Τα ζώα είναι ό,τι μας απέμεινε από τον παράδεισο

Είδαμε λοιπόν πως το ζώο στη ζωή μας δεν είναι υποκατάστατο. Πως η σχέση μαζί του είναι μια πρότυπη, αυθεντική, πρωταρχική σχέση, υπαγορευμένη από την ίδια την φύση.

Θα προχωρήσω όμως πάρα πέρα. Όχι μόνο το ζώο δεν είναι υποκατάστατο – αλλά για τον άνθρωπο είναι αναντικατάστατο. Η σύνδεση με αυτό προσφέρει κάτι που δεν μπορεί να το αντλήσουμε από αλλού. Ούτε από την σχέση με άλλον άνθρωπο.

Για τον Μίλαν Κούντερα, στον οποίο χρωστάμε μια από τις βαθύτερες αναλύσεις της ζωοφιλίας (στο μυθιστόρημά του Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι) η αγάπη ανάμεσα στο ζώο και τον άνθρωπο είναι ανώτερη από την αγάπη μεταξύ των ανθρώπων. “… η αγάπη του άντρα και της γυναίκας”, γράφει “είναι εξαρχής ενός είδους κατώτερου απ’ αυτό που μπορεί να είναι η αγάπη ανάμεσα στον άνθρωπο και στον σκύλο, αυτή η παραδοξότητα της ιστορίας που ίσως ο Πλάστης να μην την είχε προβλέψει.”

Και ο Κούντερα αναλύει τα χαρακτηριστικά αυτής της αγάπης. Άδολη, εκούσια, καθαρή, ελεύθερη. Ειδυλλιακή. Η λέξη ειδύλλιο αναφέρεται στον Παράδεισο. Γιατί το ζώο είναι αναντικατάστατο;

Αρκετά χρόνια πριν από τον Κούντερα είχα γράψει στο Βιβλίο των Γάτων: Τα ζώα είναι αυτά που είναι. Καθαρή φύση. Τίμια κοιτάνε, κατάματα. Ο άνθρωπος, έξω από την φύση αναζητά. To ζώο είναι. Ο άνθρωπος γίνεται. Αν μπορεί. Το ζώο είναι αναντικατάστατο διότι παρέχει στον άνθρωπο την επαφή με το καθαρό ‘Ον. Μπορείτε να το ονομάσετε φύση ή παράδεισο. Το ζώο ΕΙΝΑΙ. Απόλυτα, αυθόρμητα, τέλεια. Μια ύπαρξη πλήρης.

Ο άνθρωπος, από τότε που γεύτηκε το δέντρο της Γνώσης, δεν είναι πλήρης. Διότι ξέρει πως θα πεθάνει. Η γνώση του θανάτου και της φθοράς, υπονομεύει το ανθρώπινο ον. Το κάνει αβέβαιο, παροδικό, αμφίβολο. Δίπλα στον άνθρωπο, το κάθε ζώο είναι ένας βράχος σιγουριάς και τελειότητας. Ο άνθρωπος, με τη γνώση, αλλοτριώθηκε. Αποξενώθηκε. Δεν βρίσκεται μέσα στη φύση – είναι απέναντι. Δεν κάνει ένα με το παν – είναι άλλος, ξένος. Το ζώο ανήκει στο παν. Είναι η γέφυρα που μας συνδέει με την ζωή πριν απο τη γνώση. Ίσως και με τη ζωή μετά τη γνώση…

Οι ταπεινοί σκύλοι, οι αθόρυβες γάτες, είναι πρεσβευτές του όντος κοντά μας. Είναι αγγελιαφόροι της άλλης όχθης. Αν ρωτήσετε τους περισσότερους ζωόφιλους, τι τους ελκύει στα ζώα, θα σας μιλήσουν για την σταθερότητα, την εμπιστοσύνη. Το ζώο, θα σας πουν, δεν σε προδίδει ποτέ. Γιατί δεν προδίδει ούτε τον εαυτό του. Είναι αυτό που είναι. Ξέρει αυτά που ξέρει, απόλυτα. Δεν ταλαντεύεται. Δεν παλινδρομεί. Δεν αμφιβάλλει ούτε αμφισβητεί. Δεν έχει άγχος θανάτου ούτε ζωής. Και η αγάπη του είναι σταθερή και διαυγής. Δεν έχει προϋποθέσεις, ούτε διαθέσεις, ούτε διακυμάνσεις. Το ζώο είναι και η σταθερότητα μέσα στο χρόνο – η υπέρβαση της ιστορίας. Πορεύεται δίπλα μας μέσα στην ιστορία αλλά δεν της ανήκει. Ανήκει στη φύση.

