Οι μαύρες τρύπες των μνημονίων και η ακίνητη περιουσία

Το παρόν κείμενο αναρτήθηκε από τον Θ.Ξ. στο http://thanosx.blogspot.gr/ με τίτλο Ε9: Τα τελευταία επεισόδια...

Αναδημοσιεύεται εδώ για να επισημανθεί για μια ακόμη φορά το πως το προτεκτοράτο των δανειστών τώρα και το παρακράτος των νταβατζήδων παληότερα "βλέπουν" το θέμα της ακίνητης περιουσίας των ελλήνων πολιτών. Στην ουσία πως υποβλέπουν τα όποια αποταμιευμένα σε ακίνητα εισοδήματα των λαϊκών τάξεων. 

Όπως επισημαίνει ο αρθρογράφος σε προηγούμενες εποχές, όταν το δημόσιο όφειλε να φορολογήσει τη μεγάλη ακίνητη περιουσία, έκανε τα στραβά μάτια, υπονομεύοντας κάθε μηχανισμό για το έλεγχό της αλλά και για την επιβολή και είσπραξη των αναλογούντων φόρων. Στην εποχή δε των μνημονίων το ίδιο το δημόσιο φρόντισε έτσι ώστε οι "κολλητοί" του να απαλλαχθούν μερικώς ή ολικώς από το χαράτσι μέσω ΔΕΗ.

Συμπερασματικά πάγιος στόχος ήταν και είναι η μικρή ακίνητη περιουσία η οποία καλείται να κλείνει εσαεί τις μαύρες τρύπες των μνημονίων με τις νομοθετικές μεθοδεύσεις κατά το δοκούν (των δανειστών) και σύμφωνα με τα συμφέροντα των "οικείων".

Διαβάστε το κείμενο που ακολουθεί..

Η κωμωδία με την φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας μας, συνεχίζεται.

Για να μην ξαναμπούμε σε λεπτομέρειες, (τα έχω πολλές φορές γράψει) η ιστορία έχει, συνοπτικά, δύο μεγάλες φάσεις.

Η πρώτη (προ της χρεοκοπίας) χαρακτηρίζεται από την εγκληματική ανικανότητα όλων ανεξαιρέτως των μακάριων κυβερνήσεων του παρελθόντος, να χτίσουν ένα στοιχειώδες περιουσιολόγιο κι ένα κτηματολόγιο. Για το δεύτερο(κτηματολόγιο) φάγαμε τα κατάλληλα πρόστιμα, διορίσαμε ανεπιτυχώς τους ημετέρους, τελικά, δώσαμε στον ‘ιδιώτη’ το ‘έργο’ (ποιος ξέρει σε τι τιμή), για να βρίσκεται σήμερα, ακόμη ανολοκλήρωτο.

Για το περιουσιολόγιο (ε9), απ’ την άλλη, αφού πρώτα υποχρεώσαμε τον φορολογούμενο να το υποβάλει χειρόγραφα, αποτύχαμε να το καταχωρήσουμε σε κάποια βάση δεδομένων, δώσαμε κι εκεί το έργο, σε κάποιον ιδιώτη, που πήρε τα λεφτά και δεν έκανε τίποτε, μετά πετάξαμε το μπαλάκι πάλι στον πολίτη, ‘μπείτε στο ίντερνετ και γράψτε τα’, μόνο που εκείνη η πρώτη ‘εφαρμογή’ ήταν τόσο επιπόλαιη, που σε μόλις δύο χρόνια εγκαταλείφθηκε, άντε ξανά-μανά μπείτε τώρα στο ‘καινούριο’ το τσίλικο, μαλάκες και ξαναγράψτε τα! Καινούριο και τσίλικο, που δεν ήταν μόνο τελείως ‘εχθρικό’ στον χρήστη, αλλά το καημένο, δεν μπορούσε φυσικά να προβλέψει πως …θα ερχόταν η τρόικα!...

Με την ‘κρίση’ αρχίζει η δεύτερη μεγάλη φάση, της ιστορίας. Φάση απείρως γελοιωδέστερη.

Υπό την πίεση των δανειστών (διάβαζε πανικός) και με δεδομένο πως το εισόδημα των φορολογουμένων ολοένα θα συρρικνωνόταν, οι ‘μνημονιακές’ κυβερνήσεις (Παπανδρέου-Παπαδήμος-Σαμαράς/Βενιζέλος) αποφάσισαν να υποκύψουν στο δόγμα της με την βία μετατροπής της ακίνητης περιουσίας σε ρευστό.

Όλοι, οι κατά καιρούς εφαρμοσμένοι ‘Φόροι Ακίνητης Περιουσίας’, μέχρι τότε, είχαν φυσικά αποτύχει. Απλούστατα, ζητώντας –το κράτος- υποβολή ξεχωριστής (εκτός της δήλωσης εισοδήματος) έντυπης ‘δήλωσης’ κατ’ έτος, δεν μπορούσε στην πραγματικότητα να ‘πιέσει’ κανέναν να την υποβάλλει. Και δεν μπορούσε, αφού δεν είχε την δυνατότητα να την διασταυρώσει (για την ειλικρίνειά της) από πουθενά! Το ΕΤΑΚ (του τελευταίου ΠΑΣΟΚ) ήταν ο πρώτος φόρος, που αποφασίστηκε να ‘πατήσει’ πάνω στο Ε9 (που εν τω μεταξύ είχε καταχωρηθεί κουτσά-στραβά απ’ τον ίδιο τον φορολογούμενο), αλλά μόλις δύο χρόνια απ’ την εφαρμογή του, καταργήθηκε απ’ την ίδια κυβέρνηση που το είχε θεσπίσει, καθώς ούτε κι αυτό δεν μάζεψε τίποτε.

Εκεί, πάνω στον πανικό, τις πιέσεις, την ανικανότητα, κλπ, ο κ. Βενιζέλος, σκέφτηκε (ως από μηχανής Θεό) την …ΔΕΗ ! Αφού, πάει να πει, δεν είχαμε καταφέρει να χτίσουμε μια έστω και σχετικά ενημερωμένη βάση δεδομένων, ποιος είχε τα ‘τετραγωνικά’ μας; Ο λογαριασμός του ρεύματος ! Κι αν και εκ των υστέρων, ο κύριος Βενιζέλος, που το εμπνεύστηκε, περηφανεύτηκε κάποτε, πως ‘εάν δεν υπήρχε το χαράτσι δεν θα είχαν διασωθεί τα δημοσιονομικά μας’, δεν παύει από μόνη της η ..καταφυγή του κράτους στην …ΔΕΗ, να αποτελεί την μεγαλειωδέστερη παραδοχή της τεράστιας ΕΝΟΧΗΣ όλων των απατεώνων που μας κυβέρνησαν απ’ την μεταπολίτευση και μετά!

Τέλος πάντων, για να συνεχίσουμε, αφού αμέσως σχεδόν, όλοι ‘ανακάλυψαν’ πως τα ‘τετραγωνικά’ της ΔΕΗ ήταν ‘άδικα’, αναποτελεσματικά, άφηναν οικογένειες χωρίς ρεύμα, κλπ, (με κρυφή φυσικά σκέψη, πως τα τετραγωνικά της ΔΕΗ είναι λιγότερα απ’ τα πραγματικά, επομένως να ..διευρύνουμε την φορολογική βάση, που λέει κι ο ..Πορτοσάλτε), τώρα, προσπαθούμε επιτέλους να ξαναπατήσουμε στο Ε9, τάχα μου να ‘καταργήσουμε το χαράτσι’.

Έλα, όμως που επιμένουν ΑΛΥΤΑ προβλήματα:

Θα το διαβάσατε, το περιβόητο TAXIS, τα έκανε μπάχαλο, το σύστημα (μοιραίο ήταν με τόση πρεμούρα) σκόνταψε, δεν έσωναν οι προθεσμίες του κ. Θεοχάρη (και της τρόικας;), πήγαν να το τσιτώσουν, για δυο τουλάχιστον μέρες έγινε το σώσε, έμπαινες στου αλλουνού τα ακίνητα, τα έσβηνες, δήλωνες τα δικά σου στην δική του μερίδα, έγινε της ανεμοβλογιάς !

Αναγκάστηκε ο υφυπουργός, και έβγαλε ανακοίνωση, ‘μην σκιάζεστε, θα το ανοίξουμε το σύστημα χωρίς πρόστιμα μέχρι τον ..Φλεβάρη, να διορθώσετε ότι χάλασε, με ευθύνη της υπηρεσίας’ !!...

Φυσικά, το μεγάλο πρόβλημα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ το μηχανογραφικό: Οι διοικούντες έχουν χάσει (εάν είχαν ποτέ) κάθε ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ. Εάν κάποτε, το προσπαθήσαμε, έστω ανεπιτυχώς, πάντως ΤΩΡΑ, ΜΟΝΟ ΠΕΡΙΟΥΣΙΟΛΟΓΙΟ ΔΕΝ ΧΤΙΖΟΥΜΕ: Αυτή την ώρα, προσπαθούμε να ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ και να ΕΙΣΠΡΑΞΟΥΜΕ έναν νόμο ακίνητης περιουσίας, για τον οποίο δεν έχουμε ακόμη καταλήξει, πάει να πει, δεν ξέρουμε καλά-καλά, πώς θα υπολογίζονται οι συντελεστές του, ποιες θα είναι οι απαραίτητες παράμετροι (και επομένως εάν τις διαθέτουμε κάπου) και μαζί, θέλουμε να διασταυρώσουμε και τα τετραγωνικά της ΔΕΗ (μήπως έχουν και οι δημαρχαίοι να λαβαίνουν τίποτις) με τα πραγματικά και ταυτόχρονα, θέλουμε να δούμε και πόσοι ανεπρόκοποι δεν ‘τακτοποίησαν’ τους ημι-υπαίθριούς τους και τα αυθαίρετά τους, τους απειλούμε, γράψτε τα πραγματικά, πώς αύριο θα το ‘γράψετε’ στο παιδί, (την ώρα μάλιστα, που οι προκομμένοι, που έτρεξαν να ‘τακτοποιήσουν’ βγήκε μετά το ΣτΕ και τους άφησε στα κρύα του λουτρού, έκαναν μια τρύπα στο νερό και την πλήρωσαν κι από πάνω, τώρα χτυπάν τα κεφάλια τους), και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, την ίδια ώρα, θέλουμε να φορολογήσουμε κι εκείνα τα αγροτεμάχια, (παράγουν δεν παράγουν δεν έχει σημασία) και μιας και θα μπούμε ξανά στον κόπο, γιατί μαζί να μην κάνουμε και μια διασταύρωση κτηματολογίου-περιουσιολογίου, και βέβαια ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ να μας τα πει το δόλιο το Ε9, που εάν είχε στόμα να μιλήσει, δεν ξέρω κι εγώ τι ..καντήλια θα κατέβαζε στον κ. Θεοχάρη και κυρίως σ’ όλους τους πολιτικούς του ΠΡΟΙΣΤΑΜΕΝΟΥΣ !...

Μ αυτά και μ’ εκείνα, ακόμη κι η ξενόφερτη τρόικα, μας έχει πάρει χαμπάρι! Ψηφίστε, λέει, ότι διάτανο Ενιαίο, Φόρο Ακίνητης Περιουσίας θέλετε, πλην όμως, ΕΙΣΠΡΑΞΤΕ ΤΟΝ ΜΕΣΩ ΔΕΗ !!!! Κι εδώ, βέβαια, είναι πια, να κλαίς και να ξεκαρδίζεσαι μαζί !...

Η συνέχεια, ..επί της οθόνης._

Χαλκιδική: ένα κοινωνικό κίνημα που αντιστέκεται στη λεηλασία, το ξεπούλημα, τη φίμωση, την καταστροφή, την ποινικοποίηση.

 Πηγή: Επιτροπές Αγώνα Χαλκιδικής και Θεσσαλονίκης

Το Σάββατο 5 Οκτωβρίου, περισσότεροι από 35.000 άνθρωποι στείλαμε μήνυμα αλληλεγγύης, ενότητας και αποφασιστικότητας. Στη συναυλία “για μια εξόρυξη που δε θα γίνει ποτέ”, μέσα από τη μουσική, τους στίχους, τα λόγια, τα συνθήματα, η αντίσταση ενάντια στην καταστροφή της Χαλκιδικής πήρε για μια ακόμη φορά σάρκα και οστά. Οι 35.000 συμμετοχές “τρομοκρατών” αποδεικνύουν ότι η θεωρία των δύο άκρων δεν αγγίζει κανέναν άλλον πέρα από την κυβέρνηση και τα συστηματικά ΜΜΕ που για ακόμα μία φορά MOUGA θηκαν.

