Εισήγηση – «γραμμή» στη Σχολή Δικαστών: Να απορρίπτετε τις αιτήσεις των δανειοληπτών για τον ν. Κατσέλη επικαλούμενοι ότι είχαν δόλο!

Εισήγηση – «γραμμή» στη Σχολή Δικαστών: Να απορρίπτετε τις αιτήσεις των δανειοληπτών για τον ν. Κατσέλη επικαλούμενοι ότι είχαν δόλο!

Δεν έφταναν οι πιέσεις του Στουρνάρα προς τις τράπεζες να επισπεύσουν την εκκαθάριση των κόκκινων δανείων εν όψει και της διόγκωσής τους λόγω της πανδημίας, έρχεται τώρα η κυβέρνηση να "βάλει χέρι" στη δικαιοσύνη "επιμορφώνοντας" τους νέους δικαστές που κατά κανόνα ξεκινούν την καριέρα τους στα ειρηνοδικεία και στα πρωτοδικεία. Με "σκονάκι"  των αρμοδίων υπουργών και την έγκριση των θεσμών  δίνει γραμμή απόρριψης των αιτήσεων των δανειοληπτών που εκδικάζονται με βάση τον  νόμο Κατσέλη.  

Η παρέμβαση αυτή είναι η συνέχεια της υπόσχεσης της κυβέρνησης στους θεσμούς που δόθηκε τον Φλεβάρη του 2020 και η οποία υπόσχεση  δόθηκε τον φλεβάρη του 2020 για την ταχεία δικαστική διεκπεραίωση των 95.000 υποθέσεων που κανονικά είχαν ορίζοντα εκδίκασης το 1932. 

συγκεκριμένα: 

Προκειμένου οι υποθέσεις αυτές να εκδικαστούν εμπροσθοβαρώς μέχρι τα τέλη του 2021, ετοιμάζονται οι νομοθετικές ρυθμίσεις ώστε να καταργηθεί στα δικαστήρια (αρμόδια είναι τα ειρηνοδικεία) η προφορική διαδικασία (ακρόαση μαρτύρων) και η δίκη να γίνεται μόνο με την προσκόμιση των εγγράφων που θα αποδεικνύουν το βάσιμο της προσφυγής του οφειλέτη (ότι αυτός δικαιούται "κούρεμα" οφειλών με βάση τον νόμο). 

Βέβαια αυτή η νομοθετική ρύθμιση πάγωσε λόγω της πανδημίας.

  

Η Εισήγηση  στη Σχολή Δικαστών

Μια εισήγηση που ουσιαστικά χαράζει «γραμμή» προς τους δικαστές οι οποίοι δικάζουν κατ΄ έφεση τις αιτήσεις των αδύναμων δανειοληπτών που ζητούν υπαγωγή στο νόμο Κατσέλη, αποκαλύπτει το dikastiko.gr .

Πρόκειται για ένα κείμενο «επιμόρφωσης» για τη σχολή δικαστών του 2020 (προς τους δικαστές δηλαδή που «αύριο» θα δικάζουν τέτοιες αιτήσεις) , το οποίο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ενόψει του επιχειρηματικού κινδύνου που διατρέχουν οι τράπεζες , ο οποίος μετακυλίεται στη φορολογία των πολιτών, πρέπει να απορρίπτουν τις αιτήσεις τους επικαλούμενοι δόλο του αδύναμου δανειολήπτη. Οπου δόλος, η «γνώση» του – εν ολίγοις- ότι θα περιέρχονταν σε δυσμενή οικονομική κατάσταση λόγω κρίσης και άρα δεν έπρεπε να δανειστεί τόσα χρήματα. Η’ για να γραφτεί αλλιώς, το μήνυμα είναι «καλά να πάθεις»!

Moral Hazard» 

Μάλιστα σε μια παράγραφο του κειμένου επιμόρφωσης αναδεικνύεται και ο όρος «Moral Hazard» , δηλαδή «ηθικός κίνδυνος». Και αναφέρει επ’ αυτου:

«Στην περίπτωση του δανεισμού, τέτοιος ηθικός κίνδυνος συντρέχει όταν ο οφειλέτης παρακινείται να αναλάβει υπέρμετρες υποχρεώσεις, υπολογίζοντας ότι, εφόσον δεν μπορέσει να τις εξυπηρετήσει, θα μπορεί να απαλλαγεί αζημίως από αυτές».

Μάλιστα κάνει ξεκάθαρη διάκριση μεταξύ του αδύναμου δανειολήπτη και των πιστωτικών ιδρυμάτων και προτάσσει το συμφέρον των δευτερων: «Σημαντικό είναι να τονισθεί πως το Δικαστήριο πρέπει να απέχει από τη λογική της εύνοιας προς τον «αδύναμο» οφειλέτη και της «τιμώρησης» των πιστωτικών ιδρυμάτων, για την επιθετική πολιτική τους και την αλόγιστη χορήγηση δανείων και πιστώσεων· ο επιχειρηματικός κίνδυνος που φαίνεται να ανέλαβαν τα πιστωτικά ιδρύματα έχει ήδη μετακυλισθεί στο Ελληνικό Δημόσιο, ήτοι στο σύνολο των φορολογουμένων πολιτών».

Χαρακτηριστικά στο συμπέρασμα αναφέρεται:

«Η ρύθμιση που εισήχθη με τον Ν. 3869/2010 ήταν μια αναγκαία επέμβαση του Νομοθέτη για την αντιμετώπιση του φαινομένου της υπερχρέωσης και την ενίσχυση της αγοράς. Το εξαιρετικό δίκαιο που θεσμοθετήθηκε, σε προφανή αντίθεση με την αρχή της τήρησης των συμφωνηθέντων, εφαρμόζεται ήδη επί μια δεκαετία και με όχημα τις ρυθμίσεις του εισήχθη προς ρύθμιση ανυπολόγιστο ποσό οφειλών προς πιστωτικά ιδρύματα και σαφώς μικρότερο ποσό προς το Δημόσιο και ασφαλιστικά ταμεία, ωστόσο και πάλι ικανό να πλήξει την βιωσιμότητά τους. Ο νομοθέτης, γνωρίζοντας τον όγκο των μη εξυπηρετούμενων δανείων, εισήγαγε μεταξύ των προϋποθέσεων υπαγωγής στον Ν. 3869/2010 την προϋπόθεση της μη δόλιας περιέλευσης σε αδυναμία πληρωμής, και το Δικαστήριο οφείλει να ελέγχει τη συνδρομή της προϋπόθεσης αυτής, αποκλείοντας από τη ρύθμιση τους οφειλέτες εκείνους οι οποίοι από τον νομοθέτη κρίνονται ανάξιοι της προστασίας του.

Σημαντικό είναι να τονισθεί πως το Δικαστήριο πρέπει να απέχει από τη λογική της εύνοιας προς τον «αδύναμο» οφειλέτη και της «τιμώρησης» των πιστωτικών ιδρυμάτων, για την επιθετική πολιτική τους και την αλόγιστη χορήγηση δανείων και πιστώσεων· επιχειρηματικός κίνδυνος που φαίνεται να ανέλαβαν τα πιστωτικά ιδρύματα έχει ήδη μετακυλισθεί στο Ελληνικό Δημόσιο, ήτοι στο σύνολο των φορολογουμένων πολιτών.

Δεν πρέπει επίσης να διαλάθει της προσοχής του δικαστηρίου ότι η οριοθέτηση του δόλου, ως στοιχείου αποκλεισμού της δυνατότητας απαλλαγής του οφειλέτη, δεν δικαιολογείται μόνο από συστηματικά επιχειρήματα. Αντίθετα, η ορθή οριοθέτηση του δόλου στις υποθέσεις του Ν. 3869/2010 θα συντελέσει στην αποτροπή, ή μάλλον στην άμβλυνση, του λεγόμενου «ηθικού κινδύνου» (moral hazard). Ως τέτοιος ορίζονται οι καταστάσεις στις οποίες ένα οικονομικό υποκείμενο αναλαμβάνει υπέρμετρους κινδύνους, διότι δεν έχει το κίνητρο να συνεκτιμήσει στην απόφασή του τις ενδεχομένως δυσμενείς συνέπειες των πράξεών του.

Στην περίπτωση του δανεισμού, τέτοιος ηθικός κίνδυνος συντρέχει όταν ο οφειλέτης παρακινείται να αναλάβει υπέρμετρες υποχρεώσεις, υπολογίζοντας ότι, εφόσον δεν μπορέσει να τις εξυπηρετήσει, θα μπορεί να απαλλαγεί αζημίως από αυτές. Ο αποκλεισμός των δολίως περιελθόντων σε αδυναμία πληρωμής οφειλετών οδηγεί ακριβώς σε περιορισμό της δυνατότητας «αζήμιας απαλλαγής» και αποδίδει σημασία στην υπευθυνότητα κατά την ανάληψη της υποχρέωσης».

Οι κομπάρσοι της ιστορίας-παρουσίαση βιβλίου

Νεαροί Σαλταδόροι, όπως εμφανίζονται στο φιλμ ΤΟ ΞΥΠΟΛΗΤΟ ΤΑΓΜΑ. 

της Αννίτας Π. Παναρέτου

Πηγή: Ο Αναγνώστης

Η Μαρία Σαμπατακάκη είναι ιστορικός, έχοντας στο ενεργητικό της και σπουδές Λογοτεχνίας. Επί πολλά χρόνια ασχολείται με την έρευνα και τη συγκρότηση ετερόκλιτων αρχείων. Από το 2004 είναι σταθερά προσανατολισμένη στο πεδίο της Δημόσιας Ιστορίας (και στο πλαίσιο αυτό δημιούργησε, ύστερα από δέκα χρόνια προεργασίας, την ομάδα «hιστορισταί», που πραγματοποιεί δράσεις σχετικές με την Ιστορία, με τη βοήθεια διαφόρων μορφών τέχνης).

Όπως η ίδια εξηγεί, «η Δημόσια Ιστορία πρωτοεμφανίστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες τη δεκαετία του 1930, αλλά καθιερώθηκε τη δεκαετία του 1970. Ο όρος αφορά στα είδη και στον τρόπο χρήσης της Ιστορίας στη δημόσια σφαίρα (μνημεία, αγάλματα, ταινίες, ιστορικά μυθιστορήματα κ.ά.). Μέχρι πολύ πρόσφατα η Δημόσια Ιστορία αντιμετωπιζόταν ως μια πρακτική εκλαΐκευσης της επιστημονικής Ιστορίας, παραγόμενης τις περισσότερες φορές από μη ειδικούς. Σήμερα τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά, καθώς με τον όρο περιγράφεται ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων που στοχεύουν στην πρακτική αξιοποίηση της Ιστορίας σε πολλούς τομείς».

Οι πρωτογενείς μαρτυρίες, με καθοριστική συνδρομή στην ιστοριογραφία ως πρώτη ύλη της, συνεισφέρουν εξίσου και στις διαδικασίες της Δημόσιας Ιστορίας καθώς, όπως προσθέτει η Μαρία Σαμπατακάκη, «μετέχουν στον δημόσιο διάλογο για το παρελθόν μας και αποκωδικοποιούν τη σχέση του βιώματος, της μνήμης και της Ιστορίας».

Παρά το υποκειμενικό στοιχείο, που θέτει εν αμφιβόλω τον βαθμό αξιοπιστίας τους και καθιστά αναγκαία μια ιδιαίτερα προσεκτική επιστημονική αξιοποίησή τους, οι πρωτογενείς μαρτυρίες καλύπτουν συγκεκριμένα κενά, καθώς αναδεικνύουν παραμέτρους που συνήθως βρίσκονται έξω από το αντικείμενο της ιστοριογραφίας. Παραμέτρους συναισθηματικές και ηθικές, παραμέτρους που άπτονται διλημμάτων και επιλογών, παραμέτρους ακόμη και φύλου -από τη στιγμή που στην πρώτη ύλη της ιστοριογραφίας η γυναικεία φωνή δεν είναι συνήθως η πιο ηχηρή.

Οι κομπάρσοι μεταφέρουν τη Δημόσια Ιστορία σε βιβλίο. Ας δούμε πώς τους συστήνει η συγγραφέας του:
«Οι κομπάρσοι. Χαρακτήρες υπαρκτοί αλλά αθόρυβοι, το απρόσωπο πλήθος στις ιστορικές φωτογραφίες. Άνθρωποι που δεν διαδραμάτισαν κανέναν σπουδαίο ρόλο στις μεγάλες και κομβικές στιγμές της νεότερης Ιστορίας, αλλά αφηγούνται το αποτύπωμα που αυτή άφησε στις ζωές τους. Αντιήρωες προσηλωμένοι στις καθημερινές ανάγκες. Οι μαρτυρίες τους ξεδιπλώνουν κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές πτυχές του ελληνικού δημόσιου βίου από τον Μεσοπόλεμο έως την απριλιανή δικτατορία, ιδωμένες υπό το πιο ταπεινό πρίσμα. Οι κομπάρσοι δεν είναι παρά μια ωδή στο μεγαλείο της ασημαντότητας».


Οι εκάστοτε ισχυροί, άτομα και κέντρα εξουσίας -πολιτικής, θρησκευτικής, στρατιωτικής, οικονομικής- πρωταγωνιστούν στον ιστορικό χρόνο, καθώς λαμβάνουν τις αποφάσεις και τις επιβάλλουν ύστερα στους υπόλοιπους, δηλαδή στη συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων αυτού του πλανήτη: στους κομπάρσους του ίδιου έργου. Τους εξαρτημένους από την οικονομική δυσχέρεια, από κοινωνικές προκαταλήψεις, από πολιτικές ιδεοληψίες, από ιστορικές συγκυρίες και γεωγραφικές ιδιομορφίες.

Όμως, με την επιβολή των αποφάσεων οι ρόλοι μετατίθενται και ένα περίεργο σχήμα δημιουργείται. Οι απλοί άνθρωποι -οι κομπάρσοι- αναγκάζονται να πρωταγωνιστήσουν, ως ακούσιοι δέκτες των επιπτώσεων που συνεπάγονται οι αποφάσεις, στερημένοι από τη δυνατότητα να ορίσουν τα του εαυτού τους.

Οι κομπάρσοι αποτελούνται από 13 ιστορίες (προφορικές, γραπτές, επιστολικές), καθεμιά με τη διαφορετικότητα και τη μοναδικότητά της.

Οι 11 είναι σύντομες, από 2 ως 4 σελίδες. Αποτυπώνουν μικρά περιστατικά -στιγμιότυπα, που ωστόσο λένε πάρα πολλά:

Το δεκάχρονο αγόρι της πάμφτωχης οικογένειας από την επαρχία, που ο πατέρας του το διώχνει ουσιαστικά από το σπίτι και το στέλνει να εργαστεί σε κάποιον άνθρωπο του παρακρατικού υπόκοσμου -στα 15 του έχει εξελιχθεί σε πιστό αντίγραφο του εργοδότη του· το άλλο αγόρι, ορφανό από μητέρα -και με πατέρα αντάρτη, φυγάδα στο Παραπέτασμα-, που μετέχει με ιλαροτραγικό τρόπο στην εκδήλωση υποδοχής της Βασίλισσας Φρειδερίκης, στην «κατασκήνωση της Βασιλίσσης» όπου φιλοξενείται· ο έφηβος που φεύγει από το χωριό για να δουλέψει ως «παιδί για όλες τις δουλειές» σ΄έναν βουλευτή και μένει άφωνος μπροστά στον πολιτικό καιροσκοπισμό και την υποκρισία· ο απόφοιτος της Φιλολογίας που εργάζεται σε καφενείο της Αθήνας, και όταν κατορθώνει να βρει μια εργασία ανάλογη των σπουδών του, αυτή έχει ήδη δοθεί σε ευνοούμενο κάποιου πολιτευτή.

Ο αδελφός που ζητά οικονομική βοήθεια για την μητέρα η οποία πρέπει να νοσηλευτεί, μα δεν έχει τα μέσα σε μια πολιτεία που στερείται κοινωνικής πρόνοιας, αλλά και ο γιατρός (αποδεικνύεται ότι πρόκειται για τον Γρηγόρη Λαμπράκη) που προσφέρει αφιλοκερδώς τη βοήθειά του σε μια περίπτωση δύσκολης εγκυμοσύνης και τοκετού.

Η αναπάντεχη τροπή στη ζωή ενός άνδρα, επιταγμένου από τις Εθνικές Αντικομμουνιστικές Ομάδες Κυνηγών Λακωνίας προκειμένου να γράφει και να μοιράζει στα χωριά αντικομμουνιστικά φυλλάδια· και η δραματική ανατροπή στη ζωή της μικρής κόρης αντάρτη του ΕΛΑΣ, που αντικρίζει τους γονείς της νεκρούς και βεβηλωμένους, εκτελεσμένους από την ΟΠΛΑ.

Η αφήγηση από τη Ρουμανία, για τον Έλληνα πολιτικό πρόσφυγα, θύμα μαζικής δολοφονίας από το καθεστώς -που προσεγγίζει τους Έλληνες οι οποίοι κατέφυγαν στην Ανατολική Ευρώπη μετά τον Εμφύλιο· και η αφήγηση από το Βέλγιο, για τον συμπατριώτη θύμα στα ανθρακωρυχεία -που προσεγγίζει τους άλλους Έλληνες, οι οποίοι μετανάστευσαν στη δυτική Ευρώπη.

Η Μαρία Σαμπατακάκη αφήνει τον πρώτο λόγο στους ήρωές της. Η ίδια μένει διακριτικά πιο πίσω, παρεμβαίνει όμως στο τέλος κάθε ιστορίας με ένα σημείωμα, όπου δίνει στοιχεία για τον τόπο, τον χρόνο και τη συγκυρία στην οποία αυτή εκτυλίσσεται. Στις συντομότερες και ως εκ τούτου αποσπασματικές ιστορίες η παρέμβαση αυτή είναι ιδιαίτερα χρήσιμη. Για όλες ανεξαιρέτως τις ιστορίες είναι απαραίτητη, καθώς τα τεκταινόμενα και οι απόψεις που προβάλλονται τοποθετούνται στο ιστορικό και κοινωνικό τους πλαίσιο, ερμηνεύονται μέσα από αυτό και ευθυγραμμίζονται με την ιστορική πραγματικότητα .

Οι δυο μακροσκελέστερες ιστορίες αποτελούν εκτεταμένες αυτοβιογραφίες και παρέχουν αφθονία πληροφοριών. Έτσι, η παρέμβαση-επίλογος της Μαρίας Σαμπατακάκη είναι εδώ λακωνικότερη και κατά κύριο λόγο επιβεβαιωτική της αξιοπιστίας τους ως μαρτυριών.

«Η γη της Επαγγελίας» καλύπτει 67 σελίδες και απαρτίζεται από 28 επιστολές, που στάλθηκαν από έναν μετανάστη στην Αμερική, στους συγγενείς του στην Ελλάδα, από τον Δεκέμβριο του 1938 ως τον Αύγουστο του 1961.

Χρόνια μετά τον ξενιτεμό του, χωρίς νέα από τους δικούς του, ανακαλύπτει τη διεύθυνσή τους και επικοινωνεί μαζί τους ξανά. Ξετυλίγεται όλο το νήμα της διαδρομής του -ανύπαντρος στην αρχή, παντρεμένος αργότερα, χωρίς παιδιά, ως τα γεράματα και τη συνταξιοδότηση· λίγο τσιγκούνης, λίγο ανειλικρινής, παραπονιέται για αναδουλειές, για προβλήματα υγείας, για τα χρήματα που δεν επαρκούν, για τους υψηλούς κυβερνητικούς φόρους. Στην πρακτική/πραγματιστική θέαση των καταστάσεων τρυπώνει το όνειρο της Φλόριντα, η παρηγοριά που του προσφέρει το μαντολίνο του, η θλίψη για τον σκύλο του που πέθανε. Ως τη στιγμή της μεγάλης απόφασης: η ακίνητη περιουσία εκποιείται, κανονίζεται η αποστολή στην Ελλάδα των μπαούλων με μέρος της οικοσκευής και προσωπικών αντικειμένων (ανάμεσά τους και τα βιβλία της μουσικής, για να δωρηθούν στη «βιβλιοθήκη Αθηνών») και ο ίδιος, με τη σύζυγο και ένα άλλο σκυλάκι που δεν αντέχει να αφήσει πίσω, ετοιμάζεται να εγκαταλείψει τη Γη της Επαγγελίας. Με καθαρά ελληνικά, χωρίς τις ελληνοποιημένες αγγλικές λέξεις που διατρέχουν τις σελίδες του, η κατάληξη της τελευταίας επιστολής αποτελεί και την κατάληξη μιας ζωής (χωρίς να μπορούμε να διακρίνουμε αν πρόκειται για νίκη ή για ήττα): «Λοιπόν, δεν έχω άλλο τίποτα να σου γράψω μόνον πολλούς χαιρετισμούς από εμένα και την Αλβάνα στην Ελενίτσα, στη Βάσω, στον Παναγιώτη, σε όλους σας. Γυρίζουμε».

Ο μόνος άνθρωπος στις ιστορίες του βιβλίου, που, πέρα από τον ρόλο του κομπάρσου τόλμησε και μπόρεσε να πρωταγωνιστήσει στη ζωή του, είναι γυναίκα. Η συνειδητή, σταθερή, ατρόμητη Ιωάννα Κότσικα: η συνταρακτική Ζαννιά με τη συνταρακτική, σχεδόν επική, αφήγησή της. «Οι γυναίκες αξία δεν είχαμε» δηλώνει, κατορθώνοντας όμως τελικά να ανατρέψει την επί αιώνες πανθομολογούμενη πικρή διαπίστωση.

Στην ανέχεια και την οπισθοδρόμηση της ελληνικής επαρχίας του Μεσοπολέμου, στην δεινοπαθημένη Αθήνα της Κατοχής, στην απειλητική ύπαιθρο του Εμφυλίου, κυοφορώντας, παιδοκομώντας, δουλεύοντας σκληρά και επιστρατεύοντας την εφευρετικότητα και το τάλαντο που θα βελτίωναν την καθημερινότητα της οικογένειάς της, αντιμετωπίζοντας συμπεριφορές απαράδεκτες ως επικίνδυνες, σε ένα διαρκή αγώνα μέσα στη φτώχεια (που κι αυτή πάλευε να την κρατήσει αξιοπρεπή, με την καθαριότητα και τη νοικοκυροσύνη), η Ζαννιά αναμετρήθηκε πεισματικά με τις συνθήκες που της επιβλήθηκαν.

Παράλληλα, κατόρθωσε ακόμα κάτι, πολύ σπουδαίο: παρέμεινε συνεπής σε ένα θεμελιώδες αξίωμα, που με μοναδική σοφία διατύπωσε μια άλλη γυναίκα -η άσημη πεθερά της: «Να προσέχεις την ψυχή σου, Ζαννιά. Κατάρα ούτε να παίρνεις ούτε να δίνεις».

Δεν έχει, ατυχώς, αποδειχθεί ότι η Ιστορία μπορεί αποφασιστικά να διδάξει, ώστε να μην επαναλαμβάνονται αενάως τα ατοπήματα του παρελθόντος. Από μια συγκεκριμένη σκοπιά, τα διδάγματα της Δημόσιας Ιστορίας ίσως αποδειχθούν αποτελεσματικότερα, επειδή είναι ανθρώπινα, επειδή πηγάζουν από βιωμένες εμπειρίες και επειδή απευθύνονται στην ψυχή. Και σ΄αυτά τα διδάγματα πρωταγωνιστεί η φωνή των κομπάρσων.

περισότερα: Μαρία Σαμπατακάκη, Οι κομπάρσοι (Κέδρος, 2019)

"Να μη μείνουμε άπραγοι"...

Αστυνομική βία στα Εξάρχεια. Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια

Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν για να προστατευτούμε από αυτούς που (υποτίθεται ότι) μας προστατεύουν;
Πηγή: Βαθύ Κόκκινο

Είναι συγκλονιστική η περιγραφή που κάνει στην σελίδα του στο f/b ο Konstantinos Fourlanos, αναφέροντας την αστυνομική κτηνωδία σήμερα τα ξημερώματα στα Εξάρχεια. Εντελώς αναίτια μπάτσοι του ανοίγουν με γκλοπιές το κεφάλι .

"Μου προκαλέσουν μεγάλη αιμορραγία. Έχασα πολύ αίμα και χρειάστηκα αρκετά ράμματα" γράφει χαρακτηριστικά στο κείμενο του το οποίο παραθέτουμε:

Ούτε ο πρώτος και δυστυχώς ούτε ο και ο τελευταίος..

Παρασκευή 3 Ιουλίου προς Σάββατο, ώρα 00:45, φτάνω Εξάρχεια να συναντήσω την παρέα μου. Στην Πλατεία Εξαρχείων, που λόγω συναυλίας είναι γεμάτη κόσμο, μπάτσοι σκάνε από το πουθενά, περικυκλώνουν τα τριγύρω στενά και αρχίζουν να μας επιτίθενται, σαν σε επίδειξη στρατηγικού σχεδιασμού.

Ο κόσμος γύρω μου αρχίζει να τρέχει, το ίδιο κάνω κι εγώ που μόλις είχα φτάσει. Δεν πρόλαβα να καταλάβω τι συμβαίνει, όπως και κανένας μας άλλωστε. Από την Πλατεία πλήθος κόσμου (μέσα κι εγώ) φεύγει τρέχοντας στη Θεμιστοκλέους με κατεύθυνση προς Ομόνοια.

Οι μηχανές της αστυνομίας έρχονται γκαζωμένες από την πλατεία και κυριολεκτικά πατάνε κόσμο. Τελικά κάποιους μας περικυκλώνουν. Οι μπάτσοι πλέον είναι ένα βήμα πίσω μου.

Στην πρώτη προσπάθεια διαφυγής μου, με πατάνε στο δεξί μου πόδι με τη ρόδα της μηχανής (είχα ανέβει στο πεζοδρόμιο για να γλιτώσω) και αφού πλέον δεν υπήρχε διέξοδος φωνάζω, σηκώνοντας τα χέρια "είμαι ακίνητος, είμαι ακίνητος" μη προβάλλοντας αντίσταση..

Το αποτέλεσμα ήταν να με χτυπήσουν στο κεφάλι με γκλοπ και να μου προκαλέσουν μεγάλη αιμορραγία. 

Όντας ζαλισμένος και με το αίμα –χωρίς υπερβολές- να λούζει το σώμα μου, καταφέρνω να φτάσω σε μαγαζί στην Κωλέττη (Μαύρος Γάτος).

Οι θαμώνες εκεί μου σκουπίζουν τα αίματα, μου δίνουν πάγο και καλούν ασθενοφόρο. Καταφθάνει μισή ώρα αργότερα. Λίγο πρίν μπούμε στο ασθενοφόρο με την παρέα μου, έρχεται δεύτερη κατά μέτωπο επίθεση της αστυνομίας στην Κωλέττη: πετάνε δακρυγόνα και κρότου λάμψης, με τις μηχανές τους ρίχνουν κάτω τα τραπέζια των μαγαζιών, με τα γκλομπ χτυπάνε ανθρώπους που απλά είχαν βγει για διασκέδαση. 

Έχασα πολύ αίμα και χρειάστηκα αρκετά ράμματα. «Σιγά το πράγμα», θα πει κανείς. «Έχουν γίνει και χειρότερα». «Δεν μπορεί, κάτι θα έκανε κι αυτός. Δεν γίνονται τέτοια πράγματα στα καλά καθούμενα»..

Λοιπόν, γίνονται. Και συμβαίνουν κυριολεκτικά στον οποιονδήποτε. Η τυφλή έννομη βία της αστυνομίας θα συνεχίσει να επιβάλλεται, ακόμα κι αν θεωρούμε ότι δεν πρόκειται να συμβεί σε εμάς κάτι τέτοιο, γιατί εμείςούτε εγκληματίες είμαστε, ούτε μαφία, ούτε υποκινούμενοι χούλιγκανς.

Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν για να προστατευτούμε από αυτούς που (υποτίθεται ότι) μας προστατεύουν; Να κρυφτούμε; Να μη βγαίνουμε έξω; Αυτό θέλουν; Ποιος μας εγγυάται πλέον ότι είμαστε ασφαλείς;

Πρέπει να αντιδράσουμε όλοι μας σε αυτή την αστυνομοτρομοκρατία. 

Να μη μείνουμε άπραγοι. 

Αυτή η ανεξέλεγκτη κατάσταση θα συνεχίσει μέχρις ότου να κλειδωθούμε στα διαμερίσματά μας και ποιος ξέρει... ίσως και τότε κάτι να σκαρφιστούν για να κάνουν ντου στα σπίτια μας.

Ζούμε σε μια εποχή που το να είσαι ένας απλός πολίτης που παρακολουθεί συναυλία στα Εξάρχεια αποτελεί δημόσιο κίνδυνο.

Η συναυλία γινόταν για τη στήριξη της εκκενωμένης κατάληψης της οδού Δερβενίων που στήριζε πρόσφυγες.

2 Ιούλη διαδηλώνουμε για το δικαίωμα στη στέγαση

2 Ιούλη διαδηλώνουμε για το δικαίωμα στη στέγαση

Η πανδημία και τα μέτρα της καραντίνας ανέστειλαν για ένα μικρό διάστημα την επιθετικότητα της κυβέρνησης, των τραπεζών αλλά και μεγάλων ιδιοκτητών σπιτιών, για την διαρκή καταπάτηση του δικαιώματος στη στέγη χιλιάδων νοικοκυριών. Η επιστροφή στην «κανονικότητα» φέρνει μαζί της και την επιστροφή σε μια ακόμα πιο ζοφερή πραγματικότητα σε ότι αφορά τη στεγαστική επισφάλεια των ασθενέστερων στρωμάτων.

Η αναμενόμενη ύφεση και η οικονομική κρίση για μια ακόμα φορά θα φορτωθούν στις πλάτες μας, δημιουργώντας και νέο κύμα υπερχρέωσης. Παράλληλα, η υποταγή της κυβέρνησης στις απαιτήσεις της εποπτείας από την Ε.Ε. για την προστασία της ανεξέλεγκτης δράσης των τραπεζών και των μεγάλων funds, η κερδοσκοπία πάνω στη στέγη, η πλήρης προσαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής στις απαιτήσεις του τουριστικού lobby, προοιωνίζουν μια δυσοίωνη επόμενη μέρα.

Στα μέσα Ιουλίου, σε αυτές τις δυσβάσταχτες για την κοινωνία συνθήκες, η κυβέρνηση έχει εξαγγείλει ότι θα φέρει προς ψήφιση το νέο πτωχευτικό νόμο, που θα βάλει οριστικό τέλος και στο τελευταίο ελάχιστο πλαίσιο προστασίας της πρώτης κατοικίας, ενώ παράλληλα προετοιμάζει, επί της ουσίας, μια 4η ανακεφαλαιοποίηση σωτηρίας των τραπεζών, δημιουργώντας κρατικό φορέα που θα αγοράσει “κόκκινα δάνεια” και ειδικά πρώτης κατοικίας. Ήδη, έχουν εξαγγελθεί για το επόμενο διάστημα 2800 ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί και αναμένεται τσουνάμι εξώσεων. 

Σε μια χώρα, με ανυπαρξία κοινωνικών πολιτικών για την στέγη, οι επιπτώσεις αναμένονται δραματικές. ΟΙ διαρροές της κυβέρνησης για ρύθμιση της παραμονής όσων θα χάσουν τα σπίτια τους ως ενοικιαστών σε αυτά, μας προκαλεί οργή.

Την ίδια στιγμή, η αστεγία απειλεί άμεσα 12.000 πρόσφυγες με δικαίωμα ασύλου, που η κυβέρνηση εξαγγέλλει την «έξωσή» τους από τα στεγαστικά προγράμματα, πετώντας τους κυριολεκτικά στο δρόμο. Η επιστροφή στην “κανονικότητα” βάζει τέλος και στην υποστήριξη του ενοικίου κύριας κατοικίας των πληττόμενων εργαζόμενων από το lockdown.

Το ζοφερό τοπίο συμπληρώνουν οι οφειλές χιλιάδων νοικοκυριών στη ΔΕΗ και τις υπόλοιπες εταιρείες παροχής βασικών υπηρεσιών κοινωνικής ωφέλειας. Οφειλές που πολλαπλασιάστηκαν την περίοδο της πανδημίας. Η ρητορική της κυβέρνησης για ευνοϊκές ρυθμίσεις των οφειλών είναι μια ακόμα κοροϊδία καθώς από τις ρυθμιζόμενες οφειλές κάθε είδους, αποκλείει όσες προϋπήρχαν της αρχής της πανδημίας. Και αν όλα αυτά μοιάζουν και είναι πολύ απειλητικά, ξέρουμε ότι με την συσπείρωση και την κοινή δράση μας μπορούμε να τα σταματήσουμε.

Ως συλλογικότητες κατοίκων και ομάδες που αγωνιζόμαστε για το δικαίωμα στη στέγη και την πόλη απαιτούμε:

-Προστασία της πρώτης κατοικίας από τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και τις εξώσεις που θα ακολουθήσουν, με μέτρα όπως το ακατάσχετο.

-Διαγραφή όλων των οφειλών των εργαζόμενων νοικοκυριών, ανέργων και μακροχρόνια ανέργων, σε τράπεζες, εφορία, ταμεία, δήμους, που δημιούργησε η πρώτη αλλά δημιουργεί και θα δημιουργήσει και η σημερινή οικονομική κρίση. Κατάργηση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών.

-Προστασία των ενοικιαστών από τις αυξήσεις και τις εξώσεις. Θεσμοθέτηση του πραγματικά κοινωνικού ενοικίου για τα εργαζόμενα νοικοκυριά και τους φοιτητές – σπουδαστές καθώς και της παύσης της αισχροκέρδειας σε βάρος των ενοικιαστών.

-Όχι στις εξώσεις των αναγνωρισμένων προσφύγων. Στέγασή τους μέσα στις πόλεις και τα χωριά σε κατοικίες, με επέκταση των προγραμμάτων στέγασης σε όλους (αιτούντες άσυλο και αναγνωρισμένους πρόσφυγες).

-Πολιτική κοινωνικής κατοικίας με ανθρώπινες συνθήκες ( λειτουργία στεγαστικής πίστης σύμφωνα με τις λαϊκές ανάγκες, επαναλειτουργία του Ο.Ε.Κ, κά)

-Να γεμίσουν τα άδεια σπίτια! Στην Ελλάδα σήμερα υπάρχουν περισσότερα από 200.000 άδεια σπίτια . Είναι αδιανόητο να υπάρχουν άνθρωποι που είναι άστεγοι ή ζουν σε απαράδεκτες στεγαστικέ συνθήκες.

-Νερό, Ενέργεια, είναι κοινωνικά αγαθά για όλους - Να σταματήσουν οι διακοπές ρεύματος, νερού και αερίου – Μειώσεις στα τιμολόγια των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας για τα λαϊκά νοικοκυριά – Σε άνεργους και φτωχούς δωρεάν παροχή ρεύματος και νερού.

-Άμεση παύση κάθε δίωξης των αγωνιστών του κινήματος ενάντια στους πλειστηριασμούς λαϊκής κατοικίας και περιουσίας.

Για μια άλλη κοινωνία όπου οι πόλεις μας θα είναι πόλεις αλληλεγγύης και οικολογικές, όπου η στέγη θα είναι δικαίωμα για όλους και όλες, όχι εμπόρευμα για παραγωγή κέρδους !

Αυτή η «κανονικότητα» δεν είναι η δική μας!

Με αγώνες να την ανατρέψουμε!

Πλειστηριασμοί για τα πάντα και για τους πάντες: «Στοπ» στην προστασία α' κατοικίας από Eurogroup.

Eurogroup: δεν γίνεται ανεκτή άλλη καθυστέρηση και η προστασία πρέπει να αρθεί ως το τέλος Ιουλίου

Με 748 εκατ. ευρώ εξαγοράσθηκε ο "πόνος" της κυβέρνησης για την πρώτη κατοικία. STOP σε κάθε παράταση της προστασίας πέραν του Ιουλίου 2020. Πρωτοφανής αφωνία από τα κυβερνητικά ΜΜΕ.

Την υποχρέωση της Ελλάδας να δώσει τέλος στην προστασία πρώτης κατοικίας ως το τέλος Ιουλίου 2020 και να νομοθετήσει νέο πτωχευτικό κώδικα που θα προβλέπει τη δυνατότητα για ρευστοποίηση όλων των εξασφαλίσεων (πλειστηριασμοί για όλα τα ακίνητα) υπενθυμίζει το Eurogroup στο ανακοινωθέν που εξέδωσε ειδικά για την Ελλάδα και συμφώνησε αμαχητί η κυβέρνηση μετά τη σημερινή του συνεδρίαση. Μετά το ξεπούλημα επισημοποιείται και η εκταμίευση 748 εκατ. ευρώ προς τη χώρα.

Βέβαια το τελεσίγραφο του Eurogroup είχε γνωστοποιηθεί από τις 23 Απριλίου στην διαδικτυακή σύνοδο και το είχε αποδεχθεί η κυβέρνηση με την παράκληση να δοθεί μια μικρή παράταση έως το τέλος του Ιουλίου ενώ δεν τέθηκε καν το αίτημα της κυβέρνησης για παράταση έως το τέλος του 2020 όπως διέδιδαν τα κυβερνητικά ΜΜΕ.

Το ανακοινωθέν από το Eurogroup

Το Eurogroup συζήτησε την πρόοδο της Ελλάδας όσον αφορά την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων και τις μακροοικονομικές προοπτικές της, βάσει της έκτης έκθεσης ενισχυμένης εποπτείας που δημοσιεύθηκε στις 20 Μαΐου.

Όπως και στα περισσότερα κράτη μέλη, η οικονομική και κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα έχει επηρεαστεί αρνητικά από την πανδημία του κορονοϊού και οι οικονομικές προοπτικές υπόκεινται σε μεγάλη αβεβαιότητα. Με βάση τις εαρινές προβλέψεις της Επιτροπής για το 2020, η ελληνική οικονομία αναμένεται να είναι από τις πιο πληγείσες στην ΕΕ το 2020, αν και προβλέπεται μια αρκετά ισχυρή ανάκαμψη για το 2021.

Υπενθυμίζουμε ότι η Ελλάδα διατήρησε ισχυρές δημοσιονομικές επιδόσεις, επιτυγχάνοντας τους στόχους πρωτογενούς πλεονάσματος την τελευταία πενταετία και πλεόνασμα προϋπολογισμού 1,5% του ΑΕΠ το 2019. Η επικαιροποιημένη πρόβλεψη των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων αναμένει ότι το πρωτογενές αποτέλεσμα θα μετατραπεί σε έλλειμμα το 2020, προτού επιστρέψει σε πλεόνασμα το 2021.

Υπενθυμίζουμε στο πλαίσιο αυτό τη δήλωση του Eurogroup της 16ης Μαρτίου 2020, όπου συμφωνήσαμε ότι «... οι αυτόματες υστερήσεις εσόδων και οι αυξήσεις των παροχών ανεργίας που προκύπτουν από τη μείωση της οικονομικής δραστηριότητας δεν θα επηρεάσουν τη συμμόρφωση με τους ισχύοντες δημοσιονομικούς κανόνες, στόχους και απαιτήσεις. Επιπλέον, συμφωνήσαμε ότι οι δημοσιονομικές επιπτώσεις των προσωρινών φορολογικών μέτρων που λαμβάνονται ως απάντηση στο COVID-19 θα αποκλειστούν κατά την αξιολόγηση της συμμόρφωσης με τους δημοσιονομικούς κανόνες, τους στόχους και τις απαιτήσεις της ΕΕ».

Συγχαίρουμε τις ελληνικές αρχές για την ταχεία και αποφασιστική πολιτική ανταπόκριση, τόσο όσον αφορά τη συγκράτηση της μετάδοσης του ιού, όσο και για τη λήψη απαραίτητων μέτρων οικονομικής και δημοσιονομικής στήριξης.

Χαιρετίζουμε επίσης τη δέσμευση της Ελλάδας να αναλάβει μια σειρά πρόσθετων μεταρρυθμίσεων, με σκοπό τη στήριξη της ανάκαμψης. Χαιρετίζουμε επίσης την πρόοδο που επιτεύχθηκε σε ορισμένους τομείς μεταρρυθμίσεων, συμπεριλαμβανομένου του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων, της κοινωνικής πρόνοιας, της αγοράς εργασίας και της λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης.

Υπήρξαν ορισμένες καθυστερήσεις στη διαδικασία μεταρρύθμισης, για παράδειγμα όσον αφορά τον χρηματοπιστωτικό τομέα. Αναγνωρίζουμε ότι οι καθυστερήσεις αυτές οφείλονταν κυρίως σε λειτουργικούς περιορισμούς που συνδέονται με την πανδημία του κορονοϊού.

Η αυξημένη αβεβαιότητα που συνεπάγεται η πανδημία υπογραμμίζει την ανάγκη να αντιμετωπιστούν αποφασιστικά οι υφιστάμενοι μεσοπρόθεσμοι κίνδυνοι και προκλήσεις που προσδιορίζονται στην έκθεση ενισχυμένης εποπτείας. Ως εκ τούτου, θα είναι ζωτικής σημασίας για την Ελλάδα να διατηρήσει και, όπου χρειάζεται, να ενισχύσει τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες για την περαιτέρω στήριξη της οικονομικής ανάκαμψης, τη βελτίωση της ανθεκτικότητας της οικονομίας και τη στήριξη της δέσμευσης για βελτίωση της μακροπρόθεσμης αναπτυξιακής δυναμικότητας.

Καλούμε τις ελληνικές αρχές να προχωρήσουν αποφασιστικά στην εφαρμογή του σχεδίου εκκαθάρισης ληξιπρόθεσμων οφειλών, τη νομοθέτηση ενός αποτελεσματικού νέου πτωχευτικού κώδικα, που θα διασφαλίζει τη ρευστοποίηση όλων των εξασφαλίσεων και την κατάργηση του ισχύοντος συστήματος για την προστασία των κύριων κατοικιών έως τα τέλη Ιουλίου 2020.

Επιπλέον, τονίζουμε την ανάγκη ενίσχυσης της εφαρμογής άλλων βασικών μεταρρυθμίσεων, μεταξύ άλλων όσον αφορά την περαιτέρω ενίσχυση της φορολογικής διοίκησης, των δημόσιων επενδύσεων, του επιχειρηματικού περιβάλλοντος και την εφαρμογή κρίσιμων μεταρρυθμίσεων στον χρηματοπιστωτικό τομέα. Αυτό θα εξακολουθήσει να παρακολουθείται στο πλαίσιο της ενισχυμένης εποπτείας.

Μικρό πλιάτσικο, μεγάλο πλιάτσικο

Από τον KΙΜΠΙ (Γιάννης Κιμπουρόπουλος)

Ενδεχομένως παραβιάζω ανοιχτές πόρτες. Έγραψε το περασμένο Σάββατο ο Αρης Χατζηστεφάνου ένα εύστοχο κείμενο για το «Δικαίωμα στο πλιάτσικο», ξεκινώντας από την αγγλοσαξονική λέξη loot που χρησιμοποιείται για τη λεηλασία, την αρπαγή, κι εκεί επισήμανε την απροσδόκητη σύνδεση του looting (=πλιάτσικο) με τις οικονομικές και κοινωνικές ρίζες του ρατσισμού: εφόσον ιδιοκτησία στη δουλοκτητική Αμερική σήμαινε λίγο πολύ μέχρι και τον 19ο αιώνα την κατοχή γης και μαύρων δούλων, looting (=πλιάτσικο) αποκαλούνταν και η διά της βίας απελευθέρωση ενός σκλάβου από πλήθος εξεγερμένων μαύρων (ενδεχομένως με τη δειλή υποστήριξη και λίγων λευκών). Και σ’ αυτήν την αυτονόητη στις μέρες μας απελευθερωτική πράξη θεμελιώνεται, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ένα «δικαίωμα στο πλιάτσικο», κατά τον τίτλο του κειμένου του Α.Χ. («Εφ.Συν.» 30/5/2020). 

Είτε μας ενοχλεί είτε όχι, είτε προσβάλλει την αστική, τη δημοκρατική, τη δικαιωματική, ενδεχομένως και την επαναστατική μας αισθητική ή όχι, το πλιάτσικο (η αρπαγή, η λεηλασία) ήταν και παραμένει θεμελιώδης συνιστώσα διαμόρφωσης του κόσμου μας. Από την εποχή των μεγάλων προϊστορικών μεταναστεύσεων μέχρι την εδραίωση της αποικιοκρατίας και τη μεταλαμπάδευση του αρπακτικού της πνεύματος στον σύγχρονο καπιταλισμό. Η ιστορία της ανθρωπότητας μπορεί να διαβαστεί κι έτσι: ως μια διαδοχή ανελέητων πράξεων αρπαγής, λεηλασίας, εξανδραποδισμού, βίας και μαζικής εξόντωσης πληθυσμών. Πράγμα που δεν εμπόδισε διόλου τα λαμπερά πνευματικά και τεχνολογικά επιτεύγματά της που μας κάνουν να νιώθουμε περήφανοι για το είδος μας. Αντιθέτως, μας αρέσει ή όχι, ο Παρθενώνας, η Καπέλα Σιστίνα και η Σιλικον Βάλεϊ προϋποθέτουν την αρπακτική ιστορία των αρχαίων Αθηναίων, του Βατικανού και της ιμπεριαλιστικής Αμερικής. Μεγαλείο και αθλιότητα συνυπάρχουν διαρκώς. 

Είναι άλλωστε κάτι διαφορετικό η ιστορία του οικονομικού μας πολιτισμού; Αν υποθέσουμε ότι ο σκληρός πυρήνας της που διατρέχει όλους τους κοινωνικούς σχηματισμούς, από τη δουλοκτησία μέχρι τον ύστερο καπιταλισμό, είναι η ιδιοκτησία, τι άλλο είναι αυτή η έννοια από μια πράξη απαλλοτρίωσης και αποκλεισμού όλων των άλλων από το ηθικά και συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα κτήσης πάνω σε ένα κομμάτι γης, ένα αντικείμενο ή ένα άυλο περιουσιακό στοιχείο; (Εδώ ο Προυντόν τώρα δικαιώνεται, η ιδιοκτησία είναι πράγματι κλοπή, είναι και φόνος…) 

Και παρότι κανείς -ούτε εγώ, ομολογώ- δεν είναι διατεθειμένος να παραιτηθεί από το δικαίωμα στα ταπεινά αποκτήματά του, υποθέτω ότι κανείς δεν πιστεύει στα σοβαρά ότι η ιδιοκτησία, όλες οι υλικές και άυλες περιουσίες του κόσμου, οι ελάχιστες και οι τεράστιες, είναι τάχα προϊόντα μιας ήρεμης και αναίμακτης σειράς δισεκατομμυρίων πράξεων αγοραπωλησίας, μεταβίβασης, κληρονομιάς, ανταλλαγής ή δωρεάς που συνομολογήθηκαν σε ήσυχα συμβολαιογραφικά γραφεία. Πίσω από ή ανάμεσα σ’ αυτές τις νόμιμες δραστηριότητες παρεμβάλλονται επιδρομές, λεηλασίες, αρπαγές και μικρά ή μεγάλα πλιάτσικα προγόνων και προκατόχων μας. Τα περισσότερα απλώς τα αγνοούμε. Ορισμένα τα γνωρίζουμε, τα αποσιωπούμε ή απλώς τα εξωραΐζουμε σε μια φιλοτεχνημένη ατομική, οικογενειακή, συλλογική ή εθνική μυθολογία. 

Το πλιάτσικο λοιπόν (εκ της αλβανικής λέξης plaçkë ή της σλαβικής pljatška) που τόσο ενοχλεί όταν συνοδεύει μια ανεξέλεγκτη έκρηξη κοινωνικής οργής, όπως αυτή που διαδραματίζεται στις ΗΠΑ, που τόσα «ναι μεν, αλλά…» προκαλεί όταν απεικονίζεται με φλεγόμενα καταστήματα, κατεβασμένες βιτρίνες, αδειασμένα ράφια σούπερ μάρκετ, κλεμμένες τηλεοράσεις, κινητά και λάπτοπ, που τόση απέχθεια γεννά στην καθωσπρέπει Αμερική των ένοπλων ιδιοκτητών οι οποίοι δικαιούνται να ρίξουν στο ψαχνό όποιου πατάει το κατώφλι της ιδιοκτησίας τους, το μικρό πλιάτσικο των νεαρών φτωχοδιάβολων και το μεγάλο πλιάτσικο των μεγάλων αρπάγων είναι εδώ και αιώνες ο βασικός τρόπος διανομής και αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου. 

Για τους νεαρούς μικρο-πλιατσικολόγους των αμερικανικών πόλεων μάλιστα ίσως αυτές οι ταπεινές και απεχθείς πράξεις ποινικά κολάσιμης κλοπής είναι το μοναδικό παράθυρο ευκαιρίας αναδιανομής πλούτου. Μια ασήμαντη πρόσβαση σε έναν πλούτο που λιμνάζει σε τρομακτικές ποσότητες στο πλουσιότερο 0,1% της αμερικανικής κοινωνίας και της υφηλίου. Πάω στοίχημα ότι, ακόμα κι αν αθροιστούν όλες οι κλοπές, οι καταστροφές και οι (ασφαλισμένες) ζημιές στις πόλεις της πολυήμερης αναταραχής και της μεγάλης ασφυξίας (I can’t breath, mama…), δεν πρόκειται να ανταγωνιστούν σε αξία ούτε την ετήσια αμοιβή του Ελον Μασκ για την επιτυχία των στόχων πώλησης και κερδών της Tesla. Αυτή η αμοιβή κι όλες οι αντίστοιχες αμοιβές των golden boys του τουρμπο-καπιταλισμού είναι το πραγματικό, το μεγάλο πλιάτσικο, το προκλητικά νομιμοποιημένο, το εξοργιστικά αυτονόητο. Το πλιάτσικο των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών ακινήτων από τις τράπεζες. Το πλιάτσικο του δημόσιου χρέους από τη διεθνή τοκογλυφία. Το πλιάτσικο της ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας και των κοινωνικών αγαθών. Το πλιάτσικο της φοροδιαφυγής των πολυεθνικών. Το πλιάτσικο του εθνικού πλούτου των φτωχότερων χωρών. Το πλιάτσικο του αγροϊμπεριαλισμού που στερεί πληθυσμούς τροπικών παραδείσων από στοιχειώδη είδη διατροφής. Το πλιάτσικο της διάσωσης χρεοκοπημένων ιδιωτικών εταιρειών με πόρους των φορολογουμένων. Το πλιάτσικο της περιβαλλοντικής καταστροφής αλλά και της πράσινης υποκρισίας. Το πλιάτσικο των προσωπικών μας δεδομένων από τους ιδιοκτήτες της ψηφιακής μας ζωής. Το πλιάτσικο εις βάρος δισεκατομμυρίων εργαζομένων, το πλιάτσικο του εργάσιμου χρόνου, των δεξιοτήτων, των γνώσεων, της ταυτότητας των ανθρώπων. Είναι τόσο εξόφθαλμο, τόσο προφανές και χυδαίο το πραγματικό μεγάλο πλιάτσικο, που κάθε προσπάθεια να το περιγράψεις καταντάει κλισέ και μελό. 

Ως εκ τούτου ο μαύρος έφηβος που φεύγει από τη σπασμένη βιτρίνα με μια οθόνη παραμάσχαλα και 2-3 κινητά στις τσέπες, μπροστά στο μεγάλο πλιάτσικο από τους μεγάλους άρπαγες ίσως να εκτελεί μια απλή πράξη κοινωνικής δικαιοσύνης.

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ 

Το γλένταγε με την ψυχή του ν’ αρπάζει αυτές τις μεγάλες κρατικές εταιρείες από τα χέρια των φορολογουμένων και να τις διαμελίζει σε μια μειοψηφία μετόχων που διψούσαν για κέρδη: η ιδέα ότι συνέβαλλε στην αφαίρεση ιδιοκτησίας από τους πολλούς και στη συγκέντρωσή της στα χέρια ολίγων τον πλημμύριζε μ’ ένα βαθύ και καθησυχαστικό αίσθημα δικαιοσύνης. Ικανοποιούσε κάτι το πρωτόγονο μέσα του. Ο μόνος χώρος όπου ο Τόμας έβρισκε ακόμα μεγαλύτερη και μονιμότερη ικανοποίηση ήταν, ίσως, ο χώρος των συγχωνεύσεων και των εξαγορών εταιρειών. 

Τζόναθαν Κόου, «Τι ωραίο πλιάτσικο!» 

"Μπορεί η πρώτη κατοικία να προστατεύεται ανά τρίμηνο ;"

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΜΠΟΡΕΙ Η ΠΡΩΤΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΤΑΙ ΑΝΑ ΤΡΙΜΗΝΟ; 

Πριν από λίγο, ο Πρωθυπουργός ανακοίνωσε από το βήμα της Βουλής την παράταση της προστασίας της πρώτης κατοικίας για ένα τρίμηνο, έως το τέλος Ιουλίου. 

Έστω και την τελευταία των ημερών, η παράταση αυτή είναι κατ’ αρχάς θετική. Κινδυνεύει όμως να αποδειχθεί «δώρον άδωρον», εφόσον στο διάστημα αυτό δεν συνοδευτεί με ορθές και αποτελεσματικές πολιτικές επιλογές και δεν χαραχθεί ένα σταθερό και συμπαγές πλαίσιο προστασίας όσων την έχουν ανάγκη. 

Το Ελληνικό Δίκτυο για το Δικαίωμα στη Στέγη και την Κατοικία, αποτελείται από 34 οργανώσεις και φορείς που υποστηρίζουν άστεγους και ευάλωτες ομάδες σε επισφαλή στέγη. Όντας λοιπόν στην πρώτη γραμμή, επισημαίνει ότι η διατήρηση της προστασίας πρώτης κατοικίας αποτελεί βασική στρατηγική πρόληψης, προκειμένου να μην βρεθούν στο δρόμο οικογένειες και άτομα με ελάχιστο εισόδημα. 

Η παράταση αυτή, μπορεί να είναι κοινωνικά χρήσιμη μόνο εφόσον αποτελεί μια σταθερή πολιτική επιλογή, ανεξάρτητη από διαπραγματεύσεις με τους «θεσμούς» και εφόσον συνδυάζεται με άρση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας αλλά και αναστολή των εξώσεων. 

Ένα τέτοιο συνεκτικό πλαίσιο θα πρέπει να δημιουργηθεί νομοθετικά, με ψήφιση στη Βουλή, λόγω των συνθηκών που αντιμετωπίζουν σήμερα χιλιάδες δανειολήπτες με εξυπηρετούμενα/ ενήμερα ή μη στεγαστικά δάνεια. Η νομοθετική ρύθμιση είναι αναγκαία, διότι η προστασία της πρώτης κατοικίας δεν μπορεί να εναπόκειται, όπως μέχρι τώρα, στην διακριτική ευχέρεια των τραπεζών στα πλαίσια διμερών διαπραγματεύσεων με τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Οι αριθμοί εξάλλου δείχνουν ότι το μοντέλο αυτό δεν έχει επιτύχει. 

Η θεσμική προστασία της πρώτης κατοικίας δεν μπορεί να περιμένει το πότε και αν θα ψηφιστεί πτωχευτικό δίκαιο για φυσικά πρόσωπα, ούτε να συνδέεται με αυτήν. Και βεβαίως, είναι η περίοδος να αποφασίσει η πολιτεία να συζητήσει εφαρμοσμένες πρακτικές και προτάσεις κοινωνιών που αντιμετώπισαν τα ίδια προβλήματα με μας στο παρελθόν: κοινωνική κατοικία, δημόσια ή δημοτική κατοικία, housing first προσέγγιση είναι μόνο ορισμένες από  αυτές. Το μόνο σίγουρο είναι πως υπάρχουν εργαλεία και πόροι και αυτό που αναζητείται είναι η πολιτική βούληση. 

Ζητάμε: 

-Νομοθετική ρύθμιση για την προστασία της πρώτης κατοικίας και πάγωμα των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, τουλάχιστον μέχρι το τέλος του 2020 

-Αποσύνδεση του κοινωνικού αγαθού της πρώτης κατοικίας από τα οικονομικά συμφέροντα τραπεζών και funds. Η Ελληνική κοινωνία τις ανακεφαλαιοποίησε, τις πλήρωσε, τους πρόσφερε απεριόριστη ασυλία για τα λάθη και τις παραλείψεις τους. 

-Κοινωνική, δημόσια και δημοτική κατοικία, με γνώμονα την προστασία των αδύναμων συνανθρώπων μας 

Η κατοικία αποτελεί κοινωνικό δικαίωμα και προστατεύεται από το Ελληνικό Σύνταγμα. Το Ελληνικό Δίκτυο για το Δικαίωμα στη Στέγη και την Κατοικία υπερασπίζεται το Δικαίωμα αυτό.

Ελληνικό Δϊκτυο για το Δικαίωμα στην Καταοικία

Αθήνα 30/4/2020

Πρώτη κατοικία: Μπλόκο των θεσμών σε παράταση της προστασίας

Πρώτη κατοικία: Μπλόκο των θεσμών σε παράταση της προστασίας 

Πηγή: Ναυτεμπορική

Του Θάνου Τσίρου 

Αντιμέτωπο με την άκαμπτη στάση των θεσμών στο αίτημά του να παραταθεί η λειτουργία της πλατφόρμας για τα κόκκινα στεγαστικά δάνεια λόγω κορονοϊού βρέθηκε χθες το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης. Στο αίτημα της ελληνικής πλευράς για παράταση λειτουργίας της πλατφόρμας μέχρι το τέλος του έτους, οι δανειστές απείλησαν με σύνταξη αρνητικής έκθεσης αξιολόγησης τον Μάιο, κάτι που θα μπορούσε να προκαλέσει προβλήματα στην εκταμίευση της επόμενης δόσης των ANFAs και των SMPs ύψους περίπου 640 εκατομμυρίων ευρώ.

Μετά το χθεσινό ναυάγιο, η πρωτοβουλία των κινήσεων περνάει πλέον σε υψηλότερο επίπεδο -ακόμη και στο επίπεδο του πρωθυπουργού- καθώς θα πρέπει να βρεθεί μια συμβιβαστική λύση μέσα στα επόμενα 24ωρα, δεδομένου ότι ο χρόνος λειτουργίας της πλατφόρμας για τα κόκκινα δάνεια εκπνέει στο τέλος του μήνα δηλαδή σε λιγότερο από μία εβδομάδα.

Μετά τις χθεσινές εξελίξεις, το σενάριο συμβιβασμού που υπάρχει πάνω στο τραπέζι είναι να δοθεί μια παράταση μερικών εβδομάδων (για παράδειγμα μέχρι το τέλος Ιουνίου), η οποία μάλιστα μπορεί να μην είναι καθολική, αλλά να αφορά μόνο αυτούς που έχουν πληγεί από τα μέτρα καταπολέμησης του κορονοϊού. 

Όσον αφορά τον νέο πτωχευτικό κώδικα, αλλά και το σχέδιο της ελληνικής πλευράς να συσταθεί ένα κρατικό ταμείο για την αγορά πρώτων κατοικιών πολύ χαμηλής αξίας, οι προετοιμασίες αναμένεται να συνεχιστούν και όλο τον Μάιο. 

Αρχίζουν ξανά οι πλειστηριασμοί εν μέσω πανδημίας.

Αρχίζουν ξανά οι πλειστηριασμοί εν μέσω πανδημίας.

"Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται."

Μες στην πανδημία ξεκινάνε οι πλειστηριασμοί. Χωρίς κανένα πιά νομικό πλαίσιο προστασίας της πρώτης κατοικίας παρά τις υποσχέσεις.

ΔΕΛΤΙΟ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΩΝ της 29ης και 30ης Απρίλη 2020

ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΙ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΑ

ΣΥΝΟΛΟ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΩΝ ΑΚΙΝΗΤΩΝ                           806

Αναστολές την 26/4/2020                       32

ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΠΛΕΙΣΤ/ΜΩΝ ΠΡΟΣ ΕΚΤΕΛΕΣΗ                         774

Κατοικίες     263

Λοιπά ακίνητα     511

ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΙ ΝΟΜΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ 

ΣΥΝΟΛΟ ΠΛΕΙΣΤ/ΜΩΝ ΑΚΙΝΗΤΩΝ                              371

Κατοικίες     122

Λοιπά ακίνητα     249

Συμμετέχοντα συμβολαιογραφεία

(τα 9 πρώτα κατά σειρά σύμφωνα με το πλήθος πλειστ/μων κατοικιών)

Δημητρέλλου Στυλ.

Σγούρα Βαρ.

Σακκά Δεπ.

Ρήγα Αν.

Μπαρλαμά Μελ.

Βαλσαμίδου Βασ.

Βασιλάκης Στ.

Οικονόμου Αικ.

Λαγιανδρέου Ελ.

Αλ. Παπαδιαμάντη-"Βαρδιάνος στα Σπόρκα"

Αλ. Παπαδιαμάντη-"Βαρδιάνος στα Σπόρκα"

Απόσπασμα από το διήγημα Βαρδιάνος στα Σπόρκα που πρωτοδημοσιεύθηκε σε σειρά επιφυλλίδων στην εφημερίδα Ακρόπολις από τις 14 Αυγούστου έως τις 5 Σεπτεμβρίου του 1893.

Αφηγείται την ιστορία της γρια-Σκεύως, που μεταμφιέζεται σε άντρα και γίνεται βαρδιάνος (φύλακας) στα σπόρκα (καράβια ευρισκόμενα σε καραντίνα εξαιτίας μολυσματικής νόσου), προκειμένου να σώσει το γιο της.

Ιστορικός πυρήνας του διηγήματος είναι η χολέρα που έπληξε την Ευρώπη το 1865 και τα αυστηρά μέτρα προφύλαξης που έλαβαν οι τότε ελληνικές κυβερνήσεις.

Άκρως επίκαιρες οι επισημάνσεις του συγγραφέα που καθόλου δεν απέχουν από ανάλογες τη ημερινή εποχή και δη εν μέσω της πανδημίας 

Το απόσπασμα αντιγράφτηκε από την ομώνυμη συλλογή διηγημάτων του Αλ. Παπαδιαμάντη σε έκδοση της "Εστίας" του 1998. Στην έκδοση διατηρήθηκε ως είχε η ορθογραφία του πρωτοτύπου, εδώ μεταφέρεται αυτούσια σε μονοτονικό.

Ολόκληρο το διήγημα εδώ (με διορθωμένη την ορθογραφία) όπου μπορείτε να περιπλανηθείτε στη άκρως γλαφυρή και εξόχως γλυκόπικρη μαγεία της αφήγησης.

...Δεν λέγομεν ότι οι άνθρωποι του τόπου ήσαν εκτάκτως κακοί. Αλλού ίσως είναι χειρότεροι. Αλλά το πλείστον κακόν οφείλεται αναντιρρήτως εις την ανικανότητα της Ελληνικής διοικήσεως. Θα έλεγέ τις ότι η χώρα αύτη ηλευθερώθη επίτηδες, δια να αποδειχθή ότι δεν ήτο ικανή προς αυτοδιοίκησιν. Αλλά ταύτα δεν είναι του παρόντος. Όπως και εν έχη, αληθεύει ότι εις την ερημόνησον, την χρησιμεύουσαν ως αυτοσχέδιον λοιμοκαθαρτήριον, το κρέας επωλείτο υπό ελαστικής συνειδήσεως κερδοκόπων αντί τριών δραχμών κατ’ οκάν, ο άρτος αντί ογδοήκοντα λεπτών και ο οίνος αντί δραχμής. Όσον δια το νερόν, επειδή το μόνον πηγάδιον το υπάρχον επί της ερημονήσου, κατήντησε να πωληθή προς δύο δραχμάς η στάμνα.

Φυσικά, η μεγάλη πληθύς των υπό κάθαρσιν ταξιδιωτών ήσαν άνθρωποι πτωχοί. Ολίγοι μεταξύ αυτών ήσαν εύποροι. Οι κερδοκόποι απέθετον τα εμπορεύματά των εις την άκραν της απωτάτης ακτής της ερημονήσου, ελάμβανον τα λεπτά των και έφευγον. Η χολέρα δυνατόν να κολλά εις κάθε πράγμα, αλλά εις τα χρήματα όχι.

Ελέχθη, ότι οι πλείστοι των ανθρώπων, των παρασταθέντων τότε ως θυμάτων της χολέρας, απέθανον πραγματικώς υπό πείνης. Ίσως να μην υπήρξεν όλως χολέρα. Αλλά υπήρξε τύφλωσις και αθλιότης και συμφορά ανήκουστος. Οι άνθρωποι, όλοι πάσχοντες, εσκληρύνοντο κατ’ αλλήλων εις επίμετρον, και καθίστων την δεινοπάθειαν απείρως μεγαλυτέραν.

Οι εύποροι εκ των καθαριζομένων εσκληρύνοντο κατά των πτωχών, και εμέμφοντο αυτούς ως παραιτίους της δυστυχίας δι’ αυτής της παρουσίας των. Οι πτωχοί εσκληρύνοντο κατά των ευπόρων και τους ητιώντο ως προκαλούντας την ακρίβειαν των τροφίμων δια της παρουσίας των. Όλοι ομού οι υπό κάθαρσιν ταξιδιώται εσκληρύνοντο κατά των κατοίκων της πολίχνης και τους κατηγόρουν επί ασυνειδήτω αισχροκερδεία και σκληρότητι, ενώ το αληθές ήτο ότι δέκα μόνον άνθρωποι εκ της εμπορικής και τυχοδιωκτικής τάξεως, ήτις πουθενα δεν λείπει, ήσαν οι αισχροκερδείς και οι σκληροί εκμεταλλευταί της δυστυχίας. Οι κάτοικοι της πολίχνης εσκληρύνοντο κατά των ταξιδιωτών, και εμίσουν αυτούς, διότι είχον έλθει να τους φέρωσι την χολέραν. Κακή υποψία, δυσπιστία και ιδιοτέλεια, χωρούσαν μέχρι απανθρωπίας, εβασίλευε παντού. Όλα ταύτα ήσαν εις το βάθος, και ο φόβος της χολέρας ήτο εις την επιφάνειαν. Θα έλεγέ τις, ότι η χολέρα ήτο μόνον πρόφασις, και ότι η εκμετάλλευσις των ανθρώπων ήτο η αλήθεια. Το δαιμόνιον του φόβου είχεν εύρει επτά άλλα δαιμόνια πονηρότερα εαυτού και είχε λάβει κατοχήν επί του πνεύματος των ανθρώπων…