Η φύση είναι ανιστορική. Εμείς αλλάζουμε συνέχεια – όμως ένας σκύλος από την Ασσυρία και μια γάτα από την αρχαία Αίγυπτο, είναι ίδιοι με τους σημερινούς. Το πιο συγκινητικό περιστατικό που έχει ποτέ γραφτεί για συμπεριφορά ζώου, αριθμεί ηλικία τριών χιλιάδων ετών: Ο ‘Αργος ο σκύλος του Οδυσσέα περίμενε είκοσι χρόνια να δει τον άνθρωπό του για να ξεψυχήσει. Εκεί και ο ‘Αργος κείτουνταν τσιμπούρια φορτωμένος Και τότε, όπως μυρίστηκε κοντά του τον Οδυσσέα κούνησε λίγο την ουρά, κατέβασε τ’ αυτιά του, όμως δεν είχε δύναμη να τρέξει πια κοντά του Και ο σκληρός Οδυσσέας, έτοιμος για εκδίκηση, παραλίγο να προδοθεί. Κλαίει για πρώτη φορά (απομόρξατο δάκρυ). Κι ευθύς ως φεύγει, ο ‘Αργος πεθαίνει. ‘Αργον δ’αυ κατά μοίρα λάβεν μέλανος θανάτοιο αυτίκ’ιδόντα Οδυσύα εεικοστώ ενιαυτώ. Μοίρα έχει και ο ‘Αργος. Σαν τους ανθρώπους. Τον μαύρο θάνατο. Περίμενε είκοσι χρόνια. Πέστε μου μετά πως ο σκύλος έρχεται μόνο για το κόκαλο, κι η γάτα για το ψάρι. 

Αυτή την σταθερότητα, αυτή την πίστη, σπάνια – η ποτέ – δεν την βρίσκεις σε άνθρωπο. Στο ζώο πάντα. Εκεί ισχύουν νόμοι ενός άλλου κόσμου. Το κοντινό μας ζώο είναι ό,τι μας απόμεινε από τον παράδεισο. Από την κατάσταση της σιγουριάς, της αθωότητας και της απλότητας που κάποτε εγκαταλείψαμε. Ήδη οι ψυχίατροι έχουν αποδείξει πως ένας τετράποδος σύντροφος είναι το καλύτερο αντίδοτο στο άγχος της ύπαρξης. Ο άλλος άνθρωπος δεν μπορεί να σας δώσει αυτό το αίσθημα του απόλυτα απλού. Ίσως μόνο ένα βρέφος, που κι αυτό στην αρχή, είναι καθαρή φύση. Ο Κούντερα έγραψε: “κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν μπορεί να κάνει σε ένα άλλο την δωρεά του ειδυλλίου. Μόνο το ζώο μπορεί, επειδή δεν το έδιωξαν από τον Παράδεισο.”

Να γιατί το ζώο είναι αναντικατάστατο. Αποτελεί τον ομφάλιο λώρο που μας συνδέει με την αθώα και άδολη ύπαρξη, με τον αρχέγονο εαυτό μας, τις ρίζες μας. Κι όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τη φύση, τόσο πιο πολύ θα μας χρειάζονται τα ζώα. Για να εξισορροπούν την αμφιβολία. Να μας βοηθάνε να ξεχνούμε την αλλοτρίωση. Να αποκαθιστούν μέσα μας την αρμονία και την ενότητα.

Νίκος Δήμου

Μάνος Χατζιδάκις: Η επικινδυνότητα του έρωτα είναι στο δόσιμο, στον χαμό

Υπήρξε μια εποχή σ’ αυτήν την πόλη που περπατώντας πολλές φορές τη νύχτα, άκουγα τις αναπνοές των ανθρώπων από τ' ανοιχτά παράθυρα. Άκουγα τις ερωτικές τους συνομιλίες, τους ψιθυρισμούς τους, τις αγωνίες τους για τις ασήμαντες ή σπουδαίες υποθέσεις, και όσο απομακρυνόμουνα στις συνοικίες τόσο πιο πολύ έμπαινα στη διαφάνεια του κόσμου τους.

