Σημειώσεις, μετά το “κούρεμα” (αναδημοσίευση)

Αναδημοσίευση από Φόρουμ Πρέβεζας (Ηλίας Χάιδας)

Lucas Cranach ο πρεσβύτερος, Η μαστροπός

Όταν ανέλαβαν την εξουσία, τον Οκτώβριο του 2009, και επειδή στο δίλημμα, που είχε θέσει προεκλογικά ο κ. Γ. Παπανδρέου, “σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα” αποφάσισαν μετεκλογικά να πάνε με τη “βαρβαρότητα”, κινήθηκαν δραστήρια να στήσουν το ανάλογο σκηνικό τρόμου. Έτσι:

•“Ανέβασαν” με υπερβάλλουσα φιλοτιμία το έλλειμμα πάνω από το πραγματικό, προκειμένου να εμφανιστεί μεγαλύτερο από κάθε χώρα του Eurogroup.

•Η Τράπεζα Ελλάδας διεύρυνε τη δυνατότητα της ανοιχτής πώλησης (αέρα) από τρεις σε δέκα ημέρες (Τ3 σε Τ10), ενισχύοντας την υποτιμητική κερδοσκοπία στα ελληνικά ομόλογα και την άνοδο του κόστους δανεισμού.

•Έκαναν απίστευτα αρνητική για τα δημόσια οικονομικά διεθνή προπαγάνδα: “βουλιάζουμε”, “χρεοκοπούμε”, “βαδίζουμε πάνω στο παγόβουνο σαν τον Τιτανικό”, “κυβερνούμε χώρα διεφθαρμένων”.

•Πραγματοποιήθηκαν, με κρυφή ατζέντα, συναντήσεις Παπανδρέου – Στρος Καν, προκειμένου να μεθοδευτεί η εμπλοκή του ΔΝΤ.

•Ακόμη και το Φλεβάρη του 2010, παρά τη φιλότιμη δυσφήμιση από το ΓΑΠ και παρότι προσφέρθηκαν από τις “αγορές” τριπλάσια ποσά ως δάνεια, η Κυβέρνηση δεν προχώρησε στην άντλησή τους.

•Προπαγάνδιζαν την επερχόμενη καταστροφή, για να δικαιολογήσουν τα σκληρά αντικοινωνικά μέτρα και την προσφυγή στην Τρόικα.

•Συγγενικά πρόσωπα του πρωθυπουργού απασχόλησαν τον τύπο, ως εμπλεκόμενα σε εταιρείες που στοιχημάτιζαν στη χρεοκοπία της χώρας.

Παρά τα καταιγιστικά πυρά της καταστροφής, που έπλητταν συνδυασμένα το σώμα της κοινωνίας, με αιχμή του δόρατος τα δελτία των 8:00΄, αριστεροί διανοούμενοι, οικονομολόγοι κύρους, ο πολιτικός χώρος του ΣΥΡΙΖΑ και ευρύτερα η αριστερά, παρά τις όποιες ατέλειες, στάθηκαν απέναντι στην εξελισσόμενη κοινωνική εκθεμελίωση:

•Αποκάλυπταν ότι το κλίμα κατάρρευσης της χώρας, που δημιουργούσαν κυβέρνηση, κυρίαρχα μίντια, πολιτική και κοινωνική ελίτ, ήταν σκόπιμο.

•Έδειχναν τους υπαίτιους για τα ελλείμματα και τα χρέη (υποφορολόγηση κεφαλαίου, φοροδιαφυγή, σπατάλη και λεηλασία δημοσίων πόρων, στήριξη πελατειακού συστήματος, νεποτισμός, εξοπλισμοί, Ολυμπιάδα).

•Μίλησαν για Διεθνή Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους, κάλεσαν την ελληνική βουλή να συνεργαστεί στην έρευνα για τον απεχθή κ.λπ. δημόσιο δανεισμό.

