2 Ιούλη διαδηλώνουμε για το δικαίωμα στη στέγαση

2 Ιούλη διαδηλώνουμε για το δικαίωμα στη στέγαση

Η πανδημία και τα μέτρα της καραντίνας ανέστειλαν για ένα μικρό διάστημα την επιθετικότητα της κυβέρνησης, των τραπεζών αλλά και μεγάλων ιδιοκτητών σπιτιών, για την διαρκή καταπάτηση του δικαιώματος στη στέγη χιλιάδων νοικοκυριών. Η επιστροφή στην «κανονικότητα» φέρνει μαζί της και την επιστροφή σε μια ακόμα πιο ζοφερή πραγματικότητα σε ότι αφορά τη στεγαστική επισφάλεια των ασθενέστερων στρωμάτων.

Η αναμενόμενη ύφεση και η οικονομική κρίση για μια ακόμα φορά θα φορτωθούν στις πλάτες μας, δημιουργώντας και νέο κύμα υπερχρέωσης. Παράλληλα, η υποταγή της κυβέρνησης στις απαιτήσεις της εποπτείας από την Ε.Ε. για την προστασία της ανεξέλεγκτης δράσης των τραπεζών και των μεγάλων funds, η κερδοσκοπία πάνω στη στέγη, η πλήρης προσαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής στις απαιτήσεις του τουριστικού lobby, προοιωνίζουν μια δυσοίωνη επόμενη μέρα.

Στα μέσα Ιουλίου, σε αυτές τις δυσβάσταχτες για την κοινωνία συνθήκες, η κυβέρνηση έχει εξαγγείλει ότι θα φέρει προς ψήφιση το νέο πτωχευτικό νόμο, που θα βάλει οριστικό τέλος και στο τελευταίο ελάχιστο πλαίσιο προστασίας της πρώτης κατοικίας, ενώ παράλληλα προετοιμάζει, επί της ουσίας, μια 4η ανακεφαλαιοποίηση σωτηρίας των τραπεζών, δημιουργώντας κρατικό φορέα που θα αγοράσει “κόκκινα δάνεια” και ειδικά πρώτης κατοικίας. Ήδη, έχουν εξαγγελθεί για το επόμενο διάστημα 2800 ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί και αναμένεται τσουνάμι εξώσεων. 

Σε μια χώρα, με ανυπαρξία κοινωνικών πολιτικών για την στέγη, οι επιπτώσεις αναμένονται δραματικές. ΟΙ διαρροές της κυβέρνησης για ρύθμιση της παραμονής όσων θα χάσουν τα σπίτια τους ως ενοικιαστών σε αυτά, μας προκαλεί οργή.

Την ίδια στιγμή, η αστεγία απειλεί άμεσα 12.000 πρόσφυγες με δικαίωμα ασύλου, που η κυβέρνηση εξαγγέλλει την «έξωσή» τους από τα στεγαστικά προγράμματα, πετώντας τους κυριολεκτικά στο δρόμο. Η επιστροφή στην “κανονικότητα” βάζει τέλος και στην υποστήριξη του ενοικίου κύριας κατοικίας των πληττόμενων εργαζόμενων από το lockdown.

Το ζοφερό τοπίο συμπληρώνουν οι οφειλές χιλιάδων νοικοκυριών στη ΔΕΗ και τις υπόλοιπες εταιρείες παροχής βασικών υπηρεσιών κοινωνικής ωφέλειας. Οφειλές που πολλαπλασιάστηκαν την περίοδο της πανδημίας. Η ρητορική της κυβέρνησης για ευνοϊκές ρυθμίσεις των οφειλών είναι μια ακόμα κοροϊδία καθώς από τις ρυθμιζόμενες οφειλές κάθε είδους, αποκλείει όσες προϋπήρχαν της αρχής της πανδημίας. Και αν όλα αυτά μοιάζουν και είναι πολύ απειλητικά, ξέρουμε ότι με την συσπείρωση και την κοινή δράση μας μπορούμε να τα σταματήσουμε.

