σκάβει από μέσα τον πλανήτη (αναδημοσίευση)

Solitude 

εικόνα κλεμμένη από τον @zero_iv

Posted by Кроткая

Είμαι τόσο πολύ χρεωμένη που τρεις ζωές δεν φτάνουν να ξεπληρώσω. Απόψε ακούω αυτό στο ρηπήτ, δεν ξέρω πόσες φορές, πάνω από δέκα ήδη. Διαβάζω και ξαναδιαβάσω τους στίχους και νιώθω μια ζεστασιά, παρά τη θλίψη. Είναι αλλόκοτο πώς μια κουβέντα μπορεί να σε σκοτώσει ή να σε σώσει. Αλλόκοτο. Όσο αλλόκοτες είναι και οι συναισθηματικές μεταπτώσεις. Όσο αλλόκοτοι είμαστε οι άνθρωποι τελικά.

Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω εκείνους που πιο πολλά αξίζουν, να υποφέρουν. Εκείνους που επιλέγουν να πράττουν τα όμορφα πράγματα, τα λιγοστά έστω όμορφα πράγματα που μας περιβάλλουν. Εκείνους που ξέρουν να χαμογελούν, να λένε ευχαριστώ και συγγνώμη και να τα εννοούν. Εκείνους που τα μάτια τους λάμπουν πυρετικά στο άκουσμα ενός στίχου και που τρέμουν από οργή μπροστά σε ένα ξεριζωμένο δέντρο, μπροστά στην αδικία, μπροστά σε αυτό τον τόσο στρεβλά φτιαγμένο κόσμο. Αυτούς που θέλουν μια αλλιώτικη κοινωνία, χτισμένη από ανθρώπους που δεν χρειάζεται να δώσουν διαπιστευτήρια. Που δεν ζητούν από κανένα να απολογηθεί για την διαφορετική του τοποθέτηση. Που δεν κατατάσσουν τους ανθρώπους σε κουτάκια. Που νιώθουν τον πόνο του άλλου ακόμα κι αν χιλιάδες χιλιόμετρα τους χωρίζουν. Εκείνους που τελικά μπορώ να αποκαλώ «συντρόφους«.

Κοιτάζω γύρω μου και σκέφτομαι πως τελικά αυτός ο κόσμος μπορεί και να μην αλλάξει, κι είναι απελπιστικό αυτό το ενδεχόμενο. Και μετά σκέφτομαι πως αν υπάρχουν κάποιοι που γράφουν τραγούδια σαν αυτά, αν υπάρχουν άνθρωποι που δακρύζουν στη θέα ενός άστεγου που ψάχνει στα σκουπίδια, στη θέα ενός παιδιού που σώθηκε από ναυάγιο, στη θέα ενός πληγωμένου ζώου -αν υπάρχουν άνθρωποι που δε δακρύζουν μονάχα γι’αυτά, αλλά προσφέρουν τις λγοστές τους δυνάμεις, τη μηδαμινή τους ύπαρξη στην προσπάθεια για να μην συμβαίνουν αυτά – ε, αν υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι [που υπάρχουν, φυσικά και υπάρχουν, τους ξέρω με τα ονόματά τους τα πραγματικά], απλά δεν γίνεται να μην αλλάξει αυτός ο κόσμος.

Η απόσταση τελικά μπορεί και να μηδενιστεί, αφού η αγάπη σκάβει από μέσα τον πλανήτη και τρέχει με ταχύτητα φωτός στα λαγούμια, διαπερνά κοιτάσματα και βράχια. Στο λέω πως είναι δυσκολα. Το ξέρω πως «οι άνθρωποι πόσο είναι κακοί«. Το ξέρω πως φοβάσαι. Το ξέρεις πως φοβάμαι.

Όμως, όπως μου’πε και η φίλη μου, μέσα από τις χαραμάδες περνάει το φως. Υπάρχει το φως.
Υπάρχει η αγάπη.
Την ακούω.
Ακούω τις χαρές σου ακούω τις λύπες σου.
Και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα.
Και δεν ακούω τις σκέψεις μου.