EZLN: Ακούσατε; Είναι ο ήχος του κόσμου σας που γκρεμίζεται

Οι δύο τελευταίες ανακοινώσεις του EZLN. Η πρώτη δημοσιοποιήθηκε λίγες ώρες μετά την κατάληψη των 5 βασικών πόλεων της Τσιάπας από τους ζαπατίστας, την 21η Δεκεμβρίου 2012 και η δεύτερη στις 30 του ίδιου μήνα.... 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΙΘΑΓΕΝΙΚΗΣ 

ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ-ΓΕΝΙΚΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΤΟΥ EZLN, ΜΕΞΙΚΟ 

21 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2012 

Σε όποιον αφορά: 

ΑΚΟΥΣΑΤΕ; 

Είναι ο ήχος του κόσμου σας που γκρεμίζεται 

Είναι ο ήχος του δικού μας που αναβιώνει 

Αυτό που ήταν μέρα, ήταν νύχτα. 

Και νύχτα θα γίνει η μέρα που θα είναι μέρα. 

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ! 

Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού.

Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μάρκος 

Μεξικό, Δεκέμβριος του 2012

***

30 Δεκεμβρίου 2012 

Στο λαό του Μεξικού

Στους λαούς και τις κυβερνήσεις του κόσμου 

Αδερφοί και αδερφές. Σύντροφοι και συντρόφισσες, 

Στις 21 Δεκεμβρίου του 2012, τα ξημερώματα, δεκάδες χιλιάδες ιθαγενείς ζαπατίστας κινητοποιηθήκαμε και καταλάβαμε, ειρηνικά και σιωπηλά, 5 δήμους της νοτιοανατολικής μεξικανικής πολιτείας της Τσιάπας. Στις πόλεις του Παλένκε, Αλταμιράνο, Λας Μαργαρίτας, Οκοσίνγκο και Σαν Κριστόμπαλ ντε λας Κάσας, σας κοιτάξαμε και κοιτάξαμε τους ίδιους μας τους εαυτούς σιωπηλά. 

Το μήνυμά μας δεν είναι ένα μήνυμα υποταγής. Ούτε μήνυμα πολέμου, θανάτου και καταστροφής. Είναι ένα μήνυμα αγώνα και αντίστασης. 

Μετά το μιντιακό πραξικόπημα που εκτόξευσε στην ομοσπονδιακή εκτελεστική εξουσία μια άσχημα μεταμφιεσμένη και κακομακιγιαρισμένη άγνοια[1], παρουσιαστήκαμε για να σας κάνουμε γνωστό ότι όπως αυτοί ποτέ δεν έφυγαν, έτσι κι εμείς. 

Πριν από 6 χρόνια, ένα κομμάτι από την τάξη των πολιτικών και των διανοουμένων βγήκε αναζητώντας κάποιον υπεύθυνο της ήττας του. Εκείνη την εποχή εμείς βρισκόμασταν σε πόλεις και κοινότητες παλεύοντας για δικαιοσύνη για το Ατένκο που τότε ήταν εκτός μόδας.  Τότε, ενώ πρώτα μας συκοφάντησαν, στη συνέχεια θέλησαν να μας κλείσουν το στόμα.  Ανέντιμοι και ανίκανοι να δουν ότι η μαγιά της καταστροφής τους βρίσκεται και βρισκόταν μέσα τους, επιχείρησαν με ψέματα και συνένοχη σιωπή να μας εξαφανίσουν.  Έξι χρόνια αργότερα, δύο πράγματα είναι ξεκάθαρα: 

-Αυτοί δεν μας έχουν ανάγκη για να αποτύχουν. 

-Εμείς δεν τους χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε. 

-Εμείς, που ποτέ δε φύγαμε, παρά την επίμονη προσπάθεια των ΜΜΕ όλου του φάσματος για να σας πείσουν για το αντίθετο, εμφανιστήκαμε ξανά ως ιθαγενείς ζαπατίστας που είμαστε και θα είμαστε. 

Αυτά τα χρόνια γίναμε πιο δυνατοί και βελτιώσαμε σημαντικά τις συνθήκες της ζωής μας. Το βιοτικό μας επίπεδο είναι ανώτερο από αυτό των φιλικά προσκείμενων στις διάφορες κυβερνήσεις ιθαγενικών κοινοτήτων, οι οποίες δέχονται ελεημοσύνες που σπαταλούν σε αλκοόλ και άχρηστα είδη. Τα σπίτια μας γίνονται καλύτερα χωρίς να πληγώνουμε τη φύση, επιβάλλοντάς της δρόμους ως ξένο σώμα. 

Στα χωριά μας, η γη που παλιά ήταν προορισμένη για να χορταίνει και να παχαίνει τα κοπάδια των τσιφλικάδων και γαιοκτημόνων, τώρα είναι για το καλαμπόκι, το φασόλι και τα λαχανικά που φωτίζουν τα τραπέζια μας. 

Η δουλειά μας χαίρει της διπλής ικανοποίησης ότι παρέχει στον καθένα μας τα απαραίτητα για να ζει τίμια και ότι συμβάλλει στη συλλογική ανάπτυξη των κοινοτήτων μας. 

Τα παιδιά μας πηγαίνουν σε ένα σχολείο που τους μαθαίνει την ιστορία τη δική τους, της πατρίδας τους και του κόσμου, καθώς και τις επιστήμες και τεχνικές που τους είναι απαραίτητες ώστε, μεγαλώνοντας, να μην πάψουν να είναι ιθαγενείς. 

Οι γυναίκες ιθαγενείς ζαπατίστας δεν είναι εμπόρευμα προς πώληση. 

Οι ιθαγενείς πριίστες[2] πηγαίνουν στα νοσοκομεία, τις κλινικές και τα εργαστήριά μας, γιατί στα αντίστοιχα κυβερνητικά δεν υπάρχουν ούτε φάρμακα, ούτε μηχανήματα, ούτε γιατροί ούτε εξειδικευμένο προσωπικό. 

Η κουλτούρα μας ανθίζει, χωρίς να είναι απομονωμένη αλλά εμπλουτίζεται από την επαφή με τις κουλτούρες των άλλων λαών του Μεξικού και του κόσμου. 

Κυβερνάμε και αυτοκυβερνώμαστε οι ίδιοι, και πάντα, επιδιώκουμε τη συμφωνία, προτού καταλήξουμε στη σύγκρουση. 

Όλα αυτά τα έχουμε πετύχει όχι μόνο χωρίς την κυβέρνηση, την πολιτική τάξη και τα ΜΜΕ που τις συνοδεύουν, αλλά και αντιστεκόμενοι στις κάθε μορφής επιθέσεις τους. 

Αποδείξαμε ακόμα μια φορά πως είμαστε αυτοί που είμαστε. 

Με τη σιωπή μας ήμασταν παρόντες. 

Τώρα με το λόγο μας ανακοινώνουμε ότι: 

Πρώτον.- Θα επαναβεβαιώσουμε και θα εδραιώσουμε τη συμμετοχή μας στο Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο, ένα χώρο συνάντησης των αυτοχθόνων λαών της χώρας μας. 

Δεύτερο. – Θα έρθουμε ξανά σε επαφή με τους συντρόφους και τις συντρόφισσές μας που συμμετέχουν στην Έκτη Διακήρυξη της Σέλβα Λακαντόνα στο Μεξικό και τον κόσμο. 

Τρίτο. – Θα προσπαθήσουμε να χτίσουμε τις απαραίτητες γέφυρες προς τα κοινωνικά κινήματα που εμφανίστηκαν και θα εμφανιστούν, όχι για να τα καθοδηγήσουμε ή να τα υποσκελίσουμε, αλλά για να μάθουμε από αυτά, από την ιστορία, την πορεία και τον προορισμό τους. 

Για το λόγο αυτό, έχουμε καταφέρει με τη στήριξη ατόμων και ομάδων σε διάφορα μέρη του Μεξικού, να συγκροτηθούν ομάδες στήριξης της Έκτης και Διεθνούς, επιτροπών του EZLN, οι οποίες θα μετατραπούν σε ιμάντες επικοινωνίας μεταξύ των βάσεων στήριξης των ζαπατίστας και των ατόμων, ομάδων και συλλογικοτήτων που συμμετέχουν στην Έκτη Διακήρυξη, στο Μεξικό και στον κόσμο, και που διατηρούν ακόμα την πεποίθηση και την δέσμευση τους στην οικοδόμηση μιας μη θεσμικής αριστερής επιλογής. 

Τέταρτο. – Θα συνεχιστεί η επικριτική απόσταση που κρατάμε απέναντι στην μεξικανική πολιτική τάξη στο σύνολό της η οποία το μόνο που κάνει είναι να ευημερεί σε βάρος των αναγκών και των ελπίδων των απλών και φτωχών ανθρώπων. 

Πέμπτο. – Όσον αφορά τις κακές κυβερνήσεις, ομοσπονδιακές, πολιτειακές και δημοτικές, καθώς και εκτελεστικές, νομοθετικές και δικαστικές, και τα ΜΜΕ που τις συνοδεύουν τους δηλώνουμε το εξής: 

Οι κακές κυβερνήσεις από όλο το πολιτικό φάσμα, χωρίς καμία εξαίρεση, έχουν κάνει τα πάντα για να μας καταστρέψουν, να μας εξαγοράσουν, να μας υποτάξουν. Το PRI[3], το PAN[4], το PRD[5], το PVEM[6], το PT[7], το CC καθώς και το μελλοντικό κόμμα του RN μας έχουν επιτεθεί στρατιωτικά, πολιτικά, κοινωνικά και ιδεολογικά. 

Τα μεγάλα ΜΜΕ έχουν προσπαθήσει να μας εξαφανίσουν, αρχικά μέσω μιας συκοφαντίας που βρίθει από οπορτουνισμό και δουλοπρέπεια , και στη συνέχεια με την πανούργα και συνένοχη σιωπή τους. Αυτοί, τους οποίους υπηρετούσαν και τα χρήματα των οποίων απομυζούσαν, δεν υπάρχουν πια. Και αυτοί που τώρα τους αντικαθιστούν δε θα αντέξουν περισσότερο από τους προκατόχους τους. 

Όπως φάνηκε στις 21 Δεκεμβρίου του 2012, απέτυχαν όλοι. 

Μένει λοιπόν η ομοσπονδιακή, εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική κυβέρνηση να αποφασίσει αν θα υποτροπιάσει στην αντι-εξεγερσιακή πολιτική της, που το μόνο που έχει πετύχει είναι να δημιουργήσει μια άτονη ψεύτικη εικόνα που συντηρείται αδέξια από τον επικοινωνιακό χειρισμό, ή θα αναγνωρίσει και θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της τοποθετώντας, σε συνταγματικό επίπεδο, τα δικαιώματα και την κουλτούρα των ιθαγενών, έτσι όπως έχουν θεμελιωθεί στις λεγόμενες «Συμφωνίες του Σαν Αντρές», που υπογράφτηκαν το 1996 από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, επικεφαλής της οποίας ήταν τότε το ίδιο κόμμα που τώρα βρίσκεται στην εκτελεστική εξουσία. 

Μένει η πολιτειακή κυβέρνηση να αποφασίσει αν θα συνεχίσει την ανέντιμη και ποταπή στρατηγική της προκατόχου της, που όχι μόνο χαρακτηριζόταν από τη διαφθορά και το ψέμα, αλλά σφετερίστηκε και τα χρήματα του λαού της Τσιάπας με σκοπό τον πλουτισμό το δικό της και των συνενόχων της, και επιδόθηκε στην απροκάλυπτη εξαγορά φωνών και κονδυλοφόρων στα ΜΜΕ. Κι ενώ βύθιζε στη μιζέρια το λαό της Τσιάπας, την ίδια στιγμή χρησιμοποιούσε τους αστυνομικούς και τους παραστρατιωτικούς προσπαθώντας να φρενάρει την οργανωτική πρόοδο των ζαπατιστικών λαών. Ή, αντίθετα, με αλήθεια και δικαιοσύνη, θα δεχθεί και θα σεβαστεί την ύπαρξή μας και θα συνηθίσει στην ιδέα ότι ένας νέος τρόπος κοινωνικής ζωής ανθίζει στο ζαπατιστικό έδαφος. Μια άνθιση που κερδίζει την προσοχή των έντιμων ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη. 

