ΚΙΜΠΙ: Η όρθια στάση κάνει τον άνθρωπο

από τον ΚΙΜΠΙ

Άκουσα κάτι νόστιμο: το μεγαλύτερο λάθος του είδους μας ήταν ότι αποφάσισε να κατέβει από τα δέντρα. Και τώρα, ιδού το αποτέλεσμα.

Εν μέρει έχει δίκιο ο ποιητής. Τι θες να μπαίνεις σε περιπέτειες, κάτσε στο κλαδί σου, τρώγε τη μπανάνα σου, μάσα τα φιστίκια σου, πήδα, παίξε, κοιμήσου. Και κρύψου. Προ παντός κρύψου όταν εμφανιστεί ο κίνδυνος. Σ’ έφαγε όμως η περιέργεια: Να δω τι θα γίνει αν κατέβω απ’ το δέντρο, τι θα συμβεί αν σταματήσω να περπατώ στα τέσσερα, τι μπορώ να κάνω με τα μπροστινά μου πόδια, τι θα αλλάξει αν σταθώ στα δυο πισινά μου. Κάπως έτσι άρχισαν όλα, έτσι δεν είναι;

Η όρθια στάση έκανε τον άνθρωπο. Είχε τα ρίσκα της, δε λέω. Αλλά μάλλον άξιζε τον κόπο. Αν βάλεις στο δεξί χέρι όλα τα δεινά, όλο τον ζόφο που σώρευσε ο ανθρώπινος πολιτισμός στο πέρασμά του και στ’ αριστερό όλα όσα μεγαλειώδη έχει πετύχει σε μαγικές εικόνες, απίστευτα τεχνολογικά επιτεύγματα, θεσπέσια αρχιτεκτονήματα, υπέροχα γλυπτά, νότες, σκέψεις, ιδέες, θεωρίες, λύσεις που κάνουν τη ζωή ευκολότερη, να ‘σαι σίγουρος, το αριστερό σου χέρι θα λυγίσει απ’ το βάρος. Το ισοζύγιο καταστροφής- δημιουργίας βγάζει συντριπτικό πλεόνασμα υπέρ της δεύτερης. Αν και εκ φύσεως απαισιόδοξος, δεν μπορώ να αφαιρέσω ούτε γραμμάριο από τον στόμφο που μπορεί να έχει η διαπίστωση: ό,τι πετυχαίνει ο άνθρωπος, το πετυχαίνει όρθιος. Όχι σκυφτός, ούτε πολύ περισσότερο γονατιστός ή έρπων.

****

Από την περασμένη Παρασκευή βλέπω ανθρώπους σκυφτούς μπροστά στις οθόνες των ΑΤΜ. Ουρές από σκυφτούς ανθρώπους που αγωνιούν να φτάσουν στα πλήκτρα του μηχανήματος που ξερνάει ευρώ, πριν αυτό στερέψει (σ.σ. μεταξύ μας, ήμουν κι εγώ σε κάποιες απ’ αυτές τις θλιβερές ουρές). Κι από τη Δευτέρα η κύρτωση του αυχένα και της πλάτης σαν να αυξήθηκε, κι ας λιγόστεψαν τα χαρτονομίσματα που μπορούν να αποσπάσουν απ’ το μηχάνημα. Ίσως δεν ξέρουν, τουλάχιστον όχι όλοι, ότι κάθε ημερήσια επίσκεψή τους στο ATM μετριέται live στις τερματικές οθόνες της ΕΚΤ, στη Φρανκφούρτη. Κάθε ανάληψη του πολυπόθητου πενηντάρικου καταγράφεται σαν μια μικρή κατάθεση της ψυχής τους. Οι άρχοντες του ευρώ μετρούν όλες αυτές τις μικρές καταθέσεις σαν προκαταβολή της μεγάλης, ολόσωμης και ολόψυχης κατάθεσης που θέλουν να εξασφαλίσουν στην Κυριακή της κάλπης. Θέλουν ένα λιπόψυχο, ηττημένο, ταπεινωμένο, φοβισμένο, αγωνιώδες, ένα σκυμμένο, ει δυνατόν και έρπον «ναι» από τα εκατομμύρια των Ελλήνων ψηφοφόρων. Γι’ αυτό και έχουν φορτώσει στην πλάτη του καθενός ένα χρέος 40.000 ευρώ. Να ’χουν να πορεύονται σκυφτοί, στα τέσσερα, έρπην. Χέστηκαν αν αυτό το χρέος θα πληρωθεί ποτέ- το ξέρουν ότι δεν πρόκειται αυτό να συμβεί-. Αρκεί να το ’χει στην πλάτη του κάθε υποζύγιο εφ’ όρου ζωής (κάπως έτσι υπολογίζουν τη «βιωσιμότητα» του χρέους: τη μετρούν με κριτήριο την ανοχή μας).

Μ’ αυτό το φόρτωμα στην πλάτη, με τις τράπεζες κλειστές, με τον ΣΕΒ, τη ΓΣΕΕ, τον αρχιεπίσκοπο, τον Άνθιμο, τον επίτιμο, την ΕΣΕΕ, τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τη Φώφη, τον Σταύρο, τον Ρουβά, τις εργοδοτικές ενώσεις, τους καθωσπρέπει οικονομολόγους, τους τραπεζίτες, τα ΜΜΕ της διαπλοκής, το λόμπι του ευρώ, τους αρχιτέκτονες της ελληνικής χρεοκοπίας, τον Ραχόι, τον Γιούνκερ, τον Σουλτς, τη Μούσχουρη, τον Ράμφο, τον Ψινάκη, όλους τους αστέρες του καθεστωτικού μπλοκ να κραυγάζουν υστερικά «ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ! Ναι σε όλα, ναι σε ό,τι νάναι», πώς θα τα καταφέρεις εσύ να φτάσεις όρθιος και ευθυτενής στην κάλπη; Πώς να αντέξεις να διασώσεις όλα τα «όχι» σου, όλα τα «όχι» που ’χεις μαζεμένα από τότε που στάθηκες όρθιος, βρέφος ενός έτους;

