....Τον γνωρίζω προσωπικά τον Δημήτρη, μπορεί να μην τον λένε Μανίκα, αλλά τον λένε Δημήτρη,τον λένε Κώστα και Μανώλη και Αργύρη…. Την λένε Μαρία και Ελένη και δεν μένει στην Κομοτηνή, μένει δίπλα και απέναντί μου, είναι μέσα στο ίδιο μου το σπίτι……..
Είναι λέει, ο Δημήτρης Μανίκας, 52 χρονών, πατέρας 2 παιδιών. Απολυμένος από την εργασία του εδώ και 9 μήνες. Δεν ξέρει γιατί τον απέλυσαν, δεν του έδωσαν απάντηση στο αγωνιώδες ερώτημά του και δεν του έδωσαν, ούτε την αποζημίωσή του.
…..Πολλοί από αυτούς βουτηγμένοι μέσα στην άγνοια, βολεμένοι σε μιαν εικονική πραγματικότητα, άλλοι εγκλωβισμένοι στις φοβίες και τις ανασφάλειές τους, άλλοι πάλι μέσα στις ιδεοληψίες τους, παραπληροφορημένοι, συντηρητικοί, συμβιβασμένοι, στριμωγμένοι στον δικό τους μικρόκοσμο. Και άλλοι δυναμικοί, αποφασισμένοι και ενταγμένοι, προσηλωμένοι στο όραμα μιας νέας κοινωνίας, μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση.
Γνώστες αυτού που θα ακολουθούσε, γνώστες της επικείμενης κατάρρευσης αυτής της εικονικής ψευδεπίγραφης ευημερίας, της πασπαλισμένης με χρυσόσκονη. Γνώστες και αγωνιστές, για την εξασφάλιση καλύτερων συνθηκών εργασίας, καλύτερου μεροκάματου, αγωνιστές για την κατάκτηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων,που σήκωναν καθημερινά το ανάστημά τους με όπλο την ιδεολογία τους και το όραμά τους για καλύτερη ζωή, τέτοια που την δικαιούνται και την αξίζουν.
Κοινό χαρακτηριστικό: Όλοι, άνθρωποι του μόχθου, όλοι, “εργάτες” του παραγόμενου πλούτου και όλοι με τα όνειρά τους.
Και “ξαφνικά” (για όσους δεν γνώριζαν) βρέθηκαν μετέωροι στην άκρη του πουθενά. Βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια εφιαλτική πραγματικότητα, που είναι δύσκολο να ερμηνευτεί. Δύσκολο να ερμηνευτεί, αλλά πολύ πιο δύσκολο να αντιμετωπισθεί. Πολλοί από αυτούς δεν ενδιαφέρονται άλλωστε να την ερμηνεύσουν, να την αντιμετωπίσουν θέλουν. Είναι όμως που δεν ξέρουν, ότι μόνοι τους δεν μπορεί να την βάλουν κάτω. Όχι γιατί δεν έχουν την δύναμη, όχι γιατί δεν γνωρίζουν την “βιοπάλη”. Ίσα ίσα, είναι αυτοί που για χρόνια κινούν τις μηχανές, είναι αυτοί που κινούν τα πλοία και τα αεροπλάνα, είναι εκείνοι που κουβαλούν στις πλάτες τους το πηλοφόρι, είναι εκείνοι που γυρίζουν τον τροχό της ζωής.
....Αλλά κανείς δεν τους έμαθε ότι χωρίς αυτούς γρανάζι δεν γυρνά.
Κανείς δεν τους έμαθε ότι μπορούν και πρέπει να γυρίσουν τον ήλιο και για να γυρίσει ο ήλιος θέλει “δουλειά” πολύ. Ποτέ δεν έμαθαν το “μαζί”, δεν έμαθαν τι θα πει σύντροφος στον καθημερινό αγώνα, δεν έμαθαν ότι είναι αυτοί οι παραγωγοί του πλούτου που καρπώνεται το “συλλογικό” αφεντικό, που με τις δικές τους πλάτες γίνεται πιο ισχυρό για να απομυζά τον πλούτο της δουλειάς τους. Έτσι και τώρα, δεν μπορεί να γίνει κατανοητό ότι εχθρός δεν είναι το κάθε αφεντικό ξεχωριστά, αλλά το σύστημα το ίδιο.
Το σύστημα που τόσα και τόσα χρόνια εκμεταλλεύτηκε και που σήμερα πια, οδηγήθηκε στο αδιέξοδό του μην μπορώντας να συνεχίσει να λειτουργεί με τους προηγούμενους όρους. Έτσι προσπαθεί να επιβάλλει νέους όρους και αυτοί, δεν είναι άλλοι από την καταστροφή, την εξόντωση μέρους της εργατικής τάξης.
