπωση πιο ριζοσπαστικών και φιλολαϊκών κηρυγμάτων.

Απομακρύνεται πλέον από τον θρησκευτικό μυστικισμό και τις απόκρυφες διδασκαλίες του σουφισμού και προσπαθεί να εφαρμόσει στην πράξη το όραμά του. Οραματίζεται μία αταξική κοινωνία χωρίς διακρίσεις φυλής, θρησκείας, φύλου, μία κοινωνία όπου θα επικρατεί η απόλυτη κοινοκτημοσύνη και ισότητα, μία κοινωνία ανεκτικότητας, αδελφοσύνης και ευδαιμονίας. Διδάσκει τη μονογαμία, επιτρέπει τη μουσική, το αλκοόλ. Αλλάζει την κλασική προσευχή του Ισλάμ, διευρύνοντας το θρησκευτικό του πιστεύω στο «Ένας είναι ο Θεός» και παραλείπει το «και προφήτης Αυτού ο Μωάμεθ».Δεν δέχεται τη μέλλουσα Κρίση και την ανάσταση των σωμάτων. Ο Παράδεισος και η κόλαση αποτελούν επίγειες καταστάσεις.

Οι θρησκευτικές τελετές των πιστών του, τελούνται ως αναμνήσεις, σύμφωνα με το τυπικό των ησυχαστών Αγιορειτών μοναχών και συμμετέχει και ο ορθόδοξος κλήρος. Θεωρεί και διδάσκει ότι για την ενοποίηση του κόσμου είναι απαραίτητη η ενοποίηση των θρησκειών και ειδικά των μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών. Για το λόγο αυτό όπως μας παραδίδει ο Δούκας, ο Μπεντρεντίν και ο Μουσταφά δίδασκαν, ότι «όποιος από τους Τούρκους πει ότι οι Χριστιανοί δεν είναι θεοσεβούμενοι, διαπράττει ασέβεια. Κάθε Τούρκος όταν συναντάει έναν χριστιανό, οφείλει να τον φιλοξενεί και να τον τιμά σαν άγγελο του Αλάχ». ( βλ. Ιωάννης Μελάς «Το Κομουνιστικό Κίνημα του Σεΐχη Μπεντρεντίν Σιμαναβή, Καντασκέρ των Οθωμανών πριν από την Άλωση 1416-1418» Αθήνα 1983 ).

Η διδασκαλία του Μπεντρεντίν.

Η διδασκαλία του Μπεντρεντίν ήταν αντίθετη σε πολλά θεμελιώδη στοιχεία της ισλαμικής τάξης και οργάνωσης. Επέτρεπε την κατανάλωση οίνου, όπως και οι Μπεκτασήδες, κάτι που απαγορεύεται ρητά από το Ισλάμ. Δίδασκε τη μονογαμία και την κοινοκτημοσύνη, αλλά εξαιρούσε τη γυναίκα απ' αυτήν. Επέτρεπε τη μουσική. Δίδασκε την ισότητα όλων των θρησκειών και θεωρούσε ότι η ενοποίηση του κόσμου προϋποθέτει την ενοποίηση όλων των θρησκειών. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Μπεντρεντίν τελούσε θρησκευτικές τελετές (ζικρ/ντικρ = ανάμνηση) κατά το τυπικό των Αγιορειτών ησυχαστών στις οποίες συμμετείχε και χριστιανικός κλήρος. Ακόμα και την κλασική προσευχή του Ισλάμ είχε αλλάξει, διευρύνοντας το θρησκευτικό του πιστεύω στο «ένας είναι ο θεός» παραλείποντας το «και προφήτης αυτού ο Μωάμεθ». Εξυπακούεται ότι δεν πίστευε ούτε στη μέλλουσα Κρίση ούτε στην ανάσταση του σώματος. Σε όλες τις αρχές του Ισλάμ εκείνος έδινε μια πολύ εσωτερική, ψυχοκεντρική ερμηνεία, ουσιαστικά συνεχίζοντας την παράδοση και άλλων κορυφαίων σουφί φιλοσόφων. 0 μυστικισμός του Μπεντρεντίν έχει και το υπερβατικό στοιχείο της ένωσης με τον θεό, την Αλήθεια (haqq), που αποτελεί τον απώτερο, αλλά όχι και τον μοναδικό στόχο ενός μυστικιστή.

0 ίδιος περιγράφει μια τέτοια πνευματική του εμπειρία με πολύ συγκίνηση, όπως αρμόζει σε ένα τέτοιο βίωμα: «Βρέθηκα σε έκσταση και απόμεινα θαυμάζοντας την παρουσία του θεού. Η συγκίνηση μ' έπνιξε... Μια μέρα είδα το σώμα μου ως ολοκλήρωση του θεού... ( 0 μύστης που γνώρισε τον θεό χάνει κάθε του αίσθημα. Απλώνεται σε όλη την οικουμένη. Γίνεται ένα με τα βουνά και τα ποτάμια. Δεν υπάρχει εδώ ή έπειτα. Όλα είναι μία και μόνη στιγμή.» Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι η θεωρία για την επίδραση του Μπεντρεντίν και άλλων σούφικων δερβίσικων κύκλων, όπως των Αχήδων, σε προοδευτικούς μουσουλμανικούς κύκλους με τους οποίους ήρθε σε επαφή ο Γεώργιος Γεμιστός Πλήθων, ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος του Μιστρά και δέχτηκε σημαντική επίδραση στη σκέψη και φιλοσοφία του, αλλά και ο μαθητής του, Γεώργιος Τραπεζούντιος.

Βέβαια ο Τραπεζούντιος αντιπαθούσε τον Γεμιστό, διότι θεωρούσε ότι υποστήριζε μια θρησκεία που, όπως έλεγε, δεν θα ήταν ούτε χριστιανική ούτε μουσουλμανική, αλλά συγγενής με την αρχαία ειδωλολατρία και την οποία, όπως προέβλεπε ο Γεμιστός, σύντομα θα την ασπαζόταν όλος ο κόσμος.

Φαίνεται μάλιστα πως ο Μπεντρεντίν και ο Πλήθων ήταν συμμαθητές στην εφηβεία τους στον Μεντρεσέ (Ιεροδιδασκαλείο) της Αδριανούπολης. Όπως μαρτυρεί ο βυζαντινός ιστοριογράφος ) Δούκας, ο κύριος συνεργάτης του Μπεντρεντίν, ο Μουσταφά, προφανώς καθ' υπόδειξη του, «εξέθετο γαρ δόγμα» «όποιος από τους Τούρκους πει ότι οι Χριστιανοί δεν είναι θεοσεβούμενοι, αυτός είναι ο ασεβής. Και όλοι όσοι πιστεύουν σε αυτήν την αρχή, όταν συναντούν κάποιον χριστιανό, οφείλουν να τον φιλοξενούν και να τον τιμούν ως άγγελον του Διός» (Δούκας, «Βυζαντινοτουρκική ιστορία», νεοελληνική απόδοση Βρ. Καραγής, εκδ. Κανάκη, Αθήνα 1997, σ. 245-7 και Ιωάννης Μελάς, Το Κομμουνιστικό Κίνημα του Σεΐχη Μπεντρεντίν Σιμαβναβή, Καντασκέρ των Οθωμανών πριν από την Άλωση 1416-1418, Αθήνα 1983).

Αν και επιφανής δημοδιδάσκαλος (είχε φτάσει στο βαθμό του ανώτατου στρατοδίκη- καντασκέρη), δεν διστάζει να έρθει σε σύγκρουση με τις διδαχές του με το κοινωνικό κατεστημένο της οθωμανικής κοινωνίας. Δεν τολμούν λόγω του πραγματικά ενάρετου βίου του και του γεγονότος ότι ήταν πολύ αγαπητός στο λαό να τον πειράξουν. Η διδασκαλία του σιγά σιγά, διαδίδεται μεταξύ των Τούρκων, Ελλήνων και Εβραίων φτωχοαγροτών. Ο Μπεντρεντίν, όντας επικίνδυνος εξορίζεται στη Νίκαια της Βιθυνίας. Εκεί γνωρίζεται με το Μουσταφά Μπιορκλουτζέ, έναν ελληνομαθή μουσουλμάνο βοσκό και με τον εβραίο ντονμέ (αρνησίθρησκο) Τορλάκ Κεμάλ. Με την επίδραση αυτών η διδασκαλία του γίνεται πιο μαχητική, πιο ριζοσπαστική και επαγγέλλεται πια μία κομουνιστική επανάσταση, που θα εξισώσει όλες τις φυλές της Ανατολής και θα οδηγήσει στην κυριαρχία των λαϊκών μαζών.

Το 1416 οργανώνεται ένας πραγματικός επαναστατικός στρατός στη Μικρά Ασία και τη Βλαχία. Χριστιανοί, μουσουλμάνοι και Εβραίοι, Τούρκοι και Έλληνες κατατάσσονται μαζικά στο στρατό αυτό, για να αποδειχθεί περίτρανα ότι στην αναφερόμενη εποχή, οι φτωχές αγροτικές μάζες δεν διαχωρίζονταν από θρησκευτικά και εθνικά μίση. Οι εξαθλιωμένοι δουλοπάροικοι κατάλαβαν ότι για να νικήσουν, θα πρέπει να δώσουν τα χέρια και να αγωνισθούν μαζί για την απελευθέρωσή τους. Στο κίνημα γρήγορα εισέρχονται και οι δερβίσηδες των τόσων πολλών ταγμάτων της εποχής, οι οποίοι το οργανώνουν σε πραγματική στρατιωτική βάση.

