Αυτοδιαχειριζόμενο Πάρκο Ναυαρίνου: Τέλος ;

"Ας μοιραστούμε την ήττα για να μην μας νικήσουν
Ας μοιραστούμε την έγνοια για να νικήσουμε"

Αυτό χρειάζεται πια το αγαπημένο μας πάρκο. Η πιο φωτεινή μας κατάκτηση, μα και η πιο άδοξη ήττα μα -αν επέλθει το τέλος του.
Γιατί όλα μπορούν να περιμένουν την ώρα τους, η φύση όμως όχι. Έχει τις δικές της προτεραιότητες. Δεν ψάχνεται για καμμία "επανάσταση", δεν έχει κομματικά καθήκοντα να διεκπεραιώσει, δεν πάσχει από ιδεολογικές αγκυλώσεις, δεν απαιτεί ιδεολογική καθαρότητα. Είναι από μόνη της καθαρή, είναι από μόνη της επαναστατική.

Το αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο Ναυαρίνου μας χρειάζεται.

 

Την επόμενη Τετάρτη, στο θέατρο Εξαρχείων (Θεμιστοκλέους 69), διοργανώνεται συζήτηση στις 7 το απόγευμα με αντικείμενο το μέλλον του πάρκου, που μοιάζει πλέον αβέβαιο, καθώς μετά από 9 χρόνια, ελάχιστοι έχουν απομείνει να το συντηρούν.

 

Να πάμε όλοι `στην εκδήλωση ...  όχι για να μιλήσουμε αλλά για να αφουγκραστούμε: την αγωνία αυτών που έφθασαν το πάρκο ως εδώ σύμμικτη με την ανάσα των δέντρων, το καλάηδημα των πουλιών. Κι' αν πούμε κάτι αυτό νάναι μόνο οι δεσμεύσεις μας για προσφορά.

Το κείμενο των μελών του πάρκου

Ποιος σηκώνεις το βάρος των επιλογών του και ποιος σηκώνει τους ώμους; Ποιος κοιμάται ήσυχος και ποιος κοιμάται όρθιος; Ποιοι έφυγαν και πού πήγαν; Ποιοι ήρθαν και τι έφεραν; Ποιοι έμειναν τι κατάλαβαν; Μπορεί ένα αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο να είναι κατώτερο απ’ αυτό που φαντάστηκα; Κι αν είναι ταυτόχρονα ανώτερο απ’ αυτό που αξίζω; Μπορεί να ζήσει μια νησίδα ονείρου σε μια ηττημένη πόλη; Το όμορφο παιδί του Δεκέμβρη σε μια γειτονιά που μοιάζει να έχει συνθηκολογήσει με την ασχήμια, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και τη βαρβαρότητα; Τι φωνάζεις, γιατί δεν ακούω πια; Όταν φωνάζω, γιατί δεν ακούει κανείς; Μίλησε κανείς για τα Εξάρχεια του 2018;

Κι όμως σε αυτή την τόσο κρίσιμη για όλους συγκυρία, εμείς βλέπουμε ξεκάθαρα στο πάρκο εκείνο το κλειδί που μπορεί να γυρίσει ανάποδα το παιχνίδι στα σημερινά Εξάρχεια. Γιατί τα 9 αθόρυβα χρόνια δημιουργικού, δύσκολου κι επικίνδυνου καθημερινού αγώνα κράτησαν ζωντανή τη δυνατότητα να μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε τώρα την τύχη του κοινόχρηστου χώρου μέσα από μια ανοιχτή διαδικασία λόγου προσβάσιμη στον καθένα! Έτσι, πολύ σύντομα θα ξέρουμε αν θα μπορέσουμε να μεταμορφώσουμε αυτό το μοναδικό χώρο σε εκείνο το καταλυτικό αντιπαράδειγμα που θα σηκώσει τη γειτονιά μαζί ή αν θα τον εγκαταλείψουμε να βουλιάξει μέσα στο ζόφο της. Όμως αυτό το χαρτί δεν βρίσκεται πια στα δικά μας χέρια. Βρίσκεται στα δικά σου. Κι ίσως να είναι το τελευταίο, για όσους προσδοκάμε η ιστορία αυτής της γειτονιάς να συνεχίσει να γράφεται από τα ίδια τα κοινωνικά της υποκείμενα."