Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Ένα ΌΧΙ ...δεν φέρνει την άνοιξη (αναδημοσίευση)


από εφημερίδα Δράση (http://efimeridadrasi.blogspot.gr/)
 
Το κυπριακό ΟΧΙ στο κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων αποτελεί την πρώτη απόρριψη από ένα κράτος μέλος της ευρωζώνης μιας πλευράς της πολιτικής της ΕΕ, κι από αυτή την άποψη εξέφρασε τα αισθήματα πλατιών λαϊκών τμημάτων πέρα από σύνορα. Ιδιαίτερα για την Ελλάδα των διαρκών ταπεινωτικών “ΝΑΙ”, το κυπριακό ΟΧΙ τροφοδοτεί μια έντονη συγκινησιακή φόρτιση και ταύτιση καθώς καταρρίπτει την τρομοκρατία του μονοδρόμου και δείχνει ότι πάντοτε υπάρχουν εναλλακτικές.

Από κει και πέρα όμως, το ΟΧΙ αυτό δεν αποτελεί σε καμιά περίπτωση κάποια κοινωνική, λαϊκή, εργατική ανατροπή αλλά μια καθαρά αστική επιλογή (όπως αποδεικνύει άλλωστε και η ψηφοφορία στη Βουλή). Δεν έγινε, εξάλλου, και καμιά ιδιαίτερης έντασης και έκτασης λαϊκή κινητοποίηση. Η επιλογή του ΟΧΙ από το κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό της Κύπρου έγινε για την υπεράσπιση της θέσης της αστικής τάξης απέναντι σε μια σχεδόν θανατηφόρα για αυτήν επιλογή της ΕΕ.

Διότι το κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων, εκτός του ότι θα έβαζε άμεσα το χέρι στην τσέπη της αστικής τάξης και των ξένων επενδυτών, θα οδηγούσε στο τέλος της λειτουργίας του κυπριακού καπιταλισμού ως χρηματοοικονομικού κέντρου, χωρίς να υπάρχουν οι υποδομές και οι προϋποθέσεις για έναν άμεσο και κερδοφόρο αναπροσανατολισμό του. Επιπλέον, λόγω των ιδιαίτερων δεσμών αυτού του χρηματοοικονομικού κέντρου με τα ρωσικά κεφάλαια, μια τέτοια κίνηση θα οδηγούσε σε ευρύτερες γεωπολιτικές επιπτώσεις και εντάσεις.

Το γιατί η ΕΕ επέλεξε, παρ' όλα αυτά (ή ίσως εξαιτίας όλων αυτών), μια τέτοια κατεύθυνση χρήζει μιας ψύχραιμης μελέτης και ανάλυσης, μακριά πάντως από τις εύκολες γηπεδικού τύπου εθνικοπατριωτικές κορώνες περί “κακής Μέρκελ” που επιβουλεύεται την εθνική υπόσταση όλων των λαών και θέλει να τους “τιμωρήσει”.

Το σίγουρο όμως είναι, και το πιο ανησυχητικό, ότι για άλλη μια φορά, όπως πολλές στιγμές στην ιστορία, μια αστική επιλογή συγκεντρώνει γύρω της, παρουσιαζόμενη ως εθνική επιλογή και συνεπικουρούμενη από την αριστερά, τη λαϊκή υποστήριξη εκτονώνοντας τη δυσαρέσκεια και την οργή, και κυρίως διαλύοντας μέσα σε μια νέα “εθνική ενότητα” την απαίτηση μιας ριζικής κοινωνικής αλλαγής.

Το κυπριακό ΟΧΙ αποδεικνύει ότι αυτό που παρουσιάζεται από ορισμένους ως η “μόνη επαναστατική ρήξη”, η ρήξη με το ευρώ, την ΟΝΕ και την ΕΕ, μπορεί υπό ορισμένες συνθήκες να γίνει και από την ίδια την αστική τάξη χωρίς φυσικά να οδηγήσει σε οποιαδήποτε κοινωνική αλλαγή. Άλλωστε, όπως καθένας μπορεί να διαισθανθεί, δεν θα τύχουν της ίδιας αντιμετώπισης τα επόμενα νομοσχέδια στην κυπριακή βουλή, αυτά που θα αφορούν τις “αναγκαίες” περικοπές στους μισθούς, τις συντάξεις και τις κοινωνικές παροχές. Όπως είπε και ο αρχιεπίσκοπος της Κύπρου “καλάν ήμαστεν και με την λίραν μας”...

Κώστας Χαριτάκης

Εξάρχεια: ΜΑΦΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ – ΟΙ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ


Ή ΣΕ ΤΙ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΖΕΙΣ; 

Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί τελευταία για τον ‘κοινωνικό κανιβαλισμό’ στα Εξάρχεια. Καταστάσεις και περιστατικά που πολλοί πίστευαν ότι είχαν περιοριστεί με την παρέμβαση των συλλογικοτήτων και των κατοίκων της περιοχής, κάνουν την επανεμφάνισή τους και μάλιστα δριμύτερα. Δεν είναι μόνο το μαφιόζικου τύπου ξεκαθάρισμα λογαριασμών με πυροβολισμούς στη Ζωοδόχου Πηγής και οι επιθέσεις μπράβων σε μετανάστες μικροπωλητές στη Στουρνάρη. Ούτε οι όλο και συχνότεροι εμπρησμοί αυτοκινήτων. Δεν είναι απλώς οι διαρρήξεις σε σπίτια και μαγαζιά. Ούτε η κεκαυμένη ζώνη πρέζας – λαθραίων - πορνείας που μετακινείται προς τα Εξάρχεια και ξαναβγαίνει στις παρυφές τους κατά το δοκούν. 

Είναι που όλα τα παραπάνω ‘τυχαία’ γεγονότα συνοδεύονται από ακόμα μεγαλύτερη αστυνομική παρέμβαση και καταστολή. Στόχος πλέον δεν είναι μόνο οι καταλήψεις και τα κοινωνικά κέντρα. Μετά από κάθε περιστατικό μαφιόζικης βίας ή ακόμα και χωρίς αφορμή, ο εκφοβισμός και τα πογκρόμ από ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ και ΔΙΑΣ στην πλατεία και τα γύρω στενά, με μαζικές προσαγωγές, στοχευμένες και τυχαίες, περνούν στην ημερήσια διάταξη. Δεν μπορούμε πλέον, λοιπόν, να μιλάμε για κοινωνικό κανιβαλισμό, αλλά για μεθοδευμένη και εντεινόμενη πολιορκία των Εξαρχείων από κράτος και παρακράτος. Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαία η εμφάνιση του Υπουργού Προ-Πο, ο οποίος με πλήρη κουστωδία έκανε σύντομη πρόβα διάβασης από την περιοχή και εξήλθε πριν προλάβουν όσοι τον εντόπισαν να αντιδράσουν. 

Με τη βίαια επιχείρηση ανακατανομής εισοδημάτων από τρόικα εσωτερικού και εξωτερικού να βρίσκεται στο απόγειό της, οι νεοάστεγοι πληθαίνουν και ολόκληρες γειτονιές εγκαταλείπονται, όχι μόνο λόγω των μικρομάγαζων που κλείνουν ή των ανοίκιαστων διαμερισμάτων, αλλά και του κλίματος ανασφάλειας που καλλιεργούν συστηματικά χέρι-χέρι ο επίσημος κατασταλτικός μηχανισμός και η πολύ βολική για αυτόν μαφία. Οι στόχοι πολλαπλοί: οικονομικός έλεγχος της περιοχής, διείσδυση των φασιστών, δημιουργία πρόσφορου εδάφους για την εξαγορά ακινήτων από real estate και μεγάλες κατασκευαστικές που καραδοκούν να επωφεληθούν από την ‘κρίση’, κύριος στόχος είναι η διάλυση των κινηματικών ομάδων και δικτύων που φράζουν το δρόμο στα σχέδιά τους, ταυτόχρονα με την τρομοκράτηση όσων τολμούν ακόμα απλώς και να ανασαίνουν ελεύθερα στα Εξάρχεια. 

Θα τους αφήσουμε; 

Ο χαρακτήρας των Εξαρχείων δεν ορίζεται, όπως θα ήθελαν πολλοί, από την εμπορευματική –νόμιμη και παράνομη- δραστηριότητα, αλλά από τα κινήματα που εξακολουθούν να ανθούν και να αναπτύσσονται εδώ. Αυτόν ακριβώς τον χαρακτήρα θέλουμε να περιφρουρήσουμε. Δεν χρειαζόμαστε περισσότερη καταστολή για να προστατευθούμε από την ‘εγκληματικότητα’ που σε μεγάλο μέρος της είναι κατευθυνόμενη από το ίδιο το κράτος-παρακράτος. Χρειαζόμαστε ελεύθερους χώρους, ζωντανά κινήματα και κοινωνικά εγχειρήματα που δημιουργούν πυρήνες αντίστασης. Ταυτόχρονα χρειαζόμαστε συνεργασία και αλληλεγγύη για να αντιπαλέψουμε τον κοινό εχθρό, μακριά από περιχαρακώσεις και ιδεολογικές αγκυλώσεις. 

Ανακαταλαμβάνουμε το δημόσιο χώρο, κάνουμε την πλατεία και το δρόμο το οργανικό κομμάτι της ζωής των Εξαρχείων που ήταν πάντα. Βρίσκουμε από κοινού τρόπους αντίστασης στην τρομοκρατία του συστήματος, επίσημη και συγκεκαλυμμένη. 

Καλούμε όλους τους κατοίκους και τις συλλογικότητες της περιοχή σε ανοικτή συζήτηση σε χώρο και τόπο που θα ορισθούν από κοινού. Γιατί η προστασία της γειτονιάς και της ζωής μας είναι στο χέρι μας.

ΔΙΚΤΥΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ – ΝΕΑΠΟΛΗΣ - ΜΟΥΣΕΙΟΥ

αναρτήθηκε από Ιωάννα

Παράσταση: Θουκυδίδη Ιστορία με τη Θεατρική Ομάδα 5ου Λυκείου Νίκαιας [ΤΡΙΑΝΟΝ, 22/3/2013]


Η Κίνηση Κατοίκων της 6ης Δημοτικής Κοινότητας της Αθήνας, σας προσκαλεί στο ΤΡΙΑΝΟΝ (Κοδριγκτώνος 21 & Πατησίων – Στάση Αγγελοπούλου, σταθμός ΒΙΚΤΩΡΙΑ)

την ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 22 ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΙΣ 7μ.μ., στην θεατρική παράσταση:

Θουκυδίδη Ιστορία

με τη Θεατρική Ομάδα 5ου Λυκείου Νίκαιας 

Προλογίζουν:
Τασούλα Βερβενιώτη (ιστορικός) και Στέλιος Ελληνιάδης (δημοσιογράφος)

Από τη συνολική δουλειά της ομάδας αποδεικνύεται, ότι όταν τα παιδιά διδάσκονται ιστορία μας “διδάσκουν” Πολιτισμό και τότε, δεν περνά καμια φασιστική βαρβαρότητα.

Αξίζει να παρακολουθήσετε αυτή την ξεχωριστή παράσταση, όπου οι μαθητές του Λυκείου δεν παίζουν μόνο αλλά, από την Ιστορία του Θουκυδίδη γράφουν σενάριο και σκηνοθετούν.

Είσοδος ελεύθερη

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Σε ευχαριστώ Κύπρος! (αναδημοσίευση)


Ούτε ένα «ναι» δεν ακούστηκε απόψε στη Βουλή των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το νομοσχέδιο για το κούρεμα των καταθέσεων απορρίφτηκε με 36 ψήφους κατά, ενώ υπήρξαν 19 αποχές.

Έπεσα έξω, αν και ευχόμουν να συμβεί αυτό.

Ξέρω πως ζω σε μια χώρα που την ξεπουλάνε οι πολιτικοί και οι πολίτες της.

Ξέρω πως ζω σε μια χώρα που έγινε παγκόσμιο ανέκδοτο και ταυτίστηκε με την έλλειψη αξιοπρέπειας.

Ξέρω πως κουράστηκα από τον εξευτελισμό και από την γενικευμένη αίσθηση πως οι Έλληνες δεν αξίζουν τίποτα και δεν είναι ικανοί για τίποτα.

Δεν είναι αλήθεια αυτό.

Χαίρομαι που υπάρχουν Έλληνες -έστω σε κάποια άλλη χώρα- που έχουν την αξιοπρέπεια και την δύναμη να πουν ένα «όχι» σε αυτούς που θέλουν να τους μετατρέψουν σε αποικιακή μπανανία.

Δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο και δεν με νοιάζει.

Απόψε θα πιω στην υγειά των Κυπρίων που με έκαναν ευτυχισμένο.

Είμαι πολλά χαρούμενος!

Ζήτω η Κύπρος!

Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Κύπρος, γιατί έτσι μας αρέσει (αναδημοσίευση)

Πως τους είδατε τους φίλους μας τους Ευρωπαίους; Χαϊλίκια έτσι; Όχι σαν τα δικά μας που χρειάστηκαν δύο κυβερνήσεις και τρία μνημόνια για να φτάσει ο κάθε ξυπόλυτος να λέει στον αξιότιμο κύριο Σόιμπλε “Δε με φτάνουν”, “Δεν έχω άλλα” και το πιο προχωρημένο “ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος” και να παιδεύονται σήμερα τρεις άνθρωποι, Σαμαράς Βενιζέλος και Κουβέλης, να μας τα πάρουν με το ζόρι.

Δεν έκλεισε βδομάδα από την ημέρα που δήλωσε ο Γιούνκερ: “Δεν θα επαναλάβουμε ποτέ το σχέδιο που επιλέχθηκε για την Ελλάδα” και μπήκανε στην Κύπρο με τα κουστούμια και τις ανθοδέσμες τους όπως ο περίφημος ληστής με τις γλαδιόλες και σήκωσαν όλες τις καταθέσεις του κόσμου. Και όποιος ρωτήσει το γιατί, θα λάβει σαν απάντηση το γνωστό “Γιατί ΈΤΣΙ”. 

Αυτό που εννοούσε βέβαια ο Γιούνκερ ήταν το εξής: “Δεν θα επαναλάβουμε ποτέ τις μαλακίες που κάναμε στην Ελλάδα και μας βγαίνει σήμερα η Παναγία να τους πάρουμε ένα ευρώ. Στην Κύπρο θα τους τα πάρουμε τώρα που είναι ακόμη ζεστά στις τράπεζες” Κι έχει και δίκιο ο άνθρωπος γιατί το δις εξ εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Τώρα με την εμπειρία που έχουν από εμάς, ξέρουν. Τί να κάθεσαι να περιμένεις να σου δώσει ο άλλος φόρους και χαράτσια ΑΦΟΥ πληρωθεί; Κι άμα έχει έτσι; Γιατί άμα δεν έχει, όπως οι περισσότεροι Έλληνες σήμερα, παίρνεις τα @@ μου. Γι αυτό λοιπόν και αυτοί αποφάσισαν να πάρουν μόνοι τους όσα γουστάρουνε κατευθείαν από τις καταθέσεις και να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Όχι, θα κάθονται να παρακαλάνε τους πεζεβέγκηδες. Αμ δε σφάξανε.

Γιατί έτσι γίνονται οι σωστές δουλειές φιλαράκο. Από μέσα προς τα έξω, όχι από έξω προς τα μέσα. Αν θέλεις χοντρή μπάζα δεν εισβάλλεις με τα καλάσνικοφ στην τράπεζα. Αυτά είναι για τα πιτσιρίκια και τους ερασιτέχνες, χώρια που κινδυνεύεις να σε κάνουν και μαύρο στο ξύλο τίποτε κομπλεξικοί μπάτσοι. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να έχεις ήδη υπό τον έλεγχο σου την τράπεζα και να πεις θέλω 6.7% ή 9.9% ή ένα ποσοστό που θα σου έρθει εκείνη την ώρα στο κεφάλι και απλά να το ψιθυρίσεις στο αυτί του υφισταμένου σου πρωθυπουργού και εκείνος με τη σειρά του το πρώτο ωραίο τριήμερο που θα σκάσει, να πάει κατευθείαν στις τράπεζες και να δώσει εντολή να κλείσουν τις πόρτες και να αρχίσουν το μέτρημα. Απλές και καθαρές δουλειές και χωρίς να κουνηθείς από τη θέση σου. Γιατί όπως έχει δείξει η εμπειρία δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Το μόνο πρόβλημα μετά είναι να πεισθούν και οι καταθέτες ότι όλα αυτά γίνονται για το καλό τους. Αλλά αυτό δεν είναι τίποτε. Τη δουλειά αυτή θα την αναλάβουν τα ΜΜΕ και έτσι θα είναι όλοι ευχαριστημένοι. Ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Σκέφτομαι μερικές φορές πως θα μας φαντάζονται οι άνθρωποι του μέλλοντος έπειτα από καμιά εκατοστή χρόνια. Θα λένε κοίτα να δεις τι ζώα υπήρχαν τότε, που κάθονταν και τους παίρναν ότι παρήγαγαν με κόπο και ιδρώτα και όχι μόνο δεν ξεσηκώνονταν, αλλά υπήρχαν και μερικοί που έλεγαν και ευχαριστώ από πάνω. Σίγουρα θα μας βλέπουν όπως βλέπουμε σήμερα εμείς τους χωρικούς το Μεσαίωνα. Ολίγον τι αγαθούς, για να μην πω τίποτε χειρότερο και παρεξηγηθούν μερικοί.

Το πιο γελοίο με την Κύπρο είναι ότι τους φοβερίζουν ακόμη με την έξοδο από το ευρώ. Ρε τι γέλια ! Καλά, αυτοί στην Κύπρο είναι και νιάτα, δεν ξέρουν ακόμη τι τους περιμένει. Για ρώτα κι εμάς που ούτως ή άλλως δεν πληρωνόμαστε (σε ευρώ) να δεις τι θα σου πούμε. Χεσμένο το έχουμε το ευρώ. Γιατί έτσι είναι, άμα δεν πληρώνεσαι σε νοιάζει σε τι νόμισμα δεν θα έχεις να φας; Δεν σε νοιάζει. Και γιέν να είχαμε, πάλι πείνα θα έπεφτε.

Ο πρόεδρος της Κύπρου Αναστασιάδης αποφάσισε κατόπιν προτροπής του Ρώσου πρόεδρου να βάλει μία γερμανική σημαία στο προεδρικό μέγαρο της Κύπρου για να μην μπερδεύονται τώρα το καλοκαίρι οι τουρίστες για το ποια αποικία έχουν επισκεφτεί.

Ερώτηση προς τον Κυπριακό λαό: Πως γίνεται μία χώρα που έχει κοιτάσματα υδρογονανθράκων (για να μην πω υδατανθράκων και έχουμε κλάματα) πάνω από 600 δις, να μπορούν να την πείθουν ότι είναι χρεοκοπημένη και εκείνη να το πιστεύει;

Αλλά μάλλον αντίθετα πάει. Επειδή ακριβώς υπάρχουν αυτοί οι υδρογονάνθρακες χρειάζεται να πειστεί η χώρα ότι είναι χρεοκοπημένη.

Άντε γεια και όταν κάποια στιγμή ξυπνήσουμε με το καλό, θα δούμε τι μπορεί να γίνει.

Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

Έλα να κάνουμε μια ομορφιά (αναδημοσίευση)


 Της Αννιτας Λουδαρου 

Ένα σκυλί γαβγίζει στην μέση του δρόμου, στο αμάξι μιας κοπέλας. Η κοπέλα δυναμώνει το ραδιόφωνο, βοηθώντας ν΄αυξηθεί κι άλλο ο θόρυβος της πόλης. Κάποιοι μιλάνε πάλι για λεφτά, κάποιοι θα μιλάνε πάντα για λεφτά. Κάποιος περνάει το δρόμο. Πέντε δρόμους παραππάνω τα συναισθήματα κάνουν τους ανθρώπους να φωνάζουν σε κάποια bar. Καλά κάνουν. Ζητιάνοι τριγυρνούν και ζητούν λεφτά. Η κάρτα του κινητού τελειώνει και ....
έχουμε τόσα πολλά να πούμε ακόμα. Θέλεις να πεις σε κάποιον όλα αυτά που ζεις, να πεις για όλα όσα ζεις. Το ότι δεν έχουμε μονάδες είναι αδιάφορο.

Έλα να κάνουμε μια ομορφιά. Μια λίγο παράταιρη και άκυρη με όλο αυτό που συμβαίνει γύρω.

Ποτέ όσο θυμάμαι, οι άνθρωποι δεν σκεφτόντουσαν τα χρήματα σαν τόσο μεγάλη έλλειψη όπως τώρα. Τα κεφάλια μας πρέπει όπως φαίνεται, να είχαν ήδη γίνει σιγά σιγά ταμειακές μηχανές, με κάποιο τρόπο που δεν το καταλάβαμε. Κάποιος όμως περνάει πάντα το δρόμο πηγαίνοντας κάπου. Κάποιος περνάει το δρόμο, σαν να περνάει την σκακιέρα των ονείρων του. Αυτό δεν άλλαξε και δεν πρόκειται ν΄αλλάξει.

Περνάει άλλο ένα αυτοκίνητο. Μέσα μπορεί να είναι ένας πολιτικός μηχανικός κουρασμένος απο την ζωή, κουρασμένος απ΄όλα. Μιλάει στο κινητό του. Θυμάμαι τις μέρες που μιλούσαμε όλοι στα κινητά μας. Θα νόμιζε κανείς ότι η Αθήνα είναι η πιο παραγωγική πόλη του κόσμου , βλέποντας όλους αυτούς τους εμπύρετους χρήστες κινητών να μιλάνε, να εξηγούν, να κανονίζουν και δίπλα τους να περνάει η ομορφιά.

Η ομορφιά είναι τα τρια κορίτσια που μόλις τελείωσαν το φροντιστήριο. Είναι το παλιό μηχανάκι που το οδηγεί ένας παράξενος παππούς. Τα δυό αγόρια που κατεβαίνουν με το ποδήλατο την Ιπποκράτους , αφήνουν τα χέρια από το τιμόνι και γελάνε.

Η ομορφιά είναι το ζευγαράκι των δυό ελεύθερων νέων που αποφάσησε να συζήσει σε πείσμα των καιρών. Μήνες ερωτευμένοι, δεν χρειάστηκαν ούτε χρόνο, ούτε χώρο, ούτε το ντουλάπι τους. Η επιλογή μου, ο εαυτός μου. Όλα αυτά τα ατελείωτα ''μου'' που ορκιζόμαστε σε μια δήθεν ανεξαρτησία. Μια δήθεν ελευθερία. Το κυνικό στρίψιμο της πλάτης μας σε ό,τι μας κάνει περισσότερο ανθρώπινους. Η αγάπη του ζευγαριού θα τριφτεί στον πιο άγριο βράχο. Θα συνυπάρξει με το στεγνό τέλος του μήνα. Με τον απλήρωτο λογαριασμό της ΔΕΗ, με μια ακόμα χωρίς λόγο αγορασμένη '' χρυσή ευκαιρία'' Χωρίς ενδιάμεσες στάσεις, χωρίς επιφυλάξεις. Ο έρωτας ενάντια στον κόσμο.

''Είναι δύσκολο πράγμα η ομορφιά ''έγραφε ο Πάουντ γύρω στο 1945. Αυτό δεν άλλαξε, ούτε πρόκειται ν΄αλλάξει. Για όλα τ΄άλλα στην τελική, δεν δίνουμε δεκάρα.

Φωτογραφία Camila Nassu '' Θύελλα''
National Geographic

Ολική επιστροφή της δουλείας; (αναδημοσίευση)


 από http://eagainst.com
Δωρεάν εργασία για όλους
Υποχρεωτική, αλλά και εθελοντική (!!!), ταυτόχρονα εργασία επιβάλει στους ανέργους η Βρετανική κυβέρνηση. Το περιβόητο Mandatory Work Activity εφαρμόζεται πλέον εδώ και δύο χρόνια σε όλη την Βρετανική επικράτεια. Το πρόγραμμα αυτό πλασάρεται ως μή έμμισθη εξασφάλιση εργασιακής εμπειρίας για κάθε άνεργο που λαμβάνει κρατικό επίδομα συντήρησης, το γνωστό Job Seekers Allowance για χρονικό διάστημα πάνω από τρεις μήνες, γεγονός που αφορά πλέον όλους καθώς οι μαζικές απολύσεις είναι πια καθημερινό φαινόμενο στη χώρα και η εύρεση εργασίας έχει καταστεί ιδιαίτερα δύσκολη, δεδομένου ότι ο αριθμός των αιτούντων για μια θέση ξεπερνά τα 100 άτομα.

Μέχρι στιγμής χιλιάδες άνεργοι έχουν σταλεί να προσφέρουν υπηρεσίες δωρεάν σε πολυκαταστήματα όπως τα Poundland, ή σε εταιρείες που αναλαμβάνουν καθαρισμούς χώρων ή εργοστάσια, προκειμένου να συνεχίσουν να εισπράττουν τις 70 λίρες την εβδομάδα που προβλέπει το επίδομα ανεργίας και ταυτόχρονα το επίδομα ενοικίου που πλέον δεν ξεπερνά τις 300 λίρες μηνιαίως. Οποιαδήποτε άρνηση συμμετοχής στο πρόγραμμα ‘εθελοντικής’ εργασίας οδηγεί σε ποινικές κυρώσεις που θα έχουν ως αποτέλεσμα την παύση πληρωμών στον άνεργο και, ταυτόχρονα, τον εξάμηνο αποκλεισμό του από την κοινωνική πρόνοια.

Πρόσφατα, μάλιστα, η νεαρή απόφοιτος γεωλογίας Cait Reilly που λόγω της έλλειψης θέσεων εργασίας για πτυχιούχους συμμετείχε στο Job Seekers Allowance κλήθηκε για δωρεάν εργασία στα Poundland αλλά κινήθηκε δικαστικά ενάντια στην κυβέρνηση, κερδίζοντας δικαστήριο που έκρινε ότι το συγκεκριμένο πρόγραμμα είναι παράνομο. Η ενέργειά της αμέσως καλωσορίστηκε από τους εκατομμύρια ανέργους του νησιού που καθημερινά αντιμετωπίζουν τον χλευασμό και την περιφρόνηση της Βρετανικής κοινωνίας, όμως βρήκε απέναντί τα διάφορα προτεσταντικά εργασιακά ταμπού που έχουν ριζώσει βαθιά στην συνείδηση των περισσότερων Βρετανών: πως η εργασία, οποιαδήποτε και αν είναι αυτή είναι αρετή, και πως ο άνθρωπος θα πρέπει ακόμα και δίχως πληρωμή να εργάζεται. H Cait Reilly λοιδωρήθηκε από τα Μέσα Ενημέρωσης ως «άτομο που δεν εκτιμά την εργασιακή αρετή και ρέπει προς την τεμπελιά», «που επιθυμεί τα πάντα δωρεάν», και που, τέλος, «ζει εις βάρος άλλων ανθρώπων». Μάλιστα οι υπερσυντηρητικές εφημερίδες Telegraph και Daily Mail έφταναν σε σημείο συνεχώς να δημοσιεύουν άρθρα εναντίον της, προκειμένου να τονώσουν τον Βρετανικό κομφορμισμό και την θεσμισμένη εθελοδουλία της προτεσταντικής εργασιακής ηθικής, ενώ ταυτόχρονα αντιστάσεις έχουν ξεπηδήσει, με αποκορύφωμα την ομάδαBoycott Workfare και διάφορες συλλογικότητες όπως το Solidarity Federation που προσπαθούν με κάθε μέσο να σταματήσουν αυτήν την ολοφάνερη εκμετάλλευση (και μέχρι στιγμής κατάφεραν να θέσουν την αλυσίδα καταστημάτων Vegan προϊόντων Holland and Barret εκτός του προγράμματος) δίχως ωστόσο να λαμβάνουν υποστήριξη από το Βρετανικό κοινό, καθώς οι επίσημες στατιστικές της υπηρεσίας Yougovδείχνουν ότι α) το 76% των ερωτηθέντων αναφορικά με το αν θα πρέπει να σταματήσουν οι πληρωμές σε αυτούς που αρνούνται να εργαστούν ενώ β) το 55% απαντά θετικά στο ερώτημα αν θα πρέπει η κυβέρνηση να σταματήσει να πληρώνει τους ανέργους που αρνούνται να συμμετάσχουν στα προγράμματα μη αμειβόμενης εργασίας, και, τέλος γ) μόνο το 34% διαφωνεί με αυτά.

Παρόμοια προγράμματα εκμετάλλευσης ανέργων συναντά κανείς και στην Ολλανδία, στην Ουγγαρία όπου μάλιστα είχε γίνει λόγος για πληθυσμιακές μετακινήσεις των ανέργων σε ειδικά χωριά όπου θα απασχολούνται σε εργοστάσια, ενώ σκέψεις έχουν ακουστεί και για την εφαρμογή του στην Ελλάδα καθώς ο ο πρώην υφυπουργός Οικονομικών Πέτρος Δούκας μέσα από την προσωπική του ιστοσελίδα, παρουσιάζοντας ένα μανιφέστο προτάσεων για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση δήλωσε τα εξής:

Από το να μαζεύουν ελιές (χιλιάδες τόνοι παραμένουν αμάζευτες), ή άλλα αγροτικά προϊόντα, να καθαρίσουν τις παραλίες ή δρόμους, να φυτέψουν δένδρα, να κάνουν βοηθητικές εργασίες σε τεχνικά έργα, σε μαγαζιά, συνεργεία, επιχειρήσεις, ανάλογα με την ηλικία, τις δεξιότητες, την έφεση και την όρεξη του καθενός. Ταυτόχρονα, να ζητηθεί από τις επιχειρήσεις αν θα τους ενδιέφεραν κάποιοι εργάτες, ή υπάλληλοι για τρεις μήνες χωρίς επιβάρυνση (για τις επιχειρήσεις, κλπ). Ακόμα και οι τελειόφοιτοι του Γυμνασίου και οι πρωτοετείς και δευτεροετείς των ΑΕΙ, κλπ., να εργάζονται το καλοκαίρι πέντε βδομάδες σε αντίστοιχες εργασίες για να αποκτήσουν κάποια στοιχειώδη εργασιακή εμπειρία.

Κοινωνική πρόοδος μόνο στη θεωρία
Οι Συντηρητικοί Βρετανοί, όπως και όλοι οι Νεοφιλελεύθεροι εργατιστές, διατείνονται ότι το Mandatory Work Activity (και τα διάφορα παρόμοια προγράμματα για τα οποία όλο και περισσότερες φωνές ακούγονται υπέρ της εφαρμογής τους καί στην Ελλάδα) βοηθούν τους ανθρώπους που έχουν μείνει εκτός εργασίας για πολύ καιρό μέσω της παροχής τους υπηρεσιών να μην δημιουργήσουν κενά στο βιογραφικό τους, πράγμα που στη θεωρία φαντάζει λογικό, καθώς η αγορά εργασίας (ιδιαίτερα στη Βρετανία) δίνει προτεραιότητα πρόσληψης σε άτομα με εμπειρία, και η αποχή από την εργασία (για οποιονδήποτε λόγος) πάνω από ένα τρίμηνο, συνήθως εκλαμβάνεται ως μείωση της απόδοσης του υποψήφιου/ας ο οποίος/α έχε πάψει πλέον στις καθημερινές του/της δραστηριότητες να χρησιμοποιεί τις τεχνικές γνώσεις που είχε προηγουμένως αποκομίσει ενώ εργαζόταν. Στην πραγματικότητα, όμως, το Mandatory Work Activity υποχρεώνει τους ανέργους να απασχολούνται σε κάθε εργασία, ανεξαρτήτως κατάρτισης, σπουδών και προϋπηρεσίας. Για παράδειγμα, κάποιος που εργαζόταν ως πολιτικός μηχανικός και απολύθηκε λόγω περικοπών, θα σταλθεί να αναλάβει υπηρεσίες είτε στα McDonalds, είτε σε άλλου είδους παρόμοιες θέσεις, ακόμη και εκεί που απαιτούνται χειρωνακτικές δραστηριότητες. Κάτι τέτοιο σημαίνει ότι οι πιθανότητες το άτομο αυτό να επαναπροσληφθεί ως πολιτικός μηχανικός είναι χαμηλότερες μιας από την προηγούμενή του απασχόληση οι γνώσεις που έχει αποκομίσει είναι άλλες από αυτές του πολιτικού μηχανικού τις οποίες πιθανότατα να θεωρηθεί ότι τις έχει ξεχάσει.

Αν μέσα σε όλα αυτά συνυπολογίσει κανείς και το γεγονός ότι στη Βρετανία (αναλόγως και στις περισσότερες χώρες της Βόρειας Ευρώπης) τα πτυχία πανεπιστημίου ελάχιστα αναγνωρίζονται από τους εργοδότες οι οποίοι δίνουν προτεραιότητα στην εμπειρία και την προϋπηρεσία, αυτό που καταλαβαίνουμε είναι πως πλέον ένας τεράστιος αριθμός εκμεταλλεύσιμων ανθρώπων γίνεται διαθέσιμος, οι οποίοι θα είναι έτοιμοι να χρησιμοποιηθούν ανά πάσα στιγμή για τη μεγιστοποίηση του κέρδους των μεγαλο-επιχειρήσεων, ενώ ελάχιστοι θα είναι αυτοί που θα μπορούν να χρησιμοποιούν στην καθημερινότητά τους τις επιστημονικές τους γνώσεις που στο παρελθόν μπορούσαν να τους εξασφαλίσουν μια λιγότερο επίπονη επιβίωση. Ιδιαίτερα αν συμπεριλάβουμε και τον τριπλασιασμό των διδάκτρων στα Βρετανικά πανεπιστήμια (που πλέον αγγίζουν το ποσό των 9.000£ τον χρόνο για προ-πτυχιακές σπουδές), την επιβολή διδάκτρων σε χώρες με ισχυρές εκπαιδευτικές δομές όπου η δωρεάν εισαγωγή στα τριτοβάθμια ινστιτούτα θεωρούνταν για χρόνια ως κάτι δεδομένο και αυτονόητο, τότε γίνεται ολοφάνερο πως από εδώ και στο εξής στρατιές δούλων θα αναπαράγονται συνεχώς από τους μηχανισμούς του συστήματος, ενώ η πρόσβαση στην γνώση (και συνεπώς στην άνετη διαβίωση) θα αποτελεί ‘δικαίωμα’ μιας μικρής προνομιούχας μειοψηφίας.

Δουλεία ή ελευθερία;
Η εφαρμογή τέτοιου είδους προγραμμάτων εκμετάλλευσης φανερώνει πέρα για πέρα την πολιτική οπισθοδρόμηση της εποχής μας, ως αποτέλεσμα όχι μόνο της ήττας του εργατικού κινήματος εξ’ αιτίας του οποίου μέχρι και μερικά χρόνια πριν μπορούσαμε να απολαμβάνουμε κάποια σχετικά προνόμια, αλλά πάνω απ’ όλα, αντανακλά το γενικευμένο κλίμα απάθειας που κυριαρχεί στην Δύση, την απο-πολιτικοποίηση που οδηγεί όλο και περισσότερο στην εδραίωση και διαιώνιση του πιο ακραίου αντιδραστικού ελιτισμού (όπως θα έλεγε και ο Finley) που συναντά κανείς τα τελευταία 30 χρόνια στον «ελεύθερο κόσμο». Η δικαίωση της Βεμπεριανής αυθαίρετης αντίληψης του «όποιος δεν δουλέψει δεν θα φάει» αποτελεί πεμπτουσία του, καθώς βάζει τα θεμέλια για την ηθικοποίηση της εκμετάλλευσης, προσπαθώντας, ταυτόχρονα, να καταστήσει ως κοινή λογική την ποινικοποίηση κάθε είδους αυτονόητης αντίδρασης.

Καλό θα ήταν στο σημείο αυτό να γνωρίζουμε ότι η ηθική της εργασίας (την οποία είχα αναλύσει και σε προηγούμενο άρθρο) και η χρήση της λέξης «τεμπέλης» σχεδόν πάντοτε χρησιμοποιούνταν από τις εκάστοτε θεσμισμένες ολιγαρχίες ενάντια στους κοινωνικούς αγώνες για περισσότερα δικαιώματα. Από την Παρισινή Κομμούνα μέχρι τις απεργίες του Σικάγο, από τον Μάη του 68 μέχρι και τις φοιτητικές διαδηλώσεις στην Βρετανία και το Occupy Wall Street, χαρακτηρισμοί όπως «τεμπέλης», «χαραμοφάης», «καταχραστής της ελευθερίας» και «τρομοκράτης» εναντίον όλων αυτών που συμμετείχαν στα κινήματα αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι της προπαγάνδας των ολιγαρχιών.Η παρότρυνση υποψηφίων για το χρίσμα του αμερικανικού ρεπουμπλικανικού κόμματος προς τους συμμετέχοντες στο Occupy Wall Street «πηγαίνετε να βρείτε καμιά δουλιά αφού κάνετε μπάνιο», η διεθνής μιντιακή καμπάνια μίσους των «lazy Greeks» υποδηλώνουν ξεκάθαρα ότι η προσκόλληση στην ηθική της εργασίας όχι μόνο χρησιμοποιείται από τις κυρίαρχες τάξεις οι οποίες στρουθοκαμηλίζοντας επιδιώκουν την εξουδετέρωση των πολιτικών τους αντιπάλων στο επικοινωνιακό επίπεδο, αλλά, ταυτόχρονα, αποτελεί και βασικό χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας που δεν καταφέρνει να αμφισβητήσει τις παραδοσιακές θεσμισμένες (στην καπιταλιστική περίπτωση προτεσταντικές) αξίες, να έρθει σε ρήξη με τον κοινωνικο-κεντρισμό της προσπαθώντας να δει τα δρώμενα από μια άλλη οπτική γωνία, και να προσεγγίσει διαφορετικά τους σκοπούς και τους λόγους κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας.

Η δαιμονοποίηση της φτώχειας και η ολομέτωπη επίθεση ενάντια στους αναξιοπαθούντες δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Το συναντάμε πάντοτε σε εποχές όπου οι αντιστάσεις και τα κοινωνικά κινήματα άφηναν ανοιχτό το πεδίο για όλες τις συντηρητικές κοινωνικές εκφάνσεις να κυριαρχήσουν, τάσεις που αντανακλούν την προ-πολιτική πλευρά των Δυτικών παραδόσεων οι οποίες πηγάζουν από τις καταπιεστικές κοινωνίες του μεσαίωνα και επιβιώνουν μέχρι και σήμερα. Αυτού του είδους οι παραδόσεις εκφράστηκαν στο παρελθόν μέσα από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα και τις δικτατορίες, μέσα από την καταστολή και την ανελευθερία, και σήμερα μέσω του επικοινωνιακού πολέμου των Μέσων Ενημέρωσης επιστρατεύεται η αναντίρρητη υπακοή στους ισχύοντες νόμους με την ηθική της εργασίας να παίζει καταλυτικό ρόλο στην ολοένα και συνεχόμενη σπατάλη ενέργειας σε οποιαδήποτε δραστηριότητα μόχθου είτε για χάρη της δραστηριότητας αυτής είτε με σκοπό την παροχή υπηρεσιών προς αυτούς που βρίσκονται στις υψηλότερες βαθμίδες της εξουσιαστικής πυραμίδας. Στην αντίθετη πλευρά έχουμε την κληρονομιά του προτάγματος της αυτονομίας, της δημοκρατίας, που συμπληρώνει το δίπολο των Δυτικών παραδόσεών. Όσο οι συνειδήσεις θα δηλητηριάζονται από το ατομικιστικό φαντασιακό της κοινωνικής ανόδου, του prestige, από τον κρετίνικο καταναλωτισμό και την πλαστική κομφορμιστική κουλτούρα, τόσο το πρόταγμα της αυτονομίας θα περιορίζεται, αφήνοντας ανοιχτό το πεδίο για την οπισθοδρόμηση της κοινωνίας.

Βλέποντας τις καταστάσεις να φτάνουν πλέον σε οριακό επίπεδο και τον καριερισμό να καταρρέει δεν μας μένει τίποτα παραπάνω παρά να διαλέξουμε: θέλουμε να ζήσουμε σαν δούλοι ή σαν ελεύθεροι άνθρωποι; Αν η επιλογή μας είναι η δεύτερη τότε μάλλον ήρθε η στιγμή να αποδεχτούμε ότι η επιστροφή στις «παλιές καλές μέρες», στον καπιταλισμό «με το ανθρώπινο πρόσωπο» αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός, προωθώντας έτσι την αυτο-οργάνωση και την απο-ανάπτυξη ως ριζικές απαντήσεις στην βαθιά κρίση της εποχής μας. Αν πραγματικά θέλουμε να διεκδικήσουμε μια αξιοπρεπή ζωή, μάλλον θα πρέπει να αποβάλουμε πέρα για πέρα το καπιταλιστικό φαντασιακό. Ή θα αμφισβητήσουμε την προπαγάνδα τρόμου και θα συγκρουστούμε με τις κυρίαρχες αξίες που διέπουν την κοινωνία μας (το κέρδος και την αλόγιστη συσσώρευση κεφαλαίων), με τους θεσμούς που διαιωνίζουν την θεσμισμένη ετερονομία (όπως το κράτος και τις μεγάλες επιχειρήσεις) απαιτώντας άμεση δημοκρατία και ισότητα σε όλα τα εισοδήματα, ή θα υπομένουμε μαρτυρικά και σιωπηλά τις συνέπειες της απάθειάς μας. Καί τα δυο μαζί δεν γίνονται…

κατάλογος Δομών Αλληλεγγύης σε όλη την Ελλάδα


Στο επόμενο link μπορείτε να μάθετε για τις υπάρχουσες δομές αλληλεγγύης τόσο στην Αθήνα όσο και στην επαρχία.

Ο  κατάλογος συντάχθηκε από την Αλληλεγγύη για όλους

http://www.solidarity4all.gr/structures?term_node_tid_depth=165

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Η τραγωδία της γυναικείας χειραφέτησης (αναδημοσίευση)


από εφημερίδα Δράση (http://efimeridadrasi.blogspot.gr)
της Έμμα Γκόλντμαν

Θα αρχίσω με μια παραδοχή: ανεξάρτητα από όλες τις πολιτικές και οικονομικές θεωρίες που ασχολούνται με τις θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ των διάφορων ομάδων μέσα στην ανθρώπινη φυλή, ανεξάρτητα από ταξικές και φυλετικές διακρίσεις, ανεξάρτητα από όλες τις τεχνητές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των δικαιωμάτων γυναίκας και άνδρα, θεωρώ ότι υπάρχει ένα σημείο όπου αυτές οι διαφοροποιήσεις μπορούν να συγκλίνουν και να διαμορφώσουν ένα τέλειο σύνολο. Με τα παραπάνω δεν σκοπεύω να προτείνω μια συνθήκη ειρήνης. Ο γενικός κοινωνικός ανταγωνισμός, που στις μέρες μας κυριαρχεί σε ολόκληρη τη δημόσια ζωή, έχει προκύψει μέσω αντιτιθέμενων και αντικρουόμενων συμφερόντων και θα θρυμματιστεί, όταν η αναδιοργάνωση της κοινωνικής μας ζωής, βασιζόμενη στις αρχές της οικονομικής δικαιοσύνης, αποτελέσει πραγματικότητα.

Η ειρήνη ή η αρμονία μεταξύ των φύλων και των ατόμων δεν εξαρτάται απαραίτητα από μια επιφανειακή εξίσωση των ανθρώπινων όντων, ούτε απαιτεί την εξάλειψη εξατομικευμένων γνωρισμάτων και ιδιαιτεροτήτων. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα, και που στο άμεσο μέλλον πρέπει να επιλυθεί, είναι το πώς μπορεί κάποιος να είναι ο εαυτός του και ταυτόχρονα να είναι ένα με τους άλλους, να συμμερίζεται αισθήματα με όλα τα ανθρώπινα όντα και ταυτόχρονα να διατηρεί ατόφιες τις ιδιότητες που τον χαρακτηρίζουν. Αυτή, νομίζω, πως είναι η βάση πάνω στην οποία μπορούν να συναντηθούν χωρίς ανταγωνισμό και αντίθεση η μάζα και η μονάδα, το αληθινά δημοκρατικό και το πραγματικά ατομικιστικό, ο άνδρας και η γυναίκα. Ίσως το σύνθημα δεν θα πρέπει να είναι «συγχωρήστε ο ένας τον άλλον», αλλά «κατανοήστε ο ένας τον άλλον». Η συχνά αναφερόμενη φράση της Madame de Stael, «το να καταλαβαίνεις τα πάντα σημαίνει να συγχωρείς τα πάντα», δεν μου φάνηκε ποτέ ιδιαίτερα ελκυστική, επειδή έχει την οσμή του εξομολογητικού: το να συγχωρήσεις το συνάνθρωπό σου κουβαλά μία φαρισαϊκή ανωτερότητα. Το να κατανοείς το συνάνθρωπό σου αρκεί. Η αποδοχή αντιπροσωπεύει εν μέρει τη θεμελιώδη πτυχή των απόψεών μου σχετικά με τη χειραφέτηση της γυναίκας και της επίδρασης που έχει σε ολόκληρο το γυναικείο φύλο.

Η χειραφέτηση θα πρέπει δώσει στη γυναίκα τη δυνατότητα να γίνει άνθρωπος με την ουσιαστική πλέον έννοια. Όλα όσα μέσα της ποθούν την αποδοχή και τη δράση θα πρέπει να φτάσουν στο υψηλότερο επίπεδο έκφρασής τους, όλα τα τεχνητά εμπόδια πρέπει να καταρεύσουν και ο δρόμος προς τη μεγαλύτερη ελευθερία πρέπει να καθαρίσει από κάθε ίχνος καταπίεσης και σκλαβιάς τόσων αιώνων.

Αυτός ήταν ο αρχικός στόχος του κινήματος για τη χειραφέτηση της γυναίκας. Αλλά τα αποτελέσματα μέχρι τώρα απομόνωσαν τη γυναίκα και της στέρησαν αυτήν την ευτυχία, που τόσο της είναι ουσιαστική. Η απλά επιφανειακή χειραφέτηση έχει κάνει τη σύγχρονη γυναίκα μια τεχνητή ύπαρξη, η οποία θυμίζει τα προϊόντα της γαλλικής δενδροκομίας με τα δέντρα αραβουργήματα και τους θάμνους, τις πυραμίδες, τους τροχούς και τα στεφάνια, και απέχει πολύ από τις φόρμες που θα επιτυγχάνονταν με την έκφραση των εσωτερικών ιδιοτήτων της. Τέτοια τεχνητά καλλιεργούμενα φυτά γένους θηλυκού εμφανίζονται σε μεγάλους αριθμούς, ιδιαίτερα στο αποκαλούμενο διανοητικό πεδίο.

Ελευθερία και ισότητα για τη γυναίκα! Τι ελπίδες και φιλοδοξίες ξύπνησαν αυτές οι λέξεις, όταν πρωτοεκφράστηκαν από μερικές από τις ευγενέστερες και γενναιότερες ψυχές εκείνων των ημερών! Ο ήλιος με όλο του το φως και τη δόξα επρόκειτο να ανατείλει σε έναν νέο κόσμο. Σʼ αυτόν τον κόσμο η γυναίκα επρόκειτο να είναι ελεύθερη να κατευθύνει το πεπρωμένο της, ένας στόχος σίγουρα αντάξιος του μεγάλου ενθουσιασμού, του θάρρους, της επιμονής, και της ακατάπαυστης προσπάθειας του τεράστιου πλήθους των πρωτοπόρων ανδρών και γυναικών, οι οποίοι διακινδύνευσαν τα πάντα ενάντια σε έναν κόσμο προκατάληψης και άγνοιας.

Οι ελπίδες μου κινούνται προς αυτόν το στόχο επίσης, αλλά θεωρώ ότι η χειραφέτηση της γυναίκας, όπως αυτή ερμηνεύεται και εφαρμόζεται στην πράξη σήμερα, έχει αποτύχει στην επίτευξη εκείνου του μεγάλου σκοπού. Τώρα, η γυναίκα έρχεται αντιμέτωπη με την ανάγκη να χειραφετηθεί από τη χειραφέτηση, εάν πραγματικά επιθυμεί να είναι ελεύθερη. Αυτό μπορεί να ηχεί παράδοξο, αλλά είναι, εντούτοις, πάρα πολύ αληθινό.

Ολόκληρο το κείμενο στο eagainst.com
Μετάφραση Βασίλης Δημόπουλος. 
Αρχική δημοσίευση από την αναρχική εφημερίδα Νυκτεγερσία.
Οι χαρακτηρισμοί έγιναν από τον διαχειριστή.

H μπλε σακούλα (αναδημοσίευση)


Το πρώτο πράγμα που είπε ήταν πως έφτιαξαν τη ντουζιέρα, έριξαν πια τσιμέντο. Και έφεραν και στρώματα. Λεπτοκαμωμένος, με καραφλίτσα και χαμόγελο, μιλούσε χωρίς να διστάζει, με λεπτομέρειες. Μετά σημείωσε ότι ο χώρος είναι ευάερος. Βέβαια είναι Δεκέμβρης και τώρα μπορεί να κάνει και λίγο κρύο, παραδέχτηκε αμέσως για να προλάβει, αλλά τουλάχιστον ο χώρος αερίζεται. Τόνισε δε πως ήταν κρατούμενοι που δήλωσαν πως πια θέλουν να φύγουν. Κρατούνταν πριν σε “κέντρα κράτησης” σε όλη την Ελλάδα. “Η κράτηση ξέρετε μπορεί να κρατήσει για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, δεν μπορείς να τον έχει κρατούμενο διαρκώς τον άλλο. Μπορεί να κρατήσει τρεις μήνες, έξι μήνες, το πολύ ένα χρόνο”. Δίπλα του η υπεύθυνη κυρία με το ταγέρ, ξανθιά, χαμογελώντας λέει πως τώρα μαθαίνει Γερμανικά στο Ινστιτούτο Γκαίτε και, αναστενάζοντας, πως είναι δύσκολη γλώσσα. Συνεχίζει τονίζοντας πως οι ανήλικοι είναι σε “κέντρο φιλοξενίας” σε ξεχωριστό μέρος, όχι εδώ. Στο τηλέφωνο ο γιατρός. Είναι της ΜΚΟ, έρχεται καθημερινά εκτός από το Σαββατοκύριακο. Έχει, λέει επίσης, και ψυχολόγο και κοινωνική λειτουργό. Χαμογελόντας τα λέει. Της ΜΚΟ, επίσης. Υπάρχουν πλέον, συνεχίζει, τέσσερα καρτοτηλέφωνα και μηχάνημα που μπορούν να αγοράζουν κάρτα. Λεφτά άγνωστο. Κινητά όχι. Αφού είναι κρατούμενοι.

“Τι έχετε τώρα εδώ;”

“Έχουμε απ’ όλα. Έχουμε Αφγανιστάν, έχουμε Τυνησία, έχουμε Ινδία, έχουμε Πακιστάν, Μπαγκλαντές, Μαρόκο, Ιράκ, έχουμε Άιγυπτο, Σουδάν κτλ. Αν θέλετε μπορώ να σας πω ακριβώς τι έχω σήμερα μέσα.”

Άνοιξαν την πόρτα.

“Μόνο μην τραβάτε με το κινητό σας παρακαλώ! Στο χώρο των κρατητηρίων απαγορεύεται.”

Από τη Νιγηρία. Πέρασε τα σύνορα από την Τουρκία. Δεν θέλει να επιστρέψει στη χώρα του, λέει χαμηλόφωνα πως διατρέχει κίνδυνο η ζωή του λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων. Τον έπιασαν στα σύνορα με την Τουρκία. Πέρασε δύο βράδια σε ένα κρατητήριο , σε κάποιο αστυνομικό τμήμα, σε ένα μέρος που δεν έμαθε ποτέ ποιο ήταν. Μετά τον μετέφεραν στην Ξάνθη. Έμεινε δύο μέρες σε κρατητήριο εκεί. Μετά τον πήγαν στην Κομοτηνή. Άλλες δύο τρεις μέρες εκεί. Μετά στη Θεσαλλονίκη για λίγες μέρες. Μετά μεταφέρθηκε στο αλλοδαπών για τρεις ώρες. Και μετά εκεί, πίσω από τα κάγγελα, να επιμένει απεγνωσμένα πως δεν πρέπει να γυρίσει στη Νιγηρία. Πως του έφεραν ένα χαρτί να υπογράψει. Το περιεχόμενο του εγγράφου στα ελληνικά. Τους είπε πως αν του το μεταφράσουν στα αγγλικά θα μπορεί να ξέρει αν συμφωνεί για να υπογράψει. Του απάντησαν να ρωτήσει την ελληνική κυβέρνηση τι γράφει το χαρτί. Δεν υπέγραψε και είπε πως θέλει να κάνει αίτηση για άσυλο. Ο δικηγόρος του εξηγούσε πως εφόσον έκανε αίτηση για άσυλο το πιο πιθανό είναι να μεταφερθεί πλέον σε ένα από τα “κέντρα φιλοξενίας” κάπου στην Αθήνα μέχρι να εξεταστεί το αίτημά του. Τον έπιασε το παράπονο. “Με έβαλαν να υπογράψω, με τα δαχτυλικά μου αποτυπώματα, ένα έγγραφο, χωρίς δικηγόρο, χωρίς μεταφραστή. Μου είπαν πως είναι η αίτηση για άσυλο. Κι αν μου λένε ψέματα;”

Στάθηκε στον διάδρομο με το σημειωματάριο να ισορροπεί στο ένα χέρι. Είχε κρύψει ανάμεσα στις σελίδες το κασετοφωνάκι και τους ρωτούσε. Την κοιτούσαν, πίσω απ’ τα κάγγελα, και απαντούσαν. Στα αγγλικά, όσοι ήξεραν, ρωτούσαν πόσο θα μείνουν εκεί. Το φαγητό είναι εντάξει, αλλά οι τουαλέτες… Στο άλλο χέρι κρατούσε το κινητό. Το σήκωνε χωρίς να το σκεφτεί και τραβούσε φωτογραφίες. Οτι πιάσει, δεν έχει νόημα να κεντράρει οπουδήποτε. Αρκεί να έχει έστω και μια εικόνα από εκεί μέσα. Γιατί; Δεν ξέρει. Πάνω στο στρώμα, στη γωνία ενός κελιού, ο ξαπλωμένος άντρας όταν το κατάλαβε χαμογέλασε. Κάτι είπε και οι γύρω του άρχισαν να φωνάζουν, χαρούμενοι. Απόρησε. Χαιρόταν οι άνθρωποι κι εκεί; Πλησίασε στα κάγγελα, της είπε ότι δεν θέλει να γυρίσει στην πατρίδα του. Εύχεται να γυρίσει στην Ισπανία, στη θεία και τον αδερφό του. ¡Οjalá! Και περπατώντας θα έφτανε, δεν τον έννοιαζε.

Στρώματα στο τσιμεντένιο πάτωμα, ένας διάδρομος και πίσω από τα κάγκελα τόσοι πολλοί που δεν μπορούσες να τους μετρήσεις. Χέρια στις τσέπες, χωρίς παπούτσια. Άνοιξε την πόρτα για να δει την περιβόητη μοναδική ντουζιέρα. Η μυρωδιά, τελικά είναι αυτή που σε κάνει να καταλαβαίνεις τη ζωή. Το είδους της ζωής. Της ζωής τους. Όμως στον ένα τοίχο, σε καρφιά στη σειρά, δεμένες στους σωλήνες, μπλε πλαστικές σακούλες γεμάτες νερό. Έτσι πλένουν τα ρούχα, της ψιθύρισε η διπλανή της. Για να πετάξουν από πάνω τους αυτή τη μυρωδιά, σκέφτηκε. Τη μυρωδιά του φυλακισμένου. Χαμογέλασε.