Για να μη σκεφτόμαστε…(αναδημοσίευση)

 του Γιάννη Μακριδάκη

http://yiannismakridakis.gr/

Χτες είδα τον Σπύρο. Έναν σαρανταπεντάρη γνωστό μου από τα παιδικά χρόνια, ως λίγο μεγαλύτερο από μένα, παιδί λαϊκής οικογένειας, από γειτονιά προσφυγική. Ένα παιδί από αυτά που οι μεσοαστοί των δεκαετιών του 70 και του 80, ανερχόμενοι σε μικροαστοί όπως ήσαν, τα κατέτασσαν σε αυτά που δεν έχουν μέλλον, που δεν θα σπουδάσουν, που θα γίνουν χαμάληδες και μας τα έδειχναν ως παράδειγμα προς αποφυγήν για να διαβάζουμε και να γίνουμε καλοί μαθητές…

Ο Σπύρος πράγματι έγινε χαμάλης μεγαλώνοντας, δεν έπεσαν έξω οι μεγάλοι. Και οδηγός φορτηγού έγινε, όνειρο πολλών μικρών. Δούλευε για χρόνια πολλά σε μεταφορική εταιρία, ξυπνούσε χαράματα, έβγαζε φορτηγά από το βαπόρι, ξεφόρτωνε τριαξονικά, κουβαλούσε πακέτα στην πλάτη, φόρτωνε μικρά φορτηγά, έκανε δρομολόγια εντός της πόλης, έβαζε φορτηγά στο βαπόρι τις νύχτες, όλη του η μέρα ήταν ένα συνεχές κουραστικό χαμαλίκι.

Εγώ που σπούδασα και έγινα μαθηματικός, πήρα ένα μεγάλο μάθημα ζωής κάποτε από τον Σπύρο. Ήμουν σε μιαν έκθεση όπου είχα περίπτερο και πρόβαλα το Πελινναίο και τις εκδόσεις του σαν πέρασε εκείνος οικογενειακώς, με τη γυναίκα και τον μικρό γιο του, Σάββατο απόγευμα ήτανε και φορούσε ο Σπύρος τα καλά του, κι ήτανε εντελώς παράταιρα με το παρουσιαστικό του το κουρασμένο, με τα χέρια του τα ροζιασμένα, με τα λαιμά του τα κατακόκκινα και με τα στοιβαρά του σβέρκα.

Είχα να τον δω χρόνια πολλά αλλά τον γνώρισα αμέσως. Κι εκείνος με αναγνώρισε. Σταμάτησε εμπρός στο περίπτερό μου και άρχισε να μου μιλά για τις εκδόσεις μου, για το περιοδικό, για τις φωτογραφίες τις παλιές που δημοσίευα κατά καιρούς, για τα άρθρα τα δικά μου και των συνεργατών μου, μου είπε για το μεράκι του σχετικά με εκδόσεις παλιές για το νησί, με φωτογραφίες αρχειακές από τοπία και πρόσωπα της Χίου, και όλα αυτά δίχως τρόπο επιδεικτικό αλλά μονάχα σαν κουβέντα της στιγμής μιας και το φερε η ζωή να συναντηθούμε εκεί. Ήταν ο Σπύρος αναγνώστης και συλλέκτης των εκδόσεών μου παρόλο που η κάθε μέρα του ήταν γεμάτη χαμαλίκι από νύχτα μέχρι νύχτα και να διαβάσει προλάβαινε μονάχα στο κρεβάτι λίγο πριν τον πάρει ο ύπνος.

Με συγκίνησε ο Σπύρος τότε. Με συγκίνησε και χτες που τον ξανάδα πάλι μετά από χρόνια πολλά. Φορούσε τη μπλε ποδιά του κουβαλητή και πάλι και στεκότανε εμπρός στα ψυγεία με τα λαχανικά του σούπερ μάρκετ της παιδικής μας γειτονιάς, το μοναδικό που μπαίνω πότε πότε, να ψωνίσω κάνα αβοκάντο και με χαιρέτισε εγκάρδια με ένα αγνό χαμόγελο. Πήγα κοντά του αμέσως, εδώ δουλεύεις, τον ρώτησα, έφυγες από τη μεταφορική;

Ήρθαμε εδώ, μου είπε, να μη σκεφτόμαστε, να περνά η μέρα, να περνά η ζωή και να μη σκεφτόμαστε, έτσι μου είπε, ακριβώς, σε πρώτο πληθυντικό μίλησε για τον εαυτό του και βουρκώσανε τα μάτια του. Απόμεινα και τον κοιτούσα ερευνητικά, κατάλαβα πως κρύβει μεγάλο πόνο και πως θέλει να μιλήσει, τι έγινε ρε Σπύρο, τι έπαθες;

Και μου είπε πως έχασε ένα γιο, δεκαεφτά χρονών παιδί, εκείνο το μικρό, σκέφτηκα αμέσως, που είχε μαζί του σαν πέρασε από την έκθεση τότε και μου λεγε για την μεγάλη του αγάπη, τα βιβλία και τις εκδόσεις τις παλιές, καρκίνο στο κεφάλι, δεν είχε πια όρεξη ο Σπύρος όχι για δουλειά μα ούτε για ζωή, είχε πεθάνει μαζί με το παιδί του, γι’ αυτό ίσως μιλούσε σε πρώτο πληθυντικό, ήταν πεθαμένος ο Σπύρος πια μαζί με το παιδί του κι εκεί, μπροστά στο ψυγείο των λαχανικών στεκόταν ένα ομοίωμά του, ένας Σπύρος άψυχος, τι να πα να κάνουμε πια στις μεταφορικές, να πα να σκοτωνόμαστε στη δουλειά όλη μέρα, για ποιο λόγο, δεν υπάρχει λόγος πια, δεν έχουμε και όρεξη καμιά, ήρθαμε εδώ που είναι πιο ήσυχα, για να μη σκεφτόμαστε.

Ό,τι κι αν του απάντησα, με τα λόγια ή με τα μάτια ήτανε λίγο και ανίκανο να του πει οτιδήποτε του Σπύρου, τον χτύπησα στον ώμο αναστενάζοντας και έκανα να φύγω από κοντά του, να ξεφορτιστεί κι αυτός, μα τότε ήτανε που ένιωσα ότι μιλά έτσι διότι ασυνείδητα εκπροσωπεί όλη την ανθρωπότητα.

Γύρισα και τον κοίταξα ξανά. Στο ευγενικό του ζαρωμένο πρόσωπο είδα το δράμα της ανθρωπότητας, που έφτασε πια στο σημείο της το τελικό, να αποβγάζει όλο και πιο συχνά από τη ζωή τα τέκνα της, αφού από την ώρα που τα γεννά, τα θρέφει πια με θάνατο, με αργό, επώδυνο και ανώριμο θάνατο, αντίτιμο “της ανάπτυξης και του πολιτισμού της” και στο τέλος πενθεί και ακυρώνεται κι αυτή, πάει η ζωή της στράφι.

Κάρλος Τάιμπο: Αποανάπτυξη σημαίνει ρήξη με τη λογική του καπιταλισμού

Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών

Συνέντευξη στον Τάσο Τσακίρογλου

Τον συναντήσαμε στα Εξάρχεια, καθώς βρέθηκε στην Αθήνα, καλεσμένος από τρία συνεταιριστικά εγχειρήματα («Εφημερίδα των Συντακτών», «Συν Αλλοις» και «Εκδόσεις των Συναδέλφων») για μια εκδήλωση στην οποία παρουσιάστηκε η ιδέα της αποανάπτυξης. Προσηνής και φιλικός, μας μίλησε για τα όρια της Προόδου και της Ανάπτυξης, δύο εννοιών που έχουν οδηγήσει τον πλανήτη και τους κατοίκους του στο χείλος της καταστροφής.

• «Μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα με λιγότερα». Πώς μπορεί αυτή η αρχή της αποανάπτυξης να γίνει κατανοητή από ανθρώπους που σήμερα δέχονται τη νεοφιλελεύθερη επίθεση και στερούνται πολλά από τα βασικά για τη ζωή;

Το βασικό θέμα της αποανάπτυξης δεν είναι τεχνικό, αλλά αλλαγής στη νοοτροπία. Το να έρθουμε σε ρήξη με τη λογική του καπιταλισμού. Πρέπει να τονίσουμε ότι η αποανάπτυξη δεν είναι απλώς ότι μπορούμε να ζήσουμε με λιγότερα, αλλά πρέπει να βγούμε από τη λογική του καπιταλισμού. Αυτό συνεπάγεται αναδιανομή της εργασίας και ταυτόχρονα αναδιανομή του πλούτου. Και πιστεύω ότι σ΄ αυτό το πλαίσιο ο κόσμος που σήμερα έχει πολλά οικονομικά προβλήματα, μ΄ αυτόν τον τρόπο θα καλυτέρευε τη ζωή του. Από την άλλη, τα προνομιούχα στρώματα της κοινωνίας θα έχαναν.