Τότε η παρουσία των ανθρώπων στις γειτονιές ήταν παντοδύναμη, όπως η παρουσία του έρωτα. Ενός έρωτα που κυκλοφορούσε στο δρόμο και μετουσίωνε την πόλη ολόκληρη σ’ ένα ερωτικό εργαστήρι. Σήμερα δεν υπάρχουν δρόμοι, δεν υπάρχουν ούτε νέοι για να αισθανθούν τον έρωτα και να τον ενσαρκώσουν.

Κάποτε αυτός ο χώρος θα φθάσει σ’ ένα βέβαιο αδιέξοδο, ακριβώς λόγω της ερωτικής απουσίας που εγκλείει. Η επικινδυνότητα του έρωτα- το πιο σπουδαίο ίσως συστατικό του – είναι στο δόσιμο, στο χαμό.

Επικινδυνότητα δεν είναι το να βρεθείς σφαγμένος ένα πρωί, αλλά το να διαλύσεις τα όρια του εγωισμού σου, χωρίς να ξέρεις το σημείο που θα φτάσεις. Δεν έχει αυτό σχέση με το αν κινδυνεύεις σε ύποπτες συνοικίες.

Ο έρωτας είναι συνυφασμένος με την έννοια «ζωή». Δεν εξοφλείται με τίποτα. Ούτε με τον γάμο ούτε με την τεκνοποιία. Αυτά είναι για τους αφελείς. Ο έρωτας είναι μία συνεχής παρουσία υπό διάφορες μορφές κι όσο περισσότερη σκέψη διαθέτει ο άνθρωπος, σε όσο αυστηρότερο επίπεδο βρίσκεται, τόσο περισσότερο τον απασχολεί εσωτερικά ο έρωτας. Είναι ανεξάντλητος και δεν εξωτερικεύεται σαν ένα ρομάντζο. 

Πηγή: Οδός Πανός, τεύχος 168

Αντικαπνιστική υστερία: Η Σιωπή των Αμνών

Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση στο θέμα της απαγόρευσης του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους αν και η υπαγωγή του θέματος στη μνημονιακή-αντιμνημονιακή διελκυστίνδα είναι υπερβολική. 

Από Μανώλης Γρηγοριάδης  

... απαγορεύεται το απαγορεύεται

(Μάης ’68)

Η νομοθετική απαγόρευση του καπνίσματος, σε χώρους όπου στον ελεύθερο χρόνο τους οι άνθρωποι συναναστρέφονται, συνομιλούν ή διασκεδάζουν, είναι μέτρο μαζικής καθυπόταξης και ελέγχου των συνειδήσεων. Είναι μέτρο, που θέλει να καταστήσει τους ανθρώπους παθητικούς αποδέκτες των εντολών της εξουσίας.

Οι ρυπογόνες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, που καταστρέφουν πράγματι το περιβάλλον, τον πλανήτη, την υγεία κι ελέγχουν και εκμεταλλεύονται απάνθρωπα τον εργάσιμο χρόνο, θέλουν τώρα να ελέγξουν, με πρόσχημα την υγεία, και τον ελεύθερο χρόνο. Η πολιτική των μνημονιακών κομμάτων, και οπωσδήποτε η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης ΝΔ-Κυριάκου Μητσοτάκη, θέλουν, όχι μόνο να εξαθλιώσουν, αλλά και να καθυποτάξουν τους μισθοσυντήρητους και το λαό.

Ο Μαρξ έγραφε:

“Δραστηριότητα και απόλαυση έχουν κοινωνικό περιεχόμενο και καταγωγή• είναι κοινωνική δραστηριότητα και κοινωνική απόλαυση.” 

Ο Μαρκ Τουαίην, συγγραφέας των «Τομ Σώγερ», «Χώκμπερυ Φιν» κλπ, έγραφε:

«Δεν θέλω καμία από τις στατιστικές σας. Τις χρησιμοποίησα όλες για να ανάψω την πίπα μου. Μισώ το σινάφι σας. Συνέχεια προσπαθείτε να αποδείξετε πόσο βλάπτεται η υγεία του ανθρώπου, πόσο πολύ παρεμποδίζεται η διανοητική του λειτουργία και πόσα δολάρια ξοδεύει κατά τη διάρκεια των 92 χρόνων της ζωής του στην απόλαυση της μοιραίας συνήθειας του καπνίσματος, αλλά και στην εξίσου μοιραία απόλαυση του καφέ και του μπιλιάρδου και κανενός ποτηριού κρασί μαζί με ένα ωραίο δείπνο. Kαι ποτέ δεν προσπαθήσατε να ανακαλύψετε πόση παρηγοριά, χαλάρωση και απόλαυση αντλεί κατά τη διάρκεια της ζωής του ένας άνθρωπος από το τσιγάρο (όλα αυτά αξίζουν δέκα φορές τα λεφτά που θα εξοικονομούσε αν δεν κάπνιζε), ποτέ δεν μπήκατε στον κόπο να υπολογίσετε το φρικτό κόστος της απώλειας της ευτυχίας μιας ζωής χωρίς κάπνισμα. Φυσικά και μπορείτε να εξοικονομήσετε κάποια χρήματα αρνούμενοι για πενήντα χρόνια να υποκύψετε σε όλες αυτές τις μικρές ακόλαστες απολαύσεις. Αλλά τι θα τα κάνετε; Πού θα τα ξοδέψετε;

Τα χρήματα δεν μπορούν να σώσουν την απειροελάχιστη ψυχούλα σας.

Τώρα που σας τα είπα, τα μάθατε πια όλα αυτά. Έτσι δεν είναι; Για ποιό λόγο τότε θέλετε να ζήσετε ισχνοί και μαραμένοι μέχρι τα βαθιά σας γεράματα; Για ποιό λόγο μαζεύετε χρήματα, αφού σας είναι τελείως άχρηστα; Εν ολίγοις, γιατί δεν πάτε να πεθάνετε κάπου αλλού, αντί να προσπαθείτε με τις μοχθηρές σας “ηθικές στατιστικές” να πείσετε τους ανθρώπους να γίνουν το ίδιο στεγνοί και αγέλαστοι με εσάς;».

Το αλάτι, όπως όλοι γνωρίζουν, βλάπτει σοβαρά την υγεία και προκαλεί βλάβες καθολικές. Η χρήση του αλατιού επιβαρύνει και την υγεία των ατόμων αλλά και τα έξοδα των ασφαλιστικών ταμείων, όμως κανείς δεν σκέφτηκε ν’ απαγορεύσει και να ποινικοποιήσει τη χρήση του αλατιού. Η απόλαυση ενός νόστιμου φαγητού, κάνει το αλάτι στοιχείο της κουλτούρας και του πολιτισμού, κάνει την ωφέλεια που προκύπτει απ’ το αλάτι να παραγράφει τις όποιες βλαπτικές επιδράσεις, και τελικά να παρατείνει -μάλλον- παρά να μειώνει το προσδόκιμο της ζωής.

Η ζάχαρη είναι μια από τις πιο βλαπτικές ουσίες και προκαλεί μεγάλα προβλήματα στην υγεία, ιδίως των παιδιών. Η χρήση της ζάχαρης επιβαρύνει και την υγεία των ατόμων αλλά και τα έξοδα των ασφαλιστικών ταμείων, όμως κανείς δεν σκέφτηκε ν’ απαγορεύσει και να ποινικοποιήσει τη χρήση της ζάχαρης. Η απόλαυση ενός γλυκού, κάνει τη ζάχαρη στοιχείο της κουλτούρας και του πολιτισμού, κάνει την ωφέλεια που προκύπτει απ’ τη ζάχαρη να παραγράφει τις όποιες βλαπτικές επιδράσεις, και τελικά να παρατείνει -μάλλον- παρά να μειώνει το προσδόκιμο της ζωής.

Η απόλαυση του καφέ, του κρασιού, του ούζου, της τσικουδιάς, του τσιγάρου κλπ., έχουν κοινωνική λειτουργία και κοινωνικό περιεχόμενο (όπως υποστηρίζει ο Μαρξ), και είναι δομικά στοιχεία των πολιτιστικών συνηθειών του ελεύθερου χρόνου, ιδίως στα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Για τον μισθοσυντήρητο, τον αγρότη, τον συνταξιούχο, τον νεολαίο, που δεν έχει ούτε τις βίλες, ούτε τα εξοχικά, ούτε τις ιδιωτικές λέσχες, ούτε τα κότερα για ιδιωτικές συναντήσεις κλπ., ούτε βεβαίως τα οικονομικά μέσα για να επισκέπτεται το «μέγαρο» της υψηλής κουλτούρας ή τον «παίδαρο» της πολιτιστικής εξαθλίωσης κλπ., χώροι όπως το καφενείο, η καφετέρια, το ουζερί, η ταβέρνα, το μπαράκι, αποτελούν τις μόνες επιλογές του για να συναντηθεί με τους φίλους του, να συναντήσει καινούριους ανθρώπους, να κάνει νέες γνωριμίες και να αποφορτιστεί από το βάρος της καθημερινότητας.

