Ανταλλακτική οικονομία (αναδημοσίευση)

Από τον ΚΙΜΠΙ

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ο Κόσμος του Επενδυτή την 23/12/2011

Το κείμενο αυτό είχε αναρτηθεί παληότερα στο blog http://kibi-blog.blogspot.com διατηρεί όμως την "φρεσκάδα" του παραμένοντας πάντα επίκαιρο. Μου το θύμισε η συγκυρία της διοργάνωσης του 1ου Φεστιβάλ Αλληλέγγυας και Συνεργατικής Οικονομίας που έγινε το τριήμερο 19,20,21 Οκτώβρη στο Ελληνικό.

ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ, η προϊστορία παίρνει την εκδίκησή της από την Ιστορία. Και μάλιστα -πώς να το φανταστεί κανείς;- μέσω των Χριστουγέννων. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Μετά τις γιορτές, η εμπορευματική οικονομία θα κάνει τον απολογισμό της στις χώρες της ύφεσης, των μνημονίων και της λιτότητας. Και θα βρει το ταμείο μείον. Πολύ μείον. Και θα πέσει κλάμα, μεταφορικό και κυριολεκτικό. Διότι αυτή τη φορά η οικονομία του δώρου δεν θα έχει κάνει το θαύμα της. Αυτή η επιβίωση της προϊοστορίας, το δώρο, βασικός τρόπος συναλλαγής των ανθρώπων πριν εδραιωθεί η ανταλλαγή σε είδος ή σε χρήμα, παίρνει την εκδίκησή της από την εμπορευματική οικονομία διά της απουσίας της. 

ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΟ ΛΙΓΟ. Υπάρχουν κλάδοι που κάνουν ακόμη και το 50% του ετήσιου τζίρου τους την περίοδο των γιορτών. Ακόμη και θεσμοί του λεγόμενου κοινωνικού κράτους που θεσπίστηκαν με υπόρρητο προορισμό να τονώσουν τον ετήσιο οικονομικό κύκλο, όπως ο 13ος μισθός, τα δώρα φιλοφρόνησης μεταξύ συναλλασσομένων ή από εργοδότες προς υπαλλήλους φέτος θα λάμψουν διά της απουσίας τους. 

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, παρά τις ποικίλες συγκρούσεις του με παραδόσεις παλιότερων κοινωνικών σχηματισμών, μεγέθυνε στο έπακρο έθιμα με εμπορευματική αξία και περιθώρια κέρδους. Τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά, μια περίοδος γεμάτη αρχαίες παραδόσεις προσφοράς χωρίς προσδοκία ανταπόδοσης, εξελίχθηκαν σ’ ένα εμπορευματικό ντελίριο στο οποίο επενδύθηκαν κολοσσιαία ποσά. Έπειτα ακολούθησε και το Πάσχα και στις μέρες μας οι διαφημιστικές εταιρείες έχουν φτάσει να μας υπενθυμίζουν ακόμη και τις ονομαστικές γιορτές αγαπημένων προσώπων και φίλων, προκειμένου να κερδίσουν έστω κι ένα χιλιοστό αύξησης του τζίρου σε δώρα. Αν γνώριζαν και τα γενέθλια ή τις επετείους γάμων μας, θα τα περιλάμβαναν στους σχεδιασμούς τους. Και τα δώρα στην εποχή της ολιστικής εμπορευματοποίησης δεν είναι μια ιδιαίτερη κατηγορία προϊόντων. Δώρο, μας υπενθυμίζουν τα «πουμπλί» γιορταστικά αφιερώματα των ΜΜΕ, μπορεί να είναι οτιδήποτε. Από ένα ανόητο, φθηνό μπιχλιμπίδι του ενός ευρώ, μέχρι ένα αυτοκίνητο, ένα ιστιοπλοϊκό σκάφος ή ένα ακριβό μονόπετρο δεκάδων χιλιάδων ευρώ. Ανάλογα με το απόθεμα αγάπης και χρήματος που διαθέτει κανείς.

ΚΑΤΑ ΚΑΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ, ο εμπορευματικός μας πολιτισμός, ιδιαίτερα στην καπιταλιστική του κορύφωση, πέφτει θύμα της τεράστιας επιτυχίας του. Επένδυσε πολλά, πάρα πολλά στον πολιτισμό που θέλησε να εξαλείψει και να υποκαταστήσει πλήρως: στον πολιτισμό του δώρου, ο οποίος, κατά τους ανθρωπολόγους, μαζί με τις άλλες μορφές ανταλλακτικής και πάντως μη χρηματικής οικονομίας, καλύπτει ένα πολύ μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας, πολλών χιλιάδων χρόνων, από την εμπορευματική και ιδιαίτερα τη χρηματική του εκδοχή.

Η ΛΙΤΟΤΗΤΑ και η ύφεση συντρίβουν αυτό το εμπορευματικό κεκτημένο. Το δώρο, για την ακρίβεια η αγορά του δώρου, είναι το πρώτο που θα συντριβεί ή θα συρρικνωθεί δραματικά όσο οι συνήθειές μας θα προσαρμόζονται σ’ αυτό που μας περιγράφουν ως μοιραία κατάσταση. Σε συνθήκες στάσης πληρωμών προς την κοινωνία, οι προτεραιότητες αλλάζουν. Η επιβίωση των ανέργων, των υποαμειβόμενων ή απλήρωτων μισθωτών, των συνταξιούχων που υποβαθμίζονται σε μια κατάσταση υποσιτισμού περιθωριοποιεί ως πολυτελείς τις ανάγκες ηθικής, συναισθηματικής αξίας και αλληλεγγύης προς τέκνα, εγγόνια, βαφτιστήρια, ανίψια, γονείς, θείους, μπατζανάκηδες, συγγενείς γενικώς, φίλους, συναδέλφους, γνωστούς. Το μότο των ημερών είναι «να βρεθούμε, αλλά τα δώρα κομμένα και δεν παρεξηγούμεθα» και αντιρρήσεις πολλές δεν ακούγονται από την άλλη πλευρά, που άλλοτε θα αντέτεινε «μα πώς, να έρθουμε σπίτι σας με τα χέρια ξερά;».

ΒΕΒΑΙΩΣ, επειδή η αρχέγονη παράδοση έχει αποδειχθεί πιο ανθεκτική στον χρόνο από οποιαδήποτε μεταγενέστερη νεωτερικότητα που απαιτεί την εκδήλωση της προσφοράς και την έκφραση της συγγενικής ή φιλικής αγάπης συσκευασμένη σε αμπαλάζ με πολυτελή χαρτιά και χρυσές κορδέλες, το πιθανότερο είναι οι άνθρωποι να αποδειχθούν εφευρετικοί σε υποκατάστατα δώρου. Το λέμε στην πλάκα εδώ και καιρό, αλλά μην εκπλαγείτε αν αρχίσει το πάρε δώσε των δώρων εκ των ενόντων, χωρίς άμεσο οικονομικό κόστος. Έχεις, για παράδειγμα, πενήντα ρίζες ελιές στο χωριό σου, αλλά δεν έχεις ανάγκη και τους οκτώ τενεκέδες λάδι που βγάζουν. Οπότε σκας μύτη στο ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς στον κουμπάρο σου μ’ έναν τενεκέ, εν ανάγκη του κοτσάρεις και μια κόκκινη κορδέλα να το κάνεις υπερπαραγωγή. Κι αυτός καταϋποχρεώνεται και, όταν σου ανταποδίδει την επίσκεψη, εμφανίζεται στην πόρτα με μια καλαθούνα που του ’στειλε η μάνα του απ’ το χωριό με δέκα χωριάτικα αυγά, ένα τάπερ με χωριάτικη πίτα κι ένα σακούλι με χειροποίητο ξινοτραχανά, που τον έχεις επιθυμήσει από τότε που ήταν μέρα παρά μέρα το πρωινό ή το βραδινό σου. Αντιλαμβάνεστε ότι για ένα διόλου ευκαταφρόνητο τμήμα του πληθυσμού αυτής της μορφής η ανταλλακτική οικονομία μπορεί να περιλάβει δεκάδες προϊόντα αγροτο-βουκολικής προέλευσης, από κρασί και τσίπουρο μέχρι τυροκομικά, λαχανικά και φρούτα από οικιακά μποστάνια και οπωρώνες. Μια ολόκληρη παραοικονομία της διατροφής- γιατί παραοικονομία θα τη θεωρήσει η τροϊκανή μας δημοκρατία- μπορεί να αποτρέψει έναν ενδεχόμενο λιμό για ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού των πόλεων, ακόμη κι αν η χώρα χρεοκοπήσει. 

ΚΙ ΕΠΕΙΔΗ Η ΕΦΕΥΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ των ανθρώπων όταν πρόκειται να δώσουν τη μάχη της επιβίωσης δεν γνωρίζει όρια, καταγωγές και ονομασίες προέλευσης, μπορούμε να φανταστούμε την επέκταση αυτής της ανταλλακτικής οικονομίας στις πόλεις των απολυμένων μισθωτών και των υποαμειβόμενων δημοσίων υπαλλήλων σε είδη που καλύπτουν ευρύτερες ανάγκες, πέρα από τη διατροφή. Είσαι, για παράδειγμα, βιβλιοφάγος, έχεις εκατοντάδες βιβλία που τα έχεις διαβάσει, δεν χωρούν πια στη βιβλιοθήκη, οπότε διαλέγεις μερικά, τα συσκευάζεις και τα δωρίζεις στον κολλητό σου. Ο οποίος είναι μανιώδης συλλέκτης δίσκων και σου ανταποδίδει με την πρώτη ευκαιρία τρία τέσσερα καλά CD, ενδεχομένως και μερικά σπάνια βινίλια. Έπειτα, η σύζυγος, που στις καλές εποχές αγόραζε τα ρούχα με το κιλό και τώρα οι ντουλάπες σφύζουν από αφόρετα συνολάκια, που δεν της κάνουν κιόλας γιατί έχει στρογγυλέψει, αποφασίζει να τα ξεσκαρτάρει και μερικές ελαφρές μεταποιήσεις να τα χαρίσει στην καλύτερή της φίλη ή στην ανιψιά της. Κι η αγαπημένη της ανιψιά, φοιτήτρια πια, σαΐνι στα μαθηματικά, ενθουσιασμένη από τα ρούχα που της χάρισε η θεία, αφιερώνει ένα απόγευμα την εβδομάδα για να κάνει ιδιαίτερα στη μικρή της ξαδέλφη, κόρη της θείας, που δυσκολεύεται στο γυμνάσια. Η δε καλύτερή της φίλη, που έχει καταϋποχρεωθεί από τις σούπερ κασμιρένιες μπλούζες που της χάρισε, της προσφέρει ως αντίδωρο μερικά ζευγάρια γόβες σε αρίστη κατάσταση που αδυνατεί η ίδια να φορέσει, διότι το ουρικό οξύ είναι ανεβασμένο -ου γαρ μόνον…- και «γεννάει» επώδυνους κάλους στα πόδια. 

ΚΙ ΑΥΤΗ Η ΝΕΑ ανταλλακτική οικονομία μπορεί να πάρει άπειρες μορφές, να περιλάβει χιλιάδες είδη και αγαθά, ακόμη κι εκείνα η πονηρή οικολογία τα στέλνει πριν την ώρα της στην ανακύκλωση για να απορροφηθούν οι νέες σειρές προϊόντων που ο κύκλος ζωής τους όλο και μικραίνει για να στηρίξει την αειφορία πωλήσεων και κερδών των πολυεθνικών. Μπορεί να περιλάβει υπηρεσίες και δεξιότητες των ανθρώπων – «θα σου δωρίσω ένα service στο αυτοκίνητο», «κι εγώ θα στο ανταποδώσω κρατώντας τα λογιστικά σου βιβλία», «θα σου βάψω το σπίτι», «θα κάνω αγγλικά στο παιδί σου»… Κι έτσι η τρόικα, η κυβέρνηση Παπαδήμου ή όποια τη διαδεχθεί μπορούν να μετρούν πανικόβλητες τις αποτυχίες των δημοσιονομικών τους στόχων, να αντικρίζουν με τρόμο την ύφεση να αναρριχάται σε διψήφια νούμερα και ν’ απορούν πώς είναι η δυνατό η κοινωνία να επιβιώνει, γιατί δεν έχουν λιμοκτονήσει οι συνταξιούχοι, γιατί δεν έχουν αυτοκτονήσει οι μισθωτοί, γιατί δεν έχουν μεταναστεύσει οι άνεργοι, γιατί επιμένουν να ζουν και ν’ αντιστέκονται και με την παραοικονομία του δώρου και της ανταλλαγής, εκπέμποντας ένα ευδιάκριτο μήνυμα, πως υπάρχει ζωή πέρα από το ευρώ, την Ε.Ε., την υποταγή στους πιστωτές, το PSI, πως η κοινωνία μπορεί να οργανώσει την επιβίωσή της και πως το μόνο παράταιρο πράγμα είναι αυτή η εξουσία που μένει κολλημένη να μετρά δείκτες, εικονικό χρήμα, πλασματικά χρέη, αναπτυξιακές επιδόσεις, αδιάφορη για την κατάσταση των ανθρώπων, μα τρομοκρατημένη από την κραυγή τους: «Δεν θα πεθάνουμε, κουφάλες! Κακά Χριστούγεννα και δυστυχισμένος ο καινούργιος χρόνος σας. Και τελευταίος!»

η μεγαλύτερη ήττα μας είναι ότι συνηθίσαμε (αναδημοσίευση)

Από ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

 Όσο ζω μαθαίνω κι όσο μαθαίνω πληγώνομαι. Μαθαίνω να συνειδητοποιώ. Να καταλαβαίνω. Ξαφνικά, η γνώση γίνεται αδυναμία. Η αντίληψη της πραγματικής κατάστασης δημιουργεί το αίσθημα της ασφυξίας, όπως μου έγραψε και μία καλή φίλη στο twitter. Όσοι δεν αντέχουν να συνηθίσουν, πνίγονται. Οι άλλοι απλώς πεθαίνουν. Αυτές τις επιλογές άφησε στους εαυτούς μας η αδράνεια. Είναι μια ήττα. Η μεγαλύτερη. Η συνήθεια της εξαθλίωσης.....

Το ότι κανείς Έλληνας δεν πιστεύει τον Σαμαρά όταν λέει ότι αυτό θα είναι το τελευταίο πακέτο μέτρων, δεν είναι εξυπνάδα. Εξυπνάδα θα ήταν αν αντιδρούσαμε στο ψέμα και τα κάναμε λαμπόγυαλο φωνάζοντας «Τέρμα το πάση θυσία. Η θυσία μας δε θα γίνει κέρδος σας». Δε φωνάζουμε. Δεν τα κάνουμε λαμπόγυαλο. Άρα είναι βλακεία. Εμφανίζονται ως τυχεροί αυτοί που πιστεύουν τη διαβεβαίωση του Σαμαρά. Μακάριοι. Μέχρι την ημέρα που θα αρρωστήσουν.

Τότε θα αντιληφθούν ότι τα «τελευταία μέτρα» ήταν και τα τελευταία τους. Μάλλον θα λείπουν από τα επόμενα. Τα μέτρα θα συνεχίσουν, αυτοί όχι. Διαβάζω στην «Καθημερινή», το ευαγγέλιο του νεοφιλελευθερισμού και φυλλάδα της Τρόικας, ότι ο ΕΟΠΥΥ χρωστά μόνο για εφέτος στο ΕΣΥ περίπου 1,5 δισ. ευρώ για νοσήλια και εξετάσεις ασφαλισμένων και τα νοσοκομεία έχουν λάβει μόλις 70 εκατ. ευρώ από αυτές τις οφειλές.

Διαβάζω ότι δε γίνονται εφημερίες λόγω έλλειψης κονδυλίων, ότι δεν πραγματοποιούνται βασικές εξετάσεις λόγω έλλειψης γιατρών, ότι δε γίνονται χειρουργεία, ότι δεν υπάρχει προσωπικό για να δουλέψει το μικροβιολογικό και το ακτινολογικό εργαστήριο. Σε ένα νοσοκομείο χτες, σε δέκα σήμερα, σε όλα αύριο.

Μια ακόμη επιτυχία του ΕΟΠΥΥ. Αυτού του εκτρώματος που κατασκεύασε ο Λοβέρδος. Ο άνθρωπος που το όνομά του είναι πιο ανατριχιαστικό κι από σύρσιμο κιμωλίας σε πίνακα γράφει βιβλία, ετοιμάζεται να δημιουργήσει κόμμα και πιθανόν να ενταχθεί στην ανασχηματισμένη κυβέρνηση. Είναι ακόμη ελεύθερος αν και ευθύνεται για τον θάνατο ανθρώπων που δεν αγόρασαν τα φάρμακά τους, που δε χειρουργήθηκαν όταν έπρεπε, που δεν πήραν τη σύνταξή τους και δεν είχαν να φάνε.

Παράλληλα, όλη η κυβερνητική αγωνία περιορίζεται στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Δε θα έχουμε νοσοκομεία, αλλά θα έχουμε κερδοφόρες τράπεζες. Πάση θυσία. Το βρίσκουμε λογικό. Όλοι μας! Για να μην αντιδρούμε όπως πρέπει, το βρίσκουμε λογικό. Είναι προφανές. Συνηθίσαμε το παράλογο, τον εκβιασμό, την εκτέλεση. Συνηθίσαμε. Όλα μια συνήθεια είναι. Ακόμη και το να ζεις δίχως αξιοπρέπεια.

Τα σχολεία δεν έχουν πετρέλαιο. Δεν πειράζει. Τα παιδιά τους πηγαίνουν σε ιδιωτικά σχολεία. Εκείνα έχουν και πετρέλαιο και κηροζίνη άμα χρειαστεί. Τα υπόλοιπα παιδιά ας κάνουν μάθημα με τα μπουφάν για όσο αντέξουν. Κατοχή έχουμε άλλωστε. Έχουμε και ευρώ. Ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Τι κακό έχει δηλαδή η πνευμονία σ’ ένα παιδί; Είναι μία δικαιολογημένη θυσία για την ανακεφαλοποίηση των τραπεζών. Αλίμονο αν δεν την κάνει αυτή τη θυσία το παιδί. Άλλωστε όλοι μαζί τα φάγαμε. Έτσι δεν είναι; Οπότε κι αυτό το παιδί κάτι θα έφαγε όσο ήταν έμβρυο στην κοιλιά της μάνας του. Τώρα ας ενταχθεί κι αυτό στη συλλογική ευθύνη που κατάφεραν να μας εμφυτεύσουν στο άδειο μας κεφάλι.

Ο ΜΑΤατζής φαίνεται, τον βλέπεις. Το δακρυγόνο το νιώθεις. Το γκλομπ σε πονάει. Η συνήθεια δεν κάνει τίποτε από αυτά. Χώνεται μέσα μας και μας σκουλικιάζει. Μας κατατρώει. Συνηθίσαμε στις διαπιστώσεις. Ξεγελιόμαστε ότι είμαστε έξυπνοι επειδή καταλαβαίνουμε ότι μας κοροϊδεύουν μέχρι να μας εξοντώσουν. Όχι, δε ντρεπόμαστε γι’ αυτό. Απλώς περιμένουμε. Δεν είναι ντροπή η ήττα. Καταγέλαστος είναι όποιος δεν άφησε το ίχνος του σε μία μάχη, επειδή δεν τόλμησε να τη δώσει. Μια ακόμη συνηθισμένη διαπίστωση. Έτσι, για να μας βρίσκεται μέσα στις τόσες άλλες…

Αναρτήθηκε από OSTRIA  

Προβολή της ταινίας »Δευτέρες με λιακάδα» του Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα στο Πάρκο Ναυαρίνου,Τρίτη 23/10,20:00

σημείωση:

σε περίπτωση βροχής η προβολή μετατίθεται 

για την ερχόμενη Πέμπτη 25/10, την ίδια ώρα

Η ταινία δε βασίζεται σε μία πραγματική ιστορία,αλλά σε χιλιάδες…

Πέντε φίλοι που ζουν σε μια παραθαλάσσια πόλη της Ισπανίας μένουν ξαφνικά άνεργοι, όταν το ναυπηγείο,όπου εργάζονταν,κλείνει. Ο χρόνος τους κυλά πια ανάμεσα στην αναζήτηση εργασίας τα πρωινά και στις επισκέψεις στο ίδιο συνοικιακό μπαρ τα βράδια.

Μια από τις πιο επιτυχημένες καλλιτεχνικά και εισπρακτικά ισπανικές παραγωγές των τελευταίων χρόνων,οι «Δευτέρες με λιακάδα» (2002) του Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα είναι μια γλυκόπικρη κομεντί με έντονο το στοιχείο του κοινωνικού σχολιασμού.Απέσπασε 5 βραβεία Goya, μεταξύ των οποίων καλύτερης ταινίας,σκηνοθεσίας και ανδρικής ερμηνείας (Χαβιέ Μπαρντέμ), ενώ προτάθηκε και για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας.

εξομολόγηση (αναδημοσίευση)

από: http://mamoufi.blogspot.gr

φωτογραφία από εδώ: http://hroseis-apohroseis.blogspot.gr/2012/06/blog-post.html

Είμαι άνθρωπος. Δίχως το "α" κεφαλαίο. Δίχως να εκπληρώνω την ετυμολογία της λέξης. Έτσι απλά. Γιατί κάπως πρέπει να προσδιοριστώ για να υπάρξω. Ανάγκη βέβαια που πάλι προκύπτει απ' το γεγονός ότι ανήκω στο συγκεκριμένο είδος.

Δεν ξέρω γιατί γεννήθηκα έτσι, ούτε και γιατί δεν είμαι κάτι άλλο.

Βρέθηκα σ' ένα σώμα - έτσι έμαθα να το λέω - που καθώς δεν ήταν μόνο του, έπρεπε κάπου να οριοθετήσει τόπο.

Βρέθηκα να νιώθω και να σκέφτομαι, όλο και περισσότερα όσο περνούσε ο χρόνος. Και πάλι έπρεπε να βρω τον τόπο μου ανάμεσα στους άλλους. 

Αυτό τότε μου το είπαν "κοινωνία".

Και τον τρόπο που το φως ανάσταινε στο γύρω μου τα χρώματα - τα μέσα και τα έξω από τα μάτια μου - μου τον είπανε "πατρίδα".

Δίχως να καταλάβω κι ούτε στ' αλήθεια να θυμάμαι, το πότε, το πως και το γιατί, έμαθα πως ο νόμος είναι αυτό που θα χάραζε τα όρια στο πως υπάρχω. Πολλές ήταν οι φορές που αυτό δεν το κατάλαβα. Είτε γιατί οι εξηγήσεις που μου δώσανε δεν ήτανε κατανοητές, είτε γιατί αυτό που ένιωθα να με τραβά απ' το μανίκι δεν χώραγε σ' αυτούς.

Και τότε έμαθα το τι σημαίνει τιμωρία.

Στο σώμα αρχικά, καθώς αυτό ήταν το πιο χειροπιαστό μου σύνορο. Και στο ότι ένιωθα έπειτα.

Και τότε ήταν - πάλι χωρίς να το πολυκαταλάβω - που άρχισε το δίκιο να με απασχολεί. Κι εκεί ήταν που μάλλον την έχασα την μπάλα. Οι άνθρωποι - αυτούς που αναγνώριζα σαν όμοιούς μου δηλαδή - ξεκίνησαν να με πολιορκούν. Γιατί το μόνο δίκιο που εκάτεχα δεν ήταν άλλο παρά τ' ότι γεννήθηκα. Άνθρωπος ανάμεσα σ' ανθρώπους.

Κι έπειτα ήρθε ο χρόνος. Μέτρο του είδους μου κι αυτό.

Και έχασα και την έκπληξη. Αλλά και τη χαρά. 

Και ξέχασα.

Πως "κοινωνία" δεν είναι παρά ο τόπος ο δικός μου - όσος κι αν είναι - που χώρεσα το νου μου και το σώμα μου, αλλά και την ψυχή μου.

Και ήταν τότε που έμαθα ότι με την ψυχή μου παίζουν. Δεν ξέρω ποιοι, δεν ξέρω πως. Αν το κατείχα θα με έγραφα σαν άνθρωπο με το "α" κεφαλαίο. Δεν το 'χω καταφέρει.

Ξέρω μονάχα πως το δίκιο που στα χέρια μου κρατώ είναι το ότι γεννήθηκα. Ούτε πιο λίγο ούτε και πιο πολύ απ' τους υπόλοιπους. Με σκέψη και ψυχή.

Δεν ξέρω, ούτε ποιος νόμος ούτε ποιο δίκιο μπορεί να με χωρέσει. Ξέρω όμως ότι πρέπει την κούτρα μου να ξύσω και να θυμηθώ... γιατί αφέθηκα εδώ. Κι αν πράγματι με πονάει το "α" εκείνο, στη λέξη άνθρωπος, από μικρό να το αλλάξω σε μεγάλο.

Τις μάχες με μάθαν να μισώ, ίσως για να ξεχάσω.... πως κι η ανάσα δεν είναι άλλο παρά αυτό.

Και η χαρά το ίδιο....

Λέγεται Βασιλογιάννης Αθανάσιος και είναι "καθηγητής" όργανο των Νεοναζί

Ναζί καθηγητής απειλεί μαθητές σε σχολείο των Εξαρχείων

Βασιλογιάννης Αθανάσιος

"Καθηγητής φιλόλογος" στο 46ο Γυμνάσιο Νεάπολης Εξαρχείων.

Υποτίθεται ότι είναι παιδαγωγός.

Αυτός λοιπόν ο "δάσκαλος" παιδιών απείλησε αλλοδαπούς μαθητές της πρώτης Γυμνασίου ότι θα φέρει την ΧΑ να τους ... συνετίσει.

Τα παιδιά έβαλαν τα κλαματα και τα υπερασπίστηκαν οι Έλληνες συμμαθητές τους. 

Ο Βασιλογιάννης απέβαλε τους Έλληνες μαθητές που αντιστάθηκαν. 

Η διευθύντρια παραδέχτηκε το παραπάνω περιστατικό αλλά δεν έχει προχωρήσει σε καμία καταγγελία ή πειθαρχική δίωξη του καθηγητή.

Το σχολείο βρίσκεται 

Ασκληπιού και Λάμπρου Κατσώνη, κοντά στη λεωφ. Αλεξάνδρας.

Ο θαυμαστής του Χίτλερ μόλις ήλθε η ακροδεξιά στα πράγματα "αναβαθμίστηκε" και μετατέθηκε αστραπιαία σαν υποδιευθυντής στο εν λόγω σχολείο που είναι πολύ κοντά στο σπίτι του.

Δείτε και το σχετικό έγγραφο της διεύθυνσης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στο οποίο αποδεικνύεται ότι η μετάθεση (με την αστεία δικαιολογία ότι εκ παραδρομής δεν είχε μετατεθεί νωρίτερα) του εν λόγω νεοναζί "καθηγητή" έγινε για να εξυπηρετηθούν τα σχέδια της Χρυσής Αυγής. 

Θ' αφήσουμε αυτό το τέρας ελεύθερο να δολοφονεί τις ψυχές των παιδιών ; 

Συμπληρωματικό (από Tvxs.gr)-Ρεπορτάζ: Νίκος Μίχος

Σάλος έχει ξεσπάσει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από το πρωί της Παρασκευής όταν έγινε γνωστή η είδηση πως ο φιλόλογος καθηγητής Α.Β., του 46ου Γυμνασίου Νεάπολης Εξαρχείων, απείλησε αλλοδαπούς μαθητές του ότι θα καλέσει την Χρυσή Αυγή να τους... "συνετίσει". Σύμφωνα με τις πληροφορίες, μάλιστα, ο Α.Β. απέβαλε τους Έλληνες μαθητές, που υπερασπίστηκαν τους αλλοδαπούς συμμαθητές τους. Το tvxs.gr επικοινώνησε με διευθυντικά στελέχη του σχολείου που ουσιαστικά επιβεβαίωσαν το γεγονός επισημαίνοντας χαρακτηριστικά ότι το συγκεκριμένο σχολείο «δεν είναι το μικρό σπίτι στο λιβάδι».   

«Δεν είμαστε το μικρό σπίτι στο λιβάδι. Είμαστε ένα σχολείο κοντά στην οδό Ιπποκράτους. Όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις 10% του πληθυσμού έχουν τέτοιες απόψεις. Εδώ που είμαστε 260 μαθητές, συν οι γονείς, συν το προσωπικό – κοντά δηλαδή στα 500 άτομα – δεν θα υπάρχουν και τέτοιες απόψεις;», δηλώνει η διεύθυνση για το πρωτοφανές επεισόδιο που συνέβη προ δεκαπενθημέρου.

«Εμείς έχουμε 150 αλλοδαπούς μαθητές από 19 χώρες. Προσπαθούμε να φτιάξουμε μια κοινότητα με προγράμματα για γονείς, παιδιά και οικογένειες. Είμαστε το ένα από τα δυο σχολεία που έχουν πρόγραμμα ειδικής αγωγής, δηλαδή πρόγραμμα ένταξης. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι είμαστε ένα σχολείο διακρίσεων», συμπληρώνουν από το σχολείο.

Από το υπουργείο Παιδείας μας πληροφόρησαν ότι ήδη οι αρμόδιοι ερευνούν την υπόθεση προβαίνοντας στις προβλεπόμενες διαδικασίες, και μόλις καταλήξουν σε πόρισμα θα πραγματοποιηθεί επίσημη ανακοίνωση με την θέση του υπουργείου πάνω στο θέμα. Λίγες ώρες αργότερα ανακοινώθηκε πως ο περιφερειακός διευθυντής εκπαίδευσης Αττικής Γιάννης Κουμέντος διέταξε τη διεξαγωγή προκαταρκτικής εξέτασης. 

Οι ευθύνες σε τρίτο πρόσωπο (αναδημοσίευση)

από http://www.inprecor.gr

του Πολύφημου

Γενική απεργία 18/10/2012. Γενική απεργία 26/9/2012. Μια γενική απεργία των τελευταίων μηνών. Οποιαδήποτε. Λίγες ημέρες πριν μια νέα ανακοίνωση μέτρων, λίγες ημέρες πριν οι εκφοβιστικές σειρήνες των νομίμως εκλεγμένων διαχειριστών-δημίων μας ηχήσουν ξανά. Τυποποιημένη επανάληψη.

Συνδικαλιστές, συνδικάτα, σωματεία για μια φορά ακόμη στα κάγκελα. Αφίσες, ντουντούκες, καλέσματα. Όλοι προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους να κατέβουν στην απεργία. Όλοι κατακεραυνώνουν τα μέτρα. Τα νέα κάθε φορά μέτρα. Τα προαποφασισμένα, όπως εκ των υστέρων έχει γίνει συνήθεια ν’ αποδεικνύεται, μέτρα.

Οι εργαζόμενοι στην πλειοψηφία τους παγωμένοι και φοβισμένοι από αυτά που τους έχουν βρει τα τελευταία χρόνια. Σαφώς και υπάρχει διαχωρισμός από ποιόν και το τι λέγεται κάθε φορά. Δεν ξεχνά κανείς το πώς οι κυβερνητικές/εργοδοτικές πλειοψηφίες των συνδικαλιστικών οργάνων μας έφτασαν στο 1 ευρώ αύξηση. Το πώς έφτασαν το συνδικαλισμό να γίνει ταυτόσημος με εφαλτήριο για πολιτικές καριέρες. Το πώς εντέχνως, με όλα αυτά, έφεραν το συνδικαλιστικό κίνημα στην πλήρη του απαξίωση.

Τα ΜΜΕ δεν απεργούν για να καλύψουν την απεργία, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς λειτουργούν προκειμένου ο κόσμος να κατέβει στην απεργία, ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη και οι αρχές εκείνες που είναι αρμόδιες για την τάξη –και την περασμένη εβδομάδα απαγόρευαν «τις δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις»- έχει κάνει την απαιτούμενη διαφήμιση στο νέο μας απόκτημα από το Ισραήλ τον «Αίαντα» και όλες τις «αδελφές» αντλίες νερού προκειμένου να μας φοβίσει.Παρόλα αυτά ο κόσμος δίνει το δικό του παρόν στο κέντρο της Αθήνας.

19/10/2012 όπως 27/09/2012, όπως πολλές άλλες «επόμενες» μέρες από γενικές απεργίες. Πίσω στη δουλειά με μια απογοήτευση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των περισσοτέρων απεργών,για διαφορετικούς λόγους ενδεχομένως ο καθένας. Ο ένας γιατί νιώθει κουρασμένος να κατεβαίνει σε κάθε συλλαλητήριο και σε κάθε απεργία και να βλέπει τις ίδιες περίπου φάτσες. Ο άλλος γιατί περίμενε ότι έστω και κάποιο μέτρο θα είχε ανακοπεί. Ο τρίτος γιατί έχει βαρεθεί να κάνει πέντε φορές την κάθε πορεία για να βρει τον έναν συνάδελφο στην μία συγκέντρωση και τον άλλο στην άλλη για να διαπιστώσουν όλοι τα πλεονεκτήματα του «μαζί πιέζουμε».

Και η απογοήτευση μετατρέπεται σε θυμό όταν ακούς από αυτούς που δεν απεργούν ποτέ φράσεις του τύπου «Και τώρα τι κάνατε;», «Πήγατε τη βόλτα σας και γυρίσατε;», «Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει», «Αν προκηρυχθούν συνεχιζόμενες κινητοποιήσεις δεν θα είμαστε εκεί» (λες και ήταν στις 24ωρες), «Δεν τα βγάζουμε οικονομικά για να κάνουμε απεργία», «Ας βρούνε εναλλακτικούς τρόπους αγώνα», «Συμφέρει το κράτος / εργοδότη όταν κάνουμε απεργία γιατί δεν μας πληρώνει» και άλλα τέτοια κοινότοπα φληναφήματα.

Βαρέθηκα να μεταθέτουμε τις ευθύνες μονίμως στους άλλους. Φταίει η Κυβέρνηση για τα μέτρα που παίρνει, την οποία κάποιοι εξέλεξαν. Φταίνε οι συνδικαλιστές, τις ηγεσίες των οποίων κάποιοι εξέλεξαν. Φταίνε τα «λαμόγια», που παλιότερα ορισμένοι είχαν αναδείξει σε πρότυπα, αλλά για τα οποία σήμερα όλοι νίπτουν τας χείρας τους. Φταίνε, φταίνε, φταίνε… Ποιοι είναι αυτοί οι κάποιοι; Φταίνε μονίμως κάποιοι άλλοι και όχι εμείς. Η ευθύνη μόνο σε τρίτο πρόσωπο…

Βαρέθηκα το κλαψούρισμα όσων επιμένουν να βλέπουν και να παρουσιάζουν τον εαυτό τους ως αιωνίως αθώο. Βαρέθηκα την παθητικότητα και την μοιρολατρία.Βαρέθηκα το χυδαίο βρίσιμο των πάντων χωρίς πρώτα να αναρωτιούνται αυτοί που βρίζουν αυτό που είχε γράψει ο Α. Γκράμσι «Αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούληση μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;» Ας μην ξέρουν, γαμώτο, τον Γκράμσι. Ας αναρωτηθούν απλώς το αυτονόητο: «εγώ πού ήμουν; Τι έκανα; Τι δεν έκανα; Τι κάνω;»

Κοιταχτήκαμε όλοι στον καθρέφτη μας για να αναλογιστούμε τις πραγματικές μας ευθύνες, για την ιστορία που γράφεται και την παρακολουθούμε σαν ένα φυσικό φαινόμενο; Χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι εμείς την γράφουμε, είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι, με τη στάση μας, στο δρόμο ή στον καναπέ.

Μάλλον όχι γιατί αρκούμαστε να τρώμε από τα έτοιμα. Όχι από τα έτοιμα λεφτά. Από τις έτοιμες κατακτήσεις των αγώνων των άλλων. Αυτές, που δεν μάθαμε ποτέ να αναγνωρίζουμε, αλλά τις θεωρούσαμε αυτονόητες. Αρκούμαστε να διαπραγματευόμαστε το πενθήμερο, το οκτάωρο, τις συλλογικές συμβάσεις, τον κατώτατο μισθό, τα βαρέα & ανθυγιεινά, τα όρια συνταξιοδότησης, τα κοινωνικά δικαιώματα, την υγεία, την παιδεία. Αρκούμαστε να διαπραγματευόμαστε το ξεπούλημα των θυσιών των άλλων, χωρίς εμείς να θυσιάζουμε τίποτα, ή μάλλον καλύτερα πιστεύοντας ότι δεν θυσιάζουμε τίποτε, ενώ χάνουμε τα πάντα. Αρκούμαστε να είμαστε δήθεν επαναστάτες, αναζητώντας πάντα το λιγότερο δυνατό κόστος. Αρκούμαστε να απαξιούμε τις προηγούμενες γενιές και να τους επιρρίπτουμε ευθύνες με μεγάλη ευκολία χωρίς η δική μας η γενιά να έχει κατακτήσει τίποτα.

Βαρέθηκα να χαλαλίζω τον οίκτο μου σε ανθρώπους που στέκονται απόντες, για ανθρώπους που δηλώνουν αντιφασίστες & αντιρατσιστές και στην ζωή τους, στην δουλειά τους, στην οικογένειά τους, στο ή στη σύντροφό τους και στα παιδιά τους, είναι μεγαλύτερα φασισταριά από αυτά τα φουσκωμένα ανιστόρητα & κομπλεξικά δίποδα της Χρυσής Αυγής. Βαρέθηκα να τους δικαιολογώ, να τους συγχωρώ, να αναζητώ τρόπο να μπω στο μυαλό τους. Βαρέθηκα τον μανδύα των ψευδοδιλλημάτων τους και των συνεχώς εναλλασσόμενων δικαιολογιών τους για την απραξία τους.Βαρέθηκα να κρύβονται πίσω από τις φράσεις «Όλοι είναι ίδιοι», «Όλοι είναι πουλημένοι», «Μα τι κάνουν;» Και εσύ; Εσύ που ρωτάς; Εσύ που είσαι;

Πρώτον δεν είναι όλοι οι ίδιοι, δεύτερον δεν είναι όλοι πουλημένοι και τρίτον όταν κάποιοι αποφασίζουν να κάνουν κάτι εσύ ακολουθείς; Τι άλλο πρέπει να γίνει για να αντιδράσεις; Είναι σαν να μου λες ότι κάποιος άλλος πρέπει να σου πει να αναπνεύσεις για να ζήσεις. Πρέπει να ειπωθεί αυτό; Δεν νιώθεις να πνίγεσαι; Δεν νιώθεις χωρίς οξυγόνο; Δεν νιώθεις το σκοτάδι να σε πλευρίζει από παντού;

Τί περιμένεις; Ποιόν περιμένεις; Κανένας συνδικαλιστής, κανένα κόμμα δεν έχει καμία αξία χωρίς εσένα. Εσύ είσαι ο πυρήνας της αλλαγής.

Εσύ πρέπει να σκεφτείς, να αντιδράσεις και όχι να λουφάξεις. Δεν μπορείς μονίμως να ρίχνεις την ευθύνη στον επόμενο ή στον προηγούμενο. Αν πάρουμε στα χέρια μας την ευθύνη που μας αναλογεί, παράλληλα θα πάρουμε στα χέρια μας ξανά τη ζωή μας.

Κανείς δεν περιμένει ένα θαύμα από τη γενική απεργία στις 18 Οκτωβρίου, ούτε από αυτήν της 26ηςΣεπτεμβρίου, ούτε από καμία σκέτη γενική απεργία. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Μια δυναμική συμμετοχή όμως στους δρόμους είναι βασική προϋπόθεση για οτιδήποτε άλλο. Βιώνουμε πρωτοφανείς καταστάσεις, από τα φαινόμενα τύπου Κασιδιάρη και της ανεγκέφαλης παρέας του μέχρι την οικονομική, κοινωνική και ατομικήμας εξαθλίωση. Κάθε συνέχεια προϋποθέτει ξεκάθαρους στόχους, απτούς αλλά όχι περιοριστικούς, ρεαλιστικούς για να πάμε ένα βήμα παραπέρα και όχι για να εγκλωβιστούμε σε αμυντικά χαρακώματα και στα λίγα ψίχουλα που θα μας πετάξουν. Στόχους που θα μας δώσουν την ανάσα εκείνη που χρειαζόμαστε για να βγούμε στην επιφάνεια. Στόχους που δεν θα μεταθέτουν την ανάσα μας αυτή σε κάποιο θολό και απόμακρο μέλλον.

Εδώ και τρία χρόνια, νιώθουμε ότι αυτοτροφοδοτούμε την ελπίδα μας χωρίς σημείο αναφοράς ένα όνειρο τέτοιο σαν αυτό που έδωσε ώθηση σε προηγούμενες γενιές για όλα όσα άντεξαν και κέρδισαν. Ο κόσμος θα έπρεπε να είχε στραφεί στην αριστερά συνειδητά αλλά μόνο αν είχε πιστέψει ότι εκεί υπάρχει ελπίδα, ότι οι κινητοποιήσεις μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα. Κινητοποιήσεις με στόχους που να ενοποιούν το κίνημα και την εργατική τάξη, εμάς όλους δηλαδή. Οφείλουμε να συγκεντρωνόμαστε όλοι μαζί και όχι ο καθένας μόνος του γιατί μόνο με αυτό τον τρόπο μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τον εχθρό απέναντί μας, τον ταξικό εχθρό όπως συχνά λέμε.

Δεν αποδεχόμαστε την νέα πραγματικότητα ως τετελεσμένη. Μολονότι νιώθουμε τις αντοχές μας να εξαντλούνται, θα μείνουμε εκεί. Στον καθημερινό αγώνα, στο δρόμο. Μηδενική ανοχή και συνεχής σύγκρουση. Και με τον εαυτό μας. Εκείνο τον εαυτό μας που μας τραβά πίσω, που μας θυμίζει πόσο έχουμε κουραστεί, απογοητευτεί, εξοργιστεί. Το κράτος της κοινωνικής συναίνεσης είναι οριστικά παρελθόν. Μαζί τους και όλα τα εργατικά και τα αστικά δημοκρατικά δικαιώματα της προηγούμενης περιόδου. Όλα όσα γνωρίσαμε, εμείς ως γενιά, και τα θεωρούσαμε ως αυτονόητα, είναι οριστικά παρελθόν. Δεν μπορούμε πλέον να σφυρίζουμε αδιάφορα και να μένουμε αμέτοχοι στην ίδια τη ζωή μας. Δεν φταίνε πάντα οι άλλοι. Δεν φταίνε μόνο οι άλλοι. Ας επωμιστούμε τις ευθύνες μας, ας δώσουμε τον αγώνα μας, ας παλέψουμε για όσα μας λένε ότι δεν θα ξανάρθουν. Ας κρατήσουμε, έστω, καθαρό το βλέμμα μας για όταν η επόμενη γενιά θα μας ζητά το λόγο.

«Πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές, αλλά δεν διαμαρτυρήθηκα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.

Μετά ήρθαν για τους Εβραίους, αλλά δεν διαμαρτυρήθηκα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.

Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές, αλλά δεν διαμαρτυρήθηκα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.

Μετά ήρθαν για τους Καθολικούς, αλλά δεν διαμαρτυρήθηκα γιατί ήμουν Προτεστάντης.

Μετά ήρθαν για μένα, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να διαμαρτυρηθεί.»

Μπέρτολτ Μπρεχτ

ΥΓ. Το Inprecor θυμάται και τιμά με το συγκεκριμένο άρθρο, όσο μπορεί να γίνει αυτό, τον Ξενοφώντα Λούγαρη, τον 65χρονο ναυτεργάτη που άφησε την τελευταία του πνοή από ανακοπή καρδιάς στη διαδήλωση την ημέρα της γενικής απεργίας στις 18 Οκτωβρίου 2012, καταπονημένος ήδη από τα πολλά χρόνια ανεργίας, και τον Δημήτρη Κοτζαρίδη, τον 53χρονο οικοδόμο μέλος του ΠΑΜΕ, που, επίσης όντας πολύ καιρό άνεργος, χάθηκε πέρυσι στη συγκέντρωση για τη γενική απεργία στις 20 Οκτωβρίου 2011 και πάλι από ανακοπή καρδιάς. Και οι δύο όρθιοι στον αγώνα μέχρι τέλους.

Η δυστυχία με αριθμούς...

Στο καθεστώς της εξαθλίωσης:

Σε μία μόνο διαμερισματική κοινότητα του Δήμου Αθηναίων..
-το 64% των παιδιών που πάνε σχολείο αδυνατούν οικονομικά να κάνουν τα εμβόλια.
-το 40% δεν μπορούν να πληρώσουν γιατρό για να δικαιολογηθούν οι απουσίες των.

Σε όλο το Δήμο 276 παιδιά (ελλήνων) σιτίζονται με τη φροντίδα του Δήμου και του Βρεφοκομείου που αδυνατεί πλέον να ανταπεξέλθει οικονομικά.

Κάθε μερίδα φαγητού ημερησίως στοιχίζει 2 ΕΥΡΩ. Το Βρεφοκομείο το 2011 είχε επιχορήγηση από τον Δήμο 42.000 ευρώ, το 2012 30.000 και για το 2013 προβλέπεται το ποσό να φθάσει τις 15.000 ευρώ.

ο Δήμος διαθέτει καταλύματα για 226 αστέγους της πόλης. Που επίσημα πλέον φθάνουν τις 2.100 άτομα.

Μια μόνο εικόνα όπως μας γνωστοποιήθηκε από την Ανοικτή Πόλη.

Το 1ο εναλλακτικό φεστιβάλ αλληλέγγυας & συνεργατικής οικονομίας είναι γεγονός!

από εφημερίδα Δράση http://efimeridadrasi.blogspot.gr

Η εφημερίδα Δράση συμμετέχει και καλεί στο Εναλλακτικό Φεστιβάλ Αλληλέγγυας 

και Συνεργατικής Οικονομίας, 19-20-21 Οκτώβρη στο Ελληνικό

Για μια απελευθερωτική, συνεργατική και αλληλέγγυα οικονομία

Στις 19-20-21 Οκτώβρη γίνεται στο πολιτιστικό κέντρο του Ελληνικού το 1ο φεστιβάλ Αλληλέγγυας και Συνεργατικής Οικονομίας. Το φεστιβάλ αυτό είναι το αποτέλεσμα της επιθυμίας για συνάντηση και δικτύωση συλλογικοτήτων και ομάδων, οι οποίες το τελευταίο ή και όχι μόνο διάστημα, αναπτύσσουν αντιδομές αλληλεγγύης και συνεργατικότητας.

Μέσα από αυτό γίνεται μια προσπάθεια να δημιουργηθούν δίκτυα επικοινωνίας και αλληλοϋποστήριξης, ώστε όλη αυτή η δημιουργική προσπάθεια, που γίνεται από όλους και όλες εμάς για εμάς να ενισχυθεί, να δυναμώσει και να ακουστεί.

Καθώς το κοινωνικό σκηνικό γύρω μας αλλάζει μέρα με τη μέρα, παρασύροντας και το πολιτικό, τόσο η ύπαρξη, όσο και η διάχυση και ο πολλαπλασιασμός αυτοοργανωμένων δομών αλληλεγγύης, αποκτά όλο και περισσότερη σημασία. Έτσι, ενώ μέχρι το πρόσφατο ίσως διάστημα οι κινήσεις αυτές γινόντουσαν από σχετικά μικρά κοινωνικά κομμάτια και είχαν και την ανάλογη απεύθυνση ή ανταπόκριση, τα τελευταία χρόνια, λόγω της οικονομικής εξαθλίωσης αλλά και εξαιτίας του ότι η αναζήτηση εναλλακτικών μορφών διαχείρισης της οικονομίας πλαισιώνεται από όλο και περισσότερους ανθρώπους, έχουμε αύξηση του αριθμού αλλά και των μορφών αυτών των

εγχειρημάτων.

Το κράτος και το κεφάλαιο από την άλλη, στήνουν τα δικά τους αναχώματα, προσπαθώντας να εντάξουν όλη αυτή την ορμή στα "φιλόξενα" (και αχόρταγα) χέρια των ΜΚΟ, των ΜΜΕ, της εκκλησίας και των υπολοίπων καλοθελητών της "κοινωνικής οικονομίας", που πάντα είχαν ως ρόλο να ενσωματώσουν και να εκτονώσουν την επιθυμία για αλληλεγγύη και δικαιοσύνη. Όπου δεν φθάνουν αυτοί, φθάνει η ναζιστοσυμμορία της Χ.Α., η οποία μέσα από "εντυπωσιακά" χάπενινγκ μοιράζει τρόφιμα "μόνο στους έλληνες", με τον τηλεοπτικό φακό να την καλύπτει με υποκριτική απέχθεια.

Ενάντια στη συντονισμένη κοινωνική λεηλασία την οποία το καταρρέον πολιτικό σκηνικό μάς ετοιμάζει, εμείς δημιουργούμε τώρα τη ζωή που θέλουμε, χωρίς σωτήρες και διαχωρισμούς. Μέσα από αυτό το τριήμερο φεστιβάλ, μπορεί να αποτυπωθεί το ρεύμα αμφισβήτησης και αναζήτησης, άλλοτε τολμηρό και αποφασιστικό, άλλοτε ίσως διστακτικό, του κυρίαρχου καπιταλιστικού φαντασιακού. Παράλληλα, προσδοκούμε να ανοίξει μια συζήτηση συνεχούς επαναπροσδιορισμού της καθημερινότητας, είτε αυτό αφορά την εργασία, είτε αφορά την καθημερινή διαβίωση, από όλους όσους και όσες συμμετέχουν σε αυτά τα εγχειρήματα.

Η χρονική και ιστορική συγκυρία δεν αφήνει περιθώρια για δισταγμούς. Με το σωματείο εργαζομένων της ΒΙΟΜΕΤ, τις τράπεζες χρόνου, τα ανταλλακτικά παζάρια, το αλληλέγγυο εμπόριο, τις κολεκτίβες εργασίας, και τα δίκτυα αχρήματης οικονομίας, συναντιόμαστε για τρεις ημέρες στο Ελληνικό.

Ένας άλλος κόσμος είναι υπαρκτός. Στηρίζουμε τα αυτοοργανωμένα και οριζόντια εγχειρήματα αλληλεγγύης, αλλάζουμε τώρα τους όρους της ζωής μας, μέχρι την γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση.

Σημείωση διαχειριστή:

Το πρόγραμμα του φεστιβάλ: http://dikaex.blogspot.gr/2012/10/1-19-20-21.html

Γιάννης Μακριδάκης: Πλούτος και φτώχεια (αναδημοσίευση)

από: http://yiannismakridakis.gr

Αυτές τις μέρες η θάλασσα είναι καταπληκτική. Ούτε τον Ιούνιο τέτοια μπάνια.

Ο μπαξές γεμάτος ντομάτες, οι περισσότερες από τις οποίες δεν θα προλάβουν να κοκκινίσουν και θα τις φάμε πράσινες. Μπορείς να τις αφήσεις και για πολύν καιρό έτσι, μέσα σε άχυρα κοντά στη ζέστα του τζακιού και να τρως μέχρι τα χριστούγεννα καθώς θα κοκκινίζουν σιγά σιγά.

Σήμερα έκοψα κι ένα από τα τελευταία κολοκυθάκια της περιόδου. Οι μελιτζάνες και οι πιπεριές βεβαίως είναι ακόμα κατάφορτες από καρπό, ενώ δίπλα τους, τα μαρούλια, τα λάχανα, τα μπρόκολα, τα κρεμμυδάκια, τα παντζάρια, το σπανάκι, τα σέσκουλα έχουν αρχίσει και παίρνουν τα πάνω τους, παρόλο που δεν βρέχει, σε λίγο θα είναι έτοιμα για το τραπέζι.

Τα καζάνια θα ανοίξουν σε μερικές μέρες για να βγάλουμε τη σούμα της χρονιάς μας, το ίδιο και τα λιοτρίβεια για τις ελιές που θα μαζέψουμε τον άλλο μήνα.

Κάθε μέρα το τραπέζι έχει πάνω του όλα τα προϊόντα που παράξαμε ή συλλέξαμε και τίποτε άλλο απολύτως. Και είναι τόσο πλούσιο και τόσο αγαλιαστικό της ψυχής. Κι ό,τι περισσεύει από το τραπέζι, πάει στο κοτέτσι. Τίποτα δεν πάει χαμένο στην κυκλική και κλειστή οικονομία του νοικοκυριού, όταν αυτό δεν είναι εξαρτημένο από τον μισθό εξειδικευμένου επιστήμονα ή ανειδίκευτου εργάτη αλλά είναι παραγωγικό. Όταν αυτό δεν περιμένει με το στόμα ανοιχτό σαν πουλάκι νεογέννητο, να ρθει ο μισθός για να του δώσει τροφή, αλλά ξέρει να την συλλέγει και να την παράγει.

Παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της φτώχειας σήμερα, γι’ αυτό τα γράφω όλα αυτά. Διότι, στην Ελλάδα τουλάχιστον, την φτώχεια μας την φτιάξαμε ο καθένας για τον εαυτό του.

Πλούσιοι ήμασταν, όλα τα ‘χαμε μες στο σπίτι και στο κελάρι μας, μόνο λεφτά δεν είχαμε. Αυτοί ήτανε οι Έλληνες. Πάμπλουτοι δίχως χρήμα. Διότι είχανε ευλογημένη γη, γνώσεις και κουράγια. Σήμερα οι νεοέλληνες παρατήσανε τη γη, χάσανε τις γνώσεις και απομείνανε χωρίς κουράγια, νωχελικά τσουβάλια με κοιλιές και λίπη στα κωλομέρια να κάθονται σε γραφεία και να περιμένουνε το χρήμα να τους ταίσει. Πάμφτωχοι έστω κι αν έχουνε καλό μισθό, έστω κι αν έχουνε ακόμη μισθό σήμερα.

Η εξάλειψη της φτώχειας δεν γίνεται με φιλανθρωπίες όπως διαβάζω σήμερα σε κείμενα αστών κυριών σε διάφορα σάιτς που έχουν αφιέρωμα στην ημέρα. Η εξάλειψη της φτώχειας γίνεται με γνώση και συνείδηση. Της ζωής μας.

Η "πρέζα" της επόμενης δόσης

...Τριάντα ένα δίς Ευρώ. Τόσο θα κοστίσει η εξαγορά ενός ακόμη πακέτου μετοχών μνήμης, για να περπατήσει πιο γρήγορα η ανάπτυξη, ο ευνουχισμός της σκέψης. Μετοχές, ομόλογα, CDS, δομημένα στο χρηματιστήριο Μη-Ζωή.

Τριάντα ένα δίς Ευρώ. Όσο αποτιμάται το υπόλοιπο ζωής λαβωμένων σωμάτων, σακατεμένων ψυχών, οξειδωμένων συνειδήσεων. Κι' έχει αντίκρυσμα τούτος ο λογαριασμός: τη θυσία για τη σωτηρία της χώρας, την εμμονή στο καύχημα του Ευρώ, την ανάπτυξη. Αυτήν που κρύβει στον κόρφο της η δράκα των νοσταλγών της βαρβαρότητας....

Αυτά γράφονταν πριν ένα μήνα σχεδόν σε τούτο το ιστολόγιο. Δείτε εδώ. Χθές η τρόϊκα δια στόματος Spiegel μας το δήλωσε ξεκάθαρα: Μην περιμένετε σέντς. Απλά δεχθείτε τη χρέωση, υπογράφοντας και υποθηκεύοντας. Διαβάστε λοπόν την είδηση.

Spiegel: Χωρίς πρόσβαση η Αθήνα στο λογαριασμό της δόσης

Αποφασισμένη φαίνεται να είναι η γερμανική κυβέρνηση να δώσει στην Ελλάδα τη δόση του Νοεμβρίου σύμφωνα με πληροφορίες του γερμανικού περιοδικού Spiegel.

Όπως αναφέρει το άρθρο μπορεί επισήμως το Βερολίνο να περιμένει την έκθεση της τρόικας, ανεπίσημα η απόφαση έχει ήδη παρθεί. Μάλιστα, προκειμένου να διατηρηθεί η πίεση προς την Αθήνα και να συνεχίσει στις μεταρρυθμίσεις, τα χρήματα της δόσης θα μπουν σε ειδικό κλειστό λογαριασμό στον οποίο δεν θα έχει πρόσβαση η ελληνική κυβέρνηση.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες που μεταφέρει το Spiegel, η Γερμανία επεξεργάζεται μαζί με άλλες ευρωπαϊκές χώρες και την τρόικα μία λύση: Στόχος του Βερολίνου είναι να παραμείνει η Ελλάδα σε κάθε περίπτωση στην ευρωζώνη, ενώ ταυτόχρονα να διατηρηθεί το κίνητρο για μεταρρυθμίσεις και περικοπές των δημοσίων εξόδων. Ωστόσο, η Γερμανία θέτει ως προϋπόθεση, ο Έλληνες υπουργός Οικονομικών, Γ. Στουρνάρας να μείνει πιστός στις υποχρεώσεις του απέναντι στους πιστωτές της χώρας, ενώ ταυτόχρονα θα πρέπει να κλείσει μόνος του τις όποιες δημοσιονομικές τρύπες υπάρξουν.

Γερμανία και Γαλλία έχουν αποφασίσει ήδη η επόμενη δόση των 31,5 δισεκατομμυρίων ευρώ να μπει σε αυτόν τον ειδικό λογαριασμό το αργότερο τον Νοέμβριο. Το Παρίσι δηλώνει κουρασμένο να ασχολείται κάθε λίγο με τα προβλήματα της Αθήνας.

Το Spiegel σημειώνει ότι με αυτά τα χρήματα θα πληρώνονται οι τόκοι και οι τρέχουσες δόσεις των δανείων. Παράλληλα, Γερμανία και Γαλλία επιδιώκουν να βελτιώσουν το ρόλο των ελεγκτικών μηχανισμών στην Αθήνα. Μεταξύ άλλων προβλέπουν να ενισχύσουν το ρόλο του υπουργού Οικονομικών έναντι των συναδέλφων του στην κυβέρνηση. Παράλληλα, επιδιώκουν να στείλουν περισσότερους υπαλλήλους από άλλες χώρες προκειμένου να συμβάλλουν στην αναπτυξιακή βοήθεια επί τόπου.

Επιπλέον, το γερμανικό περιοδικό τονίζει ότι η γερμανική κυβέρνηση θέλει να αποτρέψει ένα τρίτο πακέτο βοήθειας προς την Ελλάδα. Άλλωστε, είναι αμφίβολο ότι τόσο το κυβερνόν κόμμα της CDU/CSU ή το συγκυβερνόν FDP διαθέτουν την απαιτούμενη πλειοψηφία για να εγκριθεί ένα τρίτο πακέτο.

ΠΗΓΗ: marketbeast.gr