• Γράφετε: «Δύσκολα θα μπορούσαμε να αξιώσουμε ριζοσπαστικές αλλαγές, εάν δεν είμαστε ικανοί να τις εντάξουμε στην καθημερινότητά μας». Πόσο εύκολο είναι αυτό σήμερα;

Η αποανάπτυξη είναι μια διαδικασία ατομική και συλλογική ταυτόχρονα. Εάν ήταν μόνο μια ατομική επιλογή, μειώνοντας τις ανάγκες, τότε ο καπιταλισμός δεν θα μπορούσε να κάνει καμία επίθεση. Από την άλλη θα ήταν παράλογο να προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε συλλογικά την αποανάπτυξη, εάν σε ατομικό επίπεδο δεν γίνει κάτι στις σχέσεις μας με τα πράγματα και τους ανθρώπους. Πιστεύω ότι αυτό εξηγεί το γιατί ο ελευθεριακός κόσμος βρίσκεται κοντά και στηρίζει την αποανάπτυξη. Μιλάμε την ίδια στιγμή για το συλλογικό και για την ατομική αυτονομία.

• Σ΄ αυτό το επίπεδο, τι ρόλο μπορεί να διαδραματίσει μια ριζοσπαστική εκπαίδευση για την αλλαγή της ατομικής συνείδησης;

Είναι εξαιρετικά σημαντική η εκπαίδευση, αλλά φοβάμαι ότι δεν έχουμε χρόνο. Διότι τα υγιή αποτελέσματα της εκπαίδευσης θα αργήσουν πάρα πολύ να φανούν, την ώρα που η κατάρρευση βρίσκεται πολύ κοντά. Η εκπαίδευση είναι κάτι που έχει κάποια όρια. Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να στηρίξουμε μια κριτική εκπαίδευση και μια εκπαίδευση αργών ρυθμών. Ισως αυτό έρχεται σε αντίφαση μ΄ αυτό που ήδη είπα, αλλά έτσι είναι.

• Η σημερινή κρίση, σε συνδυασμό με την έλλειψη ενός ριζοσπαστικού κινήματος αντίστασης, γεννά νέες αυταπάτες ότι ο καπιταλισμός μπορεί να οδηγηθεί στην αυτοκαταστροφή, χωρίς την παρέμβαση ενός πολιτικού υποκειμένου. Πόσο κοντά στην αλήθεια είναι αυτό;

Πιστεύω ότι είναι ένα πολύ σοβαρό επιχείρημα. Δεν είναι καταστροφολογικό. Βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας καταστροφής. Δεν μιλάω για μια κρίση οικονομική ή μια κρίση του κράτους Πρόνοιας. Αναφέρομαι στην οικολογική κρίση, στην κλιματική αλλαγή, στην έλλειψη πετρελαίου. Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που ιστορικά έχει επιδείξει μια τρομερή ικανότητα προσαρμογής στις διάφορες προκλήσεις. Το μεγάλο ερώτημα σήμερα είναι το εάν έχει χάσει τους μηχανισμούς αναχαίτισης [των προβλημάτων] που τον βοηθούσαν στο παρελθόν να προχωρά μπροστά.

• Ο Εντουάρντο Γκαλεάνο έλεγε στη δεκαετία του 1990 ότι ο Τρίτος Κόσμος υποφέρει από το σύνδρομο «Να γίνουμε σαν εσάς», δηλαδή τη Δύση. Πόσο έχει απελευθερωθεί το φαντασιακό των μη δυτικών λαών απ΄ αυτό το σύνδρομο;

Ενα βασικό ζήτημα που έχει να κάνει με την αποανάπτυξη είναι ότι πρέπει να δούμε πώς λειτουργούν οι λαοί του Τρίτου Κόσμου. Γιατί; Διότι πολλοί από τους κατοίκους του Τρίτου Κόσμου, παραδόξως, βρίσκονται σε πολύ καλύτερη μοίρα αυτή τη στιγμή από εμάς που βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας κατάρρευσης. Ζουν σε μικρές ανθρώπινες κοινότητες, έχουν πολύ πιο πλούσιες κοινωνικές σχέσεις, διατηρούν μια πιο ισορροπημένη σχέση με τη φύση. Σε τελική ανάλυση είναι πολύ πιο ανεξάρτητοι απ΄ ό,τι εμείς. Αρκεί να φανταστούμε τι θα γινόταν σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, εάν σταματούσαν οι εισαγωγές πετρελαίου. Ολη η κοινωνία θα πήγαινε κατά διαόλου.

• Καταναλώνοντας πόρους πάνω από τις δυνατότητές μας, υπονομεύουμε το φυσικό κεφάλαιο, και άρα, ζούμε σε βάρος του μέλλοντος. Το ίδιο κάνουμε με το Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά, μεταθέτοντας όλα τα βάρη στις επόμενες γενιές. Εχει πεθάνει η αλληλεγγύη των γενεών;

Εάν δεν έχει πεθάνει, είναι βαριά τραυματισμένη. Στη Μεσόγειο οι αγρότες φύτευαν δέντρα και ήξεραν ότι τους καρπούς τους δεν πρόκειται να τους φάνε οι ίδιοι, αλλά τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Η οπτική μας είναι πλέον εγωιστική και βραχυπρόθεσμη. Πάντως πιστεύω ότι στο μυαλό του καθενός εξακολουθεί να υπάρχει ένα μικρό κομμάτι αλληλεγγύης. Η κρίση διεγείρει τόσο τον εγωισμό όσο και την αλληλεγγύη.

• Ποια είναι η σχέση ανάμεσα στην «ανάπτυξη», την ταχύτητα και τελικά στη σκλαβιά που επιβάλλει ένα σύστημα που καταβροχθίζει τον χρόνο μας;

Τα κινήματα που μιλούν για αργές διαδικασίες βρίσκονται πολύ κοντά στην αποανάπτυξη. Το γνωστότερο είναι το κίνημα «αργής τροφής» (slow food). Στο επίκεντρο αυτών των κινημάτων βρίσκεται η λογική ότι πρέπει να επανακτήσουμε την κοινωνική ζωή και να βγούμε από τη λογική της κατανάλωσης και της ανταγωνιστικότητας. Να δώσουμε μεγαλύτερο βάρος στα αγαθά που έχουν να κάνουν με τις ανθρώπινες σχέσεις και λιγότερο στα υλικά αγαθά.

• Ο Μίλαν Κούντερα λέει ότι υπάρχει ένας μυστικός δεσμός ανάμεσα στην ταχύτητα και τη λήθη, ανάμεσα στη βραδύτητα και τη μνήμη. Συμφωνείτε;

Ναι, συμφωνώ απολύτως.

• Με τα προβλήματα της φτώχειας και το Περιβαλλοντικό σε όξυνση, αναβιώνουν νεομαλθουσιανές απόψεις, οι οποίες ζητούν μείωση του πληθυσμού, ακόμα και «από τα πάνω». Τι απαντάτε;

Οχι, η ιδέα της αποανάπτυξης δεν είναι αυτή. Ισως σε κάποια περίπτωση να υπάρχει πρόταση για τον έλεγχο των γεννήσεων, αλλά σε καμία περίπτωση η λογική της εξολόθρευσης. Πρέπει να δούμε τις πρακτικές των Ναζί στη Γερμανία πριν από ογδόντα χρόνια. Οι σημερινές πολιτικές φτιάχνουν ένα σκηνικό, το οποίο έπειτα από τόσα χρόνια μπορεί να επανέλθει. Γι΄ αυτό οι απαντήσεις που είχε πάντα το εργατικό κίνημα πρέπει να ξαναέρθουν στο προσκήνιο. Δεν αντιλαμβάνομαι την αποανάπτυξη ως κάποιους ανθρώπους που παίρνουν τα βουνά για να εκτρέφουν κάποιες αγελάδες. Βλέπω ανθρώπους που ζουν εδώ και παλεύουν για την απλότητα της καθημερινής ζωής.

