Πύλη ή κερκόπορτα; (αναδημοσίευση)

Από τον ΚΙΜΠΙ (http://kibi-blog.blogspot.gr)

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στη στήλη Ελεύθερος Σκοπευτής της εφημερίδας Επενδυτής, (25/5/2013)

Η όλη υπόθεση μου θυμίζει τον Φωτόπουλο στην ταινία του Σακελλάριου «Ούτε γάτα ούτε ζημιά», στον ρόλο του σταθμάρχη της Θυμαριάς, όπου εκτυλίσσεται ένα γαϊτανάκι συζυγικής απιστίας. Η Θυμαριά είναι ένα μικρό χωριό -μου είναι άγνωστο αν πράγματι υπάρχει- για το οποίο ο σταθμάρχης Φωτόπουλος θυμίζει με κάθε ευκαιρία ότι είναι «μικρό, αλλά κόμβος». Κάπως έτσι και η εκτός παγκοσμίου παραγωγικού και εμπορικού χάρτη Ελλάδα υποτίθεται ότι επιχειρεί να ανακτήσει τη θέση που είχε στο πέρασμα των αιώνων ως κόμβος μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Μικρά, παρηκμασμένη, υπερχρεωμένη, αλλά κόμβος. Ή πύλη, κατά την ορολογία που επισήμως υιοθέτησε ο πρωθυπουργός στο Πεκίνο και στη Σανγκάη. Για την ακρίβεια πύλη της Κίνας προς την Ευρώπη. 

Θεμιτή η φιλοδοξία, αλλά πρέπει να σκεφτεί κανείς τα χωροταξικά, τα γεωοικονομικά, τα γεωπολιτικά και τα λοιπά όριά της. Για πόσους και ποιους «περαστικούς» η Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει πύλη; Πύλη τις Κίνας, του εργοστάσιου του κόσμου, προς τη Δύση και αντιστρόφως. Ενεργειακή πύλη της Ρωσίας προς την Ευρώπη, αλλά και πύλη για το αζερικό αέριο προς τον ίδιο προορισμό. Πύλη, ή για την ακρίβεια κόμβος, των δικτύων μεταφοράς, εμπορευματικών και επιβατικών, από ανατολάς προς δυσμάς και τούμπαλιν. Και για να μην ξεχνιόμαστε, η Ελλάδα παραμένει βασική πύλη για τα μεταναστευτικά ρεύματα της Ασίας και της Αφρικής προς τη Δύση, ρεύματα τα οποία κατά κανόνα τροφοδοτεί η Δύση με τις πολεμικές και αποικιοκρατικές αθλιότητες στις οποίες συχνότατα επιδίδεται στην Ανατολή. Σημειωτέον, επίσης, ότι η Ελλάδα παραμένει πάντα πύλη, τουλάχιστον εφεδρική, για τις εκστρατευτικές εξόδους του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ προς Ασία και Αφρική. Επίσης, αντιμετωπίστηκε στο παρελθόν ως πύλη για την οικονομική επέκταση της Ευρώπης στα Βαλκάνια, αλλά και ως πύλη εισόδου των μεταναστευτικών πληθυσμών που εξόρισε η «ανασυγκρότηση» των Βαλκανίων και των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης. 

Το να γίνει μια χώρα «πύλη» ακούγεται ελκυστικό, προνομιακό. Υπόσχεται πλούτο, υπεραξίες, επενδύσεις, απασχόληση και εισόδημα. Ενέχει, ωστόσο, και τον κίνδυνο να τη μετατρέψει σε κέντρο διερχομένων. Το Χρηματιστήριο, για παράδειγμα, είναι εδώ και εβδομάδες μια «πύλη» κεφαλαίων που περνούν, κάνουν την αρπαχτή τους και εξαφανίζονται. Τίποτα δεν έρχεται για να μείνει ή έστω να σταθμεύσει για λίγους μήνες. Το τραπεζικό σύστημα, επίσης, εδώ και τρεις δεκαετίες χρησιμοποιήθηκε ως «πύλη» από την οποία πέρασαν κεφάλαια πολλών δισεκατομμυρίων, και σ’ αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό το χρηματοπιστωτικό big bang, από το οποίο σήμερα έχει απομείνει μόνο μια ισχνή σκιά. Τα δεκάδες δισεκατομμύρια των ΚΠΣ που ξεκίνησαν τη δεκαετία του ’90 πέρασαν επίσης από την «πύλη» της ελληνικής οικονομίας και σήμερα δεν έχουν απομείνει παρά ελάχιστα ίχνη τους. Και το ολυμπιακό πάρτι του 2004 χρησιμοποιήθηκε ως μια τεράστια «πύλη» από κατασκευαστικούς και τεχνολογικούς κολοσσούς, αλλά τα δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ που πέρασαν από το κατώφλι του απλώς διεύρυναν τη μαύρη τρύπα του χρέους. 

Το να επιλέγει μια χώρα να γίνει «πύλη» δεν επιφέρει αυτονόητα αγαθά. Μπορεί να επισωρεύει και δεινά. Υπάρχουν τουλάχιστον δύο παραδείγματα παγκόσμιων «πυλών» που πλήρωσαν το προνόμιό τους με πολύχρονη αποικιοκρατία, συρράξεις, στρατιωτικές επεμβάσεις, πραξικοπήματα. Οι διώρυγες του Σουέζ και του Παναμά, τεχνητές πύλες τις διεθνούς ναυτιλίας και δίκτυα κατάκτησης των παγκόσμιων αγορών από τις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες, υπήρξαν ταυτόχρονα πυλώνες της αποικιοκρατίας για τους Αιγύπτιους και τους Παναμέζους. Οι δυο χώρες πλήρωσαν ακριβά, και μάλιστα αιματηρά, το προνόμιό τους. 

Από πολλές απόψεις κάτι ανάλογο συνέβη και με το νεότερο ελληνικό κράτος. Η υποστήριξη της συγκρότησής του από τις τότε Μεγάλες Δυνάμεις σχετίζεται ακριβώς με το γεγονός ότι το αντιμετώπιζαν σαν μοναδική γεωγραφικά πύλη για τις οικονομικές, αποικιοκρατικές και επεκτατικές βλέψεις τους. Έστω κι αν οι βλέψεις αυτές ήταν ανταγωνιστικές -τα σχέδια της βρετανικής αυτοκρατορίας, της Ρωσίας και της Γαλλίας συγκρούονταν στην κατανομή της ισχύος και της επιρροής στη διαμελιζόμενη Οθωμανική Αυτοκρατορία-, ευνόησαν την απελευθέρωση και τη συγκρότηση κράτους. Ωστόσο, το γεγονός ότι το κράτος αυτό παρέμεινε βασικά μια «πύλη», μια συμπληρωματική στις ισχυρές χώρες κρατική οντότητα και οικονομία, χωρίς ουσιώδη πολιτική και οικονομική αυτονομία, εξηγεί πολλές από τις αιματηρές περιπέτειες που διατρέχουν την ελληνική ιστορία από τα τέλη του 19ου και μετά. Ίσως και μέχρι τις μέρες μας, στους μνημονιακούς σκοτεινούς χρόνους. 

Το αντεπιχείρημα που ενδεχομένως θα ακουστεί από τους ζηλωτές της μετατροπής της Ελλάδας σε «πύλη» είναι ότι ο ελλαδικός χώρος υπήρξε τέτοια πύλη ανέκαθεν. Από τους μυκηναϊκούς χρόνους και μετά, αυτή η έντονα διαμελισμένη κόγχη της Μεσογείου με τις δεκάδες νησιωτικές γέφυρες, που καθιστούσαν ασφαλέστερο ένα ναυτικό ταξίδι από την Πύλο στη Βόρεια Αφρική ή από τη Σικελία στα μικρασιατικά παράλια, αποτελεί τη σταθερή «πύλη» επικοινωνίας Ανατολής και Δύσης, Βορρά και Νότου. Ορθό, με τη διαφορά ότι ταυτόχρονα αποτέλεσε διαδοχικά την ενδοχώρα πολιτικά ισχυρών και οικονομικά ανθηρών ηγεμονιών ή αυτοκρατοριών επί σχεδόν 3.000 χρόνια, με μακρά σκοτεινά διαλείμματα, βεβαίως. Η αθηναϊκή θαλασσοκρατορία, η αλεξανδρινή αυτοκρατορία, τα ελληνιστικά βασίλεια, η ρωμαϊκή, η βυζαντινή και η οθωμανική αυτοκρατορία, με διακυμάνσεις και διαβαθμίσεις, προσέδιδαν στον ελλαδικό χώρο όχι απλά τον χαρακτήρα μιας «πύλης», αλλά μιας οικονομικής και κοινωνικής οντότητας που δεν εξαρτιόταν θανάσιμα από τους κύκλους της παγκόσμιας οικονομίας και του διεθνούς εμπορίου. 

Επομένως, ακόμη κι αν κάποιος θεωρήσει σήμερα ως λύση ανασυγκρότησης τη μετατροπή της Ελλάδας σε πύλη του διεθνούς εμπορίου, ακόμη κι αν μετατρέψει όλα τα λιμάνια σε «πάρκινγκ» εμπορευματοκιβωτίων στη διαδρομή τους από την Ανατολή προς τη Δύση και αντίστροφα, ακόμη κι αν διαθέσει όλα τα μεταφορικά δίκτυα, τις σιδηροδρομικές ράγες, τους οδικούς άξονες, τα αεροδρόμια, το έδαφος από το οποίο περνούν αγωγοί πετρελαίου και αερίου, αυτό δεν εξασφαλίζει μακρόχρονη επιβίωση. Η μετατροπή μιας χώρας σε «διάδρομο» αγαθών και κεφαλαίων με τους σημερινούς όρους δεν αποτελεί παρά συγκεκαλυμμένη μορφή αποικιοποίησης μιας οικονομίας χωρίς έναν ελάχιστο παραγωγικό ιστό. Εκτός από κούληδες, βαστάζοι και σερβιτόροι, οι Έλληνες κάτι πρέπει να παράγουμε στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα. Πολύ περισσότερο που διαθέτουμε μια πολλά υποσχόμενη γη, με ό,τι αυτή περιλαμβάνει στο υπέδαφος και στην επιφάνειά της, κάτω από τη θάλασσα και στον αφρό της. 

Το λέει, άλλωστε, και η Μέρκελ -«δεν νοείται χώρα χωρίς βιομηχανικό τομέα»-, με τη διαφορά ότι είναι η ίδια η χώρα που πρέπει να επιλέγει το είδος παραγωγικής δραστηριότητας που την καθιστά απαραίτητη κι όχι συμπληρωματική στις οικονομίες των ηγεμόνων της. 

Χωρίς αυτή την προϋπόθεση, το «όραμα» της μετατροπής της Ελλάδας σε πύλη της Κίνας, της Ρωσίας, της Γερμανίας και οποιουδήποτε άλλου εξελίσσεται σε μια αποδοχή της νέας αποικιοποίησής της. Εκτός από αποικία χρέους, η ελληνική οικονομία προορίζεται για μια κανονική εμπορευματική αποικία, με τους όρους της σκληρής αποικιοκρατίας των προηγούμενων αιώνων. Το πλεονέκτημα της πύλης μετατρέπεται σε μια κερκόπορτα άλωσης της επικράτειας, των υποδομών της, του πλούτου της και των ανθρώπων της. Αν μάλιστα ο αποικισμός συνεχιστεί με τους κινεζικούς όρους απασχόλησης που φημολογείται πως επικρατούν στο λιμάνι του Πειραιά ή τους όρους «απελευθέρωσης» της αγοράς εργασίας που επιβάλλει η τρόικα (οποία αγαστή συνέργεια!), τότε η «πύλη» της Ανατολής για τη Δύση, και αντιστρόφως, για τους ιθαγενείς καταλήγει απλώς μια πύλη για την κόλαση. 

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Mεσόγειο τη λεν και παίζουνε γυμνά

παιδιά με μαύρα μάτια, αγάλματα πικρά

Γέννησε τους Θεούς, τον ίδιο το Χριστό,

το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τον καιρό.

Μεσ’ τη Μεσόγειο

Το αίμα τους αιώνες σκάλισε εκεί

τα βράχια και τους κάβους και τη βαθιά σιωπή.

Νησιά σαν περιστέρια, αιώνιες φυλακές,

το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τις βροχές.

Μεσ’ τη Μεσόγειο…

Οι κάμποι κι οι ελιές χάνονται στη φωτιά,

τα χέρια μένουν μόνα κι άδεια τα κορμιά.

Λαοί της συμφοράς και πίκρα του θανάτου,

το καλοκαίρι εκεί δε χάνει τα φτερά του.

Μεσ’ τη Μεσόγειο…

Εδώ, στη λίμνη αυτή γεννήθηκα κι εγώ.

Mεσόγειος του φόβου και των πικρών καιρών.

Τα όνειρα που ’παίζαν στα βαθιά νερά

γινήκαν δέντρα μόνα στα ξερά νησιά.

Μεσ’ τη Μεσόγειο…

Τον Παρθενώνα κρύβουν σύννεφα βαριά.

Στην Ισπανία εχάθη η λέξη «λευτεριά».

Πάντα η Αθήνα μένει όνειρο πικρό.

Το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τον καιρό.

Μεσ’ στη Μεσόγειο…

Δημήτρη Χριστοδούλου, «Μεσόγειος» (Μουσική Ζορζ Μουστακί)

Ιδιωτικές φυλακές (αναδημοσίευση)

από Παραλληλογράφο (http://parallhlografos.wordpress.com/)

Γράφουν οι catalternative και koula

Με αφορμή επίκαιρη ερώτηση του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, Χρ. Δήμα προέκυψε ότι η κυβέρνηση είναι κοντά στο να επιτρέψει σε ιδιωτική εταιρεία τη συμμετοχή στη φύλαξη του Κέντρου Κράτησης Μεταναστών στην Κόρινθο. Ψάχνοντας λίγο παραπάνω παρατηρήσαμε ότι το τελευταίο διάστημα υπάρχει μια αυξημένη ροή δημοσιευμάτων που ασχολούνται με το θέμα των φυλακών, είτε μιλώντας για αποδράσεις (πχ απόδραση από τις φυλακές Τρικάλων), είτε μιλώντας για νέα μέτρα “ασφάλειας” (πχ βραχιολάκι γεωεντοπισμού), είτε για τις άσχημες συνθηκες εντός φυλακων και καταγγελίες για ελλείψεις στην σίτιση και στην θέρμανση. Προσθέτοντας σε ολα αυτά ως κερασάκι στην τούρτα τις φήμες για αναζήτηση φυλακής για να στεγαστούν οι κρατούμενοι οφειλέτες του Δημοσίου το σύνολο μυρίζει “ανάπτυξη”. “Ανάπτυξη” που ακούει στο όνομα ιδιωτικές φυλακές.

