Ένα διαφορετικό Καρπούζι δροσίζει τα βράδια στα Εξάρχεια

πηγή: left.gr

Σε κάθε περίπτωση, το Καρπούζι δροσίζει σταθερά μέσα στο καλοκαίρι τους Εξαρχειώτες, που, μετά το πάρκο Ναυαρίνου και άλλους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους, έχουν πλέον και ακόμα μια επιλογή να περάσουν τον χρόνο τους.

"Έχει ταινία στο κηπάκι, πάμε;" λέει ένας νεαρός σε φίλο του στην Τσαμαδού στα Εξάρχεια. Ο φίλος του "ψήνεται" και πάνε να δουν τη "Χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ". Κάπως έτσι, από στόμα σε στόμα, μέσα σε λίγους μήνες το Καρπούζι, η Κινηματογραφική λέσχη Εξαρχείων που γεννήθηκε ως ιδέα από κάποιους νεολαίους του ΣΥΡΙΖΑ, έχει αποκτήσει τους δικούς της πιστούς φαν. "Το Καρπούζι είναι μια χαλαρή δικτύωση ανθρώπων που έχουν ως αναφορά και μεράκι τα Εξάρχεια, την Αριστερά και τη μεγάλη οθόνη. Θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε τον κινηματογραφικό λόγο και κυρίως τις λιγότερο προβεβλημένες μορφές του, όπως το ντοκιμαντέρ και τις μικρού μήκους ταινίες, ως αφορμή για να μιλήσουμε και να επικοινωνήσουμε", λένε ο Δήμος, η Μαρία και η Ελένη, ορισμένα από τα ιδρυτικά μέλη της πρωτοβουλίας.

Το εγχείρημα ξεκίνησε πριν λίγους μήνες. Το όνομά του ήρθε ως αποτέλεσμα brainstorming. Κανείς δεν θυμάται γιατί κατέληξαν σ' αυτό. "Δυσκολευόμασταν να βρούμε κάτι και το Καρπούζι μάς κόλλησε ωραία", αναφέρουν. Προκαλούν μάλιστα: "Αν έχεις να μας προτείνεις καλύτερο όνομα, έλα και πείσε μας". Σε κάθε περίπτωση, το Καρπούζι δροσίζει σταθερά μέσα στο καλοκαίρι τους Εξαρχειώτες, που, μετά το πάρκο Ναυαρίνου και άλλους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους, έχουν πλέον και ακόμα μια επιλογή να περάσουν τον χρόνο τους.

Μια από τις όμορφες ιδιαιτερότητες που έχει το Καρπούζι είναι η δυνατότητα "να έρθεις σ' επαφή με τους δημιουργούς ή τους πρωταγωνιστές της ταινίας". Χαρακτηριστικό παράδειγμα η προβολή του "Βασιλιά" στις 26 Ιουνίου. Στο παρκάκι βρέθηκαν oι σκηνοθέτης Νίκος Γραμματικός και ο ηθοποιός Βαγγέλης Μουρίκης. Μετά την προβολή κάθισαν και τα είπαν με τον κόσμο, απάντησαν σε ερωτήσεις του, συζήτησαν πάνω σε συμπεράσματά του. Το κλίμα είναι πάντα χαλαρό. Μπιρίτσες και φαλάφελ από τον Σενεγαλέζο Αζίζ που είναι δίπλα στο παρκάκι γεμίζουν τα τραπέζια.

Η οργάνωση της εκδήλωσης γίνεται πάντα στο πνεύμα της αλληλεγγύης και της αυτοδιαχείρισης. Άλλωστε, το επιβάλλει και ο χώρος του κήπου στην Τσαμαδού 10, που λειτουργεί επίσης στη βάση της αυτοδιαχείρισης. Έτσι, κάθε φορά όλοι μαζί φτιάχνουν τις καρέκλες, όλοι μαζί τις μαζεύουν. Κάποιος άλλος θ' αναλάβει τον προτζέκτορα και το λάπτοπ. Οι αποφάσεις για τις επιλογές των ταινιών λαμβάνονται στις συνελεύσεις. "Δεν βάζουμε αμερικανιές. Επιλέγουμε ταινίες που αφορούν κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα" λένε. Επόμενος στόχος της πρωτοβουλίας να μετεξελιχθεί από κινηματογραφική λέσχη σε πολιτιστικό πυρήνα που θα συνδεθεί και με άλλες δράσεις στην περιοχή, ώστε να δώσουν μαζί μια ηχηρή απάντηση στη μαφία και τα ναρκωτικά. Να πουν όχι στην γκετοποίηση των Εξαρχείων!-  

Γι' αυτό σ' αγαπάμε Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι (αναδημοσίευση)

Της Αλέκας Ζορμπαλά 

από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, γεννήθηκε το 1893 και τέλειωσε με μια σφαίρα στο κρόταφο στις 14 Απριλίου 1930, μόλις 37 ετών... 

"«Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ παρ’ όλα και για όλα, σ’ αγάπησα, σ’ αγαπώ και θα σ’ αγαπώ, είτε είσαι σκληρή μαζί μου είτε είσαι γλυκιά, είτε είσαι δική μου είτε κάποιου άλλου. Οπως και να’ χει εγώ θα σ’ αγαπώ. Αμήν»

Η Επανάσταση και η Λίλυα οι δύο μεγάλοι του έρωτες, άρρηκτα συνδεδεμένοι σε ένα κοινό corpus και οι δύο. 

Μια ερωτική σχέση, ένα τρίγωνο, ο Γάτος (ο σύζυγος και εκδότης του ¨Οσιπ Μπρίκ), η Ψιψίνα (η Λίλυα Μπρικ, η Μούσα του) και το Σκυλάκι της (ο ποιητής, όπως της υπέγραφε τα γράμματά του). 

Μια σχέση 12 χρόνων, που τον στιγμάτισε, τον καθόρισε,

μια σχέση, που έσπασε όλα τα ταμπού και κλισέ της συμβατικής μικροαστικής ηθικής

μια σχέση πάθους και επανάστασης, στα οποία δόθηκε ολοκληρωτικά. 

