του Aki Kaurismaki
την Παρασκεύή 31 Γενάρη 20.30
από την ομάδα προβολών palinka στα πλαίσια 4 προβολών για τη μοναξιά των πόλεων.
στο Αυτόνομο Στέκι,
Ζωοδόχου Πηγής 95- 97 & Ισαύρων)
Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014
Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014
Ας βρούμε βάρκα.. (αναδημοσίευση)
του Γιάννη Μακριδάκη
..Ήτανε Απρίλης του ’42… και δώσαμε όλα μας τα χρυσά, τα πήρε ο θείος και τα δωσε στον άνθρωπο που έπρεπε να τα δώσει και την άλλη μέρα το πρωί ήρθε ένα κάρο. Μαζέψαμε δυο τρεις αλλαξιές ο καθένας μας ρούχα, τα βάλαμε σε κάτι τσουβάλια της ζάχαρης, άσπρα, θαρρώ πως τα βλέπω και αφού τα φορτώσαμε αυτά το κάρο δεν μας φόρτωνε εμάς (…) και φτάσαμε στην Κώμη, στην παραλία αργά το βραδάκι. Και τι να δούμε! Όλη η παραλία εκεί ήτανε άνθρωποι που περιμένανε να νυχτώσει, να ρθουνε οι βάρκες να μας πάρουνε. Στην αρχή, όταν επήγαμε είχε κύμα η θάλασσα κι εμείς ταξιδεύαμε με ψαρόβαρκες, με πανί και με κουπιά… Και περιμέναμε να καλμάρει λίγο η θάλασσα. Κι ερχότανε οι γυναίκες και βάζανε εικόνες μες στη θάλασσα, να γαληνέψει η θάλασσα, να μπορούμε να ταξιδέψομε. (…) Και ξεκινούμε κατά τις εννιά η ώρα γιατί έπρεπε να νυχτώσει. εμείς είμαστε η τελευταία βάρκα. Καμιά εικοσαριά ανθρώποι μέσα και τέσσερις στο κουπί. Εν τω μεταξύ η αδερφή μου μωρό, το χε τυλιγμένο σε ένα χράμι η μαμά μου και αυτό ζαλίστηκε, φαίνεται, με τη θάλασσα και άρχισε να κλαίει, να κλαίει γοερά και να φωνάζουνε μες στη βάρκα πετάξτε το παιδί στη θάλασσα, θα μας πιάσουνε οι Γερμανοί!…
Εύχαρις Κοκκάλη Ακαβάλου.
Μπαίνομε μες στη βάρκα κι εφύγαμε. Φεγγάρι, γάργαρο. Τα παιδάκια τα χα κάτω από την πλώρη καθισμένα και ήρθανε ίσα με το στήθος μες τα νερά. Ύστερα τα νερά λιγοστέψανε. Εγώ βαστούσα έναν νεμπότη και έβγαζα τα νερά. ο γιος της Βεργετήδαινας γύρευε ψωμί. Θέλω ψωμί, θέλω ψωμί… Απάνω που ήτανε να φτάσομε στην Τουρκία. Με τις φωνές πέφτομε απάνω σε ένα φυλάκιο, ακούνε οι Τούρκοι κατεβαίνουνε κάτω και μας πιάνουνε. Πήγαμε να βγούμε όξω, ήτανε τα νερά γλυστερά. Επήγα εγώ να δω αν πατώνω, να βγω όξω, γλυστρώ και πέφτω μες στη θάλασσα. Βαστούσα τα ρούχα μου, εμουλιάσανε…
Σταματία Βαλιδάκη
Ξεκινήσαμε να φύγομε, σιγά σιγά επηγαίναμε. Η αδερφή μου ήτανε έντεκα χρονώ, έβγαζε νερά από τη βάρκα, από εδώ που ξεκινήσαμε μέχρι την Τουρκία. Στο δρόμο που πηγαίναμε και φτάσαμε στα μισά πια, άκουε ο βαρκάρης ένα ντούκου ντούκου, ντούκου ντούκου, λέει έρχεται η Καταδίωξη. Αν έρθει πιο κοντά και δούμε ότι είναι η Καταδίωξη θα βγάλω το φελλό. Το φελλό θα βγάλεις; Έτσι και σε δω και σκύψεις να βγάλεις το φελλό θα σε πετάξω στη θάλασσα και θα την πάω εγώ τη βάρκα του λέει ο πατέρας μου. Στο τέλος, κούτσα κούτσα, τα ξημερώματα, φτάνομε στα Άσπρα Χώματα, απέναντι…
Γιάννης Ξυντάρης
Πραγματικά πείνασα τις δέκα μέρες που κάμαμε μέσα στο καϊκι. Το ταξίδι ήτανε για τρεις μέρες. Τη μέρα εκαθούμαστε και τη νύχτα εβαδίζαμε, διακόσιες δέκα έξι ψυχές μέσα και σκεπασμένο με ένα καραβόπανο. Ψείρες, βρόμα, άστα… Πέθανε ένα μωρό και το βαλε η ίδια η μάνα του σε ένα τσουβάλι και το ριξε στη θάλασσα. Μας δώκανε πατάτες βραστές, ελιές και σύκα και νερό από βαρέλια που είχαν πετρέλαιο μέσα, ήτανε κόκκινο και βρομούσε πετρέλαιο (…) Ήτανε και Μεγάλη Βδομάδα. Τη Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ τους έψαλα τον Επιτάφιο μες στο καϊκι. Αυτοί είχανε σκοπό να μας πνίξουνε, γιατί είχανε πνίξει ορισμένα καϊκια…
Ζαχαρένια Γεώργαλου
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που μάζεψα αυτές και πολλές ακόμη μαρτυρίες Ελλήνων προσφύγων στη Μέση Ανατολή το 1941-42, οι οποίες δημοσιεύονται στο βιβλίο Συρματένιοι ξεσυρματένοι όλοι, εκδ. Εστία 2010.. Και μέσα σε μισόν αιώνα γίναμε όπως γίναμε, Ευρωπαίοι που πνίγουν μεσανατολίτες πρόσφυγες για να μην εισέλθουν στην χώρα τους…
Κοντοζυγώνει όμως και πάλι η ώρα μας. Η ώρα που θα φεύγουν τις νύχτες με βάρκες οι εξαθλιωμένοι Έλληνες και θα πηγαίνουν απέναντι, εκτός της Ε.Ε. για να μπορέσουν να ζήσουν. Η Ιστορία δεν σταματάει στο σήμερα, ούτε καν καθυστερεί. Ιδίως γι αυτούς που κάθονται αμέτοχοι και την κοιτούν να συμβαίνει στους άλλους. Καλά κουράγια εύχομαι για την ανατροπή. Αλλιώς ας βρούμε βάρκα.
Κομαντάντε Μάρκος: «Το χάος θα έρθει από τους κάτω» !
από efsyn.gr
Επιμέλεια: Κορίνα Βασιλοπούλου
ΜΕΞΙΚΟ: Επειτα από δίχρονη απουσία ο υποδιοικητής Μάρκος των Ζαπατίστας απηύθηνε ένα ανακοινωθέν για το 2013 που, αν και γράφτηκε στη μεξικανική ζούγκλα, νομίζεις ότι έρχεται από δίπλα μας.
