Ιδού εγώ ο μετανάστης

της Ηλέκτρας Αλεξαδροπούλου*

το βρήκαμε στο http://ithaque.gr/idou-egw/

Ιδού εγώ ο Μετανάστης, ο Ξένος, ο Εξόριστος, ο Πρόσφυγας, ο Άπατρις, ο Εκτοπισμένος αυτός που δεν θέλετε να δείτε αυτός, που δεν έχει όνομα, αυτός που πέρασε τη θάλασσα, αυτός που άφησε πίσω του τη λεπτή κόκκινη γραμμή, αυτός που φέρνει τους νεκρούς του μαζί του, πάνω του, μέσα του, αυτός που δεν ήθελε να πολεμήσει, εγώ που ήξερα τι θα πει ya habib και τώρα ξεχνάω σιγά σιγά και μαθαίνω ο λαός: Volk εγώ ο «ευγενής άγριος», εγώ που έθαψα παιδιά και πατεράδες κάτω από τα ερείπια, εγώ που τώρα ζω σαστισμένος ανάμεσά σας, εγώ που έρχομαι από έναν κόσμο που διαλύεται σ” έναν κόσμο που δεν ξέρω πόσο θα αντέξει ένας εγώ που θέλω πάντα να επιστρέψω εκεί κι ένας άλλος εγώ που θα μείνει για πάντα εδώ, μαζί σας, εγώ που ονειρεύομαι κάθε βράδυ το παζάρι στη Δαμασκό και το παγωτό φυστίκι, τη μουσική και το ποτάμι στο Χαλέπι, τα νέι και τα βιολιά να μπερδεύονται με τα μαλλιά του, την Αμίρα που την έχασα μέσα από τα χέρια μου στη διαδήλωση, στη Χομς (έβρεχε λίγο θυμάμαι), τα χιονισμένα ερείπια στην Καμπούλ, τους γαλάζιους τρούλους να καίγονται τα μεσημέρια στην Κανταχάρ, τα φρούτα που κόβαμε από τα δέντρα στους κήπους της Τζαλαλαμπάντ, τα ερείπια της Βαβυλώνας κοντά στη Βαγδάτη, εκεί που πήγαινα εκδρομή με τον μπαμπά και τη μαμά και τ” αδέρφια μου όλα, και τσακωνόμασταν και φωνάζαμε και τρέχαμε και ήτανε δικά μας, τις σκονισμένες όχθες του Ευφράτη στη Φαλούτζα, τους ουρανοξύστες να λάμπουν φωτισμένοι το βράδυ στην Τεχεράνη, τους πράσινους λόφους στο Ισλαμαμπάντ και τη θάλασσα στη Ραμσάρ, εγώ τα θυμάμαι ακόμα, εγώ που δεν ξέρω τώρα πια πως με λένε, εγώ που θέλω να είμαι εδώ μαζί σας ο εαυτός μου, εγώ που ελπίζω ακόμα, εγώ που είμαι τώρα εδώ που έφτασα που ήρθα.  

Εικονογράφηση: Γιώργος Τραγάκης 

*Από το βιβλίο του ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ «Το πιο κρύο καλοκαίρι», τρεις εικονογραφημένες αληθινές ιστορίες προσφύγων. 

http://rosalux.gr/publication/pio-kryo-kalokairi