Γιατί η Τρόικα ενδιαφέρεται για τη γη και τα ακίνητα; (εξαιρετικό)

του Κωστή Χατζημιχάλη

Πηγή: Ενθέματα

Το άρθρο αποτελεί περιληπτική απόδοση της παρέμβαση στην εκδήλωση «Ανοικτής Πόλης» με θέμα «Κόκκινα δάνεια και υφαρπαγή της μικροϊδιοκτησίας» (ομιλητές: Τόνια Κατερίνη, Κερασίνα Ραυτοπούλου, Κωστής Χατζημιχάλης, Γιώργος Μ. Χατζηστεργίου· συντονίστρια Ελένη Πορτάλιου), 16.9.2013

Ο Κωστής Χατζημιχάλης είναι ομότιμος καθηγητής (Τμήμα Γεωγραφίας, Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο)

Η υφαρπαγή γης και ακινήτων στην Ελλάδα των Μνημονίων

Τα Mνημόνια και η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που μας έχουν επιβληθεί κρατούν ψηλά στην επικαιρότητα το ξεπούλημα της δημόσιας γης και των ακινήτων, ως λύση στο δημόσιο χρέος. Σύμφωνα με τους αναλυτές της Τρόικας, στην Ελλάδα υπάρχει «καθυστερημένη κινητικότητα» των αξιών γης σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη και απαιτείται «ομαλοποίηση» της «ελληνικής εξαίρεσης». Να ακολουθήσει δηλαδή η γη και τα ακίνητα αυτό που έχει γίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη: συγκεντροποίηση της γης και περιορισμός της μικροϊδιοκτησίας, ένας «αναγκαστικός καπιταλιστικός εκσυγχρονισμός», κατά τους μνημονιακούς.

Είμαστε λοιπόν μάρτυρες μιας πρωτοφανούς επίθεσης σε πολλά επίπεδα, επίδικο της οποίας είναι μια από τις κατεξοχήν εκφάνσεις των κοινών, η γη και, σε ένα άλλο επίπεδο, το κτιριακό απόθεμα, κυρίως δημόσια κτίρια, εμπορικά ακίνητα και κατοικίες. Κατακτήσεις γενεών, υλικές, θεσμικές αλλά και συμβολικές, χάνονται σε λίγο χρόνο, μέσω της υφαρπαγής της γης, της δημόσιας περιουσίας και της μικροϊδιοκτησίας.

Η κούρσα επενδύσεων σε γη στον παγκόσμιο Νότο

Οι πόλεις, ως γη, ακίνητα και υποδομές, ήταν πάντα υποδοχείς επενδύσεων πλεονάζοντος κεφαλαίου και μέσω της αστικοποίησης βασικός πυλώνας στις διαδικασίες συσσώρευσης κεφαλαίου. Η πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους στις βιομηχανικές επενδύσεις στον παγκόσμιο Βορρά και η δημιουργία νέων χρηματιστηριακών προϊόντων οδήγησε, μετά τη δεκαετία του 1990 και κυρίως μετά το 2000, σε μια κούρσα επενδύσεων σε γη στον παγκόσμιο Νότο μέσω υφαρπαγής και σε εκτεταμένο real estate παντού. Τα νέα άυλα προϊόντα που δημιουργήθηκαν επιτρέπουν από τη μια ενυπόθηκο δανεισμό και από την άλλη δανεισμό και πωλήσεις με βάση μελλοντικά έσοδα μέσω τιτλοποιήσεων. Τη δημιουργία, με άλλα λόγια, πλασματικών αξιών και πλασματικού κεφαλαίου. Αυτές οι χρηματικές καινοτομίες εφαρμόστηκαν πρώτα στις ΗΠΑ από τη δεκαετία του 1980 και δεν περιορίστηκαν μόνο στους «μεγάλους» παίκτες, αλλά διαχύθηκαν στα μεσοαστικά και στα εργατικά στρώματα με επισφαλή εισοδήματα. Αποτέλεσμα, η αδυναμία αποπληρωμής των δανείων, η απότομη κάμψη της ζήτησης, η υπερχρέωση των νοικοκυριών και των εργολάβων. Η αλληλεξάρτηση των περιφερειακών με τις κεντρικές τράπεζες, αλλά και πιστωτικών ιδρυμάτων και επενδυτικών χαρτοφυλακίων εντός και εκτός των ΗΠΑ, δεν άργησε να μεταφέρει την κρίση και στην Ευρώπη, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Για πολύ καιρό η διαδικασία αυτή δεν προσέλκυε το αναλυτικό ενδιαφέρον και κυρίως δεν προβλημάτιζε πολιτικά την Αριστερά στον παγκόσμιο Βορρά. Η φούσκα των ακινήτων στις ΗΠΑ το 2007-8, η χρηματοπιστωτική κρίση που ενεργοποίησε με τα εκατομμύρια αστέγων και άνεργων και στη συνέχεια η διασπορά της παγκοσμίως, φώτισε ξανά τη σημασία της γης, των ακινήτων και της γαιοπροσόδου. Η κρίση των ενυπόθηκων δανείων στις ΗΠΑ και η μεταφορά της μέσω των νέων χρηματιστικών προϊόντων σε όλο τον κόσμο αποτελεί μια ενδιαφέρουσα εφαρμογή της έννοιας του «τοπικο-παγκόσμιου» (glocalisation): άμεση σύνδεση τοπικών χαρακτηριστικών, στην περίπτωσή μας η ίδια η γη, με τις παγκόσμιες τάσεις-ροές και αντίστροφα. Και για την Αριστερά υπογράμμισε τη σημασία της κατανόησης των διαδικασιών αστικοποίησης με τις διαδικασίες συσσώρευσης κεφαλαίου και με τους καθημερινούς αγώνες στη πόλη. Η γη, ο χώρος και ειδικά οι πόλεις δεν αποτελούν κάποιο εξωτερικό περιβάλλον», μια δευτερεύουσα αντίθεση στην υπόθεση της ριζικής κοινωνικής αλλαγής. Αποτελούν κρίσιμες κοινωνικές σχέσεις και οι αντιφάσεις που παράγουν οδηγούν σε κοινωνικές συγκρούσεις με απρόβλεπτες συνέπειες.

Αλλά γιατί έχουν σήμερα τόση σημασία η γη και τα ακίνητα για την Τρόικα; Πέρα από την προφανή απάντηση κάλυψης του δημόσιου χρέους υπάρχουν, κατά τη γνώμη μου, δυο ακόμη γενικότερες συνθήκες. Η πρώτη αφορά τις διεθνείς τάσεις και η δεύτερη τις ελληνικές ιδιαιτερότητες. Ας τις δούμε σύντομα.

Η παγκόσμια σκηνή: κερδοσκοπικές επενδύσεις σε γη και ακίνητα

Στην Ελλάδα, η συγκυρία της κρίσης και το ειδικό καθεστώς των Μνημονίων συμπίπτει, δυστυχώς, με τη νέα παγκόσμια τάση επενδύσεων κερδοσκοπικών κεφαλαίων στη γη και σε ακίνητα. Από στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας αλλά και προοδευτικών πρωτοβουλιών όπως το Land Deal Politics Initiative (www.iss.nl/Ldpi), προκύπτει ότι μετά το 2007 κεφάλαια κάθε είδους (ιδιωτικά, κρατικά, hedge funds, venture capital) εισέρχονται μαζικά στην αγορά γης και στο real estate, αναζητώντας εκτάσεις, εμπορικά ακίνητα και προνομιακές θέσεις για υψηλών προδιαγραφών κατοικίες που μελλοντικά θα είναι σπάνιες, δηλαδή αναζητώντας μονοπωλιακή γαιοπρόσοδο. Ενώ παλαιότερα οι σίγουρες επενδύσεις ήταν σε μετοχές κερδοφόρων μεγάλων βιομηχανιών, σήμερα αναζητούν καταφύγιο στη γη και στα ακίνητα. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, στο διάστημα 2007-2012 (δεν υπάρχουν πιο πρόσφατα στοιχεία) από το σύνολο των παγκόσμιων επενδύσεων κεφαλαίων λίγο πάνω από τις μισές κατευθύνονται στη γη και σε ακίνητα. Στη γη κατευθύνονται σε περιοχές όπως η Αφρική, η Λατινική Αμερική αλλά και η Ευρώπη, κυρίως στις πρώην χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Στον τομέα των ακίνητων οι επενδύσεις κατευθύνονται σε ώριμες αγορές, π.χ. Λονδίνο, Παρίσι, Νέα Υόρκη και στις λεγόμενες αναδυόμενες, όπως οι πόλεις των Εμιράτων του Περσικού Κόλπου, οι παράκτιες πόλεις της Κίνας, οι μεγαλουπόλεις της Ινδίας και της Λατινικής Αμερικής. Οι περισσότερες χώρες-στόχοι είναι διψασμένες για επενδύσεις κάθε είδους, και η γη τους ήταν ένας αναξιοποίητος πόρος εδώ και δεκαετίες. Σε αυτό συμβάλλουν πέντε σύγχρονες παγκόσμιες τάσεις.

Πρώτον, η εκτιμωμένη παγκόσμια διατροφική ανασφάλεια και η άνοδος των τιμών των τροφίμων που έχει προκαλέσει εκτεταμένες επενδύσεις σε μεγάλες εκτάσεις για μελλοντική παραγωγή τροφής.

Δεύτερον, η παγκόσμια ενεργειακή ανασφάλεια και η αναζήτηση σπάνιων μεταλλευμάτωνπου έχει οδηγήσει από τη μια πλευρά σε εξορυκτική φρενίτιδα σε στεριά και θάλασσα, και από την άλλη στην αναζήτηση μεγάλων εκτάσεων για εγκατάσταση ΑΠΕ (ανεμογεννητριών και ηλιακών συλλεκτών) κοντά σε μεγάλους καταναλωτές, καθώς και εκτάσεων για καλλιέργεια βιοκαύσιμων, διαδικασίες γνωστές και ως «πράσινη υφαρπαγή» (green grabbing).

Τρίτον, η αναζήτηση μεγάλων εκτάσεων για ειδικού τύπου mega-projects, όπως αναπτυξιακοί διάδρομοι κάθε είδους, από τρένα μεγάλης ταχύτητας μέχρι αγωγούς πετρελαίου, νέα μεγάλα λιμάνια για κοντέινερ, εκτάσεις για ειδικές οικονομικές ζώνες και φυσικά μεγάλης κλίμακας real estate στις πόλεις. Στην κατηγορία αυτή μπορεί να ενταχθεί και η δημιουργία μεγάλων,ολοκληρωμένων τουριστικών μονάδων με παραθεριστικό real estate, γκολφ.

Η τέταρτη εξέλιξη, που αποτελεί την προϋπόθεση για να κινητοποιηθούν οι προηγούμενες τάσεις, είναι η δημιουργία νέων χρηματοπιστωτικών εργαλείων από τις επενδυτικές τράπεζες, ικανών να περιορίζουν το ρίσκο των επενδύσεων.

Τέλος, οι αναδυόμενες παγκόσμιες ρυθμίσεις, κανόνες και κίνητρα που παρέχονται από τη διεθνή κοινότητα (κυρίως την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ), για να προβαίνουν οι κερδοσκόποι σε παρόμοιες επενδύσεις μεγάλης κλίμακας σε γη, δεδομένων των μεγάλων διαφορών στα καθεστώτα ιδιοκτησίας και φορολογίας της γης.