Ως συλλογικότητες κατοίκων και ομάδες που αγωνιζόμαστε για το δικαίωμα στη στέγη και την πόλη απαιτούμε:

-Προστασία της πρώτης κατοικίας από τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και τις εξώσεις που θα ακολουθήσουν, με μέτρα όπως το ακατάσχετο.

-Διαγραφή όλων των οφειλών των εργαζόμενων νοικοκυριών, ανέργων και μακροχρόνια ανέργων, σε τράπεζες, εφορία, ταμεία, δήμους, που δημιούργησε η πρώτη αλλά δημιουργεί και θα δημιουργήσει και η σημερινή οικονομική κρίση. Κατάργηση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών.

-Προστασία των ενοικιαστών από τις αυξήσεις και τις εξώσεις. Θεσμοθέτηση του πραγματικά κοινωνικού ενοικίου για τα εργαζόμενα νοικοκυριά και τους φοιτητές – σπουδαστές καθώς και της παύσης της αισχροκέρδειας σε βάρος των ενοικιαστών.

-Όχι στις εξώσεις των αναγνωρισμένων προσφύγων. Στέγασή τους μέσα στις πόλεις και τα χωριά σε κατοικίες, με επέκταση των προγραμμάτων στέγασης σε όλους (αιτούντες άσυλο και αναγνωρισμένους πρόσφυγες).

-Πολιτική κοινωνικής κατοικίας με ανθρώπινες συνθήκες ( λειτουργία στεγαστικής πίστης σύμφωνα με τις λαϊκές ανάγκες, επαναλειτουργία του Ο.Ε.Κ, κά)

-Να γεμίσουν τα άδεια σπίτια! Στην Ελλάδα σήμερα υπάρχουν περισσότερα από 200.000 άδεια σπίτια . Είναι αδιανόητο να υπάρχουν άνθρωποι που είναι άστεγοι ή ζουν σε απαράδεκτες στεγαστικέ συνθήκες.

-Νερό, Ενέργεια, είναι κοινωνικά αγαθά για όλους - Να σταματήσουν οι διακοπές ρεύματος, νερού και αερίου – Μειώσεις στα τιμολόγια των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας για τα λαϊκά νοικοκυριά – Σε άνεργους και φτωχούς δωρεάν παροχή ρεύματος και νερού.

-Άμεση παύση κάθε δίωξης των αγωνιστών του κινήματος ενάντια στους πλειστηριασμούς λαϊκής κατοικίας και περιουσίας.

Για μια άλλη κοινωνία όπου οι πόλεις μας θα είναι πόλεις αλληλεγγύης και οικολογικές, όπου η στέγη θα είναι δικαίωμα για όλους και όλες, όχι εμπόρευμα για παραγωγή κέρδους !

Αυτή η «κανονικότητα» δεν είναι η δική μας!

Με αγώνες να την ανατρέψουμε!

Πλειστηριασμοί για τα πάντα και για τους πάντες: «Στοπ» στην προστασία α' κατοικίας από Eurogroup.

Eurogroup: δεν γίνεται ανεκτή άλλη καθυστέρηση και η προστασία πρέπει να αρθεί ως το τέλος Ιουλίου

Με 748 εκατ. ευρώ εξαγοράσθηκε ο "πόνος" της κυβέρνησης για την πρώτη κατοικία. STOP σε κάθε παράταση της προστασίας πέραν του Ιουλίου 2020. Πρωτοφανής αφωνία από τα κυβερνητικά ΜΜΕ.

Την υποχρέωση της Ελλάδας να δώσει τέλος στην προστασία πρώτης κατοικίας ως το τέλος Ιουλίου 2020 και να νομοθετήσει νέο πτωχευτικό κώδικα που θα προβλέπει τη δυνατότητα για ρευστοποίηση όλων των εξασφαλίσεων (πλειστηριασμοί για όλα τα ακίνητα) υπενθυμίζει το Eurogroup στο ανακοινωθέν που εξέδωσε ειδικά για την Ελλάδα και συμφώνησε αμαχητί η κυβέρνηση μετά τη σημερινή του συνεδρίαση. Μετά το ξεπούλημα επισημοποιείται και η εκταμίευση 748 εκατ. ευρώ προς τη χώρα.