• Για την αναβίωση του φασισμού: στην Ελλάδα έχουμε ένα ναζιστικό κόμμα, αλλά το πιο επικίνδυνο είναι ότι οι ιδέες του διαχέονται στην κοινωνία. Πόσο επικίνδυνο είναι αυτό;

Είναι ένα πολύ επικίνδυνο φαινόμενο. Οι κρίσεις είναι κατάλληλες στιγμές για την ανάπτυξη τέτοιων φαινομένων. Και όχι μόνο αυτό. Σε εργασιακό και κοινωνικό επίπεδο, στη Δυτική Ευρώπη επιστρέφουμε στα πρότυπα του 19ου αιώνα. Αυτό σημαίνει ότι ο σύγχρονος συνδικαλισμός δεν προσφέρει πλέον απαντήσεις. Εγώ πιστεύω σε ελευθεριακού τύπου πρακτικές που θα έρθουν σε όλες τις χώρες. Εννοώ αυθόρμητα ελευθεριακές και όχι ιδεολογικά.

• Τελικά, μπορούμε να ελπίζουμε;

Ναι, υπάρχει ελπίδα. Στην Ισπανία τα τελευταία χρόνια έχουν αναδυθεί ριζοσπαστικά κινήματα. Πιστεύω ότι οι πολύ απλοί άνθρωποι φτάνουν στα ίδια συμπεράσματα και στα ίδια πράγματα που λέμε εμείς, χωρίς να περάσουν μέσα από τις ίδιες ιδεολογικές ατραπούς. Από την άλλη, εάν το ερώτημα είναι εάν μπορούμε να αποφύγουμε την κατάρρευση, πιστεύω πως όχι. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να την καθυστερήσουμε και να μειώσουμε τα αρνητικά της αποτελέσματα.

Μετάφραση από τα ισπανικά: Νίκος Κοκκάλας

Ποιος είναι

Γεννημένος στην Ισπανία το 1956, είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης. Ενταγμένος ιδεολογικά στο ελευθεριακό ρεύμα, συμμετείχε στα κινήματα της αντιπαγκοσμιοποίησης και της αποανάπτυξης. Ανάμεσα στα τελευταία του έργα περιλαμβάνονται τα «Δεν είναι όπως μας τα λένε -Μια κριτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης» (2004), «Μια αναρχική-ελευθεριακή ανθολογία για χρήση των νέων γενιών» (2010), «Το κίνημα 15 Μάη σε εξήντα ερωτήσεις» (2011). Στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις των Συναδέλφων το βιβλίο του «Η πρόταση της αποανάπτυξης: καπιταλισμός, κρίση και βαρβαρότητα» (2012).

Γιώργος Γραμματικάκης: Συλλάβετέ με, είμαι υποψήφιος τρομοκράτης...

«Είμαι ένας υποψήφιος τρομοκράτης. Δεν ξέρω από όπλα. Η ανάγκη μόνον με οδηγεί: Να δω πάλι λίγα χαμόγελα στους δρόμους, να αισθανθώ την ελπίδα να κυκλοφορεί», γράφει ο καθηγητής Γιώργος Γραμματικάκης, στο protagon.gr και επιτίθεται σε νυν και πρώην πρωθυπουργούς για την οικονομική κρίση.

Γράφει ο κ. Γραμματικάκης:

Σας παρακαλώ, συλλάβετέ με. Είμαι ένας υποψήφιος τρομοκράτης. Πριν λοιπόν οδηγηθώ στις πράξεις, που έχω με επιμέλεια σχεδιάσει, κάνω μια τελευταία έκκληση προς όλους: Δεν χρειάζονται πια δισταγμοί, σας παρακαλώ συλλάβετέ με.

Είναι αλήθεια, ότι αυτήν την πορεία ή την κατάληξή της δεν τη φανταζόμουν. Δεν ήταν στις προθέσεις μου. Όταν ακούστηκαν για πρώτη φορά οι λέξεις «κρίση», «δημοσιονομική προσαρμογή», «ελλείμματα», τα πολιτικά κόμματα της χώρας άρχισαν όπως πάντα να αλληλοκατηγορούνται. Δεν φαινόταν όμως να ανησυχεί κανένας. Τη μέρα μάλιστα που ο τότε πρωθυπουργός -μου διαφεύγει προς ώρας το όνομά του- ανακοίνωσε ότι η χώρα «προσφεύγει» στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, θεώρησα ότι μπορεί να ήταν και προς το καλό μας. Το περιβάλλον άλλωστε του διαγγέλματος, αυτό υπονοούσε:

Ένα παραδείσιο και μοναχικό ελληνικό νησί, το Καστελλόριζο, αλλά και το αυτάρεσκο ύφος του τότε πρωθυπουργού μας -ξεχνώ τώρα το όνομά του- έπειθαν ότι μια παροδική δυσκολία ήταν όλα, και ότι γρήγορα θα επανερχόταν η εποχή της αμεριμνησίας.

Πόσο λάθος κάναμε, εγώ και οι συνταξιδιώτες μου. Καθώς το πλοίο όδευε προς το Καστελλόριζο, οι κλυδωνισμοί του ολοένα πλήθαιναν, και νερά έμπαιναν ήδη στα αμπάρια και τους διαδρόμους. Το χειρότερο όμως ήταν ότι ο καπετάνιος έμοιαζε να βρίσκεται σε ταραχή και σύγχυση, και δεν έπαυε να υπόσχεται ότι φτάνομε στο Καστελλόριζο· ενώ από δίπλα η αδράνεια των αξιωματικών και του πληρώματος μεγάλωνε την απειλή από τα κύματα. Έτσι ο πανικός οδήγησε κάποια στιγμή στην αλλαγή του καπετάνιου, και άλλα πληρώματα ανέλαβαν τη σωτηρία του σκάφους. Οι κλυδωνισμοί όμως συνεχίστηκαν, και τα νερά εξακολουθούσαν να εισέρχονται ορμητικά. Η φήμη, ότι δεν θα φτάναμε ποτέ στο Καστελλόριζο, άρχισε να γίνεται πια βεβαιότητα.

Πράγματι: Δεν φτάσαμε ποτέ στο Καστελλόριζο. Αντίθετα, μια λαίλαπα χωρίς προηγούμενο έχει σαρώσει τώρα την πατρίδα και τη μοίρα των Ελλήνων. Όχι ότι δεν φταίξαμε, κι ούτε νοσταλγούμε ένα παρελθόν διάτρητο. Δεν ήσαν όμως λίγα και τα επιτεύγματά μας. Άλλη λοιπόν έπρεπε να είναι η Εντολή, και άλλες οι διαδικασίες για να βαδίσει πιο σωστά η χώρα. Τώρα, η φτώχεια και η βαριά σκιά της ανεργίας θερίζουν την καθημερινότητά μας· και από δίπλα τα χιλιάδες κλειστά μαγαζιά, οι χιλιάδες κλειστές ψυχές, οι διαψεύσεις μιας ζωής. Κι ενώ στην ευρωπαϊκή ιδέα είχαμε τα θάρρη μας, για να υπάρξει κάποιο ξέφωτο, εκεί κυριάρχησαν η στυγνή λογική των αριθμών και τα χρονοδιαγράμματα. Καθώς μάλιστα χρειάσθηκε να συμπλεύσουν με το πολιτικό μας σύστημα, που σε κάθε κρίσιμο βήμα έδειχνε την ανεπάρκεια και την κομματική του ιδιοτέλεια, πολλά ήσαν τα δεινά και λίγη η πρόοδος που έζησε η αρχαία μας χώρα. Δεν αξίζει να συνεχίσω: Τώρα και χρόνια βιώνομε ένα θέατρο του παραλόγου, και ο εκφυλισμός των λέξεων και των εννοιών δεν έχει τέλος.

Έτσι λοιπόν, από συνεπής και δημοκρατικός πολίτης, και άνθρωπος -όπως με αποκαλούσαν- των γραμμάτων και των τεχνών, εξελίχθηκα με τον καιρό σε υποψήφιο τρομοκράτη. Λίγο πια με απασχολεί εκείνος ο θίασος, που χρόνια τώρα κατέχει ή ονειρεύεται εξουσίες. Η έγνοια του είναι να διαπληκτίζεται στις τηλεοπτικές οθόνες· και ενώ έπρεπε να επιδιώκει κάποια ενότητα, γιατί πολλοί είναι οι κίνδυνοι που απειλούν τη χώρα, αναλίσκεται σε λόγους διχόνοιας και φανατισμού. Έτσι στρώθηκε ο δρόμος σε δυνάμεις βίαιες και μισαλλόδοξες, που αποτελούν μια μόνιμη απειλή. Όχι, δεν έχω πια ελπίδες, ο δρόμος που επέλεξα εγώ είναι δύσκολος αλλά σωστός.