Ελληνικές ιδιαιτερότητες: ποιοτικά χαρακτηριστικά, ένταξη στην ΕΕ, μεγάλη κρατική ιδιοκτησία και Μνημόνια

Αν τα παραπάνω σας φαίνονται οικεία, είναι γιατί τα έχουμε δει να συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας – κι αυτό μας οδηγεί στις ελληνικές ιδιαιτερότητες. Από τις Σκουριές της Χαλκιδικής, την ΑΟΖ σε Ιόνιο και Αιγαίο και το αεροδρόμιο του Ελληνικού μέχρι τη Στοά Μοδιάνο στη Θεσσαλονίκη, τη Μονή Τοπλού στη Σητεία, τους αγωγούς φυσικού αερίου, τα εκατοντάδες φωτοβολταϊκά πάρκα σε όλη την Ελλάδα και τις ανεμογεννήτριες στα νησιά – όλα αυτά είναι μερικές ενδείξεις της εφαρμογής των παγκόσμιων τάσεων, οι οποίες διευκολύνονται, αν όχι επιβάλλονται, από το ειδικό καθεστώς των Μνημονίων. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν οι τεράστιες εκτάσεις που διαθέτουν άλλες περιοχές και το ενδιαφέρον για την υφαρπαγή της γης και των ακινήτων οφείλεται σε δύο κυρίως λόγους.

Πρώτον, στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της γης και των ακινήτων. Το σύνολο της ελληνικής επικράτειας αποτελεί μια οιονεί μονοπωλιακή θέση ως προς τα γεωπολιτικά δεδομένα και τη φυσική εγγύτητα στις ευρωπαϊκές αγορές· άρα, ο κάτοχος ή εκείνος που την ελέγχει απολαμβάνει ένα είδος μονοπωλιακής γαιοπροσόδου. Οι μεγάλοι ιδιοκτήτες γης και ακινήτων στην Ελλάδα είναι το κράτος, οι δήμοι, η Εκκλησία και τα μοναστήρια: αυτοί θα αποτελέσουν τους πρώτους στόχους της υφαρπαγής. Σε αυτούς περιλαμβάνονται ο στρατός με μεγάλες ιδιοκτησίες, οι οργανισμοί κοινής ωφέλειας (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ κλπ) και τα ΝΠΔΔ (πανεπιστήμια, νοσοκομεία). Μια απλή ανάγνωση του εφαρμοστικού νόμου και η διεθνής εμπειρία τιτλοποίησης γης και ακινήτων που θα εφαρμόσει το ΤΑΙΠΕΔ, φτάνει για να καταλάβουμε τι μας περιμένει.

Αυτοί είναι οι λόγοι που θέλουν οι Κινέζοι τα λιμάνια και τα αεροδρόμια· Ρώσοι και Τσετσένοι τους αναπτυξιακούς διαδρόμους για να περάσουν οι αγωγοί πετρελαίου και υγραερίου· Ισπανοί, Δανοί και Γερμανοί μεγάλες εκτάσεις για την εγκατάσταση πάρκων με ΑΠΕ για παραγωγή ηλεκτρισμού και μεταφορά του στη Μεσευρώπη· Γάλλοι, Ολλανδοί και Γερμανοί παραγωγική γη για ειδικές βιολογικές καλλιέργειες· Καναδοί, Ρώσοι και άλλα διεθνή κονσόρτια διεκδικούν το υπέδαφος, κυρίως για χρυσό και φυσικό αέριο· και, τέλος, επενδυτές κάθε είδους και εθνικότητας (ανάμεσα τους και ελληνικές τράπεζες και ιδιώτες) ενδιαφέρονται για εμπορικά και «ειδικού σκοπού» ακίνητα.

Μια ειδική ομάδα χαρακτηριστικών γης στην Ελλάδα αφορά τα ιστορικά μνημεία, το τοπίο, το μεγάλο μήκος ακτών και νησιών, τον σχετικά υψηλό δείκτη φυσικής αξίας και τέλος τη φήμη της ως μεσογειακού προορισμού που διατηρεί αυθεντικότητα και δεν έχει υποστεί τις μη αναστρέψιμες καταστροφές αντίστοιχων προορισμών στην Ισπανία και Ιταλία. Αυτά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά έχουν προσελκύσει μεγάλες τουριστικές επενδύσεις και real estate παραθεριστικών κατοικιών, οι οποίες αναζητούν άθικτες παραθαλάσσιες εκτάσεις κοντά στις πλούσιες χώρες της Ε.Ε. και τη Ρωσία.

Ο δεύτερος λόγος είναι πολιτικός και κοινωνικός, με τρεις αιχμές: το ότι τα ελληνικά εδάφη βρίσκονται εντός Ε.Ε./ευρωζώνης, το μέγεθος της κρατικής περιουσίας και το ειδικό καθεστώς των Μνημονίων που έχει επιβληθεί από το 2010. Αυτό δίνει στα ελληνικά εδάφη μια θεσμική ιδιαιτερότητα, θεωρητικά ελκυστική σε επενδύσεις, η οποία συνίσταται στη συστηματική εξασθένιση της πολιτικής ανεξαρτησίας, στην υποβάθμιση της δημοκρατίας και στην κατάργηση της συνταγματικής τάξης. Επειδή οι μεγάλοι ιδιοκτήτες γης και ακινήτων στην Ελλάδα είναι το κράτος και οργανισμοί που εποπτεύονται από αυτό, οι θεσμικές και αντισυνταγματικές εκτροπές είναι απαραίτητες για την είσοδο αυτών των ακινήτων στη αγορά, κάτι που δεν μπορεί να συμβεί το ίδιο εύκολα με τις ιδιωτικές περιουσίες. Εδώ, νομίζω, έχει σημασία η πιθανή έναρξη των πλειστηριασμών κατοικιών: εκτός από την κοινωνική αναταραχή που θα προκαλέσει και τις έντονες αντιδράσεις των ελληνικών τραπεζών (για τα οποία η Τρόικα αδιαφορεί), θα προκαλέσει άμεση κατάρρευση των τιμών στην αγορά ακινήτων, άρα και των δημόσιων ή των ΝΠΔΔ, δημιουργώντας μεγάλες ευκαιρίες σε εκείνους που περιμένουν να τα υφαρπάξουν. 

Γιατί οι μελλοντικοί επενδυτές δεν ενδιαφέρονται για τις χιλιάδες μικροϊδιοκτησίες που θα χαθούν, αλλά: α) για τις μεγάλες δημόσιες εκτάσεις και τα μεγάλα ακίνητα του δημοσίου, των ΝΠΠΔ και των οργανισμών κοινής ωφέλειας, τα οποία θα χάσουν σημαντικό τμήμα της αξίας τους και β) για την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων επειδή οι περισσότεροι στόχοι περιλαμβάνουν σημαντικά τμήματα ακίνητης περιουσίας (ΟΣΕ, λιμάνια, αεροδρόμια κ.ά.).

Στην ίδια κατεύθυνση βρίσκονται και οι αλλαγές που προτείνονται στη φορολογία των ακινήτων, της αγροτικής γης και των εκτός σχεδίου ιδιοκτησιών. Αν υλοποιηθούν οι εξαγγελίες, είναι πιθανό να έχουμε στο μέλλον μαζικές πωλήσεις από μικροϊδιοκτήτες που θα αδυνατούν να πληρώσουν τους φόρους ακινήτων και των αγροτικών εκτάσεων που προέρχονται από κληρονομιές, με αποτέλεσμα την συγκεντροποίηση της ιδιοκτησίας της γης, και ως εκ τούτου και της γαιοπροσόδου σε όφελος εκείνων που έχουν σήμερα και αύριο ρευστό. Σε αυτό αποβλέπει ο ενιαίος φόρος ακινήτων και η σχεδιαζόμενη σημαντική μείωση του φόρου μεταβιβάσεων.

Τα παραπάνω έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε περιοχή που ισχύει ένα ιδιάζων «καθεστώς μόνιμης εξαίρεσης», όπως θα έλεγε ο Αγκάμπεν, ή μια «κατάτμηση σε ζώνες (zonage)», όπως γράφει ο Μπαντιού, αλλά αυτό δεν συμβαίνει χωρίς κοινωνικές αντιστάσεις. Αποτελούν πολιτικές συνθήκες οι οποίες, αλλάζοντας ή περιορίζοντας το θεσμικό πλαίσιο, δημιουργούν ευνοϊκές συνθήκες για την υφαρπαγή της γης. Οι παραπάνω θεσμικές εκτροπές, που αλλού θα απαιτούσαν στρατιωτική βία, στην Ελλάδα εφαρμόζονται με τη βία τις συστηματικής εξασθένισης των ρυθμιστικών μηχανισμών της δημοκρατίας. Οι πολίτες δεν βρίσκονται πλέον αντιμέτωποι με πολιτικούς εκπροσώπους κλασικού δημοκρατικού τύπου, αλλά, όπως γράφει ο Μπαντιού με ένα είδος τοπικής ψευτο-κρατικής κάλυψης των κυρίαρχων διαδικασιών καταλήστευσης» (Η Εποχή, 12.5.2013).

Θα τελειώσω παραφράζοντας τον Σ. Ζίζεκ. Παλιά η Αριστερά ήξερε τι να κάνει με τη γη και τα ακίνητα: περίμενε πότε θα έλθει στην εξουσία για να καταργήσει την ατομική ιδιοκτησία. Σήμερα δεν ξέρει ακόμη τι να κάνει, αλλά δεν μπορεί να περιμένει. Τουλάχιστον ας προσπαθήσει, ας προσπαθήσουμε, να σταματήσουμε με κάθε μέσο την υφαρπαγή που βιώνουμε, και κυρίως αυτή που επέρχεται.

ΟΥΓΓΑΡΙΑ: Προς ποινικοποίηση των..αστέγων!

από http://drashstowraiokastro.blogspot.gr

Στα προθυρα του χειμώνα, ο προτεινόμενος νόμος θα μπορούσε να σημαίνει πρόστιμα και φυλάκιση για τους ανθρώπους που κοιμούνται έξω στους δρομους!

Βουδαπέστη, Ουγγαρία - Μια ψυχρη φθινοπωρινη νύχτα στη Βουδαπέστη, μια ηλικιωμένη γυναίκα εχει ξαπλωσει κουκουλωμενη στη πόρτα ενός καταστήματος υαλικων σε μια αριστοκρατική συνοικία. Πιο κάτω στο δρόμο, σε έναν από τους πιο μοντέρνους δρόμους της πόλης, δύο άνδρες κοιμούνται έξω από ένα κατάστημα ρολογιών πολυτελείας, μια βαλίτσα βρισκεται σε ενα καροτσακι, μεταξύ τους. 

Για τις δεκάδες χιλιάδες αστέγων στην Ουγγαρία, αυτές ειναι πραξεις επιβίωσης, αλλά θα μπορούσαν σύντομα να είναι παράνομες. 

Στο Ουγγρικό κοινοβούλιο συζητείται τωρα ένα νομοσχέδιο που θα επιτρέψει στις τοπικές κοινότητες να βαζουν πρόστιμο και τελικά να φυλακιζουν ανθρωπους που ζουν στους δρόμους. Το νομοσχέδιο, που προτάθηκε από τη συντηρητική κυβέρνηση, είναι πιθανό να περάσει κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας τη Δευτέρα.

«Είναι φοβερή ντροπή ... τιμωρεί τους ανθρώπους [που] δεν έχουν ένα σπίτι», λέει ηZsuzsanna Zsefle, άστεγη εδω και 21 χρόνια.

Η Zsefle βγαζει χρήματα περιφερομενη σε κάδους σκουπιδιών ψάχνοντας πράγματα για να πουλήσει στις υπαίθριες αγορές. Παλια ηταν λογιστρια. Τώρα μαθαίνει δεξιότητες ηλεκτρονικών υπολογιστών, με την ελπίδα να βρει μια δουλειά.

Εδω και 13 χρόνια, ζει με τον σύζυγό της σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα στην άκρη της Βουδαπέστης. Η Zsefle θεωρεί τον εαυτό της πιο τυχερο από τους περισσότερους, διότι έχει την άδεια του ιδιοκτήτη να μείνει εκεί, αν και ο χωρος είναι προς πώληση.

Εκτιμάται ότι 30.000-35.000 άστεγοι ζουν στην Ουγγαρία, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, μεταξυ τους πολλές γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι και άτομα με αναπηρία.

«Η προστασία της δημόσιας τάξης»

Η κυβέρνηση ειχε θεσπίσει προηγουμένως παρόμοιους νόμους. Το 2011, μια τοπική νομοθεσία στη Βουδαπέστη που απαγορευε τη διαμονη σε δημόσιους χώρους επεκτάθηκε σε ολόκληρη τη χώρα. Θα μπορούσε να επιβληθεί στους παραβάτες πρόστιμο μέχρι 650$ ή φυλακη.