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, παρά μόνο να σταθείς όρθιος, ενάντια στο ρεύμα. Σκέψου λίγο: αυτό που έχεις στην πλάτη σου δεν είναι δικό σου φορτίο. Είναι φορτίο άλλων. Όλων αυτών που συνωθούνται στον κλαυσίγελω του «ναι», στην ιλαροτραγωδία του «μένουμε Ευρώπη». Αυτών που έκαναν πάρτι με τη φούσκα της ευημερίας. Αυτών που έκαναν πάλι πάρτι με τη φούσκα του ευρώ. Των ίδιων που κάνουν για πολλοστή φορά πάρτι με την τσιχλόφουσκα της χρεοκοπίας. Μένουνε Ευρώπη. Εκ του ασφαλούς, βεβαίως. Γιατί έχουν φύγει από την Ελλάδα. Όχι ακριβώς οι ίδιοι. Αλλά τα 110 δισ. των καταθέσεων που έχουν φυγαδεύσει στο Λουξεμβούργο, στο Βερολίνο ή στο Παρίσι. Κι αυτά είναι μόνο αυτά που ξέρουμε, αυτά που παρακολουθεί εδώ και χρόνια ακόμη και ο Ντράγκι online. Για τα άλλα, τα μαύρα κι άραχλα, δεν ξέρω, ρωτήστε τον Γιούνκερ, θα ξέρει καλύτερα.

Πέταξε, λοιπόν, το φορτίο απ’ την πλάτη σου. Φόρτωσέ το στην πλάτη αυτών που τους ανήκει. Στους κατοίκους του «Μενουμευρωπιστάν», αυτής της άγνωστης χώρας που υπερασπίζεται- κατά πως λέει ο Σαμαράς- «σαράντα χρόνια κατακτήσεων». ( Οπ! Για στάκα! Ποιων κατακτήσεων; Αυτών που, κατά την τρόικα, καθιστούν την Ελλάδα failed state και κράτος ανεπίδεκτο μεταρρυθμίσεων; Μενουμευρωπίτες και μενουμευρωπίτισες! Ξεκαθαρίστε το αυτό, γιατί στην τρόικα δεν αρέσουν οι «κατακτήσεις». Ή η τελευταία 40ετία ήταν το επαίσχυντο άγος της μεταπολίτευσης, της πελατοκρατείας, της συντεχνιοκρατίας, του διεφθαρμένου κράτους και της κλεπτοκρατίας. Ή ήταν μια 40ετία ευρωγκλαμουριάς και ευρωκατακτήσεων. Τα δυο καλά δεν γίνονται). Εσύ, κάτοικε της No Man’s Land, που ζεις στο υβρίδιο προτεκτοράτου των δανειστών, πολίτη της άλλης, της συντετριμμένης και ταπεινωμένης Ευρώπης, παρία της Γιουρολάνδης, πήγαινε στην κάλπη ανάλαφρος, χωρίς το φορτίο που σε γονάτιζε. Να θυμάσαι πάντα πως η όρθια στάση κάνει τον άνθρωπο. Μην το υπερβάλουμε, άλλωστε. Οι γονείς μας, οι παππούδες και οι προπαππούδες μας υπήρξαν διαδοχικά θύματα της ίδιας αλαζονικής Δύσης. Μόνο που δεν είχαν απέναντί τους ELA, capital controls και άδεια ATM’s, αλλά κανόνια, σφαίρες, ερπύστριες, ναπάλμ και πείνα. Αληθινή πείνα. Αλλά, στάθηκαν όρθιοι. Με τα μεγάλα «όχι» τους, τα «ναι μεν, αλλά…» τους, τις μεγάλες, αιματηρές τους απώλειες. Αλλά όρθιοι. Γιατί η όρθια στάση κάνει τον άνθρωπο.

Μάζεψε όλα τα «όχι» σου και στάσου όρθιος. Όχι στο ψέμα, όχι στην τρομοκρατία, όχι στον πανικό, όχι στη λιτότητα, όχι στην ευρωυστερία, όχι στην ευρωκρατία, όχι στην ευρωυποκρισία, όχι στις κότες, όχι στους ξενέρωτους, όχι στους χέστηδες, όχι στην εθελοδουλεία, όχι στις κωλοτούμπες (τις παρελθούσες και τις επερχόμενες), όχι στο παράνομο χρέος, όχι στην τοκογλυφία των δανειστών, όχι στους ραντιέρηδες, όχι στο ευρώ των τραπεζών, όχι στη χούντα της ΟΝΕ, όχι στην εξόντωση των ηλικιωμένων, όχι στον ευνουχισμό των ωρίμων, όχι στον εξανδραποδισμό των νέων, όχι στις ομιλούσες κεφαλές της διαπλοκής, όχι σε νέο μνημόνιο, όχι στην τρομοκρατία των εργοδοτών, όχι στον φασισμό των αγορών, όχι στην παράδοση της κρατικής κυριαρχίας, όχι στον εκβιασμό της λαϊκής κυριαρχίας, όλα τα όχι του κόσμου συμπυκνωμένα σε ένα και μόνο όρθιο «ΟΧΙ». (Μ’ αρέσει που το «όχι» της Κυριακής είναι τόσο πλουραλιστικό, ο καθένας θα εισφέρει τη δική του σύνθεση από «όχι». Είναι «όχι» πατριωτικό, αλλά είναι και διεθνιστικό, είναι ευρωσκεπτικιστικό, αλλά είναι και ευρωπαϊκό, είναι φιλοκυβερνητικό, αλλά είναι και αντικυβερνητικό, είναι «όχι» θυμωμένο, αλλά είναι και ψύχραιμο, είναι ρομαντικό, αλλά είναι και ρεαλιστικό, είναι και «όχι» αναδρομικό, όλα τα «όχι» που δεν εκστομίστηκαν από το 2010 και μετά από «ναιναίδες» και «νενέκους». Ενώ το «ναι» τους είναι απλώς ένα μονολιθικό, μονόχρωμο, δογματικό, λιπόψυχο «ναι», μια υπογραφή σε λευκή επιταγή με το πιστόλι στον κρόταφο).

****

Οφείλουμε στους εαυτούς μας ένα όρθιο, καθαρό «όχι». Η όρθια στάση κάνει τον άνθρωπο. Με την οσφυαλγία δεν ξέρω τι παίζει, αλλά θα τ’ αντέξουμε.

ΚΙΜΠΙ

Πανευρωπαϊκή συνάντηση για το δικαίωμα στη στέγη.

Πανευρωπαϊκή συνάντηση για το δικαίωμα στη στέγη.

Σάββατο 20 και την Κυριακή 21 Ιουνίου 

στην Αρχιτεκτονική σχολή του ΕΜΠ (κτήριο Αβέρωφ, είσοδος από οδό Στουρνάρη).

Συνδιοργανωτές: Αληλλεγγύη για Ολους, Πλειστηριασμοί STOP, Encounter Athens, European Coalition for the Right to Housing and the City και το Ιδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ.

Πρόκειται για μία συνάντηση κινημάτων από πάνω από είκοσι ευρωπαϊκές χώρες που στόχο έχει την ανάδειξη των κοινών προβλημάτων στέγασης, όπως είναι οι εξώσεις, οι πλειστηριασμοί, η υποδοχή των μεταναστευτικών ροών, ο ελλιπής σχεδιασμός εναλλακτικών πολιτικών στέγασης, αλλά και η υφαρπαγή γης σε όλη την Ευρώπη. Ενώ τέλος, η ενδυνάμωση των κοινωνικών κινημάτων που έχουν αναδυθεί τόσο στην Ελλάδα όσο και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες μέσα από το συντονισμό της δράσης τους αποτελεί βασική στόχευση αυτής της συνάντησης.

Ο «Ευρωπαϊκός Συνασπισμός για το Δικαίωμα στην Κατοικία και την Πόλη (European Coalition for the Right to Housing and the City), ο οποίος ενεργοποιείται εδώ και ενάμιση χρόνο, είναι σημαντικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Σε διεθνείς και τοπικές συντονισμένες δράσεις σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις έχουν γίνει σημαντικά βήματα ενάντια σε οικονομικούς και real-estate παίκτες. Ενώ στο πρόσφατο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ στην Τυνησία, κοινωνικές ομάδες από δεκάδες χώρες επιβεβαίωσαν την ανάγκη διεθνούς συντονισμού.

Το Facebook Event της εκδήλωσης βρίσκεται εδώ:

https://www.facebook.com/events/1591422417783919/

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ

ΣΑΒΒΑΤΟ 20 Ιουνίου 2015

-12.30-14.30 - εργαστήριο 1: Κατοικία και υφαρπαγή γης (νεοφιλελεύθερες πολιτικές για τον αστικό χώρο)

-διάλειμμα για φαγητό 14.30-15.30

-15.30-17.30 - εργαστήριο 2: Το χρέος ως μέσο κοινωνικού ελέγχου (πλειστηριασμοί και εξώσεις)

-διάλειμμα για καφέ 17.30-18.00

-18.00-20.00 - εργαστήριο 3: Άμεσες ανάγκες στέγασης: υποδοχή μεταναστών στον ευρωπαϊκό νότο

ΚΥΡΙΑΚΗ 21 Ιουνίου 2015

-12.00-14.00 - εργαστήριο 4: Εναλλακτικές πολιτικές στέγασης

-διάλειμμα για φαγητό 14.00-15.00

-15.00-17.00 - εργαστήριο 5: Συλλογικές μορφές ιδιοκτησίας, ο αστικός χώρος ως κοινό αγαθό

-διάλειμμα για καφέ 17.00-17.30

-17.30-19.30 - εργαστήριο 6: Σχεδιάζοντας και συντονίζοντας τις δράσεις μας

*****

Η ενότητα (εργαστήρι) που θα παρέμβουμε σαν Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων είναι το εργαστήριο Το χρέος ως μέσο κοινωνικού ελέγχου (πλειστηριασμοί και εξώσεις) που γίνεται το Σάββατο ώρες -15.30-17.30 .

Κάθε συλλογικότητα και κάθε άτομο μπορεί να παρέμβει με πεντάλεπτη εισήγηση. Οι ομιλητές στο συγκεκριμένο εργαστήρι θα είναι 3, από Ισπανία, Κύπρο και Ελλάδα.

Φυσικά μπορεί κάθε συλλογικότητα ή άτομο να παρακολουθήσει όποια ενότητα θέλει αλλά και να παρέμβει.

Σας καλούμε λοιπόν να συμμετάσχετε με τις θέσεις, προτάσεις και ερωτήσεις σας για ένα τόσο πρωτεύον για το κίνημα και τις δράσεις μας ζήτημα για να ακουστεί δυνατή η φωνή μας προς κάθε κατεύθυνση, για να φτάσουν οι θέσεις των κινημάτων και δράσεων υπέρ του δικαιώματος στη Στέγη σε κάθε γωνιά της Ευρώπης.

το τετρασέλιδο φυλλάδιο που διανέμεται για την εκδήλωση

(κάνοντας ΚΛΙΚ στην εικόνα βλέπετε καλύτερα)

Το πέταγμα (αναδημοσίευση)

από enfo.gr

Υπάρχουν άνθρωποι με σπασμένα φτερά εκεί έξω... Άνθρωποι που πληγώθηκαν και έμειναν μόνοι με τις πληγές τους. Τους προσπερνάμε κάθε μέρα περπατώντας δίπλα τους, τους συναντάμε στο super market, ίσως δουλεύουν στο διπλανό γραφείο από το δικό μας ή ίσως πάλι να πίνουν καφέ μαζί μας ένα πρωινό σε μια βεράντα με θέα τον φωταγωγό και να κρατούν με κόπο τα δάκρυα στα μάτια τους. Τα βλέπεις τα μάτια τους, πάντα υγρά και ταξιδιάρικα, χαρίζουν ένα κενό από συναισθήματα χαμόγελο όχι, γιατί θέλουν να σε βάλουν σε σκέψη αλλά γιατί έχει αδειάσει το μέσα τους!

Οι άνθρωποι με τα σπασμένα φτερά χρειάζονται παρέα, χρειάζονται ανθρώπους που θα καθίσουν δίπλα τους και θα τους φροντίσουν με υπομονή και επιμονή! Ήμουν κάποτε ένας άνθρωπος με σπασμένα φτερά, έμεινα ολομόναχη σχεδόν, τους έδιωξα όλους και κράτησα δίπλα μου τρεις φίλες μου μονάχα. Ήταν η μοναδική σωστή επιλογή που έκανα στη ζωή μου και αυτές οι τρεις με υπομονή και πραγματική φροντίδα μου έδωσαν ένα καινούργιο ζευγάρι φτερά για να πετάξω ξανά.

Δεν είναι δύσκολο να πληγωθείς από λάθος ανθρώπους που βάζεις συνειδητά στη ζωή σου, δεν είναι δύσκολο να ξεφύγεις επίσης από όλους τους λάθος ανθρώπους που έχεις επιλέξει να υπάρχουν στη ζωή σου. Το δύσκολο είναι να συνεχίσεις μετά από αυτούς... Γιατί φεύγοντας έχουν πάρει μαζί τους ότι υπήρχε μέσα σου. Σε έχουν στύψει κανονικά και σε έχουν αφήσει εκεί να αναπνέεις και να κουβαλάς μέσα σου όλα τα ψέματα που σου χάρισαν!

Χρειάζεται αυστηρή αυτοκριτική για να μπορέσεις να κατανοήσεις σε βάθος τα λάθη σου και να μάθεις από αυτά. Χρειάζεται να περιπλανηθείς αρκετές ώρες με μοναδική συντροφιά εκείνη την φωνή που σε γνωρίζει πιο καλά από όλους, αυτή τη φωνή που είναι μέσα σου και έρχεται και φεύγει όποτε εκείνη το επιλέγει. Χρειάζεται θάρρος για να ακούσεις την αλήθεια της φωνής αυτής που θα σε τσακίσει και όταν πια θα είσαι πεσμένος κάτω αρκεί να υψώσεις το βλέμμα σου στον ουρανό, να μαγευτείς από το χρώμα του και να βάλεις στόχο το νέο σου πέταγμα!

Με τα νέα σου φτερά στη πλάτη θα κάνεις στην αρχή μικρές πτήσεις γιατί ο φόβος αργεί να φύγει. Θα αλλάξουν όλα μέσα σου, θα ψάχνεις για καιρό να βρεις ποιος είσαι και πού θέλεις να πας. Θα γυρνάς πολλές φορές το βλέμμα σου στο χθες γιατί κανείς δεν μπορεί να διαγράψει το παρελθόν του και πίστεψε με, δεν χρειάζεται να διαγράψεις τίποτα.

Η πληγή θα κλείσει, θα μείνει ένα μικρό σημάδι να σου θυμίζει πως κάποιος, κάπου, κάποτε, σε πλήγωσε χωρίς να το αξίζεις. Ναι εκεί στάσου σε αυτή τη φράση «χωρίς να το αξίζεις» και δώσε στον εαυτό σου αυτό που του αξίζει.

Ζήσε πρώτα για σένα και μετά για τους άλλους, αγάπησε τον εαυτό σου και μην τον ξοδεύεις σε φίλους και εραστές που θα τον πληγώσουν ξανά αλλά να τον κάνεις δώρο σε εκείνους που σου έδωσαν ένα ζευγάρι καινούργια φτερά, σε αυτούς που θα έρθουν για να μείνουν και θα κοιμάσαι τις νύχτες πλάι τους με ενοχή γιατί τελικά υπάρχουν άνθρωποι που αγαπάς και σε αγαπάνε. Θα αναρωτιέσαι πως γίνεται να είναι όλα τόσο φυσιολογικά και θα είσαι ευτυχισμένος γιατί επιτέλους δίνεις και σου δίνουν! Θα αντικρύζεις καμιά φορά το σημάδι της πληγής και θα νιώθεις ανόητος για τα δάκρυα που έχυσες, για το χρόνο που έχασες περιμένοντας να πετάξεις ξανά!

Δεν είναι κακό να σπάσουν τα φτερά σου γιατί πετούσες σε λάθος ουρανούς...κακό είναι να μην ξεκινήσεις την αναζήτηση νέων ουρανών που καρτερούν το πέταγμα σου!

ΤΟ ΨΑΡΙ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ- ΠΕΡΑΜΑ: Ένα ντοκιμαντέρ της Στρατούλας Θεοδωράτου

Την Κυριακή 31 Μαΐου, στις 5 μμ. Θα προβληθεί στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας το ντοκιμαντέρ της Στρατούλας Θεοδωράτου (συναγωνίστριάς μας στο Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων), Το Ψάρι στο Βουνό-Πέραμα.

Το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει τις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές διαστάσεις της κρίσης στην πιο χτυπημένη περιοχή της χώρας μας, στο Πέραμα.

Όπως σημειώνει η δημιουργός...

Το Πέραμα, μια "πόλη της ανάγκης", χτισμένη πρόχειρα γύρω από την Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, καταρρέει, καθώς ο πυρήνας της, η ναυπηγοεπισκευή, εξαφανίζεται στην Ελλάδα. 

Οι κάτοικοι προσπαθούν αιφνιδιασμένοι να κατανοήσουν την παγκοσμιοποιημένη οικονομία, τις συμμαχίες των εφοπλιστών και την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο φασισμός εξαπλώνεται, η αξία της ανθρώπινης μειώνεται και η εκποίηση της περιοχής στην κινέζικη εταιρία Cosco είναι η μόνη επίσημη αντιπρόταση. 

Πως επιβιώνεις σε μια περιοχή με 80% ανεργία; Πως διατηρείς τις αρχές σου; 

Καζάνια με χημικά, ψηλοί φράκτες, νεκρή γη, γυμνό βουνό. 

Μια παραθαλάσσια περιοχή χωρίς πρόσβαση στη θάλασσα.

Μια χώρα μέσα στη θάλασσα, χωρίς ναυπηγεπισκευαστική βιομηχανία. 

Είναι μια αναπόφευκτη πολιτισμική εξέλιξη ή θέμα πολιτικών αποφάσεων;

Η διεύθυνση της ταινιοθήκης είναι Ιερά Οδός 48, μετρό Κεραμεικός. 

Διάρκεια 93 λεπτά.

Ετος παραγωγής 2015
Σκηνοθεσία, σενάριο: Στρατούλα Θεοδωράτου

Δείτε το τρέϊλερ της ταινίας

https://vimeo.com/121035318

τροφοΣυλλέκτες:έμπρακτη αλληλεγγύη στους πρόσφυγες της Λέρου

Οι τροφοΣυλλέκτες με όλες τους τις δυνάμεις στηρίζουν 

τους πρόσφυγες που καταφθάνουν στο νησί της Λέρου.

Το Δίκτυο Αλληλεγγύης Λέρου (https://www.facebook.com/lerossn?fref=nf) πριν 2 σχεδόν μήνες έκανε έκκληση σε όλες τις δομές αλληλεγγύης της χώρας για συλλογή ρούχων και ειδών πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες που κατέφθαναν στο νησί. 

Το Αυτόνομο Στέκι όπως και άλλες συλλογικότητες ανταποκρίθηκε στην έκκληση και έγινε ο χώρος υποδοχής, επιλογής και συκευασίας των ειδών προκειμένου να φθάσουν στη Λέρο.

Οι τροφοΣυλλέκτες, που φιλοξενούμεθα στο χώρο του Αυτόνομου Στεκιού, καλύψαμε χρηματικά, από το ελάχιστο περίσευμά μας ένα μεγάλο ποσό των εξόδων αποστολής των ειδών. Ταυτόχρονα μέλη μας μετείχαν με όλες τους τις δυνάμεις στο ξεδιάλεγμα και τη συσκευασία των ειδών.

τροφοΣυλλέκτες-Αλληλέγγυα δομή αξιοπρέπειας για την τροφή

Φεστιβάλ των Κοινών (Commonsfest) 2015: Δελτίο Τύπου-Πρόγραμμα

Για τη Συλλογική Διαχείριση των Κοινών Πόρων

Έχοντας ήδη στο ενεργητικό του 2 επιτυχημένες διοργανώσεις στο Ηράκλειο της Κρήτης, το 3o Φεστιβάλ των Κοινών (CommonsFest) τη φετινή χρονιά μετακομίζει στην Αθήνα, και πραγματοποιείται στις 15- 17 Μαϊου, στην Ένωση Ελλήνων Αρχαιολόγων, Ερμού 134 στο Θησείο.

Τα τελευταία χρόνια ένα ιδιαίτερα δυναμικό παγκόσμιο κίνημα για τα Kοινά αναδύεται σε πληθώρα διαφορετικών πτυχών της κοινωνικής ζωής. Διεκδικεί νέους ορισμούς για την αξία τόσο σε οικονομικό όσο και σε φιλοσοφικό επίπεδο, ανασυνθέτοντας τη δημόσια σφαίρα με τρόπους όπου η συλλογική δράση συμπορεύεται με την διατήρηση της προσωπικής αυτονομίας.

Τα Κοινά, αποτελούν συστήματα διακυβέρνησης όλων αυτών που κληρονομήσαμε ή παράγουμε μαζί. Συνιστούν πρακτικά παραδείγματα συνεργασίας και συμμετοχής για τη διαχείριση διαφορετικών πόρων ώστε να καλύπτονται οι ανθρώπινες ανάγκες πέρα απ’ το κράτος και την αγορά. Αφορούν στους φυσικούς πόρους που έχουμε ηθική υποχρέωση να παραδώσουμε αναλλοίωτους στις μελλοντικές γενιές, αλλά και στα δημιουργήματα της συνεργασίας μας που αποτελούν κοινό κτήμα. Από τις τέχνες, τη γνώση και την επιστήμη, μέχρι το λογισμικό και το διαδίκτυο.

Στην Ελλάδα της κρίσης, τα Κοινά αποτελούν ένα νέο υπόδειγμα οργάνωσης και δράσης που εμπνέει διαφορετικές ομάδες που λειτουργούν πρωτοβουλιακά και αυτοοργανωμένα.

Το Φεστιβάλ των Κοινών δείχνει το δρόμο για να δημιουργήσουμε τον κόσμο που θέλουμε μέσα στον κόσμο που θέλουμε να ξεπεράσουμε!

Στο 3ο Φεστιβάλ των Κοινών θα παρουσιαστούν οι πρακτικές, οι εμπειρίες και τα τεχνήματα των κοινοτήτων και θα συζητηθεί η επέκταση των Κοινών σαν ένα βιώσιμο υπόδειγμα κάλυψης των ανθρώπινων αναγκών. Θα ανιχνευθούν οι συνέργειες και θα επιδιωχθεί η ενίσχυση της δικτύωσης και της συμπόρευσης ανάμεσα στις κοινότητες, τα κοινωνικά κινήματα και τους αναδυόμενους φορείς της κοινωνικής οικονομίας στην κατεύθυνση ενδυνάμωσης των Κοινών.

Το Φεστιβάλ πλαισιώνεται από 40 ομιλίες από επιστήμονες, ακτιβιστές και εκπροσώπους κινημάτων που δραστηριοποιούνται στο χώρο του ανοικτού λογισμικού, της ανοικτής και συμμετοχικής γνώσης, της φυσικής δόμησης, των αστικών κοινών χώρων, και πρωτοβουλιών που υιοθετούν πρακτικές ομότιμης παραγωγής, αυτοδιαχείρισης και αυτοοργάνωσης, όπως το Πελίτι, η ΒΙΟΜΕ, η Κίνηση 136 για το νερό, τα κοινωνικά ιατρεία Θεσσαλονίκης και Ελληνικού, και το hackerspace.gr.

Στο CommonsFest 2015 θα μιλήσουν ο ιδρυτής του κινήματος του ελεύθερου λογισμικού Richard Stallman, και οι οικονομολόγοι Massimo De Angelis και Pat Conaty.

Επιπλέον θα φιλοξενηθούν 12 εργαστήρια και συζητήσεις γύρω από εξειδικευμένα ζητήματα όπως η ασφάλεια και ιδιωτικότητα στο διαδίκτυο, η νομισματική μεταρρύθμιση, οι πρακτικές αστικών Κοινών και ο ρόλος των γυναικών στα Κοινά.

Τελος, στο φεστιβαλ θα λειτουργεί έκθεση με τεχνήματα κοινοτήτων ανοικτού σχεδιασμού που βασίζονται στο ελεύθερο λογισμικό και την ανοικτή γνώση.

Το φεστιβάλ κλείνει καθημερινά με ζωντανή μουσική, χιπχοπ, rock, δημοτικά και ρεμπέτικα και η είσοδος είναι ελεύθερη.

Το αναλυτικό πρόγραμμα είναι αναρτημένο εδώ:

http://commonsfest.info/festival-ton-kinon-2015/programma-commons-fests-2015/

Επικοινωνία:

http://commonsfest.info/

Γιατί μένουμε άπραγοι σε μερικές αρνητικές καταστάσεις; Το πείραμα της “μαθημένης απελπισίας” (αναδημοσίευση)

από το Αντικλείδι

Πείραμα σταθμός για την Ψυχολογία από τον Seligman για τις πεποιθήσεις μας περί του ελέγχου που έχουμε σε μια αρνητική κατάσταση.

Είχε έρθει κάποτε ένα τσίρκο στην πόλη μας και μου είχε κάνει εντύπωση ότι είχαν ένα τεράστιο ελέφαντα δεμένο σε ένα μικρό πάσσαλο. Δεν ήταν λογικό’ ένα παιδί θα μπορούσε να ξεριζώσει αυτό το πάσσαλο και να φύγει, πόσο μάλλον ένα ζώο αρκετών τόνων, κι όμως δεν έκανε καμία προσπάθεια να ελευθερωθεί. Καθόταν πειθήνια, φαινομενικά δεμένος από ένα σχοινί μα στην πραγματικότητα δεμένος ψυχολογικά από ένα φαινόμενο που ονομάζεται «Μαθημένη απελπισία».

Το φαινόμενο αυτό συνίσταται στην εσφαλμένη εντύπωση εκ μέρους του θύματος ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αλλάξει μια αρνητική κατάσταση. Οι ψυχολόγοι πιστεύουν ότι αυτό συμβαίνει επειδή το άτομο είχε επανειλημμένες αντίστοιχες αρνητικές καταστάσεις στις οποίες πράγματι δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να γλιτώσει κι έτσι ενσωμάτωσε την πεποίθηση ότι ούτε στο μέλλον θα μπορεί να αποκτήσει έλεγχο της κατάστασης. Ακόμα λοιπόν κι αν οι συνθήκες αλλάξουν, το άτομο παραμένει δεσμευμένο στο παρελθόν και δέχεται πειθήνια την κατάσταση.

Ο Αμερικανός ψυχολόγος Martin Seligman διεξήγαγε το 1967 ένα πείραμα στο οποίο έλεγξε αυτή την άποψη. Το πείραμα είχε ως εξής: Χώρισε σκυλιά σε 3 ομάδες με τα εξής χαρακτηριστικά: Τα σκυλιά της 1ης ομάδας απλώς παρέμειναν δεμένα σε ένα χώρο με αυτά της 2ης ομάδας χωρίς να τους συμβαίνει τίποτα. Τα σκυλιά της 2ης ομάδας αντίθετα δέχονταν ηλεκτροσόκ το οποίο ωστόσο μπορούσαν να σταματήσουν πατώντας ένα μοχλό. Αυτά της 3ης ομάδας δέχονταν επίσης ηλεκτροσόκ χωρίς ωστόσο τη δυνατότητα να το σταματήσουν πατώντας το μοχλό. Τα ηλεκτροσόκ ερχόταν σε τυχαίες χρονικές στιγμές και σταματούσαν εξίσου απροειδοποίητα όπως άρχισαν, προκαλώντας στα σκυλιά την αίσθηση του αβοήθητου.

Όλα τα σκυλιά έπειτα τοποθετήθηκαν σε ένα κουτί στο οποίο δέχτηκαν ηλεκτροσόκ. Για να το αποφύγουν έπρεπε απλώς να πηδήξουν έξω από το κουτί. Αυτά της 1ης και της 2ης ομάδας το απέφυγαν εύκολα και γρήγορα. Της 3ης όμως που δεν τους είχε δοθεί η δυνατότητα να αποφύγουν το ηλεκτροσόκ την 1η φορά ενσωμάτωσαν αυτή την κατάσταση και δεν προσπάθησαν ούτε στο νέο περιβάλλον να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους. Κούρνιασαν στο πάτωμα και κλαψούριζαν νιώθοντας αδύνατη την αποφυγή του πόνου.

Ο Seligman θεωρεί ότι το φαινόμενο αυτό συναντάται συχνά –πέρα από τους καταθλιπτικούς φυσικά- στους οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά μειονεκτούντες ανθρώπους που μεγαλώνουν νιώθοντας ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε για να αλλάξουν την κατάσταση και ξοδεύουν τη ζωή τους στη φτώχεια και την απαξίωση, μεγαλώνοντας παιδιά με τον ίδιο τρόπο για να συνεχιστεί έτσι ο φαύλος κύκλος μειονεξίας.

Ο κατασκευαστής αναγκών (αναδημοσίευση)

άρθρο του Χάρη Ναξάκη

το βρήκαμε εδώ.

Στο προφητικό βιβλίο για τις ρίζες της παρακμής του δυτικού πολιτισμού, «ο Παπαλάγκι», που σημαίνει ο δυτικός άνθρωπος, καταγράφεται η μαρτυρία του «άγριου» φύλαρχου Τουιαβίι από το νησί Τιαβέα του νότιου ειρηνικού για τον τρόπο ζωής του λευκού ανθρώπου, μετά από την επίσκεψή του στην Ευρώπη. «Ο Παπαλάγκι είναι φτωχός γιατί τον εξουσιάζει το πράγμα… όποιος έχει λίγα πράγματα θεωρεί τον εαυτό του φτωχό και πενθεί… Γι’ αυτό και τα πρόσωπα των λευκών είναι συχνά θλιμμένα… ελάχιστοι απ’ αυτούς βρίσκουν χρόνο να δουν τα πράγματα του μεγάλου πνεύματος, να παίξουν στην πλατεία του χωριού, να χορέψουν και να τραγουδήσουν… Άκουσα κάποιον απ’ αυτούς να λέει για μας ότι πρέπει να τους επιβάλλουμε ανάγκες… δηλαδή πράγματα… να φτιάξουμε πράγματα για μας, αλλά πρώτα απ’ όλα για τον Παπαλάγκι. Να γίνουμε κι εμείς κουρασμένοι, γκρίζοι και σκυφτοί.»

Ένα μεγάλο ελληνικό τηλεοπτικό κανάλι μας βομβαρδίζει εσχάτως με το σλόγκαν «τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα». Τι ειρωνεία αυτό να λέγεται από το κατεξοχήν μέσο δημιουργίας και επιβολής αναγκών. Κι όμως για το δυτικό πολιτισμό τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή είναι πράγματα και μάλιστα προγραμματισμένης βραχυβιότητας, για να συντηρείται η οικονομία της ανάπτυξης και το ανθρωπολογικό τέρας που της αντιστοιχεί, το οποίο καταναλώνει για να υπάρχει (Ζ. Μπάουμαν, Α. Γκορζ). Στην οροφή ενός πυροσβεστικού σταθμού, στο Λάιβερμορ της Καλιφόρνιας των ΗΠΑ, ανάβει μια λάμπα συνεχώς από το 1901 μέχρι σήμερα. Το καρτέλ των εταιρειών παραγωγής λαμπτήρων ορθώς προέβλεψε ότι η καρδιά του καπιταλισμού δεν είναι μόνο η αέναη δημιουργία νέων αναγκών αλλά και η δημιουργική καταστροφή τους, η προγραμματισμένη δηλαδή απαξίωση των προϊόντων που αντιστοιχούν στις νέες ανάγκες. Σε μια μυστική συνάντηση του καρτέλ στη Γενεύη το 1924 αποφασίστηκε ότι ο λαμπτήρας αυτός ήταν ένα επιστημονικό ατύχημα και γι’ αυτό καθόρισε και επέβαλλε στις εταιρείες παραγωγής λαμπτήρων ότι η μέση διάρκειά τους δεν πρέπει να ξεπερνά τις χίλιες ώρες. Η προγραμματισμένη βραχυβιότητα, η ημερομηνία λήξης των προϊόντων, είναι ένας από τους πυρήνες κάθε επιχειρησιακής στρατηγικής που σέβεται τον εαυτό της. Ταυτόχρονα ο καταναλωτής, το εξαντικειμενοποιημένο υποκείμενο της μοντέρνας κοινωνίας, απαξιώνει την ανθεκτικότητα ως κάτι ξεπερασμένο, ορίζει την υπόστασή του από τον αριθμό των απορριμμάτων του, από τον αριθμό των ξεπερασμένων που επέρριψε στον κάλαθο των αχρήστων ή ανακύκλωσε για να έχει ήσυχη την οικολογική του συνείδηση.

Τι είναι όμως οι ανθρώπινες ανάγκες, οι επιθυμίες; Στο κρίσιμο αυτό ζήτημα όλο το πολιτικό και επιστημονικό προσωπικό της νεωτερικότητας (φιλελεύθερο και αριστερό) δίνει την ίδια απάντηση: είναι απεριόριστες. Και όχι μόνο είναι απεριόριστες αλλά κάθε προσπάθεια περιορισμού τους είναι ταυτόσημη με την περιστολή της ελευθερίας του ατόμου. Όταν το δικαίωμα στην απεριόριστη ατομική επιθυμία ταυτίζεται με την ελεύθερη βούληση τότε το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα. Κάθε περιορισμός των αναγκών είναι χειραγώγηση της ελεύθερης βούλησης ή όπως σωστά επισημαίνει ο Κ. Δουζίνας «καλό είναι να ακολουθείς τις επιθυμίες σου και κακό να τις εμποδίζεις». Στην καρδιά της νεωτερικότητας βρίσκεται το αυτοαναφορικό και ιδιοτελές άτομο, που θεωρεί παλιομοδίτικη την αγωνία για την αναζήτηση του κοινού καλού και πρόοδο τον ηδονιστικό καταναλωτισμό. Όταν οι ανάγκες δεν θεωρούνται ότι είναι φυσικές αλλά ιστορικές, τότε εύλογα είναι μεταβαλλόμενες, απεριόριστες και ακόρεστες. Γι’ αυτό άλλωστε σύμφωνα με τον φιλελευθερισμό πρόοδος είναι να ενεργοποιήσουμε το προσωπικό συμφέρον για την ικανοποίηση των επιθυμιών μέσω της αγοράς και για την αριστερά πρόοδος είναι η χωρίς ταξικούς φραγμούς ικανοποίηση των απεριόριστων επιθυμιών.

Το ζήτημα βέβαια δεν είναι μόνο ότι σ’ ένα πεπερασμένο πλανήτη δεν είναι δυνατόν να επιδιώκουμε, χωρίς την καταστροφή του, την απεριόριστη επέκταση των αγαθών και των αναγκών, αλλά και ότι η ικανοποίηση των ακόρεστων προσωπικών αναγκών ή ο εκδημοκρατισμός της καταναλωτικής βουλιμίας, το δικαίωμα δηλαδή των φτωχών στρωμάτων στην καταναλωτική φρενίτιδα, οδηγούν σε ένα και το αυτό αποτέλεσμα: στην έκπτωση της ανθρωπινότητας, στην ταύτισή της με τα εμπορεύματα. Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο κατασκευαστής εργαλείων και προϊόντων (homo Faber) αλλά και κατασκευαστής αναγκών. Και αυτή η δεύτερη ιδιότητά του εκπτωχεύει την ανθρωπινότητά του. Γι’ αυτό η νοηματοδότηση της ζωής είτε θα δοθεί μέσω του ατομοκεντρικού μοντέλου και του καταναλωτισμού (καταναλώνω άρα υπάρχω), είτε μέσω της επιδίωξης μιας κοινωνίας λιτής αφθονίας (λιγότερα είναι καλύτερα) και αλληλεγγύης. Το ζήτημα των αναγκών είναι η μάχη των μαχών.

Χάρης Ναξάκης

Η απαγορευμένη εκπαίδευση

¨Ενα ντοκιμαντέρ διάρκειας 2ωρών και 25 λεπτών (με υπότιτλους στα ελληνικά)

Η «Απαγορευμένη Εκπαίδευση» (La Educacion Prohibida) είναι ένα ανεξάρτητο ντοκιμαντέρ που περιγράφει εναλλακτικές πρακτικές εκπαίδευσης και αντισυμβατικά σχολεία, πολύ διαφορετικά από αυτά που γνωρίζουμε μέσα στο στενό μας πλαίσιο. 

Κάθε ένα από τα θεματικά επεισόδια του animated ντοκιμαντέρ παρουσιάζει μια διαφορετική πτυχή της εκπαίδευσης, τόσο μέσα στο σχολικό πλαίσιο όσο και έξω από αυτό. 

-Ποια η ιστορία του σχολικού συστήματος; 

-Τι εξουσία και δύναμη έχουν τα σχολεία; 

-Πώς αξιολογούνται; 

-Ποιος ο ρόλος των εκπαιδευτικών, αλλά και της οικογένειας στον τομέα της εκπαίδευσης; 

-Τι είναι το σύστημα Μοντεσσόρι, η προοδευτική εκπαίδευση, η εκπαίδευση Βάλντορφ; 

Το ντοκιμαντέρ ξεκινά με έναν ενδιαφέροντα παραλληλισμό ανάμεσα στο Μύθο του Σπηλαίου της Πολιτείας του Πλάτωνα και μιας σύγχρονης μαθητικής τάξης. Μια ομάδα ανθρώπων, δεσμώτες από τη γέννησή τους μέσα σε μια σπηλιά (σχολείο), στραμμένοι πάντα προς τον τοίχο της (πίνακας), έβλεπαν τη φωτιά και τις σκιές κάθε είδους που σχηματίζονταν στους τοίχους (θεωρίες και εξισώσεις). Αυτή ήταν η μόνη τους επαφή με τον έξω κόσμο. Μια μέρα ένας από αυτούς κατάφερε να λυθεί και να βγει έξω. Και τότε αντίκρισε για πρώτη φορά τον πραγματικό κόσμο.

Περίθαλψη για όλους τους ανασφάλιστους

Oι αναπληρωτές υπουργοί ασφάλισης Δημήτρης Στρατούλης, Υγείας Α. Ξανθός, Κοινωνικής Αλληλεγγύης Θ. Φωτίου και Διοικητικής Μεταρρύθμισης Γ. Κατρούγκαλος που υπογράφουν την ΚΥΑ «Ρυθμίσεις για τη διασφάλιση της πρόσβασης των ανασφάλιστων στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας» τόνισαν ότι αυτό το μέτρο αποτελεί αδήριτη κοινωνική ανάγκη, καθώς εξαιτίας των μνημονιακών πολιτικών έμειναν ανασφάλιστοι χιλιάδες έλληνες είτε επειδή έμειναν άνεργοι, είτε επειδή έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους.

Ειδικότερα ο Δ. Στρατούλης υπογράμμισε ότι δεν θα τεθούν εισοδηματικά κριτήρια ώστε να καλυφθούν όλοι οι ανασφάλιστοι και συμπλήρωσε: 

«Τα μοναδικά κριτήρια που λαμβάνονται υπόψη για τους άνω των 18 ετών, είναι να έχουν νόμιμη διαμονή στη χώρα μας και να έχουν νομιμοποιητικά έγγραφα, ενώ για τους ανασφάλιστους κάτω των 18 ετών, δηλαδή τους ανήλικους, δεν απαιτούνται ούτε νομιμοποιητικά έγγραφα.

Στο νομοσχέδιο για την ανθρωπιστική κρίση είχαμε χαράξει τις πρώτες γραμμές, είχαμε περιλάβει σε αυτό ορισμένες κατηγορίες πολιτών που χρειάζονταν μια πρώτη, άμεση προστασία.

Είχαμε προχωρήσει στην κάλυψη παροχών ασθενείας στους εργάτες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Σκαραμαγκά και των ναυπηγείων Ελευσίνας, στην παροχή ασφαλιστικής ικανότητας και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης με 50 ένσημα, αντί για 100 το χρόνο, στην ασφάλιση όλων των ανασφάλιστων με εισόδημα κάτω των 12.000 ευρώ, όπως επίσης και όλων υπερήλικων, ανασφάλιστων και ομογενών.

Όλα αυτά ήταν το πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης. Τώρα, ακολουθεί τοδεύτερο μεγάλο βήμα, το οποίο θα είναι η πλήρης υγειονομική περίθαλψη των ανασφάλιστων.

Εμείς, ως υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, θα κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας, ώστε να εκδίδονται ,όσο πιο γρήγορα γίνεται, οι αποφάσεις για την έκδοση των βιβλιαρίων υγείας των ανασφάλιστων.

Αυτό μπορούμε να το κάνουμε αξιοποιώντας το πληροφοριακό εργαλείο που διαθέτουμε, δηλαδή τηνΗΔΙΚΑ. Τα δύο σύγχρονα πληροφοριακά μας συστήματα, το ΑΤΛΑΣ και το ηλεκτρονικό μητρώο για τον ΑΜΚΑ, θα βοηθήσουν, ώστε να χορηγούνται πιο άμεσα τα βιβλιάρια των ανασφάλιστων.

Υπενθυμίζω ότι το μέτρο αυτό ήταν στις προγραμματικές μας δεσμεύσεις και στις προγραμματικές μας δηλώσεις, οι οποίες ψηφίστηκαν στη Βουλή. Η Κοινή Υπουργική Απόφαση αποδεικνύει ότι η αριστερή αντιμνημονιακή κυβέρνηση επιμένει στην υλοποίηση του προγράμματος της, χωρίς ταλαντεύσεις, χωρίς υπαναχωρήσεις, χωρίς να φοβάται πιέσεις και εκβιασμούς.

Σας διαβεβαιώνω, ότι θα εφαρμόσουμε το πρόγραμμα μας μέχρι τέλους. Δεσμευόμαστε, ότι όποια συμφωνία και αν κάνουμε με τους λεγόμενους εταίρους της χώρας, στην ουσία τους δανειστές της, αυτή σε καμία περίπτωση δεν θα ακυρώνει τις προγραμματικές μας δεσμεύσεις και τις προγραμματικές δηλώσεις της Κυβέρνησης, οι οποίες εγκρίθηκαν με 162 ψήφους στη Βουλή των Ελλήνων».