Υπάρχουν πολλοί που, για κάποιους δικούς τους λόγους, δεν πίνουν καφέ, δεν πίνουν οινοπνευματώδη ποτά, δεν χρησιμοποιούν ζάχαρη, δεν χρησιμοποιούν αλάτι, είναι χορτοφάγοι κλπ. Αυτό όμως δεν τους στερεί το δικαίωμα να είναι θαμώνες σε καφενεία, σε καφετέριες, σε ουζερί, σε μπαράκια, σε ταβέρνες, μαζί με τους φίλους, τους γνωστούς τους, αλλά και θαμώνες που έχουν διαφορετικές απ’ αυτούς προτιμήσεις.

Η συνήθεια και η απόλαυση του τσιγάρου έχει κοινωνικό περιεχόμενο και καταγωγή. Υπάρχουν πολλοί που δεν καπνίζουν, και καλώς πράττουν. Υπάρχουν και πολλοί, βεβαίως, που είναι καπνιστές. Για τους καπνιστές, ο καφές, το ποτό, η συζήτηση, η αναπόληση, χωρίς τσιγάρο, είναι φαγητό χωρίς αλάτι, είναι ομελέτα χωρίς αυγά, είναι σκορδαλιά χωρίς σκόρδο, είναι μπακλαβάς χωρίς σιρόπι.

Όταν η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Γεωργίου Α. Παπανδρέου ψήφισε τον αντικαπνιστικό νόμο, ο μουσικοσυνθέτης Θάνος Μικρούτσικος δήλωσε:

«Δεν πρόκειται να πατήσω σε μαγαζί που δεν μου επιτρέπεται το κάπνισμα, ακόμα και αν ήταν αγαπημένο μου στέκι ως τώρα. Θεωρώ το μέτρο φασιστικό και γελοίο. Δεν δίνω σε κανένα το δικαίωμα να με σώσει. Το κάπνισμα θα έπρεπε να απαγορεύεται σε όσα σημεία υποχρεούται να πάει ο πολίτης, όπως είναι οι δημόσιες υπηρεσίες, τα νοσοκομεία και οι τράπεζες. Σε έναν χώρο διασκέδασης όμως, όπως το εστιατόριο, η απαγόρευση του καπνίσματος με καθιστά πολίτη β΄ κατηγορίας. Θα μπορούσε να επιβληθεί η δημιουργία ξεχωριστών χώρων για καπνιστές και μη καπνιστές στα μαγαζιά, ακόμα και η εναλλάξ λειτουργία των μαγαζιών ως καπνιζόντων και μη καπνιζόντων. Όσο για το επιχείρημα ότι με αυτό το μέτρο θα αποθαρρυνθούν οι νέες γενιές από το να καπνίζουν, με την ίδια λογική θα έπρεπε να υπάρχει και ανώτερη παραγγελία στα μπαρ. Το αλκοόλ ίσως είναι περισσότερο βλαπτικό. Επιπλέον η οικονομική συγκυρία είναι η χειρότερη δυνατή. Στη Γαλλία όπου εφαρμόστηκε το μέτρο ο τζίρος στα καφέ μειώθηκε κατά 40%».

Επίσης κατά την ίδια περίοδο, ο μουσικοσυνθέτης Σταμάτης Κραουνάκης δήλωνε:

«Είμαι καπνιστής και θέλω να συνεχίσω να καπνίζω. Αυτές οι απαγορεύσεις, που έχουν ευρωπαϊκή προέλευση, θέλουν να μας μετατρέψουν σε μια κοινωνία που αποτελείται από ανθρώπους που κάθονται όλη μέρα μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή. Συμφωνώ ότι οι μη καπνιστές δεν πρέπει να ενοχλούνται, όμως στην Ελλάδα δεν είναι και τόσο πολλοί. Σε μια χώρα που έχει βάσανα, ο κόσμος θέλει να καπνίσει. Αν τους ενδιέφερε να κάνουν κάτι για την υγεία μας θα έπρεπε να απαγορέψουν τις εισαγωγές των τσιγάρων αντί να στέλνουμε τα δικά μας καπνά στις βιομηχανίες της Αμερικής. Πάντως θεωρώ ότι το μέτρο δύσκολα θα εφαρμοστεί. Τα μαγαζιά ήδη βρίσκουν ένα σωρό πατέντες, ο Έλληνας μπορεί να γίνει πολύ ευρηματικός όταν θέλει να καπνίσει. Στο κάτω-κάτω της γραφής, είδατε να απαγορευτεί το κοκορέτσι που είναι και πιο βλαβερό;».