«Το χάος θα έρθει από κάτω» προειδοποιεί ο ηγέτης των Ζαπατίστας, υποδιοικητής Μάρκος, στο πρώτο ανακοινωθέν της χρονιάς. Ο «σουμπκομαντάντε», ύστερα από μια σχετικά διακριτική παρουσία τα δύο τελευταία χρόνια, αύξησε τις δημόσιες παρεμβάσεις του στα τέλη του 2012, οπότε και ανακοίνωσε μια σειρά πολιτικών, ειρηνικών πρωτοβουλιών στα εδάφη του Τσιάπας και όχι μόνο.
Το ανακοινωθέν του Μάρκος, το οποίο δημοσιεύθηκε στη μεξικανική εφημερίδα «La Jornada» φαίνεται πως ήρθε ως απάντηση στην πρωτοβουλία που εξήγγειλε ο νέος πρόεδρος του Μεξικού Ενρίκε Πένια Νιέτο για την «καταπολέμηση της φτώχειας». Το κείμενο, που έχει τίτλο «Εμείς και αυτοί», είναι γραμμένο με τη μορφή μονόλογου των ισχυρών της Γης απέναντι σε έναν φανταστικό συνομιλητή και καταλήγει με το σύνθημα/προειδοποίηση «Μαριτσιβέου»: «Εκατό φορές θα νικήσουμε», όπως σημαίνει στη γλώσσα των Ινδιάνων Μαπούτσε της Χιλής.
«Εμείς και αυτοί/οι (παρα)λογισμοί των από πάνω»
Γενάρης 2013.
Μιλούν οι από πάνω:
Εμείς είμαστε αυτοί που κάνουν κουμάντο. Είμαστε ισχυρότεροι, παρόλο που είμαστε λιγότεροι. Δεν μας νοιάζει τι λες – ακούς – σκέφτεσαι – κάνεις, αρκεί να μη μιλάς, να μην ακούς, να μην κινείσαι.
Μπορούμε να επιβάλουμε στην κυβέρνηση ανθρώπους μέσης ευφυΐας (αν και είναι πλέον δύσκολο να τους βρεις στις τάξεις των πολιτικών), όμως επιλέγουμε κάποιους που δεν είναι καν σε θέση να προσποιηθούν ότι ξέρουν τι τους γίνεται.
Γιατί; Γιατί μπορούμε.
Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τους αστυνομικούς και στρατιωτικούς μηχανισμούς για να συλλαμβάνουμε και να φυλακίζουμε αληθινούς εγκληματίες, μόνο που αυτοί οι εγκληματίες αποτελούν ζωτικό μας κομμάτι. Αντίθετα, επιλέγουμε να κυνηγάμε, να χτυπάμε, να συλλαμβάνουμε, να βασανίζουμε, να φυλακίζουμε και να δολοφονούμε εσένα.
Γιατί; Γιατί μπορούμε.
Αθώος ή ένοχος; Τι σημασία έχει; Η δικαιοσύνη είναι μια από τις πολλές πουτάνες στην ατζέντα μας και, πίστεψέ μας, δεν είναι η πιο ακριβή.
Και ακόμα κι αν προσαρμόζεσαι απόλυτα στο καλούπι που σου επιβάλλουμε, ακόμα κι αν δεν κάνεις τίποτα, κι αν είσαι αθώος, θα σε συντρίψουμε.
Και αν επιμένεις να μας ρωτάς γιατί το κάνουμε, νά η απάντηση: Γιατί μπορούμε. [...]
Δεν έχει σημασία ποιος βγαίνει μπροστά. Τα περί Δεξιάς ή Αριστεράς είναι, απλώς, οδηγίες για τον σοφέρ που παρκάρει το αμάξι. Η μηχανή λειτουργεί από μόνη της. Δεν χρειάζεται να δώσουμε καν εντολή για να τιμωρηθούν οι απερίσκεπτοι που ίσως μας πάνε κόντρα. Μεγάλες, μεσαίες και μικρές κυβερνήσεις όλου του πολιτικού φάσματος, παρέα με διανοούμενους, καλλιτέχνες, δημοσιογράφους, πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες ερίζουν για το ποιος θα έχει το προνόμιο να μας ικανοποιήσει.
Οπότε, άντε πηδήξου, χάσου, σάπισε, ψόφα, απογοητεύσου, παραδώσου.
Για τους άλλους δεν υπάρχεις, δεν είσαι τίποτα.
Ναι, έχουμε σπείρει μίσος, κυνισμό, πικρία, απελπισία, τον θεωρητικό και πρακτικό «ωχαδερφισμό», τον κονφορμισμό του «μη χείρον βέλτιστον», τον φόβο που έγινε παραίτηση.
Κι όμως, φοβόμαστε μήπως όλο αυτό πάρει τη μορφή οργανωμένης, ανατρεπτικής οργής, που δεν εξαγοράζεται.
Γιατί το χάος που επιβάλλουμε το ελέγχουμε, το διευθετούμε, το δίνουμε σε δόσεις, το τροφοδοτούμε.
Αλλά, το χάος που έρχεται από τους από κάτω…
Α, αυτοί… ούτε που καταλαβαίνουμε τι λένε, ποιοι είναι, πόσο κοστίζουν.
Κι ύστερα, είναι τόσο αυθάδεις ώστε να μη θέλουν πια να ζητιανεύουν, να περιμένουν, να ζητούν, να ικετεύουν, αλλά να ασκήσουν την ελευθερία τους. Πού ξανακούστηκε τέτοια ξεδιαντροπιά!
Αυτός είναι ο αληθινός κίνδυνος. Ανθρωποι που κοιτάζουν στην άλλη πλευρά, που βγαίνουν από το καλούπι, το σπάνε ή το αγνοούν.
Ξέρεις τι μας έχει ωφελήσει πολύ; Αυτός ο μύθος της ενότητας πάση θυσία. Να τα βρίσκεις μόνο με τον αρχηγό, τον διευθυντή, τον ηγέτη ή όπως κι αν τον λένε. Είναι πιο εύκολο να ελέγχουμε, να διευθύνουμε, να συγκρατούμε έν@ν παρά πολλούς. Και μάλιστα, φτηνότερο. Ατομικές επαναστάσεις κι άλλα τέτοια. Είναι άχρηστα σε συγκινητικό βαθμό.
Αντίθετα, αυτό που αποτελεί κίνδυνο, πραγματικό χάος, είναι όταν ο καθένας γίνεται συλλογικότητα, ομάδα, μπάντα, φυλή, οργάνωση και μαθαίνει να λέει «όχι» και «ναι» και όλοι αυτοί συμφωνούν μεταξύ τους. Γιατί το «όχι» στοχεύει σε εμάς που κάνουμε κουμάντο. Οσο για το «ναι»… αυτό κι αν είναι συμφορά, φαντάσου ο καθένας να χτίζει τη δική του μοίρα και να αποφασίζει τι θα γίνει και τι θα κάνει. Είναι σαν να υπονοείς ότι οι αμελητέοι είμαστε εμείς, αυτοί που περισσεύουν, οι άχρηστοι, αυτοί που πρέπει να μπουν φυλακή, να εξαφανιστούν.
