Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

του χώματος και τ'ουρανού (αναδημοσίευση)

από τον COSTINHO
  
ξουθᾶν τε πόνημα μελισσᾶν
Ιφιγένεια εν Ταύροις, στ.166


Καθώς τριγυρίζω στον τόπο των μνημάτων, εδώ που μια ψυχή με ξαναφέρνει πάντα, αργώ πάντα το βήμα μου για να κοντοσταθώ όσο γίνεται -χωρίς να σταματήσω κανονικά- στα μνήματα των αγνώστων, στις φωτογραφίες τους και στις ηλικίες τους. Στέκομαι λίγο παραπάνω σαν δω μικρή ηλικία, κάνω τις πράξεις, φαντάζομαι μια ιστορία· ποια ιστορία έγραψε λίγα χρόνια στη φωτογραφία και μεγάλο πόνο σε όσους συνέχισαν και δεν έγιναν ακόμα φωτογραφίες. Ένας ήσυχος τόπος, μνήματα και πράξεις, ένας τόπος της αριθμητικής. Η μνήμη είναι αριθμητική· προσθέτεις αφαιρείς υπολογίζεις. Πόσα χρόνια μαζί, πόσα χρόνια καλά, πόσα χρόνια από τότε. Μετράω ασπούμε πόσα έζησα με τον παππού και είναι σχεδόν όσα δεν τον έζησα, όσα μεγάλωνα χωρίς αυτόν. Αφαιρώ απ'όσα έχω ζήσει μέχρι τώρα, έτσι γίνονται οι πράξεις. Αφαιρείς έναν άνθρωπο από σένα, τα χρόνια του από τις δικές σου μνήμες· αφαιρείς για να βγάλεις ταμείο. Ξέρεις ότι ταμείο δεν είναι αυτό που έμεινε, αλλά αυτό που έχεις για να τη βγάζεις, τα ψιλά· με αυτούς ζεις μαζί, με αυτούς μιλάς κάθε μέρα. Πριν ξυπνήσεις ή καθώς αποκοιμιέσαι. Στη μέρα μέσα σε κερδίζουν άλλες πράξεις. 

Εκείνοι που φύγαν δεν μετράνε τώρα, δεν κάνουν αριθμητική· εμείς κάνουμε, εμείς που ζούμε. Έτσι ζούμε. Ανάμεσα σε χρόνια, μετρώντας, υπολογίζοντας, ξεχνώντας. Εγώ ασπούμε όλα τα μετρούσα με το '96, που τελείωσα το σχολείο, που πήγα σε κείνη τη συναυλία που όρισε την εφηβεία μου και κάποιο χαρακτήρα να'χω για μετά. Τώρα που μεγαλώνω -όσο μεγαλώνω- τα μετράω με το '08, πριν και μετά χωρίζονται όλα. Έξι χρόνια πριν· από τότε, Ιούλιοι μαχαιριές στα καλοκαίρια που νόμιζες πως κυλάνε ερήμην, πως περνάνε σαν κύμα. Από τότε δουλεύει η μνήμη, έμαθες τις αντοχές της, τις μαθαίνεις ακόμα· νιώθεις αφόρητα ευλογημένος που τις μαθαίνεις ακόμα, όσες πληγές κι αν στρίβουν. Μιλάω για κάποια που αγαπούσε πολύ τα πράγματα, όλα τα πράγματα, τα πάντα γύρω· αγωνιούσε μόνο, με πολλά λάθη. Μόνο λάθη ίσως. Όποιος αγαπάει, κάνει λάθη. Όποιος αγαπάει πολύ, κάνει τα περισσότερα. Από αυτά δεν μαθαίνει· άμαθος πορεύεται και ανεπίδεκτος, αφοσιωμένος πάντα σε ό,τι μοιάζει με δίκιο, σε ό,τι τον πνίγει, σε ό,τι τον αγάπησε και του'ριξε ένα σκοινί να πιαστεί, σε ό,τι αγάπησε και το'δεσε με σκοινί και άγκυρα, για να έχει βυθό μαζί του, να'χει και στεριά αντάμα. Συλλογή από λάθη, από συνεχόμενα λάθη, που έμαθε να αφήνει πίσω. Πίσω, αλλά όχι σε μας· σε μας άφησε μόνο δρόμους να θυμόμαστε, να επιστρέφουμε, να συναντάμε τις άκρες του, να πιάνουμε το σκοινί και να βρίσκουμε στεριά, να βουτάμε στο βυθό και να κλέβουμε μια μορφή του με φιλί, με χάδι που άφησε κάποτε στον ύπνο μας, στα μαλλιά μας, μικροί ίσως εμείς μεγαλωμένος εκείνος, έμπειρος στα χάδια, με νανουρίσματα που μας μεγάλωσαν. Ή δεν μας μεγάλωσαν, μας κράτησαν πάντα παιδιά, πάντα παιδιά για κείνους. Στο ένα τραπέζι οι μεγάλοι, στο άλλο τα παιδιά. Πόσα καλοκαίρια έτσι.

Λέω εκείνος και εννοώ εκείνη. Εκείνες, ίσως. Θηλυκές είναι πάντα οι μορφές, οι σκιές, οι μνήμες, οι θείες, οι αγάπες, οι στιγμές, οι ανάσες, οι φωτογραφίες, οι λέξεις. Αρσενικός μόνο ο θάνατος, αυτός που δεν πιστεύουμε. Γι'αυτό επιστρέφουμε και αφήνουμε λουλούδια, γι'αυτό επιστρέφουμε και το λέμε σπίτι, σπίτι του αγαπημένου μας -τελευταίο, αλλά σπίτι. Σπίτι είναι εκεί που μπορούμε να επιστρέψουμε· ή να φιλοξενήσουμε, να φιλήσουμε έναν άγνωστο και να τον κεράσουμε κάτι. Μιλάω για εκείνη λοιπόν που τώρα είναι ξαπλωμένη, μάλλον κοιμάται βαθιά. Στα πόδια της έχει παραπέσει ένα βιβλίο, δεν θυμάμαι ποιο, κάποιο παλιό που'χε βρει κάποτε σε παλαιοπωλείο -όλο κάτι τέτοια ξεσκόνιζε- της το έδωσε ο Γιάννης λίγο πιο πέρα, μην πας για ύπνο χωρίς το βιβλίο σου. Κοιμάται, κάτω από τα αεροπλάνα, στα εκατό μέτρα είναι ο αεροδιάδρομος, απογειώνονται εκεί, απογειώνονται ζωές, πολλή φασαρία, οι τουρμπίνες μπορούν να σε πάρουν και να σε σηκώσουν, εκείνη δεν ενοχλείται διόλου, τίποτα δεν μπορεί να αναταράξει αυτή τη γαλήνη της. Θαρρείς κιόλας πως επίτηδες πήγε και ξάπλωσε εκεί, δίπλα στη φυγή, να της τη δώσει καμιά μέρα και να πάρει το πρώτο αεροπλάνο, να έχει αυτή τη δυνατότητα. Ποτέ δεν έφευγε βέβαια, ήταν πάντα εκεί. Και το εκεί ήταν το πιο σταθερό πράγμα του κόσμου. Αδύνατο όμως μου φαίνεται και να κοιμάται τόσο, δεν την θυμάμαι να την παίρνει τόσο εύκολα ο ύπνος, δεν αφηνόταν, δεν έφευγε· εκεί, ξάγρυπνη. Είχε τ'όνομα του ουρανού, αλλά το αεροπλάνο το'παιρνε μόνο για να ξαναγυρίσει εκεί. Εκεί ήταν ο προορισμός της. Εδώ δηλαδή. Και μιλάω σε παρελθόντα χρόνο, λες και έχει φύγει. Δεν έχει φύγει. Κοιμάται ασυνήθιστα βαθιά, με ένα βιβλίο στα πόδια. Δεν λέει να το τελειώσει. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι μας κάνει πλάκα. Έτσι κι αλλιώς, ποτέ της δεν τελείωνε τα βιβλία, τα άφηνε όλα στη μέση· όλα τ'αφήνει στη μέση. Εμάς πρώτα απ'όλα, εμάς με τα βιβλία της. Τον παρελθόντα χρόνο και τον παρόντα τόπο, τον πάντα παρόντα τόπο, πάντα παρόντες στον τόπο. Για κείνη και για κάθε αγαπημένο, μόνο μέλι από ξανθές μέλισσες και ἃ νεκροῖς θελκτήρια κεῖται, όλα αυτά που αναπαύουν τους πεθαμένους, όπως παραγγέλνει ο Ευριπίδης. Ποια άλλη "αθανασία" και "τρυφή" να ευχηθεί κανείς στους νεκρούς εκτός από εκείνη που χαρίζει το γάλα και το μέλι, συνεχίζει κι αναρωτιέται ο Παπαγιώργης.

Μιλάω για το βαθύ πηγάδι που μέσα κατοικούν οι ψυχές που σ'αγαπούν. Που σ'αγαπούν.


Μια μικρούλα, μια τόση δα μέλισσα εδώ που έχει τ'όνομά της -αυτό τ'ουρανού- είναι ξύπνια, πως το λένε, ξυπνητή. Εντελώς. Μεγαλώνει με ζωή και, κάθε μέρα, γίνεται πιο ζωή. Τη χαζεύω κι όταν κοιμάται, που και που σκάει χαμόγελα -έτσι, ασυνείδητα, αδέξια- και τότε καταλαβαίνεις ότι ο κόσμος μπορεί και να είναι το πιο παρήγορο μέρος του σύμπαντος, ότι οι άνθρωποι στον ύπνο τους μπορούν να υποσχεθούν πράγματα. Ότι δεν είμαστε μόνο αριθμητική, αλλά ζωή στα χαμόγελα των παιδιών που κοιμούνται, στο φτερούγισμα των μελισσών που χωράνε τα αυτιά μας. Ότι δεν κάνουμε μόνο πράξεις υπολογισμών για να βρούμε πόσο ζήσαμε κοντά στους αγαπημένους ή πόσο κοντά τους ζήσαμε, ότι είμαστε μνήμη κι εμείς, χωρίς προσθαφαίρεση, μνήμη στο χώμα και στις ψυχές που το κρατάνε. Ότι κάπου πατάμε και είναι αυτό ευλογία. Ότι από το πηγάδι κι εμείς τραγουδάμε, στα βαθιά κολυμπάμε.
Μιλάω για το βαθύ πηγάδι που μέσα κατοικούν οι ψυχές που σ'αγαπούν. Που σ'αγαπούν.

αφιερωμένο στην Ελένη

Τρίτη 29 Ιουλίου 2014

Στρες Τεστ (αναδημοσίευση)

Καρδιά από κόπωση




Πολύ με εκνευρίζει όταν προσπαθώ να πληκτρολογήσω μερικές αράδες από φράσεις που πρέπει επειγόντως να διατυπωθούν, να αποθηκευτούν και να εκτυπωθούν εγκαίρως, αλλά τα δάκτυλά μου ιδρώνουν και γλιστράνε και πατάνε άλλα πλήκτρα από αυτά που θέλω να πατήσω. Ένα περίεργο πράγμα, είναι κάποιες τέτοιες στιγμές, που, όσες φορές κι αν σκουπίσω τον ιδρώτα από το δέρμα μου, αυτός δεν στεγνώνει με τίποτα, στέκω για ώρες έτσι, ολόκληρος, νωπός κι αλαφιασμένος. Αυτό βέβαια συνδυάζεται και με άλλα τέτοια αλλόκοτα συμπτώματα, όπως, ας πούμε, το ότι στα καλά καθούμενα νιώθω να με σφίγγουν οι κρόταφοί μου, είναι σαν κάποιος να στέκεται πίσω μου και ν’ ακουμπάει και τις δύο τις κάννες από όπλα ζεματιστά εκεί πέρα και τις στρίβει διαρκώς κι ολοένα και πιο μέσα και πάει να με πεθάνει. Μετά από λίγο, το σφίξιμο αυτό θα πάει παρακάτω και θα κάτσει στο λαιμό, αφαιρώντας κάθε ίχνος από το σάλιο μου, είναι λες και καταπίνω καρφιά που γδέρνουνε αργά κι επαναλαμβανόμενα τον οισοφάγο μου. Όσο η ώρα περνάει, όλα αυτά θα συνδυάζονται μεταξύ τους, με το χειρότερο να συμβαίνει μέσα στο στομάχι μου, που στριφογυρνάει και δένεται, λες κι είναι γόρδιος δεσμός, διπλώνεται κι αναδιπλώνεται, και δεν είναι λίγες οι φορές που αναγκάζομαι και πέφτω στο πάτωμα και δένομαι σαν κόμπος κι εγώ. Τότε είναι που τίποτε δεν πάει κάτω. Ούτε νερό, ούτε φαγητό, ούτε όρεξη, ούτε ανάσα, ούτε τίποτα. Κι είναι κι αυτή η καρδιά μου, η τραυματισμένη, που με κουφαίνει και χτυπάει δυνατά, λες κι ετοιμάζεται να σπάσει. Όπως κι εγώ που κοντεύω να σπάσω το άτιμο το πληκτρολόγιο, γαμώ τα πλήκτρα του, γαμώ, τα νευρά μου εντελώς έχουνε σπάσει. Κι αγχώθηκα.