Η προσέλευση του κόσμου στο κάλεσμα από τις επιτροπές Χαλκιδικής - Θεσσαλονίκης ήταν συγκινητική. Παρά τη λυσσαλέα προσπάθεια τρομοκράτησης και ποινικοποίησης του αγώνα της Χαλκιδικής, το κίνημα γιγαντώνεται, συσπειρώνεται και δυναμώνει. Κάποτε ήταν δύσκολο να μετρηθούμε οι εκατοντάδες, μετά οι χιλιάδες και σήμερα οι δεκάδες χιλιάδες.

Ευχαριστούμε, τους καλλιτέχνες που έδωσαν φωνή και ψυχή, τους εργαζόμενους της ΕΤ3 που μετέδωσαν ζωντανά τη συναυλία, τους τεχνικούς που εργάστηκαν ακούραστα για το άρτιο αποτέλεσμα, όλους εκείνους που αναμετέδωσαν ζωντανά τη συναυλία.

Ευχαριστούμε τα κοινωνικά κινήματα που βρέθηκαν γι΄άλλη μια φορά στο πλευρό μας και τους εκατοντάδες εθελοντές που δούλεψαν για μέρες και νύχτες για να οργανωθεί μια τέτοιου μεγέθους εκδήλωση.

Ευχαριστούμε, όλους εσάς που βρεθήκατε το Σάββατο μαζί μας – όλους εσάς που με την παρουσία και τη συμμετοχή σας μας δίνετε δύναμη και κουράγιο να συνεχίσουμε. Όλους εσάς, που κόντρα στο κλίμα που δημιουργούν κυβέρνηση και προπαγανδιστικοί μηχανισμοί, βλέπετε το δίκιο του αυτού του αγώνα και τον στηρίζετε.

Δεν είμαστε μόνοι. Είμαστε χιλιάδες. Είμαστε ενωμένοι. Είμαστε αποφασισμένοι.

Δεν είμαστε το άκρο που υπονοούν. Είμαστε ένα κοινωνικό κίνημα που αντιστέκεται στη λεηλασία, το ξεπούλημα, τη φίμωση, την καταστροφή, την ποινικοποίηση. Είμαστε και θα είμαστε εδώ.

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Να σταματήσουν τώρα οι διώξεις.

Να σταματήσει τώρα η ποινικοποίηση.

Να φύγει τώρα η Ελληνικός Χρυσός.

Η ομορφιά που γεννιόταν και πέθαινε απαρατήρητη....

....και που, παρ’ όλα αυτά, ποτέ δεν το ‘βαλε κάτω.

φωτογραφία από εδώ

το πήρα από εδώ

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένα μικρό μαύρο σποράκι παπαρούνας, που ζούσε στριμωγμένο, μαζί με τ’ άλλα αδέρφια του, μες στην κοιλιά της μάνας του. Μια μέρα του καλοκαιριού, η μάνα τους, αφού έχασε και το τελευταίο κόκκινο πέταλο της, πέθανε ήσυχα, όπως ήσυχα είχε ζήσει όλη τη ζωή της. 

Δεν πέρασε πολύς καιρός και η κοιλιά της, ξεραμένη απ’ τον ήλιο, έσκασε, κι από μέσα της τινάχτηκαν τα ελάχιστα μαύρα σποράκια κι έπεσαν στο χώμα. Το χώμα, όπως ξέρετε, το καλοκαίρι είναι στεγνό και σκληρό και τα σποράκια δεν μπορούσαν να χωθούνε μέσα του και να μείνουν εκεί, όλα μαζί, στο μέρος που γεννήθηκαν. Έτσι, ο πρώτος άνεμος που πέρασε από ‘κει τα πήρε και τα σκόρπισε, άλλα μέσα σε σταροχώραφα, άλλα μέσα σε κήπους, άλλα σε ξέφωτα δασών κι άλλα επάνω στις πλαγιές των λόφων. 

Ένα απ’ αυτά, το σποράκι αυτής της ιστορίας, ήταν πιο μικροκαμωμένο από τ’ άλλα, πιο ελαφρύ, κι έτσι ο αέρας το κουβάλησε μακριά, πολύ μακριά από την εξοχή, στη μεγάλη γκρίζα πολιτεία. Σαν έφτασε όμως εκεί δεν ήξερε που να το αποθέσει, γιατί στη γκρίζα πολιτεία το χώμα είχε πια χαθεί. Παντού δεν έβλεπες άλλο από τσιμέντο κι άσφαλτο και σίδερο. Μάταια έψαχνε ο άνεμος να βρει λιγάκι χώμα ν’ αποθέσει το μικρό σποράκι, έτσι που να μπορέσει το άμοιρο κι αυτό να ρίξει ρίζες κάποτε και να βλαστήσει. Κι επειδή είχε φτάσει η ώρα του, του ανέμου, να πεθάνει και δεν προλάβαινε ή να το πάει το σποράκι πιο μακριά ή να το φέρει, εκεί απ’ όπου το ‘χε πάρει, έψαχνε απελπισμένα να βρει μια γλάστρα σε μπαλκόνι ή σε παράθυρο. Τίποτε όμως. Γλάστρες δεν είχε στην πολιτεία, παρά μόνο, όπως είπαμε, τσιμέντο κι άσφαλτο και σίδερο, τσιμέντο κι άσφαλτο και σίδερο. Τότε, ο άνεμος, που δεν άντεχε άλλο, ξεψύχησε κι άφησε το σποράκι να πέσει στο πεζοδρόμιο μιας μεγάλης λεωφόρου.

Το πεζοδρόμιο ήταν πλακόστρωτο, και το σποράκι βρέθηκε στην ένωση από δύο μεγάλες πλάκες, που, για καλή του τύχη δεν ήταν καλά κολλημένες μεταξύ τους, κι έτσι μπόρεσε να χωθεί μες στη χαραματιά που ‘χασκε ανάμεσα τους και να κρυφτεί. Εκεί μέσα ένιωθε ξαφνικά μιαν ασφάλεια περίεργη και μια ζέστα, σαν κάτι να το αγκάλιαζε, να το νανούριζε γλυκά. Κι όσο κι αν σας φανεί παράξενο, αυτό το κάτι ήταν χώμα. Θαμμένο εκεί, κάτω από τις κρύες γκρίζες πλάκες, ήταν ακόμη ζωντανό, ζεστό, και τώρα χαιρότανε και γιόρταζε που ‘χε ξανά στην αγκαλιά του ένα σποράκι, κι ας ήταν και μικρό.

Το καλοκαίρι τέλειωσε, τέλειωσε το φθινόπωρο, τέλειωσε κι ο χειμώνας κι ήρθε η άνοιξη, και το σποράκι, που κοιμότανε βαθιά μήνες και μήνες τώρα, ξύπνησε ξαφνικά από μια φαγούρα κι ένα φούσκωμα κι ανακάλυψε μ’ έκπληξη και κάποιον τρόμο πως το κορμάκι του ήταν τώρα μεγαλύτερο απ’ ό,τι όταν το πήρε ο ύπνος.

Τις μέρες που ακολούθησαν, το φούσκωμα συνέχισε κι ο τρόμος του μεγάλωσε, γιατί το δέρμα του άρχισε να σκίζεται, κι εκεί που πριν είχε μονάχα μια ολοστρόγγυλη κοιλίτσα άρχισε τώρα να βγάζει κάτι κλωστούλες σαν ποδαράκια, που χώνονταν μέσα στο χώμα, κι έναν κιτρινοπράσινο, μυτερό πραγματάκι στο κεφαλάκι, που ορθωνόταν προς τα πάνω κι αγωνιζόταν να βγει από τη χαραμάδα στο φως.

Ο τρόμος του όμως δεν κράτησε πολύ, γιατί θυμήθηκε κάτι ιστορίες που είχε ακούσει, όταν ήταν ακόμη στην κοιλιά της μάνας του, πως δηλαδή ειν’ έτσι τα σποράκια που γίνονται παπαρούνες. Αφέθηκε λοιπόν να μεγαλώσει, θρεμμένο απ’ το φιλόξενο χώμα, ώσπου ένα πρωί, θαρρώ πώς ήταν Μάης, μια παπαρούνα κατακόκκινη άνοιξε τα πέταλα της εκεί, στις πλάκες του πεζοδρομίου της μεγάλης λεωφόρου.

Φανταστείτε, αλήθεια, ένα τέτοιο λουλούδι, τόσο κόκκινο, τόσο γεμάτο αίμα, τόσο γεμάτο φως, πάνω στις πλάκες του πεζοδρομίου της γκρίζας πολιτείας, που ‘ναι φτιαγμένη από τσιμέντο, άσφαλτο και σίδερο. Φανταστείτε μια παπαρούνα στο πεζοδρόμιο της οδού Σταδίου. Κάτι τέτοιο. Σίγουρα, θα σκεφτόσαστε πως εκείνο τ’ ανοιξιάτικο πρωτινό έγινε κάτι σας επανάσταση στην πόλη, πως η συγκοινωνία σταμάτησε, πως τα γκρίζα κτίρια άδειασαν κι οι άνθρωποι έτρεξαν κατά χιλιάδες να μαζευτούνε γύρω απ’ την παπαρούνα, με το στόμα ανοιχτό μια πήχη, με τα μάτια βουρκωμένα απ’ τη χαρά για το θαύμα, πως οι πίσω που δεν βλέπανε, φώναζαν στους μπρος «στην άκρη, να δούμε, κι εμείς», πως χρειάστηκε να επέμβει η αστυνομία για την αποκατάσταση της τάξης, που τελικά δεν αποκαταστάθηκε, γιατί ακόμα και οι κρανοφόροι, όταν πλησίασαν, ανοίξανε κι αυτοί μια πήχη στόμα, και τα κλομπς τους πέσαν απ’ τα χέρια και βγάλανε τα κράνη τους, γιατί δεν χώραγαν πια τα κεφάλια τους, πως οι γυναίκες, μη βλέποντας τους άντρες να γυρίζουνε το μεσημέρι σπίτι, αφήσαν το φαί να ψήνεται και πεταχτήκανε να δούνε τι συμβαίνει και μείνανε κι αυτές εκεί, ξεχνώντας τα φαγιά να καίγονται επάνω στη φωτιά…

Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν έγινε. Οι άνθρωποι της πολιτείας ήταν κι αυτοί από τσιμέντο κι άσφαλτο και σίδερο και στο μέρος της καρδιάς είχανε μια πλαστική σακούλα. Περνούσανε, λοιπόν, πλάι απ’ την παπαρούνα, σαν να μην είχε τίποτα συμβεί, γιατί, όσο κι αν φαίνεται τρελό, οι άνθρωποι της πολιτείας κοιτούσαν μα δεν βλέπανε.

Παράξενο πράγμα όμως, ενώ όλοι τους βαδίζαν στα τυφλά, κανένας δεν την πάτησε, λες κι είχε σηκωθεί επάνω της αόρατο περίφραγμα, για να την προστατέψει απ’ όλες αυτές τις στρατιές πελμάτων που την απειλούσαν με ισοπέδωση κι έτσι να συνεχίσει να υπάρχει η ομορφιά στη μέση της ασκήμιας, κι ας ήταν αόρατη, μια που κανένας δεν την έβλεπε, κι ας μην ήτανε παρηγοριά για κανέναν, μια που κανένας δεν την αποζητούσε.

Έτσι προφυλαγμένη, έζησε τις μέρες της ζωής της και, όταν ήρθε η ώρα της, πέσανε κι αυτηνής τα πέταλά της, κι αργότερα από την ξερή κοιλιά της πήδησαν πάνω στο πεζοδρόμιο τα μαύρα ελάχιστα παιδιά της, κι ένας αέρας, ανακατεμένος με εξατμίσεις αυτοκινήτων, ήρθε και τα σάρωσε από ‘κει και τα ‘σπειρε πάνω στην άσφαλτο, και με την πρώτη βροχή τελειώσαν όλα μες στους υπονόμους. Όλα, εκτός από ένα, το πιο μικρό, το πιο ελαφρύ, που ο αέρας το ‘φερε και τ’ άφησε στη στέγη ενός σπιτιού, που ‘χαν ξεχάσει να το γκρεμίσουν κι είχε ακόμα κεραμίδια. Εκεί, στα κεραμίδια ανάμεσα, σε μια γωνιά που ‘χε μαζέψει σκόνη μπόλικη και μούσκλα απ’ τη βροχή, κούρνιασε το σποράκι και, την άλλη άνοιξη, φύτρωσε κι έδωσε μια παπαρούνα κατακόκκινη, που έζησε κι αυτή και πέθανε ωραία κι αγνοημένη.

