Η μαστεκτομή της Δημοκρατίας (αναδημοσίευση)

γράφει ο Πανος Μουχτερος

πηγή: TA KAKΩΣ KEIMENA

Θηλάζοντας δήθεν δικαιώματα

Κάποιος είπε ότι η Δημοκρατία είναι η μάνα των αδυνάτων. Ότι είναι το μόνο πολίτευμα που θα φροντίσει τους φτωχούς, τους μη ευνοημένους, όπως η γυναίκα που μόλις έχει φέρει στο φως μια νέα ζωή και σφιχταγκαλιάζει το βρέφος και το τοποθετεί προσεκτικά πάνω της, για να του προσφέρει τροφή από το σώμα της το ίδιο. Ότι, όταν της γης οι αδικημένοι πληθύνουν, θα τους περιβάλλει όλους με αγάπη και θαλπωρή, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι θα είναι ανά πάσα στιγμή δίπλα τους για να τους προστατεύσει από τις διάφορες απειλές, όπως ακριβώς θα έκανε και η μητέρα εκείνη, με το που αντιλαμβανόταν ότι τα παιδιά της παρασύρθηκαν και εκτέθηκαν σε κινδύνους, τους οποίους ακόμα αγνοούν. Ότι θα δει τους ανθρώπους σαν να πρόκειται για τα δάκτυλα στα χέρια της τα ίδια, όλα όμοια και διαφορετικά την ίδια στιγμή. Θα κόψει και θα μοιράσει την ελπίδα σε κομμάτια ίσα, κανένας να μη νιώσει παραπονεμένος. Ότι αυτό το γάλα το μητρικό δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά τα θεμελιώδη δικαιώματα όλων αυτών που θα τη θηλάσουν. Κι έχει σημασία που επιλέγει να μεταφέρει τη δύναμή της κατ’ αυτόν τον πηγαίο τρόπο, το κάνει για να βασιστεί η υπόσταση του καθενός στις πολύτιμες ιδιότητές της από την πρώτη στιγμή που θα συνδεθεί μαζί της. Για να κουβαλάμε συνεχώς μέσα μας βαθιά αυτήν την αίσθηση της ασφάλειας, της παραδεισένιας αγκαλιάς, ανακαλώντας τις στιγμές που κουρνιάσαμε στα στήθη της. Για να είναι για πάντα η ζωή μας βασισμένη στη γεύση εκείνη, με ατόφια μέσα της τα συστατικά που δεν μπορούν ποτέ να υποκατασταθούν με άλλα, σκευάσματα Δημοκρατίας.

Τελευταία, διαδόθηκε ότι αυτή η υπέροχη, γλυκιά μάνα είναι χλωμή και ταλαιπωρημένη. Βρεθήκανε, λέει, γύρω της κάμποσοι κομπογιαννίτες και τη φοβερίσανε ότι σύντομα πρόκειται να νοσήσει βαριά και ότι λύση δεν θα υπάρχει και ότι θα είναι πια πολύ αργά για δάκρυα και πρέπει εκ των προτέρων να λάβει αποφάσεις καθοριστικές. Ότι όλοι αυτοί συστήθηκαν σ’ εκείνη ως γιατροί εξειδικευμένοι που ξέρουν να διαβάζουν τα γονίδια τα προβληματικά και της είπαν ότι κουβαλάει ένα από αυτά και ότι είναι επικίνδυνο πολύ γιατί διαρκώς μεταλλάσσεται και σαρώνει το κορμί της. Ότι αυτό το γονίδιο πρώτα θα εισβάλλει στο μαστό της και σταδιακά θα την κατασπαράξει. Ναι, θα ξεκινήσει από εκεί γιατί διεγείρεται από τη μυρωδιά των δικαιωμάτων και θρέφεται από τη σάρκα τους, καθώς θα σιγοτρώει αθόρυβα κάθε ελάχιστη ατομική ελευθερία που θα παράγεται μέσα στους ιστούς της. Ότι προτιμότερο είναι να προβεί σε μέτρα δραστικά, κόβοντας τα ίδια της τα στήθη, για να εξακολουθήσει τουλάχιστον να υπάρχει. Και όταν αυτή απόρησε ποιο το νόημα να τη λένε Δημοκρατία, όταν πια δεν θα μπορεί να ταΐσει τα παιδιά αυτού του κόσμου, της είπαν ότι θα γίνει ολική αποκατάσταση, ότι η επιστήμη έχει προοδεύσει και όλα αυτά λύνονται με μια επέμβαση ρουτίνας. Βεβαίως, δεν θα μπορεί πια να παράγει το πολύτιμό της γάλα αλλά εξωτερικά δεν θα έχει καμία απολύτως διαφορά με πριν. Άσε δε που θα συνεχίσει να δίνει την εντύπωση ότι ουδέποτε επήλθε αλλαγή στο σώμα της. Εντάξει, το πολύ-πολύ να βάλει πάνω της μια ένδειξη για να μη δημιουργούνται παρεξηγήσεις. Να γράφει, για παράδειγμα, κατ’ επίφαση Δημοκρατία.