Γι αυτό και τον αγαπάμε!

Το κορίτσι με τους μπάφους (αναδημοσίευση)

Του Θ. ΚΑΡΤΕΡΟΥ*

Έπιασε το λιμενικό της Μυτιλήνης ένα κορίτσι 22 ετών, με μια μικρή ποσότητα κάνναβης. Έψαξαν και στο σπίτι της και βρήκαν επίσης -έτσι λένε τουλάχιστον- κάτι λίγα γραμμάρια, μια ζυγαριά και τα σύνεργα του καπνίσματος. Μεγάλη επιτυχία! Άξια για τεράστια προβολή στην οποία δεσπόζει όχι τόσο το όνομα του άτυχου κοριτσιού, όσο το όνομα του γνωστού δημοσιογράφου πατέρα της. Άσχετα αν αυτή η προβολή ρημάζει κυριολεκτικά ένα νέο άνθρωπο. Ας πρόσεχε να έχει άλλο μπαμπά.

Είδαμε φωτογραφίες του κοριτσιού και του πατέρα της τραβηγμένες κρυφά στο δικαστικό μέγαρο της Μυτιλήνης. Είδαμε την τυπική ασφαλίτικη φωτογραφία με όλα τα φοβερά και τρομερά ευρήματα της φοβερής και τρομερής κοπέλας. Είδαμε ακόμα και σκληρά σχόλια γιατί ο Παπαδημούλης τόλμησε να πει ότι όλη αυτή η επιχείρηση είναι ωμός κανιβαλισμός. Και τον έβγαλαν υστερόβουλο λογοκριτή. Είναι βλέπετε υποχρέωση της δημοσιογραφίας να καταδικάζει έναν άνθρωπο, πριν καν αυτός δικαστεί από τη δικαιοσύνη.

Εντάξει, λένε ορισμένοι, αλλά είναι κι ο μπαμπάς. Ο επαγγελματίας αχώνευτος για πολλούς. Δεν θα την πληρώνουν πάντα τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Ας την πληρώσει και το παιδί ενός τέτοιου.Ας λουστεί κι αυτό το διασυρμό, χοροστατούντος του Κράτους το οποίο ο μπαμπάς του πάντα υποστήριζε. Α, ωραία τότε, γιατί αυτή η λογική μας λύνει τα χέρια. Να κάνουμε κομμάτια ένα παιδί για ένα αδίκημα που δεν έπρεπε να είναι αδίκημα. Να το διασύρουμε, να το στείλουμε στο πυρ το εξώτερον, να το φάμε ζωντανό, για να εκδικηθούμε τον πατέρα και την οικογένειά του.

Υπάρχει βέβαια -και ευτυχώς- και η άποψη ότι είναι άθλιοι όλοι τους. Και οι ασφαλίτες από τους οποίους ξεκίνησε αυτό το αίσχος. Και οι δημόσιοι λειτουργοί που πάσαραν στους ειδικούς του κιτρινισμού το όνομα του παιδιού. Και οι αθλιέστεροι όλων υπηρέτες της ενημέρωσης να πούμε, που αμόλησαν την "είδηση" στο διαδίκτυο στολισμένη με φωτογραφίες ρουφιανιάς, φωτογραφίες του μπαμπά, σχόλια κοινωνικού κανιβαλισμού και διακηρύξεις δημοσιογραφικών λεονταρισμών. Γιατί αν δεν μαθαίναμε ότι η κόρη του τάδε κατηγορείται ότι κατείχε κάποια γραμμάρια κάνναβη θα ήμασταν λειψά ενημερωμένοι.

Τι να πεις; Μαύροι διώκτες, κίτρινοι δημοσιογράφοι, γκρίζοι ρουφιάνοι. Το πιο καθαρό πρόσωπο σ' αυτή την ιστορία είναι τελικώς το κορίτσι με τους μπάφους....

*Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» το Σάββατο 26 Ιουλίου 2014

Αυτή η Κοινωνία να πάει να γαμηθεί (γαμώ την Κοινωνία μου) [αναδημοσίευση]

Από τον Καρτέσιο

Όταν οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ απεργούσαν και γινόταν καμιά δίωρη διακοπή ρεύματος, οι κυβερνήσεις με τα ΜΜΕ ούρλιαζαν για την απανθρωπιά των απεργών απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και το κοινωνικό σύνολο ούρλιαζε για το πεπόνι του που δε θα κρύωνε στο ψυγείο. Τώρα που η κυβέρνηση δολοφονεί «ευάλωτους» προπονώντας μας για την ιδιωτική αντίληψη περί παροχής ρεύματος, η κοινωνία δροσίζεται χαλαρά με το κρύο πεπόνι της.

Όταν οι διαπλεκόμενοι γκαβοδήμαρχοι ανά την επικράτεια χάριζαν τις αμμουδιές του τόπου τους στους κουμπάρους τους για να στήσουν μπιτσόμπαρα με μπίτια πάνω στο κύμα, η κοινωνία με περηφάνια τα γέμιζε συμμετέχοντας στην ατελείωτη πασαρέλα αποτρίχωσης και γράμμωσης. Τώρα που οι παραλίες θα πουληθούν στα μεγαλοσυμφέροντα κάποιοι ελπίζουν ότι αυτή η κοινωνία θα αντιδράσει. Γιατί να αντιδράσει; Και τώρα 10 ευρώ πληρώνει για να πατήσει άμμο και αύριο 10 ευρώ θα πληρώνει. Ευάλωτοι στη μαλακία. Εδώ και καιρό.

