Πορεία για τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και τις καταλήψεις

ΒΙΟΜΕ: ένας αγώνας για όλους μας

αντιγράφω από το ιστολόγιο των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ. 

Πέρα από αυτά ας προσθέσω κάτι ακόμη:

Ο αγώνας των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ. είναι αγώνας αξιοπρέπειας, αγώνας που μας προσκαλεί σε μια κοινότητα ουτοπίας, σε έναν κοινό δρόμο για την ατομική μας απελευθέρωση. Οι εργάτες της ΒΙΟ.ΜΕ. δεν έχουν παρά να χάσουν τις αλυσίδες τους. Κατάφεραν ν' αποτινάξουν από πάνω τους τον Φόβο, τον συντηρητισμό του δεν γίνεται τίποτα, την αδράνεια και την παραίτηση. 

Επτά μήνες τώρα απέδειξαν σε όλους μας ότο το να τολμάς είναι προϋπόθεση της νίκης και της λευτεριάς. Μένει σ' εμάς τώρα ν' αποδείξουμε ότι πιστεύουμε σε τούτο τον αγώνα τους, ότι με τον δικό μας τρόπο θ' απελευθερωθούμε από ό,τι μας βαραίνει και μας φοβίζει.

Ο αγώνας της ΒΙΟ.ΜΕ. είναι κοινός, μα ο καθείς από το μετερίζι του.

Γνωρίζουμε όλοι τί πρέπει να κάνουμε. Και εννοώ την έμπρακτη βοήθειά μας (προς τους εαυτούς μας δηλαδή), υποστηρίζοντας την παραγωγή του εργοστασίου.

Ενημερωμένος Κατάλογος προϊόντων ΒΙΟ.ΜΕ. για Οικιακή χρήση

-Υγρό πλυντηρίου ρούχων 1 λίτρο  τιμή 1,20 ευρώ

-Υγρό γενικής χρήσης (λεμόνι) 1 λίτρο  τιμή 1,20 ευρώ

-Υγρό γενικής χρήσης (λεμόνι) 3 λίτρα  τιμή 3,60 ευρώ

-Υγρό γενικής χρήσης (πράσινο μήλο) 1 λίτρο  τιμή 1,20 ευρώ

-Υγρό γενικής χρήσης (πράσινο μήλο) 3 λίτρα  τιμή 3,60 ευρώ

-Σκόνη πλυντηρίου ρούχων 33 δόσεις  3,30 ευρώ

-Υγρό καθαρισμού τζαμιών  1 λίτρο  τιμή 1,50 ευρώ

-Υγρό καθαρισμού για τα χέρια 0,5 λίτρου τιμή 1,50 ευρώ

-Υγρό καθαρισμού για τα πιάτα 0,5 λίτρου τιμή 1,30 ευρώ

-Μαλλακτικό ρούχων 1 λίτρο τιμή 1,20 ευρώ

-Καθαριστικό για τα άλατα  1 λίτρο  3,00 ευρώ.

Για προϊόντα παληάς παραγωγής σε πλειστηριαμό δείτε εδώ

Πρόσθετη ενημέρωση από την επιτροπή αλληλεγγύης στους εργάτες της ΒΙΟ.ΜΕ. 

Σε συνάντηση της περασμένης βδομάδας μας έγινε ενημέρωση για τις κινήσεις του σωματείου προκειμένου να αποκτήσει το εγχείρημα νομική υπόσταση που θα εξυπηρετήσει πληρέστερα τη διανομή των προϊόντων. Στα πλαίσια αυτά φτιάχνεται το καταστατικό της κίνησης. Επίσης την περασμένη βδομάδα υπήρξαν δύο συναντήσεις με το Υπουργείο Εργασίας και με το Μητρώο Κοινωνικής Οικονομίας και οι οποίες χαρακτηρίσθηκαν από την επιτροπή ως θετικές.

Έγινε ενημέρωση τόσο για θέματα διάθεσης τω προϊόντων (ανάπτυξη αλληλέγγυων δικτύων), προώθηση προϊόντων από τον καθένα μας. Στα πλαίσια αυτά προτάθηκε η δημιουργία επιτροπής από διάφορες συλλογικότητες που παρέστησαν στη συνάντηση η οποία θα επιμελείται αποκλειστικά την προβολή/διάθεση των προϊόντων.

Ένα σημαντικό στοιχείο που αναφέρθηκε είναι ότι σε δεύτερη φάση θα πρέπει η μηνιαία παραγωγή να φθάνει τους 30 τόνους υλικών και αυτή η παραγωγή να διατίθεται και να εξοφλείται. Αυτό θα εξασφαλίσει μια ομαλότητα στον παραγωγικό κύκλο και ένα ελάχιστα επιτρεπτό εισόδημα στους εργαζόμενους. Αυτός ο στόχος με βάση την εμπειρία έως τώρα είναι εφικτός αρκεί να κινητοποιηθούμε όλοι.

Μια παρατήρηση για το τέλος

Οι εργαζόμενοι της ΒΙΟ.ΜΕ έχουν ν' αντιμετωπίσουν δεκάδες εμπόδια στην καθημερινότητα του αγώνα τους (απειλές από ΔΕΗ για διακοπή ρεύματος, αδιάθετα προϊόντα, ελλιπή έμπρακτη συμπαράσταση, εμπόδια και εκφοβισμούς από την εξουσία, κ.α.). Τον τελευταίο καιρό προστέθηκε στο εχθρικό στρατόπεδο και το Κ.Κ.Ε. Με μπαράζ αρθρογραφίας συκοφαντείται και απαξιώνεται ο αγώνας τους. Διαβάστε εδώ.

Αν και δεν περίμεναν οι εργαζόμενοι τίποτα διαφορετικό από το Κ.Κ.Ε. εν τούτοις τα φαρμακερά του βέλη πληγώνουν. Προσεχώς θα υπάρξει απάντηση στην κατάπτυστη αρθογραφία του Κουτσούμπα και της παρέας του.