Ναι, σκέτος εφιάλτης. Για εμάς, αυτή τη φορά. Φαντάζεσαι πόσο κακόγουστος θα γινόταν αυτός ο κόσμος; Γεμάτος Ινδιάνους, μαύρους, καφέ, κίτρινους,κόκκινους, ράστα, τατουάζ, πίρσινγκ, ξυρισμένα κεφάλια, πανκ, γκοθ, μιγ@δες, σκέιτερ, τη σημαία με το «Α» χωρίς πατρίδα, νέους, γυναίκες, πουτ@νες, κορίτσι@, ηλικιωμένους, οδηγούς, αγρότες, εργάτες, προλετάριους, φτωχούς, ανώνυμους και… άλλους. Δίχως πριβέ χώρους για εμάς, τους «beautiful people», τους «ωραίους ανθρώπους» για να καταλαβαινόμαστε… γιατί φαίνεται από χιλιόμετρα ότι δεν σπούδασες στο Χάρβαρντ.
Ναι, η μέρα εκείνη θα ήταν για εμάς σαν νύχτα… Τα πάντα θα τινάζονταν στον αέρα. Τι θα κάναμε;
Μμμμ… αυτό δεν το έχουμε σκεφτεί. Σκεφτόμαστε, σχεδιάζουμε και εκτελούμε για να αποτρέψουμε κάτι τέτοιο, αλλά… δεν μας έχει περάσει από το μυαλό.
Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία: είναι εποχές κρίσης. [...]
Οχι, φυσικά και δεν σε φοβόμαστε. Οσο για αυτή την προφητεία… Μπα, σκέτες προλήψεις, χωριάτικες…
Τι;… Δεν είναι προφητεία;
Α, είναι υπόσχεση…
«ΜΑΡΙΤΣΙΒΕΟΥ»* («Εκατό φορές θα νικήσουμε»)
(συνεχίζεται…)
Από οποιαδήποτε γωνιά, οποιουδήποτε κόσμου.
Υποδιοικητής Μάρκος
Πλανήτης Γη
Γενάρης 2013
(Μπορείτε να διαβάσετε το πλήρες κείμενο στα ισπανικά στον ακόλουθο σύνδεσμο: http://enlacezapatista.ezln.org.mx/2013/01/20/ellos-y-nosotros-i-las-sin…)
ΠΗΓΕΣ / ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ :
Εφημερίδα των Συντακτών
Του Ουλιάνωφ το μειδίαμα… (αναδημοσίευση)
του Νίκου Μπογιόπουλου
από enikos.gr
Ένα ερώτημα πλανάται πάνω από τον κόσμο των 3 δισεκατομμυρίων ανθρώπων που «ζουν» με 1,5 δολάρια την ημέρα. Ένα ερώτημα πλανάται πάνω από την Ευρώπη των 120 εκατομμυρίων φτωχών και απόκληρων. Ένα ερώτημα πλανάται πάνω από την Ελλάδα της αιθαλομίχλης: «Τι να κάνουμε;»…
Στις αρχές του περασμένου αιώνα, σε άλλες (;) συνθήκες το ερώτημα είχε τεθεί και είχε απαντηθεί από τον άνθρωπο που την περασμένη Δευτέρα συμπληρώθηκαν 90 χρόνια από τον θάνατό του, στις 21 Γενάρη 1924: Τον Λένιν....
Κατ’ αρχάς τι σόι άνθρωπος, τι σόι τύπος ήταν ο Λένιν; «Λένιν, ο πιο ανθρώπινος άνθρωπος»,έγραφε μετά τον θάνατό του ο Μαγιακόφσκι. Αλλά ο Μαγιακόφσκι λάτρευε τον Λένιν και ίσως δεν θα μπορούσε να είναι αντικειμενικός στην κρίση του. Είναι σημαντικότερο, λοιπόν, να μας περιγράψει την προσωπικότητά του κάποιος που οι σχέσεις του μαζί του υπήρξαν, το λιγότερο, πολυκύμαντες: «Ο Λένιν – γράφει ο Τρότσκι – ανεχόταν την νεροποντή από εγκώμια με τον τρόπο που ένας ανυπόμονος πεζός υπομένει τη βροχή κάτω από μια ξώπορτα». Και ως πολιτικός, ως ηγέτης; Ο Τρότσκι πάλι αναφέρει: «Δεν επέβαλε το σχέδιό του στις μάζες. Βοηθούσε τις μάζες να συλλάβουν και να πραγματοποιήσουν τα δικά τους σχέδια».
Έχει να πει κάτι ο Λένιν σήμερα στους εργαζόμενους και στους άνεργους; Τί νόημα έχουν τα λόγια του στην εποχή του Wi – Fi; Και κυρίως τί προοπτική μπορεί να προσφέρει η πολιτική του δράση τώρα που επήλθε το «Τέλος της Ιστορίας», τώρα που το εγχείρημα της Οκτωβριανής Επανάστασης ανατράπηκε;
Μια σκέψη είναι αυτή που διατυπώθηκε από τον Σαρτρ: Ο μαρξισμός, έλεγε,«είναι αξεπέραστος διότι δεν ξεπεράστηκαν οι συνθήκες που τον ανέδειξαν». Και ο Λένιν δεν εκπροσωπεί τίποτα λιγότερο από αυτό: Τον μαρξισμό στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Δηλαδή την εποχή της απόλυτης κυριαρχίας των μονοπωλίων στον κόσμο. Η’ μήπως σήμερα, επί «Ζήμενς» και «Κρούπ», επί τραπεζιτών και εργολάβων, ζούμε κάποια άλλη εποχή;
Αν πάλι ο Σαρτρ δεν ακούγεται και τόσο πειστικός στα αυτιά ορισμένων, τότε τους προτείνουμε να λάβουν τοις μετρητοίς τον κ.Σαμαρά. Αυτός (!) είναι που μνημονεύει τον Λένιν στη Βουλή συχνότερα κι από το ΚΚΕ. Και τον κ.Στουρνάρα. Αυτός (!) είναι που επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία ότι διαβάζει τον Λένιν. Ανελλιπώς, όπως λέει. Οι μαρτυρίες τους ίσως φανούν χρήσιμες για την πιστοποίηση της επικαιρότητας της λενινιστικής παρακαταθήκης. Ειδικά αν σκεφτούμε τι διαπράττουν οι κκ. Σαμαράς – Στουρνάρας, γεγονός που πείθει ότι ο λόγος που διαβάζουν τον Λένιν είναι για να κάνουν τα ακριβώς αντίθετα…
«Τι να κάνουμε;», για παράδειγμα, στην Ελλάδα που λιμοκτονεί υπό το βάρος των χρεών; Έχει ο Λένιν να μας πει κάτι; Έχει να προτείνει κάτι στους Έλληνες του μόχθου που – ως μη όφειλαν - έχουν πληρώσει αυτά τα χρέη χίλιες φορές, αλλά τους επιβάλλουν να τα πληρώσουν άλλες χίλιες;
«…νομίζουμε – έλεγε ο Λένιν απευθυνόμενος στους λαούς της Ευρώπης και όλου του κόσμου - πως για την ακύρωση των χρεών θα αναγκαστούν (σσ: οι λαοί) να περιμένουν κάτι άλλο και να δουλέψουν σε κάποια άλλη κατεύθυνση, χωρίς να υπολογίζουν στη "γενναιοψυχία" των κυρίων καπιταλιστών».
Τι έκανε λοιπόν ο Λένιν που δεν επαφίετο στην «γενναιοδωρία» των τοκογλύφων και των κερδοσκόπων και φυσικά δεν «διαπραγματευόταν» μαζί τους; Το Γενάρη του 1918, η σοβιετική κυβέρνηση, με διάταγμα υπογεγγραμμένο από τον Λένιν, ακύρωσε τα εσωτερικά και εξωτερικά δάνεια που είχε συνάψει η τσαρική και η Προσωρινή κυβέρνηση. Τέλος!
Όμως, οι Μπολσεβίκοι, επειδή ακριβώς ήταν κομμουνιστές, δηλαδή και πατριώτες και διεθνιστές, την ώρα που οι πολιτικοί προπάτορες του ελληνικού αστικού πολιτικού κόσμου έστελναν στρατό εναντίον τους, εκείνοι, όσον αφορά την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, να τι έκαναν:
«Ενα άλλο οικονομικό μέτρο της σοβιετικής κυβέρνησης στον εξωτερικό τομέα ήταν η παραίτησή της από το Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο (ΔΟΕ), που επέβαλαν το 1897, μετά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, οι Μεγάλες Δυνάμεις στην Ελλάδα (...) από την Οχτωβριανή Επανάσταση η Ελλάδα απεκόμισε οικονομικά οφέλη. Η νεαρή Σοβιετική Δημοκρατία, με απόφαση του Δεύτερου Συνεδρίου των Σοβιέτ, απάλλαξε την Ελλάδα από το χρέος που όφειλε στη Ρωσία και ανερχόταν στα 100 εκατομμύρια χρυσά γαλλικά φράγκα. Ακόμα, η σοβιετική κυβέρνηση παραιτήθηκε από τα δικαιώματά της στο Αγιο Ορος, καθώς και από τις ιδιοκτησίες του τσαρικού κράτους σε διάφορα ευαγή ιδρύματα στην Ελλάδα (ρώσικο νοσοκομείο στον Πειραιά, το σημερινό Τζάνειο) κλπ.» (Κώστας Αυγητίδης, «Η στρατιωτική επέμβαση των καπιταλιστικών χωρών ενάντια στη Σοβιετική Ρωσία και η Ελλάδα (1918-1920)», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»). Ετσι αντιμετώπισαν, λοιπόν, οι Μπολσεβίκοι και ο Λένιν τα θέματα του χρέους
Και για τους εκάστοτε «σωτήρες» μας; Έχει να πει κάτι ο Λένιν; Η άποψή του δεν μας φαίνεται και πολύ παράταιρη:
«Σε μια κοινωνία – έλεγε - που βασίζεται (…) στην υποδούλωση των εκατομμυρίων φτωχών και εργαζομένων από μια χούφτα πλουσίων, η κυβέρνηση δεν μπορεί παρά να είναι ο πιο πιστός φίλος και σύμμαχος των εκμεταλλευτών, ο πιο πιστός φρουρός της εξουσίας τους. Και για να είναι σίγουρος φρουρός, δεν αρκούν στον καιρό μας τα κανόνια, οι ξιφολόγχες και ο βούρδουλας: Πρέπει να φροντίσεις να υποβάλλεις στα θύματα της εκμετάλλευσης την ιδέα ότι η κυβέρνηση στέκεται πάνω από τις τάξεις, ότι δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ευγενών και της αστικής τάξης, αλλά τα συμφέροντα της δικαιοσύνης, ότι φροντίζει να προστατεύει τους αδύναμους και τους φτωχούς από τους πλούσιους και τους ισχυρούς».
Έχει ο Λένιν να μας πει κάτι για την κρίση;
«(…) τα εννιά δέκατα του πληθυσμού αποτελούνται από φτωχούς (…) η μάζα του λαού (…) παραμένει σε φτώχεια τέτοια, που φτάνει τα όρια της εξαθλίωσης.Η κρίση – έγραφε ο Λένιν - δείχνει ότι η σύγχρονη κοινωνία θα μπορούσε να παράγει ασύγκριτα περισσότερα προϊόντα για την καλυτέρευση της ζωής όλου του εργαζόμενου λάου, αν δεν είχαν αρπαχτεί η γη, τα εργοστάσια, οι μηχανές κ.τ.λ. από μια χούφτα ατομικούς ιδιοχτήτες, που βγάζουν εκατομμύρια από τη λαϊκή εξαθλίωση».
Ωραία. Αλλά ακόμα κι αν δεχτούμε τα προηγούμενα τίθενται δυο ερωτήματα: Πρώτον, να κάτσουμε αναπαυτικά πάνω στο αυθόρμητο της οργής και του θυμού μας και να περιμένουμε την έλευση της ουτοπίας; Δεύτερον (και κυριότερο): Ποιο το νόημα της ουτοπίας που θέλουν να βλέπουν ορισμένοι δογματικοί στον Λένιν, μιας και στο τέλος – τέλος η ουτοπία αυτή ανατράπηκε;
Πριν φτάσουμε στην ανατροπή, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι ο Λένιν, όπως γράφει ο Αντόρνο για τον Μάρξ, δεν ήταν παρά «εχθρός της ουτοπίας προς χάριν της πραγματοποίησής της»! Ο Λένιν ήξερε ότι «το "αυθόρμητο στοιχείο" δεν αποτελεί στην ουσία τίποτε άλλο παρά εμβρυακή μορφή του συνειδητού», αλλά, όπως πρόσθετε, χωρίς την ανάπτυξη του συνειδητού τα αυθόρμητα ξεσπάσματα δε θα γίνουν ποτέ τίποτα «περισσότερο (από) ξεσπάσματα απόγνωσης κι εκδίκησης παρά αγώνας»(Λένιν, «Τι να κάνουμε;», σελ. 30, «Σύγχρονη Εποχή»). Ήξερε, δηλαδή, ότι επειδή ακριβώς «η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι συγκροτημένη τόσο έλλογα και τόσο βολικά»,υπάρχει ο κίνδυνος χωρίς αγώνα «η κοινωνία (να) σαπίζει» και ο ακόμα μεγαλύτερος ο κίνδυνος «αυτό το σάπισμα (να) παρατείνεται κάποτε ολόκληρες δεκαετίες».
Οι μετρ του εξυπνακισµού, φυσικά, επιμένουν: «Ναι», θα µας πουν ειρωνικά,«αλλά όση “σοφία” κι αν κρύβουν τα παραπάνω λόγια του Λένιν αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι τα “καθεστώτα’’ που δημιουργήθηκαν από τον Λένιν και τους οµοίους του κατέρρευσαν». Από τέτοιες τοποθετήσεις του συρµού άλλο τίποτα. Αυτού του τύπου οι αναγνώσεις της Ιστορίας είναι τόσο «εμβριθείς», ώστε να µην προκαλεί πια καµία εντύπωση ότι παραγνωρίζουν ακόµη και τα στοιχειώδη:
Πρώτον, ότι μετά από την ήττα που επέφεραν στο όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης οι εξελίξεις στις χώρες του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», η αλήθεια που περιέχεται στη σκέψη του Οσκαρ Ουάιλντ γίνεται ακόμα πιο επίκαιρη: «Ένας χάρτης του κόσµου – έλεγε - που δεν περιέχει την Ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη µόνη χώρα όπου η Ανθρωπότητα πάντα θα προσγειώνεται. Κι όταν προσγειωθεί, κοιτάζει πέρα και, βλέποντας µια καλύτερη χώρα, ξεκινάει για εκεί. Πρόοδος είναι η υλοποίηση της µιας µετά την άλλη Ουτοπίας».
Δεύτερον ότι ο Λένιν – και εδώ μιλάμε για τον Λένιν – είχε ξεκαθαρίσει πολύ νωρίς στους επιγόνους του: «Κανένας στον κόσμο δεν μπορεί να μας τσακίσει αν δεν κάνουμε καμιά υπερφυσική ανοησία», έγραφε. Το να χρησιμοποιείς τις μεθόδους του καπιταλισμού στο όνομα της «οικοδόμησης του σοσιαλισμού» είναι προφανώς περισσότερο κι από την «υπερφυσική ανοησία», για την οποία προειδοποιούσε ο Λένιν.
Τρίτον, ότι στο πανανθρώπινο αίτημα να «ξελασπώσουμε το μέλλον» δεν υπάρχει άλλος δρόμος από εκείνον που περιέγραφε ο Μαρξ αμέσως μετά την ήττα της Παρισινής Κομμούνας: «Πέθανε η Επανάσταση. Ζήτω η Επανάσταση»!
Ο Λένιν, λοιπόν, εκείνο που πάνω απ’ όλα συμβολίζει, για μας φυσικά, είναι η αστείρευτη δύναμη που περικλείεται στην μετατροπή του κοινωνικού δίκιου σε πολιτική δράση. Συμβολίζει εκείνη την ακατάβλητη ζωντάνια της σκέψης και της θεωρίας που δεν γίνεται «πατρόν», δεν γίνεται «δόγμα», αλλά εργαλείο και καθοδήγηση για δράση στην προοπτική ενός κόσμου χωρίς ίχνος δεσποτισμού, όπου «η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός συνιστά προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων».
Αυτός είναι και ο λόγος που κανένας – κομμουνιστής τουλάχιστον – δεν θα μπορούσε να διαφωνήσει με τα λόγια του Μαγιακόφσκι:
«Επιμένουμε: Μην κάνετε τον Λένιν στάμπες/ Μην τυπώνετε το πορτρέτο του σε πλακάτ,/κερόπανα, πιάτα, ποτήρια, ταμπακέρες./ Μην κάνετε τον Λένιν μπρούντζο./ Μην του αφαιρείτε το ζωντανό του βάδισμα/ και το ανθρώπινό του πρόσωπο/ που ο ίδιος μπόρεσε να διαφυλάξει/ ποδηγετώντας την ιστορία./ Ακόμα ο Λένιν είναι της γενιάς μας άνθρωπος/ ζωντανός με τους ζωντανούς/ αφήστε τον να είναι ζωντανός, όχι πεθαμένος/- Διά ταύτα - κάνετε τον Λένιν δάσκαλό σας/ αλλά μην τον αγιοποιήσετε./ Θρησκεία μην κάνετε τ' όνομα ενός ανθρώπου/ που σ' όλη του τη ζωή πολέμαγε όλες τις θρησκείες/ μην τον κάνετε σκεύος λατρείας για να το ρίξτε στο εμπόριο - μην εμπορευτείτε τον Λένιν».
Συνεργατική ομάδα δικηγόρων Εξαρχείων: αλληλεγγύη σε όποιον απειλείται από πλειστηριασμό
Πήραμε αυτό το κείμενο και το αναδημοσιεύουμε:
Η συγκυβέρνηση της Δυστυχίας (Σαμαρά-βενιζέλου) με τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, τα χαράτσια στα σπίτια, την εξοντωτική φορολογία, το κλείσιμο των νοσοκομείων, τη διάλυση της δημόσιας υγείας και τις απολύσεις που τις παρουσιάζουν σαν νοικοκύρεμα, την ανεργία, τη μετατροπή της εργασίας σε δουλεμπόριο και τα δρακόντεια μέτρα καταστολής οδήγησαν όλους του πολίτες να χρωστούν στο κράτος και τις τράπεζες.
Επειδή πια η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών δεν έχουμε να πληρώσουμε, κράτος και τράπεζες άρχισαν να συμπεριφέρονται απειλητικά και εκβιαστικά εναντίον μας.
Επειδή ήλθε η ώρα να χάσουν οι πολίτες και η λαϊκή οικογένεια τη δικιά τους γη και το σπίτι που μένουν, παρότι η "αγία ατομική ιδιοκτησία" είναι κατοχυρωμένη από το σύνταγμά τους...
Σε αυτή τη συνολική επίθεση απαιτείται καθολική αντίσταση από όλες τις δομές αλληλεγγύης, λαίκές συνελεύσεις, επιτροπές κατοίκων και άλλες συλλογικότητες.
Σε αυτή την προσπάθεια εμείς μια συνεργατική ομάδα δικηγόρων (δεν ψάχνουμε για πελάτες), προσπαθεί να βοηθήσει τους οικονομικά ανήμπορους πολίτες, τους άπορους, τους αναξιοπαθείς, τους άνεργους, παρέχοντας δωρεάν νομική υποστήριξη σχετικά με τα επίκαιρα θέματα που μας απαχολούν.
Κανένα λαϊκό σπίτι στο κράτος-στους ληστές τραπεζίτες.
Δουλειά-Υγεία-Παιδεία-Στέγη-Ρεύμα είναι δικαίωμα όλων.
Θα είμαστε κάθε Τετάρτη 18.00-20.00 στο Φλοράλ (πλατεία Εξαρχείων).
Τηλέφωνα: 6932-460039, 6977-208875
Συνεργατική ομάδα δικηγόρων Εξαρχείων
Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014
Πάρκο Ναυαρίνου: Από τη δημόσια συζήτηση "Τί Λέτε για το Πάρκο";
Χθές Παρασκευή 24 Γενάρη το θέατρο Εξαρχείων ήταν κατάμεστο από φίλους και γείτονες του πάρκουπου ανταποκρίθηκαν στο ανοικτό κάλεσμα για δημόσια συζήτηση για την πάρα πέρα πορεία του πάρκου. Πριν τη συζήτηση προβλήθηκε μικρής διάρκειας βίντεο από τις πρώτες μέρες του πάρκου. Στη συνέχεια μίλησαν:
Η Ισμήνη Καρυωτάκη από τη γειτονιά που πρωτοστάτησε τόσο στην κατάληψη όσο και στη δημιουργία του πάρκου. Και εδώ και 5 χρόνια αισθάνεται το πάρκο και δικό της κήπο καθώς ανέφερε.
Ο Βασίλης Φαγκουρέλης από τους πρωτεργάτες στην ανάδειξη του περιβολιού στο πάρκο και στη φροντίδα του. Αναφέρθηκε στη σπουδαιότητα της καλλιέργειας στο πάρκο τόσο για την εκπαίδευσή μας και την επαφή μας με τη γή όσο και στην χρησιμότητά της στην αναπαραγωγή και διατήρηση των σπόρων.
Ο Μπάμπης Μπαλτάς δάσκαλος από το 34ο Δημ. Σχολείο Εξαρχείων που επίσης ήταν από τους πρωτεργάτες στην δημιουργία του πάρκου. Σαν εκπαιδευτικός είδε το πάρκο σαν εργαστήρι κατασκευής της παιδικής ηλικίας οργανώνοντας πολλές επισκέψεις των μαθητών εκπαιδευτικού και ψυχαγωγικού χαρακτήρα. Μετέφερε την πρόθεση του συλλόγου διδασκόντων να "υιοθετήσει" το σχολείο τους ένα χώρο στο πάρκο για εκπαιδευτικούς σκοπούς, αναδεικνύοντας το δημόσιο χώρο σαν εργαστήρι ανάπτυξης κοινωνικών σχέσεων.
Εκ μέρους του πάρκου μίλησε ο Γιώργος Π. που αναφέρθηκε στο ιστορικό της κατάληψης του χώρου και της ανάδειξής του από παρκιν αυτοκινήτων σε πάρκο-δημόσιο χώρο. Χαρακτηριστική ήταν η φράση του "το πάρκο δεν υπάρχει στους χάρτες της πόλης, υπάρχει όμως στις καρδιές όλων μας"
Στη συνέχεια έγινε ενημέρωση από τους σπουδαστές της σχολής Αρχιτεκτόνων για την πορεία κατασκυεής του κοντέϊνερ που θα τοποθετηθεί στο πάρκο και θα στεγάσει εκδηλώσεις, σηζητήσεις, κ.α.
Ο λόγος δόθηκε στους παρευρισκόμενους: διατυπώθηκαν προτάσεις και κατατέθηκαν εμπειρίες από τη λειτουργία του πάρκου στα πέντε αυτά χρόνια καθώς και τα προβλήματα που υπάρχουν με χαρακτηριστικότερο το γεγονός ότι πολλές ομάδες πληηθυσμού δεν χρησιμοποιούν το πάρκο (ηλικιωμένοι, παιδιά).
Τέλος προτάθηκε η δημιουργία τριών ομάδων (ομάδα της Κυριακάτικής συντήρησης και εργασιών, ομάδα περιβολιού και καλλιέργειας και κινηματογραφική ομάδα για την οργάνωση προβολών).
Η εκδήλωση πέρα από το γόνιμο των ιδεών που κατατέθηκαν άφήνει παρακαταθήκες για συμμετοχή όλο και περισσότερων στη συντήρηση αλλά και στη λειτουργία του πάρκου.
Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014
Γυρίζουμε το γρανάζι, όλοι μαζί. Καμπάνια στήριξης του αγώνα της ΒΙΟΜΕ.
Κείμενο στήριξης και υπογραφής
Κοινό κάλεσμα
από την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης Βιομετ
και την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης Βιο.Με (Αθήνας)
Την Τετάρτη 12 Φλεβάρη συμπληρώνεται ένας χρόνος από τότε που οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ έβαλαν ξανά μπρός τις μηχανές του εγκαταλειμμένου από την εργοδοσία εργοστασίου. Ο αγώνας τους όμως έχει πολύ μεγαλύτερη ιστορία. Είναι ο αγώνας ενός σωματείου εργαζομένων που μετά από μακροχρόνιες διαπραγματεύσεις για την καταβολή των δεδουλευμένων, μετά από άκαρπες διεκδικήσεις, συνειδητοποιούν την ανάγκη να πάρουν στα χέρια τους το θέμα του βιοπορισμού, να πάρουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής, μέσα από την αυτοοργάνωση, την ισότητα, και την αλληλεγγύη με όλα τα μαχόμενα κομμάτια της κοινωνίας.
Ο αγώνας της ΒΙΟΜΕ αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για μία κοινωνία που βάλλεται από παντού, που μέσω της συνδυασμένης επίθεσης του κράτους και του αδηφάγου κεφαλαίου στερείται όλα της τα εργασιακά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα. Η ΒΙΟΜΕ έδειξε το δρόμο:
Εμείς, οι άνθρωποι που παράγουμε τον πλούτο, όχι μόνο δε είμαστε «περιττοί», αλλά και είμαστε οι μόνοι ικανοί να ξαναχτίσουμε, με τους δικούς μας όρους, ότι αυτοί γκρεμίζουν, στην εργασία, στην εκπαίδευση, στην υγεία, στην τροφή, στην οργάνωση των αναγκών μας.
Σήμερα ο αγώνας της ΒΙΟΜΕ βρίσκεται σε ένα σημαντικό σταυροδρόμι. Παρόλα τα γραφειοκρατικά και υλικά εμπόδια που η κυβέρνηση και η πρώην εργοδοσία προσπαθούν να βάλουν στο δρόμο τους, οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ προχωράνε σε σύσταση συνεταιρισμού, σύμφωνα με τους όρους πού έχουν θέσει από την αρχή του εγχειρήματος: Συλλογική λήψη αποφάσεων μέσα από την γενική συνέλευση, συλλογική ιδιοκτησία ως απαράβατη αρχή, μη-κερδοσκοπική διαχείριση, αφού τα πλεονάσματα θα επιστρέφουν στην κοινωνία. Ο νέος συνεταιρισμός παράγει και λειτουργεί στο κατειλημμένο εργοστάσιο, με σκοπό την επέκταση της υπάρχουσας παραγωγής οικολογικών απορρυπαντικών, αλλά και την πλήρη επαναλειτουργία του εργοστασίου υπό εργατικό έλεγχο και αυτοδιεύθυνση.
Στα πλαίσια της συνεχούς επαφής με όλα τα κομμάτια της κοινωνίας, ο συνεταιρισμός της ΒΙΟΜΕ αναγνωρίζει στο νέο καταστατικό του το ρόλο του «Aλληλέγγυου υποστηρικτή - υποστηρίκτριας», που με μία μικρή συνδρομή, ανταλλάξιμη με προϊόντα του εργοστασίου, έχει δικαίωμα να ενημερώνεται για κάθε εξέλιξη, τόσο στον αγώνα όσο και στην παραγωγή, να παρακολουθεί και να παρεμβαίνει στις ανοιχτές συνελεύσεις του συνεταιρισμού και να συνδιαμορφώνει την εξέλιξη του εγχειρήματος με το δικαίωμα συμβουλευτικής ψήφου. Χτίζεται έτσι μία γέφυρα ανάμεσα στον εργατικό και τον κοινωνικό έλεγχο της παραγωγής, και δίνεται η δυνατότητα σε όλους μας να συμμετάσχουμε ενεργά στο σημαντικότερο εγχείρημα εργατικής αυτοδιεύθυνσης στη χώρα μας.