•Ανέδειξαν τη δυνατότητα της διεκδίκησης ευρωομόλογου και της διαχείρισης των χρεών των επί μέρους κρατών σε ευρωπαϊκό επίπεδο, του δανεισμού του δημοσίου μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με 1%, της διαγραφής μεγάλου μέρους του χρέους ως απεχθούς, της εφαρμογής εν τέλει κάτι ανάλογου με ό,τι εφαρμόστηκε με τα χρέη της Γερμανίας το 1953.

Όλα αυτά αποδυνάμωναν την επίθεση του αντιδραστικού μετώπου, έδειχναν στην κοινωνία ότι υπάρχει άλλος δρόμος, υπονόμευαν τους εκβιασμούς.

“Αυτοί”:

•Εν μέσω εκβιασμών και απειλών προχώρησαν στην πρώτη δανειακή σύμβαση 110 δισ. ευρώ, στο πρώτο μνημόνιο, σε κλίμα συλλογικής ενοχοποίησης –“κοπρίτες δημόσιοι υπάλληλοι”, “μαζί τα φάγαμε”. Δημιουργήθηκε ένας μηχανισμός πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων, ο οποίος ήλθε να επικουρήσει την κυβέρνηση κ.λπ. και στη συνέχεια να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στο δρόμο της καταστροφής της κοινωνίας, προκειμένου, υποτίθεται, να μπουν τα δημόσια οικονομικά της χώρας στο σωστό δρόμο και να βγει στις αγορές από το 2013.

•Ακολούθησαν μέτρα κατεδάφισης στο ασφαλιστικό, στους μισθούς των Δ.Υ., περικοπές, περικοπές, περικοπές, στην Παιδεία, στην Υγεία, παντού. Το χρέος χρησιμοποιήθηκε ως εφαλτήριο και η χώρα ως πειραματόζωο για την αναδιάρθρωση του κοινωνικού τοπίου, με τους όρους του κεφαλαίου και σε βάρος των πλατιών κοινωνικών στρωμάτων, σε όλη την Ευρώπη.

Από τα πολλά φτάσαμε στην τριμερή συγκυβέρνηση και στο 2ο μνημόνιο με το κούρεμα του χρέους στους ιδιώτες ομολογιούχους κατά 53%. Μπορούμε να πούμε ότι, έστω και καθυστερημένα, υιοθετήθηκαν κάποιες από τις προτάσεις μας κι έτσι έχει η «χώρα την ευκαιρία να ανασάνει και να μπει σε τροχιά ανάπτυξης»;

Ας δούμε λίγο κάποια πράγματα:

•Το 2010 (προ μνημονίου) το χρέος ήταν περίπου 280 δισ. ευρώ, κάτι λιγότερο από 120% του ΑΕΠ και θεωρήθηκε μη διαχειρίσιμο.

•Η ύπαρξη του χρέους δικαιολόγησε το μνημόνιο και μονομερή μέτρα, σκληρά για τους εργαζόμενους.

•Το ΑΕΠ με τα μέτρα που τροφοδότησαν την ύφεση έπεσε πάνω από 15% και το χρέος ανέβηκε στο 165%.

•Το χρέος μετά το κούρεμα θα φτάσει στην καλύτερη περίπτωση στα ίδια επίπεδα που ήταν (120,5% του ΑΕΠ) πριν τη θεραπεία – σοκ.

•Θα μείνουν:

α) η καταστροφή του κοινωνικού προτύπου, με όλα όσα εμπεριέχονται σ’ αυτό,

β) ο ειδικός λογαριασμός, στον οποίο θα μεταβιβάζονται μέρος των πιστώσεων του δανείου των 130 δισ. συν επιπρόσθετα έσοδα στο ύψος των προς πληρωμή δόσεων και ο οποίος, όπως αποδέχθηκαν (Παπαδήμος, Βενιζέλος, Σαμαράς), θα λειτουργεί εκτός πεδίου ελέγχου της κυβέρνησης (συμφωνώντας στο “πρώτα τα χρέη των πιστωτών”),

γ) η εκποίηση του δημόσιου πλούτου μέσω της ειδικής προς τούτο εταιρείας ρευστοποίησης δημόσιας περιουσίας (“Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου”),

δ) το χρέος –μετά το PSI– σε βρετανικό δίκαιο,

ε) η μετάπτωση χρέους περίπου 240 δισ. από τους ιδιώτες (“αγορές”) στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και κράτη,

ς) η εξόφλησή του, σε περίπτωση ύπαρξης εθνικού νομίσματος, σε ευρώ κ.λπ.

•Ακόμα και με πρωτογενές πλεόνασμα 4,5% (περίπου 10 δισ.), όπως διατείνονται –πράγμα απίθανο– από το 2014 έως το 2020, τα δημόσια οικονομικά δεν ισορροπούν. Η εξυπηρέτηση του χρέους απαιτεί 8% του ΑΕΠ (17-18 δισ.) ετήσια, που σημαίνει νέο έλλειμμα κοντά στα 50 δισ.· πώς θα χρηματοδοτηθεί; νέο πεδίο εκβιασμών και απειλών προς το λαό για υποχωρήσεις!

Είχε και έχει αξία να παρεμβαίνει η αριστερά, με στόχο την αποκάλυψη των ταξικών επιλογών και το κάλεσμα στην κοινωνία να αγωνιστεί για λύσεις που θα οδηγούν στο “να πληρώσουν οι έχοντες”, “αναδιανομή εισοδήματος”, “πρώτα οι ανάγκες των ανθρώπων”;

-Το χρέος το 2010, προ μνημονίου, ήταν περίπου 280 δισ. Μετά το κούρεμα, στο τέλος του 2012, υπολογίζεται στα 330 δισ. (1ο δάνειο + 2ο + 100 περίπου δισ. το εναπομείναν στους ιδιώτες δανειστές μετά το κούρεμα).

-Στο μεσοδιάστημα οι δανειστές, παρά το ρίσκο τους να επενδύσουν σε χώρες με υψηλότερες αποδόσεις, μετέφεραν μεγάλο μέρος του χρέους τους στην Ε.Κ. Τράπεζα, μέσω της δευτερογενούς αγοράς, πετυχαίνοντας μάλιστα πολλοί από αυτούς γρήγορα κέρδη –αγόρασαν ελληνικά ομόλογα στο 25% της ονομαστικής αξίας και τους εξασφαλίστηκε να τα πουλήσουν στο 47% της αξίας: απόδοση 22% για λίγες μέρες ή μήνες.

Τέλος, αν το χρέος είχε κουρευτεί στο 50% το 2010, σε απόλυτο αριθμό θα ανερχόταν στα 140 δισ. ευρώ, περίπου 65-70% του ΑΕΠ και βεβαίως αυτό θα γινόταν βιώσιμο. Σ’ αυτή την περίπτωση δε θα μπορούσε να λειτουργήσει ως δαμόκλειος σπάθη και δε θα περνούσε εύκολα η φτωχοποίηση της κοινωνίας, στο δρόμο για την αλλαγή του κοινωνικού μοντέλου και της αύξησης του μέσου ποσοστού κέρδους, τώρα και κυρίως στη φάση της ανάκαμψης της οικονομίας. Η μείωση δε του ελλείμματος (που δεν αρνείται κανείς ότι έπρεπε να γίνει), θα μπορούσε να προέλθει, από τη δεξαμενή της φοροασυλίας του κεφαλαίου, της φοροκλοπής, της κατασπατάλησης των δημόσιων πόρων, της χρηματοδότησης του πελατειακού συστήματος.

Απλά: ταξική κοινωνία, ταξικές πολιτικές… Κοινωνικός πόλεμος!

Σωστά λοιπόν ανησυχούν οι εκπρόσωποι της τρόικας, του ΣΕΒ και του μαύρου πολιτικού μετώπου για την τύχη του προγράμματός τους μετά τις εκλογές. Ο κόσμος στρέφει το πρόσωπό του προς την αριστερά, η οποία οφείλει να εμπνεύσει την ελπίδα και την αγωνιστική, αντινεοφιλελεύθερη ενότητα. Οφείλουν να το καταλάβουν και οι πέραν του ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεις της αριστεράς.