σκουριές (αναδημοσίευση)

από Silentcrossing

Μερικές φορές σκέφτομαι πως ο κόσμος είναι γεμάτος βολεμένους εγωπαθείς μαλάκες. Ο Πειραιάς, ας πούμε, είναι γεμάτος εγωπαθείς μαλάκες που ελπίζουν να τη βολέψουν. Μερικές φορές η απελπισία για όσα συμβαίνουν γύρω μου με πνίγει. Όμως μετά βλέπω αυτό το βίντεο και πάντα κλαίω και χαμογελώ.

Τη χρονιά που μας πέρασε γνώρισα κάποια παιδιά από τις Σκουριές. Μίλαγαν με ένα τρόπο τόσο ποιητικό, όπως μόνο όσοι έχουν ζήσει κοντά στη φύση ξέρουν, και τότε τα κατάλαβα όλα, πως ό,τι και να γίνει στο τέλος δεν μπορεί παρά να νικήσει το καλό. 

*****

Πάω να ψηφίσω και, παρόλο που γνωρίζω τη ματαιότητα της εκλογικής διαδικασίας, συγκινούμαι στη θέα ενός ονόματος. Και μετά θυμάμαι όλα όσα έχουν συμβεί αυτά τα χρόνια της σκουριάς, όλα εκείνα που καταχώνιασα καιρό τώρα σε μια γωνιά της μνήμης μου για μπορέσω να επιβιώσω, θυμάμαι τις υπέροχα άγριες μέρες του μεγαλειώδους Δεκέμβρη που άλλαξε για πάντα τις ζωές μας, τότε που μετριόμασταν στο δρόμο και για πρώτη φορά τους είχαμε στα ίσια, πόσοι ήμασταν, τόσοι ήμασταν, πόσοι παραμείναμε-κι εμείς παραμείναμε ως το τέλος, μετά ήρθε η Κούνεβα και όλα όσα ακολούθησαν, ακόμα την ονειρεύομαι μερικά βράδια, ανάμεσα σε ασθενοφόρα και ντουντούκες και τραίνα που καίγονται με το πρώτο φως της μέρας, τη θυμάμαι στο νοσοκομείο, μέσα σε φωνές, το πρόσωπο της δεν θα το ξεχάσω ποτέ, την ονειρεύομαι μεγάλη, τεράστια, ψηλή να φτάνει ως τον ήλιο κι εγώ δίπλα της μια μικρή κουκκίδα στο χώμα.

Στο δικό μου κόσμο δεν υπάρχουν εκλογές και αντιπροσώπευση, μόνο άνθρωποι που αγωνίζονται για ψωμί, δουλειά και δικαιοσύνη. Και μερικοί ακόμα που σκοτώθηκαν ή τσακίστηκαν από αυτό το σύστημα που γαμάει καθημερινά τις ζωές όλων μας, ο Παύλος Φύσσας, ο Σαχζάτ Λουκμάν, ο Κώστας Σακκάς. Γι’ αυτό και πάντα πλάι πλάι με τις επιστρατεύεις, τις απολύσεις, τις αυτοκτονίες, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, θα υπάρχουν και οι Σκουριές, οι αγώνες, η αντίσταση, η αξιοπρέπεια, η αυτοδιαχείριση. Κι αυτό δεν θα αλλάξει, όσες εκλογικές αναμετρήσεις κι αν γίνουν, όσες συνειδήσεις κι αν εξαγοράσουν, όσους πολέμους ακόμα κι αν ανοίξουν.

*****

Αν μπορούσα σήμερα να ψηφίσω αυτούς που πραγματικά νιώθω δίπλα μου, θα διάλεγα τον πιτσιρικά με τη μαυροκόκκινη σημαία που χορεύει μπροστά στα ματ που φυλάνε τη ναζιστική συμμορία, θα διάλεγα το όμορφο κορίτσι του κεερφα που περιφρουρεί μια πορεία κι ας είναι μια σταλίτσα άνθρωπος, θα διάλεγα τις γιαγιάδες που τραγουδούν μέσα από τα δακρυγόνα στις Σκουριές και υψώνουν τις γροθιές στον αέρα και φωνάζουν κάτω τα χέρια απ’τους αγωνιστές (οι γιαγιάδες!), θα διάλεγα όλους αυτούς τους ανώνυμους χωρίς σημαίες που ποτέ δεν κουράζονται να φωνάζουν για την αδικία, θα διάλεγα το Βασίλη και το Γιώργο που φυλακίστηκαν τόσους μήνες γιατί θέλησαν να σώσουν ένα δάσος, αυτό το δάσος που όλοι μας γράφαμε στις εκθέσεις του Δημοτικού ότι θέλουμε να σώσουμε. 

Ξαναβλέπω τα δύο παιδιά στη Χαλκιδική που αποφυλακίστηκαν πριν λίγους μήνες και θέλω να τους αγκαλιάσω, δεν τους γνωρίζω αλλά τους νιώθω συγγενείς μου, βλέπω βίντεο με τόσες και τόσες αντιφασιστικές πορείες στην Κρήτη, βλέπω και τον εαυτό μου να φωνάζει και δυσκολεύομαι να με αναγνωρίσω, συνήθως είμαι σιωπηλός, μέσα στο πλήθος όμως ποτέ δε φοβάμαι. Από το “Στο δρόμο να σπάσουμε το φόβο”, που ξεκίνησε τους πρώτους μήνες μετά το Δεκέμβρη του ’08 ως το “Σιγά μην κλάψω σιγά μη φοβηθώ” που έγινε εν μέρει η φωνή μιας ολόκληρης γενιάς, εμείς χορέψαμε, τραγουδήσαμε, συγκρουστήκαμε, κάτι κάναμε, αυτά μπορούσαμε αυτά κάναμε. Και στο τέλος θα κερδίσουμε.

*****

Μερικές φορές σκέφτομαι πως ο κόσμος είναι γεμάτος βολεμένους εγωπαθείς μαλάκες. Όχι πάντως ο δικός μου κόσμος.