Κάτι που αναπολώ από τις μέρες προ- κρίσης είναι οι ατελείωτες βόλτες στα βιβλιοπωλεία. Χωρίς αμφιβολία έμοιαζα με παιδάκι σε ζαχαροπλαστείο. Χανόμουν με τις ώρες μπροστά στα ράφια των βιβλίων και χάζευα, διάβαζα αλλά και αγόραζα. Τότε υπήρχε πλεόνασμα για να αγοράσω βιβλία. Σε κάποιες από αυτέ τις εξορμήσεις μου, είχα πάρει τον «Μύθο του Σίσυφου», ένα δοκίμιο στο παράλογο του Αλμπέρ Καμύ, το οποίο το είχα ξεφυλλίσει και το είχα βάλει στην βιβλιοθήκη. Τώρα με τη μετακόμιση βγήκε στην επιφάνεια και άρχισα να το διαβάσω.
Έμαθα για τον αρχαίο μυθικό ήρωα, τον Σίσυφο, ο οποίος όταν πέθανε ζήτησε από τον Άδη να του δώσει την άδεια να γυρίσει στους ζωντανούς για να τιμωρήσει τη γυναίκα του. Όταν όμως αντίκρισε τον ήλιο, τη θάλασσα, τον αέρα και γενικά τη τόση ομορφιά της γης αποφάσισε να γράψει στα παλιά του τα παπούτσια τους νόμους των θεών και να μην επιστρέψει πότε στον Άδη. Οι θεοί, όπως κάθε όν που έχει εξουσία στα χέρια του, τον τιμώρησαν, ίσως, με τον πιο βασανιστικά τρόπο. Η τιμωρία του Σίσυφου ήταν να κουβαλάει μια μεγάλη πέτρα στους ώμους του, την οποία έπρεπε να την ανεβάσει στην κορυφή ενός βουνού. Μόλις όμως την ανέβαζε, η πέτρα έπεφτε κάτω και εκείνος ήταν αναγκασμένος να την ξανανεβάσει. Και αυτή η δουλειά γινόταν συνέχεια.
Δεν ήταν δύσκολο να κάνω τον συνειρμό, ο Σίσυφος δεν είναι αρχαίος μύθος αλλά σύγχρονη πραγματικότητα. Δεν θα μιλήσω για αυτούς που τα φάγανε μαζί με τον κ. Πάγκαλο, ούτε για αυτούς που ψήφισαν Ν.Δ ή ΠαΣοΚ τα τελευταία 30 χρόνια. Θα μιλήσω για άτομα που δεν τους άρεσε το σύστημα (και το σύστημα είναι και τα δυο κόμμα) και ψήφισαν κάποιο μικρό κόμμα ή δεν ψήφιζαν καθόλου ή δεν είχαν καν δικαίωμα ψήφου (όπως είναι πολλοί ομογενείς ή μετανάστες στην Ελλάδα). Όλοι όσοι προανέφερα συνήθως δεν έκλεψαν το Δημόσιο, πλήρωναν και πληρώνουν ότι πιστεύει η κάθε κυβέρνηση ότι πρέπει να πληρώσουν, δεν είχαν πότε «βύσμα» για να μπουν πουθενά και γενικά βασιστήκαν στις όποιες δυνατότητές τους. Ναι, υπάρχουν πολλά τέτοια άτομα εκεί έξω. Είναι εκείνοι που σηκώνουν τη κρίση στους ώμους τους. Γιατί ας μη γελιόμαστε, τίποτα δεν άλλαξε ακόμη. Στο Δημόσιο ακόμη το «βύσμα» πάει σύννεφο, απλά το «βύσμα» για να λειτουργήσει πρέπει να είναι πολύ γερό. Ακόμη κλέβουν και τρώνε εις βάρος άλλων, απλά μιλάμε για πιο προσεχτικούς κλέφτες που ξέρουν να φυλάγονται καλά, τουλάχιστον καλύτερα από πριν.
Όταν βλέπεις πολιτικούς να χαμογελάνε και να λένε «Ναι τα καταφέραμε η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει», για άλλη μια φορά, τότε περίμενε μεγαλύτερη πέτρα που θα πρέπει να σηκώσεις στους ώμους σου και να την ανεβάσεις στο βουνό. Και ως γνωστόν εκείνη θα κυλίσει κάτω και εσύ πάλι θα πρέπει την ξανανεβάσεις και πάει λέγοντας.
Δεν ξέρω πως τελειώνει ο μύθος του Σίσυφου. Άλλα τι επιλογή θα μπορούσε να έχει ένας Σίσυφος μπροστά σε μια τιμωρία των θεών; Και σε θεούς που έμοιαζαν τόσο πολύ με τους Έλληνες πολιτικούς, όπου αν τους έκανες τις χάρες θα είχες την εύνοιά τους και μπορεί να σου έδιναν κανένα ξεροκόμματο που και πού, αν όμως τους αντιμιλούσες ή δεν τους υπολόγιζες τότε σε τιμωρούσαν χωρίς δεύτερη κουβέντα. Θα μου πεις τι συγκρίνεις τώρα, τους μύθους με την πραγματικότητα; Η αλήθεια είναι ότι δεν τους συγκρίνω, απλά δεν μπορώ να παραβλέψω τις ομοιότητες. Άλλωστε οι αρχαίοι μύθοι γράφηκαν για να μας διδάξουν.
Από την άλλη αν ο Σίσυφος απλά δεν ξανακουβαλούσε την τεράστια πέτρα τι θα γινόταν; Θα τον σκότωναν; Αφού ήταν ήδη νεκρός; Ή, ας το θέσω αλλιώς, αν κανείς δεν πλήρωνε τους καταχρηστικούς νόμους, τι θα γινόταν; Σίγουρα δεν θα μπορούσαν να μπουν όλοι φυλακή…. Άλλωστε δεν υπάρχουν τόσες φυλακές. Εάν οι μυθικοί ήρωες (όλοι) έγραφαν τους θεούς και έκαναν αυτό που γούσταραν, χωρίς να συμβουλευτούν καμία Πυθία, χωρίς να ζητήσουν καμία βοήθεια από τον Δία ή τηv Αθηνά τι θα γινόταν; Η απάντηση είναι απλή, η δύναμη των θεών θα είχε εξασθενήσει τόσο που δεν θα είχε καμία επίδραση πάνω στους θνητούς ήρωες.
Όσο για τη σύγχρονη πραγματικότητα η απάντηση ακούει στο όνομα Ισλανδία. Είναι το ζωντανό παράδειγμα όπου οι πολίτες είχαν πολλά κότσια και τα έβαλαν με την εξουσία. Έριξαν την κυβέρνηση που πίστευαν ότι ευθυνόταν για τη κρίση, δικάζουν τον πρώην πρωθυπουργό της χώρας για εγκληματική πράξη, έκαναν δημοψήφισμα και δεν δέχτηκαν όσα δέχτηκαν οι Έλληνες για να σώσουν τις τράπεζες από την χρεωκοπία, έκαναν την χώρα τους τη πρώτη στον κόσμο με τις μεγαλύτερες διαγραφές ιδιωτικών χρεών, αύξησαν τους ρυθμούς ανάπτυξης και μειώνουν την ανεργία μέρα με τη μέρα. Αλήθεια εμείς γιατί δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα αυτά; Τι, άλλωστε, έχει απομείνει ακόμη να χάσουμε;
αναδημοσίευση από: http://imerologiomiasksenis.blogspot.com/