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, είναι κάμποσα τα χρόνια που κουβαλάω όλες αυτές τις περίεργες ψυχοσωματικές αντιδράσεις, θα έλεγα τελικά ότι ελάχιστα είναι τα διαστήματα στη ζωή μου που να με θυμάμαι χωρίς αυτά τα περίεργα ιδρώματα και τα σφιξίματα, ίσως μόνο τότε που δεν ήμουν παρά παιδάκι μικρό, σχεδόν βρέφος, τότε δηλαδή που έτσι κι αλλιώς ελάχιστα θα μπορούσα να θυμάμαι. Αλλά ακόμα κι από τους γονείς μου είχα να ακούω ιστορίες ολόκληρες για το πόσο ταλαιπωρήθηκαν να με αποκτήσουν και ότι είχαν ένα μόνιμο άγχος γιατί ανησυχούσαν μήπως και μείνουν μόνοι, χωρίς να κάνουν παιδί, και τότε η ιατρική η επιστήμη δεν είχε προχωρήσει τόσο, όμως τα χρόνια προχωρούσαν γοργά κι η ανάγκη τους αυτή διογκώθηκε και συσσωρεύτηκε και στο τέλος όλα καλά, εντάξει, τα καταφέρανε, γεννήθηκα εγώ αλλά ήταν λες κι όλο αυτό το άγχος πήγε και σφηνώθηκε μέσα στην υπόστασή μου, με αποτέλεσμα να είμαι ένας άνθρωπος που ήρθε στη γη αγχωμένος σχεδόν εκ γενετής. Κι όσο μεγάλωνα, σαν δίδυμό μου αδερφάκι μεγάλωνε παρέα μ’ εμένα κι αυτή η περίεργη αρρώστια, όσο η καθημερινότητά μου άλλαζε πρόσωπα, έτσι κι αυτό μου το πρόβλημα μεταλλασσόταν, έπαιρνε μορφές νέες, απρόβλεπτες, όπως ένας ιός που εξελίσσεται διαρκώς κι αλλάζει θέση συνεχώς μέσα στα σωθικά σου και που ποτέ δεν σ’ αφήνει να βρεις τη γιατρειά και να ηρεμήσεις. Και η πιο παράδοξη από όλες τις ιδιότητες που έχει είναι ότι πάει κι εμφανίζεται ακόμα και όταν θεωρητικά θα έπρεπε να είσαι χαρούμενος κι ευτυχισμένος, όχι, θα βρει τρόπο, δικαιολογία κι αφορμή και θα κολλήσει σαν βδέλλα επάνω σχεδόν σε όλες τις στιγμές σου και θα σου τις ρουφάει τόσο, που στο τέλος θα σε κάνει να αγχώνεσαι με τη χαρά σου.

Θυμάμαι τότε που έπρεπε να ξυπνήσω την επόμενη ημέρα και θα κάναμε για πρώτη φορά θρησκευτικά, καθώς κι άλλα μαθήματα νέα κι απαιτητικά, σχεδόν μάτι δεν έκλεισα, ήταν λες κι από την πολλή την ταραχή μου είδα μπροστά μου το Θεό, παρακαλώντας τον να κάνει ένα θαύμα, μήπως και διώξει μακριά μου το άγχος. Μετά πάλι, όταν πήγα στο Γυμνάσιο κι από εκεί στο Λύκειο, κάθε φορά αγχωνόμουν για το τί θα συναντούσα, έπρεπε να προσαρμοστώ, να ξεχάσω αυτά που ήξερα, να προσηλωθώ σε αυτά που από ’δω και πέρα έπρεπε να μάθω. Κι ύστερα, στις πανελλήνιες τις εξετάσεις αγχώθηκα να βγάλω γρήγορα τη διδακτέα ύλη για να μπορέσω ν’ ανταποκριθώ και να συγκεντρωθώ πάνω από το γραπτό χωρίς άγχος αλλά εμένα τα χέρια μου τρέμανε κι ιδρώνανε από τότε, από τότε ήθελα να πάρω τη γόμα και να σβήσω με μιας το δεμένο μου στομάχι, έλα, πως πήγες, σε περιμένουμε έξω, όλα καλά, καλά δεν αισθάνομαι, νιώθω μια ζαλάδα, αναγούλα, εμετό, ευτυχώς που δεν το έπαθα αυτό όσο έγραφα, φαντάζεσαι να ξερνούσα πάνω στο γραπτό όλο μου το άγχος; Και όταν το άγχος για τα αποτελέσματα ήρθε και συνάντησε τη χαρά για την είσοδο στο Πανεπιστήμιο, κατά έναν διαολεμένο πάλι τρόπο, εκεί που νόμιζα ότι πάει, αυτό το άγχος όλο κι όλο ήταν, ήρθε ακόμα χειρότερο από τα προηγούμενα τα χρόνια, ίσως γιατί πλέον ο πήχης είχε ανέβει ψηλότερα κι οι απαιτήσεις ήταν αυξημένες κι αγχωνόμουν πάλι σε κάθε εξεταστική, να τελειώσω, να πάρω το πτυχίο, εντάξει, μην αγχώνεσαι αλλά, που’ σαι, θα πρέπει να κάνεις και μεταπτυχιακό στην ώρα σου, για να μην έχεις άγχος στα λέω όλα αυτά, μπράβο, μπράβο, σιδεροκέφαλος, καλή σταδιοδρομία, υγεία, αυτό μετράει, και που ’σαι, να θυμάσαι, χωρίς άγχος.

Και τώρα δηλαδή τι θα κάνεις; Εντάξει με τη σχολή, εντάξει με τα πτυχία και τα διδακτορικά, με το στρατό και όλα τα άλλα τα αγχωτικά, με τη ζωή σου τι θα κάνεις ρε, γαμώ την επιστήμη μου μέσα; Ξεκίνα να βρεις μια δουλειά, χωρίς άγχος, όλα θα γίνουν, πρέπει να ζήσεις, δεν θα σε θρέφει η μάνα κι ο πατέρας σου για μια ζωή, να εξασκηθείς πάνω στο αντικείμενο των σπουδών σου, αυτό που τόσο ξεσκίστηκες κι αγχώθηκες να κατακτήσεις. Είναι τόσο εκνευριστικά γελοίο το συναίσθημα να κάνεις κάτι που στ’ αλήθεια αγαπάς αλλά από το πολύ άγχος σου για να το κάνεις όσο καλύτερα μπορείς τελικά να καταλήγεις να είσαι ένα επαγγελματικά επιτυχημένο ράκος. Ναι, να πατήσεις στα πόδια σου, κι ας τρέμουν που και που στα κρυφά, δεν πειράζει, όλοι τα έχουν περάσει αυτά, δεν είσαι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος αγχωμένος στη γη, μάζεψε κανένα φράγκο να παντρευτείς, άσε στην άκρη όλα αυτά τα αγχωτικά πηδήματα, στα οποία αγχώνεσαι μόνο για να καυλώσεις το σύντροφό σου και που στο τέλος πηδάς την ψυχολογία σου και μόνο, τα χρόνια περνάνε, πότε θα κάνεις οικογένεια, δεν μπορούν τα παιδιά σου να έχουν σαράντα χρόνια άγχους διαφορά με εσένα, πρέπει να είστε σε αγχωτικά κοντινή ηλικία για να μπορείς να καταλαβαίνεις τι είναι αυτό που τα αγχώνει. Ωραία, έχεις μια σχέση που τη λες σοβαρή, πρέπει να την επισημοποιήσεις, να βρεις εκκλησιά, κουμπάρο και παπά, να πάτε να διαλέξετε μέσα από δυο χιλιάδες παραμυθένια νυφικά, να ζήσετε, μέχρι γεράματα βαθιά, να σας ενώνουν άγχη κοινά, να κάνετε και κάποια αγορά, ένα σπίτι γεμάτο άγχη και χαρά, μη φοβάσαι, κάποια τράπεζα θα βρεθεί να σας δανείσει λιγάκι ευτυχία αγχωμένη. Έλα σε μας. Με το χαμηλότερο επιτόκιο άγχους τής αγοράς.

Και είναι και το άλλο. Το χειρότερο άγχος από τα άγχη όλα. Το αν θα μπορέσεις να ανταποκριθείς στα άγχη αυτά και όσο γίνεται με το λιγότερο δυνατό άγχος. Κι αυτό βέβαια προϋποθέτει ότι δεν θα σου συμβεί κάποιο πρόωρο κακό, κάποια ανύποπτη στιγμή, γι’ αυτό προσπαθείς όλη σου τη ζωή, χωρίς άγχος, να βάζεις κάποια λεφτά στην άκρη για την ώρα εκείνη που ίσως χρειαστεί να κάνεις θεραπείες εξειδικευμένες για να αντιμετωπίσεις την ασθένεια εκείνη που θα σιγοτρώει τη ζωή σου και που πιθανότατα θα οφείλεται στο πολύ το άγχος που είχες στη ζωή σου όλη. Και δεν θα πρέπει να ξεχάσεις μέσα σε όλα αυτά να αποκαταστήσεις τα παιδιά, ειδικά τώρα που έχουν όλα τους αγαθά δανεικά, προχτές άκουσα στις ειδήσεις κάτι που με άγχωσε πολύ, ότι οι τράπεζες θα πάρουν τα σπίτια όλων όσων αγχώθηκαν παραπάνω από όσο έλεγε η δανειακή τους σύμβαση και δεν κατάφεραν να πληρώσουν τις δόσεις και ότι δεν πρόκειται να συνεχιστεί αυτή η αγχωτική κατάσταση, με τα κόκκινα δάνεια και τους χλωμούς ανθρώπους, ότι οι διοικήσεις των ελληνικών τραπεζών έχουν πολύ μεγάλο άγχος γιατί όλες τους πρόκειται να περάσουν από εξαιρετικά απαιτητικές δοκιμασίες, τα λεγόμενα «στρες τεστ», γι’ αυτό θα επιβάλλουν νέα, αγχολυτικά μέτρα, θα προσπαθήσουν δηλαδή να δουν πόσο αντέχει ο κάθε αγχωμένος δανειολήπτης κι αναλόγως θα του παίρνουν πίσω όλα αυτά τα δανεικά άγχη για να τελειώνουν μια και καλή με την αγχωμένη τη ζωή του. Κι αγχώθηκα. Γι’ αυτό έκατσα κι εγώ σήμερα, να πληκτρολογήσω ετούτη τη διαθήκη. Φοβάμαι ότι άκρη δεν θα βγαίνει έτσι αγχωτικά που τα έγραψα όλα. Ότι κι ύστερα από αυτόν τον επερχόμενο, τον τόσο αγχωτικό θάνατό μου, θα εξακολουθώ ν’ αναρωτιέμαι αν, ύστερα από τόσα άγχη, τελικά έζησα.

Ή αν αγχώθηκα να ζήσω.

Δευτέρα 28 Ιουλίου 2014

Ένα διαφορετικό Καρπούζι δροσίζει τα βράδια στα Εξάρχεια


πηγή: left.gr

Σε κάθε περίπτωση, το Καρπούζι δροσίζει σταθερά μέσα στο καλοκαίρι τους Εξαρχειώτες, που, μετά το πάρκο Ναυαρίνου και άλλους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους, έχουν πλέον και ακόμα μια επιλογή να περάσουν τον χρόνο τους.

"Έχει ταινία στο κηπάκι, πάμε;" λέει ένας νεαρός σε φίλο του στην Τσαμαδού στα Εξάρχεια. Ο φίλος του "ψήνεται" και πάνε να δουν τη "Χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ". Κάπως έτσι, από στόμα σε στόμα, μέσα σε λίγους μήνες το Καρπούζι, η Κινηματογραφική λέσχη Εξαρχείων που γεννήθηκε ως ιδέα από κάποιους νεολαίους του ΣΥΡΙΖΑ, έχει αποκτήσει τους δικούς της πιστούς φαν. "Το Καρπούζι είναι μια χαλαρή δικτύωση ανθρώπων που έχουν ως αναφορά και μεράκι τα Εξάρχεια, την Αριστερά και τη μεγάλη οθόνη. Θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε τον κινηματογραφικό λόγο και κυρίως τις λιγότερο προβεβλημένες μορφές του, όπως το ντοκιμαντέρ και τις μικρού μήκους ταινίες, ως αφορμή για να μιλήσουμε και να επικοινωνήσουμε", λένε ο Δήμος, η Μαρία και η Ελένη, ορισμένα από τα ιδρυτικά μέλη της πρωτοβουλίας.

Το εγχείρημα ξεκίνησε πριν λίγους μήνες. Το όνομά του ήρθε ως αποτέλεσμα brainstorming. Κανείς δεν θυμάται γιατί κατέληξαν σ' αυτό. "Δυσκολευόμασταν να βρούμε κάτι και το Καρπούζι μάς κόλλησε ωραία", αναφέρουν. Προκαλούν μάλιστα: "Αν έχεις να μας προτείνεις καλύτερο όνομα, έλα και πείσε μας". Σε κάθε περίπτωση, το Καρπούζι δροσίζει σταθερά μέσα στο καλοκαίρι τους Εξαρχειώτες, που, μετά το πάρκο Ναυαρίνου και άλλους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους, έχουν πλέον και ακόμα μια επιλογή να περάσουν τον χρόνο τους.