Με ορίζοντα την επέτειο ενός χρόνου επαναλειτουργίας της παραγωγής στις 12 Φλεβάρη, οι Πρωτοβουλίες Αλληλεγγύης και Στήριξης στον Αγώνα της ΒΙΟΜΕ ξεκινάν μία καμπάνια ενημέρωσης και εγγραφής αλληλέγγυων υποστηρικτών/τριών.
Αναστολή πλειστηριασμού; Όχι, ευχαριστώ, δεν θα πάρω...
πηγή: sofokleous10.gr
Πολλά έχουν «ποντάρει» οι τράπεζες στη ρύθμιση του νόμου 4224/2013, για την υπό όρους, προσωρινή αναστολή πλειστηριασμών κύριας κατοικίας, αλλά προς το παρόν οι δανειολήπτες λένε... «όχι, ευχαριστώ» και οι σχετικές αιτήσεις που υποβάλλονται στα δίκτυα των μεγάλων τραπεζών διαψεύδουν τις αρχικές προσδοκίες.
Στοιχείο ενδεικτικό της μειωμένης προσέλευσης δανειοληπτών για υποβολή αιτήσεων είναι ότι ο νόμος όριζε ως καταληκτική προθεσμία για την υποβολή τους την 31η Ιανουαρίου 2014, αλλά ήδη, με ανακοίνωση της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών, έγινε γνωστό ότι οι τράπεζες θα συνεχίσουν να παραλαμβάνουν αιτήσεις έως τις 28 Φεβρουαρίου 2014.
Τα προβλήματα που καταγράφονται, στην προσπάθεια εφαρμογής του νέου νόμου είναι ουκ ολίγα:
-Σε πολλά τραπεζικά καταστήματα, τον Ιανουάριο, οι υπάλληλοι δήλωναν άγνοια για το νόμο και για το πώς θα υποβληθούν οι αιτήσεις, επειδή δεν είχαν διανεμηθεί σχετικές εγκύκλιοι από τις διοικήσεις.
-Το βασικό πρόβλημα, όμως, όπως επισημαίνουν τραπεζικά στελέχη είναι ότι το ενδιαφέρον για την υπαγωγή στο νόμο είναι μικρό, πιθανόν εξαιτίας των προϋποθέσεων που έχουν τεθεί.
Εξάλλου, οι περισσότεροι υπερχρεωμένοι καταναλωτές προτρέπονται από μεγάλες καταναλωτικές οργανώσεις, όπως η ΕΚΠΟΙΖΩ, να κάνουν χρήση του νόμου για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά (ν. 3869/2010) για τη ρύθμιση των οφειλών τους. Ο νόμος αυτός («νόμος Κατσέλη») παρέχει, άλλωστε προστασία υπό όρους στην κύρια κατοικία του δανειολήπτη.
Οι τραπεζίτες, από την πλευρά τους, που βρίσκονται πίσω από τη νομοθετική ρύθμιση για την προσωρινή προστασία της κύριας κατοικίας από τους πλειστηριασμούς περίμεναν ότι αυτή θα λειτουργούσε τονωτικά για τα έσοδά τους, δεδομένου ότι απαραίτητη προϋπόθεση για την παροχή της προστασίας είναι να καταβάλλουν:
-Οι μεν μισθωτοί το 10% του εισοδήματός τους, για ποσό ετήσιου εισοδήματος μέχρι 15.000 ευρώ και το 20% του εισοδήματος πάνω από το όριο των 15.000. Δηλαδή, ένας μισθωτός με ετήσιο εισόδημα 17.000 καλείται να πληρώσει 1.900 ευρώ το χρόνο στην τράπεζα, για να έχει το προνόμιο της προστασίας της κύριας κατοικίας του μέχρι το τέλος του 2014.
-Οι δε ελεύθεροι επαγγελματίες και έμποροι καλούνται να πληρώνουν τουλάχιστον το 20% της τελευταίας ενήμερης δόσης του δανείου.
Οι τραπεζικές διοικήσεις ήλπιζαν ότι, με το δέλεαρ της προστασίας της κύριας κατοικίας από το σφυρί του πλειστηριασμού θα ήταν χιλιάδες οι δανειολήπτες που θα έσπευδαν να υποβάλουν τις σχετικές δηλώσεις στα τραπεζικά καταστήματα, ώστε να αρχίσει άμεσα μια ροή εσόδων από δάνεια που ήταν προβληματικά, λόγω διακοπής της εξυπηρέτησής τους. Προς το παρόν, αυτές οι προσδοκίες φαίνεται ότι διαψεύδονται και όλα θα κριθούν στο... ράλι που θα κάνουν οι τράπεζες, ως το τέλος Φεβρουαρίου, για να συγκεντρώσουν όσο περισσότερες δηλώσεις γίνεται.
Υπενθυμίζεται ότι δικαίωμα υπαγωγής στο νόμο για την προστασία της κύριας κατοικίας έχουν όσοι δηλώνουν καθαρό οικογενειακό εισόδημα κάτω των 35.000 ευρώ και διαθέτουν κύριες κατοικίες αντικειμενικής αξίας μέχρι 200.000 ευρώ. Επίσης, η αξία της κινητής και ακίνητης περιουσίας του οφειλέτη δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 270.000 ευρώ και οι καταθέσεις και άλλες κινητές αξίες (μετοχές, ομόλογα κ.α.) δεν πρέπει να ξεπερνούν τα 15.000 ευρώ.
Διαμαρτυρία για το ναυάγιο των προσφύγων στο Φαρμακονήσι Σάββατο 25/1 στις 12:00 στην πλ. Συντάγματος (Λ. Αμαλίας)
«Η Ευρώπη-φρούριο δολοφονεί ακόμα και παιδιά. Πολιτικές και ποινικές ευθύνες τώρα!»
Τις πρώτες ώρες της Δευτέρας 20 Ιανουαρίου το λιμενικό εντόπισε ένα μικρό σκάφος κοντά στο Φαρμακονήσι. Στο σκάφος επέβαιναν 28 άτομα (25 Αφγανοί και 3 Σύροι), μεταξύ των οποίων πολλές γυναίκες και παιδιά. Σύμφωνα με τις καταγγελίες των επιβαινόντων, το λιμενικό επιχείρησε να το επαναπροωθήσει στην Τουρκία, έδεσε το σκάφος με ένα σκοινί, και κινήθηκε προς τις τουρκικές ακτές. Από την ταχύτητα που ανέπτυξε, το σχοινί κόπηκε και μετά από μία δεύτερη απόπειρα επαναπροώθησης η βάρκα αναποδογύρισε, οι μετανάστες έπεσαν στην θάλασσα και το λιμενικό έφυγε.