Και πως βγάζεις κέρδος από μια φυλακή; Την απάντηση μπορούμε να την βρούμε πηγαίνοντας στις μακρινές ΗΠΑ όπου οι ιδιωτικές φυλακές είναι must. Αρχικά η ιδιωτικοποίηση των φυλακών ξεκίνησε αναθέτοντας σε ιδιώτες συγκεκριμένες υπηρεσίες, όπως σίτιση, φύλαξη (καλή ώρα), μεταφορά κρατουμένων, ιατρική κάλυψη, ρουχισμός κτλ, ενώ από το 1984 υπάρχουν φυλακές που όλη η λειτουργία τους βρίσκεται κάτω από ιδιωτικό έλεγχο. Δύο μεγάλες ιδιωτικές κερδοσκοπικές εταιρείες, οι Corrections Corporation of America (CCA) και ο όμιλος GEO, μονοπωλούν σχεδόν την αγορά ιδιωτικών φυλακών με πάνω από 139.000 κρεββάτια και πάνω από 120 κέντρα.Το 2010 οι ίδιες εταιρείες είχαν ετήσια κέρδη σχεδόν 3 δις δολλάρια! Τα κέρδη των εταιρειών αυτών σχετίζονται με την στέγαση των κρατούμενων, και αυξάνονται όσο αυξάνεται ο πληθυσμός των φυλακών. Και υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι για να το επιτύχεις αυτό, είτε δίνοντας όλο και μεγαλύτερες ποινές σε όλο και μικρότερα εγκλήματα (βλέπε Three Strikes law - wikipedia – video) , είτε δημιουργώντας νέες κατηγορίες (βλέπε Proposition 8). Η μεγαλύτερη αστυνόμευση, οι σκληρότερες ποινές και η άρνηση για διεκδίκηση αναστολής οδηγούν όλο και μεγαλύτερο πληθυσμό στις φυλακές.

Ακολουθεί βίντεο από την συναυλία του Jello Biafra (πρώην τραγουδιστής/στιχουργός του πανκ συγκροτήματος Dead Kennedys) την οποία είχε δώσει μαζί με τους Guantanamo School of Medicine τον Οκτώβριο του 2012 στην Ελλάδα, όπου μιλάει σχετικά με την τάση που επικρατεί (αναφέρθηκε ειδικά στην Καλιφόρνια και μας προειδοποίησε για την Ελλάδα) για αυστηροποίηση των ποινών και αύξηση του αριθμού των κρατουμένων και συνεπώς των φυλακών.

Υπάρχει μία βιομηχανία που μεγαλώνει στην εποχή της εταιρικής φασιστικής λιτότητας.

Στην Αμερική, προσπαθούν να πείσουν τους πολίτες, λοιπόν, ότι η κυβέρνηση δεν έχει καθόλου χρήματα – και δε θα ενοχλούσαμε τους πλούσιους να πληρώσουν φόρους, αλλά πρέπει εμείς να πληρώσουμε για να είναι εκείνοι πλούσιοι – οπότε αντί γι αυτό, όλες οι υπηρεσίες που η κυβέρνηση τελεί για τους πολίτες, θα πρέπει να χαριστούν σε εταιρείες και να ιδιωτικοποιηθούν.

Η ιδιωτικοποίηση είναι μαλακία. Η ιδιωτικοποίηση είναι μια απάτη. Η ιδιωτικοποίηση είναι ένα σεξουαλικό φετίχ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Λοιπόν, μαντέψτε τι έχουν ιδιωτικοποιήσει στην Αμερική.

Φυλακές!

Φυλακές! Για κέρδος!

Φυλακές;; … Για κέρδος;;

Πώς βγάζεις κέρδος λειτουργώντας μια φυλακή;

Χώνεις όλο και περισσότερο κόσμο μέσα στη φυλακή, για όλο και μεγαλύτερες ποινές, για όλο και μικρότερα αδικήματα.

Για αυτόν τον λόγο έχουμε τον «πόλεμο κατά των ναρκωτικών» (War on Drugs).

Για αυτόν τον λόγο μαζεύουμε μετανάστες.

Και για αυτό αυτές οι εταιρείες φυλακών αγοράζουν τηλεοπτικό χρόνο και πολιτικές καμπάνιες, για να πείσουν τους ψηφοφόρους στην «Χώρα του Πανικού» (Panic Land – μια διανοητική φυλακή του μυαλού, όπου καταλήγουν όσοι υπόκεινται στην πλύση εγκεφάλου από τα μίντια και αποπροσανατολισμένοι μισούν και κατηγορούν τους μη-ένοχους) να ψηφίσουν υπέρ όλο και χειρότερων νόμων.

Έτσι, στην Καλιφόρνια τώρα, υπάρχει ένας νόμος που λέγεται «3 χτυπήματα» (3 Strikes) και σημαίνει το εξής: τρία εγκλήματα, ακόμα και αν το τελευταίο είναι ένα πολύ-πολύ μικρό αδίκημα και πηγαίνεις φυλακή ισόβια!… έτσι ώστε μια εταιρεία-ιδιωτικών φυλακών να μπορέσει να βγάλει λεφτά!

Ό,τι κι αν κάνετε, μην αφήσετε να ιδιωτικοποιηθούν οι φυλακές! Ποτέ να μη συμβεί στην Ελλάδα!

Μην το αφήσετε να συμβεί! Γιατί από τη στιγμή που ξεκινάει, είναι πολύ δύσκολο να το σταματήσεις.

Ναόμι Κλάιν: Ο μεγαλύτερος φόβος του συστήματος είναι η αντίσταση

H Ναόμι Κλάιν, ακτιβίστρια και συγγραφέας του διάσημου «Δόγματος του Σοκ» στο πλαίσιο επίσκεψής της στην Αθήνα παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στον Στέλιο Κούλογλου. Η συγγραφέας και δημοσιογράφος ανέφερε ότι υπό την επήρεια του σοκ οι χώρες που το βιώνουν χάνουν την εθνική τους κυριαρχία, κάτι που όπως σχολιάζει συνέβη και στην Ελλάδα. Επεσήμανε ότι στις μέρες μας οι κυβερνήσεις έχουν γίνει οι λομπίστες των πολυεθνικών, ενώ χαρακτήρισε παράλογη την πρόθεση της κυβέρνησης να πουλήσει κάθε επικερδή επιχείρηση σε περίοδο ύφεσης, όταν είναι βέβαιο ότι οι συμφωνίες θα είναι οι χειρότερες που θα μπορούσε κάθε χώρα να πετύχει. Υπογράμμισε τέλος ότι ο ευρωπαϊκός νότος θα πρέπει να συγκροτήσει κοινό μέτωπο απέναντι στους δανειστές. 

Σ.Κ.: Αν ξαναγράφετε το Δόγμα του Σοκ, θα είχατε ειδικό κεφάλαιο για την ελληνική περίπτωση; 

Ν.Κ.: Θα υπήρχε ένα ειδικό κεφάλαιο για την Ελλάδα, ίσως όλο για τον ευρωπαϊκό νότο. Αλλά ο στόχος μου δεν ήταν το βιβλίο απλώς να καταγράψει την ιστορία αλλά να γίνει ένα εργαλείο ώστε να μπορέσουμε να προβλέψουμε το επόμενο σοκ. Έτσι άλλωστε τελειώνει και το βιβλίο : «Πότε θα δούμε το επόμενο σοκ;». Έχουμε ένα οικονομικό μοντέλο που δημιουργεί από μόνο του κρίσεις . Εάν έγραφα λοιπόν ένα βιβλίο τώρα θα ήταν για την Ελλάδα. Η κρίση εδώ χρησιμοποιήθηκε για να λεηλατήσουν την χώρα και να καταστρέψουν τα κοινωνικά κινήματα και τις κοινωνικές κατακτήσεις.

Σ.Κ.: Δυο παράγοντες θεωρώ ότι έχουν καθοριστικό ρόλο. Ο ένας είναι ο παράγων του φόβου. Αυτό δεν έγινε και στην Λατινική Αμερική; 

Ν.Κ.: Ακριβώς. Είναι ο φόβος του τι θα γίνει εάν δεν πάρεις το «φάρμακο». Για αυτό χρησιμοποιούνται πάντα μεταφορές από την ιατρική. Λένε ότι διέγνωσαν στην τάδε χώρα καρκίνο. Οπότε δημιουργείται ο φόβος του τι θα γίνει, εάν ο ασθενής δεν πάρει την χημειοθεραπεία του. Η μεταφορά, ο συμβολισμός που επιλέγεται έχει τεράστια σημασία.

Σημαντικό ρόλο, όμως, έχουν και τα ΜΜΕ. Οι πολιτικοί λένε ότι έχουν να πουν. Τα μίντια όμως διογκώνουν τον φόβο για να σωθεί υποτίθεται αυτό που είπαν ότι είναι «άρρωστο». Αυτή είναι και η μεγάλη ειρωνεία αυτής της κρίσης. Δημιουργήθηκε από τις ελίτ που τζογάραν ανεξέλεγκτα κερδοσκοπώντας, αλλά είμαστε εμείς που πρέπει να ζήσουμε πιο ανασφαλείς ζωές.

Το βλέπουμε αυτό και στην περίπτωση της Ελλάδας: οι άνθρωποι έχουν χάσει την ασφάλειά τους, είτε είναι η εργασιακή είτε είναι η οικονομική είτε είναι η υγειονομική. Εσείς οι Έλληνες έχετε αναλάβει τις ζημιές για τα ρίσκα που πήραν κάποιοι άλλοι.Εκείνοι είναι υπεύθυνοι αλλά εμείς εμφανιζόμαστε ως ένοχοι. Και τα χειρότερα δεν έχουν περάσει.

Σ.Κ.: Υπήρξε η περίφημη φράση του Θ. Πάγκαλου: «Μαζί τα φάγαμε». Η συλλογική ενοχοποίηση επηρέασε πολύ την ψυχολογία των ανθρώπων.

Ν.Κ.: Αυτή ήταν σίγουρα η πρακτική σε αυτή την κρίση. Γιατί ο κόσμος κατάλαβε ότι για τα όσα συμβαίνουν έφταιγαν οι τραπεζίτες που ζούσαν πλουσιοπάροχες ζωές και συνεχίζουν να ζουν. Αλλαξαν το τροπάριο και είπαν ότι έφταιγαν οι φτωχοί που ήθελαν να ζήσουν πλουσιοπάροχα. Όχι εκείνοι που κερδοσκοπούσαν στις ΗΠΑ με τα στεγαστικά δάνεια δημιουργώντας φούσκες και έφεραν την καταστροφή. Αλλά μια οικογένεια Αφροαμερικάνων που ζούσε με 50.000 δολάρια τον χρόνο και τόλμησε να θέλει ένα σπιτάκι.

Είμαστε σε πόλεμο. Και σε κάθε πόλεμο υπάρχει οργή. Δικαιολογημένη οργή αφού ο κόσμος είδε να λεηλατείται ο τόπος του μπροστά στα μάτια του. Το ερώτημα είναι που θα εκφραστεί αυτή η οργή, όχι με εκδικητικό τρόπο ή σε προσωπικό επίπεδο. Αλλά απέναντι σε εκείνο το σύστημα που καθιέρωσε την απληστία.

Όμως βλέπουμε ότι ακόμη και τώρα προσπαθεί το σύστημα να στρέψει την οργή στους πιο ευάλωτους. Στις ΗΠΑ είναι εκείνος που ήθελε το σπίτι. Εδώ στην Ελλάδα είναι ο μετανάστης που θέλει την δουλειά σου. Να διοχετεύσουν την οργή στους πιο ευάλωτους ώστε να την γλιτώσουν αυτοί που πραγματικά ευθύνονται. Η κρίση βοηθά τις ελίτ να την αξιοποιήσουν και να επωφεληθούν από αυτήν.

Σ.Κ.: Λέτε δηλαδή ότι η άνοδος του φασισμού ήταν αναμενόμενη; 

Ν.Κ.: Όχι απλά αναμενόμενη. Την είχαν προβλέψει! Αυτή είναι η ιστορία της Ευρώπης. Είναι το μάθημα που θα έπρεπε να πάρουμε από τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και την συνθήκη ειρήνης στις Βερσαλλίες. «Η εκδικητικότητα δεν θα κάνει καλό». Η ταπείνωση της Γερμανίας λειτούργησε σαν μπούμεραγκ, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Αυτό με εκνευρίζει περισσότερο: Η σχολή του Σικάγου με τις μειώσεις και τις περικοπές ενισχύει τον φασισμό – κάτι που έγινε ολοφάνερα στην Ελλάδα.

Η ελεύθερη αγορά είναι από την φύση της υστερική γιατί ξέρει ότι στηρίζεται στην απληστία και στον φόβο. Για αυτό και για να επιβιώσουν προσπαθούν να τιμωρήσουν παραδειγματικά κάποιες χώρες. Το ότι η Ελλάδα είπε κάποια «όχι» δημιουργεί και ένα παράδειγμα ανταρσίας! Το ότι θα αντισταθεί στην λιτότητα η Ελλάδα δεν σημαίνει ότι δεν θα εξαπλωθεί και στην Πορτογαλία – όπως και έγινε. Ο μεγαλύτερος φόβος του συστήματος είναι η επιδημία της αντίστασης.