Όταν αποκαλύπτεται ότι αυτή «η κοινωνία που στενάζει» ακούμπησε το 2013 σε ΟΠΑΠ, Καζίνο, Κρατικά Λαχεία και ιπποδρομίες 5,49 δισ. ευρώ και άλλα τόσα σε παράνομο τζόγο, γιατί να τη νοιάξει αν δίπλα της κάποιος ψοφάει από την πείνα; Γιατί να τη νοιάξει αν «το φαινόμενο του παράνομου τζόγου θα παταχθεί μέσω των νόμιμων παιχνιδομηχανών που θα εγκαταστήσει εντός του 2014 ο ΟΠΑΠ», τουτέστιν ο ευσυγκίνητος Μελισσανίδης; Αυτή η κοινωνία βάφτισε ελπίδα τον τζόγο και τζογάρει τον κώλο της νυχθημερόν, σιγά μην τη νοιάξει ποιος θα τον κερδίσει.

Αυτή η κοινωνία που δηλώνει ενοχλημένη από τις φωτογραφίες των διαμελισμένων μωρών στην Παλαιστίνη – ενώ ηδονίζεται βλέποντας φωτογραφίες κάποιου τριτοσελέμπριτυ που βρέθηκε νεκρός από τον εραστή του – και ποστάρει στο facebook την αγανάκτησή της επειδή οι νεκροί χαλάνε την ανεμελιά του καλοκαιριού και την αισθητική του γαλάζιου Αιγαίου, από πού κι ως πού να παλέψει για τον ζητιάνο, τον νηστικό, αυτόν που ψάχνει στα σκουπίδια;

Αυτή η κοινωνία που αντί να ονειρεύεται δικαιοσύνη ονειρεύεται να πάρει πίσω τις πινακίδες του τζιπ HUNDAI που παρέδωσε, αυτή η κοινωνία που αντί να παλεύει για ισονομία παλεύει να βρει άκρη στη λαμογιά για να χορτάσει Μύκονο, αυτή η κοινωνία που αντί να παλεύει για να μην υπάρχει δυστυχία δηλώνει ότι αποφάσισε να μη δίνει σημασία σε «δυσάρεστα νέα» και βρήκε την ησυχία της, ας πάει να γαμηθεί. Πατόκορφα!

Θεμιστοκλέους και Δερβενίων:Θεατρική παράσταση- οι Ποιητές των Δρόμων:

Ποιητές των Δρόμων:Μια θεατρική παράσταση φτιαγμένη για να παιχτεί στους δρόμους, 

Κατερίνα Γώγου, Νικόλας Άσιμος, Παύλος Σιδηρόπουλος, Jim Morrison και εμείς και εσείς. 

με ποίηση από ανθρώπους που βγήκαν και βίωσαν τους δρόμους, 

με φράσεις των ανθρώπων που κάθονται και παρακολουθούν την παράσταση στον δρόμο, 

με δράσεις που αναπαριστούν την ομορφιά αλλά και την ασχήμια των δρόμων. 

Γιατί η ζωή η ίδια είναι εκεί έξω, στον δρόμο.

28 Ιουλίου 2014, έναρξη 21:00, είσοδος ελεύθερη

Θεμιστοκλέους & Δερβενίων, Πλατεία εξαρχείων

στηρίζοντας τις δράσεις κατά της μαφίας και των ναρκωτικών στην Θεμιστοκλέους

 

Σύλληψη – σκηνοθεσία: Μαίρη Μαραγκουδάκη 

Φωτισμοί- video art: Τάσος Σκλαβούνος 

Παίζουν: Δάφνη Ατία, Φανή Γιαννακοπούλου, Χρήστος Χατζημιχαήλ, Μαίρη Μαραγκουδάκη 

Λίγα λόγια για τις δράσεις

Το Σάββατο 5 Ιουλίου συμπληρώθηκε ένας μήνας από τη μέρα που, γυρνώντας από τη μεγάλη πορεία κατά της μαφίας, μια χούφτα κάτοικοι διαφόρων ηλικιών επιλέξαμε, αντί να χωθούμε στα σπίτια μας, να κάτσουμε στα σκαλιά μας, στη Θεμιστοκλέους και να διεκδικήσουμε το αυτονόητο, το χώρο που για 2 χρόνια είχαμε στερηθεί... Χωρίς φωνές, χωρίς τσακωμούς, χωρίς βία, με επίμονη καθημερινή παρουσία τις βραδυνές κυρίως ώρες, λίγοι άνθρωποι καταφέραμε κάτι που έμοιαζε αρχικά αδύνατο, να απωθήσουμε από τον πεζόδρομο της Θεμιστοκλέους, μεταξύ Αραχώβης και Καλλιδρομίου, τους επί διετία εγκατεστημένους εμπόρους ναρκωτικών. Σ΄αυτή την προσπάθεια η στήριξη της Λαϊκής Συνέλευσης και η συμμετοχή των γειτόνων και των συλλογικοτήτων των Εξαρχείων υπήρξαν καθοριστικές. Κατά το πρώτο δεκαήμερο επιβεβαιώσαμε με τα ίδια μας τ΄ αυτιά αυτό που από καιρό υποψιαζόμασταν, ότι δηλαδή στα σκαλιά μας λειτουργούσε μαγαζί που προμήθευε με χασίς όλη την περιφέρεια Αττικής. Μιλήσαμε με πελάτες, που έρχονταν τακτικά, όπως μας είπαν, από Πειραιά, Κερατσίνι, Κηφισιά, Χολαργό, Νέα Σμύρνη, Φάληρο κ.α. και τους εξηγήσαμε την κατάσταση. ΄Ολοι έδειξαν κατανόηση και από κάποια στιγμή και μετά εξαφανίστηκαν, ακολουθώντας μάλλον τους προμηθευτές τους. ΄

Οσοι ζείτε εδώ γύρω θα έχετε ήδη διαπιστώσει την αλλαγή. ΄Ενα αεράκι ελευθερίας πνέει ξανά στη Θεμιστοκλέους και η αίσθηση της γειτονιάς επιστρέφει. Παράπλευρα οφέλη αυτής της ιστορίας είναι : η αισθητή μείωση του θορύβου και των σκουπιδιών και η εξαφάνιση της μυρωδιάς των ούρων και του χασίς που έκανε ασφυκτική την ατμόσφαιρα κυρίως στα ισόγεια και τους πρώτους ορόφους. Επιπλέον η καθημερινή μας παρουσία στον πεζόδρομο και τα αυτοσχέδια γλέντια που προέκυψαν έγιναν αφορμή να συναντήσουμε γείτονες της διπλανής πόρτας που την ύπαρξή τους αγνοούσαμε και να γνωριστούμε καλύτερα με άλλους με τους οποίους είχαμε μια τυπική καλημέρα. 

