Το νέο Easternlin-Paradox* (αναδημοσίευση)

από eagainst.com

Λευτέρης Τενεκίδης 

Είναι καιρός να ξεφύγουμε από τις συλλογικές ψευδαισθήσεις, που τόσο καλά μας βύθισε σε αυτές, το όνειρο της εποχής πριν την κρίση του 2008. Η κρίση πάντα υπήρχε και μάλιστα σε κάθε επίπεδο, πέραν της αριθμητικής οικονομίας, μα ο τρόπος ζωής μας αδυνατούσε να την βγάλει στην φόρα. Χρειάστηκε ο οικονομισμός και η αυταρχικότητα της μέσης λύσης, πέρα των άκρων δηλαδή, του ύστατου νεοφιλελευθερισμού για να μας δείξει πως ο μαρασμός μας, δεν είναι μονό ισολογιστικά λάθη, μα κάτι παραπάνω. Ο άνθρωπος πεθαίνει, μαζί του οι αξίες, η γνώση, τα αισθήματά του, το περιβάλλον, η σκέψη, όλο αυτό που θα μπορούσαμε να ορίσουμε ως ζωή.

Ο τρόπος παραγωγής αποστείρωσε κάθε ιδεολογία, κάθε συναίσθημα, κάθε λόγο ύπαρξης, θέτοντας την επίτευξη του μέγιστου κέρδους σαν υπέρτατη αξία της ζωής. Η ζωή έπαψε να είναι μια περιπέτεια και έγινε μια ατέρμονη διαδικασία παραγωγής πλεονάσματος. Πλεονάσματος, που καταστρέφεται για να ικανοποιηθεί η ληστρική επιθυμία μας να αποκτήσουμε κέρδος. Κέρδος, που ποτέ δεν έρχεται σε συμφωνία με την ανθρωπιά και την συνθήκη να ζούμε σε αρμονία με τον κόσμο γύρω μας. Ο πολιτισμός της παραγωγής που δομήσαμε, όσο απεχθές και αν ακουστεί, είναι μια παραφωνία στο φυσικό μας περιβάλλον και κάπου εκεί ξεκινάει η κρίση.

Ο παροξυσμός μας για την ανάπτυξη μας αποστερεί τις ακόμη και τα βασικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά μας. Ο έρωτας, η σκέψη, ο τρόπος έκφρασής μας, διαμορφώθηκαν έτσι ώστε να εξυπηρετούν τον ανώτερο σκοπό της ανάπτυξης το κέρδος. Κάνουμε έρωτα, όχι επειδή είμαστε άνθρωποι και γουστάρουμε να κάνουμε έρωτα, αλλά επειδή θέλουμε να κερδίσουμε σεβασμό στον κοινωνικό μας περίγυρο (πχ. Η εικόνα του “άντρακλα”), καθιστώντας την πιο όμορφη ανθρώπινη επαφή, ένα είδος δημόσιας σχέσης, αποξενώνοντας τον άνθρωπο από την χαρά της ζωής. Η σκέψη ακόμα γίνεται ένα εργαλείο παραγωγής. Επιχειρούμε δίχως τέλος ματαιόδοξα ταξίδια στην λύση του θαύματος της ζωής ή στην εξερεύνηση των κόσμων πέρα από τον δικό μας, όχι για να δώσουμε κάποια απάντηση σε αυτά ώστε να συνειδητοποιήσουμε ποιοι είμαστε και γιατί είμαστε εδώ, μα για να αυξήσουμε την ικανότητά μας να παράγουμε συνεχώς κέρδος, εξ ‘ου λοιπόν οι “διακοπές στο διάστημα”, οι “γονιδιακές τράπεζες” , οι 3d εκτυπωτές, που δείχνουν το όραμα μιας τέλειας τεχνολογικής ουτοπίας, που δίνει την λύση σε κάθε υλικό πρόβλημα, αγνοώντας πλήρως κάθε τι που πηγάζει από τον ίδιο τον άνθρωπο.

Πολλοί θα πουν είναι η φυσική εξέλιξη του ανθρώπου για να επιβιώσει, να γίνει ένα με την τεχνολογία της ανάπτυξης, να αποικήσει στο διάστημα, να ξεπεράσει κάθε οικονομική κρίση- με μια οικονομική ευζωία-, να αποστειρώσει πλήρως τα συναισθήματά του που εμποδίζουν την έλευση ενός τέτοιου φωτεινού οράματος. Υπάρχει ένα λάθος εδώ όμως, απολύτως σημαντικό. Μιλάμε για το μέλλον της ανθρωπότητας, προβλέποντας την ιστορική μας τάση και όχι δημιουργώντας την ίδια την ιστορία και αυτό είναι η πηγή της κρίσης που πάντα βιώναμε.

Η αποκοπή μας από την φύση, η προσήλωση στον μεσσιανισμό της “ανάπτυξης”, διαστρέβλωσε την ανθρωπιά μας-κάτι που πηγάζει από την σχέση μας με την φύση- σε τέτοιο βαθμό που δρούμε έτσι ώστε να καταστρέφουμε τις τελευταίες ομορφιές του φυσικού και φαντασιακού μας κόσμου.

Οι δείκτες ευζωίας μας δεν μετράνε την καταστροφή που προξενούμε στο περιβάλλον, τα μέτρα “βιώσιμης ανάπτυξης” ή ακόμα καλύτερα η “πράσινη ανάπτυξη” μας δίνουν το άλλοθι να παράγουμε περισσότερο-ξεχνώντας πως καταστρέφουμε περισσότερο-, την ίδια στιγμή που η ποιότητα ζωής μας υποβαθμίζεται ολοένα και πιο πολύ στις μεγαλουπόλεις. Την ίδια στιγμή οι “αναπτυσσόμενες” χώρες, παλεύουν να ζήσουν το δυτικό όνειρο μπαίνοντας στον άγριο χορό της ανάπτυξης, σφάζοντας φυσικούς θησαυρούς στο όνομα του κέρδους. Ζώα, δάση, λίμνες, άνθρωποι ψοφάνε για την δυτική ευτυχία κάτω από πριόνια, υψικαμίνους και μπουλντόζες. Πόλεμοι στο όνομα του νερού, του πετρελαίου, του γαιάνθρακα, του ουρανίου ξεκάνουν τη ανθρωπότητα για να προχωρήσουμε στις τεχνολογικές μας ουτοπίες, που θα αποθεώνουν την απολυταρχία, την ανελευθερία, την απανθρωπιά.

Ο άνθρωπος μακριά από τη φύση γίνεται ολοένα και πιο μόνος, ολοένα και πιο αλαζόνας, ολοένα και πιο πλεονέκτης, ολοένα και πιο “πολιτισμένος”, ολοένα και ατομιστής, ολοένα και πιο “αποπολιτικοποιημένος”, ώστε να κερδίσει περισσότερα, περισσότερα, περισσότερα…

Πρέπει να ξεκολλήσουμε από τα όνειρα του να γυρίσουμε στις εποχές της προ-οικονομικής κρίσης, σε κείνα τα όνειρα της ανάπτυξης, γιατί οι μέρες μας εδώ πέρα είναι μετρημένες, ανεξάρτητα από αυτόν που τελικά θα διαχειριστεί την παραγωγή. Είναι πια το κρίσιμο σημείο της ανθρωπότητας και ακόμα παραπάνω της φύσης. Και δεν ρίχνω στο τραπέζι την “βαθιά οικολογία”, γιατί αρκετοί την αποδοκιμάζουν άκριτα, παρά μόναχα ένα δίπολο: Ή θα αυτοκτονήσουμε επιδιώκοντας την ανάπτυξη ή θα ζήσουμε με μια τελείως νέα συνείδηση πιο κοντά στην φύση, άρα και στον άνθρωπο, ικανή να κάνει τον άνθρωπο πραγματικά ευτυχισμένο.

(Πριν λίγες δεκαετίες η ευτυχία-που συνέπιπτε με το αν είναι φτωχός ή όχι- του μέσου ανθρώπου, καθοριζόταν από το άμα είχε στην κατοχή του δυο τηλεοράσεις. Τώρα το μέτρο της ευτυχίας είναι η κατοχή σύνδεσης στο διαδίκτυο. Ας αναλογιστούμε αυτό.)

*Από τη δεκαετία του 1970 παρατηρήθηκε για πρώτη φορά το παράδοξο («Easterlin-Paradox»,1974), σύμφωνα με το οποίο: Η ικανοποίηση και η ποιότητα ζωής των ανθρώπων, από ένα σημείο και μετά, δεν εξαρτάται από την αύξηση του εισοδήματος και της κατανάλωσης, αλλά πολύ περισσότερο από άλλους παράγοντες.

Η λούπα μιας χαρμολύπης (αναδημοσίευση)

από το Barikat

του Ταξιάρχη Κεραμέ

«Και δεν θα συλλογιέμαι παρά ένα κομμάτι από τον πατέρα κι ένα κομμάτι 

από τη θάλασσα -αυτά που μ' άφησαν- και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.»

Κ. Γώγου

Καύσωνας εκείνον το χειμώνα. Πολύ ζέστη. Πρώτα βέβαια πάγος, κρύο και χιονοστιβάδα ανελέητη. Όλοι καταριόντουσαν τον ουρανό και πολύ περισσότερο τους μετεωρολόγους που έως τότε ελάχιστες φορές έκαναν λάθη σε αυτά τα θέματα. Σπάνια. Μια φορά πριν εικοσικάτι χρόνια. Τώρα κύκλος. Κύκλος του χιονιού και της φωτιάς. Σταμάτησε για λίγο το κεφάκι με τρόπο κάπως ξαφνικό που όλοι ψαρώσαμε. Μάλλον θα ήμαστε χρόνια ψαρωμένοι διότι τόση οικειότητα με τα λέπια που φυτρώσαν στο κεφάλι μας δε συμβαίνει έτσι, στο πιτς φυτίλι. Μάλλον θα ήμαστε από χρόνια σε τούτη την κατάσταση (κι αυτό φάνηκε).

Τρεις λέξεις, Θα Τους Γαμήσουμε. Κι εγώ, από τη θλίψη της γιορτής στη γιορτή της θλίψης, συνομήλικος σκυταλοδρομέας στην αιμάτινη αρένα. Κάπου εκεί, στις διάρκειες και στις εντάσεις του Αθηναϊκού σχηματισμού, εκεί απλώνεται μπροστά σου ο ορίζοντας της ιδιόκτητης χοάνης μας που τα χωράει όλα, η βίαιη τοπογραφία των τσιμεντένιων μανιταριών, ο χρόνος του μέσα χρόνου κι οι πληγές που ανοίξαν όταν ανταλλάζαμε τη νιότη μας με χάντρες και καθρεφτάκια. Κοβαλτιωμένοι τσέοι, απαθείς φιλελέδες (διασχίζουν κι η κολόνια των ίσων αποστάσεων να μένει για ώρα) κι οι ερωτικοί καυγάδες μυρμήγκια που ντρέπονται να υπάρχουν βουτηγμένοι στην άγνοια. Μονάχα τέτοιες νυχτιές κατάλαβα τα ποιήματα. Μαύρο πένθος τυλιγμένο σκοτάδι να πέφτει κεραυνός στην καλοστολισμένη μας αυλή, με τα γιορτινά πολύχρωμα καπελάκια και τις φανταχτερές γλαδιόλες, να καταστρέφει τη φιέστα και να αντηχεί μόνο πιτς. Και μετά; Φυτίλι.

Παρθένα πρωινά. Μόνο κλάμα και όρκοι εκδίκησης. Γιατί Λευτέρη Πούλιε με πονάς τόσο; Δρόμε-σάβανο του Γρηγόρη, του Σωτήρη, του Τάσου, του Μιχάλη, του Αλέξη. Όλοι φορέσαμε αυθόρμητα τις απορίες μας, τις δέσαμε έτσι που να μη φαίνεται το πρόσωπό μας. Μια δόση επανάληψης της απελπισίας που σόκαρε. Τρεμουλιαστό το μάτι που αντικρίζει για πρώτη φορά το πίσω μέρος της ιστορίας, ακόμα χειρότερα την πλάτη, τον σβέρκο και μια πατρίδα να μας ουρλιάζει σα δροσιά που περίμενε χρόνια το ξεραμένο χώμα.

Στις τεράστιες λεωφόρους, πλέον, ο απροσδόκητος τσαμπουκάς των πίσω θρανίων, τα κτίρια που έγιναν φουσκωμένοι ζαχαρωτοί λουκουμάδες κι ορμούνε μέσα οι πικραμένοι και τ’ αποστειρωμένα σεντόνια μας τα λέκιασε περήφανα κι ανεπανόρθωτα εκείνη η ζωηρή φτυσιά στα μούτρα της κανονικότητας. Τσούρμο παράξενων ποντικών ξεπήδησε από τους υπονόμους στο πρώτο σφύριγμα του χειμωνιάτικου αέρα. Τόσο ωραία επικίνδυνο μπουλούκι που σκορπά δημιουργικό τρόμο σε όλα τα σοκάκια και στους περαστικούς (καλά που ήταν τόσα ποντίκια αυτά τα όμορφα χρόνια;) δεν ξανάδα από τότε, κι ορκίζομαι σε κάτι τρυπημένα λάβαρα που σηκώθηκαν ξανά και σε καρδερίνες κίτρινες που ενώ ασφυκτιούσαν ξανάνιωσαν κι έπιασαν πάλι το τραγούδι. Ταμπουρωθήκαμε φιλώντας χείλη από πρωτόγνωρες συντρόφισσες και πίνοντας λυρικές γουλιές απ’ το εξεγερσιακό lsd του μέλλοντός μας. Όχι πια μπότες να στριμώχνουν κορμιά, όχι πια φλύαρες γραβάτες κρεμασμένες στις οθόνες (σας έτσουξε μανάρια μου στην κρατική), όχι πια σάβανα σ’ έρμες μανάδες.

Όμως κι εκείνες οι αλκυονίδες πέρασαν. Απομείναμε κάθε φορά που αρπαζόμαστε ο ένας από τον άλλο ή γονατίζουμε στις δυσκολίες να θυμόμαστε γυρεύοντας μόνιμα την Αλκυόνη και τις χάρες της. Τι μέρες κι εκείνες. Το ξέραμε πως θα διαρκέσουν για λίγο, δε λέω. Μι’ αναλαμπή στις γιορτές των σχιζοφρενών μητροπολιτάνων. Έστω. Έκανε για μια φορά τρομερή ζέστη. Σκέτος καύσωνας εκείνον το χειμώνα. Ο δρόμος άνοιξε ξανά. Και τον περπατάμε. Μην το ξεχάσετε ούτε στιγμή κουφάλες: το μερικό φθείρεται μαχόμενο*.

*Χέγκελ, στο «In girum imus nocte et consumimur igni» του Ντεμπόρ

Ο Άνθρωπος Που Δεν Ήταν Εκεί (αναδημοσίευση)

από τον Γελωτοποιό

Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί γεννήθηκε μια νύχτα με βροχή. Είχε μεγάλα μάτια, διάφανα, και μακριά μαλλιά. Ο γιατρός είπε στη λεχώνα ότι είχε γεννήσει ένα ξωτικό. Εκείνη το 'ξερε.

Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί κοιμόταν μ' ανοιχτά μάτια τη μέρα και ξυπνούσε τα βράδια, για να κλάψει. Ο γάτος της οικογένειας, ένας αργόσχολος σιαμέζος, καθόταν στο προσκεφάλι του, για να διώχνει τ άσχημα όνειρα και τ' ανόσια πνεύματα.

Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί άργησε να μιλήσει και δυσκολεύτηκε να μάθει να περπατά. Προτιμούσε να κοιμάται, αγκαλιά με τον γάτο. Κι όταν ξυπνούσε περνούσε ώρες πολλές κοιτώντας τις σκιές στο ταβάνι ή έφτιαχνε αλλόκοτα πλάσματα από πλαστελίνη. Τους έδινε κι ονόματα, λέξεις μπερδεμένες που ακούγονταν σαν Κουένυα και Σίνταριν και Φαλάνια και Σύρινθαλ.

Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί πήγε σχολείο, αλλά έγραφε τα γράμματα ανάποδα. Την ώρα του μαθήματος ζωγράφιζε αγγέλους στο τετράδιο του και στο διάλειμμα έμενε να παρατηρεί πώς οι σφήκες έτρωγαν τ' αχλάδια που πέφταν απ' το δέντρο. Οι δάσκαλοι δεν τον μάλωναν, γιατί ήταν ήσυχος κι είχε μεγάλα μάτια. Τ' άλλα παιδιά τον άφηναν στην ησυχία του, γιατί καταλάβαιναν ότι δεν είναι εκεί.

~~{}~~

Ένα βράδυ οι γονείς του τον έχασαν. Τον έψαξαν, ξεσήκωσαν τη γειτονιά, φώναξαν την αστυνομία. Τελικά τον βρήκαν στο πανηγύρι, δίπλα στον πάγκο ενός πλανόδιου καλλιτέχνη.

Ο πλανόδιος έφτιαχνε λέξεις από σύρμα, ονόματα ανθρώπων και ζώων και ονείρων. Δεν χρησιμοποιούσε εργαλεία. Έπιανε το σύρμα και το 'στριβε, το γυρνούσε, το ίσιωνε, το στίλβωνε, μέχρι που κρατούσε το όνομα κάποιου ή -μερικές φορές- έναν στίχο.

Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί είχε ξεχαστεί να κοιτάει τα επιδέξια χέρια του καλλιτέχνη, όλη νύχτα.

Οι γονείς του τον μάλωσαν, αλλά εκείνος δεν ήταν εκεί. Μόλις έφτασαν σπίτι ξεκίνησε να φτιάχνει τις δικές του λέξεις από σύρμα.

~~{}~~

Τα χρόνια κυλούσαν κι ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί περνούσε όλο και περισσότερο καιρό με τα μικρά του καλλιτεχνήματα. Όσοι τον συναντούσαν νόμιζαν ότι ήταν εκεί. Έτσι φαινόταν. Και συχνά ήταν. Όμως όσοι τον γνώριζαν καλύτερα ήξεραν ότι δεν ήταν εκεί.

~~{}~~

Όταν μεγάλωσε ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί γνώρισε ένα κορίτσι που του έμοιαζε. Είχε μεγάλα διάφανα μάτια και μακριά μαλλιά. Ζωγράφιζε θλιμμένα πρόσωπα και περπατούσε σαν γάτα. Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί γοητεύτηκε απ' το κορίτσι.

Μια θερινή νύχτα, σ' ένα παγκάκι πάνω απ” το Αιγαίο, τη ρώτησε αν θα τον παντρευόταν κάποτε. Εκείνη δέχτηκε. Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί της φόρεσε στο δάχτυλο ένα κρίκο από αναψυκτικό. Έκαναν ένα παιδί με μεγάλα διάφανα μάτια.

~~{}~~

Τα χρόνια συνέχισαν να περνάνε, έτσι όπως συνηθίζουν να κάνουν απ' την αρχή του κόσμου.

Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί είχε στήσει έναν πάγκο με τις λέξεις του, πλανόδιος κι εκείνος όπως ο δάσκαλος του. Σπάνια όμως πουλούσε κάποια λέξη από σύρμα. Τις περισσότερες τις χάριζε και χαιρόταν όταν έβλεπε τους ανθρώπους να τις φοράνε στο στήθος, πάνω στην καρδιά.

Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί αγαπούσε τις νύχτες και τις βροχές. Αγαπούσε το γέλιο των παιδιών και τα μπαλόνια με ήλιο που το 'σκαγαν και 'φτάναν ως τον ήλιο.

Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί είχε και κάποιους φίλους, ελάχιστους, μετρημένους στα δάκτυλα του χεριού ενός πάντα. Όταν βρισκόταν με τους φίλους του κανείς δεν ήταν εκεί. Κι ένιωθαν ωραία να μην είναι εκεί παρέα.

~~{}~~

Κάποιες μέρες ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί ζήλευε τους ανθρώπους που μπορούσαν να είναι εκεί, τους ανθρώπους που τα κατάφερναν τόσο καλά εκεί.

Κάποιες νύχτες ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί ευχόταν να ήταν κι αυτός εκεί, κι ας μην είχε φτιάξει ούτε μια λέξη από σύρμα.

Δεν το είχε επιλέξει να μην είναι εκεί. Είχε συμβεί, έτσι όπως γεννήθηκε με μεγάλα διάφανα μάτια, ίσως επειδή κι η μητέρα του δεν ήταν εκεί.

~~{}~~

Το κορίτσι με το δακτυλίδι από κρίκο αναψυκτικού προσπάθησε να τον βοηθήσει, να είναι εκεί. Κι εκείνος το ήθελε, όταν όμως βρισκόταν εκεί ξεθώριαζε, γινόταν διάφανος, τόσο που μπορούσες να δεις από μέσα του.

Και κάθε μέρα που περνούσε εκεί, ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί ένιωθε να χάνει ένα ακόμα κομμάτι του.

Μόνο οι λέξεις από σύρμα τον βοηθούσαν να ενώνει τα κομμάτια του.

~~{}~~

Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί κάποτε κατάλαβε ότι υπήρχαν πολλοί ακόμα άνθρωποι που δεν ήταν εκεί. Κι αν κάτι έφταιγε γι' αυτό δεν ήταν οι άνθρωποι, ήταν το εκεί.

Οι άνθρωποι που δεν ήταν εκεί δεν ήταν ηλίθιοι, δεν ήταν δειλοί, δεν ήταν ανίκανοι. Είχαν γεννηθεί με κάποια αποστροφή για το εκεί ή μπορεί να ήταν μόνο αλλεργία, αλλεργία σε όλα όσα τους δίνονταν έτοιμα, σε όλα όσα δεν ήταν δικά τους.

Οι άνθρωποι που δεν ήταν εκεί ήθελαν να δημιουργούν το εκεί τους.

~~{}~~

Έφτιαχναν λέξεις, μουσικές, χορούς, πίνακες, σπίτια, φαγητά, ιδέες, εφευρέσεις, εξισώσεις, φάρμακα, σχολεία, επιστήμες.

Οι άνθρωποι που δεν ήταν εκεί έφτιαχναν τον κόσμο απ” την αρχή, έτσι όπως θα ήθελαν να είναι.

~~{}~~

Δεν γνωρίζω πώς τελειώνει αυτή η ιστορία. Μου τη διηγήθηκε ένας καλλιτέχνης του δρόμου με μεγάλα μάτια. Είχε ινδιάνικο αίμα και τ' όνομα του ήταν Πλανόδιο Βουνό.

Κάποια στιγμή χαμογέλασε και σταμάτησε να είναι εκεί. Το χαμόγελο του άργησε να σβήσει, σαν να ήταν ο γάτος του Τσέσαϊρ.

Μου άφησε μόνο αυτές τις λέξεις, καμωμένες από σύρμα.

Έτσι δεν γνωρίζω πώς τελειώνει αυτή η ιστορία.

Ίσως και να μην τελειώνει.

Η εικόνα είναι λεπτομέρεια από πίνακα της Nelli Bloom

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΚΕΙΜΕΝΟΥ (η θεωρία και η εφαρμογή της) -αναδημοσίευση.

από http://ta4mx.blogspot.gr/2015/02/blog-post_24.html

ΘΕΜΑ: «Διάλογος είναι να παραδεχθείς ότι η αλήθεια είναι πολλαπλή & ότι είναι ανέφικτη η πλήρης αλήθεια. Και πρέπει να φωτιστεί από πολλές πλευρές για να τη συλλάβει κανείς. Επομένως έχει ανάγκη από τον έλεγχο του άλλου και τον χρειάζεται τον άλλο η αλήθεια. Και δεύτερο, πρέπει να παραδεχθεί κανείς ότι για να πλησιάσει τον άλλο, ένας μόνο τρόπος υπάρχει: να τον πείσει. Στο διάλογο δεν πάμε να σώσουμε τις ιδέες μας: πάμε να σώσουμε την αλήθεια» (Ε.Π. Παπανούτσος). Αν οι παραπάνω απόψεις του Παπανούτσου παίξουν θετικό ρόλο στο να γίνει ουσιαστικός ο διάλογος μεταξύ των ανθρώπων, ν’ αναπτύξεις τη θέση σου για το πώς θα μπορούσε αυτό να επιτευχθεί στην πράξη. 

Έχει θέση αυτή η ανάρτηση σ' ένα κινηματικό blog; Θα ρωτούσε κάποια ή κάποιος. Αν σκεφτεί κανείς πόσες ώρες αναλώνονται ανά εβδομάδα στα κινηματικά γήπεδα, αίθουσες και αμφιθέατρα, σε αυλές σχολείων και καφενεία βουλευομένων, χωρίς να παράγεται τίποτα, παρά μόνο να αναπαράγεται ο εαυτός του καθενός, θα μπορούσε αυτό το κείμενο-μελέτη να χρησιμεύσει σε κάτι τι. Ειδικά σε αυτούς που με 150 λέξεις στη φαρέτρα τους συντάσσουν ανά εβδομάδα τις γνωστές αντιαισθητικές και αντιπνευματικές μπροσούρες, τις οποίες κανείς δεν διαβάζει, απλά τις τσεπώνει, τις κάνει υπόστρωμα για να κάθεται στα πεζοδρόμια, σκουπίζει τη βρεγμένη σέλα του δικύκλου του. 150 λέξεις σε ένα μίξερ, το μίξερ του κάθε κόμματος, παράταξης, συλλογικότητας. Λες και στην 151η λέξη η μπροσούρα υπάρχει φόβος να αυτοαναφλεγεί. Φταίει μετά ο καπιταλισμός ; προφανώς, γιατί είναι ο μέγας καθοδηγητής μας. Ας μιλήσει ο Τάσος Κάρτας που έγραψε το κείμενο.

1. ΓΕΝΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ για την εισαγωγή: μπορούμε ν’ αρχίσουμε με μια γενική αναφορά στα δεδομένα του θέματος, δηλαδή στις απαραίτητες προϋποθέσεις για την επιτυχή έκβαση του διαλόγου. Αν μάλιστα ξέρουμε ότι η άποψη για την πολλαπλότητα της αλήθειας έχει την προϊστορία της στους σοφιστές, μια σύντομη και περιεκτική ιστορική αναδρομή, θα ήταν ό,τι το καλύτερο. Στη συνέχεια όμως πρέπει να τονιστεί η σημασία αυτών των προϋποθέσεων στη σημερινή πραγματικότητα και με κάποιο τρόπο να προετοιμαστεί ο δεύτερος άξονας για την πρακτική εφαρμογή τους. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ ΧΑΡΙΝ:

«Η αντιπαράθεση ανάμεσα σ’ αυτούς που πιστεύουν στη μια και μοναδική αλήθεια, έτσι όπως τη διατύπωσε με τη φιλοσοφία του για τον κόσμο των ιδεών ο Πλάτωνας και σ’ αυτούς που λένε ότι η αλήθεια είναι υποκειμενική με την έννοια ότι μπορεί να τη δει κανείς από διαφορετικές οπτικές γωνίες και να τη διαμορφώσει ανάλογα με την πολιτική και κοινωνική συγκυρία, έχει τη δική της ιστορία. Ο Παπανούτσος λέγοντας πως είναι ανέφικτη η πλήρης αλήθεια φαίνεται να ασπάζεται την άποψη των σοφιστών. Δίνοντας έμφαση μάλιστα στην πολλαπλότητα των απόψεων που μπορούν να διατυπωθούν για ένα θέμα, επισημαίνει την αυτονόητη σημασία του διαλόγου στην αναζήτηση της αλήθειας.

Το γεγονός ότι πάντοτε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, απασχολούσε τον άνθρωπο η αναζήτηση της αλήθειας και έψαχνε να βρει τους τρόπους ή να ορίσει τις προϋποθέσεις για την αποτελεσματική διερεύνησή της, αποδεικνύει τη σημασία που θα είχε και σήμερα ακόμα μια παρόμοια συζήτηση. 

2. ΚΥΡΙΟ ΜΕΡΟΣ: βασικές ιδέες ανάπτυξης του θέματος: από την εισαγωγική ενότητα, θα πρέπει με κάποιο τρόπο, να έχει διαφανεί η κατεύθυνση που θα πάρει η προσπάθεια μας για την απόδειξη των ζητουμένων. Hκατεύθυνση για την ανάπτυξη θα πρέπει να βασιστεί σε δύο άξονες: α] αν μπορούν να παίξουν θετικό ρόλο και σε ποιο βαθμό οι συγκεκριμένες απόψεις του Παπανούτσου στο να γίνεται ο διάλογος μεταξύ των ανθρώπων ουσιαστικός και αποτελεσματικός β] με ποιους τρόπους μπορεί αυτό να γίνει πράξη στην καθημερινή πραγματικότητα. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ ΧΑΡΙΝ:

«Για να κατανοήσουμε τη σημασία των προτάσεων του Παπανούτσου, αρκεί να προσπαθήσουμε να σκεφτούμε ποια θέση θα είχε ο διάλογος στις κοινωνίες των ανθρώπων, αν ίσχυαν τα ακριβώς αντίθετα. Μάλλον θα ήταν άνευ σημασίας και εντελώς περιττός, αν είχαμε ανακαλύψει τη μία και μοναδική αλήθεια που θα είχε γενική εφαρμογή για όλους τους ανθρώπους σ’ όλες τις εποχές. Σ’ αυτή την περίπτωση θα ήταν οξύμωρο να θέλουμε να τη φωτίσουμε απ’ όλες τις πλευρές. Και φυσικά η πειθώ θα ήταν άγνωστη λέξη για τον πολιτισμό των ανθρώπων αφού εκ των πραγμάτων και εκ γενετής όλοι θα ήταν πεισμένοι για τη μια και μοναδική αλήθεια. Είναι λοιπόν παραπάνω από βέβαιο ότι δεν θα είχε καμιά θέση ο διάλογος στους πολιτισμούς που θα είχαν ασπαστεί το δόγμα για τη μία και μοναδική αλήθεια» 

«Ένα καλό παράδειγμα της αξίας του διαλόγου, επειδή ισχύουν όλα αυτά που υποστηρίζει ο Παπανούτσος είναι η λειτουργία των δημοκρατικών πολιτευμάτων στις σύγχρονες κοινωνίες.. Τα δύο βασικότερα χαρακτηριστικά που αναδεικνύουν το δημοκρατικό πολίτευμα και το ξεχωρίζουν από κάθε άλλη μορφή πολιτεύματος, είναι η ισηγορία και παρρησία δηλαδή η πολιτική ελευθερία που αναγνωρίζει σε όλους ίση δυνατότητα στο λόγο και το θάρρος που πρέπει να διακρίνει τον άνθρωπο στην έκφραση της σκέψης του. Και τα δύο δεν θα μπορούσαν να εννοηθούν χωρίς το διάλογο. Γι’ αυτό ο διάλογος είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας. Με αυτόν αμβλύνονται οι διαφορές, συγκλίνουν οι αντιθέσεις, αίρονται οι παρεξηγήσεις, προλαβαίνονται οι συγκρούσεις και στο τέλος παίρνονται αποφάσεις που είναι πιο κοντά στις ανάγκες και τις απαιτήσεις του κοινωνικού συνόλου.

3. ΚΥΡΙΟ ΜΕΡΟΣ: οργανική σύνδεση παραγράφων. Οι ιδέες με τις οποίες θα αναλύσουμε τα ζητούμενα του θέματος, πρέπει να συνδέονται στενά μεταξύ τους, να απορρέουν δηλαδή η μία από τη άλλη με μια λογική αναγκαιότητα. Στην προηγούμενη ενότητα αναλύοντας την αξία που έχουν για το διάλογο οι προτάσεις του Παπανούτσου, δόθηκε ως παράδειγμα ο ρόλος του διαλόγου στη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Επομένως στη δεύτερη ενότητα, στην οποία σύμφωνα με το 2οζητούμενο, πρέπει να προτείνουμε με ποιους τρόπους θα γίνει ο διάλογος ουσιαστικός και αποτελεσματικός, μπορούμε να στηριχθούμε επίσης σε παραδείγματα από τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ ΧΑΡΙΝ:

«Ο διάλογος όμως για να μην είναι μόνο επίφαση ή παρωδία, κενό γράμμα χωρίς περιεχόμενο, απαιτεί ορισμένες βασικές αρχές που θα διέπουν την εφαρμογή του σε όλους τους τομείς που ο άνθρωπος επικοινωνεί και συνεργάζεται με τους συνανθρώπους του. . Και σ’ αυτή την περίπτωση μπορούνε να δανειστούμε στοιχεία από τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος αλλά και από άλλους τομείς της κοινωνικής δραστηριότητας του ανθρώπου. Η αποδοχή του άλλου και ο σεβασμός στη διαφορετική γνώμη του, η πίστη στην πολυφωνία και στην αναγκαιότητα της αντιπαράθεσης των ιδεών, με μια κουβέντα η οργανωμένη και σωστή συζήτηση είτε στη βουλή, είτε στις συνελεύσεις των πολιτικών και επαγγελματικών συλλόγων είτε μέσα σε μια σχολική τάξη, απαιτεί μια ορισμένη στάση των συνδιαλεγόμενων η οποία δεν μπορεί να προκύψει από τη μια στιγμή στην άλλη. Η στάση αυτή προϋποθέτει υπεύθυνη χρήση του λόγου και τη δημοκρατική κατανομή του. Το πρώτο σημαίνει ότι οι συνδιαλεγόμενοι δεν μιλούν για να μιλούν ικανοποιώντας τον εγωισμό τους, αλλά συνομιλούν για να συμβάλουν κι αυτοί απ’ τη μεριά τους στον καλύτερο φωτισμό του θέματος και στην ανεύρεση της αλήθειας. Δημοκρατική κατανομή του λόγου εξάλλου σημαίνει αποφυγή της μονοπώλησης του λόγου από ορισμένα μόνο άτομα. Πρέπει όλοι οι ενδιαφερόμενοι να συμμετέχουν στο διάλογο με ίσους όρους, γιατί η συμμετοχή είναι η πιο ουσιαστική λειτουργία της δημοκρατίας. Τέλος, βασική αρχή πρέπει να είναι η συζήτηση να έχει καθορισμένο στόχο, να καταλήγει κάπου, αν όχι με τη μορφή συμπερασμάτων, τουλάχιστον με την ικανοποίηση της ορθής διερεύνησης του θέματος.

4. ΕΠΙΛΟΓΟΣ/συμπεράσματα: το κείμενό μας θα πρέπει οπωσδήποτε να έχει και μια παράγραφο με την οποία θα τελειώνει η διαπραγμάτευση του θέματος. Η κατακλείδα πρέπει να έχει τα παρακάτω χαρακτηριστικά: α] να είναι σύντομηβ] να ανακεφαλαιώνει τα σημαντικά σημεία της ανάπτυξης και γ] να συμπεραίνει. Το συμπέρασμα δεν πρέπει να είναι γενικό και αόριστο αλλά να έχει πολύ στενή σχέση με τις βασικές ιδέες στις οποίες εμείς στηρίξαμε την παρουσίαση του θέματος. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα καλός και εύστοχος επίλογος θα ήταν να κάναμε μια δική μας πρόταση για το μέλλον του διαλόγου ή για την αποτελεσματικότητά του. 

«Μπορεί να φαίνονται αυτονόητες και αυταπόδεικτες οι αλήθειες για τη σημασία και την αξία του διαλόγου, που πολλοί διανοητές όπως ο Παπανούτσος, ο καθένας με το δικό του τρόπο, διατυπώνουν. Το ό,τι όμως και σήμερα πολλές φορές ο διάλογος μεταξύ των ανθρώπων και στις πιο δημοκρατικές κοινωνίες, δεν είναι πάντοτε ουσιαστικός και αποτελεσματικός, ενώ μερικές φορές είναι εμφανή τα προβλήματα στην ομαλή διεξαγωγή του, αποδεικνύει το δρόμο που πρέπει να διανυθεί ακόμα. Σ’ αυτή την περίπτωση ο ρόλος της παιδείας είναι καθοριστικός. Μόνο μέσα από την παιδεία μπορεί ο νέος να συνειδητοποιήσει την αξία του διαλόγου και κυρίως μέσα από την πνευματική καλλιέργεια που αυτή προσφέρει μπορεί να βρει τους τρόπους με τους οποίους θα κάνει καθημερινή του πράξη τις βασικές αλήθειες που διέπουν την ομαλή διεξαγωγή του.

Ανακοίνωση της Λαϊκής Συνέλευσης Εξαρχείων για τα γεγονότα της Παρασκευής 6/2/2015

από: Λαϊκή Συνέλευση Εξαρχείων

Το βράδυ της Παρασκευής 6/2 ολιγομελής ομάδα επιτέθηκε και πυρπόλησε περιπολικό της τροχαίας που είχε έρθει στη συμβολή των οδών Τοσίτσα και Σπυρίδωνος Τρικούπη για να καταγράψει τροχαίο περιστατικό και στη συνέχεια ξυλοκόπησε άγρια δύο κατοίκους και συντρόφους, επειδή διαμαρτυρήθηκαν γι΄ αυτή την ενέργεια.Ακολούθησε η γνωστή πρακτική με το άναμμα των κάδων που μετέτρεψε την πλατεία σε πεδίο μάχης και κατέληξε σε προσαγωγές, συλλήψεις καθώς και στην απαράδεκτη επίθεση στο κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο Κ* ΒΟΞ.Με την πρόσφατη απομάκρυνση των δυνάμεων καταστολής κάποιοι θρασύδειλοι βρίσκουν ευκαιρία να δείξουν την «επαναστατικότητά» τους, καταφέρνοντας, επί της ουσίας, να ξαναφέρουν τα ΜΑΤ στη γειτονιά μας.

Η συγκεκριμένη ομάδα δημιουργεί προβλήματα στα Εξάρχεια εδώ και χρόνια. Οι συμπεριφορές είναι γνωστές: Τραμπουκισμοί σε κατοίκους, επιθέσεις σε στέκια και συναγωνιστές, βανδαλισμοί και κλοπές, ιδιοκτησιακή αντίληψη για την πλατεία και τους γύρω δρόμους, πάντα με ένα δήθεν αντιεξουσιαστικό προσωπείο. Βέβαια, οι τακτικές των ανθρώπων αυτών καμία σχέση δεν έχουν με τον αναρχικό χώρο και ηθελημένα τον δυσφημίζουν.

Η Λαϊκή Συνέλευση δε πρόκειται να αρκεστεί σε μια απλή καταδίκη του γεγονότος. Σκοπεύει να ενισχύσει τις δράσεις της απομακρύνοντας οριστικά από την γειτονιά μας τέτοιου τύπου ομάδες.Από την άλλη, είναι σαφές ότι μια κυβερνητική αλλαγή δεν αρκεί για να αποτρέψει την αυτονόμηση των φασιστικών πρακτικών στους κόλπους της ΕΛ.ΑΣ. Οπότε η ηγεσία του ΠΡΟ.ΠΟ. ας αφήσει τις προτάσεις για δήθεν διάλογο και ας κάνει πράξη την κατάργηση των ομάδων ΜΑΤ-ΔΕΛΤΑ, την απαγόρευση των χημικών και την εξάρθρωση των φασιστικών θυλάκων στο ¨βαθύ κράτος¨ της αστυνομίας.

Εμείς, ως κάτοικοι και συλλογικότητες των Εξαρχείων θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια σε κάθε μορφή περιορισμού της ελευθερίας μας, ενάντια σε κάθε μορφή καταστολής. Σε αυτή την κατεύθυνση δημιουργούμε εστίες αλληλεγγύης και περιφρουρούμε οι ίδιοι και οι ίδιες την γειτονιά μας απέναντι στο δίπολο κρατικής καταστολής – κοινωνικού κανιβαλισμού και μαφιών.

Η Λαϊκή Συνέλευση Εξαρχείων συναντιέται κάθε Παρασκευή, στις 19:30, στον χώρο της, στην Ανδρέου Μεταξά 12.

ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ

Το πειστικότερο άλλοθι του αμετάθετου παρόντος! (αναδημοσίευση)

από η ποίηση πρέπει να γίνεται απ’ όλους, όχι από έναν

 

Κάρελ Άππελ: Αναβάτης αγριάλογου

Αίφνης, μια διάχυτη αισιοδοξία έχει αρχίσει να διαπνέει το σώμα αυτής της ταλαίπωρης κοινωνίας. Η μεγάλη αφήγηση του εκπεσόντος παρία που κάνει δυναμικά την επανεμφάνιση του και έχει την απαίτηση να γίνουν πλέον αποδεκτά, τα δικά του αιτήματα ορθώνοντας το ανάστημα του, επιβάλλεται με όρους παροξυσμικής αυτοϊκανοποίησης της απαθούς τάξης των νοικοκυραίων! Έπρεπε δηλαδή να υπάρξει με άρωμα φιλολαϊκού προοδευτισμού και εθνικής ελαφρόνοιας μια υποτιθέμενη αλλαγή πλεύσης στις πολιτικές αποφάσεις για να αισθανθούν οι κοινοί θνητοί μία ιδέα εικονικής πνοής στον ασφυκτικό βίο τους.

Αυτού του είδους λοιπόν η αφέλεια θέλει να πείσει τον εαυτό της ότι οι άνθρωποι μπορούν να σταθούν επάνω από τις αγορές. Πως η ζωή είναι μπροστά και πέρα από τα κέρδη! Όταν μάλιστα αυτή αρχίζει να γίνεται ναρκισσευόμενα επιθετική* τότε εξαπολύει σοφιστικέ βερμπαλισμούς και φιλολογίζουσες περιττολογίες, τζούφιους λεκτικούς μύδρους ατάκτως ερριμμένους. Ο άνεμος αντίστασης που πνέει στο αντιμνημονιακό μέτωπο, ενσαρκώνει τις αιτίες και τους μοχθηρούς του κοινωνικού ζητήματος στην κρίση χρέους και στα υπερεθνικά διευθυντήρια και παραβλέπει ηλιθιωδώς ότι το πρόβλημα πηγάζει αποκλειστικά από την έμφυτη αντινομία της τυφλής υπακοής μιας κοινωνίας, παγκόσμιας και οικουμενικής, στους παρανοϊκούς νόμους της αυτονομημένης κερδοφορίας. Για να το πούμε δηλαδή διαφορετικά και με πιο κατανοητά λόγια, η κρίση χρέους και οι τεχνογκουρού που έχουν αναλάβει το κουλάντρισμα της δεν είναι η αιτία αυτής της κοινωνικής κρίσης, όπως το έχει χάψει η αντιμνημονιακή μανία με τα αριστερά και δεξιά συμπράγκαλα της, αλλά ένα γενικό σύμπτωμα μιας κοινωνίας που οργανώνεται στην συστημική συνθήκη της αφηρημένης εργασίας και στις εμμονές που ρέουν από αυτή.

Γίνεται απολύτως σαφές ότι οι τακτικές των κυβερνητικών θέσεων δεν αποτελούν επ' ουδενί κάποια ρηξικέλευθη κριτική ενάντια στις αγορές και τα χάλια τους. Αντιθέτως εκείνο που κάνουν είναι να απομακρύνουν σταθερά τις δυνατότητες της αμφισβήτησης και τις όποιες προϋποθέσεις της και να δίνουν ένα πειστικό άλλοθι αριστερής νομιμοποίησης στο αμετάθετο παρόν. Το άνευρο παιχνίδι του κοινοβουλευτισμού αναζωογονεί την αφέγγιστη, κοινωνική συναίνεση. Η αριστερή κυβέρνηση θέλει να είναι ο αναστηλωτής του τραυματισμένου πολιτειακού κύρους και της ημιθανούς κρατικής οντότητας. Δεδομένης της λαϊκιστικής και ουσιαστικά φασιστικής ψευδορητορείας που καραδοκεί, και κορτάρει ασύστολα τον μικροαστικό εσμό, έτοιμη να υφαρπάξει το μεγαλύτερο όφελος αυτή η ατελής αναστύλωση θα είναι το προσωρινό πλεονέκτημα και συνάμα η οριστική καταδίκη της προοδευτικής διακυβέρνησης.

*Βλέπε ομιλία Ζουράρι στην Βουλή

Η τυραννία της οικονομίας (αναδημοσίευση)

το βρήκαμε στο από κοινού

Αυτός είναι ο τρόπος που ο κόσμος τελειώνει,

Όχι μ ’ένα πάταγο αλλά μ’ ένα λυγμό

T.S.Eliot

Όχι πια άλλα κροκοδείλια δάκρυα για την πτώση στην πρόσφατη θεομηνία του ιστορικού μονότοξου και απαράμιλλης ομορφιάς γεφυριού της Πλάκας στην Ήπειρο. Τα μανιασμένα νερά από τα αγέρωχα βουνά μ’ ένα παρατεταμένο βουητό (λυγμό) εκδικήθηκαν τον υβριστή άνθρωπο, εν ονόματι της φύσης, για τα φαραωνικά έργα του (φράγματα της ΔΕΗ στον Αώο ποταμό στα Γιάννενα και στον Άραχθο στην Άρτα). Ο λυγμός των νερών δεν λογάριασε την μαστορική τέχνη των κτιστάδων και ο απαιτούμενος φόρος τιμής στους μαστόρους της πέτρας δεν είναι απλώς το ξαναχτίσιμο του γεφυριού, αλλά η αλλαγή προτύπου ζωής, η αρμονική συμφιλίωση με τη φύση. 

Γιατί έπεσε το γεφύρι; Επειδή δεν εκπονήθηκαν μελέτες; Δεν έγιναν οι απαραίτητες ενέργειες για τη συντήρησή του; Σπαταλήθηκαν τα χρήματα σε έργα βιτρίνας ή μούχλιασαν στα συρτάρια της γραφειοκρατίας ή γιατί έβρεξε πολύ ο θεός; Συνέβαλλαν σίγουρα και τα παραπάνω. Αν μείνουμε όμως μόνο σ’ αυτές τις διαπιστώσεις ρίχνουμε νερό στο μύλο της απενοχοποίησης του ανθρώπου-υπερόπτη που θεωρεί ότι ξέκοψε από τη φύση, τη ζωώδη προϊστορία του και ως ανώτερος από τα άλλα είδη είναι ηθικά νομιμοποιημένος να κατακτήσει τη φύση. Η βία του προμηθεϊκού ανθρώπου είναι ενάρετη γιατί αντικειμενικά οδηγεί στην πρόοδο. 

Τι είναι όμως πρόοδος για το δυτικό πολιτισμό; Η αέναη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων με σκοπό την παραγωγή αγαθών. Τι απαιτείται γι’ αυτή την ανάπτυξη; Ενέργεια, υδροηλεκτρικά εργοστάσια, εξηλεκτρισμός. Κι όταν τα συσσωρευμένα νερά υπερβαίνουν ένα όριο τι κάνουμε; Διοχετεύουμε τα πλεονάζοντα νερά του υδροηλεκτρικού φράγματος του Αώου στον Άραχθο ποταμό και το πολύ-πολύ να ρίξουμε ένα γεφύρι ή να πνιγούνε οι παρακάτω, οι Αρτινοί, για να μην πνιγούμε εμείς οι Γιαννιώτες. Παράπλευρες απώλειες του πολέμου ανθρώπου-φύσης. Ανάπτυξη ή θάνατος.

Γιατί λοιπόν έπεσε το γεφύρι; Γιατί το υποκείμενο έχει εκπέσει, έχει μετατραπεί σε μονοδιάστατο άνθρωπο, ένα ανθρωπολογικό τέρας, σε οικονομικό άνθρωπο (homo economicus) και σε ορθολογικό ατομιστή. Αυτός ο ανθρωπολογικός τύπος ενδιαφέρεται μόνο για το ιδιοτελές του όφελος, μπαζώνει τα ρέματα, καταπατά τις παρόχθιες εκτάσεις, μολύνει τα νερά και τον αέρα, ρίχνει τα γεφύρια. Γιατί όμως πορεύεται μ’ αυτό τον τρόπο; Γιατί το μοναδικό κίνητρο αυτού του τέρατος είναι η μεγιστοποίηση των απολαύσεων που προκύπτουν από τις απεριόριστες επιθυμίες του, τη διαρκή δηλαδή κατανάλωση εμπορευμάτων. 

Η δίκαιη κοινωνία για το homo economicus είναι η καταναλωτική κοινωνία, αυτή που προσφέρει ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο, που παράγει εμπορεύματα για να καλύψει τις απεριόριστες επιθυμίες. Αυτή δεν είναι άλλωστε η πεμπτουσία του ωφελιμισμού; Ο καταναλωτικός όμως ηδονισμός χρειάζεται ένα ενεργοβόρο παραγωγικό μοντέλο, για να είναι ικανό να παράγει διαρκώς νέα προϊόντα. Χρειάζεται δηλαδή τα γιγάντια και περιβαλλοντικά καταστροφικά υδροηλεκτρικά έργα της ΔΕΗ, την χρήση λιθάνθρακα και αύριο των υδρογονανθράκων και της πυρηνικής ενέργειας. Καταναλώνω άρα υπάρχω είναι το νόημα της ζωής του δυτικού ανθρώπου και για να γίνει πράξη αυτή η εκπτώχευση της ύπαρξης χρειάζεται η παραπάνω ενεργοβόρος παραγωγική μηχανή. Μίλησε κανείς για ήπιες μορφές ενέργειας ή για μικρές υδροηλεκτρικές μονάδες για τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών; Αυτή η εκπτώχευση έχει ρίζες και στην αριστερά. Στο ερώτημα τι είναι σοσιαλισμός ο Λένιν έδωσε μια βαθυστόχαστη (! ;;) απάντηση: εξηλεκτρισμός και σοβιέτ. Γι’ αυτή λοιπόν την πτώση του υποκειμένου σε ιδιοτελή καταναλωτικό ατομιστή πρέπει να κλαίμε. Για να μην τελειώσει ο κόσμος μ’ ένα λυγμό, γεγονός αδιάφορο για τη φύση και το σύμπαν, είναι καιρός να αλλάξουμε πορεία.

Όχι πια άλλα δάκρυα, συσκέψεις και ανακοινώσεις, για την καταστροφή από τα πλημμυρικά φαινόμενα του κάμπου της Άρτας. Λίγο γιατί ο θεός έβρεξε πολύ, λίγο γιατί οι από πάνω, οι Γιαννιώτες, έσπρωξαν τα νερά παρακάτω, αυτά περπάτησαν μέχρι την Άρτα. Αιώνες κάνουν αυτή τη διαδρομή και στο τέλος απλώνονται για να ξαποστάσουν μετά το κοπιαστικό τους ταξίδι. Πριν ξαποστάσουν όμως τα συλλαμβάνουν στο φράγμα του Πουρναρίου της Άρτας για να παράγει ρεύμα η ΔΕΗ, όχι για τις ανάγκες των κατοίκων αλλά για να το πουλάει στη βόρεια Ελλάδα και στα Βαλκάνια. Τα νερά έγιναν πολλά, στο όνομα όμως της εθνικής οικονομίας, της παραγωγικότητας, της ανταγωνιστικότητας, έπρεπε να παραμένουν φυλακισμένα για να δουλεύει στο maximum το εργοστάσιο της ΔΕΗ και να παράγει ρεύμα και κέρδος. Ψιθύρισε κανείς ότι οι άνθρωποι είναι πάνω από τα κέρδη; Αλήθεια τη θέση πήραν όλες οι πολιτικές δυνάμεις όταν αποφασίστηκε στη μπούκα της πόλης της Άρτας , γεγονός που δεν έχει γίνει σε κανένα μέρος του κόσμου, να κτιστεί ένα φράγμα; Ξέχασα. Η τεχνολογία είναι ανίκητη. Άκουσε κανείς τίποτα για το Τσερνομπίλ ή τη Φουκοσίμα; Οι φιλελεύθεροι θεωρούσαν πρόοδο ότι θα γίνει μια μεγάλη επένδυση και οι πάσης φύσεως αριστεροί νίκη ότι η διαχείριση του φράγματος και του υδροηλεκτρικού εργοστασίου θα ανήκει στο δημόσιο και όχι στους ιδιώτες. Αλήθεια από πότε είναι αριστερή αντίληψη ότι η μορφή της ιδιοκτησίας (ιδιωτικό ή δημόσιο) καθορίζει το περιεχόμενο; Τι σημασία έχει η μορφή της ιδιοκτησίας αν τα κέρδη, η τυραννία της οικονομίας, η λατρεία της αποδοτικότητας, της ανταγωνιστικότητας είναι πάνω από τους ανθρώπους; Η δημόσια ΔΕΗ και τα έργα της δεν έπνιξε τώρα την πόλη;

Κι όταν λοιπόν τα φυλακισμένα νερά πολλαπλασιάστηκαν οι δήμαρχοι των παρόχθιων περιοχών αρνούνταν να συναινέσουν σε μια προληπτική εκτόνωση των νερών στο φράγμα για να μην πλημμυρίσουν οι καταπατητές ψηφοφόροι τους. Κι όταν έγιναν πάρα πολλοί οι φυλακισμένοι τους απελευθέρωσαν για να μην καταρρεύσει η φυλακή (φράγμα) από την απειλούμενη εξέγερση. Το αποτέλεσμα ήταν να κατακλύσουν τον κάμπο και να τον λεηλατήσουν. Το ποτάμι απλώθηκε στα όριά του μόνο που αυτά ήταν καταπατημένα από φιλελεύθερους, αριστερούς, κομμουνιστές, την εκκλησία, επιχειρηματίες και δημοτικούς άρχοντες. Είχαν γίνει σπίτια, καλλιεργούμενες εκτάσεις, δρόμοι, εργοστάσια. Διαμαρτυρήθηκε κανένας πολιτικός φορέας ή κίνηση πολιτών για την καταπάτηση των κοινών, των δημοσίων αγαθών, της κοίτης του ποταμού; Ορισμένοι μάλιστα από την αριστερά για να δικαιολογήσουν την ένοχη συνείδησή τους έχουν έτοιμη την απάντηση. Φτωχοί άνθρωποι είναι οι καταπατητές των κοινών αγαθών, θεωρώντας έτσι ότι η απληστία και η ιδιοτέλεια είναι καλή γιατί παράγει αγαθά για να καλυφθούν οι ανθρώπινες ανάγκες. Αν το κακό όμως είναι κοινότυπο, όπως είπε η Χάνα Άρεντ, τότε και η ιδιοτέλεια είναι κοινότυπη ανεξάρτητα από την ιδεολογική θέση του καθενός. Υπάρχει όμως φως στο τούνελ ή το υποκείμενο έχει αμετάκλητα αλλοτριωθεί;

Σήμερα χρειαζόμαστε ένα κίνημα για έναν οικονομικό αθεϊσμό, που θα έχει ως στόχο την ελάττωση της οικονομικής δραστηριότητας, την απεξάρτηση του ατόμου από την τυραννία της οικονομίας, την παράλογη ιδέα ότι κάθε ανθρώπινη επιλογή οδηγείται από την οικονομική λογική και το κέρδος και την ταύτιση της ευτυχίας με την απεριόριστη κατοχή πραγμάτων.

Χάρης Ναξάκης

Ένας (ακόμα) νεκρός…(αναδημοσίευση)

Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

Χτες στην Αθήνα, στους Αμπελόκηπους, ένας ακόμα άστεγος βρήκε το θάνατο. Ο θάνατος φαίνεται να προήλθε από εγκαύματα καθώς είχε ανάψει φωτιά για να ζεσταθεί από τον χιονιά…

Στην Ελλάδα των χιλιάδων άστεγων, σύμφωνα με την απογραφή που διεξήχθη το 2011 από την ΕΛΣΤΑΤ υπάρχουν 6.384.353 κατοικίες. Όπως προκύπτει από τα στοιχεία το 35,3% των κατοικιών αυτών είναι κενές και οι περισσότερες βρίσκονται στις περιφέρειες Αττικής και Κεντρικής Μακεδονίας.

Την ώρα όμως που πάνω από 2.000.000 κατοικίες είναι κενές (με εκατοντάδες χιλιάδες από αυτές να βρίσκονται στην Αθήνα), χιλιάδες είναι οι άστεγοι στους δρόμους και ακόμα περισσότερες χιλιάδες οι οικογένειες που η οικονομική καταστροφή εξωθεί κι αυτές στο δρόμο, καθώς αδυνατούν να πληρώσουν στεγαστικά δάνεια και ενοίκια. 

Σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε η ΕΕ στα κράτη – μέλη της υπάρχουν πάνω από 4 εκατομμύρια άστεγοι. 

Όμως: Σύμφωνα με έρευνα της βρετανικής εφημερίδας «Guardian» στην ΕΕ των 4 εκατομμυρίων αστέγων υπάρχουν 11 εκατομμύρια σπίτια που είναι άδεια. 

Ειδικότερα, στην Ισπανία των εκατοντάδων χιλιάδων εξώσεων τα κενά σπίτια είναι περισσότερα από 3,4 εκατομμύρια. Στη Γαλλία αγγίζουν τα 2,4 εκατομμύρια. ΣτηνΙταλία πάνω από 2 εκατομμύρια. Στη Γερμανία τα κενά σπίτια ανέρχονται στα 1,8 εκατομμύρια. Στο Ηνωμένο Βασίλειο ξεπερνούν τις 700.000. Μάλιστα σύμφωνα με την έρευνα του Guardian, το ένα τρίτο των σπιτιών που είναι άδεια βρίσκονται στην πιο ακριβή περιοχή του Λονδίνου, το «Billionaires Row». Στην Πορτογαλία οι άδειες κατοικίες ξεπερνούν τις 730.000. 

Η λογική απάντηση στο ερώτημα «γιατί φτιάχνονται τα σπίτια» θα ήταν – προφανώς – για να μένουν οι άνθρωποι. Αμ, δε!

Σε ένα σύστημα που η ικανοποίηση ακόμα και της πιο στοιχειώδους προϋπόθεσης για την ανθρώπινη επιβίωση δεν λογίζεται ως κοινωνική ανάγκη, αλλά έχει υπαχθεί στη σφαίρα της «εμπορευματοποίησης», η απάντηση στο ερώτημα γιατί φτιάχνονται σπίτια δεν είναι – τελικά – για να μένουν οι άνθρωποι.

Η απάντηση είναι ότι τα σπίτια φτιάχνονται για «επένδυση». Για «μπίζνα». Για«κέρδος». Για ένα κέρδος, δηλαδή, που παράγεται από την εκμετάλλευση της στοιχειώδους ανθρώπινης ανάγκης της στέγασης.

Εκείνο που ενώνει σαν νήμα την κατάσταση στην Ελλάδα με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες (και) στο θέμα των άστεγων δεν είναι προφανώς ότι και εδώ και εκεί έχουμε ένα κράτος «αδιάφορο» (που έχουμε). Η’ ότι έχουμε μια «κεντρική διοίκηση» που και εδώ και εκεί είναι «ανίκανη». Η’ ότι και εδώ και εκεί έχουμε μια γραφειοκρατία που «δεν μπορεί να αντιληφθεί» το κοινωνικό πρόβλημα των αστέγων.

Εκείνο που ενώνει την Ελλάδα με την υπόλοιπη «πολιτισμένη» Ευρώπη των άστεγων είναι κάτι πιο βαθύ. Και δεν είναι άλλο από το κοινό σύστημα που διέπει τη λειτουργία και τη δική μας και τη δική τους. Το νήμα είναι το κοινό σύστημα στην οικονομία και στην πολιτική που επικρατεί και εδώ και εκεί. Που - και εδώ και εκεί – μετατρέπει τις κοινωνικές ανάγκες σε «εμπορεύματα».

Το κοινωνικό αυτό σύστημα, που διέπεται από τους γρανιτένιους νόμους της κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας, το καθεστώς του «όλα πωλούνται» εφόσον έχεις να τα… «αγοράσεις», εδώ που τα ράφια των σούπερ μάρκετ έχουν όλων των ειδών τις μουστάρδες αλλά οι άνθρωποι πεινούν, εδώ που τα άδεια σπίτια είναι περισσότερα από τους άστεγους και είναι περισσότερο «κερδοφόρο» να μένουν άδεια από το να στεγάζουν ανθρώπους, έχει διάφορα ονόματα.

Κατ΄ ευφημισμόν οι φίλοι του συγκεκριμένου καθεστώτος το αποκαλούν σαν «σύστημα της ελεύθερης οικονομίας». Στην πραγματικότητα, όμως, θα μπορούσε να λέγεται και «κανιβαλισμός». Η επίσημη ορολογία του, βέβαια, είναι άλλη:«Καπιταλισμός».

BIOME: Κατάλογος σημείων διάθεσης στην Αττική

 Κατάλογος σημείων διάθεσης στην Αττική και ωράριο λειτουργίας  
-Συνεταιρισμός Αλληλέγγυας Οικονομίας Συν.Αλλ.Οις 

Νηλέως 35, Θησείο 210 3456681 mail:info@synallois.org
http://synallois.org
Δευτέρα, Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή 9.00-21.00, Τετάρτη 9.00-18.00, Σάββατο 10.00-16.00
-Κοινωνικό Συνεταιριστικό Παντοπωλείο «Σέσουλα» 

 Μαυρομιχάλη 98 & Σμολένσκη, Εξάρχεια 6936916261
 mail:sesoula.exarcheia@gmail.com
http://sesoula-exarcheia.
Ώρες καταστημάτων
-Συνεταιρισμός Εναλλακτικής & Αλληλέγγυας Οικονομίας «Σβούρα»

Σπύρου Τρικούπη 21, Εξάρχεια 210 3801375  mail:svouracoop@espiv.net
http://www.svoura-svoura.gr
Δευτέρα–Τετάρτη & Σάββατο 11.30 έως 15.00, Τρίτη-Πέμπτη 11.30 έως 15.00 και 17.30 έως 20.30
-Παντοπωλείο οικολογικών προϊόντων «Ευμελι» Τσαμαδού 3, Εξάρχεια  210 3802811
Ώρες καταστημάτων
-Στέκι Μεταναστών 

Τσαμαδού 13, Εξάρχεια 210 3813928 mail:stekimetanaston@yahoogroups.com
http://tsamadou13-15.espivblogs.net/about/
Καθημερινά απόγευμα
-Aυτόνομο Στέκι Ζωοδόχου Πηγής 95-97 & Ισαύρων, Εξάρχεια 

mail:autonomo_steki@yahoo.gr
http://autonomosteki.espivblogs.net/
Τρίτη-Τετάρτη 15:00-20:00, Πέμπτη 18:00-22:00
-Αλληλεγγύη για όλους 

Ακαδημίας 74, Αθήνα 210 3801921, 210 3801925
mail:info@solidarity4all.gr  

http://www.solidarity4all.gr/
Δευτέρα-Παρασκευή 10.00-18.00
-Lacandona 

Ηπίτου 4, Σύνταγμα 2110125653
mail:info@lacandona.gr
http://www.lacandona.gr
Καθημερινές 10.00–21.00 Σάββατο 11.00–17.00
-"Το μυρμήγκι" Δίκτυο αλληλεγγύης 6ης κοινότητας Αθήνας 

Επτανήσου 60 & Τενέδου 210 8613612 

mail:tomirmigi@gmail.com 

http://tomirmigi.blogspot.com/
Δευτέρα – Παρασκευή 7.00-9.00 μ.μ. και Δευτέρα 10.00-12.00
-Δίκτυο Αλληλεγγύης 7ου Διαμερίσματος
Δημητσάνας 46, Αμπελόκηποι
Τρίτη και Πέμπτη 18:00–22:00,
Σάββατο 12:00-18:00
-Συνεταιριστικό Καφενείο Περιβολάκι 

Αθηναίου 7, Πλατεία Ηούς, Κάτω Πετράλωνα 2130237687
mail:kafeneioperivolaki@yahoo.gr
https://el-gr.facebook.com/kafeneioperivolaki
-Κοινωνικό Πολιτιστικό Κέντρο Βύρωνα - Λαμπηδόνα 

Πάρκο Αγ.Τριάδας, Βύρωνας 

mail:koinonikokentrovirona@gmail.com
http://politistikokentrovirona.blogspot.gr/
Tρίτη-Παρασκευή 19:00-22:00, Σάββατο 11:00-14:00
-Συνεταιρισμός Ζωγράφου ΣΥΝ.ΖΩ
Αβύδου 31, Ιλίσια, Ζωγράφου 213 0249631
mail:info@synzo.gr
http://www.synzo.gr/ 
Δευτέρα-Σάββατο 09.30 - 14.00, Τρίτη-Πέμπτη-Παρασκευή 5.30-9.00,
Τετάρτη 7.00 - 9.00
-Δίκτυο Αλληλεγγύης Ζωγράφου 

Ξηρογιάννη 15 & Λ. Παπάγου, Ζωγράφου 210 7709751
mail:diktioaz@gmail.com
http://diktioaz.blogspot.com
Τρίτη και Παρασκευή 19.00-21.00 Τετάρτη 10.30-14.00
-Κοινωνικό Στέκι «Πυξίδα 

Φλέμινγκ 92 και Αχιλλέως, Πέραμα Τηλ:6996397511
mail:info@asperamatos.gr
http://www.asperamatos.gr/
Πέμπτη & Παρασκευή 18:00-21:00 και Κυριακή 11:00-14:00
-Εργατική Λέσχη Ν.Σμύρνης 

Ελευθερίου Βενιζέλου 12 & Αιγαίου, Νέα Σμύρνη 

mail:Ergatikilesxinsmyrni@gmail.com
http://ergatikilesxi.wordpress.com
-Εργατική Λέσχη Καλλιθέας 

Λασκαρίδου 134, Καλλιθέα 

mail:ergatiki.lesxi.kallitheas@gmail.com
http://ergatikilesxikallitheas.wordpress.com/
Δευτέρα-Σαββάτο 18:00-22:00 Κυριακή 11:00-13:00
-Δίκτυο Αλληλεγγύης Καλλιθέας 

Σαπφούς 181, Αγ. Ελεούσα, Καλλιθέα 210 9561845
mail:solidaritykallitheas@gmail.com
http://solidaritykallithea.wordpress.com/
Δευτέρα-Παρασκευή 18.00 - 20.00, Δευτέρα-Τετάρτη- Παρασκευή 11.00 - 13.00
-Δίκτυο Αλληλεγγύης Δάφνης- Υμηττού 

Ελευθερίου Βενιζέλου 26, Δάφνη 2109711100
mail:diktyoallilegyisdy@yahoo.gr
http://da-dy.blogspot.gr/
Δευτέρα 10:00-12:00 Τρίτη και Πέμπτη 18:00-20:00
-Δίκτυο Αλληλεγγύης Αγίου Δημητρίου “Η Πράξη”

Θουκυδίδου 75, Άγιος Δημήτριος 6985719075
http://praxiallilegiis.blogspot.gr/
Καθημερινά 10:00-13:00 19:00-21:00  Σάββατο 10:00-13:00
Ασύρματος 

Πάρκο Ασυρμάτου, Άγιος Δημήτριος 

mail: asyrmatos@espiv.net
http://asyrmatos.espivblogs.net
Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Βοτανικός Κήπος 

Πλατεία Αγ.Δημητρίου, Πετρούπολη 

mail:votanikoskipos@gmail.com
http://votanikoskipos.blogspot.com/
Καθημερινά 18.00 -22.00
-Το τρένο της Αλληλεγγύης

Παρθενώνος 12 & Διογένους, Ανάκασα, Αγ. Ανάργυροι 6974878783
mail: stotreno@gmail.com
http://trenoallhleggyis.blogspot.gr/
Δευτέρα 19.00-21.00 Παρασκευή 12.30-15.00
-Ανοιχτός Κοινωνικός Χώρος “Σβούρα”

Π.Τσαλδάρη 123 & Καισαρείας, Νίκαια 210 4900509
mail:svouranikaia@gmail.com
http://svouranikaia.wordpress.com
Κάθε Πέμπτη 18.00 - 21.00
-Παντοπωλείο “Ο Ποδηλάτης"

Ηρακλείδων 23, Χαλάνδρι 210 6830790
mail:info@pantopolio-podilatis.gr
http://www.pantopolio-podilatis.gr/
Καθημερινά 9.00-23.00
-Αυτοδ. κοινωνικός χώρος της Ανοιχτής Συνέλευσης Κατοίκων Αγίας Παρασκευής 

Δημοκρατίας 2 & Αγ.Τριάδος, Αγία Παρασκευή mail:anoixtisyneleysiagparaskevis@gmail.com
http://anoixtisyneleysiagparaskevis.blogspot.com/
-Κοινωνικός Συνεταιρισμός Ελληνικού – Αργυρούπολης “Βλαστός” 

Καλλιπόλεως 33, Ελληνικό 210 9613680
mail:blastos.gr@gmail.com
http://blastos.gr
Καθημερινά 11:30-14:00 και 18:00-20:30, Σάββατο 11:30-14:00
-Χώρος Αλληλεγγύης και Δράσης “Υπόστεγο”

25ης Μαρτίου 38, Αργυρούπολη 6945217260
mail: steki.ypostego@gmail.com
http://ypostego.wordpress.com
-Στέκι Αλληλεγγύης Παλλήνης 

Μαυρομιχάλη & Υψηλάντου, Παλλήνη 6987117791
http://www.stekipallinis.gr
Καθημερινά, μετά τις 19:30
-Χώρος Έκφρασης και Δημιουργίας - Αριστερό Σχήμα Ιλίου 

Πριάμου 79, Ίλιον 210-2637460, 6976626220, 6944735460
mailto:contact@asi.gr
http://asi.gr/
Δευτέρα-Παρασκευή από τις 19:00
-Στέκι Συνέλευσης Κατοίκων Βύρωνα, Καισαριανής, Παγκρατίου 

Κύπρου 43, Βύρωνας
http://syneleysikatoikwnvkp.espivblogs.net/

Τούτος ο πόλεμος δεν γίνεται για το χρέος. Για το «νερό στο κρασί» γίνεται (αναδημοσίευση)

Πηγή: Σωκράτης Ματζουράνης – «Δρόμος της Αριστεράς»

Δεν είναι καθόλου το πρόβλημά τους τα χρήματα. Ποτέ δεν ήταν.

Για τους «εταίρους» μας λέω, αυτούς τους κυριλέ ηγέτες της Ευρώπης, τους χρεωμένους με την εξαθλίωση λαών, με την πείνα παιδιών, με την ανεργία νέων, με τους πεινασμένους, τους άστεγους και τους φτωχούς, με τους χιλιάδες κολασμένους και τους απεγνωσμένους αυτόχειρες μιας απάνθρωπης καπιταλιστικής ένωσης κρατών που τους επιτρέψαμε να οικοδομήσουν.

Δεκάρα τσακιστή δεν δίνουν για το πόσο ποσοστό του ΑΕΠ θα φτάσει το ελληνικό χρέος, για το πόσα και ποιοι θα πρέπει να πληρώσουν, ούτε καν πόσο θα κοστίσει στις τράπεζες και στις «αγορές» τους, η «ελληνική περίπτωση». Καρφί δεν τους καίγεται για τους λαούς και τους φορολογούμενους που επικαλούνται, καρφί δεν τους καίγεται για τους «θεσμούς» και τη δημοκρατία και την αλληλεγγύη που επικαλούνται, καρφί δεν τους καίγεται για νόμους και κανόνες και «συνθήκες» που επικαλούνται.

Άλλο τους «καίει» από την αρχή της κρίσης.

Άλλος είναι ο καημός, ο φόβος και ο μόνιμος εφιάλτης τους. Μήπως τυχόν και κάποιος λαός σηκώσει κεφάλι, μήπως και κάποιος λαός αποδείξει πως μπορεί και χωρίς αυτούς, μήπως και κάποιος λαός αποφασίσει να τους «βγάλει γλώσσα».

Μήπως κάποιος λαός-αντάρτης δείξει πως υπάρχει κι άλλος δρόμος από την υποταγή και τη ξεφτίλα.

Μήπως και κάποιος λαός-αποικία, αποφασίσει να βγει από το μαντρί και γίνει, έτσι, το κακό «παράδειγμα» για τους άλλους υποτακτικούς.

Δεν φοβούνται τα «έξοδα», το «παράδειγμα» τρέμουν. Όλα είναι έτοιμοι να τα δεχτούν.

Και μικρότερες δόσεις και μικρότερο επιτόκιο και χρήματα για τα «τρέχοντα έξοδά» μας και προστασία των τραπεζών, όλα.

Όλα εκτός...

-Από την αμφισβήτηση των «κανόνων» του συστήματος τους.

-Από την αγνόηση των «αφεντικών».

-Από τη διεκδίκηση ισοτιμίας με αυτόν που «κάνει κουμάντο». Μας το είπαν κατάμουτρα πολλές φορές: Σας επιτρέψαμε να έχετε Βουλή, άντε και να τη χρησιμοποιείτε ενίοτε, άντε να επικαλείστε και το Σύνταγμα, άντε να κάνετε και εκλογές, ακόμα και κυβέρνηση αριστεριστών σας αφήσαμε να φτιάξετε και μάλιστα χωρίς το Ποτάμι μας. Αφού δυστυχώς υπάρχει κι ο λαός, θα κάνουμε την ανάγκη φιλοτιμία και θα δηλώσουμε πως σεβόμαστε την απόφασή του.

Μην το παρατραβάς όμως, φίλε Τσίπρα.

Εντάξει, έταξες ό,τι έταξες προεκλογικά, έγινες κυβέρνηση, ό,τι υποσχέθηκες, τώρα περασμένα-ξεχασμένα. Έτσι γίνεται στις «δημοκρατίες» μας, τώρα στροφή στο ρεαλισμό και στο εφικτό.

Κάνε, λοιπόν, τώρα μια αίτηση όπου θα μας ζητάς να συνεχίσουμε να σας καβαλάμε, να είμαστε κι εμείς «θεσμικά» εντάξει.

Μια δήλωση μετάνοιας και υποταγής στο σύστημα ζητάμε. Και μετά, τα συζητάμε όλα.

Και χρέος και δάνεια και ρευστότητα και τράπεζες και επενδύσεις και ανάπτυξη και «γέφυρες» κι ό,τι θες.

Δεν τους νοιάζουν να δώσουν λεφτά σύντροφοι.

Τους νοιάζει να μην επιτρέψουν στους λαούς να συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους, να υποχρεώσουν μια αριστερή κυβέρνηση να γονατίσει, να ξευτιλιστεί, να τους δηλώσει υποταγή, να την έχουν αιχμάλωτη.

Σας ζητούν σύντροφοι να βάλετε νερό στο κρασί σας. Αυτό είναι το κύριο πολιτικό επίδικο όλης τούτης της «μάχης».

Ξέρω πως δεν το θέλετε.

Μην το κάνετε λοιπόν.

Θα κάνετε μεγάλη ζημιά.

Και πάντα, να θυμάστε.

Εδώ, δίπλα σας είμαστε.

Στις πλατείες...

___________________

Απ’ την ίδια εφημερίδα και την στήλη Συριζαίικη ανθρωπολογία αντιγράφουμε

• Μετά τη συνεργασία με την επενδυτική τράπεζα Lazard, διάβασα ότι και η κυρία 'Ελενα Παναρίτη παρέχει πλέον τις «συμβουλές» της στην ελληνική κυβέρνηση. Δεν πρόκειται για τυχαίο πρόσωπο, ήταν επικεφαλής συμβουλευτικού ομίλου για ιδιωτικοποιήσεις και εκχωρήσει δημόσιου πλούτου, αλλά έγινε γνωστή κυρίως για τη δράση της στο Περού του δικτάτορα Φουτζιμόρι, προωθώντας τις πολιτικές της Παγκόσμιας Τράπεζας. Αργότερα, βουλευτής Επικρατείας και συνεργάτης του ΓΑΠ. Αξέχαστη η ατάκα της σε τηλεοπτικό σταθμό όταν εξηγώντας τις δυσκολίες να περάσουν τα μέτρα είχε δηλώσει «Δεν είμαστε σε μια δικτατορία δυστυχώς...» για να συμπληρώσει «...ή ευτυχώς!» όταν άκουσε της αντιδράσεις των συνομιλητών της...

• Πολλοί δικαιολογούν, τελευταία, τέτοιες «συνεργασία» γιατί είναι απαραίτητες οι συμβουλές αυτών που γνωρίζουν τα κατατόπια των διεθνών οργανισμών και διαδικασιών. Εγώ, πάλι, σε τέτοια θέματα που άπτονται της πολιτικής ηθικής, θα προτιμήσω τον «αριστερισμό». Τουλάχιστον, ας εξηγούνταν κάθε «συνεργασία», το σκεπτικό και το πλαίσιό της. Όχι ότι αυτό θα έλυνε το πρόβλημα. Καλή η συνεργασία με το διάβολο, εκτός κι αν είσαι στο καζάνι...

• Έμαθα ότι δεν άρεσε σε κάποιους συντρόφους που στη συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης φωνάχτηκε μαζικά το «Μέρκελ, σκασμός, μιλάει ο λαός». Κατανοητό, αλλά είναι λίγο δύσκολο να κάνεις ρίμα με πολύ διπλωματική ορολογία. Δεν μπορώ εύκολα να φανταστώ μια διαδήλωση να φωνάζει «Σεβόμαστε τους ευρωπαϊκούς δεσμούς», «Ο Σόιμπλε είναι φίλος της Ελλάδας», «Φέρτε μου την εργαλειοθήκη του ΟΑΣΑ, δεν μπορώ – δεν μπορώ να περιμένω» ή «Πάρτε το 30% του Μνημονίου και φύγετε από δω»… 

___________

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το κείμενο που υπογράφει ο Στέλιος Ελληνιάδης και τιτλοφορείται «Μπορεί να λειτουργήσει η δημοκρατία χωρίς δημοκρατικά μέσα ενημέρωσης;». Σημειώνεται εκεί μεταξύ άλλων:

Τα ΜΜΕ διαμορφώνουν αντιλήψεις και καθοδηγούν τους ανθρώπους από την ώρα που γεννιούνται. Ενημερώνουν μεροληπτικά και επιβάλλουν τη μαζική κουλτούρα, το λάιφ-στάιλ που είναι συμβατό με το σύστημα. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης είναι τα ισχυρότερα και πιο ύπουλα Μέσα Μαζικής Καταστροφής που διαθέτει η καθεστηκυία τάξη…

Και μόνο να σκεφτεί κανείς ότι το ΚΚΕ πούλησε τη συχνότητά του σε μια «οικογένεια», δηλαδή στον ταξικό εχθρό, αντί να αξιοποιήσει αυτό το σημαντικό εργαλείο μαζικής επικοινωνίας και ενημέρωσης προς όφελος της κοινωνίας, αντιλαμβάνεται τη «ζημιά» που έχουν υποστεί πολλά μυαλά στην Αριστερά. Αλλά, και εκτός ΚΚΕ, υπάρχουν μυαλά που δεν βλέπουν με καλό μάτι τον εκδημοκρατισμό των μέσων ενημέρωσης. Άλλοι γιατί δεν θέλουν να έρθουν σε ρήξη με τις «οικογένειες» και άλλοι επειδή οι ίδιοι απολαμβάνουν προνομιακή μεταχείριση στα ΜΜΕ των ολιγαρχών. Κι άλλοι αρκούνται σε προκηρύξεις, αφίσες και εφημερίδες απελπιστικά χαμηλής κυκλοφορίας. Πικρές αλήθειες, αλλά αλήθειες. Διαβάστε το