Μια αλήθεια μετά από 44 χρόνια
Αναδημοσιεύουμε κείμενο που αναρτήθηκε στο διαδικτυακό περιοδικό 3pointmagazine, παραλλάσοντας τον τίτλο για να προϊδεάζει τον αναγνώστη για το περιεχόμενο του άρθρου.
Αρχικός τίτλος:Περισσεύει η υποκρισία στο Πολυτεχνείο
Σοκαρισμένα τα κανάλια και οι εφημερίδες, αποτροπιασμένο πλήθος πολιτικών από την κατάληψη του Πολυτεχνείου από αντιεξουσιαστές. Εμβρόντητοι από το έλλειμμα δημοκρατίας, άλλοι μιλούσαν για προβοκάτσια, άλλοι για φασισμό και ο βερμπαλισμός επί ώρες χόρευε βαλς με την επίκληση στο συναίσθημα. Πράγμα λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι μέχρι φέτος, ο «εορτασμός» του Πολυτεχνείου, που κατά τα άλλα «δεν ήτανε γιορτή, ήταν εξέγερση και πάλη λαϊκή», διεξαγόταν με τρόπο υποδειγματικό και αρμόζων προς τους αγωνιστές που πάλεψαν για ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Ή μήπως όχι; Φυσικά και όχι, για την ακρίβεια η αλήθεια απέχει πολύ από κάτι τέτοιο.
Άγριο ξύλο… Για το τραπεζάκι ρε γαμώτο!
Η καφρίλα ξεκινάει τη νύχτα πριν το τριήμερο: Ραντεβού δίδονται στα κομματικά γραφεία των νεολαιών και οι νεολαιίστικοι στρατοί αρχίζουν να συρρέουν. Άλλοι στα τηλέφωνα, άλλοι τσιλιαδόροι κι άλλοι περιπλανώμενοι να κόβουν κίνηση γύρω από τα γραφεία και από το ΕΜΠ, για τυχόν ύποπτες κινήσεις. Λίγο πριν ανοίξουν οι πύλες, τα στρατά των κάφρων μαζεύονται έξω από το πανεπιστήμιο για να μπουκάρουν. Όλα πρέπει να γίνουν γρήγορα. Οι παρατάξεις έχουν «συμφωνήσει» από πριν τη μοιρασιά των χώρων, τον αριθμό των τραπεζιών, τα πάντα. Τα δευτερόλεπτα πριν ανοίξουν οι πύλες, οι παρατάξεις θα προσπαθήσουν να σπάσουν τη συμφωνία, καβατζώνοντας περισσότερα τραπεζάκια, πιάνοντας περισσότερο χώρο για την κομματική σημαία. Ουκ ολίγες φορές, οι διαφωνίες λύνονται με παλουκιές, βρισιές και μπουνιές. Σε αυτήν την… αψιμαχία, κερδίζουν πάντα τα πιο μυώδη και εύρωστα επιχειρήματα και ο νικητής μπορεί να καταλήξει να έχει 67 αντί για 64 τραπεζάκια. Εύγε!
Αν τώρα είσαι ανένταχτος φοιτητής, αν δημιούργησες κάποια ακομμάτιστη συλλογικότητα ή πρωτοβουλία για τα δικαιώματα, την οικολογία, το έμφυλο, την τροφή, την επιστήμη… Την πάτησες. Δεν χωράς στο Πολυτεχνείο, το εισιτήριό σου μπορεί να είναι μόνο η σφραγίδα μιας παράταξης, το πάσο στο δίνει το κόμμα.
Τα «κοράκια»
Τα κόμματα και οι νεολαίες τους, εκείνα τουλάχιστον που έχουν εξασφαλίσει την παρουσία τους στο τριήμερο του Πολυτεχνείου, στο διάστημα 15-17 Νοεμβρίου κορακοποιούνται, παθαίνουν την πλήρη μετάλλαξη από άνθρωπο σε αρπακτικό. Ο κόσμος που έρχεται να τιμήσει και να αντλήσει έμπνευση από αυτήν την κορυφαία στιγμή της νεότερης ιστορίας μας, δεν είναι παρά πελατεία. Τα κόμματα σπαταλούν διόλου ευκαταφρόνητα ποσά σε αφίσες και φυλλάδια προκειμένου να προμοτάρουν το προϊόν τους, που δεν είναι άλλο από το ίδιο το κόμμα. Όχι η ιδεολογία, όχι η κοινωνική και πολιτισμική απελευθέρωση, το ΚΟΜΜΑ.
Πόσοι και πόσες δεν πήγαμε στο Πολυτεχνείο κουβαλώντας την αβάσταχτη ελαφρότητα του αλλοτινού μας είναι, με μια διάθεση ρομαντισμού και σεμνότητας να ψιλαφήσουμε με δέος τα σπαράγματα της ζωντανής ακόμη ιστορίας του τόπου μας, για να καταλήξουμε να κάνουμε σπριντ μετ’ εμποδίων ανάμεσα σε πωλητές εφημερίδων και «κοράκια» που ζητούσαν τηλέφωνα – mail- διεύθυνση κατοικίας και οικογενειακή κατάσταση για να κάνουμε join στο κόμμα; Και πόσες φορές η αρνητική απάντηση είχε ως απόκριση: «Εντάξει, κουπόνι θα πάρεις;».
Τίποτε δεν είναι τυχαίο
Θα πρέπει να καταλάβετε, ότι σε «εορτασμούς» όπως αυτός του Πολυτεχνείου, τα κόμματα και οι νεολαίες τους προσέχουν και την παραμικρή λεπτομέρεια. Δεν είναι τυχαίο το ποιοι κρατούν την σημαία, ποιοι καταθέτουν το στεφάνι, ποιοι κάθονται πίσω από εκείνον που καταθέτει, ειδικά όταν πρόκειται για σημαίνουσα προσωπικότητα της πολιτικής σκηνής, ποιος θα διαβάσει το κείμενο από το μικρόφωνο.
Για κάποιες κομματικές οργανώσεις δεν είναι καν τυχαία τα πρόσωπα που βλέπετε στην πρώτη γραμμή των μπλοκ στην πορείας. Δεν είναι καν τυχαίο το πότε ακούγονται συνθήματα μέσα στο Πολυτεχνείο, άλλοτε για να πλαισιώσουν και να δώσουν έμφαση σε μια ανακοίνωση ή μια -κατά τα άλλα- «σεμνή» κατάθεση στεφάνου και άλλοτε για να υπερκαλύψουν τη φωνή εκείνου που βρίσκεται στο μικρόφωνο και να φιμωθεί.
Κι αν μετά από τόσα χρόνια σας αρχίζει να σας εντυπωσιάζει η μονοτονία, αυτή η εμμονή στις μουσικές επιλογές, θα σας πω ότι ούτε κι αυτό είναι τυχαίο: Είναι το διπλό CD της Πανσπουδαστικής που παίζει πάντα στο repeat και όοοοχι… Απαγορεύεται να ακουστεί άλλη μουσική, άλλωστε τα παιδιά πωλούν το ίδιο CD σε μερικούς πάγκους παραπέρα.
Μια στρατιά από φιλόδοξα κομματικά στρατιωτάκια περιφέρεται στους διαδρόμους του Πολυτεχνείου, διεκδικώντας λίγη από την κομματική αναγνώριση, δόξα, εξέλιξη ή επιβράβευση, που θα πέσει στους ώμους τους εκείνες τις τρεις ημέρες.
Σοκαρισμένα τα κανάλια και οι εφημερίδες, αποτροπιασμένο πλήθος πολιτικών από την κατάληψη του Πολυτεχνείου από αντιεξουσιαστές. Εμβρόντητοι από το έλλειμμα δημοκρατίας, άλλοι μιλούσαν για προβοκάτσια, άλλοι για φασισμό και ο βερμπαλισμός επί ώρες χόρευε βαλς με την επίκληση στο συναίσθημα. Πράγμα λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι μέχρι φέτος, ο «εορτασμός» του Πολυτεχνείου, που κατά τα άλλα «δεν ήτανε γιορτή, ήταν εξέγερση και πάλη λαϊκή», διεξαγόταν με τρόπο υποδειγματικό και αρμόζων προς τους αγωνιστές που πάλεψαν για ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Ή μήπως όχι; Φυσικά και όχι, για την ακρίβεια η αλήθεια απέχει πολύ από κάτι τέτοιο.
Άγριο ξύλο… Για το τραπεζάκι ρε γαμώτο!
Η καφρίλα ξεκινάει τη νύχτα πριν το τριήμερο: Ραντεβού δίδονται στα κομματικά γραφεία των νεολαιών και οι νεολαιίστικοι στρατοί αρχίζουν να συρρέουν. Άλλοι στα τηλέφωνα, άλλοι τσιλιαδόροι κι άλλοι περιπλανώμενοι να κόβουν κίνηση γύρω από τα γραφεία και από το ΕΜΠ, για τυχόν ύποπτες κινήσεις. Λίγο πριν ανοίξουν οι πύλες, τα στρατά των κάφρων μαζεύονται έξω από το πανεπιστήμιο για να μπουκάρουν. Όλα πρέπει να γίνουν γρήγορα. Οι παρατάξεις έχουν «συμφωνήσει» από πριν τη μοιρασιά των χώρων, τον αριθμό των τραπεζιών, τα πάντα. Τα δευτερόλεπτα πριν ανοίξουν οι πύλες, οι παρατάξεις θα προσπαθήσουν να σπάσουν τη συμφωνία, καβατζώνοντας περισσότερα τραπεζάκια, πιάνοντας περισσότερο χώρο για την κομματική σημαία. Ουκ ολίγες φορές, οι διαφωνίες λύνονται με παλουκιές, βρισιές και μπουνιές. Σε αυτήν την… αψιμαχία, κερδίζουν πάντα τα πιο μυώδη και εύρωστα επιχειρήματα και ο νικητής μπορεί να καταλήξει να έχει 67 αντί για 64 τραπεζάκια. Εύγε!
Αν τώρα είσαι ανένταχτος φοιτητής, αν δημιούργησες κάποια ακομμάτιστη συλλογικότητα ή πρωτοβουλία για τα δικαιώματα, την οικολογία, το έμφυλο, την τροφή, την επιστήμη… Την πάτησες. Δεν χωράς στο Πολυτεχνείο, το εισιτήριό σου μπορεί να είναι μόνο η σφραγίδα μιας παράταξης, το πάσο στο δίνει το κόμμα.
Τα «κοράκια»
Τα κόμματα και οι νεολαίες τους, εκείνα τουλάχιστον που έχουν εξασφαλίσει την παρουσία τους στο τριήμερο του Πολυτεχνείου, στο διάστημα 15-17 Νοεμβρίου κορακοποιούνται, παθαίνουν την πλήρη μετάλλαξη από άνθρωπο σε αρπακτικό. Ο κόσμος που έρχεται να τιμήσει και να αντλήσει έμπνευση από αυτήν την κορυφαία στιγμή της νεότερης ιστορίας μας, δεν είναι παρά πελατεία. Τα κόμματα σπαταλούν διόλου ευκαταφρόνητα ποσά σε αφίσες και φυλλάδια προκειμένου να προμοτάρουν το προϊόν τους, που δεν είναι άλλο από το ίδιο το κόμμα. Όχι η ιδεολογία, όχι η κοινωνική και πολιτισμική απελευθέρωση, το ΚΟΜΜΑ.
Πόσοι και πόσες δεν πήγαμε στο Πολυτεχνείο κουβαλώντας την αβάσταχτη ελαφρότητα του αλλοτινού μας είναι, με μια διάθεση ρομαντισμού και σεμνότητας να ψιλαφήσουμε με δέος τα σπαράγματα της ζωντανής ακόμη ιστορίας του τόπου μας, για να καταλήξουμε να κάνουμε σπριντ μετ’ εμποδίων ανάμεσα σε πωλητές εφημερίδων και «κοράκια» που ζητούσαν τηλέφωνα – mail- διεύθυνση κατοικίας και οικογενειακή κατάσταση για να κάνουμε join στο κόμμα; Και πόσες φορές η αρνητική απάντηση είχε ως απόκριση: «Εντάξει, κουπόνι θα πάρεις;».
Τίποτε δεν είναι τυχαίο
Θα πρέπει να καταλάβετε, ότι σε «εορτασμούς» όπως αυτός του Πολυτεχνείου, τα κόμματα και οι νεολαίες τους προσέχουν και την παραμικρή λεπτομέρεια. Δεν είναι τυχαίο το ποιοι κρατούν την σημαία, ποιοι καταθέτουν το στεφάνι, ποιοι κάθονται πίσω από εκείνον που καταθέτει, ειδικά όταν πρόκειται για σημαίνουσα προσωπικότητα της πολιτικής σκηνής, ποιος θα διαβάσει το κείμενο από το μικρόφωνο.
Για κάποιες κομματικές οργανώσεις δεν είναι καν τυχαία τα πρόσωπα που βλέπετε στην πρώτη γραμμή των μπλοκ στην πορείας. Δεν είναι καν τυχαίο το πότε ακούγονται συνθήματα μέσα στο Πολυτεχνείο, άλλοτε για να πλαισιώσουν και να δώσουν έμφαση σε μια ανακοίνωση ή μια -κατά τα άλλα- «σεμνή» κατάθεση στεφάνου και άλλοτε για να υπερκαλύψουν τη φωνή εκείνου που βρίσκεται στο μικρόφωνο και να φιμωθεί.
Κι αν μετά από τόσα χρόνια σας αρχίζει να σας εντυπωσιάζει η μονοτονία, αυτή η εμμονή στις μουσικές επιλογές, θα σας πω ότι ούτε κι αυτό είναι τυχαίο: Είναι το διπλό CD της Πανσπουδαστικής που παίζει πάντα στο repeat και όοοοχι… Απαγορεύεται να ακουστεί άλλη μουσική, άλλωστε τα παιδιά πωλούν το ίδιο CD σε μερικούς πάγκους παραπέρα.
Μια στρατιά από φιλόδοξα κομματικά στρατιωτάκια περιφέρεται στους διαδρόμους του Πολυτεχνείου, διεκδικώντας λίγη από την κομματική αναγνώριση, δόξα, εξέλιξη ή επιβράβευση, που θα πέσει στους ώμους τους εκείνες τις τρεις ημέρες.
Όταν πας εκεί που κοιτάς
Αυτά λοιπόν βλέπουμε και πιάνουμε το στομάχι μας όποτε πατάμε το πόδι μας στο Πολυτεχνείο κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών. Αυτά βλέπουν και οι αναρχικοί και επί σειρά ετών ασκούν δριμεία κριτική στην ξεφτίλα που συντελείται στη ράχη αγωνιστών που έπεσαν για ιδανικά, για ελευθερία.
Όμως υπάρχει ένα ρητό, που είναι εξόχως διδακτικό: Αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς». Μερίδα αναρχικών από ό,τι φαίνεται κοιτούσε επί πολλά χρόνια τους κομματικούς στρατούς, τόσο πολύ που τελικώς «βάδισε» προς το δικό τους μέρος. Αντί να διεκδικήσει ανοιχτό Πολυτεχνείο για όλους, είπε να προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερη ασφυξία. Αποφάσισε να καταλάβει το Πολυτεχνείο (μην αρχίσω να γράφω περί φετιχισμού με συγκεκριμένες μορφές δράσης) και να επιβάλλει τον δικό της τρόπο. Αντί για σφυροδρέπανα, αστέρια, ήλιους, δάδες και λοιπά ευφάνταστα, τώρα όλα ήταν μαυροκόκκινα.
Πάρα πολύ ωραίο το μαυροκόκκινο, αν θέλετε τη γνώμη μου είναι και το πιο ταιριαστό στην περίσταση: Το μαύρο από το ταξικό μίσος που αναβλύζει από κάθε πόρο του δέρματος ενός καταπιεσμένου ανθρώπου, ανέργου, επισφαλώς εργαζόμενου, καταπιεσμένου υπό το βάρος μιας ανείπωτης κρίσης. Το κόκκινο για το αίμα των αγωνιστών που χάθηκαν παλεύοντας για δικαιώματα και ελευθερίες. Όμως έχει αξία όταν το επιλέγουμε. Όταν ταυτιζόμαστε, όταν γίνεται δικό μας, Όταν τον επιβάλλουμε, δεν είμαστε τίποτε περισσότερο από σταλινικά αποβράσματα ενός κινήματος που με το πρόσχημα της ελευθερίας καταπιέζει, επιβάλλει…
Γι αυτό η χθεσινή ημέρα ήταν δύσκολη. Επειδή κινδυνεύουμε να γίνουμε όλοι ίδιοι. Ένα μάτσο σκύλοι να ροκανίζουμε τα οστά μιας ιδέας που αποδεικνύεται πολύ βαριά να σηκώσουμε.