Μια από τις όμορφες ιδιαιτερότητες που έχει το Καρπούζι είναι η δυνατότητα "να έρθεις σ' επαφή με τους δημιουργούς ή τους πρωταγωνιστές της ταινίας". Χαρακτηριστικό παράδειγμα η προβολή του "Βασιλιά" στις 26 Ιουνίου. Στο παρκάκι βρέθηκαν oι σκηνοθέτης Νίκος Γραμματικός και ο ηθοποιός Βαγγέλης Μουρίκης. Μετά την προβολή κάθισαν και τα είπαν με τον κόσμο, απάντησαν σε ερωτήσεις του, συζήτησαν πάνω σε συμπεράσματά του. Το κλίμα είναι πάντα χαλαρό. Μπιρίτσες και φαλάφελ από τον Σενεγαλέζο Αζίζ που είναι δίπλα στο παρκάκι γεμίζουν τα τραπέζια.

Η οργάνωση της εκδήλωσης γίνεται πάντα στο πνεύμα της αλληλεγγύης και της αυτοδιαχείρισης. Άλλωστε, το επιβάλλει και ο χώρος του κήπου στην Τσαμαδού 10, που λειτουργεί επίσης στη βάση της αυτοδιαχείρισης. Έτσι, κάθε φορά όλοι μαζί φτιάχνουν τις καρέκλες, όλοι μαζί τις μαζεύουν. Κάποιος άλλος θ' αναλάβει τον προτζέκτορα και το λάπτοπ. Οι αποφάσεις για τις επιλογές των ταινιών λαμβάνονται στις συνελεύσεις. "Δεν βάζουμε αμερικανιές. Επιλέγουμε ταινίες που αφορούν κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα" λένε. Επόμενος στόχος της πρωτοβουλίας να μετεξελιχθεί από κινηματογραφική λέσχη σε πολιτιστικό πυρήνα που θα συνδεθεί και με άλλες δράσεις στην περιοχή, ώστε να δώσουν μαζί μια ηχηρή απάντηση στη μαφία και τα ναρκωτικά. Να πουν όχι στην γκετοποίηση των Εξαρχείων!-  

Σάββατο 26 Ιουλίου 2014

Γι' αυτό σ' αγαπάμε Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι (αναδημοσίευση)


Της Αλέκας Ζορμπαλά 

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, γεννήθηκε το 1893 και τέλειωσε με μια σφαίρα στο κρόταφο στις 14 Απριλίου 1930, μόλις 37 ετών... 

"«Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ παρ’ όλα και για όλα, σ’ αγάπησα, σ’ αγαπώ και θα σ’ αγαπώ, είτε είσαι σκληρή μαζί μου είτε είσαι γλυκιά, είτε είσαι δική μου είτε κάποιου άλλου. Οπως και να’ χει εγώ θα σ’ αγαπώ. Αμήν»

Η Επανάσταση και η Λίλυα οι δύο μεγάλοι του έρωτες, άρρηκτα συνδεδεμένοι σε ένα κοινό corpus και οι δύο. 

Μια ερωτική σχέση, ένα τρίγωνο, ο Γάτος (ο σύζυγος και εκδότης του ¨Οσιπ Μπρίκ), η Ψιψίνα (η Λίλυα Μπρικ, η Μούσα του) και το Σκυλάκι της (ο ποιητής, όπως της υπέγραφε τα γράμματά του). 

Μια σχέση 12 χρόνων, που τον στιγμάτισε, τον καθόρισε,
μια σχέση, που έσπασε όλα τα ταμπού και κλισέ της συμβατικής μικροαστικής ηθικής
μια σχέση πάθους και επανάστασης, στα οποία δόθηκε ολοκληρωτικά. 
Γι αυτό και τον αγαπάμε!

Το κορίτσι με τους μπάφους (αναδημοσίευση)


Του Θ. ΚΑΡΤΕΡΟΥ*

Έπιασε το λιμενικό της Μυτιλήνης ένα κορίτσι 22 ετών, με μια μικρή ποσότητα κάνναβης. Έψαξαν και στο σπίτι της και βρήκαν επίσης -έτσι λένε τουλάχιστον- κάτι λίγα γραμμάρια, μια ζυγαριά και τα σύνεργα του καπνίσματος. Μεγάλη επιτυχία! Άξια για τεράστια προβολή στην οποία δεσπόζει όχι τόσο το όνομα του άτυχου κοριτσιού, όσο το όνομα του γνωστού δημοσιογράφου πατέρα της. Άσχετα αν αυτή η προβολή ρημάζει κυριολεκτικά ένα νέο άνθρωπο. Ας πρόσεχε να έχει άλλο μπαμπά.

Είδαμε φωτογραφίες του κοριτσιού και του πατέρα της τραβηγμένες κρυφά στο δικαστικό μέγαρο της Μυτιλήνης. Είδαμε την τυπική ασφαλίτικη φωτογραφία με όλα τα φοβερά και τρομερά ευρήματα της φοβερής και τρομερής κοπέλας. Είδαμε ακόμα και σκληρά σχόλια γιατί ο Παπαδημούλης τόλμησε να πει ότι όλη αυτή η επιχείρηση είναι ωμός κανιβαλισμός. Και τον έβγαλαν υστερόβουλο λογοκριτή. Είναι βλέπετε υποχρέωση της δημοσιογραφίας να καταδικάζει έναν άνθρωπο, πριν καν αυτός δικαστεί από τη δικαιοσύνη.

Εντάξει, λένε ορισμένοι, αλλά είναι κι ο μπαμπάς. Ο επαγγελματίας αχώνευτος για πολλούς. Δεν θα την πληρώνουν πάντα τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Ας την πληρώσει και το παιδί ενός τέτοιου.Ας λουστεί κι αυτό το διασυρμό, χοροστατούντος του Κράτους το οποίο ο μπαμπάς του πάντα υποστήριζε. Α, ωραία τότε, γιατί αυτή η λογική μας λύνει τα χέρια. Να κάνουμε κομμάτια ένα παιδί για ένα αδίκημα που δεν έπρεπε να είναι αδίκημα. Να το διασύρουμε, να το στείλουμε στο πυρ το εξώτερον, να το φάμε ζωντανό, για να εκδικηθούμε τον πατέρα και την οικογένειά του.

Υπάρχει βέβαια -και ευτυχώς- και η άποψη ότι είναι άθλιοι όλοι τους. Και οι ασφαλίτες από τους οποίους ξεκίνησε αυτό το αίσχος. Και οι δημόσιοι λειτουργοί που πάσαραν στους ειδικούς του κιτρινισμού το όνομα του παιδιού. Και οι αθλιέστεροι όλων υπηρέτες της ενημέρωσης να πούμε, που αμόλησαν την "είδηση" στο διαδίκτυο στολισμένη με φωτογραφίες ρουφιανιάς, φωτογραφίες του μπαμπά, σχόλια κοινωνικού κανιβαλισμού και διακηρύξεις δημοσιογραφικών λεονταρισμών. Γιατί αν δεν μαθαίναμε ότι η κόρη του τάδε κατηγορείται ότι κατείχε κάποια γραμμάρια κάνναβη θα ήμασταν λειψά ενημερωμένοι.

Τι να πεις; Μαύροι διώκτες, κίτρινοι δημοσιογράφοι, γκρίζοι ρουφιάνοι. Το πιο καθαρό πρόσωπο σ' αυτή την ιστορία είναι τελικώς το κορίτσι με τους μπάφους....

*Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» το Σάββατο 26 Ιουλίου 2014

Αυτή η Κοινωνία να πάει να γαμηθεί (γαμώ την Κοινωνία μου) [αναδημοσίευση]



Από τον Καρτέσιο


Όταν οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ απεργούσαν και γινόταν καμιά δίωρη διακοπή ρεύματος, οι κυβερνήσεις με τα ΜΜΕ ούρλιαζαν για την απανθρωπιά των απεργών απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και το κοινωνικό σύνολο ούρλιαζε για το πεπόνι του που δε θα κρύωνε στο ψυγείο. Τώρα που η κυβέρνηση δολοφονεί «ευάλωτους» προπονώντας μας για την ιδιωτική αντίληψη περί παροχής ρεύματος, η κοινωνία δροσίζεται χαλαρά με το κρύο πεπόνι της.

Όταν οι διαπλεκόμενοι γκαβοδήμαρχοι ανά την επικράτεια χάριζαν τις αμμουδιές του τόπου τους στους κουμπάρους τους για να στήσουν μπιτσόμπαρα με μπίτια πάνω στο κύμα, η κοινωνία με περηφάνια τα γέμιζε συμμετέχοντας στην ατελείωτη πασαρέλα αποτρίχωσης και γράμμωσης. Τώρα που οι παραλίες θα πουληθούν στα μεγαλοσυμφέροντα κάποιοι ελπίζουν ότι αυτή η κοινωνία θα αντιδράσει. Γιατί να αντιδράσει; Και τώρα 10 ευρώ πληρώνει για να πατήσει άμμο και αύριο 10 ευρώ θα πληρώνει. Ευάλωτοι στη μαλακία. Εδώ και καιρό.

Όταν αποκαλύπτεται ότι αυτή «η κοινωνία που στενάζει» ακούμπησε το 2013 σε ΟΠΑΠ, Καζίνο, Κρατικά Λαχεία και ιπποδρομίες 5,49 δισ. ευρώ και άλλα τόσα σε παράνομο τζόγο, γιατί να τη νοιάξει αν δίπλα της κάποιος ψοφάει από την πείνα; Γιατί να τη νοιάξει αν «το φαινόμενο του παράνομου τζόγου θα παταχθεί μέσω των νόμιμων παιχνιδομηχανών που θα εγκαταστήσει εντός του 2014 ο ΟΠΑΠ», τουτέστιν ο ευσυγκίνητος Μελισσανίδης; Αυτή η κοινωνία βάφτισε ελπίδα τον τζόγο και τζογάρει τον κώλο της νυχθημερόν, σιγά μην τη νοιάξει ποιος θα τον κερδίσει.

Αυτή η κοινωνία που δηλώνει ενοχλημένη από τις φωτογραφίες των διαμελισμένων μωρών στην Παλαιστίνη – ενώ ηδονίζεται βλέποντας φωτογραφίες κάποιου τριτοσελέμπριτυ που βρέθηκε νεκρός από τον εραστή του – και ποστάρει στο facebook την αγανάκτησή της επειδή οι νεκροί χαλάνε την ανεμελιά του καλοκαιριού και την αισθητική του γαλάζιου Αιγαίου, από πού κι ως πού να παλέψει για τον ζητιάνο, τον νηστικό, αυτόν που ψάχνει στα σκουπίδια;

Αυτή η κοινωνία που αντί να ονειρεύεται δικαιοσύνη ονειρεύεται να πάρει πίσω τις πινακίδες του τζιπ HUNDAI που παρέδωσε, αυτή η κοινωνία που αντί να παλεύει για ισονομία παλεύει να βρει άκρη στη λαμογιά για να χορτάσει Μύκονο, αυτή η κοινωνία που αντί να παλεύει για να μην υπάρχει δυστυχία δηλώνει ότι αποφάσισε να μη δίνει σημασία σε «δυσάρεστα νέα» και βρήκε την ησυχία της, ας πάει να γαμηθεί. Πατόκορφα!

Θεμιστοκλέους και Δερβενίων:Θεατρική παράσταση- οι Ποιητές των Δρόμων:


Ποιητές των Δρόμων:Μια θεατρική παράσταση φτιαγμένη για να παιχτεί στους δρόμους, 

Κατερίνα Γώγου, Νικόλας Άσιμος, Παύλος Σιδηρόπουλος, Jim Morrison και εμείς και εσείς. 

με ποίηση από ανθρώπους που βγήκαν και βίωσαν τους δρόμους, 
με φράσεις των ανθρώπων που κάθονται και παρακολουθούν την παράσταση στον δρόμο, 
με δράσεις που αναπαριστούν την ομορφιά αλλά και την ασχήμια των δρόμων. 
Γιατί η ζωή η ίδια είναι εκεί έξω, στον δρόμο.

