Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Το τραγούδι του Κότσυφα (αναδημοσίευση)

του Νοέμβρη χρώματα
του Γιάννη Μακριδάκη

Δέκα γενιές γεωργοί και μαστόροι πίσω μου κι εγώ γίνηκα καλαμαράς. Ούτε καν καλαμαράς, κουμπιά πατούσα όλη μέρα. Φύγε από τη γη, από τη φτώχεια, να πας να γίνεις καπετάνιος, έλεγε ο συχωρεμένος ο παππούς μου στον γιο του, τον πατέρα μου, σήκω φύγε από το χωριό, να μπαρκάρεις, να βγάλεις χρήμα μπόλικο, να κάμεις κι ένα σπίτι καλό στην πολιτεία, να έχεις τις ανέσεις σου, να μη φας τη ζωή σου απάνω στα βουνά όπως εγώ, βλέπεις τι τραβώ ολοχρονίς για να σας θρέψω.

Και πήγε κι έγινε καπετάνιος ο γονιός μου. Και έβγαλε όλη τη ζωή του μες στη θάλασσα, πάνω στη λαμαρίνα τα ‘ζησε τα πιο καλά του χρόνια κι ας έχτισε σπίτι καλό στην πόλη, μακριά από το χωριό κι ας είχε άνεση οικονομική μεγάλη. Έκαμε και παιδιά, εμένα και την αδερφή μου και όχι μόνο μας έθρεψε αλλά μας κουβαλούσε κι όλου του κόσμου τα καλά, τα πιο σύγχρονα επιτεύγματα της τεχνολογίας είχε μες στα μπαγκάζια του σαν ξεμπαρκάριζε από τις Σιγκαπούρες και τις Ιαπωνίες, έτσι, που μας βλέπανε οι άλλοι, οι στεριανοί και τρίβανε τα μάτια τους.

Να πας να σπουδάσεις, μου ‘λεγε εμένα σαν μεγάλωνα, να γίνεις άνθρωπος, να μην καταντήσεις σαν και του λόγου μου, μακριά από τη ρουφιάνα τη θάλασσα να μείνεις, μακριά από τη λαμαρίνα του βαποριού, στα γράμματα να πας, να γίνεις επιστήμονας και να ‘χεις δουλειά καλή, στεριανή, να βλέπεις τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου κάθε μέρα, όχι όπως εγώ, μία φορά το χρόνο, έτσι μου λεγε. Και πήγα κι εγώ και σπούδασα. Έγινα προγραμματιστής ηλεκτρονικών υπολογιστών. Κι έπιασα ύστερα δουλειά σε εταιρία μεγάλη, απ’ αυτές που έχουνε γραφεία σ’ όλες τις χώρες της οικουμένης, σα βαπόρια είναι κι αυτές, μονάχα που δεν κάνουνε ταξίδια στους ωκεανούς, ούτε έχουνε λαμαρίνες αλλά τζαμένια κτίρια θεόρατα.

Μακριά από τη γη ο ένας, μακριά από τη θάλασσα ο άλλος, να η κατάντια μου.

Δεν το είχα καταλάβει διόλου στο ξεκίνημα, αλλιώς μού είχανε περάσει τη ζωή μες στον σκληρό μου δίσκο βλέπεις, πως άμα έχεις χρήμα, τα ‘χεις όλα, έτσι μου μάθανε. Ύστερα όμως από δυο χρόνια δουλειάς, με καλές αποδοχές δε λέω, αλλά απ’ το πρωί ως τη νύχτα στο γραφείο μπροστά στην οθόνη, απόκαμα. Τα ‘βαλα κάτω ένα βράδυ σαν γύρισα στο διαμέρισμα, μπροστά στην τηλεόραση και στο κουτί της πίτσας. Σκλάβος ένιωθα.

Νοικιασμένος στην επιχείρηση, με άδεια λίγες μέρες κάθε χρόνο σαν φυλακισμένος, σαν για να θυμηθώ τι είναι η ζωή που χάνω. Κι ύστερα πάλι στο κλουβί. Δίχως να έχω χρόνο προσωπικό ούτε για να ασκώ την τέχνη μου, τη ζωγραφική, που μ’ άρεσε από μικρό παιδί κι όταν έλεγα πως θα γίνω ζωγράφος, άστραφτε και βροντούσε ο πατέρας και μου ‘λεγε να τα ξεχάσω αυτά διότι θα πεθάνω στην ψάθα σαν όλους τους καλλιτέχνες. Και πώς να παντρευτείς και να κάνεις παιδιά με τέτοια ζωή που ζεις, σκέφτηκα, να τα βλέπεις πότε; Τη νύχτα που θα κοιμούνται;

Έκατσα λοιπόν τότε, στα εικοσιεφτά μου χρόνια, το θυμάμαι σαν τώρα που ‘μαι σαράντα, και το λογάριασα το πράγμα εξαρχής, σαν μορφωμένος και γραμματιζούμενος που είχα γίνει πια. Κι όλη τη νύχτα στριφογύριζα απάνω στο κρεβάτι, ύπνος δεν μ’ έπιανε, σαν άρρωστος βαρυγκομούσα. Ποιος και με πόσα θα μου ξεπληρώσει τη ζωή που δεν ζω επειδή νοίκιασα το τομάρι μου για να βγάζω χρήμα; Ποιος θα μου ξεπληρώσει τη χαμένη μου ελευθερία, τον πρωινό μου ύπνο που πάει στράφι, τις νύχτες μου που σέρνομαι και δεν είμαι εις θέση ούτε να μιλήσω σε άνθρωπο, μονάχα αποβλακώνομαι με τις ώρες μπροστά στην τηλεόραση και βλέπω διαφημίσεις, ποιος θα μου δώσει πίσω τις ώρες της ζωής μου της μοναδικής, που περνάνε μπρος σε μια οθόνη; 

Ποιος ψυχολόγος και με πόση αμοιβή θα ρουφήξει από μέσα μου τόσο δηλητήριο, ποιος θα με καθαρίσει, που έμαθα να βλέπω τον καθένα δίπλα μου σαν ανταγωνιστή κι όχι σαν άνθρωπο, ποιος; Μ’ αυτές τις σκέψεις, κακήν κακώς, με πήρε ξημερώματα ο ύπνος.

Τι κάνεις Λευτέρη, ρώτησα τ’ άλλο πρωί τον εαυτό μου στον καθρέφτη, χαραμίζεις όλη μέρα το είναι σου για να σου δώσουν χρήμα κι αμέσως να τους το ξαναδώσεις πίσω για να σε ταϊσουνε, να σε ντύσουνε, να σε διασκεδάσουνε, να σου δώσουνε σπίτι και ανέσεις. Κυκλοφορείς το χρήμα για να υπάρχεις, αυτό κάνεις. Κι όσα και να σου μένουνε στην άκρη δεν τα χαίρεσαι, τη ζωή σου χάνεις κάθε μέρα Λευτέρη, πουι δε γυρίζει πίσω, τη δίνεις αντιπαροχή για πλαστική τροφή κι ένα κλουβάκι άνετο, κι ανθρώπους δεν έχεις δίπλα σου, μονάχα «συνεργάτες», σαν πονηρό υπονοούμενο του το ‘πα αυτό, χασκογέλασε αμήχανα αλλά πικρά ο άλλος μες στον καθρέφτη, σαν κάτι να ‘νιωθε, σαν να τον τσιγκλούσανε όλ’ αυτά, την ψυχή σου πουλάς Λευτέρη, του ξανάπα τότε πιο δυνατά, την υγειά σου χαραμίζεις, για να ‘χεις στο τέλος όσα είχε, με μόχθο αλλά υγιής και λεύτερος, ο συγχωρεμένος ο παππούς σου, που ‘χεις και τ’ όνομά του, ξύπνα Λευτέρη, λευτερώσου, ένα πλάσμα της φύσης είσαι κι εσύ, μια πνοή μονάχα, τίποτα παραπάνω, μη σε πλανεύουνε οι γραβάτες που φορείς και τ’ άλλα τα φτιασίδια, μη σε ξεγελά η μούρη σου η φρεσκοξυρισμένη, έτσι του είπα κι έμπηξε εκείνος τότε ένα κλάμα γοερό, τον έβλεπα θολά μες στον καθρέφτη, πρηστήκανε τα μάτια του μεμιάς, δεν ήτανε εις θέση να πάει στη δουλειά εκείνο το πρωί, για ξαφνική αδιαθεσία ειδοποίησε και έμεινε στο σπίτι.

Σαν συνήλθα κάπως, ένιωσα πως έχω ολόκληρη τη μέρα μου ελεύθερη για να σκεφτώ πιο ψύχραιμα και να αποφασίσω. Μα δεν ήτανε τόσο εύκολο να κάνω τη στροφή μεμιάς, έψαχνε το μυαλό μου λύσεις άλλες, πιο βολικές, πιο κοντινές στα όσα ήξερα και είχα βιωμένα. Να πάω να νοικιαστώ αλλού, σκέφτηκα στην αρχή, με λιγότερη δουλειά και πιο μικρό μισθό, με πιο πολύ χρόνο για μένα. Πάλι δεν με συμφέρει όμως, διότι θα χάσω κι αυτά που έμαθα να έχω, και πάλι δέσμιος θα ‘μαι. Να μπω στο δημόσιο, ψέλλισα κατόπιν. Είναι κι αυτό μια πρόταση. Μόνιμος ο εκμισθωτής μου, δίχως πολλές πολλές απαιτήσεις και με νοίκι σταθερό βρέξει χιονίσει. Μα γιατί; Υπάρχει κάνας λόγος; Αφού όσα και να με πληρώνει αυτό το πλάνο σύστημα, εγώ του τα επιστρέφω, για να ικανοποιήσω τις ανάγκες μου και τις επιθυμίες, που τις πιο πολλές από δαύτες μού τις δημιουργεί το ίδιο, για να μου τα πάρει πίσω όπως μου τα δωσε.