Βέβαια το τελεσίγραφο του Eurogroup είχε γνωστοποιηθεί από τις 23 Απριλίου στην διαδικτυακή σύνοδο και το είχε αποδεχθεί η κυβέρνηση με την παράκληση να δοθεί μια μικρή παράταση έως το τέλος του Ιουλίου ενώ δεν τέθηκε καν το αίτημα της κυβέρνησης για παράταση έως το τέλος του 2020 όπως διέδιδαν τα κυβερνητικά ΜΜΕ.

Το ανακοινωθέν από το Eurogroup

Το Eurogroup συζήτησε την πρόοδο της Ελλάδας όσον αφορά την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων και τις μακροοικονομικές προοπτικές της, βάσει της έκτης έκθεσης ενισχυμένης εποπτείας που δημοσιεύθηκε στις 20 Μαΐου.

Όπως και στα περισσότερα κράτη μέλη, η οικονομική και κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα έχει επηρεαστεί αρνητικά από την πανδημία του κορονοϊού και οι οικονομικές προοπτικές υπόκεινται σε μεγάλη αβεβαιότητα. Με βάση τις εαρινές προβλέψεις της Επιτροπής για το 2020, η ελληνική οικονομία αναμένεται να είναι από τις πιο πληγείσες στην ΕΕ το 2020, αν και προβλέπεται μια αρκετά ισχυρή ανάκαμψη για το 2021.

Υπενθυμίζουμε ότι η Ελλάδα διατήρησε ισχυρές δημοσιονομικές επιδόσεις, επιτυγχάνοντας τους στόχους πρωτογενούς πλεονάσματος την τελευταία πενταετία και πλεόνασμα προϋπολογισμού 1,5% του ΑΕΠ το 2019. Η επικαιροποιημένη πρόβλεψη των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων αναμένει ότι το πρωτογενές αποτέλεσμα θα μετατραπεί σε έλλειμμα το 2020, προτού επιστρέψει σε πλεόνασμα το 2021.

Υπενθυμίζουμε στο πλαίσιο αυτό τη δήλωση του Eurogroup της 16ης Μαρτίου 2020, όπου συμφωνήσαμε ότι «... οι αυτόματες υστερήσεις εσόδων και οι αυξήσεις των παροχών ανεργίας που προκύπτουν από τη μείωση της οικονομικής δραστηριότητας δεν θα επηρεάσουν τη συμμόρφωση με τους ισχύοντες δημοσιονομικούς κανόνες, στόχους και απαιτήσεις. Επιπλέον, συμφωνήσαμε ότι οι δημοσιονομικές επιπτώσεις των προσωρινών φορολογικών μέτρων που λαμβάνονται ως απάντηση στο COVID-19 θα αποκλειστούν κατά την αξιολόγηση της συμμόρφωσης με τους δημοσιονομικούς κανόνες, τους στόχους και τις απαιτήσεις της ΕΕ».

Συγχαίρουμε τις ελληνικές αρχές για την ταχεία και αποφασιστική πολιτική ανταπόκριση, τόσο όσον αφορά τη συγκράτηση της μετάδοσης του ιού, όσο και για τη λήψη απαραίτητων μέτρων οικονομικής και δημοσιονομικής στήριξης.

Χαιρετίζουμε επίσης τη δέσμευση της Ελλάδας να αναλάβει μια σειρά πρόσθετων μεταρρυθμίσεων, με σκοπό τη στήριξη της ανάκαμψης. Χαιρετίζουμε επίσης την πρόοδο που επιτεύχθηκε σε ορισμένους τομείς μεταρρυθμίσεων, συμπεριλαμβανομένου του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων, της κοινωνικής πρόνοιας, της αγοράς εργασίας και της λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης.

Υπήρξαν ορισμένες καθυστερήσεις στη διαδικασία μεταρρύθμισης, για παράδειγμα όσον αφορά τον χρηματοπιστωτικό τομέα. Αναγνωρίζουμε ότι οι καθυστερήσεις αυτές οφείλονταν κυρίως σε λειτουργικούς περιορισμούς που συνδέονται με την πανδημία του κορονοϊού.