Τέλος, μεταξύ πολλών άλλων, ο Δημήτρης Παπαχρήστος, ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου, υποστήριζε τα εξής:

«Έχω κόψει το κάπνισμα από μόνος μου. Αν μου το επέβαλλε κάποιος, ακόμη και ο γιατρός μου, ίσως και να μην το έκανα. Είμαι ενάντια σε κάθε είδους απαγόρευση. Συμφωνώ με το σύνθημα του Μάη του 1968: Απαγορεύεται το απαγορεύεται. Ο προηγούμενος νόμος είχε εξαιρέσεις. Τώρα δεν υπάρχει καμιά, η πολιτεία αποφασίζει απόλυτα και ολοκληρωτικά. Το τσιγάρο δεν έχει μόνο αρνητικές συνέπειες, οι οποίες είναι αδιαμφισβήτητες. Το τσιγάρο είναι παρηγοριά και συντροφιά του ανθρώπου που πίνει καφέ ή ποτό, που προσπαθεί να στοχαστεί. Δεν είναι τυχαίο ότι το τσιγάρο έχει υμνηθεί από όλες τις τέχνες, τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και το θέατρο. Πρέπει να δούμε τις βλαβερές συνέπειες στη δημοκρατία μας από τέτοιου είδους απαγορεύσεις. Όπως κατά καιρούς χρησιμοποιείται το επιχείρημα του δίκαιου της σιωπηρής πλειοψηφίας, έτσι σε αυτή την περίπτωση γίνεται με τον παθητικό καπνιστή».

Οι μνημονιακές κυβερνήσεις, και οπωσδήποτε η κυβέρνηση ΝΔ-Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν απαγόρευσαν και δεν ποινικοποίησαν το κάπνισμα. Δεν απαγόρευσαν και δεν ποινικοποίησαν την παρασκευή, την πώληση και την αγορά καπνού. Άρα, δεν νομοθέτησαν ενάντια στις βλαπτικές συνέπειες του καπνίσματος. Αν ήθελαν να προστατεύσουν τους μη καπνιστές από το λεγόμενο «παθητικό κάπνισμα», θα μπορούσαν να επιβάλουν καλό εξαερισμό σε καφενεία, μπαράκια, ταβέρνες κλπ. Αν ήθελαν να προστατεύσουν την υγεία και των μη καπνιστών και των καπνιστών, θα μπορούσαν να επιβάλουν την τοποθέτηση ιονιστήρων, οζονιστήρων κλπ. σε καφενεία, μπαράκια, ταβέρνες κλπ. Ιδίως στις μεγαλουπόλεις, όπου οι ρύποι είναι τρομακτικοί, η χρήση ιονιστήρων-οζονιστήρων θα μπορούσε να καταστήσει τις καφετέριες, τα μπαράκια κλπ., οάσεις αναπνευστικής υγείας, και για τους καπνιστές και για τους μη καπνιστές.

Οι μνημονιακές κυβερνήσεις -και οπωσδήποτε η κυβέρνηση Μητσοτάκη- λοιπόν, απαγόρευσαν και ποινικοποίησαν τη διάθεση των μη καπνιστών -ιδίως εκείνων που ανήκουν στα λαϊκά στρώματα- να συναντώνται με τους φίλους τους καπνιστές, αλλά και αυτών που καπνίζουν -ιδίως αυτών που ανήκουν στα λαϊκά στρώματα- να συναντώνται και με τους φίλους τους μη καπνιστές, αλλά και μεταξύ τους, αφού δεν έχουν άλλους χώρους συνάντησης και συζήτησης εκτός από τα καφενεία, τις καφετέριες, τα ουζερί, τα μπαράκια, τις ταβέρνες κλπ.

Οι μνημονιακές κυβερνήσεις γνωρίζουν την ανωριμότητα του υποκειμενικού παράγοντα και, με τον ίδιο ωμό και θρασύ τρόπο που επέβαλαν τα μέτρα των μνημονίων χωρίς να συναντήσουν κάποια ουσιώδη αντίσταση, νομοθέτησαν και το μέτρο της καθολικής απαγόρευσης του καπνίσματος σε χώρους όπου οι άνθρωποι συναντώνται, συζητούν και διασκεδάζουν, για να τονίσουν τη δύναμη της εξουσίας και να χλευάσουν το λαό.