Οι αντάρτες φορούσαν όλοι την ίδια στολή, έτρωγαν από κοινά συσσίτια και μοιράζονταν τα πάντα εκτός από τις γυναίκες.Δεν υπήρχε διαχωρισμός φυλής και θρησκείας μεταξύ τους. (βλ. Γιάννη Κορδάτου «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας» τόμος VIII, σελ. 332-333).

Η καταστολή.

Ο Μουσταφά από τα βουνά του Καράμπουρνου, κάτω από τον κόλπο της Σμύρνης, περνάει στη Χίο. Εκεί γνωρίζεται με ένα Κρητικό καλόγερο στη μονή της Τουρλωτής της Χίου. Ο καλόγερος ισχυρίζεται το αλλόκοτο συνεπαρμένος από τον Μουσταφά. Ότι γνώριζε τον Μουσταφά από τη Σάμο και ότι εκείνες τις ημέρες τον επισκεπτόταν τις νυχτερινές ώρες διασχίζοντας πεζή το πέλαγος από τη Σμύρνη στη Χίο !

Οι προεστοί της Χίου, αλλά και οι περισσότεροι χριστιανοί μοναχοί ασπάζονται τις διδαχές του Μπεντρεντίν. Το κίνημα θέριεψε και οι αντάρτες εξοπλίσθηκαν. Στην δόξα του, έφτασε να έχει πάνω από δέκα χιλιάδες άνδρες υπό τα όπλα. (βλ. «Ιστορία των Ελλήνων» τόμος 7, σελ. 560-561 εκδόσεις Δομή, Αθήνα 2005).

Ο σουλτάνος Μωάμεθ Α’, πανικοβάλλεται. Οργανώνει πανστρατιά και χτυπάει τους επαναστάτες. Αρχικά, στέλνει τον αρνησίθρησκο Σέρβο Σισμάν (βασιλοπαίδι) με 6000 γενίτσαρους εναντίον του Μουσταφά. Στα στενά όμως του Στυλαρίου Όρους ο Σισμάν υφίσταται πανωλεθρία και οι γενίτσαροι στην κυριολεξία κατακρεουργούνται από τους άτακτους του Μουσταφά. «Οι αποστάτες του Ισλάμ, εκδικήθηκαν με την ψυχή τους τον αποστάτη του Χριστού», γράφει ο Μελάς στη μονογραφία του για τον Μπεντρεντίν.

Ο πόλεμος συνεχίστηκε. Υπό την ηγεσία του πιστού Βαγιαζήτ πασά ο σουλτανικός στρατός παρελαύνει στη Βιθυνία και δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Σφάζει και καταστρέφει ότι βρει, εντελώς αδιάκριτα. Η τελική μάχη δόθηκε στην Έφεσο, όπου ήταν ιδιαίτερα σφοδρή και αιματηρή.

Ο Μουσταφά τελικά συλλαμβάνεται στην Έφεσο, μαζί με χιλιάδες αγωνιστές, (κάπου 3000) όπου και βρίσκουν μαρτυρικό θάνατο.

(βλ. «Παγκόσμια Ιστορία» της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ, παρ. 1138-1139).

Το ίδιο τέλος θα βρουν και οι δερβίσηδες του Τορλάκ Κεμάλ, τους οποίους θα απαγχονίσουν οι γενίτσαροι ομαδικά στον κάμπο της Μαγνησίας.

Το τέλος

Ο Μπεντρεντίν συλλαμβάνεται με τη σειρά του στις Σέρρες και παραδίδεται στα χέρια του Σουλτάνου. Μετά από μία παράνομη και εικονική δίκη, απαγχονίζεται στην αγορά της πόλης, μπροστά από μία ταβέρνα, στις 18 Δεκεμβρίου του 1420. Ήταν εξήντα ετών.

«Οι νικητές σκουπίσανε τα ματωμένα τους σπαθιά

στ' άσπρα δίχως ραφές πουκάμισα των νικημένων

κι η γή π' όλοι μαζί την είχαν τραγουδήσει

κι η γή που την οργώσανε τ' αδερφικά τους χέρια ποδοπατήθηκε 

απ' τα πέταλα των αλόγων που φτάσαν το πρωί

μπρός στο παλάτι της Αδριανούπολης

Νικήθηκαν».

Το Έπος του seyh Bedreddin.

Το κίνημα του Μπεντρεντίν δεν ξεχάστηκε για αιώνες από τον τουρκικό και ελληνικό λαό. (Δεν ξεχάστηκε και από τους ιστορικούς εκπροσώπους της άρχουσας τάξης που πάντα μιλούν με περιφρόνηση και πάθος για τις λαϊκές επαναστάσεις βλ. Χάμμερ «Ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας» σε μετάφραση Κροκίδα τόμος Β’ σελίδες 20-23, όπου χαρακτηρίζει το κίνημα του Μπεντρεντίν ως ολέθριο και επικίνδυνο).

Από την ανακοίνωση του καθηγητή Οθωμανικών και σύγχρονων Τουρκικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Princeton, Heath W. Lowry :

"Μία από τις σημαντικότερες πλευρές του υλικού που διασώζεται στους καταλόγους (tahrirs) των Σερρών είναι το ότι ρίχνουν φως στο ρόλο του Σεΐχη Μπεντρεντίν Σιμαβνάογλου, ο οποίος εκτελέστηκε ως πολιτικός επαναστάτης στην αγορά της πόλης στις αρχές της δεκαετίας του 1400. Παρά το γεγονός αυτό, η μνήμη του συνέχισε να ζει στις Σέρρες και σε ολόκληρο τον 15ο και 16ο αιώνα, δεδομένου ότι ένας μουσουλμανικός ναός καθώς και μια κατοικία δερβίση που φέρουν το όνομά του, εμφανίζονται στις κτηματολογικές αποτυπώσεις. Το ότι το κίνημα του Μπεντρεντίν συνέχισε να επιζεί σε όλη την Τουρκοκρατία συνάγεται από το γεγονός ότι το 1923 οι Τούρκοι των Σερρών (οι οποίοι είχαν προέλθει από την ανταλλαγή πληθυσμών ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία) ξέθαψαν το λείψανό του και το μετέφεραν στην Κωνσταντινούπολη.Από τις εκατοντάδες χιλιάδες Οθωμανών που πέθαναν και ενταφιάστηκαν στα Βαλκάνια στην περίοδο 1354-1923, μόνο το λείψανο του Σεΐχη Μπεντρεντίν συνόδεψε την αποχώρηση των Τούρκων στο τέλος του Α' Παγκόσμιου Πολέμου".

(B' Διεθνές Επστημονικό Συνέδριο για τις Σέρρες, 6-9 Απριλίου 2006).

Στην εφημερίδα "Το Βήμα" στις 04/04/1999 γράφει ο Κώστας Τσιπήρας (Ταξίδια με αυτοκίνητο):

"Πριν από μερικούς μήνες διαβάζοντας την τουρκική εφημερίδα «Χουριέτ» βρέθηκα μπροστά σε μια απίθανη είδηση: μια ομάδα μπεκτασήδων μουσουλμάνων είχαν επισκεφθεί πρόσφατα την πόλη των Σερρών για να προσκυνήσουν τον τάφο ενός από τους ιδρυτές της αίρεσης του σιιτισμού, του σεΐχη Μπεντρεντίν, παρ' ότι τα οστά του έχουν μεταφερθεί από το 1924 στην Κωνσταντινούπολη και παρ' ότι στη θέση του μαυσωλείου του, στην οδό Βενιζέλου 63, υπάρχει σήμερα το φαρμακείο του Αχ. Λιθαρή!"

Ο Μπεντρεντίν, ο Μουσταφά και ο Τορλάκ, ανήκουν στους μάρτυρες της τουρκικής αριστεράς. Θα έλεγε κανείς, χωρίς κάποια δόση υπερβολής στους Αγίους της τουρκικής αριστεράς. Τόσο οι Τούρκοι κομουνιστές, όσο και οι αναρχικοί τους σέβονται και τους τιμούν.

Ο Μπεντρεντί σε τουρκικό βιβλίο.

Ο Ναζίμ Χικμέτ, ο μεγάλος ποιητής του βασανισμένου τουρκικού λαού, ο αγαπημένος τεχνίτης του έμμετρου λόγου, έχει γράψει το περίφημο έπος του Μπεντρεντίν, το οποίο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1936. Το έπος ξεκινάει με μία συγκλονιστική εικόνα :

Το πουκάμισο ενός φυλακισμένου που κρέμεται στο παράθυρο, παίρνει μέσα στο σκοτάδι το σχήμα του Μουσταφά, ο οποίος καλεί τον ποιητή να γνωρίσει την ιστορία του Μπεντρεντίν και να δει όσα έγιναν εκείνα τα χρόνια τα παλιά.

Παραθέτω κάποια αποσπάσματα, γιατί το κομουνιστικό κίνημα του Μπεντρεντίν, συνδέει τις λαϊκές παραδόσεις του τουρκικού κα ελληνικού λαού και αποτελεί μέσα στην ιστορία ένα κοινό, προοδευτικό σημείο επαφής των λαών μας (από την έκδοση των ποιημάτων του Ναζίμ Χικμέτ, που έγινε το 1951 στις Λαϊκές Δημοκρατίες, Εκδοτικό «Νέα Ελλάδα»).

Η ΜΑΧΗ

(αναφέρεται στη μάχη του Μουσταφά με το σουλτανικό στρατό στην Έφεσο ).

