Όταν τελειώνουν τα ποιήματα (αναδημοσίευση)

από το Αδέσποτος Σκύλος 

http://dromos.wordpress.com/ 

Όταν τελειώνουν τα ποιήματα

ρίχνουμε ανθρώπους στην πυρά

και στα συρτάρια. Όταν το όμορφο

στητό στήθος της ερωμένης γίνεται

λίβελος και δεν κοιτάζει πια τον

ουρανό και τ’ άστρα, τότε ξυπνούν

όλες οι σκοτεινές υποθέσεις των

γηρατειών. Λαλούν τα κοκόρια

τού κάτω κόσμου κι ακονίζουν

την πείνα τους στις μαύρες πέτρες

και στις μαύρες ψυχές. Όταν

τελειώνουν τα ποιήματα το

υπουργείο άμυνας και το ΝΑΤΟ

σιδερώνουν τις υποθέσεις τού

κόσμου με ερπύστριες. Μαγαρίζουν

τα πηγάδια και τα όμορφα λόγια.

Κάνουν τούς έρωτες σκουλήκια και

τούς εραστές σεβαστούς δολοφόνους.

Κάνουν τη μάνα μαύρο σκυλί που

αλυχτά και τις κόρες αγορασμένες

νυφούλες στο Αμστελόδαμο. Όταν

τελειώνουν τα ποιήματα αναλαμβάνουν

τα σπουδαγμένα παιδιά, οι γιάπις,

οι εξηγητές του κακού, οι δήμιοι,

οι ασκούμενοι που θέλουν να γίνουν

αρχισυντάκτες, οι σχετικιστές, η δεξιά,

το κέντρο, η γραφειοκρατία, οι κάριες

που χτυπιούνται στους μαύρους

στίχους και στ’ αποκαΐδια. Όταν

τελειώνουν τα ποιήματα βγαίνει

σκυλάδικος καημός απ’ τα φουγάρα,

οι παπάδες πριονίζουν τις ψωλές,

η διανόηση κάνει πνευματική ευθανασία

στον πληθυσμό, ο πληθυσμός ελπίζει

σ’ ένα θαύμα. Όταν τελειώνουν τα

ποιήματα αρχίζουν να σφάζονται

τα σερνικά. Να γαμούν κρέατα οι

ξιφολόγχες. Να σκάβουν λαγούμια

οι ζωντανοί για να δραπετεύσουν

στον Άδη. Όταν δε γράφονται

ποιήματα το συμβούλιο επικρατείας

αποφασίζει για τον έρωτα, οι δικαστές

για την αγάπη, η ακαδημία για τη

λογοτεχνία, οι ληξίαρχοι για τη ζωή

και το θάνατο. Όταν δε γράφονται

ποιήματα η ελεημοσύνη γίνεται

νόμος του κράτους, οι εργολάβοι

καίνε τα δάση για να χτίσουν

καταφύγια, το Ισραήλ πουλάει

αστροπελέκια και ξεπατώνει λιοστάσια.

Όταν δε γράφονται ποιήματα

οι γυναίκες δεν έχουν ύπνο τα

βράδια και στριφογυρίζουν στην

αιωνιότητα. Γίνονται ζοφερές χρυσές

λίρες στα συζυγικά πιθάρια. Κι όλο

ρωτούν την Πυθία πότε θα επιστρέψουν

οι ποιητές απ’ την εξορία, πότε

θ’ αρχίσουν να γράφουν πάλι ποιήματα,

να ανατρέπουν καθεστώτα, ν’ αφήσουν

στα σκέλια τους την τελευταία τους

πνοή και στην καρδιά τους την Ουτοπία.
Αντώνης Αντωνάκος