Έκατσε κι αναρωτήθηκε. Για τόσες δεκαετίες, όλη της η ανάπτυξη βασίστηκε στην ιδέα της πρόληψης. Ακόμα και όταν ήταν μικρό παιδάκι η ίδια, αδιαμόρφωτη ως προς τις αξίες και τα βασικά στοιχεία του χαρακτήρα της, έτσι τη θεμελιώσανε. Στην πορεία, το είδε γραμμένο σε πολυσέλιδα βιβλία, σε εκστρατείες διαφημιστικές και σε νόμους που είχαν πάνω τ’ όνομά της. Μετέπειτα, το ίδιο έπραξε κι εκείνη, σε όσους την πλησίαζαν και της θέτανε ερωτήματα για το πώς να λύνουν προβλήματα, φαινόμενα κοινωνικά, καταστάσεις ανώμαλες και ανεξέλεγκτες. Τους απαντούσε πάντα με την ίδια σύνεση και τους ορμήνευε ότι η καλύτερη θεραπεία σε όλες τις ασθένειες είναι ο προληπτικός έλεγχος και ότι αυτό αφορά την κάθε τελευταία έκφανση της καθημερινότητάς μας, όχι μόνο την υγεία μας τη σωματική αλλά πολύ περισσότερο την πνευματική, την υγεία των θεσμών, την υγεία ολόκληρου του τόπου. Ότι πρέπει να ενεργούμε με στόχο την εξαφάνιση όχι τόσο των προβλημάτων αλλά των αιτιών που τα προκαλούν. Και τα σκεφτόταν όλα αυτά γιατί η απόφαση που την ανάγκαζαν τώρα να πάρει ταυτιζόταν ολοκληρωτικά με την καταστολή. Ότι δηλαδή επρόκειτο να αφαιρεθεί μονομιάς ένα κομμάτι τόσο βασικό από την ίδια της τη φύση, χωρίς καν αυτό να έχει νοσήσει ακόμα. Και αν εν τέλει οι τρανοί τούτοι επιστήμονες έπεφταν έξω και δεν γινόντουσαν τα πράγματα όπως λέγανε; Γιατί να της αφαιρεθεί από πριν το δικαίωμα του αγώνα; Κάπως έτσι, έχοντας τις προστατευτικές της χούφτες στα στήθη, θυμήθηκε μια χούφτα λέξεις που περιγράφανε τέλεια τις σκέψεις της. Γιατί να ζήσουμε αφού θα πεθάνουμε;

Παρά τον πόνο και τον καημό, πείστηκε να πράξει θαρραλέα και να ξαπλώσει στο χειρουργικό τραπέζι. Αφότου τη βυθίσανε σε λήθαργο βαρύ, τρυπώντας της τις φλέβες με μπόλικες δόσεις αναισθησίας, στάθηκαν από πάνω όλοι αυτοί οι σωτήρες τής Δημοκρατίας, με τις περίεργες στολές και τις μάσκες τους να κρύβουν τα αληθινά χαρακτηριστικά από τα πρόσωπά τους. Και μουρμούριζαν μεταξύ τους και λέγανε διάφορα γιατροσόφια και διέκρινες μόνο αποσπασματικά κάποιες λέξεις από τους διαλόγους, όπως όταν κλέφτες συνωμοτούν μυστικά και ετοιμάζουν με προσοχή τις λεπτομέρειες της μεγαλύτερης τους ληστείας για να μην τους πάρει κανείς πρέφα. “Μονόδρομος”, “Τάξη”, “Ομαλότητα”, “Δημόσιο Συμφέρον”, “Επιβεβλημένη”, “Σύνταγμα”, “Ασφάλεια”, “Ασυδοσία”, “Ατιμωρησία”. 

Και ξάφνου, κοφτερά ακούστηκαν νυστέρια ν’ ακονίζονται, δίνοντας το σύνθημα για την αρχή της σοκαριστικής επέμβασης. Και αίμα διαυγές κύλησε ως κάτω. Την ίδια ώρα που κανείς πια δεν μιλούσε, ακούστηκε κραυγή πελώρια, σαν αχός που ήχησε από τα βάθη της ιστορίας, λες και γενιές ολόκληρες καρφώθηκαν από το ίδιο αυτό νυστέρι, λες και άπειρα νεογέννητα μωρά στην πλάση δάκρυσαν ταυτόχρονα. Και αφαίρεσανε κάθε τελευταία στάλα από τους μαστούς της. Βγάλανε με λαχτάρα ένα-ένα τα δικαιώματα και τα πετάξανε στον κάλαθο των αχρήστων μαζί με νεκρά έμβρυα εκτρώσεων. Καθάρισαν σε βάθος κάθε κατάλοιπο ελευθερίας, θέλοντας να είναι βέβαιοι ότι δεν πρόκειται να παραχθεί ποτέ ξανά στο μέλλον παρόμοια ουσία και κανένας πια δεν θα μπορεί να τρέφεται με δικαιώματα απευθείας, όπως πρώτα. Μόνο με μπιμπερό και σε δόσεις.