Η αυξημένη αβεβαιότητα που συνεπάγεται η πανδημία υπογραμμίζει την ανάγκη να αντιμετωπιστούν αποφασιστικά οι υφιστάμενοι μεσοπρόθεσμοι κίνδυνοι και προκλήσεις που προσδιορίζονται στην έκθεση ενισχυμένης εποπτείας. Ως εκ τούτου, θα είναι ζωτικής σημασίας για την Ελλάδα να διατηρήσει και, όπου χρειάζεται, να ενισχύσει τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες για την περαιτέρω στήριξη της οικονομικής ανάκαμψης, τη βελτίωση της ανθεκτικότητας της οικονομίας και τη στήριξη της δέσμευσης για βελτίωση της μακροπρόθεσμης αναπτυξιακής δυναμικότητας.

Καλούμε τις ελληνικές αρχές να προχωρήσουν αποφασιστικά στην εφαρμογή του σχεδίου εκκαθάρισης ληξιπρόθεσμων οφειλών, τη νομοθέτηση ενός αποτελεσματικού νέου πτωχευτικού κώδικα, που θα διασφαλίζει τη ρευστοποίηση όλων των εξασφαλίσεων και την κατάργηση του ισχύοντος συστήματος για την προστασία των κύριων κατοικιών έως τα τέλη Ιουλίου 2020.

Επιπλέον, τονίζουμε την ανάγκη ενίσχυσης της εφαρμογής άλλων βασικών μεταρρυθμίσεων, μεταξύ άλλων όσον αφορά την περαιτέρω ενίσχυση της φορολογικής διοίκησης, των δημόσιων επενδύσεων, του επιχειρηματικού περιβάλλοντος και την εφαρμογή κρίσιμων μεταρρυθμίσεων στον χρηματοπιστωτικό τομέα. Αυτό θα εξακολουθήσει να παρακολουθείται στο πλαίσιο της ενισχυμένης εποπτείας.

Μικρό πλιάτσικο, μεγάλο πλιάτσικο

Από τον KΙΜΠΙ (Γιάννης Κιμπουρόπουλος)

Ενδεχομένως παραβιάζω ανοιχτές πόρτες. Έγραψε το περασμένο Σάββατο ο Αρης Χατζηστεφάνου ένα εύστοχο κείμενο για το «Δικαίωμα στο πλιάτσικο», ξεκινώντας από την αγγλοσαξονική λέξη loot που χρησιμοποιείται για τη λεηλασία, την αρπαγή, κι εκεί επισήμανε την απροσδόκητη σύνδεση του looting (=πλιάτσικο) με τις οικονομικές και κοινωνικές ρίζες του ρατσισμού: εφόσον ιδιοκτησία στη δουλοκτητική Αμερική σήμαινε λίγο πολύ μέχρι και τον 19ο αιώνα την κατοχή γης και μαύρων δούλων, looting (=πλιάτσικο) αποκαλούνταν και η διά της βίας απελευθέρωση ενός σκλάβου από πλήθος εξεγερμένων μαύρων (ενδεχομένως με τη δειλή υποστήριξη και λίγων λευκών). Και σ’ αυτήν την αυτονόητη στις μέρες μας απελευθερωτική πράξη θεμελιώνεται, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ένα «δικαίωμα στο πλιάτσικο», κατά τον τίτλο του κειμένου του Α.Χ. («Εφ.Συν.» 30/5/2020). 