Κατάληξα λοιπόν πως όσα και να βγάζω κάθε μήνα, το βιολί αυτό δεν με συμφέρει. Δεν συμφέρει γενικώς να δουλεύεις για να ζήσεις. Είναι η πιο οφθαλμοφανώς ασύμφορη συμφωνία, την οποίαν όμως, παραδόξως, συνάπτουν με περισσή ευκολία στην ζωή τους οι άνθρωποι, διότι έτσι τους μάθανε οι μεγαλύτεροί τους, αυτά τους περάσανε μες στον σκληρό τους δίσκο ως βασικά δεδομένα.

Την άλλη μέρα πήγα λοιπόν στον προϊστάμενο και παραιτήθηκα. Έμεινα πάνω κάτω κάνα μήνα ακόμα, μέχρι να βρεθεί άλλος στο πόδι μου και τότε μάζεψα ένα πρωί τα υπάρχοντά μου κι έφυγα, γύρισα πίσω δυο γενιές, να ξαναζήσω στο παλιό κι ερειπωμένο σχεδόν σπίτι του παππού μου στο χωριό. Όλοι μου λέγανε τότε πως είμαι τρελός που έφυγα από την πόλη και την καλή δουλειά. Μα που την είδανε την τρέλα; Αφού κάθισα και τα σκέφτηκα όλα λογικά. Τα πήρα από την αρχή τα δεδομένα και είδα πως το σύστημά μου είχε κολλήσει και πήγαινε ντουγρού προς το αδιέξοδο.

Το πήρα απόφαση κι έκανα ένα μεγαλοπρεπές φορμάτ.

Σπόυδασα υπολογιστές, ευτυχώς, και ξέρω. Κράτησα ό,τι πληροφορία θα μπορούσε να μου φανεί χρήσιμη απ’ όσες είχα αποθηκεύσει στον δίσκο μου μέχρι εκείνη τη στιγμή, πάτησα το κουμπί κι εξαφάνισα το σύστημα που με είχε γαλουχήσει. Ύστερα εγκατέστησα ένα καινούριο. Δηλαδή το δυο γενιές παλιότερο, εκείνο που είχε ο παππούς μου, αλλά με βελτιώσεις σύγχρονες. Και βρήκα την υγειά μου.

Μονάχα ο πατέρας μου πήγε να σκάσει. Είδα κι έπαθα να σε σπουδάσω, να πας μπροστά στη ζωή σου κι εσύ τα παρατάς όλα και γυρίζεις πίσω; Αντί να προοδεύεις γίνεσαι οπισθοδρομικός; Τι θα πει ο κόσμος; Μάλλον αυτό τον ένοιαξε περισσότερο.

Εγώ όμως δεν άκουγα τίποτα απ’ αυτά. Είχα κάνει πλέον το φορμάτ και όσα έλεγε δεν ήτανε πληροφορίες αναγνωρίσιμες πλέον στο νέο μου το σύστημα. Κι έφυγα.

Πήγα και βρήκα την υγειά μου και τη λευτεριά μου. Βρήκα και τους σπόρους που φύτευε στους μπαξέδες του ο παππούς και τους φύλαγε μέσα σ’ ένα ντουλάπι ξύλινο στον βορινό τον τοίχο.

Κι άρχισα να ζω παράλληλα με όλο αυτό το σύστημα, σαν πουλί, σαν Κότσυφας, σε ένα άλλο σύμπαν. Δεν περιμένω πια να μου δώσουνε χαρτιά κάθε τέλος του μήνα για να πάω να τα κάνω τρόφιμα, ποτά και θεάματα. Παράγω τα πάντα και νιώθω άνθρωπος. Το τραπέζι μου χειμώνα καλοκαίρι είναι γεμάτο με ό,τι βγάζει η γη μου, το κελάρι φίσκα, τα θεάματα και τα ακούσματα κάθε μέρα σ’ όλη την πλάση γύρω μου μοναδικά κι ανεπανάληπτα. Άσε που, από τότε που επέστρεψα, ξεκίνησα και να ζωγραφίζω. Λευτερώθηκε η ψυχή μου, βρήκε τον δρόμο της. Και κατεβαίνω μια φορά στο τόσο στην πόλη και τα κάνω έκθεση τα έργα μου. Και βγάζω λίγο χρήμα απ’ αυτά, για να πληρώνω αυτά τα ελάχιστα που με συνδέουνε ακόμα με τον “πολιτισμό” του.

Και ξαφνικά τσουπ, δεκατόσα χρόνια μετά από την απόφασή μου εκείνη, να η κρίση η οικονομική και χτύπησε την πόρτα. Τώρα την είδες ρε πατέρα; Το αδιέξοδο που με τάιζες τόσα χρόνια και μάλιστα με το ιδρώτα σου μέσα στους σκυλοπνίχτες που μπαρκάριζες, δεν το είχες πάρει χαμπάρι ποτέ; Πως η ζωή δεν είναι εμπόρευμα, δεν είναι οικόπεδο για να το δώσεις αντιπαροχή, ποτέ σου δεν το σκέφτηκες για να μου το διδάξεις;

Τώρα μου λένε όλοι, κι ο πατέρας μου μαζί, πως έκανα την πιο σοφή κίνηση τότε που τα παράτησα κι επέστρεψα στη γη. Και πως είμαι πολύ τυχερός που το κατάλαβα νωρίς και έφυγα απ’ την πόλη. Μα πού την είδανε την τύχη; Στην τύχη τα ρίχνουνε όλα, έτσι μάθανε, δυστυχώς. Γι αυτό ίσως κάθονται κι αυτή την ύστατη ώρα ακόμα ατάραχοι και περιμένουνε, βλέπουνε το θηρίο να τους κυριεύει κάθε μέρα και πιότερο δίχως να αντιδρούνε.

Δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό το κακό που συμβαίνει στους ανθρώπους. Μα δεν το βάζω κάτω και κάθε πρωί μ’ όλα μου τα κουράγια τραγουδώ. Και τ’ άλλα τα κοτσύφια τραγουδάνε κι αυτά, όλα μαζί, στα πάρκα, στα παραθύρια των σπιτιών και των γραφείων, στα μπαλκόνια, γεμίζουνε οι πόλεις από τη μελωδία μας, τον ένα και μοναδικό μας στίχο. Ένα φορμάτ είναι ρε παιδιά, μονάχα ένα φορμάτ.

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Τα όμορφα (κατασχεμένα) σπίτια, όμορφα καίγονται...


ακολουθεί κείμενο από τις Επιτροπές Αγώνα Δεν Πληρώνω (http://denplirono.wordpress.com)

Εκαψε το σπίτι του και έριξε στο γκρεμό το ΙΧ του για να μην τα πάρουν οι τράπεζες!

Αυτός ο οργισμένος, όχι απελπισμένος συμπολίτης, δεν θάναι ο τελευταίος. Όσοι επεξεργάζονται σήμερα τα σχέδια για τις κατασχέσεις των κατοικιών ίσως δεν θα είχαν προβλέψει το ενδεχόμενο να πάρουν άνθρακες. Όταν χιλιάδες οργισμένοι θα καίνε τα σπίτια και τα αυτοκίνητα, τότε η οργή δεν θα τρομοκρατείται, δεν θάναι βουβή, δεν θα περιορίζεται σε ανάθεμα και μούντζες. Θα ξεχυθεί στους δρόμους με όλη την απελευθερωτική ορμή του σκλάβου που συνειδητοποίησε τη δύναμή του και θα κάψει το κόσμο της εκμετάλλευσης και της υποτέλειας ανοίγοντας τους δρόμους της κοινωνικής απελευθέρωσης.*

Μόνο ένας Αισχύλος θα μπορούσε να αποτυπώσει αυτή την σκηνή… Οι πολίτες αρχίζουν να αντιστέκονται στην εξαθλίωσή τους. Με παθητικά μέσα, χωρίς να κάνουν κακό σε κανέναν, αλλά αντιστέκονται με τον τρόπο τους, όπως ο 50χρονος άνδρας από τη Μηλιά της Ορεινής Ναυπακτίας ο οποίος έκαψε το ίδιο του το σπίτι και πέταξε στο γκρεμό του αυτοκίνητό του, καθώς ήδη του είχαν κατασχέσει και έπρεπε από το μεν εξοχικό σπίτι του να φύγει άμεσα και να παραδώσει και το αυτοκίνητό του.

Σύμφωνα με πληροφορίες ο 50χρονος έβαλε φωτιά στην ξύλινη εξοχική κατοικία του και στη συνέχεια πέταξε το αυτοκίνητό του σε γκρεμό. Ειδοποιήθηκαν οι αρχές και όταν έφθασαν στο χωριό, βρήκαν τον άνδρα να κάθεται και να κοιτάζει το φλεγόμενο σπίτι.