28 Ιουλίου 2014, έναρξη 21:00, είσοδος ελεύθερη
Θεμιστοκλέους & Δερβενίων, Πλατεία εξαρχείων

στηρίζοντας τις δράσεις κατά της μαφίας και των ναρκωτικών στην Θεμιστοκλέους
 
Σύλληψη – σκηνοθεσία: Μαίρη Μαραγκουδάκη 
Φωτισμοί- video art: Τάσος Σκλαβούνος 
Παίζουν: Δάφνη Ατία, Φανή Γιαννακοπούλου, Χρήστος Χατζημιχαήλ, Μαίρη Μαραγκουδάκη 

Λίγα λόγια για τις δράσεις
Το Σάββατο 5 Ιουλίου συμπληρώθηκε ένας μήνας από τη μέρα που, γυρνώντας από τη μεγάλη πορεία κατά της μαφίας, μια χούφτα κάτοικοι διαφόρων ηλικιών επιλέξαμε, αντί να χωθούμε στα σπίτια μας, να κάτσουμε στα σκαλιά μας, στη Θεμιστοκλέους και να διεκδικήσουμε το αυτονόητο, το χώρο που για 2 χρόνια είχαμε στερηθεί... Χωρίς φωνές, χωρίς τσακωμούς, χωρίς βία, με επίμονη καθημερινή παρουσία τις βραδυνές κυρίως ώρες, λίγοι άνθρωποι καταφέραμε κάτι που έμοιαζε αρχικά αδύνατο, να απωθήσουμε από τον πεζόδρομο της Θεμιστοκλέους, μεταξύ Αραχώβης και Καλλιδρομίου, τους επί διετία εγκατεστημένους εμπόρους ναρκωτικών. Σ΄αυτή την προσπάθεια η στήριξη της Λαϊκής Συνέλευσης και η συμμετοχή των γειτόνων και των συλλογικοτήτων των Εξαρχείων υπήρξαν καθοριστικές. Κατά το πρώτο δεκαήμερο επιβεβαιώσαμε με τα ίδια μας τ΄ αυτιά αυτό που από καιρό υποψιαζόμασταν, ότι δηλαδή στα σκαλιά μας λειτουργούσε μαγαζί που προμήθευε με χασίς όλη την περιφέρεια Αττικής. Μιλήσαμε με πελάτες, που έρχονταν τακτικά, όπως μας είπαν, από Πειραιά, Κερατσίνι, Κηφισιά, Χολαργό, Νέα Σμύρνη, Φάληρο κ.α. και τους εξηγήσαμε την κατάσταση. ΄Ολοι έδειξαν κατανόηση και από κάποια στιγμή και μετά εξαφανίστηκαν, ακολουθώντας μάλλον τους προμηθευτές τους. ΄

Οσοι ζείτε εδώ γύρω θα έχετε ήδη διαπιστώσει την αλλαγή. ΄Ενα αεράκι ελευθερίας πνέει ξανά στη Θεμιστοκλέους και η αίσθηση της γειτονιάς επιστρέφει. Παράπλευρα οφέλη αυτής της ιστορίας είναι : η αισθητή μείωση του θορύβου και των σκουπιδιών και η εξαφάνιση της μυρωδιάς των ούρων και του χασίς που έκανε ασφυκτική την ατμόσφαιρα κυρίως στα ισόγεια και τους πρώτους ορόφους. Επιπλέον η καθημερινή μας παρουσία στον πεζόδρομο και τα αυτοσχέδια γλέντια που προέκυψαν έγιναν αφορμή να συναντήσουμε γείτονες της διπλανής πόρτας που την ύπαρξή τους αγνοούσαμε και να γνωριστούμε καλύτερα με άλλους με τους οποίους είχαμε μια τυπική καλημέρα. 

Αν πιστεύετε κι εσείς ότι αξίζει τον κόπο, ελάτε να ενισχύσετε αυτή την προσπάθεια, γιατί χρειάζεται διάρκεια και είμαστε λίγοι. Θα μας βρείτε καθημερινά μετά τις 9.30 στη Θεμιστοκλέους, ας συντονιστούμε. Ο καθένας μπορεί να συμβάλλει με τον τρόπο του π.χ. αναλαμβάνοντας μια βραδιά να βρίσκεται χαλαρά μαζί με την παρέα του στον πεζόδρομο ή οργανώνοντας μια εκδήλωση ή κατεβαίνοντας να πιεί τον καφέ του και να διαβάσει την εφημερίδα του ή φέρνοντας το τάβλι για να παίξει μ΄ένα φίλο, βάζοντας με λίγα λόγια το δημόσιο χώρο ξανά στη ζωή του. 

Για έναν ολόκληρο μήνα το βάρος το σήκωσαν κυρίως 4-5 άνθρωποι θυσιάζοντας καλοκαιρινές διακοπές, ώρες ύπνου και ανάπαυσης, εξόδους και ψυχαγωγία.. Αν το πείραμα της Θεμιστοκλέους πετύχει μπορεί να γίνει παράδειγμα και γι΄ άλλα σημεία της γειτονιάς και για άλλες γειτονιές της Αθήνας. Αν, αντίθετα, παραμείνουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας και συνεχίσουμε να συζητάμε το θέμα ελπίζοντας ότι κάποιος άλλος θα το λύσει, τακτική που οδήγησε το πρόβλημα στο σημερινό σημείο, τότε είναι βέβαιο πως η βαρβαρότητα θα κυριαρχήσει τελικά. Η κατάσταση στη γειτονιά μας αφορά όλους και όλοι μαζί θα πρέπει να κινητοποιηθούμε για να την αντιμετωπίσουμε ενωμένοι. 
Κάτοικοι Θεμιστοκλέους και Δερβενίων

ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Επειδή μάθαμε ότι παράλληλα με την παράσταση θα είναι και η συναυλία της Χαρούλας Αλεξίου στο Σύνταγμα για τις καθαρίστριες. Να σας ενημερώσουμε ότι η παράσταση δεν διαρκεί παραπάνω από 45 λεπτά, οπότε όποιος θέλει μπορεί να παρευρεθεί και στα δύο. Ειδικά οι κάτοικοι της περιοχής θα θέλαμε να λάβετε υπόψιν σας ότι εμείς δεν είμαστε κάτοικοι Εξαρχείων αλλά ερχόμαστε να στηρίξουμε τον δικό σας αγώνα, γιατί πιστεύουμε ότι είναι σημαντικός. Μπορεί να μην είμαστε "μεγάλα" ονόματα αλλά έχουμε μεγάλα ψυχικά αποθέματα. 
Ευχαριστούμε
Οι Ποιητές των Δρόμων

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014

Και... (αναδημοσίευση)

Από τον Καρτέσιο

Σαν τα μικρά παιδιά σε μεγάλο ταξίδι. Πεινάμε, κλαίμε, κατουριόμαστε, χεζόμαστε, φωνάζουμε «πότε θα φτάσουμε;». Και οι μεγάλοι, στην αρχή να λένε «μετά το βουνό, φτάνουμε», «μόλις τελειώσουν τα δέντρα, φτάνουμε», «μετά τη στροφή, φτάνουμε», «μετά τη στροφή», «μετά τη στροφή»… Και μετά την τελευταία στροφή είναι ο γκρεμός. Και πέφτουμε… και πέφτουμε… και πέφτουμε…. Και δεν είναι εφιάλτης. Δεν ξυπνάμε. Δεν πεταγόμαστε ιδρωμένοι. Δε λέμε «ουφ, όνειρο ήταν».

Μόνο πέφτουμε.

Έτσι και τώρα. «Μετά το βουνό είναι η ανάπτυξη», «μόλις τελειώσουν τα δέντρα ξεκινάνε οι νέες θέσεις εργασίας», «μετά τη στροφή τελειώνουν τα μνημόνια»… Και μετά την τελευταία στροφή έρχονται τα μαντάτα για νέα μνημόνια, για νέα ανεργία, για νέα μέτρα… Και πέφτουμε… και πέφτουμε… και πέφτουμε…. Και αυτό είναι πραγματικός εφιάλτης. Αλλά δεν ξυπνάμε. Δεν πεταγόμαστε. Δεν ουρλιάζουμε.

Μόνο πέφτουμε.

Μέχρι που αρχίζει να μας αρέσει αυτή η αίσθηση της πτώσης. Και αφηνόμαστε να μας καταπιεί η δίνη του τίποτα. Απολαμβάνουμε το κενό. Τον ξεπεσμό στην ανυποληψία μας. Δίχως τέλος. Έχει και πιο κάτω να πέσουμε… Και πέφτουμε… Και πέφτουμε…. Γιατί εμείς δεν κάναμε κάτι. Γιατί εμείς περιμέναμε πάντα «κάτι να γίνει». Από μόνο του. Και τώρα που πέφτουμε, δεν ήρθε ο από μηχανής θεός να μας πιάσει. Κι ακόμη κι αν ήθελε να έρθει, σίγουρα θα του το απαγόρευε κάποια δικαστική απόφαση, κάποια εγκύκλιος, κάποια πράξη νομοθετικού περιεχομένου…. Τίποτα δεν κάνουμε πια.

Μόνο πέφτουμε.

[Στ’ αστεία παίζαμε!]
Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας 
Μέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας 
Τα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε 
Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα. 
Νύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ’ το φως της ημέρας Μήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη 
Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα 
Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιός θα μας δεχτεί;

Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας 
Κλέφτες! 
Στα ψέματα παίζαμε!
Μανώλης Αναγνωστάκης


Μα, στ’ αλήθεια πέφτουμε. Μόνο πέφτουμε….
Τα χάσαμε όλα.
Και γίναμε θέαμα… Αντικείμενο αφ’ υψηλού κριτικής. Εκείνων που μας έσπρωξαν με ωραία λόγια. Και μας έπεισαν ότι πρέπει να πέσουμε για να σηκωθούμε. Κι εμάς, μας άρεσε. Να πέσουμε… Να γίνουμε θυσία. Να πιστεύουμε σε ψέματα. Να κοροϊδευόμαστε. Να περιμένουμε.
Να πέφτουμε…

σε αυτό που έγραψες ταιριάζει και του Βάρναλη*

[Ὁ ἄλλος]
Ἂν θέλεις νὰ χαρεῖς
τὴ λεφτεριά, νωρὶς
γίνε προδότης, γίνε!
Τιμή, ντροπὴ δὲν εἶναι.
Θά ῾ναι μαζί σου οἱ νόμοι
κι ἡ πλερωμένη γνώμη!
Πέτα τὴν ἀνθρωπιά σου
κι ἀπ᾿ τὸν ἀφέντη πιάσου!
Κι ἅμα σὲ φτύνει ἀφτός,
νὰ κάθεσαι σκυφτὸς
καὶ θά ῾χεις τὰ πρωτεῖα
στὴ σάπια πολιτεία.

updated by Κατερίνα*

Πέμπτη 24 Ιουλίου 2014

Πώς με Έμαθαν να Τρομοκρατώ τον Κόσμο σε μία Εισπρακτική Εταιρεία (αναδημοσίευση)


από: vice.com

Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Ή τουλάχιστον αυτό λέμε στον εαυτό μας όταν βρισκόμαστε στη θέση να κάνουμε κάτι που ενδεχομένως να μη μας αρέσει, να μην έχει καμία σχέση με τον τομέα μας και ακόμα περισσότερο κάτι που μπορεί να διακυβεύει την ηθική μας. Πριν λίγα χρόνια λοιπόν και αρκετό καιρό πριν αρχίσει η συζήτηση για τις εισπρακτικές εταιρείες και την κομπίνα των τραπεζών που τις χρησιμοποιούν, όντας φοιτήτρια ακόμα, πήγα να δουλέψω σε μία από αυτές. Μία φίλη-φίλου πρότεινε σε εμένα και τη κολητή μου να πάμε να εργαστούμε στην εταιρεία, με μια ατάκα τύπου «Ελάτε, ελάτε. Δεν είναι δύσκολη δουλειά. Θα παίρνετε τηλέφωνα και θα ενημερώνετε τον κόσμο. Θα έχετε και μπόνους!. Πάμε, παίρνουμε (εννοείται) τη δουλειά και ξεκινάμε. Η Μιμή σε τμήμα με κάρτες γνωστής τράπεζας και εγώ σε τμήμα δανείων κάποιας άλλης γνωστής τράπεζας. Για να μπω όμως στο δια ταύτα, ακολουθούν τα τέσσερα στάδια της εκπαίδευσής μου. 

1. ΠΡΟΚΑΤΑΡΚΤΙΚΑ
Προφανώς και μας είχε δοθεί σενάριο. Κανονικότατο σενάριο, που σου εξηγούσε step by step πώς μιλάς στον Χ και πώς προσπαθείς να τον πείσεις να πάει να καταθέσει χρήματα. Στην αρχή μιλάς γλυκά, πιο γλυκά και από το γλυκό κουταλιού. Οσο περνάει η ώρα και οι μέρες, αρχίζεις να γίνεσαι πιο αυστηρή και βάζεις και μία δόση από Βίρνα Δράκου μέσα.

Δηλαδή, τον τιγκάρεις στις απανωτές ερωτήσεις που έχουν όλες να κάνουν με το ίδιο θέμα. Ακολουθεί δείγμα διαλόγου: «Γεια σας, ονομάζομαι Μπλα Μπλου και καλώ για να σας ενημερώσω για μία οφειλή που έχετε στην ____ Bank. (λες και δεν το ήξερε, εμένα περίμενε).

Θα κάνουμε κάτι για αυτό; / Σκοπεύετε κάνετε κάποια κατάθεση; [μακριά παύση] / Α, τη Δευτέρα! / Δηλαδή την Δευτέρα θα κάνετε κατάθεση. / Άρα θα κάνετε κατάθεση την Δευτέρα». [σε αυτό το σημείο και αφού έχεις πει τη λέξη Δευτέρα πιο πολλές φορές και από το όνομα του γκόμενού σου, αισθάνεσαι σιγά σιγά τα εγκεφαλικά σου κύτταρα να σε εγκαταλείπουν]. Την Δευτέρα λοιπόν και εάν δεν έχει γίνει η κατάθεση ξανακάνεις τον διάλογο βάζοντας την λέξη Τρίτη. Αφού έχεις κάνει αυτό για κάμποσες μέρες/εβδομάδες και κατάθεση ακούς, αλλά κατάθεση δεν βλέπεις, περνάς στο επόμενο στάδιο.

2. ΣΚΥΛΕΣ ΤΗΣ ΛΥΣΣΑΣ
Γλύκες τέλος, περιόδος χάριτος τέλος και γενικά τέλος. Τώρα σε έχει και η υπεύθυνη του τμήματος στη μπούκα και περιμένουν από εσένα να βγάλεις τη σκύλα από μέσα σου. Ο τόνος αλλάζει, η φωνή σου γίνεται πιο αυστηρή και εσύ βρίζεσαι στο τηλέφωνο με αυτόν σαν να είναι ο πρώην άνδρας σου που σου χρωστάει έξι μήνες διατροφή για τα δίδυμα (ναι πλέον και μετά από τόσα τηλεφωνα και υποσχέσεις, η σχέση σας έχει πάει σε άλλο επίπεδο). Έχεις επίσης το… δικαίωμα να κάνεις το οτιδήποτε, αρκεί να εξασφαλίσεις αυτή τη μαγική Κατάθεση (το κεφαλαίο «Κ» μπαίνει για λόγους έμφασης όταν του μιλάς, καθώς επιμένεις ότι πρέπει να γίνει Η Κατάθεση). Μετά από βρισίδια, φωνές, ενδόμυχα κλάματα, κατεβάσματα τηλεφώνου, απειλές, δεήσεις σε Χριστούς και σατανάδες, μπαίνουμε στο roleplaying. 

3. LAW & ORDER
Στο τμήμα μας είχαμε ένα αγόρι. Αυτό το αγόρι λοιπόν, πέρα από τους δικούς του πελάτες, είχε ως καθήκον να προσποιείται τον δικαστικό επιμελητή. Καλά διάβασες. Ο διπλανός μου έκανε τον δικαστικό επιμελητή. Έπαιρνα εγώ τηλέφωνο τον τύπο που είχε υποσχεθεί να κάνει την Κατάθεση πριν από τρεις εβδομάδες και τον ενημέρωνα ότι πλέον την υπόθεση του την έχει αναλάβει δικαστικός επιμελητής. Ένας «φανταστικός» δικαστικός επιμελητής που ενώ τον φωνάζαμε Κύριο Σωκράτη Μπαλαούρα, στην πραγματικότητα ήταν ένας πιτσιρικάς φοιτητής του ΤΕΙ Ιχθυοκαλλιέργειας. Χτυπάγαμε το γραφείο προσποιούμενες ότι βάζουμε κάποια hardcore σφραγίδα στην καρτέλα του πελάτη της τράπεζας και φωνάζαμε στο τηλέφωνο για να μας ακούσει «την υπόθεση σας έχει αναλάβει πλέον δικαστικός επιμελητής! Αυτό ήταν! Τελειώσαμε!». Οι πιο μαλθακοί πλήρωναν την επόμενη μέρα. Οι πιο «ξέρω τι πας να κάνεις μωρή σαλούφα» δεν ένιωθαν και μας το έκλειναν στεγνά.

4. ΒΛΕΠΩ ΚΟΚΚΟΥΣ
Πλεόν, γνώριζα τους πελάτες απ’ έξω και θυμόμουν ακριβώς ποιοι μου έλειπαν για να συμπληρώσω το μήνα μου για να κλείσω. Εκεί ερχόταν το SKIP. Όχι το γνωστο και μη εξαιρετέο προϊόν αλλά ένα συστηματάκι που μας έδινε την δυνατότητα να βρίσκουμε τους χαμένους πια πελάτες. Αυτός που δεν σήκωνε τα τηλέφωνα, ερχόταν αντιμέτωπος με το ρεζιλίκι που καλούμασταν να του προκαλέσουμε. Παίρναμε άτομα με το ίδιο επώνυμο που μέσω στοιχείων υπολογίζαμε ότι έχουν συγγενική σχέση και τους λέγαμε είτε ότι χρώσταγε και τον ψάχνουμε και ότι η τράπεζα θα τα ζητήσει από αυτούς, είτε ότι κέρδισε σε κάποιο διαγωνισμό και είναι απαραίτητο να μας καλέσει άμεσα αλλιώς χάνει το δώρο, είτε ακόμα πιο ακραία ότι ο Χ είναι γραμμένος σε κάποια διαθήκη και έχει περιέλθει στα χέρια του μεγάλη περιουσία. Προφανώς, σε κάποιον τα προαναφερθέντα δύο ακούγονται σαν αυτό το άθλιο spam mail του Αφρικανού πρίγκιπα που μας χαρίζει την περιουσία του με την προϋπόθεση να απάντησουμε στο mail (όλοι το έχουμε λάβει σε κάποια φάση), αλλά στη γιαγιά Ζαχαρούλα από τη Ζαβέρδα Αιτωλοακαρνανίας ήταν αρκετός λόγος για να καλέσει τον άσωτο υιό ή (ακόμα καλύτερα) να μας πει ΟΛΑ τα τηλέφωνα που δεν υπήρχαν καταχωρημένα στη καρτέλα του. Ναι, ακόμα και μετά από αυτό κάποιοι τρόμαζαν και πλήρωναν.

Κάπως έτσι, μετά από όλα αυτά, και εγώ και η Μιμή το ρίξαμε στον απογευματινό αλκοολισμό σε μία ύστερη προσπάθεια να ξεπλύνουμε το κακό μας πια κάρμα. Παραιτηθήκαμε ένα πρωινό, μετά από ένα μήνα δουλειάς. Εγώ δεν απέκτησα ποτέ πιστωτική κάρτα και συμβουλή μου προς εσένα αγαπητέ αναγνώστη, την επόμενη φορά που θα σε πάρουν τηλέφωνο διασκέδασε το λίγο.

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

Μ' αναπνέω, σ' αναπνέω...(αναδημοσίευση)



Είναι η ζωή κάποιες φορές μονόδρομος και ο δρόμος μας, μέσα σε αυτήν, μια ολάκερη παρουσία στοιχειωμένη με λάθη. Είναι η όρασή μας τυφλή στα πράγματα, χαμένα τα βλέμματά μας μακριά από την ουσία, η υπόσταση των πραγμάτων αλλιώτικη, της μικραίνουμε το είδωλο και ματώνουμε στα σπασμένα κομμάτια του εφήμερου. Είναι η απλότητα των όλων σύνθετη και χάνεται σε κύκλους πραγματικότητας, δήθεν και σοβαροφάνειας. 

Όσο απλό, πραγματικό νόημα βγάζει μια λέξη, ο ήχος μιας κουρασμένης ανάσας, το πάθος ενός "σ' αγαπώ", η λύτρωση μιας προσευχής, το κοίταγμα μιας δύσκολης στιγμής στον ήρεμο ουρανό, ο παλμός μιας αγκαλιάς, ο θόρυβος μέσα μας μιας μεγάλης θλίψης, η απλότητα της ουσίας της ζωής της ίδιας, που τρομάζουμε στα χνάρια που μας αφήνει. Τρομοκρατούμαστε, στο πέταγμα του σαστισμένου, απρόβλεπτου και αναπάντεχου χαμόγελου που μας σκάει ανύποπτα ο χρόνος.

Την ώρα που μας δίνει το δάκρυ για κάθαρση, η θλίψη, αν το σκεφτείς, είναι το πιο αυθεντικό μας συναίσθημα. Πνιγόμαστε στ' ανείπωτα και στα χιλιοειπωμένα, δίχως σεβασμό κανένα στο δώρο της στιγμής ό,τι ακόμα μπορούμε και νιώθουμε και σαν θα 'ρθει μια ανελέητη χαρά με φόβο με χλωμάδα κοιταζόμαστε στα μάτια, μολυβένια στρατιωτάκια ριγμένα στη μάχη μιας ματαιότητας, ντε και καλά δεν δικαιούμαστε χαρές, αγάπες, γέλια... 

Ανατριχιάζει η ψυχή κάθε φορά που αισθάνεται και πάλλεται η καρδιά όσο ανασαίνει και είναι η πιο μεγάλη αλήθεια όλων... Η ίδια η ζωή.

Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Οι τελευταίοι (αναδημοσίευση)


από Simple Man

Λύπη μόνο για αυτά που θεωρούσαμε ότι θα είναι πάντα εκεί να μάς περιμένουν, όπως οι σπαρμένοι κίονες σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας, που πλέον ούτε σαν τουρίστες δεν θα μπορούμε να τους προσκυνήσουμε. Μεσοτοιχία στα μέτρα του ανθρώπου αρχαίοι ναοί με το υπερπολυτελές τερατούργημα ενός κακομοίρη Κινέζου που θα βάλει τον πολύχρωμο Δράκο του να πάρει την δόξα του μαυροντυμένου Μινώταυρου.

Δάκρυ μόνο για αυτά που βουβά έπεφταν όπως τα δέντρα στην Ιερισσό, όπως οι φωλιές των αγριογούρουνων και τα μονοπάτια των ζαρκαδιών για το χρυσάφι που οι Δυτικοί στοιβάζουν στα αμπάρια των πλοίων τους σαν νέοι Φρανθίσκο Πιθάρρο. Αυτοβαφτιστήκαμε εμείς Δυτικοί δίνοντας το λαιμό ανυπεράσπιστων θαυμάτων της ελληνικής φύσης ως λάφυρο.

Θρήνος μόνο για τις ακρογιαλιές που είτε βουλιάξαμε τα πόδια μας σε αυτές ή το είχαμε όνειρο ότι μια μέρα θα τις ακουμπήσουμε. Η άμμος τους, τα βράχια τους και ο αφρός του κύματος θα μπουν σε ευρωπαϊκή τακτοποίηση, θα δεχθούν τις πολυτελείς πλαστικούρες και τα τσιμεντένια μεγαθήρια τύπου Μαϊάμι. Δεν μπορεί το αλμυρίκι να φυτρώνει άναρχα. Το άναρχο είναι τρομοκρατία για τους ορισμούς των ευρωπαϊκών “ιδεωδών” και πάντα το ταξίδι στο Μαϊάμι θάμπωνε την πλειοψηφία των βλαχοΛουδοβίκων.

Θυμός μόνο για τα ποτάμια που ως ταυτοποιημένοι ευρωπαίοι έχουμε δεχθεί εδώ και 14 ολόκληρα χρόνια ότι δεν είναι στοιχεία της φύσης αλλά προϊόντα υδροηλεκτρικής ενέργειας. Έτοιμοι να φυλακίσουν κι άλλα ποτάμια, να τα κάνουν φράγματα να γίνουμε αναπτυγμένοι, να γίνουμε δυτικοί, Ευρωπαίοι. Να βουλιάξουν πεδιάδες και φαράγγια, να πεθάνουν από ασφυξία δελφίνια, να λιμοκτονήσουν αγριόπαπιες και κύκνοι εις το όνομα του δυτικού πολιτισμού.

Λυγμός μόνο για τα πεδία μαχών υπέρ της ελευθερίας που μόνο μια στήλη λιτή ανέφερε την ανθρώπινη πράξη και τόνοι ξεραμένου αίματος και οστών θαμμένα κάτω από τα πόδια μας. Με σύρματα θα ορίσουν οι Δυτικοί την ιδιοκτησία τους σπάζοντας την στήλη ως άριστοι απόγονοι των Φιλλελήνων. Αμμοκονία θα κάνουν το μάρμαρο, το αίμα και τα οστά. Αμμοκονία....

Πίκρα μόνο για τους λίγους. Για όσους έχουν ήδη νιώσει λύπη, έχουν χύσει δάκρυ, έχουν θυμώσει και κρατάνε βουβό λυγμό για όλα αυτά που τους κληροδοτήθηκαν και προδοτικά παραδόθηκαν από τους πολλούς στων οποίων την ταυτότητα λείπει ο επιθετικός προσδιορισμός για το“ Έλληνας ”: “Κομπλεξικός Έλληνας”.

Αυτό είναι το χειρότερο είδος που πέρασε από τον πλανήτη, που όχι μόνο δεν κατάλαβε που έτυχε να γεννηθεί αλλά έκανε τα πάντα να ξεκαρφώσει και τον τελευταίο κόκκο ελληνικής άμμου για να πάρει μια άλλη ταυτότητα στα λιλιπούτεια μέτρα του. Να γίνει Άγγλος, Γερμανός, Ιταλός, Γάλλος, ακόμα και Τούρκος ή Αλβανός, Βλάχος ή Σκοπιανός αρκεί να μην έχει να υπερασπιστεί αυτά που τυχαία του χαρίστηκαν. Να βγάλει αυτό το βάρος από πάνω του αφού δεν μπορούσε ούτε να το χαρεί, άρα ούτε να το υπερασπιστεί. Ο δύσκολος τρόπος είναι να κρατήσεις την ταυτότητα σου, ο εύκολος να την αποποιηθείς για 100 τμ τσιμεντένιου κλουβιού με τραπεζικό δάνειο και ένα επίδομα από την μαμά Ευρώπη ως εθνικά ανάπηρος.

Φτιαγμένοι από ένα τυχαίο ζευγάρωμα, σε μια τυχαία χρονική στιγμή, δυστυχώς όμως σε αυτόν τον τόπο. Δυστυχώς σε αυτό το κομμάτι γης που όλοι οι θεοί του σύμπαντος βάφτισαν ως “Το κέντρο του κόσμου”. Και οι κομπλεξικοί άνοιξαν τις πόρτες του κέντρου και μπήκε μέσα όλος ο κόσμος. Με δραπανηφόρα, με αλυσοπρίονα, με μπουλντόζες, με γεωτρύπανα, με τουρμπίνες, με ανεμογεννήτριες, με ηλιοσυλλέκτες, με τράπεζες και πάνω από όλα με την λαιμαργία του κατακτητή.

Το μόνο που μένει για τους λίγους είναι να πάρουν μία μπουκάλα κρασί φτιαγμένο με τα τελευταία ελληνικά σταφύλια, ένα κομμάτι τυρί από το τελευταίο ελληνικό γάλα, ένα κομμάτι ψωμί από το τελευταίο ελληνικό στάρι, να ανέβουν στο τελευταίο ελεύθερο ελληνικό ξέφωτο, να ακουμπήσουν στον τελευταίο όρθιο ελληνικό έλατο, δίπλα από το τελευταίο ελεύθερο ελληνικό ρυάκι. Να ζητήσουν σιωπηλά συγνώμη για αυτά που δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν, για αυτά που η ελευθεριότητας της Κομπλεξοκρατίας κατάφερε σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, όση αντίσταση αυτοί κι αν προέβαλαν.

Αυτοί οι λίγοι, οι τελευταίοι, αν έχουν τα κότσια να κάνουν ζημιές ως άναρχα πνεύματα υπέρ της Ελευθερίας, ελληνοπρεπώς θα πράξουν. Κι αν είναι να πεθάνουν γέροι κι ανίκανοι ας αφήσουν την τελευταία τους πνοή αδιαπραγμάτευτοι. Ως πλάσματα που εναρμονίστηκαν απόλυτα με το περιβάλλον των ανθρώπων, των Ελλήνων, των ελεύθερων.

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014

Ο εργασιακός μεσαίωνας της Πλαίσιο Computers 


Είναι πλέον πρόδηλο ότι η εταιρεία Πλαίσιο έχει κυρήξει τον πόλεμο στους εργαζομένους της. Μοναδικός της σύμβουλος είναι η υπεροψία. Μια εταιρεία που έχτισε το όνομα της στα πτώματα των απολυμένων και εξοθούμενων σε παραίτηση υπαλλήλων της, οι οποίοι αριθμούν πάνω από 500 τα τελευταία 3 χρόνια. Διακηρύσει ότι δίνει εργασία σε 1100 άτομα αλλά αποκρύπτει το γεγονός ότι είναι μια εταιρεία πλυντήριο εργαζομένων....

Η ίδια εταιρεία δηλώνει περήφανη κέρδη πάνω από 75% και την ίδια ώρα αντί να κάνει αυξήσεις (στο όπως είναι πλέον γνωστό) εντελώς πιεσμένο προσωπικό της, στρώνει το χαλί ενός εργασιακού μεσαίωνα.

Πρωτοστάτης στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας. Με ενοικιαζόμενους εργαζομένους. Έχοντας 4ωρους εργαζομένους των οποίων τα βασικά δικαιώματα καταπατώνται με τον πιο βάναυσο τρόπο. Ατομικές συμβάσεις, “υποχρεωτικών” 10ωρων που έχουν “κενά σημεία” στη θέση των ωρών παραπάνω δουλειάς. “Πρωταθλήματα” ανταγωνισμού και "καρφώματος" μεταξύ των υπαλλήλων με έπαθλο την μη απολυσή τους, μηχανάκια χρονομέτρησης της παραγωγικότητας που μετράνε ακόμα και την ώρα που θα πάνε στην τουαλέτα και ένα σωρό άλλες πρακτικές που καθιστούν την ζωή των εργαζομένων της μαρτύριο.

Τελευταίο επεισόδιο στο μακρύ αυτό σήριαλ του success story είναι η ανίθικη μεθόδευση της ώστε να αντικαταστήσει τους 8ωρους εργαζόμενους της, με 4ωρους σκλάβους! Προφασιζόμενη ένα σωρό ανούσιες αφορμές απολύει παλιούς για να φέρει καινούργιους, κάνοντας από επιλογή και όχι ανάγκη, την 4ωρη εργασία κανόνα και όχι εξαίρεση.

Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι πίσω από τους στατιστικούς πίνακες, τις βραβεύσεις και τις στημένες συνεντεύξεις, η εταιρεία Πλαίσιο Computers είναι μια εταιρεία, που πλήρως εναρμονισμένη με τις καθεστωτικές κυβερνήσεις των μνημονίων, τσακίζει το ηθικό του εργαζόμενου, σκοτώνει τον μικρό-επιχειρηματία ανοίγοντας 52 Κυριακές τον χρόνο και επί της ουσίας σπρώχνει την κοινωνία στην εξαθλίωση, δημιουργώντας σκλαβοπάζαρα για τους νέους εργαζομένους.

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΛΑΙΣΙΟ 

Ο φόβος για «τους δρόμους που φλέγονται»... (αναδημοσίευση)


του Παναγιώτη Κακαλή

«Παλαιότερα, οι δρόμοι, αν θυμάστε φλέγονταν. Σήμερα όλο και περισσότεροι είναι εκείνοι που δεν πηγαίνουν. Ελάχιστοι πια, μαζεύονται για την «καθιερωμένη επαναστατική γυμναστική»!». Η άγρια χαρά που έδειχνε ο Α. Σαμαράς από το βήμα του συνεδρίου του «Εκόνομιστ» την περασμένη Πέμπτη, για την απουσία σοβαρής οργανωμένης αντίστασης του λαού στα άγρια μέτρα που εφαρμόζει η κυβέρνησή του, δεν αποσκοπούσε μόνο στο να ενισχύσει το κλίμα ηττοπάθειας στις γραμμές των «από κάτω» αλλά αποτελούσε ταυτόχρονα και ένα ισχυρό «επιχείρημα» για την απόφασή της κυβέρνησης να ανεβάσει ταχύτητα στην ήδη ξέφρενη αντιλαϊκή επέλαση.

Η νέα έλευση του κλιμακίου της τρόικας και τα όσα ειπώθηκαν στο συνέδριο του «Εκόνομιστ», ήρθαν να κονιορτοποιήσουν τις απατηλές προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν συστηματικά από κυβέρνηση και καθεστωτικά ΜΜΕ, πριν και μετά τις πρόσφατες εκλογές, περί δήθεν «χαλάρωσης» των μνημονίων, επικείμενων «φοροελαφρύνσεων» ή αλλαγή του μείγματος με έμφαση στην ανάπτυξη, προκειμένου να πουλήσουν ψεύτικες ελπίδες και να αποκοιμίσουν το λαό.

Αντί για «χαλάρωση» ξεκίνησε ήδη νέα κλιμάκωση της βάρβαρης επίθεσης σε όλα τα μέτωπα και ατόφια εφαρμογή του μείγματος «άγρια λιτότητα+μεταρρυθμίσεις». Αντί για φοροελαφρύνσεις έρχονται νέες φοροεπιδρομές με παράταση και μονιμοποίηση των «έκτακτων χαρατσιών», ενώ ανοίγει το μεγάλο κεφάλαιο της ρύθμισης των μη εξυπηρετούμενων δανείων, που θα οδηγήσει σε μαζικούς πλειστηριασμούς ακινήτων, κυρίως πρώτης κατοικίας, αλλά και «μη βιώσιμων» επιχειρήσεων. Αυτό σημαίνει στην πράξη η υπόδειξη της τρόικας προς την κυβέρνηση «βρείτε λύση για τα κόκκινα δάνεια, χωρίς όμως να επηρεαστεί η κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών».

«Η τρόικα έβαλε όλα τα θέματα στο τραπέζι» είναι το μήνυμα που εξέπεμψε το κυβερνητικό επιτελείο μετά το πρώτο ραντεβού των τεχνοκρατών με τους αρμόδιους υπουργούς, αναδεικνύοντας μάλιστα την απαίτηση των δανειστών ότι μέχρι το φθινόπωρο «πρέπει να υλοποιηθούν 600 δράσεις»(!) που έχουν συμφωνηθεί στα μνημόνια. Φυσικά στην αιχμή του δόρατος όλων αυτών των «δράσεων» και μεταρρυθμίσεων είναι για ακόμα μια φορά το εργασιακό (ομαδικές απολύσεις, νέα μείωση του «εργατικού κόστους» -μισθολογικού και μη - συνδικαλιστικός νόμος για την κατάργηση ουσιαστικά των απεργιών, νέο πογκρόμ κατά υπαλλήλων στο δημόσιο με νέο μισθολόγιο και μαζικές απολύσεις), το ασφαλιστικό («τέλος» σε επικουρικές και εφάπαξ και αλλεπάλληλες μειώσεις των κύριων συντάξεων μέχρι να πέσουν στα επίπεδα των 200-250 ευρώ σε ορίζοντα τριετίας), οι σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις και η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας.

Αναγκαία διευκρίνιση: Φοροελαφρύνσεις θα υπάρξουν, αλλά θα είναι για ολίγους και εκλεκτούς, όπως οι εφοπλιστές και οι «επενδυτές». Ήδη η κυβέρνηση, έσπευσε διά στόματος του υπουργού Ναυτιλίας Μ. Βαρβιτσιώτη να χαρίσει τα «ψίχουλα» (περίπου 140 εκατ. ευρώ το χρόνο), που εθελοντικά είχαν συμφωνήσει οι εφοπλιστές να πληρώσουν, ρίχνοντας στάχτη στα μάτια του κόσμου ότι τάχα συμμετέχουν στα βάρη για την έξοδο από την κρίση. Οι επενδυτές όπως είναι γνωστό απαλλάσσονται διά νόμου από κάθε φορολογική επιβάρυνση τουλάχιστον για μια δεκαετία. Όσο για τη φορολογία των επιχειρήσεων, αρκεί να σημειώσουμε ότι το 2013 πλήρωσαν σε φόρους 1,68 δις όταν το σύνολο των φόρων που πλήρωσε ο λαός ανέρχονταν κοντά στα 44 δις(!).

«Καθιστούμε την Ελλάδα μια χώρα φιλική στις επενδύσεις, φιλική στην επιχειρηματικότητα», υπογράμμισε στο «Εκόνομιστ» ο Α. Σαμαράς, αναδεικνύοντας τον στρατηγικό στόχο των «μεταρρυθμίσεων» και γενικότερα της στρατηγικής εξόδου από την κρίση προς όφελος του κεφαλαίου.

«Αναστολή δημοκρατίας»

Την ίδια στιγμή όμως η κυβέρνηση, δεν μπορεί να κρύψει τον φόβο που τη διακατέχει για το εφιαλτικό ενδεχόμενο «οι δρόμοι να πάρουν φωτιά ξανά». Από την άποψη αυτή η παραπάνω φράση του Α. Σαμαρά είναι μάλλον μια αποτυχημένη προσπάθεια να ξορκίσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο και να διασκεδάσει τους φόβους των κυβερνώντων. Μπορεί να προκαλεί εντύπωση στους κόλπους της αστικής τάξης και των δανειστών η ευκολία με την οποία περνάνε τα πιο βάρβαρα μέτρα, ωστόσο γνωρίζουν πολύ καλά ότι η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχίζεται επ’ άπειρον και πως η «αντίδραση» του λαού είναι «θέμα χρόνου». Δίχως να ξεχνάνε για μια στιγμή την ιστορική αλλά σχετικά πρόσφατη εμπειρία, κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να αποτρέψουν το επαπειλούμενο «ξέσπασμα» του λαού κυρίως μέσω της ιδεολογικής χειραγώγησης και τρομοκρατίας, ενώ σε κάθε περίπτωση ετοιμάζονται για την βίαιη κατάπνιξή και καταστολή του.

«Δεν υπάρχει δημοκρατία, όταν όποιος θέλει καταλαμβάνει τους δρόμους ανεμπόδιστος, καίει καταστήματα και περιουσίες ατιμώρητα, ασκεί ανοικτά το παραεμπόριο, μπαίνει χωρίς διαβατήριο και εγκαθίσταται στη χώρα, καταλαμβάνει ανεξέλεγκτα δημόσιους χώρους, αυθαιρετεί και βιαιοπραγεί μέσα στα Πανεπιστήμια ή εμποδίζει, με το «έτσι θέλω», επενδύσεις που έχουν πάρει όλες τις απαραίτητες εγκρίσεις. Αυτά δεν γίνονται πουθενά στον κόσμο. Πουθενά! Κι όμως γίνονται στην Ελλάδα. Και τώρα, ένα-ένα, βήμα-βήμα, τα ξηλώνουμε όλα μέχρι τέλους…», ξιφούλκησε μπροστά στο ακροατήριο του συνεδρίου ο Α. Σαμαράς, επιδεικνύοντας τη βούληση της κυβέρνησης να επιμείνει πιο αποφασιστικά στη γραμμή της επιβολής της πολιτικής της διά πυρός και σιδήρου. Σε αυτή την πορεία δεν αναγνωρίζονται δικαιώματα για όσους αντιδρούν οργανωμένα και δημιουργούν «προσκόμματα» στην υλοποίηση των μνημονιακών μέτρων.

Από μόνο του το γεγονός ότι η κυβέρνηση αναγκάζεται να καταφεύγει όλο και πιο συχνά σε «ακραία» αυταρχικά μέτρα, όπως το μέτρο της επιστράτευσης των απεργών ή στη «βοήθεια» της δικαιοσύνης για να διαλύσει τις απεργίες και τις διαδηλώσεις, επιβεβαιώνει περίτρανα ότι τα περιθώρια «κοινωνικής» συναίνεσης ή ανοχής στην πολιτική που εφαρμόζει εξαντλούνται γρήγορα.

Ταυτόχρονα τα μονότονα επαναλαμβανόμενα χρεοκοπημένα ιδεολογήματα περί κρατισμού, «τελευταίας σοβιετικής χώρας στον κόσμο»(!) και τα κηρύγματα μίσους κατά των συντεχνιών και των βολεμένων, δεν παραμυθιάζουν παρά μόνο την πραγματική «συντεχνία», την αστική τάξη, τους φυσικούς συμμάχους και υποτακτικούς της. Οι τελευταίοι όμως διαρκώς λιγοστεύουν γιατί η άρχουσα τάξη αναγκάζεται να πατήσει επί των πτωμάτων τους για να επιβιώσει η ίδια, υποσκάπτοντας σημαντικά την «κοινωνική» βάση πάνω στην οποία στηρίζεται. Η συνεχής εκλογική συρρίκνωση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι μια σαφής ένδειξη, ωστόσο δεν πρέπει να υποτιμάται η ικανότητα της αστικής τάξης να ανασυνθέτει το πολιτικό της σύστημα «από τις στάχτες του».

Είναι μονόδρομος λοιπόν η διαρκής καταφυγή στην επίδειξη πυγμής απέναντι στο λαό, στην ιδεολογική τρομοκρατία και την κρατική καταστολή των λαϊκών αγώνων. Η ψήφιση μέχρι τέλος του χρόνου του συνδικαλιστικού νόμου με τον οποίο θα καταργείται επί της ουσίας το δικαίωμα της απεργίας, ενώ θα θεσπίζεται το δικαίωμα των εργοδοτών στην ανταπεργία (λοκ άουτ), επιβεβαιώνει, εκτός των άλλων, ότι κυρίαρχη πολιτική δεν μπορεί να επιβληθεί χωρίς τη σταθερή προσφυγή σε αυταρχικά-αντιδημοκρατικά μέτρα και ωμή χρήση της κρατικής βίας.

Περίτρανη απόδειξη αποτελεί η ειλημμένη, όπως όλα δείχνουν, απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει η ΕΛ.ΑΣ. στην αγορά μη επανδρωμένων αεροσκαφώνγια την αντιμετώπιση των διαδηλώσεων! Το σχέδιο για την αγορά των λεγόμενων “Drones”, όπως αποκαλύφτηκε πριν από μερικές βδομάδες, έχει μπει στο στάδιο της υλοποίησης και οι αρμόδιοι δεν κρύβουν ότι στόχος είναι η αντιμετώπιση μεγάλων λαϊκών διαδηλώσεων, όπως αυτές που έγιναν την περίοδο 2010-2011, τότε που «οι δρόμοι φλέγονταν», σύμφωνα με τη γλαφυρή πρωθυπουργική έκφραση. «Είναι χαρακτηριστικό ότι η ιδέα για την αγορά μη επανδρωμένων αεροσκαφών γεννήθηκε την περίοδο των μεγάλων συγκεντρώσεων των «Αγανακτισμένων» στην πλατεία Συντάγματος», ανέφερε απροσχημάτιστα η «Καθημερινή» στις 22 Ιουνίου όταν αποκάλυπτε το επιχειρησιακό σχέδιο της ΕΛ.ΑΣ. και την προμήθεια αγνώστου ακόμα αριθμού μη επανδρωμένων αεροσκαφών από την ισραηλινή εταιρεία Israel Aerospace Industries (I.A.I.). Η ίδια εφημερίδα ανέφερε τότε ότι εξετάζεται ταυτόχρονα η επισκευή των καμερών παρακολούθησης που είχαν εγκατασταθεί το 2004 στην Αθήνα και σήμερα βρίσκονται εκτός λειτουργίας.

Ανοργάνωτος λαός μέχρι πότε;

Από την άλλη βέβαια προσφέρει κακή υπηρεσία όποιος επιχειρεί να εξωραϊσει την κακή κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα το λαϊικό κίνημα και ακόμα χειρότερα αν επιδιώκει να συσκοτίσει τις πραγματικές αιτίες που οδήγησαν σε αυτή. Δεν μπορεί να υπάρξει μια ελπιδοφόρα και σε γερές βάσεις «αναγέννηση» - ανασύνταξη του λαϊκού κινήματος αν δεν φωτιστούν σε βάθος οι αιτίες αυτές και ταυτόχρονα αν δεν αποδοθούν οι ευθύνες όπου πρέπει, για το γεγονός ότι την πιο κρίσιμη ώρα, την ώρα που ξέσπασε η καπιταλιστική κρίση, ο λαός βρέθηκε ουσιαστικά ανοργάνωτος και «εύκολη λεία» στα χέρια των τυράννων του

Κανείς βέβαια δεν επιτρέπεται να παραγνωρίσει τις αντικειμενικές αιτίες, όπως αυτές διαμορφώνονται από τη διάρθρωση της ελληνικής οικονομίας, -(μειωμένη συμμετοχή της βαριάς βιομηχανίας, «θάλασσα» μικρών επιχειρήσεων 5-10 ατόμων, καθώς και των αυταπασχολούμενων)-, που ασφαλώς επηρρεάζουν καθοριστικά τόσο τον τρόπο διαμόρφωσης της ταξικής συνείδησης όσο και το βαθμό συμμετοχής και οργάνωσης των εργαζομένων στα συνδικάτα. Αρκεί να σημειωθεί ότι πριν από την κρίση ο αριθμός των συνδικαλισμένων στον ιδιωτικό τομέα δεν ξεπερνούσε το 17% του συνόλου των εργαζομένων σε αυτόν. Εννοείται ότι τα τελευταία χρόνια μετά δηλαδή την εκδήλωση της κρίσης η κατάσταση έχει χειροτερέψει κατά πολύ ως απόρροια τόσο της τρομερής αύξησης του αριθμού των ανέργων κατά ένα εκατομμύριο, της θεαματικής επέκτασης και κυριαρχίας των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, της αδήλωτης και μαύρης εργασίας, της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων και της θεσμοθέτησης των ατομικών, κοκ.

Ταυτόχρονα δεν μπορεί να κουκουλώνονται οι ευθύνες των κομμάτων εκείνων που υποτίθεται ότι είχαν σαν ιστορική αποστολή και αυτοσκοπό να οργανώσουν το λαό και να τον προετοιμάσουν από κάθε πλευρά για τη μεγάλη στιγμή της ταξικής πάλης, τη στιγμή δηλαδή που στην ημερήσια διάταξη μπαίνει το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας. Αν κάτι ανέδειξε με αδιαμφισβήτητο τρόπο η καπιταλιστική κρίση ήταν ακριβώς η κραυγαλέα και τραγική αποτυχία αυτών των κομμάτων να καταφέρουν να οργανώσουν το λαό, να τον συσπειρώσουν γύρω από ένα πρόγραμμα «διάσωσης» και σωτηρίας από την επίθεση του κεφαλαίου δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μια αποφασιστική λαϊκή αντεπίθεση. Στην πραγματικότητα, προκειμένου να συγκαλύψουν την αποτυχία τους, τα κόμματα αυτά λειτούργησαν πυροσβεστικά και διασπαστικά απέναντι στους αυθόρμητους, ασύνταχτους και τυφλούς αγώνες του λαού που ξέσπασαν τα δύο πρώτα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, οδηγώντας στην απογοήτευση, την παραίτηση και την ιδιώτευση εκατοντάδες χιλιάδες λαού που είχαν βγει «στους δρόμους που φλέγονταν». Προδίδοντας όμως τις προσδοκίες του λαού και την ιστορική αποστολή τους κατέδειξαν την ιδεολογικοπολιτική χρεοκοπία τους, που τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών, δεν διαφέρει επί της ουσίας από τη χρεοκοπία της Β’ Διεθνούς.

Στην ημερήσια διάταξη λοιπόν είτε το έχουν συνειδητοποιήσει ορισμένοι είτε όχι, έχει μπει το ζήτημα της δημιουργίας ενός σύγχρονου επαναστικού κόμματος, που θα είναι απαλλαγμένο από τη γραφειοκρατική-αντιδημοκρατική λειτουργία, από τη νοσταλγία για τον «υπαρκτό», από το σεχταρισμό και το δογματισμό, θα στηρίζεται στη μαρξιστική θεωρία και θα «αντλεί την ποίησή του από το μέλλον»...Το νέο αυτό πολιτικό υποκείμενο θα πρωταγωνιστήσει για τη διαμόρφωση ενός κοινωνικοπολιτικού μετώπου με αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό περιεχόμενο, που θα συνδέει την πάλη για τα άμεσα μέτρα ανακούφισης του λαού με τη ρήξη με την ευρωζώνη και την ΕΕ, την ανατροπή του καπιταλισμού, με το βλέμμα σταθερά «στο βασίλειο της ελευθερίας».

Η μετωπική αυτή πολιτική δεν μπορεί να αποκλείει εκ των προτέρων την εφαρμογή της από μια αριστερή αντικαπιταλιστική κυβέρνηση ούτε τη συμμετοχή σε αυτήν. Αποτελεί όμως τραγική ψευδαίσθηση να περιμένει κανείς τη σωτηρία του λαού από μια εκλογική νίκη που θα πετύχει μια αριστερή κυβέρνηση, η οποία όμως νωρίτερα έχει δώσει όρκους πίστης στο ευρώ, την ΕΕ και έχει αναλάβει δεσμεύσεις για την στήριξη της υγιούς επιχειρηματικότητας, δηλαδή του κεφαλαίου. Σε αυτό το πλαίσιο μια εκλογική επιτυχία, όπως αυτή που επιδεικνύει ο ΣΥΡΙΖΑ με το «πρώτη φορά Αριστερά» στις ευρωεκλογές- δεν διαμορφώνει νέους πολιτικοκοινωνικούς συσχετισμούς υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι πρώτο κόμμα, αλλά αυτό δεν «μέτρησε» υπέρ της ενίσχυσης των αγώνων του λαού ούτε δημιούργησε εμπόδια στην εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων, όπως δεν μέτρησε και τα προηγούμενα δύο χρόνια.

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2014

Δημοκρατία των χαφιέδων..


 Όχι πως είχαμε καμμιά ψευδαίσθηση ότι η δημοκρατία του αντωνάκι θα ξέχναγε τις φασιστικές της καταβολές. Άλλωστε αυτό γίνεται χρόνια τώρα και από άλλες κυβερνήσεις. Απλά περιοριζόταν στην παρακολούθηση του αντιπάλου για την εξουσία κόμματος και στον λεγόμενο αντεξουσιαστικό χώρο ή σε χώρους "τρομοκρατών".

Διαβάστε το κείμενο που ακολουθεί για να πάρετε μια γεύση "ασφάλειας" σε καιρούς φασιστικούς.

Παρακολουθούν βουλευτές και δημοσιογράφους!
πηγή: eksegersi.gr 

Ενας δημοσιογράφος λαμβάνει κλήση στο κινητό από έναν βουλευτή, όμως αντί ν’ ακούσει τον βουλευτή να του μιλάει, τον ακούει ακούει να μιλάει ανέμελος στην παρέα του, χωρίς να έχει ιδέα ότι ο δημοσιογράφος τον ακούει ακουσίως, αλλά κάποιοι άλλοι τον ακούνε εκουσίως! Τα «αφανή» κέντρα που παρακολουθούν και τον δημοσιογράφο και τον βουλευτή έμπλεξαν τις γραμμές τους!

Αν νομίζετε ότι πρόκειται για προσχέδιο σεναρίου αστυνομικής ταινίας, κάνετε λάθος. Πρόκειται για αληθινό περιστατικό, που συνέβη στην Ελλάδα του 2014, στην «καλύτερη δημοκρατία που είχαμε ποτέ», σαράντα χρόνια μετά την πτώση της χούντας.

Στις 9:15 το βράδυ του Σαββάτου 12 Ιούλη, ο Γεράσιμος Λιόντος, συντάκτης της «Κόντρας», δέχτηκε μια κλήση στο κινητό του τηλέφωνο από το κινητό του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Στρατούλη. Οταν απάντησε, δεν άκουσε τον Στρατούλη να του μιλά, αλλά άκουσε τον βουλευτή να συζητά φιλικά με κάποια παρέα. Φώναξε, ξαναφώναξε, πλην όμως ο Δ. Στρατούλης δεν απαντούσε, γιατί προφανώς δεν ήταν αυτός που κάλεσε τον Γ. Λιόντο. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε με την παρέα του και ο Γ. Λιόντος άκουγε πεντακάθαρα τη συνομιλία τους! Αφησε ανοιχτό το τηλέφωνό του για περίπου τριάμισι λεπτά και μετά έκλεισε, καταλαβαίνοντας ότι «κάτι τρέχει».

Αμέσως επικοινώνησε με τον Δ. Στρατούλη, τον ενημέρωσε ότι δέχτηκε κλήση από το κινητό του και του ανέφερε τι συζητούσε με την παρέα του, για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι είχε ακούσει την παρεΐστικη κουβέντα. Ο Δ. Στρατούλης ήλεγξε το κινητό του και διαπίστωσε ότι δεν είχε γίνει κάποια κατά λάθος κλήση στο κινητό του Γ. Λιόντου. Δεν εμφανιζόταν εξερχόμενη κλήση προς το συγκεκριμένο κινητό!

Τα πράγματα είναι προφανή. Οι «γνωστοί-άγνωστοι» παρακολουθούν και τα δύο κινητά. Για τον σύντροφό μας δεν είχαμε καμιά αμφιβολία ότι παρακολουθείται. Είναι γνωστή η ιστορία του, έχει δημόσια δράση και ως δημοσιογράφος της «Κόντρας» και ως αγωνιστής του επαναστατικού κινήματος και δεν είμαστε αφελείς να πιστέψουμε ότι και αυτός και άλλοι σύντροφοί μας δεν παρακολουθούνται.

Αποκαλύφτηκε, όμως, ότι παρακολουθούν και τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν παρακολουθούν μόνο τις εξερχόμενες και εισερχόμενες κλήσεις του κινητού του, αλλά χρησιμοποιούν το κινητό του και ως μέσο υποκλοπής και καταγραφής των συνομιλιών του. Ως κοριό! Υποκλέπτουν και καταγράφουν την πολιτική του δράση, αλλά και τις προσωπικές του στιγμές!

Πώς έγινε το μπέρδεμα και διοχέτευσαν μια τέτοια υποκλοπή στο κινητό του δημοσιογράφου της «Κόντρας» δεν το γνωρίζουμε. Το βέβαιο είναι πως ο Γ. Λιόντος και ο Δ. Στρατούλης έχουν ο ένας τον αριθμό του άλλου και έχουν επικοινωνήσει αρκετές φορές, στο πλαίσιο της επικοινωνίας που έχει ένας δημοσιογράφος με πολιτικά πρόσωπα.

Περιμέναμε μερικές μέρες, αφήνοντας στον Δ. Στρατούλη και τον ΣΥΡΙΖΑ το χρόνο να διερευνήσει την υπόθεση και να την καταγγείλουν. Επειδή δεν έχουν την πρόθεση να κάνουν τίποτα, μολονότι επιβεβαιώνονται οι καταγγελίες τους ότι τους παρακολουθούν, κάνουμε εμείς την αποκάλυψη του περιστατικού.

Ανάλογο περιστατικό είχε συμβεί και στο παρελθόν, όταν ο Γ. Λιόντος τηλεφώνησε από το σπίτι του στην «Κόντρα» κι αντί να βγει κάποιος από την εφημερίδα, βρέθηκε να ακούει τηλεφωνική συνομιλία ανάμεσα στις τότε βουλευτίνες του ΣΥΝ Στέλλα Αλφιέρη και Νίτσα Λουλέ. Και τότε ενημερώσαμε τις δύο βουλευτίνες (για να μην έχουν καμιά αμφιβολία, τους είπαμε και τι ακριβώς συζητούσαν) και τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του κόμματος Φ. Κουβέλη, που δεσμεύτηκε να ερευνήσει το θέμα. Δεν προχώρησαν σε καμιά καταγγελία, για να μην τα χαλάσουν με την τότε κυβέρνηση.

Περιμένουμε να δούμε τι θα κάνει τώρα, μετά την αποκάλυψή μας, ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος πριν λίγο καιρό κατήγγειλε ότι παρακολουθούνται τα τηλέφωνα των ηγετικών του στελεχών. Ποια υπηρεσία «βισμάτωσε» τα τηλέφωνα, αν είναι η ΕΥΠ, η αμερικάνικη CIA ή η γερμανική BND (η οποία αποδεδειγμένα κάνει παρακολουθήσεις και υποκλοπές στην Ελλάδα, όπως έχει γραφτεί και σε αστικά έντυπα – «Νέα», «Crash»), μας είναι αδιάφορο. Σημασία έχει ότι έχουν ξεσαλώσει τόσο πολύ που παρακολουθούν ακόμη και τα στελέχη της αστικής αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Για τους επαναστάτες το δίδαγμα είναι αυτονόητο: μην συζητάτε από το τηλέφωνο πράγματα που δε θέλετε να μαθευτούν. Αν θέλετε να κάνετε οποιαδήποτε συζήτηση και να μην σας ακούνε, απομακρύνετε κάθε κινητό από το χώρο της συζήτησης.

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

Επιτάφιος για έναν μέτριο άνθρωπο (αναδημοσίευση)


 από τον Γελωτοποιό

Δεν θα νικήσουμε. Το ξέρουμε τώρα πια. Όμως γνωρίζουμε ότι δεν γίνεται και να ηττηθούμε.

Γιατί δεν υπάρχει ήττα ή νίκη στην ιστορία. Οι προσπάθειες μας είναι μικρά κύματα στον ωκεανό της. Χρειάζονται πάντα οι υποχωρήσεις για να υπάρξουν διεκδικήσεις.

Δεν θα νικήσουμε. Ούτε θα ηττηθούμε. Ποιοι να νικήσουν; Και ποιοι να ηττηθούν;

Οι καλοί ενάντια στους κακούς. Οι τίμιοι ενάντια στους διεφθαρμένους. Οι ιδεολόγοι ενάντια στους τεχνοκράτες. Οι φτωχοί ενάντια στους πλούσιους. Οι πιστοί ενάντια στους άπιστους. Οι άνθρωποι ενάντια στους… Ποιους οφείλουμε να νικήσουμε; Από ποιους αναπότρεπτα θα νικηθούμε;

Δεν θα νικήσουμε. Και δεν το θέλουμε πια. Δεν ζητάμε τίποτα πια. Γιατί το ξέρουμε ότι όσα ζητήσαμε το βράδυ τα απευχόμαστε το πρωί. Δεν υπάρχουν σταθερές, δεν υπάρχουν δοκιμασμένες λύσεις.

Μέσα από την αταξία ξεπηδάει η τάξη. Και η τάξη δεν είναι αρμονία, είναι ό,τι συμβαίνει. Και τίποτα παραπάνω απ” ό,τι συμβαίνει δεν μπορεί να συμβεί.

Η επανάσταση, η ανατροπή, η αδικία, ο πόλεμος είναι απλές παράμετροι της εξίσωσης.

Κάποιοι θα παλέψουν να αλλάξουν την κοινωνία. Κάποιοι θα παλέψουν για να μην αλλάξει τίποτα. Το αποτέλεσμα είναι δεδομένο. Ο κόσμος θα αλλάξει. Το μόνο βέβαιο είναι η αλλαγή. Όμως η μορφή της αλλαγής είναι απογοητευτική για όλους. Ποτέ οι άνθρωποι δεν θα είναι απόλυτα ευτυχισμένοι και ίσοι, ποτέ η ειρήνη δεν θα είναι η μόνη επιλογή, ποτέ ο θάνατος δεν θα αφανιστεί.

Δεν θα ηττηθούμε. Όσο ζούμε θα συνεχίσουμε να κάνουμε ό,τι θεωρούμε σωστό και να αποφεύγουμε ό,τι θεωρούμε λάθος, τη συγκεκριμένη στιγμή. Γιατί τίποτα δεν είναι καλό και τίποτα δεν είναι κακό, αλλά η σκέψη μας τα κάνει τέτοια. Κι αν οι περιστάσεις αλλάξουν, κάτι θα βρούμε πάλι να πιστεύουμε ως καλό και ως κακό.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς πεποιθήσεις. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αντιφάσεις. Η αντίφαση είναι το μόνο όπλο που μας έδωσε η φύση, για να μπορούμε να σηκώνουμε το βάρος της αβάσταχτης ελαφρότητας.

Πιστεύουμε στη δημοκρατία μέχρι να σταματήσουμε να πιστεύουμε σ” αυτήν. Αγαπάμε μέχρι να μισήσουμε.

Δεν θα νικήσουμε. Δεν θα νικηθούμε. Το δίπολο είναι απόρροια της λειψής μας λογικής. Ήττα-νίκη, εχθρός-φίλος, ευτυχία-δυστυχία, πόλεμος-ειρήνη. Δεν υπάρχει νίκη χωρίς ήττα, κακό αμιγές καλού, ούτε έχθρος που να μη γίνεται φίλος. Η ευτυχία η δική μας μπορεί να είναι η δυστυχία των άλλων και ο πόλεμος τίποτα άλλο από τα διαλείμματα της ειρήνης.

Το σκοτάδι είναι η έλλειψη του φωτός. Το φως δεν έχει αντίθετο, η ζωή δεν έχει αντίθετο, εγώ δεν έχω αντίθετο.

Δεν θα νικήσουμε ούτε θα ηττηθούμε. Γιατί χρησιμοποιώ τον πληθυντικό; Ανήκω σε κάποια ομάδα που πρέπει να νικήσει; Όχι, δεν ανήκω πουθενά και δεν πιστεύω κανέναν.

Ό,τι μας δίνεται ακόπιαστα είναι λανθασμένο, γιατί δεν είναι δικό μας. Οι ιδεολογίες και οι πεποιθήσεις σκοτώνουν τη σκέψη, την προσωπικότητα, τη ζωή. Οι ιδεολογίες και οι πεποιθήσεις σκορπίζουν το θάνατο. Οι άνθρωποι δολοφονούν για να επιβάλλουν την άποψη τους. Οι άνθρωποι θυσιάζονται για να επιβάλλουν την άποψη τους.

Ο εχθρός της αλήθειας δεν είναι το ψέμα, είναι η πεποίθηση.

Δεν θα νικήσω. Δεν το θέλω, αλλά και να το ήθελα δεν θα μπορούσα. Κάθε ανθρώπινη νίκη διαρκεί για μια ζωή. Και η ζωή είναι πιο σύντομη από ένα όνειρο.

Δεν θα ηττηθώ, δεν θα θυσιάσω τον εαυτό μου στο βωμό καμίας πίστης, παρότι ξέρω ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο λυτρωτικό από το να πιστεύεις χωρίς να αμφιβάλλεις.

Θα ζήσω μια ζωή με πολλές πικρές ήττες και πολλές μικρές νίκες. Η συνισταμένη τους θα είμαι εγώ. Αυτός ο άνθρωπος που έζησε τόσα -πολλά και λίγα.

Ούτε μεγαλοφυής ούτε αυτόματο. Ούτε μάρτυρας ούτε δυνάστης. Ούτε νικητής ούτε χαμένος.

Απλώς εγώ.

Απο το μακρινό Μεξικό, ο εξεγερμένους υποδιοικητής Μάρκος για την Παλαιστίνη.


.... Αυτό που επίσης θα συμβεί είναι ότι ο παλαιστινιακός λαός θα αντισταθεί, θα επιβιώσει, θα συνεχίσει να αγωνίζεται και να έχει τη συμπάθεια των από κάτω για τον αγώνα του.

Και ίσως, κάποιο μικρό αγόρι ή κορίτσι της Γάζας επιβιώσει.

Ίσως μεγαλώσει, και μαζί μ’ αυτό μεγαλώσει και ο θυμός, η αγανάκτηση, η οργή. Ίσως γίνει στρατιώτης ή πολιτοφύλακας σε κάποια από τις ομάδες που αγωνίζονται στην Παλαιστίνη.

Ίσως βρεθεί να πολεμά στο Ισραήλ, πυροβολώντας μ’ ένα τουφέκι, ή θυσιάζοντας τον εαυτό του, ζωσμένος με φυσίγγια δυναμίτη στη μέση του.

Και τότε, εκεί πάνω, θα γράφουν για τη βίαιη φύση των Παλαιστινίων, θα κάνουν δηλώσεις καταδικάζοντας αυτή τη βία και θα αρχίσει πάλι η συζήτηση περί σιωνισμού και αντισημιτισμού.

Και τότε κανείς δεν πρόκειται να ρωτήσει ποιος έσπειρε αυτό που θερίζει.

Από τους άντρες, τις γυναίκες, τα παιδιά και τους γέροντες του EZLN

Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μάρκος

Πηγή: Indymedia