Μένει οι δημοτικές κυβερνήσεις να αποφασίσουν αν θα συνεχίσουν να καταναλώνουν τα παραμύθια με τα οποία οι αντιζαπατιστικές ή υποτιθέμενες «ζαπατιστικές» οργανώσεις εκβιάζουν προκειμένου να επιτεθούν στις κοινότητές μας. Ή καλύτερα θα χρησιμοποιήσουν αυτά τα χρήματα για να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής των υπηκόων τους. 

Μένει ο λαός του Μεξικού που οργανώνεται σε εκλογικά σχήματα και αντιστέκεται, να αποφασίσει αν θα συνεχίσει να βλέπει στο πρόσωπό μας τον εχθρό και αντίπαλο πάνω στον οποίο θα ξεσπάσει την απογοήτευσή του για τις νοθείες και τις επιθέσεις, τις οποίες σε τελική ανάλυση όλοι υφιστάμεθα, και αν στον πάλη του για την εξουσία θα συνεχίσει να συμμαχεί με τους διώκτες μας, ή θα αναγνωρίσει τελικά σε μας έναν άλλο τρόπο να κάνεις πολιτική. 

Έκτο. – Τις επόμενες μέρες ο EZLN, μέσω των επιτροπών του, της Έκτης και της Διεθνούς, θα γνωστοποιήσει μια σειρά από πρωτοβουλίες, πολιτικού και ειρηνικού χαρακτήρα, προκειμένου να συνεχίσει να βαδίζει μαζί με τους άλλους αυτόχθονες λαούς του Μεξικού και όλης της ηπείρου, και μαζί με όσους-ες αντιστέκονται από τα κάτω και αριστερά στο Μεξικό και τον κόσμο ολόκληρο. 

Αδερφοί και αδερφές 

Σύντροφοι και συντρόφισσες 

Παλιά είχαμε την τύχη μιας έντιμης και ευγενικής προσοχής από διάφορα μέσα επικοινωνίας. Τους ευχαριστήσαμε γι’ αυτό τότε. Αλλά αυτό έχει εντελώς διαγραφεί από τη μετέπειτα συμπεριφορά τους. 

Όσοι στοιχημάτισαν ότι υπήρχαμε μόνο μιντιακά και ότι αυτός ο κλοιός των ψεμάτων και της σιωπής θα μας εξαφάνιζε, έκαναν λάθος. 

Όταν δεν υπήρχαν κάμερες, μικρόφωνα, πένες, αυτιά και βλέμματα, εμείς υπήρχαμε. 

Όταν μας συκοφαντούσαν, εμείς υπήρχαμε. 

Όταν μας έκλειναν το στόμα, εμείς υπήρχαμε. 

Και είμαστε εδώ, υπάρχουμε. 

Η πορεία μας, όπως αποδείχθηκε, δεν εξαρτάται από τον μιντιακό αντίκτυπο, αλλά από την κατανόηση του κόσμου και των κομματιών του, από την ιθαγενική σοφία που κατευθύνει τα βήματά μας, από την ακλόνητη αποφασιστικότητα που δίνει η αξιοπρέπεια από τα κάτω και αριστερά. 

Από τώρα, ο λόγος μας θα είναι επιλεκτικός όσον αφορά τον παραλήπτη, και, εκτός από μετρημένες περιπτώσεις, θα μπορούν να τον αντιληφθούν μόνο όσοι, ες βάδισαν και βαδίζουν μαζί μας, χωρίς να υποτάσσονται στις μιντιακές και συγκυριακές μόδες. 

Εδώ, με όχι λίγα λάθη και πολλές δυσκολίες, είναι πλέον μια πραγματικότητα ο άλλος τρόπος να κάνεις πολιτική. 

Λίγοι, πολύ λίγοι, θα έχουν το προνόμιο να την γνωρίσουν και να μάθουν απ’ ευθείας από αυτή. 

Πριν από 19 χρόνια τους αιφνιδιάσαμε καταλαμβάνοντας τις πόλεις τους με φωτιά και αίμα. Τώρα το ξανακάναμε, χωρίς όπλα, χωρίς θάνατο, χωρίς καταστροφή. 

Διαφέρουμε έτσι από αυτούς, που κατά τη διάρκεια των κυβερνήσεών τους, μοίραζαν και μοιράζουν το θάνατο στους υπηκόους τους. 

Είμαστε οι ίδιοι που ήμασταν πριν από 500, 44, 30, 20 χρόνια ή πριν από λίγες μόλις μέρες. 

Είμαστε οι ζαπατίστας, οι πιο μικροί, αυτοί που ζουν, αγωνίζονται και πεθαίνουν στην τελευταία γωνιά της πατρίδας, αυτοί που δεν παραδίνονται, δεν ξεπουλιούνται, δεν υποτάσσονται. 

Αδερφοί και αδερφές 

Σύντροφοι και συντρόφισσες

Είμαστε οι ζαπατίστας, δεχθείτε την αγκαλιά μας.

Δημοκρατία!

Ελευθερία!

Δικαιοσύνη!

Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού

Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μάρκος

Μεξικό. Δεκέμβριος του 2012 – Ιανουάριος του 2013 

επεξηγήσεις παραπομπών

[1] Εννοεί τον υποψήφιο του PRI στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 και νυν πρόεδρο του Μεξικού Enrique Peña Nieto.

[2] Οι οπαδοί του κεντροδεξιού Θεσμικού Επαναστατικού Κόμματος PRI.

[3] PRI. Πρόκειται για το κεντροδεξιό Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα το οποίο κυβερνούσε 70 χρόνια τη χώρα ως το 2000. Με την νίκη του στις εκλογές του 2012 επανήλθε στην εξουσία.

[4] PAN. Πρόκειται για το δεξιό Κόμμα Εθνικής Δράσης που κυβέρνησε το Μεξικό από το 2000 ως το 2012.

[5] PRD. Το κεντροαριστερό Κόμμα της Δημοκρατικής Επανάστασης. Αρκετές κυβερνήτες πολιτειών του Μεξικού, μεταξύ των οποίων ο μέχρι σήμερα κυβερνήτης της Τσιάπας Σαμπίνες υποστηρίχθηκαν από το κόμμα αυτό.

[6] PVEM. Το Πράσινο Οικολογικό Κόμμα του Μεξικού, πολιτικό τέκνο του κόμματος PRI. Στις πρόσφατες εκλογές κυβερνήτης της Τσιάπας αναδείχθηκε, με τις ψήφους του PRI,

υποψήφιος του κόμματος PVEM. 

[7] PT Το Κόμμα της Εργασίας. Συμμετέχει στην κεντροαριστερή συμμαχία με το PRD. 

Να μη μας σπάσουν το ηθικό (αναδημοσίευση)

από: Οικοδόμος

Μόνο δύο στους δέκα καταναλωτές αγόρασαν πετρέλαιο γι’ αυτόν τον χειμώνα, σύμφωνα με τα στοιχεία. Οι υπόλοιποι στράφηκαν σε πιο οικονομικές λύσεις όπως τα τζάκια, οι ξυλόσομπες, υγραέριο κλπ. Η τρικομματική συγκυβέρνηση απογείωσε τον ειδικό φόρο κατανάλωσης με πρόσχημα την πάταξη του λαθρεμπορίου και την αύξηση των εσόδων του κράτους. Με τον τρόπο αυτό αυξήθηκε κατακόρυφα η τιμή του πετρελαίου και έγινε έτσι απλησίαστο από την συντριπτική πλειοψηφία του λαού, με αποτέλεσμα, όχι μόνο να μην αυξηθούν τα έσοδα του κράτους, αλλά να μειωθούν έως 75% (!) τους τελευταίους δυόμισι μήνες.

Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία οι χαμηλές πωλήσεις πετρελαίου θέρμανσης έφεραν έσοδα μόλις 100 εκατ. ευρώ τα οποία επιτεύχθηκαν λόγω της ψηλής φορολογίας. Το 2011 τα έσοδα είχαν ξεπεράσει τα 400 εκατ. ευρώ το ίδιο διάστημα. Τα κανάλια της «ενημέρωσής» μας κάνουν λόγο για ανεπαρκείς σχεδιασμούς της τρόικας και του υπουργείου οικονομικών, για κακούς συμβούλους κλπ., οι τηλεφωστήρες αναλυτές σκίζουν τα πτυχία τους όταν αναρωτιούνται για το αν χάθηκε η λογική, μόνο ηλίθιους δεν αποκάλεσαν ακόμη τους τροϊκανούς και την κυβέρνηση… 

Παράλληλα, τις τελευταίες μέρες μεγάλο θέμα δημιουργήθηκε από τις εκπομπές ρύπων που εκλύονται από τα τζάκια και τις ξυλόσομπες και δημιουργούν σύννεφα καπνού πάνω από τις πόλεις. Το αρμόδιο υπουργείο περιβάλλοντος κάνει εκκλήσεις για περιορισμό στην κατανάλωση καυσόξυλων και προειδοποιεί διαρκώς και σε όλους τους τόνους για τους κινδύνους που απειλούν την υγεία των πολιτών. Συσκέψεις γίνονται σήμερα από το πρωί. Επιτροπές ειδικών και επιστημόνων αναζητούν… λύσεις. Να μην εκπλαγούμε αν ανακοινωθεί κάποιος καινούργιος φόρος τις επόμενες ώρες ή μέρες, κάποιο… «τζακόσημο» ή «ξυλοσομπόσημο»… 

Κανείς από όλους αυτούς που ψήφισαν τα μνημόνια και τα φορολογικά νομοσχέδια, το κόψιμο των μισθών και την κατακόρυφη αύξηση των φόρων, την θέσπιση νέων χαρατσιών, κανείς από όσους (πολιτικούς, ειδικούς, επιστήμονες, αναλυτές, τηλεαστέρες) δήθεν ανησυχούν για το περιβάλλον ή την υγεία των πολιτών, κανείς μα κανείς δεν μιλάει για τις πραγματικές αιτίες που ο λαός δεν έχει λεφτά να αγοράσει πετρέλαιο. Κανείς μα κανείς από όλους αυτούς δεν λέει στο λαό με ποιον τρόπο θα ζεσταθεί πραγματικά, χωρίς να επιβαρύνει την υγεία του, την τσέπη του και το περιβάλλον. Αναμασούν την ίδια φτηνή προπαγάνδα περί… ανεγκέφαλων που δεν τους «κόβει» όταν βάζουν φόρους. Προσπαθούν (και το πετυχαίνουν) να μεταφέρουν τις «ευθύνες» στα πρόσωπα και στους κακούς χειρισμούς, παραπλανώντας το λαό και αποκρύπτοντάς του τις πραγματικές αιτίες της κρίσης που ξεπηδούν σαν σκουλήκια μέσα από το σάπιο κοινωνικό σύστημα. Πληρώνονται πολύ καλά για να το κάνουν… 

Η αλήθεια είναι πως δεν τους καίγεται καρφί για τα έσοδα. Αυτά είναι για να κοροϊδεύουν τον λαό, για να τον κάνουν να νιώθει συνυπεύθυνος, συνένοχος, να συναινεί και να βάζει πλάτη κιόλας ο ίδιος στην εξαθλίωσή του. Αυτό που νοιάζει την άρχουσα τάξη των πλουτοκρατών και το πολιτικό προσωπικό-ορντινάντζα της είναι η καταστροφή της εργατικής δύναμης μέσα από το ξεθεμέλιωμα των κατακτήσεων των εργαζομένων, το πετσόκομα των μισθών και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, την ποδοπάτηση της αξιοπρέπειας και των αντοχών μας. Για να μπορούν αργότερα (στην ανάπτυξη…) να μας έχουν τους χεριού τους και να χορεύουμε κατά πως αυτοί μας σφυρίζουν. Και για να το πετύχουν αυτό πρέπει πρώτα να καταφέρουν να μας σπάσουν το ηθικό. Όσο εμείς θα τους το επιτρέπουμε…

Σημείωση διαχειριστή: Και όπως ήταν αναμενόμενο οι προβλέψεις για τα έσοδα έχουν πέσει παντού έξω (τσιγάρα, ποτά, ακόμη και στα κρατικά λαχεία !). Και έτσι μπορεί ο καθένας μας να εξηγήσει γιατί οι υπέρογκες αυξήσεις στην τιμή του ρεύματος. Πρώτον για να αναπληρωθεί ένα μέρος των απωλεσθέντων εσόδων και δεύτερο (το κυριώτερο) για να εκβιασθεί ο λαός να επιστρέψει στο πετρέλαιο).