Ούτε σπίτι, ούτε αυτοκίνητο θα βρει η τράπεζα και τα “fund απελπισίας” για τα οποία έγραφε προς χθες ο Β.Πολύδωρας… Η τραγωδία σε όλο της το μεγαλείο. Ο Ντοστογιέφκσι μοιάζει πολύ μικρός, για την ελληνική πραγματικότητα. Μόνο ένας Αισχύλος θα μπορούσε να αποτυπώσει αυτή την σκηνή…

Ο δυστυχισμένος συμπατριώτης μας έχει συλληφθεί από την αστυνομία για εμπρησμό (!) και θα οδηγηθεί στον Εισαγγελέα. Ο ίδιος δήλωσε στην αστυνομία ότι “Δεν θα πάρουν τίποτα οι αλήτες’”… Πόσο ψυχή και απελπισία χρειάζεται κάποιος για να κάψει το ίδιο του το σπίτι;

* Σχόλιο δικό μας: Αυτός ο οργισμένος, όχι απελπισμένος συμπολίτης, δεν θάναι ο τελευταίος. Όσοι επεξεργάζονται σήμερα τα σχέδια για τις κατασχέσεις των κατοικιών ίσως δεν θα είχαν προβλέψει το ενδεχόμενο να πάρουν άνθρακες. Όταν χιλιάδες οργισμένοι θα καίνε τα σπίτια και τα αυτοκίνητα, τότε η οργή δεν θα τρομοκρατείται, δεν θάναι βουβή, δεν θα περιορίζεται σε ανάθεμα και μούντζες. Θα ξεχυθεί στους δρόμους με όλη την απελευθερωτική ορμή του σκλάβου που συνειδητοποίησε τη δύναμή του και θα κάψει το κόσμο της εκμετάλλευσης και της υποτέλειας ανοίγοντας τους δρόμους της κοινωνικής απελευθέρωσης.

"κατασχεμένο" γκάμπριο στην οδός Εμ. Μπενάκη (Εξάρχεια)


Τα ντόπερμαν του Δένδια στα Εξάρχεια

το καφενείο του Σάκη την άλλη μέρα το πρωϊ

Δεν είναι η πρώτη φορά που τα σκυλιά του Δένδια εφορμούν τεθωρακισμένα στα Εξάρχεια. Είναι όμως η πρώτη φορά που απρόκλητα, μετά το τέλος μιας πορείας, της πιο ειρηνικής πορείας για την επέτειο του Πολυτεχνείου, εισβάλλουν προκλητικά στην πλατεία, προκαλώντας και τρομοκρατώντας.

Είχε προηγηθεί επίδειξη αυταρχισμού στην ευρύτερη περιοχή. Από το πρωϊ δυνάμεις της ΔΙΑΣ, των ΕΚΑΜ, της ομάδας ΔΕΛΤΑ είχαν περικυκλώσει την περιοχή. Από την οδό Λασκάρεως έως την Ομόνοια και από τη Λεωφ. Αλεξάνδρας έως την Ασκληπιου είχαν διακτινισθεί 7.000 πάνοπλες ομάδες καταστολής, με τρόπο προκλητικό όσο ποτέ άλλοτε.

Χαρακτηριστικά Κυριακή μεσημέρι στη διασταύρωση της οδού Βατάτζη με τη Λεωφ. Αλεξάνδρας στρατοπέδευαν 14 διμοιρίες ενόπλων που είχαν μετακληθεί από την επαρχία (π.χ. από τη Σάμο ήλθαν 2 και από την Ικαρία 1 διμοιρία). Είχαν δε μετακινηθεί με τουριστικά λεωφορεία προφανώς επιταγμένα-νοικιασμένα. Στο σημείο που προανέφερα είχαν σταθμεύσει 7 τουριστικά λεωφορεία τα οποία φυλάσσονταν. Σε μια περίπτωση (οδός Χρυσολωρά και Λεωφ. Αλεξάνδρας)* πολίτης ανύποπτος, διαμαρτυρήθηκε στους παριστάμενους φρουρούς του ενός λεωφορείου γιατί είχαν κλείσει το δρόμο και δεν μπορούσε να ξεπαρκάρει το αυτοκίνητό του. Οι μπάτσοι με προκλητικό τρόπο του απάντησαν "να πας με τα πόδια, έτσι κι' αλλοιώς απαγορεύεται η κυκλοφορία" !!! Μη γνωρίζοντας ο πολίτης ότι αυτά τα λεωφορεία ήταν για ειδικό σκοπό εκεί, άρχισε να επιτίθεται λεκτικά στον οδηγό του. (αριθμός πινακίδων διαθέσιμος). Αμέσως οι φρουροί τον σήκωσαν τσουβαλιαστό και τον οδήγησαν σε παρακείμενη κλούβα για προσαγωγή.

Ανέφερα το επεισόδιο (που προφανώς δεν ήταν το μοναδικό) για να βεβαιωθεί ο καθένας μας πως η επίθεση το βράδυ στα Εξάρχεια ήταν προσχεδιασμένη, όποια έκβαση και αν είχε η πορεία. Είναι μέρος ενός σχεδίου, άμεσης προτεραιότητας για τους μηχανισμούς καταστολής, που αποβλέπει στην υποταγή, στην τρομοκράτηση και εξάλειψη κάθε εστίας αντίστασης, αλληλεγγύης και δημιουργικότητας ενάντια στη βαρβαρότητα του κόσμου τους.

Το καφενείο του Σάκη και τα παιδιά που το λειτουργούν αποτελούν στόχο των μηχανισμών του παρακράτους της αστυνομίας εδώ και χρόνια. Πολλοί από εμάς γνωρίζουμε... Και αν δεν υπήρχε αντίσταση εκ μέρους των θαμώνων και των περιοίκων, αν δεν υπήρχαν ερασιτέχνες εικονολήπτες, το καφενείο θα είχε ισοπεδωθεί. 

Από τους θαμώνες, αναίτια προσήγαγαν τρία άτομα, εκ των οποίων ο ένας κρατείται με την κακουργηματική κατηγορία του κουκουλονόμου... Οι άλλοι δύο αφέθησαν ελεύθεροι. Είναι χαρακτηριστικό πως ενώ μέσα στο καφενείο είμασταν δεκάδες άτομα, οι μπάτσοι έρριχναν ασταμάτητα χειροβοβμίδες κρότου-λάμψης αλλά και χημικών στις δύο εισόδους-εξόδους του καφενείου. Τελευταία στιγμή απετράπη η ρίψη χημικών μέσα στο καφενείο αφού πρώτα ένας από την ομάδα ΔΙΑΣ έσπασε με γκλομπ το τζάμι της πόρτας. Η σθεναρή αντίσταση όλων απέτρεψε τα χειρότερα και ανάγκασε τις διμοιρίες του Δένδια να αποχωρήσουν. 

Αυτό είναι το μήνυμα που πρέπει να αποκομίσουμε. Το μήνυμα της αλληλεγγύης και της αντίστασης. Έχουμε γίνει στόχος και αυτό δεν δικαιολογεί κανέναν εφησυχασμό, καμμία ολιγωρία στην οργάνωση κοινών δράσεων ενάντια στα σχέδια του κράτους και της καταστολής.

*στο σημείο αυτό υπάρχει το εστιατόριο "Κατσαρόλα" στο οποίο σταθμεύουν μόνιμα μονάδες ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ ίσως γιατί  τροφοδοτεί καθημερινά τους "εργαζόμενους" της ΓΑΔΑ (είναι πιο πάνω στη λεωφόρο Αλεξάνδρας) με έτοιμο φαγητό.  

αφήγηση: κάτοικος της περιοχής, ένας εκ των θαμώνων του καφενείου
άλλες αφηγήσεις και σχετικά ρεπορτάζ εδώ.

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

"Πρέσβεις απ’ την Aλεξάνδρεια"

Ανώνυμου, λεπτομέρεια
έκθεση ζωγραφικής στο Αυτόνομο Στέκι, Νοέμβρης 2013

Πρέσβεις απ’ την Aλεξάνδρεια
Δεν είδαν, επί αιώνας, τέτοια ωραία δώρα στους Δελφούς
σαν τούτα που εστάλθηκαν από τους δυό τους αδελφούς,
τους αντιζήλους Πτολεμαίους βασιλείς. 
Aφού τα πήραν όμως, 
ανησυχήσαν οι ιερείς για τον χρησμό. 
Την πείραν
όλην των θα χρειασθούν το πώς με οξύνοιαν να συνταχθεί,
ποιος απ’ τους δυό, ποιος από τέτοιους δυό να δυσαρεστηθεί.

Και συνεδριάζουνε την νύχτα μυστικά
και συζητούν των Λαγιδών τα οικογενειακά.

Aλλά ιδού οι πρέσβεις επανήλθαν. 
Χαιρετούν.
Στην Aλεξάνδρεια επιστρέφουν, λεν. 
Και δεν ζητούν
χρησμό κανένα. 
Κ’ οι ιερείς τ’ ακούνε με χαρά
(εννοείται, που κρατούν τα δώρα τα λαμπρά),
αλλ’ είναι και στο έπακρον απορημένοι,
μη νοιώθοντας τί η εξαφνική αδιαφορία αυτή σημαίνει.

Γιατί αγνοούν που χθες στους πρέσβεις ήλθαν νέα βαρυά.
Στην Pώμη δόθηκε ο χρησμός· έγιν’ εκεί η μοιρασιά. 

Κ. Καβάφη: Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος

Του Πολυτεχνείου οι Ήρωες (αναδημοσίευση)


από http://denplirono.wordpress.com
της Κατερίνας Στυψανέλλη
γραμμένο για την 39η επέτειο του Πολυτεχνείου

Οι πραγματικοί ήρωες του Πολυτεχνείου (όπως αναδείχθηκαν την χρονική αυτή περίοδο) δεν ήταν αυτοί που εξαργύρωσαν πολύ ακριβά την εκπομπή του ραδιοσταθμού, την παραμονή τους στις αίθουσες των συνελεύσεων, στο Πολυτεχνείο.

Οι ήρωες λοιπόν του Πολυτεχνείου δεν ήταν αυτοί που εμφανίστηκαν ως παρατρεχάμενοι, στελέχη υπουργείων και περιέφεραν αντιστασιακές περγαμηνές μεταξύ καναλιών, κομματικών γραφείων, ευρωβουλής, εν μέσω αμφισβητήσεων και διαπλοκής με τις εκάστοτε κυβερνητικές εξουσίες.

Οι ήρωες του Πολυτεχνείου δεν ήταν αυτοί, που γλείφοντας και έρποντας, τρέχανε στα κομματικά γραφεία να αρπάξουνε χαρτιά που βεβαίωναν την αντίσταση με μικρό ή μεγάλο οικονομικό όφελος.

Ήρωες του Πολυτεχνείου ήταν οι αφανείς άνθρωποι του μόχθου, οι εργάτες και οι αγρότες της Ελευσίνας και των Μεγάρων, οι μεροκαματιάρηδες, οι φοιτητριούλες και οι φοιτητές που δούλευαν το πρωί για να εξασφαλίσουν το χαρτζιλίκι και βρέθηκαν το μεσημεράκι έξω από τις πύλες του Πολυτεχνείου για να ενωθούν με τη φωνή και την αντίσταση των μαχόμενων φοιτητών.

Ήρωες ήταν αυτοί που αναρριχήθηκαν στα κάγκελα με τον ενθουσιασμό της νιότης, με πόθο για την ελευθερία και την ανατροπή της οστεωμένης χούντας των συνταγματαρχών. Δυστυχώς όμως, αργά το μεσημέρι οι πόρτες είχαν κλείσει. Γι’ αυτούς το Πολυτεχνείο ήταν και έμεινε ένα όνειρο ανεκπλήρωτης αντίστασης και ανατροπής.

Ήρωες ήταν αυτοί που βοήθησαν ενεργά με φάρμακα, τροφή και υλικά τους εγκλωβισμένους.

Ήρωες ήταν αυτοί που ξεχύθηκαν στους δρόμους προς την Ομόνοια, ύστερα από ανθρωποκυνηγητό και άλλοι κατέφυγαν στις διπλανές πολυκατοικίες γιατί ρίχναν στο ψαχνό, άλλους μαζέψανε και βασανίσανε στην Ασφάλεια και άλλοι γυρνάγανε την επόμενη μέρα στους δρόμους, ψάχνοντας συγγενείς και φίλους.

Ηρωίδα ήταν η φίλη συντρόφισσα, συναδέλφισα Αγγελική, που βασανίστηκε φρικτά στην Ασφάλεια με φάλαγγα, έγινε κουρέλι γιατί την ανάγκασαν να ξαναδεί τους βασανιστές της στη δίκη της Χαλκίδας και ποτέ της δεν εξαργύρωσε τίποτα.

Ήρωες τελικά είναι οι πολλές δεκάδες νεκροί που πέρασαν στην Αθανασία.

Οι άνθρωποι, που με σεμνότητα αναζήτησαν άλλους συντρόφους να στήσουνε το σπίτι τους και να μεταφυτεύσουν στα παιδιά τους την αξία της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας είναι και αυτοί ήρωες.

Έγιναν θεατές της καθημερινής γελοιότητας, της ασυδοσίας των καναλιών, της διαφθοράς, της εξαγοράς και της αναλγησίας των δήθεν ηρώων του Πολυτεχνείου. Έγιναν θεατές της πολιτιστικής υποκουλτούρας και του καθημερινού βιασμού των συναισθημάτων, της καθημερινής υποτίμησης της νοημοσύνης από τους ήρωες του Πολυτεχνείου.

Ήταν όλοι εκεί οι ήρωες στην πορεία φέτος. Μεσήλικες πια, λίγο σκυφτοί, μα με πύρινη ματιά και φλόγα στην καρδιά. Με ανεκπλήρωτο έρωτα για τη δημοκρατία, την ελευθερία και την ανατροπή. Αυτοί είναι η καθαρή ηρωική γενιά του Πολυτεχνείου μαζί με τα παιδιά τους, τους συγγενείς και τους φίλους. Φώναξαν το ίδιο σύνθημα που φώναζαν πριν 39 χρόνια «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». «Η Χούντα δεν τελείωσε το ’73». Από την χούντα των συνταγματαρχών στη χούντα της εξωτερικής και εσωτερικής τρόικας.

Ήταν και οι καλλιτέχνες, οι μουσικοί, οι ηθοποιοί και οι ποιητές. Αυτοί που μετρούν τ’ αστέρια, αγκαλιάζουν τις ρυτίδες, κατεβαίνουν σε απεργίες και διαδηλώσεις, γράφουν ποιήματα για την πύλη και τα τάνκς, για την πενηντάχρονη νεόπτωχη που ζητιανεύει στους δρόμους, για τον μετανάστη στη γωνία του δρόμου. 

Είναι αυτοί που ερωτεύονται και ονειρεύονται. Κρατάνε τη ζωή τους στα χέρια τους.
Κ.Σ.

Η Νύχτα πέφτει στο Παλέρμο… Ξημέρωσε. Ανοίγουμε τα μάτια!


Η άποψη του Αυτόνομου Στεκιού για τις δολοφονίες των δύο χρυσαβγιτών στο Νέο Ηράκλειο

Η εν ψυχρώ εκτέλεση των δυο μελών της Χρυσής Αυγής και ο βαρύς τραυματισμός ενός ακόμα στο Ν. Ηράκλειο λειτούργησαν, αντικειμενικά, ως η κολυμβήθρα του Σιλωάμ για την ναζιστική Χρυσή Αυγή.

Μετά τις δολοφονίες και με την κατάλληλη επικοινωνιακή διαχείριση, τα μέλη της Χ.Α από «τάγματα εφόδου», «τέρατα», «νοσταλγοί του Χίτλερ», «εχθροί της δημοκρατίας» και άλλα τοιαύτα απεχθή, μετατράπηκαν σε «παλικάρια» και «παιδιά». Αυτή η εξόφθαλμη καμπάνια εξανθρωπισμού μέσω της θυματοποίησής τους, στοχεύει στη επανανομιμοποίηση της οργάνωσης στην συνείδηση της κοινής γνώμης. Επιπλέον, οι δολοφονίες έδωσαν την ευκαιρία στην Χ.Α. να ενωθεί με τις υπόλοιπες κοινοβουλευτικές δυνάμεις απέναντι στον κοινό εχθρό της τρομοκρατίας. Να αφήσει πίσω της τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, τις αμέτρητες επιθέσεις και τους φόνους μεταναστών, την προκλητική, επιθετική και «αντισυστημική» της στάση και να φορέσει τη μάσκα της σοβαρότητας, της εθνικής ενότητας και της ευθύνης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν ήταν ο “κρατικός αντιφασισμός” του Σαμαρά και του Δένδια, αυτός που μετέτρεψε την δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα σε μαζική διαμαρτυρία…… 

Διαβάστε ολόκληρη την Ανακοίνωση εδώ: Η Νύχτα πέφτει στο Παλέρμο…

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Η προχειρότης του βίου (αναδημοσίευση)


από τον ΚΙΜΠΙ (http://kibi-blog.blogspot.gr
το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Επενδυτής στις 16/11/2013)

Κοιτάζω βίντεο και φωτογραφίες από τις Φιλιππίνες. Ο φακός έχει ρουφήξει αχόρταγα κάθε εκδοχή καταστροφής. Εστιάζει με υπόρρητο σαδισμό στα πρόσωπα που κραυγάζουν τον πόνο και την απελπισία. Οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων σαρώθηκαν από τη μανία του ωκεανού που γεννά τυφώνες. Κανείς δεν ξέρει πόσοι νεκροί, άστεγοι και πεινασμένοι θα μείνουν για καιρό ξεχασμένοι στα 7.000 νησιά του Αρχιπελάγους. «Όπου φτωχός κι η μοίρα του», «τους τιμωρεί και ο καιρός και ο Θεός», τα κοινότοπα σχόλια που αναμειγνύουν τον οίκτο με την ανακούφιση για το γεγονός ότι δεν είμαστε στη θέση τους κι είμαστε πολύ μακριά τους. Τώρα, αυτός ο δυστυχισμένος πληθυσμός των 100 εκατομμυρίων ανθρώπων, που γνώρισε τα «αγαθά» της δικτατορίας, των μεταρρυθμίσεων του ΔΝΤ και του «θαύματος» της ανάπτυξης, θα πρέπει να συμβιβαστεί σ’ ένα ακόμη κατώτερο σκαλοπάτι ανέχειας, κάτω κι από τα 1.700 δολάρια κατά κεφαλή που του αντιστοιχούσαν μέχρι σήμερα. Το μόνο σχέδιο ζωής που απομένει για μια τεράστια μάζα Φιλιππινέζων είναι η επιβίωση. Όχι για την επόμενη χρονιά, τον επόμενο μήνα, την επόμενη μέρα. Αλλά για την επόμενη ώρα.

Μου ’ρχεται ντροπή να τολμήσω την οποιαδήποτε σύγκριση. Άλλο να σ’ απειλεί ο δικαστικός επιμελητής με το κατασχετήριο του σπιτιού σου κι άλλο να σου ’χει πάρει ο τυφώνας και το σπίτι και το έδαφος κάτω από τα πόδια σου κι ολόκληρο το τοπίο που ήταν κάποτε το τροπικό ενδιαίτημά σου. Άλλο να αγχώνεσαι για το χαράτσι, για τα φορολογικά χρέη, για τους απλήρωτους λογαριασμούς κι άλλο να θρηνείς τη χαμένη σου οικογένεια, το εξαφανισμένο σου χωριό. Άλλο να μην έχεις δουλειά κι άλλο να μην έχεις ζωή. Άλλο να μην έχεις λεφτά κι άλλο τα λεφτά να μην έχουν κανένα απολύτως νόημα, γιατί δεν υπάρχει τίποτα να αγοράσεις και κανείς να εξαγοράσεις. Ο μόνος τρόπος επιβίωσης είναι να λεηλατήσεις, ν’ αρπάξεις, να φας και να πιεις ό,τι βρεις.

Παρ’ όλα αυτά τολμώ τη σύγκριση, διατηρώντας τις αναλογίες ανάμεσα στην ανθρωπιστική καταστροφή που κεραυνοβόλησε σε διάστημα ωρών τις Φιλιππίνες κι αυτήν που εξελίσσεται εδώ, αργόσυρτα, βασανιστικά, στατιστικά απροσδιόριστη ακόμη και από τους ζοφερούς αριθμούς της ανεργίας και της αυξανόμενης φτώχειας. Ο αριθμητής κάνει την τεράστια διαφορά, αλλά ο κοινός παρονομαστής ανάμεσα στη μία και στην άλλη καταστροφή είναι η προχειρότης του βίου που επιβάλλεται στους ανθρώπους. Η στέρησή τους από την ελάχιστη δυνατότητα να προβλέψουν και να σχεδιάσουν με κάποια ασφάλεια τη ζωή τους για την επόμενη ώρα, την επόμενη ημέρα, εβδομάδα, μήνα, χρόνο. Για τον Φιλιππινέζο, που έπεσε θύμα της μανίας του «Χαϊγιάν», αυτή η αδυναμία προέρχεται από το μέγεθος της καταστροφής και από την απόλυτη εξάρτησή του από τη διεθνή βοήθεια, που είναι άγνωστο πότε κι αν θα καταλήξει στους φυσικούς αποδέκτες της. Για τον νεοέλληνα που έχει πέσει θύμα του μνημονίου, η προχειρότης του βίου επιβάλλεται από τους δανειστές που χαράσσουν μια διαδρομή γεμάτη ζιγκ ζαγκ, παλινδρομήσεις, ανασχεδιασμούς και αναδιαπραγματεύσεις, σ’ έναν οδικό χάρτη σχεδόν χωρίς προορισμό.

Υπάρχει ένας αξιοσημείωτος συγχρονισμός ανάμεσα στην προχειρότητα των πάνω και στην προχειρότητα των κάτω. Ο πολιτικός βίος της χώρας και η διακυβέρνησή της εξελίσσονται πάνω σε απόλυτο στρατηγικό κενό. Όλα διαμορφώνονται από Eurogroup σε Eurogroup, από τη μία επίσκεψη της τρόικας στην άλλη, από δόση σε δόση. Κανείς δεν πιστεύει πια μεγαλόστομες κοινοτοπίες περί αρχής του τέλους, περί φωτός στην άκρη του τούνελ, περί επανεκκίνησης και αποδέσμευσης από το μνημόνιο. Αυτό που βλέπουν όλοι είναι η απόλυτη αδυναμία του κρατικού μηχανισμού και της οικονομικής ελίτ που τον πλαισιώνει να προγραμματίσουν την επόμενη εβδομάδα ή τον επόμενο μήνα. Τη μια μέρα η τρόικα δαιμονοποιείται ως ενσάρκωση του κακού, την άλλη εξαίρεται ως από μηχανής θεός. Τη μια μέρα το μνημόνιο είναι το πληρέστερο κείμενο του κράτους, την άλλη κατακεραυνώνεται ως συνταγή καταστροφής. Τη μια είναι ορόσημο ο Ιούνιος, την άλλη ο Δεκέμβριος. Τη μια φταίει ο Τόμσεν, την άλλη ο Βίζερ. Τη μια η Μέρκελ είναι σωτήρας, την επομένη γίνεται ολετήρας. Η διακυβέρνηση που προκύπτει απ’ αυτή την εικόνα αντιστοιχεί σε μια λέξη: μπάχαλο. Η χώρα δεν κυβερνάται. Απλώς σέρνεται από το ένα εμπόδιο στο άλλο, με μόνο σχέδιο να υπερπηδήσει κάθε φορά αυτό που έχει μπροστά της, μόλις στο ένα μέτρο.

Αν η ηγεσία της χώρας πορεύεται έτσι πρόχειρα, παραιτημένη από κάθε ίχνος σχεδίου, τι διαφορετικό να κάνουν οι απελπισμένοι της υπήκοοι; Τα συμπτώματα είναι γύρω μας και πάνω μας: Έχω σταματήσει να προσέχω τι φοράω κάθε μέρα, κατά σύμπτωση οι κάλτσες είναι πάντα από το ίδιο ζευγάρι, δεν ξέρω αν περνάω τσατσάρα μου απ’ το κεφάλι πριν βγω, βάζω βενζίνη μόνο όταν το ηχητικό σήμα του άδειου ρεζερβουάρ με αιφνιδιάσει, στο σέρβις τρέχω μόνο αφού η μηχανή μουγκρίσει άγρια, τους λογαριασμούς τους πληρώνω σταθερά μετά τη λήξη τους. Μια εικόνα ατημελησίας και παραίτησης κάθεται σαν λεπτή πάχνη στα σώματα, στα σπίτια, στ’ αυτοκίνητα, στους δρόμους. Οι γυναίκες μοιάζουν να ’χουν παραιτηθεί απ’ την προσπάθεια να προσελκύσουν τα βλέμματα των ανδρών, οι άνδρες ίσως έχουν ήδη παραιτηθεί. Οι έφηβοι δεν ανησυχούν τόσο για τους εξεταστικούς μαραθωνίους που τους περιμένουν, οι φοιτητές δεν βιάζονται ν’ αποφοιτήσουν, οι απόφοιτοι περιφέρουν τα βιογραφικά τους σε δουλειές του ποδαριού, οι άνεργοι είναι ευτυχείς αν μπουν σε πεντάμηνη επιδοτούμενη απασχόληση, οι απασχολούμενοι αισθάνονται τυχεροί αν παίρνουν τον Νοέμβριο τον μισθό του Ιουλίου, οι δημόσιοι υπάλληλοι βιάζονται να πάρουν σύνταξη οι μισοί κι οι άλλοι μισοί ξέρουν ότι κάθονται σε προσωρινές καρέκλες. Οι επιχειρήσεις φορτώνουν με οφειλές τους προμηθευτές τους, οι προμηθευτές φορτώνουν το κράτος, τους υπαλλήλους τους, τις τράπεζες. Η νέα επιχειρηματικότητα που ανθεί στους δρόμους των πόλεων είναι κι αυτή προσαρμοσμένη στο πρόχειρο και στο προσωρινό, «ψωμί, γλυκό, καφές», άντε και σουβλατζίδικα, με πέντε ευρώ καβαλάς τη μέρα και πορεύεσαι. Τα νοικοκυριά έχουν εγκαταλείψει τα ταπεινά σχέδια για εκείνο ή το άλλο μερεμέτι στο σπίτι, οι διαχειριστές των πολυκατοικιών δεν ανησυχούν για τα ανείσπρακτα κοινόχρηστα - έτσι κι αλλιώς δεν προβλέπεται παραγγελία πετρελαίου-, στα μπαλκόνια και στις αποθήκες ντανιάζονται καυσόξυλα, στα σούπερ μάρκετ μπαίνουν σε περίοπτη θέση ηλεκτρικές σόμπες των 20-50 ευρώ. «Τούτο τον χειμώνα άμα τον πηδήξουμε, για άλλα δέκα χρόνια άιντε καθαρίσαμε». Ούτε λόγος για τέτοιες φιλοδοξίες. Η προχειρότης του βίου περιορίζει το μακροπρόθεσμο στις δέκα εβδομάδες το πολύ.

Παρατήρησα πως οι πιάτσες των αστέγων κατεβαίνουν προς τη Συγγρού. Βοηθούν πια τα κλειστά ισόγεια καταστήματα κάτω από τα υπόστεγα πολυώροφων, άδειων κτιρίων, βοηθούσε κι ο καιρός, το γλυκό μέχρι τώρα φθινόπωρο. Ένας ώριμος άνδρας κι ένα κορίτσι γύρω στα 11, πιθανά κόρη του, στρώνουν με επιμέλεια τα χαρτόκουτα στο πεζοδρόμιο, έπειτα μια κουβέρτα, τοποθετούν δίπλα τους τις σακούλες με τα υπάρχοντά τους και πιάνουν το στασίδι της νύχτας. Είναι λίγοι οι άστεγοι της Αθήνας, ελάχιστοι σε σχέση με τον πληθυσμό που δυσφορεί για όσα του συμβαίνουν. Αλλά αυτή η τελετουργία της προσωρινής εγκατάστασης για «να περάσει κι αυτή η νύχτα» συμπυκνώνει τη νέα συνθήκη της εποχής, την προχειρότητα του βίου στην οποία καθηλώνει τους ανθρώπους η προχειρότητα της πολιτικής, φέρνοντας τις Φιλιππίνες πολύ πιο κοντά μας απ’ όσο νομίζουμε. 

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ
Κι όμως, το μάτι από τα παράθυρα του τρένου, το ξέχασαν. Αλλά υπάρχει και βλέπει την τεμπελιά και τη φροντίδα για την ομορφιά που ξεχάστηκε εμπρός στο κουτί που βγάζει ασταμάτητα εικόνες ενός κόσμου άλλου, αστραφτερού, που μπορεί να μην είναι ο δικός τους, αλλά τους βάζει να φαντάζονται αυτά που πρέπει να έχουν όλοι – κι αυτοί, γιατί όχι; Πού χρόνος πια! Φαγώνεται. Πού χρόνος για κήπια, κληματαριές κι ασβεστώματα!