Έχει διατυπωθεί ότι ο άνθρωπος, με τον ερχομό του στον κόσμο, από τα πρώτα κιόλας ελάχιστα δευτερόλεπτα, σχεδόν ενστικτωδώς, αναζητά τη θηλή της μητρός του και με το που την εντοπίσει, χωρίς απολύτως καμία καθοδήγηση προσαρμόζει τα χείλη του και ξεκινά να καταπίνει τη ζωή, νικώντας προσωρινά τη διαρκή αγωνία τού θανάτου. Το ίδιο περίπου γίνεται και με τους πολίτες που έρχονται στο φως των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών, όταν νιώσουν τη ζεστή, στοργική αγκαλιά της Δημοκρατίας. Έχουν το φόβο και την ανησυχία για την παιδεία, την αξιοπρέπεια, τη δικαιοσύνη, την ισότητα, και στην αρχή μπουσουλάνε και ψάχνουν να βρουν σταδιακά τρόπους να προστατέψουν όλα αυτά τα αγαθά που δίνουν ξεχωριστό νόημα στη ζωή τους. Θέλουν να τα απολαύσουν, να τα γευτούν έως την τελευταία τους σταγόνα. Και τώρα ακόμη, αυτό συμβαίνει. Τους βλέπεις, καθώς εξακολουθούν και συνωστίζονται γύρω από μια Δημοκρατία διαφορετική, χειρουργημένη. Κουλουριάζουν όλοι τα ισχνά κορμιά τους, και σκαρφαλώνουν πάνω στο στέρνο της, σαν τα μωρά, και ψάχνουν και κλαίνε δυνατά γιατί νιώθουν ότι δεν θα αναπτυχθούν ποτέ πια σωστά και θα εμφανίσουν πιθανόν διάφορες άλλες ασθένειες στη μετέπειτα ζωή τους και ότι θα είναι πολίτες αδύναμοι, ανίσχυροι, εκτεθειμένοι. Και στέκονται, έτσι, απογοητευμένοι, με τον αντίχειρα στο στόμα, για χρόνια, μυξοκλαίγοντας προς την εξουσία. Τους έχουν δώσει μόνο μερικά παιχνίδια για να ξεχνούν αυτήν τη στέρηση του θηλασμού τους. Ένα από αυτά είναι το πιο λαμπερό.

Η πιπίλα της Δημοκρατίας. 

Ζώντας υπό το καθεστώς υποκατάστατων (αναδημοσίευση)

 από τον Γιάννη Μακριδάκη (http://yiannismakridakis.gr/)

Όταν έχεις μια κυβέρνηση και έναν πρωθυπουργό που τριγυρνούν ανά την υφήλιο και ντελαλούν τις υποδομές και τους φυσικούς πόρους της χώρας σου προς πώληση, σημαίνει ότι έχεις φτάσει στο έσχατο στάδιο της αναξιοπρέπειας.

Πόσω μάλλον όταν τον κοιτάζεις απαθής να σου κλέβει τη χώρα και να την προσφέρει στους επενδυτές μαζί με σένα και κυρίως μαζί με τα παιδιά σου, τα οποία κόπτεσαι να σπουδάσεις κιόλας.

Ο εγκλεισμός των ανθρώπων στο σύστημα της ευτέλειας, τους μετέτρεψε γενιά τη γενιά σε ευτελείς τους ίδιους. Ζουν ένα υποκατάστατο ζωής σε ένα υποκατάστατο πατρίδας. Και προφανώς αποτελούν οι ίδιοι ένα υποκατάστατο ανθρώπου, που ορίζεται ως ιδιώτης καταναλωτής και απειλεί την ανθρωπότητα και τον πλανήτη ολόκληρο, αφού τείνει να επικρατήσει ως μονοκαλλιέργεια.

Το φινάλε αυτής της πορείας δεν μπορεί να είναι άλλο από το να φάει τις σάρκες του, που είναι το ίδιο τοξικές με όσα ήδη τρέφεται. Αυτό θα γίνει είτε εκτονωτικά με πόλεμο, είτε εκφυλιστικά με την εξαφάνιση κάθε άλλου είδους που δεν είναι ενταγμένο στο χρηματοοικονομικό σύστημα (ανθρώπους, ζώα, φυτά). Υπάρχει βεβαίως και το ενδεχόμενο αντίδρασης του οικοσυστήματος, το οποίο προφανώς και θα είναι τρομακτικό για να μπορέσει να ισοπεδώσει όλη αυτή την ύβρη.

Aντικατοπτρισμοί (αναδημοσίευση)

από Εξεγερμένο το 2009 (http://exegermenoto2009.blogspot.gr/)

Κοιτάω τη δουλειά μου-κλειδώνω την πόρτα-μετράω λεφτά-σκοτώνω την μέρα-δουλεύω όλη μέρα-προσέχω στον δρόμο-αναπνέω σε βόθρο-αγοράζω τον χρόνο-ξεπουλάω τον πόνο-νομίζω πως ζω-κοροιδεύω εμένα-οδηγώ σαν τρελός-ανήκω σε μένα-πατάω στην σελήνη-παράγω ειρήνη-πολεμάω τους κακούς-δανείζω με τόκο-προσπαθώ να γλιτώσω-φοράω το ψέμα-αγοράζω το αίμα-αδιαφορώ για τους άλλους-εχώ εγώ εγωισμό-τρομάζω μη χάσω-μεθάω να ξεχάσω-ξεχνάω την ουσία-διασκεδάζω με βία-πληρωνώ άρα υπάρχω-προστατεύω το βιος μου-ζητάω ασφάλεια- τηρώ τους κανόνες-δακρύζω κρυφά-πεθαίνω μια μέρα χωρίς να χω βρει τι ήταν για μένα αυτή η ζωή.

Σφυρίζω στον δρόμο-αράζω με κόσμο-απλώνω το χέρι και πιάνω ελπίδα-αγγίζω τις λέξεις-γεμίζω χαρά-ακούω τους άλλους-ζητώ την αλήθεια-χαρίζω βοήθεια-κοιτάζω στα μάτια και βλέπω φωτιές-χορεύω όλη νύχτα-τσουγκρίζω ποτήρια-φωνάζω στους δρόμους-ξυπνάω κοιμισμένους-φροντίζω τους γέρους-γυρίζω σαν σβούρα-κυλιέμαι στην γη-μυρίζω λουλούδια-τραυλίζω από αγάπη-βουτάω για χταπόδια-γεμίζω με πείσμα-ζητάω να έχω μια άλλη ζωή-προσφέρω αγκαλιές-φοράω ένα γέλιο-δακρύζω για σένα-λυτρώνω το ψέμα-ρωτάω να μάθω-περπατάω μαζί σου-κλωτσάω τη βία-ταίζω τα σύννεφα-φροντίζω ένα στίχο-μεθάω με παιχνίδι-φοβάμαι τον φόβο-πιστεύω μια μέρα πως θα ‘ρθει η ζωή να μου δείξει πως είναι η ελευθερία στη γη.

Υπό απόλυση δάσκαλος γιατί συνελήφθη σε συγκέντρωση

Σε αυτοδίκαιη αργία, με απόφαση του υφυπουργού Παιδείας Θεόδ. Παπαθεοδώρου, τέθηκε τελικά την περασμένη εβδομάδα Λαρισαίος δάσκαλος που έχει καταδικαστεί πρωτόδικα από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Λάρισας με ποινή φυλάκισης 8 μηνών με αναστολή.

Το παράδοξο είναι πως το υπουργείο Παιδείας δεν τιμώρησε τον εκπαιδευτικό για κάποιο παράπτωμα που να αφορά στην υπηρεσία του και στο σχολείο (με Τμήματα ΔΑΔ για παιδιά με αυτισμό) όπου υπηρετεί αλλά γιατί καταδικάστηκε για «αντίσταση κατά της αρχής» λόγο και...για τον οποίο συνελήφθη από αστυνομικούς στην αντιμνημονιακή συγκέντρωση που έγινε στη Λάρισα μετά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου του 2012.

Ο δάσκαλος τέθηκε σε αργία (με μείωση των απολαβών του στο ¼ του σημερινού μισθού) και πλέον παραπέμπεται στο Α” Τμήμα του Πειθαρχικού Συμβουλίου Περιφερειακής Διεύθυνσης Εκπαίδευσης με το… παράπτωμα «της ανάρμοστης για υπάλληλο συμπεριφοράς εκτός υπηρεσίας» όπως σημειώνεται στη διαπιστωτική πράξη (13/05/13) που υπογράφει ο κ. Παπαθεοδώρου. Ο Λαρισαίος δάσκαλος τίθεται ουσιαστικά σε αργία, με βάση όχι τόσο τον δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα (άρθρο 103 του ν. 3528/07) όσο με τον πρόσφατο ν. 4093/12 (όπως αυτός βελτίωσε το ν. 4057/12) που αφορά στην «έγκριση Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013 – 2016» ή «μνημόνιο 3», όπως καθιερώθηκε.

Ο δάσκαλος τίθεται δηλαδή σε αυτοδίκαιη αργία με βάση τη λογική των «επίορκων» που αδιακρίτως καθιερώνει ο νέος νόμος, εξέλιξη που προκάλεσε τις αντιδράσεις των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών καθώς καταργείται το τεκμήριο της αθωότητας, όπως συνέβη στην περίπτωση της Λάρισας, αφού ο εν λόγω δάσκαλος πρώτα τέθηκε σε αυτοδίκαιη αργία και μετά παραπέμπεται στο υπηρεσιακό πειθαρχικό συμβούλιο.

Για τον ίδιο λόγο μάλιστα, η Περιφερειακή Διευθύντρια Εκπαίδευσης Θεσσαλίας Βασιλική Ζιάκα ζήτησε την επίσπευση των διαδικασιών έτσι ώστε να μην εκκρεμούν σε βάθος χρόνου οι υποθέσεις των εκπαιδευτικών. Υπενθυμίζεται πως η σύνθεση των πειθαρχικών συμβουλίων έχει αλλάξει και δεν συμμετέχουν πλέον οι αιρετοί του κάθε κλάδου (σ.σ. στο παρελθόν υπήρξαν και προκλητικά αθωωτικές αποφάσεις) ενώ στη συγκεκριμένη περίπτωση στο Συμβούλιο συμμετέχουν δυο δικαστικοί λειτουργοί και ο προϊστάμενος της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Λάρισας Βασίλ. Σακελλαρίου.

ΙΣΤΟΡΙΚΟ

Στις 25 Μαρτίου του 2012 για πρώτη φορά σε όλη τη χώρα οι παρελάσεις με αφορμή την εθνική επέτειο, έγιναν με αυστηρά μέτρα ασφαλείας (μεταλλικά κιγκλιδώματα, έντονη αστυνομική παρουσία κλπ) υπό τον φόβο επεισοδίων με αφορμή και τις έντονες αντιδράσεις των πολιτών για τα νέα οικονομικά μέτρα. Εκδηλώσεις διαμαρτυρίας έγιναν σε όλη τη χώρα ενώ στη Λάρισα, διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στη διασταύρωση των οδών Κύπρου και Μεγ. Αλεξάνδρου. Με την ολοκλήρωση της παρέλασης, διαδηλωτές επιχείρησαν να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό για να προκληθεί αντιπαράθεση και από τα μικροεπεισόδια που ακολούθησαν, δυο διαδηλωτές συνελήφθηκαν ενώ ένας τρίτος μεταφέρθηκε τραυματισμένος στο νοσοκομείο. Ένας από τους δυο συλληφθέντες ήταν και ο Λαρισαίος εκπαιδευτικός που στην πραγματικότητα διαδήλωσε ενάντια στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης για να τεθεί τελικά σε αυτοδίκαιη αργία ως… επίορκος. Σημειώνεται πως ο δάσκαλος θα βρίσκεται σε αργία έως ότου συνέλθει το Πειθαρχικό Συμβούλιο.

Από left.gr

Ποιά ζωή ;

«Μὴν τοῦ μιλᾶτε εἶναι ἄνεργος

τὰ χέρια στὶς τσέπες του

σὰν δυὸ χειροβομβίδες.

Μὴν τοῦ μιλᾶτε δὲ μιλοῦν στοὺς καθρέφτες.»

Ν. Καρούζος, από Τα Ποιήματα, Α΄, Ίκαρος 1993

29 ετών, απόφοιτος ηλεκτρολόγος μηχανολόγος. Ο μεγαλύτερος από 4 αδέρφια. Άνεργος εδώ και ενάμιση χρόνο περίπου. [Η επιχείρηση στην οποία δούλευα έκλεισε και δεν είχα άλλη επιλογή από το να πάω φαντάρος, για 9 μήνες. Από τότε που απολύθηκα από το στρατό μέχρι τώρα, ψάχνω δουλειά αλλά δεν παίρνω απάντηση εξαιτίας της έλλειψης προϋπηρεσίας (;!;!)]. 

Μετακόμισα ξανά στο πατρικό (όπως είχαν κάνει και τα αδέρφια μου, λίγους μήνες νωρίτερα), σε ένα νοικιασμένο διαμέρισμα με δύο υπνοδωμάτια, με έναν άνεργο γονιό, δύο άνεργα αδέρφια [24 (ανειδίκευτος, δούλευε παλιότερα σε οικοδομές) και 20 (έμπειρος μάγειρας)], μία αδερφή μαθήτρια γυμνασίου [16] και έναν παππού [86 ετών, με σύνταξη 710 ευρώ].

Αυτή τη στιγμή ζούμε από τη σύνταξη του παππού μου –πολλές φορές δεν έχουμε αρκετά για φαγητό και οι γονείς μου πάνε και παίρνουν φακές και ρύζι από ένα κοντινό μοναστήρι. Εγώ ξεκλέβω wi-fi από τους γείτονες και κάνω freelance δουλειές για εταιρείες crowdsourcing, όπως η lionbridge κ.τ.λ. Όμως η σύνδεση στο ίντερνετ δεν είναι σταθερή, οπότε δεν έχω και σταθερό εισόδημα δικό μου.

Αυτή τη στιγμή μαζεύω λεφτά για να μετακομίσω πάλι στα Χανιά, έτσι ώστε να μπορώ να έχω σταθερή σύνδεση, μαζί με ένα φίλο, και να μπορώ να δω πιο σοβαρά τη δουλειά μου ως freelancer, μέχρι να σταθώ ξανά στα πόδια μου, να βρω να κάνω καμιά πρακτική και να αποκτήσω προϋπηρεσία στον τομέα μου, έτσι ώστε να μεταναστεύσω…

από το Ημερολόγιο ενός ανέργου

Ποιητές (αναδημοσίευση)

από http://www.lifo.gr

Τώρα, που η εποχή αναζητά αλλαγές μεγάλης κλίμακας και οι ανάγκες αναπνέουν δύσκολα, μαθαίνεις να μετράς διαφορετικά. Οι ήρωες δεν θα φανούν ποτέ στα δελτία των 8, δεν θα γίνουν πρωτοσέλιδο, δεν θα διαφημίσουν την ζωή τους στα social media. Θα είναι όμως πάντα γύρω σου για να τους δεις, να δίνουν μάχες μικρές, με όπλα παλιά και σκουριασμένα. 

Έμαθαν να στέκονται όρθιοι κάτω από το πιο μεγάλο βάρος. Να αμύνονται χωρίς να στήνουν τείχη. Να δίνουν χωρίς να ζητάνε. Να απαντούν χωρίς να μιλάνε. Να χαμογελούν μπροστά στην πιο μεγάλη απώλεια. Να μην αντιδρούν στην πρώτη γρατζουνιά. Να μένουν βουβοί στον πιο μεγάλο πόνο. Να βοηθούν ψάχνοντας στο τίποτα. Να χτίζουν με σαθρά υλικά. Να λυτρώνονται με ένα ποτήρι φτηνό κρασί. Να κάνουν ρεφρέν την δυσκολία τους. Να μαθαίνουν στα παιδιά τους πώς να περπατούν σε χαλασμένα πεζοδρόμια. Να σβήνουν όσα σύνορα τους απαγορεύουν την επιβίωση. Να ορίζουν νέες χώρες, εκεί που το ψωμί είναι πάντα ζεστό και το γάλα πάντα φρέσκο. 

Είναι δίπλα σου. Δεν θα φωνάξουν ποτέ την ανάγκη τους, ο αγώνας τους είναι βουβός, στον αγώνα τους δεν υπάρχει χρόνος για φωνές, το ρολόι μετράει μόνο τις ώρες της καθημερινής μάχης. Και αυτοί οι ήρωες δεν χρειάζονται κανέναν ηγέτη να τους οδηγήσει στην μάχη. Γιατί έχουν μάθει να τραγουδούν την ήττα τους.

Αποφεύγουμε την διαδρομή γιατί μας τρομάζει ο προορισμός (αναδημοσίευση)

πηγή: http://www.lifo.gr/

Σε μια στάση λεωφορείου Δεν έφευγε. Δύο ώρες τώρα σταματημένος στην στάση έβλεπε τα λεωφορεία να περνούν από μπροστά του κάθε τέταρτο. Για τα δύο πρώτα δικαιολογήθηκε ότι είναι γεμάτα και δεν του αρέσει να στριμώχνεται, ότι μισεί τα χνώτα και την βαβούρα. Ύστερα άναψε τσιγάρο και δεν ήθελε να το σβήσει, είχαν μείνει ακόμα τρεις τέσσερις τζούρες και λυπήθηκε να το πετάξει. Το επόμενο ήταν από εκείνα τα μεγάλα, τα ενωμένα με μια φυσαρμόνικα στην μέση, που πάντα έλεγε ότι φοβόταν ότι θα κοπεί ξαφνικά και θα μείνουν οι επιβάτες του πίσω λεωφορείου μετέωροι, να προσπαθούν να κρατηθούν από τις χειρολαβές για να μην πέσουν στην άσφαλτο. 

Καθόταν στην στάση και περίμενε, κάποια στιγμή το βλέμμα του καρφώθηκε στην απέναντι βιτρίνα με προσφορές για μαξιλάρια και παπλώματα πουπουλένια κι έτσι έχασε και το επόμενο λεωφορείο που μισοάδειο πια δεν σταμάτησε καν. Σηκώθηκε βάζοντας τα χέρια του στο παλτό και τύλιξε πιο σφιχτά το κασκόλ γύρω από τον λαιμό του. Έσκυψε το κεφάλι και έκανε μερικά βήματα γύρω από την στάση - πάντα με σκυμμένο κεφάλι περπατάει, όχι γιατί ντρέπεται ή φοβάται, απλά τον βοηθάει να οργανώσει την σκέψη του. Κι άλλο λεωφορείο που χάθηκε. 

Στο επόμενο θα μείνει όρθιος μπροστά στην στάση, θα κοιτάξει τον οδηγό αποφασιστικά και θα τεντώσει το χέρι του στο πλάι για να το σταματήσει. Πάντα στα επόμενα όρθιο τον φαντάζεται, να κοιτάζει αποφασιστικά αυτό που έρχεται καταπάνω του και να το σταματά. Χαμογέλασε. Προς το παρόν, το βλέμμα καρφωμένο στο πεζοδρόμιο και τα χέρια στις τσέπες. 

Κι άλλο λεωφορείο. Από το τυροπιτάδικο δίπλα στην στάση ο γαλλικός καφές είχε απλώσει την μυρωδιά του στον δρόμο και εκείνος μετρώντας τα χρήματα στην τσέπη του σκέφτηκε ότι επιτέλους αξίζει δυο τρεις γουλιές, θα μπορούσε μάλιστα να περπατήσει μέχρι την επόμενη στάση για να προλάβει να πιει όσο το δυνατόν περισσότερο καφέ. 

Δεν βιαζόταν άλλωστε. Δύο χρόνια τώρα είχε πάψει να βιάζεται. Από την ώρα που αγόρασε τον καφέ και μέχρι να περπατήσει ως την επόμενη στάση, άλλα δύο λεωφορεία πέρασαν από μπροστά του ανασαίνοντας πάνω του το καυσαέριο από τις εξατμίσεις τους. Στην επόμενη στάση ο κόσμος ήταν περισσότερος. Αφού άφησε άλλα δυο λεωφορεία να περάσουν, θυμήθηκε το γραφείο του, εκείνο που τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει μια Παρασκευή απόγευμα, χωρίς προειδοποίηση. Κατάλαβε πια ότι δεν ήταν τα λεωφορεία που ήθελε να αποφύγει. Ήταν ο προορισμός που χάθηκε.

Εθνική ντροπή (αναδημοσίευση)

από ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ (http://pitsirikidotnet.wordpress.com)

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Ποτέ δεν ένοιωσα τόσο μεγάλη ντροπή για την εθνική μου ταυτότητα όσο όταν είδα τα τουρκικά κανάλια να δείχνουν με απαξιωτικο τρόπο τις σκηνές που εκτυλίχτηκαν στο κέντρο της Αθήνας με τους πωλητές των λαϊκών να μοιράζουν τρόφιμα και ο κόσμος σε ένα πανδαιμόνιο να τρέχει να αρπάξει λίγα κρεμμύδια και λίγα λαχανικά. Μέσα σε μίση ώρα είχαν εξαφανιστεί τα πάντα και οι Τούρκοι με ειρωνικό μειδίαμα σχολίαζαν απαξιωμένα την ίδια ώρα που εμείς οι «ανόητοι τηλεθεατές» τους αποθεώνουμε πληρώνοντας τους αδρά για τα περίφημα τουρκικά σήριαλ της εθνικής μας βλακείας.

Αλλά η τραγική αντίθεση ήταν ότι ακριβώς δίπλα στην άλλη οθόνη όπου ο μέντορας της «ελληνικής αναγέννησης» ο τσάρος Στουρνάρας με το χαμόγελο τις επιτυχίας ανήγγειλε πως άρχισε η ανάκαμψη ενώ εγκωμίαζε τους έτερους μας για τόσα μεγάλα «δώρα» που μας έκαναν με τα ποσά που μα χρέωσαν. Αλήθεια τι αγαλλίαση για τους Έλληνες σύμφωνα με τον κύριο Στουρνάρα και τους τροϊκανούς και τι ξεφτύλα μέσα από τα ξένα κανάλια και ιδίως τα τουρκικά.