Τέλος όντως τους ενδιαφέρει να υπάρχει έλειμμα σαν εργαλείο εκβιασμού αποδοχής της καταστροφής της εργασίας, αλλά κυρίως αποδοχής του ξεπουλήματος της περιουσίας της χώρας.

Οι χαρακτηρισμοί στο κείμενο έγιναν από τον διαχειριστή.

Σε ένα μακρινό οικονομικό σύμπαν (αναδημοσίευση)

από: http://www.banksnews.gr

Φανταστείτε μια εποχή που η κάθε ανεπιθύμητη εργασία θα γίνεται από αυτοματοποιημένα συστήματα ή ρομπότ. Τι θα σήμαινε; Θα υπήρχε η οικονομική κρίση; Τι θα συνέβαινε στην εργασία και το κεφάλαιο; Αυτά είναι μερικά από τα βαθύτερα ερωτήματα που ρωτούν οι οικονομολόγοι όταν δεν ασχολούνται με τις βραχυπρόθεσμες ανησυχίες σχετικά με το δημοσιονομικό γκρεμό, μια κινεζική επιβράδυνση ή την ευρωζώνη.

Στο επίκεντρο της έρευνάς τους βρίσκεται μια παραδοχή: ότι η τεχνολογία θα δείξει το δρόμο της ανάπτυκης. Από τότε που ο Gordon Moore προέβλεψε το 1965 ότι ο αριθμός των τρανζίστορ σε ένα μικροτσίπ θα διπλασιάζεται κάθε δύο χρόνια, η δήλωση του ήταν δύσκολο να αγνοηθεί. Η θεωρία, η οποία ονομάστηκε νόμος του Moore, λόγω της ακρίβειας της, ακόμη δεν έχει διαψευστεί.

Ωστόσο, ορισμένοι πιστεύουν ότι δεν θα αργήσει να αποδειχθεί λανθασμένη. Ο Robert Gordon του Πανεπιστημίου Northwestern υποστηρίζει ότι η τεχνολογική πρόοδος των τελευταίων 250 χρόνων θα μπορούσε να είναι ένα μοναδικό ιστορικό φαινόμενο. Αναφέρει την πτώση των επιπέδων παραγωγικότητας και την αύξηση της ανισότητας ως απόδειξη ότι το βιοτικό επίπεδο δεν βελτιώνεται πλέον τόσο γρήγορα. Ο Martin Wolf μοιράζεται κάποιες από αυτές τις ανησυχίες, ρωτώντας εάν η απεριόριστη ανάπτυξη μπορεί να είναι φαινόμενο του παρελθόντος.

Μια νέα ερμηνεία αυτής της τάσης έχει αρχίσει να αποκτά αξιοπιστία μεταξύ ορισμένων οικονομολόγων: δεν είναι ότι η τεχνολογία είναι στάσιμη, αλλά ότι τα μονοπωλιακά συμφέροντα καταστέλουν την καινοτομία. Και τα κίνητρα για να το πράξουν αυξάνονται.

Οι εταιρείες έχουν κίνητρο να σαμποτάρουν την πρόοδο και την αποτελεσματικότητα, διότι αν δεν το κάνουν θα μπορούσε να οδηγήσει στο είδος της αφθονίας, που θα καθιστούσε αδύνατο να αποτιμηθεί οτιδήποτε. Πώς εξάλλου μπορεί κανείς να βάλει τιμή το μάννα που πέφτει από τον ουρανό;

Όπως ο Kenneth Rogoff του Χάρβαρντ διαπίστωσε πρόσφατα: «Ανησυχώ για το πώς τα μονοπώλια έχουν καταπνίξει τις ιδέες, και πώς οι πρόσφατες αλλαγές στην παράταση της ισχύος των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας έχουν οξύνει το πρόβλημα.»

Η αύξηση των περιστατικών νομικών συμπλοκών με διπλώματα ευρεσιτεχνίας και μια γενική απροθυμία εταιρειών να επανεπενδύσουν υποστηρίζουν αυτή τη μελέτη. Πάρτε την Apple για παράδειγμα. Τα κεφάλαια της - περισσότερα από $ 120 δισεκατομμύρια - έχουν αυξηθεί ραγδαία από το 2008.

Καθώς οι οικονομολόγοι συνεχίζουν να αναρωτιούνται σχετικά με τις συνέπειες αυτών των τεχνολογικών τάσεων, είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι ο κόσμος της επιστημονικής φαντασίας ίσως να είχε προβλέψει εδώ και καιρό τα φαινόμενα αυτά. Στο Star Trek, για παράδειγμα, ο Captain Kirk ζει σε αυτό που μπορεί να περιγραφεί ως μια μετα-καπιταλιστική οικονομία. Τα χρήματα δεν παίζουν πλέον κάποιο ρόλο, διότι η τεχνολογική πρόοδος, όπως η αντιγραφείς τεχνητής νοημοσύνης, η τηλεμεταφορά και άλλα έχουν εξασφαλίσει ένα σταθερό επίπεδο υλικής αφθονίας που καταστεί το χρήμα άνευ σημασίας.

Το πλήρωμα του Εντερπράιζ δεν κατακτάει νέους κόσμους επειδή πληρώνονται για να το κάνουν. Πηγαίνουν επειδή καθοδηγούνται από μια αίσθηση σκοπού και περιπέτειας.

Σε αντίθεση με το Star Trek υπάρχει η μανιχαϊστική δυστοπία του Star Wars. Η τεχνολογία είναι αναμφισβήτητα εξίσου προηγμένη, αλλά φαίνεται να είναι προσιτή μόνο σε ορισμένες ομάδες. Η στέρηση, η εγκληματικότητα και η ανισότητα είναι παντού. Χρήματα και κέρδος συνεχίζουν να είναι τα κύρια κίνητρα για τους περισσότερους γαλαξιακούς πολίτες. Ένα παράδειγμα: οι οικονομικές απαιτήσεις του Han Solo για τη μεταφορά του Luke Skywalker στο Alderaan στην πρώτη ταινία Star Wars.

Το ότι οι Sith έχουν καταλήξει να ελέγχουν τα δικαιώματα ευρεσιτεχνίας για την απόλυτη τεχνολογία στο γαλαξία, το Death Star, εν τω μεταξύ, δεν αποτελεί έκπληξη αν σκεφτεί κανείς την πορεία τους στην εξουσία.

Τι σημαίνουν αυτοί οι φανταστικοί κόσμοι και τι σχέση έχουν με την πραγματικότητα μας; Μπορεί να είναι τραβηγμένο, αλλά ίσως κάποτε να έμοιαζαν με τη γη σήμερα: ένα μέρος αφθονίας αντιμέτωπο με μια επιλογή. Θα πρέπει η τεχνολογία και τα δικαιώματα των πόρων να εκδημοκρατιστούν ή να μείνουν σε όλο και λιγότερα χέρια;

Όπως υποστήριξε ο οικονομολόγος Paul Krugman, πάρα πολύ ισχύς στην αγορά μπορεί εύκολα να καταλήξει σε μέση αύξηση των κεφαλαιικών ενοικίων, μειώνοντας παράλληλα την απόδοση των επενδύσεων. Αυτή η ιδέα συνάδει με τη σημερινή κρίση, διότι είναι σύμφωνη με το παράδοξο της ταχείας αύξησης των κερδών εν μέσω χαμηλών πραγματικών επιτοκίων, στασιμότητας των πραγματικών μισθών και επίμονης ανεργίας.

Εξηγεί, επίσης, την αύξηση της ανισότητας. Εφάλλου, όταν το ανθρώπινο κεφάλαιο αντικαθίσταται από το φυσικό κεφάλαιο, οι καρποί της καινοτομίας πρέπει να αποδίδονται στους ιδιοκτήτες της τεχνολογίας που τους παρήγαγε. Μια νέα τάξη εισοδηματιών γεννιέται και το οικονομικό πρόβλημα, αντί να επιλυθεί, διαιωνίζεται.

Ωστόσο, όπως θα μπορούσε να πει ο κ. Σποκ, τελικά δεν είναι παράλογο αυτό;

Το ξερίζωμα είναι άγρια βία (αναδημοσίευση)

Από OSTRIA

TOY ΓΙΩΡΓΟY Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ 

Δεν θα μιλήσουμε σήμερα, ούτε για τη λίστα Λαγκάρντ, ούτε για το «σωματίδιο του θεού»(ή αλλιώς το μποζόνιο του Χιγκ), ούτε για το Curiosity που αναζητά ζωή στον Άρη. Θα πούμε για τους δύο Πακιστανούς που βραβεύτηκαν μετά θάνατον από την Ακαδημία Αθηνών γιατί έχασαν τη ζωή τους, προσπαθώντας να σώσουν ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που βρέθηκαν με το αυτοκίνητό τους πάνω στις γραμμές του τρένου...

. Θα αναφερθούμε, επίσης, αντιστικτικά για το έγκλημα μίσους στο μετρό της Νέας Υόρκης, όπου μία γυναίκα έσπρωξε στις γραμμές του τρένου έναν Ινδό γιατί όπως παραληρούσε, μισούσε τους «Ινδουιστές και τους Μουσουλμάνους». 

Τέλος, θα μιλήσουμε για τη μετανάστευση εκ νέου των Ελλήνων, για την απώλεια των ριζών μας, όπως είναι η ενεργητική συμμετοχή στην ύπαρξη της ελλαδικής συλλογικότητας, εντός της οποίας διατηρούνται ζωντανοί οι θησαυροί του παρελθόντος αλλά και κάποια προαισθήματα του μέλλοντος. 

Θα πούμε για την απώλεια της φυσικής συμμετοχής σε ό,τι σημαίνει ο τόπος μας, το επάγγελμα, το ανθρώπινο περιβάλλον, ήτοι οι οικείες φωνές και οι εικόνες με τα αισθητικά και οντολογικά χαρακτηριστικά του ελληνικού φωτός, που συστήνουν αυτόν που αποκαλείται Έλληνας Άνθρωπος. 

Τα ριζώματα κόβονται, σήμερα, καθώς η Ελλάδα αδυνατεί να δώσει δουλειά στους νέους της. Γιατί ούτε το 2013 θα αντιμετωπιστεί η ανεργία, όπως δήλωσε ο υπουργός επί των Οικονομικών. Και το ξερίζωμα είναι ακόμη χειρότερη βία από την ανεργία. Γιατί η μοίρα των ξεριζωμένων ψυχών είναι να περιπίπτουν σε μαρασμό που μοιάζει με θάνατο, άλλοτε μέσω της απονέκρωσης των αισθημάτων και άλλοτε μέσω της βίας. 

Η ιστορία επαναλαμβάνεται όπως τότε, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα όταν άρχισε η ομαδική μετανάστευση. Κολίγοι και δουλπάροικοι,που ήταν στο έλεος των τσιφλικούχων, υπηρέτες οινοπαντοπωλείων, μικροϊδιοκτήτες, που δεινοπαθούσαν από τους τοκογλύφους έκοβαν τη ρίζα και έφευγαν. Το ταξίδι, όμως, απαιτούσε αρκετά χρήματα και οι πράκτορες ή οι τοκογλύφοι που θα δάνειζαν το απαραίτητο για τα ναύλα ποσό, ζητούσαν εξασφάλιση. Έτσι μικροκτηματίες μετανάστες υποθήκευαν τα κτήματά τους. Βέβαια και για τους τελείως φτωχούς και άκληρους υπήρχε ο τρόπος. Τους δέσμευαν με συμβόλαια εργασίας και έτσι ξεχρέωναν τα εισιτήριά τους, δουλεύοντας στους σιδηροδρόμους ή στα ορυχεία. 

Οι Έλληνες πήγαιναν με πρόθεση να μείνουν προσωρινά στην Αμερική. Γι’ αυτό έφευγαν μόνο άντρες σε αντίθεση με τους μετανάστες από άλλες χώρες. Έφευγαν με την ελπίδα να γυρίσουν σύντομα με χρήματα, για να ξεχρεώσουν το κτήμα τους, να κάνουν μια δουλειά στον τόπο τους, να προικίσουν και βέβαια να γλιτώσουν από την πείνα και τη δυστυχία. 

Επίσης, το 1899 υπάρχουν στην Ελλάδα 12.580 ληστές. Ο πρωθυπουργός Θεοτόκης και η Κυβέρνησή του για να υπάρξει ... «αποσυμφόρηση» ενισχύει σιωπηρά την μετανάστευση των ληστών στην Αμερική. Το μέτρο σημειώνει επιτυχία και χιλιάδες ληστές ξενιτεύονται...»! Οι τελευταίοι θα ενισχύσουν το έγκλημα στις ΗΠΑ, πλαισιώνοντας τη μαφία. Σήμερα, αντιθέτως, φεύγουν από τη χώρα μας τα καλύτερα μυαλά, αυτά στα οποία θα μπορούσε να στηριχθεί η Ελλάδα για να βγει από την κρίση. Γι’ αυτό κάτι πρέπει να γίνει άμεσα για να αντιμετωπιστεί η ανεργία των νέων μας. Γιατί πρέπει να κρατήσουμε πάση θυσία ζωντανά τα προαισθήματα του ελληνικού μας μέλλοντος.

Κοιτάζοντας μες στη Σιωπή (αντί ευχών)..

με αφορμή μια πρωτοχρονιά                

(αναδημοσίευση από φιλικό blog).

Για την αντιγραφή Θ.

...Μολαταύτα, κάθε φορά που η κοινωνία μένει για λίγο ακίνητη, 

όσοι ζουν σ' αυτήν φαντάζονται πως καμιά αλλαγή δεν θα πραγματοποιηθεί πια, 

ακριβώς όπως ενώ είδαν να πρωτοεμφανίζεται το τηλέφωνο, δεν θέλουν να 

πιστέψουν στο αεροπλάνο. Και ωστόσο οι φιλόσοφοι των εφημερίδων 

καταδικάζουν την προηγούμενη εποχή και όχι μόνο τις απολαύσεις που 

γνώριζαν τότε και που τις θεωρούν το έπακρο της διαφθοράς, αλλά ακόμη 

και τα έργα των καλλιτεχνών και των φιλοσόφων που δεν έχουν πια 

στα μάτια τους καμιά αξία, λές και ήταν δεμένα αδιάρρηκτα με τις 

διαδοχικές κοινοτυπίες της κοσμικής επιπολαιότητας...

Μαρσέλ Προύστ, Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο.

Αθόρυβη τούτη η πρωτοχρονιά, πιο βουβή από κάθε άλλη. Κι' ας σέρνει μαζί της σιωπές, φόβους και απογοητεύσεις συσωρευμένες για χρόνια τώρα. Όμως τούτη τη φορά η αλλαγή του χρόνου μοιάζει να μη συνεπαίρνει κανέναν. Στεγνή από προστάγματα εκκίνησης για κάτι καινούργιο, ή έστω για την αναζωογόνηση του παληού.

Κι' έτσι ο χρόνος φαίνεται να ανακτά την χαμένη από αιώνες ενότητά του. Αδιάσπαστος πια, αυστηρός και οχυρωμένος πίσω από τη δική του εξουσία δείχνει διστακτικός να προκαλέσει ρήξη με όλες τις προηγούμενες βεβαιότητες και συγκινήσεις μας, που κάποτε συμμάχησαν ενάντια στην ολότητά του. Εκδίκηση για τον τεμαχισμό του-όπως εύστοχα παρατηρεί ο ΚΙΜΠΙ) η δίχως προηγούμενο εκκωφαντική μας μοναξιά. Άδειοι δρόμοι και χορταριασμένες αυλές μαρτυρίες εγκατάλειψης μιας μονομαχίας μας με τον χρόνο έτσι όπως τον ορίσαμε.

Το 1985, λίγες ώρες πριν καταφθάσει το νέο έτος, δραπέτευα από την πόλη που ζούσα για να αποφύγω την εκκωφαντική υποδοχή του νέου χρόνου. Και καθώς ποτέ δεν με συγκινούσε η ρηχότητα των πανηγυρισμών, αναζήτησα στην άηχη νοσταλγία του καινούργιου, δίπλα στη θάλασσα-ώρες μακρυά από την πόλη μου και τα πρότυπα της ευτυχίας της, τη Σιωπή. Σκιερό φώς το σκοτάδι της νύχτας, λίγα σύννεφα στον ουρανό, φεγγάρι μισόγιομο, άστρα πρόθυμα να αναπληρώσουν κάθε στιγμής την απουσία του, και Σιωπή. Απόλυτη, μες στη σιγουριά του σκοταδιού, οικεία με τα πλάσματα της φύσης που υμνούσαν την ύπαρξή της μ' ένα κράξιμο, μια λαλιά, ένα θρόϊσμα.

Και ταξίδεψα σ' εκείνες τις στιγμές, στην απαρχή του κόσμου, να ψηλαφίσω τους πόνους της πρώτης μας γένας. Και στη χνουδάτη ομορφιά ενός παραδομένου στα χέρια της μάνας- φύσης ανθρώπου, μάντεψα πόσα μέτρα και πόσα ισοδύναμα όρισε στο κατόπιν ο καθένας μας για να τα βγάλει πέρα, στη μονομαχία του μ' έναν ανύπαρκτο εχθρό. Και στους χορταριασμένους τάφους των νεκρών, στις στραγγισμένες μνήμες των ανθρώπων αντίκρυσα το μέχρι γελοιότητας άδικο του θανάτου.

Σιωπή,  η βαμβακένια ύπαρξη που κλώθει μέσα της τα μεγάλα. Αλλά κι' ένα πετράδι, ένα φύλλο, ένα λουλούδι, μια άφοβη ματιά στον ήλιο που χάνεται μέσα στα απύθμενα νερά του ωκεανού. Και είναι όλα τούτα τα μικρά της ύπαρξης μορφές αλληγορικές που διαιωνίζουν τα μεγάλα, γιατί σε μια άϋλη και αέναη μεταμόρφωση γίνονται η πρώτη ύλη της ύπαρξής μας: Αγάπη, Έρωτας, Λευτεριά, Ευτυχία, Ζωή.

Έννοιες και κρατήματα, καρποί και σπόρος μαζί μιας έγνοιας αδιάλειπτης για τη δημιουργία, μιας γαληνεμένης υπομονής για τον θερισμό, μιας αποδοχής του κύκλου της ζωής, γεννήματα φωτός. Εκείνου, που εκπέμπουν τα πρόσωπα των κοριτσιών-ανθισμένα πρόσωπα- όταν η φύση πάνω τους γνέθει ακόμα την ύπαρξή τους. Του φωτός που μεταμορφώνει το πιο ασήμαντο σε μια λεπτομέρεια αλληγορική πάνω σ' έναν πίνακα ζωγραφικής, που αιτιολογεί την ύπαρξη του κόσμου.

Και κάνοντας ένα βήμα πιο πέρα, πότε δεξιά, πότε αριστερά

-όχι πίσω ούτε εμπρός-

είδα τούτες τις χιλιάδες ασήμαντες -μια μια ξεχωριστά- λεπτομέρειες

που έκαναν τον Προύστ να τον ονοματίσει σαν τον ωραιότερο πίνακα του κόσμου,

και τον ήρωα του Χόρχε Σεμπρούν να βυθιστεί

 μέσα σε τούτο το κανάλι της ενόρασης, θωπεύοντας την ουλή της γής , 

έτσι όπως στις σκέψεις του τούτο το κανάλι μεταμορφώθηκε.

Πόσα στ' αλήθεια κομμάτια αυτού του κόσμου χώρεσαν σε τούτο τον πενήντα επί πενήντα πίνακα του Γιαν Βερμέερ... Μια κιβωτός το έργο του, 

φιλοξένησε για αιώνες το αναλλοίωτο της φύσης μας, τον λόγο των όντων. 

    ...κι' είπα πως ένα βήμα μας αρκεί να δούμε τον κόσμο αλλοιώς, τον Χρόνο αλλοιώς, το Α-σήμαντο να μας δείχνει πατρικά με το δάχτυλο τον ουρανό, την ταπεινότητα να φωλιάζει μέσα μας, τις κακοφορμισμένες πληγές μας να γιαίνουν.

    ...ένα βήμα-δύναμη σκοτεινά φωτεινή- π' αναβλύζει φώς ιριδίζον πάνω στην τεφρότητα της καθημερινότητάς μας, που μας οδηγεί έξω από τη ζώνη της terra incognita, στη γωνιά μιας γαληνεμένης θέασης του κόσμου, στ' άγγιγμα της ανέφικτης ευτυχίας, στη λευτεριά.  

    ...ένα πέταγμα που σπάει τον κρίκο που μας κρατά αιχμαλωτισμένους σε κύβους πυκνής μοναξιάς στα κοφτερά σκοτάδια, σε γραφές ψευτοπροφητών που κάθε τόσο ένας Παράκελσος καλείται να κάψει, λυτρώνοντας την ανθρωπότητα από τα δεσμά με τα οποία θέλησε να τυλίξει το κάθε τί ορατό στην απογυμνωμένη της ψυχή. 

    ...ένα πέταγμα της μνήμης στον αλυσοδεμένο Προμηθέα κάθε εποχής που μας θυμίζει πως το σκοτάδι δεν είναι παρά ένα διάλειμμα της ζωής, ένα λύγισμα για να ξαναβρούμε την ψυχή μας.

*****

Κείνη την πρωτοχρονιά έμεινα εκεί κοιτάζοντας μες στη σιωπή, μέσα από τις χαραμάδες που τα πλάσματα της φύσης, με τις επίμονες νύξεις των, άφηναν το βλέμμα μου να αιχμαλωτίσει τα λίγα και μεγάλα του κόσμου τούτου. Επέτρεπαν στον νού μου ν' αναβαπτισθεί σε ποτάμια εξαγνισμού, στην ψυχή μου να ξεδιψάσει από το κύλισμα του νερού.

Κι' ήλθε μετά ο κυρ Ήλιος να προστάξει πως την εξουσία του μόνο σαν μια ρηχή δύναμη πρέπει να φοβόμαστε και πως είναι εδώ για να φωτίσει τη δυσκολοδιάβαστη ροή του χρόνου. Θυμάμαι το φώς να σκορπιέται απαλά ανάμεσα στους κορμούς των δέντρων, κυνηγώντας παιγνιδιάρικα τον αγέρα και την χειμωνιάτικη ομίχλη πάνω στα κλαριά τους, χαϊδεύοντας στοργικά το άηχο θρόϊσμα της σκέψης μου πάνω στις αιχμαλωτισμένες εικόνες.

Κι' ερχόταν άνοιξη, κι' ερχόταν καλοκαίρι. Και θαρρούσα πως θα μπορούσα ακόμα και να λαχταρώ τα κίτρινα φύλλα πάνω στα κλαριά, καταμεσής το καλοκαίρι, δείγματα και υπόμνηση για το ξαναγένημα. Σημάδια επιστροφής προς την αναβάπτιση στην προαιώνια ζωή, την πριν από τον άνθρωπο, σ' αυτήν που την εξουσία κατείχε η φύση και που καμιά ύβρις προς τον Χρόνο, κανένας τεμαχισμός του δεν θα θεράπευε τις πληγές μου. Ύβρις και πληγή η ασυνείδητη άγνοιά μου (μας) πως η ζωές μας είναι κάτι διαφορετικό από τις ζωές των άλλων, πως η ξεμοναχιασμένη παρουσία μας στη γή θα ξεκλέψει από τους άλλους με αξιοζήλευτη μαστοριά τον χρόνο τους.