συνεχίζεται

Εμείς οι άνθρωποι (αναδημοσίευση)

της Αννίτας Λουδάρου

http://ann-lou.blogspot.gr/

Μπαίνει ο Οκτώμβριος, μπαίνει το Φθινόπωρο, βγαίνουν οι κουβέρτες, βγαίνουν τα ρόδια και τα κάστανα. Για έναν άνθρωπο της πόλης μπορεί να είναι και πληροφορίες ανευ αξίας. Εμένα μου δημιουργούν ασφάλεια, όπως και το ότι του Αγίου Δημητρίου βγαίνουν επίσης τα χαλιά. Κάποτε το είχα ακούσει και γράφτηκε μέσα μου με μεγάλα γράμματα. Αποκλείεται να έρθει του Αγίου Δημητρίου και να μην σκεφθώ ότι πρέπει να βγάλω τα χαλιά. Θα μου πεις είμαστε ακόμα απελπισμένοι, τα χαλιά μας μάραναν.

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε μπερδεμένοι. Βλέπουμε τον τοίχο απέναντι και δεν ξέρουμε, δεν είμαστε σίγουροι αν τον φτιάξαμε εμείς με τα χεράκια μας ή κάποιοι άλλοι που δούλευαν όταν δεν τους βλέπαμε, σιωπηλά τις νύχτες. Εμείς κοιμόμασταν, αρρωσταίναμε, δουλεύαμε, τρώγαμε, ταξιδεύαμε, πεθαίναμε, σιωπηλά για να μην ενοχλήσουμε τους άλλους που χτίζαν τον τοίχο.

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε και φοβισμένοι. Βλέπουμε τον τοίχο απέναντι και δεν ξέρουμε δεν είμαστε σίγουροι, τι υπάρχει πέρα απ΄αυτόν. Αν δηλαδή τα δεινά μας θα είναι μαζί μας, μόνο στην από δω πλευρά ή τα χειρότερα κρύβονται από πίσω.

Εμείς οι άνθρωποι όταν είμαστε τελικά απελπισμένοι τότε είναι που εμπνεύουμε εμπιστοσύνη. Σ΄αυτούς έχω πίστη. Σε όλους εκείνους που οι υπερθετικοί του καλού και του κακού , τους είναι παγερά αδιάφοροι και ανύπαρκτοι και κενοί νοήματος και ουσίας. Σε όλους αυτούς τους πεινασμένους που προκειμένου να βρουν λίγα ψιχουλάκια ελπίδας μπορούν να γκρεμίσουν τον τοίχο με τα νύχια τους.

Αυτά τα πολύ παράξενα φρούτα που ακόμα και μέσα στην απελπισία τους θα σκεφθούν πως τον Οκτώμβρη βγάζουμε και τα χαλιά.

Ζωγραφική Atanas Matsouref

"Εξάρχεια σε Κίνηση": Γράφει ο Ακτήμων

Στους τακτικούς τιμητές και συμπαραστάτες των εκδηλώσεών μας ο Ακτήμων. Ο φίλος Ηλίας είχε την καλωσύνη να γράψει για τη χθεσινή μας εκδήλωση στο εξαιρετικό  blog που διατηρεί. Τον ευχαριστούμε θερμά. Η ανάρτησή του εδώ.

ΕΝΑΣ «ΠΑΙΖΩ - ΔΡΟΜΟΣ» ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ

Με τα «ταξίδια», νοερά και πραγματικά κοντεύω να ξεχάσω τι συμβαίνει στη γειτονιά, δηλαδή στα Εξάρχεια και όταν λέω τι συμβαίνει, δεν εννοώ αυτά που περνάνε στα δελτία ειδήσεων αλλά τα καθημερινά, τα απλά που κάνουν οι γείτονες και με τη δράση τους ομορφαίνουν τη γειτονιά και δίνουν άλλη πνοή και χρώμα στους δρόμους της.Έτσι συγκεκριμένα, σήμερα ήταν μια ωραία στιγμή για την απελπισμένη από τα γνωστά προβλήματα, οδό Θεμιστοκλέους όταν στη γωνία αυτού του δρόμου και της Δερβενίων (πεζόδρομοι και οι δύο) στήθηκε με πρωτοβουλία της κίνησης «Εξάρχεια σε κίνηση» χαριστικό - ανταλλακτικό παζάρι σχολικών ειδών και παιδικών βιβλίων ενώ παράλληλα υπήρξε και πρόβλεψη για δημιουργική απασχόληση, από τη Ματίνα, για τα παιδιά που πήγαν εκεί με τους γονείς τους και τους δασκάλους και όπως διαπίστωσα πέρασαν καλά.

Με το σύνθημα «ΠΑΙΖΩ - ΔΡΟΜΟΣ» η κίνηση θέλει να δώσει μια άλλη πνοή στη γειτονιιά και με τις δράσεις της και τις συναντήσεις της (Κάθε Δευτέρα στις 7.30 το απόγευμα στο κηπάκι της Τσαμαδού) να απομακρύνει και να ακυρώσει όλα αυτά που δυσφημούν τα Εξάρχεια και βαραίνουν τη ζωή των μόνιμων κατοίκων τους και των επισκεπτών. Ας βρεθούμε κι εμείς δίπλα τους και μαζί τους για να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε.

ΑΘΗΝΑ, 29092013

η φωτογραφία από το http://actimon.blogspot.gr

"Εξάρχεια σε Κίνηση", φωτογραφίες από τη σημερινή μας γιορτή

Οδός Θεμιστοκλέους στα σκαλάκια, Κυριακή μεσημέρι 29 Σεπτέμβρη 2013.

προετοιμασίες για το ...μάθημα Ζωγραφικής

 

το χαριστικό παζάρι με τα σχολικά τιμήθηκε δεόντως, "ξεπουλήσαμε"

τα κεράσματα άφθονα. (Γειά στα χέρια σας Μαρία και Αφροδίτη). 

Οι υπόλοιπες κυρίες ελπίζω να μην παρεξηγηθούν..

οι επίδοξοι ζωγράφοι μας χάρισαν μερικά από τα έργα τους.

Τους ευχαριστούμε όλους: όσους ήλθαν, όσους βοήθησαν προσφέροντας, όσους δεν μπόρεσαν να ρθούν.

τέρατα με παράξενες στολές (αναδημοσίευση)

από τη Σιωπηλή Διασταύρωση

Βούρτσισε τα δόντια σου, πλύνε τις μασχάλες σου, βγάλε τους φακούς σου, γυάλισε τα παπούτσια σου, δίπλωσε προσεκτικά τις πυτζάμες σου, βάλε τα καλά σου, αποχαιρέτα τη μάνα σου, βάλε για ύπνο τα παιδιά, απόψε έρχονται για σένα.

Πότισε τα λουλούδια, ξεσκόνισε το σπίτι, σφράγισε τα παράθυρα, κάνε απόψυξη στο ψυγείο, κατέβασε τα σκουπίδια, φύλαξε το αυτοκίνητο στο γκαράζ, μην πάρεις βαλίτσα, απόψε έρχονται για ‘σένα.

Πλήρωσε το κινητό, πλήρωσε τις πιστωτικές, πλήρωσε το δάνειο, μην ξεχάσεις αναμμένα τα φώτα -φωτιά η ΔΕΗ στις μέρες μας- κλείσε τις εκκρεμότητες, μόνο βιάσου γιατί τώρα πια έρχονται για ‘σένα.

Από το ’36 έρχονται για ‘σένα, μελανοχιτώνες υπουργοί τηλεσχολιαστές /νιτσεβό, νιτσεβό/ δεν είναι τίποτα, 440.894 Σταύροι Θεοδωράκηδες έρχονται για ‘σένα, χωρίς ποδοβολητά, σέρνοντας βαριεστημένα τα βήματα στα οδοστρώματα, έτσι κι αλλιώς εσύ περιμένεις ήσυχα και διακριτικά να ‘ρθουνε για ‘σένα.

Σσσς! Δεν είναι κάτι, μας σκοτώνουνε αθόρυβα, το αίμα στύβει στα πρωτοσέλιδα και η σιωπή απ’ τις παντόφλες είναι δυνατότερη από τον ήχο της μπότας-μας σκοτώνουνε χιλιάδες χρόνια κι εμείς δεν βγάζουμε κιχ.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ, ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝΕ

Κυριακή εικοσιδύο ενάτου του δεκατρία, ένα χρόνο και τέσσερις μήνες μετά τον εφιάλτη με τα καδρόνια.

«ΕΙΧΑΝΕ ΜΠΑΣΤΑΚΩΘΕΙ ΣΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ ΜΑΣ ΦΟΡΟΥΣΑΝΕ ΔΕΡΜΑΤΙΝΑ ΓΑΝΤΙΑ»

Σσσς! 

(ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝΕ ΝΑ ΤΟΝ ΡΙΞΟΥΝΕ)

Όμως στάθηκες, ένας, όσο εμείς δε βγάζαμε κιχ.

(ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΡΙΞΕΙ ΚΑΤΩ ΕΝΑ ΘΗΡΙΟ)

Στάθηκες, ένας, όσο εμείς δε βγάζαμε κιχ, σηκώθηκες και βάδισες ανάποδα, έσκισες εκατοντάδες χιλιάδες εξώφυλλα και έκαψες τα κουπόνια, ακούμπησες έναν ώμο το Σάββατο στη πλατεία Κρήνης, μπήκες στον ύπνο του Νικόλα την Παρασκευή, τραγούδησες στα πιτσιρίκια στην λεωφόρο Δημοκρατίας την Πέμπτη, ήσουν στο Τζάνειο το βράδυ της Τετάρτης, έπιασες την κρότου λάμψης και την έστειλες πίσω, με ευθεία βολή.

Έδειχνες την ταμπέλα, μη κοιτάτε αλλού, μπροστά Πειραιάς, από την άλλη Ιχθυόσκαλα Κερατσινίου.

27 Αυγούστου έγραφες κάπου: ΣΥΡΙΑl Killer….Στο ίδιο έργο θεατής.

(λίπασμα αυτού του κόσμου όλες οι πεταλούδες που άφησαν τα χέρια σου να κοιμηθούν ήσυχες μέσα σε κάποια γλάστρα)

Το πρωί της Τετάρτης μας το έσβησες από τη μνήμη, τη νύχτα –κενό- κι εδώ δε θέλω να φτάσουμε, δε χτύπησε ποτέ το γαμημένο τηλέφωνο, δε χτύπησε.

-«Πέθανε (Πέθανε) (πες μου) (θυμήσου ρε, ποιός είναι) (φίλος του Θ.) (ένας από τα παιδιά) (Χειρουργείο)»

-«Είναι ένας δικός σας, ένας από σας. Θυμάσαι το όνομα;” μου είπανε πώς –

Είχε τέρατα με παράξενες στολές

που παραμονεύαν πάντοτε κρυφά μεσ στις σκιές*

Με σταματάς, μου λες μαλάκα πάρ’ το όπως όταν κολυμπάς, γρήγορα, (πολιτικό όφελος, πωλήσεις, εφοπλιστές, μήπως μας συμφέρει, κυβέρνηση δολοφόνων, μπάλα, να μη χαθούμε στα στενά, ποιός τους γαμάει, μου λες).

Τα είχαμε πει μια δυο φορές μονάχα. Από σένα κι εκείνη κρατάω/κράτησα μόνο την ευγένεια, με ρωτούν για σας και λέω είναι/ήταν τόσο ευγενικοί που κάτι δε πάει/πήγαινε καλά.

Και κάτι δε πήγαινε καλά, γιατί τόση ευγένεια δε βρίσκει στενό σκοτεινό, και συμπόνια θεριού, Παύλο, να σταθεί και να γλιτώσει σ’ αυτό το κόσμο/ πάνω από ένα χρόνο ακούγαμε πότε τα τύμπανα και πότε τη σιωπή αυτών που σε σκότωσαν / καλά κάνεις κι οργίζεσαι με μας που λέμε τους ήξερα, τους ξέρω, ή τους ήξερα; είναι δύο; ή ήταν; ή είναι;

Μου απαντάς, -Ως εδώ. Και τώρα το νου σας!!

*γραμμένο μαζί με την Εξόριστη

Τόξα, βέλη και φαρέτρες (αναδημοσίευση)

του ΚΙΜΠΙ (http://kibi-blog.blogspot.gr/)

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Επενδυτής στις 28/9/2013

Δεν ξέρω ποιος γλωσσολογικός συνειρμός έχει επιβάλει αυτή τη διασκεδαστική -αλλά συνάμα εκνευριστική- συζήτηση για το ποιος περιλαμβάνεται στο «δημοκρατικό ή το συνταγματικό τόξο» και ποιος όχι. Αν η πηγή είναι η Ευκλείδειος Γεωμετρία, υποθέτω ότι ο συμβολισμός σχετίζεται με τη διάταξη των κοινοβουλευτικών εδράνων σε ημικύκλιο. Γεωμετρικά, πράγματι το εγχώριο κοινοβουλευτικό ημικύκλιο είναι ένα τόξο, ήτοι ένα κομμάτι της περιφέρειας του κύκλου. 

Για τους μυστικιστές, που βλέπουν στα μαθηματικά κάτι παραπάνω από ένα μέτρο του κόσμου, ο κύκλος είναι το κατεξοχήν μαγικό σύμβολο, το νοερό όριο προστασίας ή δράσης. Στην αδιάσπαστη γραμμή της περιφέρειάς του υποτίθεται ότι συντελείται η ενότητα πνεύματος και ύλης. Άρα, το τόξο, που είναι μέρος του κύκλου, συμβολίζει το εν δυνάμει πνεύμα. Και στην πιο γοητευτική του μορφή, το ουράνιο τόξο, είναι καλός οιωνός. Ωστόσο, οι συμβολιστές διακρίνουν το τόξο ανάλογα με τη θέση του. Όρθιο, με την κοίλη πλευρά προς τα πάνω, είναι ένα δοχείο έτοιμο να δεχθεί το πνεύμα, ένα θηλυκό σύμβολο. Ανεστραμμένο, είναι ένα σύμβολο νικηφόρο, ανδρικό, επιθετικό.

Φυσικά, δεν υπάρχει λόγος να πάρουμε τοις μετρητοίς τους μυστικιστές κι όσα αόρατα βλέπουν στον κύκλο και στο τόξο. Αλλά είναι γεγονός ότι το τόξο στην ανδρική εκδοχή του μετατρέπεται πράγματι σε κάτι επιθετικό. Γίνεται όπλο. Μαζί με τη χορδή και το βέλος, είναι το τρίτο αρχαιότερο όπλο, μετά την πέτρα και το ακόντιο, που χρησιμοποίησε ο προϊστορικός άνθρωπος. Και -ερήμην των συμβολικών κανόνων του μυστικισμού ή των απαθών κανόνων της γεωμετρίας- ευθύνεται για τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων στο πέρασμα της ιστορίας. Αναλογικά, από βέλη τοξευτών ίσως έχει εξοντωθεί πολύ μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας, απ’ ό,τι με τα σημερινά όπλα μαζικής καταστροφής. Αλλά, ταυτόχρονα, στο τόξο η ανθρωπότητα οφείλει την επιβίωσή της, αφού πρόσφερε στον άνθρωπο-κυνηγό τροφή, με την ασφάλεια της απόστασης από τα επικίνδυνα, φτερωτά ή γοργοπόδαρα, θηράματα. Οι ίδιες λέξεις διασώζουν τη σημασία του τόξου και της ευστοχίας του τοξοβόλου. Το ρήμα «αμαρτάνω», στην αρχική του εκδοχή, αστοχώ κατά την τοξοβολία ή τη ρίψη του ακοντίου. Κι ήταν πολύ σημαντικό να μην αστοχήσει κανείς. Τόσο, που η αμαρτία κατέληξε παραβίαση υπέρτατου κανόνα. Είτε για τοξοβόλους είτε για τους απλούς διαβάτες της ζωής.

Μεταξύ γεωμετρίας και πολέμου, το τόξο είναι λοιπόν μια αρχέγονη έννοια της ανθρώπινης συνθήκης. Σε τελική ανάλυση μπορεί να είναι κι ένας συμβολισμός για την τροχιά που διασχίζει το βέλος του ανθρώπινου πολιτισμού. Ξεκινά από χαμηλά, ανεβαίνει ψηλά, αλλά προορισμός του είναι να καταλήξει στο έδαφος. Σε ποιο σημείο της τροχιάς του βρίσκεται, άραγε, τώρα το βέλος της ανθρωπότητας; Ή να ελπίσουμε ότι δεν είναι το μοναδικό στη φαρέτρα της και τα βέλη της έχουν να διασχίσουν ακόμη πολλές τροχιές ακμής και παρακμής;

Πάντως, μιαν ανάλογη τροχιά έχουν διανύσει και τα τόξα της πολιτικής μας επικαιρότητας, το «συνταγματικό» και το «δημοκρατικό». Προφανέστατα η κυβέρνηση επιχειρεί να χρησιμοποιήσει τα «τόξα» αυτά ως όπλα εξόντωσης ή περιορισμού αντιπάλων της. Και μπορεί όλοι -ή οι περισσότεροι- να παρακολουθούμε με ευχαρίστηση το σύννεφο από βέλη που σκιάζει τον ήλιο της νεοναζιστικής Χ.Α., αλλά δεν είμαστε αφελείς να πιστεύουμε ότι αποτελεί τον μοναδικό στόχο. Οι χρυσαυγίτες είναι προφανώς αιφνιδιασμένοι από το γεγονός ότι δέχονται εξ οικείων τα βέλη, από ένα πεδίο στόχευσης που θεωρούσαν ανεκτικό, ίσως και φιλικό απέναντί τους. Παραπλανήθηκαν, ενδεχομένως, από το γεγονός ότι εδώ και δύο χρόνια ραντίζουν με αίμα τις γειτονιές της Αθήνας και της επαρχίας ως παρακράτος χωρίς να έχουν οχληθεί από το κράτος. Οι λοιποί δεν δικαιολογούνται να νιώθουν αιφνιδιασμένοι και συγχυσμένοι. Κι όμως είναι.

Η σύγχυση προέρχεται από το γεγονός ότι τα πολιτικά κόμματα, κοινοβουλευτικά ή μη, διαθέτουν από το ίδιο το σύνταγμα και την κουλτούρα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Δικαιούνται να αυτο-περιλαμβάνονται ή όχι στα «τόξα» της πολιτικής μας κοινοτοπίας. Ορισμένοι χρησιμοποίησαν τυχοδιωκτικά αυτό το δικαίωμα, όπως οι νεοφασίστες της Χ.Α. Αξιοποιούν το σύνταγμα με ρητό στόχο να το καταργήσουν ή να το «μεταρρυθμίσουν», αντιμετωπίζοντας τη δημοκρατία σαν εκκολαπτήριο φαυλότητας. Άλλοι έχουν πιο ειλικρινή στάση. Οι αναρχικοί, για παράδειγμα, αυτοεξαιρούνται και από το σύνταγμα και από τη δημοκρατία, επιλέγουν τον πόλεμο απέναντί τους και οι αυθεντικότεροι απ’ αυτούς υπομένουν τις συνέπειες.

Στον ενδιάμεσο χώρο υπάρχει ο παράδοξος διαγκωνισμός και ανταγωνισμός στην πασαρέλα της συνταγματικότητας και της δημοκρατικότητας. Είναι ένας πολιτικά περιττός ανταγωνισμός. Ιδιαίτερα στις συνθήκες εκτάκτου ανάγκης που έχει επιβάλει η κρίση. Τόσο η δημοκρατία, στην έστω θολή της σύλληψη, όσο και το σύνταγμα βρίσκονται υπό μερική αναστολή. Τα «τόξα» που με πάθος υπερασπίζονται τα κόμματα έχουν τόσο περιοριστεί εκ των πραγμάτων, ώστε μερικές φορές είναι ζήτημα αν περιλαμβάνουν οποιονδήποτε άλλο εκτός από την τρόικα. Εδώ και τρία χρόνια δεν έχει ψηφιστεί νομοσχέδιο από τη Βουλή που να μην έχει την έγκρισή της. Το κοινοβουλευτικό «τόξο» έχει περιορίσει την ελαστικότητά του τόσο, ώστε κανένα «βέλος» του δεν υπερβαίνει το όριο των μνημονίων.

Αλλ’ αυτό δεν είναι κάτι πρωτοφανές. Στην πραγματικότητα, η δημοκρατία κινούνταν πάντα ανάμεσα στα ρευστά κοινωνικά και πολιτικά σύνορα που δημιουργούσαν οι ιστορικές συνθήκες και το σύνταγμα προσαρμοζόταν με καθυστέρηση στις μεταβολές αυτές. Οι σουφραζέτες, για παράδειγμα, βρίσκονταν για πολλές δεκαετίες εκτός συνταγματικού τόξου, μέχρι που τα συντάγματα αναγνώρισαν το τόσο αυτονόητο σήμερα δικαίωμα της γυναικείας ψήφου. Αλλά, για να πάμε σε κάτι πιο ακανθώδες, η αναθεωρητική Βουλή του 2000 έκανε την υπέρβαση ψηφίζοντας το περίφημο άρθρο 14 παρ. 9 του συντάγματος για τον «βασικό μέτοχο» ως υπερόπλο κατά της διαπλοκής. Αλλά σήμερα αυτό το άρθρο μένει γράμμα κενό, χάρη στον νομικό και πολιτικό πόλεμο που κήρυξε η διαπλοκή (με πρωτοστάτες τους σημερινούς «αρχιερείς» των αντιναζιστικών αποκαλύψεων). Μια διαγώνια ανάγνωση στις 79 αναθεωρήσεις του συντάγματος του 2001 θα καταδείξει τόσες «νεκρές» διατάξεις, χωρίς εκτελεστικούς νόμους ή με νόμους που υιοθετούν την εξαίρεση αντί του κανόνα, ώστε να συμπεράνει κανείς ότι ολόκληρο το «συνταγματικό τόξο» κινείται συχνά εκτός συντάγματος ή ακροβατεί πάνω στα εντελώς ρευστά όριά του.

Το ίδιο λίγο πολύ ισχύει για τη δημοκρατία, που παρακολουθεί με βραδύτητα τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές αλλαγές. Στη μνημονιακή Ελλάδα έχουν επιβληθεί συνταγματικά αδιανόητοι περιορισμοί στο δικαίωμα της ιδιοκτησίας εν ονόματι του χρέους, αλλά την ίδια στιγμή όποιος τολμά να ψελλίσει προτάσεις για τον αναγκαίο έλεγχο της μεγάλης ιδιοκτησίας σε στρατηγικούς κλάδους της οικονομίας πέφτει στο τείχος της «συνταγματικής νομιμότητας», που αναστηλώνεται αλά καρτ.