Η ιστορία θα ‘πρεπε να τελειώνει εδώ, γιατί που αλλού θα μπορούσε να πάει το επόμενο σποράκι; Ε, λοιπόν, δεν είναι έτσι, η ιστορία δεν τελειώνει εδώ (κι ίσως να μην τελειώνει και ποτέ) γιατί, την άλλη άνοιξη, μια παπαρούνα άνθισε επάνω σ’ ένα συννεφάκι…

Επιμύθιο Ι: Αν δεν σηκώνετε, πότε πότε, το βλέμμα σας στον ουρανό, υπάρχει κίνδυνος να χάσετε θαύματα που συμβαίνουν εκεί πάνω.

Επιμύθιο ΙΙ: Αν περπατάτε κοιτώντας συνεχεία ψηλά, υπάρχει κίνδυνος να πατήσετε κάποια παπαρούνα που θάλλει στο πεζοδρόμιό σας.

Αργύρης Χιόνης

σήκω ρε...(αναδημοσίευση)

από το μαμούφι

σήκω ρε μαλάκα
άπλωσε τα χέρια
βγάλε το στήθος σου στον ήλιο
φέρε μια βόλτα...

ξέρεις τι σημαίνει ότι γεννήθηκες σε τούτη την ξέρα;
ότι ξέρεις ν΄αγαπάς
τον Άνθρωπο.

ότι ξέρεις τι σημαίνει Νόστος
για κάθε πλάσμα.

ότι ξέρεις τι σημαίνει ξερολιθιά
έτσι κι αλλιώς
ότι το ταγάρι της ζητιανιάς
πατρογονικά το τίμησες.

φέρε άλλη μια βόλτα
και δες...
ότι μόνο η ζεστασιά σαν χώσεις τα χέρια σου στην οργωμένη γη
θα σε παρηγορήσει.

τα χέρια σου θα σε σώσουν
όχι το μυαλό σου...

γι' αυτό σου λέω
άνοιξέ τα....

όπως κι αν έχει
σήκω

..... και χόρεψε .....

και θυμήσου
πως η ζωή σου....
... δεν είναι πάνω απ'όλα
ενώ όλα εξαρτώνται από τον τρόπο της.....

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=cfA50EQ3SlU

...με ανθρώπινη στολή παραλλαγής... (αναδημοσίευση)

από σκαντζόχοιρος

http://skantzoxoirakos.blogspot.gr/

πρωί τετάρτης ντύθηκες για τη δουλειά (φόρμα και μπλούζα με λογότυπο-τοποθέτηση στην πλάτη ''ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ). το απόγευμα είχες αντιφασιστικό και θα πήγαινες ντυμένη την ιδεολογία σου. στο μετρό ήταν που άρχισες να αισθάνεσαι κάπως... πολλά μάτια καρφωμένα πάνω σου, ανέκφραστα πρόσωπα... γιατί σε κυττούσαν; τί σκέφτονταν; 

στη δουλειά δεν το ξανασκέφτηκες (έχουν συνηθίσει τους αριστερούς και για την ώρα είμαστε ασφαλείς). κατέβηκες στην ομόνοια και άρχισες ν' ανηφορίζεις την πανεπιστημίου. διμοιρίες ήταν παραταγμένες σε κάθε γωνία. εκεί ήταν που άρχισε να χτυπάει η καρδιά σου σαν τρελή. κίνδυνος! κάθε φορά που περνούσες από μπροστά τους, περίμενες ένα χέρι να σε σταματήσει. με το μυαλό σου ''τσέκαρες'': ταυτότητα εντάξει, κινητό φορτισμένο, τηλέφωνο δικηγόρου ο.κ, ξανά και ξανά, σαν ''μότο'', να ξορκίζει τον φόβο από την ψυχή... από το μυαλό σου πέρασε μια σκέψη: για να σε σταματήσουν θα πρέπει να ξέρουν ανάγνωση!χαμογέλασες και ενώθηκες με τους ανθρώπους... 

πρωί σαββάτου έμαθες τα νέα. συνέλαβαν μιχαλολιάκο, κασιδιάρη και συνεχίζουν, σου ανακοίνωσε ο ένοικος του πάνω διαμερίσματος μ' ένα φαρδύ χαμόγελο. ξαφνικά φώτισε η μέρα! αντιστάθηκες στην παρόρμηση ν' ανοίξεις αμέσως τον υπολογιστή. χρειαζόσουν ένα τσιγάρο και λίγο χρόνο, να μείνεις με την χαρά, προτού αρχίσουν να εμφανίζονται όλες οι διαστάσεις του θέματος.

ξέρεις πως το ''σύστημα'' έχει εκπαιδευτεί στο να χρησιμοποιεί την επικαιρότητα υπέρ του. μάγκας ο σαμαράς στη συνείδηση του κόσμου, που είχε τα κότσια να συλλάβει τους δολοφόνους, σωματέμπορους, εμπόρους όπλων κ.λ.π. αρεστός στην ευρωπαική ένωση που υιοθετεί αντιφασιστικό προσωπείο. αρωγός της δικαιοσύνης... κουβέντα για το προεκλογικό, ρατσιστικό του παραλήρημα, για τις ''μεταγραφές'' των βουλευτών του, για τις εκκρεμείς υποθέσεις, για την κάλυψη από την ηγεσία της αστυνομίας, για την ευνοική μεταχείριση από την δικαιοσύνη, για τις' 'ευλογίες'' του κλήρου, για την προβολή απο τα μ.μ.ε, για την χρηματοδότηση από την οικονομική ηγεσία της χώρας... 

με μια απίστευτη ευκολία (που επικουρείται τα μέγιστα από την έλλειψη συλλογικής ''μνήμης'') αλλάζουν θέση και ταυτίζονται (για όσο εξυπηρετεί τον σκοπό τους) με αυτό που ουσιαστικά θέλουν ν'αφανίσουν. φωτογραφίζονται αγωνιστές υπέρ της δημοκρατίας, ελευθερίας, νομιμότητας κ.λ.π, καθιστώντας τον ''δικό μας'' αγώνα ''άνομο και περιττό'' στα μάτια των πολλών. με αυτό θα έχουμε να παλέψουμε από εδώ και πέρα... 

σήμερα ζήσαμε μια στιγμή χαράς. και δικαίωσης. οι δολοφόνοι του Παύλου Φύσσα, θα αναγκαστούν να λογοδοτήσουν. ο πραγματικός φασισμός όμως, ντυμένος με ανθρώπινη στολή παραλλαγής, για να κρύβεται στο πλήθος, μας την έχει στημένη στη γωνία..

Τολμάς; (αναδημοσίευση)

από http://www.ramnousia.com/

Τάσος Πετρίδης

Πανγαία – Venus Project

«Ζούμε και πεθαίνουμε με τους κανόνες που φτιάξαμε…

Οι κανόνες μας όμως, και ό,τι άλλο φτιάξαμε, καταρρέουν…

Στο τέλος, θα μείνει μόνο ένας κανόνας…

Ένας κανόνας, πάνω απ’ όλους…

Επιβίωση…»

«Βαρκάρης…»

Πολλοί άνθρωποι ανησυχούν σοβαρά για τον κόσμο μας, 

τους πολέμους και τη βία που κυριαρχούν, 

την αδικία, την τόση δυστυχία και την ανισότητα, 

τα τόσα τεράστια και πολύ δύσκολα άλυτα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα απ άκρη σ άκρη της γης…

…και «αγωνίζονται» με χίλιους δυό τρόπους προς αυτή την κατεύθυνση, 

μέσα από ομάδες, συλλογικότητες, την πολιτική, τις ιδέες… 

Αν πραγματικά ενδιαφέρονται για όλα αυτά τα προβλήματα τότε τους ρωτάω:

Τολμάς να έχεις πατρίδα σου τη γη;

Τολμάς να έχεις αδέρφια σου όλους τους ανθρώπους;

Τολμάς να μην κρίνεις, να μην κατηγορείς άλλους για ό,τι συμβαίνει;

Τολμάς να γκρεμίσεις όλα τα σύνορα;

Τολμάς να ζεις χωρίς διαιρεμένη οπτική;

Τολμάς να ζεις μια ζωή ενωμένος με όλους και με όλα;

Τολμάς να συμβιώνεις και να αποδέχεσαι τα πάντα;

Τολμάς να ζεις χωρίς να σε χωρίζει οτιδήποτε από τους άλλους;

Τολμάς να έχεις εσύ την ευθύνη του εαυτού σου;

Τολμάς να είσαι εσύ η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο?

Όλοι οι «δρόμοι» που σου έχουν σερβίρει είναι αδιέξοδοι 

και δεν σου έλυσαν κανένα πρόβλημα…

…και είναι αδιέξοδοι γιατί στην ουσία δρόμος δεν υπάρχει …

…μοναχά η δυνατότητα ανακάλυψης της αλήθειας, 

η άνευ όρων θέαση της πραγματικότητας…

και η θέαση αυτή γίνεται «ορατή» με γνώση και νοημοσύνη…

…τόσο η φιλοσοφία όσο και η επιστήμη, μας «φωνάζουν» ότι όλα στον κόσμο μας είναι ένα, αδιαίρετα, συνδεδεμένα και αλληλοεπηρεαζόμενα, ότι η διαίρεση είναιμια πλάνη των αισθήσεών μας, της φυσιολογίας μας, μια παρερμηνεία, μια στρεβλή ανυπόστατη υπόθεση…

…μας «φωνάζουν» ότι το ανθρώπινο είδος είναι μια οικογένεια…

Μονάχα η πολιτική, οι θρησκείες και οι ιδεολογίες με ιδιοτελή κίνητρα, μας «φωνάζουν» ότι δεν είμαστε ένα και μας διαχωρίζουν…

Όσο θα βλέπεις απέναντί σου «εχθρούς» και αντιπάλους,

αντί για διαμορφωμένες αντιλήψεις και ταμπέλες,

που κουβαλούν φοβισμένοι και υπό το καθεστώς άγνοιας

και παραπλάνησης συνάνθρωποί σου…

και δεν θα κατανοείς ότι αυτές είναι το «πρόβλημα»

και όχι οι συνάνθρωποί σου,

όσο θα βλέπεις απέναντί σου αριστερούς, δεξιούς,

χριστιανούς και μουσουλμάνους,

αντί για χωριστικές ιδέες που προϋπήρχαν στο κοινωνικό περιβάλλον

μέσα στο οποίο όλοι αυτοί διαμορφώθηκαν 

και άρα αυτό είναι το «πρόβλημα»…

ό,τι και να κάνεις θα οδηγεί σε μεγαλύτερα αδιέξοδα,

θα αναπαράγει τα ήδη μεγάλα προβλήματα

και θα σε απομακρύνει από την ουσία της ζωής…

…την ουσία που βρίσκεται μοναχά

στην άνευ όρων ενότητα και σύνδεση των πάντων…

…δεν είμαστε παρά ένα ελαχιστότατο μέρος του απέραντου…

Τολμάς λοιπόν να είσαι ελεύθερος;

…που θα πει να μην κουβαλάς τίποτα, να μην ανήκεις πουθενά, να μην πιστεύεις σε τίποτα, να μην ασπάζεσαι τι λένε οι άλλοι αλλά να διψάς για άμεση και χωρίς προκαταλήψεις δική σου εμπειρία, που σημαίνει καθαρή γνώση…

…που σημαίνει να αμφισβητείς, να σκάβεις συνέχεια, όλο και πιο βαθειά…

Τολμάς ή έχεις μάθει και έχεις αποδεκτεί ότι όλα αυτά πρέπει να τα κυνηγάς για να τα φτάσεις…

…κάποια στιγμή σ ένα μέλλον που δεν έρχεται ποτέ...;

Όλα αυτά είναι το πρώτο σημαντικό βήμα, η πρώτη σου ευθύνη, 

δεν είναι στόχοι να τους φτάσεις…

Πόσο αλήθεια θέλεις να πάμε εκεί που πραγματικά μπορούμε;

Αν όντως το θέλεις τότε πρέπει ν αφήσεις πίσω κάθε τι παλιό και να καλωσορίσεις το νέο…

…παλιό είναι κάθε τι που δεν είναι πια χρήσιμο και δεν λειτουργεί για όλους…

…το νέο υπάρχει ήδη…δίπλα σου…

Η μόνη σου απόφαση είναι το να πάψεις πια να είσαι σκλάβος,

να χρησιμοποιήσεις όλα όσα ήδη γνωρίζεις…

όχι για τον εαυτό σου μονάχα αλλά για όλους.

