Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

Ό,τι αφήνεις σ’ αφήνει (αναδημοσίευση)


του Γιάννη Μακριδάκη (http://yiannismakridakis.gr)

 Συναγερμός σήμανε ξαφνικά, και οι άντρες της ασφάλειας του μεγάλου εμπορικού κέντρου, που ανεγέρθηκε πρόσφατα στο Gezi Park της Κωνσταντινούπολης, άρχισαν να τρέχουν αλλόφρονες. Οι πελάτες που κυκλοφορούσαν στους διαδρόμους του υπερκαταστήματος τα έχασαν, αλλαχ αλλαχ αναφωνούσαν και προσπαθούσαν να κρυφτούν πίσω με κάθε τρόπο.

Σε λίγα λεπτά όμως όλα είχαν τελειώσει. Συνελήφθη ο Κερίμ, ένας 25χρονος τούρκος από την συνοικία του Γενί Σεχίρ και οι σκύλοι του, τέσσερις τον αριθμό, ένα λυκόσκυλο γερμανικό, δυο γκριφόν κανίς και ένα τσόου-τσόου, που είχαν κατορθώσει να εισέλθουν στο κτίριο και οι κάμερες τα εντόπισαν να ουρούν και να αφοδεύουν επί των πλακιδίων του δαπέδου, στο τμήμα όπου βρίσκονται τα είδη προικός, έκαναν δε και κάτι ολοστρόγγυλες και βρομερές κουράδες επί των ακριβών εφαπλωμάτων.

Στη θέα των ασθμαινόντων ανδρών της ασφάλειας όλα τα σκυλιά άρχισαν να γαυγίζουν δημιουργώντας μεγαλύτερο πανικό στους παρακειμένους καταναλωτές, και ο Κερίμ ματαίως προσπαθούσε να τα συγκρατήσει από τα λουριά τους. Ο Ονούρ, το λυκόσκυλο, δάγκωσε στον μηρό έναν από τους διώκτες του.

Σε λίγο τους δέσανε όλους, τον Κερίμ μπροστά και τα σκυλιά από πίσω, τους τράβηξαν με βία μέχρι την έξοδο του πολυκαταστήματος και ειδοποίησαν την αστυνομία. Σαν ήρθανε οι αστυνομικοί να τον συλλάβουνο Κερίμ τους εξήγησε ήρεμα ότι σε αυτό το σημείο ουρούσαν επί 5 και πλέον χρόνια οι τετράποδοι φίλοι των πελατών του. Διότι ο Κερίμ ήτανε εδώ και μια δεκαετία κατ’ επάγγελμα συνοδός σκυλιών. Πήγαινε και τα έπαιρνε από τους ιδιοκτήτες τους, που μένανε στο Τζιχάγκιρ, κάτι πλούσιες κυρίες και κύριοι ήτανε, οι οποίοι είχαν άλλες δουλειές, μεγάλες και πολύ σοβαρές, δεν προλαβαίνανε να ασχοληθούνε με τα σκυλιά τους όλη μέρα, ούτε ξέρανε πού ουρούν και πού αφοδεύουν οι φίλοι τους, ίσως δεν ξέρανε καθόλου ότι ουρούν και αφοδεύουν, διότι πληρώνανε τον Κερίμ για να κάνει αυτή τη δουλειά. Πρωί απόγευμα λοιπόν εκείνος τα έβγαζε βόλτα στο Gezi Park, δεμένα με τέσσερα λουράκια κι αλυσίδες, δυο με το ένα χέρι και δυο με το άλλο βαστούσε και πήγαιναν όλοι μαζί παρέα να βολτάρουν και να κάνουν τις ανάγκες τους στην ρίζα μιας μεγάλης ακακίας Κωνσταντινουπόλεως, στη θέση της οποίας όμως πλέον βρίσκεται το τμήμα με τα είδη προικός του πολυκαταστήματος. Ο Κερίμ μάζευε και τότε με σακουλίτσες τις κουράδες τους, όπως τις μάζεψε και από το δάπεδο και τα εφαπλώματα του πολυκαταστήματος, τις έδειξε δε και στους αστυνομικούς για να τους πείσει πως λέει αλήθεια.

Σαν λύθηκε η παρεξήγηση και πήγε ο Κερίμ τα σκυλιά του πίσω στους ιδιοκτήτες τους, οι περισσότερες κυρίες και κύριοι τον επέπληξαν σκαιότατα για το επεισόδιο που προκάλεσε. Ήσαν πολιτισμένοι οι πελάτες του, δεν ήσαν αγροίκοι. Λίγο έλειψε κιόλας να χάσει μια πελάτισσα, η οποία όχι μόνον ήταν τακτική επισκέπτης του πολυκαταστήματος από την πρώτη μέρα κιόλας που άνοιξε (πήγαινε και έτρωγε κάτι κεφτεδάκια κοκκινιστά όπως αυτά που είχε μέσα το κονσερβοκούτι του αγαπημένου της γκριφόν), αλλά και δεν μπορούσε να πιστέψει ότι υπήρχε πάρκο και ακακίες Κωνσταντινοπόλεως στο ίδιο σημείο προτύτερα, αφού όποτε περνούσε από κει με το αυτοκίνητό της, ήταν τόσο πολυάσχολη και βιαστική, που ποτέ δεν είχε παρατηρήσει τα δέντρα.

Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

παράξενες μέρες (αναδημοσίευση)

Gisele Freund
Μίκρυνε η γη μας, φίλε μου,
δεν μας χωράει όλους μέσα της.
Μας κορόιδεψαν, φίλε μου,
μας ‘κάναν ανθρωπάκια από σπόντα.

Κι εσύ παλεύεις για έναν κόσμο που σε έδιωξε.
Σπρώχνεις όνειρα, στοιβάζεις ελπίδες,
κατρακυλάς στις ανηφόρες του,
πιστεύεις στο παράδοξο.

Κι εγώ που δεν καταλαβαίνω,
πώς γίνεται να εξισώνεις ύπαρξη και θάνατο,
πώς γίνεται να προσμένεις ακόμη εκείνο το χέρι,
πώς γίνεται να κοιτάς ακόμα ουρανό;

Αλλά, συνεχίζεις να αγωνίζεσαι,
πού καιρός για απαντήσεις.
Τώρα τρέχεις κι αν σταματήσεις θα είναι για τον ουρανό,
να γονατίσεις στο χώμα και να κοιτάξεις ψηλά.

Έπαψα πρόωρα να σε αισθάνομαι,
γι’ αυτό σου δείχνω πού και πού τα σύννεφα
και σου λέω πως θα ξεσπάσει η μπόρα,
αύριο κιόλας θα έχει γεμίσει λουλούδια η γη μας.

Μου είπες χθες:
“Δεν κλαίει εύκολα ο Θεός,
δεν θα λυγίσει έτσι απλά”
Το πρωί όμως μύριζε αλλαγή ο τόπος, φίλε μου.

Γιατί σφίγγεις το χέρι στη καρδιά;
αφού είχες πει κάποτε πως ο Θεός είναι μέσα μας.
Δεν είχα δει τα μάτια σου,
κοιτούσα τα σύννεφα εγώ.

“Κλαίει ο Θεός, σπαράζει, μην κοιτάς ψηλά, μέσα σου είναι”

Οποιος θέλει να παράγει τη τροφή του, θα θεωρείται εγκληματίας.

φωτογραφία: Πάρκο Ναυαρίνου

Μια νέα πρόταση νόμου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θεωρεί παράνομη την "καλλιέργεια, την αναπαραγωγή ή την εμπορία" σπόρων κηπευτικών που δεν έχουν "αξιολογηθεί,εγκριθεί και γίνει αποδεκτοί" από μια νέα ευρωπαϊκή γραφειοκρατία το λεγόμενο "Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φυτικών Ποικιλιών". Το σχέδιο νόμου με την ονομασία “Plant Reproductive Material Law”, επιτρέπει στην κυβέρνηση να αποφασίζει αυτή για όλα σχεδόν τα φυτά και τους σπόρους. Αν ένας "ερασιτέχνης" αγρότης, του Σαββατοκύριακου,καλλιεργεί στον κήπο του φυτά από σπόρους που δεν έχουν εγκριθεί, σύμφωνα με το νόμο αυτό, τότε θα μπορεί να καταδικαστεί ως εγκληματίας. Ο νόμος αυτός, διαμαρτύρεται ο Ben Gabel του “Real Seed Catalogue”, στοχεύει στο να καταπνίξει τους παραγωγούς των τοπικών ποικιλιών, τους βιοκαλλιεργητές και τους αγρότες που δραστηριοποιούνται σε μικρή κλίμακα. Όπως μπορούμε να υποπτευθούμε - δήλωσε ο Mike Adams του Natural News - η κίνηση αυτή είναι η ”τελική λύση” της Monsanto, της DuPont και των άλλων πολυεθνικών που πουλάνε σπόρους, οι οποίες εδώ και χρόνια έχουν βάλει στόχο, να κυριαρχήσουν πλήρως σε όλους τους σπόρους και φυτά του πλανήτη. "