Επομένως, για να μη χαθεί σ’ ένα πέλαγος υποκρισίας η περί πολιτικών «τόξων» φλυαρία (υπάρχουν και «τόξα» ευρωπαϊκά ή αντιευρωπαϊκά, αριστερά, δεξιά, κεντροαριστερά, κεντροδεξιά, οικολογικά, μπορούμε να επινοήσουμε όσα «τόξα» βάζει ο νους), ας περιοριστούμε σ’ αυτό που μας αφορά εδώ και τώρα. Υπάρχει ή μπορεί να υπάρξει αντιφασιστικό, αντιναζιστικό τόξο; Προφανώς ναι, αν θυμηθούμε ότι κατά τον Β΄ Παγκόσμιο συμμάχησαν λυσσαλέα ανταγωνιστικές πλευρές κατά του ναζισμού, παρ’ ότι η μία πέρασε μια μακρά περίοδο έρωτα μαζί του (βλέπε παραπλεύρως απόσπασμα). Αλλά πριν σπεύσει ο καθένας να πάρει θέση εντός του «τόξου», ας καθαρίσει τα του οίκου του. Ας αυτοελεγχθεί, ας κλείσει τους ιστορικούς του λογαριασμούς με τον φασισμό, ας αποκόψει τους διαύλους επικοινωνίας με τους θυλάκους του, ας εξουδετερώσει τις εκλεκτικές συγγένειες, ας αποδοκιμάσει τις όμορες ιδέες, ας αποκοπεί από τις κοινές πηγές χρηματοδότησης, ας πνίξει τον φασίστα (και τους φασίστες) που ’χει μέσα του. Ύστερα, ας πάρει το τόξο, τη φαρέτρα και τα βέλη του…

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Το ρωμαϊκό πνεύμα που εκπροσωπεί ο Μουσολίνι, ο μεγαλύτερος εν ζωή νομοθέτης, έδειξε σε πολλά έθνη πώς μπορεί κανείς να αντισταθεί στην επέλαση του σοσιαλισμού και υπέδειξε τον δρόμο που μπορεί να ακολουθήσει ένα έθνος όταν καθοδηγείται με θάρρος. Με το φασιστικό καθεστώς ο Μουσολίνι ίδρυσε ένα κέντρο καθοδήγησης, από το οποίο όσες χώρες δεσμεύτηκαν για μάχη σώμα με σώμα με τον σοσιαλισμό δεν πρέπει να διστάσουν να οδηγηθούν.

Ουίνστον Τσόρτσιλ, «Ομιλία στην Αντισοσιαλιστική Βρετανική Ένωση, 18.2.1933»

Θα σε θυμάμαι από την μυρωδιά σου (αναδημοσίευση)

της Αννίτας Λουδάρου
http://ann-lou.blogspot.gr

Κάποιες ώρες όταν αραιώνουν τ' αυτοκίνητα και η κίνηση στο δρόμο βγαίνω καμιά βόλτα στην πόλη. Ίσως ψάχνω κανένα σημάδι που έχει αφήσει εκεί το αύριο. Η μυρωδιά της πόλης αψιά και διαπεραστική. Είναι η μυρωδιά των ούρων που έχει ποτίσει τα πλακάκαι και τα μάρμαρα. Αυτή μυρωδιά με κυκλώνει, με καταδιώκει. Που και που γαβγίζει κανένα σκυλί και γώ προχωρώ σε περιοχές λιγότερο πειραγμένες. Την μυρωδιά όμως δεν την ξεχνώ. Κολλάει πάνω μου για να μου θυμίζει που ζω, σε ποια τροχιά κυλάνε η χώρα, η πόλη, οι άνθρωποι, εγώ.

Κανένα σημάδι δεν μου αφήνεις αύριο εκεί έξω. Είναι στιγμές που νομίζεις πως όλα θα συνεχίζονται έτσι συνεχώς. Η εμποτισμένη μυρωδιά δεν σβήνει, εσύ όμως μπορεί να σβήσεις σε μια στιγμή. Σε μια στιγμή που είσαι όρθιος, που περπατάς σε κάποο βρώμικο πεζοδρόμιο ή σε μια στιγμή που κλείνεις τον υπολογιστή σου και ένα μήνυμα σε ειδοποιεί πως δεν θα σε χρειαστούν άλλο. Να περάσεις λέει από το λογιστήριο για τα 15 χρόνια που δούλεψες καθαρά και τίμια.

Μάθαμε να στεκόμαστε. Αυτό κάνουμε.μπροστά σε γραφεία, σε ταμεία, σε ουρές, σε σκονισμένες βιτρίνες. Και όταν δεν στεκόμαστε, βουλιάζουμε. Λίγο προχωράμε, σημειωτόν. Βαρύναν τα πόδια, δεν μπορούν να μας σηκώσουν. Όσο έχει ο άνθρωπος όνειρα να σηκώσει είναι ανάλαφρος. Οι προσδοκίες σε τρέχουν παρακάτω.

Κάπου κάπου η μυρωδιά βαραίνει. Υπάρχουν δρόμοι που μεσουρανούν η αρρώστια και ο θάνατος. Άνθρωποι κυνηγάνε άλλους ανθρώπους. Δεν συναντάς πια εύκολα πρεζάκια. Τεχνητή εκκένωση, όχι κανένα σημάδι σου, αύριο. Δεν ξέρω που τα μαζέψανε τα πρεζάκια, αλλά η αρρώστια τώρα είναι πιο βαριά. Μυρίζει κόλαση. Η μυρωδιά των ούρων μεταλλάσεται, παίρνει άλλο νόημα, άλλο απ'αυτό της παρακμής. Εδώ τα ούρα σχεδόν δεν ενοχλούν. Το φαντάζεσαι ; Πως θα συνήθιζες μια μέρα την μυρωδιά γιατί θα έβλεπες τα χειρότερα ; Κάποιοι περνούν με καρότσι μπροστά από τους κάδους. Έχουν γάτζο, γάντια και μαγνήτη. Η μυρωδιά των ούρων μπλέκεται με τα σκουπίδια.

Είναι και στιγμές που η μυρωδιά εξαφανίζεται για λίγο. Είναι σαν να γυρνάς στον πάνω κόσμο τότε. Παρηγοριέμαι με την μυρωδιά μιας νερατζιάς στο δρόμο. Υπάρχουν λέει πολλά σχέδια. Εκθέσεις σε άδειους χώρους, εικαστικά ιβεντ, αναρχόμενες ομάδες.

Η μυρωδιά ξαναέρχεται και με γειώνει. Με βάζει ξανά στο παρόν. Αυτό το δύσοσμο παρόν της εγκακτάλειψης και της παρακμής. Περισσότερο σου μιλώ αύριο για να σου πως πως είναι νύχτα εδώ. Μόνο το χώμα που πατάμε δεν είναι δανεικό και αυτό προς το παρόν. Όχι μονάχα το χώμα, και τα μέσα μας επίσης δεν είναι δανεικά. Τα πρωτοβρόχια κάτι θα ξεπλύνουν. Μήπως και σταματήσουν να μας ποτίζουν το μίσος και η λύσσα για 'ο,τι δεν μας μοιάζει και κρατηθούμε άνθρωποι. Μήπως και καταφέρουμε και δεν στραγγίξουμε τελείως.

Θα σε θυμάμαι εποχή από την μυρωδιά της πόλης μου. Αυτή που περισότερο από το να ενοχλεί, να κρύβει, να μυρίζει, κάνει κάτι άλλο. Σημαίνει.

Φωτογραφία Νίκος Τεντόμας

http://flout.gr/postphotos/

2ο Εναλλακτικό Φεστιβάλ Αλληλέγγυας και Συνεργατικής Οικονομίας

11/12/13 Οκτωβρίου 2013 στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Ελληνικού

Ενώ γύρω μας γκρεμίζονται τα θεμέλια του παρελθόντος, εμείς ποτίζουμε τα λουλούδια που φυτρώνουν στα συντρίμμια.

Στην Ελλάδα της κοινωνικής, οικονομικής και περιβαλλοντικής κρίσης όπου έχουν εκμηδενιστεί οι κοινωνικές δομές και απειλούνται τα συλλογικά αγαθά, η ανεργία και η οικονομική δυσχέρεια αποτελούν την πραγματικότητα για πολλούς από εμάς. Οι βασικοί υπεύθυνοι σφυρίζουν αδιάφορα και η σάπια υπόσχεση της μαγικής ανάπτυξης κρατάει καλά ακόμα. Δεν προτιμούμε όμως όλοι να καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια και να περιοριζόμαστε στους αφορισμούς. Αντίθετα ολοένα και περισσότεροι συμμετέχουμε ενεργά σε ομάδες και δίκτυα αλληλέγγυας, ανταλλακτικής ή συνεργατικής οικονομίας, δίνοντας πνοή σε έναν κόσμο απαλλαγμένο από τον αυτοσκοπό της συσσώρευσης χρήματος.

Τα εγχειρήματα αυτά, που αναπτύσσονται σε όλη τη χώρα, αποτελούν όχι μόνο μια δυνατή βοήθεια για την καθημερινή διαβίωση μας αλλά και το όχημα για τη μετάβαση σε μια κοινωνία που έχει απορρίψει το καπιταλιστικό αξιακό σύστημα.

Οι ομάδες που συνδιοργανώνουμε και συμμετέχουμε στο Φεστιβάλ Αλληλέγγυας και Συνεργατικής Οικονομίας δεν περιμένουμε να εξαργυρώσουμε με ψήφους, μελλοντικές απολαβές ή κοινωνική αναγνώριση τη δράση μας, όπως διάφορες φιλανθρωπικές ή μισάνθρωπες οργανώσεις που διατυμπανίζουν τη δήθεν κοινωνική δράση τους. Βαθιά επιδίωξη μας είναι η δημιουργία κοινωνικών, και άρα και οικονομικών, δομών με γνώμονα τον άνθρωπο και όχι το κέρδος. Όχι μόνο δεν προσδοκούμε την προ-μνημονίου εποχή αλλά αντίθετα έχουμε το βλέμμα στραμμένο στην ενίσχυση της αυτοοργάνωσης, της αυτάρκειας και της πραγματικής ευημερίας ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα των οικονομικών δεικτών.

Το πρώτο Φεστιβάλ Αλληλέγγυας και Συνεργατικής Οικονομίας που πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 2012 με ευρεία συμμετοχή, μας άφησε χαμόγελα, πολλή τροφή για σκέψη και όρεξη για περισσότερη δράση. Σήμερα ετοιμαζόμαστε για τη συνέχεια της προσπάθειας αυτής με στόχο τη δικτύωση και την ανταλλαγή εμπειριών και προβληματισμών μεταξύ των ομάδων αλλά και την ενημέρωση των πολιτών για έναν κόσμο διαφορετικό, για έναν κόσμο, που δεν είναι απλά εφικτός και αναγκαίος, αλλά και υπαρκτός.

Το πρόγραμμα του 2ου Φεστιβάλ Αλληλέγγυας και Συνεργατικής Οικονομίας περιλαμβάνει συζητήσεις, εργαστήρια, συναυλίες και εκθέσεις, ενώ φέτος θα συμμετέχουν και οικοπαραγωγοί.

Για πληροφορίες δείτε την ιστοσελίδα μας www.festival4sce.org ή στο 6932377700

Οι διοργανώτριες ομάδες:

Αγροναύτες, Art Bank, Βιοζώ, Βλαστός, Εφημερίδα Δράση, Ηλέσιον, Ηλιόσποροι, Λαϊκό Πανεπιστήμιο Κοινωνικής Αλληλέγγυας Οικονομίας, ΠΡΩ.Σ.Κ.ΑΛ.Ο., Συνεργατικό Καφενείο Ακαδημίας Πλάτωνος, Συν Άλλοις, Τράπεζα Χρόνου Αθήνας-Πλατείας Συντάγματος, Φαρμακείο Αλληλεγγύης

στα Πατήσια

Γιορτή οικονομικής ενίσχυσης του 2ου Εναλλακτικού Φεστιβάλ Αλληλέγγυας & Συνεργατικής Οικονομίας θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 28/9, στις 19:00, στην Ακαδημία Πλάτωνος (απέναντι από το Συνεργατικό Καφενείο, Μοναστηρίου 140).

Succes story: Keep Walking

Nέα τρύπα στα έσοδα, κανείς δεν πληρώνει πια...

Αύξηση κατά 588 εκατ ευρώ σημείωσαν τα νέα ληξιπρόθεσμα χρέη των ιδιωτών προς το Δημόσιο τον Αύγουστο και ανήλθαν σε 5,379 δισ. ευρώ έναντι 4,791 δισ. ευρώ τον Ιούλιο. Αυτό προκύπτει από τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων που δόθηκαν σήμερα στη δημοσιότητα.

Το σύνολο των παλαιών ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το Δημόσιο - δηλαδή οι οφειλές που ήταν ληξιπρόθεσμες ως τις 31 Δεκεμβρίου 2012 - ανήλθε τον Αύγουστο στα 53,590 δισ. ευρώ σημειώνοντας πτώση σε σχέση με τον Ιούλιο που ήταν 53,712 δισ. ευρώ. Με απλά λόγια όλη η καμπάνια εκφοβισμού προς τους παλαιούς οφειλέτες, όλες οι ρυθμίσεις, όλα τα χαϊδέματα προς τους έχοντες και όλες οι κατασχέσεις απέφεραν το "ιλιγγιώδες" ποσό των 122 εκ. ευρώ !!!

Εικόνες-γροθιά στο στομάχι από τις εξώσεις στη Μαδρίτη

Εικόνες-γροθιά στο στομάχι, δραματική αποτύπωση της απόγνωσης και της απελπισίας που κουβαλά η οικονομική κρίση που σαρώνει την Ισπανία. Η 45χρονη Μαρία Ισαμπέλ Ροντρίγκες Ρομέρο ξεσπά σε λυγμούς κατά τη διάρκεια της αναγκαστικής έξωσης από την κατοικία της. 

Στην εξαμελή της οικογένεια όλοι είναι άνεργοι, έχει μία κόρη οκτώ ετών και η μητέρα της πάσχει από διπολική διαταραχή.

Διέμεναν όλοι μαζί επί 24 χρόνια σε διαμέρισμα της εταιρείας State City Hall Housing Company (EMVS). Κατέβαλαν οφειλή προς την εταιρεία ύψους 1.200 ευρώ, ωστόσο η EMVS τους ενημέρωσε πως παρ' όλα αυτά θα πρέπει να μετακομίσουν.

12 φωτογραφίεςΗ εντολή έξωσης εκτελέστηκε την Τετάρτη από την αστυνομία παρά την αντίσταση δεκάδων μελών της Πλατφόρμας Θυμάτων Υποθήκης (PAH).

Στην πόρτα μπήκε λουκέτο, οι ίδιοι και όλα τα υπάρχοντά τους βρίσκονται στο δρόμο...

ΕΡΤ, από την παραίτηση στη λήθη ; (αναδημοσίευση)

από φιλικό blog

Από σήμερα συζητείται στην Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας η αίτηση της ΠΟΣΠΕΡΤ με την οποία ζητεί να ανασταλεί η από 11.6.2013 απόφαση του υπουργού Οικονομικών Γ. Στουρνάρα και του υφυπουργού Σ. Κεδίκογλου για το κλείσιμο της ΕΡΤ.

Παρά το γεγονός ότι υπήρξε ανοικτό κάλεσμα από την ΠΟΣΠΕΡΤ για συμπαράσταση, εν τούτοις ελάχιστοι ήσαν σήμερα στην Πανεπιστημίου και από αυτούς η συντριπτική πλειοψηφία ήσαν υπάλληλοι της ΕΡΤ (και εξ' αυτών η συντριπτική μειοψηφία).

Ερημιά...

Λήθη, παραίτηση ή αδιαφορία ;

Και αναρωτιέται κανείς. Που είναι οι εξ' επαγγέλματος "αντιφασίστες", "αντιρατσιστές" και λοιπές "επαναστατικές-ριζοσπαστικές" δυνάμεις που σε κάθε "κατάλλη-λέγγυα" στιγμή θα ήσαν στον δρόμο αλλά όλες τις άλλες αναπαύονται μ' ένα μπουκάλι μπύρας στα χέρια από τον επανασταστικό τους κάματο;

Πού ήταν όλα αυτά τα μικρομάγαζα κάθε συνιστώσας και κάθε γκρουπούσκουλου που ανοίξανε στο προαύλιο της ΕΡΤ τον Ιούνιο μόνο και μόνο για να πουλήσουν την πραμάτια τους και κλείσανε αφού είδαν ότι η "πελατεία" μειώθηκε σε βαθμό ασύμφορο για τη λειτουργία τους;

Και αν τότε  η δικαιολογία ήταν "η Αγ. Παρασκευή πέφτει μακρυά" σήμερα τί πρόφαση θα βρούν οι ροβεσπιέροι της επανάστασης; Ότι ο κόσμος δούλευε; Πού αλήθεια; Στα κομματικά τους γραφεία και τις γιάφκες τους; Ή ήταν απασχολημένος με τα φεστιβαλικά ταρατατζούμ ;

Και ποιό αλήθεια "αριστερό" ή "αντιμνημονιακό" blog ή ιστοσελίδα αναφέρθηκε στο κάλεσμα της ΠΡΟΣΠΕΡΤ; Μάλλον κανένα (εκτός αν κάποιο μου διέφυγε και από το οποίο ζητώ συγγνώμη). Βέβαια να αναφέρουμε εδώ την "ευθύνη" της ΠΡΟΣΠΕΡΤ για την καθυστερημένη ενημέρωση και κάλεσμα (Friday, 27 September 2013 00:27). Τώρα το ότι η ημερομηνία επιδίκασης  ήταν γνωστή εδώ και 3 μήνες, ελάχιστη σημασία έχει. Τα πάντα αξιολογούνται με βάση τα οργανωτικά μας καθήκοντα. Και η Αλληλεγγύη. Ειδικά αν η τελευταία δεν παραπέμπει ευθέως σε αντιραστιστικό προσανατολισμό.

Ας το πάρουμε όλοι απόφαση. Εϊμαστε λίγοι και ζούμε ανάμεσά τους. Ανάμεσα σε όλους αυτούς αλλά και τους άλλους...

και ο νοών νοείτω...

Επανάσταση ολέ, ολέ !

Όχι στη φίμωση της ΕΡΤ. Κάλεσμα της ΠΟΣΠΕΡΤ σε συμπαράσταση έξω από το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Συζητείται σήμερα (27 Σεπτέμβρη) στις 9 το πρωί  στην Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας η αίτηση της ΠΟΣΠΕΡΤ με την οποία ζητεί να ανασταλεί η από 11.6.2013 απόφαση του υπουργού Οικονομικών Γ. Στουρνάρα και του υφυπουργού στον Πρωθυπουργό Σ. Κεδίκογλου για το κλείσιμο της ΕΡΤ.

Πρόεδρος της Ολομέλειας του ΣΤΕ είναι ο Σωτήρης Ρίζος και εισηγητής έχει οριστεί ο σύμβουλος Επικρατείας Κ. Κουσούλης.

Η ΠΟΣΠΕΡΤ καλεί κάθε πολίτη που αντιστέκεται στη φίμωση της ΕΡΤ να συμπαρασταθεί, κατεβαίνοντας στην Πανεπιστημίου στις 9 το πρωί, όπου και συνεδριάζει το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Νάμαστε όλοι εκεί.

Κατάσχεση σπιτιού άνεργης για χρέος 751 ευρώ!

πηγή: http://denplirono.wordpress.com/

Άνεργη κινδυνεύει να χάσει τοσπίτι της από το Δήμο Αθήνας για χρέος 751,35 ευρώ! Οσο κι αν ακούγεται απίστευτο, η διοίκηση του Δήμου, εφαρμόζοντας το «γράμμα του νόμου», χωρίς καμία ντροπή, προχώρησε σε έκθεση αναγκαστικής κατάσχεσης, για το προαναφερόμενο χρέος που αφορά έργο αποχέτευσης στέλνοντας για ακόμα μία φορά μήνυμα ότι όποιος χρωστάει ακόμα και… ένα ευρώ θα πληρώσει, όποιο δράμα κι αν βιώνει.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, κατά πληροφορίες, η – άνεργη πλέον – ιδιοκτήτρια είχε προχωρήσει σε ρύθμιση με το Δήμο ώστε να καταβάλλει το ποσό με δόσεις. Κατέβαλε κάποιες, αλλά λόγω οικονομικών δυσκολιών δεν μπόρεσε να πληρώσει τις υπόλοιπες, οπότε η διοίκηση του Δήμου ανέθεσε σε δικαστικό επιμελητή να συντάξει έκθεση αναγκαστικής κατάσχεσης ακίνητης περιουσίας.

Σύμφωνα με την έκθεση, η αξία του ακινήτου (βρίσκεται στο λόφο Σκουζέ) που κινδυνεύει να βγει στο «σφυρί» εκτιμήθηκε σε 200.000 ευρώ, ενώ η τιμή πρώτης προσφοράς σε περίπτωση πλειστηριασμού σε 160.000 ευρώ.

Η εξωφρενική και ανάλγητη απόφαση προστίθεται σε μια καθημερινή πλέον πρακτική που ακολουθείται από μια σειρά δημοτικές αρχές απέναντι σε ανθρώπους που βρίσκονται σε αδυναμία να πληρώσουν είτε μικρές είτε μεγάλες οφειλές, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να χάσουν ό,τι έχουν και δεν έχουν.

Για παράδειγμα, πάλι η δημοτική αρχή Αθήνας το Μάρτη απειλούσε με κατασχέσεις και αναγκαστικούς πλειστηριασμούς ακινήτων στη συμβολή των οδών Κύπρου και Πατησίων, επειδή οι ιδιοκτήτες τους δεν είχαν συμβάλλει, βάσει των προβλεπόμενων σε σχετικό νόμο, χρηματικά στο ποσό της απαλλοτρίωσης εκεί οικοπέδου. Τουλάχιστον σε εκείνη την περίπτωση ιδιοκτήτης κινδύνευε να χάσει το σπίτι του για χρέος 7.195 ευρώ…

Σε κάθε περίπτωση, είναι αδιανόητο ότι σε τέτοιους καιρούς γενικευμένης ανέχειας για τα πλατιά λαϊκά στρώματα, η δημοτική αρχή, υλοποιώντας το καθαρά εισπρακτικό και φορομπηχτικό θεσμικό πλαίσιο των κυβερνήσεων, στην ίδια αντιλαϊκή ρότα χαρατσώματος των δημοτών, να κινεί διαδικασίες για κατασχέσεις και πλειστηριασμούς, ενώ οι λαϊκές οικογένειες δυσκολεύονται να πληρώσουν ακόμα και για τα βασικά.

Για να αντιληφθεί ο λαός το μέγεθος του εμπαιγμού, πρέπει να αναφέρουμε ότι ο δήμαρχος Αθήνας Γ. Καμίνης πρόσφατα συμμετείχε στην περιβόητη πρωτοβουλία 5 δημάρχων της χώρας με στόχο, όπως διακηρύσσουν, να υπάρξουν παρεμβάσεις στην κατεύθυνση της «κοινωνικής πολιτικής» και της «βελτίωσης της ποιότητας των υπηρεσιών προς τον πολίτη». Κοροϊδεύουν τον κόσμο…

Θυμίζουμε τέλος ότι τους τελευταίους μήνες έχουν αυξηθεί οι διαδικασίες κατάσχεσης σπιτιών ανέργων, όπως η περίπτωση του άνεργου μεταλλεργάτη στο Πέραμα για χρέη στην εφορία, καθώς εκείνη άλλου άνεργου στον Πειραιά για χρέη στην ΕΥΔΑΠ. Μετά από δυναμική παρέμβαση του Συνδικάτου Μετάλλου οι κατασχέσεις δεν προχώρησαν.

Ας λέμε το όνομά του (αναδημοσίευση)

από http://ixnilasies.blogspot.gr/

Απόστολος Λυκεσάς

Ας λέμε το όνομά του.

Παύλος Φύσσας.

Αμήχανες τηλεοπτικές κεφαλές πετροβολούν τώρα με ασυνάρτητες λέξεις αποχαυνωμένους αστούς και τους υπαγορεύουν ότι πρέπει να ξυπνήσουν από τον Όμορφο Μεγάλο Ζαχαρωτό Ύπνο στον οποίο τους είχαν εκπαιδεύσει. Το μασκαρεμένο Τέρας που συνόδευε γριούλες στην τράπεζα, το Λυσσασμένο Σκυλί που τα βράδια, έστηνε φονικό καρτέρι σε σκουρόχρωμους, αυτό το τόσο Βολικό Τέρας που χάριν διασκέδασης έριχνε κανένα χαστουκάκι, να που έσπασε την αλυσίδα του φανερώνοντας, πίσω απ’ τον μπερντέ της «δημοκρατίας» τα αφεντικά του και αφαιρώντας το άλλοθι από τους μικροαστούς.

Ας λέμε το όνομά του.