Κι όμως, τα θυμάμαι. Άλλοτε τα είχα δει. Υπήρχαν όταν στα δώδεκα είχα περάσει με το τρένο για την Ολυμπία. Πάντα τα έφερνα στο μυαλό μου, όλα αυτά τα χρόνια, με τον τρόπο που γράφει τις εντυπώσεις ένα παιδί. Τους κήπους με τις πασχαλιές και τα τριαντάφυλλα, που ξεχείλιζαν από χρώματα μέσα στο μεσημεριάτικο φως στις μάντρες. Νόμιζα πως θα ήταν πάντα εκεί. Μοιάζει να βαριούνται την ίδια τους τη ζωή οι άνθρωποι και το κέρδος της να έχει μετατοπιστεί.

Κλεοπάτρα Δίγκα, «Θέση 44, Παράθυρο»

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

Ειρηνοδικεία Αττικής όπου γίνονται πλειστηριασμοί


Γενικές πληροφορίες
Οι πλειστηριασμοί (κατάθεση ενδιαφέροντος και εκφώνηση από τον κήρυκα) γίνονται κάθε Τετάρτη στο ειρηνοδικείο που υπάγεται το ακίνητο και από ώρα 16.00 έως 17.00 (ώρα λήξης της όλης διαδικασίας). Ακολουθεί χρονικά η αποσφράγιση. Σε παλαιότερες νομολογίες προβλεπόταν η διενέργεια των πλειστηριασμών σε έδρες Δήμων ή Κοινοτήτην (όπου ευρίσκετο το ακίνητο και σε μέρα Κυριακή πρωί.  
Η εκφώνηση από τον κήρυκα είναι θεμελιώδες στοιχείο της εγκυρότητας κάθε πλειστηριασμού. Μη εκφώνηση είναι νομικό επιχείρημα ακυρότητας του πλειστηριασμού. Επίσης οι προσφορές μπορεί να έχουν κατατεθεί και πριν τη διαδικασία.
ΠΡΟΣΟΧΗ ! Αυτή η διάταξη τροποποιήθηκε με το νόμο 3714/2008 και προβλέπει ότι οι πλειστηριασμοί θα γίνονται στα Ειρηνοδικεία ως ανωτέρω. 

Σχετική Νομολογία και άρθρα

 Ειρηνοδικεία Αττικής (αλφαβητικά) και Δήμοι αρμοδιότητας

Ειρηνοδικείο Αθηνών: Κυρίλλου Λουκάρεως 14, Όπισθεν Εφετείου, 11475, 210 3247374, 210 3247434
Περιλαμβάνει τους Δήμους Αθηναίων, Αγίας Βαρβάρας, Αγίου Δημητρίου, Αιγάλεω, Αλίμου, Αργυρούπολης, Βούλας, Βουλιαγμένης, Βύρωνα, Γαλατσίου, Γλυφάδας, Δάφνης, Εληνικού, Ζωγράφου, Ηλιούπολης, Καισαριανής, Μοσχάτου, Π. Φαλήρου, Υμηττού, Χαϊδαρίου, Ν. Μάκρης και Ασπροπύργου.

Ειρηνοδικείο Αιγίνης: Μυρτιδιωτίσσης 5, Αίγινα,  ΑΙΓΙΝΑ Τ.Κ.18010. Τηλ.: 22970-22636. 
Περιλαμβάνει την Αίγινα.

Ειρηνοδικείο Αμαρουσίου: Πεντέλης 14  210-8020312
Περιλαμβάνει τους Δήμους Αμαρουσίου, Κηφισιάς, Δροσιάς, Εκάλης, Λυκόβρυσης, Μελισσίων, Πεύκης και Ν. Ερυθραίας.

Ειρηνοδικείο Αχαρνών: ΗΡΩΩΝ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ 73 ΑΧΑΡΝΕΣ Τ.Κ. 13671   210-2467180
Περιλαμβάνει τους Δήμους Αχαρνών, Α. Λιοσίων, Καματερού, Φυλής, Ζεφυρίου, Κρυονερίου και Θρακομακεδόνων.

Ειρηνοδικείο Ελευσίνας:  Καραϊσκάκη 68Α και Βασιλείου Λάσκου 35.   210-5542776 2105546055
Περιλαμβάνει τους Δήμους Ελευσίνας, Βιλλίων, Μαγούλας, Μάνδρας και Οινόης.

Ειρηνοδικείο Καλαυρίας: Πόρος, 22980-22045
Περιλαμβάνει τον Πόρο.

Ειρηνοδικείο Καλλιθέας: ΘΗΣΕΩΣ 273 ΚΑΙ ΣΟΛΩΝΟΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑ 210-9480181, 210-9480184
Περιλαμβάνει τους Δήμους Καλλιθέας, Ν. Σμύρνης και Ταύρου.

Ειρηνοδικείο Ιλίου: ΜΑΝΑΚΗ 11 Τ.Κ. 131 22 210-2616796    210-2692193 210-2616796
Περιλαμβάνει τους Δήμους Ιλίου, Αγ. Αναργύρων και Πετρούπολης

Ειρηνοδικείο Κρωπίας: ΝΙΚ.ΝΤΟΥΝΗ 4 Τ.Κ. 19400 ΚΟΡΩΠΙ 210-6627431, 210-6627431 210-6622506
Περιλαμβάνει τους Δήμους Κρωπίας, Ραφήνας, Λούτσας, Γλυκών Νερών, Παλλήνης, Παιανίας, Σπάτων, Βάρκιζας, Γέρακα, Βάρης, Πόρτο Ράφτη, Πικερπίου, Ανθούσας και Μαρκόπουλου.

Ειρηνοδικείο Κυθήρων: 22360-31650
Περιλαμβάνει τα Κύθηρα

Ειρηνοδικείο Λαυρίου: ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΓΛΑΤΖΗ & ΚΑΚΑΒΑ Τ.Κ. 19500 ΛΑΥΡΙΟ  22920-25238 22920-60132 
Περιλαμβάνει τους Δήμους Λαυρίου, Αγ. Κωνσταντίνου, Αναβύσσου, Ιουλίδος, Καλυβίων Θορικού, Κερατέας, Κορρησίας, Κουβαρά, Π. Φώκαιας και Σαρωνίδας.

Ειρηνοδικείο Μαραθώνος: ΚΑΠΑΝΔΡΙΤΙ Τ.Κ. 19014  22950-54133 22950-52633
Περιλαμβάνει τους Δήμους Μαραθώνος, Αγ. Στεφάνου, Ανοίξεως, Αυλώνας, Αφιδνών, Βαρνάβα, Γραμματικού, Διονύσου, Καλάμου, Καπανδριτίου, Μαλακάσας, Μαρκοπούλου Ωρωπού, Μπάλας, Ν. Παλατίων, Πολυδεντρίου, Σκάλας Ωρωπού, Σταμάτας, Συκαμίνου και Ωρωπού.

Ειρηνοδικείο Μεγάρων: Γ. ΜΕΝΙΔΙΑΤΗ & ΠΡΥΤΑΝΕΙΟΥ ΜΕΓΑΡΑ ΑΤΤΙΚΗΣ   22960-22868  22960-25433 
Περιλαμβάνει τους Δήμους Μεγαρέων και Ν. Περάμου.

Ειρηνοδικείο Ν. Ιωνίας: 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ & ΛΕΩΦ.ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ 269, Εμπορικό Κέντρο "ΙΩΝΙΑ"  Ν.ΙΩΝΙΑ 210-2759826  210-2796400 
Περιλαμβάνει τους Δήμους Ν. Ιωνίας, Ν. Ηρακλείου, Ν. Φιλαδέλφειας, Ν. Χαλκηδόνας και Μεταμόρφωσης.


Ειρηνοδικείο Νίκαιας:  ΕΡΜΟΥ 6 & ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΣΑΛΔΑΡΗ ΝΙΚΑΙΑ Τ.Κ.18450  210-4914531   210-4919615 
Περιλαμβάνει τους Δήμους Νίκαιας, Κορυδαλλού και Αγίου Ιωάννη Ρέντη.

Ειρηνοδικείο Πειραιώς: ΝΙΚΗΤΑ 12 ΠΕΙΡΑΙΑΣ Τ.Κ.18531  210-4172467  210-4113326  210-4178653
Περιλαμβάνει τους Δήμους Πειραιά, Κερατσινίου, Ν. Φαλήρου, Περάματος και Δραπετσώνας.

Ειρηνοδικείο Περιστερίου: ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ 14 & ΚΡΗΤΩΝ 2 ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ Τ.Κ. 12100 210-5711781
Περιλαμβάνει το Δήμο Περιστερίου

Ειρηνοδικείο Σαλαμίνας:  Σαλαμινομάχων 2, Παλούκια, 210-4672166 210-4651465
Περιλαμβάνει το Δήμο Σαλαμίνας

Ειρηνοδικείο Σπετσών:   Σπέτσες, 22980-73410 
Περιλαμβάνει το Δήμο Σπετσών

Ειρηνοδικείο Χαλανδρίου: Βασ. Γεωργίου 44 & Κάλβου. Τ.Κ. 15232 ΧΑΛΑΝΔΡΙ  210-6848055, 210-6842736.
Περιλαμβάνει τους Δήμους Χαλανδρίου, Χολαργού, Αγίας Παρασκευής, Βριλησσίων, Πεντέλης, Ν. Πεντέλης, Ψυχικού, Ν. Ψυχικού, Παπάγου, Πολύδροσου και Φιλοθέης.