'Ήταν ζεστό ένα μεσημέρι

κι η  ζέστη ήτανε σαν το μαχαίρι με ματωμένο χέρι

με σίδερο πυρό. ¨Ήτανε ζέστη

το συνεφόκαμα θολό τα γνέφια ήταν πυρωμένα

και βουρκωμένα στον ουρανό,

κι' αυτός ακίνητος σα μαργωμένος μαρμαρωμένος

πάνω απ' τα βράχια και η ματιά του

σαν αετίσια κοίταζε ίσια πέρα στα στάχυα προς την καμπιά.

Κει κάτω ήταν η τρυφερή κει κάτω ήταν η πιο τραχιά

η πιο σφιχτόχερη κι η απλοχέρα η ερωτιάρα

η εμορφιά, η πιο ωραία μέσα στις γυναίκες.

Ήταν η γη. Η γη που τώρα και στην αντάρα γεννοβολά.

Από τα μάκρη ερχόταν πέρα Το βασιλόπουλο ο Μουράτ

Ερχόταν τώρα σαν τον αέρα με το φιρμάνι του Πατισάχ

την εκατόχρονη τάξη να φέρει στις Αϊντινλιώτικες τις καμπιές,

ερχόταν τώρα με το σεφέρι για να τσακίσει τα ρεμπελιά,

ερχόταν μπόρα με το σεφέρι του βασιλιά,

ερχόταν τώρα για να ρημάξει το Μουσταφά

τον Μπεντρεντίν να ρίξει κάτω να του τσακίσει τον ταϊφά

Ήτανε Τούρκοι φτωχοί ζευγίτες απ’ το Αϊντίν

Γραικοί ψαράδες από τη Σάμο κι Οβραίοι έμποροι

και φτωχογιοί και φαμελίτες ωσάν την άμμο.

Όλοι σύντροφοι του Μπεντρεντίν.

Είχανε μείνει από τις δέκα δυό χιλιάδες

Οι άλλοι επήγαν για να μπορούνε όσοι θα ζήσουν

τράτα ομάδι για να τραβούνε απ’το γιαλό

για να δουλεύουν το σίδερό τους σαν την δαντέλα

τη γης ν’ ανοίγουν τραγουδιστά

Κι όλοι αντάμα σύκα να τρώνε απ την τσαπέλα

τραγανιστά !

Να διαφεντεύουν έργο ή γιορτάσι αδελφωμένο, αγκαλιαστά.

Και μοναχά να είναι μόνοι όταν θα θέλουν λόγια να πούνε,

σ’ ένα κορίτσι αγαπημένο, λαχταριστά.

Παύλος Μελάς: Ένας πρώϊμος χρυσαυγίτης

Αποσπάσματα από το αφιέρωμα των ιστορικών σελίδων της "Εφημερίδας των Συντακτών" στον "μακεδονομάχο" και εθνικό "ήρωα" Παύλο Μελά...με τίτλο "Ο αληθινός Παύλος Μελάς"

.......

.......

Τραμπουκισμός και βαθύ κράτος

Γεννημένος στη Μασσαλία το 1870 με πατέρα μεγαλέμπορο της διασποράς κι αργότερα δήμαρχο Αθηναίων (1891-1894), ο Παύλος επέλεξε, όπως και δύο ακόμη από τους τέσσερις αδερφούς του, τη στρατιωτική καριέρα.

Το 1891 αποφοίτησε από την Ευελπίδων και την επόμενη χρονιά παντρεύτηκε τη Ναταλία Δραγούμη, κόρη τού τότε υπουργού Εξωτερικών και μετέπειτα πρωθυπουργού (την εποχή του Κιλελέρ).

Από τα αδέρφια του, ο Γεώργιος χρημάτισε ιδιαίτερος γραμματέας του βασιλιά Κωνσταντίνου, ο Βασίλειος υπασπιστής του βασιλιά Αλέξανδρου, οι δε Λέων και Κωνσταντίνος βουλευτές Αγυιάς και Ιωαννίνων· αυλάρχης του πρίγκιπα Νικολάου υπήρξε και ο γαμπρός του, Εκτωρ Ρωμάνος. Πατρική κατοικία, μετά την εγκατάσταση της οικογένειας στην Αθήνα το 1874, ήταν το σημερινό μέγαρο της «Αθηναϊκής Λέσχης» στην Πανεπιστημίου. Ως τέκνο του «πρώτου οικιστή» της Κηφισιάς, ο Παύλος θα χτίσει πάλι εκεί το 1894 την εξοχική έπαυλή του.

Το ψυχογράφημα του νεαρού αξιωματικού που αναδύεται από τα γραπτά του είναι αυτό ενός ανθρώπου που μεγάλωσε σε αυταρχικό περιβάλλον, εγκλωβίστηκε με τον γάμο του σ’ ένα ακόμη αυταρχικότερο κι έζησε στη σκιά μεγαλεπήβολων οραμάτων.

Σαφώς λιγότερο ευφυής και απείρως συναισθηματικότερος από τον πεθερό, τον κουνιάδο και τη σύζυγό του, μοιραζόταν μαζί τους τον ίδιο βαθύ συντηρητισμό, την ίδια περιφρόνηση για τον απλό λαό (τους «μικρούς ανθρώπους») κι ένα κοινό μίσος για τις «δημοκρατικές θεωρίες που λυμαίνονται την Ευρώπη».

Θα συνδέσει δε άρρηκτα την εθνική του δράση με την οικοδόμηση του εγχώριου βαθέος κράτους μετά τη χρεοκοπία του ελληνικού Δημοσίου το 1893· στο μυαλό του, όπως και σ’ αυτά των συνοδοιπόρων του, αυτά τα δύο ήταν άλλωστε αξεδιάλυτα.

Για πρώτη φορά ο ανθυπολοχαγός Μελάς απασχόλησε τη δημόσια ζωή στις 20 Αυγούστου 1894, όταν μαζί με 85 συναδέλφους του πραγματοποίησε τον πρώτο του πολεμικό άθλο − κατά του εσωτερικού, βεβαίως, εχθρού.

Ενοχλημένοι από ένα κύριο άρθρο της «Ακροπόλεως» (14/8/1894), το οποίο συνέδεε ειρωνικά τις βιαιοπραγίες αξιωματικών κατά πολιτών με τη δαπανηρότατη συντήρησή τους από τον καταχρεωμένο κρατικό κορβανά, οι 85 βαθμοφόροι με τους φαντάρους τους επέδραμαν στα γραφεία της εφημερίδας και το σπίτι του ιδιοκτήτη της Βλάση Γαβριηλίδη και τα ρήμαξαν με τσεκούρια, αξίνες και συναφή εργαλεία, τσεπώνοντας όσα χρήματα βρέθηκαν στα κατεστραμμένα συρτάρια.

Παραπέμφθηκαν φυσικά στο στρατοδικείο με τη (μάλλον ήπια) κατηγορία της φθοράς ξένης περιουσίας, αθωώθηκαν όμως πανηγυρικά δίχως την παραμικρή αιτιολογία (24/9/1894). Η τιμή του επαγγέλματος είχε αποκατασταθεί διά ροπάλου και εκ του ασφαλούς, με την κάλυψη των ομοφρόνων προϊσταμένων.

.......

.......

Προβοκάτσια στα σύνορα

Προβοκάτορες στα σύνορα. Οι αξιωματικοί Παύλος Μελάς και Κωνσταντίνος Μαζαράκης με τους «αντάρτες» της «Εθνικής Εταιρείας» που πυροδότησαν τον καταστροφικό ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 | ΝΑΤΑΛΙΑ ΜΕΛΑ, «ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ» (1964)

Μοναδική συνεισφορά της «Εθνικής Εταιρείας» στην πατρίδα υπήρξε, ως γνωστόν, μια εθνική συμφορά: η πυροδότηση του καταστροφικού ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897 με την εισβολή 3.000 έμμισθων «ανταρτών» της στο τουρκικό έδαφος (26/3/1897).

Παρά τους αρχικούς λεονταρισμούς, ο ελληνικός στρατός αποσυντέθηκε μέσα σε μια βδομάδα στο άκουσμα πως «έρχονται οι Τούρκοι»· στις 7/5 εγκατέλειψε πανικόβλητος ακόμη και τη Λαμία, με τα στρατεύματα του σουλτάνου να κατευθύνονται προς την Αθήνα.

Το κρατίδιο του 1830 επέζησε τελικά εκλιπαρώντας τις προστάτιδες Δυνάμεις (οι ισορροπίες των οποίων δεν επέτρεπαν τόσο ριζικές αναδιατάξεις του χάρτη της Βαλκανικής), καταβάλλοντας στους Οθωμανούς μια καθόλου ευκαταφρόνητη αποζημίωση 4.000.000 λιρών κι αποδεχόμενο Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο για την ικανοποίηση των (Γερμανών, κυρίως) πιστωτών του.

Η προσωπική συμβολή του Παύλου Μελά σ’ αυτή την πανωλεθρία υπήρξε κάτι παραπάνω από κομβική, όπως διαβάζουμε στην επίσημη βιογραφία του. Με την κάλυψη των ανωτέρων του και του πρίγκιπα Νικολάου παρέλαβε αυτοπροσώπως τους «εθελοντές» της Ε.Ε. στον Βόλο (13/3) και τους μετέφερε στα σύνορα, με μια αμαξοστοιχία 55 βαγονιών και τη ρητή πρόθεση να πυροδοτήσει τον πόλεμο.

«Θα επανέλθω ταχύτατα εις την θέσιν μου διότι έχω την πεποίθησιν ότι θ’ αρχίσωμεν αμέσως το τουφέκι», γράφει στις 16/3 στον πατέρα του, πρόεδρο του «φανερού τμήματος» της Εταιρείας (σ.79), για να επαναλάβει ανυπόμονα στις 25/3: «Κρίμα εις τας ελπίδας του κόσμου. Τίποτε σήμερον· ούτε ένα τουφέκι» (σ.86). Με την κήρυξη του πολέμου, πετάει πια στα σύννεφα: «Η φωτιά άναψεν επί τέλους. Δεν ημπορώ να περιγράψω την ευτυχίαν και τον ενθουσιασμόν μου» (σ.95-6).....