Σ.Κ.: Εχετε υπ όψιν σας και τα στερεότυπα εναντίον των Ελλήνων, όπως και όλων των ανθρώπων στην Νότια Ευρώπη, ότι είναι τεμπέληδες, έχουν πολλές διακοπές κλπ. Αν και στην πραγματικότητα όλα αυτά έχουν αποδειχθεί εσφαλμένα από στατιστικές μελέτες. 

Ν.Κ.: Τα ακούσαμε και εμείς αυτά, εναντίον της Ελλάδας. Οι άνθρωποι γενικά είναι θλιμμένοι. Είναι στην κουλτούρα μας να γκρινιάζουμε γιατί δουλεύουμε πολύ χωρίς να παίρνουμε πίσω αυτά που θέλουμε. Ίσως είναι και λίγο σαδιστικό, μας άρεσε λίγο να βλέπουμε να τιμωρούνται οι χώρες της Μεσογείου με τον ήλιο τους, τις φυσικές τους ομορφιές και ένα διαφορετικό τρόπος ζωής!

Αλλά τα στερεότυπα που επικράτησαν στις γερμανικές εφημερίδες για την Ελλάδα και τις χώρες του Νότου ήταν ξεκάθαρα ρατσιστικά. Είναι ταπεινωτικό να μιλάνε για εσένα έτσι.

Σ.Κ.: Μαθαίνω ότι είστε κατά των ορυχείων στις Σκουριές;

Ν.Κ.: Ναι. Γράφω ένα νέο βιβλίο για το περιβάλλον και για την ανάγκη να το σώσουμε. Είναι δύσκολο να σκεφτείς για το περιβάλλον όταν έχεις άλλα οικονομικά προβλήματα τόσο σοβαρά. Στην Ευρώπη η περιβαλλοντική πολιτική δεν ήταν τέλεια αλλά ήταν πρωτοπόρα σε σχέση με την Κίνα ή τις ΗΠΑ μέχρι το 2009, που ξέσπασε η κρίση. Τώρα όμως έχουν αποφασίσει να θυσιάσουν την οικολογία στο όνομα της οικονομίας. Είναι παθογένεια να ξεχωρίζεις αυτές τις δυο έννοιες. Θα δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερη κρίση ακόμη και οικονομική εάν πάψει να μας ενδιαφέρει το περιβάλλον. Δεν είναι μια πολυτέλεια την οποία μπορούμε να αναβάλλουμε για αργότερα.

Τώρα για τον εθνικό πλούτο της Ελλάδας, έχουν συνηθίσει στην ιδιωτικοποίηση των πάντων και βλέπουν εδώ προοπτικές κέδρους. Είναι μια ευκαιρία για εύκολο πλουτισμό. Πλέον οι πολυεθνικές εταιρίες έχουν ως λομπίστες τους τις εθνικές κυβερνήσεις.

Σ.Κ.: Η ελληνική κυβέρνηση λέει ότι με τις ιδιωτικοποιήσεις θα έρθουν νέοι επενδυτές.

Ν.Κ.: Δεν κάνεις ιδιωτικοποιήσεις σε περίοδο ύφεσης. Είναι κανόνας αυτός. Δεν θα πετύχεις ποτέ την καλύτερη συμφωνία αλλά την χειρότερη. Είναι πολύ λίγοι αυτοί που πραγματικά ενδιαφέρονται για την ελληνική οικονομία. Θα βγείτε χαμένοι. Όσοι έρθουν θα επιβάλλουν τους όρους τους γιατί απλά δεν έχει η ελληνική κυβέρνηση την δυνατότητα να θέσει τους δικούς της.

Σ.Κ.: Οι λαοί βρίσκονται σε σύγχυση όμως...

Ν.Κ.: Τι συμβαίνει σε ένα σοκ; Χάνεις αυτά που είχες και δεν ξέρεις που βαδίζεις. Σου αλλάζει τον αδόξαστο. Σε βγάζει από την γραμμή πλεύσης και τον προγραμματισμό σου. Όταν δημιουργηθεί αυτό το κενό έρχεται κάποιος και σου λέει ότι αυτό πρέπει να γίνει. Και το ακούς γιατί δεν είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις τι είναι σωστό και τι όχι.

Στις ΗΠΑ για παράδειγμα είχαμε το σοκ με τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Το βασικότερο πρόβλημα δεν ήταν οι υλικές καταστροφές, αλλά ότι ο κόσμος βρέθηκε σε πλήρη σύγχιση. Και ήρθε ο Τζωρτζ Μπους και είπε ότι «βρισκόμαστε σε πόλεμο με την τρομοκρατία. Σε ένα πόλεμο μεταξύ του καλού και του κακού». Ο κόσμος το αποδέχθηκε γιατί ειχε χάσει τον προσανατολισμό του. Αυτό είναι το πιο τρομακτικό που συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις.

Η μεγαλύτερη επίπτωση ενός σοκ είναι η παραχώρηση της κυριαρχίας. Η Ελλάδα είναι η κοιτίδα της δημοκρατίας. Παλέψατε για αυτή. Σκοτωθήκατε για αυτή. Και ξαφνικά ξυπνάτε και βλέπετε ότι δεν είστε εσείς αυτοί που έχετε τον έλεγχο αλλά κάποιος άλλος. Αυτό δίνει τροφή και στην ξενοφοβία, στον ρατσισμό, στον νεοφασισμό. Παραχωρήσατε την κυριαρχία σας και τον έλεγχο της εξουσίας. Δεν μπορείς να κάνεις αυτό που θες. Είναι επικίνδυνο και σοκαριστικό όταν το συνειδητοποιείς.

Σ.Κ.: Σε έναν συμβατικό πόλεμο υπάρχει πάντα η ελπίδα για το αύριο. Τώρα δεν βλέπει κανείς φως στην άκρη του τούνελ. 

Ν.Κ.: 'Ολοι δουλεύουν και ζουν σε ανασφάλεια. Αυτό δεν σου επιτρέπει να έχεις εξουσία στον εαυτό σου. Έτσι είτε θα οδηγηθούμε στον φασισμό ή θα επιλέξουμε άλλες λύσεις, όπως η αλληλεγγύη ,η οργάνωση των ευάλωτων στρωμάτων του πληθυσμού, των ανέργων, των εγκαταλελειμμένων γειτονιών, της ενέργειας, του νερού, της τροφής. Έτσι θα μπορούμε να ξαναγίνουμε κύριοι των εαυτών μας, να ξεπεράσουμε τον φόβο.

Υπάρχει επίσης στρατηγική για να μείνουν οι χώρες του νότου μακριά η μία από την άλλη. Γιατί, ξέρετε, οι δανειστές είναι ευάλωτοι. Εάν μαζευτούν οι οφειλέτες και παλέψουν μαζί θα κερδίσουν. Εάν οι οφειλέτες πουν ότι «δεν σας πληρώνουμε» εκείνοι έχουν πια την κρίση όχι αυτοί που χρωστάνε. Αυτό λέγεται «το καρτέλ των οφειλετών» και ήταν ο μεγαλύτερος φόβος του ΔΝΤ στην Λατινική Αμερική την δεκαετία του 1980. Μου κάνει τρομερή εντύπωση πως αυτό δεν έχει γίνει ακόμη στην Ε.Ε. Γιατί καθίσατε σε ένα τραπέζι μαζί τους και δεν συνεργάστηκαν οι χώρες του Νότου;

Θα πρέπει να γίνει αυτό και θα πρέπει να το απαιτήσουν και οι κοινωνίες. Ξέρω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δουλεύει σε αυτή την κατεύθυνση. Μπορεί να ξεκινήσει και από την βάση – από τα κινήματα και τις συλλογικότητες σε κάθε μια χώρα του νότου.

Σ.Κ.: Γράφατε κατά τις ημέρες του Occupy Wall Street ότι ήταν το πιο σημαντικό πράγμα που συνέβαινε τότε στον κόσμο. 'Ομως σήμερα το Κόμμα του τσαγιού έχει μεγαλύτερη επιρροή στην πολιτική ζωή των ΗΠΑ από ότι αυτά τα κινήματα. Ποια θα ήταν η σωστή πορεία για το κίνημα ώστε να καταφέρει τους στόχους του;

Ν.Κ.: Δεν νομίζω ότι μπορούμε να συγκρίνουμε το Occupy με το Κόμμα του Τσαγιου, που υποστηρίζεται από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Η ελπίδα μου είναι ότι θα υπάρξει ένα κίνημα τόσο μεγάλο που θα χτυπήσει την αρρώστια στην καρδιά του συστήματος των ΗΠΑ το οποίο διάβρωσαν οι εταιρίες.

Θα πρέπει οι πολίτες να απαιτήσουν διαρθρωτικές αλλαγές ουσίας. Αλλά το σύμπτωμα της εποχής μας είναι ότι είμαστε κλεισμένοι στον εαυτό μας και δεν έχουμε χώρους να βρεθούμε συλλογικά.

Αυτό συνέβη και με το κίνημα occupy, όταν το έδιωξαν από τις πλατείες. Οι ιδέες θέλουν και ένα “σπίτι”, ένα χώρο για να ζήσουν.

από ΦΡΥΚΤΩΡΙΑ

Η Νοσταλγία της ευτυχίας (αναδημοσίευση)

Άσε με να πέσω όπως τότε...

Από Τα Κακώς Κείμενα (http://kakoskeimena.net)

Δεν μπορώ να εξηγήσω αυτήν τη διαρκή μου επιστροφή στο χθες. Με την παραμικρή αφορμή που θα βρεθεί μπροστά μου, θα φορέσω τη στολή της νοσταλγίας και θα καβαλήσω τη μηχανή του χρόνου, επιδιώκοντας ακόμα ένα ταξίδι σε εποχές άλλες, περασμένες. Και δεν είναι βέβαιο ότι έζησα σ’ αυτές όλες τις εποχές. Συχνά, αρκεί και μόνο να μου τις αφηγηθεί κάποιος, να μου τις περιγράψει και θα ‘ναι σαν να τις έχω ζήσει κι εγώ. Ειδικά αν το κάνει με πάθος, αναφέροντας όλες εκείνες τις χαρακτηριστικές λεπτομέρειες, όπως κάνανε κάποτε οι γιαγιάδες, κάθε φορά που διαβάζαν παραμύθια στα εγγόνια τους. Τότε που έβλεπες την απόλαυσή τους σε κάθε συλλαβή, καθώς ξεστόμιζαν τις λέξεις, τόσο που νόμιζες ότι υπήρξαν στ’ αλήθεια όλες εκείνες οι ιστορίες και ότι οι δράκοι ήταν πραγματικοί και εκείνη η πανέμορφη πριγκήπισσα έμενε λίγα στενά παρακάτω από το σπιτάκι σου. Καμιά φορά πάλι, όταν πετυχαίνω κανέναν από εκείνους τους ηθοποιούς του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου να δίνουν κάποια από τις αναλυτικές τους συνεντεύξεις, παρασύρομαι. Ο τρόπος με τον οποίο μιλάνε για την Ελλάδα τού τότε είναι τόσο ζωηρός που μεταφέρομαι μέσα σε δευτερόλεπτα κι εγώ εκεί, στις αλάνες, στα βράδια με τις κούρσες, τις φωταγωγημένες αφίσες, τα πολυάριθμα, χαμογελαστά πρόσωπα. Ωχού, αυτές οι ρημαδιασμένες διαφημίσεις θα πέσουν πάλι στο καλύτερο σημείο. Ειδικά αυτό το επαναλαμβανόμενο σποτ για το αποψινό δελτίο ειδήσεων, μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι. “Έρχεται φοροκαταιγίδα. Οι περισσότεροι άνεργοι της Ευρώπης. Ηλικιωμένη απανθρακώθηκε. Στα χέρια της βρέθηκαν σελίδες από παραμύθια”. Και τώρα, η συνέχεια.

Ποια συνέχεια τελικά; Γιατί, αναρωτιέσαι αν υπήρξε ποτέ συνέχεια και μήπως στην πορεία χάσαμε το δρόμο και απομακρυνθήκαμε μια για πάντα από τις ημέρες εκείνες και βρεθήκαμε όλοι, σωριασμένοι εδώ, να περιεργαζόμαστε το απανθρακωμένο σήμερα. Όχι, δεν είναι απαισιόδοξες οι σκέψεις, όλο αυτό δεν είναι μια αποτυχημένη προσπάθεια διαφυγής, ούτε κάποια αχαλίνωτη λαγνεία για το παρελθόν. Αυτό που νιώθω να μου λείπει δεν είναι ούτε οι τόποι, ούτε οι εποχές, ούτε τα δειλινά. Πιο πολύ είναι ότι συνεχώς γυρίζω πίσω, ψάχνοντας παλιά, ξεχασμένα συναισθήματα. Μιας και λέγαμε για ηθοποιούς, με πιάνει, για παράδειγμα, μια περίεργη αναπόληση για τον ενθουσιασμό που είχαμε όταν ερχόταν ο κινηματογράφος στο χωριό μου, τότε που βλέπαμε από μακριά εκείνο το πράσινο, μικρό φορτηγάκι με τα άσπρα, καλλιγραφικά γράμματα, “ΣΙΝΕΜΑ, Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ”, και πανηγυρίζαμε και τρέχαμε όλοι μαζί με τις πλαστικές μας τις καρέκλες για να πάρουμε όσο καλύτερη θέση μπορούσαμε μπροστά στο πανί, καθώς αυτό πηγαινοερχόταν σε κάθε ανάσα του ανέμου. Τότε, που μας έβαζαν στα γόνατά τους οι παπούδες και αν δεν είχαμε το πεντακοσάρικο για το εισιτήριο, μας το χώνανε διπλωμένο κρυφά στην τσέπη, για να να μην απογητευτούμε και χάσουμε αυτόν τον πολύτιμο, πηγαίο ενθουσιασμό μας. Τώρα, βλέπεις τα παιδιά να στραβώνονται μ’ εκείνα τα πολύχρωμα, τρισδιάστατια γυαλιά στα μάτια, που τα κάνουν να φαίνονται λες και είναι πλάσματα εξωγήινα. Και οι παπούδες κρύβονται γιατί δεν έχουν να δώσουν πια χαρτζηλίκι. Κι εκείνος ο κινηματογράφος έπαψε να έρχεται στη γειτονιά. Γιατί και η γειτονιά έπαψε να υπάρχει.

