Τετάρτη 24 Απριλίου 2019

Πόλη και Κατοικία

Κατάληψη στο Δουβλίνο: «10.000 Καλώς Ηρθατε από 10.000 Αστέγους» 


Οι Αφοβες Πόλεις είναι αρκετά γενναίες ώστε να διεκδικούν 
μεγαλύτερο ρυθμιστικό ρόλο και να επιβάλλουν ριζοσπαστικές 
δημόσιες πολιτικές για τη στέγη σε συμμαχία 
με αντίστοιχα κοινωνικά κινήματα.

«Στις πόλεις μας, ένας αυξανόμενος αριθμός πολιτών δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες του. Δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε. Οι δημοτικοί θεσμοί πρέπει να εξαντλήσουν κάθε τους αρμοδιότητα και πόρο για να δώσουν τέλος σε αυτήν κατάσταση. Δεν υπάρχει αξιοπρεπής ζωή χωρίς αξιοπρεπή στέγη. Θέλουμε αυτοδιοικητικές πολιτικές που να δίνουν προτεραιότητα στην κοινωνική κατοικία, με προσιτά ενοίκια, τη συνεταιριστική στέγη ή τα σχήματα παραχώρησης χρήσης».

Παγκόσμιο κίνημα
Τα Μανιφέστα των Αφοβων Πόλεων και του νέου παγκόσμιου κινήματος του αυτοδιοικητικού κοινοτισμού έθεσαν εξαρχής στο επίκεντρό τους το δικαίωμα στην κατοικία, αναζητώντας λύσεις στο πρόβλημα της επισφάλειας και της αστεγίας, την ίδια στιγμή που σε κάποιες γειτονιές υπάρχουν πλέον περισσότερα σπίτια για τουρισμό αντί για πρώτη κατοικία.

Τουρισμός και κτηματομεσιτική κερδοσκοπία ασκούν τρομακτική πίεση στις πόλεις μας, αυξάνοντας τις τιμές των ακινήτων, στερώντας τους κατοίκους από το δικαίωμά τους σε προσβάσιμη στέγη και οδηγώντας πολλούς στον δρόμο.

Οι Αφοβες Πόλεις είναι αρκετά γενναίες ώστε να διεκδικούν μεγαλύτερο ρυθμιστικό ρόλο και να επιβάλλουν ριζοσπαστικές δημόσιες πολιτικές για τη στέγη σε συμμαχία με αντίστοιχα κοινωνικά κινήματα.

🔻 Η Βαρκελώνη εφάρμοσε για πρώτη φορά νόμο που είχε υιοθετήσει η αυτόνομη κοινότητα της Καταλονίας, επιβάλλοντας πρόστιμα σε τράπεζες που κρατούν σε αχρηστία ακίνητα για περισσότερο από δύο χρόνια, ενώ τα χρήματα διατίθενται για τα προγράμματα κοινωνικής στέγης. Θέσπισε πως το 30% των νέων κτιρίων άνω των 600 τ.μ. που ανεγείρονται θα προορίζεται υποχρεωτικά για κοινωνική στέγη. Επέβαλε πρόστιμο 600.000 ευρώ στην Airbnb για παράνομες βραχυχρόνιες μισθώσεις ακινήτων κι έβαλε λουκέτο σε 2.100 παράνομες εκμισθώσεις Το δε PPEUAT (Ειδικό Πολεοδομικό Σχέδιο Τουριστικής Διαμονής), που ενέκρινε πέρυσι, αποτελεί καρπό των θέσεων για τουριστική αποανάπτυξη της Συνέλευσης των Συνοικιών για Βιώσιμο Τουρισμό, ενός δικτύου συλλογικοτήτων και κινημάτων κατά της άκρατης τουριστικοποίησης και των επιπτώσεών της στις τιμές των ενοικίων.

🔻 Στο Δουβλίνο, ακολουθώντας τα βήματα του ΡΑΗ, το κίνημα «Take Back the City», ένας συνασπισμός 18 κοινωνικών συλλογικοτήτων, ανάμεσά τους ενώσεις ενοικιαστών, φοιτητών, μεταναστών, μειονοτήτων, οργανώσεις για το δικαίωμα της στέγης και αντιρατσιστικά δίκτυα, οργανώνει καταλήψεις εγκαταλειμμένων κτηρίων για να στεγαστούν ευάλωτοι πολίτες. «Εχουμε ηθικό χρέος να εισβάλουμε σε κενές ιδιοκτησίες, όταν αντιμετωπίζουμε κρίση αστεγίας που πλήττει 10.000 πολίτες, την ίδια ώρα που περισσότερα από 180.000 σπίτια μένουν κενά», λένε τα μέλη του. Βασικό τους αίτημα είναι τα κενά ακίνητα να ενταχθούν στον νόμο περί αναγκαστικών απαλλοτριώσεων (CPO), ώστε να διατίθενται για κοινωνική κατοικία σε στεγαστικές ενώσεις. Η απήχηση των κινητοποιήσεων που οργανώνουν μαζί με άλλα κινήματα για τη στέγη προκάλεσε πέρσι την παρέμβαση του υπουργείου Κατοικίας και Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που ζήτησε από τους δήμους να χρησιμοποιήσουν «θαρραλέα» τις CPO, για να προωθήσουν την κοινωνική στέγη.

🔻 Δήμοι όπως του Βερολίνου, του Παρισιού και της Νέας Υόρκης -σαν ένα πρώτο μέτρο για να αντιμετωπίσουν την αυξανόμενη κερδοσκοπική πίεση, την παρενόχληση και τις εξώσεις ενοικιαστών- έχουνε εφαρμόσει ένα σύστημα αναφοράς τιμών ενοικίων στη βάση πολλαπλών κριτηρίων ανά οικιστική ζώνη, ώστε οι ιδιοκτήτες να μην μπορούν να υπερβαίνουν αυτά τα όρια περισσότερο από 10% ή 20% κατά περίπτωση.

🔻 Στις πόλεις Χολ και Λιντς του Ηνωμένου Βασιλείου, οι δημοτικές αρχές συνεργάζονται με στεγαστικές ενώσεις, όπως οι Giroscope και Canopy Housing, που εκπαιδεύουν άστεγους και ευάλωτα άτομα στο πώς να ανακαινίσουν εγκαταλειμμένες κατοικίες ώστε να μπορούν να τις χρησιμοποιήσουν σε αξιοπρεπείς συνθήκες. Στα τέλη του 2016, οι δύο ενώσεις είχαν προσφέρει στέγη σε περίπου 400 άτομα σε περισσότερες από 170 κοινωνικές κατοικίες που εκμίσθωσαν ή αγόρασαν με ευνοϊκούς όρους από τους δήμους, χάρη σε ειδικό πρόγραμμα κοινοτικής επιδότησης για κενά ακίνητα.

🔻 Στο Βερολίνο, τα τελευταία 20 χρόνια έχουν αναπτυχθεί πάνω από εκατό σχέδια συνεταιριστικής κατοικίας και οι στατιστικές δείχνουν πως ήδη το 2014 ένα στα έξι σπίτια ανήκει σε κάποιο κοινοτικό σύστημα κατοικίας. Πολλοί από αυτούς τους στεγαστικούς συνεταιρισμούς προήλθαν από καταλήψεις που νομιμοποιήθηκαν ή παραχωρήθηκαν με ευνοϊκούς όρους από τον δήμο, έπειτα από χρόνια κινητοποιήσεων. Η Γερμανία έχει παράδοση σε αυτά τα συλλογικά σχέδια κατοικίας και οι δήμοι συνηθίζουν να παίρνουν υπόψη τους τα κοινοτικά σχέδια στέγασης στον πολεοδομικό σχεδιασμό και τον προϋπολογισμό τους.

🔻 Στο Πόρτλαντ του Ορεγκον, όπου τα τελευταία χρόνια οι τιμές της κατοικίας αυξήθηκαν κατά 30%, οι Ενωμένοι Ενοικοι του Πόρτλαντ (PTU, ομάδα πολιτών που διεκδικεί τον έλεγχο των ενοικίων και την παύση των εξώσεων) συνεργάστηκαν με το «Shed» («Η καλύβα», ένα κίνημα που μέσω facebook έγινε και πόλος ενημέρωσης και εφαλτήριο ακτιβισμού κατά της κερδοσκοπίας), οργανώνοντας την καμπάνια «Για να μείνει κατοικημένο το Πόρτλαντ», με βασικό αίτημα μια Χάρτα των Δικαιωμάτων των Ενοίκων.

