Οι μέρες της αφθονίας μας ήταν μετρημένες (αναδημοσίευση)

Του Γιάννη Μακριδάκη

από Από Κοινού

Ομιλία-συζήτηση με το Δ. Μαρκόπουλο και το Γ. Μακριδάκη στα Τρίκαλα την Κυριακή 27-1-2013 στη μουσική σκηνή «Κεντρική Πλατεία» στις 8 το βράδυ με θέμα «Οι μέρες της αφθονίας μας ήταν μετρημένες» 

Ο καπιταλισμός, πριν φανερώσει τα αδιέξοδά του, κατέστρεψε τον ψυχισμό των ανθρώπων, διαμόρφωσε ένα.... ανθρωπολογικό τύπο μοναχικό, νευρωτικό, αγχώδη, φοβικό και φοβισμένο, ανταγωνιστικό, επιθετικό, ενεργοβόρο, καριερίστα και αμοραλιστή, κάτοικο του εγώ και όχι του εμείς.. Ακόμα και σήμερα ο άνθρωπος αυτός διατηρεί την ψευδαίσθηση της ατομικής διαφυγής, που αποφασίζει μια φορά στα τέσσερα χρόνια να αναθέσει το δικαίωμα του «αποφασίζειν» στο πολιτικό προσωπικό των κομμάτων της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Η εκπαίδευση και η διαμόρφωση των ανθρώπων από αυτές τις ίδιες καταναλωτικές κοινωνίες αποτελεί το βασικότερο εμπόδιο, κατά τη γνώμη μας, στην προοπτική της αποανάπτυξης και της άμεσης δημοκρατίας, καθώς η διαρκής μεγέθυνση αποτελεί θρησκευτική σχεδόν πεποίθηση αυτής της κοινωνίας. Ο καπιταλισμός όμως δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει, αν οι ίδιοι οι άνθρωποι δε συμμεριστούν και δεν εσωτερικεύσουν τις αξίες που τον στηρίζουν. Παράλληλα, αν λάβουμε υπόψη ότι ήδη ο καπιταλισμός δημιουργεί ένα νέο είδος οικονομίας που η καπιταλιστική δημιουργία αξίας αντικαθίσταται σιγά-σιγά από τη χρηματιστηριακή κερδοσκοπία, τότε αυτό που σήμερα επικρατεί είναι το παρασιτικό ήθος μιας κοινωνίας της κατανάλωσης, του τζόγου, του εύκολου κέρδους, του υπερδανεισμού, της διαφθοράς, κ.τ.λ. Υπό μία έννοια το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα καταστρέφει κάθε θετικό ανθρωπολογικό υπόστρωμα πάνω στο οποίο θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένας νέος τύπος κοινωνίας.

Ο ανθρωπολογικός τύπος της ιδιώτευσης, της απάθειας, της συναλλαγής, της αλλοτρίωσης, είναι μέρος του προβλήματος που έχουμε να επιλύσουμε. Είναι ανάγκη να υιοθετήσουμε άλλα νοήματα, άλλες σημασίες και άλλα προτάγματα στη ζωή μας με τα οποία θα αξίζει να ζει κανείς σήμερα και όχι περιμένοντας την έφοδο στα «χειμερινά ανάκτορα». Διότι, ο άνθρωπος, εκτός από κοινωνική κατασκευή, είναι ταυτόχρονα και δημιουργός της ζωής του. Ο ετερόνομος άνθρωπος, που ως καταναλωτής, υπακούει και εκτελεί νόμους, εντολές και αφηγήσεις άλλων, χωρίς να συμμετέχει ο ίδιος στη λήψη των αποφάσεων, είναι απαραίτητο να αντικατασταθεί από τον αυτόνομο τύπο ανθρώπου, εκείνου που αυτοθεσμίζεται, που διαμορφώνει δηλαδή ο ίδιος τους θεσμούς και τους αναιρεί αν χρειαστεί. Το δικαίωμα του «συνανήκειν» είναι σύμφυτο με το δικαίωμα του «συναποφασίζειν» και είναι ίσως ο μόνος τρόπος προαγωγής της αίσθησης της κοινότητας˙ και αυτό γιατί ο άνθρωπος πρέπει να επιστρέψει στην κοινότητα των άλλων ανθρώπων ένα μέρος της ύπαρξής του που της το οφείλει. Έτσι, καλλιεργείται και η ξεχασμένη στις μέρες μας αίσθηση της ατομικής ευθύνης απέναντι στην κοινωνία.

Η κοινωνία που θέλουμε να δημιουργηθεί δε θα βρεθεί «στα σπήλαια της ιδιώτευσης και της απάθειας» αλλά στις θορυβώδεις συνελεύσεις και δράσεις, όπου καθημερινά ανακαλύπτουμε ο ένας τον άλλο και τη χαρά του δημιουργικού και συλλογικού βίου, μετατοπίζοντας το «εγώ» μας προς το «εμείς». Τοποθετεί την οικονομία στη θέση του μέσου και όχι του σκοπού της ζωής υιοθετώντας αξίες ξεχασμένες από το καπιταλιστικό φαντασιακό, όπως η αυτενέργεια, η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη, η χαρά του ελεύθερου χρόνου, ο αυτοπεριορισμός, η οικονομία της εγγύτητας, η διατροφική και ενεργειακή αυτάρκεια, ο πολίτης-δημιουργός έναντι του παθητικού καταναλωτή (προϊόντων και πολιτικών). 

Οι πολίτες αυτοί δημιουργούν ανταλλακτικές κοινότητες χρόνου, προϊόντων, χαριστικά παζάρια, τράπεζες σπόρων, συλλογικούς αυτοδιαχειριζόμενους λαχανόκηπους, συνεταιρισμούς παραγωγών και καταναλωτών, αλληλέγγυο εμπόριο, αυτοδιαχειριζόμενους κοινωνικούς χώρους, κινήσεις πολιτών για την κοινωνικοποίηση του νερού και της ενέργειας, δίκτυα οικοκοινοτήτων, πολίτες που εναντιώνονται και συγκρούονται για να μη γίνει στη Χαλκιδική το ορυχείο χρυσού και για να μην εγκατασταθούν οι βιομηχανικές ανεμογεννήτριες στην Χίο, να μη γίνει η επένδυση στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, στο όρος Οίτη και αλλού. Οργανώνει κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικά φαρμακεία, συλλογικές κουζίνες, ραδιοσταθμούς στο διαδίκτυο, και έναν απίστευτο αριθμό καινούργιων αντικαπιταλιστικών, αυτοδιαχειριζόμενων, αμεσοδημοκρατικών συλλογικοτήτων. 

Όλα αυτά δημιουργούν έναν άλλο ανθρωπολογικό τύπο και μια νέα νοηματοδότηση της ζωής. Ταυτόχρονα συνιστούν μια ριζική πολιτική ρήξη με το σύστημα και ένα βαθύ ανθρωπολογικό μετασχηματισμό. Αυτός ο ανθρωπολογικός μετασχηματισμός δεν αποτελεί ούτε δευτερεύον εποικοδόμημα ούτε ρητορικό σχήμα. Είναι βασικό και αναπόσπαστο κομμάτι του αναγκαίου μετασχηματισμού της κοινωνίας. 

Η δημιουργία του νέου αυτού ανθρωπολογικού τύπου αποκτά στις μέρες μας τη διαδικασία του κατεπείγοντος, εφόσον μια αυτόνομη, δημοκρατική και οικολογική κοινωνία δεν μπορεί να απαρτίζεται ούτε φυσικά και να δημιουργηθεί από τον τύπο του ανθρώπου που δημιουργεί η καταναλωτική κοινωνία. 

το παιδί με το ποδήλατο

για το Σαχτζάτ Λουκμάν

Tόσα άστρα και 'γώ να λιμοκτονώ

χρωματίζω πουλιά, χάρτινα πουλιά

και περιμένω να κελαηδήσουν

και περιμένω να κελαηδήσουν, γιατί χειμώνιασε.

Τόσα άστρα και εγώ να λιμοκτονώ

κάνε λοιπόν κύριε νάχει κανείς έναν φίλο

δος του ένα σκυλί ή ένα φανάρι του δρόμου

γιατί χειμώνιασε.

Τάσος Λειβαδίτης

Η πίεση των δανειοληπτών ανέβαλε πλειστηριασμούς - Εξοργιστική απάντηση του ΥΠΟΙΚ!

Την ακύρωση πέντε πλειστηριασμών ακινήτων επιχειρηματιών κατάφεραν συντονισμένα μέλη του Επιμελητηρίου Ρεθύμνου και δανειολήπτες που τις τελευταίες ημέρες έχουν προχωρήσει στη δημιουργία μίας κίνησης «αντίστασης» στην τακτική των τραπεζών.

Χθες το μεσημέρι, οι δανειολήπτες με τη συμπαράσταση και των μελών του Επιμελητηρίου συγκεντρώθηκαν έξω από το δικαστικό μέγαρο Ρεθύμνου, όπου επρόκειτο να πραγματοποιηθεί η διαδικασία των πλειστηριασμών. Υπό την πίεσή τους, οι πλειστηριασμοί δεν πραγματοποιήθηκαν και οι ίδιοι έδωσαν ραντεβού για την επόμενη Τετάρτη, προκειμένου στο εξής να μην επιτρέψουν τη διενέργεια, μέχρι το Υπουργείο να αποφασίσει να δώσει λύσεις στο μεγάλο αυτό πρόβλημα.

Στην κινητοποίηση το παρών έδωσαν ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Ρεθύμνου, Γιώργος Γιακουμάκης, ο αντιπρόεδρος, Βαγγέλης Μανιουδάκης, μέλη του ΕΒΕ και πολλοί ρεθυμνιώτες επιχειρηματίες που γνωρίζουν τη «θηλιά» που αντιμετωπίζουν τόσο οι ίδιοι όσο και οι συνάδελφοί τους λόγω της δυσβάσταχτης οικονομικής κατάστασης και της συνεχιζόμενης ύφεσης.

Κρατώντας πανό με συνθήματα, όπως «Ανάπτυξη δεν γίνεται με πλειστηριασμούς» και «Ελλάδα δεν είναι μόνο οι τράπεζες, είναι και ο λαός», οι επιχειρηματίες κατέστησαν σαφές ότι δεν πρόκειται να ανεχθούν άλλο αυτήν την κατάσταση.

Η μαζική παρουσία στους πλειστηριασμούς ήταν η πρώτη κίνηση που αποφασίστηκε την προηγούμενη εβδομάδα, όταν έγινε μία γενική συνέλευση στην αίθουσα του ΕΒΕ. Οι δανειολήπτες ζητούν από το Υπουργείο Οικονομικών να δώσει λύση στο μεγάλο αυτό πρόβλημα, αφού – εκτός από τους ιδιώτες – και οι επιχειρηματίες δεν φέρουν ευθύνη για την δεινή οικονομική θέση στην οποία έχουν περιέλθει. Η κίνηση των δανειοληπτών ζητά να γίνει ένα κούρεμα χρεών ανάλογα με τη μείωση που έχουν υποστεί οι εμπορικές αξίες των ακινήτων, να υπάρξει μία περίοδος χάριτος, να γίνεται μόνο η πληρωμή των δικαιοπρακτικών τόκων και να γίνει μία επαναρύθμιση των χρεών.

«Θέλουμε να υπάρξει αναβολή των πλειστηριασμών, να γίνει αναπροσαρμογή των δανείων και φυσικά να μην γίνονται πλειστηριασμοί για τα ακίνητα σε αξίες πολύ χαμηλότερες της αντικειμενικής αξίας», σημείωσε ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου, κ. Γιώργος Γιακουμάκης. 

Ο αντιπρόεδρος του επιμελητηρίου, κ. Βαγγέλης Μανιουδάκης για μία ακόμα φορά σημείωσε πως το πρόβλημα δημιουργείται από την τακτική 3-4 τραπεζών, προσθέτοντας πως από την ενημέρωση που υπάρχει στο Ρέθυμνο φαίνεται το πρόβλημα να είναι εντονότερο από ό,τι στους υπόλοιπους νομούς του νησιού.

Αυτό που εξόργισε, πάντως, το επιμελητήριο και τους δανειολήπτες ήταν η απάντηση του Υπουργού Οικονομικών στο έγγραφο που είχε στείλει το Επιμελητήριο ζητώντας λύση στο πρόβλημα. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Υπουργός παρέπεμψε το επιμελητήριο και τους επιχειρηματίες στον Συνήγορο του Καταναλωτή. «Είναι ανήθικο να γίνονται πλειστηριασμοί κάτω από τέτοιες συνθήκες και μάλιστα οι τράπεζες να τους κάνουν σε τιμές που είναι το 1/20 της αντικειμενικής αξίας του ακινήτου», συμπλήρωσε ο κ. Μανιουδάκης.

«Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι από την παρουσία του κόσμου, όλα έγιναν ήρεμα και όπως έπρεπε», σημείωσε το μέλος του Δ.Σ. του Επιμελητηρίου και μέλος της επιτροπής που έχει δημιουργηθεί, Ντίνος Φραγκάκος. «Και ο κόσμος και οι τράπεζες κατάλαβαν ότι κάτι ξεκίνησε στο Ρέθυμνο και μάλιστα οι εκπρόσωποι των τραπεζών δεν εμφανίστηκαν καθόλου για τους πλειστηριασμούς, αφού ενημερώθηκαν για την κίνηση. Έχουμε πάρα πολλές φωνές συμπαράστασης και από ιδιώτες, αλλά και από την υπόλοιπη Ελλάδα, που μας δηλώνουν ότι θα είναι δίπλα μας. Το καλό είναι ότι αρχίζουν να αλλάζουν τη στάση τους και τα επιμελητήρια στην υπόλοιπη Κρήτη», κατέληξε ο ίδιος.

Πηγή: goodnet.gr

Ηρόστρατοι του μέλλοντός μας (αναδημοσίευση)

από http://gpapaso.blogspot.gr/

Το Μάλι βομβαρδίζεται από τους Γάλλους στο όνομα του «αγώνα κατά της τρομοκρατίας», όπως διατείνεται ο σοσιαλ-ιμπεριαλιστής Φρ. Ολάντ. Στη Λέσβο ξεβράζονται εκ νέου πτώματα μεταναστών. Στο λόφο του Στρέφη, ένα σπίτι δέχεται εμπρηστική επίθεση, επειδή ο ιδιοκτήτης του έχει αδερφό πολιτικό. Πόλωση και φανατισμός. Πρόβατα που ουρλιάζουν και λύκοι που βελάζουν. Ένας λόγος ξύλινος, αφυδατωμένος, ακατάληπτος, δοκησίσοφος, ανεστραμμένος, που δεν ρίχνει γέφυρες για κανέναν διάλογο, αντίθετα τις γκρεμίζει. 

Έτσι, εν μέσω αυτού του κουρνιαχτού, η βία του νέου φορολογικού, της καινούργιας εξαθλίωσης των μισθωτών και των συνταξιούχων χάνεται στο παρασκήνιο, ενώ στο προσκήνιο έχουν λάβει θέση οι νέοι μονομάχοι του ελληνικού πολιτικού Κολοσσαίου, που εξωθούν τα πράγματα στα άκρα. Κάτι μεθυστικό, άρρωστα παραληρηματικό και σάπιο κυριαρχεί παντού. Ο ρήτορας μιλάει για το «χρόνο» από το βήμα της Βουλής, αλλά όχι με την έννοια που έδινε στο «χρόνο» ο Σαρλ Μπωντλαίρ, όταν έλεγε «Για να μη γίνετε οι μαρτυρικοί σκλάβοι του Χρόνου/μεθύστε/… Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, με ό,τι σας αρέσει». 

Ο «χρόνος» στην Ελλάδα παραπέμπει στο τέλος, στον γκρεμό, στην καταστροφή, στο χάος. Το σημερινό ελληνικό μεθύσι έχει μία ηροστράτεια σχέση με το χρόνο, είναι ένα μεθύσι με αίμα, με μίσος, με απληστία, με ματαιοδοξία, είναι ένα άγριο ανθρωποφαγικό και αυτοκαταστροφικό μεθύσι. Όλα πλέον είναι ένας αιματηρός αγώνας με βάση το σύνθημα «ο θάνατός σου η ζωή μου». Μόνο που μετά από αυτόν τον φονικό εμφύλιο, η Ελλάδα θα είναι ένας έρημος και καμένος τόπος, ένα πεδίο βολής στο οποίο θα κερδοσκοπούν ξένοι επιχειρηματίες, θα παίζουν γκολφ οι ξένοι τουρίστες και θα αλωνίζουν οι προκουράτορες των Βρυξελλών. 

Κι από Ελλάδα τι; Από τον ελληνισμό τίποτα. Ακόμα και η σχολή «Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής» του ΤΕΙ Ηπείρου θα κλείσει με βάση τα αγοραία κριτήρια του υπουργείου Παιδείας. Ούτε παράδοση, ούτε ρίζες, ούτε η καλλιέργεια της ιστορίας του λαϊκού μας πολιτισμού, ούτε ταυτότητα, τίποτα. Καμία σχέση με την ενεργητική συμμετοχή των μελλοντικών γενεών στην ύπαρξη της ελλαδικής συλλογικότητας, εντός της οποίας διατηρούνται ζωντανοί οι θησαυροί του παρελθόντος και κάποια προαισθήματα του μέλλοντος. Καμία επαφή με ό,τι σημαίνει τον τόπο, τη γέννηση, το ανθρώπινο περιβάλλον, ήτοι τις οικείες φωνές, τις μουσικές και τις εικόνες με τα αισθητικά και οντολογικά χαρακτηριστικά του ελληνικού φωτός, που συστήνουν αυτόν που ταυτίζεται με την πιο βαθιά Αγάπη και αποκαλείται Έλληνας Άνθρωπος. 

Τώρα καίμε τα πάντα και τη φύση και την παράδοση και την ιστορία μας και την ταυτότητά μας στο όνομα της εξόδου από την κρίση. Μόνο που όταν θα βγούμε από αυτή την κρίση δεν θα είμαστε Τίποτα. Ούτε καν δούλοι. Θα είμαστε απλώς απέθαντοι, ζόμπι.

ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Θα ‘ρθουν μέρες, άγριες μέρες (αφιερωμένο στον δολοφονημένο μετανάστη με το ποδήλατο)

 από Αριστερό blog: Παναγιώτης Μαυροειδής 

Το πήραμε από την Ostria (http://ostria-gr.blogspot.gr)

Ακόμη και το Δελτίο ειδήσεων του ΜΕΓΚΑ, σήμερα Πέμπτη, έστω ως 100ή είδηση, μας πληροφορεί ότι οι δύο δολοφόνοι του Πακιστανού μετανάστη Σερντάρ Γιακούμπ, 26 χρόνων στα Πετράλωνα ήταν μέλη της Χρυσής Αυγής. Το σπίτι του ενός, όπως διαπίστωσε με την έφοδο της η αστυνομία και μας πληροφορεί η Καθημερινή, ήταν αποθήκη έντυπων υλικών της ναζιστικής συμμορίας την οποία επιδοτεί το κράτος με κάποια εκατομμύρια. 

Οι βόθροι του αστικού κόσμου...παραγέμισαν και δεν μπορεί πια να κρυφτεί ούτε από την Τρέμη και από τον Αλαφούζο. Και έχουν μια μπόχα δυσωδίας και θανάτου, που κάνει το κρύψιμο της λίστας Λαγκάρντ, να φαίνεται σαν γαλλικό αρωματάκι.

Δεν έγινε όμως πρώτη είδηση από τα κανάλια-παπαγαλάκια, ούτε ούρλιαξαν κατά της βίας οι γνωστοί βιαστές συνειδήσεων.

Δεν έκανε δήλωση ο πρωθυπουργός για το νέο κρούσμα ‘’ανομίας’’. Δεν κάλεσαν για πάταξη της ‘’βίας’’ τα λαλίστατα γραφεία τύπου του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ.

Δεν έγινε και τίποτα. Ένας πακιστανός ήτανε, ένας φτωχός εργατάκος που δούλευε σε ένα φούρνο της γειτονιάς, δεν ήταν δα και κάποιος σπουδαίος, έλληνας και άνθρωπος της ''μεσαίας τάξης''…

Έπειτα, τον σφάξανε απλά, με ένα μαχαίρι. Δεν χρησιμοποιήθηκαν δολοφονικά σύνεργα όπως αντιασφυξιογόνες μάσκες ή κοντάρια για σημαίες...

Και στο κάτω κάτω της γραφής, είχαν και ένα σοβαρό λόγο, όπως οι ίδιοι ομολόγησαν: Τους έκλεισε το δρόμο με το ποδήλατο! Ας είχε τουλάχιστον ένα SUV να τον ανεχτούν και ας ήταν κάπως μαυριδερός…

Και εμάς μας κλείνουν το δρόμο όμως. Όλος ο λουσάτος αστικός επιχειρηματικός κόσμος με τα χέρια και τις τσέπες του γεμάτα στο χρήμα και την προστυχιά της εξουσίας. Όλοι οι δύσοσμοι, υπηρέτες αυτού του κόσμου, εκπρόσωποι του κεφαλαίου, που λέγονται κράτος, αστικά πολιτικά κόμματα, Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, φασίστες της Μαύρης Νύχτας, μαζί και κάποιοι γελοίοι άνθρωποι της ‘’εκκλησίας και του θεού’’ που ευλογούν και αγιάζουν τα γραφεία των δολοφόνων.

Μας κλείνουν το δρόμο, μας σκεπάζουν τον ουρανό, αλλά μας θέλουν και σκυμμένους, προσκυνητές τους την ίδια στιγμή. Όχι μόνο με άδεια τσέπη, αλλά και με άδεια μυαλά. Με τη μοναδική διέξοδο ζωτικότητας στο ‘’ο θάνατός σου, η ζωή μου’’, που τους βολεύει μια χαρά, και με ένα Τζοχατζόπουλο ή Παπακωνσταντίνου που θα δίνεται ως βορά, χρόνο παρά χρόνο, για να ξεγελιέται το μίσος του ανέργου και του απλήρωτη εργάτη.

Μας διαλύουν το παρόν, αλλά θεωρούν τον εαυτό τους και ιδιοκτήτη του μέλλοντος μας, υποθηκεύοντας τα πάντα και στέλνοντας τα νέα παιδιά στον αγύριστο της ξενιτιάς και της ταπείνωσης.

Ας μην έχουν παράπονο τότε. Όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν. Και θα ξυπνήσουν με το φάντασμα ενός νέου γύρου εξεγέρσεων και συνειδητών επαναστάσεων, που θα γράφουν στις σημαίες τους: ‘’όλα για όλους’’ και ‘’όλοι για τον καθένα’’.

Και ας τρέξουν τότε οι καλλωπιστές τους, οι σφουγγοκωλάριοι της συστημικής αριστεράς, της ‘’τάξης και της νομιμότητας’’, οι καλοταϊσμένοι κόλακες της εξουσίας από τα ΜΜΕ, να προσφέρουν τις τελευταίες τους υπηρεσίες, τραυλίζοντας και εκλιπαρώντας γονατιστοί:

’’ Έ, όχι και γκιλοτίνες ρε παιδιά!’’.

Όχι, μην μπερδεύεστε γελοίοι υποκριτές. Δεν μιλάμε για τον μεσαίωνα σας. Αντίθετα, μιλάμε για τον πολιτισμό του δίκιου και της αλήθειας, για το ακαταμάχητο του ιερού δικαιώματος ενός λαού να καταχτήσει τη ζωή του, επαναστατώντας συλλογικά, γκρεμίζοντας σας συθέμελα. Και να σας θάψει με το γέλιο του και την αισιοδοξία που γεννάει η κοινή πορεία και η αδελφοσύνη. Αυτά που δε χωράνε στα μυαλά του φραγκάτου στην πλάτη άλλων, του γραφειοκράτη της ευρωδίαιτης τρόικας, του παρακρατικού φασίστα με την πλάτη του κράτους…

Κυοφορούνται εκείνες οι μέρες, που θα σας τυφλώσει το φώς τους και η ομορφιά τους.

Άλλαξε ο αέρας, το φως καθαρό

ήμουνα πέτρα και είμαι νερό

γίνομαι ένα με όλους μαζί

βλέπω να βγαίνουν οι πρώτοι καπνοί.

Θα ρθουν μέρες, Άγριες μέρες

που οι αλήθειες θα σκίζουν σαν σφαίρες

Και οι νίκες, Άγιες νίκες

σαν μαχαίρια θα βγουν απ τις θήκες.

Πάλι ανοίγει ο καιρός

άσπρα ρούχα και ήλιος ζεστός

μπαίνω μέσα σ αυτή τη γιορτή

φως τα χρόνια και γλύκα η ζωή.

(των Θάνου Μικρούτσικου- Οδυσσέα Ιωάννου.

Από το δίσκο "Πάμε Ξανά Απ' την αρχή")

ΥΓ: Ας βουλιάξει η Αθήνα στις 19 Γενάρη, στη μεγάλη αντιφασιστική διαδήλωση. Το χρωστάμε στο Σερντάρ

.. αριστερό blog

υπογραμμίσεις και ένθεση μουσικής από  τον διαχειριστή.

Σαν πας στη τράπεζα και σε ρωτήσουν το όνομα σου, πες πως είσαι ΚΑΝΕΝΑΣ! (αναδημοσίευση)

Από το vasiliskos2

Θα δούμε πολλά που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε. Όσοι σχεδιάζουν τις μελλοντικές κοινωνίες ξέρουν ακριβώς ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στη κοινωνία. Το κακό είναι πως η κοινωνία αγνοεί τι ακριβώς είναι το κουστούμι που της ετοιμάζουν σιγά σιγά. Η πλειοψηφία των ανθρώπων νοιώθει ασφαλής να καταπίνει το χάπι της αποβλάκωσης και να αναφέρεται σε όσους προσπαθούν να την ξυπνήσουν σαν «γραφικούς». Όταν ένα σενάριο από τις κοινωνίες του μέλλοντος είναι «ανεκτό» από τους πολίτες ακόμα κι αν είναι άσχημο ορίζεται σαν ρεαλιστικό.

Εντάξει θα φτωχύνουμε το καταλάβαμε. Εντάξει θα υπάρξουν πολλοί άνθρωποι που θα δυστυχήσουν, το καταλάβαμε. Τι να κάνουμε αυτά…έχει η κρίση. Περνάει στα ψιλά, χωρίς να αντιλαμβάνεται κανείς το μακελειό που θα ακολουθήσει μια είδηση π.χ. όπως «συναλλαγές πάνω από 500 ευρώ θα γίνονται πλέον μέσω τραπέζης» Αντιλαμβάνεστε σε όλο του το μεγαλείο τι σημαίνει αυτό? Ένα τέτοιο μέτρο έχετε την εντύπωση πως αποσκοπεί απλά στην πάταξη της φοροδιαφυγής και θα επιφέρει μια αναστάτωση σε κάποιον που θέλει να αγοράσει κάτι πάνω από ένα πεντακοσάρικο κι αν δεν έχει κάρτα απλά θα πρέπει να πάει να βγάλει μία και τι έγινε?

Ποιος θεός ή ποιος δαίμονας όρισε ποτέ πως κάποια στιγμή θα είσαι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να έχεις συνδιαλλαγές με μια τράπεζα? Μπορείτε να καταλάβετε πως αυτό και μόνο το μέτρο, αφήνοντας όλα τα άλλα κατά μέρος, μισθούς, συντάξεις, δάνεια, φτώχεια, αρρώστιες, ή ότι άλλο βασανίζει το ταλαίπωρο κορμί μας, αυτό και μόνο το μέτρο συνιστά απόλυτο έλεγχο της ζωής μας από τις τράπεζες, εκτέλεση κάθε μορφής έστω και υποτυπώδους ελευθερίας του πολίτη, επισήμως πλέον χωρίς προσχήματα και διάφορα τρικ.

Γιατί οι τράπεζες, οι άρχοντες του χρήματος έτσι κι αλλιώς ορίζουν τη παγκόσμια οικονομία από τη δημιουργία τους. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος ύπαρξής τους. Να έχουν χρήμα, να το δανείζουν, να κρατάνε δεμένους τους οφειλέτες (αυτοί μπορεί να είναι μια υπερδύναμη όπως η ΗΠΑ μέχρι το φίλο το Μήτσο στη γειτονιά μας)

Όμως σ΄αυτή τη νέα εποχή που μας ξημερώνει πέφτει μια μάσκα που δεν χρησιμεύει πλέον. Δεν είναι σενάριο συνωμοσίας πως οι τράπεζες κυβερνούν μας το κάνουν λιανά, κατάφατσα, και δεν ενδιαφέρεται κανείς για το αν θα μας ξινίσει ή θα το αποδεχτούμε, γιατί πολλά απλά οι δανειστές είναι πλέον παντοδύναμοι κι εμείς είμαστε ο κανένας.

Γνωρίζετε πόσοι άνθρωποι, πόσα νοικοκυριά είναι αυτή τη στιγμή ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ ΠΕΛΑΤΕΣ των τραπεζών, στοχοποιημένοι στο Τειρεσία, με κομμένες κάρτες και κάθε δυνατότητα «φιλικής» συνδιαλλαγής με τα θηρία? Πόσοι ελεύθεροι επαγγελματίες έχουν διαμαρτυρημένες επιταγές, έχουν περιέλθει σε δυσμένεια, δεν έχουν φυσικά ούτε ρευστό να κινηθούν, βρίσκονται υπό επιτήρηση και θα ακολουθήσουν κι άλλοι, χιλιάδες? Γνωρίζετε ακόμα, πόσοι άνθρωποι ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να έχουν καμιά σχέση με Τράπεζες γιατί ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥΣ.

Ποιοι είναι αυτοί λοιπόν που έχουν το δικαίωμα χωρίς καμιά ενόχληση να ΥΠΟΧΡΕΩΣΟΥΝ ΔΙΑ ΝΟΜΟΥ τους πολίτες να συνδιαλέγονται με τράπεζες και να αποκτούν τραπεζικά προϊόντα, όπως μια κάρτα για να μπορέσουν να κινηθούν στην νομιμότητα ενός κράτους που κάθε κίνηση πλέον που κάνει συνιστά ποινικό παράπτωμα….

Οι τράπεζες έχουν ήδη στο κατάλογό τους εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας που τους θεωρούν στην ουσία «παράνομους» Τους συμπεριφέρονται σαν εγκληματίες, τους απειλούν, τους έχουν ωθήσει σε αυτοκτονίες, στη τρέλα, στην πλήρη κοινωνική και επαγγελματική απομόνωση. Και σε μεγάλο αριθμό μέσα σε όλους αυτούς τους πολίτες, εκτός από εκείνους που ήταν αφελείς, σπάταλοι ή ανεύθυνοι κι έκαναν το σφάλμα να περάσουν τη πόρτα τους (γιατί μόνο σφάλμα είναι να κάνεις μπίζνες με τους καρχαρίες εκτός κι αν έχεις κι εσύ την ίδια δύναμη), βρίσκονται άνθρωποι που τη πάτησαν γιατί αρρώστησαν, γιατί αρρώστησαν τα παιδιά τους, γιατί απολύθηκαν, γιατί κλείσανε το μαγαζί με τη κρίση, γιατί αντιμετώπισαν κάποιο σοβαρό προσωπικό πρόβλημα, γιατί πήγαν όλα στραβά, γιατί τους κλέψανε από παντού, γιατί βρεθήκανε απλά σε ένα κράτος μπουρδέλο που ο πολίτης επιβιώνει με δανεικά και παρακάλια.

Αναλογίζεστε τι θα συμβεί αν στο μέλλον κάθε συνδιαλλαγή θα πρέπει να γίνεται με κάρτα και προχωρήσουν στη κατάργηση των μετρητών, πράγμα πολύ λογικό και αναμενόμενο σε ένα κόσμο που χτίζεται ολόκληρος πάνω στην εικονική πραγματικότητα. Τι δουλειά έχει το πραγματικό χρήμα μέσα στο μάτριξ? Όπως τα λεφτά που δανειζόμαστε και εκτελούν τις ζωές μας για να τα πάρουμε (οι περίφημες δόσεις) ποτέ δεν τα είδε κανένας, κι ούτε πρόκειται να τα δει, κι είναι μεταφορές ποσών μέσα από τις κονσόλες είναι, έτσι πολύ απλά και οι πολίτες πρέπει να γίνουν ένα τετραγωνάκι στη κολόνα. Ένας αριθμός μέσα σ΄ενα αρχείο.

I’m not a number, I’m a free man! Φώναζε ο Patrick McGoohan στο Prisoner….

Η επιχείρηση βάζει το μισθό σου ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ σε μια τράπεζα, εσύ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ έχεις μια κάρτα γιατί αλλιώς δεν θα πληρωθείς και τώρα ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ ΘΑ ΑΓΟΡΑΖΕΙΣ ΜΕ ΚΑΡΤΑ. Κι όταν θα εξαλειφθεί εντελώς το ρευστό αν δεν είσαι πελάτης των τραπεζών , δεν θα μπορείς να αγοράσεις ούτε το φαΐ σου. Θα πρέπει να παρακαλέσεις τον αδελφό σου, το παιδί σου, το πατέρα σου, να σε βοηθήσουν να σου δώσουν μια κάρτα….

Και ποιος θα μπορεί να το κάνει αφού ακριβώς η κάρτα είναι και ο πλήρης έλεγχος για τις κινήσεις του κάθε αριθμού-ανθρώπου ξεχωριστά. Ποιος θα σου κάνει τη χάρη να φορτωθεί τα βάρη σου εκθέτοντας τον εαυτό του στους Ιαβέρηδες της εφορίας?

Οι μελλοντικές κοινωνίες θα χωρίζονται σε δυο κατηγορίες σ΄εκείνους που θα ανήκουν στην κοινωνία των τραπεζών κι εκείνους που δεν θα ανήκουν. Οι πρώτοι θα ζουν αξιοπρεπώς, με νομιμότητα, θα έχουν δικαιώματα, υποχρεώσεις και απολαβές. Οι άλλοι απλά θα πεθάνουν ή θα βρουν τρόπους να επιβιώσουν κρυμμένοι σαν τους αρουραίους στους υπονόμους.

Πρέπει σύντομα να αποφασίσουμε ο καθένας μας, σε ποια μεριά θα ενταχθούμε. Οι εξελίξεις τρέχουν. Δεν μπορείς να αποφασίσεις την ώρα που δεν θα μπορείς να επιβιώσεις χωρίς τραπεζική κάρτα τι θα κάνεις. Πρέπει από τώρα να αποδεχτείς πως θα είσαι άριστος μαθητής, υπάκουος πολίτης και θα ξεσκονίζεις θα γλύφεις το τραπεζικό σύστημα ώστε να σου επιτρέπει να περνάς τις πόρτες του ή θα πρέπει να απεγκλωβιστείς ΤΩΡΑ και να βρεις τους δικούς σου τρόπους να ζήσεις ΕΞΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟ.

Η περίοδος που διανύουμε δεν είναι τίποτα λιγότερο ή τίποτα περισσότερο ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ. Είναι η ΤΕΛΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ.

Ίσως εμείς λοιπόν οι Έλληνες να πρέπει να θυμηθούμε την ιστορία μας. Μπορεί οι τραπεζίτες να θεωρούν πως είμαστε ο κανένας, αλλά εμείς ξέρουμε τον δικό μας, Κανένα που νίκησε τον Κύκλωπα. Ο Οδυσσέας μας δεν καταδέχτηκε να φοβηθεί. Δεν έβαλε τη θέση του στην ίδια μοίρα με τα πρόβατα. Τα πρόβατα τα χρησιμοποίησε για να ξεφύγει. Στο μεγάλο, γεμάτο προκλήσεις, κινδύνου, θεούς και δαίμονες ταξίδι του κατόρθωσε να φτάσει στην Ιθάκη του και να πετάξει τους μνηστήρες έξω.

Δεν ξέρω πόσοι θεωρούν τον εαυτό τους Έλληνα, αλλά σίγουρα δεν έχουν κανένα δικαίωμα να ονομάζονται έτσι όσοι είναι ταγμένοι να απαντάνε ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ.

Παιγνίδια με τη φωτιά (αναδημοσίευση)

από http://gpapaso.blogspot.gr/

Ο Ναγκίσα Οσιμα, ο σκηνοθέτης της «Αυτοκρατορίας των αισθήσεων» εγκατέλειψε το μάταιο τούτο κόσμο, ο οποίος, εξάλλου, δεν τον είχε και πολύ ανάγκη καθώς έχει προ πολλού μεταλλαχθεί σ’ έναν κόσμο αναίσθητων. 

Μιλώ γι’ αυτούς που χωρίς αιδώ και με περίσσιο κυνισμό εξαιρούν τους «σκαφάτους» από το φόρο πολυτελείας, ενώ τσακίζουν μισθωτούς, συνταξιούχους και μικρομεσαίους επιχειρηματίες. Την ίδια ώρα, μάλιστα, έχουν το θράσος να μιλούν για δικαιοσύνη και ότι η ανεργία δεν συνιστά «βία». 

Ας δοκιμάσουν, λοιπόν, οι αναίσχυντοι να ζήσουν με τη μηνιαία σύνταξη των 300 ευρώ της συνταξιούχου του ΟΓΑ(που δεν έχει εισόδημα από ενοίκια όπως η μάνα του κ. Στουρνάρα). Ας επιχειρήσουν να ζήσουν με τα 400 ευρώ του νέου εργαζόμενου. Αλλά χειρότερο από όλα τα οικονομικά μεγέθη, χειρότερο ακόμα και από την πείνα είναι η βία της απώλειας του Προσώπου, είναι η ψυχολογική βία μέσω της αίσθησης της αχρηστίας, είναι ο ευνουχισμός από όνειρα και ελπίδα του νέου που έχει κάνει λαμπρές σπουδές και είναι άνεργος.

Τα αναφέρω αυτά γιατί ο κ. Μπεγλίτης και άλλοι προσπάθησαν χθες να ψελλίσουν πως η ανεργία δεν είναι βία. Τα λέω γιατί κάποιοι από το ύψος της πολιτικής αλαζονείας τους προκαλούν το δημόσιο περί δικαίου αίσθημα, ανεβάζοντας τη θερμοκρασία της κοινωνικής χύτρας, την ώρα που αυτή χρειάζεται μείωση της θερμοκρασίας και αποσυμπίεση. 

Αλλά γιατί το κάνουν αυτό; Δεν φοβούνται μήπως τιναχθεί το καπάκι στον αέρα; Ή μήπως είναι ευήθεις; Μάλλον είναι αλαζόνες, που θεωρούν ότι μπορούν να κρατούν υπό έλεγχο την κοινωνική χύτρα, όπως συνέβη με τη διάλυση του κινήματος των Αγανακτισμένων στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου και στις ΗΠΑ. Για την ακρίβεια, σύμφωνα με έκθεση της οργάνωσης Partnership for Civil Justice Fund, το κίνημα «Καταλάβετε τη Γουόλ Στρητ» ήταν ευθύς εξαρχής υπονομευμένο και υπό τον έλεγχο του FBI. 

Η διαδικασία που ακολούθησαν οι αμερικανικές αρχές ήταν ακριβώς η ίδια μ’ εκείνη που είχε ως αποτέλεσμα τη διάλυση των «Μαύρων Πανθήρων» τη δεκαετία του 1970. Και τότε και σήμερα το FBI χρησιμοποιούσε ψευδείς πληροφορίες για να δυσφημίσει το κίνημα, όπως ότι αποτελείται από «αναρχικούς ή τρομοκράτες ή Anonymous»! Έτσι, τόσο οι «Μαύροι Πάνθηρες» όσο και το κίνημα των «Αγανακτισμένων» της Γουόλ Στρητ παρουσιάστηκαν ως απειλή για την εσωτερική ασφάλεια με συνέπεια να απομονωθούν από τις ευρύτερες λαϊκές μάζες και να ενεργοποιηθεί ένα τεράστιο αστυνομικό δίκτυο που πλαισιώνονταν από χιλιάδες «πατριώτες-χαφιέδες». 

Το σπουδαιότερο και το καινοφανές είναι ότι η χρηματοδότηση αυτού του ιδιότυπου αντικινήματος έγινε από τις τράπεζες! Τον συντονισμό, μάλιστα, των τελευταίων είχαν αναλάβει η Bank of America, η Goldman Sachs και η J.P. Morgan. Αν αυτή η εμπειρία επιχειρηθεί να μεταφερθεί από κάποιους και στην Ελλάδα, φοβόμαστε ότι θα έχει ως αποτέλεσμα να ξυπνήσουν τα φαντάσματα του παρελθόντος με ολέθριες συνέπειες για τη χώρα μας.

ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Η Ζωή, η Χαρά, η Αγάπη, η Ομορφιά κατοικούν ακόμα εδώ (αναδημοσίευση)

....και θα κατοικούν όσο και να θέλετε να τις αφανίσετε.

Στη πιο θλιβερή μέρα για τη χώρα, την παράδοσή της με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, έχουν ξεκινήσει από το πρωί τα κανάλια να ασχολούνται με τις σφαίρες που πέσανε το πρωί, με τους προπηλακισμούς που έγιναν προχτές, με τη βία που ασκήθηκε από τους τάδε.Κοροϊδία μέσα στη μούρη μας. Τιποτένια ενημέρωση φτιαγμένη με φαστφουντάδικο τρόπο για πολίτες που τους θεωρούν υπολελειμμένους στο νου...

Ένα θλιμμένο, βαρύ τοπίο. Ένας χειμώνας που η σκοτεινιά του δεν οφείλεται στο συνέφιασμα, ούτε σ΄αυτά που η φύση ζωγραφίζει. Η σκοτεινιά απλώνεται πάνω από τα κεφάλια μας, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Βιαστικά να προλάβουμε να τα δώσουμε όλα. Να προλάβουμε να κάνουμε περισσότερα κι από αυτά που μας ζήτησαν για να αποδείξουμε την πλήρη υποταγή μας.

Κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Το ραδιόφωνο μουρμουράει το the road to hell. Σκέφτομαι πως στην ουσία δεν έχω τίποτα να χάσω από αυτά που έχουν για να απειλούν το κόσμο. Σπίτι? Με νοίκι. Αν δεν έχω και νοίκι θα μείνω και σε παγκάκι. Ούτε φοβάμαι, ούτε μου μοιάζει αδιανόητο. Αυτοκίνητο? Δεν έχω. Τα ποδαράκια μου να είναι καλά. Κάτι ιδιαίτερο, πολύτιμο μέσα στο σπίτι? Δεν νομίζω πως ενδιαφέρεται κάποιος να κερδοσκοπήσει ούτε με τα βιβλία μου ούτε με τη συλλογή μου από ταινίες. Γιατί αυτά είναι τα πολύτιμα του σπιτιού. Τη δουλειά μου? Δεν είναι κάποια ζηλευτή καριέρα. Δουλειά για το μεροκάματο είναι. Εδώ και πολλά χρόνια δουλειά μου ονομάζω εκείνο το υποχρεωτικό οχτάωρο που μου δίνει ένα ταπεινό ποσό για να έχω τη δυνατότητα να μπορώ να κάνω στο επόμενο οχτάωρο τα πράγματα που πραγματικά με ενδιαφέρουν. Αν με πετάξουν έξω θα είμαι στη γύρα όπως άλλες χιλιάδες άνθρωποι. Εχω βρεθεί κι άλλες φορές σε τέτοια θέση. Κι αποκόμισα εκτός από βάσανα και μεγάλα μαθήματα ζωής από εκείνες τις εποχές...

Κι όμως οι καριόληδες ακόμα και σ΄ενα άτομο σαν και μένα, που ουδόλως με απασχολεί, ούτε με φοβίζει φυσικά, γιατί οι καταστάσεις της ζωής μ΄εχουν κάνει να ζήσω διάφορα επίπεδα ζωής (από μεγάλες πολυτέλειες μέχρι ξέφρενη φτώχεια...) έχουν τρόπο να με κρατάνε δέσμια στο κωλοσύστημά τους. Γιατί και να μην με νοιάζει αν θα δω εμένα να χτυπιέμαι από κάθε λογής ζόρια, αν μείνω ταπί και ψύχραιμη , αδιάφορη να τακτοποιήσω οποιαδήποτε ηλιθιότητα το σύστημα μου απαιτεί για να έχω πρόσβαση στα βασικά ζητήματα , δεν θα μπορώ να βοηθήσω τα γερόντια μου που δεν θα έχουν να πάρουν τα φάρμακά τους, δεν θα έχουν να φάνε... δεν θα μπορώ να βοηθήσω τα παιδιά μου που θα είναι χωρίς δουλειά, χωρίς όνειρα, χωρίς αύριο....

Αυτά τα τέρατα γνωρίζουν πως και οι πιο δυνατοί πολεμιστές έχουν την αδύναμη φτέρνα τους. Θυμάστε στο Πράσινο μίλι πως παγίδευσε τις δυο αδελφούλες το κτήνος? Με την αγάπη που είχαν μεταξύ τους. Τις απειλούσε πως αν δεν υπάκουε η μία θα σκότωνε την άλλη. Τις κράταγε πειθήνιες μέχρι να τις σφάξει με την αγάπη τους.

Σ΄αυτές τις κοινωνίες τις αποκρουστικές , που είναι φτιαγμένες από τα κατακάθια της ανθρώπινης ύπαρξης, η αγάπη είναι όπλο στα χέρια όλων. Το ίδιο όπλο που μπορεί να σε σκοτώσει, μπορεί και να σε σώσει. 

Ποντάρουν πως οι γονείς δεν θα βγουν στους δρόμους γιατί θα αγωνιούν να βρούνε ένα μεροκάματο να δώσουν φαΐ στα παιδιά τους. Ποντάρουν πως οι άρρωστοι δεν θα ορμήξουν να τους πνίξουν για το ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας, γιατί θα υπάρχει κάποιος κοντά τους που με θυσία θα τους φροντίσει. Έτσι ξέρουν πως στα αρπαγμένα σπίτια οι οικογένειες θα συρρικνώνονται σε δυο δωμάτια για να επιβιώσουν μαζί με τους αγαπημένους τους, πως ο ένας θα θυσιάζει τη ζωή του για τον άλλον, κι όσοι δεν έχουν την ψυχική αντοχή ή αρετή για να κάνουν κάτι τέτοιο, θα βρουν άλλους δρόμους για να μαζέψουν χρήμα, για να εξασφαλιστούν. Ίσως να γίνουν πουτάνες, βαποράκια ή κλεφτρόνια.... αλλά εκείνους δεν θα τους ενοχλήσουν...

Δεν είναι τυχαίο πως δυο πράγματα αυξάνονται γοργά σε περίοδο κρίσης. Η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων από τη μια μεριά κι η στυγνή εγκληματικότητα από την άλλη.

Ο άνθρωπος μακριά από προστάτες, πατερούληδες, νονούς κλπ, έχει πάντα να επιλέξει ανάμεσα στο να μεγαλουργήσει ή να εγκληματίσει για να επιβιώσει. Να πολεμήσει η να προδώσει τον εαυτό του και όσους τον αγαπούν. Όσους αγαπά. Στην εποχή της σκοτεινιάς η αγάπη είναι το μοναδικό φως που μπορεί να αντέξει κάθε είδους χτύπημα.

Κι αυτή την αγάπη, αυτές τις δύσκολες μέρες, πολλοί άνθρωποι που την είχαν ξεχάσει σε μια άκρη, αρχίζουν και τη νοιώθουν ξανά. Στην αγωνία πάνω σ΄ενα τραπέζι πως να βρούμε λύσεις για να ζήσουμε. Στην έγνοια πως θα καταφέρουμε να πάμε το παππού σε ένα νοσοκομείο πως να τσοντάρουμε όλοι για να πάρει τα φάρμακά του, στη έγνοια πως να βοηθήσουμε τα παιδιά του αδελφού μας, το φίλο μας που έχει πέσει σε πλήρη απόγνωση, πως να του δώσουμε κουράγιο κι ένα χέρι βοήθειας. Στην έγνοια πως να δώσουμε από τα δυο πού έχουμε το ένα σ΄οποιον αγαπημένο μας έχει ανάγκη, ή ακόμα και στο γείτονα, στο περαστικό που μας ζητήσει βοήθεια σε μια γωνιά...

Αυτό δεν είναι η σιχαμερή υποκριτική φιλανθρωπία. Είναι η αλληλοβοήθεια μεταξύ ανθρώπων που υποφέρουν. Είναι η προσφορά από εκείνον που δεν έχει ούτε ο ίδιος για τον εαυτό του. Η συμπαράσταση στο πόνο από κάποιον που κι ο ίδιος πονάει. Το ξενύχτι δίπλα σ΄ενα συνάνθρωπο που βασανίζεται από κάποιον που δεν μπορεί κι αυτός να κοιμηθεί...

Η βοήθεια από το υστέρημα είναι ένα μεγαλείο που μόνο η άδολη κι ανιδιοτελής αγάπη μπορεί να δώσει. Κι αυτό αυτοί το ξέρουν. Γνωρίζουν πως οι πιο φτωχοί άνθρωποι θα καλύπτουν τις τρύπες που ανοίγει η ασυδοσία τους. Πως απλοί άνθρωποι θα ταΐζουν τους πεινασμένους , εκείνους που τους άρπαξαν θρασύτατα το φαΐ τους τ΄αρπαχτικά. Γνωρίζουν πως στις μικρές γειτονιές θα αρχίσει πάλι να πηγαινοέρχεται η ζάχαρη, ο καφές που λείπει, το οινόπνευμα που τελείωσε, μια ασπιρίνη, μια μερίδα από το φαΐ που μόλις ψήθηκε, ένα φύλαγμα στο παιδάκι που η μάνα δεν έχει που να το αφήσει.

Σ΄εκείνες τις γειτονιές που με κάθε τρόπο οι ίδιες κρατικές συμμορίες φρόντισαν ώστε να μοιάζουν αποκρουστικές, απρόσιτες, επικίνδυνες για τη ζωή, γεμάτες από κάθε είδους νονούς της νύχτας ντόπιους και εισαγώμενους, νακρωτικά, πορνεία , υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να αντέξουν, περήφανα, ο ένας με τον άλλον.

Κοιτάζω έξω από το παράθυρο... ο δρόμος για τη κόλαση είναι αυτός που περπατάμε ήδη. Κι όμως σ΄αυτό το σκοτεινό δρόμο αμέτρητες φορές η ψυχή μου μπορεί και βλέπει την ομορφιά μέσα στην ασχήμια, νοιώθω μια ευτυχία σε μικρά πράγματα που κανείς δεν μπορεί να μου αφαιρέσει, ψαχουλεύοντας μέσα στη λάσπη των γουρουνιών όπως λένε βλέπω πως ακόμα υπάρχουν διαμάντια, νοιώθω αυτάρκης, ούτε μια στιγμή υποχρεωμένη να κάνω οτιδήποτε από αυτά που θα με διατάξουν, γιατί είναι στο χέρι μου να επιλέξω τι πραγματικά έχω ανάγκη και τι όχι από όλη αυτή τη σαβούρα που μου προωθούν σαν πράγμα απαραίτητο για την επιβίωση.

Με κρατάνε ακόμα από την αγάπη μου, ίσως όμως δεν υπολογίζουν πως στο αμέσως επόμενο στάδιο η αγάπη από συμπόνοια μπορεί με μια σπιθα να μεταλλαχθεί σε αγριεμένο θηρίο. Κι εκείνο θηριώδες στάδιο της αγάπης είναι αδύνατον να το υπολογίσουν όσο καλοί τεχνοκράτες και να είναι, εκείνοι, που για την Αγάπη δεν ξέρουν τίποτα.

Σας έχω νέα κερατάδες. Οσο και να με ζορίσετε. Οσο και να με εκβιάσετε. Οσο και να προσπαθήσετε να με μετατρέψετε με διάφορες κατεργαριές, τη φράση στ΄αρχ@δια μου όλα δεν θα τη πω, που να γκρεμιστεί το σύμπαν.

vasiliskos (http://vasiliskos2.blogspot.gr/)

Μάνος Χατζιδάκις: Αναρχικός, ένας μύθος σύγχρονης καταδίωξης

Από Δεδούση Ελένη (http://dedousi.blogspot.gr/)

Ένα άρθρο δημοσιευμένο μερικές δεκαετίες πριν, που όμως παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ, αντικατοπτρίζοντας την εν γένει πραγματικότητα μέσα στην απλότητά του και τον δικό του ανάγλυφο τρόπο με τον οποίο ο συγγραφέας/μουσικοσυνθέτης μιλά για τα κακώς κείμενα μιας κοινωνίας που παραπαίει. Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, η κουφαμάρα συνεχίζεται, με τους αμνούς να έχουν επιτελέσει το σκοπό τους, την εξίσωση της βίας «απ’ όπου και αν προέρχεται», και την ρηχότητα της αδιάλλακτης σκέψης τους να μην αφήνει κανένα περιθώριο κοινωνικού στοχασμού…

Οι εφημερίδες και οι άμυαλοι κι αμόρφωτοι δημοσιογράφοι της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης πέτυχαν κάτι που ομολογουμένως δύσκολα θα κατόρθωνε η κάθε κυβέρνηση από μόνη της χωρίς την πολύτιμη βοήθειά τους.

Να δημιουργηθεί έντεχνα η κατάλληλη σύγχυση ώστε ο εξωκομματικός κι ανένταχτος νέος του τόπου μας να συγχέεται σκόπιμα με τους αλήτες –μάγκες που έχουν μόνο στόχο να καταστρέφουν, να θορυβούν και να προβάλλουν βίαια τον άρρωστο εαυτό τους. Και αυτή η σύγχυση ευνοεί: Την κυβέρνηση –την κάθε κυβέρνηση- που φοβάται αντιδράσεις από μη εντεταγμένους σε κομματικές αγέλες νέους –διότι βέβαια οι νέοι αυτοί δεν είναι δυνατόν να τιθασευτούν από τυχόν συμφωνίες ή επιτευχθέντες συμβιβασμούς επί ανωτάτου επιπέδου.

Ευνοεί τα διάσημα πλέον ΜΕΑ-ΜΑΤ και παρεμφερή που συλλαμβάνουν με μεγαλύτερη ευκολία τον ανύποπτο νέο που διαμαρτύρεται απ’ ό,τι τον ικανό για άμυνα αλήτη που διαφεύγει. Θα σας έχει τύχει να παρευρεθείτε και να διαπιστώσετε με τα ίδια σας τα μάτια με πόση ευκολία αλλά και μίσος δέρνεται απάνθρωπα και κακοποιείται ώσπου να μπει στην κλούβα από τις «δυνάμεις διώξεως τρομοκρατίας» ενώ την ίδια στιγμή αυτός που ρίχνει πέτρες ή σπάζει πέτρες καταστημάτων διαφεύγει επιδέξια και ανενόχλητα. Ύποπτα ανενόχλητα πολλές φορές.

Ευνοεί τη μικρή νοημοσύνη και την εύκολη δουλοπρεπή συμπεριφορά των «αγανακτισμένων πολιτών» απέναντι στις εν στολή δυνάμεις εξουσίας. Γιατί έχουν μάθει οι άμοιροι- χρόνια τώρα- στην επιδεικτική δοκιμασία των οργάνων τάξης ευρισκόμενοι κάτω από το αθεράπευτο σύμπλεγμα του «εμείς οι νόμιμοι». Σχεδόν μόνιμη ασθένεια των υπανάπτυκτων συμπατριωτών μας.

Ευνοεί τέλος, τις κομματικές παρατάξεις, που με τη σκόπιμη αυτή σύγχυση, εκδικούνται όσους νέους δεν δέχονται τον- κομματικής σκοπιμότητας- ευνουχισμό τους. Και είναι ενδεικτικό το πόσο στο θέμα των αναρχικών συμφωνούν απόλυτα ΚΝΙτες, ΟΝΝΕΔίτες και νεολαίοι του ΠΑΣΟΚ. Γιατί και οι τρεις αυτές «νεολαίες» -κατ’ όνομα μόνον- έχουν ένα κοινό μυστικό που τις ενώνει: τον οριστικό ευνουχισμό τους.

Να λοιπόν πώς κατασκευάζεται από τον «λαό» για το «λαό» η εικόνα του αναρχικού, που στην πραγματικότητα δεν είναι άλλη από την εικόνα του ασυμβίβαστου και ζωντανού σύγχρονου νέου ο οποίος εννοεί να διαφυλάξει το βασικό αγαθό της νεότητα του που είναι η έρευνα , η αναθεώρηση και η υπεράσπιση δικαιωμάτων μειοψηφιών. Και επιπλέον να μην αφήσει τη μεταμόρφωση του από την κυβέρνηση ή τα κόμματα σε καθοδηγούμενο αμνό τυποποιημένων ανησυχιών.

Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στην Ελλάδα ανέκαθεν επιδιώκετο ο ευνουχισμός των νέων για να μπορούν οι υπόλοιποι συμβιβασμένοι -«ο λαός»– να κοιμούνται ήσυχα! Παλιά τους λέγανε κομμουνιστές! Μέχρι πριν από λίγα χρόνια σε κοίταγε βαθιά ο ηλίθιος κρατικός εξεταστής κι έβγαζε το συμπέρασμα: Είσαι κομμουνιστής: Που δεν σήμαινε κατ’ ανάγκην ότι είσαι ενταγμένος στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Απλώς πως δεν είσαι μαζί μας… άρα επικίνδυνος.

Ακόμη δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είμαστε η πατρίς πολλών άθλιων φράσεων- μαζί με τις σοφές των ολίγων σοφών. Ο πως εκείνο το άλλο κλασικά φασιστικό, το διάσημο Πας μη Έλλην βάρβαρος. Σήμερα με την «έναρξη του Σοσιαλισμού» στη χώρα μας βρισκόμαστε στη μόνη αλλαγή που πραγματοποιήθηκε και που αφορά την έννοια νέος Από κομμουνιστής έγινε αναρχικός!

Τουλάχιστον εμείς να μη γινόμαστε θύματα τοιούτων αλλαγών. Η να προσέχουμε τι ακριβώς περιέχουν! Σαν νέοι! Σαν αληθινοί νέοι!

Μάνος Χατζιδάκις, Μάιος 1985, Ο καθρέφτης & το μαχαίρι, Ίκαρος

Άντε σήκω ! (αναδημοσίευση)

από ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ 

Ξεκίνησε ως «δεν επιτρέπεται να σκέφτεσαι έτσι…». Αυτό το «έτσι» ήταν το διαφορετικά. Ας πούμε, δεν επιτρεπόταν να σκέφτεσαι «δε θα ψηφίσω». Σου ορμούσαν δέκα ανοιχτά στόματα που ούρλιαζαν «Ντροπή! Για να μπορείς να ψηφίζεις πέθαναν στο Πολυτεχνείο». Δεν επιτρεπόταν να σκέφτεσαι έτσι…

Αν τολμούσες να πεις ότι ψήφισες κάποιο κόμμα της Αριστεράς, ορμούσαν 10 άλλα στόματα που ούρλιαζαν...

«Τον παππού μου τον έσφαξαν οι κουμουνιστές με κονσερβοκούτι. … Τη γιαγιά μου τη γάμησαν οι κουμουνιστές με όπλο…. Χαμένη ψήφος…. Θα κερδίσουν οι Δεξιοί…. Θα κερδίσουν οι ΠΑΣΟΚοι…» Δεν επιτρεπόταν να ψηφίζεις έτσι…

Πέρασαν τα χρόνια. Δούλεψες. Ταξίδεψες. Δεν έβαζες χρήματα στην άκρη. Δεν τα γούσταρες τα χρήματα, βρε αδελφέ. 10 στόματα ούρλιαζαν «Αχαΐρευτε. Πότε θα ωριμάσεις; Πότε θα σοβαρευτείς; Πότε θα πάρεις σπίτι; Πότε θα τακτοποιηθείς; Πότε θα κουρευτείς; Πότε θα ντυθείς σαν άνθρωπος;». Δεν επιτρεπόταν να ζεις έτσι…

Ένα πρωί, βγήκε ένας μαλάκας στην τηλεόραση. Πίσω του είχε θάλασσα και μια βαρκούλα. Είπε για Μνημόνιο και ΔΝΤ. Βγήκες στους δρόμους. Προσωπικά δεν είχες να χάσεις τίποτα. Ούτε καταθέσεις, ούτε σπίτια. Μόνο εσένα είχες να χάσεις. 10 στόματα άρχισαν να ουρλιάζουν «Αναρχικέ, ρεμάλι, μπαχαλάκια. Ανθέλληνα. Εσύ τα έφαγες. Γκλομπ, γκλομπ, γκλομπ. Ειρηνικά ρε. Μόνο ειρηνικά. Πίσωωωω….». Δεν επιτρεπόταν να πας μπροστά έτσι.

Γέμισες νεύρα και θυμό. Φώναζες. Έβριζες. Αναρωτιόσουν γιατί δεν ξυπνάνε αυτοί που έχουν να χάσουν και χάνουν. Μάλωνες. Δέκα στόματα ούρλιαζαν «Γραφικέ. Αντι – ευρωπαϊστή. Οπισθοδρομικέ. Αποτυχημένε. Συνταγή επιτυχίας. Θυσιάσου. Ευρώ. Ανάπτυξη. Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας». Δεν επιτρεπόταν να θυμώνεις έτσι…

Άρχισες να μένεις μόνος. Δεν άντεχες να τους βλέπεις αγκαλιά με μια γυμνή ελπίδα. Στην αναμονή του σφαγείου. Άρχισες να μην καταλαβαίνεις τίποτα απ’ όσα έλεγαν. 10 στόματα άρχισαν να φωνάζουν «Μπεεε… η δόση… μπεεεεε…. το eurogroup… μπεεεεε… ο πρωθυπουργός… μπεεε…. το στικάκι…. μπεεεεεε…. με τη βοήθεια του Θεού… μπεεεεε… ευτυχώς που υπάρχουν οι δανειστές μας… μπεεεεε». Δεν επιτρεπόταν να μη βελάζεις έτσι….

Τώρα υπάρχουν εξελίξεις. Γίνονται μεταρρυθμίσεις. Εσύ βλέπεις καταστροφή. Οι άλλοι ότι αλλάζει το κλίμα. Εσύ βλέπεις κατακτητές. Οι άλλοι επενδυτές. Εσύ βλέπεις λεηλασία. Οι άλλοι ευκαιρίες. Δέκα στόματα ανοίγουν να φωνάξουν…. Σιωπή. Κανείς ήχος. Το κόλπο έπιασε. Τέλος πια το «Δεν επιτρέπεται να σκέφτεσαι έτσι…». Τώρα απλώς δεν επιτρέπεται να σκέφτεσαι. Ούτε έτσι, ούτε αλλιώς.

Στ’ αρχίδια σου. Αν το σκεφτείς λίγο ακόμη μπορεί ν’ αρχίσεις ν’ αναρωτιέσαι μήπως έχουν εκείνοι δίκιο κι εσύ να είσαι τυφλός. Να είσαι κουφός. Μην το σκέφτεσαι. Κάνε!

Το γράμμα μιας ‘’γνωστής-άγνωστης’’ * (αναδημοσίευση)

από http://natasakefallinoy.blogspot.gr

της Νατάσας Κεφαλληνού 

«Κοίταξε με καλά, βγάλε μου την κουκούλα που μου φόρεσαν εισαγγελείς, μπάτσοι και τα δελτία των 8. Αν σηκώσεις το κεφάλι θα με δεις. Εγώ είμαι. Με ξέρεις. Πιθανόν με έχεις δει να κάνω μάθημα στο παιδί σου ή στις ουρές του ΟΑΕΔ ή στα διπλανά ταμεία της ΔΕΗ.

Με λένε Μαρία, Ελένη, Ειρήνη, Γεωργία, Ελευθερία… Ποτέ δεν ρώτησες το όνομα μου, αλλά δεν πειράζει, συνεχίζω να ελπίζω πως θα έρθουν μέρες που δεν θα είμαι πλέον για σένα μια «γνωστή άγνωστη». Συνεχίζω να ελπίζω ότι κάποια μέρα θα νοιώθεις τη θέρμη του σώματος μου, όταν θα με κρατάς γερά στην «αλυσίδα». 

Ξέρω, λίγο πριν κλείσεις τα μάτια σου τη νύχτα δεν θα με σκεφτείς, θα κάνεις υπολογισμούς για το νοίκι, το χαράτσι, το γάλα του παιδιού, την επίσκεψη στο γιατρό… Ξέρω, σε σκέβρωσε το κρύο, η μιζέρια και η ανεργία. Έπαψες πλέον να χαμογελάς, τσιγκουνεύτηκες ακόμη και τις ευχές για το νέο έτος. Τα ξέρω όλα αυτά γιατί τα ζω και εγώ, καθημερινά.

Όταν αποφάσισα να μπω στη βίλα Αμαλίας ήξερα ότι θα με συλλάβουν. Όταν με συνέλαβαν ήξερα ότι το μόνο όπλο μου θα είναι το χαμόγελο στα μάτια μου, η υψωμένη μου γροθιά, το «σ’ αγαπώ» γραμμένο στη σκόνη της κλούβας κι αυτός ο στίχος που χρόνια έχει σφηνώσει στο μυαλό μου: «Το ζήτημα δεν είναι να είσαι αιχμάλωτος, το να μην παραδίνεσαι, αυτό είναι».

Όταν με κρατούσαν στην ΓΑΔΑ ήξερα ότι δεν θα ήσουν απ’ έξω, ένας από τους 2.000 που ενώνει τη φωνή του μαζί με τους υπόλοιπους μέσα στο κρύο,για αυτό και σου γράφω από το κρατητήριο τα παρακάτω: «Η καρδιά, η θέληση για αγώνα και η επιθυμία για έναν κόσμο ισότητας και ελευθερίας αποδεικνύονται πιο δυνατά από τους στρατούς τους. Δεν θα καταφέρουν ποτέ να μας νικήσουν, γιατί όσες δυνάμεις καταστολής κι αν επιστρατεύσουν δεν μπορούν να καταπνίξουν την αντίσταση, την αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη».

Στα λέω όλα αυτά, στα απευθύνω μεγαλόφωνα με πράξεις «ακραίες», ίσως «θεαματικές», μόνο και μόνο γιατί συνεχίζω να πιστεύω. Ναι, αν και εκ πεποιθήσεως αποστρέφομαι θεούς και δαίμονες, συνεχίζω να πιστεύω, σε σένα, σε εμένα, σε «εμάς», σε ένα κόσμο καλύτερο. Αυτά είναι τα μόνα μου «εικονίσματα» κι αρνούμαι να τα αποκαθηλώσω.

Μα αυτό δεν αρκεί, πρέπει να πιστέψεις και εσύ, πρώτα από όλα σε εσένα, και μετά στο «εμείς». Και όλοι «εμείς» να θυμηθούμε ή να μάθουμε να συλλαβίζουμε από την αρχή ότι κανένας στρατός δεν είναι ανίκητος, παρά την υπεροπλία του. Οι φωνές από το Σικάγο, την Κομμούνα, την Ισπανία, την παγωμένη Ρωσία, τα χωριά των Ζαπατίστας αυτό μας υπενθυμίζουν. Ας τις ακούσουμε και ας μην μείνουμε μετεξεταστέοι στο μάθημα της Ιστορίας….

Με φυλακίζουν ακριβώς γιατί με πράξεις και με λόγια σου στέλνω αυτό το μήνυμα, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο «ιός της αντίστασης» είναι μεταδοτικός.

Μην τους αφήσεις να σε λυγίσουν, μην τους αφήσεις να μας νικήσουν …

ΥΓ: Ελπίζω την επόμενη φορά να είσαι εκεί»

*Το κείμενο είναι αποκύημα νοσηρής και άνομης φαντασίας και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζει τις σκέψεις της «γνωστής-άγνωστης» στην φωτογραφία, αν και αυτή αποτέλεσε την κύρια πηγή έμπνευσης του.

Η Μαριάνθη των ανέμων* (αναδημοσίευση). Εξαιρετικό !

από εφημερίδα Δράση (http://efimeridadrasi.blogspot.gr/)

Μόνο χαμογελάω σήμερα. Ξύπνησα χαράματα και είμαι σίγουρη πως κοιμόμουν για ώρες χαμογελαστή. Μετά από τόσες κουβέντες τις προηγούμενες μέρες, κάθε μέρα σχεδόν, ώρες ολόκληρες γύρω από τραπέζια, τόσα τηλέφωνα, ερωτήσεις, απορίες, αγωνίες, σήμερα δεν χρειάζεται να πω ούτε μια λέξη. Θα συναντηθούμε εκεί που συμφωνήσαμε, θα περπατήσουμε για λίγο μαζί στους κρύους βρώμικους κι άδειους δρόμους, θα ανοίξουμε με το κλειδί μας την πόρτα και αφού την κλείσουμε πίσω μας θα φτιάξουμε ένα ζεστό και θα περιμένουμε.

Έχουμε συμφωνήσει να μην έρθεις. Δεν σε έπεισα εύκολα αλλά το είχα αποφασίσει. Ένας απ’ τους δυο μας θα πρέπει να είναι έξω για να βοηθήσει σε ότι χρειαστεί να γίνει μετά και δεν θα είμαι εγώ αυτή. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα καταφέρω αυτή τη φορά να μη σε ξυπνήσω το πρωί, πως θα είμαι ήσυχη, πως δεν θα καταλάβεις όταν θα γλιστρήσω από το κρεβάτι και πως θα γυρίσεις αμέριμνος την πλάτη όσο εγώ ντύνομαι στα σκοτεινά. Δεν θέλω όμως πάλι όλα να είναι μαύρα. Θα βρω κι άλλο χρώμα.

Στα δευτερόλεπτα πριν αποφασίσω να ανοίξω τα μάτια πάντα ξέρω γιατί φοβούνται οι άνθρωποι. Γιατί η μέρα που θα ξεκινήσει τους θυμίζει μόνο τον χρόνο που περνάει. Γιατί είναι μόνοι περικυκλωμένοι από τοίχους. Γιατί κάνει κρύο και τα λεφτά του μήνα δεν έφτασαν για πετρέλαιο, για νοίκι, για δόση δανείου. Γιατί κάπως πρέπει να καταφέρουν να κάνουν τα παιδιά να ξεχάσουν το παιχνίδι που βλέπουν κάθε μέρα να γυαλίζει περνώντας απ’ το περίπτερο. Γιατί θα λήξει η άδεια παραμονής και πρέπει να βρουν στενό να γυρίζουν απ’ τη δουλειά αποφεύγοντας τους μπάτσους που έχουν βαλθεί να περιπολούν την πλατεία. Γιατί καθυστερεί κι αυτό το μήνα να μπει ο μισθός και η διπλανή είναι για τέταρτο μήνα απλήρωτη. Γιατί πρέπει να μετρούν ξανά και ξανά τα λεπτά που μίλησαν στο τηλέφωνο. Γιατί βλέπουν κάθε βράδυ τηλεόραση. Γιατί το ένα μετά το άλλο τα παιδιά μεταναστεύουν. Γιατί αν πάθει κάτι ο άντρας της από κάτω γειτόνισσας δεν θα υπάρχει κανείς να φέρνει μισθό στο σπίτι. Γιατί αν πάθει κάτι με τι λεφτά θα πληρώσουν τους γιατρούς;

Γιατί αν πάθεις κάτι με ποιον θα πίνω καφέ το πρωί;

Μετά συνειδητοποιώ το χαμόγελο που δεν λέει να φύγει και ξέρω και γιατί δεν φοβούνται κάποιοι άνθρωποι. Γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει. Γιατί μπορούν ακόμα να κοιτάξουν τον ουρανό πίσω απ΄τον καπνό της κρύας μεγαλούπολης. Γιατί δεν είναι μόνοι, είναι πολλοί και συναντιούνται εκεί έξω. Γιατί αψήφησαν την εγκαταλελειμμένη εικόνα της πρόσοψης και μπήκαν στα καράβια για τη Γάζα. Γιατί τόσα χρόνια, πριν από εμάς, μετά από εμάς, μαζί μ’ εμάς χτίσανε τοίχο τοίχο τα γκρεμισμένα δωμάτια και στήσανε τη βιβλιοθήκη και έβαψαν την αίθουσα προβολών. Γιατί ακούν ακόμα τη μηχανή να τυπώνει. Γιατί έζησαν με τις χιλιάδες ώρες μουσικής που χορεύουν ακόμα στ΄αυτιά μου. Γιατί μεγαλώνουν παιδιά που αψηφούν το γυαλιστερό παιχνίδι του περιπτέρου. Γιατί μπορούν να αγκαλιάζονται για να ζεσταθούν. Γιατί οι άνεργοι έφτιαξαν κουζίνα για να μαγειρεύουν. Γιατί σε μια γειτονιά, στο πετρόκτιστο κτίριο που παρέμενε χρόνια έρημο, οι γιατροί έφτιαξαν ιατρείο για όλους. Γιατί βρήκαν ΜΑΖΙ τον τόπο και τον χρόνο όπου το χρήμα είναι μια ανάμνηση κι οι άνθρωποι γυμνοί από θέσεις, ιδιοκτησίες και αξιώματα αναζητούν την ειλικρίνια των αναγκών τους και τα όρια της ελευθερίας τους. Γιατί έχουν χρόνια να δουν τηλεόραση. Γιατί έφτιαξαν σχολεία με τα βιβλία που κάποιοι θέλαν να πετάξουν. Γιατί η πόρτα είναι πάντα ανοιχτή. Γιατί δεν ξέρουν να προσκυνούν. Γιατί τα άδεια κουφάρια που θα μπουν να μας πιάσουν θα τρέμουν στη βουή των συνθημάτων. Γιατί εγώ θα τους κοιτάζω στα μάτια. Γιατί δεν τους φυλάω περιφρόνηση και σιχασιά παρά μόνο οίκτο. Τόσο οίκτο…

Γιατί αύριο το πρωί μπορεί να είμαι στην ασφάλεια κι εσύ απ’ έξω να με περιμένεις πίνοντας καφέ.

Γιατί ότι είναι να πούμε θα το γράψω στο τζάμι και θα χαμογελάσω κάτω απ’ το λευκό κασκόλ που μου είπες εκείνο το βράδυ πως είναι το αγαπημένο σου.

*Στην Τ. , στον Η., στον Γ. και στους υπόλοιπους 90.

J.U.

οι υπογραμμίσεις από τον διαχειριστή

Κατάσχεση της χώρας με διαδικασίες fast-track

ο Γ. Τσολάκογλου υπογράφει την παράδοση της χώρας 

Αλλάζουν κατεπειγόντως και με το νόμο οι όροι του Μνημονίου που αφορούν την κατάσχεση  εκ μέρους των δανειστών περιουσίας της χώρας. Στο νέο νόμο -ουσιαστικά πράξη νομοθετικού περιεχομένου-που κατατίθεται και ψηφίζεται την Δευτέρα 14 Γενάρη προβλέπεται η δυνατότητα των δανειστών να κατάσχουν οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο της χώρας, σε περίπτωση αδυναμίας πληρωμών τους. (Ακόμη και την Ακρόπολη;).  

Ο νόμος που θα ψηφισθεί με τη διαδικασία του κατεπείγοντος αλλάζει τους όρους του Μνημονίου για να μην εξαιρείται κανένα περιουσιακό στοιχείο του Κράτους από την κατάσχεση εκ μέρους των δανειστών, σε περίπτωση που η χώρα αθετήσει τις πληρωμές των δανείων που λαμβάνει.

Ο νέος νόμος είναι έμπνευση των δανειστών που δεν ήσαν ικανοποιημένοι με τον επικυρωτικό νόμο που είχε εισηγηθεί και καταθέσει για ψήφιση η κυβέρνηση πριν τις γιορτές. Οι δανειστές απαίτησαν και πέτυχαν να ψηφιστεί ένας "καθαρός" νόμος που θα προβλέπει ένα καθαρό ΝΑΙ εκ μέρους της κυβέρνησης. Έτσι θα αποδεσμευθεί η επικείμενη δόση των 9 περίπου δις (που αποτελεί κομμάτι της δόσης των 34 δις) διεμήνυσαν οι δανειστές μέσω του Στουρνάρα.

Η αποδέσμευση της δόσης αναμένεται να εγκριθεί από το Γιουρογκρούπ και προϋποθέτει την ψήφιση του νέου νόμου. Έτσι έπεσε και το τελευταίο οχυρό της χώρας. Διότι στην επίμαχη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου ορίζεται ότι «ούτε το δικαιούχο κράτος μέλος, ούτε η Τράπεζα της Ελλάδος, ούτε κανένα από τα αντίστοιχα περιουσιακά τους στοιχεία εξαιρούνται, λόγω εθνικής κυριαρχίας ή για άλλο λόγο, της δικαιοδοσίας, κατάσχεσης-συντηρητικής ή αναγκαστικής εκτέλεσης σε σχέση με οποιοδήποτε ένδικο βοήθημα ή διαδικασία σχετικά με τη σύμβαση τροποποίησης».

Ουσιαστικά ενσωματώνεται έτσι στο εθνικό δίκαιο ο όρος πως όλα τα περιουσιακά στοιχεία του Ελληνικού Κράτους και τα πάσης φύσεως ιδιοκτησιακά δικαιώματά του υπόκεινται σε κατάσχεση, αν το ζητήσουν οι δανειστές.

Ά-στεγοι

για δοκίμασε, 

να κοιμηθείς ένα βράδυ έξω. 

Έστω στο πολυτελές παγκάκι της Πρασσά, ή στο στέγαστρο του Αη-Νικόλα. 

εκεί που κάμερες σε προστατεύουν από επίδοξους ληστές.

δοκίμασε, 

παίρνοντας το ορειβατικό σου υπνόσακο, τα γάντια, τον σκούφο, το ειδικό μπουφάν, το κινητό σου, 

κι' ένα βιβλίο με πονετικές ιστορίες, μην ξεχάσεις τον φακό όμως. 

νερό, καφέ, ποτό και τσιγάρα,

και μερικά σάντουϊτς απ' τα χεράκια της καλής σου για ρεζέρβα.

 ....μα κυρίως την ασφάλεια και την εγγύηση ότι -χτύπα ξύλο-ανά πάσα στιγμή μπορείς να γυρίσεις στο  κρεβατάκι σου (αυτήν δεν θα την ξεχάσεις ποτέ).

Δοκίμασε λοιπόν, 

κι' έλα τ' άλλο πρωί να μας πείς,

ιστορίες από τον πόνο και δυστυχία των 40.000 αστέγων*, 

των δεκάδες χιλιάδων άλλων ξεσπιτωμένων, 

των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων της πόλης

και άλλων τόσο που κινδυνεύουν νάχουν τη μοίρα τους. 

Δοκίμασε, 

εγώ, εσύ, ο αδιάφορος περαστικός, ο κατ' επάγγελμα ελεήμων, ο παπάς της ενορίας, ο κρατικός υπάλληλος, ο μπάτσος, ο μαχαιροβγάλτης, ο υπουργός, ο τραπεζίτης. 

Δοκίμασε, 

να αρρωστήσεις και να πάς στο νοσοκομείο. Να γευθείς την κλωτσιά* που ο υπουργός έταξε στους αρρώστους των δρόμων κι' ένα φτύσιμο με υπουργική γεύση.

Δεν μπορείς ; λυπάσαι ; αδιαφορείς ; συχαίνεσαι ; φοβάσαι ; περιφρονείς ; απαξιείς ; οικτίρεις ; βρίζεις ; δειλιάζεις ; γελάς ; κλαίς ; τρέμεις ; κρυώνεις ; ντρέπεσαι ; προσπαθείς ; μεριμνάς ; σου είναι αδιανόητο ; αγανακτείς; οργίζεσαι ; επαναστατείς; διαμαρτύρεσαι ; χέζεσαι πάνω σου ; αρρωσταίνεις ; πικραίνεσαι ; εξαγριώνεσαι ; ψάχνεσαι ; 

ναί ; 

για αναρωτήσου λοιπόν, για να αναρωτηθούμε όλοι μας… 

   εσείς, εγώ, η γυναίκα μου, τα παιδιά της αδελφής της, ο γείτονας στο διαμέρισμα, ο γείτονας απέναντι, τι  ανθρωπάρια είμαστε ... 

που,

... δεν μπορούμε, λυπόμαστε, αδιαφορούμε, φοβόμαστε, συχαινόμαστε, περιφρονούμε, απαξιούμε, οικτίρουμε, βρίζουμε, δειλιάζουμε, γελάμε, κλαίμε, τρέμουμε, κρυώνουμε, ντρεπόμαστε, προσπαθούμε, μεριμνάμε, μας είναι αδιανόητο, αγανακτούμε, οργιζόμαστε, επαναστατούμε, διαμαρτυρόμαστε, χεζόμαστε πάνω μας, αρρωσταίνουμε, πικραινόμαστε,  εξαγριωνόμαστε, ψαχνόμαστε,

μήπως είμαστε εμείς οι άστεγοι ζώντας μακρυά από την ψυχή μας, 

τόσο μακρυά που δεν μπορουμε να τολμήσουμε να βάλουμε έναν άστεγο στο σπίτι μας, ή έστω στο υπόγειο κενό διαμερισματάκι της πολυκατοικίας. 

ξεμάκρυσμα ευλογημένο από τα δαιμόνια του εγώ μας. 

Άστεγοι για πάντα, νεκροί μιας αιώνιας παγωνιάς είμαστε. 

τί είπες ; 

να στείλλεις ένα πιάτο φαί ; το ρούχο που βαρέθηκες να φοράς ; τα τσιγάρα που δεν κάπνισες χθες βράδυ ; να φωνάξεις την Πρόνοια, την Κλίμακα, τον παπατράγο της γειτονιάς, την Αννίτα Πάνια, την αστυνομία, τον δήμαρχο, τα κανάλια ; 

σκατά στα μούτρα μου-σου-σας-μας. Ντρέπομαι πρώτα πρώτα για μένα. Εσείς ;

*σημείωση: Στοιχεία, καταγγελίες και μαρτυρίες από τη συνέντευξη της ΚΛΙΜΑΚΑΣ. Δείτε εδώ και εδώ.

Θ.

ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ (Ανακοίνωση της εργατικής εφημερίδας Δράση)

Η προσπάθεια ανακατάληψης της Villa Amalias στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα προς τον κόσμο της εξουσίας και τους παρατρεχάμενους του: Δε θα μας πάρετε αυτά που μας ανήκουν! 

Το κατασταλτικό αμόκ της κυβέρνησης και του κράτους δεν πρόκειται να ανακόψει το ρεύμα της ανεξάρτητης κοινωνικής δράσης και δημιουργίας που εξαπλώνεται, ριζώνοντας σε καταλήψεις, ελεύθερους κοινωνικούς χώρους, αυτοδιαχειριστικά εγχειρήματα, αυτοοργανωμένες αντιδομές.

Οι δυνάμεις της κοινωνικής λεηλασίας, αφού ξεχέρσωσαν το τοπίο από κάθε εργατικό και κοινωνικό δικαίωμα, αφού έστειλαν στη φτώχεια, την ανεργία και την ανασφάλεια το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, αφού μαζί με τους φασίστες στυλοβάτες τους κυνήγησαν, βασάνισαν, φυλάκισαν μετανάστες και αγωνιστές, αφού κατέλυσαν το άσυλο στην ΑΣΟΕΕ, στο ΑΠΘ και αλλού, τώρα συνεχίζουν το καταστροφικό τους έργο προσπαθώντας να εκριζώσουν κάθε εστία αντίστασης, ανεξάρτητης πάλης, δημιουργίας, αλληλεγγύης και συνεργασίας, για να εδραιώσουν τη δική τους μεγάλη “εστία ανομίας” πάνω στο σβέρκο μας.

Δε θα τους περάσει! Ο αγώνας για την υπεράσπιση των κατειλημμένων και αυτοδιαχειριζόμενων χώρων είναι αγώνας για μια αξιοπρεπή ζωή και είναι υπόθεση όλων όσων είναι αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν την εδραίωση μιας γενικευμένης κατάστασης έκτακτης ανάγκης. 

Η επιθυμία μας για ζωή και ελευθερία δεν καταστέλλεται, δεν υποτάσσεται, αλλά ριζώνει και πολλαπλασιάζεται.

Η αλληλεγγύη, η ανεξάρτητη μαχητική δράση, ο πολλαπλασιασμός των χώρων και των αντιδομών της ελευθερίας μπορεί να τους νικήσει.

Κάτω τα χέρια από τη Villa Amalias και από όλους τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους.

Κάτω τα χέρια από τους αγωνιστές. Απελευθέρωση και αθώωση όλων των συλληφθέντων.

Όλοι/ες στις καθημερινές δράσεις αλληλεγγύης και στην πορεία το Σάββατο 12/1, 12:00, στα Προπύλαια.

εργατική εφημερίδα ΔΡΑΣΗ

Κι' όμως γίνονται (αναδημοσίευση)

από: ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ 

Έτυχε να διαφωνήσουμε πάλι με τον φίλο μου τον Αντώνη – όχι τον Σαμαρά λέμε, ο Αντώνης που μιλάω εγώ είναι σοβαρός άνθρωπος. Το θέμα μας ήταν η φωτισμένη πρόταση του Πέτρου Δούκα για τη δημιουργία ταξιαρχιών εργασίας, δηλαδή εργαζομένων που θα εργάζονται χωρίς αμοιβή, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό.

Εν πάση περιπτώσει, ο Αντώνης χαρακτήρισε την πρόταση του Δούκα...

περίπου ως αντιπερισπασμό με το επιχείρημα πάνω – κάτω ότι αυτά δε γίνονται. Η γνώμη μου είναι ότι γίνονται και πιθανόν να γίνουν πολύ σύντομα. Αφήνω στην άκρη το γεγονός ότι στο παρελθόν το εν λόγω εργασιακό μοντέλο έχει υπάρξει σε διάφορα καθεστώτα.

Είναι πιθανόν η πρόταση του Πέτρου Δούκα να υλοποιηθεί ως εξής: Ο Αντώνης Σαμαράς είχε υποσχεθεί αύξηση του χρόνου καταβολής των επιδομάτων ανεργίας. Εδώ όμως θα τεθεί ένα ζήτημα από τους υπερασπιστές της μνημονιακής πολιτικής, το οποίο θα είναι «ως πότε θα ταΐζει το Κράτος τους τεμπέληδες;». Σε αυτό το σημείο η πολιτικά ορθή σκέψη, θα θεωρήσει λογικό και αναγκαίο ότι πρέπει με κάποιο τρόπο να ξεχωρίσουν οι τεμπέληδες από εκείνους που πραγματικά επιθυμούν να εργαστούν, αλλά δε βρίσκουν δουλειά.

Η λύση είναι πολύ απλή. Αντί για 7-12 μήνες που καταβάλλεται σήμερα το επίδομα ανεργίας, να επεκταθεί σε 12 – 16 μήνες υπό την εξής προϋπόθεση: Ο άνεργος δικαιούχος επιδόματος να δίνει εξετάσεις καλών προθέσεων. Θα πρέπει, λοιπόν, όταν τελειώνει ο χρόνος που λαμβάνει το επίδομα, να εργάζεται για 3-6 μήνες ΕΣΤΩ και δωρεάν σε κάποια ιδιωτική επιχείρηση. Θα απαγορεύεται να εργάζεται στο Δημόσιο, αλλά θα επιτρέπεται να απασχολείται σε εταιρείες που έχουν αναλάβει δημόσια έργα ή τομείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, όπως είναι η καθαριότητα.

Ο Πέτρος Δούκας δεν πέταξε μια πέτρα για να κάνουμε πλάκα εμείς στα social media. Ο Πέτρος Δούκας έριξε μια άμεσα υλοποιήσιμη ιδέα. Μέσα στο 2013 θα ξεκινήσουν κάποια μεγάλα έργα, όπως η κατασκευή αυτοκινητοδρόμων, για τους οποίους ήδη πληρώνουμε διόδια στους ιδιοκτήτες τους. Τι καλύτερο λοιπόν για τον κύριο Τόμπολα που έχει αναλάβει το έργο, να μπορεί να απασχολεί εργαζόμενους εντελώς δωρεάν που του παραχωρούνται από τον ΟΑΕΔ. Μειώνει το κόστος του, αυξάνει τα κέρδη του.

Το ίδιο χαρούμενος θα ήταν και ο κύριος Πλάτσης, ο κύριος Μπαρδινογιάννης, ο κύριος Σόκκαλης και αρκετοί άλλοι που εκπροσωπούν την υγιή επιχειρηματικότητα του τόπου. Ο ΟΑΕΔ θα τους προμηθεύει δωρεάν εξειδικευμένο και ανειδίκευτο προσωπικό, έτσι ώστε η ανάπτυξη να έρθει πιο γρήγορα, τα έργα να ολοκληρωθούν συντομότερα και μπλα, μπλα, μπλα…

Προσωπικά πιστεύω ότι όσο εφιαλτικό κι αν ακούγεται αυτό το σενάριο, δυστυχώς είναι προγραμματισμένο στα πλαίσια της τρικομματικής κυβέρνησης. Δε φοβάμαι πλέον να ρισκάρω τέτοιες προβλέψεις, διότι ποιος πίστευε πριν από 3 μόλις χρόνια ότι θα φτάναμε σε μισθούς 300 ευρώ; Ποιος πίστευε ότι η Γερμανία θα ζητούσε δημόσια την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας χωρών που έχουν προβληματική οικονομία; Ποιος πίστευε ότι οι εθνικές κυβερνήσεις θα παραχωρούσαν την εθνική κυριαρχία; Ποιος πίστευε ότι η «Χρυσή Αυγή» θα έμπαινε στη Βουλή; Αυτά και πολλά άλλα ήταν «εφιαλτικά σενάρια» που μέσα σε τρία χρόνια έγιναν εφιαλτική πραγματικότητα.

Το δικό μου εφιαλτικότερο, δεν είναι ένα τέτοιο σενάριο ταξιαρχιών εργασίας. Το δικό μου έχει να κάνει με την άμεση αποδοχή της πρότασης Δούκα από μικρή έστω μερίδα πολιτών, κυρίως επιχειρηματιών. Δεν έχει σημασία αν εγώ άκουσα το «δεν είναι κι άσχημη ιδέα» μέσα σε λίγες ώρες από δύο ανθρώπους. Εσύ φίλε αναγνώστη ίσως άκουσες ένα «και γιατί όχι;» από άλλους δύο ανθρώπους. Κι ένας άλλος να άκουσε ένα «πού είναι το κακό;» από κάποιον άλλον φιλομνημονιακό.

Ο δικός μου εφιάλτης έχει σχέση με αυτό που συμβαίνει στη χώρα. Υπάρχει ένα ενιαίο μνημονιακό μέτωπο νεοφιλελεύθερων opinion makers, ένα ισχυρό μέτωπο επιχειρηματιών που δεν ντρέπεται πλέον να βαφτίζει σκλάβους τους εργαζόμενους και ένα μέρος της κοινής γνώμης που έχει πειστεί ότι τέτοιου είδους μέτρα θα φέρουν την ανάκαμψη. Αυτός είναι ο μεγάλος μου εφιάλτης γι’ αυτό και στεναχωριέμαι όταν βλέπω ακόμη και σήμερα ρομαντικούς, καλοπροαίρετους, αγνούς ανθρώπους να ελπίζουν σ’ έναν «ξεσηκωμό του λαού». Στεναχωριέμαι επειδή φοβάμαι ότι θα στεναχωρηθούν.

Όταν ο άλλος έχει αποδεχθεί την εξαθλίωσή του ως μονόδρομο κι όταν ακόμη δηλώνει ότι εμπιστεύεται τον Σαμαρά «επειδή αγωνίζεται», γιατί να μη δεχθεί να δουλέψει τζάμπα επί 3 μήνες για να πάρει άλλους 8 μήνες επίδομα ανεργίας; Θα το κάνω, όμως, ακόμη πιο δελεαστικό το σενάριο του Πέτρου Δούκα. Ας πούμε ότι ο Τόμπολας, ο Πλάτσης, ο Μπαρδινογιάννης, ο Σόκκαλης κι όσοι άλλοι επιχειρηματίες ευλογηθούν από τη δωρεάν εργασία, ανακοινώσουν ότι από τους 300 δωρεάν εργαζόμενους που θα απασχολούν σε κάθε φουρνιά –ναι, της γνωστής φουρνιάς του Άουσβιτς- θα προσλαμβάνονται οι 5 καλύτεροι.

Ξέρετε τι ρουφιανιά έχει να πέσει; Ξέρετε τι εθελοντικό 12ωρο αντί για 8ωρο έχει να πέσει; Ξέρετε τι γλείψιμο σε βουλευτές έχει να πέσει για να καταφέρουν να αναδειχθούν οι 5 καλύτεροι; Μιλάμε για αγώνα επιβίωσης εδώ. Η πείνα και η απελπισία κάνει το μάτι να γυαλίζει. Ο εφιάλτης δεν είναι τα σενάρια του Δούκα και του κάθε Δούκα. Ο εφιάλτης είναι ότι αποδεχτήκαμε την καταστροφή μας. Για μένα, λοιπόν, δεν υπάρχει το «αυτά δε γίνονται». Μετά τα τόσα πολλά που έγιναν ένα έμαθα. Ότι όλα γίνονται.

Υγ: Είναι τόσο δειλοί αυτοί οι άνθρωποι που διαχειρίζονται τις ζωές μας και μας περνούν για τόσο ηλίθιους, ώστε θεωρούν έξυπνο και ηθικό ν’ αλλάζουν τις λέξεις τους. Όπως θα δείτε στο σύνδεσμο της σελίδας του Πέτρου Δούκα, στο κείμενό του δεν αναφέρονταιΠΛΕΟΝ οι λέξεις «ταξιαρχίες εργασίας» όπως και αρκετές άλλες που παρέπεμπαν σε πρακτικές Μουσολίνι. Τις διέγραψε! Τις άλλαξε! Τις έκανε πιο εύπεπτες μετά τις αντιδράσεις.

Ευτυχώς ο χρήστης του twitter @blacktom1961 είχε προνοήσει να κρατήσει το πρωτότυπο εμετικό κείμενο του Πέτρου Δούκα.

Μπορείτε να το διαβάσετε πατώντας πάνω στη φωτό.

Τόσοι είναι. Αυτό είναι το μέγεθός τους. Μπροστά σε αυτούς σκύβουμε. Δε μας αξίζει. Αν όχι σε όλους, σε πάρα πολλούς δε μας αξίζει.