Ποινικοποιώντας τους μικρούς καλλιεργητές κηπευτικών, σαν εν δυνάμει εγκληματίες - προσθέτει ο Adams "η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία θα μπορεί επιτέλους να παραδώσει τον πλήρη έλεγχο της τροφικής αλυσίδας στα χέρια τεράστιων εταιρειών όπως η Monsanto" .Το πρόβλημα,όμως,όπως το αποσαφηνίζει ο Gabe είναι ότι: ""Οι μικροί αγρότες έχουν πολύ διαφορετικές ανάγκες από αυτές των πολυεθνικών - για παράδειγμα, καλλιεργούν χωρίς να χρησιμοποιούν μηχανές και δεν θέλουν να χρησιμοποιήσουν χημικά σπρέι". Επομένως, "δεν υπάρχει τρόπος να καταγραφούν οι ποικιλίες που ταιριάζουν σε ένα μικρό χωράφι,επειδή δεν πληρούν τα αυστηρά κριτήρια του "Οργανισμού Φυτικών Ποικιλιών ",ο οποίος ασχολείται μόνο με την έγκριση των τύπων σπόρων που χρησιμοποιούν οι βιομηχανικοί αγρότες ". Πρακτικά, από τώρα και στο εξής, όλα τα φυτά, οι σπόροι, τα λαχανικά και οι καλλιεργητές θα πρέπει να καταγραφούν. "Οι κυβερνήσεις δείχνουν ενθουσιασμένες με την ιδέα να καταγράψουν τους πάντες και τα πάντα", λέει ο Adams.Πόσο μάλλον που "οι μικροκαλλιεργητές θα πρέπει να πληρώνουν και ένα ειδικό φόρο στην ευρωπαϊκή γραφειοκρατία για να καταγράψουν τους σπόρους." Την επεξεργασία των αιτημάτων,τις τυπικές εξετάσεις, τις τεχνικές αναλύσεις, τους ελέγχους, την ονομασιών των ποικιλιών, τα έξοδα για όλα αυτά, θα τα φορτώνονται οι μικροπαραγωγοί, έτσι που να αποτρέπονται ακόμα περισσότερο να καλλιεργούν τη γη.

"Ακόμα και αν αυτός ο νόμος αρχικά θα αφορά μόνο στους μεγαλοαγρότες -λέει ο Adams – δημιουργείται ένα προηγούμενο που ούτως ή άλλως, αργά ή γρήγορα, θα ζητήσουν, και από τους μικρούς γεωργούς να συμμορφωθούν με τους ίδιους τρελούς κανόνες."Μια-παρανοϊκή κυβέρνησης τεχνοκρατών. "Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας ανεξέλεγκτης γραφειοκρατίας", λέει ο Ben Gabel. "Αυτό πουγίνεται είναι ότι δημιουργείται μια νέα σειρά υπαλλήλων της ΕΕ, που πληρώνονται για να μετακινούν βουνά από χαρτιά κάθε μέρα, ενώ ο ίδιος ο νόμος σκοτώνει την καλλιέργεια με σπόρους που παράγουν οι ίδιοι οι αγρότες στις μικρές καλλιέργειες τους και έρχεται κόντρα στο δικαίωμα τους να καλλιεργούν ό, τι θέλουν. " Επίσης, προσθέτει ο Gabel, είναι πολύ ανησυχητικό το ότι παραχωρείται το δικαίωμα αδειοδότησης για όλα τα είδη φυτών κάθε είδους, για πάντα - όχι μόνο για τα κηπευτικά, αλλά και για πρασινάδες, βρύα, λουλούδια, τα πάντα -χωρίς να υποβάλλονται οι αυστηροί αυτοί περιορισμοί στην κρίση του Συμβουλίου.

Και όπως πάντα, ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες: "Το πρόβλημα του νόμου βρίσκεται στον υπότιτλο, όπου αναφέρονται πολλά περί διατήρησης της βιοποικιλότητας και απλοποίηση της νομοθεσίας", λες και ο νέος αυτός μηχανισμός θα κάνει τα πράγματα πιο εύκολα, "στα άρθρα,όμως, του νόμου περιλαμβάνονται τα ακριβώς αντίθετα", προειδοποιεί ο Adams. Ένα παράδειγμα είναι ότι στο σημείο που αναφέρεται με ποιο τρόπο "απλοποιούνται" οι διαδικασίες για τις ερασιτεχνικές ποικιλίες, δεν γίνεται καμία αναφορά στην λεπτομερειακή ταξινόμηση που έχει ήδη κάνει η Defra, το Βρετανικό Υπουργείο Γεωργίας το οποίο δεσμεύτηκε να διατηρήσει τις ερασιτεχνικές ποικιλίες. Στην πραξη, λέει ο Adams, με τη νέα νομοθεσία,οι περισσότεροι από τους παραδοσιακούς σπόρους θα βγουν εκτός νόμου. "Αυτό σημαίνει ότι η συνήθεια να φυλάει ο αγρότης τους σπόρους μιας συγκομιδής για την επόμενη σπορά – ο ακρογωνιαίος λίθος της αειφόρου διαβίωσης - θα θεωρείται εγκληματική πράξη." Επιπλέον, λέει ο Gabel, ο νόμος αυτός "καταργεί τελείως την όποια ανάπτυξη μικρών μποστανιών στον κήπο κατοικιών σε όλη την Ευρωπαϊκή Κοινότητα", ώστε να επωφελούνται τα μονοπώλια που πουλάνε σπόρους.

Και τι κάνουν οι κυβερνήσεις, Adams επιμένει: " Χρόνο με το χρόνο παίρνουν υπό τον έλεγχο τους, και ένα διαφορετικό τομέα, μέχρι να μην υπάρχει πλέον κανένα περιθώριο ελευθερίας", σε σημείο " που να ζουν οι πληθυσμοί σε ένα καθεστώς δουλείας, μιας παγκόσμιας δικτατορίας ". Ο εφιάλτης φαίνεται πως γίνεται πραγματικότητα ", λέει ο Mike Adams. " Στο εξής, όποιος θέλει να παράγει τη τροφή του, θα θεωρείται εγκληματίας." Αυτό, καταλήγει ο Adams, σημαίνει απόλυτη κυριαρχία στην τροφική αλυσίδα. "Όλες οι κυβερνήσεις επιδιώκουν τον απόλυτο έλεγχο στις ζωές των πολιτών τους." Έτσι, σήμερα, "συνωμοτούν με τις πολυεθνικές εταιρείες, όπως η Monsanto," και είναι αποφασισμένες να απαλλοτριώσουν την πιο στοιχειώδη ελευθερία, δηλαδή, το δικαίωμα να παράγει ο καθένας την τροφή του. "Δεν θέλουν με κανένα τρόπο να υπάρχουν άνθρωποι που να καλλιεργούν οι ίδιοι τη τροφή τους."

πηγή: pergadi.blogspot.gr

Ναι ανόητε, για ένα πάρκο! (αναδημοσίευση)



Είναι τρελοί αυτοί οι Τούρκοι! Σκοτώνονται για ένα παλιοπάρκο, για μερικά δεντράκια ενώ από τη γωνία ξεπροβάλλει μεγαλοπρεπώς η ανάπτυξη με τα δώρα της. Τα Μall της, τα loft της, τους επενδυτές της!

Οι σκέψεις αυτές βασανίζουν τα κυβερνητικά στελέχη στην Ελλάδα που δεν μπορούν να αντιληφθούν πώς είναι δυνατόν ενώ η δυναμική διαμαρτυρία για τη σωτηρία ενός πάρκου πνίγηκε στο αίμα, οι γραφικοί πολίτες αντί να κρυφτούν στα σπίτια τους, βγήκαν κατά χιλιάδες σε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις σε δεκάδες τουρκικές πόλεις.

Και ακριβώς επειδή δεν μπορούν να το αντιληφθούν –όπως και άλλοι πολλοί- κάνουν σενάρια συνωμοσίας για το τι κρύβεται από πίσω. Για το ποιό είναι το βαθύτερο νόημα.

Γιατί τα κυβερνητικά στελέχη στην Ελλάδα - και όχι μόνον - δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι η καταστροφή του πάρκου Gezi στην πλατεία Ταξίμ για την υλοποίηση των φαραωνικών σχεδίων ανάπτυξης που προωθεί ο Ερντογάν με ΜΑΤ, ξύλο και χημικά - όπως και οι έλληνες όμοιοί του στη χώρα μας - είναι το ιδανικό πεδίο δράσης για να επιβληθεί με τον τσαμπουκά της ανεξέλεγκτης κρατικής βίας, η ξεπερασμένη και ανόητη πρόταση ανάπτυξης που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τις αυτονόητες επιταγές της εποχής.

Σας θυμίζει κάτι;

Η πρόταση ανάπτυξης που ο Ερντογάν έχει πάρει επάνω του και την προωθεί προσωπικά (αλήθεια σας θυμίζει κάτι από Ελλάδα;) προβλέπει την καταστροφή του πάρκου Gezi προκειμένου να κατασκευαστεί σε έκταση 35.000 τετραγωνικών μέτρων μια ρέπλικα των παλαιών οθωμανικών στρατώνων που οι αρχές άφησαν να καταρρεύσουν το 1940.