Τον Νοέμβριο του 2016, χάρη σε αυτές τις κινητοποιήσεις, οι ψηφοφόροι της πόλης ενέκριναν να διατεθεί κονδύλι 258 εκατ. δολαρίων για προσβάσιμη στέγη, εκλέγοντας την επικεφαλής του Shed, Κλόε Γιουντέιλι, ως υπεύθυνη της πλατφόρμας του δήμου για το δικαίωμα στην κατοικία. Πρώτο μέτρο: η υιοθέτηση από τη δημοτική αρχή νόμου αρωγής ενοίκων, που προβλέπει ότι, αν οι ιδιοκτήτες προβούν σε αδικαιολόγητη έξωση ή καταχρηστική αύξηση του ενοικίου, πρέπει να πληρώσουν στους ενοικιαστές ένα «επίδομα μετεγκατάστασης», ύψους 2.900 - 4.500 δολαρίων.

Το δικαίωμα στη στέγη
Μερικά από τα σημεία του σχετικού Μανιφέστου των Αφοβων Πόλεων

● Να παύσει να θεωρείται η αστεγία συνώνυμο της εγκληματικότητας, κατανοώντας πως αποτελεί τμήμα ενός ευρέος φάσματος στεγαστικής επισφάλειας και όχι μεμονωμένο περιστατικό

● Να δώσουμε μάχη κατά των αναγκαστικών εξώσεων, ενημερώνοντας του πολίτες για τα δικαιώματά τους, προσφέροντάς τους θεσμική αρωγή στις διαμάχες με ιδιοκτήτες και τράπεζες και μέσω της άμεσης δράσης

● Να εφαρμόσουμε έλεγχο ενοικίων και πολεοδομικό σχεδιασμό, για να αποτρέψουμε τις κερδοσκοπικές επενδύσεις στην κατοικία

● Να διευρύνουμε τον αριθμό των δημόσιων κατοικιών μέσω της αγοράς οικοπέδων και κτηρίων, χτίζοντας νέες μονάδες και μετατρέποντας τη χρήση υπάρχουν δημοτικών ακινήτων

● Να ρυθμίσουμε τις αγορές ακινήτων και μισθώσεων κατά της κερδοσκοπίας και υπέρ της προσβάσιμης κατοικίας

● Να επιβάλουμε πρόστιμα και κίνητρα, ώστε όσοι ιδιοκτήτες έχουν ακίνητα που δεν χρησιμοποιούνται να προσφέρουν τις κατοικίες τους για μακροχρόνια μίσθωση σε προσιτές τιμές.

● Να ρυθμίσουμε τη βραχυχρόνια μίσθωση και να επιβάλουμε κυρώσεις σε ιδιοκτήτες και πλατφόρμες ενοικίασης που παραβαίνουν τον νόμο.

● Να εξασφαλίσουμε ότι σχετικές πολιτικές στις ιστορικές γειτονιές θα προστατεύουν την οικιστική διάστασή τους ενάντια στην κερδοσκοπία που βασίζεται στην αξία τους ως τουριστικός προορισμός.

● Να προσφέρουμε ευκαιρίες στα άτομα χαμηλών εισοδημάτων για απόκτηση κατοικιών

❗ «Σε τι αναφερόμαστε, όταν μιλάμε για πόλη; Η πόλη δεν είναι κυρίως ένα τουριστικό αξιοθέατο ή ένα όχημα για τις επενδύσεις των υπερπλούσιων του κόσμου. Η λειτουργία μιας πόλης είναι να προσφέρει στέγη στους κατοίκους της. Χωρίς μόνιμη ρύθμιση των ενοικίων, διατρέχουμε τον κίνδυνο να μετατραπούμε σε μια ελβετική τράπεζα των πολυεκατομμυριούχων και σε τίποτα άλλο από μια αγορά βραχυχρόνιων μισθώσεων». Ρίτσι Τόρες, επικεφαλής της Επιτροπής Δημόσιας Κατοικίας του Δήμου της Νέας Υόρκης

kalo@efsyn.gr

Δευτέρα 8 Απριλίου 2019

Κινητοποίηση ενάντια στις ανεξέλεγκτες βραχυχρόνιες μισθώσεις ακινήτων

Κινητοποίηση ενάντια στις ανεξέλεγκτες βραχυχρόνιες μισθώσεις ακινήτων


Κουκάκι..
μια από τις γειτονιές που πλήττονται περισσότερο...

Τα ταξίδια, η γνώση άλλων ανθρώπων και πολιτισμών και η χαρά της συνάντησης με άλλες κουλτούρες και τρόπους ζωής αποτελούν στοιχεία της ανθρώπινης εμπειρίας που όλες και όλοι εκτιμάμε. Αυτό που ζούμε όμως σήμερα είναι η ακραία κατανάλωση τόπου και χρόνου που σε κάποιες περιπτώσεις όπως και στην Αθήνα εξελίσσεται επιθετικά με τεράστιες επιπτώσεις στην καθημερινή ζωή των κατοίκων της πόλης, ιδιαίτερα όταν μια κοινωνία σε οικονομική κρίση απορρυθμίζει και καταργεί κάθε κανόνα προκειμένου να προσελκύσει «επενδυτές» και γενικότερα χρήμα. 

Η μονοκαλλιέργεια του τουρισμού που προωθείται στη χώρα μας κάνοντάς την δεύτερη σε ρυθμούς ανάπτυξης του τουρισμού στην Ευρώπη, βασίζεται μεταξύ άλλων στις φθηνές παροχές υπηρεσιών και αγαθών ανάμεσα στις όποιες σημαντική είναι η φθηνή διαμονή που εξασφαλίζεται μέσα από τις πλατφόρμες βραχυχρόνιας μίσθωσης τύπου Αirbnb. 

Πολλές γειτονιές της Αθήνας βιώνουν ήδη τα αποτελέσματα της άκρατης εξάπλωσης του φαινομένου με αποτέλεσμα την κατακόρυφη αύξηση των ενοικίων που κάνουν πλέον την κατοικία απρόσιτη για μεγάλο αριθμό του ντόπιου πληθυσμού, αλλά και την αλλαγή του χαρακτήρα κάθε γειτονιάς με την στροφή όλων των λειτουργιών της προς την εξυπηρέτηση της τουριστικής κίνησης.

Οι περιπτώσεις των πολιτών που νοικιάζουν μέρος του σπιτιού τους ή ένα ακίνητο για να συμπληρώσουν το εισόδημά τους γίνονται ολοένα και μικρότερο ποσοστό επί του συνόλου, καθώς πλήθος ακινήτων συγκεντρώνονται για διαχείριση αλλά συχνά και ως ιδιοκτησία στα χέρια μεγάλων εταιριών.

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο ήδη αναπτύσσονται κινήματα που διεκδικούν τις πόλεις για τους κατοίκους τους και το δικαίωμά τους στη στέγη. Κάτω από αυτή την πίεση σε κάποιες πόλεις όπως στη Βαρκελώνη, τη Μαδρίτη, το Βερολίνο κ.λπ. ήδη έχουν ληφθεί μέριμνες ελέγχου του φαινομένου.

Στην Ελλάδα πλην της φορολόγησης που εφαρμόστηκε από το 2017 και που για μια ακόμα φορά αποτελεί μέτρο που βάλει κατά των μικρών ενοικιαστών και όχι κατά των εταιρειών και της συγκεντροποίησης κανένα άλλο μέτρο δεν έχει θεσμοθετηθεί.

Σήμερα είναι πλέον επείγον:
• Να θεσμοθετηθούν περιορισμοί ποσοστού διαμερισμάτων για βραχυχρόνια μίσθωση και να κηρυχθούν οι ήδη επιβαρυμένες περιοχές κεκορεσμένες ώστε να απαγορευτεί η περαιτέρω ανάπτυξη της.
• Να αποτραπεί η συγκεντροποίηση ακινήτων σε μεγάλες εταιρείες με σοβαρή αύξηση της φορολογικής κλίμακας σε αυτές τις περιπτώσεις. 
• Να θεσμοθετηθεί προστασία «ενοικιοστασίου» για τους κατοίκους των τουριστικών περιοχών ώστε να μην απειλούνται με έξωση.
• Να ληφθούν μέριμνες σε κεκορεσμένες τουριστικές περιοχές (νησιά κ.λπ.) για κοινωνική κατοικία για φοιτητές και περιστασιακά εργαζόμενους οι οποίοι/ες αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στέγης.