Είτε μας ενοχλεί είτε όχι, είτε προσβάλλει την αστική, τη δημοκρατική, τη δικαιωματική, ενδεχομένως και την επαναστατική μας αισθητική ή όχι, το πλιάτσικο (η αρπαγή, η λεηλασία) ήταν και παραμένει θεμελιώδης συνιστώσα διαμόρφωσης του κόσμου μας. Από την εποχή των μεγάλων προϊστορικών μεταναστεύσεων μέχρι την εδραίωση της αποικιοκρατίας και τη μεταλαμπάδευση του αρπακτικού της πνεύματος στον σύγχρονο καπιταλισμό. Η ιστορία της ανθρωπότητας μπορεί να διαβαστεί κι έτσι: ως μια διαδοχή ανελέητων πράξεων αρπαγής, λεηλασίας, εξανδραποδισμού, βίας και μαζικής εξόντωσης πληθυσμών. Πράγμα που δεν εμπόδισε διόλου τα λαμπερά πνευματικά και τεχνολογικά επιτεύγματά της που μας κάνουν να νιώθουμε περήφανοι για το είδος μας. Αντιθέτως, μας αρέσει ή όχι, ο Παρθενώνας, η Καπέλα Σιστίνα και η Σιλικον Βάλεϊ προϋποθέτουν την αρπακτική ιστορία των αρχαίων Αθηναίων, του Βατικανού και της ιμπεριαλιστικής Αμερικής. Μεγαλείο και αθλιότητα συνυπάρχουν διαρκώς. 

Είναι άλλωστε κάτι διαφορετικό η ιστορία του οικονομικού μας πολιτισμού; Αν υποθέσουμε ότι ο σκληρός πυρήνας της που διατρέχει όλους τους κοινωνικούς σχηματισμούς, από τη δουλοκτησία μέχρι τον ύστερο καπιταλισμό, είναι η ιδιοκτησία, τι άλλο είναι αυτή η έννοια από μια πράξη απαλλοτρίωσης και αποκλεισμού όλων των άλλων από το ηθικά και συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα κτήσης πάνω σε ένα κομμάτι γης, ένα αντικείμενο ή ένα άυλο περιουσιακό στοιχείο; (Εδώ ο Προυντόν τώρα δικαιώνεται, η ιδιοκτησία είναι πράγματι κλοπή, είναι και φόνος…) 

Και παρότι κανείς -ούτε εγώ, ομολογώ- δεν είναι διατεθειμένος να παραιτηθεί από το δικαίωμα στα ταπεινά αποκτήματά του, υποθέτω ότι κανείς δεν πιστεύει στα σοβαρά ότι η ιδιοκτησία, όλες οι υλικές και άυλες περιουσίες του κόσμου, οι ελάχιστες και οι τεράστιες, είναι τάχα προϊόντα μιας ήρεμης και αναίμακτης σειράς δισεκατομμυρίων πράξεων αγοραπωλησίας, μεταβίβασης, κληρονομιάς, ανταλλαγής ή δωρεάς που συνομολογήθηκαν σε ήσυχα συμβολαιογραφικά γραφεία. Πίσω από ή ανάμεσα σ’ αυτές τις νόμιμες δραστηριότητες παρεμβάλλονται επιδρομές, λεηλασίες, αρπαγές και μικρά ή μεγάλα πλιάτσικα προγόνων και προκατόχων μας. Τα περισσότερα απλώς τα αγνοούμε. Ορισμένα τα γνωρίζουμε, τα αποσιωπούμε ή απλώς τα εξωραΐζουμε σε μια φιλοτεχνημένη ατομική, οικογενειακή, συλλογική ή εθνική μυθολογία. 

Το πλιάτσικο λοιπόν (εκ της αλβανικής λέξης plaçkë ή της σλαβικής pljatška) που τόσο ενοχλεί όταν συνοδεύει μια ανεξέλεγκτη έκρηξη κοινωνικής οργής, όπως αυτή που διαδραματίζεται στις ΗΠΑ, που τόσα «ναι μεν, αλλά…» προκαλεί όταν απεικονίζεται με φλεγόμενα καταστήματα, κατεβασμένες βιτρίνες, αδειασμένα ράφια σούπερ μάρκετ, κλεμμένες τηλεοράσεις, κινητά και λάπτοπ, που τόση απέχθεια γεννά στην καθωσπρέπει Αμερική των ένοπλων ιδιοκτητών οι οποίοι δικαιούνται να ρίξουν στο ψαχνό όποιου πατάει το κατώφλι της ιδιοκτησίας τους, το μικρό πλιάτσικο των νεαρών φτωχοδιάβολων και το μεγάλο πλιάτσικο των μεγάλων αρπάγων είναι εδώ και αιώνες ο βασικός τρόπος διανομής και αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου. 