Γι' αυτό και κάνω αυτήν την έκκληση: Σας παρακαλώ, συλλάβετέ με. Όπως δήλωσα ήδη, είμαι ένας υποψήφιος τρομοκράτης. Δεν έχω μάθει ωστόσο να εκδικούμαι, ούτε γνωρίζω από όπλα και εκρηκτικά. Η ανάγκη μόνον με οδηγεί: Να δω πάλι λίγα χαμόγελα στους δρόμους, να αισθανθώ την ελπίδα να κυκλοφορεί. Με συνοδεύει πάντα η σκέψη εκείνων, που μέσα στη θύελλα άπλωσαν το χέρι τους στους άλλους· και αντλώ το θάρρος μου από όσους κράτησαν -στην παιδεία, την τέχνη, τη ζωή- τις ανάσες της ευθύνης και του ήθους.

Κατάρτισα λοιπόν με επιμέλεια τους στόχους μου, χωρίς προκαταλήψεις αλλά και χωρίς πάθος. Η επόμενη ημέρα με ενδιαφέρει μόνον. Δεν έχω πρόθεση να κρυφτώ, ούτε να αποδράσω, όπως έκαναν πάντα οι θρασύδειλοι του είδους μου. Καθώς εγώ θα οδηγούμαι στις εισαγγελίες και τα κρατητήρια, τι καλύτερο από το να δω την ικανοποίηση στα πρόσωπα, τι πιο σπουδαίο από το να αισθανθώ τις ευχές του κόσμου να με συνοδεύουν.

Είναι βέβαια αλήθεια ότι η διαδικασία της εκδίκησης λίγο με ελκύει. Άλλα ήταν τα όνειρα, και άλλες οι κατευθύνσεις της ζωής μου. Όσο όμως κατάρτιζα με επιμέλεια τους στόχους μου, όλο και πλήθαιναν οι υποψήφιοι προς αφανισμό: Εδώ οι προύχοντες της πολιτικής, από δίπλα εκείνοι που έκρυβαν με ιδιοτέλεια την αλήθεια, παραπέρα οι κοντόφθαλμοι αξιωματούχοι της Ευρώπης, λίγο πιο κάτω οι αξιολογητές και οι μαύρες οθόνες τους, πιο πέρα όσοι δεν δάκρυσαν μπροστά στον άνεργο. Διαρκώς κατέγραφα κατηγορίες και ενόχους. Ενώ όμως έτσι κατέληξα στον τελικό κατάλογο, τον αριθμό και τα ονόματα των στόχων, εξακολουθούσαν πάντα να με βασανίζουν τα κριτήρια μου, διασταύρωνα ξανά και ξανά όσες πληροφορίες είχα. Δεν πρόκειται ωστόσο να μου ξεφύγει ούτε λέξη παραπάνω: Οι ένοχοι αγρυπνούν, κάθε τους κίνηση περιβάλλεται από φρουρούς και προφυλάξεις, φοβούνται ότι το έγκλημά τους θα αποκαλυφθεί, ξέρουν ότι υπάρχουν πάντα -όπως εγώ- υποψήφιοι τρομοκράτες.

Γι' αυτό επιμένω: Η μόνη λύση είναι να συλληφθώ από τις αρμόδιες αρχές. Διότι, όσο και αν κατάρτισα με επιμέλεια τους στόχους μου, οι αμφιβολίες δεν με εγκαταλείπουν. Αν ήσαν αυτοί και όχι άλλοι, αν παρέλειψα ονόματα ή μερικοί δεν φταίνε, ποιοί επιτέλους οδήγησαν τη χώρα σε μια τραγωδία ανείπωτη. Ότι φταίξαμε και εμείς, οι απλοί πολίτες, δεν είναι δύσκολο να το παραδεχθώ· κι αναγνωρίζω ότι έλειψε πολύ η προσωπική ευθύνη. Άλλοι ωστόσο άνοιγαν διάπλατα τον δρόμο του λαϊκισμού, και κολάκευαν διαρκώς τις ψευδαισθήσεις μας.

Ελάχιστα πάντως με απασχολούν οι φήμες, που ισχυρίζονται ότι αύριο τα πράγματα θα είναι καλύτερα, και ότι η λαίλαπα όπου να 'ναι θα κοπάσει. Θέλω να είμαι κατηγορηματικός: Το εύχομαι, και διπλή θα είναι τότε η χαρά μου. Τα σχέδιά μου όμως δεν πρόκειται να αλλάξουν. Ποιος τότε θα πληρώσει για τους νέους ανθρώπους, που η απόγνωση οδήγησε στα ξένα, πώς θα επιστραφούν τα αγαθά και οι αξίες, που έκλεψε το Άδικο από τους αθώους, με ποια διαδικασία θα αναστηλωθούν τόσες και τόσες ζωές ακυρωμένες; Όχι, οι φήμες ότι θα κοπάσει η θύελλα, δεν με αφορούν, ούτε με επηρεάζουν.

Ο χρόνος όμως της αναμονής έχει ένα τέλος. Είναι λοιπόν καθορισμένη και αμετακίνητη η μέρα, που οι τεχνολογικοί μηχανισμοί μου θα σπείρουν τον όλεθρο και τον αφανισμό. Στη φράση όμως αυτή δεν θα προσθέσω ούτε μια τελεία. Σε τίποτα δεν το 'χουν οι ισχυροί του κράτους και οι επιτηρητές να ανιχνεύσουν την ημερομηνία αυτή της κάθαρσης, και να κηρύξουν από τώρα γενικό συναγερμό. Άδικος βέβαια κόπος: Οι δικοί μου τεχνολογικοί μηχανισμοί δεν ανιχνεύονται, ούτε έχουν να κάνουν με εκρηκτικά και όπλα. Στηρίζονται αντίθετα σε μια παραλλαγή του τρόπου, που οι αρχαίοι ήξεραν ως εξοστρακισμό. Στην ιδιοφυή αυτή εξέλιξη βοήθησαν τα διδακτορικά και οι επιστημονικές μου γνώσεις, που απέκτησα με επιμονή και μόχθο.

Το δίλημμα βέβαια δεν είναι πια μόνον δικό μου. Εγώ προσφέρθηκα, με ανιδιοτέλεια και αίσθημα ευθύνης, να με συλλάβουν οι αρχές, για να αποφύγουν τις σκληρές συνέπειες οι επόμενοι που έρχονται. Διότι όλο και πληθαίνουν οι Έλληνες, που αισθάνονται ως υποψήφιοι τρομοκράτες. Στις ρημαγμένες τους ζωές δεν χωρούν πια όνειρα, κι ούτε μετρούν οι υποσχέσεις που ακόμα ακούγονται. Υπάρχει μόνον μια αχνή ανάμνηση του Καστελλόριζου, και είναι πολλοί όσοι αναζητούν σιωπηλά τον τρόπο που θα φτάσουν στις ακτές του.

ΕΚΠΟΙΖΩ: Τι πρέπει να γνωρίζετε για την αναστολή των πλειστηριασμών

ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΩΝ ΚΥΡΙΑΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ

Από 01/01/2014 και μέχρι 31/12/2014 απαγορεύονται οι πλειστηριασμοί στην κύρια κατοικία, όπως αυτή έχει δηλωθεί στην τελευταία δήλωση φόρου εισοδήματος, εφόσον πληρούνται σωρευτικά οι παρακάτω προϋποθέσεις.

Η αναστολή των πλειστηριασμών για την κύρια κατοικία ΔΕΝ προστατεύει τα υπόλοιπα ακίνητα και επομένως μπορούν να εκπλειστηριαστούν!

Ο Ν.3869/2010 (Νόμος Κατσέλη), ισχύει κανονικά!  

ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Για να προστατεύσετε την κύρια κατοικία σας θα πρέπει να καταθέσετε Υπεύθυνη Δήλωση στις τράπεζες έως τις 31 Ιανουαρίου 2014. Δείτε πληροφορίες παρακάτω.

Ακολουθεί με τη μορφή ερωτήσεων / απαντήσεων η εκλαΐκευση του νόμου: 

1. Ποιοι υπάγονται στην προστατευτική ρύθμιση;

• Μισθωτοί
• Συνταξιούχοι
• Άνεργοι
• Ελεύθεροι επαγγελματίες
• Έμποροι
• Αγρότες

2. Ποιες οφειλές αφορά  η αναστολή πλειστηριασμών;

• οφειλές προς τράπεζες (στεγαστικά/επισκευαστικά, καταναλωτικά δάνεια, επιχειρηματικά, πιστωτικές κάρτες κτλ.)
• οφειλές προς ιδιώτες και εταιρείες νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου, ΔΕΚΟ, νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου εφόσον δεν πρόκειται τις παρακάτω εξαιρέσεις
• ΔΕΝ αφορά χρέη προς το Δημόσιο και τα Ασφαλιστικά Ταμεία

3. Μέχρι πότε ο οφειλέτης πρέπει να καταθέσει Υπεύθυνη Δήλωση για να ενταχθεί στο σχετικό νόμο;

Ο οφειλέτης πρέπει να καταθέσει Υπεύθυνη Δήλωση σε ΚΑΘΕ δανειστή του, μέχρι 31/01/2014 ή εντός δύο (2) μηνών από την επίδοση διαταγής πληρωμής με επιταγή προς εκτέλεση.

Προσοχή! Αν δεν κατατεθεί στις ως άνω προθεσμίες δεν ισχύει η αναστολή του πλειστηριασμού για τον οφειλέτη και τη συγκεκριμένη οφειλή

4. Τι πρέπει να περιλαμβάνει η υπεύθυνη δήλωση;

Στην Υπεύθυνη  Δήλωση περιγράφονται αναλυτικά όλα τα προσωπικά, οικονομικά και περιουσιακά στοιχεία του οφειλέτη βάσει των προϋποθέσεων που προβλέπει ο νόμος για την αναστολή πλειστηριασμών κύριας κατοικίας, καθώς και η αναλυτική κίνηση των λογαριασμών του που ξεπερνούν τα 1.000€ τους τελευταίους 24 μήνες πριν την υποβολή της υπεύθυνης δήλωσης.

Βλέπε υπόδειγμα συμπληρωμένης υπεύθυνης δήλωσης εδώ.

5. Για πόσο χρονικό διάστημα διαρκεί η αναστολή πλειστηριασμού;

Η αναστολή του πλειστηριασμού για την κύρια κατοικία ισχύει για ένα (1) έτος

δηλαδή από 1/1/2014 έως 31/12/2014 εφόσον πληρούνται από τον οφειλέτη ΟΛΕΣ οι παρακάτω προϋποθέσεις:

ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ	Άτομο ή Οικογένεια (έως 2 τέκνα)	i) Οικογένειες που βαρύνονται φορολογικά με 3+ τέκνα ii) Άτομα με αναπηρία άνω 67% iii) Άτομα που βαρύνονται φορολογικά με άτομα με αναπηρία άνω του 67%
ΚΑΘΑΡΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ (χωρίς τις κρατήσεις σε ασφαλιστικά ταμεία, φόρο εισοδήματος και εισφορά αλληλεγγύης)	< 35.000€	< 38.500€
ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΑΞΙΑΚΥΡΙΑΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ ΤΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΗ ΠΡΟΣΟΧΗ!!!! Κύρια κατοικία θεωρείται αυτή που έχει δηλωθεί Ε1.	< 200.000€	< 200.000€
ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΚΙΝΗΤΗΣ & ΑΚΙΝΗΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΗ	< 270.000€	< 297.000€
ΣΥΝΟΛΟ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΚΙΝΗΤΩΝ ΑΞΙΩΝ ΤΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΗ (την 20ηΝοεμβρίου 2013)  Το ποσό αυτό συνυπολογίζεται στο παραπάνω ποσό των 270.000€.	< 15.000€	< 16.500€
ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΚΑΤΑΒΟΛΗΣ ΔΟΣΗΣ  (Δείτε το παραδειγμα υπολογισμού της μηνιαίας δόσης εδώ)	Ετήσια δόση: 10% του ετήσιου εισοδήματος μέχρι 15.000€ + 20% του υπερβάλλοντος εισοδήματος πάνω από τις 15.000 € Μηνιαία δόση= ετήσια δόση /12 * Έμποροι & Ελ. Επαγγ.: τουλάχιστον το 20% της τελευταίας ενήμερης δόσης ** Άνεργοι & χαμηλόμισθοι (μέχρι του ποσού του επιδόματος Ανεργίας): Μηδενικές καταβολές

6. Πως καταβάλλονται οι δόσεις στις τράπεζες;

Εάν ο οφειλέτης οφείλει σε περισσότερες από μία τράπεζες η μηνιαία καταβολή κατανέμεται συμμέτρως σύμφωνα με το ανεξόφλητο υπόλοιπο της κάθε οφειλής.

Δείτε ένα παράδειγμα στο αντίστοιχο επισυναπτόμενο έγγραφο. 

7. Εάν δεν καταβάλει τις δόσεις  τι συνέπειες έχει;

Εάν ο οφειλέτης δεν καταβάλει τις δόσεις  για τρεις (3) μήνες συνολικά, αίρεται για τον συγκεκριμένο οφειλέτη και τη συγκεκριμένη οφειλή η απαγόρευση πλειστηριασμού της κύριας κατοικίας.

8. Τι γίνεται αν οι οφειλέτες είναι περισσότεροι από ένας;

Θα πρέπει να καταθέσουν υπεύθυνες δηλώσεις όλοι οι οφειλέτες.

9. Τι ισχύει για τον εγγυητή;

Εφόσον  ενταχθεί ο πρωτοφειλέτης στο νόμο για την απαγόρευση πλειστηριασμού της κύριας κατοικίας  και εφόσον  η απαγόρευση δεν έχει αρθεί για τον πρωτοφειλέτη, απαγορεύεται ο πλειστηριασμός ακινήτων του εγγυητή για τις συγκεκριμένες οφειλές.

Προσοχή!

Οι δανειστές κατά τη διάρκεια απαγόρευσης του πλειστηριασμού  μπορούν  να ζητήσουν από τον οφειλέτη να τους προσκομίσει επιπλέον δικαιολογητικά. Ο οφειλέτης πρέπει να προσκομίσει τα απαιτούμενα δικαιολογητικά σε αποκλειστική προθεσμία ενός μηνός από το αίτημα του δανειστή, ειδάλλως αίρεται η προστασία για το συγκεκριμένο οφειλέτη και τη συγκεκριμένη οφειλή. 

Τα δικαιολογητικά που μπορεί να ζητηθούν είναι:

• αντίγραφα τίτλων ιδιοκτησίας για ακίνητα (μετά το 2007) ή φύλλο υπολογισμού αξίας ακινήτου για ακίνητα (πριν το 2007), 
• βεβαίωση συγκριτικών στοιχείων της αρμόδιας φορολογικής αρχής,
• δηλώσεις Ε1 και Ε9,
• αποδεικτικό για το ύψος των καταθέσεων την 20/11/13,
• βεβαίωση ανεργίας ΟΑΕΔ,
• πιστοποιητικό οικογ. κατάστασης, 
• γνωμάτευση αναπηρίας

Attachment	Size
Ν.4224-2013	271.27 KB
Παράδειγμα υπολογισμού μηνιαίας δόσης	313.59 KB
Παράδειγμα υπεύθυνης δήλωσης	154.3 KB

Η δικαστική εξουσία στην υπηρεσία των πολυεθνικών (αναδημοσίευση)

Aναδημοσιέυουμε τρία κείμενα (συμπεριλαμβανομένου και αυτού) από την εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς τα οποία αναφέρονται εκτενώς στο διεθνές status που οι πολυεθνικές εταιρείες (τα νέα υπερ-κράτη) επιδιώκουν να εγκαθιδρύσουν στον πλανήτη. Τα κείμενα έχουν ξεχωριστή σημασία και διαφωτίζουν προφητικά τον "νέο" αυριανό κόσμο μας στον οποίο το "δίκηο" των εταιρείων θα πνίγει κάθε αντίσταση, καθορίζοντας και ελέγχοντας απόλυτα την καθημερινότητα των πολιτών κάθε χώρας.

Τα άλλα δύο κείμενα εδώ: 

ΤΡΡ: ο απόλυτος έλεγχος των κρατών από τη διεθνή εταιριοκρατία http://dikaex.blogspot.gr/2014/01/blog-post_3870.html 

Ο Υπερατλαντικός Συνεταιρισμός για το Εμπόριο και τις Επενδύσεις (ΤΤΙΡ) στην υπηρεσία των πολυεθνικών 

http://dikaex.blogspot.gr/2014/01/blog-post_4852.html 

Πόσο αμερόληπτη είναι η διαιτησία ανάμεσα σε επενδυτές και κράτη; 

Του Andrew Martin

πηγή: http://edromos.gr

Όταν η Ελβετίδα Νομικός Κάουφμαν-Κόλερ κατέλαβε θέση στο Διοικητικό Συμβούλιο της UBS, συμμετείχε σε διεθνή διαιτητικά δικαστήρια που εκδίκαζαν κατά πόσον η Vivendi Universal και άλλη μία εταιρία στην οποία η UBS κατείχε μετοχές, είχαν δικαίωμα αποζημίωσης από την Αργεντινή στο πλαίσιο επενδυτικών διαφορών. Όταν η Αργεντινή έμαθε για τη θέση της καθηγήτριας στην UBS, το 2007, επεδίωξε την εξαίρεση της από τα δικαστήρια και την ανατροπή της απόφασης που εκδίκαζε 105 εκατομμύρια δολάρια υπέρ της Vivendi, του γαλλικού ομίλου Μέσων Ενημέρωσης. Η κυρία Κάουφμαν-Κόλερ ήταν μία από τους τρεις διαιτητές στην υπόθεση. Οι προσπάθειες της Αργεντινής απέτυχαν. Κάτι καθόλου ασυνήθιστο σε αντιδικίες μεταξύ επενδυτών και κρατών στο πλαίσιο εμπορικών συμφωνιών.

Πρωτοφανής εξουσία

«Η εξουσία που έχουν (οι διαιτητές) στα οικονομικά διαφόρων χωρών είναι πρωτοφανής», σχολιάζει ο Βαν Χάρτεν, καθηγητής στη Νομική Σχολή Οsgoode Hall στο Τορόντο. «Είναι σαν τους δικαστές ενός παγκόσμιου ανώτατου δικαστηρίου», εξηγεί.

Οι διαφορές που επιλύουν προκύπτουν από όρους συμβάσεων οι οποίοι δίνουν τη δυνατότητα σε ξένους επενδυτές να αμφισβητούν κυβερνητικές ενέργειες που πλήττουν τα συμφέροντα τους. Η ιδέα αρχικά ήταν να παρέχεται προστασία σε μία εταιρία σε περίπτωση κρατικοποίησης των περιουσιακών της στοιχείων. 

Σήμερα, όμως, οι όροι αυτοί ερμηνεύονται με τέτοιο τρόπο ώστε να αμφισβητείται πλέον η πολιτική ολόκληρων χωρών, όπως για παράδειγμα η απαγόρευση της πυρηνικής ενέργειας στη Γερμανία, ή οι προσπάθειες της Αυστραλίας να περιορίσει το κάπνισμα. Εταιρία υπό τον έλεγχο του Αμερικανού δισεκατομμυριούχου Άιρα Ρένερτ απαιτεί 800 εκατομμύρια δολάρια από το Περού, ισχυριζόμενη ότι θίγεται από τις «εξωφρενικές» απαιτήσεις της κυβέρνησης να αντιμετωπιστεί η ρύπανση που προκάλεσε συγκρότημα ορυχείων σε περιοχή όπου παρατηρείται αύξηση των επιπέδων του μολύβδου σε παιδιά. Η εταιρία του Ρένερτ, βέβαια, αντιτείνει ότι δεν είναι υπεύθυνη για τα προβλήματα αυτά.

Ένα διεθνές ανώτατο δικαστήριο

Οι διαιτητές έχουν μπει στο μικροσκόπιο, τελευταία, λόγω της μεγάλης αύξησης των διαφορών στο πλαίσιο εμπορικών συμφωνιών. Η πρώτη τέτοια υπόθεση ήταν το 1987. Την επόμενη 12ετία ο μέσος ετήσιος αριθμός ήταν 3. Πέρυσι καταγράφηκε ο αριθμός ρεκόρ των 62 αντιδικιών, ανεβάζοντας το σύνολο σε 480 από το 2000, σύμφωνα με την Επιτροπή του ΟΗΕ για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη.

Το σύστημα της διαιτησίας μεταξύ επενδυτών-κρατών, στο πλαίσιο εμπορικών συμφωνιών έχει οπαδούς παντού. Είναι ενδεικτικό ότι, στην πλειονότητά τους, οι 3.000 περίπου επενδυτικές συμφωνίες που υπάρχουν, περιέχουν όρους περί διαιτησίας. Οι υποστηρικτές της, μεταξύ τους και η κυβέρνηση Ομπάμα, παρουσιάζουν το σύστημα αυτό ως ανώτερο του προηγούμενου, δηλαδή του παραδοσιακού τρόπου επίλυσης διαφορών μέσω των εθνικών δικαστηρίων ή της διπλωματικής οδού.

Οι υποθέσεις διαιτησίας, κατά τα φαινόμενα, θα συνεχίσουν να πολλαπλασιάζονται, δεδομένου ότι οι ΗΠΑ διαπραγματεύονται τη σύναψη εμπορικών συμφωνιών με την Ευρωπαϊκή Ένωση και χώρες της Λεκάνης του Ειρηνικού, στις οποίες προβλέπεται ότι θα εμπεριέχονται οι σχετικοί όροι.

Από το 1987, οι χώρες κέρδισαν το 42% των υποθέσεων και οι επενδυτές το 31%, με τις υπόλοιπες υποθέσεις να οδηγούνται σε συμβιβασμό. Πέρυσι, η πλευρά των επενδυτών κέρδισε το 70% των καταγεγραμμένων υποθέσεων, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ.

Το κλειστό «κλαμπ» των διαιτητών

Για τους επικριτές του συστήματος της διαιτησίας, ένα από τα βασικά του μειονεκτήματα είναι ότι αποτελεί κλειστό «κλαμπ». Όλα κι όλα 15 άτομα - με εξαίρεση ένα, όλα από τις ΗΠΑ, τον Καναδά ή την Δυτική Ευρώπη- έχουν διαιτητεύσει στο 55% των γνωστών υποθέσεων, σύμφωνα με έκθεση δύο Μη Κερδοσκοπικών Οργανώσεων του Νοέμβριο του 2012. Η έκθεση αποκαλεί τους διαιτητές την «επιτομή μίας κλειστής κοινότητας».

Μη Συμβατότητα

Αν και εξέδωσε απόφαση σε βάρος της Αργεντινής για την περίπτωση της Kάουφμαν-Κόλερ, η επιτροπή που ορίστηκε από την Παγκόσμια Τράπεζα δεν παρέλειψε να αναφερθεί στην σύγκρουση που προκύπτει από τους συχνά συγκρουόμενους ρόλους των διαιτητών. «Η θέση του μέλους Δ.Σ. σε μία τράπεζα και αυτή του διαιτητή σε ένα διεθνές δικαστήριο, ενδέχεται να μην είναι συμβατές», αναφέρει η απόφαση.

Η Αργεντινή επεχείρησε να εξαιρεθεί η Κάουφμαν-Κόλερ και από άλλα δικαστήρια. Όμως, η εν λόγω κυρία δεν εξαιρέθηκε από κανένα. Το δίκαιο των εταιριών επικράτησε και η Αργεντινή υποχρεώθηκε να καταβάλει πάνω από 200 εκατομμύρια δολάρια σε μία υπόθεση, ενώ ακόμα δεν έχει κριθεί το ύψος των αποζημιώσεων σε άλλες δύο.

Ο Αμερικανός νομικός Μ. Σουέμπελ ήταν ένας εκ των δύο συνηγόρων της Vivendi στην αγωγή κατά της Αργεντινής, η οποία εκδικαζόταν την ίδια περίοδο με άλλη αγωγή εκ μέρους της ολλανδικής ασφαλιστικής Eureko σε βάρος της Πολωνίας, στην οποία ο Σουέμπελ ήταν διαιτητής. 

Αμφότερες οι χώρες αμφισβήτησαν την ουδετερότητα του: Ήταν ένας εκ των συγγραφέων της απόφασης υπέρ της Eureko κατά της Πολωνίας, ενώ εργαζόταν για λογαριασμό της Vivendi και στη συνέχεια επικαλέστηκε την παραπάνω απόφαση για να ενισχύσει την επιχειρηματολογία του υπέρ της Vivendi στην υπόθεση κατά της Αργεντινής.

Ο Σουέμπελ, πρώην πρόεδρος του Διεθνούς Δικαστηρίου του ΟΗΕ, ισχυρίζεται ότι οι επιθέσεις στο σύστημα διαιτησίας μεταξύ επενδυτών και κρατών, καθοδηγούνται από ακαδημαϊκούς και ακτιβιστές που διακρίνονται από αντι-επιχειρηματικό πνεύμα…

Απ' το κακό στο χειρότερο 

Σύμφωνα με στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, από τις 63 εισηγήσεις για εξαίρεση διαιτητών μέχρι σήμερα, μόνο μία έχει εγκριθεί, ενώ 42 έχουν απορριφθεί και σε 16 άλλες υποθέσεις οι διαιτητές παραιτήθηκαν αυτοβούλως προτού κριθεί η καταλληλότητα τους. Δύο καταγγελίες αποσύρθηκαν και δύο δεν έχουν κριθεί ακόμα.

* Ο Andrew Martin είναι αρθρογράφος του ιστότοπου Bloomberg, από όπου και η αναδημοσίευση

ΤΡΡ: ο απόλυτος έλεγχος των κρατών από τη διεθνή εταιριοκρατία (αναδημοσίευση)

Aναδημοσιέυουμε τρία κείμενα (συμπεριλαμβανομένου και αυτού) από την εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς τα οποία αναφέρονται εκτενώς στο διεθνές status που οι πολυεθνικές εταιρείες (τα νέα υπερ-κράτη) επιδιώκουν να εγκαθιδρύσουν στον πλανήτη. Τα κείμενα έχουν ξεχωριστή σημασία και διαφωτίζουν προφητικά τον "νέο" αυριανό κόσμο μας στον οποίο το "δίκηο" των εταιρείων θα πνίγει κάθε αντίσταση, καθορίζοντας και ελέγχοντας απόλυτα την καθημερινότητα των πολιτών κάθε χώρας.

Τα άλλα δύο κείμενα εδώ:

Η δικαστική εξουσία στην υπηρεσία των πολυεθνικών 

http://dikaex.blogspot.gr/2014/01/blog-post_10.html

Ο Υπερατλαντικός Συνεταιρισμός για το Εμπόριο και τις Επενδύσεις (ΤΤΙΡ) στην υπηρεσία των πολυεθνικών 
http://dikaex.blogspot.gr/2014/01/blog-post_4852.html

Οι λομπίστες γράφουν τη νέα παγκόσμια ιστορία «κεκλεισμένων των θυρών» - Δούρειος ίππος για την κατάργηση της δημοκρατίας και του κόσμου όπως τον ξέρουμε. 

Της Μαρίνας Γ. Μεϊντάνη

από: http://e-dromos.gr

Έχει χαρακτηριστεί ως η μεγαλύτερη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου στην ιστορία των ΗΠΑ, χωρίς υπερβολή και στην παγκόσμια Ιστορία. Θα μπορούσαμε να την αναφέρουμε και ως τη «Γιάλτα του 21ου αιώνα»... από πλευράς γεωπολιτικών ανακατατάξεων, καθώς προβλέπει παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων από τα κράτη στις πολυεθνικές.

Τις προηγούμενες ημέρες στη Σιγκαπούρη πραγματοποιήθηκε η τελευταία μιας σειράς διαπραγματεύσεων που τελικό προορισμό έχει να μπει και τυπικά η ταφόπλακα στον κόσμο, όπως τον γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και ουσιαστικά υπό απόλυτη συνωμοτική σιγή…

Πρόκειται για τον Υπερειρηνικό Συνεταιρισμό (Trans Pacific Partnership-ΤΡΡ) στην οποία μετέχουν 12 κράτη –ΗΠΑ, Ιαπωνία, Μεξικό, Καναδάς, Αυστραλία, Μαλαισία, Χιλή, Σιγκαπούρη, Περού, Βιετνάμ, Ν. Ζηλανδία και Μπρουνέι– και για την οποία ο πρόεδρος Ομπάμα είχε δεσμευτεί ότι μέχρι τέλος του έτους θα είχε περάσει από το Κογκρέσο. Όπως άλλωστε σημειώνει το Wikileaks, που διέρρευσε σχετικό έγγραφο πριν από ένα μήνα: «Το TPP είναι ο πρόδρομος για το εξίσου μυστικό σύμφωνο ΗΠΑ-Ε.Ε. του Υπερατλαντικού Συνεταιρισμού Εμπορίου και Επενδύσεων (Transatlantic Trade and Investment Partnership-ΤΤΙΡ), για τον οποίο ο πρόεδρος Ομπάμα εγκαινίασε τις διαπραγματεύσεις μεταξύ ΗΠΑ-Ε.Ε. τον Ιανουάριο του 2013. Μαζί, ΤΡΡ και ΤΤΙΡ θα καλύπτουν περισσότερο από το 60% του παγκόσμιου ΑΕΠ». Και οι δύο συμφωνίες αφήνουν απ’ έξω την Κίνα.

Ωστόσο, είναι πολύ περισσότερο από μία συμφωνία ζωνών ελεύθερου εμπορίου. Το εύρος, το σκεπτικό της και το περιεχόμενό της αγγίζει την ίδια τη δημοκρατία, την ουσία του πολιτεύματος της κάθε χώρας που εμπλέκεται σε αυτή και οδηγεί σε παραχώρηση της κρατικής και εθνικής κυριαρχίας στο παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο. Υπό αίρεση τίθενται ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερία της έκφρασης, πνευματικά, περιβαλλοντικά δικαιώματα, δικαιώματα στην υγεία, τη διατροφή και τα δημόσια αγαθά, ενώ επιχειρείται από την πίσω πόρτα αυτή τη φορά και υπό άλλο μανδύα να περάσει ο απόλυτος έλεγχος του Διαδικτύου – γι’ αυτό έχει χαρακτηριστεί και ως διάδοχος της ACTA. Κι όλα αυτά ενώ η παγκόσμια διαπραγμάτευση που βρίσκεται σε εξέλιξη διεξάγεται υπό καθεστώς απόλυτης μυστικότητας και ελάχιστων διαρροών.

Αλλαγή νομικού πλαισίου

Με την υιοθέτηση της συμφωνίας, θεσπίζεται ένα νομικό καθεστώς και επιβάλλεται η διακρατική εφαρμογή του σε τέτοια κλίμακα, ώστε να τροποποιούνται και να αντικαθιστώνται οι νόμοι που ισχύουν στα κράτη-μέλη της ΤΡΡ εφόσον δεν συνάδουν με το πνεύμα της. Όπως αποδεικνύεται από τις αποκαλύψεις του εγγράφου από το Wilileaks, προς ρύθμιση περιλαμβάνονται συμφωνίες σχετικά με δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας (μετάδοση πληροφορίας, Διαδίκτυο), πατέντες (για τρόφιμα, φάρμακα κ.λπ.), σήματα, αλλά και βιοτεχνολογία.

Το μεγαλύτερο τμήμα του κεφαλαίου – «Εφαρμογή» – είναι μάλιστα αφιερωμένο στην εξειδίκευση των νέων μέτρων της αστυνομίας, με σημαντικές συνέπειες για ατομικά δικαιώματα, πολιτικές ελευθερίες, έκφραση, παρόχους Ίντερνετ και το σεβασμό της ιδιωτικής ζωής στο Διαδίκτυο, καθώς και τα πνευματικά και βιολογικά επιτεύγματα αλλά και το περιβάλλον. Το κεφάλαιο αυτό περιλαμβάνει επίσης πολλές διατάξεις από τις συνθήκες SOPA και ACTA, οι οποίες υποτίθεται ότι έχουν απορριφθεί μετά από πιέσεις.

Με διαδικασία fast track

Οι διαπραγματεύσεις της TPP βρίσκονται σήμερα σε μια κρίσιμη φάση. Η κυβέρνηση Ομπάμα «σπρώχνει» τις διαδικασίες ώστε να ολοκληρωθεί η συμφωνία, προκειμένου να αποτρέψει το Κογκρέσο των ΗΠΑ να συζητήσει ή να τροποποιήσει το σύνολο ή μέρος της συνθήκης. Προωθεί τη συμφωνία μέσω fast track διαδικασίας ξεσηκώνοντας ακόμη γερουσιαστές και βουλευτές του κόμματος του. Περισσότεροι από 230 βουλευτές και από τα δύο σώματα έχουν ζητήσει με επιστολή τους ενημέρωση και διαβούλευση, αντιδρώντας στην πρόθεση της εκτελεστικής εξουσίας να περάσει τη συμφωνία ως πακέτο, χωρίς δυνατότητα τροποποιήσεων και αλλαγών από τα νομοθετικά σώματα.

Ο Τζούλιαν Ασάνζ των Wikileaks έχει δηλώσει πως «η κυβέρνηση των ΗΠΑ πιέζει επιθετικά και επιτακτικά για υιοθέτηση της TPP». Ωστόσο, οι εξελίξεις δεν φαίνεται να ευνοούν τα σχέδια του Ομπάμα, ο οποίος επιθυμούσε μέχρι τέλος του χρόνου αυτή να έχει υιοθετηθεί. Οι διαπραγματεύσεις του Νοεμβρίου στο Σολτ Λέικ στη Γιούτα των ΗΠΑ, έδειξαν ότι υπάρχει ακόμη μεγάλη απόσταση για σύγκλιση στις θέσεις των 12, σύμφωνα με τελευταίες αποκαλύψεις από τα Wikileaks.

Η συνάντηση στη Σιγκαπούρη σε επίπεδο υπουργών Εμπορίου στο τέλος της περασμένης βδομάδας ήρθε να επιβεβαιώσει τη ματαίωση των σχεδίων για γρήγορη υιοθέτηση της συμφωνίας. Οι διαπραγματεύσεις για μια συμφωνία απέτυχαν και όπως δήλωσε ο υπουργός Εμπορίου της Νέας Ζηλανδίας, Τιμ Γκρόζερ, θα χρειαστεί και νέα συνάντηση, την οποία τοποθέτησε χρονικά τον ερχόμενο Ιανουάριο. «Είναι σαφές ότι χρειάζεται να συναντηθούμε και πάλι», είπε. Οι υπουργοί έχουν ζητήσει από τους επικεφαλής των διαπραγματεύσεων να έχουν «επιτακτικά γρήγορες» αποφάσεις στη συνάντηση του επόμενου μήνα, ενώ τόνισε ότι οι διαπραγματεύσεις έχουν προχωρήσει σημαντικά.

Την ίδια ώρα δυναμώνουν οι αντιδράσεις από εκπροσώπους των κοινοβουλίων και στις υπόλοιπες χώρες και κυρίως σε Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Ιαπωνία, αλλά και σε Χιλή, Μεξικό.

Η καθυστέρηση, όμως, αυτή δίνει το περιθώριο και στην ανάπτυξη ενός κινήματος από τα κάτω, καθώς η μυστικότητα με την οποία είχαν κινηθεί μέχρι σήμερα εκπρόσωποι των κρατών και πολυεθνικές δεν είχε αφήσει περιθώρια συγκρότησης ενός τέτοιου μετώπου. Ήδη τον τελευταίο μήνα και μετά τις αποκαλύψεις από το Wikileaks έχει ξεκινήσει μία εκστρατεία συλλογής υπογραφών και αντιδράσεων και στις 12 χώρες.

Ασυδοσία πολυεθνικών

Το πλέον εξωφρενικό: Στην ΤΡΡ προβλέπεται η παραχώρηση της κυριαρχίας των εθνικών δικαστηρίων και η ίδρυση διεθνών δικαστηρίων στα οποία οι εταιρίες θα μπορούν να μηνύσουν κυβερνήσεις, αν αυτές δεν συμμορφώνονται με τους όρους της συμφωνίας και με τις συμβάσεις που έχουν συναφθεί με τις πολυεθνικές. Στα δικαστήρια αυτά δεν έχουν κανέναν λόγο και εκπροσώπηση κινήματα πολιτών, συλλογικότητες ή Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Ουσιαστικά, δηλαδή, τα μετέχοντα κράτη θα πρέπει να τροποποιήσουν τη νομοθεσία τους ώστε να είναι απόλυτα συμβατή με τους όρους που θέτει η ΤΡΡ. Αποτέλεσμα, σε μία σειρά ζητημάτων δημοσίου συμφέροντος και δικαιωμάτων, οι πολυεθνικές να έχουν περισσότερα δικαιώματα και εξουσίες από τις κυβερνήσεις.

Στη ρίζα αυτού του μοντέλου η βασική ιδέα είναι ότι τα κέρδη των πολυεθνικών και οι αποδόσεις των επενδυτών θα πρέπει να είναι διασφαλισμένα και να υπερισχύουν του δημοσίου συμφέροντος.

Αρκεί να επισημανθεί ότι η κυβέρνηση της Αργεντινής κατά τη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης και μετά από έντονες λαϊκές αντιδράσεις αναγκάστηκε να παγώσει τις τιμές σε καύσιμα και νερό. Οι διεθνείς επιχειρήσεις… κοινής ωφέλειας προχώρησαν σε δικαστικές διώξεις αναγκάζοντας την κυβέρνηση να πληρώσει πάνω από 1 δισ. δολάρια ως αποζημίωση. Στο Ελ Σαλβαδόρ, η λαϊκή οργή και οι μαζικές αντιδράσεις εμπόδισαν τη λειτουργία εργοστασίου για εξόρυξη χρυσού. Η κυβέρνηση ακύρωσε τη συμφωνία. Σήμερα η καναδική εταιρία η Pacific Rim Mining Corporation μηνύει και απαιτεί(!) από τη χώρα 315 εκατομμύρια δολάρια για διαφυγόντα κέρδη, παρ’ ότι οι κάτοικοι ζουν με τις συνέπειες της εξόρυξης και παρ’ ότι από τις δραστηριότητες της εταιρίας έχουν μολυνθεί περισσότερο από το 90% των επιφανειακών υδάτων. Και δεν είναι μόνο στη Λατινική Αμερική. Η αμερικανική φαρμακευτική El Lilly, μετά από απόρριψη δύο πατεντών της από τον Καναδά, με την αιτιολογία ότι δεν είχαν προσκομιστεί όλα τα απαιτούμενα έγγραφα, σήμερα μηνύει την καναδική κυβέρνηση για 500 εκατομμύρια δολάρια και απαιτεί την αλλαγή νόμων. Αλλά ακόμη και η κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι ευάλωτη απέναντι στις απαιτήσεις των πολυεθνικών. Μία καναδική εταιρία φαρμάκων, η Apetex, απαιτεί από την αμερικανική κυβέρνηση 520 εκατομμύρια, ενώ η Morris διεκδικεί περισσότερα από 1 δισ. από την κυβέρνηση της Αυστραλίας. Ένας πρώτος υπολογισμός θέλει οι πολυεθνικές –πριν από την υιοθέτηση της συμφωνίας ΤΡΡ– να απαιτούν περισσότερα από 20 δισ. από λαούς για διαφυγόντα κέρδη...

Από τον Ειρηνικό σε όλο τον κόσμο

Το ιστορικό μιας συμφωνίας που καλύπτει το 40% του παγκόσμιου ΑΕΠ

Η Trans Pacific Partnership-ΤΡΡ έλκει τις καταβολές της από μία σχετικά ασήμαντη συμφωνία ελεύθερων συναλλαγών μεταξύ Μπρουνέι, Νέας Ζηλανδίας, Χιλής και Σιγκαπούρης, που είναι γνωστή ως Ειρηνικός 4 - P4. Η συμφωνία αυτή απέκτησε ξαφνικά μεγαλύτερη σημασία όταν, το 2008, οι ΗΠΑ και άλλες χώρες εκδήλωσαν ενδιαφέρον να συμμετάσχουν κι αυτές.

Τον Μάρτιο του 2010, οι διαπραγματεύσεις για την ΤΡΡ ξεκίνησαν με ΗΠΑ, Αυστραλία, Περού και Βιετνάμ, μαζί με τις τέσσερις χώρες που μετείχαν ήδη στην Ρ4. Συν τω χρόνω στις οκτώ αυτές χώρες προστέθηκαν Μαλαισία, Καναδάς, Μεξικό και πρόσφατα η Ιαπωνία, ενώ ενδιαφέρον εξέφρασε μόλις πριν από ένα μήνα και η Ν. Κορέα. Η συμφωνία αυτή καλύπτει το 40% του παγκόσμιου ΑΕΠ και περισσότερο από το 25% του παγκόσμιου εμπορίου. Αποτελείται από 29 κεφάλαια εκ των οποίων κάποια έχουν παραρτήματα που αφορούν συγκεκριμένα προϊόντα π.χ. φάρμακα, οινοπνευματώδη, ενώ περιλαμβάνει, πέραν των παραδοσιακών εμπορικών ζητημάτων –κυκλοφορία εμπορευμάτων και υπηρεσιών– και πολλούς τομείς της πολιτικής σφαίρας και του δημόσιου συμφέροντος που αποτελούν θέματα χάραξης εσωτερικής πολιτικής και όχι εμπορικών διαπραγματεύσεων.

Συνωμοτική σιγή

Από την αρχή των διαπραγματεύσεων –διαδικασία κατάρτισης και διαπραγμάτευσης των κεφαλαίων της Συνθήκης– η TPP περιβάλλεται από ένα πρωτοφανές πέπλο απορρήτου και μυστικότητας. Πρόσβαση ακόμη και στα σχέδια της TPP έχουν ελάχιστοι, ακόμη κι αν πρόκειται για κυβερνητικούς αξιωματούχους των χωρών-μελών. Είναι ενδεικτικό ότι ακόμη και μέλη του Κογκρέσου μπορούν να δουν μόνο επιλεγμένα τμήματα των εγγράφων που σχετίζονται με τις συνθήκες και υπό ιδιαίτερα αυστηρές προϋποθέσεις. Έχει αποκαλυφθεί ότι μόνο τρεις άνθρωποι σε κάθε χώρα από το TPP έχουν πρόσβαση στο πλήρες κείμενο της συμφωνίας, ενώ 600 «σύμβουλοι επιχειρήσεων» –εκπρόσωποι ομάδων συμφερόντων που υπερασπίζονται τα συμφέροντα των αμερικανικών εταιριών όπως η Chevron, Halliburton, Monsanto, Citigroup και Walmart– έχουν προνομιακή πρόσβαση και παρέμβαση σε νευραλγικά σημεία του κειμένου της συνθήκης.