Δεν χαρίζουμε τις Πόλεις μας! Καλοδεχόμαστε τους τουρίστες σε πόλεις γεμάτες από τους κατοίκους τους και όχι σε άδεια σκηνικά. 

Ενωτική Πρωτοβουλία κατά των Πλειστηριασμών

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2019

Ο "διαδοχος" νόμος Κατσέλη: Fast Track αρπαγή των σπιτιών μας και της λαϊκής περιουσίας.

Ο "διαδοχος" νόμος Κατσέλη: 
Fast Track αρπαγή των σπιτιών μας  και της λαϊκής περιουσίας.


Θεσμοθετεί την εν ψυχρώ αρπαγή των σπιτιών μας.

Θεσμοθετεί την προστασία και ξεδιάντροπη χρηματοδότηση των τραπεζών με το πρόσχημα της επιδότησης της δόσης των δανείων.

Θεσμοθετεί την κατάργηση του όποιου νομικού πλαισίου προστασίας για κάθε παληό και νέο κόκκινο δανειολήπτη.

Θεσμοθετεί την τελική λύση: Ο "κόφτης" των 130.000 ευρώ αφήνει στο έλεος των τραπεζών 9 στους 10 κόκκινους δανειολήπτες. 

Για κάθε νέο "κόκκινο" δανειολήπτη θα υπάρχει μόνον το έλεος  (η θηλειά) του τραπεζίτη

Το "αύριο" του ξεσπιτώματος χιλιάδων οικογενειών είναι πλέον εδώ.

Όλοι σήμερα και κάθε μέρα στους δρόμους

Για την αξιοπρέπεια και για τη Ζωή

Η συμφωνία: 
> Μνημείο κοροϊδίας και εξαπάτησης
> Η χαριστική βολή  σε εκατομμύρια θύματα της πολιτικής των μνημονίων. 

Τις τελευταίες μέρες διαβάζαμε συνεχή δημοσιεύματα για την δήθεν «σκληρή» διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με τους Ευρωπαίους επιτηρητές μας για τον νέο νόμο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Από την αρθρογραφία γνωρίζαμε αρκετές από τις προτεινόμενες ρυθμίσεις από την πλευρά της κυβέρνησης, καθώς και τα σημεία στα οποία επέμεναν για ακόμα δυσμενέστερους όρους οι δανειστές. Ας δούμε λοιπόν ποιες είναι οι προτάσεις της κυβέρνησης τις οποίες παρουσιάζει ως «επίλυση» του προβλήματος για την πλειοψηφία των οφειλετών για να καταλάβουμε γιατί η «διαπραγμάτευση» είναι ένα βήμα μετά την κοροϊδία και την επερχόμενη καταστροφή για χιλιάδες υπερχρεωμένα νοικοκυριά. 

Από το τέλος Φεβρουαρίου δεν υφίσταται και επίσημα πλέον με την κατάργηση του νόμου "Κατσέλη", η νομική θωράκιση (έστω και περιορισμένη) των υπερχρεωμένων νοικοκυριών έναντι της αυθαιρεσίας των τραπεζών. Ο νόμος "Κατσέλη" τα τελευταία χρόνια και σε συνδυασμό με τις αλλαγές στον κώδικα πολιτικής δικονομίας κάλυπτε όλο και λιγότερα νοικοκυριά αλλά παρ' όλα αυτά διατηρούσε μια υποτυπώδη εγγύηση δικαίου.

Το νέο θεσμοθετημένο από τις τράπεζες και την ΕΚΤ πλαίσιο μεταφέρει όλη τη δικαιοδοσία για την "επιλεξιμότητα" και τους όρους της στις τράπεζες. Μέσα από μια ηλεκτρονική πλατφόρμα που θα διαχειρίζονται οι ίδιες οι τράπεζες θα γίνεται η επιλογή με θολά κριτήρια για το ποια νοικοκυριά και με ποιους όρους θα εντάσσονται σε ρύθμιση. Το νέο πλαίσιο στην ουσία καταργεί την όποια νομική προστασία στην οποία θα μπορούσε να καταφύγει ο κάθε δανειολήπτης, βάζοντας εμπόδια που υπονομεύουν την προστασία και όσων ήδη έχουν κάνει αίτηση ένταξης στο νόμο Κατσέλη.

Το πλέον κραυγαλέο ζήτημα είναι το κριτήριο επιλέξιμότητας που θέτει ως πλαφόν μέγιστης οφειλής το όριο των 130.000 ευρώ το οποίο είναι πολύ μικρό σε σχέση με τις οφειλές (υπολογίζεται ότι δεν θα καλύψει πάνω από 10% των οφειλετών). Και αυτό γιατί το όριο των 130.000 περιλαμβάνει τόκους και πανωτόκια αλλά και δήθεν δικαστικά έξοδα των τραπεζών (υπέρογκα και αυθαίρετα καταλογισθέντα έξοδα εκτέλεσης)

Προβλέπει υποστήριξη της οφειλόμενης δόσης (που θα ορίσει η τράπεζα) με χρηματοδότηση από το κράτος 50.000.000/ τράπεζα/ ετος ανεξάρτητα από το ποσόν που πραγματικά θα απαιτείται. ( Έτσι ακόμα κι αν κάποιος/α είναι δικαιούχος δεν θα καλύπτεται αν θα έχουν τελειώσει τα χρήματα). Ένα μέτρο που προσομοιάζει στην επιδοματική πολιτική διαχείρισης της φτώχειας που ασκείται μέχρι σήμερα και που αναζητά φίλτρα για να μειώσει τους δικαιούχους με συχνό αποτέλεσμα πάνω από το 60% των δικαιούχων να μην απολαμβάνουν την υποστήριξη.

Προβλέπει κούρεμα μόνο ως το 120% της αξίας του ακινήτου, κούρεμα που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κάνει βιώσιμο ένα δάνειο.

Από τον “συνεργάσιμο” στον “επιλέξιμο" δανειολήπτη
Δεν προσδιορίζει κανένα πλαίσιο κριτηρίων με τα οποία η τράπεζα θα αποφασίζει την ένταξη (τα κριτήρια που καταγράφονται είναι απλώς για να μπορείς να κάνεις αίτηση) Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της αντίστοιχης πλατφόρμας για τα επιχειρηματικά δάνεια (39000 επιχειρήσεις έκαναν αίτημα, και 158 οδηγήθηκαν τελικά σε ρύθμιση).

Δεν λαμβάνει μέριμνα για να συσχετίσει τη ρύθμιση με τις υπόλοιπες οφειλές του νοικοκυριού με αποτέλεσμα παράλληλες και ταυτόχρονα ανεξάρτητες ρυθμίσεις να στραγγαλίζουν τους υπερχρεωμένους. Δηλαδή καταργείται και το “προνόμιο” του ελάχιστου επιπέδου διαβίωσης που είχε θεσπισθεί από την τράπεζα της Ελλάδος.

Είναι μεγάλο το θράσος της κυβέρνησης να τολμά να παρουσιάζει αυτό το νόμο ως δίκαιη λύση για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά.

Ο νέος νόμος παραδίδει τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά βορά στις τράπεζες και με τον ποιο άγριο τρόπο θεσμοθετεί την «τελική λύση» για εκατοντάδες χιλιάδες υπερχρεωμένους/ες, προετοιμάζοντας το πλιάτσικο εκατοντάδων χιλιάδων περιουσιών.

Ενωτική Πρωτοβουλία κατά των Πλειστηριασμών

Τρίτη 5 Μαρτίου 2019

"Προστασία της πρώτης κατοικίας": Οι Τράπεζες νομοθετούν, η Κυβέρνηση ψηφίζει...



Κάλεσμα σε κινητοποίηση ενάντια στο νόμο-έκτρωμα 
για την "προστασία" της πρώτης κατοικίας.

Από το τέλος Φεβρουαρίου δεν υφίσταται και επίσημα πλέον με την κατάργηση του νόμου "Κατσέλη", η νομική θωράκιση (έστω και περιορισμένη) των υπερχρεωμένων νοικοκυριών έναντι της αυθαιρεσίας των τραπεζών. Ο νόμος "Κατσέλη" τα τελευταία χρόνια και σε συνδυασμό με τις αλλαγές στον κώδικα πολιτικής δικονομίας κάλυπτε όλο και λιγότερα νοικοκυριά αλλά παρ' όλα αυτά διατηρούσε μια υποτυπώδη εγγύηση δικαίου.

Το νέο θεσμοθετημένο από τις τράπεζες και την ΕΚΤ πλαίσιο μεταφέρει όλη τη δικαιοδοσία για την "επιλεξιμότητα" και τους όρους της στις τράπεζες. Μέσα από μια ηλεκτρονική πλατφόρμα που θα διαχειρίζονται οι ίδιες οι τράπεζες θα γίνεται η επιλογή με θολά κριτήρια για το ποια νοικοκυριά και με ποιους όρους θα εντάσσονται σε ρύθμιση. Το νέο πλαίσιο στην ουσία καταργεί την όποια νομική προστασία στην οποία θα μπορούσε να καταφύγει ο κάθε δανειολήπτης, βάζοντας εμπόδια που υπονομεύουν την προστασία και όσων ήδη έχουν κάνει αίτηση ένταξης στο νόμο Κατσέλη.

Το πλέον κραυγαλέο ζήτημα είναι το κριτήριο επιλέξιμότητας που θέτει ως πλαφόν μέγιστης οφειλής το όριο των 130.000 ευρώ το οποίο είναι πολύ μικρό σε σχέση με τις οφειλές (υπολογίζεται ότι δεν θα καλύψει πάνω από 15% των οφειλετών). 

Προβλέπει υποστήριξη της οφειλόμενης δόσης (που θα ορίσει η τράπεζα) με χρηματοδότηση από το κράτος 50.000.000/ τράπεζα/ ετος ανεξάρτητα από το ποσόν που πραγματικά θα απαιτείται. ( Έτσι ακόμα κι αν κάποιος/α είναι δικαιούχος δεν θα καλύπτεται αν θα έχουν τελειώσει τα χρήματα). Ένα μέτρο που προσομοιάζει στην επιδοματική πολιτική διαχείρισης της φτώχειας που ασκείται μέχρι σήμερα και που αναζητά φίλτρα για να μειώσει τους δικαιούχους με συχνό αποτέλεσμα πάνω από το 60% των δικαιούχων να μην απολαμβάνουν την υποστήριξη.

Προβλέπει κούρεμα μόνο ως το 120% της αξίας του ακινήτου, κούρεμα που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κάνει βιώσιμο ένα δάνειο.

Από τον “συνεργάσιμο” στον “επιλέξιμο" δανειολήπτη
Δεν προσδιορίζει κανένα πλαίσιο κριτηρίων με τα οποία η τράπεζα θα αποφασίζει την ένταξη (τα κριτήρια που καταγράφονται είναι απλώς για να μπορείς να κάνεις αίτηση) Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της αντίστοιχης πλατφόρμας για τα επιχειρηματικά δάνεια (39000 επιχειρήσεις έκαναν αίτημα, και 158 οδηγήθηκαν τελικά σε ρύθμιση).

Δεν λαμβάνει μέριμνα για να συσχετίσει τη ρύθμιση με τις υπόλοιπες οφειλές του νοικοκυριού με αποτέλεσμα παράλληλες και ταυτόχρονα ανεξάρτητες ρυθμίσεις να στραγγαλίζουν τους υπερχρεωμένους. Δηλαδή καταργείται και το “προνόμιο” του ελάχιστου επιπέδου διαβίωσης που είχε θεσπισθεί από την τράπεζα της Ελλάδος.

Είναι μεγάλο το θράσος της κυβέρνησης να τολμά να παρουσιάζει αυτό το νόμο ως δίκαιη λύση για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά.

Ο νέος νόμος παραδίδει τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά βορά στις τράπεζες και με τον ποιο άγριο τρόπο θεσμοθετεί την «τελική λύση» για εκατοντάδες χιλιάδες υπερχρεωμένους/ες, προετοιμάζοντας το πλιάτσικο εκατοντάδων χιλιάδων περιουσιών.

Καλούμε συλλογικότητες, κινήματα και αγωνιζόμενους πολίτες κατά των πλειστηριασμών σε κινητοποίηση την ημέρα της ψήφισης του νόμου (πιθανότατα Πέμπτη 7/3) και ώρα 6:00μμ σε συγκέντρωση στην πλατεία Μονανστηρακίου και πορεία προς τη Βουλή

Ενωτική Πρωτοβουλία κατά των Πλειστηριασμών

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2019

Μάνος Χατζιδάκις: «Οι βρικόλακες επιστρέφουν…»


Το κείμενο μανιφέστο του Μάνου Χατζιδάκι κατά του εθνικισμού: 
«Οι βρικόλακες επιστρέφουν…»

Λίγους μήνες πριν το τελευταίο του «ταξίδι», στις 22 Φεβρουαρίου 1993, ο Μάνος Χατζιδάκις διηύθυνε για τελευταία φορά την Ορχήστρα των Χρωμάτων, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, σε μια συναυλία – διαμαρτυρία εναντίον του φαινομένου του νεοναζισμού, που είχε αρχίσει να εξαπλώνεται και πάλι στην Ευρώπη, με έργα Κουρτ Βάιλ, Φρανς Λιστ και Μπέλα Μπάρτοκ. Στο έντυπο πρόγραμμα της συναυλίας με τον υπότιτλο «Οι βρικόλακες επιστρέφουν» κατέθετε και τις δικές του απόψεις. Ένα κείμενο – μανιφέστο κατά του εθνικισμού με τίτλο: «σκέψεις και παρατηρήσεις για το αναζωογονημένο φαινόμενο του Νεοναζισμού»…

«Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

τα σύγχρονα είδωλα των ελλήνων εθνικιστών

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται. Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις».


Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες. Πρόσφατη περίπτωση ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.

Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους. (Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης). Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.

γραφικό στο σταθμό ΗΣΑΠ στην Καλλιθέα

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους). Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων.

Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.

Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.

Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται. Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.

Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια. Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος».

Αλιεύτηκε από το tvxs.gr

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2019

"Kλείδωσε η συμφωνία κυβέρνησης και τραπεζών για την "προστασία" (βλ.αρπαγή) της πρώτης κατοικίας

Η θέσπιση του κριτηρίου του ύψους της οφειλής 
είναι η χαριστική βολή σε κάθε Νόμο Κατσέλη, 
σε κάθε Δίκαιο Προστασίας του δικαιώματος στη στέγη.


Σύμφωνα με δημοσίευμα της ΕΦΣΥΝ τα κριτήρια υπαγωγής σε καθεστώς προστασίας της πρώτης κατοικίας (και μόνο), σύμφωνα με το "διάδοχο" νόμο Κατσέλη θα είναι:

1. το ύψος της τρέχουσας οφειλής
2. το ύψος της αντικειμενικής αξίας του ακινήτου (πρώτης κατοικίας)
3. το ύψος των ετήσιων εισοδημάτων του οφειλέτη.
Τα κριτήρια 2 και 3 αφορούν την επιδότηση της δόσης του δανείου από το κράτος, εφόσον βέβαια πληρούται το πρώτο κριτήριο.

Πιο αναλυτικά:
-Η τρέχουσα οφειλή (στο σχέδιο της συμφωνίας περιγράφεται ως "το υπόλοιπο του δανείου" θα πρέπει να μην υπερβαίνει τις 130.000 ευρώ.

-Η αντικειμενική αξία του ακινήτου (πρώτη κατοικία) βάσει του νέου νόμου δεν πρέπει να υπερβαίνει τις 250.000 ευρώ. 

-Το ύψος των ετήσιων εισοδημάτων (δεν διευκρινίζεται αν συμπεριλαμβάνονται τα τεκμαρτά εισοδήματα) για 1 άτομο είναι 12.500 ευρώ, για ζευγάρι τα 21.000 ευρώ και ανά 5.000 ευρώ ανά τέκνο. Δεν διευκρινίζεται αν τα συγκατοικούντα προστατευόμενα μέλη (εκτός των παιδιών) θα συνυπολογίζονται για τον τελικό προσδιορισμό των εισοδηματικών κριτηρίων.

-Σύμφωνα με τις διαθέσιμες πληροφορίες, στο νέο πλαίσιο θα μπορούν να υπαχθούν τα δάνεια που βρίσκονται σε καθυστέρηση άνω των 90 ημερών.

- επιλέξιμοι δανειολήπτες θα υποβάλουν το αίτημα υπαγωγής ηλεκτρονικά στη διατραπεζική πλατφόρμα και θα ρυθμίσουν εξωδικαστικά τις υποχρεώσεις τους, προστατεύοντας την κύρια κατοικία τους από πλειστηριασμό.

-Στην πλατφόρμα θα εισαχθούν από τράπεζες και ΑΑΔΕ όλα τα εισοδηματικά και περιουσιακά δεδομένα του δανειολήπτη.

Τέλος,  προβλέπεται διαγραφή μέρους του δανείου (κούρεμα) όταν η αξία του υπερβαίνει το 120% της αξίας του ακινήτου. 

Περαιτέρω, στο δημοσίευμα αναφέρεται ότι:
-Τραπεζικές πηγές εκτιμούν ότι τα συγκεκριμένα κριτήρια διαμορφώνουν ένα πλαίσιο ένταξης που θα περιλαμβάνει το 80% των κόκκινων δανείων πρώτης κατοικίας.
-Στη νέα ρύθμιση μπαίνουν επιχειρηματικά δάνεια με ενέχυρο-εγγύηση την πρώτη κατοικία.
-Η κοινή πρόταση θα διαβιβαστεί στους εποπτικούς θεσμούς του τραπεζικού συστήματος με στόχο η διαδικασία νομοθέτησης να ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου.

Με μια πρώτη ανάγνωση ...
Οι δεκάδες κρίσιμες λεπτομέρειες, οι σκόπιμες ή μη ασάφειες του ...διαρρεύσαντος σχεδίου, και τα ψιλά γράμματα, που επίσης αποκρύβονται, θα καθορίσουν το κατά πόσο ο νέος νόμος θα καθαγιάσει τις αρπαχτικές ορέξεις των τραπεζών ή θα αποτελέσει έστω έναν κουτσουρεμένο νόμο προστασίας της κατοικίας κυρίως των πλατιών κοινωνικών στρωμάτων.

Όταν μιλάμε για αντικειμενική αξία ας γνωρίζουμε ότι η εμπορική αξία κυμαίνεται περίπου γύρω από το 55% της αντικειμενικής. Ας το θυμώμαστε όταν θάρθει η ώρα να διακρίνουμε ποιά ακίνητα θα προστατεύονται από το νέο νόμο και ποιά όχι.

Μερικά κρίσιμα ερωτήματα
-ποιές δανειακές συμβάσεις καλύπτονται; Για παράδειγμα καλύπτονται τα καταναλωτικά δάνεια;

-Ποιάς μεταχείρισης θα τύχουν οι εγγυητές των ¨κόκκινων" δανείων ;

-Το ύψος του κουρέματος θα υπολογισθεί σύμφωνα με την εμπορική ή την αντικειμενική αξία;

-Το τρέχον υπόλοιπο οφειλής των 130.000 ευρώ περιλαμβάνει και τόκους συν έξοδα ή αναφέρεται μόνο στο χρεωλύσιο (κεφάλαιο) ;

Και εδώ μπορεί να κρύβεται η μεγάλη παγίδα: Για παράδειγμα  αν περιλαμβάνονται και οι τόκοι και εφόσον το δάνειο έχει έστω μια διετία καθυστέρηση εξυπηρέτησης, κάλλιστα ένα ύψος οφειλής της τάξης των 70.000 ευρώ την 30/12/2016 θα μπορεί "άνετα" σήμερα να υπερβαίνει ακόμη και τις 130.000 ευρώ. 

Η τοκογλυφία τώρα δικαιώνεται ;
Η θέσπιση του υπ' αρ. 1 κριτηρίου είναι η χαριστική βολή σε κάθε Νόμο Κατσέλη, σε κάθε Δίκαιο Προστασίας του δικαιώματος στη στέγη. Από την αρχή της κρίσης οι τράπεζες είχαν επιδοθεί στο αγαπημένο τους άθλημα να επιβαρύνουν είτε με τόκους και πανωτόκια, είτε με πάσης φύσεως έξοδα κάθε δάνειο που βρισκόταν σε καθυστέρηση, εκμεταλευόμενες είτε την άγνοια πολλών οφειλετών, είτε την αδιαφορία τους είτε κυρίως την αδυναμία τους να ασχοληθούν με την τακτοποίηση/ρύθμιση του δανείου ή έστω να αντικρούσουν νομικά τις διαρκώς εγειρόμενες και εγγραφόμενες αξιώσεις της τράπεζας.

Έξοδα που ακόμη και για ένα μικρό ποσό οφειλής εγγράφονταν σαν αξίωση, προστιθέμενα στους τόκους διπλασίαζαν την οφειλή μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Σε αυτές τις περιπτώσεις θα προβλεφθεί κάποια νομική διάταξη επαναπροσδιορισμού της οφειλής κατόπιν αίτησης του οφειλέτη ακόμη και αν έχει παραγραφεί κάθε τέτοιο δικαίωμα; 

Η κυβέρνηση που τόσο "αγωνίζεται" για την προάσπιση του δικαιώματος στη στέγη δεν μπορεί να ανεχθεί αυτή την ντρίπλα των τραπεζιτών. Δεν μπορεί, νομιμοποιώντας την τοκογλυφία και τις απατεωνιές των τραπεζών, να επιτρέψει εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια-πρώτες κατοικίες να γίνουν λάφυρα στα νύχια των τραπεζιτών προκειμένου να καλύψουν τη λεηλασία των καταθέσεων με τη φυγάδευση και κλοπή δεκάδων δις ευρώ. 

Η κυβέρνηση αύριο κιόλας ας νομοθετήσει το αξιόποινο της χρόνιας πρακτικής των τραπεζών να χρεώνουν στην πλειοψηφία των δανειοληπτών τις αρπαχτές των λίγων και εκλεκτών τους φίλων. Να νομοθετηθεί το χωρίς έξοδα και γραφειοκρατικές διαδικασίες  το κοσκίνισμα όλων των οφειλών των πλατιών κοινωνικών στρωμάτων.

Περιμένοντας τη διαμόρφωση του σχετικού νομοσχεδίου,  κανείς δεν μπορεί να ελπίζει.   Όχι μόνο γιατί χάνονται και με τη βούλα του κράτους τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία κάθε οφειλέτη (δεύτερη κατοικία, χωράφι, οικόπεδο, κ.λπ.) αλλά και αυτή η κεραμίδα που σκέπει όνειρα και κόπους μιας ζωής

Θα επανέλθουμε...

Εγγυητές "κόκκινων δανείων"-Δικαστική απόφαση ελπίδα σε χιλιάδες εγγυητές .


πηγή: enikos.gr

Ελπίδα σε χιλιάδες εγγυητές “κόκκινων “ δανείων δημιουργούν δύο αποφάσεις του Εφετείου Αθηνών, οι οποίες όχι μόνον δικαιώνουν μια 60χρονη, με το σκεπτικό ότι κατά την υπογραφή της επιχειρηματικής σύμβασης δεν είχε πείρα από τέτοιου είδους δραστηριότητες αλλά αναστέλλουν τον πλειστηριασμό για το σύνολο της ακίνητης περιουσίας.

Πιο αναλυτικά, με την υπ’ αριθμόν 222/2019 απόφαση το αρμόδιο δικαστήριο κρίνει πως η εγγυήτρια “ δεν είχε πείρα από συναλλαγές και επιχειρηματικές δραστηριότητες ώστε να γνωρίζει τις δυσμενείς συνέπειες που θα είχε για την περιουσιακή κατάσταση η σύμβαση εγγύησης με τους τόσο ευπαθείς για αυτήν όρους και συμφωνίες”.

Στο πλαίσιο αυτό βάζει φρένο στα μέτρα αναγκαστικής εκτέλεσης γιατί “από το 2008 μέχρι και το 2013 η τράπεζα δεν προέβη σε σε καμία δικαστική ενέργεια για την επιδίωξη είσπραξης της απαιτήσεως της με αποτέλεσμα το ποσό των τόκων να αγγίζει τις 270.000 ευρώ ”.

“Οι περισσότεροι εγγυητές όταν υπέγραφαν τη τραπεζική σύμβαση δεν γνώριζαν ή δεν κατανοούσαν την ευθύνη που αναλάμβαναν και βεβαίως σε καμία περίπτωση δεν μπορούσαν να προβλέψουν τη σημερινή οικονομική κρίση και το ντόμινο που αυτή θα έφερνε σημειώνει ο δικηγόρος Δημήτρης Αναστασόπουλος που χειρίστηκε την υπόθεση.

Αναστολή αναγκαστικής εκτέλεσης
Παράλληλα με την υπ’ ‘αριθμ 196/2019 απόφαση αναστέλλονται οποιαδήποτε μέτρα αναγκαστικής εκτέλεσης, χαρακτηρίζοντας “παράνομο τον υπολογισμό των τόκων με ημερολογιακό έτος 360 ημερών αντί των 365 “ και πιθανολογώντας ότι “η αιτούσα θα υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη εάν αυτά προχωρήσουν διότι με τον επικείμενο πλειστηριασμό των κατασχεμένων ακινήτων –διαμερισμάτων της, αφενός θα απολέσει τα εκ της μισθώσεως των δύο εξ αυτών εισοδήματα που ,ελλείψει άλλων, είναι απολύτως αναγκαία για τη διατροφή τη δική της και του υπέργηρου συζύγου της που στερείται εισοδήματος, αφετέρου, θα απολέσει την κύρια κατοικία της, όπου διαμένει με το σύζυγο της”.

Να στραφούν κατά των πρωτοφειλετών, που σε αρκετές περιπτώσεις πρόκειται για συγγενικά –φιλικά πρόσωπα που αναγκάζονται πολλοί εγγυητές, οι οποίοι βρίσκουν τοίχο σε οποιαδήποτε προσπάθεια συνεργασίας.

“O εγγυητής πρέπει να κινητοποιείται και όταν οφειλέτης δεν πληρώνει με τη συνδρομή δικηγόρου να ζητά εξωδίκως από την τράπεζα, αυτό που είναι προς το συμφέρον του. Για παράδειγμα εάν θεωρεί ότι πως πρέπει το δάνειο να καταγγελθεί, για να στραφεί η τράπεζα κατά του οφειλέτη , καλό θα είναι να το κάνει”, τονίζει ο κ.Αναστασόπουλος.

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2019

H δολοφονία του Βσεβολόντ Μέγιερχολντ*

πιστόλια 
οι λέξεις οι φανταχτερές
που την εξουσία χαϊδεύουν 
μα εξουσία δεν έχουν
κι ο μόνος θάνατος 
είναι η αιώνια σιωπή.  

Φωτογραφία του Μέγιερχολντ ενώ μελετά τον ρόλο του στη διάρκεια πρόβας του «Γλάρου» του Τσέχοφ 
που ανέβηκε στο Θέατρο της Μόσχας (1898)

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Ηταν ο ποιητής του θεάτρου. Αυτό και μόνο προδιέγραψε την τραγική μοίρα του. Εζησε μια επανάσταση που την πίστεψε και την υπεράσπισε. Την υπεράσπισε σαν ποιητής του θεάτρου: στη σύλληψη του χώρου και στα σκηνικά που ισορροπούσαν ανάμεσα στη μηχανή και στο παιχνίδι, στη χρήση του φωτός και της μουσικής, στην αινιγματική ερμηνεία των προσώπων, σε έναν λόγο που απεχθανόταν το κλισέ και το επίπεδο σύνθημα. Ολα αυτά θανάσιμα, όπως αποδείχθηκε, αμαρτήματα σε μια εποχή όπου στο όνομα της επανάστασης εγκαθιδρυόνταν ο επίπεδος, απόλυτος λόγος.

Δεν είναι εύκολο να μιλήσει κανείς αφοριστικά για την τέχνη του Βσεβολόντ Μέγιερχολντ, μέσα από την έννοια της «βιομηχανικής» ή όποια άλλη.

Οχι, ο Μέγιερχολντ δεν ήθελε να «εκβιομηχανίσει» το θέατρο, να υποτάξει τον βίο και τη μαγεία του θεάτρου σε μια βιομηχανία αυτονόητων που θα υμνούσαν την εξουσία. Αυτό που ήθελε μάλλον ήταν να εκ-θεατρίσει τη ζωή, και αυτή ακόμη τη βιομηχανία, μπολιάζοντάς τες με τη μαγεία του θεάτρου, όπως αυτός το εννοούσε. Το θέατρο του Οστρόφσκι και του Ερντμαν, το θέατρο του Γκόγκολ, αλλά πάνω από όλους το πιο μεγάλο θέατρο, το σεξπιρικό: «Θέλω», έλεγε στους μαθητές του, στους οποίους αφηγούνταν το ουτοπικό όραμά του για την σκηνοθεσία του Αμλετ, «να γραφτεί στον τάφο μου: Ιδού ο σκηνοθέτης που δεν μπόρεσε ποτέ να ανεβάσει τον Αμλετ».

Να ήταν άραγε τα λόγια του αυτά μια συνηθισμένη έκφραση της ματαίωσης που νιώθει ο καλλιτέχνης, που δεν κατάφερε να σκηνοθετήσει ένα αγαπημένο έργο; Πιστεύω πως όχι.

Το αιώνιο κατόρθωμα του Αμλετ, ανεπανάληπτο στους αιώνες, είναι ότι στήνει το έργο μέσα στο έργο, την «Ποντικοπαγίδα», με θεατή τον Κλαύδιο, τον οποίο τρέπει σε φυγή, κάνοντάς τον να ομολογήσει πως είναι αδελφοκτόνος, αιμομίκτης και τύραννος. Ο Μέγιερχολντ, πιστός στον αμφισβητησιακό ρόλο τού κάθε μεγάλου θεάτρου, έστηνε τις δικές του «ποντικοπαγίδες» μπροστά σε σύγχρονούς του σοβιετικούς Κλαύδιους σαν τον Καγκάνοβιτς, στον οποίο σε ένα θέαμα για την αυτοκτονία τού προσέφερε επί σκηνής ένα πιστόλι.

Ομως τα πιστόλια άνθρωποι σαν τον Κλαύδιο και τον Καγκάνοβιτς τα έχουν όχι για να αυτοκτονήσουν αλλά για να σκοτώσουν.

Το πλήρωσε με τη σύλληψη, τις ανακρίσεις, τα βασανιστήρια και την εκτέλεση. Σκίστηκε στα δυο, λέει, προσπαθώντας να βρει τα κρίματα του και να κατηγορήσει τον εαυτό του για όσα (δεν) είχε κάνει. Ενώ πιεζόμενος να καταδώσει ανύπαρκτους συνενόχους κατέληξε να αναφέρει και τον ίδιο τον Στάλιν.

Λόγια ενός ανθρώπου που είχε τρελαθεί από τον πόνο; 'Η μήπως ύστατη υπέροχη προσπάθεια να υψώσει τον τραγικό καθρέφτη που δείχνει σε κάθε Κλαύδιο την αποτρόπαιη μορφή του;

* Φεβρουάριος 1940, ημέρα τρίτη
περισσότερα εδώ.

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2019

Συνεταιρισμοί στέγασης: καλύπτουν ανάγκες και χτίζουν κοινότητες

Συνεταιρισμοί στέγασης: καλύπτουν ανάγκες και χτίζουν κοινότητες


Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
Συντάκτης: Ιωάννα Σωτήρχου

Τον τρόπο με τον οποίο οι συνεταιρισμοί στέγασης μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες των κοινοτήτων με χαμηλό εισόδημα, προσφέροντας στους κατοίκους τους ένα καλύτερο μέλλον, αποκαλύπτει μελέτη του ερευνητικού ομίλου Housing Futures που δημοσιεύτηκε στο πολιτικό περιοδικό Red Pepper.

Αναλύοντας την οικονομική λογική πίσω από τους συνεταιρισμούς στέγασης, η μελέτη τεκμηριώνει το όφελος που προκύπτει από αυτή τη λύση, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα και το κοινωνικό νόημα των συνεταιρισμών, που συμβάλλουν στην ανάπτυξη συνεκτικών και σταθερών κοινοτήτων.

Με κομβικό σημείο την προσιτότητα των στεγαστικών συμβολαίων, οι οικιστικές ανάγκες καλύπτονται επιτυγχάνοντας οικονομικές αποταμιεύσεις, ενώ ενισχύονται τα κοινωνικά δίκτυα, η τοπική δημοκρατία και τελικά η ποιότητα της ζωής των κατοίκων.

Πώς προάγεται η ευημερία; Στον αντίποδα των ιδιόκτητων σπιτιών που αποξενώνουν τους ανθρώπους από τη γύρω κοινότητα, καθώς αναζητούν εξατομικευμένες λύσεις στα προβλήματά τους, η συνεγκατάσταση δίνει δύναμη στους πολίτες, με τη δημιουργία κοινοτικών δεσμών και την ενίσχυση την αλληλεξάρτησης.

Οι συντάκτες του άρθρου επισκέφθηκαν μερικές εγκαταστάσεις συνεταιρισμών στέγασης προκειμένου να αντιληφθούν αυτήν την αίσθηση του λιγότερου απτού οφέλους από το συγκεκριμένο μοντέλο στέγασης, ώστε να έχουν χειροπιαστές αποδείξεις για τα θετικά της κοινής διαβίωσης, δηλαδή για την κοινωνική τους πλευρά.

Ο συνεταιρισμός είναι μια «στάση εναντίον του διαβρωτικού ατομικισμού», είναι μια διατύπωση που μεταφέρουν από το LILAC, στα Homes for Change, δύο μέλη του συνεταιρισμού που συνέκριναν τη δημοκρατική λήψη αποφάσεων με τις πρακτικές διαχείρισης σε ακίνητα στα οποία είχαν ζήσει στο παρελθόν κι όπου οι αποφάσεις λαμβάνονται συχνά με ελάχιστες διαβουλεύσεις.

Ετσι, οι κάτοικοι αισθάνονται αποξενωμένοι από τους αμειβόμενους υπαλλήλους που αποφασίζουν για τις κοινότητες και εντελώς αποκομμένοι από τους γείτονές τους, αναφέρουν.

Στον αντίποδα τοποθετούν τις δημοκρατικές διαδικασίες που καλλιεργούνται στους συνεταιρισμούς στέγασης και προσφέρουν πλατφόρμες τόσο για τις αποφάσεις σχετικά με την κοινότητα όσο και για τους κατοίκους ώστε να μπορούν να ακούνε άλλα μέλη, ενισχύοντας στους εταίρους την ιδέα ότι καθένας έχει φωνή και ότι όλοι έχουν ενδιαφέρον για τη λειτουργία της κοινότητας. «Παρόλο που εξακολουθούν να υπάρχουν διαφωνίες εντός των κοινοτήτων, αυτές οι διαδικασίες επιτρέπουν την εκδήλωση των ζητημάτων ελεύθερα και δίκαια».

Στη μελέτη αναδεικνύονται τα θέματα της διανομής των οικιστικών μονάδων για τη λειτουργία κάθε σχεδίου κατοικίας, ενώ τα συνδικάτα θέτουν τη λειτουργία της κοινότητας στο επίκεντρο των διαδικασιών, που βοηθούν να διασφαλιστεί ότι τα νέα μέλη έχουν παρόμοιες αξίες και καταλαβαίνουν τον τρόπο ένταξης στην υπάρχουσα κοινότητα. Γι' αυτό και μερικοί συνεταιρισμοί αναζητούν τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις με τα νέα μέλη προτού τους προσφέρουν μια κατοικία: προβλέπονται ειδικές δραστηριότητες, όπως είναι η συμμετοχή σε κοινοτικές συναντήσεις και εκδηλώσεις ώστε η κοινότητα να μπορεί να γνωρίσει πιθανά νέα μέλη και να εξασφαλίσει ότι κατανοούν τις αξίες της συνεταιριστικής διαβίωσης...

Αναγνωρίζεται η ποικιλομορφία, η ύπαρξη μελών από έναν πλούτο διαφορετικού υπόβαθρου, καθώς οι διαφορετικοί άνθρωποι έφεραν νέες προοπτικές, ιδέες και δεξιότητες, που προσφέρουν βάθος και κατανόηση στη συνύπαρξη. Κομβικό σημείο στη σύσφιγξη των σχέσεων μεταξύ των κατοίκων αποτελούν οι κοινόχρηστοι χώροι, ενώ ακόμα και η αρχιτεκτονική στην κατασκευή -το ότι όλα κοιτάζουν προς τα μέσα- σε ορισμένους συνεταιρισμούς υπενθυμίζει στους ανθρώπους την ευρύτερη κοινότητα στην οποία ανήκουν.

Κοινωνική αλληλεγγύη
Ομως δεν είναι μόνο οι χώροι της κοινότητας: υπάρχουν και παραδείγματα κοινωνικής αλληλεγγύης, όπως η δημιουργία ενός μετοχικού ταμείου που λειτουργεί σαν ένα δίχτυ ασφαλείας και στο οποίο συνεισφέρει όλος ο συνεταιρισμός έτσι ώστε αν ένα μέλος μείνει χωρίς εισόδημα, το ταμείο να του επιτρέπει να παραμείνει στον συνεταιρισμό.

Ο ίδιος συνεταιρισμός (LILAC) εξασφαλίζει επίσης την περιοδική ανακαίνιση όλων των διαμερισμάτων, πραγματώνοντας μια αμοιβαία υποστήριξη μεταξύ των μελών της κοινότητας, ένα μοντέλο που έχει δημιουργήσει μια μικρογραφία κράτους πρόνοιας.

Στο άρθρο γίνεται λόγος για τις προσπάθειες δημιουργίας συνεταιριστικών μοντέλων στέγασης σε μεγαλύτερη κλίμακα.

Για παράδειγμα το Rochdale Borough Homes (RBH), που αρχικά διαχειριζόταν τις 13.000 κατοικίες της τοπικής αυτοδιοίκησης, έχει γίνει πρόσφατα φορέας κοινωνικών παροχών. Το μοντέλο επιτρέπει τόσο στους υπαλλήλους όσο και στους κατοίκους να πληρώσουν για να γίνουν μέλη και συνιδιοκτήτες και να εκλέξουν ένα αντιπροσωπευτικό όργανο που επιβλέπει το έργο της εκτελεστικής εξουσίας: σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες διαθέσιμες πληροφορίες, το 35% των ενοικιαστών έχουν γίνει μέλη.

Με στόχο την ενθάρρυνση της συνεργασίας μεταξύ του προσωπικού και των ενοικιαστών, το μοντέλο έχει σχεδιαστεί για να αντιμετωπίσει τις καταναλωτικές κουλτούρες που καθιστούν τους ενοικιαστές παθητικούς δέκτες υπηρεσιών από απομακρυσμένους παρόχους. Ετσι, αποτελεί ένα βήμα προς την κατεύθυνση οι ενοικιαστές να μπορούν να επηρεάσουν τις αποφάσεις εκείνων που διαχειρίζονται τις γειτονιές τους.

«Ωστόσο, θα είναι ενδιαφέρον να δούμε αν ένα τέτοιο τεράστιο μοντέλο μπορεί να αναπτύξει την ίδια αίσθηση κοινότητας που έχουν δημιουργήσει οι μικρότεροι συνεταιρισμοί» αναφέρει το άρθρο.

Εχοντας καταγεγραμμένη την εμπειρία των κοινωνικών οφελών, το δημοσίευμα καταλήγει: «Είναι καιρός οι συνεργατικές κατοικίες να λάβουν ουσιαστική πολιτική στήριξη».

Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2019

Πλούταρχος, Περί του μη δειν δανείζεσθαι

Χρυσοκέντητο μανίκι, βραχιόλια και δαχτυλίδι: το κομμένο χέρι και η παλάμη μίας εύπορης κυρίας περίπου σύγχρονης του Πλούταρχου. Ζωγραφισμένος γυψόλιθος, 2ος-3ος αι. Αρχαιολογικό Μουσείο Παλμύρας.

Πλούταρχος, Περί του μη δειν δανείζεσθαι

Ένα άκρως επίκαιρο κι εξαιρετικά ενδιαφέρον δοκίμιο του Πλούταρχου που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Νεφέλη με τίτλο Οι Συμφορές του δανεισμού. Μετάφραση (μεταφορά στα νεοελληνικά) και σχόλια Πολυξένη Παπαπάνου.


«…Θέλω να δείξω σε όσους σπεύδουν απερίσκεπτα να δανειστούν πόση ντροπή φέρνει μια τέτοια πράξη, και πόση στέρηση της ελευθερίας. Καθώς, επίσης, ότι ο δανεισμός είναι πράξη υπέρτατης αφροσύνης και μαλθακότητας. Έχεις; Μη δανείζεσαι, γιατί δεν σου λείπουν. Δεν έχεις; Μη δανείζεσαι γιατί δεν θα ξεπληρώσεις το χρέος σου…».

Οι Συμφορές του δανεισμού («Περί του μη δειν δανείζεσθαι») ανήκουν στα Ηθικά του Πλούταρχου. Η ιδιαίτερη ζέση με την οποία ο, συνήθως ήπιος και χαμηλών τόνων, συγγραφέας τους επιδίδεται στην κατακεραύνωση του φαινομένου του αλόγιστου δανεισμού (από την πλευρά των οφειλετών), καθώς και της απληστίας και της βαναυσότητας των πιστωτών, στρέφοντας εναντίον τους όλο το ρητορικό του οπλοστάσιο, οδήγησε αρχικά τους μελετητές να αμφισβητήσουν την πατρότητα του κειμένου και στη συνέχεια να το θεωρήσουν νεανική ρητορική άσκηση, εκλαμβάνοντας τη φλόγα του ως juvenilis ardor.

Η νεότερη έρευνα, ωστόσο, έχει καταδείξει ότι πρόκειται για έργο της ώριμης περιόδου του Πλούταρχου, και συγκεκριμένα για ομιλία γραμμένη το νωρίτερο το 92, αν όχι πολύ αργότερα. Πιθανότατα εκφωνήθηκε στην Αθήνα, που, όπως κι άλλες ελληνικές πόλεις, μαστιζόταν από τις συνέπειες της υπερχρέωσης σε εγχώριους, αλλά κυρίως ξένους, ως επί το πλείστον Ιταλούς, πιστωτές και στους αντιπροσώπους τους. Ο Πλούταρχος, με μεγάλη ευαισθησία, φωτίζει ένα σοβαρότατο και πολυδιάστατο πρόβλημα της εποχής του. Συγχρόνως κατορθώνει, χάρη στην αμεσότητα, την ψυχολογική οξυδέρκεια, το (ενίοτε μαύρο) χιούμορ και το πάθος του, να μην αφήνει αδιάφορο ούτε τον αναγνώστη των δικών μας ημερών – κάθε άλλο.

Τα αμαρτήματα του καταναλωτισμού, της βουλιμίας και της απερισκεψίας, της ροπής στον πολυτελή βίο αλλά και της ανωριμότητας μοιάζουν διαχρονικά και κανείς δεν μπορεί να επικαλεσθεί άγνοια, εφόσον ο σοφός παππούς από την Χαιρώνεια τα είχε εντοπίσει και στηλιτεύσει πριν από 1.900-1.920 χρόνια.

«Κι όμως οι οφειλέτες ανέχονται τις πιέσεις των δανειστών, ανέχονται να καταβάλλουν φόρο υποτέλειας, να γίνονται σκλάβοι, να εξαπατώνται. Και υπομένουν, όπως ο Φινέας, να τους κλέβουν και να τους λεηλατούν φτερωτές Άρπυιες, που τους αρπάζουν την τροφή χωρίς καν να περιμένουν να έρθει η ώρα …».

Ο Πλούταρχος (περίπου 45 – περίπου 120 μ.Χ.) καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Χαιρώνειας της Βοιωτίας, όπου γεννήθηκε κι έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Έζησε δηλαδή τα παιδικά κι εφηβικά του χρόνια επί Κλαύδιου και Νέρωνα, ενηλικιώθηκε τον καιρό που ο Νέρωνας έκανε το περίφημο ταξίδι του στην Ελλάδα (το 67), ανδρώθηκε επί Βεσπασιανού και έζησε το υπόλοιπο της ζωής του επί Δομιτιανού, Νέρβα και Τραϊανού. Ίσως να πρόλαβε και τα πρώτα χρόνια της ηγεμονίας του Αδριανού (117-138).

Φοίτησε στην Ακαδημία των Αθηνών, ασχολήθηκε με την φιλοσοφία και τα μαθηματικά κι ήταν βαθιά επηρεασμένος από τον πλατωνισμό. Ταξίδεψε στην Ελλάδα, στην Αίγυπτο, στη Μικρά Ασία και την Ιταλία, κάνοντας διαλέξεις. Επισκέφθηκε τουλάχιστον δύο φορές την Ρώμη, μεταξύ 72 και 92, όπου συνδέθηκε με κύκλους του αυτοκρατορικού περιβάλλοντος. Έχαιρε μεγάλου σεβασμού και τιμήθηκε με διάφορα δημόσια αξιώματα. Επί «πολλάς πυθιάδας», τουλάχιστον είκοσι χρόνια, διετέλεσε πρωθιερέας στο Ιερό του Απόλλωνα στους Δελφούς (υπάρχει ένα γλυπτό πορτραίτο του στο Μουσείο των Δελφών).

Έμεινε γνωστός ως ο μεγάλος βιογράφος της αρχαιότητας, χάρη στους πενήντα (από τους οποίους σώζονται οι 48) Βίους παραλλήλους επιφανών Ελλήνων και Ρωμαίων, τους οποίους παρουσιάζει κατά ζεύγη. Το έργο του περιλαμβάνει επιπλέον περίπου διακόσια (σώζονται 78) κείμενα ποικίλης θεματολογίας, δοκίμια, ομιλίες και διαλόγους, στο σύνολο των οποίων δόθηκε πολύ αργότερα ο λανθασμένος και παραπλανητικός τίτλος Ηθικά. Στην θρησκειολογική ομάδα των Ηθικών εντάσσεται κι ένα πολύ ενδιαφέρον σύγγραμμα, το «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», που αποτελεί πολύτιμη μαρτυρία για την αιγυπτιακή μυστηριακή λατρεία και τον συγκερασμό της με ορισμένες ελληνικές ιδέες. Στην ίδια ομάδα ανήκουν και οι λεγόμενοι «Πυθικοί διάλογοι» οι οποίοι αναφέρονται σε θέματα σχετικά με το Μαντείο των Δελφών, τις προφητείες και τη μορφή της λατρείας.

Η επίδραση που άσκησε το έργο του Πλούταρχου ήταν τεράστια. Έχει γραφτεί ότι μέσα από αυτό έχουμε όλοι οι μεταγενέστεροι γνωρίσει την ελληνική και ρωμαϊκή αρχαιότητα. Ειδικά μεταξύ του 16ου και 18ου αιώνα, η διάδοσή του στους μορφωμένους ευρωπαϊκούς κύκλους δεν απείχε εκείνης της Βίβλου. Στους θαυμαστές του και σ’ εκείνους που άντλησαν από το έργο του κατά τους τελευταίους αιώνες συγκαταλέγονται: ο Έρασμος, που μετέφρασε στα λατινικά και αφιέρωσε στον Ερρίκο Η΄ το «Πώς αν τις διακρίνοιε τον κόλακα του φίλου»• ο Μονταίν, που εμπνεύστηκε τις Δοκιμές του από τα Ηθικά• ο Σαίξπηρ, που βάσισε στους Βίους τις ρωμαϊκές τραγωδίες του (όπως για παράδειγμα το θεατρικό «Ιούλιος Καίσαρ»)• ο Ρουσσώ και ο Γκαίτε, που κατέτασσαν τον Πλούταρχο στους αγαπημένους τους συγγραφείς• ο Μπετόβεν, που τον εκτιμούσε όσο και τον Όμηρο κι αναζήτησε στο έργο του στήριγμα όταν έχανε την ακοή του• ο Έμερσον και οι υπερβατιστές• ο Καβάφης, στο «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον», στους «Αλεξανδρινούς βασιλείς» και σε πολλά άλλα ποιήματα, ενώ οι Βίοι παράλληλοι ήταν το αγαπημένο ανάγνωσμα του Ναπολέοντα.

Η μελέτη του Πλούταρχου εγκαταλείφθηκε τον 19ο αιώνα, κυρίως επειδή το έργο του αποδεικνυόταν αναξιόπιστο για την ιστορική ανασύνθεση του ελληνορωμαϊκού παρελθόντος. Εντούτοις ο ίδιος δεν ενδιαφερόταν τόσο για την ιστορική ακρίβεια, όσο για τον χαρακτήρα και την ψυχολογία των ηρώων του, καθώς και για την ηθική διάσταση των πράξεών τους. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα, το ενδιαφέρον για το έργο του αναζωπυρώθηκε ως έναν βαθμό, περιορίστηκε όμως κυρίως στην ακαδημαϊκή κοινότητα.

[Πήραμε τα περισσότερα στοιχεία από το κατατοπιστικό κείμενο της Πολυξένης Παπαπάνου στο οπισθόφυλλο του βιβλίου που, καθώς ήταν αναμενόμενο, είχε μεγάλη απήχηση στο αγοραστικό κοινό (εκδόσεις Νεφέλη). Ελπίζουμε πως η φωτογραφία που διαλέξαμε από το Αρχείο μας για να συνοδεύσει τα περί δανεισμού, αυτό το χρυσοστόλιστο αλλά κομμένο χέρι μίας Παλμυρινής κυρίας που προτάσσει την παλάμη της, να καταδεικνύει επιτυχώς την ουσία του κειμένου. Πάντως, το ερώτημα «σε τι χρησιμεύει η ιστορική γνώση» παραμένει αναπάντητο.]