έρχονται οι μέρες που φοβήθηκες (αναδημοσίευση)

 από MHNYMAL (http://mhnymal.blogspot.gr/)

τους χάλασαν τα σχέδια

εδώ θα πουν γεννιόταν η δημοκρατία 

τους έστησαν στ' ακονιστήρια

οι ξιφολόγχες να ρεκάζουν μίσος 

ούτε ρπετό ούτε γύπας ούτε 

νευροσυνάψεις επικές αδρεναλίνες

χαμένοι δρόμοι τσακισμένα σκαλοπάτια

σημειωτόν μεταβολή σφυγμοί διακόσιοι 

ξενύχτησαν έξω απ' του δικαστή την πόρτα

χασμουρητά σε ανακριτικό γραφείο

τιμή χωρίς εκπτώσεις του αίματος 

αναφερθείτε βουλευτά μου εις τας αρχάς σας

ένας νεκρός και στοπ καιρός για δίκιο

δεν τα σηκώνει αυτά το σύστημά μας

ανοϊκή γηραιά δημοκρατία 

έρχονται οι μέρες που φοβήθηκες 

πριν νύχτες

πονά η δημοκρατία τα δουλάκια

νταήδες κωμωδίες ανθρωπάκια

μύθοι από κρεματόρια πολυμάνσεις

τσαντάκι χειροπέδες στη μουτσούνα

δεν αγκυλώνει όποιον κι όποιον ο σταυρός

ματώνει ο μαίανδρος ρυπώδεις υπανθρώπους

πανάκριβη τιμή αυθεντική 

άσε το αίμα να κοχλάζει

στη συστηματική κατάψυξη

ο βάκιλλος θα επιζεί παχύδερμο 

θα τέρπει όψη για να λλάζει και δομή

στης σβάστικας το στοργικό σεντούκι

θα καρτερεί με κινητό και με μαχαίρι

στην εσοχή του τόξου βρώμιο βέλος

θα ξαποσταίνει θα λυγά θα πεθυμά 

οι δημοσκόποι ας γυρίσουν τα μανίκια

τέτοια εγκλήματα τρομάζουν αγγελούδια

τέρμα τα πάνελ για καταγγελίες ώρα 

αθώα πιτσούνια της οθόνης θαλπωρές

κι εσείς παρθένες, ω, παρθένες σεις μωρές

Γύπες πάνω από 70 δισ. "κόκκινα δάνεια"

από  http://www.avgi.gr

Σε "κακές τράπεζες" (bad banks) φορτώνουν οι ελληνικές τράπεζες τα "κόκκινα δάνεια" βάζοντας στη διαχείρισή τους ακόμη και ιδιώτες.

Με καλπάζοντα ρυθμό τα δάνεια μετατρέπονται σε "κόκκινα": Κατά 11 δισ. αυξήθηκαν το διάστημα Αυγούστου 2012 - Μαρτίου 2013 και ήδη ξεπερνούν τα 70 δισ.!

"Μη εξυπηρετούμενα" για περισσότερο από τρεις μήνες το 27,5% των στεγαστικών, το 22,9% των επιχειρηματικών και το 42,4% των καταναλωτικών.

Δραματικές συνέπειες για νοικοκυριά και επιχειρήσεις προμηνύει η μεταφορά των "κόκκινων

δανείων" σε ξένα "κοράκια", σε συνδυασμό με την πιθανή άρση του παγώματος των πλειστηριασμών και την πλήρη απελευθέρωση των επαγγελματικών μισθώσεων.

Οι μαύρες τρύπες των μνημονίων και η ακίνητη περιουσία

Το παρόν κείμενο αναρτήθηκε από τον Θ.Ξ. στο http://thanosx.blogspot.gr/ με τίτλο Ε9: Τα τελευταία επεισόδια...

Αναδημοσιεύεται εδώ για να επισημανθεί για μια ακόμη φορά το πως το προτεκτοράτο των δανειστών τώρα και το παρακράτος των νταβατζήδων παληότερα "βλέπουν" το θέμα της ακίνητης περιουσίας των ελλήνων πολιτών. Στην ουσία πως υποβλέπουν τα όποια αποταμιευμένα σε ακίνητα εισοδήματα των λαϊκών τάξεων. 

Όπως επισημαίνει ο αρθρογράφος σε προηγούμενες εποχές, όταν το δημόσιο όφειλε να φορολογήσει τη μεγάλη ακίνητη περιουσία, έκανε τα στραβά μάτια, υπονομεύοντας κάθε μηχανισμό για το έλεγχό της αλλά και για την επιβολή και είσπραξη των αναλογούντων φόρων. Στην εποχή δε των μνημονίων το ίδιο το δημόσιο φρόντισε έτσι ώστε οι "κολλητοί" του να απαλλαχθούν μερικώς ή ολικώς από το χαράτσι μέσω ΔΕΗ.

Συμπερασματικά πάγιος στόχος ήταν και είναι η μικρή ακίνητη περιουσία η οποία καλείται να κλείνει εσαεί τις μαύρες τρύπες των μνημονίων με τις νομοθετικές μεθοδεύσεις κατά το δοκούν (των δανειστών) και σύμφωνα με τα συμφέροντα των "οικείων".

Διαβάστε το κείμενο που ακολουθεί..

Η κωμωδία με την φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας μας, συνεχίζεται.

Για να μην ξαναμπούμε σε λεπτομέρειες, (τα έχω πολλές φορές γράψει) η ιστορία έχει, συνοπτικά, δύο μεγάλες φάσεις.

Η πρώτη (προ της χρεοκοπίας) χαρακτηρίζεται από την εγκληματική ανικανότητα όλων ανεξαιρέτως των μακάριων κυβερνήσεων του παρελθόντος, να χτίσουν ένα στοιχειώδες περιουσιολόγιο κι ένα κτηματολόγιο. Για το δεύτερο(κτηματολόγιο) φάγαμε τα κατάλληλα πρόστιμα, διορίσαμε ανεπιτυχώς τους ημετέρους, τελικά, δώσαμε στον ‘ιδιώτη’ το ‘έργο’ (ποιος ξέρει σε τι τιμή), για να βρίσκεται σήμερα, ακόμη ανολοκλήρωτο.

