Μεταξύ χρεών και... θανάτου χιλιάδες ανασφάλιστοι!

της Ντίνας Καράτζιου

enet.gr

Οι διοικήσεις στα δημόσια νοσοκομεία αγνοούν υπουργική απόφαση για τη δωρεάν περίθαλψη πολιτών με εισόδημα κάτω των 6.000 ευρώ, η κυβέρνηση χορηγεί... ασπιρίνες με το (ουσιαστικά άχρηστο) «Εισιτήριο Ελεύθερης Πρόσβασης στην ΠΦΥ» και 1.500.000 πολίτες προτιμούν να πεθάνουν σπίτι τους για να μην τα βάλουν με την Εφορία! 

Θάνατος ή χρέος; Χιλιάδες ανασφάλιστοι πολίτες θα κληθούν να επιλέξουν μεταξύ των δύο. Το κόστος νοσηλείας και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης που αδυνατεί να πληρώσει ο ανασφάλιστος ασθενής μετακυλίεται στην Εφορία.

Εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες πολίτες έχουν απαντήσει στο βασανιστικό δίλημμα με τον εξής τρόπο: «Επιλέγουν συνειδητά πλέον το θάνατο από το να κουβαλούν ένα χρέος που δύσκολα με αυτές τις συνθήκες μπορούν να διαχειρισθούν, καθώς κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να φυλακιστούν, αλλά και να επιβαρύνουν με αυτό τα παιδιά και τις οικογένειές τους», εξηγεί ο καρδιολόγος του Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού, Γ. Βήχας.

Εξυπακούεται ότι με τις νέες στρατιές ανέργων που δημιουργούνται καθημερινά οι άνθρωποι που έχουν εξοβελιστεί από το κατ' όνομα τουλάχιστον ακόμη δημόσιο σύστημα υγείας αποτελούν πια μια ευρύτατη κοινωνική πλειονότητα. Μπροστά σε αυτό το βατερλό του κοινωνικού κράτους, το αρμόδιο...

υπουργείο «απάντησε» με το «Εισιτήριο Ελεύθερης Πρόσβασης στην ΠΦΥ», το οποίο καταδικάστηκε σχεδόν από το σύνολο του ιατρικού κόσμου.

Είναι χαρακτηριστικό ότι για το υπουργείο οι ανασφάλιστοι αριθμούν περί τους 200.000, καθώς τόσους θα εντάξει στο πρόγραμμα. Αντίθετα, για τον πρόεδρο του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, Γ. Πατούλη, ανέρχονται σε 1,5 εκατομμύριο μαζί με τα προστατευόμενα μέλη. Οι υπολογισμοί του κ. Βήχα, πάλι, βάσει του αριθμού των περιστατικών που έχει δεχθεί το Κοινωνικό Ιατρείο του Ελληνικού, κάνουν λόγο για το 35% με 40% του συνόλου του ελληνικού πληθυσμού.

«Κοροϊδία»

«Αποτελεί όνειδος για τη σημερινή ιατρική πραγματικότητα. Η υπόσχεση δύο ή τριών κλινικών εξετάσεων, η δυνατότητα ενός πλημμελέστατου εργαστηριακού ελέγχου προκαλούν στον ιατρικό κόσμο βαθιά αγανάκτηση για την κοροϊδία που γίνεται εις βάρος των ανασφάλιστων της ζωής και της υγείας τους».

Τόσο ο κ. Πατούλης όσο και οι άλλοι γιατροί με τους οποίους μίλησε η «Κ.Ε.» εξήγησαν ότι το μεγάλο πρόβλημα για τον ανασφάλιστο είναι η θεραπεία και η εισαγωγή στο νοσοκομείο. Γιατρός γυναικολόγος, που κατέχει διευθυντική θέση σε δημόσιο νοσοκομείο, λέει: «Είναι καθημερινότητα πια η προσέλευση εγκύων που δεν αντέχουν το κόστος του ιδιώτη γιατρού και έρχονται σε εμάς. Είναι χρέος της πολιτείας να εξασφαλίσει το κόστος της ανασφάλιστης εγκύου».

Προς το παρόν, το εισιτήριο της ελεύθερης πρόσβασης «φτάνει» μόνο για εργαστηριακές εξετάσεις και έχει περιορισμένη διάρκεια: «Τι θα γίνουν οι για 4 μήνες ασφαλισμένοι με τα εισιτήρια υγείας, χωρίς τη δυνατότητα νοσηλείας, επέμβασης ή φαρμακευτικής αγωγής; Ποιος θα καλύψει την επίτοκο υψηλού κινδύνου; Ποιος θα δώσει τα φάρμακα στους χρόνιους ασθενείς, για να μην πεθάνουν;» διερωτάται ο κ. Πατούλης.

Μόνο για έχοντες

«Οι πολίτες δεν είναι ανασφάλιστοι από καλαμπούρι ή από αμέλεια. Είναι γιατί εργάζονται υπό καθεστώς μαύρης εργασίας ή γιατί έχουν μείνει άνεργοι. Υπάρχει η αντίληψη "όποιος έχει λεφτά να πληρώσει για την υγεία". Ολοι οι πολίτες πρέπει να έχουν δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και, στη συνέχεια, η Εφορία ας έρθει να κάνει τη δουλειά της. Να φορολογήσει τους κατέχοντες», εξηγεί ο Η. Σιώρας, καρδιολόγος και πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων του «Ευαγγελισμού».

Ο ίδιος εξηγεί ότι ο ανασφάλιστος ασθενής, κατά την τακτική εισαγωγή, θα προπληρώσει ένα ποσό. Με υπεύθυνη δήλωση αναφέρει την αδυναμία του για την καταβολή του, όμως δεσμεύεται να το αποπληρώσει στη συνέχεια. Στην περίπτωση που δεν το κάνει, το χρέος μετακυλίεται στην Εφορία. Μπορεί επίσης ένας ασθενής, προσκομίζοντας στη διοίκηση του νοσοκομείου τα απαραίτητα δικαιολογητικά που αποδεικνύουν αδυναμία πληρωμής, με σχετική απόφαση να απαλλαχτεί.

Φτωχοποίηση

Κάτι τέτοιο όμως συμβαίνει σπάνια. Προϋποθέτει να μην έχει κυριολεκτικά πού την κεφαλήν κλίνη. Υπό την έννοια ότι αφήνει απ' έξω μια μεγάλη, κρίσιμη κοινωνική μάζα, που φτωχοποιήθηκε την τελευταία διετία. Οπως, για παράδειγμα, τον ασθενή που έχει ένα σπίτι, αλλά είναι πια άνεργος και αδυνατεί να πληρώσει χαράτσια και ασφάλεια.

Πριν από λίγες μέρες, ο κ. Βήχας έψαχνε εναγωνίως να μάθει αν είναι σε ισχύ ΚΥΑ του 2006, που προβλέπει ότι ασθενής ανασφάλιστος και με εισόδημα μικρότερο από 6.000 ευρώ νοσηλεύεται δωρεάν. Εκείνη την ημέρα οι γιατροί του Ελληνικού διέγνωσαν σε ανασφάλιστο ασθενή ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής. Λόγω της μεγάλης πιθανότητας αυτό να υποστεί ρήξη και να αποβεί μοιραίο για τη ζωή του, επέμεναν να μεταβεί στο εφημερεύον νοσοκομείο, παρά τις ανησυχίες του ίδιου για την έλλειψη ασφαλιστικής κάλυψης και την αδυναμία του να πληρώσει νοσήλια. Με την είσοδό του κρίθηκε ότι χρήζει χειρουργικής επέμβασης, και αυτό έγινε...

«Θέσαμε πολλαπλώς το ερώτημα της χρέωσης της νοσηλείας του στη διοίκηση του νοσοκομείου. Ως απάντηση λάβαμε το έγγραφο που αναφέρεται στη συγκεκριμένη ΚΥΑ και στο οποίο τονίζεται ότι εάν ο ασθενής δεν εμπίπτει σε αυτή, τότε η διοίκηση του νοσοκομείου δεν μπορεί να εγκρίνει δωρεάν νοσηλεία. Ακόμη και μετά την έξοδο του ασθενή, δεν υπάρχει απάντηση εάν χρεώθηκε ή όχι νοσήλια», εξηγεί ο κ. Βήχας.

Πολύ αργά...

«Η συγκεκριμένη ΚΥΑ θεωρητικά είναι σε ισχύ. Προσποιούνται οι υπηρεσίες ότι την αγνοούν και αναγκάζουν τους ανασφάλιστους σε μια διαδικασία που κατευθύνει το οφειλόμενο ποσό των νοσηλίων σε χρέος του ασθενούς προς το Δημόσιο. Η κατάσταση αυτή αποτρέπει τους ανασφάλιστους να πηγαίνουν στα νοσοκομεία.

»Ερχονται όταν φτάνουν στο αμήν και είναι πολύ αργά για ουσιαστική ιατρική βοήθεια», εξηγεί ο Π. Παπανικολάου, νευροχειρουργός στο Νοσοκομείο Νίκαιας, μέλος του Δ.Σ. της ΕΙΝΑΠ και του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου.

Και προσθέτει: «Ουσιαστικά ο ΕΟΠΥΥ δεν πληρώνει ούτε για τους ασφαλισμένους του, καθώς είναι χρεοκοπημένος. Τα μοναδικά έσοδα των νοσοκομείων είναι η κρατική επιχορήγηση. Αρα πρέπει να σταματήσει η υποκρισία και να περιθάλπουν δωρεάν όλο τον πληθυσμό, ασφαλισμένους και ανασφάλιστους.

Οσο για τα 45 εκατομμύρια ευρώ που θα διατεθούν μέσω του Voucher για τους ανασφάλιστους, έτσι όπως εξαγγέλθηκε, ουσιαστικά αποτελεί δωράκι στις διαγνωστικές αλυσίδες του ιδιωτικού τομέα».

Εξάρχεια: τώρα ΣΔΟΕ και ΜΑΤ μαζί.

Η νυχτερινή (Πέμπτη βράδυ) επιδρομή ταγμάτων του ΣΔΟΕ και δυνάμεων καταστολής στα Εξάρχεια δείχνει απλά δύο αλήθειες:

-Η οικονομική τρομοκρατία είναι η απόλυτη προτεραιότητα της δοτής κυβέρνησης,

-οι κατασταλτικοί μηχανισμοί είναι αφοσιωμένοι στην υπηρεσία του τραπεζικού παρακράτους, μια χούφτας νταβατζήδων και των δανειστών.

ΣΔΟΕ και ΜΑΤ από 'δώ και πέρα θα πηγαίνουν πακέτο, χέρι-χέρι. Εκεί όπου ανθούν οι αντιστάσεις όποιο χαρακτήρα και αν έχουν αυτές. Είτε αφορούν την αντίσταση στη φοροληστεία, είτε τους αγώνες κατά των κατασχέσεων και αποτροπής των πλειστηριασμών, τη διαμαρτυρία σε τοκογλύφους-τράπεζες, την άρνηση πληρωμής των χαρατσιών, τις κινητοποιήσεις κατά των διακοπών ρεύματος, τη λειτουργία των δομών αλληλεγγύης.

Οι εισβολές κλιμακίων του ΣΔΟΕ συνοδεία αστυνομικών με πολιτικά σε μαγαζιά για φορολογικό έλεγχο, η προκλητική παρουσία διμοιριών ΜΑΤ και μονάδων ΔΙΑΣ που παρατάχθηκαν στην περιοχή είναι τα σήμαντρα της απαρχής ενός γενικευμένου πολέμου. Ενός πολέμου που επιδιώκεται να ισοπεδώσει τα κτίσματα αλληλεγγύης, το οικοδόμημα μιας άλλης κοινωνίας τα οποία θα αποτελέσουν ανάχωμα στην μεθοδευμένη φτώχεια και τον εξανδραποδισμό.

Ποτέ στο παρελθόν η μάχη της κυβέρνησης κατά της φοροδιαφυγής δεν είχε τη συμπαράταξη και υποστήριξη του υπουργείου δημόσιας τάξης και των "μάχιμων" δυνάμεών του. Ούτε στο ελάχιστο δε στις περιπτώσεις καταγγελιών για τεράστια φοροδιαφυγή από μεγάλες εταιρίες και ομίλους (βλέπε Αλαφούζος, Κουρής, Ξυνής, Αγούδημος, Lidl, κ.α.). Και αυτό διδάσκει το ότι η επίθεση φορολογικής συμμόρφωσης έχει στόχο το λαό και τις μικρές επιχειρήσεις.

Άλλωστε το δήλωσε καθαρά ο επικεφαλής των διμοιριών των ΜΑΤ. Έχουμε άνωθεν εντολές, διότι στα Εξάρχεια παρατηρούνται έκνομες συμπεριφορές που επιβάλλουν την παρουσία των δυνάμεών μας.

Τα Εξάρχεια είναι στόχος, δέχονται  ολομέτωπο πόλεμο.

Έλεγχοι του ΣΔΟΕ σε μαγαζιά στα Εξάρχεια με τη συνοδεία ΜΑΤ και μηχανών ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ

πηγή: Left.gr

Αναστάτωση στη γειτονιά της Αθήνας από την πρωτοφανή απόφαση του υπουργείου Δημόσιας Τάξης να διενεργήσει τους προβλεπόμενους ελέγχους υπό τη συνοδεία δυνάμεων καταστολής - Διάβημα διαμαρτυρίας από τη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Μαρία Μπόλαρη.

Φορολογικοί έλεγχοι στα μαγαζιά των Εξαρχείων πραγματοποιούνται από το απόγευμα της Πέμπτης. Αυτό δε θα αποτελούσε είδηση αν δεν υπήρχε η πρωτοφανής απόφαση του υπουργείου Δημόσιας Τάξης και της ηγεσίας της ΕΛΑΣ, οι έλεγχοι να διενεργηθούν με τη συνοδεία διμοιριών των ΜΑΤ και ανδρών της ασφάλειας με πολιτικά, καθώς και μηχανών των ομάδων ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ που περιπολούν στους δρόμους της γειτονιάς.