Αν πιστεύετε κι εσείς ότι αξίζει τον κόπο, ελάτε να ενισχύσετε αυτή την προσπάθεια, γιατί χρειάζεται διάρκεια και είμαστε λίγοι. Θα μας βρείτε καθημερινά μετά τις 9.30 στη Θεμιστοκλέους, ας συντονιστούμε. Ο καθένας μπορεί να συμβάλλει με τον τρόπο του π.χ. αναλαμβάνοντας μια βραδιά να βρίσκεται χαλαρά μαζί με την παρέα του στον πεζόδρομο ή οργανώνοντας μια εκδήλωση ή κατεβαίνοντας να πιεί τον καφέ του και να διαβάσει την εφημερίδα του ή φέρνοντας το τάβλι για να παίξει μ΄ένα φίλο, βάζοντας με λίγα λόγια το δημόσιο χώρο ξανά στη ζωή του. 

Για έναν ολόκληρο μήνα το βάρος το σήκωσαν κυρίως 4-5 άνθρωποι θυσιάζοντας καλοκαιρινές διακοπές, ώρες ύπνου και ανάπαυσης, εξόδους και ψυχαγωγία.. Αν το πείραμα της Θεμιστοκλέους πετύχει μπορεί να γίνει παράδειγμα και γι΄ άλλα σημεία της γειτονιάς και για άλλες γειτονιές της Αθήνας. Αν, αντίθετα, παραμείνουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας και συνεχίσουμε να συζητάμε το θέμα ελπίζοντας ότι κάποιος άλλος θα το λύσει, τακτική που οδήγησε το πρόβλημα στο σημερινό σημείο, τότε είναι βέβαιο πως η βαρβαρότητα θα κυριαρχήσει τελικά. Η κατάσταση στη γειτονιά μας αφορά όλους και όλοι μαζί θα πρέπει να κινητοποιηθούμε για να την αντιμετωπίσουμε ενωμένοι. 

Κάτοικοι Θεμιστοκλέους και Δερβενίων

ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Επειδή μάθαμε ότι παράλληλα με την παράσταση θα είναι και η συναυλία της Χαρούλας Αλεξίου στο Σύνταγμα για τις καθαρίστριες. Να σας ενημερώσουμε ότι η παράσταση δεν διαρκεί παραπάνω από 45 λεπτά, οπότε όποιος θέλει μπορεί να παρευρεθεί και στα δύο. Ειδικά οι κάτοικοι της περιοχής θα θέλαμε να λάβετε υπόψιν σας ότι εμείς δεν είμαστε κάτοικοι Εξαρχείων αλλά ερχόμαστε να στηρίξουμε τον δικό σας αγώνα, γιατί πιστεύουμε ότι είναι σημαντικός. Μπορεί να μην είμαστε "μεγάλα" ονόματα αλλά έχουμε μεγάλα ψυχικά αποθέματα. 

Ευχαριστούμε

Οι Ποιητές των Δρόμων

Και... (αναδημοσίευση)

Από τον Καρτέσιο

Σαν τα μικρά παιδιά σε μεγάλο ταξίδι. Πεινάμε, κλαίμε, κατουριόμαστε, χεζόμαστε, φωνάζουμε «πότε θα φτάσουμε;». Και οι μεγάλοι, στην αρχή να λένε «μετά το βουνό, φτάνουμε», «μόλις τελειώσουν τα δέντρα, φτάνουμε», «μετά τη στροφή, φτάνουμε», «μετά τη στροφή», «μετά τη στροφή»… Και μετά την τελευταία στροφή είναι ο γκρεμός. Και πέφτουμε… και πέφτουμε… και πέφτουμε…. Και δεν είναι εφιάλτης. Δεν ξυπνάμε. Δεν πεταγόμαστε ιδρωμένοι. Δε λέμε «ουφ, όνειρο ήταν».

Μόνο πέφτουμε.

Έτσι και τώρα. «Μετά το βουνό είναι η ανάπτυξη», «μόλις τελειώσουν τα δέντρα ξεκινάνε οι νέες θέσεις εργασίας», «μετά τη στροφή τελειώνουν τα μνημόνια»… Και μετά την τελευταία στροφή έρχονται τα μαντάτα για νέα μνημόνια, για νέα ανεργία, για νέα μέτρα… Και πέφτουμε… και πέφτουμε… και πέφτουμε…. Και αυτό είναι πραγματικός εφιάλτης. Αλλά δεν ξυπνάμε. Δεν πεταγόμαστε. Δεν ουρλιάζουμε.

Μόνο πέφτουμε.

Μέχρι που αρχίζει να μας αρέσει αυτή η αίσθηση της πτώσης. Και αφηνόμαστε να μας καταπιεί η δίνη του τίποτα. Απολαμβάνουμε το κενό. Τον ξεπεσμό στην ανυποληψία μας. Δίχως τέλος. Έχει και πιο κάτω να πέσουμε… Και πέφτουμε… Και πέφτουμε…. Γιατί εμείς δεν κάναμε κάτι. Γιατί εμείς περιμέναμε πάντα «κάτι να γίνει». Από μόνο του. Και τώρα που πέφτουμε, δεν ήρθε ο από μηχανής θεός να μας πιάσει. Κι ακόμη κι αν ήθελε να έρθει, σίγουρα θα του το απαγόρευε κάποια δικαστική απόφαση, κάποια εγκύκλιος, κάποια πράξη νομοθετικού περιεχομένου…. Τίποτα δεν κάνουμε πια.

Μόνο πέφτουμε.

[Στ’ αστεία παίζαμε!]

Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας 

Μέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας 

Τα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε 

Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα. 

Νύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ’ το φως της ημέρας Μήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη 

Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα 

Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιός θα μας δεχτεί;

Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας 

Κλέφτες! 

Στα ψέματα παίζαμε!

Μανώλης Αναγνωστάκης

Μα, στ’ αλήθεια πέφτουμε. Μόνο πέφτουμε….

Τα χάσαμε όλα.

Και γίναμε θέαμα… Αντικείμενο αφ’ υψηλού κριτικής. Εκείνων που μας έσπρωξαν με ωραία λόγια. Και μας έπεισαν ότι πρέπει να πέσουμε για να σηκωθούμε. Κι εμάς, μας άρεσε. Να πέσουμε… Να γίνουμε θυσία. Να πιστεύουμε σε ψέματα. Να κοροϊδευόμαστε. Να περιμένουμε.

Να πέφτουμε…

σε αυτό που έγραψες ταιριάζει και του Βάρναλη*

[Ὁ ἄλλος]

Ἂν θέλεις νὰ χαρεῖς

τὴ λεφτεριά, νωρὶς

γίνε προδότης, γίνε!

Τιμή, ντροπὴ δὲν εἶναι.

Θά ῾ναι μαζί σου οἱ νόμοι

κι ἡ πλερωμένη γνώμη!

Πέτα τὴν ἀνθρωπιά σου

κι ἀπ᾿ τὸν ἀφέντη πιάσου!

Κι ἅμα σὲ φτύνει ἀφτός,

νὰ κάθεσαι σκυφτὸς

καὶ θά ῾χεις τὰ πρωτεῖα

στὴ σάπια πολιτεία.

updated by Κατερίνα*

Πώς με Έμαθαν να Τρομοκρατώ τον Κόσμο σε μία Εισπρακτική Εταιρεία (αναδημοσίευση)

από: vice.com

Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Ή τουλάχιστον αυτό λέμε στον εαυτό μας όταν βρισκόμαστε στη θέση να κάνουμε κάτι που ενδεχομένως να μη μας αρέσει, να μην έχει καμία σχέση με τον τομέα μας και ακόμα περισσότερο κάτι που μπορεί να διακυβεύει την ηθική μας. Πριν λίγα χρόνια λοιπόν και αρκετό καιρό πριν αρχίσει η συζήτηση για τις εισπρακτικές εταιρείες και την κομπίνα των τραπεζών που τις χρησιμοποιούν, όντας φοιτήτρια ακόμα, πήγα να δουλέψω σε μία από αυτές. Μία φίλη-φίλου πρότεινε σε εμένα και τη κολητή μου να πάμε να εργαστούμε στην εταιρεία, με μια ατάκα τύπου «Ελάτε, ελάτε. Δεν είναι δύσκολη δουλειά. Θα παίρνετε τηλέφωνα και θα ενημερώνετε τον κόσμο. Θα έχετε και μπόνους!. Πάμε, παίρνουμε (εννοείται) τη δουλειά και ξεκινάμε. Η Μιμή σε τμήμα με κάρτες γνωστής τράπεζας και εγώ σε τμήμα δανείων κάποιας άλλης γνωστής τράπεζας. Για να μπω όμως στο δια ταύτα, ακολουθούν τα τέσσερα στάδια της εκπαίδευσής μου. 

1. ΠΡΟΚΑΤΑΡΚΤΙΚΑ

Προφανώς και μας είχε δοθεί σενάριο. Κανονικότατο σενάριο, που σου εξηγούσε step by step πώς μιλάς στον Χ και πώς προσπαθείς να τον πείσεις να πάει να καταθέσει χρήματα. Στην αρχή μιλάς γλυκά, πιο γλυκά και από το γλυκό κουταλιού. Οσο περνάει η ώρα και οι μέρες, αρχίζεις να γίνεσαι πιο αυστηρή και βάζεις και μία δόση από Βίρνα Δράκου μέσα.

Δηλαδή, τον τιγκάρεις στις απανωτές ερωτήσεις που έχουν όλες να κάνουν με το ίδιο θέμα. Ακολουθεί δείγμα διαλόγου: «Γεια σας, ονομάζομαι Μπλα Μπλου και καλώ για να σας ενημερώσω για μία οφειλή που έχετε στην ____ Bank. (λες και δεν το ήξερε, εμένα περίμενε).

Θα κάνουμε κάτι για αυτό; / Σκοπεύετε κάνετε κάποια κατάθεση; [μακριά παύση] / Α, τη Δευτέρα! / Δηλαδή την Δευτέρα θα κάνετε κατάθεση. / Άρα θα κάνετε κατάθεση την Δευτέρα». [σε αυτό το σημείο και αφού έχεις πει τη λέξη Δευτέρα πιο πολλές φορές και από το όνομα του γκόμενού σου, αισθάνεσαι σιγά σιγά τα εγκεφαλικά σου κύτταρα να σε εγκαταλείπουν]. Την Δευτέρα λοιπόν και εάν δεν έχει γίνει η κατάθεση ξανακάνεις τον διάλογο βάζοντας την λέξη Τρίτη. Αφού έχεις κάνει αυτό για κάμποσες μέρες/εβδομάδες και κατάθεση ακούς, αλλά κατάθεση δεν βλέπεις, περνάς στο επόμενο στάδιο.

2. ΣΚΥΛΕΣ ΤΗΣ ΛΥΣΣΑΣ

Γλύκες τέλος, περιόδος χάριτος τέλος και γενικά τέλος. Τώρα σε έχει και η υπεύθυνη του τμήματος στη μπούκα και περιμένουν από εσένα να βγάλεις τη σκύλα από μέσα σου. Ο τόνος αλλάζει, η φωνή σου γίνεται πιο αυστηρή και εσύ βρίζεσαι στο τηλέφωνο με αυτόν σαν να είναι ο πρώην άνδρας σου που σου χρωστάει έξι μήνες διατροφή για τα δίδυμα (ναι πλέον και μετά από τόσα τηλεφωνα και υποσχέσεις, η σχέση σας έχει πάει σε άλλο επίπεδο). Έχεις επίσης το… δικαίωμα να κάνεις το οτιδήποτε, αρκεί να εξασφαλίσεις αυτή τη μαγική Κατάθεση (το κεφαλαίο «Κ» μπαίνει για λόγους έμφασης όταν του μιλάς, καθώς επιμένεις ότι πρέπει να γίνει Η Κατάθεση). Μετά από βρισίδια, φωνές, ενδόμυχα κλάματα, κατεβάσματα τηλεφώνου, απειλές, δεήσεις σε Χριστούς και σατανάδες, μπαίνουμε στο roleplaying. 

3. LAW & ORDER

Στο τμήμα μας είχαμε ένα αγόρι. Αυτό το αγόρι λοιπόν, πέρα από τους δικούς του πελάτες, είχε ως καθήκον να προσποιείται τον δικαστικό επιμελητή. Καλά διάβασες. Ο διπλανός μου έκανε τον δικαστικό επιμελητή. Έπαιρνα εγώ τηλέφωνο τον τύπο που είχε υποσχεθεί να κάνει την Κατάθεση πριν από τρεις εβδομάδες και τον ενημέρωνα ότι πλέον την υπόθεση του την έχει αναλάβει δικαστικός επιμελητής. Ένας «φανταστικός» δικαστικός επιμελητής που ενώ τον φωνάζαμε Κύριο Σωκράτη Μπαλαούρα, στην πραγματικότητα ήταν ένας πιτσιρικάς φοιτητής του ΤΕΙ Ιχθυοκαλλιέργειας. Χτυπάγαμε το γραφείο προσποιούμενες ότι βάζουμε κάποια hardcore σφραγίδα στην καρτέλα του πελάτη της τράπεζας και φωνάζαμε στο τηλέφωνο για να μας ακούσει «την υπόθεση σας έχει αναλάβει πλέον δικαστικός επιμελητής! Αυτό ήταν! Τελειώσαμε!». Οι πιο μαλθακοί πλήρωναν την επόμενη μέρα. Οι πιο «ξέρω τι πας να κάνεις μωρή σαλούφα» δεν ένιωθαν και μας το έκλειναν στεγνά.

4. ΒΛΕΠΩ ΚΟΚΚΟΥΣ

Πλεόν, γνώριζα τους πελάτες απ’ έξω και θυμόμουν ακριβώς ποιοι μου έλειπαν για να συμπληρώσω το μήνα μου για να κλείσω. Εκεί ερχόταν το SKIP. Όχι το γνωστο και μη εξαιρετέο προϊόν αλλά ένα συστηματάκι που μας έδινε την δυνατότητα να βρίσκουμε τους χαμένους πια πελάτες. Αυτός που δεν σήκωνε τα τηλέφωνα, ερχόταν αντιμέτωπος με το ρεζιλίκι που καλούμασταν να του προκαλέσουμε. Παίρναμε άτομα με το ίδιο επώνυμο που μέσω στοιχείων υπολογίζαμε ότι έχουν συγγενική σχέση και τους λέγαμε είτε ότι χρώσταγε και τον ψάχνουμε και ότι η τράπεζα θα τα ζητήσει από αυτούς, είτε ότι κέρδισε σε κάποιο διαγωνισμό και είναι απαραίτητο να μας καλέσει άμεσα αλλιώς χάνει το δώρο, είτε ακόμα πιο ακραία ότι ο Χ είναι γραμμένος σε κάποια διαθήκη και έχει περιέλθει στα χέρια του μεγάλη περιουσία. Προφανώς, σε κάποιον τα προαναφερθέντα δύο ακούγονται σαν αυτό το άθλιο spam mail του Αφρικανού πρίγκιπα που μας χαρίζει την περιουσία του με την προϋπόθεση να απάντησουμε στο mail (όλοι το έχουμε λάβει σε κάποια φάση), αλλά στη γιαγιά Ζαχαρούλα από τη Ζαβέρδα Αιτωλοακαρνανίας ήταν αρκετός λόγος για να καλέσει τον άσωτο υιό ή (ακόμα καλύτερα) να μας πει ΟΛΑ τα τηλέφωνα που δεν υπήρχαν καταχωρημένα στη καρτέλα του. Ναι, ακόμα και μετά από αυτό κάποιοι τρόμαζαν και πλήρωναν.

Κάπως έτσι, μετά από όλα αυτά, και εγώ και η Μιμή το ρίξαμε στον απογευματινό αλκοολισμό σε μία ύστερη προσπάθεια να ξεπλύνουμε το κακό μας πια κάρμα. Παραιτηθήκαμε ένα πρωινό, μετά από ένα μήνα δουλειάς. Εγώ δεν απέκτησα ποτέ πιστωτική κάρτα και συμβουλή μου προς εσένα αγαπητέ αναγνώστη, την επόμενη φορά που θα σε πάρουν τηλέφωνο διασκέδασε το λίγο.

Μ' αναπνέω, σ' αναπνέω...(αναδημοσίευση)

από http://enfo.gr/ar2770

© συννεφιά

Είναι η ζωή κάποιες φορές μονόδρομος και ο δρόμος μας, μέσα σε αυτήν, μια ολάκερη παρουσία στοιχειωμένη με λάθη. Είναι η όρασή μας τυφλή στα πράγματα, χαμένα τα βλέμματά μας μακριά από την ουσία, η υπόσταση των πραγμάτων αλλιώτικη, της μικραίνουμε το είδωλο και ματώνουμε στα σπασμένα κομμάτια του εφήμερου. Είναι η απλότητα των όλων σύνθετη και χάνεται σε κύκλους πραγματικότητας, δήθεν και σοβαροφάνειας. 

Όσο απλό, πραγματικό νόημα βγάζει μια λέξη, ο ήχος μιας κουρασμένης ανάσας, το πάθος ενός "σ' αγαπώ", η λύτρωση μιας προσευχής, το κοίταγμα μιας δύσκολης στιγμής στον ήρεμο ουρανό, ο παλμός μιας αγκαλιάς, ο θόρυβος μέσα μας μιας μεγάλης θλίψης, η απλότητα της ουσίας της ζωής της ίδιας, που τρομάζουμε στα χνάρια που μας αφήνει. Τρομοκρατούμαστε, στο πέταγμα του σαστισμένου, απρόβλεπτου και αναπάντεχου χαμόγελου που μας σκάει ανύποπτα ο χρόνος.

Την ώρα που μας δίνει το δάκρυ για κάθαρση, η θλίψη, αν το σκεφτείς, είναι το πιο αυθεντικό μας συναίσθημα. Πνιγόμαστε στ' ανείπωτα και στα χιλιοειπωμένα, δίχως σεβασμό κανένα στο δώρο της στιγμής ό,τι ακόμα μπορούμε και νιώθουμε και σαν θα 'ρθει μια ανελέητη χαρά με φόβο με χλωμάδα κοιταζόμαστε στα μάτια, μολυβένια στρατιωτάκια ριγμένα στη μάχη μιας ματαιότητας, ντε και καλά δεν δικαιούμαστε χαρές, αγάπες, γέλια... 

Ανατριχιάζει η ψυχή κάθε φορά που αισθάνεται και πάλλεται η καρδιά όσο ανασαίνει και είναι η πιο μεγάλη αλήθεια όλων... Η ίδια η ζωή.

Οι τελευταίοι (αναδημοσίευση)

από Simple Man

Λύπη μόνο για αυτά που θεωρούσαμε ότι θα είναι πάντα εκεί να μάς περιμένουν, όπως οι σπαρμένοι κίονες σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας, που πλέον ούτε σαν τουρίστες δεν θα μπορούμε να τους προσκυνήσουμε. Μεσοτοιχία στα μέτρα του ανθρώπου αρχαίοι ναοί με το υπερπολυτελές τερατούργημα ενός κακομοίρη Κινέζου που θα βάλει τον πολύχρωμο Δράκο του να πάρει την δόξα του μαυροντυμένου Μινώταυρου.

Δάκρυ μόνο για αυτά που βουβά έπεφταν όπως τα δέντρα στην Ιερισσό, όπως οι φωλιές των αγριογούρουνων και τα μονοπάτια των ζαρκαδιών για το χρυσάφι που οι Δυτικοί στοιβάζουν στα αμπάρια των πλοίων τους σαν νέοι Φρανθίσκο Πιθάρρο. Αυτοβαφτιστήκαμε εμείς Δυτικοί δίνοντας το λαιμό ανυπεράσπιστων θαυμάτων της ελληνικής φύσης ως λάφυρο.

Θρήνος μόνο για τις ακρογιαλιές που είτε βουλιάξαμε τα πόδια μας σε αυτές ή το είχαμε όνειρο ότι μια μέρα θα τις ακουμπήσουμε. Η άμμος τους, τα βράχια τους και ο αφρός του κύματος θα μπουν σε ευρωπαϊκή τακτοποίηση, θα δεχθούν τις πολυτελείς πλαστικούρες και τα τσιμεντένια μεγαθήρια τύπου Μαϊάμι. Δεν μπορεί το αλμυρίκι να φυτρώνει άναρχα. Το άναρχο είναι τρομοκρατία για τους ορισμούς των ευρωπαϊκών “ιδεωδών” και πάντα το ταξίδι στο Μαϊάμι θάμπωνε την πλειοψηφία των βλαχοΛουδοβίκων.

Θυμός μόνο για τα ποτάμια που ως ταυτοποιημένοι ευρωπαίοι έχουμε δεχθεί εδώ και 14 ολόκληρα χρόνια ότι δεν είναι στοιχεία της φύσης αλλά προϊόντα υδροηλεκτρικής ενέργειας. Έτοιμοι να φυλακίσουν κι άλλα ποτάμια, να τα κάνουν φράγματα να γίνουμε αναπτυγμένοι, να γίνουμε δυτικοί, Ευρωπαίοι. Να βουλιάξουν πεδιάδες και φαράγγια, να πεθάνουν από ασφυξία δελφίνια, να λιμοκτονήσουν αγριόπαπιες και κύκνοι εις το όνομα του δυτικού πολιτισμού.

Λυγμός μόνο για τα πεδία μαχών υπέρ της ελευθερίας που μόνο μια στήλη λιτή ανέφερε την ανθρώπινη πράξη και τόνοι ξεραμένου αίματος και οστών θαμμένα κάτω από τα πόδια μας. Με σύρματα θα ορίσουν οι Δυτικοί την ιδιοκτησία τους σπάζοντας την στήλη ως άριστοι απόγονοι των Φιλλελήνων. Αμμοκονία θα κάνουν το μάρμαρο, το αίμα και τα οστά. Αμμοκονία....

Πίκρα μόνο για τους λίγους. Για όσους έχουν ήδη νιώσει λύπη, έχουν χύσει δάκρυ, έχουν θυμώσει και κρατάνε βουβό λυγμό για όλα αυτά που τους κληροδοτήθηκαν και προδοτικά παραδόθηκαν από τους πολλούς στων οποίων την ταυτότητα λείπει ο επιθετικός προσδιορισμός για το“ Έλληνας ”: “Κομπλεξικός Έλληνας”.

Αυτό είναι το χειρότερο είδος που πέρασε από τον πλανήτη, που όχι μόνο δεν κατάλαβε που έτυχε να γεννηθεί αλλά έκανε τα πάντα να ξεκαρφώσει και τον τελευταίο κόκκο ελληνικής άμμου για να πάρει μια άλλη ταυτότητα στα λιλιπούτεια μέτρα του. Να γίνει Άγγλος, Γερμανός, Ιταλός, Γάλλος, ακόμα και Τούρκος ή Αλβανός, Βλάχος ή Σκοπιανός αρκεί να μην έχει να υπερασπιστεί αυτά που τυχαία του χαρίστηκαν. Να βγάλει αυτό το βάρος από πάνω του αφού δεν μπορούσε ούτε να το χαρεί, άρα ούτε να το υπερασπιστεί. Ο δύσκολος τρόπος είναι να κρατήσεις την ταυτότητα σου, ο εύκολος να την αποποιηθείς για 100 τμ τσιμεντένιου κλουβιού με τραπεζικό δάνειο και ένα επίδομα από την μαμά Ευρώπη ως εθνικά ανάπηρος.

Φτιαγμένοι από ένα τυχαίο ζευγάρωμα, σε μια τυχαία χρονική στιγμή, δυστυχώς όμως σε αυτόν τον τόπο. Δυστυχώς σε αυτό το κομμάτι γης που όλοι οι θεοί του σύμπαντος βάφτισαν ως “Το κέντρο του κόσμου”. Και οι κομπλεξικοί άνοιξαν τις πόρτες του κέντρου και μπήκε μέσα όλος ο κόσμος. Με δραπανηφόρα, με αλυσοπρίονα, με μπουλντόζες, με γεωτρύπανα, με τουρμπίνες, με ανεμογεννήτριες, με ηλιοσυλλέκτες, με τράπεζες και πάνω από όλα με την λαιμαργία του κατακτητή.

Το μόνο που μένει για τους λίγους είναι να πάρουν μία μπουκάλα κρασί φτιαγμένο με τα τελευταία ελληνικά σταφύλια, ένα κομμάτι τυρί από το τελευταίο ελληνικό γάλα, ένα κομμάτι ψωμί από το τελευταίο ελληνικό στάρι, να ανέβουν στο τελευταίο ελεύθερο ελληνικό ξέφωτο, να ακουμπήσουν στον τελευταίο όρθιο ελληνικό έλατο, δίπλα από το τελευταίο ελεύθερο ελληνικό ρυάκι. Να ζητήσουν σιωπηλά συγνώμη για αυτά που δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν, για αυτά που η ελευθεριότητας της Κομπλεξοκρατίας κατάφερε σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, όση αντίσταση αυτοί κι αν προέβαλαν.

Αυτοί οι λίγοι, οι τελευταίοι, αν έχουν τα κότσια να κάνουν ζημιές ως άναρχα πνεύματα υπέρ της Ελευθερίας, ελληνοπρεπώς θα πράξουν. Κι αν είναι να πεθάνουν γέροι κι ανίκανοι ας αφήσουν την τελευταία τους πνοή αδιαπραγμάτευτοι. Ως πλάσματα που εναρμονίστηκαν απόλυτα με το περιβάλλον των ανθρώπων, των Ελλήνων, των ελεύθερων.

Ο εργασιακός μεσαίωνας της Πλαίσιο Computers 

Είναι πλέον πρόδηλο ότι η εταιρεία Πλαίσιο έχει κυρήξει τον πόλεμο στους εργαζομένους της. Μοναδικός της σύμβουλος είναι η υπεροψία. Μια εταιρεία που έχτισε το όνομα της στα πτώματα των απολυμένων και εξοθούμενων σε παραίτηση υπαλλήλων της, οι οποίοι αριθμούν πάνω από 500 τα τελευταία 3 χρόνια. Διακηρύσει ότι δίνει εργασία σε 1100 άτομα αλλά αποκρύπτει το γεγονός ότι είναι μια εταιρεία πλυντήριο εργαζομένων....

Η ίδια εταιρεία δηλώνει περήφανη κέρδη πάνω από 75% και την ίδια ώρα αντί να κάνει αυξήσεις (στο όπως είναι πλέον γνωστό) εντελώς πιεσμένο προσωπικό της, στρώνει το χαλί ενός εργασιακού μεσαίωνα.

Πρωτοστάτης στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας. Με ενοικιαζόμενους εργαζομένους. Έχοντας 4ωρους εργαζομένους των οποίων τα βασικά δικαιώματα καταπατώνται με τον πιο βάναυσο τρόπο. Ατομικές συμβάσεις, “υποχρεωτικών” 10ωρων που έχουν “κενά σημεία” στη θέση των ωρών παραπάνω δουλειάς. “Πρωταθλήματα” ανταγωνισμού και "καρφώματος" μεταξύ των υπαλλήλων με έπαθλο την μη απολυσή τους, μηχανάκια χρονομέτρησης της παραγωγικότητας που μετράνε ακόμα και την ώρα που θα πάνε στην τουαλέτα και ένα σωρό άλλες πρακτικές που καθιστούν την ζωή των εργαζομένων της μαρτύριο.

Τελευταίο επεισόδιο στο μακρύ αυτό σήριαλ του success story είναι η ανίθικη μεθόδευση της ώστε να αντικαταστήσει τους 8ωρους εργαζόμενους της, με 4ωρους σκλάβους! Προφασιζόμενη ένα σωρό ανούσιες αφορμές απολύει παλιούς για να φέρει καινούργιους, κάνοντας από επιλογή και όχι ανάγκη, την 4ωρη εργασία κανόνα και όχι εξαίρεση.

Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι πίσω από τους στατιστικούς πίνακες, τις βραβεύσεις και τις στημένες συνεντεύξεις, η εταιρεία Πλαίσιο Computers είναι μια εταιρεία, που πλήρως εναρμονισμένη με τις καθεστωτικές κυβερνήσεις των μνημονίων, τσακίζει το ηθικό του εργαζόμενου, σκοτώνει τον μικρό-επιχειρηματία ανοίγοντας 52 Κυριακές τον χρόνο και επί της ουσίας σπρώχνει την κοινωνία στην εξαθλίωση, δημιουργώντας σκλαβοπάζαρα για τους νέους εργαζομένους.

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΛΑΙΣΙΟ