Ο επίλογος της τραγωδίας (αναδημοσίευση)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΙΛΙΑΡΔΟΣ

...Χειρότερο από το να μη γνωρίζει μία χώρα την ιστορία της και τα λάθη που έκανε, είναι η άγνοια του τι έχει ή τι θα χάσει – αποτελεί δε το άκρον άωτο της ανοησίας να καίει περιουσιακά στοιχεία άνω του 1 τρις €, έναντι δανείων 300 δις €...

«Οι πραγματικές αιτίες της οικονομικής επιτυχίας της Γερμανίας είναι το χαμηλό ποσοστό γεννήσεων, η μικρή άνοδος των τιμών των ακινήτων, καθώς επίσης η επέκταση της γερμανικής βιομηχανίας στην Ανατολική Ευρώπη.Τα δύο πρώτα κατέστησαν εφικτή τη στασιμότητα των μισθών των Γερμανών εργαζομένων μετά το 2000 – αφού μόνο για την παιδεία η Γερμανία δαπανά 1% του ΑΕΠ λιγότερα από τη Γαλλία, ενώ τα ακίνητα στη Γερμανία κοστίζουν τρεις φορές χαμηλότερα σε σχέση με τη Γαλλία.

Το τρίτο είχε σαν αποτέλεσμα την παραγωγή φθηνότερων προϊόντων, λόγω των χαμηλών μισθών στις συγκεκριμένες χώρες – αφού μέχρι πρόσφατα οι αμοιβές των εργαζομένων στην Πολωνία ήταν σχεδόν στο 10% των γαλλικών. Εάν λοιπόν κατασκευάζει κανείς προϊόντα στην Πολωνία αντί στη Γαλλία, αποκτά ένα τεράστιο πλεονέκτημα κόστους στις διεθνείς αγορές – το οποίο εκμεταλλεύθηκε η γερμανική βιομηχανία, ανταγωνιζόμενη μέσω αυτού ακόμη και την Κίνα.

Η κρίση χρέους τώρα της Ευρωζώνης προκάλεσε μία γιγαντιαία μεταφορά ευημερίας από όλες τις χώρες προς τη Γερμανία. Το γερμανικό δημόσιο ωφελήθηκε σε μεγάλο βαθμό από την εισροή κεφαλαίων στο ασφαλές γερμανικό λιμάνι, αφού μειώνονταν συνεχώς τα επιτόκια των δεκαετών ομολόγων, έως ότου σχεδόν μηδενίσθηκαν. Μόνο από τη μείωση των επιτοκίων δανεισμού της μετά το 2008 η Γερμανία κέρδισε 193 δις € (πηγή) – ενώ ο ιδιωτικός της τομέας χρηματοδοτείται με τα χαμηλότερα επιτόκια στην ιστορία του, έχοντας άφθονα κεφάλαια στη διάθεση του.

Ένα επόμενο πλεονέκτημα της κρίσης για τη Γερμανία είναι η μετανάστευση νέων ανθρώπων από την Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία κλπ. – γεγονός που επέλυσε το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας λόγω του χαμηλού ποσοστού γεννήσεων, χωρίς να της κοστίσει ούτε ένα Σεντ.

Ειδικότερα, για να φροντίσει κανείς έναν άνθρωπο έως το 20ο έτος της ηλικίας του στην Ευρώπη, χρειάζεται περίπου 200.000 € – για να τον σπουδάσει σε ανώτατα επίπεδα πολύ περισσότερα. Επομένως, η μετεγκατάσταση των εργαζομένων από τις χώρες της περιφέρειας προς τη Γερμανία, ειδικά αυτών με υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης, αποτέλεσε ουσιαστικά μία γιγαντιαία αναδιανομή πλούτου εντός της Ευρωζώνης – προς όφελος της.

Τα τεράστια πλεονάσματα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών της Γερμανίας (άνω των 250 δις €), τεκμηριώνουν όλα τα παραπάνω – ενώ, επειδή τα πλεονάσματα πρέπει υποχρεωτικά να επενδύονται στο εξωτερικό, η Γερμανία «αναγκάζεται» να εξαγοράζει τις άλλες χώρες, έχοντας τεράστια επενδυτικά κεφάλαια στη διάθεση της.