Για τους νεαρούς μικρο-πλιατσικολόγους των αμερικανικών πόλεων μάλιστα ίσως αυτές οι ταπεινές και απεχθείς πράξεις ποινικά κολάσιμης κλοπής είναι το μοναδικό παράθυρο ευκαιρίας αναδιανομής πλούτου. Μια ασήμαντη πρόσβαση σε έναν πλούτο που λιμνάζει σε τρομακτικές ποσότητες στο πλουσιότερο 0,1% της αμερικανικής κοινωνίας και της υφηλίου. Πάω στοίχημα ότι, ακόμα κι αν αθροιστούν όλες οι κλοπές, οι καταστροφές και οι (ασφαλισμένες) ζημιές στις πόλεις της πολυήμερης αναταραχής και της μεγάλης ασφυξίας (I can’t breath, mama…), δεν πρόκειται να ανταγωνιστούν σε αξία ούτε την ετήσια αμοιβή του Ελον Μασκ για την επιτυχία των στόχων πώλησης και κερδών της Tesla. Αυτή η αμοιβή κι όλες οι αντίστοιχες αμοιβές των golden boys του τουρμπο-καπιταλισμού είναι το πραγματικό, το μεγάλο πλιάτσικο, το προκλητικά νομιμοποιημένο, το εξοργιστικά αυτονόητο. Το πλιάτσικο των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών ακινήτων από τις τράπεζες. Το πλιάτσικο του δημόσιου χρέους από τη διεθνή τοκογλυφία. Το πλιάτσικο της ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας και των κοινωνικών αγαθών. Το πλιάτσικο της φοροδιαφυγής των πολυεθνικών. Το πλιάτσικο του εθνικού πλούτου των φτωχότερων χωρών. Το πλιάτσικο του αγροϊμπεριαλισμού που στερεί πληθυσμούς τροπικών παραδείσων από στοιχειώδη είδη διατροφής. Το πλιάτσικο της διάσωσης χρεοκοπημένων ιδιωτικών εταιρειών με πόρους των φορολογουμένων. Το πλιάτσικο της περιβαλλοντικής καταστροφής αλλά και της πράσινης υποκρισίας. Το πλιάτσικο των προσωπικών μας δεδομένων από τους ιδιοκτήτες της ψηφιακής μας ζωής. Το πλιάτσικο εις βάρος δισεκατομμυρίων εργαζομένων, το πλιάτσικο του εργάσιμου χρόνου, των δεξιοτήτων, των γνώσεων, της ταυτότητας των ανθρώπων. Είναι τόσο εξόφθαλμο, τόσο προφανές και χυδαίο το πραγματικό μεγάλο πλιάτσικο, που κάθε προσπάθεια να το περιγράψεις καταντάει κλισέ και μελό. 

Ως εκ τούτου ο μαύρος έφηβος που φεύγει από τη σπασμένη βιτρίνα με μια οθόνη παραμάσχαλα και 2-3 κινητά στις τσέπες, μπροστά στο μεγάλο πλιάτσικο από τους μεγάλους άρπαγες ίσως να εκτελεί μια απλή πράξη κοινωνικής δικαιοσύνης.

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ 

Το γλένταγε με την ψυχή του ν’ αρπάζει αυτές τις μεγάλες κρατικές εταιρείες από τα χέρια των φορολογουμένων και να τις διαμελίζει σε μια μειοψηφία μετόχων που διψούσαν για κέρδη: η ιδέα ότι συνέβαλλε στην αφαίρεση ιδιοκτησίας από τους πολλούς και στη συγκέντρωσή της στα χέρια ολίγων τον πλημμύριζε μ’ ένα βαθύ και καθησυχαστικό αίσθημα δικαιοσύνης. Ικανοποιούσε κάτι το πρωτόγονο μέσα του. Ο μόνος χώρος όπου ο Τόμας έβρισκε ακόμα μεγαλύτερη και μονιμότερη ικανοποίηση ήταν, ίσως, ο χώρος των συγχωνεύσεων και των εξαγορών εταιρειών. 

Τζόναθαν Κόου, «Τι ωραίο πλιάτσικο!»