Τέτοια νομοθετήματα, σαν κι αυτό της καθολικής απαγόρευσης του καπνίσματος, είναι προϊόντα νοσηρών εγκεφάλων που, με σαδιστικό τρόπο, θέλουν να γελοιοποιήσουν και να εξευτελίσουν τα λαϊκά στρώματα, να υπογραμμίσουν με τρόπο σαφή «ποιοί είναι οι αφέντες και ποιοί είναι οι δούλοι».

Να γιατί το Μάη του ’68 το «κάπνισμα στα αμφιθέατρα» ήταν πρόταγμα ελευθερίας, ενώ, η απαγόρευση του καπνίσματος, που για πρώτη φορά επεβλήθη από τον Χίτλερ και τους Ναζί, ήταν πρόταγμα παθητικότητας και ελέγχου των συνειδήσεων…

Αθήνα, 22 Ιουλίου 2019

Μανώλης Γρηγοριάδης

Πώς η Φινλανδία έλυσε το πρόβλημα των αστέγων

Πηγή: dinfo

Πώς η Φινλανδία έλυσε το πρόβλημα των αστέγων

Πριν από τέσσερα χρόνια, ο Τόμας Σάλμι έπινε για να ξεχάσει. Ήταν άστεγος και ζούσε στους δρόμους της πρωτεύουσας της Φινλανδίας στο Ελσίνκι.

Από την αρχή η ζωή του ήταν δύσκολη. Δεν μπορούσε να ζει στο σπίτι του, γιατί ο πατέρας του ήταν επιθετικός. Άλλαξε συνολικά εννιά κοινότητες παιδικής φροντίδας. Η εφηβεία πέρασε και μέχρι τα 21 του ήταν άστεγος. «Έχασα την αίσθηση μιας κανονικής ζωής»,δηλώνει  Έγινε καταθλιπτικός, επιθετικός, και εθισμένος στο αλκοόλ. Έφτασε να πίνει δυο μπουκάλια καθημερινά και στο τέλος της ημέρας έμπλεκε σε μπελάδες. «Σκεφτόμουν πως δεν με νοιάζει να μπω φυλακή. Θα αποφύγω το κρύο και το χιόνι», λέει.

Ο Σαλμι κοιμόταν στο σιδηροδρομικό σταθμό του Ελσίνκι όταν ένας κοινωνικός λειτουργός τον βρήκε και του είπε ότι θα μπορούσε να τον βοηθήσει. Ήρθε σε επαφή με το Ινστιτούτο Deaconess του Ελσίνκι (HDI), ένα φινλανδικό μη κερδοσκοπικό ίδρυμα που παρέχει κοινωνικές υπηρεσίες. Έναν χρόνο αργότερα μετακόμισε στο Aurora-Tola, σε ένα σπίτι 125 τ.μ που διευθύνεται από το HDI.

Πλέον, στα 25 του, ζει στο δικό του διαμέρισμα, εργάζεται ως επιστάτης και η ζωή του κυλά σε κανονικούς ρυθμούς. «Πλέον κανείς δεν έρχεται να με διώξει ή να μου πει τι να κάνω», αναφέρει. «Αν θέλω να χορέψω στο σπίτι μου, μπορώ».

Ο Σάλμι είναι ένα φωτεινό παράδειγμα του φινλανδικού προγράμματος «Πρώτη Στέγη», το οποίο έχει τεθεί σε λειτουργία εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία.

Το πρόγραμμα έχει ως εξής: Παραχωρείται στον άστεγο ένα σπίτι διά παντός με πολύ χαμηλό ενοίκιο που μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτό. Συνήθως το πληρώνουν με το κοινωνικό επίδομα που λαμβάνουν. Σε αυτό δεν υπάρχουν ιδιαίτεροι κανόνες. Για παράδειγμα, μπορούν να πίνουν. Παρέχεται ψυχική υποστήριξη για την αντιμετώπιση κατά του εθισμού στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά και στη συνέχεια τους εξασφαλίζεται δουλειά. Το μόνο, δηλαδή, που απαιτείται από αυτούς, είναι να συμβουλεύονται τους κοινωνικούς λειτουργούς και τους επαγγελματίες άλλων ειδικοτήτων, που εργάζονται μόνιμα στις πολυκατοικίες των αστέγων.

Παραχωρούνται ειδικά διαμορφωμένα κτίρια για αυτό το πρόγραμμα. Για παράδειγμα, μια στρατιωτική μονάδα στο Ελσινκι, μετατράπηκε σε ένα συγκρότημα διαμερισμάτων με 81 δωμάτια και 250 κρεβάτια. Οι άστεγοι βρήκαν ένα κεραμίδι για το κεφάλι τους.

Σε όσους φέρουν ως επιχείρημα το μεγάλο κόστος του μέτρου, η απάντηση είναι η εξής: Το φινλανδικό κράτος έχει ξοδέψει 300 εκατ. ευρώ για 3.500 διαμερίσματα και 300 κοινωνικούς λειτουργούς που δουλεύουν με τους άστεγους. Οι Φινλανδοί έχουν υπολογίσει ότι για κάθε άστεγο που βρίσκει σπίτι, το κράτος γλυτώνει 15.000 ευρώ το χρόνο, ποσά που θα ξοδεύονταν σε νοσοκομειακή περίθαλψη, φυλακές ή αστυνομικές υπηρεσίες.

Κι ενώ σε όλες τις άλλες χώρες του δυτικού πληθυσμού το πρόβλημα των αστέγων διογκώνεται, στην Φινλανδία αμβλύνεται. Το 1987, υπήρχαν 18.000 καταγεγραμμένοι άστεγοι στη Φινλανδία, οι περισσότεροι στο Ελσίνκι. Το 2017, το νούμερο είχε πέσει στους 7.112, από τους οποίους μόνο οι 415 έμεναν στον δρόμο. Οι υπόλοιποι βρήκαν καταφύγιο σε σπίτια συγγενών ή φίλων.

Η απήχησή του αρχίζει να επηρεάζει και τη νοοτροπία άλλων χωρών. Στην Αγγλία, η κυβέρνηση συμφώνησε να χρηματοδοτήσει αντίστοιχες πιλοτικές προσπάθειες σε τρία μέρη της χώρας, ενώ σε Ουαλία, ΗΠΑ, Δανία, Αυστραλία, ήδη λειτουργούν ανάλογα προγράμματα.

Καταστολή, καταστολή, καταστολή: Από το Κουκάκι άρχισε η επιχείρηση "Νόμος και Τάξη"

Στα Εξάρχεια το περιμέναμε, στο Κουκάκι ξεκίνησε το έργο καταστολής ο Κούλης. Οι κάτοικοι του Κουκακίου μπορούν νάναι "υπερήφανοι".

Μια ειρηνική διαμαρτυρία των κατοίκων του Κουκακίου χθες (11/7) ενάντια στην τουριστικοποίηση και τις βραχυχρόνιες μισθώσεις ακινήτων πνίγηκε στα χημικά από τους "χαρμανιασμένους" πραιτωριανούς των δυνάμεων καταστολής. Ξυλοδαρμοί, χημικά και μία σύλληψη τραυματισμένου από τα ΜΑΤ διαδηλωτή.

Αρχικά έγινε προσαγωγή του διαδηλωτή στη ΓΑΔΑ και στη συνέχεια η προσαγωγή μετατράπηκε σε σύλληψη με την απαγγελία 5 κατηγοριών σε βαθμό πλημμελήματος.. Οι κατηγορίες είναι αντίσταση, απόπειρα σωματικής βλάβης κατά αστυνομικού, σωματική βλάβη κατά αστυνομικού, διατάραξη κοινής ειρήνης και φθορές.

Ώρες μετά τον ξυλοδαρμό του και αφού ολοκληρώθηκε  το κατηγορητήριο, ο διαδηλωτής μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο με βαριές κακώσεις.  

Αναμένεται η μεταφορά του στην Ευελπίδων και η παρουσίασή του σε εισαγγελέα.

Καταστολή, καταστολή, καταστολή. Αυτή θα είναι η απάντηση της νέας μας κυβέρνησης σε οποιαδήποτε διαμαρτυρία μας ενάντια στη λυσσαλέα επίθεσή της στα δικαιώματά μας. 

Βίντεο από την επίθεση:

https://www.youtube.com/watch?v=5eXnOe0Omgg&feature=youtu.be

από εαμελασ 11/07/2019 11:28 μμ.