“This shit’s got to go” Jacque Fresco 

Γιατί η Τρόικα ενδιαφέρεται για τη γη και τα ακίνητα; (εξαιρετικό)

του Κωστή Χατζημιχάλη

Πηγή: Ενθέματα

Το άρθρο αποτελεί περιληπτική απόδοση της παρέμβαση στην εκδήλωση «Ανοικτής Πόλης» με θέμα «Κόκκινα δάνεια και υφαρπαγή της μικροϊδιοκτησίας» (ομιλητές: Τόνια Κατερίνη, Κερασίνα Ραυτοπούλου, Κωστής Χατζημιχάλης, Γιώργος Μ. Χατζηστεργίου· συντονίστρια Ελένη Πορτάλιου), 16.9.2013

Ο Κωστής Χατζημιχάλης είναι ομότιμος καθηγητής (Τμήμα Γεωγραφίας, Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο)

Η υφαρπαγή γης και ακινήτων στην Ελλάδα των Μνημονίων

Τα Mνημόνια και η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που μας έχουν επιβληθεί κρατούν ψηλά στην επικαιρότητα το ξεπούλημα της δημόσιας γης και των ακινήτων, ως λύση στο δημόσιο χρέος. Σύμφωνα με τους αναλυτές της Τρόικας, στην Ελλάδα υπάρχει «καθυστερημένη κινητικότητα» των αξιών γης σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη και απαιτείται «ομαλοποίηση» της «ελληνικής εξαίρεσης». Να ακολουθήσει δηλαδή η γη και τα ακίνητα αυτό που έχει γίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη: συγκεντροποίηση της γης και περιορισμός της μικροϊδιοκτησίας, ένας «αναγκαστικός καπιταλιστικός εκσυγχρονισμός», κατά τους μνημονιακούς.

Είμαστε λοιπόν μάρτυρες μιας πρωτοφανούς επίθεσης σε πολλά επίπεδα, επίδικο της οποίας είναι μια από τις κατεξοχήν εκφάνσεις των κοινών, η γη και, σε ένα άλλο επίπεδο, το κτιριακό απόθεμα, κυρίως δημόσια κτίρια, εμπορικά ακίνητα και κατοικίες. Κατακτήσεις γενεών, υλικές, θεσμικές αλλά και συμβολικές, χάνονται σε λίγο χρόνο, μέσω της υφαρπαγής της γης, της δημόσιας περιουσίας και της μικροϊδιοκτησίας.

Η κούρσα επενδύσεων σε γη στον παγκόσμιο Νότο

Οι πόλεις, ως γη, ακίνητα και υποδομές, ήταν πάντα υποδοχείς επενδύσεων πλεονάζοντος κεφαλαίου και μέσω της αστικοποίησης βασικός πυλώνας στις διαδικασίες συσσώρευσης κεφαλαίου. Η πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους στις βιομηχανικές επενδύσεις στον παγκόσμιο Βορρά και η δημιουργία νέων χρηματιστηριακών προϊόντων οδήγησε, μετά τη δεκαετία του 1990 και κυρίως μετά το 2000, σε μια κούρσα επενδύσεων σε γη στον παγκόσμιο Νότο μέσω υφαρπαγής και σε εκτεταμένο real estate παντού. Τα νέα άυλα προϊόντα που δημιουργήθηκαν επιτρέπουν από τη μια ενυπόθηκο δανεισμό και από την άλλη δανεισμό και πωλήσεις με βάση μελλοντικά έσοδα μέσω τιτλοποιήσεων. Τη δημιουργία, με άλλα λόγια, πλασματικών αξιών και πλασματικού κεφαλαίου. Αυτές οι χρηματικές καινοτομίες εφαρμόστηκαν πρώτα στις ΗΠΑ από τη δεκαετία του 1980 και δεν περιορίστηκαν μόνο στους «μεγάλους» παίκτες, αλλά διαχύθηκαν στα μεσοαστικά και στα εργατικά στρώματα με επισφαλή εισοδήματα. Αποτέλεσμα, η αδυναμία αποπληρωμής των δανείων, η απότομη κάμψη της ζήτησης, η υπερχρέωση των νοικοκυριών και των εργολάβων. Η αλληλεξάρτηση των περιφερειακών με τις κεντρικές τράπεζες, αλλά και πιστωτικών ιδρυμάτων και επενδυτικών χαρτοφυλακίων εντός και εκτός των ΗΠΑ, δεν άργησε να μεταφέρει την κρίση και στην Ευρώπη, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Για πολύ καιρό η διαδικασία αυτή δεν προσέλκυε το αναλυτικό ενδιαφέρον και κυρίως δεν προβλημάτιζε πολιτικά την Αριστερά στον παγκόσμιο Βορρά. Η φούσκα των ακινήτων στις ΗΠΑ το 2007-8, η χρηματοπιστωτική κρίση που ενεργοποίησε με τα εκατομμύρια αστέγων και άνεργων και στη συνέχεια η διασπορά της παγκοσμίως, φώτισε ξανά τη σημασία της γης, των ακινήτων και της γαιοπροσόδου. Η κρίση των ενυπόθηκων δανείων στις ΗΠΑ και η μεταφορά της μέσω των νέων χρηματιστικών προϊόντων σε όλο τον κόσμο αποτελεί μια ενδιαφέρουσα εφαρμογή της έννοιας του «τοπικο-παγκόσμιου» (glocalisation): άμεση σύνδεση τοπικών χαρακτηριστικών, στην περίπτωσή μας η ίδια η γη, με τις παγκόσμιες τάσεις-ροές και αντίστροφα. Και για την Αριστερά υπογράμμισε τη σημασία της κατανόησης των διαδικασιών αστικοποίησης με τις διαδικασίες συσσώρευσης κεφαλαίου και με τους καθημερινούς αγώνες στη πόλη. Η γη, ο χώρος και ειδικά οι πόλεις δεν αποτελούν κάποιο εξωτερικό περιβάλλον», μια δευτερεύουσα αντίθεση στην υπόθεση της ριζικής κοινωνικής αλλαγής. Αποτελούν κρίσιμες κοινωνικές σχέσεις και οι αντιφάσεις που παράγουν οδηγούν σε κοινωνικές συγκρούσεις με απρόβλεπτες συνέπειες.

Αλλά γιατί έχουν σήμερα τόση σημασία η γη και τα ακίνητα για την Τρόικα; Πέρα από την προφανή απάντηση κάλυψης του δημόσιου χρέους υπάρχουν, κατά τη γνώμη μου, δυο ακόμη γενικότερες συνθήκες. Η πρώτη αφορά τις διεθνείς τάσεις και η δεύτερη τις ελληνικές ιδιαιτερότητες. Ας τις δούμε σύντομα.

Η παγκόσμια σκηνή: κερδοσκοπικές επενδύσεις σε γη και ακίνητα

Στην Ελλάδα, η συγκυρία της κρίσης και το ειδικό καθεστώς των Μνημονίων συμπίπτει, δυστυχώς, με τη νέα παγκόσμια τάση επενδύσεων κερδοσκοπικών κεφαλαίων στη γη και σε ακίνητα. Από στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας αλλά και προοδευτικών πρωτοβουλιών όπως το Land Deal Politics Initiative (www.iss.nl/Ldpi), προκύπτει ότι μετά το 2007 κεφάλαια κάθε είδους (ιδιωτικά, κρατικά, hedge funds, venture capital) εισέρχονται μαζικά στην αγορά γης και στο real estate, αναζητώντας εκτάσεις, εμπορικά ακίνητα και προνομιακές θέσεις για υψηλών προδιαγραφών κατοικίες που μελλοντικά θα είναι σπάνιες, δηλαδή αναζητώντας μονοπωλιακή γαιοπρόσοδο. Ενώ παλαιότερα οι σίγουρες επενδύσεις ήταν σε μετοχές κερδοφόρων μεγάλων βιομηχανιών, σήμερα αναζητούν καταφύγιο στη γη και στα ακίνητα. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, στο διάστημα 2007-2012 (δεν υπάρχουν πιο πρόσφατα στοιχεία) από το σύνολο των παγκόσμιων επενδύσεων κεφαλαίων λίγο πάνω από τις μισές κατευθύνονται στη γη και σε ακίνητα. Στη γη κατευθύνονται σε περιοχές όπως η Αφρική, η Λατινική Αμερική αλλά και η Ευρώπη, κυρίως στις πρώην χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Στον τομέα των ακίνητων οι επενδύσεις κατευθύνονται σε ώριμες αγορές, π.χ. Λονδίνο, Παρίσι, Νέα Υόρκη και στις λεγόμενες αναδυόμενες, όπως οι πόλεις των Εμιράτων του Περσικού Κόλπου, οι παράκτιες πόλεις της Κίνας, οι μεγαλουπόλεις της Ινδίας και της Λατινικής Αμερικής. Οι περισσότερες χώρες-στόχοι είναι διψασμένες για επενδύσεις κάθε είδους, και η γη τους ήταν ένας αναξιοποίητος πόρος εδώ και δεκαετίες. Σε αυτό συμβάλλουν πέντε σύγχρονες παγκόσμιες τάσεις.

Πρώτον, η εκτιμωμένη παγκόσμια διατροφική ανασφάλεια και η άνοδος των τιμών των τροφίμων που έχει προκαλέσει εκτεταμένες επενδύσεις σε μεγάλες εκτάσεις για μελλοντική παραγωγή τροφής.

Δεύτερον, η παγκόσμια ενεργειακή ανασφάλεια και η αναζήτηση σπάνιων μεταλλευμάτωνπου έχει οδηγήσει από τη μια πλευρά σε εξορυκτική φρενίτιδα σε στεριά και θάλασσα, και από την άλλη στην αναζήτηση μεγάλων εκτάσεων για εγκατάσταση ΑΠΕ (ανεμογεννητριών και ηλιακών συλλεκτών) κοντά σε μεγάλους καταναλωτές, καθώς και εκτάσεων για καλλιέργεια βιοκαύσιμων, διαδικασίες γνωστές και ως «πράσινη υφαρπαγή» (green grabbing).

Τρίτον, η αναζήτηση μεγάλων εκτάσεων για ειδικού τύπου mega-projects, όπως αναπτυξιακοί διάδρομοι κάθε είδους, από τρένα μεγάλης ταχύτητας μέχρι αγωγούς πετρελαίου, νέα μεγάλα λιμάνια για κοντέινερ, εκτάσεις για ειδικές οικονομικές ζώνες και φυσικά μεγάλης κλίμακας real estate στις πόλεις. Στην κατηγορία αυτή μπορεί να ενταχθεί και η δημιουργία μεγάλων,ολοκληρωμένων τουριστικών μονάδων με παραθεριστικό real estate, γκολφ.

Η τέταρτη εξέλιξη, που αποτελεί την προϋπόθεση για να κινητοποιηθούν οι προηγούμενες τάσεις, είναι η δημιουργία νέων χρηματοπιστωτικών εργαλείων από τις επενδυτικές τράπεζες, ικανών να περιορίζουν το ρίσκο των επενδύσεων.

Τέλος, οι αναδυόμενες παγκόσμιες ρυθμίσεις, κανόνες και κίνητρα που παρέχονται από τη διεθνή κοινότητα (κυρίως την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ), για να προβαίνουν οι κερδοσκόποι σε παρόμοιες επενδύσεις μεγάλης κλίμακας σε γη, δεδομένων των μεγάλων διαφορών στα καθεστώτα ιδιοκτησίας και φορολογίας της γης.

Ελληνικές ιδιαιτερότητες: ποιοτικά χαρακτηριστικά, ένταξη στην ΕΕ, μεγάλη κρατική ιδιοκτησία και Μνημόνια

Αν τα παραπάνω σας φαίνονται οικεία, είναι γιατί τα έχουμε δει να συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας – κι αυτό μας οδηγεί στις ελληνικές ιδιαιτερότητες. Από τις Σκουριές της Χαλκιδικής, την ΑΟΖ σε Ιόνιο και Αιγαίο και το αεροδρόμιο του Ελληνικού μέχρι τη Στοά Μοδιάνο στη Θεσσαλονίκη, τη Μονή Τοπλού στη Σητεία, τους αγωγούς φυσικού αερίου, τα εκατοντάδες φωτοβολταϊκά πάρκα σε όλη την Ελλάδα και τις ανεμογεννήτριες στα νησιά – όλα αυτά είναι μερικές ενδείξεις της εφαρμογής των παγκόσμιων τάσεων, οι οποίες διευκολύνονται, αν όχι επιβάλλονται, από το ειδικό καθεστώς των Μνημονίων. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν οι τεράστιες εκτάσεις που διαθέτουν άλλες περιοχές και το ενδιαφέρον για την υφαρπαγή της γης και των ακινήτων οφείλεται σε δύο κυρίως λόγους.