“Έλα, μην αργείς, έχω ετοιμάσει φαγητό έξω, στην αυλή”. Ακόμα έχω τη φωνή της μάνας στα αυτιά μου, τότε που πήγαινε πέρα δώθε διαρκώς, μεταφέροντας σαλάτες και πιάτα και φρούτα κομμένα από τον κήπο μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την απίθανη, σχεδόν μαγική αίσθηση που μου άφηνε στο στόμα εκείνη η ντομάτα, λες και ήταν ένα παράξενο, σπάνιο γεύμα της φύσης, έτσι όπως τη σέρβιρε, χαραγμένη στα τέσσερα, με λίγο αλάτι μόνο, χωρίς πολλά-πολλά, όπως δηλαδή οι περισσότερες εμπειρίες της ζωής μας εκείνη την εποχή. Λιτές, ατόφιες και αξέχαστες. Και το απαλό αεράκι του μεσημεριού να μας προσπερνά, λίγο πριν παρασύρει μακριά τις λευκές χαρτοπετσέτες, την ώρα που τα γειτονόπουλα ξεπόρτιζαν για παιχνίδι και κυνηγητό. Τρέχανε τόσο γρήγορα και φωνάζανε τόσο δυνατά, λες και ο καλύτερος θα ήταν αυτός που θα έκανε την περισσότερη φασαρία. Δεν ήταν λίγες οι φορές που παραλίγο να πέσουν πάνω στο τραπέζι μας, έτσι όπως ερχόντουσαν με φόρα και χωρίς να κοιτάνε μπροστά τους. Ακόμα κι αν έπεφταν και χτύπαγαν όμως, θα συνέχιζαν, με τα γδαρμένα τα γόνατα και τα σκισμένα παντελόνια, λες και δεν πόνεσαν ποτέ τους, κι ας μάτωναν φορές χιλιάδες. Όχι, δεν ήταν γιατί υπήρχε η λεγόμενη “άγνοια κινδύνου”, όπως θα πούνε μερικοί μπουρδολόγοι αναλυτές, ήταν γιατί υπήρχε η ανάγκη της υπέρβασης, ναι, τότε ο κόσμος δεν είχε το νου του στα εμπόδια που μπορεί να μπαίνανε στο διάβα του, τον απασχολούσε κυρίως η διαδρομή, η προσπάθεια, έχοντας την πεποίθηση ότι στο τέλος θα τα καταφέρει και ότι θα στεκόταν στα πόδια του, όσες φορές και αν έπεφτε. Ένας κόσμος που πήγαινε μπροστά, χωρίς να κοιτά μπροστά του.

Με αφορμή τις ντομάτες, να μην ξεχάσω να κατέβω στο super market να πάρω εκείνες τις εισαγόμενες που λύσσαξε να διαφημίζει στο ραδιόφωνο το τελευταίο δεκαήμερο αυτός ο κωλοσταθμός. Που τετραγωνικά πια για κήπους και καλλιέργεια και παιδιά που κυλιούνται πάνω στους κήπους. Δεν ξέρω, σταδιακά συνειδητοποιείς ότι ένα σωρό συνήθειες σταμάτησαν απλά με το πέρασμα του χρόνου να υπάρχουν. Πικ-νικ. Πάει κι αυτό. Θυμάμαι, με το που έμπαινε η Άνοιξη, μόλις ο ήλιος γινόταν λιγάκι πιο θερμός και η υγρασία στέγνωνε στα δέντρα, βρίσκαμε ευκαιρία να φύγουμε από το σπίτι και να πάμε οικογενειακώς στο πρώτο λιβάδι που θα πετύχουμε. Εκεί θα απλώναμε τα τριανταφυλλένια σεντόνια μας, με πολύχρωμα τάπερ και τραγούδια και μετά θα αποκοιμιόμασταν αγκαλιά, την ώρα που το τρανζιστοράκι θα έπαιζε μελωδίες πίσω από τα ελαφρά αλλά τόσο ρομαντικά παράσιτά του. Και από το δρόμο θα μας βλέπανε άλλοι περαστικοί και οδηγοί που θα μας κορνάρανε, δίχως να μας ξέρουν, και εμείς θα χαιρετούσαμε με γέλια και τα χέρια ψηλά, λες και πανηγυρίζαμε όλοι μαζί κάποια εθνική επιτυχία. Ακόμα δεν βρήκα απάντηση στο γιατί τα σκέφτομαι όλα αυτά. Ίσως να μου έχει ανοίξει η όρεξη για ομοψυχία, ίσως πάλι να μου κόβεται τελείως, μ’ αυτούς όλους που νοσταλγούν αλλιώς την Ελλάδα και λένε ότι μόνο μια φορά υπήρξε τάξη και προκοπή και ότι όλο το πολιτικό σύστημα θυμίζει σάπιο ζαρζαβατικό, που τώρα το παίρνουν στα χέρια τους και το πετάνε μαζί με αβγά και φτυσίματα σε όποιον τους αμφισβητίσει. Ελλάς, Ελλήνων, ζαρζαβατικών.

Ας διαβάσω την εφημερίδα μου, μήπως και σταματήσω να θυμάμαι. Την έχω ξεφυλλίσει από την αρχή τόσες φορές, αλλά δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου τούτο το άρθρο που μιλάει για ένα πολύ πρωτότυπο ζήτημα. Σε μερικές χώρες, λέει, πρόκειται να εισαχθεί στο πρόγραμμα των σχολικών μαθημάτων ακόμα ένα, το μάθημα της ευτυχίας. Είναι αληθινή είδηση, δεν πρόκειται για φάρσα. Μαζί με τη γεωγραφία, την ιστορία, τα μαθηματικά, ο άνθρωπος θα διδάσκεται την ευτυχία. Αυτό αποφασίστηκε, λέει, γιατί αυξήθηκαν ανησυχητικά τα ποσοστά των αυτοκτονιών στους νέους, με το μέσο όρο ηλικίας όσων αυτοκτονούν να πέφτει στα 14 από τα 30. Δεν μένουν εκεί όμως όλες αυτές οι πρωτοποριακές ιδέες. Στο άμεσο μέλλον θα διαμορφωθεί μαζί με τον δείκτη του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, ένας άλλος δείκτης, αυτός της Ακαθάριστης Εγχώριας Ευτυχίας. Για να εξάγονται χρήσιμα συμπεράσματα σχετικά με το πώς μπορεί ένας λαός να είναι ευτυχισμένος και ποια μέτρα να λαμβάνει, όταν η ευτυχία του ξεφεύγει. Που ‘σαι ρε πατέρα, να ακούσεις. Ακόμα έρχονται οι παλιόφιλοί σου και μου λένε για το πόσο ωραία περνούσατε τότε, ακόμα μου μιλάνε για την “ωραία ζωή” που ζήσατε. Χωρίς σπίτια δανεικά, χωρίς άγχη τοκοχρεωλυτικών δόσεων, χωρίς αναβαθμισμένα προγράμματα κινητής τηλεφωνίας μιας ζωής που έπαψε προ πολλού να κινείται. Να κάτσουμε παρέα, να τα πούμε, να βάλουμε τα γέλια και τα κλάμματα με τούτο τον κόσμο τον παράξενο. Να με δεις πως ρυτίδιασα και με πιάνουν αναμνήσεις για συναισθήματα. Νοσταλγίες και ερωτήματα. Που ‘ναι τα χρόνια, πατέρα.

Ωραία χρόνια.

Πάνος Μουχτερός

Κάποτε υπήρχαν άντρες! (αναδημοσίευση)

Γράφει ο Δευκαλίωνας

από http://stoxasmos-politikh.blogspot.gr/

Θα μιλήσω σήμερα για μία ανθρώπινη ιστορία. Μία ιστορία που μου συνέβη πριν λίγες ημέρες. Μία ιστορία που με συγκλόνισε.

Είχα επισκεφθεί ένα δημόσιο νοσοκομείο για ένα πρόβλημα στενού συγγενικού μου πρόσωπου. Εκεί που περίμενα σ’ ένα διάδρομο κάποιες απαντήσεις ακούω να με φωνάζουν. Γυρνώ για να δω ποιος με φώναξε.

Μία μεγάλης ηλικίας γυναίκα, της οποίας ναι μεν το παρουσιαστικό και οι τρόποι έδειχναν παλιό μεγαλείο αλλά το φτωχό ντύσιμο και οι κακουχίες της ζωής ήταν...

έντονα αποτυπωμένα στο παρουσιαστικό της. Την κοίταξα αρκετά αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ ποια ήταν παρ’ ότι κάτι μου θύμιζε έντονα την γυναίκα που έβλεπα απέναντι μου.

Την πλησίασα λοιπόν και την ρώτησα: «Ποία είστε, κυρία;»

Η απάντηση της με συγκλόνισε. Ήταν η κα. Χ.Χ., διαπρεπής δικηγόρος η ίδια και χήρα ενός από τους πρωτοκλασάτους βουλευτές και υπουργούς της πρώτης περιόδου του ΠΑΣΟΚ. Ενός ανθρώπου που υπήρξε πέραν πάσης αμφισβήτησης πρωτοπόρος αγωνιστής της δημοκρατίας, που καταδικάσθηκε σε θάνατο από το απριλιανό καθεστώς αφού πρώτα βασανίσθηκε με τον πιο βάρβαρο τρόπο.

Έμεινα αποσβολωμένος. Ήταν δυνατόν η κα. Χ.Χ. να βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση που πρόδιδε το παρουσιαστικό της; Την αγκάλιασα και την φίλησα. Μνήμες από την αντίσταση και τους αγώνες για την επάνοδο της δημοκρατίας με συνεπήραν. Είχα χρόνια να την συναντήσω. Τον ξαφνικό θάνατο του συζύγου της πέρσι το καλοκαίρι τον πληροφορήθηκα ετεροχρονισμένα αφού βρισκόμουν εκτός Αθηνών.

Επειδή δεν συμπαραστάθηκα όταν έπρεπε στο προσωπικό της δράμα ντράπηκα να την ενοχλήσω για κάποια απλά τυπικά συλλυπητήρια. Προτίμησα να απουσιάσω. Τι να πει κάνεις άλλωστε σε αυτήν την γυναίκα; Ότι όλοι οι αγώνες οι δικοί της και του άξιου συντρόφου της είχαν πάει χαμένοι αφού η πατρίδα μας ήταν πλέον δέσμια μίας οικονομικής χούντας που φαλκίδευε την ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της χώρας, και καταργούσε στην πράξη την δημοκρατική λειτουργία και ανθρώπινα δικαιώματα.

Κάτω από αυτό το δυσμενές συναισθηματικό πλαίσιο καθίσαμε να πιούμε ένα καφέ. Μου διηγήθηκε το προσωπικό της δράμα. Μόνη, με προβλήματα υγείας και χωρίς παιδιά απόρροια της αντιδικτατορικής-αντιστασιακής δράσης, προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τα χρέη που της είχε αφήσει ο σύζυγος της. Ναι, καλά διαβάσατε! Πρωτοκλασάτος βουλευτής και επί χρόνια υπουργός είχε αποχωρίσει από την πολιτική με χρέη, αφού ποτέ δεν καταδέχτηκε να πάρει ούτε μια δραχμή, ένα ευρώ για τις δαπανηρές προεκλογικές εκστρατείες των πρώτων χρόνων μετά την μεταπολίτευση.

Όλοι γνωρίζαμε ότι ο σύζυγος της είχε υποθηκεύσει την ακίνητη περιουσία του που είχε αποκτήσει από την δικηγορία, για να ασχοληθεί απερίσπαστός με την πολιτική, διάγοντας ταυτόχρονα ασκητικό βίο. Στόχος του να μην έρθει σε οποιαδήποτε οικονομική συνδιαλλαγή με τους οικονομικά ισχυρούς του τόπου, παρ’ ότι ήταν για πολλά χρόνια προϊστάμενος υπουργός όλης της επιχειρηματικής δραστηριότητας της χώρας.

Ναι καλά διαβάσατε! Η χήρα του επί πολλά χρόνια προϊστάμενου υπουργού της επιχειρηματικής κοινότητας της χώρας και διαπρεπής δικηγόρος η ίδια, που δεν ασκούσε όμως το επάγγελμα της για να μην θεωρήσει η κοινή γνώμη ότι είχε προνομιακή μεταχείριση λόγω του προβεβλημένου συζύγου της, αντιμετώπιζε τεράστια οικονομικά προβλήματα.

Εσείς τι λέτε; Υπάρχει σύγχρονο παράδειγμα πολιτικού που να έχει φύγει με χρέη από την πολιτική. Σίγουρα ΟΧΙ! Όλοι ή οι περισσότεροι φεύγουν πάμπλουτοι!

Το τι ειπώθηκε από εκεί και πέρα δεν είναι αντικείμενο δημοσιοποίησης. Δυστυχώς για όλους μας τα στοιχεία κι η ιστορία είναι απόλυτα αληθινά. Την ίδια ώρα στον δημόσιο διάλογο της χώρας κύριο θέμα ήταν η οπλοφορία των βουλευτών στο κτίριο της Βουλής. Κατάντια και καταισχύνη!

Δεν μπορεί να προσθέσει κανείς πολλά. Ντροπή θα σκεφθεί ο οποιοσδήποτε καλόπιστος άνθρωπος ιδιαίτερα αν συνυπολογίσει και τα παραπάνω.Η στήλη απλά θα προσθέσει… Κάποτε υπήρχαν άντρες!!!

Ταφές ονείρων (αναδημοσίευση)

Αναδημοσίευση αποσπάσματος από τν ομιλία του Αλέκου Αλαβάνου στη Συνδιάσκεψη του πολιτικού φορέα "Σχέδιο Β". Ολόκληρη η ομιλία εδώ

...Ο Ηρόδοτος έγραφε ότι ειρήνη είναι όταν τα παιδιά θάβουν τους γονείς. Πόλεμος είναι όταν οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους. Σήμερα θάβουμε τα όνειρα των παιδιών μας. Και ζούμε εμείς μαζί με τις Ερινύες. 

Πολύ πιο βαρύ από της εκροή πόρων στους δανειστές, από την καταστροφή του υλικού κεφαλαίου στην οικονομία της χώρας μας, από την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας είναι το τίμημα που πληρώνουμε με την καταστροφή του ανθρώπινου κεφαλαίου. Πίσω από κάθε νέο που παίρνει τον δρόμο της μετανάστευσης είναι οι αποταμιεύσεις μιας ζωής της οικογένειας και οι πόροι του ελληνικού κράτους από τη φορολόγηση των εργαζομένων. Αυτή την επένδυση εικοσαετίας οικογένειας και κράτους την παραλαμβάνει χωρίς τιμή, και ατιμωτικά για μας, η Γερμανία ή η Μεγάλη Βρετανία ή η Σουηδία. 

Τα παιδιά μας, τα ανίψια, τα γειτονόπουλα δεν είναι «κεφάλαιο». Είναι η «ψυχή» μας. Είναι από τα μεγάλα κεφάλαια της ύπαρξής μας. Είναι τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας που τώρα γίνονται «πέτρινα».

Βλέπουμε νέους να έχουν χάσει την ελπίδα σε μια ηλικία που η αισιοδοξία έχει κανονικά ορθάνοικτα τα φτερά της. Βλέπουμε να τους προσβάλουν με τον πιο άγριο τρόπο προτείνοντάς τους δουλειές χωρίς μισθό. Βλέπουμε τις σύριγγες να φυτρώνουν στα πάρκα σαν παπαρούνες. Βλέπουμε κάποια παιδιά από τη γενιά του Δεκέμβρη του 2008 που σαν τον Τειρεσία, με το ένστικτό της προείδε τον κατακλυσμό, να κυνηγούν με καντρόνια τις νύχτες τους μετανάστες. Βλέπουμε τους νέους να φοβούνται να κάνουν οικογένεια και να φέρουν παιδιά σε ένα κόσμο όλο ματαιώσεις και στερήσεις. Τους βλέπουμε να γυρίζουν ηττημένοι στο παιδικό τους δωμάτιο από το οποίο νόμιζαν ότι απελευθερώθηκαν. Τους βλέπουμε να γίνονται γέροι πριν από μας. Τους βλέπουμε να χάνουν από την αχρησία κάθε ικανότητα και ειδίκευση που με τόση προσπάθεια και πίεση απόκτησαν. Τους βλέπουμε να χάνουν το νόημα στη ζωή τους πριν ακόμα αρχίσει να γίνεται δική τους .

Τους βλέπουμε να αποκαλύπτουν μετά δύο δεκαετίες ότι τελικά ο λύκος έφαγε την Κοκκινοσκουφίτσα. Τους βλέπουμε αβοήθητους μέσα στα πειραματικά εργαστήρια των εταιριών δημοσκοπήσεων. Τους βλέπουμε να λαχταρούν αυτό που η αριστερά πάντα κατάγγελλε, μια Ελλάδα σερβιτόρων, μια οποιαδήποτε δουλειά παρά τα μεταπτυχιακά τους και να μη τους πετάξουν σε μια βδομάδα στο δρόμο σα σκυλιά. Τους βλέπουμε να τους πλησιάζουν αποπλανητικά οι αλχημιστές και κλόουν κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, να τους ψιθυρίζουν γλυκά στο αυτί «το ευρώ είναι το εθνικό μας νόμισμα», «εμείς είμαστε πολύ μάγκες στις διαπραγματεύσεις», και στις αγωνίες τους να απαντάνε κυνικά με ψέματα και διαψεύσεις. Τους βλέπουμε όταν βρίσκονται ως φοιτητές ή εργαζόμενοι σε ευρωπαϊκές χώρες να τους φτύνουν προσβολές και υπαινιγμούς κατάμουτρα, γιατί είναι ελληνίδες και έλληνες. 

Βλέπουμε τα παιδιά μας να περιφέρονται στους δρόμους των πόλεων όπως πριν εκατό σχεδόν χρόνια οι Μικρασιάτες πρόσφυγες και οι «παστρικές» τους, σε ελληνικό έδαφος, αλλά χωρίς πατρίδα.

Το νόμισμα είναι μια από τις πολλές πολιτικές του Σχέδιου Β. Αντίθετα εδώ βρίσκεται ο βαθύτερος πυρήνας του Σχέδιου Β: Να δημιουργήσουμε τις απελευθερωτικές εκείνες συνθήκες μαζί με τη νεολαία, ώστε εκείνη να κτίσει την καινούργια δική της πατρίδα. 

Σε αυτή την εποχή πολιτικής αντιπαράθεσης με τη Γερμανία, εμάς εδώ μας εκφράζουν απόλυτα τα λόγια ενός εντελώς παρεξηγημένου ως αντιδραστικού και ολοκληρωτικού, βασανισμένου από τη ζωή εικονοκλαστικού φιλόσοφου από τη Γερμανία, του Friedrich Nietzsche:

«Αγαπώ μόνο την πατρίδα των παιδιών μου, την άγνωστη, στις μακρινές θάλασσες: αυτήν το καράβι μου θα αναζητά πάντα και πάντα».

H Iερισσός σ' ένα βλέμμα

Το τελευταίο βλέμμα μια νεαρής Ιερισ-σιώτισσας λίγο πριν φύγουμε χθες, δεν φεύγει από το μυαλό μου.

Ένα βλέμμα που μιλούσε στην γλώσσα της αδούλωτης ψυχής κάθε ελεύθερου ανθρώ-που.

Ένα βλέμμα που φώναζε "Δεν φοβόμαστε, Δεν υποχωρούμε, Θα Νικήσουμε!"

Ένα βλεμμα που καλούσε "Να ξαναρθείτε, ο πόλεμος εδώ θα κρατήσει καιρό ..."

Ένα βλέμμα που ήταν γεμάτο αδερφοσύνη και ευγωνομοσύνη μαζί ...

Ένα βλέμμα περηφάνιας και θάρρους μαζί ...

Ένα βλέμμα που λεγε γλυκά: "Καλή Αντάμωση" και "Σας ευχαριστούμε ..."

Στο τέλος, τα χέρια της να μας αποχαιρετούν και μετά δυό φιλιά στον αέρα.

Η νεαρή Ιερισσιώτισα "Γυναίκα, Μάνα και Αδερφή" που ανησυχεί για τους δύο κρατούμενους συντοπίτες της και κάθε μέρα δίνει το παρών στις κινητοποιήσεις στην Ιερισσό και μέσα στις δασικές διαδρομές του Κάκαβου, ήταν εκεί μπροστά μας!

Δεν ξέρω αν είναι δυνατόν γράφοντας να μεταφέρει κανείς την "Αίσθηση" για το τι συμβαίνει στην Ιερισσό ...

Στην Ιερισσό όπου τα μικρά παιδιά παίζουν παιχνίδια στις γειτονιές και ανταλλάσουν για εκφοβισμό συνθήματα εναντίον της Εξόρυξης και της Eldorado ... Ακούγεται σχεδόν σουρεαλιστικό αλλά έτσι όντως συμβαίνει ... και ίσως αυτό εξηγεί και πολλά που εμείς από μακρυά δεν μπορούμε να καταννοήσουμε για αυτό το "Γαλατικό Χωριό" της Αντίστασης ...που μπορεί να αποτελέσει την σπίθα της νέας Ελληνικής Αντίστασης.

Σε μια πόλη όπου πλέον δεν υπάρχει Αστυνομία και όμως όλα είναι εντάξει.

Εκεί όπου τα μπλόκα και οι περιπολίες με μηχανές και τζίπ δεν είναι της Αστυνομίας αλλά των κατοίκων που έχουν αναλάβει να φυλούν τον τόπο τους 24 ώρες το 24ωρο.

Μια πόλη που αγωνίζεται κόντρα στο Καθεστώς δίνοντας αγώνα Ζωής με όπλο το δίκιο της, την ενότητα των κατοίκων, την Αυτοοργάνωση και την Αλληλεγγύη.

Η πόλη αυτή υποδέχθηκε το Σάββατο 25 Μαϊου 2013, πάνω από 10.000 άτομα από όλη την Ελλάδα για την συναυλία συμπαράστασης και αλληλεγγύης στους κρατούμενους αγωνιστές κατοίκους και δεν σημειώθηκε το παραμικρό παρατράγουδο!!!

Με μια διοργάνωση που θα ζήλευαν πραγματικά οι πιο ακριβοπληρωμένες εταιρείες διοργάνωσης συναυλιών, οι Ιερισσιώτες είχαν από νωρίς το Σαββάτο αναλάβει τα πόστα τους: άλλοι στα ψησίματα για να φάνε οι καλεσμένοι από όλη την Ελλάδα, άλλοι στην καθαριότητα, άλλοι για πληροφορίες και άλλοι βοηθοί στα Ιατρεία που βρίσκονταν δίπλα στον χώρο της Συναυλίας.

Και την επόμενη ημέρα της Κυριακής από τις 9:00 το πρωϊ όπου οι δρόμοι και η πλατεία ήταν πεντακάθαρα, ήδη προετοίμαζαν τα αγροτικά αυτοκίνητα τους για την διαδρομή στις 11:00 προς τον Κάκαβο για να δουν οι φιλοξενούμενοι τους γιατί παλεύουν, για το βουνό και το Δάσος που δεν πρέπει να χαθεί, να δουν που δίνονται πραγματικά οι μάχες για το μέλλον του τόπου τους, για την ζωή των παιδιών τους, να πλησιάσουν όσο γίνεται πιο κοντά στο σημείο αποκλεισμού τους από τις εγκατάστασεις της εταιρεία που "τρώει τις σάρκες του βουνού".

Τα αυτοκίνητα τους και οι μηχανές τους σε πομπή και μετά να φορτώνουν όσους χωρούσαν και να κάνουν δρομολόγια από και προς τα σημεία συγκέντρωσης για πεζοπορεία μέσα στον Κάκαβο. Όλα αυτά, απλά και φυσικά σαν να το κάνουν για όλη τους τη ζωή, χωρίς κανένα ατύχημα ή πρόβλημα.

Στον δρόμο της επιστροφής μας, όλα αυτά γυρνούσαν μέσα στο μυαλό μου και δεν με άφηναν να ηρεμήσω παρά την κούραση μας και τον λιγοστό ύπνο.

Η συγκίνηση και η ένταση είναι μεγάλη. Τώρα ξέρω ...

Υπάρχει ένας τόπος στην Ελλάδα όπου οι στίχοι του Εθνικού μας ποιητή στον "Ύμνο εις την Ελευθερία" έχουν ακόμα νόημα, είναι ακόμη ζωντανοί μέσα στις ψυχές αυτών των Ελλήνων που αγωνίζονται για τον τόπο τους και της ζωή τους ...

Ο τόπος αυτός λέγεται Ιερισσός ....

από dostoglouermis

Μεταξύ χρεών και... θανάτου χιλιάδες ανασφάλιστοι!

της Ντίνας Καράτζιου

enet.gr

Οι διοικήσεις στα δημόσια νοσοκομεία αγνοούν υπουργική απόφαση για τη δωρεάν περίθαλψη πολιτών με εισόδημα κάτω των 6.000 ευρώ, η κυβέρνηση χορηγεί... ασπιρίνες με το (ουσιαστικά άχρηστο) «Εισιτήριο Ελεύθερης Πρόσβασης στην ΠΦΥ» και 1.500.000 πολίτες προτιμούν να πεθάνουν σπίτι τους για να μην τα βάλουν με την Εφορία! 

Θάνατος ή χρέος; Χιλιάδες ανασφάλιστοι πολίτες θα κληθούν να επιλέξουν μεταξύ των δύο. Το κόστος νοσηλείας και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης που αδυνατεί να πληρώσει ο ανασφάλιστος ασθενής μετακυλίεται στην Εφορία.

Εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες πολίτες έχουν απαντήσει στο βασανιστικό δίλημμα με τον εξής τρόπο: «Επιλέγουν συνειδητά πλέον το θάνατο από το να κουβαλούν ένα χρέος που δύσκολα με αυτές τις συνθήκες μπορούν να διαχειρισθούν, καθώς κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να φυλακιστούν, αλλά και να επιβαρύνουν με αυτό τα παιδιά και τις οικογένειές τους», εξηγεί ο καρδιολόγος του Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού, Γ. Βήχας.

Εξυπακούεται ότι με τις νέες στρατιές ανέργων που δημιουργούνται καθημερινά οι άνθρωποι που έχουν εξοβελιστεί από το κατ' όνομα τουλάχιστον ακόμη δημόσιο σύστημα υγείας αποτελούν πια μια ευρύτατη κοινωνική πλειονότητα. Μπροστά σε αυτό το βατερλό του κοινωνικού κράτους, το αρμόδιο...

υπουργείο «απάντησε» με το «Εισιτήριο Ελεύθερης Πρόσβασης στην ΠΦΥ», το οποίο καταδικάστηκε σχεδόν από το σύνολο του ιατρικού κόσμου.

Είναι χαρακτηριστικό ότι για το υπουργείο οι ανασφάλιστοι αριθμούν περί τους 200.000, καθώς τόσους θα εντάξει στο πρόγραμμα. Αντίθετα, για τον πρόεδρο του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, Γ. Πατούλη, ανέρχονται σε 1,5 εκατομμύριο μαζί με τα προστατευόμενα μέλη. Οι υπολογισμοί του κ. Βήχα, πάλι, βάσει του αριθμού των περιστατικών που έχει δεχθεί το Κοινωνικό Ιατρείο του Ελληνικού, κάνουν λόγο για το 35% με 40% του συνόλου του ελληνικού πληθυσμού.

«Κοροϊδία»

«Αποτελεί όνειδος για τη σημερινή ιατρική πραγματικότητα. Η υπόσχεση δύο ή τριών κλινικών εξετάσεων, η δυνατότητα ενός πλημμελέστατου εργαστηριακού ελέγχου προκαλούν στον ιατρικό κόσμο βαθιά αγανάκτηση για την κοροϊδία που γίνεται εις βάρος των ανασφάλιστων της ζωής και της υγείας τους».

Τόσο ο κ. Πατούλης όσο και οι άλλοι γιατροί με τους οποίους μίλησε η «Κ.Ε.» εξήγησαν ότι το μεγάλο πρόβλημα για τον ανασφάλιστο είναι η θεραπεία και η εισαγωγή στο νοσοκομείο. Γιατρός γυναικολόγος, που κατέχει διευθυντική θέση σε δημόσιο νοσοκομείο, λέει: «Είναι καθημερινότητα πια η προσέλευση εγκύων που δεν αντέχουν το κόστος του ιδιώτη γιατρού και έρχονται σε εμάς. Είναι χρέος της πολιτείας να εξασφαλίσει το κόστος της ανασφάλιστης εγκύου».

Προς το παρόν, το εισιτήριο της ελεύθερης πρόσβασης «φτάνει» μόνο για εργαστηριακές εξετάσεις και έχει περιορισμένη διάρκεια: «Τι θα γίνουν οι για 4 μήνες ασφαλισμένοι με τα εισιτήρια υγείας, χωρίς τη δυνατότητα νοσηλείας, επέμβασης ή φαρμακευτικής αγωγής; Ποιος θα καλύψει την επίτοκο υψηλού κινδύνου; Ποιος θα δώσει τα φάρμακα στους χρόνιους ασθενείς, για να μην πεθάνουν;» διερωτάται ο κ. Πατούλης.

Μόνο για έχοντες

«Οι πολίτες δεν είναι ανασφάλιστοι από καλαμπούρι ή από αμέλεια. Είναι γιατί εργάζονται υπό καθεστώς μαύρης εργασίας ή γιατί έχουν μείνει άνεργοι. Υπάρχει η αντίληψη "όποιος έχει λεφτά να πληρώσει για την υγεία". Ολοι οι πολίτες πρέπει να έχουν δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και, στη συνέχεια, η Εφορία ας έρθει να κάνει τη δουλειά της. Να φορολογήσει τους κατέχοντες», εξηγεί ο Η. Σιώρας, καρδιολόγος και πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων του «Ευαγγελισμού».

Ο ίδιος εξηγεί ότι ο ανασφάλιστος ασθενής, κατά την τακτική εισαγωγή, θα προπληρώσει ένα ποσό. Με υπεύθυνη δήλωση αναφέρει την αδυναμία του για την καταβολή του, όμως δεσμεύεται να το αποπληρώσει στη συνέχεια. Στην περίπτωση που δεν το κάνει, το χρέος μετακυλίεται στην Εφορία. Μπορεί επίσης ένας ασθενής, προσκομίζοντας στη διοίκηση του νοσοκομείου τα απαραίτητα δικαιολογητικά που αποδεικνύουν αδυναμία πληρωμής, με σχετική απόφαση να απαλλαχτεί.

Φτωχοποίηση

Κάτι τέτοιο όμως συμβαίνει σπάνια. Προϋποθέτει να μην έχει κυριολεκτικά πού την κεφαλήν κλίνη. Υπό την έννοια ότι αφήνει απ' έξω μια μεγάλη, κρίσιμη κοινωνική μάζα, που φτωχοποιήθηκε την τελευταία διετία. Οπως, για παράδειγμα, τον ασθενή που έχει ένα σπίτι, αλλά είναι πια άνεργος και αδυνατεί να πληρώσει χαράτσια και ασφάλεια.

Πριν από λίγες μέρες, ο κ. Βήχας έψαχνε εναγωνίως να μάθει αν είναι σε ισχύ ΚΥΑ του 2006, που προβλέπει ότι ασθενής ανασφάλιστος και με εισόδημα μικρότερο από 6.000 ευρώ νοσηλεύεται δωρεάν. Εκείνη την ημέρα οι γιατροί του Ελληνικού διέγνωσαν σε ανασφάλιστο ασθενή ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής. Λόγω της μεγάλης πιθανότητας αυτό να υποστεί ρήξη και να αποβεί μοιραίο για τη ζωή του, επέμεναν να μεταβεί στο εφημερεύον νοσοκομείο, παρά τις ανησυχίες του ίδιου για την έλλειψη ασφαλιστικής κάλυψης και την αδυναμία του να πληρώσει νοσήλια. Με την είσοδό του κρίθηκε ότι χρήζει χειρουργικής επέμβασης, και αυτό έγινε...

«Θέσαμε πολλαπλώς το ερώτημα της χρέωσης της νοσηλείας του στη διοίκηση του νοσοκομείου. Ως απάντηση λάβαμε το έγγραφο που αναφέρεται στη συγκεκριμένη ΚΥΑ και στο οποίο τονίζεται ότι εάν ο ασθενής δεν εμπίπτει σε αυτή, τότε η διοίκηση του νοσοκομείου δεν μπορεί να εγκρίνει δωρεάν νοσηλεία. Ακόμη και μετά την έξοδο του ασθενή, δεν υπάρχει απάντηση εάν χρεώθηκε ή όχι νοσήλια», εξηγεί ο κ. Βήχας.

Πολύ αργά...

«Η συγκεκριμένη ΚΥΑ θεωρητικά είναι σε ισχύ. Προσποιούνται οι υπηρεσίες ότι την αγνοούν και αναγκάζουν τους ανασφάλιστους σε μια διαδικασία που κατευθύνει το οφειλόμενο ποσό των νοσηλίων σε χρέος του ασθενούς προς το Δημόσιο. Η κατάσταση αυτή αποτρέπει τους ανασφάλιστους να πηγαίνουν στα νοσοκομεία.

»Ερχονται όταν φτάνουν στο αμήν και είναι πολύ αργά για ουσιαστική ιατρική βοήθεια», εξηγεί ο Π. Παπανικολάου, νευροχειρουργός στο Νοσοκομείο Νίκαιας, μέλος του Δ.Σ. της ΕΙΝΑΠ και του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου.

Και προσθέτει: «Ουσιαστικά ο ΕΟΠΥΥ δεν πληρώνει ούτε για τους ασφαλισμένους του, καθώς είναι χρεοκοπημένος. Τα μοναδικά έσοδα των νοσοκομείων είναι η κρατική επιχορήγηση. Αρα πρέπει να σταματήσει η υποκρισία και να περιθάλπουν δωρεάν όλο τον πληθυσμό, ασφαλισμένους και ανασφάλιστους.

Οσο για τα 45 εκατομμύρια ευρώ που θα διατεθούν μέσω του Voucher για τους ανασφάλιστους, έτσι όπως εξαγγέλθηκε, ουσιαστικά αποτελεί δωράκι στις διαγνωστικές αλυσίδες του ιδιωτικού τομέα».

Εξάρχεια: τώρα ΣΔΟΕ και ΜΑΤ μαζί.

Η νυχτερινή (Πέμπτη βράδυ) επιδρομή ταγμάτων του ΣΔΟΕ και δυνάμεων καταστολής στα Εξάρχεια δείχνει απλά δύο αλήθειες:

-Η οικονομική τρομοκρατία είναι η απόλυτη προτεραιότητα της δοτής κυβέρνησης,

-οι κατασταλτικοί μηχανισμοί είναι αφοσιωμένοι στην υπηρεσία του τραπεζικού παρακράτους, μια χούφτας νταβατζήδων και των δανειστών.

ΣΔΟΕ και ΜΑΤ από 'δώ και πέρα θα πηγαίνουν πακέτο, χέρι-χέρι. Εκεί όπου ανθούν οι αντιστάσεις όποιο χαρακτήρα και αν έχουν αυτές. Είτε αφορούν την αντίσταση στη φοροληστεία, είτε τους αγώνες κατά των κατασχέσεων και αποτροπής των πλειστηριασμών, τη διαμαρτυρία σε τοκογλύφους-τράπεζες, την άρνηση πληρωμής των χαρατσιών, τις κινητοποιήσεις κατά των διακοπών ρεύματος, τη λειτουργία των δομών αλληλεγγύης.

Οι εισβολές κλιμακίων του ΣΔΟΕ συνοδεία αστυνομικών με πολιτικά σε μαγαζιά για φορολογικό έλεγχο, η προκλητική παρουσία διμοιριών ΜΑΤ και μονάδων ΔΙΑΣ που παρατάχθηκαν στην περιοχή είναι τα σήμαντρα της απαρχής ενός γενικευμένου πολέμου. Ενός πολέμου που επιδιώκεται να ισοπεδώσει τα κτίσματα αλληλεγγύης, το οικοδόμημα μιας άλλης κοινωνίας τα οποία θα αποτελέσουν ανάχωμα στην μεθοδευμένη φτώχεια και τον εξανδραποδισμό.

Ποτέ στο παρελθόν η μάχη της κυβέρνησης κατά της φοροδιαφυγής δεν είχε τη συμπαράταξη και υποστήριξη του υπουργείου δημόσιας τάξης και των "μάχιμων" δυνάμεών του. Ούτε στο ελάχιστο δε στις περιπτώσεις καταγγελιών για τεράστια φοροδιαφυγή από μεγάλες εταιρίες και ομίλους (βλέπε Αλαφούζος, Κουρής, Ξυνής, Αγούδημος, Lidl, κ.α.). Και αυτό διδάσκει το ότι η επίθεση φορολογικής συμμόρφωσης έχει στόχο το λαό και τις μικρές επιχειρήσεις.

Άλλωστε το δήλωσε καθαρά ο επικεφαλής των διμοιριών των ΜΑΤ. Έχουμε άνωθεν εντολές, διότι στα Εξάρχεια παρατηρούνται έκνομες συμπεριφορές που επιβάλλουν την παρουσία των δυνάμεών μας.

Τα Εξάρχεια είναι στόχος, δέχονται  ολομέτωπο πόλεμο.

Έλεγχοι του ΣΔΟΕ σε μαγαζιά στα Εξάρχεια με τη συνοδεία ΜΑΤ και μηχανών ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ

πηγή: Left.gr

Αναστάτωση στη γειτονιά της Αθήνας από την πρωτοφανή απόφαση του υπουργείου Δημόσιας Τάξης να διενεργήσει τους προβλεπόμενους ελέγχους υπό τη συνοδεία δυνάμεων καταστολής - Διάβημα διαμαρτυρίας από τη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Μαρία Μπόλαρη.

Φορολογικοί έλεγχοι στα μαγαζιά των Εξαρχείων πραγματοποιούνται από το απόγευμα της Πέμπτης. Αυτό δε θα αποτελούσε είδηση αν δεν υπήρχε η πρωτοφανής απόφαση του υπουργείου Δημόσιας Τάξης και της ηγεσίας της ΕΛΑΣ, οι έλεγχοι να διενεργηθούν με τη συνοδεία διμοιριών των ΜΑΤ και ανδρών της ασφάλειας με πολιτικά, καθώς και μηχανών των ομάδων ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ που περιπολούν στους δρόμους της γειτονιάς.

Η "πληθωρική" παρουσία της αστυνομίας, η οποία μάλιστα θεώρησε χρήσιμο να παρατάξει τουλάχιστον δύο διμοιρίες των ΜΑΤ στο μνημείο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, προκάλεσε σοβαρή αναστάτωση στους κατοίκους. Η βουλευτής της Α' Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Μαρία Μπόλαρη, καθώς και ο συντονιστής της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ Εξαρχείων, Αχιλλέας Ρουσιάκης, οι οποίοι ήταν παρόντες στην επιχείρηση της αστυνομίας, προχώρησαν σε διάβημα διαμαρτυρίας στον επικεφαλής των διμοιριών.

Στην ερώτηση γιατί οι προβλεπόμενοι έλεγχοι συνοδεύονται με τέτοια δύναμη των σωμάτων ασφαλείας, ο επικεφαλής απάντησε ότι έχουν άνωθεν εντολές, αφού, όπως είπε, στα Εξάρχεια παρατηρούνται έκνομες συμπεριφορές που επιβάλλουν την παρουσία αυτών των δυνάμεων. Όταν του ζητήθηκε να διευκρινίσει ποιες είναι αυτές οι έκνομες συμπεριφορές που επιβάλλουν "ειδική" μεταχείριση των κατοίκων και επιχειρηματιών μιας ολόκληρης γειτονιάς, σε σύγκριση με άλλες περιοχές, ο επικεφαλής αρνήθηκε να δώσει περαιτέρω εξηγήσεις.

Η Μ. Μπόλαρη του επισήμανε ότι σήμερα και ο ίδιος ως επικεφαλής, αλλά πολύ περισσότερο η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Δημόσιας Τάξης παίρνουν την ευθύνη για την πυροδότηση ενός ανεξέλεγκτου κλίματος, υπογραμμίζοντας ότι τέτοιες συμπεριφορές μπορούν να προκαλέσουν αρνητικά γεγονότα στα Εξάρχεια, για τα οποία τη μοναδική ευθύνη θα εχει το υπουργείο Δημόσιας Τάξης και η ηγεσία της ΕΛΑΣ.

Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με το Left.gr, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ τόνισε ότι "δε θα δεχθούμε καμία διαστρέβλωση της παρέμβασής μας: Δεν αρνούμαστε την ανάγκη ελέγχου των προβλεπόμενων, αν και, κατά τη γνώμη μας, υπάρχουν πολύ πιο επείγουσες και μεγάλες περιπτώσεις φοροδιαφυγής, όμως είναι αδιανόητο αυτοί οι έλεγχοι να γίνονται με τη συνδρομή των δυνάμεων καταστολής. Η κυβέρνηση δείχνει την αδυναμία της, είναι ανίκανη να συγκεντρώσει το οποιοδήποτε έσοδο από εκεί που θα έπρεπε και καταλήγει να στοχοποιεί πολίτες ως έκνομους μόνο και μόνο γιατί ζουν και παρεμβαίνουν σε συγκεκριμένη γειτονιά".

Εκδήλωση – Συζήτηση με θέμα “το ζήτημα της κατοικίας στις πόλεις της κρίσης”

Διοργάνωση από την Αριστερή Κίνηση Εργαζόμενων Αρχιτεκτόνων - ΑΚΕΑ

 στο παρκάκι Τσαμαδού 12, Εξάρχεια ώρα 7:00μμ.

Η Αριστερή Κίνηση Εργαζόμενων Αρχιτεκτόνων (ΑΚΕΑ) συνδιοργανώνει με το Στέκι Μεταναστών, εκδήλωση – συζήτηση με θέμα “το ζήτημα της κατοικίας στις πόλεις της κρίσης”. 

Εισηγητές: η Βάσω Καλαμά εκ μέρους της ΑΚΕΑ, εκπρόσωπος του Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων – Νεάπολης – Μουσείου (ΔΙ.Κ.Α.Εξαρχείων.), η Μαρία Μαντουβάλου και η Μαρία Μαυρίδου από τον τομέα Πολεοδομίας – Χωροταξίας της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΕΜΠ.

Το περιεχόμενο της συζήτησης αφορά το πώς τίθεται με νέους όρους πλέον το ζήτημα της κατοικίας στην Ελλάδα, στο φόντο της οικονομικής κρίσης και των μνημονιακών πολιτικών. Είναι γνωστό ότι σε αντίθεση με το παράδειγμα της Δυτικής Ευρώπης, όπου το ζήτημα της κατοικίας λύθηκε ιστορικά στο πλαίσιο του κράτους πρόνοιας και μέσω της οργανωμένης δόμησης, στην Ελλάδα η λύση του αφέθηκε στις δυνάμεις της αγοράς μέσω του συστήματος της αυθαίρετης δόμησης και της αντιπαροχής. Η λύση αυτή οδήγησε μεταξύ άλλων σε ιστορικά υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης σε βάρος όμως του δημόσιου χώρου, του πράσινου και των αστικών υποδομών.

Σήμερα, υπό το βάρος της υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου του πληθυσμού που επιβάλλεται από τις πολιτικές των διαδοχικών μνημονιακών κυβερνήσεων και της τρόικας ΔΝΤ/ΕΚΤ/ΕΕ και ειδικότερα της δυσκολίας του τραπεζικού δανεισμού και της βαρύτατης φορολόγησης της ακίνητης περιουσίας, διαφαίνονται σημαντικές αλλαγές στους τρόπους πρόσβασης σε ένα ήδη πλεονάζον οικιστικό απόθεμα. Η δραματική αύξηση του αριθμού των αστέγων ανοίγει επιτακτικά το ζήτημα της κοινωνικής αλληλεγγύης. 

Το μοντέλο της κατανομής της αστικής γαιοπροσόδου σε ευρύτατα τμήματα του πληθυσμού φαίνεται να αλλάζει, στο βαθμό που τόσο η γη όσο και το οικιστικό απόθεμα τείνουν να περάσουν στα χέρια λίγων. Η αντιστροφή του μοντέλου της αστικής διάχυσης και η επιστροφή στο κέντρο, η ανακαίνιση και την επανάχρηση του υπάρχοντος οικιστικού αποθέματος, θα μπορούσε να δώσει διέξοδο στην οικοδομική δραστηριότητα.

Ενώ τα κινήματα πόλης στην Ελλάδα εστιάζουν μέχρι στιγμής αποκλειστικά στα ζητήματα δημόσιου χώρου και πράσινου, φαίνεται ότι το ζήτημα της κατοικίας θα τεθεί επιτακτικά στο επίκεντρο με νέους όρους.

πληροφορίες: https://www.facebook.com/events/485227208217491/?notif_t=plan_user_joined

Εισπρακτικές Εταιρείες: Ένας πρώην υπάλληλος εξομολογείται !!!

Γράφει ο Αντώνης Ντινιάκος

πηγή: lifo.gr

Ο Ηλίας Π. είναι άνεργος από επιλογή.

Μέχρι πρότινος εργαζόταν σε εταιρεία ενημέρωσης οφειλετών. Παραιτήθηκε πριν από μερικούς μήνες γιατί, όπως λέει σήμερα ο ίδιος, «… κανείς δεν πρέπει να ξεπουλά την αξιοπρέπειά του για 300 ευρώ τον μήνα».

Τόσα έπαιρνε για ένα πεντάωρο ασταμάτητων τηλεφωνικών ενοχλήσεων προς δανειολήπτες και οφειλέτες που αδυνατούσαν να εξοφλήσουν τα χρέη τους προς τράπεζες, εταιρείες κινητής τηλεφωνίας και πάσης φύσεως άλλες υπηρεσίες.

«Οι εισπρακτικές εταιρείες είναι…ό,τι πιο εφιαλτικό έχω βιώσει επαγγελματικά. Με είχαν υπενοικιάσει μέσω εταιρείας ευρέσεως εργασίας και η σύμβασή μου ανανεωνόταν μήνα με τον μήνα, ώστε σε περίπτωση απόλυσης να μην έχω καν δικαίωμα αποζημίωσης. Το χειρότερο, όμως, ήταν η ίδια η φύση της δουλειάς. Καθημερινά μας πίεζαν με χίλιους δυο τρόπους για να πιάνουμε τους υποτιθέμενους στόχους που είχαν θέσει, ώστε η εταιρεία είτε να εξασφαλίζει ένα ποσοστό από τις οφειλές είτε να διατηρεί στο ακέραιο τη σύμβασή της με τον εντολέα που, τις περισσότερες περιπτώσεις, ήταν τράπεζες».

Ο Ηλίας παραιτήθηκε πριν από τέσσερις μήνες, όταν μια μέρα ένα τηλεφώνημα δεν εξελίχθηκε όπως περίμενε. 

«Πάντοτε προσπαθούσα να είμαι ευγενικός με τους οφειλέτες, ίσως γιατί ενδόμυχα δεν συμφωνούσα με αυτό που έκανα. Οι περισσότεροι άνθρωποι ήταν άνεργοι, οικογενειάρχες που ένιωθες μεμιάς την αγωνία στη φωνή τους. Άλλοι τηλεφωνητές ήταν πιο σκληροί στην προσέγγισή τους, πιο αυστηροί, πιο απότομοι.

Μια-δυο φορές είχα ακούσει και απειλές για διαταγές πληρωμών, ασφαλιστικά μέτρα και διάφορα άλλα. Γενικά, η τακτική του εκβιασμού ήταν κάτι που ανεπίσημα ενέκρινε ο επικεφαλής του τμήματος. “Τρομάξτε τους και λίγο, αλλιώς δεν θα τα πάρουμε ποτέ…”, μας είχε πει σε ανύποπτη στιγμή, προσφέροντας τις περιβόητες “συμβουλές” του. Δεν το έκανα ποτέ. Κατάλαβα γρήγορα ότι γι’ αυτούς ήμασταν αναλώσιμοι, μηχανές που έκοβαν δανεικό χρήμα. Έφερνες λεφτά, δούλευες. Δεν έφερνες, δεν δούλευες. Κι ας είχες πάρει 100-200 τηλέφωνα την ημέρα. Δεν είχε καμιά σημασία.

Είδα κόσμο να κλαίει από την πίεση, να φεύγει τρέχοντας από το γραφείο. Την επόμενη μέρα καθόταν κάποιος άλλος στη θέση του. Με την ίδια κουρασμένη διάθεση. Προσωπικά, πήρα την απόφαση να φύγω όταν μια μέρα τηλεφώνησα σε μια δανειολήπτρια κι εκείνη ξέσπασε σε κλάματα, λέγοντας ότι την είχαν πάρει και την προηγούμενη μέρα από κάποια εισπρακτική, απειλώντας ότι θα της κατασχέσουν περιουσιακά στοιχεία. Της εξήγησα ότι δεν μπορούν να το κάνουν αυτό και να μην ανησυχεί. Αισθανόμουν ντροπή. Όταν “αγοράζεις” το χρέος κάποιου, δεν είσαι εταιρεία. Είσαι νταβατζής».

Σήμερα, ο τζίρος που κάνουν οι εισπρακτικές εταιρείες στην Ελλάδα της ύφεσης είναι κάποιες δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, με τις τάσεις των καθαρών κερδών τους να είναι σταθερά ανοδικές. Το 2003 ο τζίρος των εταιρειών ενημέρωσης οφειλετών μετά βίας ξεπερνούσε τα 10 εκατ. ευρώ. Πέντε χρόνια μετά είχε ανέλθει στα 60 εκατ., ενώ τα τελευταία δύο χρόνια έχει σημειωθεί αύξηση του τζίρου κατά 10%.

Για να κινηθούν τα γρανάζια αυτής της θηριώδους μηχανής που έχει στηθεί πάνω απ’ το κουφάρι της ελληνικής οικονομίας, απαιτείται, βέβαια, κάτι περισσότερο από το μαζικό ανθρωποκυνηγητό οφειλετών μέσω τηλεφώνου. Απαιτείται, σε πολλές περιπτώσεις, η καταπάτηση των προσωπικών δεδομένων, η παράβαση του νόμου και, φυσικά, η άγνοια των οφειλετών. Το 2012 έφτασαν στα γραφεία της Γενικής Γραμματείας Καταναλωτή 687 καταγγελίες. Φέτος, ο αριθμός παρουσιάζει αύξηση, αφού το πρώτο μόλις τετράμηνο περισσότεροι από 330 καταγγέλλοντες απευθύνθηκαν στην αρμόδια Αρχή.

Οι περισσότερες εκ των καταγγελιών αφορούσαν τηλεφωνικές οχλήσεις σε ακατάλληλες ώρες στο σπίτι ή το γραφείο, παραβίαση προσωπικών δεδομένων, απειλές, ακόμα και εκβιασμούς. Την ίδια ώρα το Διαδίκτυο βρίθει από χιλιάδες ανεπίσημες καταγγελίες οφειλετών. Πρόσφατα, αποκαλύφθηκε ότι μεγάλη εισπρακτική εταιρεία απέκτησε –άγνωστο με ποιον τρόπο– πρόσβαση σε απόρρητους τηλεφωνικούς αριθμούς δανειοληπτών στην Πάτρα. Παρά το αξιόποινο της πράξης, οι ενοχλήσεις προς τους συνδρομητές δεν σταμάτησαν, τουναντίον, συνοδεύτηκαν από απειλές περί κατασχέσεων και δικαστικών μέτρων.

Μέχρι σήμερα η Γενική Γραμματεία Καταναλωτή έχει προβεί στην επιβολή προστίμων ύψους 390.000 ευρώ σε έξι εταιρείες ενημέρωσης οφειλετών, σε έναν δανειστή και μια εταιρεία μη εγγεγραμμένη στο Μητρώο των Εταιρειών Ενημέρωσης. Παράλληλα, σε μια προσπάθεια να ενημερώσει τους πολίτες για τα δικαιώματά τους, έχει αναρτήσει στο επίσημο site της μια σχετική λίστα με συχνές ερωτήσεις. Συνοπτικά, αναφέρουμε ότι απαγορεύεται οι εταιρείες ενημέρωσης να καλούν καθημερινά τον οφειλέτη, να ενοχλούν συγγενικά πρόσωπα, να καλούν στον χώρο εργασίας του, αν και εφόσον δεν είναι αυτός ο μοναδικός αριθμός επικοινωνίας που έχει δηλωθεί, να καλούν σε άλλο τηλεφωνικό αριθμό από αυτόν που έχει δηλώσει ο οφειλέτης και, φυσικά, να καλούν οφειλέτες που έχουν προβεί σε δικαστικές ενέργειες.

Στην πράξη, βέβαια, το νομοθετικό πλαίσιο μοιάζει κομματάκι θολό σε μια κοινωνία που μοιράζεται ανάμεσα σε αυτούς που έχουν, αυτούς που δεν έχουν και αυτούς που αδυνατούν να πληρώσουν όσα έχουν.

H ΖΑΝΟΝ συναντά τη ΒΙΟΜΕ !

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ (αναδημοσίευση)

από http://yorgosmouloudakis.wordpress.com

Γιώργος Μουλουδάκης, 18 Απριλίου 2013

Το τυφλό βομβιστικό χτύπημα στη Βοστώνη ήρθε χθες να αναδεύσει νερά λιμνάζοντα και να υπενθυμίσει κάτι που μέσα στην κανονική ροή των ημερών -εκτός πολέμου, ας πούμε- ξεχνάμε: Ο πόλεμος είναι μια συνεχής πραγματικότητα, ένα στοιχείο της πρωτόγονης φύσης μας, μια έκφραση της ψυχικής μας στάσης απέναντι στον κόσμο. Τον περιέχουμε, τον πριμοδοτούμε, σχεδόν τον αποζητάμε μέσα στην ακινησία των πραγμάτων.

Το γεγονός ότι οι βόμβες έσκασαν στον τερματισμό του Μαραθωνίου υπενθυμίζει κάτι επιπλέον: Κανένα αρχαίο ήθος, καμιά εκεχειρία δεν πρόκειται να σταθεί εμπόδιο σε ανίερα σχέδια, καμιά ηθική συμφωνία δεν θα αποτρέψει το κακό όπως αναδύεται και εκρήγνυται εν είδει κεραυνού του Δία ή μυστηριώδους ζαριάς του Χάρου, που εδώ μοιάζει κι ο ίδιος να αγνοεί το σχέδιό του. Ποιος αποφασίζει για το ποιος θα περπατήσει δίπλα του όλον τον δρόμο ως τον Αχέροντα; Κανείς δεν θα μάθει. Μια απρόσεχτη θεϊκή πατούσα τσαλαπατά μυρμήγκια του σύμπαντος, εδώ, πάνω σ’ αυτή τη γη, σ’ αυτό το “θαλασσινό φτερό” που ταξιδεύει για δισεκατομμύρια χρόνια το άπειρο χωρίς εμφανή λόγο, και που αναρωτιέται κανείς στη σκιά τέτοιων γεγονότων αν ακόμα και το ίδιο το μάτι μιας ανώτερης δύναμης είναι ικανό να αντιληφθεί κάποια έστω δαιδαλώδη αιτιότητα στα μικρά-μεγάλα πράγματα που του συμβαίνουν. Η βία των καρφιών μέσα στη χύτρα-βόμβα και το κοντράστ αυτής της εικόνας με το τρυφερό αίμα ενός οχτάχρονου κορμιού που τα δέχεται, σαν εκούσια ανθρωποθυσία-εξαγνισμό ενός απάνθρωπου θεού, είναι ακατανόητα ακόμα και μέσα στο πιο πολύπλοκο σχέδιο.

Η ομορφιά είναι ένας τρόπος να ξεχνάμε τον θάνατο, μια υπόσχεση αιωνιότητας απ’ το ίδιο το χέρι που μας πετά εδώ και που μας παίρνει πάλι πίσω, ένα κόλπο, μια πλαστή υπόσχεση που μας καθησυχάζει, μια πρόνοια, ένα δώρο της τυχαιότητας (ή ενός πιο συμπαγούς σώματος συμπτώσεων -δεν ξέρω) για να αντέξουμε το ακατανόητο. Η Τέχνη προτείνει μια τέτοια ομορφιά με διάφορους τρόπους. Υποτίθεται πως την ακούμε.

Αν κάνουμε τη σκέψη πως ο κόσμος χωρίζεται σε δυο μεγάλα στρατόπεδα, της βίας και της μη βίας, θα λέγαμε σήμερα με βεβαιότητα πως ένα χτύπημα σαν αυτό στη Βοστώνη κρύβει παράλληλες επιδιώξεις πέραν της καιόμενης σάρκας, που παραμένει ένα σύμβολο μοναχά του τρόμου. Έχει ίσως σαν κύριο στόχο τη συναίνεση σε μια διαρκή θωράκιση της ζωής μας με ασήκωτες πανοπλίες, τη διολίσθηση σε αστυνομικού τύπου εξουσίες που θα μας προφυλάξουν όσο και θα μας ακινητοποιήσουν. Αν κάποιος ωφελείται απ’ αυτές, αυτός δεν βρίσκεται ανάμεσά μας. Έμποροι όπλων και συστημάτων παρακολούθησης και κάθε λογής υπάλληλοι μυστικών υπηρεσιών που θα δουν τους μισθούς τους να εκτινάσσονται είναι στη δεξαμενή αυτών των “τυχερών”. Καμιά ανεργία σε τέτοια μέρη. Ανάμεσά τους οι πολιτικοί μιας πολυπληθούς κατηγορίας (σχεδόν όλοι, δηλαδή), που θα στηρίξουν την επανεκλογή τους στον τρόμο των ψηφοφόρων, κάτι που -θυμάστε- έκανε με εκπληκτική για τον κοινό νου επιτυχία ο Μπους ο “νεότερος” πριν από μερικά χρόνια. Το πόσοι άνθρωποι χάθηκαν για να “προστατευθεί” αυτός ο περιούσιος λαός που θεωρεί τον θεό σύμμαχό του και που προσεύχεται σ’ αυτόν (κατά τον τότε ηγέτη του) για να αφανιστούν οι εχθροί του από προσώπου γης, είναι φυσικά ένα ερώτημα που ποτέ δεν θα τεθεί σε κανένα διεθνές μέσο ενημέρωσης που υπερασπίζεται την αναγκαιότητα του πολέμου, το δικαίωμά μας να εξολοθρεύουμε σαν κουνούπια μερικές χιλιάδες αλλόφυλους για να τη γλιτώνουμε εμείς.

Ωφελείται επίσης μια συγκεκριμένη θέαση του κόσμου, κατά την οποία η “ζωή”, ως επιβίωση, είναι το ύψιστο αγαθό. Το να δηλώσεις ευθαρσώς ότι το υψηλότερο αγαθό είναι η Πραγματική Ζωή -κάτι ασφαλώς διαφορετικό από την επιβίωση από ένα τρομοκρατικό χτύπημα- είναι κάτι σαν φωνή βοώντος εν τη ερήμω, κάτι που λίγοι θα κατανοήσουν.

Κανένα ισοζύγιο (θα έλεγα “κατά την ταπεινή μου γνώμη” εάν δεν επρόκειτο για βεβαιότητα στην οποία δεν χωρά καμιά αμφιβολία) δεν μπορεί να νομιμοποιήσει τις κινήσεις εκείνων των πολιτικών που αύριο θα θελήσουν να θωρακίσουν τη ζωή μας με σίδερα που θα εμποδίζουν τους “κακούς” να εισέρχονται όσο κι εμάς να ζούμε.

Και μένει να διερευνηθεί, με βάση το κίνητρο, ποιοι είναι εκείνοι που περισσότερο είχαν όφελος απ’ την τρομοκράτηση ανθρώπων που γιόρταζαν μια γιορτή του σώματος και του νου, έναν Μαραθώνιο, το ίδιο το σύμβολο της υπέρβασης προς κάτι υψηλότερο και ιερότερο.

(Ο Μαραθωνομάχος Ευκλής -κατά τον Θουκυδίδη- προσέφερε τη ζωή του για να έχει την τιμή να πει πρώτος και πάνοπλος στους Αθηναίους ένα “Νενικήκαμεν” τόσο ηχηρό και ψυχικά φορτισμένο στη χροιά του ώστε να ακούγεται στ’ αυτιά μας ακόμα και σήμερα. Ναι, ήταν Τέχνη αυτό το “Νενικήκαμεν!”)

Ποιοι λοιπόν, δυόμισι χιλιετίες μετά, είχαν το πιο διάφανο κίνητρο, άρα ήταν με βάση τους νόμους των πιθανοτήτων οι κύριοι αίτιοι -το ελάχιστον ως ηθικοί αυτουργοί- των εκρήξεων που ζητούν να αποπροσανατολίσουν τη ζωή μας; Για μένα είναι σαφές ότι εκείνοι που είχαν ένα τέτοιο κίνητρο είναι οι ίδιοι που αύριο θα έρθουν για να μας προστατεύσουν απ’ αυτούς τους τρομοκράτες.

Δοκιμάζοντας τώρα μια αυτόματη αναγωγή, θα πω ότι οι μορφές τρομοκρατίας είναι όσες και οι τρίχες στην κεφαλή της Ραπουνζέλ. Μια απ’ αυτές είναι η οικονομική τρομοκρατία που βιώνουμε και που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μας πείσει πως ο τρόπος της είναι το μείζον αίτημα της ζωής μας και της ζωής των επερχόμενων γενεών. Το να της το επιτρέψουμε ισοδυναμεί με υπόκλιση σκλάβου στον ρυθμό του τύμπανου που του ζητά μια ομόθυμη και ομόρρυθμη ενέργεια για να κινηθεί η γαλέρα των άλλων -ας πούμε, εδώ, των τραπεζών. Αν καθίσουμε ακίνητοι παρατηρώντας το ανίερο πλεούμενο να προσαράζει στις ίδιες τις ακαθαρσίες των ναυπηγών του, ίσως ανακαλύψουμε ότι το απύθμενο πέλαγος που μας υπόσχονταν, το πλήρες καρχαριών και λοιπών τεράτων, είναι μια γυάλα με ακίνδυνα χρυσόψαρα.

Αλλά δεν είναι μόνο οι τράπεζες που υλοποιούν αυτή τη φαντασιακή μας γαλέρα. Ο χορός των μετονομασιών καλά κρατεί, διατηρεί την προσφιλή του συνήθεια να ντύνεται ευφάνταστες μουτσούνες και να κινείται σε μονότονους ρυθμούς εν είδει πολυπλόκαμου τέρατος, μιας Λερναίας Ύδρας που κανείς Ηρακλής δεν θα κατάφερνε σήμερα να εξολοθρεύσει.

Τρομοκρατία λέω το σκάσιμο όποιας απρόβλεπτης “βόμβας”, πραγματικής ή μη, με στόχο τη συναίνεσή μας στην υιοθέτηση της ανηθικότητας ως αναπόσπαστου στοιχείου της καθημερινότητας, στοιχείου που θα πρέπει με τη σειρά μας να αποδεχτούμε ως δεδομένο στη ζωή. Αποτέλεσμα θα ήταν μια κάθετη και οριστική απο-ιεροποίηση του βίου, το κοίταγμα του θανάτου απ‘ την πλευρά του απελπισμένου.

Σε αυτή τη θέση βρέθηκα πρόσφατα, όταν από άνθρωπο “της οικογενείας” (και να ένα στοιχείο που τονίζει την διεισδυτικότητα των ιών και την ικανότητά τους να αντέχουν ακόμα και σε αγαπητικές θερμοκρασίες) εκλάπη απ’ το συρτάρι μου ένα έργο-Δώρο άλλης εποχής και παρουσιάστηκε δημόσια ως εκπορνευόμενη νεανίς. Ο καημένος ο κλέφτης δεν μπορούσε να διανοηθεί πως δεν επρόκειτο για δεσποινίδα αλλά για τη σύζυγό μου, οπότε αύριο θα γελά και το παρδαλό κατσίκι μαζί του. Κρατάω ασφαλώς μόνο το διδακτικόν του πράγματος, με τον τρόπο που θα εξηγήσω παρακάτω.

Σε έναν πόλεμο ξέρεις ότι θα πυροβολήσεις τον εχθρό -αν είσαι κουρντισμένος στην αναγκαιότητα αυτής της πράξης και αν συμφωνείς να πυροβολήσεις ένα απλό σύμβολο όπως είναι ο απέναντί σου φαντάρος. Σε έναν μη πόλεμο, περιμένεις μια σειρά από αρχές να σε καθησυχάσουν, τη βεβαιότητα ύπαρξης μιας κοινής οικογένειας που στην αγάπη της, στο νιάσιμό της και στους κοινούς της στόχους μπορείς να βασιστείς. Τρομοκρατικό χτύπημα είναι εκείνο που δηλώνει περίτρανα πως στο εξής πρέπει να περιμένεις ακόμα κι απ’ τον ίδιο σου τον αδερφό να σε μαχαιρώσει. Σου προτείνει να θωρακιστείς, να τραβήξεις κι εσύ το μαχαίρι, να γίνεις ένα κτήνος για να προστατευθείς απ’ το κτήνος.

Αρνούμαι να “προστατεύσω” τη ζωή μου με τη βαριά πανοπλία της καχυποψίας, με το να τη φορτώσω τόνους λάσπης που δεν θα άντεχε. Το ισχυρότερο χτύπημα εναντίον της θα ήταν αυτή η δική μου εξομοίωση με το κτήνος.

Κατά τα λοιπά, μια βόμβα μπορεί να σκοτώσει αυτούς που θα είναι ατυχώς κοντά της, ή εκατομμύρια άλλους τη στιγμή που διασπείρει τον ιό του φόβου στην ψυχή κάθε τηλεθεατή. Ας φτιάξει ο καθείς το δικό του antivirus.

Νεκροί for sale (αναδημοσίευση)

 Του Θανάση Καρτερού 

από εφημερίδα Αυγή

Ντροπή, θυμό, αποτροπιασμό, αηδία ή και χρυσαυγίτικη αγαλλίαση έχει δικαίωμα να αισθανθεί κανείς για το γεγονός ότι οι εμπορικοί αντιπρόσωποι της τρόικας βγάζουν στο σφυρί το Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Αλλά δεν έχει το δικαίωμα να αισθανθεί έκπληξη. Πρώτα-πρώτα γιατί ανάμεσα στους εκτελεσμένους στον υπό εκποίηση τόπο μαρτυρίου δεν βρίσκεται κανένας πολιτικός συγγενής ούτε του Σαμαρά ούτε του Βορίδη ούτε φυσικά του Παναγιώταρου....

Και ουδείς με το επώνυμο Σουκατζίδης, για παράδειγμα, συμμετέχει είτε στην κυβέρνηση είτε στο Δ.Σ. του ΤΑΙΠΕΔ.

Ύστερα, είναι ψέμα ότι στο Σκοπευτήριο εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς Έλληνες πατριώτες. Διότι μπορεί οι εκτελεσμένοι να αναγνωρίστηκαν δεκαετίες μετά την εκτέλεσή τους ως Έλληνες, και πατριώτες, αλλά οι περισσότεροι εξ αυτών ήταν, ως γνωστόν, κομμουνιστές. Άνθρωποι δηλαδή που υπηρετούσαν την ιδεολογία ενός εκ των δύο άκρων - την ιδεολογία του άλλου άκρου υπηρετούσαν εκείνοι που φορώντας κουκούλες βοήθησαν στην εκτέλεσή τους και οι πολιτικοί τους απόγονοι παίζουν σήμερα την κολοκυθιά με τον Σαμαρά για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο.

Τρίτον, μιλάμε για 99 στρέμματα φιλέτο. Γίνεται η Ιστορία, έστω κι αν απορρίψει κανείς τα ιδεολογικά επιχειρήματα των Σαμαρολιάκων, να καταλαμβάνει τόσο μεγάλη έκταση; Θα χάσει δηλαδή κάτι η πατρίς αυτών των έξοχων κυρίων αν η έκταση αντί για πάρκο μνήμης μεταμορφωθεί από κάποιον επενδυτή σε πάρκο της τρελής χαράς, ή αν χτιστούν εκεί εμπορικά κέντρα - κατά προτίμηση με γερμανικά κεφάλαια; Στο κάτω-κάτω, δεν είναι δυνατόν σε μια γωνιά της αξιοποιημένης έκτασης να υπάρχει και μια μαρμάρινη στήλη αφιερωμένη στους εκτελεσμένους ή ακόμα καλύτερα στα θύματα εν γένει των άκρων;

Ως εκ τούτου απαιτείται εμπορικό πνεύμα και στην περίπτωση αυτή - πνεύμα Στουρνάρα, θα λέγαμε. Ας τα βάλουν κάτω κι ας μετρήσουν όλοι τα οφέλη της επένδυσης για τους ζωντανούς σε μια έκταση που αυτή τη στιγμή είναι δεσμευμένη από τους νεκρούς. Ένα μόνο πρόβλημα θα έχουν τόσο οι επίδοξοι πωλητές όσο και οι επίδοξοι αγοραστές της for sale έκτασης. Να πείσουν για τη σημασία της επένδυσης τους πεισματάρηδες νεκρούς, που στήθηκαν στον τοίχο ακριβώς γιατί δεν καταλάβαιναν ούτε από τρόικες ούτε από συσχετισμούς ούτε από επενδύσεις.

Διότι, παραδόξως και ενώ δεν μιλούν, οι νεκροί έχουν ένα τεράστιο ακροατήριο έτοιμο να υπερασπιστεί το πείσμα τους...