Για το περιουσιολόγιο (ε9), απ’ την άλλη, αφού πρώτα υποχρεώσαμε τον φορολογούμενο να το υποβάλει χειρόγραφα, αποτύχαμε να το καταχωρήσουμε σε κάποια βάση δεδομένων, δώσαμε κι εκεί το έργο, σε κάποιον ιδιώτη, που πήρε τα λεφτά και δεν έκανε τίποτε, μετά πετάξαμε το μπαλάκι πάλι στον πολίτη, ‘μπείτε στο ίντερνετ και γράψτε τα’, μόνο που εκείνη η πρώτη ‘εφαρμογή’ ήταν τόσο επιπόλαιη, που σε μόλις δύο χρόνια εγκαταλείφθηκε, άντε ξανά-μανά μπείτε τώρα στο ‘καινούριο’ το τσίλικο, μαλάκες και ξαναγράψτε τα! Καινούριο και τσίλικο, που δεν ήταν μόνο τελείως ‘εχθρικό’ στον χρήστη, αλλά το καημένο, δεν μπορούσε φυσικά να προβλέψει πως …θα ερχόταν η τρόικα!...

Με την ‘κρίση’ αρχίζει η δεύτερη μεγάλη φάση, της ιστορίας. Φάση απείρως γελοιωδέστερη.

Υπό την πίεση των δανειστών (διάβαζε πανικός) και με δεδομένο πως το εισόδημα των φορολογουμένων ολοένα θα συρρικνωνόταν, οι ‘μνημονιακές’ κυβερνήσεις (Παπανδρέου-Παπαδήμος-Σαμαράς/Βενιζέλος) αποφάσισαν να υποκύψουν στο δόγμα της με την βία μετατροπής της ακίνητης περιουσίας σε ρευστό.

Όλοι, οι κατά καιρούς εφαρμοσμένοι ‘Φόροι Ακίνητης Περιουσίας’, μέχρι τότε, είχαν φυσικά αποτύχει. Απλούστατα, ζητώντας –το κράτος- υποβολή ξεχωριστής (εκτός της δήλωσης εισοδήματος) έντυπης ‘δήλωσης’ κατ’ έτος, δεν μπορούσε στην πραγματικότητα να ‘πιέσει’ κανέναν να την υποβάλλει. Και δεν μπορούσε, αφού δεν είχε την δυνατότητα να την διασταυρώσει (για την ειλικρίνειά της) από πουθενά! Το ΕΤΑΚ (του τελευταίου ΠΑΣΟΚ) ήταν ο πρώτος φόρος, που αποφασίστηκε να ‘πατήσει’ πάνω στο Ε9 (που εν τω μεταξύ είχε καταχωρηθεί κουτσά-στραβά απ’ τον ίδιο τον φορολογούμενο), αλλά μόλις δύο χρόνια απ’ την εφαρμογή του, καταργήθηκε απ’ την ίδια κυβέρνηση που το είχε θεσπίσει, καθώς ούτε κι αυτό δεν μάζεψε τίποτε.

Εκεί, πάνω στον πανικό, τις πιέσεις, την ανικανότητα, κλπ, ο κ. Βενιζέλος, σκέφτηκε (ως από μηχανής Θεό) την …ΔΕΗ ! Αφού, πάει να πει, δεν είχαμε καταφέρει να χτίσουμε μια έστω και σχετικά ενημερωμένη βάση δεδομένων, ποιος είχε τα ‘τετραγωνικά’ μας; Ο λογαριασμός του ρεύματος ! Κι αν και εκ των υστέρων, ο κύριος Βενιζέλος, που το εμπνεύστηκε, περηφανεύτηκε κάποτε, πως ‘εάν δεν υπήρχε το χαράτσι δεν θα είχαν διασωθεί τα δημοσιονομικά μας’, δεν παύει από μόνη της η ..καταφυγή του κράτους στην …ΔΕΗ, να αποτελεί την μεγαλειωδέστερη παραδοχή της τεράστιας ΕΝΟΧΗΣ όλων των απατεώνων που μας κυβέρνησαν απ’ την μεταπολίτευση και μετά!

Τέλος πάντων, για να συνεχίσουμε, αφού αμέσως σχεδόν, όλοι ‘ανακάλυψαν’ πως τα ‘τετραγωνικά’ της ΔΕΗ ήταν ‘άδικα’, αναποτελεσματικά, άφηναν οικογένειες χωρίς ρεύμα, κλπ, (με κρυφή φυσικά σκέψη, πως τα τετραγωνικά της ΔΕΗ είναι λιγότερα απ’ τα πραγματικά, επομένως να ..διευρύνουμε την φορολογική βάση, που λέει κι ο ..Πορτοσάλτε), τώρα, προσπαθούμε επιτέλους να ξαναπατήσουμε στο Ε9, τάχα μου να ‘καταργήσουμε το χαράτσι’.

Έλα, όμως που επιμένουν ΑΛΥΤΑ προβλήματα:

Θα το διαβάσατε, το περιβόητο TAXIS, τα έκανε μπάχαλο, το σύστημα (μοιραίο ήταν με τόση πρεμούρα) σκόνταψε, δεν έσωναν οι προθεσμίες του κ. Θεοχάρη (και της τρόικας;), πήγαν να το τσιτώσουν, για δυο τουλάχιστον μέρες έγινε το σώσε, έμπαινες στου αλλουνού τα ακίνητα, τα έσβηνες, δήλωνες τα δικά σου στην δική του μερίδα, έγινε της ανεμοβλογιάς !

Αναγκάστηκε ο υφυπουργός, και έβγαλε ανακοίνωση, ‘μην σκιάζεστε, θα το ανοίξουμε το σύστημα χωρίς πρόστιμα μέχρι τον ..Φλεβάρη, να διορθώσετε ότι χάλασε, με ευθύνη της υπηρεσίας’ !!...