Η "πληθωρική" παρουσία της αστυνομίας, η οποία μάλιστα θεώρησε χρήσιμο να παρατάξει τουλάχιστον δύο διμοιρίες των ΜΑΤ στο μνημείο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, προκάλεσε σοβαρή αναστάτωση στους κατοίκους. Η βουλευτής της Α' Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Μαρία Μπόλαρη, καθώς και ο συντονιστής της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ Εξαρχείων, Αχιλλέας Ρουσιάκης, οι οποίοι ήταν παρόντες στην επιχείρηση της αστυνομίας, προχώρησαν σε διάβημα διαμαρτυρίας στον επικεφαλής των διμοιριών.

Στην ερώτηση γιατί οι προβλεπόμενοι έλεγχοι συνοδεύονται με τέτοια δύναμη των σωμάτων ασφαλείας, ο επικεφαλής απάντησε ότι έχουν άνωθεν εντολές, αφού, όπως είπε, στα Εξάρχεια παρατηρούνται έκνομες συμπεριφορές που επιβάλλουν την παρουσία αυτών των δυνάμεων. Όταν του ζητήθηκε να διευκρινίσει ποιες είναι αυτές οι έκνομες συμπεριφορές που επιβάλλουν "ειδική" μεταχείριση των κατοίκων και επιχειρηματιών μιας ολόκληρης γειτονιάς, σε σύγκριση με άλλες περιοχές, ο επικεφαλής αρνήθηκε να δώσει περαιτέρω εξηγήσεις.

Η Μ. Μπόλαρη του επισήμανε ότι σήμερα και ο ίδιος ως επικεφαλής, αλλά πολύ περισσότερο η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Δημόσιας Τάξης παίρνουν την ευθύνη για την πυροδότηση ενός ανεξέλεγκτου κλίματος, υπογραμμίζοντας ότι τέτοιες συμπεριφορές μπορούν να προκαλέσουν αρνητικά γεγονότα στα Εξάρχεια, για τα οποία τη μοναδική ευθύνη θα εχει το υπουργείο Δημόσιας Τάξης και η ηγεσία της ΕΛΑΣ.

Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με το Left.gr, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ τόνισε ότι "δε θα δεχθούμε καμία διαστρέβλωση της παρέμβασής μας: Δεν αρνούμαστε την ανάγκη ελέγχου των προβλεπόμενων, αν και, κατά τη γνώμη μας, υπάρχουν πολύ πιο επείγουσες και μεγάλες περιπτώσεις φοροδιαφυγής, όμως είναι αδιανόητο αυτοί οι έλεγχοι να γίνονται με τη συνδρομή των δυνάμεων καταστολής. Η κυβέρνηση δείχνει την αδυναμία της, είναι ανίκανη να συγκεντρώσει το οποιοδήποτε έσοδο από εκεί που θα έπρεπε και καταλήγει να στοχοποιεί πολίτες ως έκνομους μόνο και μόνο γιατί ζουν και παρεμβαίνουν σε συγκεκριμένη γειτονιά".

Εκδήλωση – Συζήτηση με θέμα “το ζήτημα της κατοικίας στις πόλεις της κρίσης”

Διοργάνωση από την Αριστερή Κίνηση Εργαζόμενων Αρχιτεκτόνων - ΑΚΕΑ

 στο παρκάκι Τσαμαδού 12, Εξάρχεια ώρα 7:00μμ.

Η Αριστερή Κίνηση Εργαζόμενων Αρχιτεκτόνων (ΑΚΕΑ) συνδιοργανώνει με το Στέκι Μεταναστών, εκδήλωση – συζήτηση με θέμα “το ζήτημα της κατοικίας στις πόλεις της κρίσης”. 

Εισηγητές: η Βάσω Καλαμά εκ μέρους της ΑΚΕΑ, εκπρόσωπος του Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων – Νεάπολης – Μουσείου (ΔΙ.Κ.Α.Εξαρχείων.), η Μαρία Μαντουβάλου και η Μαρία Μαυρίδου από τον τομέα Πολεοδομίας – Χωροταξίας της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΕΜΠ.

Το περιεχόμενο της συζήτησης αφορά το πώς τίθεται με νέους όρους πλέον το ζήτημα της κατοικίας στην Ελλάδα, στο φόντο της οικονομικής κρίσης και των μνημονιακών πολιτικών. Είναι γνωστό ότι σε αντίθεση με το παράδειγμα της Δυτικής Ευρώπης, όπου το ζήτημα της κατοικίας λύθηκε ιστορικά στο πλαίσιο του κράτους πρόνοιας και μέσω της οργανωμένης δόμησης, στην Ελλάδα η λύση του αφέθηκε στις δυνάμεις της αγοράς μέσω του συστήματος της αυθαίρετης δόμησης και της αντιπαροχής. Η λύση αυτή οδήγησε μεταξύ άλλων σε ιστορικά υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης σε βάρος όμως του δημόσιου χώρου, του πράσινου και των αστικών υποδομών.

Σήμερα, υπό το βάρος της υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου του πληθυσμού που επιβάλλεται από τις πολιτικές των διαδοχικών μνημονιακών κυβερνήσεων και της τρόικας ΔΝΤ/ΕΚΤ/ΕΕ και ειδικότερα της δυσκολίας του τραπεζικού δανεισμού και της βαρύτατης φορολόγησης της ακίνητης περιουσίας, διαφαίνονται σημαντικές αλλαγές στους τρόπους πρόσβασης σε ένα ήδη πλεονάζον οικιστικό απόθεμα. Η δραματική αύξηση του αριθμού των αστέγων ανοίγει επιτακτικά το ζήτημα της κοινωνικής αλληλεγγύης. 

Το μοντέλο της κατανομής της αστικής γαιοπροσόδου σε ευρύτατα τμήματα του πληθυσμού φαίνεται να αλλάζει, στο βαθμό που τόσο η γη όσο και το οικιστικό απόθεμα τείνουν να περάσουν στα χέρια λίγων. Η αντιστροφή του μοντέλου της αστικής διάχυσης και η επιστροφή στο κέντρο, η ανακαίνιση και την επανάχρηση του υπάρχοντος οικιστικού αποθέματος, θα μπορούσε να δώσει διέξοδο στην οικοδομική δραστηριότητα.

Ενώ τα κινήματα πόλης στην Ελλάδα εστιάζουν μέχρι στιγμής αποκλειστικά στα ζητήματα δημόσιου χώρου και πράσινου, φαίνεται ότι το ζήτημα της κατοικίας θα τεθεί επιτακτικά στο επίκεντρο με νέους όρους.

πληροφορίες: https://www.facebook.com/events/485227208217491/?notif_t=plan_user_joined

Εισπρακτικές Εταιρείες: Ένας πρώην υπάλληλος εξομολογείται !!!

Γράφει ο Αντώνης Ντινιάκος

πηγή: lifo.gr

Ο Ηλίας Π. είναι άνεργος από επιλογή.

Μέχρι πρότινος εργαζόταν σε εταιρεία ενημέρωσης οφειλετών. Παραιτήθηκε πριν από μερικούς μήνες γιατί, όπως λέει σήμερα ο ίδιος, «… κανείς δεν πρέπει να ξεπουλά την αξιοπρέπειά του για 300 ευρώ τον μήνα».

Τόσα έπαιρνε για ένα πεντάωρο ασταμάτητων τηλεφωνικών ενοχλήσεων προς δανειολήπτες και οφειλέτες που αδυνατούσαν να εξοφλήσουν τα χρέη τους προς τράπεζες, εταιρείες κινητής τηλεφωνίας και πάσης φύσεως άλλες υπηρεσίες.

«Οι εισπρακτικές εταιρείες είναι…ό,τι πιο εφιαλτικό έχω βιώσει επαγγελματικά. Με είχαν υπενοικιάσει μέσω εταιρείας ευρέσεως εργασίας και η σύμβασή μου ανανεωνόταν μήνα με τον μήνα, ώστε σε περίπτωση απόλυσης να μην έχω καν δικαίωμα αποζημίωσης. Το χειρότερο, όμως, ήταν η ίδια η φύση της δουλειάς. Καθημερινά μας πίεζαν με χίλιους δυο τρόπους για να πιάνουμε τους υποτιθέμενους στόχους που είχαν θέσει, ώστε η εταιρεία είτε να εξασφαλίζει ένα ποσοστό από τις οφειλές είτε να διατηρεί στο ακέραιο τη σύμβασή της με τον εντολέα που, τις περισσότερες περιπτώσεις, ήταν τράπεζες».

Ο Ηλίας παραιτήθηκε πριν από τέσσερις μήνες, όταν μια μέρα ένα τηλεφώνημα δεν εξελίχθηκε όπως περίμενε. 

«Πάντοτε προσπαθούσα να είμαι ευγενικός με τους οφειλέτες, ίσως γιατί ενδόμυχα δεν συμφωνούσα με αυτό που έκανα. Οι περισσότεροι άνθρωποι ήταν άνεργοι, οικογενειάρχες που ένιωθες μεμιάς την αγωνία στη φωνή τους. Άλλοι τηλεφωνητές ήταν πιο σκληροί στην προσέγγισή τους, πιο αυστηροί, πιο απότομοι.

Μια-δυο φορές είχα ακούσει και απειλές για διαταγές πληρωμών, ασφαλιστικά μέτρα και διάφορα άλλα. Γενικά, η τακτική του εκβιασμού ήταν κάτι που ανεπίσημα ενέκρινε ο επικεφαλής του τμήματος. “Τρομάξτε τους και λίγο, αλλιώς δεν θα τα πάρουμε ποτέ…”, μας είχε πει σε ανύποπτη στιγμή, προσφέροντας τις περιβόητες “συμβουλές” του. Δεν το έκανα ποτέ. Κατάλαβα γρήγορα ότι γι’ αυτούς ήμασταν αναλώσιμοι, μηχανές που έκοβαν δανεικό χρήμα. Έφερνες λεφτά, δούλευες. Δεν έφερνες, δεν δούλευες. Κι ας είχες πάρει 100-200 τηλέφωνα την ημέρα. Δεν είχε καμιά σημασία.

Είδα κόσμο να κλαίει από την πίεση, να φεύγει τρέχοντας από το γραφείο. Την επόμενη μέρα καθόταν κάποιος άλλος στη θέση του. Με την ίδια κουρασμένη διάθεση. Προσωπικά, πήρα την απόφαση να φύγω όταν μια μέρα τηλεφώνησα σε μια δανειολήπτρια κι εκείνη ξέσπασε σε κλάματα, λέγοντας ότι την είχαν πάρει και την προηγούμενη μέρα από κάποια εισπρακτική, απειλώντας ότι θα της κατασχέσουν περιουσιακά στοιχεία. Της εξήγησα ότι δεν μπορούν να το κάνουν αυτό και να μην ανησυχεί. Αισθανόμουν ντροπή. Όταν “αγοράζεις” το χρέος κάποιου, δεν είσαι εταιρεία. Είσαι νταβατζής».

Σήμερα, ο τζίρος που κάνουν οι εισπρακτικές εταιρείες στην Ελλάδα της ύφεσης είναι κάποιες δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, με τις τάσεις των καθαρών κερδών τους να είναι σταθερά ανοδικές. Το 2003 ο τζίρος των εταιρειών ενημέρωσης οφειλετών μετά βίας ξεπερνούσε τα 10 εκατ. ευρώ. Πέντε χρόνια μετά είχε ανέλθει στα 60 εκατ., ενώ τα τελευταία δύο χρόνια έχει σημειωθεί αύξηση του τζίρου κατά 10%.

Για να κινηθούν τα γρανάζια αυτής της θηριώδους μηχανής που έχει στηθεί πάνω απ’ το κουφάρι της ελληνικής οικονομίας, απαιτείται, βέβαια, κάτι περισσότερο από το μαζικό ανθρωποκυνηγητό οφειλετών μέσω τηλεφώνου. Απαιτείται, σε πολλές περιπτώσεις, η καταπάτηση των προσωπικών δεδομένων, η παράβαση του νόμου και, φυσικά, η άγνοια των οφειλετών. Το 2012 έφτασαν στα γραφεία της Γενικής Γραμματείας Καταναλωτή 687 καταγγελίες. Φέτος, ο αριθμός παρουσιάζει αύξηση, αφού το πρώτο μόλις τετράμηνο περισσότεροι από 330 καταγγέλλοντες απευθύνθηκαν στην αρμόδια Αρχή.

Οι περισσότερες εκ των καταγγελιών αφορούσαν τηλεφωνικές οχλήσεις σε ακατάλληλες ώρες στο σπίτι ή το γραφείο, παραβίαση προσωπικών δεδομένων, απειλές, ακόμα και εκβιασμούς. Την ίδια ώρα το Διαδίκτυο βρίθει από χιλιάδες ανεπίσημες καταγγελίες οφειλετών. Πρόσφατα, αποκαλύφθηκε ότι μεγάλη εισπρακτική εταιρεία απέκτησε –άγνωστο με ποιον τρόπο– πρόσβαση σε απόρρητους τηλεφωνικούς αριθμούς δανειοληπτών στην Πάτρα. Παρά το αξιόποινο της πράξης, οι ενοχλήσεις προς τους συνδρομητές δεν σταμάτησαν, τουναντίον, συνοδεύτηκαν από απειλές περί κατασχέσεων και δικαστικών μέτρων.

Μέχρι σήμερα η Γενική Γραμματεία Καταναλωτή έχει προβεί στην επιβολή προστίμων ύψους 390.000 ευρώ σε έξι εταιρείες ενημέρωσης οφειλετών, σε έναν δανειστή και μια εταιρεία μη εγγεγραμμένη στο Μητρώο των Εταιρειών Ενημέρωσης. Παράλληλα, σε μια προσπάθεια να ενημερώσει τους πολίτες για τα δικαιώματά τους, έχει αναρτήσει στο επίσημο site της μια σχετική λίστα με συχνές ερωτήσεις. Συνοπτικά, αναφέρουμε ότι απαγορεύεται οι εταιρείες ενημέρωσης να καλούν καθημερινά τον οφειλέτη, να ενοχλούν συγγενικά πρόσωπα, να καλούν στον χώρο εργασίας του, αν και εφόσον δεν είναι αυτός ο μοναδικός αριθμός επικοινωνίας που έχει δηλωθεί, να καλούν σε άλλο τηλεφωνικό αριθμό από αυτόν που έχει δηλώσει ο οφειλέτης και, φυσικά, να καλούν οφειλέτες που έχουν προβεί σε δικαστικές ενέργειες.

Στην πράξη, βέβαια, το νομοθετικό πλαίσιο μοιάζει κομματάκι θολό σε μια κοινωνία που μοιράζεται ανάμεσα σε αυτούς που έχουν, αυτούς που δεν έχουν και αυτούς που αδυνατούν να πληρώσουν όσα έχουν.

H ΖΑΝΟΝ συναντά τη ΒΙΟΜΕ !

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ (αναδημοσίευση)

από http://yorgosmouloudakis.wordpress.com

Γιώργος Μουλουδάκης, 18 Απριλίου 2013

Το τυφλό βομβιστικό χτύπημα στη Βοστώνη ήρθε χθες να αναδεύσει νερά λιμνάζοντα και να υπενθυμίσει κάτι που μέσα στην κανονική ροή των ημερών -εκτός πολέμου, ας πούμε- ξεχνάμε: Ο πόλεμος είναι μια συνεχής πραγματικότητα, ένα στοιχείο της πρωτόγονης φύσης μας, μια έκφραση της ψυχικής μας στάσης απέναντι στον κόσμο. Τον περιέχουμε, τον πριμοδοτούμε, σχεδόν τον αποζητάμε μέσα στην ακινησία των πραγμάτων.

Το γεγονός ότι οι βόμβες έσκασαν στον τερματισμό του Μαραθωνίου υπενθυμίζει κάτι επιπλέον: Κανένα αρχαίο ήθος, καμιά εκεχειρία δεν πρόκειται να σταθεί εμπόδιο σε ανίερα σχέδια, καμιά ηθική συμφωνία δεν θα αποτρέψει το κακό όπως αναδύεται και εκρήγνυται εν είδει κεραυνού του Δία ή μυστηριώδους ζαριάς του Χάρου, που εδώ μοιάζει κι ο ίδιος να αγνοεί το σχέδιό του. Ποιος αποφασίζει για το ποιος θα περπατήσει δίπλα του όλον τον δρόμο ως τον Αχέροντα; Κανείς δεν θα μάθει. Μια απρόσεχτη θεϊκή πατούσα τσαλαπατά μυρμήγκια του σύμπαντος, εδώ, πάνω σ’ αυτή τη γη, σ’ αυτό το “θαλασσινό φτερό” που ταξιδεύει για δισεκατομμύρια χρόνια το άπειρο χωρίς εμφανή λόγο, και που αναρωτιέται κανείς στη σκιά τέτοιων γεγονότων αν ακόμα και το ίδιο το μάτι μιας ανώτερης δύναμης είναι ικανό να αντιληφθεί κάποια έστω δαιδαλώδη αιτιότητα στα μικρά-μεγάλα πράγματα που του συμβαίνουν. Η βία των καρφιών μέσα στη χύτρα-βόμβα και το κοντράστ αυτής της εικόνας με το τρυφερό αίμα ενός οχτάχρονου κορμιού που τα δέχεται, σαν εκούσια ανθρωποθυσία-εξαγνισμό ενός απάνθρωπου θεού, είναι ακατανόητα ακόμα και μέσα στο πιο πολύπλοκο σχέδιο.

Η ομορφιά είναι ένας τρόπος να ξεχνάμε τον θάνατο, μια υπόσχεση αιωνιότητας απ’ το ίδιο το χέρι που μας πετά εδώ και που μας παίρνει πάλι πίσω, ένα κόλπο, μια πλαστή υπόσχεση που μας καθησυχάζει, μια πρόνοια, ένα δώρο της τυχαιότητας (ή ενός πιο συμπαγούς σώματος συμπτώσεων -δεν ξέρω) για να αντέξουμε το ακατανόητο. Η Τέχνη προτείνει μια τέτοια ομορφιά με διάφορους τρόπους. Υποτίθεται πως την ακούμε.

Αν κάνουμε τη σκέψη πως ο κόσμος χωρίζεται σε δυο μεγάλα στρατόπεδα, της βίας και της μη βίας, θα λέγαμε σήμερα με βεβαιότητα πως ένα χτύπημα σαν αυτό στη Βοστώνη κρύβει παράλληλες επιδιώξεις πέραν της καιόμενης σάρκας, που παραμένει ένα σύμβολο μοναχά του τρόμου. Έχει ίσως σαν κύριο στόχο τη συναίνεση σε μια διαρκή θωράκιση της ζωής μας με ασήκωτες πανοπλίες, τη διολίσθηση σε αστυνομικού τύπου εξουσίες που θα μας προφυλάξουν όσο και θα μας ακινητοποιήσουν. Αν κάποιος ωφελείται απ’ αυτές, αυτός δεν βρίσκεται ανάμεσά μας. Έμποροι όπλων και συστημάτων παρακολούθησης και κάθε λογής υπάλληλοι μυστικών υπηρεσιών που θα δουν τους μισθούς τους να εκτινάσσονται είναι στη δεξαμενή αυτών των “τυχερών”. Καμιά ανεργία σε τέτοια μέρη. Ανάμεσά τους οι πολιτικοί μιας πολυπληθούς κατηγορίας (σχεδόν όλοι, δηλαδή), που θα στηρίξουν την επανεκλογή τους στον τρόμο των ψηφοφόρων, κάτι που -θυμάστε- έκανε με εκπληκτική για τον κοινό νου επιτυχία ο Μπους ο “νεότερος” πριν από μερικά χρόνια. Το πόσοι άνθρωποι χάθηκαν για να “προστατευθεί” αυτός ο περιούσιος λαός που θεωρεί τον θεό σύμμαχό του και που προσεύχεται σ’ αυτόν (κατά τον τότε ηγέτη του) για να αφανιστούν οι εχθροί του από προσώπου γης, είναι φυσικά ένα ερώτημα που ποτέ δεν θα τεθεί σε κανένα διεθνές μέσο ενημέρωσης που υπερασπίζεται την αναγκαιότητα του πολέμου, το δικαίωμά μας να εξολοθρεύουμε σαν κουνούπια μερικές χιλιάδες αλλόφυλους για να τη γλιτώνουμε εμείς.

Ωφελείται επίσης μια συγκεκριμένη θέαση του κόσμου, κατά την οποία η “ζωή”, ως επιβίωση, είναι το ύψιστο αγαθό. Το να δηλώσεις ευθαρσώς ότι το υψηλότερο αγαθό είναι η Πραγματική Ζωή -κάτι ασφαλώς διαφορετικό από την επιβίωση από ένα τρομοκρατικό χτύπημα- είναι κάτι σαν φωνή βοώντος εν τη ερήμω, κάτι που λίγοι θα κατανοήσουν.

Κανένα ισοζύγιο (θα έλεγα “κατά την ταπεινή μου γνώμη” εάν δεν επρόκειτο για βεβαιότητα στην οποία δεν χωρά καμιά αμφιβολία) δεν μπορεί να νομιμοποιήσει τις κινήσεις εκείνων των πολιτικών που αύριο θα θελήσουν να θωρακίσουν τη ζωή μας με σίδερα που θα εμποδίζουν τους “κακούς” να εισέρχονται όσο κι εμάς να ζούμε.

Και μένει να διερευνηθεί, με βάση το κίνητρο, ποιοι είναι εκείνοι που περισσότερο είχαν όφελος απ’ την τρομοκράτηση ανθρώπων που γιόρταζαν μια γιορτή του σώματος και του νου, έναν Μαραθώνιο, το ίδιο το σύμβολο της υπέρβασης προς κάτι υψηλότερο και ιερότερο.

(Ο Μαραθωνομάχος Ευκλής -κατά τον Θουκυδίδη- προσέφερε τη ζωή του για να έχει την τιμή να πει πρώτος και πάνοπλος στους Αθηναίους ένα “Νενικήκαμεν” τόσο ηχηρό και ψυχικά φορτισμένο στη χροιά του ώστε να ακούγεται στ’ αυτιά μας ακόμα και σήμερα. Ναι, ήταν Τέχνη αυτό το “Νενικήκαμεν!”)

Ποιοι λοιπόν, δυόμισι χιλιετίες μετά, είχαν το πιο διάφανο κίνητρο, άρα ήταν με βάση τους νόμους των πιθανοτήτων οι κύριοι αίτιοι -το ελάχιστον ως ηθικοί αυτουργοί- των εκρήξεων που ζητούν να αποπροσανατολίσουν τη ζωή μας; Για μένα είναι σαφές ότι εκείνοι που είχαν ένα τέτοιο κίνητρο είναι οι ίδιοι που αύριο θα έρθουν για να μας προστατεύσουν απ’ αυτούς τους τρομοκράτες.

Δοκιμάζοντας τώρα μια αυτόματη αναγωγή, θα πω ότι οι μορφές τρομοκρατίας είναι όσες και οι τρίχες στην κεφαλή της Ραπουνζέλ. Μια απ’ αυτές είναι η οικονομική τρομοκρατία που βιώνουμε και που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μας πείσει πως ο τρόπος της είναι το μείζον αίτημα της ζωής μας και της ζωής των επερχόμενων γενεών. Το να της το επιτρέψουμε ισοδυναμεί με υπόκλιση σκλάβου στον ρυθμό του τύμπανου που του ζητά μια ομόθυμη και ομόρρυθμη ενέργεια για να κινηθεί η γαλέρα των άλλων -ας πούμε, εδώ, των τραπεζών. Αν καθίσουμε ακίνητοι παρατηρώντας το ανίερο πλεούμενο να προσαράζει στις ίδιες τις ακαθαρσίες των ναυπηγών του, ίσως ανακαλύψουμε ότι το απύθμενο πέλαγος που μας υπόσχονταν, το πλήρες καρχαριών και λοιπών τεράτων, είναι μια γυάλα με ακίνδυνα χρυσόψαρα.

Αλλά δεν είναι μόνο οι τράπεζες που υλοποιούν αυτή τη φαντασιακή μας γαλέρα. Ο χορός των μετονομασιών καλά κρατεί, διατηρεί την προσφιλή του συνήθεια να ντύνεται ευφάνταστες μουτσούνες και να κινείται σε μονότονους ρυθμούς εν είδει πολυπλόκαμου τέρατος, μιας Λερναίας Ύδρας που κανείς Ηρακλής δεν θα κατάφερνε σήμερα να εξολοθρεύσει.

Τρομοκρατία λέω το σκάσιμο όποιας απρόβλεπτης “βόμβας”, πραγματικής ή μη, με στόχο τη συναίνεσή μας στην υιοθέτηση της ανηθικότητας ως αναπόσπαστου στοιχείου της καθημερινότητας, στοιχείου που θα πρέπει με τη σειρά μας να αποδεχτούμε ως δεδομένο στη ζωή. Αποτέλεσμα θα ήταν μια κάθετη και οριστική απο-ιεροποίηση του βίου, το κοίταγμα του θανάτου απ‘ την πλευρά του απελπισμένου.

Σε αυτή τη θέση βρέθηκα πρόσφατα, όταν από άνθρωπο “της οικογενείας” (και να ένα στοιχείο που τονίζει την διεισδυτικότητα των ιών και την ικανότητά τους να αντέχουν ακόμα και σε αγαπητικές θερμοκρασίες) εκλάπη απ’ το συρτάρι μου ένα έργο-Δώρο άλλης εποχής και παρουσιάστηκε δημόσια ως εκπορνευόμενη νεανίς. Ο καημένος ο κλέφτης δεν μπορούσε να διανοηθεί πως δεν επρόκειτο για δεσποινίδα αλλά για τη σύζυγό μου, οπότε αύριο θα γελά και το παρδαλό κατσίκι μαζί του. Κρατάω ασφαλώς μόνο το διδακτικόν του πράγματος, με τον τρόπο που θα εξηγήσω παρακάτω.

Σε έναν πόλεμο ξέρεις ότι θα πυροβολήσεις τον εχθρό -αν είσαι κουρντισμένος στην αναγκαιότητα αυτής της πράξης και αν συμφωνείς να πυροβολήσεις ένα απλό σύμβολο όπως είναι ο απέναντί σου φαντάρος. Σε έναν μη πόλεμο, περιμένεις μια σειρά από αρχές να σε καθησυχάσουν, τη βεβαιότητα ύπαρξης μιας κοινής οικογένειας που στην αγάπη της, στο νιάσιμό της και στους κοινούς της στόχους μπορείς να βασιστείς. Τρομοκρατικό χτύπημα είναι εκείνο που δηλώνει περίτρανα πως στο εξής πρέπει να περιμένεις ακόμα κι απ’ τον ίδιο σου τον αδερφό να σε μαχαιρώσει. Σου προτείνει να θωρακιστείς, να τραβήξεις κι εσύ το μαχαίρι, να γίνεις ένα κτήνος για να προστατευθείς απ’ το κτήνος.

Αρνούμαι να “προστατεύσω” τη ζωή μου με τη βαριά πανοπλία της καχυποψίας, με το να τη φορτώσω τόνους λάσπης που δεν θα άντεχε. Το ισχυρότερο χτύπημα εναντίον της θα ήταν αυτή η δική μου εξομοίωση με το κτήνος.

Κατά τα λοιπά, μια βόμβα μπορεί να σκοτώσει αυτούς που θα είναι ατυχώς κοντά της, ή εκατομμύρια άλλους τη στιγμή που διασπείρει τον ιό του φόβου στην ψυχή κάθε τηλεθεατή. Ας φτιάξει ο καθείς το δικό του antivirus.

Νεκροί for sale (αναδημοσίευση)

 Του Θανάση Καρτερού 

από εφημερίδα Αυγή

Ντροπή, θυμό, αποτροπιασμό, αηδία ή και χρυσαυγίτικη αγαλλίαση έχει δικαίωμα να αισθανθεί κανείς για το γεγονός ότι οι εμπορικοί αντιπρόσωποι της τρόικας βγάζουν στο σφυρί το Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Αλλά δεν έχει το δικαίωμα να αισθανθεί έκπληξη. Πρώτα-πρώτα γιατί ανάμεσα στους εκτελεσμένους στον υπό εκποίηση τόπο μαρτυρίου δεν βρίσκεται κανένας πολιτικός συγγενής ούτε του Σαμαρά ούτε του Βορίδη ούτε φυσικά του Παναγιώταρου....

Και ουδείς με το επώνυμο Σουκατζίδης, για παράδειγμα, συμμετέχει είτε στην κυβέρνηση είτε στο Δ.Σ. του ΤΑΙΠΕΔ.

Ύστερα, είναι ψέμα ότι στο Σκοπευτήριο εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς Έλληνες πατριώτες. Διότι μπορεί οι εκτελεσμένοι να αναγνωρίστηκαν δεκαετίες μετά την εκτέλεσή τους ως Έλληνες, και πατριώτες, αλλά οι περισσότεροι εξ αυτών ήταν, ως γνωστόν, κομμουνιστές. Άνθρωποι δηλαδή που υπηρετούσαν την ιδεολογία ενός εκ των δύο άκρων - την ιδεολογία του άλλου άκρου υπηρετούσαν εκείνοι που φορώντας κουκούλες βοήθησαν στην εκτέλεσή τους και οι πολιτικοί τους απόγονοι παίζουν σήμερα την κολοκυθιά με τον Σαμαρά για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο.

Τρίτον, μιλάμε για 99 στρέμματα φιλέτο. Γίνεται η Ιστορία, έστω κι αν απορρίψει κανείς τα ιδεολογικά επιχειρήματα των Σαμαρολιάκων, να καταλαμβάνει τόσο μεγάλη έκταση; Θα χάσει δηλαδή κάτι η πατρίς αυτών των έξοχων κυρίων αν η έκταση αντί για πάρκο μνήμης μεταμορφωθεί από κάποιον επενδυτή σε πάρκο της τρελής χαράς, ή αν χτιστούν εκεί εμπορικά κέντρα - κατά προτίμηση με γερμανικά κεφάλαια; Στο κάτω-κάτω, δεν είναι δυνατόν σε μια γωνιά της αξιοποιημένης έκτασης να υπάρχει και μια μαρμάρινη στήλη αφιερωμένη στους εκτελεσμένους ή ακόμα καλύτερα στα θύματα εν γένει των άκρων;

Ως εκ τούτου απαιτείται εμπορικό πνεύμα και στην περίπτωση αυτή - πνεύμα Στουρνάρα, θα λέγαμε. Ας τα βάλουν κάτω κι ας μετρήσουν όλοι τα οφέλη της επένδυσης για τους ζωντανούς σε μια έκταση που αυτή τη στιγμή είναι δεσμευμένη από τους νεκρούς. Ένα μόνο πρόβλημα θα έχουν τόσο οι επίδοξοι πωλητές όσο και οι επίδοξοι αγοραστές της for sale έκτασης. Να πείσουν για τη σημασία της επένδυσης τους πεισματάρηδες νεκρούς, που στήθηκαν στον τοίχο ακριβώς γιατί δεν καταλάβαιναν ούτε από τρόικες ούτε από συσχετισμούς ούτε από επενδύσεις.

Διότι, παραδόξως και ενώ δεν μιλούν, οι νεκροί έχουν ένα τεράστιο ακροατήριο έτοιμο να υπερασπιστεί το πείσμα τους...

Ο Μανώλης Γλεζος για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά (Βίντεο)

Κλικ εδώ http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=dPp3ymxYv_o#!

Ομιλία στην πρόταση νόμου για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά.

Οι επόμενες φούσκες (αναδημοσίευση)

Από τον ΚΙΜΠΙ (http://kibi-blog.blogspot.gr/)
Δημοσιεύθηκε στη στήλη Ελεύθερος Σκοπευτής της εφημερίδας Επενδυτής, την 18/05/2013

Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά, πατέρα; Γιατί οι «φίτσιδες», οι «μούντιδες» και οι «εσεντπίδες» ξαφνικά αγαπάνε Ελλάδα; Γιατί οι Ευρωπαίοι χαρτογιακάδες αλληλοσυγχαίρονται για τα success stories του στην άτακτη περιφέρεια; Γιατί τα χρηματιστήρια της κολλημένης στην ύφεση Γιουρολάνδης κάνουν πάρτι μέρα παρά μέρα και ανταγωνίζονται σε ρεκόρ; Γιατί οι πολύφερνοι ξένοι επενδυτές ανακάλυψαν ακόμη και το χαροξεχασμένο από το 2000 ελληνικό Χρηματιστήριο; Γιατί γίνονται ανάρπαστα τα κουρελόχαρτα των διασωληνωμένων στην εντατική της κρατικής διάσωσης τραπεζών; Γιατί η μητέρα όλων των αγορών Wall Street καταρρίπτει το ένα ιστορικό ρεκόρ μετά το άλλο; Πώς δικαιολογείται ο υπερδιπλασιασμός του «Ντάου Τζόνι» από το 2009 μέχρι σήμερα; Αντιστοιχεί αυτή η έκρηξη στην ισχνή αμερικανική ανάκαμψη, μετά βίας πάνω από το 1% του ΑΕΠ κατά μέσο όρο την πενταετία της κρίσης; Τι χρηματοδοτεί τελικά η πλημμυρίδα χρήματος που εκπορεύτηκε από τις μεγαλύτερες κεντρικές τράπεζες του κόσμου -7 τρισ. δολάρια και συνεχίζουν!- από το 2008 και εντεύθεν; Την ανάκαμψη, την απασχόληση, το εισόδημα, το δημοσιονομικό καθαρτήριο της Μέρκελ ή μήπως ένα ανελέητο κερδοσκοπικό παιχνίδι που τρέφει την επόμενη φούσκα;

Όσοι έχουν χάψει το παραμύθι ότι αυτή τη φορά η καινούργια φάση «δημιουργικής καταστροφής» του καπιταλιστικού σύμπαντος θα έχει κάτι βαθιά εξυγιαντικό, καλό θα είναι να κρατήσουν λίγη από την όρεξή τους για τη συνέχεια. Θα σερβιριστεί και γλαρόσουπα. Το ίδιο ισχύει για όσους έχουν καταπιεί αμάσητη την προτεσταντική φλυαρία της γερμανικής ελίτ και όσων την περιβάλλουν περί κοπής του ομφαλίου λώρου κρατικού και τραπεζικού χρέους και τα άλλα χαριτωμένα για ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων, φόρο στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, «λουκέτο» στους φορολογικούς παραδείσους και «αμείλικτο κυνήγι» της φοροδιαφυγής. Δεν λέω ότι είναι ανύπαρκτες οι σχετικές καλές προθέσεις, αλλά ως γνωστόν με τέτοιες είναι σπαρμένος και ο δρόμος προς την κόλαση. Και να μην έχετε αμφιβολίες ότι βαδίζουμε σε άλλο δρόμο, εκτός απ’ αυτόν.

Ωστόσο, το ερώτημα που προκύπτει από την κραυγαλέα αντίθεση ανάμεσα στον πολλαπλό οργασμό των αγορών και την έρπουσα πραγματική οικονομία, τουλάχιστον στην καπιταλιστική Δύση και πρωτίστως στην αληθινά Γηραιά (άρα, καταδικασμένη στο μοιραίο) Ήπειρο, είναι βάσιμο. Αφού τα θεμελιώδη δεδομένα των οικονομιών και των επιχειρηματικών κολοσσών της Ευρώπης και των ΗΠΑ είναι επιεικώς άθλια, τουλάχιστον με βάση τα κριτήρια της νεοφιλελεύθερης οικονομικής ορθοφροσύνης, γιατί οι «επενδυτές» τα επιβραβεύουν γενναιόδωρα; Μήπως τα πράγματα έχουν αντιστραφεί και δεν το πήραμε είδηση; Μήπως τον ανταγωνισμό της ανάπτυξης, της μεγέθυνσης και της πλήρους απασχόλησης τον αντικατέστησε κάποιο πρωτάθλημα ύφεσης, ανεργίας και αποεπένδυσης; Τότε η Ελλάδα δικαιούται το έπαθλο. Είναι η υπερδύναμη της κρίσης.

Στην πραγματικότητα, ωστόσο, δεν συμβαίνει κάτι παράταιρο και ξένο προς τη φύση του καπιταλιστικού κινητήρα. Η αντίφαση στην οποία έχουν χαθεί οι πολιτικοί σχεδιαστές του νέου «υγιούς», απαλλαγμένου από ακραία κερδοσκοπία, φούσκες και εικονικό πλούτο, καπιταλισμού είναι η αδυναμία τους να κατανοήσουν τις κρίσεις υπερσυσσώρευσης. Η «μαρξίστρια» Μέρκελ, που πάντρεψε γλυκά τα «απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας» από τηνFDJ με τα ταχύρρυθμα μαθήματα «προτεσταντικού καπιταλισμού» πλάι στον Κολ, φιλοδοξεί να σκάσει όσο το δυνατό περισσότερες από τις φούσκες που καταδυναστεύουν τον «παραγωγικό καπιταλισμό»: τη χρηματοπιστωτική, τη φούσκα των ακινήτων, τη φούσκα του κρατικού και ιδιωτικού χρέους, τη νομισματική φούσκα, την τεράστια φούσκα ενεργητικού του καπιταλιστικού κόσμου που στο τέλος αυτής της δεκαετίας υπολογίζεται πως θα ξεπεράσει τα 100 τρισ. δολάρια. Αλλά, για να σκάσει αυτή η φούσκα, θα πρέπει να μηδενιστεί το κοντέρ, να σταματήσει να δουλεύει εντελώς η «μηχανή». Όπερ αδύνατον.

Γιατί αυτό; Η δημιουργία πλούτου με διαρκή οικονομική μεγέθυνση και με αδιαπραγμάτευτο κίνητρο το κέρδος γεννά αυτό που αποκαλείται πλεονάζουσα ρευστότητα κεφαλαίου. Αυτοί που κατέχουν αυτή τη ρευστότητα, εφόσον θέλουν να παραμείνουν καπιταλιστές, πρέπει να επανεπενδύσουν ένα μέρος της με τρόπο και σε σφαίρες που τους αποδίδει κέρδος. Και τώρα πια έχουν να ανταγωνιστούν σ’ αυτό το πεδίο όχι τον ανταγωνιστή της γειτονιάς τους, της περιφέρειάς τους σε ακτίνα μερικών χιλιομέτρων ή της χώρας τους. Αλλά χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια κατόχους πλεονάζουσας ρευστότητας που αναζητούν περισσότερες και μεγαλύτερες αγορές σ’ όλον τον πλανήτη. Ωστόσο, ο πλανήτης των κατόχων ρευστότητας είναι και ενδιαίτημα υποαμειβόμενων μισθωτών και αδύναμων καταναλωτών. Και γι’ αυτό έχει όλο και μεγαλύτερες δυσκολίες να απορροφήσει επενδυτικά την πλεονάζουσα ρευστότητα. Θα χρειαζόταν ένας παγκόσμιος μέσος ρυθμός ανάπτυξης τουλάχιστον 5%, όσος ήταν όλη τη μεταπολεμική περίοδο, για να αποδώσει ένα εύλογο κέρδος η επανεπένδυση ενός αντίστοιχου μέρους του πλεονάζοντος κεφαλαίου. Με έναν ρυθμό ανάπτυξης 3% και κάτω, και τόσο άνισα κατανεμόμενο στον κόσμο, με τις ευρωπαϊκές κοινωνίες καθηλωμένες στην ύφεση και την αμερικανική στην υποκατανάλωση, το πράγμα στραβώνει. Οι κάτοχοι του πλεονάζοντος κεφαλαίου έχουν, λοιπόν, δύο επιλογές: ή να ξεχάσουν ότι είναι καπιταλιστές, να παραιτηθούν από κάθε φιλοδοξία αύξησης κέρδους και να ξεκοκαλίσουν τα έτοιμα – που η αλήθεια είναι πως τους φτάνουν και για τα τρισέγγονα τους. Ή να ακολουθήσουν τη «φύση» τους, αναζητώντας εναλλακτικές πηγές κερδοφορίας. Η εικονική πραγματικότητα του χρήματος και των παραγώγων του σε κάθε δυνατή μορφή είναι η ιδεώδης εναλλακτική. Εξ ου και ο φλογερός έρωτας για τις μετοχές ακόμη και επιχειρηματικών κουφαριών, η λατρεία για τα ομόλογα ακόμη και της υποσαχάριας Αφρικής, το κυνήγι των κρατικών επιχειρήσεων που ξεπουλιούνται για μια τηγανιά πατάτες, οι τιτλοποιήσεις κάθε είδους μελλοντικής αξίας που, προς το παρόν, υπάρχει μόνο στη διεστραμμένη φαντασία τους ή το πάθος για την τέχνη – όσο πιο αφηρημένη και ακατάληπτη τόσο περισσότερα σκάνε γι’ αυτήν (60 εκατ. δολάρια για έναν Τζάκσον Πόλοκ έσκασε προ ημερών στη Νέα Υόρκη ένας ζαμπλουτίδης. Πού θα τον βάλει; Στο WC των επισκεπτών;). Εν ολίγοις, η διέξοδος για την πλεονάζουσα ρευστότητα κεφαλαίου είναι οι φούσκες του εγγύς μέλλοντός μας.

Κατά πώς έλεγε και ο θείος Κάρολος -τον οποίο η «μαρξίστρια» Μέρκελ είναι απίθανο να είχε καταλάβει από τα μαρξιστικά ακτίφ της FDJστην Ανατολική Γερμανία- κατά την περίοδο της ανάπτυξης ο κάτοχος κεφαλαίου λατρεύει τα χειροπιαστά αγαθά, ενώ την περίοδο της κρίσης αναγνωρίζει το άυλο χρήμα ως μοναδικό πλούτο: «Μόλις πριν από λίγο ο μεθυσμένος από τη βιομηχανική άνθηση αστός διακήρυσσε ότι το χρήμα είναι κούφια ιδέα και ότι “μόνο το εμπόρευμα είναι χρήμα, μόνο το χρήμα είναι εμπόρευμα!” – αυτή η φωνή αντηχεί τώρα πάνω από την παγκόσμια αγορά». Πώς τα ’λεγε, όμως, ο άτιμος! Σαν να είχε ακούσει τον Μπερνάνκι τηςFed, τον Κουρόντα της BoJ ή τον Ντράγκι της ΕΚΤ, που με τις ποσοτικές τους χαλαρώσεις και τις ανακυκλώσεις εικονικής ρευστότητας θεωρούν ότι χτυπούν φλέβες πλούτου, όπως ο Μωυσής χτυπούσε τον βράχο κι ανάβλυζε νερό. Η ίδια ψευδαίσθηση οδηγεί μονεταριστές και νεοκεϊνσιανούς να διαπληκτίζονται πάνω στην «κούφια ιδέα του χρήματος» και να ανταγωνίζονται στα τρικ με τα οποία θα το δημιουργήσουν σε νέα αφθονία και σε νέες, ευφάνταστες, τοξικές μορφές. 

Είναι μάλλον απίθανο να αφήσει ασυγκίνητους τους κατόχους της πλεονάζουσας ρευστότητας αυτή η γενναιόδωρη προσφορά. Γύρω από τον πυρήνα χρήματος που προσπαθούν να «γεννήσουν» οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες για να τροφοδοτήσουν μια επενδυτική ανάκαμψη στήνονται οι επόμενες φούσκες: εταιρικά και κρατικά ομόλογα, μετοχές, μυστήριοι τζογαδόρικοι τίτλοι, ψηφιακά νομίσματα, υποθηκεύσεις της σοδειάς που δεν ξέρουμε αν θα μαζευτεί και πετρελαίου που δεν ξέρουμε αν ποτέ θα εξορυχθεί.

Τελικά, ίσως η χειρότερη φούσκα που μας απειλεί δεν είναι αυτή στην οποία δίνουν κάθε ανάσα τους οι κυνηγοί του κέρδους. Αλλά η φούσκα την οποία συνθέτουν οι πολιτικοί σχεδιαστές που θαρρούν πως μπορούν να απαλλάξουν τον καπιταλισμό από τις φούσκες και τον τοξικό τους αέρα.

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Τα τελευταία 40 χρόνια, τα οργανωμένα θεσμικά πλαίσια αυτής της αντίστασης στην εξαχρειωτική αποστολή του κεφαλαίου έχουν συντριβεί, αφήνοντας πίσω τους ένα αλλόκοτο μείγμα παλιών και νέων θεσμών…, οι οποίοι δυσκολεύονται να αρθρώσουν μια συγκροτημένη ένσταση ή ένα συνεκτικό εναλλακτικό πρόγραμμα. Πρόκειται για μια κατάσταση που προμηνύει συμφορές τόσο για το κεφάλαιο όσο και για τον λαό. Οδηγεί σε μια πολιτική του τύπου «μετά από μένα το χάος», στην οποία οι πλούσιοι φαντασιώνονται ότι μπορούν να αποπλεύσουν ασφαλείς, με τις πάνοπλες και γεμάτες προμήθειες κιβωτούς τους(…), αφήνοντας εμάς τους υπόλοιπους να τα βγάλουμε πέρα με τον κατακλυσμό. Ωστόσο, οι πλούσιοι δεν θα μπορέσουν ποτέ να επιπλεύσουν σε έναν κόσμο φτιαγμένο από το κεφάλαιο, διότι πλέον στην κυριολεξία δεν υπάρχει κρυψώνα γι’ αυτούς.

Ντέιβιντ Χάρβεϊ, «Το αίνιγμα του κεφαλαίου και οι κρίσεις του καπιταλισμού»

Λίπανση γραναζιών συστήματος (αναδημοσίευση)

του Γιάννη Μακριδάκη (http://yiannismakridakis.gr)

 

Η απαγόρευση καλλιέργειας παραδοσιακών ποικιλιών και η πλήρης τροφική εξάρτηση των καταναλωτών από τις τεχνητές ποικιλίες είναι η μεγαλύτερη απόδειξη του ότι άλλο είναι η ζωή κι άλλο αυτό που ζουν όσοι έχουν παραδώσει εαυτούς στο καπιταλιστικό σύστημα.

Αποκομμένοι πλήρως από το οικοσύστημα, υπάρχουν μόνο για ανακυκλώνονται μες στο σύστημα, να τρέφονται, να αρρωσταίνουν και να “γιατρεύονται” από αυτό, πάντοτε βέβαια πληρώνοντας σε χρήμα, και στο τέλος πεθαίνουν εντός του (πριν τη σύνταξη), έχοντας φθαρεί σωματικά όπως κάθε γρανάζι μηχανής αλλά κυρίως ψυχικά χάνοντας την ανθρώπινή τους υπόσταση.

Η τόση σπουδή του συστήματος να αποκόψει εντελώς τον καταναλωτή από τη φύση και να τον λιπαίνει ως γρανάζι δίνοντάς του μόνο όσα κατασκευάζει ως τρόφιμα, προδίδει ακριβώς πλέον ότι στόχος του είναι να δημιουργήσει ένα άλλο “οικοσύστημα”, το χρηματιστηριακό, το οποίο καμία σχέση δεν θα έχει με το αυθύπαρκτο και αληθινό οικοσύστημα.

Όποιος θέλει να βρει πού είναι η Ζωή και τι είναι η Ζωή, ευτυχώς μπορεί ακόμα να κοιτάξει λίγο πάνω από τις παρωπίδες του και να δει πιο έξω από το κλουβί του. Υπάρχουν ακόμη οι ενδείξεις της και καλούν τον καταναλωτή να ξαναγίνει άνθρωπος.

25η Μάη: Μέρα δράσης ενάντια στη Monsanto και τα μεταλλαγμένα τρόφιμα

Την 25η Μαΐου, ακτιβιστές ανά τον κόσμο διαδηλώνουν ενάντια στη Monsanto.

Γιατί διαδηλώνουμε;

Έρευνες έχουν αποδείξει ότι η κατανάλωση των γενετικώς τροποποιημένων προϊόντων της Monsanto μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρά προβλήματα υγείας, όπως είναι η ανάπτυξη καρκινικών όγκων, η στειρότητα και οι γενετικές ανωμαλίες.

Στις ΗΠΑ, η FDA, η υπηρεσία ελέγχου τροφίμων, διευθύνεται από πρώην στελέχη της Monsanto και πιστεύουμε ότι είναι αμφίβολη η σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ των δύο, κάτι που φανερώνεται μέσω της έλλειψης κυβερνητικών ερευνών σχετικά με τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις των ΓΤΟ .

Πρόσφατα, το Κογκρέσο και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ ενέκριναν το επονομαζόμενο ‘’Monsanto protection act’’, άρθρο που μεταξύ άλλων απαγορεύει τη δικαστική παρέμβαση στη διάθεση των γενετικώς τροποποιημένων σπόρων της Monsanto.

Για πολύ καιρό, η Monsanto υπήρξε δωροδόκος εταιρειών και ευνοούσε τον πολιτικό νεποτισμό. Καλλιεργητές βιολογικών προϊόντων και μικροκαλλιεργητές συνεχώς ζημιώνονται, καθώς το μονοπώλιο της Monsanto στη παγκόσμια κατανομή τροφίμων ενισχύεται, όπως επίσης και τα αποκλειστικά δικαιώματά της επί των σπόρων και της γενετικής τροποποίησης.

Οι γενετικώς τροποποιημένοι σπόροι της Monsanto είναι επιβλαβείς για το περιβάλλον. Επιστήμονες έχουν χαρακτηριστικά δηλώσει ότι ευθύνονται για την εξαφάνιση αποικιών μελισσών σε παγκόσμιο επίπεδο.

ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΛΥΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ;

Προτιμάτε βιολογικά προϊόντα, αποκλείοντας τις εταιρείες που χρησιμοποιούν τις γενετικώς τροποποιημένες πρώτες ύλες της Monsanto.

Υποχρεωτική σήμανση των ΓΤΟ, έτσι ώστε οι καταναλωτές να κάνουν συνειδητά τις αγορές τους.

Κατάργηση του ‘’Monsanto protection act’’.

Περαιτέρω έρευνες για τις επιπτώσεις των ΓΤΟ στην υγεία.

Να εκτεθούν τα στελέχη της Monsanto και οι πολιτικοί που την υποστηρίζουν μέσω άμεσου διαλόγου, κοινωνικών δικτύων κ.ο.κ.

Συνεχή ενημέρωση του κοινού για τις ενέργειες της Monsanto.

Δηλώνουμε στη Monsanto και τον υπόλοιπο κόσμο ότι δε θα μείνουμε άπραγοι απέναντι σε αυτές τις αδικίες.

ΔΕΝ ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΕΥΝΟΙΟΚΡΑΤΙΑ. ΔΕΝ ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑ. ΓΙ’ΑΥΤΟ ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ MONSANTO.

Ανακοινώνεται ότι την 25η Μαΐου, δεκάδες χιλιάδες ακτιβιστές ανά τον κόσμο θα διαδηλώσουν ενάντια στη Monsanto. Μέχρι στιγμής, δράσεις έχουν διοργανωθεί σε 6 ηπείρους, 36 χώρες, με εκδηλώσεις παντός τύπου να έχουν προγραμματιστεί σε περισσότερες από 250 πόλεις. Στην Ελλάδα, δράση θα πραγματοποιηθεί επί της πλατείας Συντάγματος, ώρα 18:ΟΟ και θα περιλαμβάνει ομιλίες, ανοικτή συζήτηση και δραστηριότητες ενημερωτικού χαρακτήρα για μικρούς και μεγάλους. Θα συμμετάσχουν περιβαλλοντικές οργανώσεις και φορείς υπέρ της διατήρησης των παραδοσιακών σπόρων.

Η Tami Monroe Canal, επικεφαλής διοργανώτρια της δράσης ενάντια στη Monsanto, εξηγεί πως έμπνευσή της για την κινητοποίηση αυτή ήταν η ανάγκη που αισθάνθηκε να προστατεύσει τις δύο κόρες της.

Αισθάνομαι πως η Monsanto απειλεί την υγεία των επόμενων γενεών, τη γονιμότητα και τη μακροζωία τους. Δε μπορούσα να μείνω άπραγη, περιμένοντας κάποιος άλλος να λάβει δράση.

Μια διοργανώτρια της δράσης στην Αθήνα, η Ρομπέρτα Γώγου, τόνισε τη σημασία των εκδηλώσεων αυτών για την πληγμένη από τη λιτότητα Ευρώπη.

Η Monsanto προσπαθεί να ανατρέψει τους κανονισμούς της Ε.Ε. για την υποχρεωτική σήμανση των προϊόντων (αμφίβολο αν πράγματι επιβάλλεται σε κάθε περίπτωση) και δεν αποκλείεται να επιτύχει τους σκοπούς της στο τέλος. Η Ελλάδα, αυτή τη στιγμή, βρίσκεται σε επισφαλή θέση. Το να πέσουν οι Έλληνες αγρότες θύματα του γίγαντα των πετροχημικών δεν είναι πλέον υποθετικό σενάριο.

Φορείς που στηρίζουν τη δράση είναι οι The Anti-Media, Activists’ Free Press και A Revolt-Digital Anarchy. Επίσημη ιστοσελίδα: www.march-against-monsanto.com

Original Press Release (in English) http://www.opednews.com/articles/March-Against-Monsanto-P-by-Press-Release-130507-848.html

ΠΗΓΗ: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1471036

ΜΑ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ; (αναδημοσίευση)

από http://strangejournal.wordpress.com

Η κυβέρνηση κάθε φορά που κάποιος κλάδος γίνεται στόχος της πολιτικής της και απεργεί, γίνεται το μαύρο πρόβατο. Οι εργαζόμενοι στα μέσα μεταφοράς αποκαλέστηκαν συντεχνία. Το ίδιο λίγο αργότερα οι ναυτεργάτες, οι περισσότεροι εκ των οποίων μένουν απλήρωτοι για μήνες.

Συντεχνία ήταν και οι αγρότες για την κυβέρνηση, αφού θα “παρέλυαν την χώρα”. Συντεχνία....αποκάλεσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τους φαρμακοποιούς, επειδή δεν ήθελαν να βάζουν λεφτά από τις τσέπες τους. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, που έγιναν ο πρώτος και εύκολος στόχος λόγω δεδομένων παθογενειών του συστήματος δημόσιας διοίκησης, μαντέψτε…πήραν την ταμπέλα της συντεχνίας.

Όμως δεν σταμάτησε εκεί η ακροδεξιά κυβέρνηση. Συντεχνία αποκαλέστηκαν οι οδηγοί των φορτηγών και φυσικά σήμερα οι δάσκαλοι και οι καθηγητές. Σαν πολλές…συντεχνίες δεν μαζεύτηκαν; Αν κάθε εργασιακή ομάδα ή κάθε κοινωνική τάξη, ή οι κάτοικοι μιας περιοχής όπως π.χ της Ιερισσού αντιστέκεται επειδή κινδυνεύει το βιοποριστικό της επίπεδο ή διακυβεύεται η ποιότητα ζωής ή ή ίδια η ζωή της, αντιμετωπίζεται ως “συντεχνία”, τότε θα πρέπει να μας πει ο πρωθυπουργός ποιος τις φτάνει σ’ αυτό το σημείο. Γιατί το 2011, έλεγε ο Σαμαράς ότι η επιστράτευση είναι χουντική μέθοδος.

Επίσης, συχνά, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τον κοινωνικό αυτοματισμό, έχοντας εξελίξει το τέχνασμά του. λέγοντας ότι η Χ συντεχνία “είναι εναντίον της κοινωνίας” (sic). Αν η κάθε “συντεχνία” κατά την κυβέρνηση είναι εναντίον της κοινωνίας, άρα όχι μέρος της, ποιοι τέλος πάντων απαρτίζουν την κοινωνία;

Οι απόφοιτοι του Harvard και των ιδιωτικών κολεγίων; Οι μεγαλοδημοσιογράφοι που σκούζουν στα κανάλια για τα συμφέροντα των μεγαλοεργολάβων, που φυτεύουν διόδια όπου θέλουν; Οι τραπεζίτες πρώην και νυν που παίρνουν θέσεις εξουσίας; Τα golden boys των “αγορών”; Οι ξένοι επενδυτές που θα έρθουν να σώσουν την χώρα; Ας κάνει αυτή την διευκρίνιση, ας θέσει τους διαχωρισμούς, για να μάθουμε τελικά αν χρειάζεται να γίνουμε…αντικοινωνικοί.

Ένας άλλος κόσμος (αναδημοσίευση)

πηγή: http://pitsirikos.net

Το τρέιλερ του ντοκιμαντέρ μεγάλης διάρκειας «Ένας άλλος κόσμος» (90′, 2013)

Το τρέιλερ διαρκεί 6 λεπτά

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=RoslgdggLyU

Αυτή τη στιγμή στο πλανήτη παρατηρείται μια κοινωνικά άνιση κατανομή (και συσσώρευση) του πλούτου, διόγκωση των κοινωνικών ανισοτήτων, περιορισμός βασικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, καθώς και μια άνευ προηγουμένου εξάντληση των φυσικών πόρων.

Η συνεχής οικονομική ανάπτυξη των τελευταίων δεκαετιών, με έμφαση στη βρώμικη οικονομία του άνθρακα, αποδείχθηκε μη βιώσιμη αφού ενέτεινε τις ανισότητες, μείωσε το βιοτικό επίπεδο, κατέστρεψε τους φυσικούς πόρους και μεταμορφώθηκε τελικά σε μια υπανάπτυξη αποσυνδεδεμένη από την κοινωνική ευημερία.

Αυτή η οικονομία της αγοράς και της κατανάλωσης κατάφερε να σβήσει από τη μνήμη των περισσότερων ανθρώπων ότι ένας άλλος κόσμος κάποτε έθετε όρια στην ανάπτυξη, τόνιζε τη συνεργασία αντί για τον ανταγωνισμό και εκτιμούσε τα δώρα και την ανταλλαγή ως δεσμό της ανθρώπινης αλληλεγγύης.

Στην Ελλάδα της κρίσης, από το 2010 έχουν αναπτυχθεί σαν τα μανιτάρια δεκάδες κινήματα και πρωτοβουλίες πολιτών με στόχο την επανάκτηση της ζωής, των κοινών αγαθών, του ελεύθερου δημιουργικού χρόνου και των παραγωγικών διαδικασιών.

Οικοκοινότητες και οικοχωριά, επανακτήσεις αγροτικής γης, καταλήψεις στέγης και κέντρα κοινωνικής συμβίωσης, συνεταιρισμοί παραγωγών- καταναλωτών, κοινοτικοί αυτοδιαχειριζόμενοι αγρόκηποι, αεικαλλιέργεια (permaculture) και βιολογικές καλλιέργειες, ανταλλακτήρια και τράπεζες παραδοσιακών σπόρων, εργασιακές κολεκτίβες, ηθικές τράπεζες, αυτοδιαχειριζόμενα κοινωνικά κέντρα, τοπικά ανταλλακτικά δίκτυα προϊόντων και υπηρεσιών (αχρήματη οικονομία), λαϊκές συνελεύσεις και συμμετοχικοί προϋπολογισμοί σε επίπεδο κοινότητας συνθέτουν ένα πολύχρωμο και πολύμορφο παζλ εναλλακτικών προτάσεων σαν απάντηση στην πολλαπλή κρίση που βιώνουμε.

Το ντοκιμαντέρ μεγάλης διάρκειας «Ένας άλλος κόσμος» γυρίστηκε με αφορμή το 1ο Εναλλακτικό Φεστιβάλ Αλληλέγγυας και Συνεργατικής Οικονομίας που διοργανώθηκε τον Οκτώβριο του 2012 στο Ελληνικό από μια ανοιχτή αμεσοδημοκρατική συνέλευση και υποστηρίχθηκε από δεκάδες συλλογικότητες. Επιχειρεί μια ενδεικτική καταγραφή μερικών από τις κυριότερες πρωτοβουλίες που ασχολούνται με τη μετάβαση σε ένα άλλο κόσμο εδώ και τώρα, πέρα από τον καπιταλισμό και την κρίση.

Ακόμη αποτελεί μια συνέχεια παρουσίασης και ενδυνάμωσης αυτού του «άλλου κόσμου» που έγινε μέσα από την μετάφραση του ντοκιμαντέρ «Φόρος τιμής στην Καταλωνία ΙΙ» αλλά και την πλατφόρμα δικτύωσης «Ένας άλλος κόσμος».

Υπό διωγμό οι τοπικές παραδοσιακές ποικιλίες φυτών

παραδοσικαή ποικιλία ντομάτας από την κυρά 'Λένη

(το ότι είσαι υπό διωγμό το ξέρει ;)

 

πηγή: vivanews.gr

Σύμφωνα με απόφαση των 14 επιτρόπων της Ε.Ε. που ελήφθη 6 Μαΐου, μπαίνουν τέτοιοι όροι και περιορισμοί στην καλλιέργεια των τοπικών παραδοσιακών σπόρων και ποικιλιών, ώστε πρακτικά... καθιστούν πολύ δύσκολη ως αδύνατη την καλλιέργεια τους.

Ετσι, η συστηματική εξαφάνιση των τοπικών ποικιλιών συνεχίζεται τώρα και με την σφραγίδα της ΕΕ και θα οδηγήσει σύντομα να μην έχουμε άλλη επιλογή παρά μόνον υβριδισμένους ή μεταλλαγμένους σπόρους.

Οι φυτικές καλλιέργειες των οποίων οι σπόροι παράγονται από τους γεωργούς είναι δημόσια ιδιοκτησία και αποτελούν κοινό αγαθό δηλαδή μπορούν να αναπαραχθούν από όλους.

Αντίθετα οι σπόροι που παράγονται από τις ιδιωτικές βιομηχανίες σπόρων προστατεύονται από κανονισμούς πνευματικής ιδιοκτησίας και ευρεσιτεχνίες και συνεπώς δεν μπορούν ελεύθερα να αναπαραχθούν. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ) και η ΕΕ στηρίζουν τις βιομηχανίες σπόρων ενώ ταυτόχρονα επιβάλουν παράλογες απαιτήσεις στους σπόρους των αγροτών περιορίζοντας την εμπορική κυκλοφορία τους

. Ως αποτέλεσμα ο πολύτιμος αυτός φυσικός πόρος το δημόσιο αυτό αγαθό ,πού αποκαλείται αγροτική βιοποικιλότητα και αποτελεί την βάση της διατροφικής μας ασφάλειας, της υγιεινής διατροφής και της φυσικής εξέλιξης των φυτών απειλείται σοβαρά από τα μεγάλα συμφέροντα των πολυεθνικών εταιρειών σπόρων.

Οι μοναδικές ποικιλίες φυτών ,οπωροκηπευτικών,κ.α. σε νησιωτικές και άλλες γεωγραφικά απομονωμένες περιοχές της χώρας μας πού προσαρμόστηκαν και επιβίωσαν επί χιλιετίες απειλούνται με εξαφάνιση κατόπιν της πρόσφατης απόφασης των 14 Επιτρόπων της ΕΕ.Οι φυτικές αυτές ποικιλίες χρειάστηκαν αιώνες για να προσαρμοστούν γενετικά στις διαφορετικές συνθήκες των νησιών και των άλλων γεωγραφικά απομονομένων περιοχών παραλιακών ή ορείνων όπως η έλλειψη νερού,οι έντονοι άνεμοι,το φτωχό σε θρεπτικά συστατικά χώμα,τα τοπικά φυτοπαθογόνα και γενικά το μικροκλίμα της περιοχής. Η γεωγραφική απομόνωση των νησιών και των άλλων ελληνικών περιοχών οδήγησε στην ανάπτυξη διαφορετικών τοπικών ποικιλιών οι οποίες είναι προσαρμοσμένες στις εδαφοκλιματικές συνθήκες της κάθε περιοχής. Έτσι μπορούν να αναπτύσσονται έχοντας καλή απόδοση, περιορισμένες ανάγκες νερού και θρεπτικών συστατικών, χωρίς να χρειάζονται λιπάσματα ή φυτοφάρμακα. Συνεπώς είναι υγιεινά,σχετικά φθηνά,με ιδιαίτερη οσμή και γεύση και φυσικά απαλλαγμένα από λιπάσματα και φυτοφάρμακα..

Οι τοπικές παραδοσιακές ποικιλίες ενώ χρειάζονται αιώνες για να εξελιχθούν βλέπουμε μέσα σε μόνο λίγες δεκαετίες να εξαφανίζονται με ανησυχητικούς ρυθμούς.

Ενδεικτικά αναφέρω ότι στην Ελλάδα σε μόνο λιγες δεκαετίες από τις 200 ποικιλίες σταριού που καλλιεργούνταν έχουν μείνει μόνο 7 δηλαδή μειώθηκαν πάνω από 95%. Πρόσφατες επίσης έρευνες έχουν δείξει οτι μόνο το 2-3% των ποικιλιών λαχανικών που υπήρχαν πριν 50 χρόνια έχουν διασωθεί και καλλιεργούνται μέχρι και σήμερα στην χώρα μας.

Οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες σπόρων πού είναι συγχρόνως και οι ίδιες εταιρείες που παράγουν τα λιπάσματα,τα φυτοφάρμακα και τα μεταλλαγμένα με την υποστήριξη του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου και της ΕΕ επέτυχαν να ελέγχουν το 73% της παγκόσμιας παραγωγής σπόρων. Μεταξύ των δέκα μεγαλύτερων πολυεθνικών εταιρειών παραγωγής και εμπορίας σπόρων είναι οι: Monsanto, DuPont, Sygenta, Bayer, BASF,κ.α.

Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ σήμερα καλλιεργείται μόνο το 10% των παραδοσιακών ποικιλιών σπόρων πού καλλιεργούνταν πρίν 100 χρόνια.Αυτό το γεγονός είναι καταστροφικό για την βιοποικιλότητα ,την συνέχεια της ποικιλίας στήν φύση δηλ.την συνέχεια στην ζωή.

Βέβαια η πολιτική διαχρονικά των ελληνικών κυβερνήσεων ήταν ανύπαρκτη εως εγκληματική στον τοέα αυτόν.Η ελληνική πολιτεία ουδέποτε έκανε την παραμικρή προσπάθεια για την διατήρηση,διάδοση και βελτιωση του γενετικού υλικού των ελληνικών σπόρων και του πολλαπλασιαστικού υλικού..Η τράπεζα σπόρων του ΕΘΙΑΓΕ στην Θες/νίκη είναι ανεπαρκής,η συμβολή των ελληνικών σπόρων στην Παγκόσμια Τράπεζα (κιβωτός του Νώε στην Αρκτική) είναι περιορισμένη παρά το μηδενικό κόστος,και η αξιόλογη δραστηριότητα της ΜΚΟ ΠΕΛΙΤΙ αξίζει συγχαρητηρίων.

Μιλάμε για Μεσογειακή διατροφή αλλά ξεχνάμε ότι η Ελληνική Μεσογειακή Διατροφή στηρίζεται σε τοπικές παραδοσιακές ποικιλίες σπόρων.

Η εγκληματική αδιαφορία της πολιτείας που απο την μία μεριά εμφανίζεται να στηρίζει την γεωργική παραγωγή και απο την άλλη να καταδικάζει σε αφανισμό τις τοπικές παραδοσιακές ποικιλίες πρέπει να ενεργοποιήση τον κάθε Έλληνα και όχι μόνο τους γεωργούς. Οι Έλληνες πολίτες πρέπει να αντιδράσουν δυναμικά και να απαιτήσουν απο την ελληνική κυβερνηση να προστατεύσει τους τοπικούς παραδοσιακούς σπόρους .Να ζητήσουν την ακύρωση της απόφασης των 14 Ευρωπαίων Επιτρόπων και η ελληνική κυβέρνηση να καταβάλλει κάθε προσπάθεια για την καταψήφιση της πρότασης στο Συμβούλιο Υπουργών και το Ευρωκοινοβούλιο.

Παράλληλα πιστεύω ότι πρέπει να πραγματοποιηθούν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε ολες τις μεγάλες πόλεις της χώρας στις 5 Ιουνιου Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος διότι η βιοποικιλότητα και συνεπώς το περιβάλλον απειλείται.Η σωτηρία των ελληνικών παραδοσιακών σπόρων εξαρτάται απο εμάς.

Νίκος Κατσαρός

Π. Πρόεδρος ΕΦΕΤ

Το Alter Summit στην Αθήνα! (βίντεο)

Τα κοινωνικά κινήματα στην Αθήνα!

7 και 8 Ιουνίου στο Ποδηλατοδρόμιο του ΟΑΚΑ,τα μεγάλα Ευρωπαικά συνδικάτα, κοινωνικά κινήματα και κοινωνικές οργανώσεις, βρίσκονται στην Αθήνα να κουβεντιάσουν σε 15 θεματικές συνελεύσεις και να αποφασίσουν κοινές δράσεις ενάντια στην Λιτότητα!

Eνωμένοι, όλοι και όλες, αγωνιζόμαστε για την άλλη Ευρώπη!

Ένα πανευρωπαικό ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΛΙΤΟΤΗΤΑ!

Για την Ευρώπη της Αλληλεγγύης και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης!

Πληροφορίες-συμμετοχές:

www.altersummit2013.blogspot.com

www.altersummit.eu

Το βίντεο 

http://www.youtube.com/watch?v=5UoxhEPRqo0&feature=player_embedded

Το Φάντασμα της Ελευθερίας (αναδημοσίευση)

πηγή: http://www.thepressproject.gr

Της Λαμπρινής X. Θωμά

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε να μας «σώσει» για δεύτερη φορά μετά το Μνημόνιο. Αφού πρώτα μας δίδαξε λιτότητα και «δημοσιονομική πειθαρχία», αυτή τη φορά, επανέρχεται, διδασκοντάς μας δημοκρατία και αντι-φασισμό, μέσω του «αντιρατσιστικού» νόμου.

Ο οποίος νόμος, μπορεί να αφήνεται κουτοπόνηρα να πέρασει σα μεγάλη δημοκρατική έμπνευση της κυβέρνησης Σαμαρά, αλλά δεν αποτελεί παρά προσαρμογή της Ελλάδας σε ευρωπαϊκή ντιρεκτίβα, η οποία είναι και πολύ παλιά ιστορία. Προσπαθεί επίσης να καλύψει, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, και το λοιπό ετοιματζίδικο δίκαιο που οσονούπω μας επιβάλλεται από τας Ευρώπας.

Άρα ο καυγάς μεταξύ μνημονιακών κυβερνητικών εταίρων δεν είναι για το νόμο αυτόν καθ’ αυτόν. Ένας κάποιος νόμος θα περνούσε οπωσδήποτε. Ο καυγάς είναι για όσα προβλέπει και για τις όποιες ―εγκεκριμένες ήδη από το αφεντικό στις Βρυξέλλες― προσθήκες που θα του γίνουν. Είναι δε καυγάς ντεμέκ, ώστε η ΔΗΜΑΡ να κερδίσει κάποιους πόντους σε αριστερό προφίλ (λες και αυτό το έκτρωμα αποτελεί αριστερή νομοθεσία) ενώ παράλληλα θέτει το Ρεπουσισμό στο απυρόβλητο.

Αυτός ο νόμος, ο οποίος προβλέπει παραδειγματικές τιμωρίες, είναι κομμένος και ραμμένος, λοιπόν, επί παραγγελία πάνω σε πατρόν της ΕΕ, με αλλαγές που να εξυπηρετούν τα ιδεολογήματα της ΔΗΜΑΡ ― ενός σημιτόστροφου αποκόμματος, που μάζεψε τα ορφανά του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ και μας κάθησε τρικομματικά στο σβέρκο. Είναι δε πολλαπλώς αντιδημοκρατικός – ειδικά καθώς, στη δεύτερη εκδοχή του, αφαιρεί από τη Βουλή, τους εκπροσώπους του λαού, το δικαίωμα να ορίζουν τι θεωρεί ο δικός μας λαός Γενοκτονία. Ώστε όλοι οι σφαγείς που εξεδήλωσαν την ιμπεριαλιστική τους πολιτική εναντίον του τόπου μας να μένουν στο απυρόβλητο μέχρι να το αποφασίσει κάποιος δικαστής. Όμως, οι Αρμένηδες, οι Ασσύριοι και οι Πόντιοι, θύματα της βαρβαρότητας του τούρκικου σωβινισμού, έχουν δικαίωμα στον ίδιο σεβασμό με τα θύματα άλλων γενοκτονιών. Η απόφαση ανήκει στον Ελληνικό Λαό και αυτός την έχει ήδη πάρει, μέσω βουλευτών που δίνουν, στοιχειωδώς, κάποιο λόγο στις περιφέρειές τους. Χωρίς δικαστικές αποφάσεις, χωρίς τον φασιστικό «αντιφασισμό» των ισχυρών.

Αυτά ως προς τα σοβαρά. Γιατί έχει και πολλά φαιδρά η ιστορία.

Πρώτη ειρωνεία. Ο «δημοκρατικός» αυτός νόμος, σχεδιάζεται και επιβάλλεται εξωκοινοβουλευτικά, ως άνωθεν Ευρωπαϊκή εντολή. Και από ποιούς; Από τα ισχυρά κράτη της Δυτικής Ευρώπης, που, με πλήρη ρατσιστική περιφρόνηση αναπαράγουν πιστά την αντι-εβραϊκή προπαγάνδα (τεμπέληδες, παράσιτα, κλπ), αποκαλώντας τις φτωχές χώρες της περιφέρειας «γουρούνια» (PΙIGS). Και από την, υπό Γερμανικό έλεγχο Ε.Ε, η οποία μας αντιμετωπίζει ως προτεκτοράτο ― με τοποτηρητές στην κυβέρνηση και στα υπουργεία, που αποφασίζουν και διατάζουν με ύφος χιλίων καρδιναλίων.

Δεύτερη ειρωνεία. Τον «δημοκρατικό» αυτό νόμο, τον προετοιμάζει στα καθ’ ημας, η πλέον αντι-δημοκρατική κυβέρνηση ― αυτή που καταφεύγει σε πρωτοφανή καταστολή, βασανιστήρια, ακόμα και στην επιστράτευση των απεργών καθηγητών (την οποία ο ίδιος της ο υπουργός Δικαιοσύνης χαρακτηρίζει εμμέσως αντισυνταγματική). Η ίδια κυβέρνηση που κατά τη διάρκεια της θητείας της η Ελλάδα έπεσε 14 ολόκληρα σκαλοπάτια στις λίστες κατάταξης της δημοσιογραφικής ελευθερίας.

Τρίτη και πιο βροντερή ειρωνεία. Το «δημοκρατικό» αυτό νόμο τον στηρίζει και τον υποστηρίζει η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Στη μανία της να πολεμήσει το σκιάχτρο της Χρυσής Αυγής ξέχασε την παραδοσιακή αριστερή δυσπιστία απέναντι στο αστικό δίκαιο, ξέχασε την αφοσίωσή της στην Ελευθερία του Λόγου, ξέχασε και την αποδιδόμενη στο Βολταίρο ρήση «διαφωνώ με ό,τι λες αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαιωμά σου να το λες» (εδώ δεν πρέπει να νοιώθει τόσο μόνος…).

Και όμως, μόλις προ διετίας, το 2011, έγραφε στη Αυγή ο Νάσος Θεοδωρίδης ότι «υπό το πρόσχημα του αντιρατσισμού, επιχειρείται μια επίθεση στην ελευθερία του λόγου, που θα επιφέρει καίρια πλήγματα στο πολύτιμο αυτό δημοκρατικό αγαθό». Ποιά μετάλλαξη έχουν υποστεί στην Αυγή και σήμερα βρίσκουνε το νομοσχέδιο κούκλα, και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό ώστε να εγκαλούν την κυβέρνηση Σαμαρά επειδή δεν πέρασε άμεσα ο νόμος και να στενοχωριούνται που ο Ρουπακιώτης δεν το έχει κάνει ακόμη πιο αυστηρό; Αδυνατώ να απαντήσω.

Δύναμαι όμως να πω ότι οι συνάδελφοι, υπερασπιστές όχι μόνο των αριστερών οραμάτων αλλά ακόμα και της στοιχειώδους αστικής δημοκρατίας, θα όφειλαν να έχουν «βγει στα κάγκελα» για να υπερασπιστούν την Ελευθερία του Λόγου. Δεν είναι μόνο θέμα ιδεολογικής συνέπειας, είναι και θέμα πολιτισμού, είναι και θέμα υπεράσπισης της δημοσιογραφίας.

«Μα ο νόμος αφορά μόνο το φασιστικό λόγο ή το λεγόμενο hate speech» ― μου το λένε φίλοι, καλοπροαίρετοι. Πως μπορεί κάποιος, με τόσα που έχουμε ζήσει και τόσα που έχουμε δεί μετα-μνημονιακά, να παραμένει απονήρευτος και να μη φοβάται την ουρά της αχλάδας; Θα πω, μόνο, το προφανές: η «Ελευθερία του Λόγου» έχει νόημα ειδικά και μόνο όταν αφορά λόγο με τον οποίο δεν συμφωνούμε, όποιος και να είναι αυτός. Μια Δημοκρατία λειτουργεί μόνο όταν μπορούν να ακουστούν όλες οι φωνές ― ακόμα και αυτές, ή μάλλον ειδικά αυτές, που στρέφονται ενάντιον της. Ειδικά αφού το τι είναι δημοκρατία και το τι όχι, είναι ρευστό. Και η Ελλάδα των «πιστοποιητικών φρονημάτων» και της εξορίας στα ξερονήσια δημοκρατία ήταν κατ’ όνομα ― με εκλογές και απ’ όλα. Εδώ, αλλά και παγκόσμια, εκατομμύρια ιδεολόγοι, επαναστάτες, πολίτες που διεκδικούν το δίκαιο τους, έχουν διωχθεί ως «εχθροί της δημοκρατίας».

Είναι άλλωστε «Δημοκρατία» αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια; Εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας λένε «όχι» ― και εγώ μαζί τους. Διότι δεν χωρά σε μία δημοκρατία η καταστρατήγηση του Συντάγματος με συνοπτικές διαδικασίες, δε χωρούν οι ευρωπαίοι τοποτηρητές στα υπουργεία. Δε χωρά στη δημοκρατία η άγρια καταστολή κάθε διαδήλωσης, το άνοιγμα λευκόμαλλων κεφαλιών, το ψέκασμα στο πρόσωπο με δακρυγόνα ηρώων, σα το Μανώλη Γλέζο. Δε χωρούν σε μια Δημοκρατία οι εισβολές της αστυνομίας στα σπίτια απλών πολιτών, στην Κερατέα και στις Σκουριές, οι απειλές κατά της ζωής, η τρομοκράτηση ολόκληρων τοπικών κοινωνιών εκ μέρους των αφεντικών της μπανανίας… δε χωρά σε καμμία Δημοκρατία η επιστράτευση των εργαζόμενων στο μετρό, των λιμενικών και των καθηγητών.

Σήμερα, θα πεις, μπορώ και γράφω αυτά, ναι – είναι μια κάποια ελευθερία. Μετά το νόμο Ρουπακιώτη, όμως, ποιός θα μου εγγυηθεί ότι δεν θα βρεθώ υπόλογη για αντιδημοκρατικό λόγο και «εχθροπάθεια»; Ποιός θα ορίζει τι σημαίνει πρόκληση; Που τελειώνει η Ελευθερία του Λόγου; Πού αρχίζει η νομοθετική παράνοια; Ήταν η παράσταση στο Χυτήριο hate speech, Λόγος Μίσους, κατά αναγνωρισμένης θρησκείας; Μπορεί να ερμηνευτεί έτσι από ένα δικαστήριο ― ως προσβάλλουσα το θρησκευτικό αίσθημα; Αντίστοιχα, έχει το δικαίωμα κανείς να βγαλει αφίσσες με σάτιρα εις βάρος του Μωάμεθ ή πρόκειται για πρόκληση που εμπίπτει στο Νόμο Ρουπακιώτη; Αν χαρακτηρίσεις κάποιον Ελληνάρα και τον βρίσεις αναφερόμενος σε όλα τα στερεότυπα που συνοδεύουν τη λέξη αυτή, μπορεί να βρεθείς να πληρώνεις πρόστιμα; όταν αργώ να παρκάρω, ο ευγενής συμπατριώτης μου που ρωτά αν νύχτα μου δώσαν το δίπλωμα και γιατί δεν πάω να πλύνω κανα πιάτο, και επιτίθεται εναντίον μου λόγω του φύλου μου, θα διώκεται τώρα πια;

Και αυτά, σοβαρά και λιγότερο σοβαρά, είναι μόνο η αρχή. Στην πολιτική και στην κοινωνία ισχύει ένα φαινόμενο γνωστό στους κοινωνιολόγους ως «παράθυρο του Όβερτον»: όσοι οδηγούν μια κοινωνία να αποδεχθεί κάτι (π.χ. μια εξαίρεση στην Ελευθερία του Λόγου), θέτουν τις βάσεις ώστε να γίνουν αποδεκτά πολύ χειρότερα μέτρα στην ίδια κατεύθυνση. Ή, όπως το λέμε στο χωριό μου, «δώσε θάρρος του Ρουπακιώτη, να σ’ ανέβει στο κρεββάτι».

Τα πράγματα άλλωστε έχουν ήδη αρχίσει να σκουραίνουν. Σε λίγο καιρό, είναι πιθανό να αποτελεί hate speech και η αναφορά μας στη γερμανική πολιτική με τρόπο που μπορεί να βρεί προσβλητικό ο πάσα εις Γερμανός ― ήδη έχει ζητηθεί από την ΕΕ να εξεταστεί, άλλωστε, αυτού του είδους η «γλώσσα του Μίσους», που «κατηγορεί τους Γερμανούς ότι επιδιώκουν οικονομική κυριαρχία». Όποιος, δηλαδή, κακο-χαρακτηρίσει δημοσίως την Άνκελα ή τον Σόιμπλε μπορεί μεθαύριο να βρεθεί αντιμέτωπος με τη δικαιοσύνη. Αν το καλοσκεφτείς, τι μεθαύριο; Σήμερα, και χωρίς καν το σχετικό νόμο ως επιπρόσθετο φίμωτρο. Γιατί, όσο γραφική και αν θεωρεί κανείς τη διαμαρτυρία του Κολλάτου, με τις σημαίες ενάντια στη «Γερμανική Κατοχή» στο μπαλκόνι του, δεν είναι καθόλου γραφική η δύο φορές προσαγωγή του και το αυτόφωρο. Είναι επικίνδυνη και ενδεικτική.

Τα είπαμε μέσω podcast ― εν συντομία ας θυμίσω λοιπόν: με αντίστοιχους νόμους στην Ουγγαρία, τη Λιθουανία, την Εσθονία ― στην Ενωμένη Ευρώπη ―, απαγορεύεται το σφυροδρέπανο, και θεωρείται σύμβολο μίσους και γενοκτονίας αντίστοιχο με τη σβάστικα. Αν τελικά γίνει κοινή ευρωπαϊκή νομοθεσία αυτό που από το 2010 επιδιώκουν Λιθουανία, Λετονία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Τσεχία, Ουγγαρία, και αποφασιστεί «ποινικοποίηση της έγκρισης, άρνησης ή μείωσης των κομμουνιστικών εγκλημάτων» και ότι «η άρνηση αυτών των εγκλημάτων θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζεται η άρνηση του Ολοκαυτώματος και θα πρέπει να απαγορευτεί δια νόμου», δε θα χρειαστούμε νέο νομικό πλαίσιο. Θα έχουμε το νόμο Ρουπακιώτη.

Και ας μη γελιόμαστε πως αυτός ο νόμος πολεμάει έναν, ξαφνικά σε άνοδο, «φασισμό». Η ΧΑ δεν ανέβηκε από τα ποσοστά του Βεργή που είχε του 2009 στα σημερινά επειδή ξαφνικά οι Έλληνες γίνανε φασίστες. Όπως, προφανώς, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανέβηκε έξι φορές πάνω σε ποσοστά επειδή το ρίξανε όλοι στη Ναόμι Κλάιν και το Σλαβόι Ζίζεκ. Απλώς κατέρρευσε το κτίσμα της μεταπολίτευσης, και ο κόσμος συνωστίζεται στις Εξόδους Κινδύνου. Και τα δύο σχήματα εισέπραξαν, για διαφορετικούς λόγους το καθένα, ένα μέρος της λαϊκής οργής. Η τυφλή, λαϊκιστική, θρεμμένη από τον Αυριανισμό οργή, πήγε στη ΧΑ. Οι υπόλοιποι μοιράστηκαν μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Αυτή την οργή προσπαθεί να ελέγξει, σβήσει, καταστείλει η κυβέρνηση ―και ο νέος νόμος―, σε όλες της τις πτυχές, αριστερές, δεξιές ή τυφλές.

Είναι θλιβερό να βλέπει κανείς το ΣΥΡΙΖΑ να οπλίζει το χέρι του εχθρού απέναντι στην αριστερά, στους κομμουνιστές και στους αναρχικούς, στηρίζοντας το νομοσχέδιο. Δεν φτάνει που δίνει στην τρικομματική το σχοινί, περνάει και αυτοβούλως το κεφάλι του στην θηλιά, λέγοντας «Ορίστε, δες, δεν είμαι άκρο», με μια ουρανομήκη αφέλεια και τυφλή εμπιστοσύνη ― στο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ειλικρινά ότι ο νόμος θα εφαρμοστεί μόνο ενάντια στην Χρυσή Αυγή. Δέχονται τις διαβεβαιώσεις της τρικομματικής κυβέρνησης γι’ αυτό το θέμα, διότι, προφανώς, τη θεωρούν άξια εμπιστοσύνης (!).

Ξέχασαν ήδη την άγρια καταστολή, τα βασανιστήρια συλληφθέντων, τις «μηνύσεις στο Guardian», την προσπάθεια φίμωσης των δημοσιογράφων (Αρβανίτης, Βαξεβάνης, Μπόλαρη, Λώλος, Unfollow, ThePressProject, η ταπεινότης μου…). Όπως, επίσης, ξέχασαν το κλείσιμο του Indymedia και τις τακτικές παρακάμψης του πανεπιστημιακού ασύλου.

Είναι βέβαιο ότι πολλοί στην ΝΔ και περισσότεροι στο ΠΑΣΟΚ, όταν σκέφτονται το νομοσχέδιο, έχουν στο νου τους ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όχι την Χρυσή Αυγή. Θα έχουνε τέτοιο όπλο στα χέρια τους και δεν θα το χρησιμοποιήσουν ενάντια στη αντιπολίτευση; Ήδη, στην κυβέρνηση, ακονίζουν τα μαχαίρια τους. Δυο καρμπόν ανακοινώσεις της ΝΔ και της κυβέρνησης είχαμε μέσα σε μια μόλις εβδομάδα:

«Ο κ. Τσίπρας, ακολουθώντας το παράδειγμα των Χρυσαυγιτών, καταφέρθηκε με ακραίες εκφράσεις εναντίον βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας, με άψογη κοινοβουλευτική συμπεριφορά. Προτιμά να ξεχνά ο κ. Τσίπρας τους βουλευτές του κόμματός του που έχουν φθάσει στο σημείο να απειλούν με λυντσάρισμα πολιτικούς και μάλιστα από το βήμα της Βουλής (…) Ας είναι βέβαιοι όλοι ότι δεν θα αφήσουμε την υπόθεση της Δημοκρατίας να γίνει αντικείμενο διαμάχης ανάμεσα στα δυο άκρα του πολιτικού φάσματος»

και:

«Τα άκρα ορίζονται από τις πρακτικές τους και δυστυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ οι ομοιότητες με τη Χρυσή Αυγή είναι πολλές».

Και όμως, μετα από τέτοιο “κάρφωμα”, ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να αντιδράσει άμεσα, μπλοκαρισμένος (;) από στελέχη που καλοβλέπουν την εξουσία και κουρασμένα μυαλά που αδυνατούν να διαβάσουν το πνεύμα της εποχής, υποστηρίζει το νομοθετικό αυτό έκτρωμα, και φτάνει να καλεί και το Φρούραρχο επιτόπου ― λες και βιάζεται να θυσιάσει και τα τελευταία κεκτημένα της αστικής δημοκρατίας, στο βωμό της σκιαμαχίας του με το απόκομμα της Χρυσής Αυγής. Μιας σκιαμαχίας που μόνο την κυβέρνηση και δη το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ συμφέρουν, αφού χρησιμοποιούνται ως κολυμβήθρες του μνημονιακού Σιλωάμ.

Η αστική Δημοκρατία έχει ορίσει δύο χώρους απόλυτης Ελευθερίας του Λόγου: το πανεπιστήμιο και την Βουλή. Αν στο πανεπιστήμιο επιτρέπεται κάθε λόγος ―κατι που οφείλει να κατοχυρώνεται νομικά με το άσυλο― η Βουλή της αστικής δημοκρατίας θα πρέπει να θεωρείται το άσυλο των ασύλων. Αυτό είναι το κέντρο της αστικής δημοκρατίας, ένα κέντρο στο οποίο οφείλει να εκφράζεται χωρίς κανένα εμπόδιο και καμμία λογοκρισία ο λαός, η λαϊκή βούληση, μέσω των εκπροσώπων του.

Αυτό Λέγεται Δημοκρατία στη Δύση από τη Γαλλική Επανάσταση και μετά. Πριν, όταν μιλούσες σου πέρναν το κεφάλι. Μετά, είχες δικαίωμα «δια να ομιλείς» ό,τι και αν ήθελες να πεις. Η Βουλή της αστικής δημοκρατίας θεωρητικώς όχι μόνο ανέχεται αλλά και προσκαλεί τον λόγο και τον τρόπο της έκφρασης του φιλοσόφου βουλευτή όσο και του εργάτη, χωρίς κανέναν περιορισμό. Όπως μου είπε ένας αγαπημένος φίλος «Βουλή στην αστική δημοκρατία είναι ο χώρος που μιλάς ελεύθερα ακόμα και αν δεν είσαι “ευπρεπής”. Η ευπρέπεια της Βουλής είναι η ελευθερία του λόγου των βουλευτών».

Είναι προς τιμήντόσο του ΚΚΕόσο και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που αντέδρασαν άμεσα, βλέποντας πίσω από τη ρητορεία τον αληθινό στόχο του νομοσχεδίου, υπερασπιζόμενοι τη Δημοκρατία και την Ελευθερία του Λόγου. Καιρός να ξυπνήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ ― και να αναλογιστεί γιατί τον στήριξαν κάτι εκατομμύρια Ελλήνων. Όχι πάντως για να σιγοντάρει το Ρουπακιώτη.

Το έργο που "στολίζει" το άρθρο είναι του Μανουέλ Οκάμπο, ενός από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της γενιάς μου παγκόσμια. 

Σεραφείμ Κοτρώτσος ο "αντι"-μνημονιακός...

πηγή: http://katalipsiesiea.blogspot.gr/2013/05/blog-post.html 

Στο Γ' Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών καλείται ο Σεραφείμ Κοτρώτσος την Παρασκευή 24 Μαΐου προκειμένου να εξηγήσει ενώπιον του ποινικού δικαστηρίου γιατί εδώ και 2 χρόνια δεν έχει καταβάλει στους εργαζόμενους της πρώην εφημερίδας του ούτε ευρώ από τα δεδουλευμένα μηνών και τις αποζημιώσεις απόλυσης που τους χρωστάει. 

Ο πρώην εκδότης, νυν «μάχιμος» δημοσιογράφος και όψιμος υπερασπιστής των εργαζόμενων απέναντι στο μνημόνιο, έχει καταθέσει εδώ και κάποιους μήνες αίτηση πτώχευσης. Παράλληλα βέβαια διαφημίζει ότι κατέχει 2 site, τα οποία, αν και αριθμούν ελάχιστες επισκέψεις, βρίθουν από διαφημίσεις, σε πολλές περιπτώσεις κρατικές (ΟΠΑΠ, Εθνική Τράπεζα). Το πώς ένας πτωχευμένος πρώην εκδότης, ο οποίος χρωστάει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε εργαζόμενους και ασφαλιστικά ταμεία έχει εταιρεία η οποία μάλιστα παίρνει και κρατική διαφήμιση είναι αφελής ερώτηση για το μεταρρυθμισμένο ελληνικό κράτος του 2013. 

Η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή. Ο Σ. Κοτρώτσος μετά τις άκαρπες προσπάθειες να βρει δουλειά μετά το κλείσιμο του Ελεύθερου Τύπου της Γιάννας Αγγελοπούλου αποφάσισε να γίνει εκδότης. Τοποθετώντας από κοινού με τον άλλο πτωχευμένο πλέον εκδότη, Λουκά Κατσώνη (ο οποίος εκδίδει σήμερα την ελληνική έκδοση του Foreign Affairs...), ένα μηδαμινό κεφάλαιο από τα χρήματα που αποκόμισε από το πάρτι εκατομμυρίων της Ολυμπιάδας ιδρύσαν την εταιρεία CITIZEN. Η εταιρεία κατάφερε να εκδίδει την εφημερίδα «Αποκαλύψεις» πληρώνοντας κανονικά τους εργαζόμενους για το χρόνο ρεκόρ των 4 μηνών, μέχρι τον Αύγουστο του 2010. 

Έκτοτε ο Κοτρώτσος αποφάσισε ότι δε θα χρηματοδοτήσει άλλο την εφημερίδα από τη διόλου ευκαταφρόνητη περιουσία που «δημιούργησε» από τη θητεία του ως διευθυντής στο γραφείο τύπου των Ολυμπιακών Αγώνων αλλά και μετέπειτα στον Ελεύθερο Τύπο. Έτσι στράφηκε στους μισθούς των εργαζόμενων. Τον Αύγουστο υπήρξε μια καθυστέρηση, το Σεπτέμβριο η περίοδος αναμονής επιμηκύνθηκε και από τον Οκτώβριο οι εργαζόμενοι πληρωνόταν έναντι ή και καθόλου. Αφού τζίραρε για 7 μήνες τα δεδουλευμένα μας για να βγάζει την εφημερίδα του, τον Απρίλιο του 2011 μας ανακοίνωσε την αναστολή της έκδοσής της, πετώντας μας στο δρόμο χωρίς να καταβάλει τους μισθούς αρκετών μηνών, τις αποζημιώσεις και τις ασφαλιστικές εισφορές... 

Όλο αυτό το διάστημα αποφάσισε να γίνει και εκδότης της αθλητικής στοιχηματικής εφημερίδας GO BET μέσω της Ε.Π.Ε Cleversport. Με βασικά έσοδα τη χορηγία του ΟΠΑΠ στη χαμηλότερη σε πωλήσεις στοιχηματική εφημερίδα προσπαθούσε να μπαλώσει κενά μεταξύ των δύο εταιριών. Η ιστορία ανάλογη με τους εργαζόμενους στις «Αποκαλύψεις», μόνο που η παραγωγή και η διανομή της GO BET στηρίχθηκε κατά βάση στην «μαύρη εργασία». Οι «υποσχέσεις» για υπογραφή σύμβασης εργασίας, κρατούσαν ομήρους τους εργαζόμενους μέχρις ότου όλο και περισσότεροι περίσσευαν και βδομάδα με την βδομάδα «απολύονταν» ενώ ακόμα περίμεναν την πρόσληψη τους! 

Σήμερα ο Σεραφείμ Κοτρώτσος, αφού τσέπωσε τους μισθούς των περίπου 60 εργαζόμενων στις Αποκαλύψεις, αλλά και τις ασφαλιστικές εισφορές στα ταμεία τεχνικών και δημοσιογράφων βρήκε θαλπωρή στη ζεστή αγκαλιά του Νίκου Χατζηνικολάου, ο οποίος ανέλαβε να τον μεταμορφώσει από έναν κοινό μπαταχτσή σε «ρομπέν των δασών» της δημοσιογραφίας. 

Δεν πρόκειται να αποδεχτούμε αυτό που εδώ και 3 χρόνια προσπαθούν να μας επιβάλλουν ως δεδομένο με την επίφαση της οικονομικής κρίσης, ότι ο κάθε εργοδότης μπορεί ανενόχλητος να καθιερώνει την απλήρωτη εργασία ισχυριζόμενος αδυναμία καταβολής των οφειλομένων ενώ παράλληλα συνεχίζει τον πολυτελή του βίο. 

Υπενθυμίζουμε στον Κοτρώτσο ότι θα μας βρίσκει μπροστά του συνεχώς, έως ότου καταβάλει τους μισθούς και τις αποζημιώσεις και στον τελευταίο εργαζόμενο. 

Αυτό το δικαστήριο είναι για μας ακόμη μια μάχη ενάντια στην εργοδοτική ασυδοσία και την κάλυψη που της παρέχουν η πολιτική εξουσία και οι μηχανισμοί της. 

ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΕΥΡΩ ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΑ ΜΑΣ ΣΤΟ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣO 

Απλήρωτοι εργαζόμενοι Αποκαλύψεων