Όταν ο Δημήτρης, ο Κώστας, ο Αργύρης, η Μαρία, η Ελένη… συνειδητοποιήσουν,ότι ο εχθρός δεν είναι ο κάθε ξεχωριστός εργοδότης, ότι ο συλλογικός εργοδότης, το κεφάλαιο “αυτοπροσώπως” και “απρόσωπα” είναι ο ΤΑΞΙΚΟΣ τους εχθρός, κυρίως όμως όταν θα συνειδητοποιήσουν αυτό το ΤΑΞΙΚΟΣ, τότε, θα βρουν τους τρόπους, τις μέθοδες, θα βρούμε την δύναμη για να γίνουμε από τάξη καθ΄εαυτή, τάξη για την πάρτι μας.
Ακούστε τον Δημήτρη στο 9,51. Τον ρωτάει ο συνομιλητής του “Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε” και ο Δημήτρης μέσα στην απόγνωσή του απαντάει:
“Να πείτε στον κόσμο να ξεσηκωθεί”
...Και πάρα κάτω στο 10,31 !
“Αύριο θα πάνε να γ….νε 8ώρες σ΄ένα εργοστάσιο για 4 κατοστάρικα. Εγώ δεν το θέλω αυτό το πράγμα”…..δεν δούλευα 30 χρόνια,δεν τάφαγα…, για να πεθαίνω στην πείνα”……
Αισθάνεσαι τα μηνίγγια σου να χτυπούν, τους παλμούς να ανεβάζουν γκάζια και θυμώνεις. Θυμώνεις πολύ γι΄αυτό που συμβαίνει, θυμώνεις πολύ που οδήγησαν τον “Δημήτρη” μέχρις εδώ, μα πιο πολύ θυμώνεις, που δεν βαδίζεις όσο αποφασιστικά θα μπορούσες, στον δρόμο που θα σου δώσει την δυνατότητα να δείξεις την δύναμη που έχεις, έτσι που να δικαιωθείς κατά πως σου αρμόζει και κατά πως έχεις χρέος. Οργίζεσαι που δεν μπορείς να ορθώσεις ανάστημα, έτσι που να έχεις αποτελέσματα. Θλίβεσαι για τον τρόπο έκφρασης του Δημήτρη, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί ξέρεις ότι κάθε άλλο παρά διέξοδο μπορεί να δώσει στο πρόβλημα του Δημήτρη, που δεν είναι μόνον δικό του.
Θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τέτοια φαινόμενα, θα οδηγηθούν εργαζόμενοι, άνεργοι και ευπαθείς ομάδες, σε τέτοιες και άλλες πράξεις απόγνωσης;
Οι χιλιάδες αστέγων, οι πάνω από 1.000.000 άνεργοι, οι νέοι των 400-500 ευρώ, οι συνταξιούχοι πείνας, οι δικοί μας άνθρωποι εμείς οι ίδιοι, πώς θα συσπειρωθούμε, πώς θα αντισταθούμε πώς θα συντονιστούμε;
Ήδη βρισκόμαστε και μπροστά στην “απόφαση” χιλιάδων απεργών σε εργοστάσια, σε λιμάνια και σταθμούς, σε υπηρεσίες, σχολεία και πανεπιστήμια. Αλλά ο αγώνας θα πρέπει να εκφραστεί, ακόμα πιο μαζικά, ακόμα πιο αποφασιστικά καισυντονισμένα. Οι 124 μέρες αποφασιστικού ηρωικού αγώνα των Χαλυβουργών, δείχνει τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε γιατί απάντηση δική μας δεν μπορεί να είναι παρά οι ταξικοί αγώνες, η συσπείρωση όλο και περισσότερων εργαζομένων στον κοινό στόχο της ανατροπής του σάπιου συστήματος. Όχι από βίτσιο, αλλά γιατί δεν υπάρχει άλλη διέξοδος μέσα στο σύστημα αυτό.
Η τραγωδία έχει αρχίσει και ξετυλίγει το κουβάρι της, ζωγραφίζει στους τοίχους των σπιτιών μας, στις γειτονιές και στις πλατείες το φρικιαστικό της πρόσωπο. Αρκετός χρόνος έχει ήδη χαθεί. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για χάσιμο, δεν μπορούμε να μένουμε “χαλαροί” μπρος στην φρίκη αυτού του ταξικού πολέμου και της εξόντωσής μας.
πηγή: ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΕΥΟΣΜΟΥ
