Δεν λέμε τίποτα ΙΙ (αναδημοσίευση)

Από Όστρια (http://ostria-gr.blogspot.gr/)

Της Αννίτας Λουδάρου

 Μας βλέπω καθισμένους αναπαυτικά στους καναπέδες μ΄ένα μπολ ποπ κορν ( ίσως) στο χέρι να παρακολουθούμε τις ειδήσεις. Μας βλέπω και στα πρακτορεία ΠΡΟ-ΠΟ να τζογάρουμε σιωπηλά την θλίψη μας. Στα σούπερ μάρκετ, με τα κουπόνια να ψάχνουμε τις πιο συμφέρουσες προσφορές απορρυπαντικών. Σκυφτούς στις στάσεις των λεωφορείων, σε ουρές νοσοκομείων, να ανεχόμαστε τις βασικές ελλείψεις. Μας βλέπω να κρυφοκοιτάμε ακόμα τα τελευταία κουφάρια του lifestyle και του interior design. Και δεν λέμε τίποτα....

Μας βλέπω από δω και από κεί, Φίλοι κάποιοι από παλιά, ζήσαμε μαζί την προ-ολυμπιακή Αθήνα, με τα σπασμένα πεζοδρόμια, τα μπάζα, τα αναχώματα, τις ατελείωτες διαδρομές των αστικών λεωφορείων με την αισιοδοξία τότε πως η ζωή μας και η Αθήνα αλλάζουν. Εξακολουθούμε να κάνουμε τις ίδιες ασυνάρτητες, βουβές διαδρομές, σαν να παρέμειναν όλα ακίνητα. Και δεν λέμε τίποτα.

Πολλοί με το άψογο βρεταννικό φλέγμα που υιοθετήθηκε από τις σπουδές στο εξωτερικό. Βρέχουμε τα φιλήσυχα μουστάκια μας με κοκτέηλς. Αν χρειαστεί φυσικά κάποιοι θα την κάνουν για έξω, που να χαραμίζονται εδώ. Εξάλλου κάποιοι υπήρξαν τα καλύτερα μυαλά μιας εποχής που τελείωσε εδώ και καιρό και αυτοί δεν είδαν τίποτα, δεν άκουσαν τίποτα, δεν λένε τίποτα.

Μας βλέπω κάποτε να μιλάμε για ό,τι έχει ήδη χρεωκοπήσει. Τις μάρκες κακοραμμένων ρούχων, τις τιμές γρήγορων αυτοκινήτων, για χρώματα και σχήματα άσχημων συσκευών, για θερμίδες άνοστων φαγητών. Νερόβραστοι, απολιτίκ αλλά με άποψη για όλα. Με την φτώχεια, την ανεργία και την κρατική βία να είναι εικονικά ολογράμματα σε μεσημεριανές εκπομπές. Αψεγάδιαστοι υπερασπιστές του cool, όσοι μάθανε ότι αυτό είναι ο σκοπός της ζωής τους. Ανυποψίαστοι ακόμα και για την προσωπική τραγωδία που τους περιμένει στην γωνία. Και δεν λέμε τίποτα. Κουβέντα.

Μας βλέπω να συνηθίζουμε τα συσσίτια μπροστά από το σπίτι μας, τον εκφασισμό του κράτους , τα σχολεία χωρίς θέρμανση, τους άνεργους να γίνονται ποτρέτα σε εκπομπές, τους χρεοκοημένους εκδότες να προπαγανδίζουν τον φόβο, να ανεβάζουν και να κατεβάζουν ό,τι και όποιον θέλουν, τον ναζισμό να παρελαύνει, να βουλιάζουμε στην κατάθλιψη, να καταναλώνουμε στημένες δημοσκοπήσεις. Και δεν λέμε τίποτα.

Σαν έντιμοι άνθρωποι, σαν κυρ- Παντελήδες. Δεν ξέρω αν χωράμε όλοι σε όλες τις παραπάνω κατηγορίες. Προφανώς όχι. Ποτέ άλλωστε στην ζωή το όλον δεν βρίσκει το όλον.

Δεν έχω όμως ακόμα καταλάβει . Αν είναι όλο αυτό σιωπή, ανοχή ή η στιγμή εκείνη που θα αρχίσει να γεννά αρνησίες. Απ΄αυτούς που όσες φιλότιμες προσπάθεις και να κάνουν, δεν θα μπορέσουν να μπουν στα ίδια παπούτσια και δεν θα συμμορφωθούν. Που θα ξεντυθούν τα σαβανωμένα συνολάκια της σκονισμένης μπλοκαρισμένης νεολαίας και θα τινάξουν την σκόνη από τα μυαλά τα δικά τους και των άλλων. Σαν να βρισκόμαστε λίγο πριν μια στροφή, κάπου που δεν βλέπεις τι έχει από πίσω, μα ακούς φωνές και βήματα.

Και θέλω να πω σε όλους αυτούς τους σιωπηλούς πλειοψηφούντες , τους κοπαδίτες τους βουβούς, πως πάντα σ΄αυτό τον κόσμο ήταν οι αδίσταχτες μειοψφίες που έφερναν τον αέρα του μέλλοντος και τις ανατρεπτικές αλλαγές. Πως και τούτη η εποχή είναι από εκείνες που διαλέγουμε όλοι μας αν θα υποταχτούμε στο φόβο ή αν θα τον αντιμετωπίσουμε κοιτώντας τον στα μάτια, έστω και με μάτια τρομαγμένα. Και πως τώρα πια, δεν είναι για να μην λέμε τίποτα.

Στη Φωτό η Αθήνα μας από το Γαλλικό Ινστιτούτο

Υπερασπίσου τον εαυτό σου!- Οι μέρες αφηγούνται

πηγή αριστερό blog

Συνέβη στην Ισπανία, σε ένα χωριό της Λα Ριόχα, το βράδυ της σημερινής μέρας του 2011, κατά τη διάρκεια των λιτανειών της Μεγάλης Εβδομάδας.

Πλήθος κόσμου ακολουθούσε σιωπηλά τον Ιησού και τους Ρωμαίους στρατιώτες που τον χτυπούσαν με το μαστίγιο.

Αίφνης μια φωνή έσπασε τη σιωπή.

Σκαρφαλωμένος στους ώμους του πατέρα του, ο Μάρκος Ραμπάσκο φώναξε στον μαστιγωμένο Ιησού: «Υπερασπίσου τον εαυτό σου!»

Ο Μάρκος ήταν δύο ετών, τεσσάρων μηνών και είκοσι ημε ρών.

Από το βιβλίο ''Οι μέρες αφηγούνται'' του Eduardo Galeano, εκδόσεις ΠΑΠΥΡΟΣ, Οκτώβριος 2012

Το σύστημα είσαι εσύ (αναδημοσίευση)

από τον Γιάννη Μακριδάκη (http://yiannismakridakis.gr/)

 

Το γεγονός ότι ο πλανήτης εδώ και δεκαετίες αστικοποιείται και μάλιστα με γοργούς ρυθμούς τελευταία, έχει ως συνέπεια την υπερμεγέθυνση ενός υποσυνόλου, που έχει κυριαρχήσει των υπολοίπων υποσυνόλων εντός του γενικού συνόλου, το οποίο και τείνει να αντικαταστήσει πλήρως, κάτι που θα αποβεί βέβαια απόλυτα καταστροφικό, όπως ήδη δείχνει η κατάσταση.

Εξηγούμαι :

Το γενικό σύνολο είναι ο πλανήτης γη ως οικοσύστημα, το οποίο, ως γνωστόν, είναι πεπερασμένων δυνατοτήτων όσον αφορά στους φυσικούς πόρους. Το υπερμεγέθες υποσύνολό του είναι ο αστικός πληθυσμός. Ένας πληθυσμός που μονάχα καταναλώνει φυσικούς πόρους, δίχως να μεριμνά για την αποκατάσταση ή την αναπλήρωση ούτε στο ελάχιστο των όσων καταναλώνει ή σπαταλά με την απλή ή σύνθετη καθημερινή του διαβίωση. Έτσι έχουμε το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της ανθρωπότητας να ζει την κάθε μέρα του εις βάρος του πλανήτη, εις βάρος του εαυτού του δηλαδή, αφού στην καλύτερη των περιπτώσεων το μόνο που προσπαθεί να κάνει είναι εξοικονόμηση φυσικών πόρων και ενέργειας. Ο “καλός αστός”, ο “συνειδητοποιημένος αστός”, είναι αυτός που εξοικονομεί, ανακυκλώνει, επαναχρησιμοποιεί κλπ. Αυτές είναι έννοιες όμως, που απέχουν πάρα πολύ από το “παράγει” και κυρίως από το “αναπληρώνει” έστω και μικρό μέρος όσων καταναλώνει. Αυτές είναι ακόμη έννοιες που δεν τον έχουν ποτέ απασχολήσει το “συνειδητοποιημένο αστό”..

Όσο αυξάνεται λοιπόν ο αριθμός των αστών στον πλανήτη, τόσο αυξάνεται η μονομερής καταναλωτική διαβίωση, τόσο αυξάνονται και οι ανάγκες για κατανάλωση, τόσο αυξάνονται οι άνθρωποι που ζουν εις βάρος του εαυτού τους, των υπολοίπων όντων αλλά και των μελλοντικών. Και επειδή το αστικό υποσύνολο του πληθυσμού τείνει καθημερινά να μετατραπεί σε γενικό σύνολο, αυτό έχει ως αποτέλεσμα, το χρηματοοικονομικό σύστημα, εντός του οποίου διαβιεί και από το οποίο εξαρτάται ο αστικός πληθυσμός, να τείνει κι αυτό μεγεθυνόμενο συνεχώς να υποκαταστήσει τη φύση. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο έχει “βάλει χέρι” ή διεκδικεί τα φυσικά αγαθά και την μετατροπή τους σε χρηματιστηριακά προϊόντα. Η τροφή, το νερό, το οξυγόνο, η ενέργεια, τα βασικά συστατικά του φυσικού συστήματος, τα οποία δίνουν ζωή σε όλα τα έμβια όντα, μετονομάζονται, όσο ο αστισμός γιγαντώνεται, σε προϊόντα κατανάλωσης και εντάσσονται στο χρηματοοικονομικό σύστημα. Δηλαδή η ανθρωπότητα χάνει το επί χιλιάδες χρόνια ισχύον δικαίωμα ελεύθερης και κοινής χρήσης των “αγαθών”, το οποία την έζησε και την έφερε ως το σήμερα, και αυτοεγκλωβίζεται, μετατρέποντας όσα εκ φύσεως την κρατούν στη ζωή σε χρηματιστηριακά προϊόντα, τα οποία θα μπορεί να αγοράζει και να απολαμβάνει μόνο όποιος έχει την οικονομική δυνατότητα. Οι υπόλοιποι, άνθρωποι και άλλα όντα, οδηγούνται στον θάνατο.

Συμπέρασμα: Το συνεχώς μεγεθυνόμενο υποσύνολο του αστικού πληθυσμού της ανθρωπότητας, το οποίο ζει εγκλωβισμένο ως γρανάζι και σπαταλά συνεχώς φυσικούς πόρους, διεκδικεί, αυτή την ιστορική στιγμή στην πορεία της ανθρωπότητας, να επιβληθεί εντελώς, επί της φύσης και του οικοσυστήματος συνολικά, υποκαθιστώντας το φυσικό περιβάλλον με το χρηματιστηριακό περιβάλλον.

Βρισκόμαστε ήδη στην τελική ευθεία. Η ιδιωτικοποίηση των σπόρων, του νερού, του οξυγόνου και της ενέργειας, η αντικατάσταση δηλαδή της φύσης από την οικονομία του χρήματος, θα φέρει την τελική κατάρρευση και οι συνέπειες θα είναι τρομακτικές για κάθε έμβιο ον, γεγονός που είναι ήδη εύκολα αντιληπτό και το νιώθουμε όλοι.

Όποιος αστός θέλει λοιπόν να ζει συνειδητά και όχι υποκριτικά, όποιος θέλει να συμβάλλει αποφασιστικά στην διατήρηση του φυσικού περιβάλλοντος και να πολεμήσει την αντικατάστασή του από το χρηματιστηριακό, όποιος θέλει να παραδώσει στα παιδιά του ζωή και όχι δουλεία, φυσικό περιβάλλον με δυνατότητα να τα ζήσει και όχι χρηματιστηριακό περιβάλλον με δυνατότητα να τα αφανίσει, αυτό που επιβάλλεται να νιώσει είναι ότι το σύστημα είναι ο ίδιος, το σύστημα είναι η αδιέξοδη καθημερινότητά του και να αλλάξει ρότα, να ανοίξει την οπτική του και να δει το σύνολο της φυσικής σοφίας και Οικονομίας, να ξεφύγει από το υποσύνολο της χρηματηστηριακής πλαστής και βλακώδους οικονομίας, να απελευθερωθεί από τα κάγκελα που έχει υψώσει γύρω του, να αλλάξει καθημερινότητα και να επιστρέψει στη φύση, στην παραγωγή, στην αναπλήρωση, για να συμβάλλει έτσι στην αναστροφή της κατάστασης.

Άμεση ενεργοποίηση, αποφάσεις και πράξεις προς την κατεύθυνση της αποδυνάμωσης του αστισμού χρειάζονται αυτή την ώρα. Αντ’ αυτών όμως, βλέπουμε μονάχα θεωρίες συνωμοσίας, οι οποίες βεβαίως είναι ό,τι καλύτερο για να αποδιώχνουμε τις ευθύνες και τις ενοχές από πάνω μας.

ΥΓ

Όσο δεν καλλιεργείς σπόρους, θα τους διεκδικούν αποκλειστικά ανήθικες πολυεθνικές.

Όσο δεν σκέφτεσαι το νερό, το οξυγόνο και την ενέργεια που πίνεις, αναπνέεις και χρησιμοποιείς καθημερινά, όσο δεν σε απασχολεί πώς παράγονται και πώς μπορείς να συμβάλλεις στην αναπλήρωσή τους, τόσο αυτά θα τα διαχειρίζονται και θα σου τα πουλάνε οι ίδιοι ανήθικοι κερδοσκόποι.

κατάσταση πολιορκίας

Τα καλύτερα "παιδιά" κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι. Μερικά ίσως και να ντράπηκαν λιγάκι, άλλα ίσως να φοβήθηκαν. Και άλλα ίσως να ένοιωσαν πως ξεπεράστηκαν από τις εξελίξεις.

Η "θητεία τους" στην "πιάτσα" τα ωφέλησε πολλαπλώς: απέκτησαν αυτογνωσία και ίσως και τα προς το ζήν. Τώρα τα κονόμησαν χοντρά ή λόγω λιτότητας τους απέλυσαν ; Αυτά ξέρουν.

Η πολιορκία μας όμως δεν λύθηκε. Αναβαθμίστηκε τεχνολογικά και άλλα "μάτια" ασώματα, αοράτως δορυφορούμενα πάνω και γύρω μας. Φροντίζουν για την ασφάλειά μας, νύχτα μέρα.

Επιχείρηση Φόβος, Τρομοκρατία, Καταστολή. Κάποτε ο χαφιές ημεροβράδυαζε έξω από την πόρτα σου, τώρα την έχει στήσει έξω από την ip σου. Προληπτική καταστολή. 

Δεν αρκεί η αστακόμορφη παρουσία ενόπλων στις αυλές των κινημάτων. Δεν αρκεί η σπίλωση και απαξίωση με προβοκάτσιες από το λούμπεν ρεπερτόριο της νεοταξικής χούντας.

Χρειάζεται και η "επαγρύπνηση".  

Πάς στη ΔΕΗ να κάνεις το παράπονό σου, να ζητήσεις έναν διακανονισμό και τους βρίσκεις μπροστά σου. Πάς στο χώρο σου να κάνεις συνέλευση και τους βρίσκεις μέσα.

Το Ιντιμίντια προκαλεί, όπως προκαλεί και όποιος οραματίζεται μια γωνιά παραδείσου σε αυτή τη γή. Βαφτίζεται πια εχθρός.

Ας είναι φίλοι μας της ΓΑΔΑ. Δεν παραπονιόμαστε, ούτε εσείς φαντάζομαι. Σας δίνουμε έργο, σας τρέφουμε. Φαντάζομαι ότι πια γίνατε πολλοί, τα λεφτά βρέθηκαν. Δεν ξέρω ακριβώς πόσους ταίζει η παρακολούθηση του blog μας, οι αβρότητές σας, τα εφευρετικά και πανέξυπνα μηνύματα και σχόλιά σας. 

Σας λέμε ότι τα διαβάζουμε και τα παρακολουθούμε με ενδιαφέρον. Και κάποια μέρα, αν συμφωνήσετε και εσείς, ίσως και να τα εκδόσουμε σε βιβλίο, νάχετε και από κεί ένα έσοδο σαν θα βγείτε στη σύνταξη.

Μετά τιμής και ευχαριστιών

ένας στόχος σας

Κινηματογραφική Λέσχη ΚΟΜΜΟΥΝΑ: προβολή ταινίας-Ουγκέτσου Μονογκατάρι

Kenzi Mizoguchi, Ugetsu Monogatari (1953) 

Η γνωστότερη και σημαντικότερη ταινία του μεγάλου ιάπωνα σκηνοθέτη και ανάμεσα στις καλύτερες στιγμές του παγκόσμιου σινεμά. Η ιστορία αναφέρεται σ' έναν αγγειοπλάστη επαρχιώτη το 16ο αιώνα, που σφήνει την οικογένειά του, οδηγουμενος από την απληστία του, για να μοσχοπουλήσει τα πήλινα που κατασκευάζει κατά τη διάρκεια εμφυλίου πολέμου. 

Τον αποπλανά ωστόσο μιά πριγκίπισσα - φάντασμα. Το τέλος είναι τραγικό. Η μαγική ατμόσφαιρα, καμωμένη από μακριά και πανέμορφα πλάνα και η υπέροχη φωτογραφία φτιάχνουν μια ταινία, που έβαλε τη σφραγίδα του Mizogouchi στον παγκόσμιο ποιητικό κινηματογράφο. 

Την Παρασκευή 26 Απρίλη στις 8μ.μ στο γνωστό στέκι, Ανδρονίκου 18 και Κωνσταντινουπόλεως 10, κοντά στο σταθμό του μετρό "Κεραμεικός". 

Ένας γείτονας αφηγείται: Ένα Πάρκο Μεγαλώνει στα Εξάρχεια

 από τον φίλο και γείτονα Ακτήμονα

Το Πάρκο Ναυαρίνου, ήταν από παρατημένο πάρκιν μεταξύ των οδών Χαριλάου Τρικούπη, Ζωοδόχου Πηγής και Ναυαρίνου και το οποίο με πολύ προσωπική δουλειά οι γείτονες Εξαρχιώτες το έκαναν ένα πραγματικό κήπο στο κέντρο της Αθήνας με πολλά δέντρα και φυσικά λαχανικά, το φύτεμα των οποίων από τα μικρά παιδιά της γειτονιάς, εξελίχθηκε σήμερα το απόγευμα σε μάθημα που το παρακολούθησαν και οι μεγάλοι.

Με τις οδηγίες κάποιων φίλων και γειτόνων βεβαίως, φύτεψαν καρπουζιές, κολοκυθιές, αγγουριές και άλλα λαχανικά και φυσικά υποσχέθηκαν πως θα επισκέπτονται τακτικά το πάρκο και θα τα ποτίζουν. Οι μεγάλοι πάλι γιόρτασαν με το δικό τους τρόπο τα 4χρονα του πάρκου και οι γειτόνισες που τραγούδησαν μας έκαναν την έκπληξη με ένα τραγούδι αφιερωμένο στο πάρκο που δημοσιεύω.

Μέσα στο πάρκο, μέσα στο πάρκο

Το Μάρτη μπήκα με φόρα κι εγώ

Μη με τραβάτε, μη μου κολλάτε

Από το πάρκο δεν θέλω να βγω.

Πάει, πάει, πάει το παρκιν

Τώρα ένα πάρκο έχουμε εδώ.

Α-υτο-δι-α-χει-ρι-ζό-με-νο.

Άχου το πάρκο, άχου το πάρκο

Μοσχοβολάει λουλούδια πολλά

Δεν θέλω μπάφο, στο Φιλομπάφο

Θέλω μαρούλια και λαχανικά

Θέλω, θέλω, θέλω τραγούδια

Τώρα ένα πάρκο έχουμε εδώ.

Α-υτο-δι-α-χει-ρι-ζό-με-νο.

Μη με τραβάτε, μη μου κολλάτε

Από το πάρκο δεν θέλω να βγω

Μέσα στο πάρκο, μέσα στο πάρκο

Θέλω να γίνω μπιζέλι κι εγώ.

Δημοσίευση αφιερωμένη στη γιορτή για τα τετράχρονα του Πάρκου Ναυαρίνου

ΗΠΑ: ο νόμος S510 για την οικιακή κηπουρική.

Πηγή: Βλαστός-Κοινωνικός Συνεταιρισμός Ελληνικού – Αργυρούπολης

Οι πολυεθνικές, με τις ευλογίες της κυβέρνησης των ΗΠΑ, περνούν νόμο απαγόρευσης και ωθούν στην πείνα μικρο καλλιεργητές και ιδιώτες, απαγορεύοντας τη διατήρηση και φύτευση σπόρων σε λαχανόκηπους στα σπίτια. 

Αν κρίνουμε από τη στροφή που έκαναν χιλιάδες νοικοκυριά και εδώ στην Ελλάδα, που λόγω της κρίσης άρχισαν να φυτεύουν είδη πρώτης ανάγκης και λαχανικά ώστε να μπορούν να επιβιώσουν, κατανοούμε και το μέγεθος της απανθρωπιάς των πολυεθνικών που προκειμένου να ελέγξουν την ανθρωπότητα μέσω του ελέγχου της τροφής, προωθούν τέτοιες απαγορευτικές νομοθεσίες. Ο νόμος S510 είναι μόνο ένα μέρος από την προώθηση του λεγόμενου κώδικα αλιμεντάριους….  http://open.ypoga.net/index.php?q=node/2623

Τώρα όποιος συνεχίζει να λέει… “ε, και τι μας ενδιαφέρει εμάς αυτό;” ίσως με τα παρακάτω βίντεο καταλάβει έστω και λίγα πράγματα για τον ρόλο της Mosanto στον Παγκόσμιο Διατροφικό Χάρτη με τον οποίο θα ξανα-ασχοληθούμε σίγουρα στο μέλλον…

http://www.livestream.com/freeandrealtv/video?clipId=flv_ed61b6b4-720b-4d37-9e24-2e09d06c9c99&utm_source=lsplayer&utm_medium=ui-content&utm_campaign=freeandrealtv&utm_content=freeandrealtv

Κίνημα αντίστασης στους πλειστηριασμούς

Χθές μετά από κινητοποίηση αλληλέγγυων πολιτών και συλλογικοτήτων απετράπησαν σε δύο περιπτώσεις πλειστηριασμοί ακινήτων. Η μία περίπτωση αφορά το Ηράκλειο Κρήτης και η δεύτερη την περίπτωση κατοικίας ανέργου στην Κηφισιά.

Η πρώτη περίπτωση όπως αναφέρεται στην ειδησεογραφία (πηγή http://www.creteplus.gr/news/kare-kare-i-dunamiki-parembasi-ton-politon-pou-mplokaran-tous-pleistiriasmous-sto-eirinodikeio-45709.html).

Με απόλυτη επιτυχία στέφθηκε η χθεσινή παρέμβαση της ομάδας Λαϊκής Στάσης Πληρωμών,καθώς απετράπη ο πλειστηριασμός οικοπέδου ενός συμπολίτη μας! 

Με την ηχηρή παρουσία 50 ατόμων,κρατώντας πανό που αναγραφόταν η λέξη ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ και προειδοποιώντας να μην τολμήσουν να βάλουν χέρι στις περιουσίες μας,ευρισκόμενοι από τις 15:45 έξω από το Ειρηνοδικείο Ηρακλείου, τα μέλη της ομάδας Λαϊκής Στάσης Πληρωμών απέτρεψαν την είσοδο συμβολαιογράφων,παρουσία διακριτικής αστυνομικής δύναμης.

Υπήρξαν αντιδράσεις ως επί το πλείστον από την πρόεδρο του συλλόγου των συμβολαιογράφων,η οποία καλέστηκε για να μας αποτρέψει από το να εμποδίσουμε την όλη διαδικασία!

Όπως οι ίδιοι αναφέρουν: "Η εν λόγω κυρία,είχε το θράσσος να μας πει ότι αυτό που κάναμε δεν ήταν σωστό, γιατί "εάν παρεμποδίζουμε το έργο της δικαιοσύνης,πώς θα ξεπληρώσουμε τους δανειστές μας"...με αποτέλεσμα να αντιδράσουμε όλοι αρνητικά και να αντισταθούμε περισσότερο στην πρόσβασή τους προς το Ειρηνοδικείο.

Παραμείναμε έξω από την είσοδο,μέχρι και τις 17:00,όπου και αποχώρησε η υπάλληλος,εφόσον στάθηκε αδύνατη η εκτέλεση πράξεων λόγω της παρέμβασής μας!

Κατόπιν τούτου αποχωρήσαμε,αφού πρώτα θυροκολλήσαμε στην πόρτα αφίσα της Λ.Σ.Π. καλώντας ξανά τον κόσμο να παρεβρεθούν σε όλες τις επόμενες συνεδριάσεις μας,υποσχόμενοι ότι ο αγώνας μας θα συνεχιστεί ακάθεκτος απέναντι στα τραπεζικά και πολιτικά όρνεα!!!".

Στη δεύτερη περίπτωση (πηγή http://epitropesdiodiastop.blogspot.gr/2013/04/blog-post_6816.html) ο πλειστηριασμός αναβλήθηκε επ' αόριστο λόγω μη προσέλευσης των διαδίκων της άλλης πλευράς (εφορία). Παρ' όλα αυτά πλήθος αλληλέγγυων πολιτών αλλά και συλλογικότητες είχαν συγκεντρωθεί μπροστά στο ειρηνοδικείο Αμαρουσίου μετά από σχετικό κάλεσμα (βλέπε προηγούμενη ανάρτηση).

Τα όνειρά μας ροζ (αναδημοσίευση)

από http://kakoskeimena.net
Πάνος Μουχτερός

Από την παραγωγή στην κατανάλωση του έρωτα

"Να προσέλθει ο μάρτυρας, παρακαλώ. Πείτε μας, τι γνωρίζετε σχετικά με την υπόθεση; Ποιες είναι οι σχέσεις σας με το ζευγάρι; Από πότε βρίσκονται σε διάσταση; Είμαστε οικογενειακοί φίλοι. Μένουν μαζί αλλά δεν κοιμούνται μαζί. Ναι. Για χάρη των παιδιών. Η σύζυγος επιλέγει τον καναπέ. Ο σύζυγος την κρεβατοκάμαρα. Πολλές φορές το αντίθετο. Συχνά παίρνει από ένα παιδί ο καθένας....

Ναι, σαν αρκουδάκι για πιο ήρεμο ύπνο”. Βαρέθηκα να ακούω πια αυτές τις διαδικαστικές και περιττές ερωταπαντήσεις. Νομίζω ότι και η πρόεδρος του Δικαστηρίου το ίδιο κατά βάθος νιώθει. Το βλέπω στους μορφασμούς του προσώπου της, που προδίδουν ότι θέλει να ξεμπερδεύει γρήγορα με ακόμα έναν αποτυχημένο γάμο. Πολύ πιθανόν και η ίδια να έχει κρύψει κάπου βαθιά μέσα στα συρτάρια της μερικές ληγμένες ληξιαρχικές πράξεις πλάι σε κολλημένους φακέλους ιδιόχειρων ευχών και να μη θέλει να επηρεαστεί η δίκαιη κρίση της. Να ζήσετε. Να είστε ευτυχισμένοι. Βίον ανθόσπαρτο. Να κάνετε μια χαρούμενη οικογένεια. Ο γάμος δεν φέρνει την ευτυχία, η ευτυχία φέρνει το γάμο. Φράσεις ατακαριστές, πάντα ίδιες, που ξεστομίζονται από χιλιάδες ίδια στόματα με την ίδια εκφορά λέξεων διαρκώς, λες και πρόκειται για δοκιμασμένους τίτλους εφημερίδων, που προκαλούν σίγουρες αντιδράσεις στον αναγνώστη. “Θεωρείτε ότι υπάρχει προοπτική επανασύνδεσης; Τι να σας πω. Όλο λένε ότι προσπαθούνε αλλά στο τέλος καταλήγουν να ακούγονται σε ολόκληρη τη γειτονιά. Νομίζω ότι πια η συμβίωσή τους είναι, πως το λέτε, αφόρητη”. Αφόρητη. Σαν τη ζέστη εντός της δικαστικής αίθουσας. “Συζητείται”.

Ποτέ μου δεν περίμενα ότι μερικά πράγματα θα μπαίνανε υπό συζήτηση. Νόμιζα ότι θα μείνουν έτσι, για πάντα ξεκάθαρα και ακλόνητα. Σαν τις μοντέρνες μας τις ηλεκτρικές τις συσκευές που εξ αρχής πήρανε τη θέση τους εδώ μέσα και κανείς δεν μπήκε στη διαδικασία να τις μετακινήσει. Είναι σαν να απέκτησαν τη δική τους μονιμότητα, λες κι έχουν πια τα δικά τους δικαιώματα στο χώρο. Και ακόμα κάνουν αισθητή την παρουσία τους, με τα σωστά και τα στραβά τους. Το πιο σύγχρονο πλυντήριο, με όλα τα πρωτοποριακά χαρακτηριστικά του, που όσο κι αν διαφήμιζε ότι πλένει όλους τους λεκέδες, δεν κατάφερε τελικά να ξεπλύνει τη βρωμιά από τα λάθη μας. Η σκούπα που ρουφούσε τη σκόνη σε κλάσματα δευτερολέπτων αλλά δεν μπόρεσε να φτάσει μέχρι τη φθορά μας, να την τραβήξει κι αυτήν αθόρυβα, πριν γεμίσουν τα στήθη μας με τους κόκκους της στασιμότητας. Το ψυγείο που παραήταν τελικά ισχυρό, τόσο που είναι λες και η ψύξη του διέρρευσε και εξαπλώθηκε σε όλο το σπίτι, τόση παγωμάρα που αισθάνεσαι να πιέζει το σβέρκο σου, καθώς πας από δωμάτιο σε δωμάτιο. Τα κρεβατάκια τα πολύχρωμα, το ένα πάνω από το άλλο. Σαν να βλέπω εμένα κι εσένα, μωρά παιδιά, να κοιμόμαστε πάνω στα ίδια απαλά στρώματα, πριν χρόνια, ανασαίνοντας αργά, με αγαλλίαση, μακριά από τα φοβερά άγχη, που πρόσθεσαν βάρος στα πνευμόνια μας και ραγίσαν την καρδιά μας. 

Τότε που λέγαμε ότι δεν θα μας χωρίσει τίποτα και ότι όλα όσα κάνουμε δεν θα μπορούν ποτέ να διαιρεθούν. Εξ αδιαιρέτου.

Μετά, είναι κι αυτές οι ατέλειωτες φωτογραφίες μας που με κοιτάζουν διαπεραστικά, έτσι όπως μοιράζονται στους διαφορετικούς τους τοίχους. Και είναι όλες τους κοινές, γιατί έχουν αποτυπώσει στιγμές που τις βιώσαμε από κοινού, δεν είναι μόνο το ότι ποζάραμε αγκαλιά για να χωρέσουμε κι οι δυο σε μια οποιαδήποτε κορνίζα. Γι’ αυτό και όλα μας τα τοπία εναλλάσσονται στο παρασκήνιο κάθε μας πόζας. Είναι για να θυμίζουν τις συνεχόμενες σκηνές από τα γυρίσματα της ζωής μας. Σε νησιά, την ώρα που πίναμε ήλιο γαλανό, σε πλατείες που λες ότι τα πλακόστρωτά τους σχηματίζανε το όνομά μας, σε ταξίδια κοσμοπολίτικα, ευρωπαϊκά, που πάντα ανανεώνανε τις ανάσες μας. Και θέλαμε να μη θυμίζουμε τις πόζες των άλλων, προσπαθούσαμε να πετύχουμε βλέμματα κινηματογραφικά, με φόντο χρώματα που δεν θα έχουν ανάγκη από φίλτρα φωτογραφικά για να δείξουν τη λάμψη τους. Όπως το σπιτικό μας, που οι περαστικοί κοντοστεκόντουσαν και έλεγαν ότι ήταν λες και έβρεχε φως γύρω του, ότι έμοιαζε με κοιτίδα μέσα στην οποία πήγαινε και κούρνιαζε η φροντίδα και η κατανόηση. Χωρίς εφέ. Χωρίς επιτήδευση. Που θέλανε να το φωτογραφίσουν για να το δείχνουν σε όσους λέγανε ότι τέτοια ευτυχία δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει. Η δυσκολότερη όλων είναι αυτή η ασπρόμαυρη μεγάλη αφίσα που παραγγείλαμε και βάλαμε πάνω από το κεφαλάρι μας. Με τα μάτια σου προσηλωμένα να καθρεφτίζουν τη λάμψη της βέρας μου. Πως είναι δυνατόν να διαιρεθούν τα κλειδωμένα δάχτυλα, πως είναι δυνατόν να σχιστούν στη μέση οι φωτογραφίες;

Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω πολλά από όσα έκανες και είπες αλλά τούτο δεν χωνεύεται με τίποτα. Μα να πας και να λιώσεις τις βέρες; Να πουλήσεις το χρυσάφι τους για μερικά λερωμένα χαρτονομίσματα; Όλο λες ότι είχες οικονομικές δυσκολίες και ότι δεν μπορούσες να στηριχτείς πάνω μου πια και ότι δεν είχες λεφτά ούτε για τα απαραίτητα και ότι έχουν ανοίξει τελευταία πολλά τέτοια εργαστήρια που παίρνουν το μέταλλο της ευτυχίας και το εξαργυρώνουν. Στο χέρι. Τοις μετρητοίς. Άμεσα. Αξιόπιστα. Με εχεμύθεια και διακριτικότητα. Στο χώρο σας. Πήρες τις υποσχέσεις μιας ζωής στα κρυφά και τις έβαλες στη ζυγαριά ενός εμπόρου τοκογλύφου και απογοητεύτηκες γιατί σου είπε ότι ύστερα από τόσα χρόνια δεν πιάνουν και πολλά στην πιάτσα. Ότι εξανεμίστηκαν τα χρυσάφια μαζί με τις υποσχέσεις. Τις προάλλες σε είδα να χτυπιέσαι στο στρώμα και να μου ουρλιάζεις και να λες διάφορες ακατανόητες φράσεις και να τινάζεις τα σεντόνια και να λες ότι πάψανε να βγαίνουν κρυμμένα πενηντάευρα από κάτω. Ότι φαγωθήκανε όλα του γάμου τα λεφτά, ότι δεν κράτησες τίποτα για τον εαυτό σου και ότι θυσίασες την καλύτερη φάση της ζωής σου, ότι χαθήκανε τα νιάτα σου, ότι μου έδωσες προίκα τη χαρά και σου την αντάλλαξα με πίκρα. Άσε με να πω μια κουβέντα έστω. Δεν σε αναγνωρίζω. Πως έγινες έτσι. Πως γίναμε έτσι. Δώσε μου το δικαίωμα να απαντήσω. Έστω να απολογηθώ. Πάντα πίστευα ότι οι πράξεις μας είχαν το τεκμήριο της αγάπης. Άκου με κι ας μη μ’ αγαπάς πια.

Τα όνειρά σου κόκκινα. Τα όνειρά μου άσπρα. Ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ. Παίζει κι αυτό το αναθεματισμένο ραδιόφωνο τα χειρότερα τραγούδια στις πιο ακατάλληλες στιγμές. Δεν μπορώ και να περάσω έτσι που έχεις αραδιάσει τα πράγματά μας, μοιρασμένα. Όλες αυτές οι σακούλες με τα ρούχα μοιάζουν συμπληγάδες πέτρες στο διάβα του χωρισμού. Τα μπλουζάκια που μου είχες πάρει δώρο στις χαρούμενες ονομαστικές γιορτές, τα καλοδιαλεγμένα πουκάμισα, με εκείνα τα καρουδένια γιακαδάκια που πάντα ήθελες να μου διορθώνεις, καθώς με πρόσεχες και με έντυνες για να σου αρέσω. Μπλέχτηκαν τόσα πολλά πράγματα εδώ πέρα μαζί με αναμνήσεις, έτσι καθώς στοιβάζονται και πνίγονται μέσα στο ιδρωμένο νάιλον. Τα φρόντισες όλα προσεχτικά για να με ξεπροβοδίσεις, την ώρα που θα λείπεις. Για να καταλάβω ότι ήρθε το τέλος. Ότι γυρισμό δεν έχει. Ότι πήραμε τη ζωή μας λάθος. Ότι πρέπει να αλλάξουμε ζωή. Ότι οι βέρες λιώσαν. Ότι οι ημέρες της ευτυχίας τελειώσαν. Ότι το χρυσάφι της αγάπης μας πουλήθηκε. Ότι οι φωτογραφίες τελικά μπορούν και να σχιστούν και να μην έχουν μεγάλη διαφορά και ας μένει η κορνίζα έτσι μισοάδεια. 

Ό,τι σε έναν φάκελο μέσα έχεις βάλει όλα τα σημειώματα, τα στιχάκια, τις κάρτες με τις ευχές, τα ποιήματα που σου έγραφα. Μέσα σε άλλους, μικρότερους φακέλους, χρωματιστούς, σαν τις χρωματιστές μας τις στιγμές που πια ξεθωριάσαν. Ένα από αυτά εξέχει και φαίνονται τα γράμματά μου, με κόκκινο στυλό, σε σχήμα καλλιγραφικό.

Αν μ’ αγαπάς, τίποτε άλλο δεν χρειάζεται.

Λαϊκή Εξαρχείων: Όχι στις ματωμένες φράουλες της Μανωλάδας

Το Σάββατο κάτοικοι και συλλογικότητες* από τα Εξάρχεια έκαναν ενημερωτική παρέμβαση στη λαϊκή της Καλλιδρομίου για το μποϋκοτάζ στις φράουλες Μανωλάδας. Από το πρωί οι έμποροι στους πάγκους της φράουλας έχοντας μάθει τα "νέα" από ανάλογο μποϋκοτάζ στη Βαρβάκειο Αγορά, άλλαζαν τις πινακίδες προέλευσης, γράφοντας σαν προέλευση πότε τη Στροφιλιά (η οποία είναι ...υγροβιότοπος), πότε γενικώς την Αχαϊα. Μετά τις μία το μεσημέρι και λόγω τυπικού ελέγχου της αγορανομίας της λαϊκής οι ...τολμηροί έγραφαν την κανονική προέλευση (Μανωλάδα).

Κατά την παρέμβαση σε έναν τέτοιο πάγκο ο πωλητής "με το ξυρισμένο κεφάλι", γνωστή "φυσιογνωμία" της λαϊκής, θέλησε να αντιπαρέμβει φωνάζοντας εις επήκοον όλων "καλά τους κάνανε και τους πυροβόλησαν". Όταν αντιταχθήκαμε στο κήρυγμά του μας απείλησε λέγοντας προκλητικά "εγώ είμαι χρυσαυγίτης".

Τότε ήταν που  πήρε φωτιά ο πάγκος του. Κεσεδάκια με φράουλες εκτοξεύονταν όχι μόνο από εμάς, αλλά και από διαμαρτυρόμενους κατοίκους, φωνάζοντας το σύνθημα "έξω οι χρυσαυγίτες από τα Εξάρχεια". Ο πάγκος αναποδογυρίστηκε και οι ματωμένες φράουλες έγιναν ανάλωμα ποδοπατήματος, βάφοντας στα κόκκινα το δρόμο της Καλλιδρομίου.

Στη συνέχεια ο τύπος εξαφανίστηκε σ' ένα υπόγειο γκαράζ της Καλλιδρομίου, όπου μετά από λίγο τον ανακαλύψαμε και πάλι. Τρομαγμένος κρύφτηκε πίσω από "ψύχραιμους" υπαλλήλους του γκαράζ.

Ένας άλλος χρυσαυγίτης-πελάτης της λαϊκής που θέλησε να βροντοφωνάξει το "καλά τους κάνανε" (φαίνεται πως έπεσε γραμμή από τη Χ.Α.) λούστηκε μερικά καφάσια κρεμύδια.

Μοιράστηκε κείμενο που αναφέρεται στους λόγους του μποϋκοτάζ αλλά και αυτοκόλητα.

Γενικώς η παρέμβαση αντιμετωπίστηκε θετικά από τον κόσμο της λαϊκής αλλά και από πολλούς πωλητές, κυρίως τους παραγωγούς, οι οποίοι έχουν νοιώσει τις επιπτώσεις από τον έλεγχο της γεωργικής παραγωγής από μαφιόζους εμπόρους, μεσίτες και μπράβους.

Φυσικά ακόμη και στις 2.30 το μεσημέρι οι φράουλες μέναν απούλητες, βυθίζοντας σε απόγνωση τους εμπόρους των οι οποίοι αν διέθεταν μια ελάχιστη ευαισθησία δεν θα έμπαιναν καν στο λούκι να εμπορευθούν ένα ματωμένο προϊόν.

*δεν αναφέρονται.