Διαφορετικά θα έπρεπε να τις δανείζει, διακινδυνεύοντας να χάσει τα κεφάλαια της, οπότε η κρίση χρέους τη διευκολύνει και σε αυτό το σημείο – αφού, εάν δεν υπήρχε, οι άλλες χώρες δεν θα της πουλούσαν τη δημόσια και ιδιωτική τους περιουσία, πόσο μάλλον στις εξευτελιστικές τιμές που διαπιστώνονται στην Πορτογαλία, στην Ελλάδα κοκ. 

Χωρίς τις χρηματοοικονομικές μεταφορές λοιπόν εντός της νομισματικής ένωσης, από τις πλεονασματικές χώρες προς τις ελλειμματικές, έτσι ώστε να αποκατασταθεί η ισορροπία, οι ασυμμετρίες θα αυξηθούν ακόμη περισσότερο – ενώ οι χώρες που απομυζούνται αχόρταγα από τη Γερμανία κάποια στιγμή θα αντιδράσουν, οπότε η Ευρωζώνη θα καταρρεύσει.» (G. Duval με παρεμβάσεις).

.

Ανάλυση

Το 2010 η Ευρωζώνη, με ηγέτη τη Γερμανία, έδειξε για πρώτη φορά το εφιαλτικά σκοτεινό της πρόσωπο, το οποίο αντίκρισε τότε η Ελλάδα – όταν η καγκελάριος αρνήθηκε την απαιτούμενη αλληλεγγύη, αφενός μεν εγκρίνοντας στη χώρα μας ένα δάνειο με τοκογλυφικό επιτόκιο, αφετέρου επιβάλλοντας της το ΔΝΤ.

Βοηθούμενη λοιπόν από το σκόπιμα διογκωμένο έλλειμμα του προϋπολογισμού εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης, κατάφερε αφενός μεν να διασώσει τις τράπεζες της, μεταφέροντας τα δάνεια τους προς τους Ευρωπαίους Πολίτες, αφετέρου να παγιδεύσει τις Η.Π.Α. – μέσω της συμμετοχής του ΔΝΤ σε μία διαδικασία, η οποία νόμιζε πως θα το ωφελούσε, ενώ τελικά ανέλαβε ανόητα τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό της καγκελαρίου.

Λίγο αργότερα, στα τέλη του 2010, η ΕΚΤ έδειξε επίσης για πρώτη φορά το κακό της πρόσωπο, όταν εκβίασε τους Ιρλανδούς Πολίτες να αναλάβουν τα χρέη των τραπεζών τους (άρθρο) – ενώ το ΔΝΤ οδηγήθηκε σε ακόμη περισσότερες παγίδες, αναλαμβάνοντας το ρόλο του μπράβου στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία.

Ειδικότερα η ΕΚΤ, υπηρετώντας από το ξεκίνημα της Ευρωζώνης την πρωσική Γερμανία («το βρώμικο μυστικό»), εξελίχθηκε τελικά στο δυνάστη ολόκληρης της ευρωπαϊκής περιφέρειας – δολοφονώντας την Κύπρο το 2013, καθώς επίσης την Ελλάδα το 2015, μέσω του κλεισίματος των τραπεζών τους, της ληστείας των μετόχων τους, καθώς επίσης της σκανδαλώδους εξαγοράς τους (άρθρο).

Έτσι οι χώρες της Ευρωζώνης, εν πρώτοις αυτές του Νότου, ευρίσκονται αντιμέτωπες με δύο αιμοβόρα, αποτρόπαια τέρατα – τα οποία υπηρετούν αφενός μεν τη γερμανική βιομηχανία, αφετέρου το χρηματοπιστωτικό κτήνος. Μετατρέπονται λοιπόν η μία μετά την άλλη σε κατεχόμενες, άβουλες αποικίες, αφού εξαγοράζονται σταδιακά όλα τα πολύτιμα περιουσιακά τους στοιχεία, ενώ διοικούνται απολυταρχικά από την Τρόικα – καθώς επίσης σε περιοχές χαμηλού εργατικού κόστους, για την εξασφάλιση των ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων της Γερμανίας απέναντι στον υπόλοιπο πλανήτη.

Στο συγκεκριμένο σημείο προηγείται η Πορτογαλία (άρθρο), η οποία έχει ήδη μετατραπεί σε μία χώρα της Lidl – κάτι που απέφυγε η Ιρλανδία, επειδή αποτελεί προπύργιο των αμερικανικών επιχειρήσεων στην Ευρώπη, καθώς επίσης έως το 2015 η Ελλάδα, λόγω του ότι υπήρξαν πολλές «αντιμνημονιακές» αντιδράσεις.

