Είναι τα παιδιά ηλίθιε (αναδημοσίευση)

από το Νόστιμον Ήμαρ

 Ρομίνα Ξύδα  

 

Όχι. Δεν θα σηκώσεις το βλέμμα σου από το άψυχο κορμάκι αυτού του παιδιού. Δεν θα το στρέψεις σε όμορφες εικόνες που θα σε κάνουν να ξεχάσεις και να ξεχαστείς. Θα το κρατήσεις με το ζόρι καρφωμένο εκεί, γιατί δεν πρέπει να ξεχάσεις, ούτε να ξεχαστείς.

Πρέπει να μείνεις εκεί. Αποσβολωμένη μέσα στην εικόνα ενός νεκρού παιδιού που το σύμπαν των ισχυρών «ξέρασε» σε κάποια στεριά επειδή «οι θάλασσες δεν έχουν σύνορα» και οι στεριές «τα κρατούν κλειστά». Εσύ, όμως, μην κλείνεις τα μάτια σου. Κράτα τα ανοιχτά, κι άσε τα δάκρυα να κυλήσουν σαν καταρράκτες ορμητικοί στο ηλιόλουστο σκηνικό των τεράτων που έλαχε να ορίζουν την τύχη και τη ζωή σου. Κι αν σε ρωτήσουν γιατί κλαις, μην απαντήσεις πως… ένα μυγάκι μπήκε στο μάτι σου. Πες την αλήθεια. Πως κλαις επειδή ένα τσούρμο τεράτων δολοφονούν καθημερινά παιδιά στο όνομα της «δημοκρατίας», στην καρδιά της Ευρώπης, στο χρώμα του χρήματος, και στο πλαίσιο ενός ανελέητου ζαμανφουτισμού.

 

Όχι. Δεν θα σηκώσεις το βλέμμα σου από το παρόν χιλιάδων παιδιών που «ταξιδεύουν» ασυνόδευτα στην πολιτισμένη σου Ευρώπη. Δεν θα το στρέψεις σε ιλουστρασιόν εικόνες γκλαμουριάς που θα σε κάνουν να ξεφύγεις και να φαντασιωθείς πως η ζωή είναι ωραία. Θα το κρατήσεις με το ζόρι καρφωμένο εκεί και θα διαβάσεις τις δηλώσεις του αξιωματούχου της Europol, Brian Donald, σύμφωνα με τις οποίες 10.000 παιδιά, τα οποία ταξίδευαν ασυνόδευτα στην Ευρώπη τα τελευταία δύο χρόνια, έχουν σήμερα εξαφανιστεί. Κάποια από αυτά έγιναν, λέει, σκλάβοι στα εδάφη της πολιτισμένης σου Ευρώπης. Οι Ευρωπαίοι αφέντες τους έχουν μαστίγια, σφυριά και την αρρωστημένη ψυχοσύνθεση του διάσημου βασανιστή Φριτς Σούμπερτ. Τι σημασία έχει όμως; Οι σκλάβοι φέρνουν χρήμα και το χρήμα κάνει τους λαούς δυνατούς. Κάποια άλλα παιδιά εκπληρώνουν τις σεξουαλικές φαντασιώσεις αρρωστημένων ευρωπαϊκών μυαλών που τα «πασάρουν» ως φρέσκο αίμα στους δράκουλες της «βιομηχανίας σαρκός». Τι σημασία έχει όμως; Το trafficking φέρνει χρήμα και το χρήμα κάνει τους λαούς δυνατούς. Η «νέα σοδειά» ασυνόδευτων παιδιών έχει και υγιή όργανα, περιζήτητα για τους εμπόρους οργάνων, και ματαιωμένα όνειρα, ιδανικά για τους απανταχού φασίστες, και άπλετο πόνο, βασικό συστατικό της πιο σκληρής εκμετάλλευσης. Τι σημασία έχει όμως; Η ένδεια φέρνει χρήμα και το χρήμα κάνει τους λαούς δυνατούς.

Όχι. Δεν θα σηκώσεις το βλέμμα σου από τις αρρωστημένες φάτσες των Ευρωπαίων ηγετών που δεν έχουν «χώρο» για τα δυστυχισμένα αυτά παιδιά. Δεν θα το στρέψεις στην ελπίδα σου για ένα καλύτερο αύριο όπου ανήλικες ψυχές θα ζουν με ασφάλεια και αγάπη. Θα το κρατήσεις με το ζόρι καρφωμένο εκεί και θα τους ακούς να επαναλαμβάνουν τις εμετικές πολιτικές τους απέναντι στα προσφυγόπουλα. Θα μάθεις πως ο Βέλγος υπουργός Ασύλου και Μετανάστευσης, Τέο Φράνκεν, είπε: «Πετάξτε τους στη θάλασσα, δεν με νοιάζει αν θα τους πνίξετε», θα ακούσεις τον πρόεδρο της Τσεχίας, Μίλος Ζέμαν, να παραληρεί με εκφράσεις του στιλ «Κανείς δεν σας κάλεσε εδώ! Δεν αξίζετε καμία συμπόνια», θα αντικρίσεις τους πολιτισμένους Δανούς να κατάσχουν χρήματα και τιμαλφή προσφύγων που αναζητούν άσυλο στο έδαφός τους και θα καταλάβεις πως η μάσκα της δημοκρατικής Ευρώπης έπεσε αφήνοντας σε κοινή θέα μόνο απάθεια, μίσος και αμέτρητες κτηνωδίες…

Όχι. Δεν θα σηκώσεις το βλέμμα σου από τις ζωγραφιές των προσφυγόπουλων που «κοσμούν» τους τοίχους του κέντρου προσωρινής φιλοξενίας στο κλειστό γυμναστήριο του Γαλατσίου. Δεν θα το στρέψεις στις χαρούμενες ζωγραφιές των δικών σου παιδιών με τα ζωηρά χρώματα και τις πολύχρωμες πεταλούδες. Θα το κρατήσεις με το ζόρι καρφωμένο εκεί και θα αισθανθείς τον πόνο, τον τρόμο και την απελπισία που κρύβουν μέσα στις τοσοδούλικες ψυχές τους. Πάνω στις ζωγραφιές των… ανεπιθύμητων αυτών παιδιών θα αντικρίσεις ένα θλιμμένο κοριτσάκι με τη σημείωση «I miss mom», μία μαύρη καρδιά λαβωμένη από ένα πελώριο βέλος, ένα τεράστιο «Μαμά, σ’ αγαπώ και μου λείπεις πολύ» περικυκλωμένο από σφαίρες και πολυβόλα, και μια κατακόκκινη από αίμα θάλασσα γεμάτη από φάλαινες και καρχαρίες που καταβροχθίζουν μικρά παιδιά.

Όχι. Δεν θα σηκώσεις το βλέμμα σου από τη δυστυχία αυτών των παιδιών με την πρόφαση ότι είσαι πολύ μικρή, πολύ ανίσχυρη, πολύ κουρασμένη από τα βάρη της προσωπικής σου ζωής. Δεν θα το στρέψεις στη δικαίωση των δικών σου μαχών αδιαφορώντας για τα χιλιάδες παιδιά που δολοφονούνται καθημερινά. Θα το κρατήσεις με το ζόρι καρφωμένο στα λόγια του συγγραφέα Χρόνη Μίσσιου και τότε ίσως αισθανθείς ότι μπορείς να κάνεις πολλά: «Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μη με αλλάξει αυτό. Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα…»