Ακούγοντας τις φωνές τους, το σκάφος του λιμενικού επέστρεψε μετά από λίγο και περισυνέλεξε 16 από τους επιβαίνοντες. Μια γυναίκα και ένα παιδί 5 ετών εντοπίστηκαν νεκροί κοντά στις τουρκικές ακτές, ενώ δέκα ακόμη άτομα (2 γυναίκες και 8 βρέφη και μικρά παιδιά) αγνοούνται. Όσοι επέζησαν έφθασαν την Πέμπτη το πρωί στην Αθήνα, όπου τους υποδέχθηκε πλήθος αλληλέγγυων.
Για εμάς είναι σαφές πως αυτοί οι 12 θάνατοι οφείλονται στην απάνθρωπη λογική της ευρωπαϊκής κι ελληνικής μεταναστευτικής πολιτικής, στη βάρβαρη τακτική των «άτυπων επανπροωθήσεων» που θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές των προσφύγων και παραβιάζουν τη διεθνή νομιμότητας. Οφείλονται στην αντιμετώπιση των προσφύγων ως «εχθρών» και «δημόσιου κινδύνου».
Καλούμε όλους-ες σε διαμαρτυρία και συνέντευξη τύπου με όσους επέζησαν από τη δολοφονική πράξη του ελληνικού ναυτικού το Σάββατο 25/1 στις 12:00 στην πλ. Συντάγματος (Λ. Αμαλίας).
Υπογράφουν:
Ανοιχτή Πρωτοβουλία Ενάντια στα Κέντρα Κράτησης, Αφγανική κοινότητα, Αντιφασιστικός Συντονισμός Αθήνας, Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών, Ανοιχτή Πόλη, Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, Ελληνικό Φόρουμ Προσφύγων, Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών, Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό, Νέοι-ες Σύριζα, Οικολόγοι Πράσινοι, Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, Συριακή Κοινότητα, Σύλλογος Σύρων, Τμήμα Δικαιωμάτων Σύριζα, Υ.R.Ε.,Generation 2, ASANTE
Είναι ο σκληρός πυρήνας του κράτους ηλίθιε (αναδημοσίευση)
Την στιγμή που μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας θρηνεί για τον χαμό εννέα παιδιών και τριών γυναικών στα νερά του Αιγαίου, ο ψυχίατρος του Ναζιστικού κόμματος, που εξέδιδε τα πιστοποιητικά βάση των οποίων έπαιρναν όπλα οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής, επιστρέφει στη θέση του. Τη στιγμή που οι φωτογραφίες του πατέρα μετανάστη εργάτη με τα τρία πνιγμένα παιδιά, κατακλύζουν το διαδίκτυο, οι κάθε λογής ακροδεξιοί, φασίστες, κονφορμιστές ή απλά άρρωστοι πνευματικά, έχουν ως επιχείρημα το περιβόητο “..μα τι θέλετε επιτέλους… να ανοίξουμε τα σύνορα..;”.
Θα μπορούσαν όλα αυτά να ήταν ένα κακό όνειρο. Όμως, αποτελούν καθημερινή πραγματικότητα για χιλιάδες μετανάστες εργάτες όπως αποτελούν και την επίσημη -ανομολόγητη- πολιτική του ελληνικού κράτους για την παρανομοποίηση της εργασίας των μεταναστών εργατών.
Οι “χωρίς χαρτιά”, οι “απόκληροι”, οι εξαθλιωμένοι, οι “ξένοι”, οι “αλλόθρησκοι”, οι “μουσουλμάνοι”, οι “κάθε καρυδιάς καρύδι”, αποτελούν το υπόδειγμα για ότι ξεκίνησε να εφαρμόζεται σε όσους “ντόπιους” πίστευαν την προπαγάνδα Κράτους και Κεφάλαιου. Τους “έλληνες” δηλαδή, τους “χριστιανούς”, τους “δικούς μας ανθρώπους”. Έτσι εξηγούνται και οι συμπεριφορές που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες εργάτες από την Ελλάδα πλέον, από τις ελληνικές επιχειρήσεις των ελλήνων αφεντικών στη Γερμανία. Γιατί οι “άλλοι”, οι “ξένοι”, ήταν και θα είναι το υπόδειγμα για κάθε πολιτική του Κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη.
Τόσο απλά, τόσο κρυστάλλινα. Και αν είναι να αποδέχεται κάποιος πως τα πνιγμένα παιδια στο Αιγαίο είναι ένα “πρόβλημα”, που χρειάζεται μια κάποια “λύση”, που θα μας τη φορέσει είτε η Ευρωπαική Ένωση, είτε ο Δένδιας με τη Χρυσή Αυγή, τότε να ετοιμάζεται και ο ίδιος, ως εργάτης, να γίνει σύντομα μέρος του “προβλήματος” που θα χρειάζεται μια “λύση”. Μια λύση που θα χρειάζεται τους αιώνιους φίλους Κράτους και Κεφάλαιου, τους φασίστες, χουντικούς και νεοναζί. Όλους εκείνους που δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα να γίνουν ανθρωποφύλακες, όλους εκείνους που ως ιδεολογία τους έχουν το δίκιο του ισχυρότερου, το κοινωνικό δαρβινισμό, το φασισμό και το ναζισμό.
Είναι αυτός ο “σκληρός πυρήνας του κράτους” -όπως δήλωσε το Σ.τ.Ε. αυτές τις μέρες-, ο οποίος πρέπει να παραμείνει ανέγγιχτος και να μη λογοδοτήσει ποτέ. Είτε λέει πως “πρέπει να τους κάνουμε το βίο αβίωτο”, όπως ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ εννοώντας τους μετανάστες, είτε χτυπάει τα παιδιά που πνίγονται, για να μην ανεβαίνουν στο σκάφος ο λιμενικός, είτε το στέλεχος της αντιτρομοκρατικής που παράγει πολιτική για τη κυβέρνηση κατασκευάζοντας ενόχους, είτε χτυπάει πιτσιρίκια στα Εξάρχεια, είτε βασανίζει στα αστυνομικά τμήματα- κολαστήρια.
Να λοιπόν πως συνδέονται οι ναζί και τα χάδια που τους προσφέρει το ελληνικό κράτος, με τα πνιγμένα παιδιά του Αιγαίου. Διαχείριση κρίσης λέγεται. Φόβος, καταστολή, αυτολογοκρισία και σιωπή απέναντι στη βαρβαρότητα. Περαιτέρω μαφιοζοποίηση των κοινωνικών σχέσων. Ομερτά παντού. Και όμως, χρέος κάθε εργάτη είναι να μη μείνει σιωπηλός. Χρεός μας είναι να οργανώσουμε την αντίσταση μας, μακριά από σωτήρες κάθε είδους. “Ας ξανανοίξουν τη Μακρόνησο”, όπως έγραφε μια προκύρηξη.
Είναι ο “σκληρός πυρήνας του κράτους” ηλίθιε, μα δεν πρόκειται να μείνουμε σιωπηλοί απέναντι του.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)