Ά-στεγοι

για δοκίμασε, 

να κοιμηθείς ένα βράδυ έξω. 

Έστω στο πολυτελές παγκάκι της Πρασσά, ή στο στέγαστρο του Αη-Νικόλα. 

εκεί που κάμερες σε προστατεύουν από επίδοξους ληστές.

δοκίμασε, 

παίρνοντας το ορειβατικό σου υπνόσακο, τα γάντια, τον σκούφο, το ειδικό μπουφάν, το κινητό σου, 

κι' ένα βιβλίο με πονετικές ιστορίες, μην ξεχάσεις τον φακό όμως. 

νερό, καφέ, ποτό και τσιγάρα,

και μερικά σάντουϊτς απ' τα χεράκια της καλής σου για ρεζέρβα.

 ....μα κυρίως την ασφάλεια και την εγγύηση ότι -χτύπα ξύλο-ανά πάσα στιγμή μπορείς να γυρίσεις στο  κρεβατάκι σου (αυτήν δεν θα την ξεχάσεις ποτέ).

Δοκίμασε λοιπόν, 

κι' έλα τ' άλλο πρωί να μας πείς,

ιστορίες από τον πόνο και δυστυχία των 40.000 αστέγων*, 

των δεκάδες χιλιάδων άλλων ξεσπιτωμένων, 

των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων της πόλης

και άλλων τόσο που κινδυνεύουν νάχουν τη μοίρα τους. 

Δοκίμασε, 

εγώ, εσύ, ο αδιάφορος περαστικός, ο κατ' επάγγελμα ελεήμων, ο παπάς της ενορίας, ο κρατικός υπάλληλος, ο μπάτσος, ο μαχαιροβγάλτης, ο υπουργός, ο τραπεζίτης. 

Δοκίμασε, 

να αρρωστήσεις και να πάς στο νοσοκομείο. Να γευθείς την κλωτσιά* που ο υπουργός έταξε στους αρρώστους των δρόμων κι' ένα φτύσιμο με υπουργική γεύση.

Δεν μπορείς ; λυπάσαι ; αδιαφορείς ; συχαίνεσαι ; φοβάσαι ; περιφρονείς ; απαξιείς ; οικτίρεις ; βρίζεις ; δειλιάζεις ; γελάς ; κλαίς ; τρέμεις ; κρυώνεις ; ντρέπεσαι ; προσπαθείς ; μεριμνάς ; σου είναι αδιανόητο ; αγανακτείς; οργίζεσαι ; επαναστατείς; διαμαρτύρεσαι ; χέζεσαι πάνω σου ; αρρωσταίνεις ; πικραίνεσαι ; εξαγριώνεσαι ; ψάχνεσαι ; 

ναί ; 

για αναρωτήσου λοιπόν, για να αναρωτηθούμε όλοι μας… 

   εσείς, εγώ, η γυναίκα μου, τα παιδιά της αδελφής της, ο γείτονας στο διαμέρισμα, ο γείτονας απέναντι, τι  ανθρωπάρια είμαστε ... 

που,

... δεν μπορούμε, λυπόμαστε, αδιαφορούμε, φοβόμαστε, συχαινόμαστε, περιφρονούμε, απαξιούμε, οικτίρουμε, βρίζουμε, δειλιάζουμε, γελάμε, κλαίμε, τρέμουμε, κρυώνουμε, ντρεπόμαστε, προσπαθούμε, μεριμνάμε, μας είναι αδιανόητο, αγανακτούμε, οργιζόμαστε, επαναστατούμε, διαμαρτυρόμαστε, χεζόμαστε πάνω μας, αρρωσταίνουμε, πικραινόμαστε,  εξαγριωνόμαστε, ψαχνόμαστε,

μήπως είμαστε εμείς οι άστεγοι ζώντας μακρυά από την ψυχή μας, 

τόσο μακρυά που δεν μπορουμε να τολμήσουμε να βάλουμε έναν άστεγο στο σπίτι μας, ή έστω στο υπόγειο κενό διαμερισματάκι της πολυκατοικίας. 

ξεμάκρυσμα ευλογημένο από τα δαιμόνια του εγώ μας. 

Άστεγοι για πάντα, νεκροί μιας αιώνιας παγωνιάς είμαστε. 

τί είπες ; 

να στείλλεις ένα πιάτο φαί ; το ρούχο που βαρέθηκες να φοράς ; τα τσιγάρα που δεν κάπνισες χθες βράδυ ; να φωνάξεις την Πρόνοια, την Κλίμακα, τον παπατράγο της γειτονιάς, την Αννίτα Πάνια, την αστυνομία, τον δήμαρχο, τα κανάλια ; 

σκατά στα μούτρα μου-σου-σας-μας. Ντρέπομαι πρώτα πρώτα για μένα. Εσείς ;

*σημείωση: Στοιχεία, καταγγελίες και μαρτυρίες από τη συνέντευξη της ΚΛΙΜΑΚΑΣ. Δείτε εδώ και εδώ.

Θ.