Αλήθεια ποιος πιστεύει ότι θα μας παίρνουν πια στα σοβαρά στην άλλη πλευρά του Αιγαίου μετά από τέτοιες εικόνες με ένα λαό καταρρακωμένο να τρέχει πίσω από ένα τσουβάλι πατάτες, με ένα στρατό απαξιωμένο και αξιωματικούς εξαθλιωμένους που φτάνουν στην αυτοκτονία, με μια κοινωνία να παίζει καλά το παιχνίδι της κοινωνικής αντιπαλότητας στην οποία την έχουν στήσει δηλαδή η μια ομάδα εναντίων της άλλης και όλοι μαζί να «περνάμε καλά» και αυτοί πολύ καλύτερα.

Αλήθεια ποιος μπορεί να μας πει μέχρι που θα φτάσει αυτή η κατάσταση, μέχρι που θα τελειώσει αυτός ο κατήφορος, μήπως μέχρι το γενικό ξεπούλημα, μήπως με την παράδοση όλων των εθνικών μας θεμάτων καθώς ποιος θα έχει το κουράγιο να ασχοληθεί σοβαρά με αυτά την ίδια ώρα που τα παιδιά του θα πεινούν και η οικογένεια του θα διαλύεται από τις μεγάλες «επιτυχίες» των «σωτήρων» μας ;

Αλλά δεν φτάνει όλη αυτή η εθνική ξεφτύλα. Η κατάσταση μας έχει προκαλέσει και την «συμπόνια» των γειτόνων μας που, όπως γράφουν στα τουρκικά ΜΜΕ, θα το σκεφτούν να μας ελεήσουν στέλνοντας μερικούς δικούς τους τουρίστες στην χώρα μας για να ξοδέψουν μερικά ευρώ τονώνοντας την ελληνική οικονομία και αυτό όχι χωρίς αντάλλαγμα καθώς τα τουριστικά γκρουπ που οργανώνονται στην Τουρκία συνδυάζουν τις επισκέψεις και σε ελληνικά παράλληλα και σε τουρκικά θέρετρα

Όσον αφορά τις ελληνοτουρκικές διαφορές εδώ φυσικά όλα… βαίνουν πολύ καλά. Η Τουρκία συνεχίζει μια ξέφρενη κούρσα εξοπλισμών ενώ ενισχύεται συνεχώς η στρατιά του Αιγαίου και νέα υπερεξοπλισμένα πλοία του τουρκικού πολεμικού ναυτικού ετοιμάζονται να βγουν για κρουαζιέρα μέχρι τον Σαρωνικό χαιρετώντας την Ακρόπολη των «ρακένδυτων Ελλήνων».

Αλήθεια ως πότε ραγιάδες ραγιάδες!

Alter Summit in Athens:Kάλεσμα για μια εναλλακτική σύνοδο κορυφής

 

Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες μια σημαντικής ιστορικής καμπής στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ευρωπαίοι ηγέτες, ιδίως εκείνοι της Επιτροπής, του Συμβουλίου ECOFIN και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, επωφελούνται από την τρέχουσα κρίση για να επιβάλουν μια νεοφιλελεύθερη τάξη πραγμάτων ενάντια στο ιδανικό μιας δημοκρατικής, κοινωνικής και οικολογικής Ευρώπης.

Το πρόσωπο της Ευρώπης αλλάζει με ολέθριες συνέπειες για τους πολίτες και για το μέλλον του ίδιου του ευρωπαϊκού σχεδίου. Η «σιωπηλή επανάσταση» - όπως ο ίδιος ο κ. Μπαρόζο την αποκαλεί - πραγματοποιείται μέσω ενός άνευ προηγουμένου ακτιβισμού σε νομικό-θεσμικό επίπεδο: πολλαπλασιασμός των κανόνων σε θέματα δημοσιονομικής πολιτικής και μισθών, θέσπιση όλο και περιοριστικότερων ορίων από τέτοιους κανόνες, επιβολή αυστηρότερων κυρώσεων και αυξανόμενη αυτοματοποίηση της εφαρμογή τους, υποχρεωτική εισαγωγή αυτών των κανόνων στο βασικό επίπεδο της ευρωπαϊκής αλλά και εθνικής νομοθεσίας (Συνθήκες, Συντάγματα, ...). Η «σιωπηλή επανάσταση» πραγματοποιείται επίσης με την ενίσχυση της εξουσίας της Επιτροπής, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και το Συμβουλιού ECOFIN. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο - όπως αναγνωρίζεται τον ίδιο το νέο του πρόεδρο - αναλαμβάνει στην καλύτερη περίπτωση να βάλει απλά μια σφραγίδα στα μέτρα που έχουν ήδη προαποφασιστεί από τους αρχηγούς κρατών. Η Συνθήκη για τη "σταθερότητα, τον συντονισμό και τη διακυβέρνηση της οικονομικής και νομισματικής ένωσης" που απορρέει από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 30ης Ιανουαρίου 2012, σκληραίνει τα μέτρα λιτότητας, παρόλο που η παρούσα κρίση, συγκρίσιμη με εκείνη της δεκαετίας του 1930, και συνοδευόμενη από μια άνευ προηγουμένου περιβαλλοντική κρίση, απαιτεί αντιθέτως τη διατήρηση θέσεων εργασίας και δημόσιες επενδύσεις. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα έχει το δικαίωμα να επιβάλλει την άποψή της στα κράτη πάνω σε κεντρικά προνόμια της δημοκρατικής ζωής μιας κοινωνίας, όπως στα θέματα του προϋπολογισμού, εάν θεωρεί ότι οι πολιτικές του κράτους δεν συνάδουν με τις απόψεις τις δικές της ή του ECOFIN.