Φυσικά, το μεγάλο πρόβλημα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ το μηχανογραφικό: Οι διοικούντες έχουν χάσει (εάν είχαν ποτέ) κάθε ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ. Εάν κάποτε, το προσπαθήσαμε, έστω ανεπιτυχώς, πάντως ΤΩΡΑ, ΜΟΝΟ ΠΕΡΙΟΥΣΙΟΛΟΓΙΟ ΔΕΝ ΧΤΙΖΟΥΜΕ: Αυτή την ώρα, προσπαθούμε να ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ και να ΕΙΣΠΡΑΞΟΥΜΕ έναν νόμο ακίνητης περιουσίας, για τον οποίο δεν έχουμε ακόμη καταλήξει, πάει να πει, δεν ξέρουμε καλά-καλά, πώς θα υπολογίζονται οι συντελεστές του, ποιες θα είναι οι απαραίτητες παράμετροι (και επομένως εάν τις διαθέτουμε κάπου) και μαζί, θέλουμε να διασταυρώσουμε και τα τετραγωνικά της ΔΕΗ (μήπως έχουν και οι δημαρχαίοι να λαβαίνουν τίποτις) με τα πραγματικά και ταυτόχρονα, θέλουμε να δούμε και πόσοι ανεπρόκοποι δεν ‘τακτοποίησαν’ τους ημι-υπαίθριούς τους και τα αυθαίρετά τους, τους απειλούμε, γράψτε τα πραγματικά, πώς αύριο θα το ‘γράψετε’ στο παιδί, (την ώρα μάλιστα, που οι προκομμένοι, που έτρεξαν να ‘τακτοποιήσουν’ βγήκε μετά το ΣτΕ και τους άφησε στα κρύα του λουτρού, έκαναν μια τρύπα στο νερό και την πλήρωσαν κι από πάνω, τώρα χτυπάν τα κεφάλια τους), και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, την ίδια ώρα, θέλουμε να φορολογήσουμε κι εκείνα τα αγροτεμάχια, (παράγουν δεν παράγουν δεν έχει σημασία) και μιας και θα μπούμε ξανά στον κόπο, γιατί μαζί να μην κάνουμε και μια διασταύρωση κτηματολογίου-περιουσιολογίου, και βέβαια ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ να μας τα πει το δόλιο το Ε9, που εάν είχε στόμα να μιλήσει, δεν ξέρω κι εγώ τι ..καντήλια θα κατέβαζε στον κ. Θεοχάρη και κυρίως σ’ όλους τους πολιτικούς του ΠΡΟΙΣΤΑΜΕΝΟΥΣ !...

Μ αυτά και μ’ εκείνα, ακόμη κι η ξενόφερτη τρόικα, μας έχει πάρει χαμπάρι! Ψηφίστε, λέει, ότι διάτανο Ενιαίο, Φόρο Ακίνητης Περιουσίας θέλετε, πλην όμως, ΕΙΣΠΡΑΞΤΕ ΤΟΝ ΜΕΣΩ ΔΕΗ !!!! Κι εδώ, βέβαια, είναι πια, να κλαίς και να ξεκαρδίζεσαι μαζί !...

Η συνέχεια, ..επί της οθόνης._

Χαλκιδική: ένα κοινωνικό κίνημα που αντιστέκεται στη λεηλασία, το ξεπούλημα, τη φίμωση, την καταστροφή, την ποινικοποίηση.

 Πηγή: Επιτροπές Αγώνα Χαλκιδικής και Θεσσαλονίκης

Το Σάββατο 5 Οκτωβρίου, περισσότεροι από 35.000 άνθρωποι στείλαμε μήνυμα αλληλεγγύης, ενότητας και αποφασιστικότητας. Στη συναυλία “για μια εξόρυξη που δε θα γίνει ποτέ”, μέσα από τη μουσική, τους στίχους, τα λόγια, τα συνθήματα, η αντίσταση ενάντια στην καταστροφή της Χαλκιδικής πήρε για μια ακόμη φορά σάρκα και οστά. Οι 35.000 συμμετοχές “τρομοκρατών” αποδεικνύουν ότι η θεωρία των δύο άκρων δεν αγγίζει κανέναν άλλον πέρα από την κυβέρνηση και τα συστηματικά ΜΜΕ που για ακόμα μία φορά MOUGA θηκαν.

Η προσέλευση του κόσμου στο κάλεσμα από τις επιτροπές Χαλκιδικής - Θεσσαλονίκης ήταν συγκινητική. Παρά τη λυσσαλέα προσπάθεια τρομοκράτησης και ποινικοποίησης του αγώνα της Χαλκιδικής, το κίνημα γιγαντώνεται, συσπειρώνεται και δυναμώνει. Κάποτε ήταν δύσκολο να μετρηθούμε οι εκατοντάδες, μετά οι χιλιάδες και σήμερα οι δεκάδες χιλιάδες.

Ευχαριστούμε, τους καλλιτέχνες που έδωσαν φωνή και ψυχή, τους εργαζόμενους της ΕΤ3 που μετέδωσαν ζωντανά τη συναυλία, τους τεχνικούς που εργάστηκαν ακούραστα για το άρτιο αποτέλεσμα, όλους εκείνους που αναμετέδωσαν ζωντανά τη συναυλία.

Ευχαριστούμε τα κοινωνικά κινήματα που βρέθηκαν γι΄άλλη μια φορά στο πλευρό μας και τους εκατοντάδες εθελοντές που δούλεψαν για μέρες και νύχτες για να οργανωθεί μια τέτοιου μεγέθους εκδήλωση.

Ευχαριστούμε, όλους εσάς που βρεθήκατε το Σάββατο μαζί μας – όλους εσάς που με την παρουσία και τη συμμετοχή σας μας δίνετε δύναμη και κουράγιο να συνεχίσουμε. Όλους εσάς, που κόντρα στο κλίμα που δημιουργούν κυβέρνηση και προπαγανδιστικοί μηχανισμοί, βλέπετε το δίκιο του αυτού του αγώνα και τον στηρίζετε.

Δεν είμαστε μόνοι. Είμαστε χιλιάδες. Είμαστε ενωμένοι. Είμαστε αποφασισμένοι.

Δεν είμαστε το άκρο που υπονοούν. Είμαστε ένα κοινωνικό κίνημα που αντιστέκεται στη λεηλασία, το ξεπούλημα, τη φίμωση, την καταστροφή, την ποινικοποίηση. Είμαστε και θα είμαστε εδώ.

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Να σταματήσουν τώρα οι διώξεις.

Να σταματήσει τώρα η ποινικοποίηση.

Να φύγει τώρα η Ελληνικός Χρυσός.

Η ομορφιά που γεννιόταν και πέθαινε απαρατήρητη....

....και που, παρ’ όλα αυτά, ποτέ δεν το ‘βαλε κάτω.

φωτογραφία από εδώ

το πήρα από εδώ

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένα μικρό μαύρο σποράκι παπαρούνας, που ζούσε στριμωγμένο, μαζί με τ’ άλλα αδέρφια του, μες στην κοιλιά της μάνας του. Μια μέρα του καλοκαιριού, η μάνα τους, αφού έχασε και το τελευταίο κόκκινο πέταλο της, πέθανε ήσυχα, όπως ήσυχα είχε ζήσει όλη τη ζωή της. 

Δεν πέρασε πολύς καιρός και η κοιλιά της, ξεραμένη απ’ τον ήλιο, έσκασε, κι από μέσα της τινάχτηκαν τα ελάχιστα μαύρα σποράκια κι έπεσαν στο χώμα. Το χώμα, όπως ξέρετε, το καλοκαίρι είναι στεγνό και σκληρό και τα σποράκια δεν μπορούσαν να χωθούνε μέσα του και να μείνουν εκεί, όλα μαζί, στο μέρος που γεννήθηκαν. Έτσι, ο πρώτος άνεμος που πέρασε από ‘κει τα πήρε και τα σκόρπισε, άλλα μέσα σε σταροχώραφα, άλλα μέσα σε κήπους, άλλα σε ξέφωτα δασών κι άλλα επάνω στις πλαγιές των λόφων. 

Ένα απ’ αυτά, το σποράκι αυτής της ιστορίας, ήταν πιο μικροκαμωμένο από τ’ άλλα, πιο ελαφρύ, κι έτσι ο αέρας το κουβάλησε μακριά, πολύ μακριά από την εξοχή, στη μεγάλη γκρίζα πολιτεία. Σαν έφτασε όμως εκεί δεν ήξερε που να το αποθέσει, γιατί στη γκρίζα πολιτεία το χώμα είχε πια χαθεί. Παντού δεν έβλεπες άλλο από τσιμέντο κι άσφαλτο και σίδερο. Μάταια έψαχνε ο άνεμος να βρει λιγάκι χώμα ν’ αποθέσει το μικρό σποράκι, έτσι που να μπορέσει το άμοιρο κι αυτό να ρίξει ρίζες κάποτε και να βλαστήσει. Κι επειδή είχε φτάσει η ώρα του, του ανέμου, να πεθάνει και δεν προλάβαινε ή να το πάει το σποράκι πιο μακριά ή να το φέρει, εκεί απ’ όπου το ‘χε πάρει, έψαχνε απελπισμένα να βρει μια γλάστρα σε μπαλκόνι ή σε παράθυρο. Τίποτε όμως. Γλάστρες δεν είχε στην πολιτεία, παρά μόνο, όπως είπαμε, τσιμέντο κι άσφαλτο και σίδερο, τσιμέντο κι άσφαλτο και σίδερο. Τότε, ο άνεμος, που δεν άντεχε άλλο, ξεψύχησε κι άφησε το σποράκι να πέσει στο πεζοδρόμιο μιας μεγάλης λεωφόρου.

Το πεζοδρόμιο ήταν πλακόστρωτο, και το σποράκι βρέθηκε στην ένωση από δύο μεγάλες πλάκες, που, για καλή του τύχη δεν ήταν καλά κολλημένες μεταξύ τους, κι έτσι μπόρεσε να χωθεί μες στη χαραματιά που ‘χασκε ανάμεσα τους και να κρυφτεί. Εκεί μέσα ένιωθε ξαφνικά μιαν ασφάλεια περίεργη και μια ζέστα, σαν κάτι να το αγκάλιαζε, να το νανούριζε γλυκά. Κι όσο κι αν σας φανεί παράξενο, αυτό το κάτι ήταν χώμα. Θαμμένο εκεί, κάτω από τις κρύες γκρίζες πλάκες, ήταν ακόμη ζωντανό, ζεστό, και τώρα χαιρότανε και γιόρταζε που ‘χε ξανά στην αγκαλιά του ένα σποράκι, κι ας ήταν και μικρό.

Το καλοκαίρι τέλειωσε, τέλειωσε το φθινόπωρο, τέλειωσε κι ο χειμώνας κι ήρθε η άνοιξη, και το σποράκι, που κοιμότανε βαθιά μήνες και μήνες τώρα, ξύπνησε ξαφνικά από μια φαγούρα κι ένα φούσκωμα κι ανακάλυψε μ’ έκπληξη και κάποιον τρόμο πως το κορμάκι του ήταν τώρα μεγαλύτερο απ’ ό,τι όταν το πήρε ο ύπνος.

Τις μέρες που ακολούθησαν, το φούσκωμα συνέχισε κι ο τρόμος του μεγάλωσε, γιατί το δέρμα του άρχισε να σκίζεται, κι εκεί που πριν είχε μονάχα μια ολοστρόγγυλη κοιλίτσα άρχισε τώρα να βγάζει κάτι κλωστούλες σαν ποδαράκια, που χώνονταν μέσα στο χώμα, κι έναν κιτρινοπράσινο, μυτερό πραγματάκι στο κεφαλάκι, που ορθωνόταν προς τα πάνω κι αγωνιζόταν να βγει από τη χαραμάδα στο φως.

Ο τρόμος του όμως δεν κράτησε πολύ, γιατί θυμήθηκε κάτι ιστορίες που είχε ακούσει, όταν ήταν ακόμη στην κοιλιά της μάνας του, πως δηλαδή ειν’ έτσι τα σποράκια που γίνονται παπαρούνες. Αφέθηκε λοιπόν να μεγαλώσει, θρεμμένο απ’ το φιλόξενο χώμα, ώσπου ένα πρωί, θαρρώ πώς ήταν Μάης, μια παπαρούνα κατακόκκινη άνοιξε τα πέταλα της εκεί, στις πλάκες του πεζοδρομίου της μεγάλης λεωφόρου.

Φανταστείτε, αλήθεια, ένα τέτοιο λουλούδι, τόσο κόκκινο, τόσο γεμάτο αίμα, τόσο γεμάτο φως, πάνω στις πλάκες του πεζοδρομίου της γκρίζας πολιτείας, που ‘ναι φτιαγμένη από τσιμέντο, άσφαλτο και σίδερο. Φανταστείτε μια παπαρούνα στο πεζοδρόμιο της οδού Σταδίου. Κάτι τέτοιο. Σίγουρα, θα σκεφτόσαστε πως εκείνο τ’ ανοιξιάτικο πρωτινό έγινε κάτι σας επανάσταση στην πόλη, πως η συγκοινωνία σταμάτησε, πως τα γκρίζα κτίρια άδειασαν κι οι άνθρωποι έτρεξαν κατά χιλιάδες να μαζευτούνε γύρω απ’ την παπαρούνα, με το στόμα ανοιχτό μια πήχη, με τα μάτια βουρκωμένα απ’ τη χαρά για το θαύμα, πως οι πίσω που δεν βλέπανε, φώναζαν στους μπρος «στην άκρη, να δούμε, κι εμείς», πως χρειάστηκε να επέμβει η αστυνομία για την αποκατάσταση της τάξης, που τελικά δεν αποκαταστάθηκε, γιατί ακόμα και οι κρανοφόροι, όταν πλησίασαν, ανοίξανε κι αυτοί μια πήχη στόμα, και τα κλομπς τους πέσαν απ’ τα χέρια και βγάλανε τα κράνη τους, γιατί δεν χώραγαν πια τα κεφάλια τους, πως οι γυναίκες, μη βλέποντας τους άντρες να γυρίζουνε το μεσημέρι σπίτι, αφήσαν το φαί να ψήνεται και πεταχτήκανε να δούνε τι συμβαίνει και μείνανε κι αυτές εκεί, ξεχνώντας τα φαγιά να καίγονται επάνω στη φωτιά…

Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν έγινε. Οι άνθρωποι της πολιτείας ήταν κι αυτοί από τσιμέντο κι άσφαλτο και σίδερο και στο μέρος της καρδιάς είχανε μια πλαστική σακούλα. Περνούσανε, λοιπόν, πλάι απ’ την παπαρούνα, σαν να μην είχε τίποτα συμβεί, γιατί, όσο κι αν φαίνεται τρελό, οι άνθρωποι της πολιτείας κοιτούσαν μα δεν βλέπανε.

Παράξενο πράγμα όμως, ενώ όλοι τους βαδίζαν στα τυφλά, κανένας δεν την πάτησε, λες κι είχε σηκωθεί επάνω της αόρατο περίφραγμα, για να την προστατέψει απ’ όλες αυτές τις στρατιές πελμάτων που την απειλούσαν με ισοπέδωση κι έτσι να συνεχίσει να υπάρχει η ομορφιά στη μέση της ασκήμιας, κι ας ήταν αόρατη, μια που κανένας δεν την έβλεπε, κι ας μην ήτανε παρηγοριά για κανέναν, μια που κανένας δεν την αποζητούσε.

Έτσι προφυλαγμένη, έζησε τις μέρες της ζωής της και, όταν ήρθε η ώρα της, πέσανε κι αυτηνής τα πέταλά της, κι αργότερα από την ξερή κοιλιά της πήδησαν πάνω στο πεζοδρόμιο τα μαύρα ελάχιστα παιδιά της, κι ένας αέρας, ανακατεμένος με εξατμίσεις αυτοκινήτων, ήρθε και τα σάρωσε από ‘κει και τα ‘σπειρε πάνω στην άσφαλτο, και με την πρώτη βροχή τελειώσαν όλα μες στους υπονόμους. Όλα, εκτός από ένα, το πιο μικρό, το πιο ελαφρύ, που ο αέρας το ‘φερε και τ’ άφησε στη στέγη ενός σπιτιού, που ‘χαν ξεχάσει να το γκρεμίσουν κι είχε ακόμα κεραμίδια. Εκεί, στα κεραμίδια ανάμεσα, σε μια γωνιά που ‘χε μαζέψει σκόνη μπόλικη και μούσκλα απ’ τη βροχή, κούρνιασε το σποράκι και, την άλλη άνοιξη, φύτρωσε κι έδωσε μια παπαρούνα κατακόκκινη, που έζησε κι αυτή και πέθανε ωραία κι αγνοημένη.

Η ιστορία θα ‘πρεπε να τελειώνει εδώ, γιατί που αλλού θα μπορούσε να πάει το επόμενο σποράκι; Ε, λοιπόν, δεν είναι έτσι, η ιστορία δεν τελειώνει εδώ (κι ίσως να μην τελειώνει και ποτέ) γιατί, την άλλη άνοιξη, μια παπαρούνα άνθισε επάνω σ’ ένα συννεφάκι…

Επιμύθιο Ι: Αν δεν σηκώνετε, πότε πότε, το βλέμμα σας στον ουρανό, υπάρχει κίνδυνος να χάσετε θαύματα που συμβαίνουν εκεί πάνω.

Επιμύθιο ΙΙ: Αν περπατάτε κοιτώντας συνεχεία ψηλά, υπάρχει κίνδυνος να πατήσετε κάποια παπαρούνα που θάλλει στο πεζοδρόμιό σας.

Αργύρης Χιόνης

σήκω ρε...(αναδημοσίευση)

από το μαμούφι

σήκω ρε μαλάκα
άπλωσε τα χέρια
βγάλε το στήθος σου στον ήλιο
φέρε μια βόλτα...

ξέρεις τι σημαίνει ότι γεννήθηκες σε τούτη την ξέρα;
ότι ξέρεις ν΄αγαπάς
τον Άνθρωπο.

ότι ξέρεις τι σημαίνει Νόστος
για κάθε πλάσμα.

ότι ξέρεις τι σημαίνει ξερολιθιά
έτσι κι αλλιώς
ότι το ταγάρι της ζητιανιάς
πατρογονικά το τίμησες.

φέρε άλλη μια βόλτα
και δες...
ότι μόνο η ζεστασιά σαν χώσεις τα χέρια σου στην οργωμένη γη
θα σε παρηγορήσει.

τα χέρια σου θα σε σώσουν
όχι το μυαλό σου...

γι' αυτό σου λέω
άνοιξέ τα....

όπως κι αν έχει
σήκω

..... και χόρεψε .....

και θυμήσου
πως η ζωή σου....
... δεν είναι πάνω απ'όλα
ενώ όλα εξαρτώνται από τον τρόπο της.....

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=cfA50EQ3SlU

...με ανθρώπινη στολή παραλλαγής... (αναδημοσίευση)

από σκαντζόχοιρος

http://skantzoxoirakos.blogspot.gr/

πρωί τετάρτης ντύθηκες για τη δουλειά (φόρμα και μπλούζα με λογότυπο-τοποθέτηση στην πλάτη ''ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ). το απόγευμα είχες αντιφασιστικό και θα πήγαινες ντυμένη την ιδεολογία σου. στο μετρό ήταν που άρχισες να αισθάνεσαι κάπως... πολλά μάτια καρφωμένα πάνω σου, ανέκφραστα πρόσωπα... γιατί σε κυττούσαν; τί σκέφτονταν; 

στη δουλειά δεν το ξανασκέφτηκες (έχουν συνηθίσει τους αριστερούς και για την ώρα είμαστε ασφαλείς). κατέβηκες στην ομόνοια και άρχισες ν' ανηφορίζεις την πανεπιστημίου. διμοιρίες ήταν παραταγμένες σε κάθε γωνία. εκεί ήταν που άρχισε να χτυπάει η καρδιά σου σαν τρελή. κίνδυνος! κάθε φορά που περνούσες από μπροστά τους, περίμενες ένα χέρι να σε σταματήσει. με το μυαλό σου ''τσέκαρες'': ταυτότητα εντάξει, κινητό φορτισμένο, τηλέφωνο δικηγόρου ο.κ, ξανά και ξανά, σαν ''μότο'', να ξορκίζει τον φόβο από την ψυχή... από το μυαλό σου πέρασε μια σκέψη: για να σε σταματήσουν θα πρέπει να ξέρουν ανάγνωση!χαμογέλασες και ενώθηκες με τους ανθρώπους... 

πρωί σαββάτου έμαθες τα νέα. συνέλαβαν μιχαλολιάκο, κασιδιάρη και συνεχίζουν, σου ανακοίνωσε ο ένοικος του πάνω διαμερίσματος μ' ένα φαρδύ χαμόγελο. ξαφνικά φώτισε η μέρα! αντιστάθηκες στην παρόρμηση ν' ανοίξεις αμέσως τον υπολογιστή. χρειαζόσουν ένα τσιγάρο και λίγο χρόνο, να μείνεις με την χαρά, προτού αρχίσουν να εμφανίζονται όλες οι διαστάσεις του θέματος.

ξέρεις πως το ''σύστημα'' έχει εκπαιδευτεί στο να χρησιμοποιεί την επικαιρότητα υπέρ του. μάγκας ο σαμαράς στη συνείδηση του κόσμου, που είχε τα κότσια να συλλάβει τους δολοφόνους, σωματέμπορους, εμπόρους όπλων κ.λ.π. αρεστός στην ευρωπαική ένωση που υιοθετεί αντιφασιστικό προσωπείο. αρωγός της δικαιοσύνης... κουβέντα για το προεκλογικό, ρατσιστικό του παραλήρημα, για τις ''μεταγραφές'' των βουλευτών του, για τις εκκρεμείς υποθέσεις, για την κάλυψη από την ηγεσία της αστυνομίας, για την ευνοική μεταχείριση από την δικαιοσύνη, για τις' 'ευλογίες'' του κλήρου, για την προβολή απο τα μ.μ.ε, για την χρηματοδότηση από την οικονομική ηγεσία της χώρας... 

με μια απίστευτη ευκολία (που επικουρείται τα μέγιστα από την έλλειψη συλλογικής ''μνήμης'') αλλάζουν θέση και ταυτίζονται (για όσο εξυπηρετεί τον σκοπό τους) με αυτό που ουσιαστικά θέλουν ν'αφανίσουν. φωτογραφίζονται αγωνιστές υπέρ της δημοκρατίας, ελευθερίας, νομιμότητας κ.λ.π, καθιστώντας τον ''δικό μας'' αγώνα ''άνομο και περιττό'' στα μάτια των πολλών. με αυτό θα έχουμε να παλέψουμε από εδώ και πέρα... 

σήμερα ζήσαμε μια στιγμή χαράς. και δικαίωσης. οι δολοφόνοι του Παύλου Φύσσα, θα αναγκαστούν να λογοδοτήσουν. ο πραγματικός φασισμός όμως, ντυμένος με ανθρώπινη στολή παραλλαγής, για να κρύβεται στο πλήθος, μας την έχει στημένη στη γωνία..

Τολμάς; (αναδημοσίευση)

από http://www.ramnousia.com/

Τάσος Πετρίδης

Πανγαία – Venus Project

«Ζούμε και πεθαίνουμε με τους κανόνες που φτιάξαμε…

Οι κανόνες μας όμως, και ό,τι άλλο φτιάξαμε, καταρρέουν…

Στο τέλος, θα μείνει μόνο ένας κανόνας…

Ένας κανόνας, πάνω απ’ όλους…

Επιβίωση…»

«Βαρκάρης…»

Πολλοί άνθρωποι ανησυχούν σοβαρά για τον κόσμο μας, 

τους πολέμους και τη βία που κυριαρχούν, 

την αδικία, την τόση δυστυχία και την ανισότητα, 

τα τόσα τεράστια και πολύ δύσκολα άλυτα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα απ άκρη σ άκρη της γης…

…και «αγωνίζονται» με χίλιους δυό τρόπους προς αυτή την κατεύθυνση, 

μέσα από ομάδες, συλλογικότητες, την πολιτική, τις ιδέες… 

Αν πραγματικά ενδιαφέρονται για όλα αυτά τα προβλήματα τότε τους ρωτάω:

Τολμάς να έχεις πατρίδα σου τη γη;

Τολμάς να έχεις αδέρφια σου όλους τους ανθρώπους;

Τολμάς να μην κρίνεις, να μην κατηγορείς άλλους για ό,τι συμβαίνει;

Τολμάς να γκρεμίσεις όλα τα σύνορα;

Τολμάς να ζεις χωρίς διαιρεμένη οπτική;

Τολμάς να ζεις μια ζωή ενωμένος με όλους και με όλα;

Τολμάς να συμβιώνεις και να αποδέχεσαι τα πάντα;

Τολμάς να ζεις χωρίς να σε χωρίζει οτιδήποτε από τους άλλους;

Τολμάς να έχεις εσύ την ευθύνη του εαυτού σου;

Τολμάς να είσαι εσύ η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο?

Όλοι οι «δρόμοι» που σου έχουν σερβίρει είναι αδιέξοδοι 

και δεν σου έλυσαν κανένα πρόβλημα…

…και είναι αδιέξοδοι γιατί στην ουσία δρόμος δεν υπάρχει …

…μοναχά η δυνατότητα ανακάλυψης της αλήθειας, 

η άνευ όρων θέαση της πραγματικότητας…

και η θέαση αυτή γίνεται «ορατή» με γνώση και νοημοσύνη…

…τόσο η φιλοσοφία όσο και η επιστήμη, μας «φωνάζουν» ότι όλα στον κόσμο μας είναι ένα, αδιαίρετα, συνδεδεμένα και αλληλοεπηρεαζόμενα, ότι η διαίρεση είναιμια πλάνη των αισθήσεών μας, της φυσιολογίας μας, μια παρερμηνεία, μια στρεβλή ανυπόστατη υπόθεση…

…μας «φωνάζουν» ότι το ανθρώπινο είδος είναι μια οικογένεια…

Μονάχα η πολιτική, οι θρησκείες και οι ιδεολογίες με ιδιοτελή κίνητρα, μας «φωνάζουν» ότι δεν είμαστε ένα και μας διαχωρίζουν…

Όσο θα βλέπεις απέναντί σου «εχθρούς» και αντιπάλους,

αντί για διαμορφωμένες αντιλήψεις και ταμπέλες,

που κουβαλούν φοβισμένοι και υπό το καθεστώς άγνοιας

και παραπλάνησης συνάνθρωποί σου…

και δεν θα κατανοείς ότι αυτές είναι το «πρόβλημα»

και όχι οι συνάνθρωποί σου,

όσο θα βλέπεις απέναντί σου αριστερούς, δεξιούς,

χριστιανούς και μουσουλμάνους,

αντί για χωριστικές ιδέες που προϋπήρχαν στο κοινωνικό περιβάλλον

μέσα στο οποίο όλοι αυτοί διαμορφώθηκαν 

και άρα αυτό είναι το «πρόβλημα»…

ό,τι και να κάνεις θα οδηγεί σε μεγαλύτερα αδιέξοδα,

θα αναπαράγει τα ήδη μεγάλα προβλήματα

και θα σε απομακρύνει από την ουσία της ζωής…

…την ουσία που βρίσκεται μοναχά

στην άνευ όρων ενότητα και σύνδεση των πάντων…

…δεν είμαστε παρά ένα ελαχιστότατο μέρος του απέραντου…

Τολμάς λοιπόν να είσαι ελεύθερος;

…που θα πει να μην κουβαλάς τίποτα, να μην ανήκεις πουθενά, να μην πιστεύεις σε τίποτα, να μην ασπάζεσαι τι λένε οι άλλοι αλλά να διψάς για άμεση και χωρίς προκαταλήψεις δική σου εμπειρία, που σημαίνει καθαρή γνώση…

…που σημαίνει να αμφισβητείς, να σκάβεις συνέχεια, όλο και πιο βαθειά…

Τολμάς ή έχεις μάθει και έχεις αποδεκτεί ότι όλα αυτά πρέπει να τα κυνηγάς για να τα φτάσεις…

…κάποια στιγμή σ ένα μέλλον που δεν έρχεται ποτέ...;

Όλα αυτά είναι το πρώτο σημαντικό βήμα, η πρώτη σου ευθύνη, 

δεν είναι στόχοι να τους φτάσεις…

Πόσο αλήθεια θέλεις να πάμε εκεί που πραγματικά μπορούμε;

Αν όντως το θέλεις τότε πρέπει ν αφήσεις πίσω κάθε τι παλιό και να καλωσορίσεις το νέο…

…παλιό είναι κάθε τι που δεν είναι πια χρήσιμο και δεν λειτουργεί για όλους…

…το νέο υπάρχει ήδη…δίπλα σου…

Η μόνη σου απόφαση είναι το να πάψεις πια να είσαι σκλάβος,

να χρησιμοποιήσεις όλα όσα ήδη γνωρίζεις…

όχι για τον εαυτό σου μονάχα αλλά για όλους.

“This shit’s got to go” Jacque Fresco