Στο κτήριο που θα οικοδομηθεί προβλέπεται να φιλοξενηθεί εμπορικό κέντρο αλλά και κατοικίες ενώ στην πλατεία Ταξίμ θα γίνουν κυκλοφοριακές ρυθμίσεις με βύθιση των δρόμων που οδηγούν στην πλατεία – σύμβολο της πόλης έτσι ώστε να μην χρησιμοποιείται για την κίνηση των οχημάτων. Αρχιτέκτονες, περιβαλλοντικές οργανώσεις και πολίτες από την πρώτη στιγμή που τα σχέδια είδαν το φως της δημοσιότητας αντέδρασαν στην πρόταση για την καταστροφή του πάρκου αλλά και την κατασκευή της ρέπλικας αφού πρόκειται για μια αρχιτεκτονικά ανόητη πρόταση.

Όπως λένε οι επιστήμονες, για ένα παλαιό - ιστορικό κτήριο νόημα έχει η αναστήλωσή του. Όταν, όμως, το κτήριο δεν υπάρχει, όταν έχει γκρεμιστεί και μετά από δεκαετίες στο ίδιο σημείο έχει διαμορφωθεί ένα πάρκο που χαρακτηρίζει την περιοχή, δεν έχει καμιά λογική η καταστροφή του για την οικοδόμηση ενός αντιγράφου. Για παράδειγμα – και μάλιστα ακραίο γιατί οι Οθωμανικοί στρατώνες δεν συγκρίνονται με τον Παρθενώνα- εάν η Ακρόπολη είχε γκρεμιστεί το 1940, θα είχε κάποιο νόημα η κατασκευή ενός αντιγράφου της το 2013, το οποίο μάλιστα θα λειτουργούσε ως εμπορικό κέντρο και chic κατοικίες; Ασφαλώς και όχι.

Την ίδια άποψη εξέφρασε τον Ιανουάριο και το αρμόδιο Διοικητικό Περιφερειακό Συμβούλιο για την Προστασία της Πολιτιστικής και Φυσικής Κληρονομιάς το οποίο απέρριψε την πρόταση καταστροφής του πάρκου για την κατασκευή αντιγράφου των στρατώνων. Παρά την αρνητική εισήγηση η κυβέρνηση Ερντογάν πήγε το θέμα στην Ύπατη Αρμοστεία για την Προστασία των Φυσικών Πόρων η οποία όπως αναμενόταν ανέτρεψε την απόφαση αυτή και ενέκρινε ένα μήνα μετά την ανοικοδόμηση του στρατώνα στο πάρκο Gezi.

Κι ύστερα εμφανίστηκαν οι μπουλντόζες και οι πολίτες που προσπάθησαν να τις σταματήσουν για να υπερασπιστούν το πάρκο και την κοινή λογική. Για να υπερασπιστούν μια άλλου τύπου ανάπτυξη που δεν είναι ταυτόσημη με την καταστροφή αλλά με τη σύνθεση, την προοπτική, την αντίληψη του χώρου και του χρόνου. Για να υπερασπιστούν τις αρχές του κοινωνικού διαλόγου και της κοινωνικής συναίνεσης απέναντι στο παράλογο του «αποφασίζουμε - διατάσσουμε - σκοτώνουμε» γιατί έτσι γουστάρουμε.

Η πρωτοφανής βίαιη αντίδραση των τουρκικών αρχών επιβεβαιώνει ότι αυτό που διακυβεύεται – όπως και σε αντίστοιχες περιπτώσεις στην Ελλάδα- είναι πολύ βαθύ και απόλυτα πολιτικό. Και ναι ανόητε, αυτό είναι το πάρκο Gezi, είναι το δάσος στις Σκουριές, είναι το Ελληνικό, είναι η έκταση του παλιού εργοστασίου Μουζάκη στην Ακαδημία Πλάτωνος.

«Κερδοσκοπώντας από τη φύση»: οι ξένοι ομιλητές στη σχετική συνέλευση του Alter Summit



Η συζήτηση θα γίνει to Σάββατο 8 Ιούνη, 9.30-12.30 το πρωί, και θα συμμετάσχουν ομιλητές από Ρουμανία, Γαλλία, Ιταλία, Φινλανδία και Πορτογαλία όπως γράφει η Κ. Κλοκίτη στην Αυγή της Κυριακής, χθες:

ALTER SUMMIT, εξορύξεις και μεγάλα έργα…




Η Εναλλακτική σύνοδος των Κινημάτων που θα γίνει στην Αθήνα 7 και 8 Ιούνη είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός διότι είναι η πρώτη ευρωπαϊκή συνάντηση οργανωμένων δυνάμεων των «από κάτω» από την αρχή της κρίσης. Είναι η πρώτη κοινή απάντησή μας στον πόλεμο που έχει κηρύξει το κεφάλαιο στις δυνάμεις της εργασίας σε μια πρωτοφανή προσπάθεια του να τα πάρει όλα: εισόδημα, δημόσια κοινά αγαθά, δικαιώματα, αξιοπρέπεια. Εργάζομενοι/ες, νέοι/ες, άνεργοι/ες, μετανάστες και μετανάστριες όλοι όσοι κατοικούμε εδώ και ζούμε από τη δουλειά μας βρεθήκαμε στο μάτι του κυκλώνα. Γίναμε το πειραματόζωο του ευρωπαϊκού καπιταλισμού προκειμένου να εγκαταστήσουν πολιτικές αρπαγής, κοινωνικής και οικονομικής διάλυσης και ταυτόχρονα πειθάρχησης και καταστολής. Ταυτόχρονα όμως εδώ γεννήθηκαν οι περισσότερες και πιο οργανωμένες αντιστάσεις και η πιο ριζοσπαστική αριστερά απ’ όλη την Ευρώπη. Οφείλουμε λοιπόν, και το Αλτερ Σάμιτ είναι ένα πρώτο βήμα, να οργανώσουμε περαιτέρω και με διεθνιστικά χαρακτηριστικά την αντίσταση και την αλληλεγγύη.


Oι ξένοι ομιλητές στην συνέλευση με θέμα «Κερδοσκοπώντας από τη φύση»
Στο Αλτερ Σαμιτ θα γίνουν και θεματικές συνελεύσεις. Μια από αυτές έχει τίτλο «Κερδοσκοπώντας από τη φύση». Η συζήτηση θα γίνει Σάββατο 8 Ιούνη 9.30-12.30 το πρωί, στο ΟΑΚΑ και θα επικεντρωθεί στις νεοφιλελεύθερες ιδεολογίες περί ανάπτυξης μέσω εξορύξεων και μεγάλων έργων και στους αγώνες στην ευρώπη ενάντια σ’ αυτή τη φιλοσοφία της λεηλασίας. Θα μιλήσουν εκπρόσωποι από τις επιτροπές αγώνα Χαλκιδικής ενάντια στα μεταλλεία, ο Mihnea Blidariu από την καμπάνια «Σώστε τη Rosia Montana” στη Ρουμανία όπου αναπτύχθηκαν αγώνες ενάντια στα ορυχεία χρυσού, η Aurélie Trouvé από την ATTAC Γαλλίας που θα μιλήσει για τους λαϊκούς αγώνες ενάντια σε μεγάλα έργα στη Γαλλία όπως το αεροδρόμιο Notre-Dame-des-Landes, ο Venere Anzaldi από τα σωματεία βάσης COBAS που θα μιλήσει για το κίνημα ΝΟ-TAV (τρένο) στην Ιταλία, ο Hannu Hyvonen από την καμπάνια STOP Talvivaara, στη Φινλανδία, όπου έγινε το μεγάλο ατύχημα στα ορυχεία και η Μαρίσα Ματίας ερευνήτρια στο πανεπιστήμιο της Κοϊμπρα της Πορτογαλίας που θα μιλήσει για τις εναλλακτικές σ’ αυτή την πολιτική της εμπορευματοποίησης και καταστροφής της φύσης


Όλες οι ειδήσεις για το Alter Summit

"Το Ταξίμ είναι η δική μας πλατεία": Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον τούρκικο λαό.


Σήμερα Δευτέρα 3 Ιουνίου στις 5:30 μ.μ. στην τουρκική πρεσβεία Βασ Σοφίας και Ρηγίλλης.

Έχει παρθεί πρωτοβουλία αριστερών ελληνικών, τουρκικών και κουρδικών οργανώσεων για συγκέντρωση αλληλεγγύης στον αγωνιζόμενο αδελφό λαό της Τουρκίας.

Ο μικρός Κεμάλ (αναδημοσίευση)

Το γλειφιτζούρι του φασισμού

από Τα Κακώς Κείμενα (http://kakoskeimena.net)
Πάνος Μουχτερός

“Θα δεις τι έχεις να πάθεις”. Λατρεύω να βλέπω τον τρόμο στα πρόσωπα των ανυπεράσπιστων ανθρώπων, όπως διαβάζουν αργά τις απειλές που ξεστομίζουν τα χείλη μου. Να ρουφάω ποσότητες από δύναμη μέσα από τα τρεμάμενα μάτια τους, καθώς με κοιτάνε παρακαλετά κι εύχονται κατά βάθος να μην εννοώ πραγματικά τα όσα λέω και πως κάνω τραβηγμένο χαβαλέ. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή είναι που η ευχαρίστηση μετατρέπεται αυτόματα σε ηδονή. Τότε είναι που διαπιστώνεις ότι υπάρχουν τόσα πλάσματα αδύναμα εκεί έξω, άτομα που θα κάτσουν να τους ρίξεις σφαλιάρες άπειρες, χωρίς καμιά ιδιαίτερη αντίδραση, παρά μόνο για να γυρίσουν και το άλλο τους το μάγουλο, έτσι όπως θα ταπεινώνονται μπροστά στην απόλυτη εξουσία σου. Έτοιμα θύματα που θα γίνουν το μικρό σου παιχνιδάκι για τις βαρετές ημέρες, όταν πλήττεις και θέλεις να δώσεις λιγάκι ενδιαφέρον στη ρουτινιάρικη την καθημερινότητα. Να κάθονται στα γόνατα και να νιώθεις ότι σε προσκυνάνε και προσεύχονται σε εσένα για να δείξεις έλεος, την ώρα που τα φτυσίματά σου μπλέκονται με τα δάκρυά τους και ανακαλύπτεις διαρκώς βαθύτερα ένστικτα και συναισθήματα, που μέχρι πριν αγνοούσες ότι υπήρχαν. Ναι, είναι πρωτόγονα και βίαια, όπως θα πούνε μερικοί ξερόλες επιστήμονες. Η βία δεν είναι όμως απαραίτητα λάθος. Ακόμα και στον εθνικό μας ύμνο την έχουμε για να την τραγουδάμε. Που με βια μετράει τη γη. Έτσι κι εγώ. Μετράω τους άλλους με τη βία που νιώθουν μόλις γνωρίσουν την όψη μου.

Εξάλλου, διδάχτηκα να είμαι ισχυρός και να σκληραγωγούμαι μέσα στο ίδιο μου το σπίτι, πολύ πριν κάτσω στα θρανία της ελεεινής μας εκπαίδευσης. Τότε που ο γέρος μου ερχόταν σουρωμένος και κοπάναγε τη μάνα μου στον τοίχο σαν χταπόδι κι εκείνη μούγκριζε και με κοιτούσε όταν τις έτρωγε με τον ίδιο τρόπο που με κοιτάνε όλα τα μαλακισμένα του κόσμου τόσα χρόνια. Τότε που αναποδογύριζε τα τραπέζια επειδή έπρεπε να γίνει σαφές ότι δεν μπορούσε το φαγητό να είναι μέτριο για έναν άντρα που ξεσκιζόταν όλη τη μέρα στη δουλειά και έφερνε ζεστό ψωμάκι σε αυτό το κωλόσπιτο και πως έπρεπε να πάρουμε όλοι το μάθημά μας για το καθετί εκεί μέσα. Τότε που με έβαλε να κουρέψω με το ψαλίδι τη μεγαλύτερη την αδελφή μου γιατί άργησε ένα βράδυ να γυρίσει πίσω και ξεχάστηκε σε κάποιο από εκείνα τα ξενέρωτα τα πάρτι που έκανε με τις ηλίθιες φίλες της. Τότε που εξοργισμένος, μόλις ήρθαν οι πρώτοι έλεγχοι με τις χαμηλές βαθμολογίες, πήρε όλα της τα σχολικά βιβλία και τα πέταξε από το μπαλκόνι στο δρόμο κι εκείνη έτρεχε με λυγμούς μέσα στα διερχόμενα αυτοκίνητα και τα μάζευε ένα-ένα, κλαίγοντας, καθώς βιβλία και κλάματα έπεφταν στην άσφαλτο ξανά. Μαθήματα αντοχής τα ονομάζαμε όλα αυτά. Με αυτόν τον τρόπο μαθαίναμε να αντέχουμε περισσότερο στις κακουχίες, γινόμασταν σκληροί απέναντι σε κάθε δοκιμασία. Απομακρυνθήκαμε σταδιακά από την πλευρά που βρίσκονταν τα πρόβατα, οι αμνοί και η σιωπή τους. Πήγαμε με το μέρος των λύκων. Και η δύναμή μας ακούστηκε στα πέρατα σαν ουρλιαχτό.

Τι να μου διδάξουν μετά από όλα αυτά τούτοι εδώ οι ανόητοι οι δασκαλίσκοι. Χαμπάρι δεν παίρνουν για όσα γίνονται κάτω από τη μύτη τους. Θρονιάζονται στη μικρή τους τη θεσούλα, ίσα-ίσα για να βγάλουν την ύλη και μετά εξαφανίζονται. Εμείς μένουμε όμως πίσω και επιβάλλουμε τη γνώση σαν αληθινοί ήρωες. Κρυβόμαστε μέσα στις τουαλέτες και ξάφνου εμφανιζόμαστε για μια ακόμα ένδοξη επίθεσή μας στα ανυποψίαστα παιδάκια που χασκογελάνε και στέλνουν γελοία μηνύματα στα ακριβά κινητά που τους πήρε δώρο η μαμάκα τους. Και τα παίρνουμε και τα σπάμε και τα κάνουμε χίλια κομμάτια για να καταλάβουν τα βλαμμένα ότι όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο ΥΛΗ και ότι οι άνθρωποι ξεπέφτουν γιατί έχουν χάσει την επαφή τους με την ουσία. Τους δείχνουμε το δρόμο προς την ελευθερία, το κάνουμε για το καλό τους, που να πάρει, θα έρθει μια μέρα που θα μας ευχαριστούν για όλες τις δοκιμασίες αυτές. Ναι, έπρεπε να διαδώσω παντού το βίντεο με την Αλεξάνδρα που έκατσε εχτές στα κρυφά και πηδήχτηκε στο γυμναστήριο του σχολείου, έπρεπε να γίνει αυτό για να νιώσει τις συνέπειες που έχουν οι λάθος επιλογές στη ζωή μας και ότι η πουτανιά πρέπει να θεραπεύεται στην αρχή της. Αυτό ήταν το σχέδιο εξαρχής, δοκιμάσαμε τη συναίνεσή της, είπε ναι σε όλα και στο πήδημα και στη βιντεοσκόπηση, έτοιμη δηλαδή για την πιάτσα αύριο, μεθαύριο. Και την ώρα που χτυπιόταν πάνω στα στήθη μου και με έγδερνε και νόμιζε ότι μπορούσε να με πονέσει, ένιωθα ότι είχα πράξει όπως ο καλύτερος πατέρας στη γη. Κλάψε, παιδί μου.

Είναι στιγμές που νιώθω ότι όλα αυτά είναι μέρος μιας επανάστασης. Ότι πάμε ενάντια σε ένα σύστημα σάπιο, σιχαμένο, που αδυνατεί να προστατέψει τα παιδιά του. Αυτοπροστατευόμαστε. Καθαρίζουμε την μπόχα. Και δεν κωλώνουμε να το διαδώσουμε παντού. Να το γράψουμε τις νύχτες στους τοίχους με συνθήματα. ΑΛΒΑΝΟΣ ΚΑΛΟΣ, ΜΟΝΟ ΝΕΚΡΟΣ. Τι κοιτάς έτσι, ρε; Ναι για τη φάρα σου μιλάω, έχετε μολύνει τον ιερό τούτο τόπο, αναπνέουμε βρώμα εξαιτίας σας, τι κι αν γεννήθηκες εδώ ρε σπασίκλα, Έλληνας γεννιέσαι δεν γίνεσαι, κι εσύ μπάσταρδος γεννήθηκες και μπάσταρδος θα μείνεις, βάλτο καλά μέσα στο βρασμένο μυαλό σου. Τι με νοιάζει που το σόι σου όλο κουβαλήθηκε εδώ και δουλεύετε δήθεν για το καλό της χώρας, άσε τις δικαιολογίες και άκου. Από εδώ και πέρα θα ακούς μόνο και δεν θα μιλάς. Οι καταστάσεις αλλάξανε. Παίρνουμε τη χώρα μας πίσω. Η αρχή γίνεται από αυτό εδώ το σχολειό. Γι’ αυτό βλέπεις και αυτά τα ωραία τατουάζ επάνω στα γυμνασμένα μπράτσα μας. Είμαστε οι στρατιώτες της Οργής, είμαστε οι σύγχρονοι 300 του Λεωνίδα, που να ξέρεις εσύ από αυτά, εσύ δεν έχεις ιστορία, εσύ ήσουν ποντίκι που κρυβόταν στις σπηλιές για αιώνες και ήρθες τώρα να φας από το τυράκι το δικό μου και των αδελφών μου. Αλλά σήμερα πιάστηκες στη φάκα, έτσι όπως σε έχουμε δέσει και σε ρίχνουμε στην κατηφόρα να κυλιέσαι, ψοφίμι ψόφιο. Πολύ γουστάρω να σε πιάσουμε όλοι έτσι και να σε πετάξουμε στη θάλασσα, να δούμε αν θα μπορέσεις να ζητήσεις ξανά πίσω τη χώρα μας. ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ!

Μπαίνει, επιτέλους, μια τάξη. Ακόμα και στην ίδια την τάξη. Πόσο εκνευρίστηκα τις προάλλες με εκείνη την ηλίθια την καθηγήτρια που τόλμησε να μας πει τους στίχους εκείνου του πούστη που ούτε το όνομά του δεν θέλω να πω και που είχε για τίτλο τον Κεμάλ. Αν είναι δυνατόν, πήγε να μας διδάξει κάτι που είχε μέσα το φονιά των παππούδων μας, υποτίμησε τόσο πολύ τη δύναμή μας, μας έκανε να αισθανθούμε λαός ηττημένος. Έπρεπε να αναλάβω για μια ακόμη φορά το βάρος και την ευθύνη που μου αναλογούσε. Την περιμέναμε μετά το σχόλασμα και αφού φρακάραμε τις πόρτες, μπούκαρα στο γραφείο της και, χωρίς να το καταλάβει, της έβαλα το μαχαίρι στον ευαίσθητο λαιμουδάκο της. Ο ιδρώτας της έσταζε μέχρι κάτω κι έτρεμε γνωρίζοντας ότι δεν αστειευόμουν. Της είπα να ανοίξει το στοματάκι της κι έβαλα μέσα την κοφτερή λεπίδα για να μην μπορεί να το κλείσει και να μένει έτσι, εκεί, με την αίσθηση του φόβου μόνιμα ανάμεσα στα δόντια της. Έκανα σήμα στα υπόλοιπα αδέλφια και ξεκουμπώσανε τα παντελόνια τους. Τη γυρίσαμε μπρούμυτα και όλοι ανακουφιστήκαμε πάνω στο πρόσωπό της. Έτσι, καθώς είχε σχεδόν λιποθυμήσει έπρεπε να ολοκληρώσω την επική αυτή νίκη με το στίγμα του μαχητή. Έπρεπε να της υπενθυμίσω ποιος είμαι. Από που ερχόμουν. Από ποια οικογένεια. Με ποιες αξίες. Με ποια ιδανικά. Για να μη με ξεχάσει ποτέ. Και πήρα το μαχαίρι. Και ξέσκισα τα ρούχα της. Και χάραξα λέξεις πάνω στη γυμνή πλάτη της. Σκάλισα μέσα στο αίμα την υπογραφή μου.

Φασίστας από κούνια.

Κυριακή 2 Ιουνίου 2013

Generation z (αναδημοσίευση)


από ΚΙΜΠΙ (http://kibi-blog.blogspot.gr/)
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Επενδυτής την 1/6/2013

Κάποιοι μιλούν ήδη για τον «νεοκεϊνσιανό» που ξύπνησε εντός του Σόιμπλε. Οσονούπω θα δουν στη Μέρκελ μια μακρινή απόγονο της Λούξεμπουργκ, στον Ολάντ έναν Γράκχο Μπαμπέφ του 21ου αιώνα και στον Μπαρόζο τη μετενσάρκωση του «βασιλιά Λουντ», χωρίς απαραίτητα να καταστρέφει μηχανές και κομπιούτερ.Εντάξει. Όλα αυτά είναι υπερβολές, χοντροκομμένο χιούμορ. Αλλά η αλήθεια είναι πως υπάρχει κάτι παράξενο στην ατμόσφαιρα της Ευρώπης. Μια μοβ-ροζ αιθαλομίχλη ανησυχίας. Δεν μας είχαν συνηθίσει, τουλάχιστον την τελευταία τριετία, οι Ευρωπαίοι ηγέτες σε δηλώσεις ευαισθησίας για τους νέους που τους καταπίνει η ανεργία, για τον κίνδυνο να δημιουργήσουν μια χαμένη γενιά. Πολύ περισσότερο οι Γερμανοί ηγέτες, που μέχρι προ ολίγων μηνών μιλούσαν με ψυχραιμία, σχεδόν με κυνισμό για τις οδύνες που απαιτεί η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Τώρα, ο Σόιμπλε ψελλίζει χωρίς να τραυλίζει τη λέξη «επανάσταση». 

Η αλήθεια είναι ότι ούτε η Ευρωζώνη ούτε η Ε.Ε. βρέθηκαν μέχρι τώρα μπροστά σε τέτοια μεγέθη ανεργίας, ιδιαίτερα νεανικής. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες βρίσκονται μπροστά σε μια αχαρτογράφητη περιοχή, με άγνωστα κοινωνικά και πολιτικά φορτία. Προφανώς κάποιες ανησυχητικές συνάψεις έχουν εντοπίσει ανάμεσα στους εξαγριωμένους νεαρούς ισλαμιστές με τις μασέτες στο Λονδίνο, τους νέους μετανάστες - πυρπολητές της Στοκχόλμης, τους σιωπηλούς νέους ανέργους της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, ακόμη και στους νέους που πυκνώνουν ανυποψίαστοι τις τάξεις νεοναζιστικών μορφωμάτων σε όλη την Ευρώπη. Το δεδομένο είναι ότι ανάμεσα σε όλους αυτούς το λεγόμενο «ευρωπαϊκό ιδεώδες», που δεν υπόσχεται πια τίποτα το ιδεώδες, ξεφτίζει επικίνδυνα και ταχύτατα. Επομένως, η ευρωπαϊκή ελίτ έχει μπροστά της κυριολεκτικά μια χαμένη γενιά. Χαμένη πολιτικά, κοινωνικά και παραγωγικά.Στο παρελθόν, πριν από την ευρωπαϊκή ενοποίηση, το πρόβλημα αυτό λυνόταν δραστικά με τους πολέμους. Οι ευρωπαϊκές ολιγαρχίες, πρωτίστως η γερμανική, η γαλλική και η βρετανική, έριχναν τον περίσσιο ανθό των χωρών τους, τους νέους, στα πεδία των μαχών και καθάριζαν. 18 εκατομμύρια νεκροί στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πάνω από 72 εκατομμύρια στον Β΄, με τη νεολαία να υπερβαίνει το ήμισυ του αιματηρού απολογισμού, έδωσαν τη ριζική λύση στα προβλήματα «κατάρτισης», «κινητικότητας», «απασχολησιμότητας» των νέων ανέργων και «χρηματοδότησης» των νέων θέσεων εργασίας. Οι χαμένες γενιές ξαναβρίσκονταν εις τα αιωνίους μονάς και οι επιζώντες γίνονταν η βάση της επανεκκίνησης της οικονομίας. Μπορεί, μάλιστα, βάσιμα να υποστηρίξει κανείς ότι ένα από τα κίνητρα της ευρωπαϊκής ενοποίησης μεταπολεμικά ήταν η έλλειψη φρέσκου εργατικού δυναμικού, ιδιαίτερα στις κεντρικές χώρες. Η ιστορία της ευρωπαϊκής ενοποίησης είναι, κατά κάποιο τρόπο, και ιστορία των τεράστιων μεταναστευτικών ρευμάτων από την περιφέρεια στο κέντρο της Ευρώπης, όπου τα κεφάλαια του Σχεδίου Μάρσαλ και της ανοικοδόμησης διψούσαν για εργατικά χέρια. Καλώς ή κακώς, αυτό εξασφάλιζε τη διαρκή μεγέθυνση των ευρωπαϊκών οικονομιών με σχεδόν πλήρη απασχόληση ή οριακή ανεργία, αύξηση μισθών, κοινωνική και πολιτική συναίνεση που μόνο στα τέλη της δεκαετίας του ’60 αμφισβητήθηκε ριζικά, και μάλιστα από μια νεολαία που κάθε άλλο παρά προοριζόταν για χαμένη γενιά. 

Η συνθήκη αυτή που κρατούσε την Ευρώπη σε μια μακρόχρονη πολιτική και κοινωνική ισορροπία έχει αλλάξει ριζικά. Και δεν άλλαξε αυθόρμητα ή τυχαία. Αυτό που τρομάζει σήμερα τον «νεοκεϊνσιανό» Σόιμπλε ή τον «λουδίτη» Μπαρόζο είναι αποτέλεσμα της επιλογής τους να στρέψουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια δημόσιας και ιδιωτικής δαπάνης από την πραγματική οικονομία στην εικονική, στη χρηματοπιστωτική. Για να κλείσουν «ειρήνη» με τις αγορές επέλεξαν τον «πόλεμο» με τις κοινωνίες. Πρωτίστως με τις νέες, χαμένες γενιές των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Η βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή που επιβλήθηκε στις χώρες του Νότου, και όχι μόνον, είναι μέγεθος ευθέως ανάλογο με την ανεργία των νέων, που μετριέται από το μέσο 25% στην Ευρωζώνη μέχρι το εξωφρενικό 65% στην Ελλάδα.Είκοσι εκατομμύρια νέοι έως 24 ετών, με τα πτυχία και τα πιστοποιητικά υπό μάλης, περιφερόμενοι άπρακτοι και χωρίς ένα ελάχιστο σχέδιο για το μέλλον είναι ένα επικίνδυνο κοινωνικό και πολιτικό φορτίο για τις ευρωπαϊκές ηγεσίες. Αλλά, ταυτόχρονα είναι και ένας μοχλός επαναδιατύπωσης του «ευρωπαϊκού ιδεώδους». Όσοι βλέπουν τον Κέινς, τον Μαρξ ή τη Ρόζα πίσω από τη ρητορική του Σόιμπλε, του Μοσκοβισί και του Μπαρόζο καλύτερα να φορέσουν τα γυαλιά πρεσβυωπίας τους. Η ανεργία ήταν πάντα μέγεθος που επηρέαζε τη διαμόρφωση του κόστους εργασίας. Τώρα, χρησιμοποιείται επιπλέον ως μέσο κοινωνικής μηχανικής για ν’ αλλάξουν τα πάντα στην αγορά εργασίας, στις κοινωνικές σχέσεις, αλλά και στις σχέσεις ανάμεσα στις γενιές. 

Το τρίπτυχο χρηματοδότηση, κατάρτιση και κινητικότητα που προβάλλεται ως πανάκεια για την απορρόφηση των νέων ανέργων στην Ευρώπη, οι τεχνικές της «απασχολησιμότητας» που είχε εισηγηθεί ο «εκσυγχρονιστής» Σημίτης και της flexicurityπου πολύ προ της κρίσης είχε υιοθετήσει η Ε.Ε. είναι ένα γιγάντιο πείραμα «κοινωνικού προγραμματισμού» της νέας γενιάς. Θυμίζει πολύ το φανταστικό «Θαυμαστό, καινούργιο κόσμο» του Άλντους Χάξλεϊ, μόνο που εδώ λείπει ο γενετικός και βιοτεχνολογικός προγραμματισμός. Ενδεχομένως δεν θα έχουμε έμβρυα του σωλήνα προορισμένα να γίνουν ηλίθιοι σκλάβοι Ε ή πανέξυπνοι επιστήμονες και τεχνικοί Α. Αλλά ίσως η ίδια η ανεργία και η μακρόχρονη, οδυνηρή παραμονή σ’ αυτήν αποδειχθεί το «φάρμακο που θα κάνει τους ανθρώπους να λατρέψουν τη δουλικότητά τους», όπως είχε προβλέψει ο ίδιος ο Χάξλεϊ. Κι αυτούς τους νέους όρους δουλικότητας διαμορφώνουν σήμερα οι ευρωπαϊκές ελίτ, εκπαιδεύοντας μια γενιά υψηλών προσόντων και ελάχιστων απαιτήσεων.Εμφανίζεται σαν κάτι φυσιολογικό, σαν ευκαιρία, σαν γενναιοδωρία. Αλλά δεν είναι. Νέοι επιστήμονες με βαρείς τίτλους σπουδών μεταναστεύουν. Άνθρωποι με υψηλή ειδίκευση και σημαντικές δεξιότητες επανακαταρτίζονται, κι αυτό μπορεί να τους ξανασυμβεί αρκετές φορές στη ζωή τους. Παίζουν στα δάκτυλα τις νέες τεχνολογίες, μιλούν δυο και τρεις γλώσσες, αφομοιώνουν ταχύτατα νέες μεθόδους και τεχνικές, αλλά μπορεί να περάσουν άπειρες εμπειρίες μαθητείας, από τον ένα κλάδο στον άλλο, από το ένα αντικείμενο στο άλλο. Θα περάσουν τουλάχιστον το ένα τρίτο του εργάσιμου βίου τους σε μια αίθουσα αναμονής, με υποαπασχόληση, mini jobs, κινητικότητα, ανασφάλεια, μισθολογική αστάθεια. Θα είναι η generation z, που θα σπρώχνει τις προηγούμενες γενιές, τις generation x και y, τη γενιά των baby boomers στην άτακτη έξοδο από την αγορά εργασίας και από την ομπρέλα ενός συστήματος κοινωνικής προστασίας όλο και χαμηλότερου επιπέδου. Η αλληλεγγύη γενεών που υποδύεται πως ζητεί από τους Ευρωπαίους ο «νεοκεϊνσιανός» Σόιμπλε και οι λοιποί «κοινωνικοί μηχανικοί» δεν είναι παρά η εγκαθίδρυση ενός ακήρυκτου, αθόρυβου κι αέναου πολέμου γενεών, με κάθε νέα γενιά να φυτοζωεί πάνω στα ερείπια της προηγούμενης. 

Τώρα, αν αυτή η νέα συνθήκη «προόδου» που υπόσχεται η ευρωπαϊκή ελίτ θα σώσει τη «χαμένη γενιά» και θα αποτρέψει την «επανάστασή» της που τόσο φοβάται ο Σόιμπλε, πολύ αμφιβάλλω. Αντιθέτως, έχει όλα τα συστατικά κατακερματισμού, κοινωνικής αποδόμησης και διάλυσης της Ευρώπης.

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ
«Αναρωτιέμαι», είπε ο Άγριος, «γιατί ενώ μπορείτε να βγάλετε από τις φιάλες ό,τι σχεδόν θέλετε, δεν τους φτιάχνετε όλους Άλφα Δύο Συν;».

Ο Μουσταφά Μοντ γέλασε. «Διότι το θέλουμε το κεφάλι μας. Πιστεύουμε στην ευτυχία και τη σταθερότητα. Μια κοινωνία με Άλφα μόνο θα ήταν σίγουρα ασταθής και δυστυχισμένη. Για φανταστείτε ένα εργοστάσιο επανδρωμένο με Άλφα, δηλαδή άτομα καλής κληρονομικότητας, αλλά όχι συγγενικά και έτσι προκαθορισμένα ώστε να μπορούν, σε συγκεκριμένα πλαίσια, να αποφασίζουν ελεύθερα και να αναλαμβάνουν ευθύνες. Φανταστείτε!».
Ο Άγριος προσπάθησε, δίχως να τα καταφέρει.

«Είναι εντελώς παράλογο. Ένας εμφιαλωμένος Άλφα με ανάλογα προκαθορισμένα εξηρτημένα αντανακλαστικά, αν είχε να κάνει την εργασία ενός Έψιλον Ημι-Ηλίθιου, θα τρελαινόταν, θα τα έσπαγε όλα. Οι Άλφα είναι κοινωνικοί μόνο όταν κάνουν την εργασία που τους αντιστοιχεί. Μόνο ένας Έψιλον μπορεί να κάνει τις θυσίες που κάνουν οι Έψιλον. Απλούστατα γιατί γι’ αυτόν δεν είναι θυσίες, Βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο των απαιτήσεων. Ο προκαθορισμός τού έθεσε την τροχιά της μελλοντικής του πορείας. Το μέλλον του είναι προδιαγεγραμμένο. Αφού βγει από τη φιάλη, ουσιαστικά παραμένει εμφιαλωμένος σε μια άλλη, αόρατα σχηματισμένη από εμβρυακές καθηλώσεις. Ο καθένας φυσικά», είπε με ύφος στοχαστικό ο Διαχειριστής, «περνάει τη ζωή του μέσα σε μια φιάλη. Μόνο που για τους Άλφα είναι αναλογικά θεόρατη. Θα υποφέραμε αν τα πλαίσια ήταν πιο περιορισμένα. Δεν γίνεται να βάλουμε στις φιάλες των κατώτερων τάξεων συνθετική σαμπάνια των ανώτερων τάξεων. Το πείραμα της Κύπρου το απέδειξε».

Άλντους Χάξλεϊ, «Ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος»

Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

Η κραυγή που δεν έβγαλα (αναδημοσίευση)



Η Κατερίνα μού έστειλε σήμερα με μέηλ το παρακάτω κείμενο, το οποίο περιγράφει ως την κραυγή που δεν έβγαλε.

Και μόνο στην εικόνα που περιγράφει ανατρίχιασα σύγκορμος. Γι’ αυτό έφυγα από το κέντρο της Αθήνας το 2010, για να μην εξοικειωθώ με την κατάντια και το τέρας. Την κατάντια που φαινόταν πως έρχεται ολοταχώς και το τέρας που ήταν ήδη γνωστό πως υπάρχει μέσα μας. Γι’ αυτό και δεν μπορώ να πηγαίνω στην Αθήνα πλέον. Για να μη βλέπω τους προγραμματισμένους καταναλωτές να περπατάνε σαν μηχανές άψυχες.

Σταματάω εδώ και δημοσιεύω την κραυγή της Κατερίνας:

Μια κοινωνία ζόμπι

Ως συνήθως, για να πάω στη δουλειά μου, στο κέντρο της Αθήνας, περνάω πάνω από ανθρώπινα ράκη, στοιβαγμένα δεξιά κι αριστερά στα πεζοδρόμια, που εκλιπαρούν για ένα κομμάτι ψωμί. Τους έχω μάθει πλέον με τ’ όνομά τους και έχω συνηθίσει την παρουσία τους στους δρόμους της Αθήνας, στα νέα τους χαρτόσπιτα και δε σοκάρομαι πια, όπως στην αρχή.

Έχω γνωρίσει και δυο τρεις ανθρώπους, που κατάφεραν να αναπτύξουν αντισώματα στην επικίνδυνη αυτή αρρώστια της αποχαύνωσης και κατά κάποιο τρόπο τους έχουμε «υιοθετήσει» και όσο μπορούμε, τους φροντίζουμε: τον Παύλο, τον Τζούμα, που τον τελευταίο καιρό τον έχω χάσει και πολύ ανησυχώ μη βρίσκεται σε κανά στρατόπεδο συγκέντρωσης, τον Αλί, που επίσης τον έχω χάσει και όταν τον πρωτοείδα ξαπλωμένο κι ανήμπορο στα σκαλιά της καθολικής εκκλησίας στην Πανεπιστημίου, χτυπημένο, σκελετωμένο και εξαθλιωμένο έπαθα σοκ, τον Αντώνη, που πριν 5 μήνες έχασε σπίτι και δουλειά, τον Γιώργο με το σκύλο του που πριν κάποιους μήνες οι άνθρωποι του δήμου, σε μια από τις εφόδους εκκαθάρισης του Καμίνη, του πέταξαν όλα του τα υπάρχοντα, μαζί με τα πολύτιμα βιβλία του, γιατί, λέει, ενοχλούσε!!!

Ενοχλούσε την πολύ όμορφη και χαρωπή εικόνα της πόλης. Μιας πόλης ασφυκτικής. Μιας πόλης με άκρως αντιφατικά αλλά παράλληλα σύμπαντα. Μιας πόλης που αναδύει έντονα τη μυρωδιά της σαπίλας, όσο κι αν κάποιοι ειδήμονες προσπαθούν μάταια να την καλύψουν με άρωμα αναπτυξιακό. Μιας πόλης που σε σκοτώνει καθημερινά, λίγο λίγο, βασανιστικά, σαν την ηρωίνη. Εκεί βρίσκονται όλοι λοιπόν. Σύνταγμα και πέριξ.

Σήμερα όμως, στα σκαλιά της εξόδου από την πλευρά της Μεγάλης Βρετάνιας, ήταν σωριασμένος ένας άνθρωπος, πρώτη φορά τον είδα, φανερά ταλαιπωρημένος από κακουχίες και κακοποιήσεις, που έκλαιγε σχεδόν κι εκλιπαρούσε για ένα κομμάτι ψωμί. Τα ζόμπι, ταμπουρωμένα μέσα στα κουστούμια και τα ταγιέρ της απάθειας, ανέβαιναν τις σκάλες ατάραχα, όπως μόνο τα ζόμπι ξέρουν να κάνουν. Έχω εξοικειωθεί κάπως με τη δυστυχία και την εξαθλίωση, αυτό είναι εξάλλου, που θέλει το σύστημα, ούτως ή άλλως, να εμπεδώσεις ότι μη τυχόν και κουνηθείς γιατί η μοίρα σου κι εσένα θα είναι αυτή. Κι όταν λέω έχω εξοικειωθεί, εννοώ με την εικόνα. Με τα ζόμπι όμως, όχι. Κι ούτε πρόκειται. Με εξαγριώνουν. Εννοώ ότι πια δε διαλύομαι όταν έρχομαι αντιμέτωπη με αυτή την κατάντια. Δεν αρρωσταίνω και δε μου έρχεται εμετός. Προφανώς έχω αποκτήσει αντισώματα. Διαφορετικά, δεν επιβιώνεις. Αν και ποτέ πια δεν τρώω κάτι στο δρόμο περπατώντας. Νιώθω ένοχη.

Όμως, σήμερα δεν άντεξα. Δεν ξέρω πως κρατήθηκα να μη φωνάξω. Όχι επειδή δεν άντεξα το θέαμα της παντελούς ισοπέδωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, όχι γι’ αυτό. Είπαμε, το σύστημα φροντίζει επιμελώς να σε σκληραγωγεί, θες δε θες, αργά ή γρήγορα, το αντέχεις. Σήμερα λοιπόν, δεν άντεξα αυτό ακριβώς: τη βαριάς μορφής, μη αναστρέψιμη, αρρωστημένη απάθεια. Δεν ξέρω πως συγκρατήθηκα να μην ουρλιάξω. Δεν ξέρω πως συγκρατήθηκα να μην επιτεθώ στον κόσμο που ανέβαινε τα σκαλιά τυφλός, μουγκός, αναίσθητος και βαλσαμωμένος ως το τελευταίο του κύτταρο. Αλήθεια, δεν ξέρω τι με κράτησε. Ίσως το αίσθημα της αυτοσυντήρησης.

Σε μια κοινωνία που στους δρόμους είμαστε οι ίδιοι και οι ίδιοι κάθε φορά, σε μια κοινωνία που ψυχορραγεί χωρίς να το έχει πάρει χαμπάρι, σε μια κοινωνία που ακόμα και τώρα ψάχνει κούτσα κούτσα να βολευτεί, και δε βαριέσαι, «έχει ο θεός», σε μια κοινωνία που περιμένει στωικά και υπομονετικά το νέο «Μεσσία», σε μια κοινωνία που δεν έχει βαρεθεί να σώζεται, σε μια κοινωνία που δε γουστάρει να σωθεί, σε μια κοινωνία υποκουλτούρας και τηλεαυνανισμού, σε μια κοινωνία που δεν αγανακτεί με τον ίδιο της τον εαυτό, σε μια κοινωνία ζόμπι λοιπόν, τι περιμένεις; Να ξυπνήσει; Από τι; Γιατί; Πότε; Πως;

Όχι, δε μου φταίνε τα κόμματα ούτε τ’ αποκόμματα. Δε μου φταίει η Τρόικα. Δε μου φταίνε οι προδότες. Ούτε τα λαμόγια. Δε μου φταίει η Αριστερά. Ούτε καν οι φασίστες. Μου φταίω εγώ. Μου φταις εσύ.

Κ.

Η μεθοδευόμενη εξαφάνιση των φυσικών σπόρων


Ήταν απλά θέμα χρόνου οι ελληνικές ντόπιες ποικιλίες σπόρων να βρεθούν στο στόχαστρο της επίθεσης, όπως αυτή εξαπολύεται με την μορφή του κλεισίματος της Τράπεζας Διατήρησης Γενετικού Υλικού.

Η αλήθεια είναι ότι γενικά η συγκυρία δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερη για τις φυσικές, ντόπιες ποικιλίες σπόρων σε παγκόσμιο επίπεδο, οι οποίες με κάθε τρόπο επιχειρείται να εξαφανιστούν και να κυριαρχήσουν όχι απλά τα …υβρίδια αλλά οι γενετικά τροποποιημένοι σπόροι.

Με τον ίδιο τρόπο που…. μέσα σε μόλις 3-4 δεκαετίες οι φυσικές τροφές ξεχάστηκαν σχεδόν εντελώς και μπήκαν στο περιθώριο και οι άνθρωποι πλέον τρέφονται με επεξεργασμένες τροφές γεμάτες κάθε είδους δηλητήρια, με αντίστοιχο τρόπο προχωράει ραγδαία και η εξαφάνιση των φυσικών σπόρων.

Το σχέδιο έχει σε μεγάλο βαθμό ολοκληρωθεί (5 εταιρείες ελέγχουν το εμπόριο σπόρων) και προωθείται με συντονισμένη εκστρατεία των εταιρειών βιοτεχνολογίας, των διεθνών νεοταξικών οργανισμών (με τα ολοκληρωτικά τους νομοθετήματα codex alimentarious, agenda 21) και των κυβερνήσεων πιόνια τους (με νόμους όπως ο S.510 στις ΗΠΑ).
Η νέα τάξη δείχνει μια πρωτοφανή εμμονή να επιβάλλει τους γενετικά τροποποιημένους (GMO) σπόρους και οργανισμούς με κάθε τρόπο, σε σημείο πλέον οι «ανθρωπιστικές» της επεμβάσεις να γίνονται με αυτόν ως έναν από τους κυρίαρχους λόγους.

Γνωρίζουμε ότι στο Ιράκ ένας από τους πρώτους νόμους που πέρασε το κατοχικό καθεστώς ήταν η απαγόρευση στους αγρότες να διατηρούν σπόρους για να ξανασπείρουν την νέα σοδειά, όπως γινόταν για χιλιετίες.

Και όταν αυτό αφορά την περιοχή της αρχαίας Μεσοποταμίας από όπου ξεκίνησε η γεωργία πριν 10 χιλιάδες χρόνια, τότε μια τέτοια ενέργεια είναι πολύ περισσότερο μια ξεκάθαρη δήλωση της νέας τάξης γιατο τέλος της γεωργίας και της τροφής όπως την ξέραμε.

Μέσα από την επιθετική και παραπλανητική δράση των εταιρειών βιοτεχνολογίας, οι γενετικά τροποποιημένες καλλιέργειες έχουν τώρα εξαπλωθεί σε πάνω από 25 χώρες, έναντι μόλις 3 χωρών (ΗΠΑ, Καναδάς, Αργεντινή) μέχρι πριν λίγα χρόνια.

Χαρακτηριστικό και τραγικό παράδειγμα η Ινδία, όπου μέσω της εξαπάτησης των μικρών αγροτών για μεγαλύτερες σοδειές, αυτοί χρεώθηκαν για να αγοράσουν γενετικά τροποποιημένους σπόρους οι οποίοι όμως είχαν πολύ χειρότερη απόδοση από τις δικές τους ντόπιες ποικιλίες.

Το αποτέλεσμα είναι οι χιλιάδες αυτοκτονίες αυτών των αγροτών. Και η ΕΕ, το άλλοτε «ισχυρό» προπύργιο ενάντια στα μεταλλαγμένα, τώρα φαίνεται καθαρά τι ρόλο έπαιζε όλα αυτά τα χρόνια, αφού με συγκεκριμένα νομοθετήματα υποσκάπτει πλέον ενεργά την σταθερή αποστροφή των Ευρωπαίων πολιτών απέναντι στους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς.
Ένα ακόμη ύποπτο στοιχείο είναι ότι οι ίδιες οι εταιρείες που προσπαθούν με απόλυτη μανία να μας επιβάλλουν τα μεταλλαγμένα, φέρονται να έχουν χρηματοδοτήσει την παγκόσμια κιβωτό των σπόρων στο Σβαρμπαλντ της Νορβηγίας.

Γιατί άραγε θα πρέπει να ταϊστεί η ανθρωπότητα με μεταλλαγμένα, με κάτι δηλαδή αφύσικο το οποίο δεν είναι τροφή, ενώ οι φυσικοί σπόροι θα είναι όλοι μαζεμένοι και υπό τον έλεγχο τους;
Τι άραγε σχεδιάζουν και τι διακυβεύεται με την τροφή μας και την επιβίωση μας; Όμως ας επανέλθουμε στην Ελλάδα, για την οποία ακούμε συνήθως να λέγεται ότι όλα αυτά που τώρα υφίσταται, είναι ένα μεγάλο πείραμα της νέας τάξης, το οποίο αναμένεται να εφαρμοστεί και αλλού αν πετύχει.

Τίποτε δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα από όσο αυτή η άποψη. Και αυτό γιατί στην Ελλάδα δεν γίνεται κανένα πείραμα.
Στην Ελλάδα εφαρμόζεται ηδοκιμασμένη λύση σε πάνω από 30 χώρες στον κόσμο με συμβολικότερη περίπτωση αυτήν της Αργεντινής.
Αν θέλουμε να σώσουμε ότι μπορεί να σωθεί, ας μελετήσουμε προσεκτικά τι έγινε εκεί και πως η Αργεντινή από πλούσια και αυτάρκης χώρα βρέθηκε να πεινάει, να έχει ιδιωτικοποιηθεί ο πλούτος της και το νερό της και να τρώει μεταλλαγμένα.

Αυτή είναι η κληρονομιά του ΔΝΤ και εκεί σκοπεύουν να οδηγήσουν κι εμάς αν δεν μπλοκαριστούν από έξυπνες δικές μας πρωτοβουλίες, οι οποίες έχουν ήδη εμφανιστεί σε τοπικό επίπεδο, όμως θα πρέπει να επεκταθούν σε κάθε πλευρά της ζωής μας και πρώτιστα στον έλεγχο της τροφής.
Ας μην γελιόμαστε η τροφή μας είναι ήδη σοβαρότατα αλλοιωμένη και τα μεταλλαγμένα είναι ήδη εδώ σε κάποιο ποσοστό: στις μεταλλαγμένες ζωοτροφές που δίνονται στα ζώα, στην γλυκαντική ουσίαασπαρτάμη, η οποία προέρχεται από μεταλλαγμένο βακτήριο και είναι τοξική, και ποιος ξέρει που αλλού, αφού δεν υπάρχει σήμανση και έλεγχος.

Η κατάσταση είναι πάρα, μα πάρα πολύ σοβαρή και ανεξάρτητα από το αν το έχουμε αντιληφθεί ή όχι, το πρώτο βήμα άλωσης της τροφής μας έχει γίνει. Αν αύριο έκαναν το τελικό βήμα και προσπαθούσαν να μας επιβάλλουν την καλλιέργεια μεταλλαγμένων σπόρων, θα υπήρχε άραγε η απαιτούμενη γενική κατακραυγή και ενεργοποίηση ή θα πέρναγε κι αυτό όπως όλη η μέχρι τώρα κομπίνα του ψευδοχρέους;

Το ζήτημα της τροφής είναι κορυφαίας και ζωτικής σημασίας και δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο ζήτημα, όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για δήθεν άλλες προτεραιότητες. Είναι το πρωτεύον γιατί έχει να κάνει με την υγεία και την επιβίωση, και ειδικά για την Ελλάδα, έχει να κάνει με την αυτάρκεια μέσω της βιοποικιλότητας, και την διατροφική ασφάλεια μας με φρέσκια, αγνή, φυσική τροφή.

Επίσης είναι το πρωτεύον γιατί τελικά η τροφή έχει να κάνει με τον έλεγχο του μυαλού μας, αφού ουσιαστικά μέσω αυτής επιχειρούν και καταφέρνουν να μας κάνουν να συναινέσουμε με το δικό τους σκεπτικό αντίληψης των πραγμάτων, το οποίο όμως αντανακλά τα δικά τους και μόνο συμφέροντα. Με την «πράσινη επανάσταση» μας έκαναν να συναινέσουμε και να αποδεχθούμε ότι αυτό που θα τρώμε θα περιέχει δηλητήρια (φυτοφάρμακα).

Με την βιομηχανική εκμετάλλευση των ζώων μας έκαναν να συναινέσουμε στην καταπίεση των άλλων αισθανόμενων όντων του πλανήτη και έτσι τελικά και εμάς των ίδιων. Τώρα με την «επανάσταση της βιοτεχνολογίας» μας παραπλανούν να συναινέσουμε, ούτε λίγο ούτε πολύ, στο ίδιο το τέλος της ζωής, πάντα μέσα από τις γνωστές, απατηλές κενολογίες περί ασφάλειας, αντιμετώπισης της πείνας, κλπ.

Με απλά λόγια λοιπόν, το κεφάλαιο των σπόρων είναι το τελικό και απόλυτα θεμελιώδες πεδίο αναμέτρησης, γιατί πάνω από όλα είναι ένα ιδεολογικό πεδίο, όπου θα πρέπει να χτυπηθεί μια για πάντα η αντίληψη ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, ότι δηλαδή με το πρόσχημα της παραγωγής τροφής μπορούν να επιδοθούν κάποιοι στην καταστροφή του οικοσυστήματος και στην καταπίεση της πλειοψηφίας των ανθρώπων και όλων των ζώων.

Η τρέχουσα συγκυρία επιθετικής προώθησης των γενετικά τροποποιημένων σπόρων και οργανισμών δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε ουρανοκατέβατη, αλλά πατάει σε μια πολλή γερή βάση: στην ιδεολογική χειραγώγηση της ανθρωπότητας ότι είναι «φυσιολογικό» να δηλητηριάζουμε αυτό που θα φάμε, ύστερα από τις 5 και πλέον δεκαετίες συμβατικής, χημικής γεωργίας.

Αφού απέσπασαν την αποδοχή μας στο πρώτο κακό, αφού δηλαδή δεχθήκαμε τον τρόπο παραγωγής τους ο οποίος γεμίζει την τροφή μας με δηλητήρια, τώρα θεωρούν ότι είναι πλέον ανοιχτός ο δρόμος να επεκτείνουν αυτό το κακό εκθετικά, διατηρώντας τα δηλητηριώδη φυτοφάρμακα και επιπλέον προσθέτοντας μια κακόβουλη γενετική μετάλλαξη του DNA, η οποία δεν θα συνέβαινε ΠΟΤΕ στην φύση.
Επιμένουν δηλαδή στην απόλυτη ανωμαλία, η οποία αποδείχθηκε τραγικά αδιέξοδη, μη αειφόρος και καταστροφική, και την παρουσιάζουν ως μονόδρομο, ενώ αποσιωπούν με κάθε τρόπο τις πραγματικά αειφόρες και φιλικές μορφές καλλιέργειας, όπως η περμακουλτούρα, η φυσική καλλιέργεια, και η βιολογική veganic καλλιέργεια, οι οποίες είναι οι μόνες που μπορούν να διασφαλίσουν αυτό που πραγματικά θα αξίζει να αποκαλείται τροφή.

Το τελευταίο ύπουλο επιχείρημά τους είναι αυτό της δήθεν «συνύπαρξης» των μεταλλαγμένων και φυσικών σπόρων. Όμως, όπως πολύ εύστοχα είπε κάποιος, «δεν μπορεί να συνυπάρχει η εγκυμοσύνη με την παρθενία», και οι μεταλλαγμένοι σπόροι θα αλλοιώσουν και θα εξαφανίσουν τους φυσικούς σπόρους, με αποτέλεσμα να χαθεί η βιοποικιλότητα. Κι ενώ όλα τα άλλα ξαναγίνονται, και τα ψευδοχρέη πχ διαγράφονται, η βιοποικιλότητα που θα χαθεί, δεν επανέρχεται.

Αν μας πάρουν τους σπόρους, μας παίρνουν και τον τελευταίο έλεγχο στην ίδια μας την ζωή και τότε θα μιλάμε για την πλήρη μετάλλαξή μας, σε ένα άλλο, απόλυτα διαχειρίσιμο και αναλώσιμο είδος, έρμαιο στα κακόβουλα σχέδια της νέας τάξης.

Αν όμως ανατρέψουμε το σκεπτικό τους στο βασικό πεδίο της τροφής και τους αφαιρέσουμε κάθε νομιμότητα να μας ελέγχουν με το δήθεν πρόσχημα ότι παράγουν την τροφή μας, τότε ανοίγει ο δρόμος να τους αμφισβητήσουμε και στον έλεγχο της υγείας και σε κάθε άλλη πλευρά της ζωής μας και τότε φυσικά τα ψέματα θα έχουν τελειώσει για το ανοσιούργημα και την ανωμαλία που λέγεται σύστημα της νέας τάξης.