Η χώρα μας όμως, μετά την εκλογή μίας κυβέρνησης που δεν τήρησε απολύτως τίποτα από όσα υποσχέθηκε, ενώ την οδήγησε σκόπιμα (προδοτικά) στο αδιέξοδο του τρίτου μνημονίου, φαίνεται πως θα ακολουθήσει τελικά τα ίχνη της Πορτογαλίας – κάτι που έχει ήδη δρομολογηθεί, με την λεηλασία των τραπεζών της, με την πώληση των αεροδρομίων στη Γερμανία, με την ολοκληρωτική απελευθέρωση των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών, καθώς επίσης με αυτά που θα ακολουθήσουν το 2016 (πρόβλεψη).

.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση

Περαιτέρω, το 2015 η Ευρωπαϊκή Ένωση έδειξε επίσης το εφιαλτικό, άθλιο πρόσωπο της – στο θέμα των προσφυγικών κυμάτων, όπου η μία χώρα μετά την άλλη άρχισαν να κλείνουν τα σύνορα τους, με κίνδυνο να μετατραπούν οι υπόλοιπες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ακόμη χειρότερα, η Ελλάδα πιέζεται να μοιρασθεί τη διαφύλαξη των συνόρων της με άλλες, ξένες δυνάμεις – ενώ έμμεσα προσφέρεται στην Τουρκία η δυνατότητα να απαιτήσει μέρος του Αιγαίου, ως αντάλλαγμα για την παροχή βοήθειας στην Ευρώπη, στο θέμα των προσφύγων.

Με δεδομένο δε το ότι, στη Μ. Βρετανία επικρατούν οι ψήφοι υπέρ της εξόδου από την ΕΕ, η Ευρωπαϊκή Ένωση τίθεται επίσης σε αμφισβήτηση – ενώ όλο και περισσότερες χώρες της ηπείρου μας δεν θέλουν να υπαχθούν ούτε σε αυτήν, ούτε στην Ευρωζώνη, κατανοώντας πως δεν είναι προς το συμφέρον των οικονομιών τους.

Το τρίτο εφιαλτικό σενάριο που ευρίσκεται σε εξέλιξη είναι το γεγονός πως, παρά το ότι όλοι περιμένουν τη διάλυση της Ευρωζώνης είτε από τη Γαλλία, εάν τυχόν εκλεγεί το Εθνικό Μέτωπο της κυρίας Le Pen, είτε από την Ιταλία, επειδή δεν φαίνεται να έχει άλλη επιλογή, η μοναδική χώρα που προετοιμάζεται για κάτι τέτοιο είναι η Γερμανία – έχοντας ήδη στο συρτάρι της ένα σχέδιο Β. Υπενθυμίζουμε δε τα λόγια του Βρετανού N. Ridley το 1990, σύμφωνα με τον οποίο «Η σχεδιαζόμενη νομισματική ένωση είναι μία γερμανική συνωμοσία, με στόχο την κατάκτηση της Ευρώπης«.

Η Γερμανία άλλωστε γνωρίζει πάρα πολύ καλά πως το ευρώ είναι ένα θνησιγενές νόμισμα, το οποίο είναι αδύνατον να επιβιώσει χωρίς την τραπεζική και δημοσιονομική ένωση των χωρών που το έχουν υιοθετήσει – ενώ φαίνεται καθαρά πως δεν έχει καμία τέτοια πρόθεση, επιδιώκοντας μόνο την επέκταση του ζωτικού της χώρου (όρος του Χίτλερ), αυτή τη φορά με οικονομικά μέσα.

Άλλωστε οι πραγματικές αμοιβές των εργαζομένων της συνεχίζουν να παραμένουν κάτω από τον πληθωριστικό στόχο της ΕΚΤ (γράφημα) και δεν αυξάνονται σημαντικά – έτσι ώστε να τονωθεί η εσωτερική της ζήτηση και να αυξηθούν οι εισαγωγές από τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης, οπότε να μειωθούν τα τεράστια πλεονάσματα της. Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι, δεν έχει καμία διάθεση να λειτουργήσει εξισορροπητικά, υποστηρίζοντας την ανάπτυξη των υπολοίπων εταίρων της – οπότε λειτουργεί υπέρ της διάλυσης της Ευρωζώνης.

.

.

Περαιτέρω, δεν θα μας έκανε καμία εντύπωση τυχόν συνεργασία της με τη Ρωσία, έτσι ώστε να μοιραστεί μαζί της την ηγεμονία της Ευρασίας – αποκτώντας την εθνική της ανεξαρτησία από τις Η.Π.Α.

Φαίνεται πάντως πως σχεδιάζει τη μετατροπή των χωρών της Ευρωζώνης σε αποικίες της, είτε με άμεσο τρόπο, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, είτε με έμμεσο – όπως συμβαίνει με πολλά άλλα κράτη, τα οποία ήδη την υπηρετούν χωρίς αντιρρήσεις (Ολλανδία, Βέλγιο κλπ.).

Ολοκληρώνοντας, στις αποικίες πιθανολογείται ότι θα δοκιμασθεί εν πρώτοις ένα παράλληλο νόμισμα, με αφετηρία την Ελλάδα, έτσι ώστε το ευρώ να αποτελέσει το νόμισμα του κέντρου – όπου, εάν τυχόν αποτύγχανε το εγχείρημα, η Γερμανία θα επέστρεφε στο μάρκο. Φυσικά δεν θα το έκανε μόνη της, αφού θα ήθελε να αποφύγει τυχόν ένωση των υπολοίπων, αλλά μέσω κάποιων άλλων χωρών – τις οποίες θα υποχρέωνε έμμεσα να εγκαταλείψουν πρώτες την Ευρωζώνη, ανοίγοντας της το δρόμο.

.

Η Σκύλλα και η Χάρυβδη

Με βάση τα παραπάνω, εάν η Ελλάδα θέλει να αποφύγει τη μετατροπή της σε αποικία της Γερμανίας, παραμένοντας εθνικά ανεξάρτητη, καθώς επίσης εάν οι Έλληνες δεν θέλουν να χάσουν όλα τους τα περιουσιακά στοιχεία, καταλήγοντας στα σκουπίδια της ιστορίας, έχουν μόνο δύο επώδυνες λύσεις στη διάθεση τους – οι οποίες μοιάζουν δυστυχώς με το πέρασμα του ελληνικού πλοίου, από τα στενά που καιροφυλακτούν η Σκύλλα και η Χάρυβδη.

Η επιλογή δε της Σκύλλας η οποία, σύμφωνα με τη μυθολογία, καταβρόχθισε ορισμένους ναυτικούς, επιτρέποντας στο πλοίο να συνεχίσει την πορεία του, φαίνεται πιο λογική – αφού η Χάρυβδη, η σκοτεινή δίνη, η μαύρη τρύπα της θάλασσας, θα ρουφούσε αύτανδρο ολόκληρο το πλοίο. Οι λύσεις τώρα αυτές είναι οι εξής:

(α) είτε η εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους με ίδια μέσα (ανάλυση), ταυτόχρονα με την πολύ μεγάλη επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής με μηδενικά επιτόκια,

(β) είτε η απαίτηση της ονομαστικής διαγραφής τουλάχιστον του 50%, έτσι ώστε να μειωθεί ανάλογα το ιδιωτικό χρέος – οπότε να αποκατασταθεί η πιστοληπτική ικανότητα τόσο του δημοσίου, όσο και του ιδιωτικού τομέα της χώρας μας.

Ουσιαστικά βέβαια, καμία από τις δύο αυτές λύσεις, κυρίως η δεύτερη, δεν μπορεί να επιτευχθεί, χωρίς την απειλή της στάσης πληρωμών – εάν βέβαια την επιτρέπουν νομικά οι συμφωνίες που έχουν υπογραφεί από τις κυβερνήσεις της εποχής των μνημονίων (από το PSI έως την ημέρα που θα πρέπει να θεωρηθεί πένθιμη για την Ελλάδα, τη 13η Ιουλίου).

Επομένως, ισοδυναμούν με την επιλογή της Σκύλλας, αφού θα μπορούσαν να κοστίσουν ανθρώπινες ζωές – ενώπροϋποθέτουν και οι δύο τη συνεργασία όλων των πολιτικών κομμάτων μεταξύ τους, καθώς επίσης την άμεση εκδίωξη της Τρόικας. Εάν δηλαδή η Τρόικα παραμείνει στην Ελλάδα, ενδεχομένως θέτοντας το ως προϋπόθεση για την επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους, η χώρα μας δεν θα αποφύγει τη Χάρυβδη – μετατρεπόμενη από κράτος σε περιοχή.

Η τρίτη προϋπόθεση είναι η προετοιμασία ενός σχεδίου εξόδου της Ελλάδας τόσο από την Ευρωζώνη, όσο και από την ΕΕ – το οποίο έτσι ή αλλιώς θα χρειαστεί, αφού η διάλυση της νομισματικής ένωσης θεωρείται πλέον νομοτελειακή.

Χωρίς ένα τέτοιο σχέδιο, η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να διαπραγματευθεί απολύτως τίποτα – ενώ, εάν δεν συνεργασθούν όλα τα πολιτικά κόμματα μεταξύ τους, δεν πρόκειται ποτέ να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη των Πολιτών προς την Πολιτεία, χωρίς την οποία δεν έχει μέλλον η πατρίδα μας, ακόμη και αν της χαριστεί το 100% του χρέους της.

.

Επίλογος

Χειρότερο ίσως από το να μη γνωρίζει μία χώρα την ιστορία της και τα λάθη που έκανε στο παρελθόν, είναι η άγνοια του τι έχει, τι έχασε, καθώς επίσης του τι πρόκειται να χάσει, εάν δεν ενεργήσει άμεσα και ορθολογικά.

Αποτελεί δε το άκρον άωτο της ανοησίας να «καίει» περιουσιακά στοιχεία άνω του 1 τρις € (μείωση της τιμής των ακινήτων πάνω από 600 δις €, των μετοχών του χρηματιστηρίου πάνω από 200 δις €, κόκκινα δάνεια άνω των 200 δις €, ολοκληρωτική απώλεια του χρηματοπιστωτικού της συστήματος κοκ.), έναντι συνολικών δανείων της τάξης των 300 δις € – τα οποία είναι πλέον ενυπόθηκα, ενώ θα πρέπει να επιστραφούν στο πολλαπλάσιο.

Εάν σε όλα αυτά προσθέσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία, το ενδεχόμενο της απώλειας εδαφών, τα ενεργειακά μας αποθέματα, την εκκλησιαστική περιουσία που υπερβαίνει το 1 τρις € (τη γνωρίζουν πολύ καλά οι Γερμανοί και την επιβουλεύονται – βίντεο), θα κατανοήσουμε το μέγεθος του παραλογισμού μας – απλά και μόνο επειδή αδυνατούμε να συνεννοηθούμε, υιοθετώντας άμεσα τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις της οικονομίας μας και επιλύοντας ριζικά το πρόβλημα του χρέους.

Πρώτη προτεραιότητα μας οφείλει να είναι η εκδίωξη της Τρόικας (Γερμανίας), με κάθε τρόπο και με κάθε θυσία, αφού όσο διοικεί τη χώρα μας, δεν πρόκειται να υπάρξει μέλλον – ασφαλώς πριν ακόμη ξεκινήσει η μεγάλη σφαγή το 2016.

Το γεγονός δε ότι, δεν είμαστε ποτέ υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, δεν σημαίνει ούτε πως τη φοβόμαστε υπό τις σωστές προϋποθέσεις, ούτε ότι δεν θα την επιλέγαμε, εάν το αντάλλαγμα θα ήταν η καταστροφή που προδιαγράφεται στον ορίζοντα – πόσο μάλλον αφού έτσι ή αλλιώς θα την υποστούμε, εφόσον η Ευρωζώνη θα καταρρεύσει αργά ή γρήγορα.

Εμείς θα προτιμούσαμε βέβαια την ονομαστική διαγραφή του 50% του χρέους, ενώ σε δεύτερη μοίρα την εξυπηρέτηση του με δικά μας μέσα, υπό την προϋπόθεση της μεγάλης επιμήκυνσης του με μηδενικά επιτόκια –αρκεί φυσικά είτε το ένα, είτε το άλλο, να συνοδευόταν από την άμεση απομάκρυνση της Τρόικας. Εάν όμως δεν συμβεί, τότε δεν θα διστάζαμε να δοκιμάσουμε οποιαδήποτε άλλη λύση – η οποία θα ήταν ασφαλώς προτιμότερη, από τη συνέχιση της υποταγής μας στη Γερμανία.

Σε κάθε περίπτωση, η ελληνική τραγωδία οδηγείται στο τέλος της – ελπίζοντας πως, έστω την τελευταία στιγμή, θα επικρατήσει η κοινή λογική, η οποία έχει δυστυχώς χαθεί από την πατρίδα μας για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα.