Μάνος Χατζιδάκις: Ο μύθος των Χριστουγέννων

"Μόνο τα πρόσωπα μερικών παιδιών και μερικών γριών 

που περιφέρονται θλιμμένες, είναι ότι διαθέτει ο κόσμος μας, 

για ν΄ αγαπάς τις μέρες τούτες."

Ο μύθος των Χριστουγέννων κρατιέται με τη βία απ΄ τα παράθυρα και από τις πόρτες, κρεμασμένος σε πανύψηλα κι αφιλόξενα σύγχρονα σκυθρωπά κτίρια. Τον συντηρούν οι δραστηριότητες της αγοράς, τα συμφέροντα των εμπόρων, οι ανελεύθερες κυβερνήσεις -πλην ανατολικών- και οι ακόμη πιο ανελεύθερες θρησκευτικές οργανώσεις, τέλος, οι αστοί και οι εργατικοί, πρόσφατοι μετανάστες στην αστική τάξη, που κατ΄ ουσίαν κυβερνάν τον κόσμο μας, και που επιθυμούν θρησκευτικές αιτιολογίες και παραδόσεις για διασκέδαση, απόλαυση κι΄ αμεριμνησία. 

Ούτε για τα παιδιά, δεν έμειναν τα σύμβολα ανέγγιχτα. Κι αυτά ακόμη προσπαθούν να ονειρεύονται μέσα από τις εφιαλτικές ειδικές εκπομπές της τηλεόρασης, κι από ’να σπίτι που τις μέρες αυτές, δεν έχει να προσθέσει κανένα αληθινό αγαθό, ούτε υποδομή για μια γενναία ονειροπόληση- ονειροπόληση ενός κόσμου ιδανικού, που να τον κυβερνάει ο Χριστός και οι Άγιοι του, με αρχηγό τον Αη Βασίλη. Ιδιαίτερα στον τόπο μας, τα Χριστούγεννα γίνανε μέρες συναλλαγής και αυτοϊκανοποίησης. Ευκαιρία για μια ευρωπαϊκή παράσταση. Αν είχαμε και λίγο περισσότερο χιόνι, ώ τότες τα πράγματα θάσαν καλύτερα.

Η γέννηση του Χριστού παραμένει πια μια επέτειος άγονη και χωρίς αίσθημα. Και η Αθήνα μας, σαν καπνιστό τσουκάλι οινομαγειρείου χωρίς φωτιά και θέρμανση, ζει την αγιότητα των ημερών, σκυθρωπά, άχαρα και κουρασμένα. Οι δρόμοι σκοτεινοί, για οικονομία βέβαια ηλεκτρισμού, αλλά φαντάζουν απείρως σκοτεινότεροι έτσι καθώς περιέχουν ολοένα και περισσότερο, αναίδεια, αναπηρία και ανανδρία.

Η δυστυχία ολοφάνερη στα μάτια των γερόντων, που φεύγουν κάθε μέρα από κοντά μας θλιμμένοι κι απροστάτευτοι, γνωρίζοντας καλά πια πως γεννήσανε, λειψούς ανθρώπους και πολύ χιόνι, που ατέλειωτα θα τους σκεπάζει στους αιώνες. Τα κάλαντα, τα δώρα και οι αγιασμοί, δεν πείθουνε κανένα ότι προσφέρουνε αγάπη και παράδοση. Μόνο τα πρόσωπα μερικών παιδιών και μερικών γριών που περιφέρονται θλιμμένες, είναι ότι διαθέτει ο κόσμος μας, για ν΄ αγαπάς τις μέρες τούτες.

Κι έτσι που ο μύθος των Χριστουγέννων έγινε δίσκος τουρισμού, ζωγραφική σε λαϊκή αγορά, σύνθημα αυτοκόλλητο σε πρακτορείο Προ-Πο, βγήκανε για σεργιάνι χιλιάδες αυτοκίνητα, να πουν τα κάλαντα τα εθνικά, τα θρησκευτικά και τα καταναλωτικά. Πόσο μας ξεκουράζει αυτό το ράντισμα πετρελαίου εις τας οδούς, για να στολίσουμε το σπίτι, για να φωτογραφίσουμε το στολισμένο κέντρο της πόλης, ν΄ αφήσουμε τα δώρα μας στους τροχονόμους αστυνομικούς και τέλος να επιστρέψουμε κατάκοποι την μεσημβρία σπίτι μας, για το απαραίτητο και παραδοσιακό γεύμα παραμονής.

Μάνος Χατζιδάκις, Κυριακή 24 Δεκέμβρη 1978

Πηγή: 3point magazine 

Η μελαγχολία των Χριστουγέννων και σύντομος οδηγός επιβίωσης (αναδημοσίευση)

πηγή

Οι εορτές των Χριστουγέννων προκαλούν, σε πολλούς, αισθήματα θλίψης. Είναι η περίοδος, κατά την οποία ερχόμαστε περισσότερο αντιμέτωποι με τις ελλείψεις της ζωής μας. Το αίσθημα μοναξιάς, αδιέξοδου ή αποτυχίας, που προσπαθούμε να κρύψουμε όλο τον υπόλοιπο χρόνο, ξεχύνεται ανεξέλεγκτο τις γιορτές. 

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Οι αιτίες μπορεί να ποικίλλουν. Από τη μια το πρότυπο της χαρούμενης οικογένειας, που έχει προβληθεί κατά κόρον μέσα από τις ταινίες, οδηγεί σε αναπόφευκτες και επώδυνες συγκρίσεις. Καταλήγουμε να πιστέψουμε ότι αυτό που βλέπουμε στην τηλεόραση αποτελεί τον κανόνα κι ότι, εκτός από τον πρωταγωνιστή της ταινίας, και ο διπλανός μας βιώνει την απόλυτη ευτυχία των εορτών. Έτσι όποιος δεν έχει καταφέρει να συμμορφωθεί με αυτό το πρότυπο, και πιστέψτε με είναι πολλοί αυτοί, αισθάνεται μειονεκτικά. 

Από την άλλη, η γιορτινή ατμόσφαιρα που επικρατεί επιβάλλει μια καταναγκαστική χαρά. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται να χαρώ πάση θυσία. Και γιατί δεν μπορώ να χαρώ; Τι μου συμβαίνει; Γιατί είμαι διαφορετικός; Ο άνθρωπος δυσκολεύεται πολύ να φερθεί διαφορετικά από τους άλλους. Δεν είναι τυχαίο ότι σε κάθε πολιτισμό και σε κάθε κοινωνία, υπάρχουν τόσοι κανόνες και πρότυπα αποδεκτής συμπεριφοράς, που έχουν ως αποτέλεσμα την ταύτιση με αυτά ή την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σύγκλιση. Σκεφτείτε πόσο άβολα αισθανόμαστε όταν βλέπουμε κάποιον να λειτουργεί με τρόπο μη προβλέψιμο και κοινωνικά μη αποδεκτό σε κάποιες περιστάσεις. Το διαφορετικό έχει πάντοτε ένα σημαντικό κόστος, κυρίως για αυτόν που το βιώνει. 

Όλη αυτή η ψυχολογική πίεση των εορτών αποτελεί το έναυσμα, για να έρθει ο άνθρωπος αντιμέτωπος με άλυτα θέματα που τον απασχολούν. Η έλλειψη μιας συντροφικής σχέσης, προβλήματα με το σύντροφο, τα παιδιά ή τους γονείς επανέρχονται στο προσκήνιο. Σαν κι αυτή να είναι η μοναδική περίοδος που έχουμε τη δυνατότητα να επεξεργαστούμε όσα μας απασχολούν. Κι ερχόμαστε στην έλευση του νέου έτους και στον αναπόφευκτο απολογισμό που επιβάλλει. Υποσχέσεις που δώσαμε και δεν καταφέραμε να τηρήσουμε τον προηγούμενο χρόνο, απολογισμός για το τι έχουμε καταφέρει μέχρι στιγμής και κυρίως, για το τι δεν έχουμε καταφέρει. Συχνά οι άνθρωποι έχουμε την τάση να εστιάζουμε στις αποτυχίες κι όχι στις επιτυχίες μας (ναι αν αναλογιστούμε, όλοι έχουμε καταφέρει κάποια πράγματα στη ζωή μας!).

Από την άλλη, μπορούμε να πούμε ότι τις γιορτινές ημέρες θερίζουμε όσα σπείραμε τον υπόλοιπο χρόνο. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι χρειάζεται να τιμωρήσουμε τον εαυτό μας επειδή τα αποτελέσματα της σοδειάς δε μας ικανοποίησαν. Αν δε μας αρέσει η ζωή μας στην παρούσα φάση, μπορούμε, από τον επόμενο χρόνο, να θέσουμε διαφορετικούς στόχους τους οποίους να προσπαθήσουμε να επιτύχουμε.

Μπορεί να χρειαστούμε και τη βοήθεια άλλων, προκειμένου να τα καταφέρουμε ή να βρούμε τον τρόπο να υπερπηδήσουμε τα προσωπικά μας εμπόδια, έτσι ώστε οι επόμενες εορτές να είναι πιο κοντά σε αυτό που θα θέλαμε οι ίδιοι, κι όχι αναγκαστικά ίδιες με ένα απατηλό πρότυπο ευτυχίας.

Μπορούμε ακόμη να εκμεταλλευτούμε και αυτές τις γιορτές και να προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε πιο ουσιαστικά με τους κοντινούς μας ανθρώπους, εκφράζοντας σκέψεις ή συναισθήματα που δεν έχουμε μοιραστεί μέχρι τώρα. Κι αυτό θα είναι το καλύτερο εορταστικό δώρο τόσο για τον εαυτό μας, όσο και για τους άλλους!

Καλές γιορτές!

Ακτιβισμός κατά των πλειστηριασμών Υποδεχόμαστε (πρόωρα) το 2019 με ένα εορταστικό πρόγραμμα κατά των πλειστηριασμών. Για την Παρασκευή 28/12 ώρα 11.00 στον πεζόδρομο της Κοραή (ΜΕΤΡΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ) έχουμε ετοιμάσει μια πρωτότυπη δράση κατά των πλειστηριασμών. Θα σας πούμε τα κάλαντα των πλειστηριασμών, θα κερνάμε γλυκά και τσίπουρα και θα παίζει μουσική σε γιορτινό κλίμα. Σας περιμένουμε όλες και όλους με στόχο να έχουμε μια ακόμη πρωτότυπη και αποτελεσματική δράση κατά των πλειστηριασμών. Ενωτική Πρωτοβουλία κατά των Πλειστηριασμών

Υποδεχόμαστε (πρόωρα) το 2019 με ένα εορταστικό πρόγραμμα κατά των πλειστηριασμών.  

Για την Παρασκευή 28/12 ώρα 11.00 στον πεζόδρομο της Κοραή (ΜΕΤΡΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ) 

έχουμε ετοιμάσει μια πρωτότυπη δράση κατά των πλειστηριασμών.

Θα σας πούμε τα κάλαντα των πλειστηριασμών, 

θα κερνάμε γλυκά και τσίπουρα 

και θα παίζει μουσική σε γιορτινό κλίμα.

Σας περιμένουμε όλες και όλους 

με στόχο να έχουμε μια ακόμη πρωτότυπη και αποτελεσματική δράση 

κατά των πλειστηριασμών. 

Ενωτική Πρωτοβουλία κατά των Πλειστηριασμών

Δύο σενάρια για την προστασία της πρώτης κατοικίας (αναδημοσίευση)

Δύο σενάρια για την προστασία της πρώτης κατοικίας (αναδημοσίευση)

πηγή: Καθημερινή

Δύο εναλλακτικές προσεγγίσεις εξακολουθεί να εξετάζει το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης για την προστασία της πρώτης κατοικίας από πλειστηριασμούς, ενόψει της λήξης της ισχύος των σχετικών διατάξεων του νόμου Κατσέλη, σύμφωνα με πηγή του οικονομικού επιτελείου.

Η πρώτη εναλλακτική είναι η επέκταση του νόμου με τροποποίηση των παραμέτρων του, όπως αναφέρεται. Δηλαδή με διαφορετικά, αυστηρότερα όρια αντικειμενικής αξίας ακινήτου και εισοδήματος του δανειολήπτη.

Η δεύτερη εναλλακτική είναι ένα διαφορετικό πλαίσιο, με βάση το οποίο το κράτος θα βοηθά τον δανειολήπτη να πληρώσει το δάνειό του, αλλά και οι τράπεζες θα προχωρούν σε αναδιάρθρωση των δανείων, ουσιαστικά «κούρεμα».

Ενώ απομένουν μόνο ελάχιστες μέρες έως τη λήξη του χρόνου και της ισχύος του νόμου ως προς το θέμα αυτό, στην κυβέρνηση δίνονται εσωτερικές μάχες για το είδος της προστασίας που τελικά θα εξασφαλισθεί.

Σύμφωνα με πληροφορίες, από πλευράς του υπουργού Επικρατείας Αλέκου Φλαμπουράρη διατυπώθηκε πρόταση για προστασία δανειοληπτών με όριο καθαρού εισοδήματος τις 35.000 ευρώ (σήμερα το όριο είναι οι λεγόμενες εύλογες δαπάνες διαβίωσης που κυμαίνονται μεταξύ 13.900 και 40.800 ευρώ, ανάλογα με την οικογενειακή κατάσταση), όριο αξίας πρώτης κατοικίας τις 200.000 ευρώ και δυνατότητα β΄ κατοικίας έως 100.000 ευρώ. Δεδομένου ότι οι τράπεζες πιέζουν για όριο αξίας πρώτης κατοικίας έως τις 100.000 ευρώ (σήμερα είναι 180.000 ευρώ για έναν ενήλικο και φτάνει συνολικά για οικογένεια με τρία παιδιά τις 280.000 ευρώ), η πρόταση θεωρήθηκε ανέφικτη. Σύμφωνα με πηγή των θεσμών, ένα όριο της τάξης των 150.000 ευρώ θα ήταν ίσως λογικό.

Επιδίωξη είναι να υποστηριχθούν οι δανειολήπτες που έχουν πραγματικά μεγάλη ανάγκη και να αποκλεισθούν οι στρατηγικοί κακοπληρωτές. Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης φιλοδοξεί να καταλήξει σε μια λύση στις επόμενες μέρες, έως τις αρχές Ιανουαρίου, με στόχο να διασφαλίσει την έγκριση των θεσμών που επιστρέφουν στις 21 Ιανουαρίου στην Αθήνα.

Προς το παρόν, πάντως, είναι μια ακόμη σημαντική εκκρεμότητα, που καίει φυσικά τους δανειολήπτες και υπό αυτή την έννοια και την κυβέρνηση ενόψει εκλογών, αλλά συνδέεται και με την τύχη των τραπεζών.

Υπενθυμίζεται ότι η κυβέρνηση είχε ζητήσει αρχικά την παράταση του νόμου Κατσέλη για ένα χρόνο, για να εισπράξει την άρνηση των θεσμών, οι οποίοι δεν συμφώνησαν ούτε με μια συμβιβαστική εξάμηνη παράταση.

Πλατεία Εξαρχείων: Bazaar οικονομικής ενίσχυσης-Μέρες Χριστουγέννων

Bazaar οικονομικής ενίσχυσης

3ήμερο Bazaar βιβλίου μικρών εκδοτικών οίκων

Μουσικά και εικαστικά δρώμενα.

Την Κυριακή 16 Δεκέμβρη από τις 10.30 έως τις 15.30 κάνουμε το πρώτο μας bazaar στην πλατεία Εξαρχείων, με στόχο να μαζευτούν κάποια χρήματα που μας είναι απαραίτητα για τις δράσεις μας στην πλατεία αλλά και στη γειτονιά μας.

Εδώ και καιρό δίνουμε έναν δύσκολο αγώνα ενάντια στις ναρκομαφίες, στον κοινωνικό κανιβαλισμό, στην καταστολή. Οι δράσεις μας περιλαμβάνουν αφισοκολήσεις, εργασίες καθαριότητας, ηλεκτροφωτισμού, εξορμήσεις ενημέρωσης και πολιτιστικές εκδηλώσεις στους δρόμους της καρδιάς των Εξαρχείων όπου και διαδραματίζεται καθημερινά η βαρβαρότητα του ναρκεμπορίου, της ηχορύπανσης, της καταστροφής και απαξίωσης των ελάχιστων υποδομών. Και δεν είναι μόνον αυτά. Σεξισμοί σε βάρος ανυπεράσπιστων, σωματεμπορία, ξυλοδαρμοί μεταξύ ναρκεμπόρων και κάθε λογής αντικοινωνικών στοιχείων.

Ζητάμε τη συμπαράσταση, τη συμμετοχή και τη βοήθεια των κατοίκων, των εργαζομένων, όσων αγαπούν και επισκέπτονται τη γειτοννιά μας. Για ξαναγίνουν τα Εξάρχεια γειτονιά της δημιουργίας, του πολιτισμού, της συνύπαρξης και της αλληλεγγύης.

Όσοι θέλετε, μπορείτε να μας βοηθήσετε είτε φέροντας κάποια από τα πράγματα που πια δεν χρειάζεστε (αναγράφονται στην αφίσα) τις ώρες 9.30 έως τις 12.30, είτε επισκεπτόμενοι το bazaar. 

Να υπενθυμίσουμε σε όσους δεν το γνωρίζουν ότι την ίδια ημέρα η πλατεία θα σφίζει από δράσεις (3ήμερο bazaar βιβλίου μικρών εκδοτικών οίκων, μουσικά και εικαστικά δρώμενα, Λαϊκή αγορά της πλατείας).

Σας περιμένουμε !

Κάτοικοι Εξαρχείων σε Δράση

Λαϊκή Συνέλευση Εξαρχείων

Παρέμβαση σε συμβολαιογράφο

Παρέμβαση σε συμβολαιογράφο 
Από την Ενωτική Πρωτοβουλία κατά των πλειστηριασμών

Τετάρτη 12 Δεκέμβρη 2018

Αιφνιδιαστική παρέμβαση έγινε σήμερα το μεσημέρι στο συμβολαιογραφείο της Δέσποινας Σακκά-Σταδίου 39 -5ος όροφος. Η συτγκεκριμένη συμβολαιογράφος είχε αναλάβει μεταξύ άλλων και τη διεκπεραίωση 4 πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας μικρής αξίας και για χαμηλές οφειλές. Ένα από τα σπίτια αυτά είναι σε υποβαθμισμένο προάστιο της Αττικής και η οφειλή αφορούσε χαμηλόμισθη οικογένεια.

Η παρέμβαση ήταν οργανωμένη έτσι ώστε η παρουσία των ΜΑΤ αλλά και της αστυνομίας να ήταν προσπελάσιμη. Έτσι αφού παρακάμψαμε τις αστυνομικούς φύλαξης ανεβήκαμε στον όροφο όπου το γραφείο όπου θα γίνονταν οι πλειστηριασμοί. Η συμβολαιογράφος ήταν αδύνατο να μην μας δεχθεί. Της εκθέσαμε το λόγο της "επίσκεψης" και μας διαβεβαίωσε ότι οι πλειστηριασμοί για τους οποίους πήγαμε έχουν κάποιοι ήδη ανασταλεί και θα ανασταλούν και οι υπόλοιποι. Την ...ευχαριστήσαμε για τις εξηγήσεις και φύγαμε...φεύγοντας συναντήσαμε τη διμοιρία αστυνομικής δύναμης που είχε καλεσθεί για να αποτρέψει τη δράση μας... ήταν όμως ήδη αργά... 

Οι συμβολαιογράφοι έχουν απαιτήσει και τους έχει παρασχεθεί από την κυβέρνηση προστασία "αστακού" έτσι ώστε να κινήματα να μην εισέρχονται καν στα κτήρια όπου βρίσκονται τα γραφεία τους. Σήμερα αυτό "έσπασε" . Και ήταν μια πρόκληση για αυτούς. για την κυβέρνηση. για την αστυνομία...

Κατεβαίνοντας, στην είσοδο του κτηρίου μας περίμενε μια ομάδα 4 "φουσκωτών" που δεν συγχώρεσαν την αυθάδειά μας να μπούμε με το έτσι θέλω και με το νόμο στο κτήριο-όπου στεγάζονται γραφεία δημόσιων λειτουργών όπως είναι τα συμβολαιογραφεία. Οι φουσκωτοί ήταν προκλητικοί χειροδικώντας και βρίζοντάς μας. Να σημειώσουμε ότι όταν μπήκαμε μόνο ένας από αυτούς υπήρχε στην είσοδο, παριστάνοντας τον ...θυρωρό. Στη συνέχεια εμφανίστηκαν και οι υπόλοιποι... οι οποίοι -να το σημειώσουμε-δεν ήταν αστυνομικοί.

Η παρέμβαση ολοκληρώθηκα με μοίρασμα κειμένου και δημόσια διαμαρτυρία στο πεζοδρόμιο.

Τι μας διδάσκουν τα δέντρα για τη ζωή

Απόσπασμα από το βιβλίο του Hermann Hesse: “Bäume: Betrachtungen und Gedichte” [Δέντρα: Σκέψεις και Ποιήματα] 

“Για μένα τα δέντρα υπήρξαν πάντα οι πιο διεισδυτικοί ιεροκήρυκες. 

Τα σέβομαι όταν ζουν σε οικογένειες και φυλές, σε δάση και άλση. Και ακόμη περισσότερο τα σέβομαι όταν στέκονται μόνα τους. Είναι σαν τα μοναχικά άτομα. Όχι σαν τους ερημίτες που έχουν αποσυρθεί μακριά για να κρύψουν κάποια αδυναμία τους , αλλά σαν τα υπέροχα μοναχικά άτομα, όπως ήταν ο Μπετόβεν και ο Νίτσε.

Στα ψηλά κλαδιά τους θροΐζει ο κόσμος, ενώ οι ρίζες τους αναπαύονται στο άπειρο. Όμως δεν χάνουν τον εαυτό τους, παλεύουν με όλη τους τη δύναμη για ένα και μόνο πράγμα: να εκπληρώσουν τις ανάγκες τους σύμφωνα με τους δικούς τους νόμους, να δημιουργήσουν το δικό τους σχηματισμό, να εκπροσωπήσουν τους εαυτούς τους. Τίποτα δεν είναι πιο ιερό, τίποτα δεν είναι πιο υποδειγματικό από ένα όμορφο και δυνατό δέντρο. Όταν ένα δέντρο κόβεται και αποκαλύπτεται η θανατηφόρος πληγή του, μπορεί κανείς να διαβάσει όλη την ιστορία του στο φωτεινό δίσκο του κορμού του: στα δαχτυλίδια του φαίνονται τα χρόνια του, ενώ στα σημάδια του φαίνονται ο αγώνας, τα δεινά , όλες οι ασθένειες, η ευτυχία και η ευημερία, τα δύσκολα χρόνια αλλά και τα ωραία, οι επιθέσεις που άντεξε, οι καταιγίδες που έχει υπομείνει. 

Και κάθε νέο παιδί του χωριού σίγουρα γνωρίζει ότι το σκληρότερο και το πιο ευγενές ξύλο είναι αυτό που έχει στενότερα δαχτυλίδια, κι ότι εκεί ψηλά στα βουνά και μέσα στο συνεχή κίνδυνο αναπτύσσεται το πιο άφθαρτο, το ισχυρότερο, το ιδανικό δέντρο.

Τα δέντρα είναι ιερά. Όποιος ξέρει πώς να μιλήσει μαζί τους, όποιος ξέρει πώς να τα ακούσει, μαθαίνει την αλήθεια. Δεν κηρύττουν μάθηση και παραινέσεις, κηρύττουν τον αρχαίο νόμο της ζωής.

To δέντρο λέει: Ένας πυρήνας είναι κρυμμένος μέσα μου, μια σπίθα, μια σκέψη, είμαι ζωή από την αιώνια ζωή. Μοναδικά είναι η μορφή και οι φλέβες του δέρματος μου, το μικρότερο φύλλο στα κλαδιά μου, αλλά και η μικρότερη ουλή στο φλοιό μου. Έγινα για να σχηματοποιήσω και να αποκαλύψω την αιωνιότητα στη μικρότερη μου λεπτομέρεια.’

To δέντρο λέει: Η δύναμή μου είναι η εμπιστοσύνη. Δεν ξέρω τίποτα για τον πατέρα μου, δεν ξέρω τίποτα για τα χιλιάδες παιδιά που κάθε άνοιξη σπέρνονται από μένα. Ζω μέχρι τέλος για το μυστικό του σπόρου μου, και δεν με νοιάζει για τίποτα άλλο. Πιστεύω ότι ο Θεός είναι μέσα μου. Πιστεύω ότι η εργασία μου είναι ιερή. Μ αυτή την αλήθεια ζω.’

Όταν απογοητευόμαστε και δεν μπορούμε να αντέξουμε τη ζωή μας, τότε το δέντρο έχει κάτι να μας πει: Σταθείτε! Σταθείτε! Κοιτάξτε εμένα! Η ζωή δεν είναι εύκολη, η ζωή δεν είναι δύσκολη. Αυτές είναι παιδαριώδεις σκέψεις. . . . Το σπίτι δεν είναι ούτε εδώ ούτε εκεί. Το σπίτι είναι μέσα σας, αλλιώς δεν είναι πουθενά .

Ενώ τα δέντρα θροίζουν το βράδυ, ενώ είμαστε ανήσυχοι μέσα στις δικές μας παιδαριώδεις σκέψεις: Τα δέντρα έχουν μακρές σκέψεις, μεγάλες και ξεκούραστες αναπνοές, όπως έχουν και μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από τις δικές μας. Όσο εμείς δεν τ ακούμε, παραμένουν σοφότερα από εμάς. Αλλά όταν μάθουμε πώς να ακούμε τα δέντρα, η στενότητα η ταχύτητα και η παιδική βιασύνη των σκέψεών μας, θα αντικατασταθούν από ανείπωτη χαρά. Όποιος έχει μάθει πώς να ακούει τα δέντρα δεν θέλει πλέον να είναι ένα δέντρο. Δεν θέλει να είναι τίποτα εκτός από αυτό που είναι.”

το βρήκαμε στο Πελίτη

Κάθε 6 του Δεκέμβρη...

Συρματοπλέγματα: σχόλιο για τον αντικοινωνικό πόλεμο στα Εξάρχεια

(ένα κείμενο για το επετειακό βαριετέ της 6/12/2017)

Τα πεταμένα συρματοπλέγματα στους δρόμους των Εξαρχείων το πρωί της 7ης Δεκέμβρη 2017 μάς υπενθύμισαν, αυτή τη φορά με τρόπο υλικό και συνάμα συμβολικό, ότι το προηγούμενο βράδυ διεξήχθη ένας πόλεμος. Ένας πόλεμος, που παρά το ένδυμα της προσφιλούς κενής συνθηματολογίας, δεν ήταν ενάντια στο κεφάλαιο. Αν ήταν τέτοιος, θα συνέβαινε αλλού και σίγουρα μια μέρα πριν, έξω από τη Βουλή, όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, κατ’ απαίτησιν ΔΝΤ, κατέθετε την τροπολογία που επιχειρεί να βάλει τέρμα στο δικαίωμα για απεργία των πρωτοβάθμιων σωματείων. Δεν ήταν, όμως, ούτε ένας πόλεμος ενάντια στο κράτος, αν φυσικά δεν είμαστε τόσο αφελείς ώστε να συνοψίσουμε την κυριαρχία στα ένστολα όργανα καταστολής. Αν ήταν τέτοιος, θα συνέβαινε αλλού και σίγουρα μία μέρα μετά, στην αστυνομοκρατούμενη Αθήνα του Ερντογάν, σε ένα γεγονός που συμπυκνώνει την ουσία του κράτους ως εργαλείου γεωστρατηγικής και μηχανής πολέμου.

Διαφορετικά από τον Δεκέμβρη του 2008, το θλιβερό επετειακό βαριετέ της 6ης Δεκεμβρίου 2017 δεν έπληξε ούτε ένα υλικό σύμβολο της ταξικής εκμετάλλευσης και της κρατικής κυριαρχίας. Έπληξε, αντίθετα, τους κατοίκους μιας ούτως ή άλλως ρημαγμένης από τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα αθηναϊκής γειτονιάς, που έντρομοι κλείστηκαν στα σπίτια τους –όσοι δεν τα εγκατέλειψαν για να διανυκτερεύσουν αλλού- περιμένοντας τους αυτόκλητους «περιφρουρητές» της γειτονιάς τους να αποτελειώσουν ό,τι είχε αφήσει όρθιο η κρίση. Ο χθεσινός πόλεμος ρήμαξε τις τζαμαρίες και τις εισόδους των καταχρεωμένων από τα λειτουργικά έξοδα, παγωμένων πολυκατοικιών των Εξαρχείων, κατέστρεψε τη μοναδική, υποτυπώδη παιδική χαρά της περιοχής, έπνιξε σε καπνούς και χημικά παιδιά και ηλικιωμένους χωρίς πρόσβαση σε δημόσιες δομές υγείας, άφησε σωρούς από αποκαϊδια και σκουπίδια σε μια γειτονιά ξεχασμένη από τις δημοτικές υπηρεσίες καθαριότητας.

Η εικόνα των ακάνθινων οδοφραγμάτων στα σοκάκια των Εξαρχείων, όση γελοιότητα και αν εκλύει, άλλο τόσο και ακόμα περισσότερο είναι αδιάψευστος μάρτυρας του κοινωνικού και πολιτικού αμοραλισμού των δημιουργών της. Η μετατροπή των στενών της γειτονιάς σε πεδίο μάχης με την αστυνομία, με οδοφράγματα, εμπρησμούς και μαζική χρήση μολότοφ και φωτοβολίδων - στα ίδια στενά όπου πριν τρεις μόλις εβδομάδες είχε σημειωθεί ο βαρύς τραυματισμός της κατοίκου των Εξαρχείων Α. Τσουκαλά και η λεηλασία σπιτιών, γεγονότα για τα οποία οι περισσότερες των ομάδων που δραστηριοποιούνται στην περιοχή προτίμησαν τη σιωπή- είναι μια επιλογή κοινωνικής αναισθησίας. Μια επιλογή που δεν συνδέεται με κανένα υπαρκτό κοινωνικό πρόβλημα και δεν επικοινωνεί με καμιά κοινωνική ανάγκη, μια επιλογή που αδιαφορεί για τις συνέπειες που επιφέρει σε μαζική κοινωνική κλίμακα, περίκλειστη στο εγώ της, αντιδραστική, μικροαστική και λούμπεν, και ως εκ τούτου αντικοινωνική, αντιλαϊκή και αντικινηματική.

Πρόκειται για μια επιλογή που όσο κι αν θορυβωδώς αξιώνει τη σύνδεση της με τις εξεγερτικές παρακαταθήκες του Δεκέμβρη, στην πραγματικότητα δεν επικοινωνεί καθόλου με αυτές. Αποτελεί άρνηση τους, αφού δεν ενσωματώνει, ούτε κατ’ ελάχιστο, τα κοινωνικά και ταξικά χαρακτηριστικά του Δεκέμβρη. Στην πραγματικότητα τα μόνα σημεία επαφής που έχει μαζί του, είναι εκείνα τα οποία ο ίδιος ο Δεκέμβρης μάς καλεί σήμερα να ξεπεράσουμε: την αυτοαναφορικότητα και την εσωστρέφεια, την αποθέωση του αυθόρμητου και τον φετιχισμό της βίας, την έλλειψη ταξικής συνείδησης και πολιτικού προγραμματισμού.

Ας μιλήσουμε καθαρά: ο χθεσινός πόλεμος ήταν ενάντια στους ανθρώπους που ζουν στα Εξάρχεια, στις γυναίκες, τους άνδρες, τα παιδιά, τους νέους, τους ηλικιωμένους, τους μαθητές, τους φοιτητές, τους εργαζόμενους, τους ανέργους, σε όλες και όλους εκείνους που υφίστανται καθημερινά και ποικιλοτρόπως τη μεγαλύτερη επίθεση που έχει εξαπολύσει το κεφάλαιο στην κοινωνία τις τελευταίες δεκαετίες. Ήταν ένας πόλεμος ενάντια σε όλες και όλους εκείνους που -παρά την περιφρόνηση που προκαλούν στους εγγενώς επιθυμούντες να ξεχωρίζουν από το πόπολο μικροαστούς διανοούμενους και εξεγερμένους γόνους, καθώς και στους λιμνάζοντες στα απόνερα του μεταμοντερνισμού «επαναστάτες» που, ως άλλες σουσούδες, απορρίπτουν μετά βδελυγμίας τον «λαό» ως συλλογικό υποκείμενο για να τον υποκαταστήσουν από τις «εξεγερμένες ατομικότητες»- δεν μπορούν παρά να αποτελούν το σταθερό σημείο αναφοράς κάθε πολιτικής συλλογικότητας που αξιώνει την ανατροπή των κυρίαρχων συσχετισμών της ταξικής πάλης.

Ο χθεσινός πόλεμος ήταν μια επίθεση ενάντια στην κοινωνία, ένας πόλεμος με όρους κοινωνικού κανιβαλισμού, με γηπεδική αδρεναλίνη και βαθιά αντιδραστικό πυρήνα. Πρωταγωνιστές του ήταν οι ένστολες κρατικές συμμορίες και ένα συνονθύλευμα εξεγερμένων/οργισμένων μικροαστών, λούμπεν ακολούθων τους, θυμωμένων εφήβων και διψασμένων για εμπειρίες στην πρωτόγονη περιφέρεια Βορειοευρωπαίων τουριστών. 

Τα πεταμένα συρματοπλέγματα στους δρόμους των Εξαρχείων το πρωί της 7ης Δεκέμβρη 2017 είναι προβολή μιας όχι κάπου στο μακρινό μέλλον δυστοπίας. Αποψιλωμένα από οποιαδήποτε δημόσια δομή, εγκαταλελειμμένα από τους κατοίκους τους και με διαλυμένο κοινωνικό ιστό, τα Εξάρχεια φαντάζουν να καταλαμβάνουν τη θέση τους στο μητροπολιτικό χάρτη ως ένα πάρκο ελεγχόμενης εκτόνωσης οργισμένων επισκεπτών, κυβερνούμενα από μαφίες, επενδυτές Airbnb και ξεναγούς σε πακέτα που προσφέρουν σε πρωτοκοσμικούς τουρίστες εμπειρίες εξέγερσης με πραγματικά πυρά και ολίγην από αλληλεγγύη στους πρόσφυγες.

Αθήνα, 11.12.2017

Εργαζόμενες και εργαζόμενοι, κάτοικοι Εξαρχείων