*****

Σιωπή! Δεν έρχεται καινούργιος χρόνος. Είναι αυτοπροσώπως και αμετάβλητα ο ίδιος που μας ξαναχτυπάει την πόρτα,  ακριβώς τα μεσάνυχτα, όπως ορίσαμε. Είναι η φρυκτωρία μιας προαιώνιας γένας που έρχεται να μας επιστρέψει με καλωσύνη τις αλυσίδες που θελήσαμε να του φορέσουμε, να μας πάρει αγκαλιά στην μεταξένια του απαλότητα. Είναι αυτός ο αιώνια ύποπτος για τις ρήξεις με το εγώ μας.

υγ. έναν τέτοιο καλοσυνάτο χρόνο εύχομαι για όλους μας.

πίνακες: 

-Η άποψη της Ντελφτ, Johannes Vermeer

-Η καρδερίνα, Carel Fabritius.

μουσική:

Σούλικο, παραδοσιακό τραγούδι της Γεωργίας.

φωτογραφία:

Η παραλία, δυτική Πελοπόννησος

Η επιλογή των πινάκων και της μουσικής οφείλονται στο βιβλίο του Χόρχε Σεμπρούν Ο Δεύτερος Θάνατος του Ραμόν Μερκαντέρ.

Ευρυτάνας Ιχνηλάτης: Tην αλυσίδα ή την αξιοπρέπεια;

The Goldfinch (1654), Carel Fabritius

Αναδημοσίευση από εδώ: http://eyrytixn.blogspot.gr/2012/11/t.html

Έρχεται, κάποτε, η ώρα που πρέπει να αποφασίσεις…

…αν θα συνεχίσεις να ζεις σα ζεμένος σκλάβος στο ζυγό αδίστακτων αφεντάδων. Αν θα εξακολουθείς ν' ανέχεσαι να ληστεύει το μόχθο σου έτσι ξεδιάντροπα μια άπληστη κλίκα εκμεταλλευτών. Αν θα αποδεχτείς να βυθιστείς στην κινούμενη άμμο της ανεργίας και της απόλυτης ένδειας. Αν αντί για μισθό ή σύνταξη, θα λαμβάνεις, πλέον, ένα υποτυπώδες επίδομα μιας, αμφίβολης, συντήρησης. Αν αντί για παιδεία και υγεία, θα σου παρέχονται τρισάθλια σχολεία-τρώγλες και ελεεινά ράντζα ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Αν αντί για πολιτισμό θα σου χορηγούν σκευάσματα σάπιας υποκουλτούρας. Αν θα δεχτείς, αντί για άνθρωπος με σύγχρονες ανάγκες και επιθυμίες να μετατραπείς σε μια φτηνή αναλώσιμη ύλη στα γκέτο των ντόπιων και ξένων δουλεμπόρων. Αν εσύ, τα παιδιά σου και τα παιδιά του διπλανού σου, θα ζήσουν σ’ έναν εφιαλτικό κόσμο δίχως μέλλον και προοπτική, εξαθλιωμένοι δούλοι σε ένα μεταλλαγμένο 21ο μεσαίωνα. Αν ο ηλικιωμένος γονιός σου, ο παππούς σου, ο ανήμπορος γείτονάς σου, θα περάσει τα τελευταία του χρόνια μέσα στην ταπεινωτική ανέχεια και τον εξευτελισμό. Σκέψου, αν σου αξίζει να σε μετατρέψουν σε ένα καταθλιπτικό σκυμμένο ανθρωπάκι με αυτοκαταστροφικές τάσεις ή αν θα επιλέξεις να διεκδικήσεις με το κεφάλι ψηλά ως περήφανος μαχόμενος Άνθρωπος το δικαίωμά σου στην αξιοπρέπεια και τη ζωή!

Σκέψου και αποφάσισε, αν θα τολμήσεις να σπάσεις την άτιμη την αλυσίδα ή αν θα αφήσεις αυτή να γίνει ο βρόγχος σου που θα στραγγαλίσει κάθε σου όνειρο και ελπίδα…

Πυροβολήστε τον χρόνο (αναδημοσίευση)

από τον ΚΙΜΠΙ (http://kibi-blog.blogspot.gr/)

(το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Επενδυτής, στις 28/12/2012)

Τη μυρωδιά της χειμωνιάτικης επαρχίας τη θυμάμαι παιδιόθεν διακριτική. Τούτη τη φορά μού φάνηκε υπερβολική, αποπνικτική. Σχεδόν προσβλητική. Ποια είναι αυτή η μυρωδιά, θα αναρωτηθείτε. Μια αναλογία ξύλου που καίγεται στο τζάκι ή στην ξυλόσομπα «καπνίζει» διακριτικά τον παγωμένο αέρα και μπερδεύεται γλυκά με τα αρώματα του νοτισμένου χώματος, του βρεγμένου ξύλου και της υγρής χειμωνιάτικης χλόης. Τούτη τη φορά μού φάνηκε να εισβάλει στα ρουθούνια μου η βαριά μυρωδιά ενός μικρού δάσους που καίγεται κάπου κοντά. Πάνω από τα χωριά και τις κωμοπόλεις μπορείς να διακρίνεις ένα ροζ-μοβ νέφος καπνού κι αιθάλης, όπου εξαφανίζονται οι τολύπες καπνού, τα λεπτά, λευκά ίχνη που αφήνει στον αέρα η φωτιά όταν ξαναενώνει τις οικογένειες γύρω από την εστία.Το παρατήρησα και στην Αθήνα – και τη μυρωδιά και το νέφος. Το τζάκι, που ξαναεισέβαλε στα μικροαστικά όνειρα του διαμερίσματος «πολυτελούς κατασκευής» με πρόθεση κυρίως διακοσμητική και με διάθεση υπογράμμισης ενός νέου κοινωνικού status, ξαφνικά απέκτησε αξία χρήσης, υποκαθιστώντας το καλοριφέρ. Στην επαρχία, αντιστρόφως, το πρόσφορο υποκατάστατο της ακριβής κεντρικής θέρμανσης στη μνημονιακή εποχή φαίνεται να έχει γίνει η ξυλόσομπα. Αυτή διορθώνει τώρα τη βιασύνη πολλών να εξαφανίσουν από τις παραφορτωμένες ανακαινίσεις των πατρικών σπιτιών το τζάκι, που θύμιζε εποχές στέρησης, μιζέριας και βρομιάς για τις νοικοκυρές. 

Γράφτηκε ήδη πως με τον χειμώνα των τζακιών και του καμένου ξύλου οι πόλεις θα γίνουν Λονδίνο βικτοριανής εποχής. Από άποψη καθαρά ενεργειακή, βρισκόμαστε ακόμη πιο πίσω από την Αγγλία του βιομηχανικού οργασμού. Είμαστε στη λίθινη εποχή, με το ξύλο να ανακτά το χαμένο έδαφος ως βασικό μέσο θέρμανσης. Ίσως και να ’μαι υπερβολικός, αλλά αυτό δεν είναι το μόνο πεδίο στο οποίο ο γραμμικός χρόνος φαίνεται να σπάει, και η κύληση στη ράγα της προόδου να γεμίζει ρωγμές, κενά και παρακάμψεις κυριολεκτικής οπισθοδρόμησης.Έτσι, το απ-αίσιο και δυσ-τυχές 2013 (με βάση τα μέχρι στιγμής δεδομένα, κανέναν δεν έχω ακούσει να επαγγέλλεται κάτι ριζικά αντίθετο) διεκδικεί να καταγραφεί συμβολικά ως το πρώτο έτος της καθ’ ημάς μετανεωτερικής νέας λίθινης εποχής, με το ξύλο να παίρνει κεφάλι και να βγάζει τη γλώσσα στα κοιμισμένα υποθαλάσσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων που περιμένουν τους απαλλοτριωτές τους. 

Αυτό είναι η ειρωνεία της Ιστορίας. Δεν είναι μόνο οι Μάγια που διαψεύστηκαν στην προφητεία τους για το τέλος του ημερολογιακού τους χρόνου. Καθώς μετράμε αντίστροφα τις ώρες και τις μέρες για το τέλος του 2012, ίσως αντιληφθούμε πόσο μάταιη αποδεικνύεται η ισόβια πίστη που έχουμε ορκιστεί από τη γέννησή μας στον χρόνο του ημερολογίου και του ρολογιού. Για τις σύγχρονες γενιές -όπως συνέβη, με πολύ χειρότερους όρους, στις γενιές των ολέθριων παγκόσμιων πολέμων- ο βιωμένος χρόνος, ο χρόνος που γεμίζει από πραγματικά γεγονότα, πραγματικά αισθήματα και πραγματικές καταστάσεις, έρχεται σε πρωτοφανή σύγκρουση με τον ωρολογιακό και ημερολογιακό χρόνο. Αυτόν που υποσχόταν την «αλλαγή» σαν ένα τακτό, ανέμελο ραντεβού με μικρά μερίσματα προόδου, ευημερίας, βελτίωσης, έστω κι άνισα, άδικα κατανεμημένα. «Αύριο είναι μια άλλη μέρα», λέει στην κλασική κοινοτοπία της η Σκάρλετ Ο’ Χάρα, υπονοώντας ότι η επόμενη μέρα κατά τεκμήριο θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Όπως ο επόμενος χρόνος θα είναι ευτυχέστερος και πιο καρποφόρος από τον προηγούμενο. Φευ! Καμιά εγγύηση δεν υπάρχει πια γι’ αυτό. «Έρχονται σκληρά και δύσκολα χρόνια», είναι η αυτοκρατορική, ειλικρινής και κυνική υπόσχεση της Μέρκελ στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, που καλούνται να βιαστούν για το ραντεβού με το άγνωστο. Το ημερολόγιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, της οικουμενικής αγοράς, της γεωπολιτικής αναστάτωσης είναι γεμάτο γκρίζες ζώνες, δυσοίωνες προφητείες και χρονολογίες- σταθμούς που δεν σημαίνουν τίποτα απτό και θετικό για τη ζωή των ανθρώπων.

Αίφνης, την Πρωτοχρονιά του 2020 το ελληνικό δημόσιο χρέος υποτίθεται ότι θα έχει πέσει κάτω από το 120% του ΑΕΠ. Θα βρίσκεται δηλαδή εκεί που βρισκόταν το 2010, και ως εκ τούτου κάτι εξαιρετικό θα έχει συμβεί στη ζωή των εύπιστων νεοελλήνων, που θα πρέπει να συμβιβαστούν με την ιδέα 12 χρόνων εξαφανισμένων στη «σκουληκότρυπα» του χωροχρόνου. Μαζί με τον εξαφανισμένο αφηρημένο χρόνο, θα έχει εξαφανιστεί κοινωνικός πλούτος 400 δισ. ευρώ, αντίστοιχος με δύο ετήσια ΑΕΠ, αφηρημένη αξία που θα φουσκώσει τους ισολογισμούς κέρδους πιστωτικών ιδρυμάτων και επενδυτικών κεφαλαίων. Κι αυτόν τον χαμένο ημερολογιακό χρόνο θα πρέπει να τον γιορτάσουμε ως άξια θυσία χρόνου και χρήματος. Η οπισθοδρόμηση θα γιορταστεί λαμπρά ως πρόοδος. Ο στάσιμος χρόνος, βιωμένος ως άθροισμα ανθρώπινων απωλειών, ατομικών και συλλογικών, θα βραβευτεί ως θρίαμβος της επιτάχυνσης. 

Κατά κάποιο τρόπο, η εξέλιξη αυτή δικαιώνει τους Γάλλους κομμουνάρους του 1871, που πυροβολούσαν τα δημόσια ρολόγια για να υπογραμμίσουν την ενστικτώδη τους αντίδραση στον επερχόμενο θρίαμβο του ωρολογιακού καπιταλισμού. Όπως συνέβη με το ημερολόγιο που αποσπάστηκε από τον κύκλο των εποχών, της φύσης και του θρησκευτικού εορτολογίου, έτσι και το ρολόι δραπέτευσε από τα καμπαναριά των εκκλησιών που υπενθύμιζαν τις ώρες της προσευχής, για να εξυπηρετήσει τη νέα κοινωνική μηχανική του βιομηχανικού καπιταλισμού. Έγινε χρονόμετρο για το ωράριο της εργασίας, για τη μέτρηση της παραγωγικότητας, για την επιτάχυνση της κυκλοφορίας του κεφαλαίου και των εμπορευμάτων, για τον εθνικό και παγκόσμιο συγχρονισμό των συναλλαγών, για τον συντονισμό των διεθνών αγορών που μένουν άγρυπνες, έτσι ώστε όταν κλείνει η Ασία να ανοίγει η Ευρώπη, κι όταν η Ευρώπη αποσύρεται για φαγητό να πιάνει δουλειά η Αμερική. Γιατί το έξυπνο χρήμα δεν κοιμάται ποτέ. 

Το ρολόι μετράει τον εργάσιμο και τον ελεύθερο χρόνο, μετράει ακόμη και τον νεκρό χρόνο, αυτόν του ύπνου, και τους ενοποιεί σε μια νέα, κοινή μηχανική διάρθρωση του χρόνου όπου ο παραγωγός είναι ταυτόχρονα καταναλωτής, δύο σε ένα, όπως του υπενθυμίζει κάθε συσκευή που χρησιμοποιεί στη δουλειά ή στην υποτιθέμενη σχόλη. Το PC, η μηχανή παραγωγής, το κινητό, το ρολόι χειρός, ακόμη και οι ηλεκτρικές συσκευές του σπιτιού μετρούν ακατάπαυστα τον χρόνο, τον κατακερματίζουν σε όλο και μικρότερες υποδιαιρέσεις, επιβάλλοντας την τυραννία της στιγμής. Όπου κάθε στιγμή δεν έχει πια άλλη χρήση και προορισμό από το να οδηγεί στην αμέσως επόμενη.

Αλλά η αποδοχή αυτού του χρόνου που επέβαλε ο «ωρολογιακός καπιταλισμός» στους ανθρώπους, σφίγγοντας σαν μέγκενη τον χρόνο των πραγματικών γεγονότων, των πραγματικών ανθρώπινων καταστάσεων, των ευχάριστων ή δυσάρεστων συναισθημάτων, μέχρι τώρα ήταν το τίμημα μιας λίγο πολύ εγγυημένης ευημερίας. Ακόμη κι όταν η δουλειά ήταν ένα άθροισμα άχαρων ή δύσκολων στιγμών, το τέλος της εργάσιμης μέρας επεφύλασσε μια κάποια ανταμοιβή. Το ισοζύγιο κερδισμένου και χαμένου και χρόνου ήταν πλεονασματικό, το ίδιο το ισοζύγιο δημιουργίας και καταστροφής, παραγωγής και σπατάλης. Ο χρόνος στην ανεργία είχε μια ημερομηνία λήξης, το ίδιο και ο χρόνος στην παραγωγική διαδικασία. Ακόμη κι αν ο εργάσιμος βίος ήταν μια διαδοχή από καλές και κακές χρονιές, το άθροισμά τους κατέληγε σε ένα στοιχειώδες κεφάλαιο για αξιοπρεπή γηρατειά. Γενικώς, οι στιγμές, τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια κατατίθεντο στην τράπεζα του ιστορικού χρόνου με ικανοποιητικά επιτόκια. Το μέλλον υποσχόταν τόκους, όχι ξηρασία. Μια βεβαιότητα πως ο κόσμος εξελίσσεται προς πιο δίκαιη, πιο ανθρώπινη, πιο ελέγξιμη κατάσταση. 

Τώρα, απαιτείται από εμάς μια κατάθεση στο μέλλον με αρνητικά επιτόκια. Οι δυνάμεις που επέφεραν την ανάπτυξη του γραμμικού χρόνου και την ακλόνητη πίστη στην πρόοδο μας καλούν να θυσιάσουμε τον χρόνο μας σε κάτι εγγυημένα λιγότερο απ’ αυτήν. Αντίφαση εγγυημένα σχιζοειδής. Θα χρειαστεί ένα θαύμα ή μια νέα ισχυρή πίστη στην οπισθοδρόμηση για να κρατηθούν τόσα δισεκατομμύρια άνθρωποι από την παρόρμηση να πυροβολήσουν και τα ρολόγια και τον χρόνο και τους χρονομέτρες.

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ 

Όταν αναμετριούνται ο γρήγορος και ο αργός χρόνος, κερδίζει ο γρήγορος χρόνος. Γι’ αυτό δεν μπορούμε ποτέ να ολοκληρώσουμε ό,τι πιο σημαντικό προσπαθούμε, αφού υπάρχει πάντα κάτι άλλο που πρέπει να γίνει προηγουμένως. Φυσικά, μονίμως θα τείνουμε να ανταποκριθούμε πρώτα στις επείγουσες υποχρεώσεις μας. Έτσι, οι αργές και μακράς διάρκειας υποχρεώσεις μπαίνουν στο περιθώριο. Σε μια εποχή που οι διακρίσεις μεταξύ εργασίας και ελεύθερου χρόνου αναιρούνται και η αποδοτικότητα μοιάζει να είναι η μοναδική αξία στην οικονομική επιστήμη, στην πολιτική και την έρευνα, οι προοπτικές για πράγματα σαν την επιμελή, μεγαλόπνευστη εργασία, το παιχνίδι και τις μακρόχρονες σχέσεις δεν είναι καθόλου αισιόδοξες.(…) Όταν ο χρόνος τεμαχίζεται σε αρκούντως μικρά κομμάτια, καταλήγει να μην υφίσταται ως διάρκεια. Στο τέλος δεν απομένει παρά μια συμπιεσμένη κραυγάζουσα στιγμή, που στέκει ακίνητη μεσ’ στην τρομακτική της ταχύτητα. 

Thomas Hylland Eriksen, «Η τυραννία τα στιγμής»

Θυμήθηκα τι είναι Κατάθλιψη (αναδημοσίευση)

από τον Γιάννη Μακριδάκη (http://yiannismakridakis.gr/)

Επέστρεψα στο χωριό. Δυο μέρες στην εορταστική Αθήνα ήταν αρκετές για να μου υπενθυμίσουν τι πα να πει κατάθλιψη. Έφυγα τρέχοντας κι ελπίζω να στρώσω, να συνέλθω, να γειάνω με το ξημέρωμα της αυριανής μέρας, που θα βγω το χωράφι και στο βουνό.

Τέτοιο βάρος ασήκωτο στο στήθος, τόση θλίψη, είχα να νιώσω πολλά χρόνια. Δεν αντέχεται τόση υποκρισία και τόση ελαφρότητα, όση αντίκρισα γύρω μου στην χριστουγεννιάτικη πρωτεύουσα. Ο Τιτανικός βουλιάζει και οι κυρίες και κύριοι του μεσαίου πατώματος φτιάχνουν τα νύχια τους, κάνουν τα ψώνια τους, κόβουν βόλτες, ετοιμάζουν τα τραπέζια τους, την ίδια στιγμή που στο κάτω πάτωμα υπάρχουν πτώματα και η στάθμη των υδάτων ολοένα ανεβαίνει. Αυτοί απλά ελπίζουν πως κάποιος, ο Σαμαράς πχ, θα βουλώσει την τρύπα και θα σταματήσουν τα νερά να ανεβαίνουν, όσους πνίξανε πνίξανε, τι να κάνουμε, ας είχανε φροντίσει, ας είχανε κάνει τα κουμάντα τους να σωθούνε.

Πολλοί απ’ τους διασκεδαστές κάνουν και την ετήσια φιλανθρωπία τους (ως ανώτεροι του ανθρώπου, είναι φιλάνθρωποι) πετώντας μια σακούλα φαϊ ή κάνα ρούχο στον σωρό που έστησε ο Καμίνης στο Σύνταγμα για να τον προβάλει το τηλεοπτικό δίκτυο που στηρίζει εδώ και χρόνια την εξαθλίωση.

Πριν μερικές δεκαετίες, όταν είχε πένθος ο γείτονας δεν ανοίγαμε ούτε το ραδιόφωνο γιατί ήτανε ντροπή ο άλλος να πενθεί κι εσύ να να διασκεδάζεις. Σήμερα οι Έλληνες στην πλειονότητά τους είναι πλέον ιδιώτες τελειωμένοι και χωρίς καμία πιθανότητα ανάκαμψης. Κανέναν δεν ενδιαφέρει ο πόνος και το πένθος του άλλου. Σε κάθε τετράγωνο της μεγαλούπολης η δυστυχία είναι παρούσα μαζί με την γελοιότητα της δήθεν ευμάρειας, που είτε αδιαφορεί ξεδιάντροπα για την δυστυχία είτε την ελεεί, μέρες που είναι, για να ξεμπερδεύει μια και καλή με όλα.

Και όλα αυτά βεβαίως προδίδουν ξεκάθαρα για ποιον λόγο είμαστε εδώ που είμαστε, για ποιον λόγο ακολουθούμε αυτές τις πολιτικές ξεπουλήματος των πάντων για να σώσουμε τα τομάρια μας και, το χειρότερο, αποδεικνύουν ότι υπάρχει ακόμα αρκετό ανθρώπινο λίπος, για να ξεσκίσουν οι Αγορές. Δεν έχουμε τελειώσει.

Νύχτα λοιπόν και με στήθος βαρύ κι ασήκωτο έφτασα πίσω στο χωριό. Ο Μάρτης με υποδέχτηκε φιλώντας μου τα χέρια, λες κι είναι άνθρωπος κι εγώ φιλάνθρωπος που του δωσα ελεημοσύνη.

Η ανάδυση του ομότιμου κινήματος: Δημιουργώντας τον κόσμο που θέλουμε, μέσα στον κόσμο που θέλουμε να ξεπεράσουμε (αναδημοσίευση)

από εφημερίδα Δράση (http://efimeridadrasi.blogspot.gr/)

του Βασίλη Κωστάκη

<Πώς μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο σήμερα;/>

Από τη μία, το καπιταλιστικό σύστημα βασίζεται σε μια εσφαλμένη αντίληψη αφθονίας σε έναν πεπερασμένο υλικό κόσμο. Ασπάζεται την αέναη υλική παραγωγή και κατανάλωση σε έναν κόσμο με περιορισμένους φυσικούς πόρους. Από την άλλη, προωθεί την ψευδαίσθηση της «σπανιότητας» στην πνευματική παραγωγή η οποία, όμως, εγγενώς βρίσκεται σε καθεστώς αφθονίας (δηλ. το κόστος παραγωγής μιας επιπλέον μονάδας πληροφορίας, ας πούμε ο κώδικας ενός προγράμματος, είναι σχεδόν μηδενικό). Αντί, λοιπόν, να ενθαρρύνει τον πειραματισμό με την ελεύθερη πληροφορία, ορθώνει νομικούς φραγμούς (π.χ. copyright, πατέντες ή οι πρόσφατες νομοθετικές πράξεις/συνθήκες ACTA, SOPA/PIPA) εξυπηρετώντας την ιδιωτική κερδοφορία ενώ εμποδίζει την ελεύθερη συνεργασία των πολιτών. Συνεπώς, προτεραιότητα για την επίτευξη ενός βιώσιμου συστήματος αποτελεί η αναστροφή της παραπάνω λογικής. Δηλαδή από τη μία είναι επιτακτική η συνειδητοποίηση του πεπερασμένου των φυσικών πόρων ενώ παράλληλα οφείλουμε να υποστηρίξουμε, όπου είναι δυνατόν, την κοινωνική παραγωγή και καινοτομία, τροποποιώντας την αδιαλλαξία των πατέντων και των copyright.

Έπειτα από αρκετές δεκαετίες βιομηχανικού καπιταλισμού και αποτυχημένων «κομμουνιστικών» καθεστώτων, κάποιοι σήμερα μιλάνε για μια εναλλακτική προσέγγιση: την ομότιμη προοπτική που βασίζεται στην αυτονομία, το μοίρασμα, την αλληλεγγύη και την κοινωνική καινοτομία. Η ευρεία διαθεσιμότητα των σύγχρονων τεχνολογιών πληροφορικής και επικοινωνίας (π.χ. οι προσωπικοί υπολογιστές και η πρόσβαση στο διαδίκτυο) έχει αναδείξει νέα συνεργατικά μοντέλα οργάνωσης που συνθέτουν αυτό που αποκαλούμε εδώ ως «ομότιμο κίνημα». 

Εγχειρήματα όπως το Ελεύθερο Λογισμικό/Λογισμικό Ανοικτού Κώδικα (ΕΛ/ΛΑΚ, π.χ. οι εκδόσεις λογισμικού βασισμένων στο Linux ή o Apache HTTP εξυπηρετητής) και η ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια Wikipedia καταδεικνύουν ότι ο ομότιμος τρόπος παραγωγής, τουλάχιστον στη σφαίρα της πληροφορίας (δηλ. στην παραγωγή κώδικα λογισμικού, γνώσης, σχεδίων, πολιτισμού), μπορεί να ανταγωνιστεί και ακόμη να υπερσκελίσει τον καπιταλιστικό. Πέρα από τα έργα ΕΛ/ΛΑΚ και τη Wikipedia, οι πλατφόρμες διάθεσης έργων πολιτισμού όπως το Librivox• τα νομικά εργαλεία κατοχύρωσης και διάθεσης πνευματικών δημιουργημάτων όπως οι άδειες Κοινών Δημιουργημάτων (Creative Commons) ή οι άδειες Γενικής Δημόσιας Χρήσης (General Public Licenses)• οι διαδικτυακές κοινότητες ανοικτού σχεδιασμού παράλληλα με την πρόοδο στις τεχνολογίες τρισδιάστατης εκτύπωσης• οι κολλεκτίβες των “hackerspaces” και οι κοινότητες “κάντο-μόνος-σου”• οι πλατφόρμες διάθεσης μεταφρασμένων, σε δεκάδες γλώσσες, υπότιτλων ταινιών• οι χιλιάδες ιστότοποι ενημέρωσης• τα παγκόσμια κινήματα για ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση και για ανοιχτά δημόσια δεδομένα• λαμβάνουν χώρα την ίδια στιγμή σε παγκόσμια και τοπική κλίμακα. 

Τι κοινό έχουν όλα τα παραπάνω; Αποτελούν συμπτώσεις, τυχαία, μη συσχετιζόμενα γεγονότα ή είναι εκφράσεις και εκφάνσεις ενός νέου πολιτισμού με όλες του τις αντιφατικότητες και τις ευκαιρίες για αναγέννηση; Σημάδια ενός αναδυόμενου κόσμου που δημιουργεί και δημιουργείται, μέσα στις παρυφές του παλιού, από νέες ετερόκλητες υποκειμενικότητες –το πλήθος– και σαν τη λάβα αργά στην αρχή και μαινόμενη στη συνέχεια, μέσα από τις ρωγμές, προσπαθεί να δημιουργήσει νέα γη;

Το σύντομο αυτό άρθρο προσπαθεί να καταδείξει πως όλα τα παραπάνω αποτελούν πτυχές του ομότιμου κινήματος που εγκαινιάζει έναν νέο τρόπο παραγωγής ο οποίος έρχεται σε αντίθεση με τα κυρίαρχα δόγματα της οικονομικής θεωρίας: Ότι δηλαδή οι άνθρωποι παράγουν υποκινούμενοι από τη θέλησή τους για χρηματικό κέρδος καθώς και ότι η καινοτομία δημιουργείται μόνο από εταιρικές ιεραρχίες και κρατικές γραφειοκρατίες. Τουλάχιστον στη σφαίρα της πληροφορίας ο ομότιμος τρόπος παραγωγής έχει δείξει ότι μπορεί να είναι το ίδιο (και κατά μερικούς ακόμη περισσότερο) παραγωγικός και καινοτόμος με τους παραδοσιακούς τρόπους παραγωγής.

Και πρόσφατα παρατηρούμε το ομότιμο κίνημα να απλώνεται και στην υλική παραγωγή: Κάποιοι σχεδιάζουν αντικείμενα (από τους κρίκους της κουρτίνας μέχρι ποδήλατα, τρακτέρ, ρομπότ και ανεμογεννήτριες) χρησιμοποιώντας εργαλεία ΕΛ/ΛΑΚ και τα διαθέτουν ελεύθερα στο διαδίκτυο• κάποιοι χακάρουν και τροποποιούν ήδη υπάρχοντα σχέδια αναβαθμίζοντάς τα ή απλώς προσαρμόζοντάς τα στις δικές τους ανάγκες• και κάποιοι δίνουν σε αυτά τα σχέδια υλική υπόσταση χρησιμοποιώντας ανοικτό υλικό (open hardware) όπως τρισδιάστατους εκτυπωτές χαμηλού κόστους (π.χ. ο εκτυπωτής Ultimaker ή ο RepRap που μπορεί να αναπαράγει ένα μεγάλο μέρος του εαυτού του), μικρο-υπολογιστές Arduino ή το σύνολο εργαλείων Global Village Construction Set του εγχειρήματος Open Source Ecology.

Οι άνθρωποι πριν τη βιομηχανική παραγωγή, συνήθιζαν να σχεδιάζουν και να παράγουν πολλά από τα εργαλεία και τα προϊόντα τους συλλογικά. Σήμερα, λοιπόν, βλέπουμε αυτό το είδος της κοινωνικής παραγωγής να αναγεννιέται μέσα σε ένα ομότιμο πλαίσιο. Πρωτοβουλίες και εγχειρήματα όπως τα Fab/Media Labs ή τα εκατοντάδες hackerspaces ανά τον κόσμο παρέχουν τη γνώση και την υποδομή για πειραματισμό με πρακτικές ομότιμης παραγωγής στον υλικό κόσμο. Η πτώση του κόστους αλλά και η αύξηση της αποδοτικότητας και της αποτελεσματικότητας των τρισδιάστατων εκτυπωτών θα σημάνει την ευρεία διαθεσιμότητά τους, η οποία με τη σειρά της θα ανοίξει νέους ορίζοντες για την ομότιμη παραγωγή στον υλικό κόσμο.

Για παράδειγμα, φανταστείτε κάποιος να κατεβάζει ελεύθερα τα σχέδια –προϊόν συνεργατικής παραγωγής– των τμημάτων μιας ανεμογεννήτριας από ομότιμες πλατφόρμες, και στη συνέχεια μέσω προγραμμάτων ΕΛ/ΛΑΚ και ομότιμα σχεδιασμένων τρισδιάστατων εκτυπωτών, να εκτυπώνει μια ανεμογεννήτρια για την παραγωγή ενέργειας σε μικρή ή και μεγάλη κλίμακα. Tέτοια περίπτωση αποτελεί η τρισδιάστατα εκτυπώσιμη ανεμογεννήτρια Helix_T Wind Turbineπου σχεδιάστηκε με τη χρήση ομότιμων εργαλείων από το μέλος του P2P Lab, Mιχάλη Φουντουκλή, και τα σχέδιά της διατίθενται ελεύθερα και ανοικτά προς περαιτέρω τροποποίηση.

<Το πλήθος χακάρει την πληροφορία, τροποποιεί την πληροφορία, μοιράζεται την πληροφορία, ξαναχακάρει, ξανατροποποιεί, ξαναμοιράζεται, κ.ο.κ., και σε λίγο ίσως είναι σε θέση να παράγει προϊόντα, ομότιμα σχεδιασμένα, με υλική υπόσταση. Και τι καταλαβαίνει κανείς έπειτα από όλα αυτά; Ότι το μέλλον είναι περισσότερο πιθανό να το δημιουργήσεις από ότι να το προβλέψεις/>

Η ομότιμη θεωρία, σαν απόπειρα δημιουργίας μιας θεωρίας που επιτρέπει την κατανόηση του ομότιμου κινήματος, βρίσκεται στη μοναδική θέση να παντρεύει την αξία της ελευθερίας του ατόμου με τις αξίες της ισότητα και της αλληλεγγύης. Ψάχνοντας, λοιπόν, μια απάντηση στο ερώτημα με το οποίο άρχισε αυτό το άρθρο, ισχυριζόμαστε πως το ομότιμο κίνημα μας δείχνει το δρόμο.

<Εμείς ας συμμετέχουμε σε μια πανδαισία δημιουργίας που δημιουργεί τον κόσμο που θέλει, μέσα στον κόσμο που θέλει να ξεπεράσει/>

Ο Βασίλης Κωστάκης (PhD, Msc, MA) είναι ιδρυτής του P2P Lab και συγγραφέας του“Oμότιμου Mανιφέστου”. 

Πότε θα έρθει επιτέλους το τέλος αυτού του κόσμου; (αναδημοσίευση)

από τη Λέσχη της Ανυπότακτης Θεωρίας (http://ilesxi.wordpress.com/)

του Θάνου Ανδρίτσου

Ανορθολογισμός, υποταγή στην καθημερινή μιζέρια ή πίστη σε ένα νέο συλλογικό όραμα;

Δεν ήρθε τελικά το τέλος του κόσμου στην 21η Δεκέμβρη. Υπήρξαν βέβαια κρίσιμες διαμάχες για τον τρόπο που θα καταστραφεί, ή για τη σωστή ερμηνεία των Μάγιας. Αντίστοιχης σημασίας συζητήσεις πληθαίνουν το τελευταίο διάστημα σε τηλεοράσεις και εφημερίδες για θέματα όπως το αν η γραμμή που ακολουθεί τα αεροπλάνα είναι τα αέρια που μας ψεκάζουν και άλλα που συνήθως συγγενεύουν με εθνικιστικά, μυστικιστικά και φασιστικά ρεύματα. Προκαλεί θλίψη πώς σε συνθήκες οικονομικής καταβαράθρωσης και συνολικής ιδεολογικής, αξιακής, μορφωτικής καθίζησης ενισχύεται ο ανορθολογισμός, κατακρημνίζονται τα κριτήρια σκέψης και λογικής και αναβαθμίζεται η μαζική αποβλάκωση.

Παρά το μελάνι που χύθηκε ή τις συζητήσεις που έγιναν, αρκετά λίγοι πραγματικά πίστεψαν ότι θα ερχόταν η συντέλεια του κόσμου, ή κάτι παρόμοιο. Ούτε απεγνωσμένες οικογένειες έτρεχαν να κρυφτούν σε καταφύγια, ούτε μποτιλιαρίσματα ή καρδιακές προσβολές, σαν αυτές που βλέπουμε στις ταινίες και έλαβαν χώρα στη φάρσα του Όρσον Ουέλς για την εισβολή εξωγήινων το 1938. Αν εξαιρέσουμε τη νυχτερινή περιοδεία του Κασιδιάρη, πολύ λίγοι κοίταξαν τον ουρανό εκείνη τη μέρα. Πολύ λίγοι κοιτούν τον ουρανό πλέον κάθε μέρα. Κανείς δεν αυτοκτόνησε μπροστά στον φόβο της συντέλειας του κόσμου. Αρκούν αυτοί που αυτοκτονούν καθημερινά υπό το βάρος της οικονομικής καταστροφής.

Το χειρότερο δεν είναι που κάποιοι πίστεψαν ότι θα έρθει το τέλος αλλά ότι πάρα πολλοί δεν το απεύχονταν. Μπορεί να το πρόσμεναν, να το αναζητούσαν, σίγουροι πως ούτε καν αυτό δεν μπορεί να συμβεί σε αυτό τον κόσμο που καταδικάστηκαν να ζουν. Μια κοινωνία ολόκληρη αρχίζει να μαθαίνει να ζει από αγγαρεία, μέσα σε μια καθημερινή ζοφερή μανιέρα, χωρίς συγκινήσεις, χωρίς ελπίδες, αλλά και χωρίς σενάρια μαζικής καταστροφής. Δεν υπάρχει πια κανένα ένδοξο τέλος που θα μας σώσει από την άδοξη πτώση μας. Εδώ είναι που η άρνηση του ανορθολογισμού γίνεται η εξίσου ανησυχητική με την αποδοχή της καθημερινής εξαθλίωσης σαν την μόνη πιθανή εκδοχή του κόσμου.