Πρώτον, στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της γης και των ακινήτων. Το σύνολο της ελληνικής επικράτειας αποτελεί μια οιονεί μονοπωλιακή θέση ως προς τα γεωπολιτικά δεδομένα και τη φυσική εγγύτητα στις ευρωπαϊκές αγορές· άρα, ο κάτοχος ή εκείνος που την ελέγχει απολαμβάνει ένα είδος μονοπωλιακής γαιοπροσόδου. Οι μεγάλοι ιδιοκτήτες γης και ακινήτων στην Ελλάδα είναι το κράτος, οι δήμοι, η Εκκλησία και τα μοναστήρια: αυτοί θα αποτελέσουν τους πρώτους στόχους της υφαρπαγής. Σε αυτούς περιλαμβάνονται ο στρατός με μεγάλες ιδιοκτησίες, οι οργανισμοί κοινής ωφέλειας (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ κλπ) και τα ΝΠΔΔ (πανεπιστήμια, νοσοκομεία). Μια απλή ανάγνωση του εφαρμοστικού νόμου και η διεθνής εμπειρία τιτλοποίησης γης και ακινήτων που θα εφαρμόσει το ΤΑΙΠΕΔ, φτάνει για να καταλάβουμε τι μας περιμένει.

Αυτοί είναι οι λόγοι που θέλουν οι Κινέζοι τα λιμάνια και τα αεροδρόμια· Ρώσοι και Τσετσένοι τους αναπτυξιακούς διαδρόμους για να περάσουν οι αγωγοί πετρελαίου και υγραερίου· Ισπανοί, Δανοί και Γερμανοί μεγάλες εκτάσεις για την εγκατάσταση πάρκων με ΑΠΕ για παραγωγή ηλεκτρισμού και μεταφορά του στη Μεσευρώπη· Γάλλοι, Ολλανδοί και Γερμανοί παραγωγική γη για ειδικές βιολογικές καλλιέργειες· Καναδοί, Ρώσοι και άλλα διεθνή κονσόρτια διεκδικούν το υπέδαφος, κυρίως για χρυσό και φυσικό αέριο· και, τέλος, επενδυτές κάθε είδους και εθνικότητας (ανάμεσα τους και ελληνικές τράπεζες και ιδιώτες) ενδιαφέρονται για εμπορικά και «ειδικού σκοπού» ακίνητα.

Μια ειδική ομάδα χαρακτηριστικών γης στην Ελλάδα αφορά τα ιστορικά μνημεία, το τοπίο, το μεγάλο μήκος ακτών και νησιών, τον σχετικά υψηλό δείκτη φυσικής αξίας και τέλος τη φήμη της ως μεσογειακού προορισμού που διατηρεί αυθεντικότητα και δεν έχει υποστεί τις μη αναστρέψιμες καταστροφές αντίστοιχων προορισμών στην Ισπανία και Ιταλία. Αυτά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά έχουν προσελκύσει μεγάλες τουριστικές επενδύσεις και real estate παραθεριστικών κατοικιών, οι οποίες αναζητούν άθικτες παραθαλάσσιες εκτάσεις κοντά στις πλούσιες χώρες της Ε.Ε. και τη Ρωσία.

Ο δεύτερος λόγος είναι πολιτικός και κοινωνικός, με τρεις αιχμές: το ότι τα ελληνικά εδάφη βρίσκονται εντός Ε.Ε./ευρωζώνης, το μέγεθος της κρατικής περιουσίας και το ειδικό καθεστώς των Μνημονίων που έχει επιβληθεί από το 2010. Αυτό δίνει στα ελληνικά εδάφη μια θεσμική ιδιαιτερότητα, θεωρητικά ελκυστική σε επενδύσεις, η οποία συνίσταται στη συστηματική εξασθένιση της πολιτικής ανεξαρτησίας, στην υποβάθμιση της δημοκρατίας και στην κατάργηση της συνταγματικής τάξης. Επειδή οι μεγάλοι ιδιοκτήτες γης και ακινήτων στην Ελλάδα είναι το κράτος και οργανισμοί που εποπτεύονται από αυτό, οι θεσμικές και αντισυνταγματικές εκτροπές είναι απαραίτητες για την είσοδο αυτών των ακινήτων στη αγορά, κάτι που δεν μπορεί να συμβεί το ίδιο εύκολα με τις ιδιωτικές περιουσίες. Εδώ, νομίζω, έχει σημασία η πιθανή έναρξη των πλειστηριασμών κατοικιών: εκτός από την κοινωνική αναταραχή που θα προκαλέσει και τις έντονες αντιδράσεις των ελληνικών τραπεζών (για τα οποία η Τρόικα αδιαφορεί), θα προκαλέσει άμεση κατάρρευση των τιμών στην αγορά ακινήτων, άρα και των δημόσιων ή των ΝΠΔΔ, δημιουργώντας μεγάλες ευκαιρίες σε εκείνους που περιμένουν να τα υφαρπάξουν. 

Γιατί οι μελλοντικοί επενδυτές δεν ενδιαφέρονται για τις χιλιάδες μικροϊδιοκτησίες που θα χαθούν, αλλά: α) για τις μεγάλες δημόσιες εκτάσεις και τα μεγάλα ακίνητα του δημοσίου, των ΝΠΠΔ και των οργανισμών κοινής ωφέλειας, τα οποία θα χάσουν σημαντικό τμήμα της αξίας τους και β) για την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων επειδή οι περισσότεροι στόχοι περιλαμβάνουν σημαντικά τμήματα ακίνητης περιουσίας (ΟΣΕ, λιμάνια, αεροδρόμια κ.ά.).

Στην ίδια κατεύθυνση βρίσκονται και οι αλλαγές που προτείνονται στη φορολογία των ακινήτων, της αγροτικής γης και των εκτός σχεδίου ιδιοκτησιών. Αν υλοποιηθούν οι εξαγγελίες, είναι πιθανό να έχουμε στο μέλλον μαζικές πωλήσεις από μικροϊδιοκτήτες που θα αδυνατούν να πληρώσουν τους φόρους ακινήτων και των αγροτικών εκτάσεων που προέρχονται από κληρονομιές, με αποτέλεσμα την συγκεντροποίηση της ιδιοκτησίας της γης, και ως εκ τούτου και της γαιοπροσόδου σε όφελος εκείνων που έχουν σήμερα και αύριο ρευστό. Σε αυτό αποβλέπει ο ενιαίος φόρος ακινήτων και η σχεδιαζόμενη σημαντική μείωση του φόρου μεταβιβάσεων.

Τα παραπάνω έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε περιοχή που ισχύει ένα ιδιάζων «καθεστώς μόνιμης εξαίρεσης», όπως θα έλεγε ο Αγκάμπεν, ή μια «κατάτμηση σε ζώνες (zonage)», όπως γράφει ο Μπαντιού, αλλά αυτό δεν συμβαίνει χωρίς κοινωνικές αντιστάσεις. Αποτελούν πολιτικές συνθήκες οι οποίες, αλλάζοντας ή περιορίζοντας το θεσμικό πλαίσιο, δημιουργούν ευνοϊκές συνθήκες για την υφαρπαγή της γης. Οι παραπάνω θεσμικές εκτροπές, που αλλού θα απαιτούσαν στρατιωτική βία, στην Ελλάδα εφαρμόζονται με τη βία τις συστηματικής εξασθένισης των ρυθμιστικών μηχανισμών της δημοκρατίας. Οι πολίτες δεν βρίσκονται πλέον αντιμέτωποι με πολιτικούς εκπροσώπους κλασικού δημοκρατικού τύπου, αλλά, όπως γράφει ο Μπαντιού με ένα είδος τοπικής ψευτο-κρατικής κάλυψης των κυρίαρχων διαδικασιών καταλήστευσης» (Η Εποχή, 12.5.2013).

Θα τελειώσω παραφράζοντας τον Σ. Ζίζεκ. Παλιά η Αριστερά ήξερε τι να κάνει με τη γη και τα ακίνητα: περίμενε πότε θα έλθει στην εξουσία για να καταργήσει την ατομική ιδιοκτησία. Σήμερα δεν ξέρει ακόμη τι να κάνει, αλλά δεν μπορεί να περιμένει. Τουλάχιστον ας προσπαθήσει, ας προσπαθήσουμε, να σταματήσουμε με κάθε μέσο την υφαρπαγή που βιώνουμε, και κυρίως αυτή που επέρχεται.

ΟΥΓΓΑΡΙΑ: Προς ποινικοποίηση των..αστέγων!

από http://drashstowraiokastro.blogspot.gr

Στα προθυρα του χειμώνα, ο προτεινόμενος νόμος θα μπορούσε να σημαίνει πρόστιμα και φυλάκιση για τους ανθρώπους που κοιμούνται έξω στους δρομους!

Βουδαπέστη, Ουγγαρία - Μια ψυχρη φθινοπωρινη νύχτα στη Βουδαπέστη, μια ηλικιωμένη γυναίκα εχει ξαπλωσει κουκουλωμενη στη πόρτα ενός καταστήματος υαλικων σε μια αριστοκρατική συνοικία. Πιο κάτω στο δρόμο, σε έναν από τους πιο μοντέρνους δρόμους της πόλης, δύο άνδρες κοιμούνται έξω από ένα κατάστημα ρολογιών πολυτελείας, μια βαλίτσα βρισκεται σε ενα καροτσακι, μεταξύ τους. 

Για τις δεκάδες χιλιάδες αστέγων στην Ουγγαρία, αυτές ειναι πραξεις επιβίωσης, αλλά θα μπορούσαν σύντομα να είναι παράνομες. 

Στο Ουγγρικό κοινοβούλιο συζητείται τωρα ένα νομοσχέδιο που θα επιτρέψει στις τοπικές κοινότητες να βαζουν πρόστιμο και τελικά να φυλακιζουν ανθρωπους που ζουν στους δρόμους. Το νομοσχέδιο, που προτάθηκε από τη συντηρητική κυβέρνηση, είναι πιθανό να περάσει κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας τη Δευτέρα.

«Είναι φοβερή ντροπή ... τιμωρεί τους ανθρώπους [που] δεν έχουν ένα σπίτι», λέει ηZsuzsanna Zsefle, άστεγη εδω και 21 χρόνια.

Η Zsefle βγαζει χρήματα περιφερομενη σε κάδους σκουπιδιών ψάχνοντας πράγματα για να πουλήσει στις υπαίθριες αγορές. Παλια ηταν λογιστρια. Τώρα μαθαίνει δεξιότητες ηλεκτρονικών υπολογιστών, με την ελπίδα να βρει μια δουλειά.

Εδω και 13 χρόνια, ζει με τον σύζυγό της σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα στην άκρη της Βουδαπέστης. Η Zsefle θεωρεί τον εαυτό της πιο τυχερο από τους περισσότερους, διότι έχει την άδεια του ιδιοκτήτη να μείνει εκεί, αν και ο χωρος είναι προς πώληση.

Εκτιμάται ότι 30.000-35.000 άστεγοι ζουν στην Ουγγαρία, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, μεταξυ τους πολλές γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι και άτομα με αναπηρία.

«Η προστασία της δημόσιας τάξης»

Η κυβέρνηση ειχε θεσπίσει προηγουμένως παρόμοιους νόμους. Το 2011, μια τοπική νομοθεσία στη Βουδαπέστη που απαγορευε τη διαμονη σε δημόσιους χώρους επεκτάθηκε σε ολόκληρη τη χώρα. Θα μπορούσε να επιβληθεί στους παραβάτες πρόστιμο μέχρι 650$ ή φυλακη.

συνεχίζεται

Εμείς οι άνθρωποι (αναδημοσίευση)

της Αννίτας Λουδάρου

http://ann-lou.blogspot.gr/

Μπαίνει ο Οκτώμβριος, μπαίνει το Φθινόπωρο, βγαίνουν οι κουβέρτες, βγαίνουν τα ρόδια και τα κάστανα. Για έναν άνθρωπο της πόλης μπορεί να είναι και πληροφορίες ανευ αξίας. Εμένα μου δημιουργούν ασφάλεια, όπως και το ότι του Αγίου Δημητρίου βγαίνουν επίσης τα χαλιά. Κάποτε το είχα ακούσει και γράφτηκε μέσα μου με μεγάλα γράμματα. Αποκλείεται να έρθει του Αγίου Δημητρίου και να μην σκεφθώ ότι πρέπει να βγάλω τα χαλιά. Θα μου πεις είμαστε ακόμα απελπισμένοι, τα χαλιά μας μάραναν.

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε μπερδεμένοι. Βλέπουμε τον τοίχο απέναντι και δεν ξέρουμε, δεν είμαστε σίγουροι αν τον φτιάξαμε εμείς με τα χεράκια μας ή κάποιοι άλλοι που δούλευαν όταν δεν τους βλέπαμε, σιωπηλά τις νύχτες. Εμείς κοιμόμασταν, αρρωσταίναμε, δουλεύαμε, τρώγαμε, ταξιδεύαμε, πεθαίναμε, σιωπηλά για να μην ενοχλήσουμε τους άλλους που χτίζαν τον τοίχο.

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε και φοβισμένοι. Βλέπουμε τον τοίχο απέναντι και δεν ξέρουμε δεν είμαστε σίγουροι, τι υπάρχει πέρα απ΄αυτόν. Αν δηλαδή τα δεινά μας θα είναι μαζί μας, μόνο στην από δω πλευρά ή τα χειρότερα κρύβονται από πίσω.

Εμείς οι άνθρωποι όταν είμαστε τελικά απελπισμένοι τότε είναι που εμπνεύουμε εμπιστοσύνη. Σ΄αυτούς έχω πίστη. Σε όλους εκείνους που οι υπερθετικοί του καλού και του κακού , τους είναι παγερά αδιάφοροι και ανύπαρκτοι και κενοί νοήματος και ουσίας. Σε όλους αυτούς τους πεινασμένους που προκειμένου να βρουν λίγα ψιχουλάκια ελπίδας μπορούν να γκρεμίσουν τον τοίχο με τα νύχια τους.

Αυτά τα πολύ παράξενα φρούτα που ακόμα και μέσα στην απελπισία τους θα σκεφθούν πως τον Οκτώμβρη βγάζουμε και τα χαλιά.

Ζωγραφική Atanas Matsouref

"Εξάρχεια σε Κίνηση": Γράφει ο Ακτήμων

Στους τακτικούς τιμητές και συμπαραστάτες των εκδηλώσεών μας ο Ακτήμων. Ο φίλος Ηλίας είχε την καλωσύνη να γράψει για τη χθεσινή μας εκδήλωση στο εξαιρετικό  blog που διατηρεί. Τον ευχαριστούμε θερμά. Η ανάρτησή του εδώ.

ΕΝΑΣ «ΠΑΙΖΩ - ΔΡΟΜΟΣ» ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ

Με τα «ταξίδια», νοερά και πραγματικά κοντεύω να ξεχάσω τι συμβαίνει στη γειτονιά, δηλαδή στα Εξάρχεια και όταν λέω τι συμβαίνει, δεν εννοώ αυτά που περνάνε στα δελτία ειδήσεων αλλά τα καθημερινά, τα απλά που κάνουν οι γείτονες και με τη δράση τους ομορφαίνουν τη γειτονιά και δίνουν άλλη πνοή και χρώμα στους δρόμους της.Έτσι συγκεκριμένα, σήμερα ήταν μια ωραία στιγμή για την απελπισμένη από τα γνωστά προβλήματα, οδό Θεμιστοκλέους όταν στη γωνία αυτού του δρόμου και της Δερβενίων (πεζόδρομοι και οι δύο) στήθηκε με πρωτοβουλία της κίνησης «Εξάρχεια σε κίνηση» χαριστικό - ανταλλακτικό παζάρι σχολικών ειδών και παιδικών βιβλίων ενώ παράλληλα υπήρξε και πρόβλεψη για δημιουργική απασχόληση, από τη Ματίνα, για τα παιδιά που πήγαν εκεί με τους γονείς τους και τους δασκάλους και όπως διαπίστωσα πέρασαν καλά.

Με το σύνθημα «ΠΑΙΖΩ - ΔΡΟΜΟΣ» η κίνηση θέλει να δώσει μια άλλη πνοή στη γειτονιιά και με τις δράσεις της και τις συναντήσεις της (Κάθε Δευτέρα στις 7.30 το απόγευμα στο κηπάκι της Τσαμαδού) να απομακρύνει και να ακυρώσει όλα αυτά που δυσφημούν τα Εξάρχεια και βαραίνουν τη ζωή των μόνιμων κατοίκων τους και των επισκεπτών. Ας βρεθούμε κι εμείς δίπλα τους και μαζί τους για να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε.

ΑΘΗΝΑ, 29092013

η φωτογραφία από το http://actimon.blogspot.gr

"Εξάρχεια σε Κίνηση", φωτογραφίες από τη σημερινή μας γιορτή

Οδός Θεμιστοκλέους στα σκαλάκια, Κυριακή μεσημέρι 29 Σεπτέμβρη 2013.

προετοιμασίες για το ...μάθημα Ζωγραφικής

 

το χαριστικό παζάρι με τα σχολικά τιμήθηκε δεόντως, "ξεπουλήσαμε"

τα κεράσματα άφθονα. (Γειά στα χέρια σας Μαρία και Αφροδίτη). 

Οι υπόλοιπες κυρίες ελπίζω να μην παρεξηγηθούν..

οι επίδοξοι ζωγράφοι μας χάρισαν μερικά από τα έργα τους.

Τους ευχαριστούμε όλους: όσους ήλθαν, όσους βοήθησαν προσφέροντας, όσους δεν μπόρεσαν να ρθούν.

τέρατα με παράξενες στολές (αναδημοσίευση)

από τη Σιωπηλή Διασταύρωση

Βούρτσισε τα δόντια σου, πλύνε τις μασχάλες σου, βγάλε τους φακούς σου, γυάλισε τα παπούτσια σου, δίπλωσε προσεκτικά τις πυτζάμες σου, βάλε τα καλά σου, αποχαιρέτα τη μάνα σου, βάλε για ύπνο τα παιδιά, απόψε έρχονται για σένα.

Πότισε τα λουλούδια, ξεσκόνισε το σπίτι, σφράγισε τα παράθυρα, κάνε απόψυξη στο ψυγείο, κατέβασε τα σκουπίδια, φύλαξε το αυτοκίνητο στο γκαράζ, μην πάρεις βαλίτσα, απόψε έρχονται για ‘σένα.

Πλήρωσε το κινητό, πλήρωσε τις πιστωτικές, πλήρωσε το δάνειο, μην ξεχάσεις αναμμένα τα φώτα -φωτιά η ΔΕΗ στις μέρες μας- κλείσε τις εκκρεμότητες, μόνο βιάσου γιατί τώρα πια έρχονται για ‘σένα.

Από το ’36 έρχονται για ‘σένα, μελανοχιτώνες υπουργοί τηλεσχολιαστές /νιτσεβό, νιτσεβό/ δεν είναι τίποτα, 440.894 Σταύροι Θεοδωράκηδες έρχονται για ‘σένα, χωρίς ποδοβολητά, σέρνοντας βαριεστημένα τα βήματα στα οδοστρώματα, έτσι κι αλλιώς εσύ περιμένεις ήσυχα και διακριτικά να ‘ρθουνε για ‘σένα.

Σσσς! Δεν είναι κάτι, μας σκοτώνουνε αθόρυβα, το αίμα στύβει στα πρωτοσέλιδα και η σιωπή απ’ τις παντόφλες είναι δυνατότερη από τον ήχο της μπότας-μας σκοτώνουνε χιλιάδες χρόνια κι εμείς δεν βγάζουμε κιχ.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ, ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝΕ

Κυριακή εικοσιδύο ενάτου του δεκατρία, ένα χρόνο και τέσσερις μήνες μετά τον εφιάλτη με τα καδρόνια.

«ΕΙΧΑΝΕ ΜΠΑΣΤΑΚΩΘΕΙ ΣΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ ΜΑΣ ΦΟΡΟΥΣΑΝΕ ΔΕΡΜΑΤΙΝΑ ΓΑΝΤΙΑ»

Σσσς! 

(ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝΕ ΝΑ ΤΟΝ ΡΙΞΟΥΝΕ)

Όμως στάθηκες, ένας, όσο εμείς δε βγάζαμε κιχ.

(ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΡΙΞΕΙ ΚΑΤΩ ΕΝΑ ΘΗΡΙΟ)

Στάθηκες, ένας, όσο εμείς δε βγάζαμε κιχ, σηκώθηκες και βάδισες ανάποδα, έσκισες εκατοντάδες χιλιάδες εξώφυλλα και έκαψες τα κουπόνια, ακούμπησες έναν ώμο το Σάββατο στη πλατεία Κρήνης, μπήκες στον ύπνο του Νικόλα την Παρασκευή, τραγούδησες στα πιτσιρίκια στην λεωφόρο Δημοκρατίας την Πέμπτη, ήσουν στο Τζάνειο το βράδυ της Τετάρτης, έπιασες την κρότου λάμψης και την έστειλες πίσω, με ευθεία βολή.

Έδειχνες την ταμπέλα, μη κοιτάτε αλλού, μπροστά Πειραιάς, από την άλλη Ιχθυόσκαλα Κερατσινίου.

27 Αυγούστου έγραφες κάπου: ΣΥΡΙΑl Killer….Στο ίδιο έργο θεατής.

(λίπασμα αυτού του κόσμου όλες οι πεταλούδες που άφησαν τα χέρια σου να κοιμηθούν ήσυχες μέσα σε κάποια γλάστρα)

Το πρωί της Τετάρτης μας το έσβησες από τη μνήμη, τη νύχτα –κενό- κι εδώ δε θέλω να φτάσουμε, δε χτύπησε ποτέ το γαμημένο τηλέφωνο, δε χτύπησε.

-«Πέθανε (Πέθανε) (πες μου) (θυμήσου ρε, ποιός είναι) (φίλος του Θ.) (ένας από τα παιδιά) (Χειρουργείο)»

-«Είναι ένας δικός σας, ένας από σας. Θυμάσαι το όνομα;” μου είπανε πώς –

Είχε τέρατα με παράξενες στολές

που παραμονεύαν πάντοτε κρυφά μεσ στις σκιές*

Με σταματάς, μου λες μαλάκα πάρ’ το όπως όταν κολυμπάς, γρήγορα, (πολιτικό όφελος, πωλήσεις, εφοπλιστές, μήπως μας συμφέρει, κυβέρνηση δολοφόνων, μπάλα, να μη χαθούμε στα στενά, ποιός τους γαμάει, μου λες).

Τα είχαμε πει μια δυο φορές μονάχα. Από σένα κι εκείνη κρατάω/κράτησα μόνο την ευγένεια, με ρωτούν για σας και λέω είναι/ήταν τόσο ευγενικοί που κάτι δε πάει/πήγαινε καλά.

Και κάτι δε πήγαινε καλά, γιατί τόση ευγένεια δε βρίσκει στενό σκοτεινό, και συμπόνια θεριού, Παύλο, να σταθεί και να γλιτώσει σ’ αυτό το κόσμο/ πάνω από ένα χρόνο ακούγαμε πότε τα τύμπανα και πότε τη σιωπή αυτών που σε σκότωσαν / καλά κάνεις κι οργίζεσαι με μας που λέμε τους ήξερα, τους ξέρω, ή τους ήξερα; είναι δύο; ή ήταν; ή είναι;

Μου απαντάς, -Ως εδώ. Και τώρα το νου σας!!

*γραμμένο μαζί με την Εξόριστη

Τόξα, βέλη και φαρέτρες (αναδημοσίευση)

του ΚΙΜΠΙ (http://kibi-blog.blogspot.gr/)

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Επενδυτής στις 28/9/2013

Δεν ξέρω ποιος γλωσσολογικός συνειρμός έχει επιβάλει αυτή τη διασκεδαστική -αλλά συνάμα εκνευριστική- συζήτηση για το ποιος περιλαμβάνεται στο «δημοκρατικό ή το συνταγματικό τόξο» και ποιος όχι. Αν η πηγή είναι η Ευκλείδειος Γεωμετρία, υποθέτω ότι ο συμβολισμός σχετίζεται με τη διάταξη των κοινοβουλευτικών εδράνων σε ημικύκλιο. Γεωμετρικά, πράγματι το εγχώριο κοινοβουλευτικό ημικύκλιο είναι ένα τόξο, ήτοι ένα κομμάτι της περιφέρειας του κύκλου. 

Για τους μυστικιστές, που βλέπουν στα μαθηματικά κάτι παραπάνω από ένα μέτρο του κόσμου, ο κύκλος είναι το κατεξοχήν μαγικό σύμβολο, το νοερό όριο προστασίας ή δράσης. Στην αδιάσπαστη γραμμή της περιφέρειάς του υποτίθεται ότι συντελείται η ενότητα πνεύματος και ύλης. Άρα, το τόξο, που είναι μέρος του κύκλου, συμβολίζει το εν δυνάμει πνεύμα. Και στην πιο γοητευτική του μορφή, το ουράνιο τόξο, είναι καλός οιωνός. Ωστόσο, οι συμβολιστές διακρίνουν το τόξο ανάλογα με τη θέση του. Όρθιο, με την κοίλη πλευρά προς τα πάνω, είναι ένα δοχείο έτοιμο να δεχθεί το πνεύμα, ένα θηλυκό σύμβολο. Ανεστραμμένο, είναι ένα σύμβολο νικηφόρο, ανδρικό, επιθετικό.

Φυσικά, δεν υπάρχει λόγος να πάρουμε τοις μετρητοίς τους μυστικιστές κι όσα αόρατα βλέπουν στον κύκλο και στο τόξο. Αλλά είναι γεγονός ότι το τόξο στην ανδρική εκδοχή του μετατρέπεται πράγματι σε κάτι επιθετικό. Γίνεται όπλο. Μαζί με τη χορδή και το βέλος, είναι το τρίτο αρχαιότερο όπλο, μετά την πέτρα και το ακόντιο, που χρησιμοποίησε ο προϊστορικός άνθρωπος. Και -ερήμην των συμβολικών κανόνων του μυστικισμού ή των απαθών κανόνων της γεωμετρίας- ευθύνεται για τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων στο πέρασμα της ιστορίας. Αναλογικά, από βέλη τοξευτών ίσως έχει εξοντωθεί πολύ μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας, απ’ ό,τι με τα σημερινά όπλα μαζικής καταστροφής. Αλλά, ταυτόχρονα, στο τόξο η ανθρωπότητα οφείλει την επιβίωσή της, αφού πρόσφερε στον άνθρωπο-κυνηγό τροφή, με την ασφάλεια της απόστασης από τα επικίνδυνα, φτερωτά ή γοργοπόδαρα, θηράματα. Οι ίδιες λέξεις διασώζουν τη σημασία του τόξου και της ευστοχίας του τοξοβόλου. Το ρήμα «αμαρτάνω», στην αρχική του εκδοχή, αστοχώ κατά την τοξοβολία ή τη ρίψη του ακοντίου. Κι ήταν πολύ σημαντικό να μην αστοχήσει κανείς. Τόσο, που η αμαρτία κατέληξε παραβίαση υπέρτατου κανόνα. Είτε για τοξοβόλους είτε για τους απλούς διαβάτες της ζωής.

Μεταξύ γεωμετρίας και πολέμου, το τόξο είναι λοιπόν μια αρχέγονη έννοια της ανθρώπινης συνθήκης. Σε τελική ανάλυση μπορεί να είναι κι ένας συμβολισμός για την τροχιά που διασχίζει το βέλος του ανθρώπινου πολιτισμού. Ξεκινά από χαμηλά, ανεβαίνει ψηλά, αλλά προορισμός του είναι να καταλήξει στο έδαφος. Σε ποιο σημείο της τροχιάς του βρίσκεται, άραγε, τώρα το βέλος της ανθρωπότητας; Ή να ελπίσουμε ότι δεν είναι το μοναδικό στη φαρέτρα της και τα βέλη της έχουν να διασχίσουν ακόμη πολλές τροχιές ακμής και παρακμής;

Πάντως, μιαν ανάλογη τροχιά έχουν διανύσει και τα τόξα της πολιτικής μας επικαιρότητας, το «συνταγματικό» και το «δημοκρατικό». Προφανέστατα η κυβέρνηση επιχειρεί να χρησιμοποιήσει τα «τόξα» αυτά ως όπλα εξόντωσης ή περιορισμού αντιπάλων της. Και μπορεί όλοι -ή οι περισσότεροι- να παρακολουθούμε με ευχαρίστηση το σύννεφο από βέλη που σκιάζει τον ήλιο της νεοναζιστικής Χ.Α., αλλά δεν είμαστε αφελείς να πιστεύουμε ότι αποτελεί τον μοναδικό στόχο. Οι χρυσαυγίτες είναι προφανώς αιφνιδιασμένοι από το γεγονός ότι δέχονται εξ οικείων τα βέλη, από ένα πεδίο στόχευσης που θεωρούσαν ανεκτικό, ίσως και φιλικό απέναντί τους. Παραπλανήθηκαν, ενδεχομένως, από το γεγονός ότι εδώ και δύο χρόνια ραντίζουν με αίμα τις γειτονιές της Αθήνας και της επαρχίας ως παρακράτος χωρίς να έχουν οχληθεί από το κράτος. Οι λοιποί δεν δικαιολογούνται να νιώθουν αιφνιδιασμένοι και συγχυσμένοι. Κι όμως είναι.

Η σύγχυση προέρχεται από το γεγονός ότι τα πολιτικά κόμματα, κοινοβουλευτικά ή μη, διαθέτουν από το ίδιο το σύνταγμα και την κουλτούρα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Δικαιούνται να αυτο-περιλαμβάνονται ή όχι στα «τόξα» της πολιτικής μας κοινοτοπίας. Ορισμένοι χρησιμοποίησαν τυχοδιωκτικά αυτό το δικαίωμα, όπως οι νεοφασίστες της Χ.Α. Αξιοποιούν το σύνταγμα με ρητό στόχο να το καταργήσουν ή να το «μεταρρυθμίσουν», αντιμετωπίζοντας τη δημοκρατία σαν εκκολαπτήριο φαυλότητας. Άλλοι έχουν πιο ειλικρινή στάση. Οι αναρχικοί, για παράδειγμα, αυτοεξαιρούνται και από το σύνταγμα και από τη δημοκρατία, επιλέγουν τον πόλεμο απέναντί τους και οι αυθεντικότεροι απ’ αυτούς υπομένουν τις συνέπειες.

Στον ενδιάμεσο χώρο υπάρχει ο παράδοξος διαγκωνισμός και ανταγωνισμός στην πασαρέλα της συνταγματικότητας και της δημοκρατικότητας. Είναι ένας πολιτικά περιττός ανταγωνισμός. Ιδιαίτερα στις συνθήκες εκτάκτου ανάγκης που έχει επιβάλει η κρίση. Τόσο η δημοκρατία, στην έστω θολή της σύλληψη, όσο και το σύνταγμα βρίσκονται υπό μερική αναστολή. Τα «τόξα» που με πάθος υπερασπίζονται τα κόμματα έχουν τόσο περιοριστεί εκ των πραγμάτων, ώστε μερικές φορές είναι ζήτημα αν περιλαμβάνουν οποιονδήποτε άλλο εκτός από την τρόικα. Εδώ και τρία χρόνια δεν έχει ψηφιστεί νομοσχέδιο από τη Βουλή που να μην έχει την έγκρισή της. Το κοινοβουλευτικό «τόξο» έχει περιορίσει την ελαστικότητά του τόσο, ώστε κανένα «βέλος» του δεν υπερβαίνει το όριο των μνημονίων.

Αλλ’ αυτό δεν είναι κάτι πρωτοφανές. Στην πραγματικότητα, η δημοκρατία κινούνταν πάντα ανάμεσα στα ρευστά κοινωνικά και πολιτικά σύνορα που δημιουργούσαν οι ιστορικές συνθήκες και το σύνταγμα προσαρμοζόταν με καθυστέρηση στις μεταβολές αυτές. Οι σουφραζέτες, για παράδειγμα, βρίσκονταν για πολλές δεκαετίες εκτός συνταγματικού τόξου, μέχρι που τα συντάγματα αναγνώρισαν το τόσο αυτονόητο σήμερα δικαίωμα της γυναικείας ψήφου. Αλλά, για να πάμε σε κάτι πιο ακανθώδες, η αναθεωρητική Βουλή του 2000 έκανε την υπέρβαση ψηφίζοντας το περίφημο άρθρο 14 παρ. 9 του συντάγματος για τον «βασικό μέτοχο» ως υπερόπλο κατά της διαπλοκής. Αλλά σήμερα αυτό το άρθρο μένει γράμμα κενό, χάρη στον νομικό και πολιτικό πόλεμο που κήρυξε η διαπλοκή (με πρωτοστάτες τους σημερινούς «αρχιερείς» των αντιναζιστικών αποκαλύψεων). Μια διαγώνια ανάγνωση στις 79 αναθεωρήσεις του συντάγματος του 2001 θα καταδείξει τόσες «νεκρές» διατάξεις, χωρίς εκτελεστικούς νόμους ή με νόμους που υιοθετούν την εξαίρεση αντί του κανόνα, ώστε να συμπεράνει κανείς ότι ολόκληρο το «συνταγματικό τόξο» κινείται συχνά εκτός συντάγματος ή ακροβατεί πάνω στα εντελώς ρευστά όριά του.

Το ίδιο λίγο πολύ ισχύει για τη δημοκρατία, που παρακολουθεί με βραδύτητα τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές αλλαγές. Στη μνημονιακή Ελλάδα έχουν επιβληθεί συνταγματικά αδιανόητοι περιορισμοί στο δικαίωμα της ιδιοκτησίας εν ονόματι του χρέους, αλλά την ίδια στιγμή όποιος τολμά να ψελλίσει προτάσεις για τον αναγκαίο έλεγχο της μεγάλης ιδιοκτησίας σε στρατηγικούς κλάδους της οικονομίας πέφτει στο τείχος της «συνταγματικής νομιμότητας», που αναστηλώνεται αλά καρτ.

Επομένως, για να μη χαθεί σ’ ένα πέλαγος υποκρισίας η περί πολιτικών «τόξων» φλυαρία (υπάρχουν και «τόξα» ευρωπαϊκά ή αντιευρωπαϊκά, αριστερά, δεξιά, κεντροαριστερά, κεντροδεξιά, οικολογικά, μπορούμε να επινοήσουμε όσα «τόξα» βάζει ο νους), ας περιοριστούμε σ’ αυτό που μας αφορά εδώ και τώρα. Υπάρχει ή μπορεί να υπάρξει αντιφασιστικό, αντιναζιστικό τόξο; Προφανώς ναι, αν θυμηθούμε ότι κατά τον Β΄ Παγκόσμιο συμμάχησαν λυσσαλέα ανταγωνιστικές πλευρές κατά του ναζισμού, παρ’ ότι η μία πέρασε μια μακρά περίοδο έρωτα μαζί του (βλέπε παραπλεύρως απόσπασμα). Αλλά πριν σπεύσει ο καθένας να πάρει θέση εντός του «τόξου», ας καθαρίσει τα του οίκου του. Ας αυτοελεγχθεί, ας κλείσει τους ιστορικούς του λογαριασμούς με τον φασισμό, ας αποκόψει τους διαύλους επικοινωνίας με τους θυλάκους του, ας εξουδετερώσει τις εκλεκτικές συγγένειες, ας αποδοκιμάσει τις όμορες ιδέες, ας αποκοπεί από τις κοινές πηγές χρηματοδότησης, ας πνίξει τον φασίστα (και τους φασίστες) που ’χει μέσα του. Ύστερα, ας πάρει το τόξο, τη φαρέτρα και τα βέλη του…

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Το ρωμαϊκό πνεύμα που εκπροσωπεί ο Μουσολίνι, ο μεγαλύτερος εν ζωή νομοθέτης, έδειξε σε πολλά έθνη πώς μπορεί κανείς να αντισταθεί στην επέλαση του σοσιαλισμού και υπέδειξε τον δρόμο που μπορεί να ακολουθήσει ένα έθνος όταν καθοδηγείται με θάρρος. Με το φασιστικό καθεστώς ο Μουσολίνι ίδρυσε ένα κέντρο καθοδήγησης, από το οποίο όσες χώρες δεσμεύτηκαν για μάχη σώμα με σώμα με τον σοσιαλισμό δεν πρέπει να διστάσουν να οδηγηθούν.

