Κοιτώ τη φωτογραφία του Μπεχράκη: τον Σύρο πρόσφυγα, τον πατέρα που σφίγγει στην αγκαλιά του το παιδί, εκεί στα όρια, στο τράνζιτο ψυχών, σκουπίζοντας μ' ένα φιλί του τη βροχή.
Και δεν έχω άλλο τρόπο παρά να προσφύγω στους ποιητές, καθώς θεωρώ τις αναλύσεις περιττές, άχρηστες, γιατί εδώ χρειαζόμαστε ζεστασιά ψυχής κι "ομπρέλες από αρχαίους κατακλυσμούς".
Ακούω, λοιπόν, την Ευαγγελία-Αγγελική Πεχλιβανίδου να εξηγεί πως η "Προσφυγιά- (είναι) αρμονίας κατάλυση":
Τους βλέπω μαζί της καθώς
"Κάθυγροι οδοιπορούν οι απόλεμοι «αθώοι» μετανάστες",
"….Κι άφησα πίσω τα παιχνίδια μου
Το παρελθόν και το μέλλον μου
Τα ’κρυψα κάτω απ’ το πλατύσκαλο της ξώθυρας
Ελπίζοντας στο γυρισμό,
Αγνοώντας…", λέει το παιδί
"Και μπροστά η χαραυγή, τα παιδιά μας
Άλλο κολλημένο στ’ αδειανό βυζί της μάνας.
Άλλο κουρνιασμένο στο στιβαρό κόρφο του πατέρα
Όπου η καρδιά χτυπούσε από κακό προαίσθημα"
Κι ύστερα ακούω τον Τ. Έλιοτ να λέει
"Αυτός είναι ο τρόπος που ο κόσμος τελειώνει
Όχι μ’ έναν πάταγο αλλά με έναν λυγμό"
ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ
Και δεν μένει παρά να βυζάξει το παιδί ελπίδα,
γιατί αν σώσουμε το παιδί υπάρχει ελπίδα
Έτσι που ...
Κάποτε θὰ ἀποδίδουμε δικαιοσύνη
μ᾿ ἕνα ἄστρο ἢ μ᾿ ἕνα γιασεμὶ
σὰν ἕνα τραγοῦδι ποὺ καθὼς βρέχει
παίρνει τὸ μέρος τῶν φτωχῶν"
Τάσος Λειβαδίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για οποιαδήποτε πληροφορία ή ερώτηση στείλτε email στο dikaexarchion@gmail.com.