Δήμοι Αττικής και νήσων (αλφαβητικά) και αρμοδιότητα Ειρηνοδικείων

Αγίας Βαρβάρας (Αθηνών)
Αγίας Παρασκευής (Χαλανδρίου), 
Αγίου Δημητρίου (Αθηνών) 
Αγίου Ιωάννη Ρέντη (Νίκαιας)
Αγίου Κωνσταντίνου (Λαυρίου)
Αγίου Στεφάνου (Μαραθώνος)
Αγίων Αναργύρων (Ιλίου)
Αθηναίων (Αθηνών)
Αιγάλεω (Αθηνών) 
Αιγίνης (Αιγίνης)
Αλίμου (Αθηνών) 
Αμαρουσίου (Αμαρουσίου)
Αναβύσσου (Λαυρίου)
Ανθούσας (Κρωπίας)
Ανοίξεως (Μαραθώνος)
Ανω Λιοσίων (Αχαρνών)
Αμαρουσίου (Αμαρουσίου)
Αργυρούπολης  (Αθηνών)
Αρτέμιδος ή Λούτσας (Κρωπίας)
Ασπροπύργου (Αθηνών)
Αυλώνας (Μαραθώνος)
Αφιδνών (Μαραθώνος)
Αχαρνών (Αχαρνών)

Βάρης (Κρωπίας)
Βάρκιζας (Κρωπίας) 
Βαρνάβα (Μαραθώνος)
Βιλλίων (Ελευσίνας)
Βούλας (Αθηνών)
Βουλιαγμένης (Αθηνών)
Βριλησσίων (Χαλανδρίου)
Βύρωνα (Αθηνών)

Γαλατσίου (Αθηνών)
Γέρακα (Κρωπίας) 
Γλυκών Νερών (Κρωπίας)
Γλυφάδας (Αθηνών)
Γραμματικού (Μαραθώνος)

Δάφνης (Αθηνών)
Διονύσου (Μαραθώνος)
Δραπετσώνας (Πειραιώς)
Δροσιάς (Αμαρουσίου)

Εκάλης (Αμαρουσίου)
Ελευσίνας (Ελευσίνας)
Ελληνικού (Αθηνών)

Ζεφυρίου (Αχαρνών)
Ζωγράφου (Αθηνών)

Ηλιούπολης (Αθηνών)

Θρακομακεδόνων (Αχαρνών)

Ιλίου (Ιλίου)
Ιουλίδος (Λαυρίου)

Καισαριανής (Αθηνών)
Καλάμου (Μαραθώνος)
Καλλιθέας (Καλλιθέας)
Καλυβίων Θορικού (Λαυρίου)
Καματερού (Αχαρνών)
Καπανδριτίου (Μαραθώνος)
Κερατέας  (Λαυρίου)
Κερατσινίου (Πειραιώς)
Κηφισιάς (Αμαρουσίου)
Κουβαρά (Λαυρίου)
Κορρησίας (Λαυρίου)
Κορυδαλλού (Νίκαιας)
Κρυονερίου (Αχαρνών)
Κρωπίας (Κρωπίας)
Κυθήρων (Κύθηρα)

Λαυρίου (Λαυρίου)
Λούτσας ή Αρτέμιδος (Κρωπίας)
Λυκόβρυσης (Αμαρουσίου)

Μαγούλας (Ελευσίνας)
Μαλακάσας (Μαραθώνος)
Μάνδρας (Ελευσίνας)
Μαραθώνος (Μαραθώνος)
Μαρκόπουλου (Κρωπίας)
Μαρκοπούλου Ωρωπού (Μαραθώνος)
Μεγαρέων (Μεγάρων)
Μελισσίων (Αμαρουσίου)
Μεταμόρφωσης (Ν. Ιωνίας)
Μοσχάτου (Αθηνών)
Μπάλας (Μαραθώνος)

Ν. Ερυθραίας. (Αμαρουσίου)
Ν. Ηρακλείου (Ν. Ιωνίας)
Ν. Ιωνίας (Ν. Ιωνίας)
Ν. Μάκρης (Αθηνών)
Ν. Παλατίων (Μαραθώνος)
Ν. Πεντέλης (Χαλανδρίου)
Ν. Περάμου (Μεγάρων)
Ν. Σμύρνης (Καλλιθέας)
Ν. Φαλήρου (Πειραιώς)
Ν. Φιλαδέλφειας (Ν. Ιωνίας)
Ν. Χαλκηδόνας (Ν. Ιωνίας)
Ν. Ψυχικού (Χαλανδρίου)
Νίκαιας (Νίκαιας)

Οινόης (Ελευσίνας)

Παιανίας (Κρωπίας)
Παλαιάς Φώκαιας (Λαυρίου)
Παλαιού Φαλήρου (Αθηνών)
Παλλήνης (Κρωπίας)
Παπάγου (Χαλανδρίου)
Πειραιά (Πειραιώς)
Πεντέλης (Χαλανδρίου)
Περάματος (Πειραιώς)
Περιστερίου (Περιστερίου)
Πετρούπολης (Ιλίου)
Πεύκης (Αμαρουσίου)
Πικερπίου (Κρωπίας)
Πολυδεντρίου (Μαραθώνος)
Πολύδροσου (Χαλανδρίου)
Πόρου (Καλαυρίας)
Πόρτο Ράφτη (Κρωπίας)

Ραφήνας (Κρωπίας)

Σαλαμίνας (Σαλαμίνας)
Σαρωνίδας (Λαυρίου)
Σκάλας Ωρωπού (Μαραθώνος)
Σπάτων (Κρωπίας)
Σπέτσες (Σπετσών)
Σταμάτας (Μαραθώνος)
Συκαμίνου (Μαραθώνος)

Ταύρου (Καλλιθέας)

Υμηττού (Αθηνών)

Φιλοθέης (Χαλανδρίου)
Φυλής (Αχαρνών)

Χαϊδαρίου (Αθηνών)
Χαλανδρίου (Χαλανδρίου)
Χολαργού (Χαλανδρίου(

Ψυχικού (Χαλανδρίου)

Ωρωπού (Μαραθώνος)

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Πώς μπορεί κανείς να πουλά ή να αγοράζει τον ουρανό ή τη ζεστασιά της γης;


το βρήκαμε στο http://anartisas.blogspot.gr

 «Ο ουρανός που πάντα έχει ένα δάκρυ συμπόνιας για το λαό μου, που μας φαίνεται αιώνιος και αμετάβλητος μπορεί τώρα να αλλάξει. Σήμερα είναι καθαρός αύριο όμως ίσως σκεπαστεί με σύννεφα. Τα λόγια μου είναι σαν τα αστέρια που ποτέ δεν αλλάζουν.

Σ’ αυτά λοιπόν που θα πει ο Σηάτλ μπορεί ο Μεγάλος Λευκός Αρχηγός της Ουάσινγκτον να βασιστεί με σιγουριά. Όπως βασίζεται στις εναλλαγές των εποχών. Ο Μεγάλος Αρχηγός της Ουάσινγκτον μας στέλνει μήνυμα πως θέλει να αγοράσει τη γη μας. Καλοσύνη του, παρ’ όλο που ξέρουμε ότι δεν έχει ανάγκη τη φιλία μας. Την πρότασή του πάντως θα τη σκεφτούμε καλά, γιατί ξέρουμε πως αν δε δεχτούμε ο λευκός θα θελήσει με τα όπλα ν’ αρπάξει τη γη μας.

Ρωτάω όμως: Πώς μπορεί κανείς να πουλά ή να αγοράζει τον ουρανό ή τη ζεστασιά της γης; Η ιδέα μας φαίνεται περίεργη. Επειδή ακριβώς δε μας ανήκουν η δροσιά του αέρα και η διαύγεια του νερού. Πώς λοιπόν είναι δυνατόν να τα αγοράσετε; Πάντως μην ανησυχείτε: Θα πάρουμε την απόφασή μας. Καθετί πάνω σ’ αυτή τη γη είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε λαμπερή πευκοβελόνα. Κάθε αμμουδερή ακρογιαλιά. Κάθε κομματάκι ομίχλης. Κάθε ξέφωτο στα σκοτεινά δάση. Κάθε βούισμα εντόμου είναι ιερό στη μνήμη του λαού μου.

Είμαστε κομμάτι της γης και αυτή πάλι ένα κομμάτι από μας. Οι χυμοί που τρέχουν μέσα στα δέντρα μεταφέρουν τις μνήμες του ερυθρόδερμου ανθρώπου. Τα ευωδιαστά λουλούδια είναι αδελφές μας. Το ελάφι, το άλογο, ο μεγάλος αετός είναι τ’ αδέλφια μας. Οι απότομες, ψηλές κορυφές, τα καταπράσινα λιβάδια, η ζεστασιά του πόνεϊ, ο άνθρωπος, όλα ανήκουν στην ίδια οικογένεια.

Καταλαβαίνει λοιπόν τι μας ζητάει ο Μεγάλος Αρχηγός της Ουάσινγκτον όταν μας παραγγέλνει ότι θέλει ν’ αγοράσει τη γη μας; Γρήγορα θα κατακλύσετε όλη τη χώρα. Ο Μεγάλος Αρχηγός μας παραγγέλνει ότι θα μας εξασφαλίσει ένα μέρος όπου θα μπορούμε να ζούμε άνετα μεταξύ μας. Όπως ο πατέρας που αποφασίζει για τα παιδιά του.

Ξέρουμε ότι ο λευκός δεν καταλαβαίνει τους τρόπους μας. Ένα κομμάτι γης μοιάζει σ’ αυτόν μ’ ένα οποιοδήποτε κομμάτι, γιατί είναι ένας ξένος που έρχεται μέσα στη νύχτα και παίρνει ό,τι έχει ανάγκη. Η γη δεν είναι σύντροφός του, αλλά εχθρός του. Με την απληστία του θα την καταβροχθίσει και δε θ’ αφήσει πίσω του τίποτα, παρά μόνο έρημο. Εμείς βρίσκουμε χαρά στα δάση…

Ίσως να μην το καταλαβαίνετε αυτό, διότι οι συνήθειές μας είναι διαφορετικές απ’ τις δικές σας. Το πεντακάθαρο νερό που κυλά στα ρυάκια και στα ποτάμια μεταφέρει στο διάβα του και το αίμα των προγόνων μας. Το μουρμουρητό του είναι η φωνή τους. Κάθε φευγαλέα αντανάκλαση του φωτός πάνω στο διάφανο νερό των λιμνών εξιστορεί γεγονότα και παραδόσεις απ’ τη ζωή του λαού μας. Τα ποτάμια είναι αδέρφια μας. Σβήνουν τη δίψα μας, μεταφέρουν τα κανό μας και τρέφουν τα παιδιά μας. Αν σας πουλήσουμε τη γη μας, μην ξεχάσετε να μάθετε και στα δικά σας παιδιά, πως τα ποτάμια είναι αδέρφια όλων μας.

Δεν σας καταλαβαίνουμε. Οι τρόποι μας είναι διαφορετικοί απ’ τους δικούς σας. Η όψη των πόλεών σας κάνει κακό στα μάτια του ερυθρόδερμου. Ο θόρυβος ταράζει τ’ αυτιά μας. Αλλά αυτό μπορεί να συμβαίνει επειδή είμαι ένας άγριος και δεν καταλαβαίνω. Την αδικαιολόγητη απαίτηση ν’ αγοράσετε τη γη μας θα τη σκεφτούμε προσεκτικά.

Αν δεχτούμε θα βάλω ένα όρο: Ο λευκός άνθρωπος θα πρέπει να συμπεριφέρεται στα ζώα σα να ‘ταν αδέρφια του. Είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω γιατί ο λευκός αφήνει πίσω του χιλιάδες νεκρά αγριοβούβαλα πυροβολώντας τα μόνο για το κέφι του μέσα από το σιδερένιο άλογό του που καπνίζει, ενώ εμείς δε σκοτώνουμε παρά μόνο για να τραφούμε. Τί είναι ο άνθρωπος χωρίς τα ζώα; Αν εξαφανίζονταν όλα τα ζώα ο άνθρωπος θα πέθαινε από μεγάλη πνευματική ερημιά. Ό,τι συμβεί στα ζώα θα συμβεί σύντομα και στον άνθρωπο. Ξέρουμε τουλάχιστον αυτό: Η γη δεν ανήκει στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος ανήκει στη γη. Κι ακόμα πως εμείς δε δημιουργήσαμε τον ιστό της ζωής αλλά αποτελούμε μόνο μια ίνα μέσα σ’ αυτόν. Αν προκαλέσουμε κάποια καταστροφή στον ιστό οι συνέπειες θα έρθουν και σε μας τους ίδιους.

Πρέπει να το πάρουμε απόφαση: Η νύχτα και η μέρα δεν μπορούν να υπάρξουν μαζί την ίδια στιγμή. Ο λαός μου λέει: Την αδικαιολόγητη απαίτηση του λευκού να αγοράσει τη γη μας θα τη σκεφτούμε καλά. Όμως, ο λαός μου ρωτά: Τι θέλει να αγοράσει ο λευκός;

Γίνεται να αγοράσει κανείς τον ουρανό ή τη γρηγοράδα της αντιλόπης; Θα κάνετε λοιπόν τη γη ό,τι θέλετε επειδή ο ερυθρόδερμος θα υπογράψει ένα κομμάτι χαρτί και θα το παραδώσει στο λευκό; Τη στιγμή που δε μας ανήκει η δροσιά του αέρα και το άφρισμα του νερού γιατί επιμένετε να τ’ αγοράσετε; Όλα μοιράζονται τον αέρα με την ίδια πνοή. Τα ζώα, τα δέντρα, ο άνθρωπος μοιράζονται την ίδια ανάσα. Ο αέρας που έδωσε στον παππού μας την πρώτη του αναπνοή, θα πάρει και τον τελευταίο του στεναγμό. Ο λευκός δε φαίνεται να δίνει σημασία στον αέρα που αναπνέει: Όπως ο άρρωστος που του έχει εξασθενίσει η όσφρηση.

Πουθενά στις πολιτείες του λευκού δεν υπάρχει μια ήσυχη ειρηνική γωνιά. Δεν υπάρχει τόπος να σταθείς ν’ ακούσεις το ξεπέταγμα των φύλλων την άνοιξη ή το βουητό των εντόμων. Αλλά τί απομένει απ’ τη ζωή, αν ο άνθρωπος δεν μπορεί να αφουγκραστεί το μοναχικό κάλεσμα του κοκκινολαίμη ή τις συζητήσεις των βατράχων τη νύχτα στη μικρή λίμνη; Ίσως είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω. Θα τη σκεφτούμε την πρότασή σας. Δεν έχει σημασία που θα ζήσουμε για το υπόλοιπο της ζωής μας.

Τα παιδιά μας είδαν τους πατεράδες τους ταπεινωμένους. Οι πολεμιστές μας ντροπιάστηκαν. Μετά τις ήττες περνούν τις ημέρες τους άσκοπα και δηλητηριάζουν τα κορμιά τους με δυνατό ποτό. Μετά από λίγους χειμώνες, μετά από λίγα φεγγάρια, κανένα παιδί των μεγάλων φυλών δε θ’ απομείνει να πενθήσει ένα λαό, που κάποτε ήταν δυνατός και με πολλές ελπίδες, όπως ο δικός μας σήμερα.

Τι να πενθήσω; Τι να πενθήσω από τον αφανισμό του λαού μου; Οι λαοί αποτελούνται από ανθρώπους και οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν όπως τα κύματα της θάλασσας. Ο καιρός της δικής σας παρακμής είναι ακόμα μακριά, αλλά θα ‘ρθει. Κανείς δεν ξεφεύγει από το γραφτό του. Μολύνετε το κρεβάτι σας και μια νύχτα θα πάθετε ασφυξία από τα ίδια σας τα απορρίμματα. Αν ξέραμε τα όνειρα του λευκού ….

Ο θεός σας προσφέρει κυριαρχία στα ζώα, τα δάση και στους ερυθρόδερμους για κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Όμως αυτός ο λόγος είναι ένα αίνιγμα για μας. Είναι κάτι που δεν καταλαβαίνουμε όταν όλα τα αγριοβούβαλα εξοντώνονται, τα άγρια άλογα δαμάζονται, οι απόκρυφες γωνιές του δάσους μολύνονται από τους ανθρώπους και η όψη των λόφων που είναι γεμάτη λουλούδια γεμίζει από τα καλώδια του τηλεγράφου.

Που είναι η λόχμη; Εξαφανισμένη. Που είναι ο αετός; Εξαφανισμένος. Αυτό είναι το τέλος της ζωής και η αρχή του θανάτου. Όταν ο τελευταίος Ινδιάνος λείψει από τη γη κι ο λευκός φέρνει στη μνήμη του το λαό μου σαν ένα θρύλο, οι ψυχές των νεκρών μας θα ταξιδεύουν σαν το σύννεφο πάνω στον κάμπο. Θα γεμίζουν τις ακρογιαλιές και θα φιλοξενούνται στα δάση που αγάπησαν όπως το μωρό που αγαπά τον χτύπο της μητρικής καρδιάς.

Ο λευκός δε θα ’ναι ποτέ μόνος σε αυτό τον τόπο. «Όλοι μοιράζονται τον αέρα με την ίδια πνοή. Τα ζώα, τα δέντρα, ο άνθρωπος μοιράζονται την ίδια ανάσα». Ας μεταχειριστεί λοιπόν το λαό μου με δικαιοσύνη και ειλικρίνεια γιατί στους νεκρούς δεν λείπει η δύναμη.

Μίλησα για θάνατο; Δεν υπάρχει θάνατος, μόνο η εναλλαγή των κόσμων.

Όπως λέγεται, το παραπάνω κείμενο εκφωνήθηκε από τον αρχηγό Si’ahl σε μία δημόσια συνάντηση διοργανωμένη από τον κυβερνήτη Isaac Ingalls Stevens στις 11 Μαρτίου του 1854, με στόχο την παράδοση ή πώληση της γης των αυτοχθόνων στους λευκούς εποίκους. Ο αρχηγός Si’ahl μίλησε στα lushootseed κι εν συνεχεία η ομιλία του μεταφράστηκε αρχικά στα chinook (μια μικτή διάλεκτο της περιόδου που χρησιμοποιούνταν για εμπόριο) και τελικά στα αγγλικά βασισμένη σε σημειώσεις του Henry A. Smith. Ο ίδιος ο Smith υποστήριζε ότι το γραπτό κείμενο δεν αποτελεί παρά μικρό απόσπασμα της συνολικής ομιλίας. Και παρόλο που κάποιοι ιστορικοί αμφισβητούν την αξιοπιστία της καταγραφής αυτής, έκτοτε τα λόγια του αρχηγού Si’ahl ταξίδεψαν πολλές φορές μέσα στο χρόνο κι από τόπο σε τόπο. Μύθος ή πραγματικότητα, η αξία τους έγκειται στον τρόπο με τον οποίο μας αγγίζουν και μας συγκινούν. Διαβάζοντάς τα, κάτι δονείται εντός μας. Και για λίγο, είμαστε εμείς ο αρχηγός Si’ahl και τα λόγια του λέξεις δικές μας.

σημείωση διαχειριστή: οι επισημάνσεις στο κείμενο έγιναν απ' αυτόν.