Δεν θέλω να πω μπράβο στους συντρόφους μου από το Στέκι Μεταναστών.
Ούτε και στους 5-10 Αναρχικούς που το ξεκίνησαν και όλους εκείνους που ακολούθησαν αμέσως.
Ούτε και στις διάφορες συλλογικότητες και ανένταχτους που “τρέχουν” ακούραστα κάθε μέρα, από νωρίς το πρωί έως αργά το βράδυ, την Αλληλεγγύη στους...
πρόσφυγες του #pedion_areos.
Κι ούτε καν μισό μπράβο στον εαυτό μου - αγαπώ αυτό που κάνω, οπότε δεν κάνω κάποια θυσία.
Εμείς την έχουμε την “πετριά”, όλοι κάπως έτσι ζούμε, αυτό είναι το ψωμοτύρι μας και η καθημερινότητά μας και δεν κάναμε τίποτα παραπάνω απ’ ό,τι κάνουμε πάντα.
Αυτούς, όμως, στους οποίους θεωρώ ότι οφείλω μια βαθιά υπόκλιση, ένα πλατύ χαμόγελο και ένα μεγάλο “εύγε”, είναι οι άνθρωποι που δεν είχαν καμία σχέση με τον κινηματικό χώρο και όμως έτρεξαν από την πρώτη στιγμή και τρέχουν ακόμα, κάθε μέρα μες στο κατακαλόκαιρο και τον καύσωνα, γι’ αυτή την υπόθεση, σαν να είναι δική τους υπόθεση. Είτε τροφοδοτώντας διαρκώς τις διανομές ειδών πρώτης ανάγκης από το υστέρημά τους, είτε με προσωπική δουλειά καθημερινά στο "πεδίο της μάχης”.
Αυτοί είναι οι Αλληλέγγυοι.
-Η νεαρή φοιτήτρια που έφερε 2-3 μαχαιροπήρουνα, μια πετσέτα, ένα αλάτι και δύο πακέτα μακαρόνια, αδειάζοντας σε μια πλαστική σακούλα την ήδη άδεια κουζίνα της.
-Ο σύλλογος εργαζομένων γνωστής και μεγάλης εταιρίας που χωρίς να ζητήσει κανένα αντάλλαγμα ή οποιαδήποτε προβολή, αγόρασε και προσέφερε 400 σκηνές, οι οποίες κάλυψαν άμεσα τις ανάγκες των προσφύγων.
-Οι οικογενειάρχες που έβγαλαν απ’ τα ντουλάπια τους τα στοκαρισμένα "ζυμαρικά και όσπρια της χρεοκοπίας" και μας τα έφεραν μαζικά σε σακούλες του ΙΚΕΑ.
-Η φτωχή πολύτεκνη κυρία που μας παρέδωσε τα 45 κιλά ροδάκινα που δικαιούταν από την πρόνοια χωρίς να κρατήσει ούτε μισή σακούλα για τα παιδιά της.
-Ο θαλερός παππούς με το καπελάκι του Πολεμικού Ναυτικού που ήρθε στο Πεδίο του Άρεως με πέντε μεγάλες σακούλες πλημμένα μήλα και τα μοίρασε χέρι με χέρι στις οικογένειες, στην αρχή διστακτικά και στη συνέχεια με ένα μεγάλο χαμόγελο ανθρωπιάς.
-Η ντόπια γιαγιά που έσφιξε με δάκρυα στην αγκαλιά της τη γιαγιά πρόσφυγα από το Αφγανιστάν, λες κι έσφιγκε την ίδια της την αδελφή.
-Όλα τα παιδιά, ντόπιοι και μετανάστες, που ξημεροβραδιάζονται στην Τσαμαδού και στα άλλα σημεία συγκέντρωσης Αλληλεγγύης, κάνουν δεκάδες δρομολόγια με φορτία στο Πεδίο του Άρεως, ξεδιαλέγουν ρούχα, ταξινομούν τρόφιμα, μοιράζουν μερίδες, πλένουν φρούτα, κουβαλάνε κιβώτια.
-Αυτούς που συγκεντρώνουν επί μέρες φάρμακα και ρουχισμό κινητοποιώντας τον κύκλο τους, παίρνοντας τηλέφωνα και κανοντας διαδρομές πάνω κάτω στην πόλη για να τα μαζέψουν και να τα παραδώσουν.
-Κι εκείνους που απλά μπήκαν σ’ ένα σούπερ μάρκετ με τη λίστα της αλληλεγγύης στο χέρι, γέμισαν ένα καρότσι μέχρι πάνω και το έφεραν καρφί στην Τσαμαδού.
Χίλια μπράβο. Μόνο αυτό έχω να πω.
Είσαστε όλοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ και νιώθω μεγάλη χαρά που βρεθήκαμε και συντονίσαμε τις καρδιές μας σ’ αυτή την απίστευτη, αυθόρμητη και αυτο-οργανωμένη κινητοποίηση.
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.
Να μην το ξεχνάμε ποτέ και πάντα να βρισκόμαστε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για οποιαδήποτε πληροφορία ή ερώτηση στείλτε email στο dikaexarchion@gmail.com.