Η συνέχεια του αφιερώματος εδώ.

Φοροληστεία: η κοροϊδία πάτο δεν έχει

εικόνα από μαμούφι

Κατά 1 (ένα) δις ευρώ (για την ακρίβεια κατά 994 εκατομμύρια) αυξήθηκαν τον Αύγουστο οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των φυσικών και των νομικών προσώπων προς το Δημόσιο, εκτοξεύοντας το συνολικό, έως την 31//8/2018, ύψος τους στα 102,644 δις. Στον υπολογισμό αυτόν δεν έχουν ληφθεί υπόψη οι οφειλές στα ασφαλιστικά ταμεία, αλλά και άλλες οφειλές προς δημόσιους οργανισμούς. Αυτά ανακοίνωσε χθες (12/10/2018) η ΑΑΔΕ (Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων)*.  

Και μπορεί μεν ο ρυθμός αύξησης των ληξιπρόθεσμων οφειλών να επιβρανδύθηκε σε σχέση με τα προηγούμενα έτη, ελέω και της απόχης των κατασχέσεων από τραπεζικούς λογαριασμούς, όμως είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι τους μήνες Ιούνιο, Ιούλιο και Αύγουστο ο ρυθμός αύξησης των ληξιπρόθεσμων οφειλών επανήλθε στα επίπεδα του 2012-2015 και σε μια περίπτωση τα ξεπέρασε. Αυτό ίσως να οφείλεται εν μέρει και στο ότι οφειλές που δημιουργήθηκαν με την κατάθεση των φετεινών φορολογικών δηλώσεων (λήξη προθεσμίας η 31/7), έπρεπε να εξοφληθούν κατά το 1/5 επίσης έως την 31/7. Προθεσμίες, που δεν επέτρεψαν την έγκαιρη εξόφληση της πρώτης δόσης του φόρου, αλλά η ανάγκη "εξόδου" από τα μνημόνια δεν άφηνε άλλα περιθώρια στο οικονομικό επιτελείο.

Αυτό που είναι σίγουρο από τα στοιχεία που ανακοινώνει η ΑΑΔΕ είναι ότι κάθε χρόνο η συσώρευση ληξιπρόθεσμων οφειλών τείνει να παγιωθεί στο μέγεθος της τάξης των 7 δις. Παρόλο που η συσώρευση αυτή είναι μειωμένου όγκου σε σύγκριση με την περίοδο 2012-2015 εν τούτοις είναι επαρκής να δημιουργήσει την επόμενη τριετία (2019-2021) ένα δεύτερο "μαξιλάρι" ληξιπρόθεσμων οφειλών που θα αγγίξουν τα 30 δις (συμπεριλαμβάνοντας και τα ληξοπρόθεσμα του 2018). Θα δημιουργηθεί δηλαδή ένα δεύτερο "μαξιλάρι" ληξιπρόθεσμων (παράλληλο με το μαξιλάρι των 102 δις που ήδη έχουμε κατακτήσει) ισάξιο αυτού που είχε δημιουργηθεί από συστάσεως του ελληνικού κράτους και έως την 31/12/2009.!!!

Ο διαχωρισμός των ληξιπρόθεσμων σε δύο περιόδους (1950-2017 και 2018-2021) εδώ δεν γίνεται τυχαία. Γιατί:

-Με την λήξη του 2021 και με βάση το 3ο μνημόνιο τα πλεονάσματα του δημοσίων εσόδων που θα πρέπει να δημιουργούνται δεν θα παρέχουν καμμία ευελιξία στην οποιαδήποτε -κυβέρνηση να ελαφρύνει τη φορολογία, αντίθετα θα την ωθούν να την αυξάνει.

-Οι οφειλέτες, αφού τους έμαθαν να μην καταναλώνουν, εκπαιδεύτηκαν και στο να μην πληρώνουν. Μοιραίο για την όποια κρατική υπόσταση μεν, χρήσιμο δε για τους ίδιους και τα εγγόνια τους. Σε κάθε περίπτωση, διαθέτοντας ένα μικρό πουγγί κάθε μήνα, σκέφτονται ενδελεχώς που θα το ακουμπήσουν. Και ενώ μέχρι προχθές προτεραιότητα είχε τα γάλα του παιδιού, σήμερα προτεραιότητα έχει η τράπεζα (που θα σου πάρει το σπίτι), η ΔΕΗ (που θα σου κόψει το ρεύμα), και γενικώς προτεραιότητα έχει όποιος μπορεί να σε εκβιάζει. Μια κοινωνία εκβιαζόμενων πολιτών λοιπόν ;

-Τα όποια μαξιλαράκια αποταμιεύσεων αλλά και αν(τ)οχής των συνήθως υπόπτων υποζυγίων θα έχουν εξαντληθεί προδιαγράφοντας το δρόμο της κοινωνικής αποσάρθρωσης.

Τα μεγέθη που αποτυπώνονται στους πίνακες της ΑΑΔΕ είναι εξοργιστικά. Θα αναφερθούμε αναλυτικά στη συνέχεια. Προς το παρόν και για τα επόμενα χρόνια τα υποζύγια θα προτιμούν να πληρώνουν κατευθείαν την τράπεζα και όχι μέσω μεσάζοντα (δηλαδή μέσω της κυβέρνησης με πρόσχημα τις ανακεφαλαιοποιήσεις).

-Το "πουλέν" της ανάπτυξης στο οποίο στοιχηματίζει η παρούσα κυβέρνηση, εάν, όποτε και σε όποιους φανερωθεί, θα αδυνατεί να προσφέρει στους πολλούς οφειλέτες που υπηρετούν την πραγματική οικονομία (τα νυν υποζύγια δηλαδή) τη δυνατότητα να παίξουν το ρόλο που έπαιζαν κάποτε: να είναι συνεπείς με τις υποχρεώσεις τους. Κοινώς, αντίο Mr Keynes.

-Φυσικά παραμονεύουν και άλλες μεταβλητές που μας επιφυλλάσουν αστάθμητοι παράγοντες, όπως αυτός των αγορών, αλλά και αυτός των πολιτικών αν-ισορροπιών που μετά από δεκαετίες αδράνειας έχουν αποφασίσει να αυτοταλαντεύονται.

-Σε αυτή την θαυμάσια αναταραχή λοιπόν από το 2022 η όποια κυβέρνηση το μόνο που θα πρέπει να σκεφθεί είναι μια γενναία παραγραφή οφειλών που δημιουργήθηκαν έως και το 2017, εφαρμόζοντας κοινωνικά κριτήρια. Όχι όμως σε αυτούς που έχουν κάποια δις οφειλές. από τους οποίους η κυβέρνηση, με τη σπάτουλα των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών θα μπορούσε να έχει "ξύσει" την όποια ακίνητη περιουσία που διαθέτουν ακόμη στη χώρα. Ξεκινώντας λοιπόν από το ιστορικό ληξιπρόθεσμων οφειλών της τάξης των 30 δις θα λέγαμε ότι η φορολογική διοίκηση κάνει μια νέα αρχή. Άλλωστε τί έχει να φοβηθεί ; Ανάπτυξη δεν μας υπόσχονται ; Ας αφήσουμε λοιπόν πίσω μας το παληό, όπως διακηρύττει και ο κ. Κούλης.

Αλλά, πριν αφήσουμε πίσω μας το παληό ας του ρίξουμε μια τελευταία ματιά.

Στις 4/10 η καλή μας ΑΑΔΕ μας παρουσίασε τα ανανεωμένα κιτάπια της. Οι πίνακες οφειλετών του Δημοσίου που εδώ και καιρό ανακοινώνει περιλαμβάνουν όσα φυσικά και νομικά πρόσωπα οφείλουν ληξιπρόθεσμα (και δεν έχουν κάνει ρύθμιση) άνω των 150.000 ευρώ. Εκείνο που αποδεικνύεται είναι ότι στις λίστες των "λησταρχών" του δημοσίου χωράνε όλο και περισσότεροι. Στην τελευταία λίστα της 4/10 φιγουράρουν 9.330 φυσικά πρόσωπα και 14.581 νομικά πρόσωπα (εταιρείες, κ.λπ). Συγκρίνοντας με τις αντίστοιχες λίστες του Σεπτέμβρη βλέπουμε μια αύξηση στον αριθμό των μεγαλοοφειλετών (έτσι τους αποκαλεί η ΑΑΔΕ) της τάξης του 3% περίπου. Μα είναι δυνατόν ; Τόσες απειλές, κατασχέσεις, εκβιασμοί, χαϊδέματα, παρακάλια να πήγαν στράφι ; Ποιοί είναι αυτοί οι "λήσταρχοι" που δεν ιδρώνει ο κόρφος τους, που δεν συγκινείται η μεγαλοσύνη τους ; Μήπως στ' αλήθεια απλά δεν "μασάνε" μιας και το "έργο" τόχουνε δεί πολλές φορές ;

Αθροίζοντας λοιπόν τις δύο κατηγορίες μεγαλοοφειλετών  προκύπτει ένας αριθμός 23.911 "πέρα βρέχει" οφειλετών σε αντίθεση με το τσούρμο των 3.778.056 οφειλετών που δεν αξιώθηκαν (ακόμη) να χωρέσουν στη λίστα της καλής μας ΑΑΔΕ. Η οποία, προσχάρως μας ανακοίνωσε χθές πως ο αριθμός των οφειλετών από 3.933.628 την 31/12/2017 μειώθηκε στους 3.801.967 την 31/8/2018. Καταλαβαίνουμε με την ταπεινή άλγεβρα ποιοί έτρεξαν αυτό το οκτάμηνο να κλείσουν τους λογαριασμούς τους με την εφορία. 