Η ζωή χάνεται στις ουρές των ΟΑΕΔ, στην ατελείωτη προσπάθεια επιβίωσης, στα κρύα σπίτια. Δε λείπει μόνο το πετρέλαιο για να ζεστάνει το σπίτι, ή το ψωμί για να χορτάσει η κοιλιά, το χειρότερο είναι ότι λείπει η ελπίδα να γεμίσει λίγο την καρδιά και το μυαλό. Αυτά είναι τα διαρκή ατομικά τέλη του κόσμου, σιωπηλά, χωρίς θορύβους και εικόνες. Δεν είναι μόνο οι τεράστιοι κατακλυσμοί και οι πτώσεις μετεωριτών ανίκανες να αλλάξουν αυτή την καθημερινότητα, αλλά ούτε και οι σημαίες, οι επαναστάσεις οι ανατροπές. Χωρίς μεγάλες χαρές, ούτε καταστροφικές μανίες, η κοινωνία ένα μόνο μέλλον μπορεί να έχει, ίδιο με το σημερινό αποκρουστικό παρόν. Η κοινωνία. Ο καθένας μόνος του μπορεί να επιβιώνει ή και να χάνεται.

Αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη του δολοφονικού καπιταλισμού. Η αποδοχή ότι καμία πιθανή εναλλακτική δεν μπορεί να υπάρξει σε συλλογικό επίπεδο. Δεν υπάρχει εναλλακτική, έλεγε η Θάτσερ, μνημόνιο, ευρώ, λιτότητα ή καταστροφή λένε από το πρωί μέχρι το βράδυ οι ντόπιοι και ξένοι τροϊκανοί. Αυτή ήταν η βαθύτερη έννοια του «τέλους της ιστορίας» του Φουκουγιάμα. Όχι ότι δεν θα υπάρχουν κρίσεις και κλονισμοί, ή αγώνες και αντιστάσεις. Αλλά ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία πραγματική, πιθανή και βιώσιμη εναλλακτική από τον καπιταλισμό και τη νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση.

«Φιλόσοφοι», καλλιτέχνες, πολιτικοί, και άλλοι εμπνέονταν ή φοβούνταν τεχνοκρατικές δυστοπίες και στρατούς κλώνων. Πολλοί θεωρούν πιο πιθανή την κατάληψη του κόσμου από αυτομολημένα ρομπότ παρά από χειραφετημένους εργάτες. Πιο πιθανή την καταστροφή του κόσμου από την καταστροφή του καπιταλισμού. Στις 21 Δεκέμβρη πιθανώς να φαίνονταν σε κάποιους πιο παράλογα τα κελεύσματα του Κομμουνιστικού Μανιφέστου από ότι του ημερολογίου των Μάγιας.

Κι όμως, ποτέ άλλοτε οι συνθήκες δεν ήταν πιο ώριμες για ένα μεγάλο άλμα της ανθρωπότητας. Το γνωρίζουν αυτό οι κυρίαρχοι. Το βλέπουν στην, ακόμα ανώριμη αλλά γιγάντια λαϊκή κινητοποίηση. Και θέλουν να το ξορκίσουν σαν ακόμα πιο παράλογο σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Κάθε είσοδος του λαού στο προσκήνιο, κάθε διεκδίκηση της εξουσίας, δεν μπορεί παρά να φέρει χάος, βία του όχλου, δεινά χειρότερα από πλημμύρες και καταποντισμούς.

Υπάρχει ένα ρητό για τη Σοβιετική Ένωση. Ότι ο κομμουνισμός δεν έμοιαζε με ότι είχε υποσχεθεί, ο καπιταλισμός όμως ήταν ακριβώς όπως περιγράφονταν. Εκμετάλλευση και δυστυχία. Κάτι ανάποδο βλέπουμε να επιχειρεί ο αστικός πολιτισμός. Τι λέει; Ο καπιταλισμός δεν θα σας εγγυηθεί καλή ζωή, πιθανώς ούτε καν επιβίωση, σίγουρα όμως είναι ο μόνος που μπορεί να υπάρξει. Κάθε άλλο είναι παράλογο και επικίνδυνο. Έτσι, ξεγυμνωμένοι από την ψευδαίσθηση της ευμάρειας και της ασφάλειας αλλά και αποψιλωμένοι από κάθε συλλογικό όραμα, οφείλουμε να προχωρούμε σήμερα, μέσα στα συντρίμμια της καθημερινής ζωής.

Είχε και ιδεολογική υποστήριξη αυτή η αποδοχή της ανημποριάς. Και από πολλούς που δεν θεωρούσαν τους εαυτούς τους οπαδούς του καπιταλισμού. Η μεταμοντέρνα κριτική, με πολλές αποχρώσεις και αφετηρίες, παρήγαγε καίριες ενστάσεις στο θεωρητικό οικοδόμημα της νεωτερικότητας και σε πλευρές δογματισμού και ντετερμινισμού του παραδοσιακού μαρξισμού, ωστόσο έθρεψε ένα τέρας. Την άρνηση κάθε δυνατότητας συνολικής αλλαγής, στηριγμένης σε κάποια ορθολογικά κριτήρια και κοινές έννοιες και διεκδικήσεις. Όπως έγραψε ο David Harvey, «παρήγαγε μια κατάσταση μηδενισμού», ή σύμφωνα με τον Perry Anderson την αίσθηση ότι «δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα πέραν του καπιταλισμού».

Αρχίσαμε όλο και περισσότερο να «βολευόμαστε με λιγότερο ουρανό». Όπως έλεγε κι ένας γνωστός αρχιτέκτονας, οφείλουμε να προσβλέπουμε σε μικρά πράγματα, «αφού είδαμε ότι η δυνατότητα για μεγάλα αποπέμφθηκε από την ιστορία». Ωστόσο, ενώ η Αριστερά άφηνε τις μεγάλες αφηγήσεις ή υποτασσόταν την αστική ηρεμία κι ενώ οι φιλόσοφοι και οι καλλιτέχνες έβρισκαν έμπνευση στα μικρά, δεν έγινε το ίδιο για το κεφάλαιο. Η πιο μεγάλη από τις μεγάλες αφηγήσεις συντελείται σήμερα στην προσπάθεια υπέρβασης της πιο βαθιάς και δομικής κρίση του κεφαλαίου μέσω της διάλυσης της παγκόσμιας εργατικής τάξης.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η ανθρωπότητα βυθίζεται σε τόσο πυκνά σκοτάδια και εμφανίζεται ένα ρεύμα συλλογικής ιστορικής απαισιοδοξίας και απόγνωσης. Όμως βρίσκει συνταρακτικά ανίκανη την Αριστερά να τροφοδοτήσει ένα ρεύμα αισιοδοξίας, δημιουργίας και ελπίδας για τη μεγάλη ανατροπή και αλλαγή. Ενώ γίνεται όλο και πιο έντονο το ερώτημα αν μπορεί να υπάρξει κάτι πέρα από τον καπιταλισμό, ενώ η αναζήτηση του κομμουνισμού επιστρέφει στις θεωρητικές συζητήσεις, η Αριστερά φοβάται όλο και περισσότερο να μιλήσει για αυτόν και ακόμα χειρότερα να τον συνδέσει με τις πολιτικές επιλογές της, έστω σαν στρατηγικό στόχο. Πως γίνεται να μην αρνείται την ελπίδα για μια καινούρια ζωή ο άνεργος νέος, όταν η πρόταση εξουσίας της Αριστεράς φαντάζει όλο και περισσότερο σαν μια υπόθεση μικροαλλαγών στη διαχείριση ή τις διεθνείς σχέσεις; Τώρα ρεαλισμός, τα μεγάλα οράματα και οι μεγάλες αφηγήσεις είναι ή του παρελθόντος ή του απώτερου μέλλοντος. Γίνεται να μην καταθέτει τα όπλα, όταν το ΚΚΕ του υπενθυμίζει σε κάθε ευκαιρία ότι είναι «μικρός πολύ μικρός για να αλλάξει» κάτι, ότι τα χειρότερα πάντοτε θα έρχονται μέχρι τη λαϊκή εξουσία που κάπως θα έρθει;

Θα μπορέσουμε με νέες κιμωλίες να ξανατραβήξουμε την κόκκινη γραμμή του κομμουνιστικού κινήματος, να επαναφέρουμε τον κομμουνισμό σαν όραμα και σαν κίνημα, σαν αίτημα και σαν κάλεσμα για δράση, σαν κριτήριο για τα πολιτικά προγράμματα και σαν μοχλό στράτευσης, σαν κίνηση που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων; Θα διαμορφώσουμε μια νέα ελπίδα που δε θα βασίζεται σε μια πίστη στα θαύματα του Χριστού, ούτε στις ιστορίες του Άγιου Βασίλη, αλλά στην γνώση της πραγματικότητας και των δυνατοτήτων της; Θα βάλουμε την κομμουνιστική ιδέα στη θεωρία και την πράξη των πραγματικών υποκειμένων; Αυτό είναι ένα καθήκον για το σήμερα.

Αξίζει να ζει αυτός ο κόσμος; Ξανά το σεξπηρικό ερώτημα, όχι όμως για τον καθένα από μας, αλλά για τον κόσμο της εκμετάλλευσης. Σίγουρα όχι. Ας καταστραφεί, όχι με μπάλες φωτιάς από το διάστημα αλλά με τη φωτιά που καίει μέσα μας. Κι έτσι θα θυμηθούμε ξανά, την παρακίνηση του Χικμέτ: «Στάχτη θα γίνεις κόσμε γερασμένε, σου είναι γραφτός ο δρόμος της συντριβής»

Μάγοι (αναδημοσίευση)

Σε κάθε γωνιά αυτού του κόσμου

υπάρχουν πάντα εκείνοι 

που εγώ τους λέω μάγους. 

Μάγοι, λοιπόν, για μένα είναι όσοι αναπνέουν, 

όχι απλά για να ζουν, 

αλλά όσοι κάνουνε ζωή την κάθε τους ανάσα. 

Είναι αυτοί που, 

μετά από κάθε αντάμωμα, 

νοιώθουν και εκείνα που δεν είπατε και εκείνα που δεν ζήσατε παρέα. 

Είναι εκείνοι 

που απαιτούν από το σύμπαν 

να δώσει λίγο από το άπειρό του στους απελπισμένους. .....

Είναι εκείνοι 

που δείχνουν το δρόμο στο νερό, 

εκείνοι που αφηγούνται τις ιστορίες μας στα δέντρα. 

Είναι εκείνοι 

που αντέχουν ν’ αντικρίζουν όσα μισούν και άδολα να τα νοιάζονται. 

Είναι εκείνοι 

που σέβονται ό,τι πάλεψε, ό,τι ονειρεύτηκε και ό,τι λάτρεψε ο άνθρωπος.

 Είναι εκείνοι 

που ησυχάζουν, μόνο, όταν τα παιδιά γελάνε. 

Είναι όλοι αυτοί 

που μοιράζονται τις θύμισες 

και όλοι αυτοί που γίνονται η έμπνευση ή η αρχή. 

Είναι αυτοί 

που αναγνωρίζουν και ξετρυπώνουν τα όμορφα από παντού. 

Είναι αυτοί 

που κάποτε μπορεί ν’ αρνηθήκαμε, να χλευάσαμε, να φοβηθήκαμε, 

να βιαστήκαμε να μιλήσουμε γι’ αυτούς... 

Σειρά μας… 

Μάγοι να γίνουμε και μεις... 

Βίκυ Δερμάνη ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ

μουσική

Skellig by Loreena McKennitt