Με την υιοθέτηση αυτής της Συνθήκης, οι ηγέτες της ΕΕ αρνούνται να δουν την πραγματικότητα. Οι ολοένα και συχνότερες σύνοδοι κορυφής της ΕΕ απέτυχαν παταγωδώς να επιτύχουν τους επίσημους στόχους τους, δηλαδή "την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στην αγορά" και την επίλυση της κρίσης στην Ευρωζώνη. Μια δεύτερη τραπεζική κρίση αρχίζει στην Ευρώπη , ενώ πολιτικές λιτότητας διεξάγονται από κοινού σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες οδηγώντας σε εκτεταμένη ύφεση και η κοινωνική κατάσταση επιδεινώνεται ραγδαία στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, αρχής γενομένης φυσικά από τις χώρες στην περιφέρεια της Ευρωζώνης. Στην Ελλάδα, το δημόσιο χρέος, η ανεργία, ακόμη και ο αριθμός των αυτοκτονιών, αυξάνονται με ανησυχητικό ρυθμό.

Οι πολίτες έχουν το δικαίωμα να ρωτήσουν αν αυτοί οι επίσημοι στόχοι δεν κρύβουν μια διαφορετική στρατηγική: να χρησιμοποιηθεί η ευκαιρία της κρίσης, ακόμα και αν έτσι επιδεινωθεί, για τη μετάβαση σε ένα εντελώς διαφορετικό μοντέλο, το οποίο θα ολοκληρώσει το νεοφιλελεύθερισμό εις βάρος των κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων (το δόγμα του "ποτέ μην αφήνετε μια καλή κρίση να πάει χαμένη").

Οι εξελίξεις αυτές αποτελούν για την Ευρώπη την πιο σοβαρή άρνηση της δημοκρατίας από το τέλος του Β ’Παγκοσμίου Πολέμου. Οι ευρωπαίοι πολίτες υπόκεινται σε πολιτικές τιμωρίας, όταν όλοι γνωρίζουν ότι η κρίση αυτή προέρχεται κυρίως από την απληστία των τραπεζών, από τις χρηματιστηριακές αγορές, από τη συνενοχή ή την χαλαρότητα των πολιτικών ηγετών, οι οποίοι υποτίθεται ότι έπρεπε να τους ελέγχουν, και από δύο δεκαετίες ανταγωνιστικότητας που έχουν επηρεάσει βάναυσα τους μισθούς και τη φορολογία. Αυτός ο νεοφιλελευθερισμός- τιμωρός θέτει τη δημοκρατία σε διπλό κίνδυνο : άμεσα, μέσα από το δρόμο του αυταρχισμού (όταν ο Ζαν Κλοντ Τρισέ, πρώην διοικητής της ΕΚΤ, έστειλε επιστολή στις Ιταλικές Αρχές καλώντας τες να επιταχύνουν τις περικοπές και πρότεινε τη μεταφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων από το κλαδικό στο επιχειρησιακό επίπεδο, ή όταν, με την έγκριση της Τρόικας, τεχνοκρατικές κυβερνήσεις ανέλαβαν την εξουσία σε Ελλάδα και Ιταλία...), και επίσης, έμμεσα, ενθαρρύνοντας την άνοδο ξενοφοβικού εθνικισμού, και αντιευρωπαϊκών και αντιδημοκρατικών πολιτικών κινηματων (Γαλλία, Ουγγαρία, Φινλανδία...).

Λέμε «Φτάνει πια»! Δεν μπορούμε πλέον να αποδεχθούμε αυτές τις πολιτικές. Περιφρονούν τη δημοκρατία! Έχουν ήδη βυθίσει την Ευρώπη σε μια ιδιαίτερα σοβαρή οικονομική κρίση. Ξυπνούν ξενοφοβικούς δαίμονες που η δημιουργία της Ευρώπης στόχευε να εξαλείψει. Θέλουμε να βελτιωθεί το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο και να υπερασπισθούμε το λαό, όχι τις τράπεζες, εταιρείες, και τους κύριους μετόχους τους. Αυτό απαιτεί άλλες πολιτικές, πράγμα που σημαίνει, επίσης, να επανεξεταστούν οι θεσμοί και συνθήκες, όχι προς την κατεύθυνση της σκλήρυνσης των κυρώσεων από μέρους του νεοφιλελευθερισμού, αλλά για την ανάκτηση της δημοκρατίας. Εναλλακτικές λύσεις υπάρχουν. Αυτό που λείπει σήμερα είναι ένας συσχετισμός δυνάμεων για να εφαρμόσουν εναλλακτικές λύσεις και να αναπτυχθούν πολιτικές διαδικασίες, προκειμένου να επανέλθει το ευρωπαϊκό εγχείρημα στο δρόμο της δημοκρατίας, της κοινωνικής και οικολογικής προόδου. Η εναλλακτική σύνοδος κορυφής την οποία καλούμε θα είναι το πρώτο βήμα προς την επίτευξη των στόχων αυτών.

Kάλεσμα δομών αλληλεγγύης και κοινωνικής οικονομίας

για τη συνδιαμόρφωση “Χωριού Αλληλεγγύης”
στο Alter Summit (7 και 8 Ιουνίου στην Αθήνα)

ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 23/5  &  ΩΡΑ 19:00

στο κτίριο Γκίνη στο Πολυτεχνείο

8ο Φεστιβάλ Πολιτιστικών Ομάδων Φοιτητικής Εστίας Πανεπιστημίου Αθηνών