Ουίνστον Τσόρτσιλ, «Ομιλία στην Αντισοσιαλιστική Βρετανική Ένωση, 18.2.1933»

Θα σε θυμάμαι από την μυρωδιά σου (αναδημοσίευση)

της Αννίτας Λουδάρου
http://ann-lou.blogspot.gr

Κάποιες ώρες όταν αραιώνουν τ' αυτοκίνητα και η κίνηση στο δρόμο βγαίνω καμιά βόλτα στην πόλη. Ίσως ψάχνω κανένα σημάδι που έχει αφήσει εκεί το αύριο. Η μυρωδιά της πόλης αψιά και διαπεραστική. Είναι η μυρωδιά των ούρων που έχει ποτίσει τα πλακάκαι και τα μάρμαρα. Αυτή μυρωδιά με κυκλώνει, με καταδιώκει. Που και που γαβγίζει κανένα σκυλί και γώ προχωρώ σε περιοχές λιγότερο πειραγμένες. Την μυρωδιά όμως δεν την ξεχνώ. Κολλάει πάνω μου για να μου θυμίζει που ζω, σε ποια τροχιά κυλάνε η χώρα, η πόλη, οι άνθρωποι, εγώ.

Κανένα σημάδι δεν μου αφήνεις αύριο εκεί έξω. Είναι στιγμές που νομίζεις πως όλα θα συνεχίζονται έτσι συνεχώς. Η εμποτισμένη μυρωδιά δεν σβήνει, εσύ όμως μπορεί να σβήσεις σε μια στιγμή. Σε μια στιγμή που είσαι όρθιος, που περπατάς σε κάποο βρώμικο πεζοδρόμιο ή σε μια στιγμή που κλείνεις τον υπολογιστή σου και ένα μήνυμα σε ειδοποιεί πως δεν θα σε χρειαστούν άλλο. Να περάσεις λέει από το λογιστήριο για τα 15 χρόνια που δούλεψες καθαρά και τίμια.

Μάθαμε να στεκόμαστε. Αυτό κάνουμε.μπροστά σε γραφεία, σε ταμεία, σε ουρές, σε σκονισμένες βιτρίνες. Και όταν δεν στεκόμαστε, βουλιάζουμε. Λίγο προχωράμε, σημειωτόν. Βαρύναν τα πόδια, δεν μπορούν να μας σηκώσουν. Όσο έχει ο άνθρωπος όνειρα να σηκώσει είναι ανάλαφρος. Οι προσδοκίες σε τρέχουν παρακάτω.

Κάπου κάπου η μυρωδιά βαραίνει. Υπάρχουν δρόμοι που μεσουρανούν η αρρώστια και ο θάνατος. Άνθρωποι κυνηγάνε άλλους ανθρώπους. Δεν συναντάς πια εύκολα πρεζάκια. Τεχνητή εκκένωση, όχι κανένα σημάδι σου, αύριο. Δεν ξέρω που τα μαζέψανε τα πρεζάκια, αλλά η αρρώστια τώρα είναι πιο βαριά. Μυρίζει κόλαση. Η μυρωδιά των ούρων μεταλλάσεται, παίρνει άλλο νόημα, άλλο απ'αυτό της παρακμής. Εδώ τα ούρα σχεδόν δεν ενοχλούν. Το φαντάζεσαι ; Πως θα συνήθιζες μια μέρα την μυρωδιά γιατί θα έβλεπες τα χειρότερα ; Κάποιοι περνούν με καρότσι μπροστά από τους κάδους. Έχουν γάτζο, γάντια και μαγνήτη. Η μυρωδιά των ούρων μπλέκεται με τα σκουπίδια.

Είναι και στιγμές που η μυρωδιά εξαφανίζεται για λίγο. Είναι σαν να γυρνάς στον πάνω κόσμο τότε. Παρηγοριέμαι με την μυρωδιά μιας νερατζιάς στο δρόμο. Υπάρχουν λέει πολλά σχέδια. Εκθέσεις σε άδειους χώρους, εικαστικά ιβεντ, αναρχόμενες ομάδες.

Η μυρωδιά ξαναέρχεται και με γειώνει. Με βάζει ξανά στο παρόν. Αυτό το δύσοσμο παρόν της εγκακτάλειψης και της παρακμής. Περισσότερο σου μιλώ αύριο για να σου πως πως είναι νύχτα εδώ. Μόνο το χώμα που πατάμε δεν είναι δανεικό και αυτό προς το παρόν. Όχι μονάχα το χώμα, και τα μέσα μας επίσης δεν είναι δανεικά. Τα πρωτοβρόχια κάτι θα ξεπλύνουν. Μήπως και σταματήσουν να μας ποτίζουν το μίσος και η λύσσα για 'ο,τι δεν μας μοιάζει και κρατηθούμε άνθρωποι. Μήπως και καταφέρουμε και δεν στραγγίξουμε τελείως.

Θα σε θυμάμαι εποχή από την μυρωδιά της πόλης μου. Αυτή που περισότερο από το να ενοχλεί, να κρύβει, να μυρίζει, κάνει κάτι άλλο. Σημαίνει.

Φωτογραφία Νίκος Τεντόμας

http://flout.gr/postphotos/

2ο Εναλλακτικό Φεστιβάλ Αλληλέγγυας και Συνεργατικής Οικονομίας

11/12/13 Οκτωβρίου 2013 στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Ελληνικού

Ενώ γύρω μας γκρεμίζονται τα θεμέλια του παρελθόντος, εμείς ποτίζουμε τα λουλούδια που φυτρώνουν στα συντρίμμια.

Στην Ελλάδα της κοινωνικής, οικονομικής και περιβαλλοντικής κρίσης όπου έχουν εκμηδενιστεί οι κοινωνικές δομές και απειλούνται τα συλλογικά αγαθά, η ανεργία και η οικονομική δυσχέρεια αποτελούν την πραγματικότητα για πολλούς από εμάς. Οι βασικοί υπεύθυνοι σφυρίζουν αδιάφορα και η σάπια υπόσχεση της μαγικής ανάπτυξης κρατάει καλά ακόμα. Δεν προτιμούμε όμως όλοι να καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια και να περιοριζόμαστε στους αφορισμούς. Αντίθετα ολοένα και περισσότεροι συμμετέχουμε ενεργά σε ομάδες και δίκτυα αλληλέγγυας, ανταλλακτικής ή συνεργατικής οικονομίας, δίνοντας πνοή σε έναν κόσμο απαλλαγμένο από τον αυτοσκοπό της συσσώρευσης χρήματος.

Τα εγχειρήματα αυτά, που αναπτύσσονται σε όλη τη χώρα, αποτελούν όχι μόνο μια δυνατή βοήθεια για την καθημερινή διαβίωση μας αλλά και το όχημα για τη μετάβαση σε μια κοινωνία που έχει απορρίψει το καπιταλιστικό αξιακό σύστημα.

Οι ομάδες που συνδιοργανώνουμε και συμμετέχουμε στο Φεστιβάλ Αλληλέγγυας και Συνεργατικής Οικονομίας δεν περιμένουμε να εξαργυρώσουμε με ψήφους, μελλοντικές απολαβές ή κοινωνική αναγνώριση τη δράση μας, όπως διάφορες φιλανθρωπικές ή μισάνθρωπες οργανώσεις που διατυμπανίζουν τη δήθεν κοινωνική δράση τους. Βαθιά επιδίωξη μας είναι η δημιουργία κοινωνικών, και άρα και οικονομικών, δομών με γνώμονα τον άνθρωπο και όχι το κέρδος. Όχι μόνο δεν προσδοκούμε την προ-μνημονίου εποχή αλλά αντίθετα έχουμε το βλέμμα στραμμένο στην ενίσχυση της αυτοοργάνωσης, της αυτάρκειας και της πραγματικής ευημερίας ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα των οικονομικών δεικτών.

Το πρώτο Φεστιβάλ Αλληλέγγυας και Συνεργατικής Οικονομίας που πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 2012 με ευρεία συμμετοχή, μας άφησε χαμόγελα, πολλή τροφή για σκέψη και όρεξη για περισσότερη δράση. Σήμερα ετοιμαζόμαστε για τη συνέχεια της προσπάθειας αυτής με στόχο τη δικτύωση και την ανταλλαγή εμπειριών και προβληματισμών μεταξύ των ομάδων αλλά και την ενημέρωση των πολιτών για έναν κόσμο διαφορετικό, για έναν κόσμο, που δεν είναι απλά εφικτός και αναγκαίος, αλλά και υπαρκτός.

Το πρόγραμμα του 2ου Φεστιβάλ Αλληλέγγυας και Συνεργατικής Οικονομίας περιλαμβάνει συζητήσεις, εργαστήρια, συναυλίες και εκθέσεις, ενώ φέτος θα συμμετέχουν και οικοπαραγωγοί.

Για πληροφορίες δείτε την ιστοσελίδα μας www.festival4sce.org ή στο 6932377700

Οι διοργανώτριες ομάδες:

Αγροναύτες, Art Bank, Βιοζώ, Βλαστός, Εφημερίδα Δράση, Ηλέσιον, Ηλιόσποροι, Λαϊκό Πανεπιστήμιο Κοινωνικής Αλληλέγγυας Οικονομίας, ΠΡΩ.Σ.Κ.ΑΛ.Ο., Συνεργατικό Καφενείο Ακαδημίας Πλάτωνος, Συν Άλλοις, Τράπεζα Χρόνου Αθήνας-Πλατείας Συντάγματος, Φαρμακείο Αλληλεγγύης

στα Πατήσια

Γιορτή οικονομικής ενίσχυσης του 2ου Εναλλακτικού Φεστιβάλ Αλληλέγγυας & Συνεργατικής Οικονομίας θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 28/9, στις 19:00, στην Ακαδημία Πλάτωνος (απέναντι από το Συνεργατικό Καφενείο, Μοναστηρίου 140).

Succes story: Keep Walking

Nέα τρύπα στα έσοδα, κανείς δεν πληρώνει πια...

Αύξηση κατά 588 εκατ ευρώ σημείωσαν τα νέα ληξιπρόθεσμα χρέη των ιδιωτών προς το Δημόσιο τον Αύγουστο και ανήλθαν σε 5,379 δισ. ευρώ έναντι 4,791 δισ. ευρώ τον Ιούλιο. Αυτό προκύπτει από τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων που δόθηκαν σήμερα στη δημοσιότητα.

Το σύνολο των παλαιών ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το Δημόσιο - δηλαδή οι οφειλές που ήταν ληξιπρόθεσμες ως τις 31 Δεκεμβρίου 2012 - ανήλθε τον Αύγουστο στα 53,590 δισ. ευρώ σημειώνοντας πτώση σε σχέση με τον Ιούλιο που ήταν 53,712 δισ. ευρώ. Με απλά λόγια όλη η καμπάνια εκφοβισμού προς τους παλαιούς οφειλέτες, όλες οι ρυθμίσεις, όλα τα χαϊδέματα προς τους έχοντες και όλες οι κατασχέσεις απέφεραν το "ιλιγγιώδες" ποσό των 122 εκ. ευρώ !!!

Εικόνες-γροθιά στο στομάχι από τις εξώσεις στη Μαδρίτη

Εικόνες-γροθιά στο στομάχι, δραματική αποτύπωση της απόγνωσης και της απελπισίας που κουβαλά η οικονομική κρίση που σαρώνει την Ισπανία. Η 45χρονη Μαρία Ισαμπέλ Ροντρίγκες Ρομέρο ξεσπά σε λυγμούς κατά τη διάρκεια της αναγκαστικής έξωσης από την κατοικία της. 

Στην εξαμελή της οικογένεια όλοι είναι άνεργοι, έχει μία κόρη οκτώ ετών και η μητέρα της πάσχει από διπολική διαταραχή.

Διέμεναν όλοι μαζί επί 24 χρόνια σε διαμέρισμα της εταιρείας State City Hall Housing Company (EMVS). Κατέβαλαν οφειλή προς την εταιρεία ύψους 1.200 ευρώ, ωστόσο η EMVS τους ενημέρωσε πως παρ' όλα αυτά θα πρέπει να μετακομίσουν.

12 φωτογραφίεςΗ εντολή έξωσης εκτελέστηκε την Τετάρτη από την αστυνομία παρά την αντίσταση δεκάδων μελών της Πλατφόρμας Θυμάτων Υποθήκης (PAH).

Στην πόρτα μπήκε λουκέτο, οι ίδιοι και όλα τα υπάρχοντά τους βρίσκονται στο δρόμο...