Παύλος Φύσσας.

Εργάτης, μουσικός και ποιητής του δρόμου.

Ιδιότητες τις οποίες οι δίαυλοι της αντικειμενικής ενημέρωσης προσπάθησαν, δεκαετίες τώρα να μας πείσουν ότι είναι ασύμβατες η μία με την άλλη.

Ως εργάτης θα έπρεπε να είναι απαίδευτο ανδρείκελο, αποκτηνωμένος από κούραση και κατανάλωση μαζικής χυδαιότητας. Θα έπρεπε να μισεί τους πάντες και δηλητηριάζεται από τα αδιέξοδά του.

Ως καλλιτέχνης θα έπρεπε: να έχει αλλάξει γειτονιά, να βγάζει τους δίσκους του, να κάνει όπως κάθε «καλό παιδί» τις δημόσιες σχέσεις του, να κονομάει όπως μπορεί για να αυγαταίνει τους λογαριασμούς του, να αλλάζει γυναίκα κάθε εξάμηνο, να δίνει συνεντεύξεις στις οποίες δεν έχει τίποτα να πει, να χασκογελάει σαν ηλίθιος και να είναι συγκρατημένα προπετής καθότι το «υφάκι» διδάσκεται ως τρόπος ζωής. Να μιμείται την τάση της πιάτσας- με το αποκρουστικό τσιφτετέλι της ξανθιάς πάνω στα τραπέζια- παρά να φτύνει την αηδία του στην υποκρισία με έμμετρη επανάσταση και μελωδικό έρωτα.

Και πάνω απ’ όλα θα έπρεπε να έχει ξεχάσει την καταγωγή του και να δίνει συμβουλές για το πώς μπορεί κανείς να γίνει υποταγμένος και ποταπός, δηλαδή «επιτυχημένος». 

Ας λέμε το όνομά του.

Παύλος Φύσσας.

Εργάτης και καλλιτέχνης.

Ιδιότητες οι οποίες όταν συνυπάρχουν δημιουργούν αρρυθμίες στην Θεριζοαλωνιστική Μηχανή του υφέρποντος φασισμού.

Παύλος Φύσσας.

Τον δολοφόνησαν ναζιστές.

Μέρα με ήλιο θα φύγετε καθάρματα (αναδημοσίευση)

από https://barikat.gr/

της Δάφνης Σφέτσα

Ο Παύλος δολοφονήθηκε. Αντί για σιγή, επιτρέψτε μου για ένα λεπτό να κλάψω, ένα λεπτό να φοβηθώ. Μονάχα ένα λεπτό. Πού φτάσαμε και πού οδεύουμε κύριοι; Ένα λεπτό, μια αιωνιότητα, ένας αιώνας αγώνων, κόκκινων κατακτήσεων, κόκκινων από το αίμα των νεκρών, “ναι σε όλα” και ένας αιώνας σβήνεται από το χάρτη. Ενός λεπτού σιγή για τον αιώνα που πέθανε, για τον αιώνα που πια δεν ζει.

Μέρα με τη μέρα νικάνε οι κακοί. Κι απέναντί τους ένα διαιρεμένο εμείς να ξεσκίζει τις σάρκες του. Οι φτωχοί τους πιο φτωχούς, οι πιο φτωχοί τους περισσότερο, πάτος στη φτώχεια δεν υπάρχει, ούτε στην εξαθλίωση. “Ως πού θα φτάσει αυτή η ιστορία;” το ερώτημα γυρίζει από στόμα σε στόμα μα αυτή η ιστορία προορισμό δεν έχει, το ταξίδι είναι που μετράει και το ταξίδι αυτό δεν έχει τέλος. Θα συνεχίζει όσο οι επιβάτες παρακαλάνε τα στοιχειά της φύσης για να βρουν απάνεμο λιμάνι. Όσο τις σάρκες μας ξεσκίζουμε, προσδοκώντας ανάσταση νεκρών και ζωή αιώνια αμήν. Μα αυτή η ζωή μας έλαχε κι αν δεν την κερδίσουμε μόνο από πόνο θα καταλάβουμε.

2

Ουαί υποκριτές. “Να τεθεί εκτός νόμου”. Ποιου νόμου; Μήπως καλύτερα να τεθεί εκτός πράξης νομοθετικού περιεχομένου; Σε ένα άρθρο φέρτε το κι αυτό αλήτες φαρισαίοι. Τάχα δεν υπάρχουν οι νόμοι που απαγορεύουν να δέρνεις, να ληστεύεις, να πουλάς προστασία, να πουλάς ναρκωτικά, να μαχαιρώνεις, να σκοτώνεις, να συστήνεις εγκληματική οργάνωση που τα κάνει όλα και συμφέρει -εσάς συμφέρει, το κράτος έκτακτης ανάγκης σας, τα σάπια οράματά σας... Ειρωνία ο νόμος δεν γουστάρει ανθρωποκτονία και μέχρι στιγμής ακόμη ανθρώπους θεωρεί και τους μη Έλληνες. Μην πω: ανθρώπους θεωρεί ακόμη μέχρι τώρα τους φτωχούς. Μα ποιος θα τον εφαρμόσει; Ποιος θα βρεθεί να τους δικάσει;

Γελοία υποκείμενα. Τόσες μαρτυρίες, τόσα βίντεο και φωτογραφίες, τόσα περιστατικά που κολαούζο δεν θέλουν για τη συνεργασία αστυνομίας και χρυσής αβγής, ένοπλο τμήμα της έχουν καταντήσει τα πρωτοπαλίκαρά σας με τα μηχανάκια, με τη δική σας ανοχή, με τις δικές σας ευλογίες. Οι γιατροί τώρα ακούστηκαν, έστω μια φωνούλα, τόσα χρόνια όμως φωνάζουν για τις επιθέσεις, την “προπόνηση” για την δολοφονία του Παύλου στα σκουρόχρωμα κορμιά των ξένων. Ξένιος Δίας η απάντησή σας και τώρα έρχεστε να μιλήσετε για νόμο.

Για ποιο συνταγματικό τόξο μιλάτε ρε; Του Συντάγματος που σαν όρνια βάλατε κάτω και ξεσκίσατε; Επιστρατεύσατε ακόμη και τα δέντρα που αναζητούσαν λίγο ουρανό και τώρα τάχα παραδίνετε μαθήματα δημοκρατίας; Για ποια δημοκρατία τολμάτε και μιλάτε; Τη Δημοκρατία που ο πρωθυπουργός λογαριασμό δεν δίνει παρά μονάχα στους φίλους, Έλληνες και ξένους (ναι εδώ δεν έχει ρατσισμό και ελληνική ανωτερότητα), εφοπλιστές, κατασκευαστές, πετρελαιάδες, καναλάρχες, ομαδάρχες. Για ποια Δημοκρατία; Των κρατικών απαγωγών σε βάρος πολιτών μέσα στο μαύρο της νύχτας στην Χαλκιδική για ένα κομμάτι χρυσό στα χέρια κατασκευαστών, καναλαρχών, του άρχοντα των διοδίων; Για ποια Δημοκρατία τολμάτε να μιλάτε; Τη Δημοκρατία που κλείνει πανεπιστήμια και νοσοκομεία, ορχήστρες, ραδιόφωνα και σχολεία και στη θέση τους ανοίγει στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους δικούς μας μαύρους, στις δικές μας φυτείες, στο δικό μας Νότο με τους δικούς μας λευκούς κουκουλοφόρους; Τη Δημοκρατία της διαπόμπευσης οροθετικών γυναικών; Τη Δημοκρατία της αυτοκτονίας, της ανεργίας, της μετανάστευσης, τη Δημοκρατία της μαζικής απόγνωσης, των συσσιτίων μόνο για τους εξαθλιωμένους έλληνες που εσείς εξαθλιώσατε και για φταίχτη δείξατε αυτόν που στην τσέπη έχει ακόμα πιο λίγα;

Ο μόνος νόμος που γνωρίζετε είναι της ζούγκλας και σεις δεν είστε παρά λαθροκυνηγοί, σκοτώνετε ψυχές και τις κορνιζάρετε να στολίζουν τα γραφεία σας. Τώρα λέτε θα θέσετε εκτός νόμου τις καραμπίνες σας και περιμένετε από μας πιστοποιητικό φρονημάτων. Να καούμε στην κόλαση καλύτερα χίλιες φορές.

3

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη βία από τη βία της φτώχειας. Κι αυτήν την έχει εργολαβία το κράτος, συμφωνώ κυρ φαήλε, μάνα και πατέρας της βίας είστε, της πιο σκληρής και αδυσώπητης, της βίας στα κορμιά μας, στις ψυχές μας, στο δρόμο που δέρνετε ανάπηρους που διαμαρτύρονται γιατί στον καιάδα τους πετάτε ως σπαρτιατολάγνοι που στε, στο σπίτι που δεν έχει το ρεύμα να πληρώσει και το κόβετε, στο παιδί που αφήνετε στο πεζοδρόμιο να τρυπιέται γιατί το σχολείο του έκλεισε τις πόρτες, στη γειτονιά που ένα στέκι έχει να αντιστέκεται στο φασισμό και το κλειδαμπαρώνετε, το κάνετε σημαία στη μάχη για την επιβολή της νομιμότητας αποδεικνύοντας ακριβώς τι εννοείτε: για σας νομιμότητα είναι ο Καιάδας όπως ανά τους αιώνες ντύνεται, βία είναι ο Σπάρτακος, όπως ανά τους αιώνες αντιστέκεται.

Πέφτετε από τα σύννεφα τάχα μου για τους επιγόνους των Ναζί, δικοί σας βουλευτές όμως δεν ψήφιζαν για άρση ασυλίας του κατσαρίδα κι εκεί δεν είδα την πυγμή του ηγέτη. Διαγράφετε με μια κίνηση του χεριού όποιον δεν υπακούει στις εντολές των “δανειστών”, στις εντολές ελλήνων και ξένων με φράγκα αλλά όσοι κλείνουν το μάτι στους επιγόνους, το “αδερφό σας κόμμα” που έλεγε ο εγκληματίας των βορείων, υπεύθυνος του κόμματός σας, με το οποίο συνεργασία αποζητά ο στρατηγός άνεμος, γι αυτούς δεν έχει αρχηγικές μαγκιές του μονόφθαλμου. Τη δουλειά τους (σας) κάνουν κι αυτοί, γεμίσαμε λαγούς με πετραχήλια. Σας προβληματίζουν οι Ναζί μόνο για τα ποσοστά που σας παίρνουν, ψηφοθηρία στα σανατόρια, ψάχνετε ψηφαλάκια μέσα σε φούρνους, ανάμεσα από σαπούνια.

Το σάπιο φρούτο δεν ωριμάζει, πιστέψτε το πια που να με πάρει ο διάολος.

4

Αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς, λένε μα δεν απαντούν: αν όλοι οι δρόμοι πάνε στην κόλαση, εσύ πού να κοιτάς; Μεγαλοστομίες, ταρατατζούμ και φληναφήματα. Ας είμαστε ρεαλιστές. Έτσι είναι η κατάσταση, τα πράγματα δεν αλλάζουν.

Περπάτα στα σκοτεινά σοκάκια του ρεαλισμού. Και οι μαύροι ακόμη στις φυτείες μαστιγώνονται, στα παζάρια εξαγοράζονται, στις στάσεις των λεωφορείων απαγορεύεται να καθίσουν -ελπίζω να έχουν εισιτήριο. Μάταιο να σηκώσουν κεφάλι, τα πράγματα δεν αλλάζουν.

Και οι γυναίκες απ το σπίτι απαγορεύεται να βγουν, απαγορεύεται να μιλήσουν, να ντυθούν, να ψηφίσουν, να εκλεγούν, να ανασάνουν. Μάταιο να σηκώσουν κεφάλι, τα πράγματα δεν αλλάζουν.

Και στις εξορίες ακόμη πέτρες κουβαλάνε, οι λεπροί στέλνουν φιλιά από τη Σπιναλόγκα, τα βιβλία παραδίνονται στις φλόγες, η εφημερίδα κρύβεται πίσω από το μανίκι, το παιδί πεθαίνει μετά από 48 ώρες δουλείας.

Περπάτα στα σκοτεινά σοκάκια της πρόσφατης ιστορίας του ανθρώπου. Πριν δώσει το αίμα του για ένα οχτάωρο, μία αργία, για μια ισότητα, για μια ελευθερία, το κεφάλι του σήκωσε και είδε: όλοι οι δρόμοι στην κόλαση οδηγούν. Η πυξίδα δείχνει μονάχα την πυρά, έτσι ήταν πάντα, ας είμαστε ρεαλιστές.

Μια ηλιαχτίδα τρύπωσε και ο Παύλος ανά τους αιώνες δεν έδωσε το αίμα του για το τίποτα.

Φονιάδες των λαών, Νοικοκυραίοι (αναδημοσίευση)

από http://strangejournal.wordpress.com 

Νέος άνθρωπος έχασε την ζωή του στο Κερατσίνι. Το αίμα του χύθηκε από μαχαίρι χρυσαυγίτη φονιά. Το μαχαίρι οπλίστηκε από ηθικούς αυτουργούς. Δεν είναι μόνο οι ναζιστές εγκληματίες, ούτε τ’ αφεντικά τους, η μαφία που λυμαίνεται για χρόνια τον τόπο. Είναι και ο νοικοκυραίος. Αυτός που δεν διάλεξε πλευρά γιατί δεν τον αφορά (νομίζει ο ναζισμός) ή που επέλεξε να πάει με τα “λεβεντόπαιδα με τις μαύρες μπλούζες”.

Ο δρόμος μέχρι να έχουμε νεκρό, ήταν σύντομος αλλά φάνηκε ως αιώνας, από την στιγμή που ο νοικοκυραίος έβαλε στην βουλή τους νοσταλγούς του Χίτλερ. “Εγέρθουτου” έλεγε γορίλας στους δημοσιογράφους στην πρώτη συνέντευξη του αρχηγού τους μετά τις εκλογές. Άρεσε η στρατιωτική πειθαρχία απέναντι στους “ρουφιάνους-δημοσιογράφους”.

Ο Κασιδιάρης χαστούκιζε την Κανέλλη στον αέρα τηλεοπτικής εκπομπής και οι νοικοκυραίοι πανηγύριζαν, γιατί κι αυτή είναι μέρος του “σάπιου συστήματος”, ενώ οι πιο άρρωστοι, την κατηγορούσαν ότι τους πήγε κόντρα. Σκηνικά που θυμίζουν Ιράν εκτυλίχθηκαν στο θέατρο Χυτήριο για να μην ανέβει παράσταση, με την ναζιστική συμμορία να κάνει ότι θέλει με πρόσχημα την “προστασία της ορθοδοξίας”. Τότε ο νοικοκυραίος συντασσόταν μαζί τους, όπως και το παπαδαριό, αφού δεν έπρεπε να ανεβαίνει “βλάσφημη” παράσταση και από Αλβανό μάλιστα.

Στην κουβέντα για τον Χίτλερ που τον υμνούσαν και τον υμνούν στα έντυπά τους οι χρυσαυγίτες, ο νοικοκυραίος είχε να απαντήσει ότι “κι ο Στάλιν έκανε εγκλήματα“. Έψαχνε τον απέναντι χωρίς να τον ενδιαφέρει με ποιανού το μέρος είναι. Εξάλλου σ’ αυτή την χώρα ο αντικομμουνισμός έχει μείνει ως κατάλοιπο της χούντας. Του άρεσαν τα “συσσίτια μόνο για Έλληνες” και “αιμοδοσία μόνο για Έλληνες”, γιατί οι ξένοι “μας παίρνουν τις δουλειές” και είναι “εγκληματίες” (sic) που αξίζουν να φάνε κι ένα χέρι ξύλο (στην καλύτερη) και να γυρίσουν από εκεί που ήρθαν. Στα πογκρόμ των μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας, στους σπασμένους πάγκους μικροπωλητών και στο κυνήγι ανθρώπων, οι νοικοκυραίοι τα θεώρησαν αντίποινα.

Όταν οι σβάστικες μεταμφιέστηκαν σε μαιάνδρους και τα χέρια σηκώθηκαν ψηλά “για να χαιρετήσουν τον ήλιο”, ο νοικοκυραίος παντελώς αμόρφωτος και βλάκας καθώς είναι, επέμενε πως είναι αρχαιοελληνικά σύμβολα, που ο κακός ο Χίτλερ τα έκλεψε επειδή μας θαύμαζε κι εμείς πρέπει να είμαστε και περήφανοι, άσχετα αν συνδέθηκαν με μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Νοικοκυραίε, είσαι ο ηθικός αυτουργός του ναζιστικού τέρατος. Εσύ τους ψήφισες, εσύ τους έδωσες άλλοθι για να μιλάνε για “χέρια που είναι καθαρά κι ας χαιρετούν φασιστικά”. Εσύ θεωρείς όλους τους υπόλοιπους “ανθέλληνες”. Εσύ θες να τιμωρήσεις τα λαμόγια που βέβαια εσύ πάλι στήριζες, αλλά σου έκοψαν τις χάρες. Εσύ νοικοκυραίε τους έβλεπες να ανοίγουν πανό με το σύμβολο της χούντας και δεν σοκαρίστηκες, ίσως επειδή γούσταρες Παπαδόπουλο.

Δεν περίμενα νοικοκυραίε και τίποτα καλύτερο από σένα, αφού η αισθητική σου και η αντίληψή σου, βολτάρουν μεταξύ τζατζικιού και σανδαλιού από το Μοναστηράκι. Είσαι ικανός να στηρίξεις τα χειρότερα καθάρματα, ακόμα κι αυτούς που αρνούνται το Ολοκαύτωμα και το Άουσβιτς.

Νοικοκυραίε, το ότι δεν κράτησες κι εσύ μαχαίρι ή δεν φοράς (ακόμα) μπλουζάκι της Χρυσής Αυγής, δεν σημαίνει ότι παίρνεις άφεση αμαρτιών. Κι επίσης, βγάλε από το μυαλουδάκι σου-όσο διαθέτεις βέβαια- ότι θα συγχωρεθεί η άγνοιά σου.

“Μα, τόσοι που ψήφισαν Χρυσή Αυγή είναι ναζιστές;” ρωτάνε δήθεν αθώα οι “ουδέτεροι” και αυτοί που σφυρίζουν αδιάφορα. Μα και οι Γερμανοί που στήριξαν τον Χίτλερ δεν γεννήθηκαν ναζί, έγιναν ναζί, όταν η παράνοια ενδύθηκε την αίγλη του “έθνους” και αθωώθηκε ιδεολογικά, λόγω της μαζικής συμμετοχής. Όταν νοικοκυραίε βολεμένε, σήκωσαν το χέρι για να χαιρετήσουν φασιστικά, όταν κυνηγούσαν με τάγματα εφόδου τους πάσης φύσεως αντιφρονούντες και διαφορετικούς.

Εσύ νοικοκυραίε πιστεύεις σε δύο άκρα, επειδή στο είπε ο Πρετεντέρης, επειδή ο φασισμός και αυτοί που τον πολεμούν, γίνονται το ίδιο πράγμα, αρκεί εσύ να έχεις την ησυχία σου.

Ο νοικοκυραίος είναι ο πιο συνεπής σύμμαχος της ανελευθερίας, της αναλήθειας, της άγνοιας, της αδικίας, της ανομίας και της αλητείας. Οτιδήποτε στερητικό μπορεί να μπει μπροστά ως χαρακτηριστικό για να περιγράψει τον νοικοκυραίο. Εκφράζει εκείνη την δουλική πλευρά του ανθρώπου, που εύκολα υποκύπτει, υπακούει και συμμορφώνεται. Είναι αυτός που κινείται μεταξύ μεροκάματου και tv. Και είναι υπεύθυνος για όλες τις τυραννίες ανά τον κόσμο, γιατί ποτέ δεν κατέβασε το χέρι του που τις στήριζε ή παρέμενε συνειδητά απαθής και αριβίστας, κοιτώντας μόνο το τομάρι του.

Όμως νοικοκυραίε, φτάνει και η δική σου ώρα. Πρέπει να πονέσεις και μάλιστα πολύ. Γιατί ο ναζισμός σκοτώνει χωρίς διακρίσεις.

Για τον Μανώλη

πηγή: http://www.lesvosnews.net/

Τρεις αυτοκτονίες μέσα σε μερικές εβδομάδες στη Λέσβο. Πόνος! Αναζήτηση αιτιών. Ωστόσο η τελευταία αυτοκτονία στο Μόλυβο συγκλονίζει. Ο Μανώλης έδωσε τέλος στη ζωή του. Με αξιοπρέπεια, με θάρρος, με τόλμη. Όχι δεν είχε ψυχολογικά προβλήματα.

Ένας άνθρωπος με τις δικές του ευαισθησίες. Με ευαισθησίες που κάποτε είχαμε ως κοινωνία και τις έχουμε ξεχάσει. Όχι δεν φιλοδοξούμε να κάνουμε το ψυχογράφημα του αυτόχειρα. Η ζωή έχει γράψει τη δική της ανάλυση. Και την έγραψε με το πιο δραματικό τρόπο. Δεν είναι εύκολο να δώσεις τέλος στη ζωή σου. Πάντα για κάποιους θα είναι θάρρος, πάντα για κάποιους θα είναι δειλία.

Τι μπορείς όμως να κάνεις αν δεν αντέχεις να βλέπεις τον κόσμο σου; Τι μπορείς να κάνεις αν δεν αντέχεις να βλέπεις τον αργό και βασανιστικό θάνατο να πλησιάζει εσένα και τους συνανθρώπους σου; Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες αντοχές!

Αν κάποτε νιώσεις ότι το όνειρο γκρεμίζεται και δεν έχεις από κάπου να πιαστείς τότε η φυγή ίσως να είναι η τελευταία πράξη.

Ο Μανώλης θα μείνει στο αρχείο γεγονότων της Λέσβου ως αυτόχειρας. Θα μείνει όμως στην καρδιά μας ως ένας μεγάλος ποιητής της ζωής και συνάμα ως ένας ρομαντικός επαναστάτης. Γιατί ο Μανώλης αυτοκτόνησε όχι για να λυτρωθεί. Το σημείωμα που άφησε είναι το μήνυμά του προς όλους εμάς. Μήνυμα – αστραπή, μήνυμα – φωτιά που σαρώνει τα πάντα. Σημείωμα που αξίζει να το τρίψουμε στα μούτρα του κάθε πολιτικάντη. Αρκετά με το ψέμα , αρκετά με την υποκρισία.

Γιατί σ’ αυτό τον τόπο δεν δολοφονεί μόνο η Χρυσή Αυγή. Δολοφονούν και αυτά τα γαμημένα μνημόνια! Και κανείς δεν μιλάει για αυτές τις δολοφονίες. Περνάνε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων για μερικές μέρες και…μετά η δολοφονία θα συνεχιστεί.

Δεν θέλει κανείς ελεημοσύνη. Ζητάει το αυτονόητο ο κόσμος, αυτοκτονεί για το αυτονόητο. Υπάρχει μία λέξη που λέγεται Αξιοπρέπεια. Αν την στερήσεις από τους Ανθρώπους τότε τους οδηγείς στο θάνατο. Πάγωσε η καρδιά μας. Πάγωσε όχι μόνο με την άδεια τσέπη. Πάγωσε με το"ειδεχθές άλγος". Κι όταν έχεις παγώσει είσαι νεκρός. Οι περισσότεροι εξακολουθούν να περιφέρουν το κορμί τους. Και ελπίζουν… Οι «άλλοι» δεν ελπίζουν. Δεν περιφέρουν το κορμί τους. Κι όμως κάνουν τη μεγαλύτερη επαναστατική πράξη. Αρκεί να ξέρουμε να διαβάζουμε…

Γιατί τη στιγμή που το σώμα του Μανώλη κατέληγε στο έδαφος ίσως μια φωτιά να έχει φυτευθεί … και μια ελπίδα....