Εϊναι αυτοί που όπως προαναφέραμε αποτελούσαν και αποτελούν ακόμη την τάξη των προθύμως φορολογουμένων. Είναι αυτοί πάνω στους οποίους ποντάρει η κάθε κυβέρνηση. Πλην όμως κάνει τα πάντα για τον εξοστρακισμό τους από τη σφαίρα της πραγματικής οικονομίας. Αντίθετα για τους 23.911, κάνει τα πάντα για να τους κρατήσει στην τάξη των προνομιούχων και δεν κάνει τίποτα που θα ανατρέψει το οικοδόμημα του παρασιτισμού και της τερατώδους συσσώρευσης πλούτου, κυρίαρχο μοντέλο της ελληνικής οικονομίας τις τελευταίες δεκαετίες. Ας δούμε λοιπόν δύο μεγέθη:

-Ο οφειλές (άνω των 150.000 ευρώ ανά περίπτωση) των 9.330 φυσικών προσώπων άγγιζαν την 31/8/2018 τα 17,7 δις ενώ οι αντίστοιχες των νομικών προσώπων τα 34,1 δις. Σύνολο 51,8 δις !!! Δηλαδή το μισό των ληξιπροθέσμων τα οφείλει ένα ποσοστό της τάξης του 0,006%  του συνόλου των οφειλετών !!!

-Ας εξειδικεύσουμε περισσότερα τα μεγέθη, γνωρίζοντας πως το να έχει κάποιος ληξιπρόθεσμες οφειλές της τάξης των 150.000 ευρώ δεν είναι και ακατόρθωτο.

Οι 30 πρώτοι των δύο λιστών οφείλουν: 9,8 δις (νομικά πρόσωπα) και 3,6 δις (φυσικά πρόσωπα) Συμπέρασμα: 60 πρόσωπα οφείλουν ληξιπρόθεσμα 13,4 δις. Ήτοι το 0,000016% του συνόλου των οφειλετών οφείλει το 13% του συνόλου των ληξιπροθέσμων. 

Φαίνεται πως η ηθική της ταπεινής άλγεβρας είναι ξεπερασμένη για τους λάτρεις των σύγχρονων οικονομετρικών μεγεθών που όλως τυχαία έχουν στρογγυλοκαθήσει στα κρίσιμα πόστα του υπουργείου οικονομικών. Εκτός, εκτός εαν όλοι τους είναι σαν την κυρία μαμούφι.   

Πέρα όμως από το αστείο υπάρχει η δημόσια ύβρις, ανενδοίαστα και χωρίς αιδώ. Καμμία έμπρακτη συγγνώμη κ.κ. ένοικοι του κυβερνείου ;

του Θ.Α.

Ακρόπολη: πανό ενάντια στους πλειστηριασμούς

Σήμερα στην Ακρόπολη πραγματοποιήσαμε μια καλά σχεδιασμένη ακτιβίστικη δράση. Υψώσαμε το πανό της φωτογραφίας, ρισκάροντας τη σύλληψή μας στον καλά φυλασσόμενο χώρο του Παρθενώνα με δεκάδες φρουρούς και κάμερες. Οι φύλακες αιφνιδιάστηκαν και όταν το πήραν χαμπάρι ήταν αργά...

Εκατοντάδες τουρίστες έσπευσαν στο σημείο να φωτογραφίσουν το πανό και να φωτογραφηθούν μαζί μας. Μόλις ενημερώνονταν για το σκοπό του ακτιβισμού μας έδιναν συγχαρητήρια, εκφράζοντας παράλληλα την αλληλεγγύη τους.   

Την ώρα του ακτιβισμού, στην κύρια είσοδο της Ακρόπολης  γινόταν συγκέντρωση με μοίρασμα ενημερωτικής μρποσούρας στην ελληνική και την αγγλική γλώσσα. Στη συνέχεια και μετά από μια ώρα περίπου έγινε πορεία στην Διον. Αρεοπαγίτη με αφετηρία την είσοδο της Ακρόπολης και τερματισμό στη στάση του ΜΕΤΡΟ ΑΚΡΟΠΟΛΗ. 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Κάτω τα χέρια από τα σπίτια μας

Η κυβέρνηση χέρι-χέρι με τους δανειστές, τους τραπεζίτες και τα κερδοσκοπικά funds έχει επιδοθεί σε ένα ανελέητο πλιάτσικο της λαϊκής περιουσίας. Με πρόσχημα τη σωτηρία των τραπεζών έχει σχεδιάσει το ξεσπίτωμα χιλιάδων εξαθλιωμένων οικονομικά οικογενειών μόνο και μόνο γιατί αδυνατούν να πληρώσουν τα τοκογλυφικά δάνεια, τους δυσβάστακτους φόρους και τις εξοντωτικές ασφαλιστικές εισφορές.

Ήλθαμε σήμερα στην Ακρόπολη και υψώσαμε το πανό με σύνθημα Hands Off Our homew- Stop Auctions για να ακουστεί η φωνή μας παντού. Να γίνει γνωστή σε όλο τον κόσμο η απόγνωση εκατοντάδων χιλιάδων νοικοκυριών που καθημερινά ζούν με το φόβο να μείνουν στο δρόμο, χάνοντας ό,τι με κόπο έχτισαν ολόκληρες γενιές.

Ο αγώνας μας για το δικαίωμα στη στέγη είναι πέρα για πέρα δίκαιος, γιατί είναι αγώνας για την αξιοπρέπεια. Κυβέρνηση και ΜΜΕ μας λένε μπαταχτσήδες, όλοι όμως ξέρουμε πως τα λαϊκά στρώματα που καταληστεύθηκαν δεν χρωστούν σε κανέναν. Με τα χρήματά τους έχουν σώσει, με τα δεκάδες δις ευρώ της φοροληστείας, τις τράπεζες, έχουν ξοφλήσει, με εκατοντάδες δις ευρώ της τοκογλυφίας, τους δανειστές.

Φτάνει, ως εδώ

Για να σώσουμε τα σπίτια μας, βγαίνουμε στους δρόμους πριν μας βγάλουν αυτοί.

Eνωτική Πρωτοβουλία Κατά των ΠλειστηριασμώνΑθήνα, 7 Οκτώβρη 2018

φωτογραφίες: Η.Σ και Α.Μ.

Το ...ανέκδοτο του ελληνικού χρέους

Το ...ανέκδοτο του ελληνικού χρέους

Το διαβάσαμε στον "τοίχο" της Πολιτιστικής εταιρείας "Πανόραμα" με ημερομηνία ανάρτησης 20 Αυγούστου 2018.

Ένα κράτος που «προικοδοτήθηκε» από τη σύστασή του με δάνεια, συνέχισε να δανείζεται για να ξεπληρώσει εν μέρει τα προηγούμενα δάνεια και θα συνεχίσει να δανείζεται, όχι μόνο για να αποπληρώνει εν μέρει τα νέα δάνεια, αλλά και να τρέφει το υπερτροφικό κράτος που εξακολουθεί να είναι αναποτελεσματικό 190 χρόνια μετά την ίδρυσή του. Κι εμείς θυμηθήκαμε μερικές σχετικές γελοιογραφίες από την εποχή του Χαρίλαου Τρικούπη. 

ΠΡΩΤΗ, γλέντια και χαρές: «Η Ελλάς εν τη ακμή της προόδου και του μεγαλίον της» χορεύει στον ρυθμό που παίζουν ο διάδοχος Κωνσταντίνος (αριστερά), ο πρίγκιπας Γεώργιος και ο μικρούλης πρίγκιπας Ανδρέας, ενώ ο παρασημοφορημένος Τρικούπης χτυπάει παλαμάκια και η υπερμεγέθης φιγούρα του βασιλιά Γεωργίου στέκει μπροστά και μοιάζει να στηρίζει την ελιά, το σύμβολο του τρικουπικού κόμματος. Η πιο ενδιαφέρουσα μορφή είναι βέβαια η σχεδόν ξέστηθη Ελλάς με το ξελιγωμένο ύφος και την ευφάνταστη ενδυματολογική ανάμειξη. Γελοιογραφία από τον «Νέο Αριστοφάνη», δεκαετία του 1880, αναδημοσιευμένη στην «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» (Εκδοτική Αθηνών, 1978). 

ΔΕΥΤΕΡΗ γελοιογρ. από το ίδιο έντυπο: Απελπισμένος ψαράς «Ο Τρικούπης αγωνιζόμενος προς εύρεσιν δανείου», ενώ ο βασιλιάς Γεώργιος πανηγυρίζει κραδαίνοντας μια κουρελιασμένη σημαία. 

Και ΤΡΙΤΗ γελοιογρ. 1893: Ο Τρικούπης σε τρικυμισμένη θάλασσα, προσπαθεί να κρατηθεί από τους σπα του σμένους κορμούς μιας διαλυμένης σχεδίας, που γράφουν «Φορολογικόν Νομοσχέδιον», «Πολιτική Προδοσιών», «Μωραί Ιδέαι». Λεζάντα: «ΤΡΙΚΟΥΠΗΣ ‘Απελπισμένος βρίσκομαι σε κύματα αγριεμένα κι αν δεν αλλάξουν οι καιροί αλοίμονον σ’ εμένα’». 

Διατηρήσαμε την ορθογραφία και, ξεφυλλίζοντας τις πίσω μας σελίδες, διατηρούμε πάντα την ψυχραιμία μας, διότι αυτά συνέβαιναν τον προπερασμένο αιώνα --ανήκουν δηλαδή στο απώωωωωτατο παρελθόν. 

Αλλά εκτός από την οικονομική πλευρά της ιστορίας (οι τρικουπικές γελιοιγραφίες είναι για να διασκεδάσουμε λίγο τις δυσκολίες που αρχίζουν από αύριο), υπάρχει και η κοινωνική πλευρά: υπολογίζεται ότι τα εννέα μνημονιακά χρόνια περισσότεροι από 600.000 ενεργοί Έλληνες πολίτες μετανάστευσαν στα πέρατα της οικουμένης. Βγαίνοντας από τη μνημονιακή περίοδο, ελπίζουμε τουλάχιστον να τους δοθεί η δυνατότητα να ψηφίζουν στις εκλογές, να ασκήσουν δηλαδή το δικαίωμα και την υποχρέωση που έχει κάθε Έλληνας πολίτης.

«Η αναρχία ως το μέγιστον αγαθόν» (Ελλάδα, 1861): Η άγνωστη ιστορία του δημοσιογράφου Δ. Παπαθανασίου από το μακρινό 1861.

Πηγή: ασσόδυο

Ο δημοσιογράφος Δήμος Παπαθανασίου στις 9 Σεπτέμβρη του 1861 δημοσιεύει στην εφημερίδα «ΦΩΣ» ένα από τα πρώτα κείμενα που εισάγουν στην ελληνική πραγματικότητα την πολιτική ιδέα της αναρχίας. Την περίοδο εκείνη, το κλίμα που επικρατεί στην Ελλάδα είναι εκείνο του αυταρχισμού και της λογοκρισίας ενώ η δημοσιογραφία δεν είναι ελεύθερη. Για το λόγο αυτό προσπαθεί να λειάνει τις απόψεις του και σπεύδει να ξεκαθαρίσει πως ο ίδιος δεν επιτίθεται στο ελληνικό κράτος καθότι «οι δικοί μας άρχοντες από αυτού του πρωθυπουργού μέχρι του τελευταίου κλητήρος, είναι άγιοι και εξαίρετοι άνθρωποι». Αυτό βέβαια δε σημαίνει, συνεχίζει ύστερα, πως η κυβέρνηση, όσο καλή κι αν είναι, δεν αποτελεί ένα σαμάρι για τον λαό και πως δεν πρέπει να καταργηθεί για να ελευθερωθεί ο άνθρωπος από τα βάρη του. Αυτή η λείανση του λόγου του δεν απέφερε καρπούς. Το φύλλο θα κατασχεθεί, η αναγγελλόμενη συνέχεια του άρθρου δεν θα δημοσιευθεί ποτέ. Ο άγνωστος δημοσιογράφος Δήμος Παπαθανασίου, ένθερμος υποστηριχτής «του κοινωνιστού Προυδώνος», θα συλληφθεί από τις ελληνικές αρχές στις 10 Σεπτέμβρη του 1861, δηλαδή σαν σήμερα πριν 157 χρόνια ακριβώς. Ακολουθεί το εν λόγω κείμενο.

«Η αναρχία ως το μέγιστον αγαθόν» 

Διατί μερικοί τόσον πολύ φοβούνται την αναρχίαν; Διατί και η Γεν. Εφημερίς και όλα τα υπουργικά όργανα τόσους εξορκισμούς κάμνουσι κατ’ αυτής, και οι πολίται τους ακούουν και δεν γελώσι; Είναι τάχα τόσον μέγα κακόν η αναρχία, ώστε να την τρέμωμεν όλοι και να την εξορκίζωμεν;

Εν πρώτοις, η κυρία σημασία της λέξεως είναι: όταν εν έθνος μείνη χωρίς αρχές, χωρίς υπουργεία δηλονότι, χωρίς αστυνομίαν, χωρίς κλητήρας και χωροφυλάκας, χωρίς νομάρχας και επάρχους, χωρίς δημάρχους, εισπράκτορας, στρατιώτας, χωρίς αρχάς εν ενί λόγω.

Αι! Και είναι κακή η κατάστασις αυτή; είναι κακόν να ευρεθούν τα έθνη μίαν ημέραν απαλλαγμένα από όλας τας αρπυλίας αυτάς; Συλλογισθήτε πόσα πληρώνουν οι ταλαίπωροι λαοί δια να διατηρούν τα στοιχεία αυτά τα οποία καλούνται αρχαί. Εις την Ελλάδα π.χ. Πληρώνουν 30 εκατομμύρια, χωρίς τα δημοτικά· εάν προσθέσωμεν και τα δημοτικά, θα γίνουν 40. Θα ήταν κακόν λοιπόν, αν ήτο ποτέ δυνατόν να ευρεθή τρόπος να μη πληρώνομεν τα εκατομμύρια τούτα; και προσέτι οι λεγόμενοι νομαρχαι και επάρχοι και αστυνόμοι και κλητήρες και υπουργοί, να είναι απλοί πολίται ως ημείς, να ζώσιν από την εργασία των, και να είμεθα αναγκασμένοι να κλίνωμεν ενώπιόν των, να τους χαιρετώμεν μέχρις εδάφους, και να στεκόμεθα δύο ώρας εμπροσθέν των με το καπέλλον εις τας χείρας, και από κάπου κάπου να τρώγομεν από μίαν εις την πλάτην;

Αναρχία θα ειπή να μην έχωμεν διόλου αρχάς. Αλλ’ αν ήτο δυνατόν η κατάστασις αυτή θα ήτο πλέον ουράνιον πράγμα! Εκτός ότι τρέφονται αι αρχαί αυταί από τους ιδρώτας των πολιτών, και τρέφονται ταχύταρα καθώς βλέπετε, συλλογισθήτε και πόσα κακά κάμνουσιν εις την κοινωνίαν. Δεν λέγομεν δια τας ιδικάς μας αρχάς, άπαγε της βλασφημίας! Οι δικοί μας άρχοντες από αυτού του πρωθυπουργού μέχρι του τελευταίου κλητήρος, από του δημάρχου μέχρι του εισπράκτορος, είναι άγιοι και εξαίρετοι άνθρωποι· άμποτε να είχον όλα τα έθνη τοιούτους υπουργούς και επάρχους και δημάρχους και αστυνόμους! Αλλ’ εννοούμεν εκείνους των άλλων εθνών, της Νεαπόλεως π.χ. προ τινος καιρού, της Ρώμης σήμερον, της Αυστρίας, της Τουρκίας και όπου άλλου υπάρχουν κυβερνήσεις διεστραμμέναι. Δεν θα ήτο καλίττερον εις τα έθνη αυτά να μην είχον διόλου άρχοντας και να μη επλήρωναν μεν, όσα πληρώνουν δια να τους τρέφουν, να μην υπέφεραν δε όσα υποφέρουν και υποφέρουσι εξ αυτών;

Αλλά και εις αυτά τα κράτη τα οποία έχουσι τας καλλιτέρας κυβερνήσεις, εις την Αγγλία π.χ. και εις την Ελετίαν και εις το Βέλγιον και εις τα Ηνωμένας Πολιτείας και εις την Ελλάδα αυτήν, διότι και η Ελλάς πρέπει να συγκαταριθμηθή μεταξύ αυτών, αν ήτο δυνατόν να έλλειπον διόλου αι κυβερνήσεις και όλοι οι υπάλληλοι των, και να μην υπήρχαν από της μιας άκρας μέχρι της άλλης ει μη μόνον πολίται, ίσοι και όμοιοι και ζώντες όλοι από την εργασίαν των, δεν θα ήτο απειράκις καλλίτερα η κατάστασις αυτή παρά την σήμερον; Ουδεμία αμφιβολία. Ουδείς θέλει πείσει τον γάιδαρον, όσο καλός και αν είναι ο αυθέντης του και όσον ελαφρότερον σαμάρι και αν τον βάλη, ότι είναι καλλίτερα η κατάστασις του αυτή, παρά εάν δεν έφερε διόλου σαμάρι, εάν δεν εφορτώνετο διόλου, αλλά περιφέρετο ελεύθερος και έβοσκεν εις τα δάση και τα όρη.

Και αι κυβερνήσεις λοιπόν, όσο καλαί και εγκρατείς και δίκαιαι και αν είναι, πάντοτε είναι ένα σαμάρι· πάντοτε τρέφονται εκ της εργασίας των άλλων, καθώς ο κύριος της εργασίας του γαϊδάρου· και ευτυχής και αγία θα ήτο η ημέρα, καθ’ ην θα κατορθώναμεν να μην έχωμεν διόλου ανάγκην κυβερνήσεων και αρχών, αλλά να ζώμεν πάντες εν ομονοία και αδελφότητι· ίσοι όλοι και τρεφόμενοι εκ των χειρών μας.

Η αναρχία λοιπόν, ήτοι η παντελής έλλειψις αρχών, δεν είναι διόλου κακόν, απ’ εναντίας είναι μέγιστον αγαθόν, είναι η κατάστασις εκείνη εις την οποίαν προώρισεν ο θεός τα Έθνη να φθάσουν μίαν ημέρα· και ευτυχείς οι λαοί, όσον φθάσουν προτύτερα! Πώς είναι δυνατόν τούτο; Πώς δύνανται να φθάσουν αι κοινωνίαι εις το σημείον εκείνο, ώστε να μη έχουν αρχάς; ή να έχουν όσον το δυνατόν ολιγωτέρας και ασθενεστέρας; τούτο θέλομεν αποδείξει εις ξεχωριστόν άρθρον, εάν θα έχωμεν την τιμήν να αναπληρώνομεν επί τίνας ημέρας τον κύριον του «Φωτός» συντάκτην.

Αλλά διατί τόσον πολύ φοβούνται τινές την αναρχίαν, αφού αυτή δεν είναι διόλου κακόν; Άλλο τι φοβούνται βεβαίως υπό την λέξιν αυτήν οι πολίται. Φοβούνται την λεηλασίαν, την αρπαγήν, τας αιματηράς συγκρούσεις, την κοινωνικήν αταξίαν εν ενί λόγω, και όχι την αναρχίαν. Δεν είναι αυτό, φίλοι συμπολίται; είμεθα μέσα εις την καρδίαν σας. Εάν ήτο δυνατόν, λέγει έκαστος με τον εαυτόν του, να μη γίνουν διαρπαγαί και συγκρούσεις και φόνοι και αταξίαι, αν ήτο δυνατόν εγώ να έχω εξασφαλισμένην την ζωήν, την τιμήν, και την περιουσίαν μου, εις κόρακας ας επήγαιναν όλα τα υπουργεία, δεν θα εδυσαρεστούμην.

Την διαρπαγήν λοιπόν, τας βιαιοπραγίας και τας αιματηράς συγκρούσεις φοβούνται και αποστρέφονται οι πολίται. Αλλ’ είναι δυνατόν να συμβώσι ταύτα εις την Ελλάδα, και εν καιρώ αναρχίας, και αν επί ημέρας πολλάς παραταθή αυτή; Τούτο θέλωμεν εξετάσει εις το προσεχές φύλλον. Πρέπει να το εξετάσωμεν· διότι υπάρχουσιν επί του αντικειμένου τούτου φόβοι πολλοί, φόβοι μάταιοι και παράλογοι, οι οποίοι πρέπει να λείψουν, πρέπει να φυγαδευθούν, εάν θέλωμεν διόρθωσιν της παρούσης καταστάσεώς μας, την οποίαν όλοι συναισθανόμενθα, όλοι ομολογούμεν ότι δεν είναι καλή, ούτε αξία λαού ελευθέρου.

Εφημερίδα Φως, 9 Σεπτέμβρη 1861, σελ. 1 & 2

(και 11 Σεπτέμβρη οι πληροφορίες για τη δίωξή του)

(Βλέπε επίσης τις σελίδες 129-137 στη μελέτη του Παναγιώτη Νούτσου 

«Η σοσιαλιστική σκέψη στην Ελλάδα», εκδόσεις Γνώση, 1990)

Συνέντευξη με έναν δικαστικό κλητήρα

Πηγή: ΑΣΣΟΔΥΟ

Χαρίλαος Τρουβάς 

«Τα παιδιά είναι μικρά. Αν κάποια στιγμή με ρωτήσουν, θα τους εξηγήσω τι δουλειά κάνω»

Ανάμεσα στην τράπεζα και στο σπίτι που βγαίνει στο σφυρί μεσολαβεί ένα κομβικό πρόσωπο που αναλαμβάνει να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Είναι αυτό που θα σου χτυπήσει την πόρτα σαν ένας άγγελος κακών επών και θα σου αναγγείλει πως το σπίτι σου κατάσχεται. Θέλησα να μπω στην ψυχολογία ενός τέτοιου ανθρώπου για να καταλάβω αν νιώθει καθόλου ένοχος. Όμως πού να βρεις δικαστικό κλητήρα; Άσε που ο νόμος τους απαγορεύει το δημόσιο λόγο. Τότε απευθύνθηκα σε έναν φίλο μου δικηγόρο. Με έφερε σε επικοινωνία με έναν που γνώριζε. Συμφωνήσαμε η συνέντευξη να είναι ανώνυμη. Και κλείσαμε ένα ραντεβού στο κέντρο της Αθήνας.

******

Θέλω να αρχίσουμε με τις κατασχέσεις σπιτιών από τράπεζες και για το ρόλο που παίζει ο δικαστικός επιμελητής σ’ αυτή την ιστορία.

-Να ξεκαθαρίσουμε πρώτα ότι άλλο πράγμα η κατάσχεση, άλλο ο πλειστηριασμός. Είναι δύο διαφορετικές έννοιες που ο κόσμος δε μπορεί να ξεχωρίσει.

Αναγκαστική εκτέλεση δεν είναι και τα δύο;

-Αναγκαστική εκτέλεση είναι. Η κατάσχεση είναι το ξεκίνημα της διαδικασίας, η οποία ολοκληρώνεται με τον πλειστηριασμό. Η κατάσχεση έχει να κάνει με την εγγραφή του ακινήτου στο Υποθηκοφυλακείο. Ο πλειστηριασμός ολοκληρώνεται με την πράξη του συμβολαιογράφου, την περίληψη κατακυρωτικής έκθεσης, κ.ο.κ.

Εσύ τι έγγραφα επιδίδεις στα πλαίσια της αναγκαστικής εκτέλεσης;

-Αφού η τράπεζα καταγγείλει το δάνειο, γίνεται η επίδοση της εξώδικης καταγγελίας. Μετά από μια πίστωση χρόνου που δίνεται στον οφειλέτη, η τράπεζα κινεί τη διαδικασία για την έκδοση διαταγής πληρωμής. Η επίδοση της διαταγής πληρωμής ή της απόφασης που διατάζει τον οφειλέτη να καταβάλει τα χρήματα, νομικά είναι η προδικασία της αναγκαστικής εκτέλεσης. Η έναρξη ουσιαστικά. Αυτή είναι η πιο συνηθισμένη διαδικασία. Από κει και πέρα ακολουθεί η κατάσχεση, όταν αυτό κριθεί σκόπιμο από την τράπεζα.

Πώς γίνεται η επίδοση;

-Όπως προβλέπεται στον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας. Αν δε βρω κάποιον στο σπίτι ή στο κατάστημα, θυροκολλώ. Όταν βρίσκω, του εξηγώ τι είδους έγγραφο του επιδίδω και τονίζω επίσης τη βαρύτητά του, ώστε να μην το αγνοήσει, ιδιαίτερα όταν είναι από τράπεζα. Μα οι περισσότεροι δεν ξαφνιάζονται καθόλου, δείχνουν ότι το περίμεναν.

Στέκεσαι στο κατώφλι ή μπαίνεις μέσα στο σπίτι;

-Όταν πρέπει να μπω, μπαίνω…

Πώς νιώθεις εκείνη την ώρα που κάνεις την επίδοση;

-Είναι κάποιες φορές που νιώθεις άσχημα. Ιδίως τα τελευταία χρόνια, που η κρίση έχει εξαθλιώσει πραγματικά τους συμπολίτες μας. Βλέπεις ανθρώπους που παλιότερα μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, τώρα να μη μπορούν. Είναι λογικό να στεναχωριέσαι. Ο Έλληνας είναι δεμένος με το ακίνητό του, είτε είναι σπίτι, είτε κατάστημα είτε αγροτεμάχιο. Είναι δύσκολη η θέση του δικαστικού επιμελητή.

Από όλα τα δικόγραφα που επιδίδεις, τα χειρότερα για τη δική σου ψυχολογία, είναι αυτά που λέμε τώρα;

-Σε διαβάθμιση, ναι. Κατά βάση αυτά πιστεύω ότι δυσκολεύουν όλους τους συναδέλφους.

Ποια είναι η πρώτη αντίδραση του ανθρώπου που σου ανοίγει την πόρτα;

-Έχει να κάνει με το πρόσωπο που θα βρεις. Τις περισσότερες φορές οι αντιδράσεις δεν είναι βίαιες. Χτυπάς την πόρτα, «γεια σας», και τους αναγγέλλεις το μαντάτο. Και τότε αρχίζουν τα παράπονα. Στο πρόσωπο του δικαστικού επιμελητή ίσως κάποιοι – όχι όλοι, για να `μαι και δίκαιος – βλέπουν το πρόσωπο της τράπεζας. Και αναγκαστικά ο δικαστικός επιμελητής μπαίνει στη μέση, θέλοντας και μη. Αυτός είναι ο ρόλος του, εκ του νόμου.

Υπήρξαν φορές που έγινες χάλια;

-Ναι, υπήρξαν. Σε μια περίπτωση ο οφειλέτης είχε ένα κοριτσάκι με νοητική υστέρηση. Θυμάμαι ότι είχα νιώσει πολύ άσχημα. Όχι για μένα, αλλά γι` αυτόν. Ήταν ένας οικογενειάρχης, έδειχνε τίμιος, έπεσαν έξω οι δουλειές του, έμεινε χωρίς δουλειά, με συνέπεια να κατασχεθεί το σπίτι. Εκεί μέσα είδα κι ένα κοριτσάκι με κινητικά προβλήματα και νοητική υστέρηση, κι ο άνθρωπος, προς τιμήν του, δεν το προέβαλε καν ως ασπίδα. Κάποιος άλλος μπορεί και να το `κανε. Γι` αυτό μου έκανε φοβερή εντύπωση.

Υπήρξε ποτέ περίπτωση που να χάρηκες; Να πήγες, για παράδειγμα, σε ένα πλουσιόσπιτο και να είπες: «Καλά να πάθετε! Γλεντήσατε μια χαρά τη ζωή σας και τώρα κλαίγεστε!»

-Δε μου έχει τύχει. Καλά, δε θα μπορούσα ποτέ να χαρώ.

Θα μπορούσες να πεις: «φταίξατε».

-Όχι. Κοίτα, οι οφειλέτες δεν είναι μόνο φτωχοί. Οφειλέτης μπορεί να είναι και κάποιος πολύ πλούσιος που δε μπόρεσε να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της ζωής του. Ο δικαστικός επιμελητής δεν ταυτίζεται τόσο με τα συμφέροντα του επισπεύδοντα. Κάνουμε λίγο και τη βρώμικη δουλειά, εκτελούμε την απόφαση. Ο δικαστικός επιμελητής επιδιώκει να εκτελέσει σωστά την απόφαση και δεν μπαίνει στη διαδικασία να αντιδικήσει με τον οφειλέτη, παρ` ότι ο οφειλέτης στρέφεται αρκετές φορές κατά του δικαστικού επιμελητή.

Νιώθεις καθόλου μπάτσος;

-Με την ευρύτερη έννοια του όρου, ναι. Έχουμε κάποια κοινά χαρακτηριστικά με τον αστυνομικό. Κάποιες φορές έχω νιώσει. Και κυρίως ως προς την έννοια της εκτέλεσης του καθήκοντος. Λες «πρέπει να το κάνω και θα το κάνω».

Στην προσωπική σου ζωή μιλάς για τη δουλειά σου;

-Τον πρώτο καιρό μιλούσα. Και με φίλους και με συναδέλφους. Τα πρώτα χρόνια, επειδή πολλά πράγματα μού έκαναν εντύπωση, μιλούσα πιο συχνά. Τα τελευταία χρόνια, δε μιλάω και τόσο πολύ. Δεν έχει νόημα με συναδέλφους να συζητάμε συνέχεια τα ίδια. Με φίλους περισσότερο, έχουν απορίες.

Τι σε ρωτάνε; Απορίες σαν τις δικές μου ή σου ζητάνε συμβουλές για νομικά θέματα;

-Και τα δύο. Προσπαθώ να εξηγήσω, χωρίς να μπαίνω σε πολλές λεπτομέρειες, για να γίνομαι κατανοητός. Πάντως, οι περισσότεροι έχουν λάθος εντύπωση για τους δικαστικούς επιμελητές.

Έχεις βιώσει ποτέ ρατσισμό για το επάγγελμά σου;

-Δεν έχω διαπιστώσει κάτι τέτοιο. Έντονη δυσφορία, ναι, έχω βιώσει. Αυτό είναι αναπόφευκτο.

Πιστεύεις ότι η δουλειά σου σ` έχει σκληρύνει σαν άνθρωπο;

-Σίγουρα. Εξωτερικά όμως. Εσωτερικά προσπαθώ να μείνω αναλλοίωτος και «αγνός» – όσο μπορεί να μείνει ένας άνθρωπος σ’ αυτή την κοινωνία – και πιστεύω ότι σε κάποιο βαθμό το καταφέρνω. Βέβαια, προσπαθώ να απομονώσω αυτό το κομμάτι από την οικογένεια. Τα παιδιά είναι μικρά. Αν κάποια στιγμή με ρωτήσουν, θα τους εξηγήσω τι δουλειά κάνω. Άλλωστε δεν κάνω και κάτι κακό. Ο ρόλος του δικαστικού επιμελητή είναι λίγο παρεξηγημένος. Ίσως δικαιολογημένα μερικές φορές, τις περισσότερες όμως σίγουρα όχι.

Τι εικόνα θεωρείς πως έχει ο κόσμος για τον δικαστικό επιμελητή;

-Επειδή αναφέρεσαι στην αναγκαστική κατάσχεση ακινήτων, θα σου πω ότι ο πολύς κόσμος, που δε γνωρίζει τη διαδικασία, έχει την εντύπωση ότι ο δικαστικός επιμελητής, κατά την κατάσχεση, βγάζει έξω από το σπίτι τον οφειλέτη δια της βίας ή ότι η αναγκαστική κατάσχεση ακινήτου αρχίζει με την αφαίρεση κινητών πραγμάτων και εν συνεχεία διώχνεται κι ο ίδιος απ` το σπίτι κ.λπ. Όμως η κατάσχεση του ακινήτου δεν είναι αυτό: είναι η εγγραφή της πράξης αναγκαστικής κατάσχεσης στο Υποθηκοφυλακείο ή στο Κτηματολόγιο της Περιφέρειας του ακινήτου και η επίδοση της σχετικής έκθεσης στον οφειλέτη. Στην έκθεση αυτή, αναγράφεται και η ημερομηνία του πλειστηριασμού.

Δε γίνεται αυτό που βλέπουμε στις ταινίες; Γιατί έχουμε λάθος εικόνα;

-Όχι βέβαια! Κάποιοι έχουν αυτή την εικόνα, ίσως επειδή παλιότερα γίνονταν αφαιρέσεις κινητών πραγμάτων σε σπίτια και αυτό προβαλλόταν σε ασπρόμαυρες ταινίες. Πλέον βάσει νόμου τα περισσότερα πράγματα είναι ακατάσχετα. Αυτά που είναι απαραίτητα για την διαβίωση των μελών της οικογένειας, δεν κατάσχονται. Και εκεί κάπου γίνεται η σύγχυση. Από κει και πέρα μπορούν να κατασχεθούν ακριβά αντικείμενα, τιμαλφή, τα οποία είναι δύσκολο να εντοπιστούν. Επομένως, πρακτικά, τα τελευταία χρόνια, έχουν περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό οι κατασχέσεις κινητών σε σπίτια.

Πώς σου ακούγεται το σύνθημα «Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη»;

-Το σύνθημα λέγεται με την ευρύτερη έννοια. Δεν ξέρω κατά πόσο θέλουν οι τράπεζες να πάρουν τα σπίτια. Το σίγουρο είναι πως πρωτίστως θέλουν τα χρήματά τους. Ένα ακίνητο που βγάζει στο «σφυρί» η τράπεζα, επειδή έχει υποθήκη πάνω σ` αυτό και έχει απαίτηση από τον ιδιοκτήτη, δε σημαίνει ότι θα το αγοράσει η ίδια στον πλειστηριασμό. Μπορεί να το πάρει ένας τρίτος. Αυτοί που παλιά τους λέγαμε «κοράκια». Πρέπει να ξέρεις ότι τα τελευταία χρόνια έχει μειωθεί ο αριθμός των πλειστηριασμών –ίσως όχι των κατασχέσεων-, για διάφορους λόγους. Μερικοί από αυτούς είναι, η προστασία της πρώτης κατοικίας, ο Νόμος Κατσέλη, η αύξηση των αντικειμενικών αξιών, ο ΕΝΦΙΑ, η εισβολή μελών διαφόρων φορέων στις αίθουσες των Ειρηνοδικείων, κ.λπ. Υπάρχουν ακίνητα που είναι βεβαρημένα με κατάσχεση, είτε απ` το Δημόσιο είτε από τράπεζες, αλλά δεν καταλήγουν στον πλειστηριασμό, για κάποιον από τους λόγους που προανέφερα. Κάποια στιγμή, μοιραία, θα αρθούν οι περιορισμοί και θα μπορέσουν οι συμβολαιογράφοι να πραγματοποιήσουν τους πλειστηριασμούς. Το σύνθημα προφανώς αναφέρεται σε εκείνη τη στιγμή.

Μέσα σ` όλα που μου είπες, βγήκε είδηση: Εξαφανίστηκαν τα «κοράκια»; Να κι ένα καλό νέο!

-Δεν εξαφανίστηκαν εντελώς, όμως περιορίστηκαν. Και πού να σου πω και το άλλο: Στο νέο Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας υπάρχει άρθρο που υποχρεώνει το δικαστικό επιμελητή να μπει στο σπίτι του οφειλέτη σε συγκεκριμένη μέρα και ώρα, σε συνεννόηση μαζί του, για να δείξει το σπίτι σε υποψήφιο αγοραστή! Κατάλαβες για τι μιλάμε! Ο σύλλογος και η ομοσπονδία δικαστικών επιμελητών έχουν αντιδράσει, μα το υπουργείο δεν έχει εισακούσει τις φωνές μας μέχρι στιγμής. Ελπίζω να καταργηθεί.

Αυτό είναι χειρότερο κι απ` όσα βλέπουμε στις ταινίες! Έχει εφαρμοστεί;

-Στην πράξη, εγώ δεν το έχω κάνει. Αυτό είναι απάνθρωπο. Γυρνάμε στο Μεσαίωνα. Θα μπαίνουμε στο σπίτι να δείχνουμε τους τοίχους, τη θέα; Δε μπορώ να καταλάβω*.

Θα λειτουργείτε σα μεσίτες δηλαδή, ανάμεσα στο σπίτι και στο «κοράκι».

-Μα για τις αλλαγές αυτές στον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, απείχαμε από τα καθήκοντά μας έξι μήνες, μαζί με τους όμορους κλάδους. Θέλω να πιστεύω, για καλό της κοινωνίας, ότι οι διατάξεις αυτές θα καταργηθούν.

Ποιο άρθρο είναι;

-Δε θυμάμαι. Μιας και δε μου `τυχε να το εφαρμόσω, αρνούμαι ακόμα και να το διαβάσω.

Καλά. Θα μου το στείλεις με ένα e-mail;

Ναι.

*Σύμφωνα με το άρθρο 995 παρ. 6.

Μέσα στην ίδια προθεσμία του εδάφιου α’ της παραγράφου 4 ο δικαστικός επιμελητής καταθέτει στον υπάλληλο του πλειστηριασμού έγγραφο σημείωμα στο οποίο καθορίζονται ημέρες και ώρες επίσκεψης από υποψήφιους πλειοδότες του ακινήτου που κατασχέθηκε, το αργότερο επτά (7) ημέρες πριν από την ημέρα του πλειστηριασμού. Η επίσκεψη πραγματοποιείται με τη συνοδεία του δικαστικού επιμελητή