όπου "τόπος" βάλε "ψυχή" (αναδημοσίευση)

από το μαμούφι (http://mamoufi.blogspot.gr) 

...έπεσα πάνω του τυχαία.  μεσημεράκι και κάνοντας το γύρω της πλατείας για να ξεσκοτίσω απ' τη θολούρα του γραφείου.
το διάβασα.
όπου "τόπος" έβαλα "ψυχή", όπου "στέγη" και "σπίτι" έβαλα "ζωή".
και ξάφνου είχα μπροστά μου ένα μάθημα ύπαρξης

"Η κατάληψη στέγης δεν είναι απλά ένας χώρος.  Είναι ένα άθροισμα τόπων με διαφορετικές ιδιότητες:
Δεν είναι σπίτι, γιατί υπερβαίνει το πνεύμα του Οίκου και της οργάνωσης του νοικοκυριού.

Δεν είναι κυριότητα και κατοχή του σπιτονοικοκύρη σε κάποια τετραγωνικά αποκτημένα με τους κόπους και τις θυσίες μιας ολόκληρης ζωής.

Δεν είναι ιδιοκτησία και τα συγκείμενά της.  Ο φόβος να μην σου κλέψουν αυτό που έχεις, να μη σου το περιορίσουν έστω και μερικά εκατοστά, να μην σου το πάρουν οι τράπεζες. Ο τρόμος να μην το χάσεις σε κάποιο σεισμό, πυρκαγιά ή τσουνάμι.  Ο φόβος και το τρόμος που σε κάνει να το οχυρώνεις, να το ασφαλίζεις,... να θάβεσαι μέσα του.

Είναι ένας τόπος όπου τα γραφειοκρατικά κολλήματα δεν διαμεσολαβούν ανάμεσα στα όνειρα και την πραγματικότητα, όπου άδειες της πολεοδομίας δεν παρεμβαίνουν ανάμεσα στην επιθυμία και την ενέργεια, όπου εμείς οι ίδιοι γινόμαστε αρχιτέκτονες και κτίστες μαζί, υδραυλικοί και μπογιατζήδες.

Είναι ένας τόπος όπου οι ταξικές διαφορές δεν καθορίζουν την ποιότητα της ζωής μας και τη θέα του μπαλκονιού μας, όπου το υψηλό ενοίκιο δε μας κλείνει μέσα για να καταφέρουμε να το πληρώσουμε.
Είναι αναγκαστικά το σπίτι των ονείρων μας, γιατί έτσι το αποφασίσαμε...

...Είναι το εφήμερο αλλά και το Εδώ και Τώρα, το δημιουργικό αλλά και το αυτοδημιούργητο.

Είναι ένας τόπος εν κενώ, ένα πείραμα, μια σήραγγα που ενώνει μια παρτίδα ανθρώπων που αποφάσισαν ν' αντέξουν τη διαφορετικότητά τους, γιατί βρήκαν κάτι κοινό.

Είναι ένας τόπος γεμάτος ζόρια και αντιξοότητες, ένας τόπος άτοπος για εργολάβους , ακροδεξιούς, μπάτσους, φιλόδοξους πρυτάνεις και για κάθε  ένστολη ή μη εκδοχή της τάξης και της ασφάλειας

Είναι ένας τόπος που μπορεί να χαθεί σε ένα βράδυ, ένας τόπος που μας έμαθε να προσέχουμε, αλλά να μην παρανοούμε.  Ένας τόπος που σα τένοντας κρατά δεμένη τη δύναμή μας στο κόκαλο των αρνήσεων και των αντιθέσεών μας.

Η κατάλαψη στέγης δεν είναι απλά ένας χώρος.
Είναι το άθροισμα όλων αυτών των τόπων και πάνω σ' αυτούς θα πατήσουμε για να πολεμήσουμε ενάντια σε ότι μας καταστέλλει.

Γιατί καταλάβαμε πως οι βραδιές που "κάτσαμε μέσα" για να πληρώσουμε το ενοίκιο δεν ξεπληρώνονται

γιατί κολώνα του σπιτιού δεν είναι αυτός που φέρνει φράγκα, αλλά η εσωτερική και συλλογική επιθυμία για αυτοοργάνωση και αλληλεγγύη

γιατί θελήσαμε να είμαστε αυτόφωτοι και διάχυτοι σαν τις πυγολαμπίδες στο σκοτάδι κι όχι ετερόφωτοι και στημένοι κάτω από το φως των μεγάλων προβολέων

γιατί σ' αυτό το ημίφως μάθαμε να χτίζουμε, χωρίς αλφάδια και χωρίς γερά θεμέλια, πράγματα που όμως ριζώνουν μέσα μας και διαρκούν για πάντα

γιατί μέσα σε αυτό το χάος μάθαμε να λειτουργούμε

κι αν χαθούμε σε αυτήν την προσπάθεια θα γυρίσουμε πίσω με καθρέφτες που θα δείχνουν αυτό ακριβώς που είμαστε, χωρίς καμία επιτήδευση"

(αφίσα στην πλατεία στα Εξάρχεια, αφού στο κάτω κάτω τι άλλο είναι ένα blog, παρά ένας τοίχος γεμάτος με αφίσες;)

Νάρκη (αναδημοσίευση)

Από Λέσχη Ανυπόταχτης Θεωρίας (http://ilesxi.wordpress.com/)

Του Νίκου Γεωργαντώνη

Κοιτάξαμε τον κόσμο. Κρύος ο κόσμος… Παγερός. Απόμακρος. Οι άνθρωποι, σαν τυφλοπόντικες, είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους… Περπατάνε, πηγαίνουν στις δουλειές τους… – ε; και τι μ’ αυτό; Τίποτα. Αμίλητοι, δουλεύουνε σαν τα σκυλιά και κουρασμένοι, χαμένοι γυρνάνε στα σπίτια τους, τρώνε και κοιμούνται… Αυτός είναι ο κόσμος τους, τέτοια η ζωή τους. Δεν την θέλουν…

Και τι να πουν. Σάμπως τι έμεινε να συζητάνε; Για τον καναπέ, για την καιγούργια τηλεόραση, για κανένα διακοσμητικό και τις κουρτίνες τους, για τις διακοπές – όσοι πάνε διακοπές… – για τα ρούχα τους, για τα παπούτσια τους… Ανούσια!

 στο λόφο του Στρέφη: 

λίγο φαΐ, λίγο νερό για τους περαστικούς

Χάθηκε ο κόσμος κι οι σχέσεις των ανθρώπων. Πάει η ζέστα κι η συντροφιά…

Και το φωνάζουν οι παλιοί. “Φτώχεινε ο κόσμος, παιδί μου… Παν οι καιροί, πέρασαν. Κάποτε έβγαινε ο γείτονας να σου πει καλημέρα και γέμιζε ήλιο η μέρα σου! Τώρα, κάνει να σ’ αποφύγει, να μη σε δει… Σάμπως σε ξέρει δηλαδή!”

Εμείς βέβαια υποστηρίξαμε τη ζωή που ζήσαμε: Δεν είχαμε πολέμους, δεν είχαμε φτώχια, είχαμε ένα πιάτο φαί, σπουδάσαμε, οι δάσκαλοι στο σχολείο πέταξαν τις βέργες, τα χέρια μας ήταν μαλακά… Έπειτα, τις ευκολίες που κερδίσαμε… πού τις πας; Τι φούρνοι, τι πλυντήρια, τι αυτοκίνητα οικογενειακά, τι κινηματογράφοι σύγχρονοι. Και έρ-κοντίσιον, και καλλυντικά, και ρούχα όμορφα, πολλά για να διαλέξεις. Έρωτες ανέμελοι… βόλτες… “Πού τα πας όλα αυτά;” λέγαμε θιγμένοι.

“Ναι, ναι…” απαντούσαν εκείνοι “καλά όλα αυτά, ωραία, κι όμορφα… Μα δεν είναι σαν εκείνες τις εποχές…

Μες τις δυσκολίες χωρούσε ένα χαμόγελο. Αντίκρυζες τον συνάνθρωπό σου και τον έλεγες αδερφό σου…”

“Σήμερα δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι;”

“Ναι, υπάρχουν. Σπανίζουν όμως. Δεν τους βρίσκεις εύκολα. Κι αν είναι καλοί, πολλές φορές είναι φοβισμένοι.”

“Φοβισμένοι;”

“Φοβισμένοι. Κλεισμένοι στο μπουντρούμι της ψυχής τους. Εκεί πέταξαν το κορμί τους, εκεί το εξόρισαν. Καλυτέρεψαν οι καιροί, μεγάλωσαν οι ανέσεις, την ψυχή μας όμως την κατάντησαν νωθρή… και την πέταξαν στο σκοτάδι να μη φωνάζει, να μη βλέπει, να μη διαμαρτύρεται… Περπατάμε και δεν βλέπουμε. Βλέπουμε και δεν ξέρουμε που πάμε…”

“Δεν σε καταλαβαίνω.”

“Θα καταλάβεις. Σιγά σιγά. Θα δεις. Θα μάθεις… Δεν χρειάζεται να βιάζεσαι. Με το δικό σου μυαλό πρέπει να πορεύεσαι.”

Άλλες φορές πάλι, κάποιο ήσυχο δειλινό, λέγονταν πράγματα ακατανόητα…

“Στη φωτιά ο άνθρωπος χαμογελά πραγματικά!… Μόνο στη φωτιά σπαθίζει τις πίκρες του ο άνθρωπος και ζεσταίνεται η ψυχή του. Και ζεσταίνεται ο κόσμος… και προχωρά!”

“Δεν το καταλαβαίνω αυτό που λες.” απαντούσαμε.

“Άκου να σου πω μια ιστορία…

Κάποτε αιώνες πριν, σε μια χώρα μακρινή, απέραντη και παγωμένη υπήρχε ένα χωριό στο οποίο βασίλευε πάντα ο χειμώνας…”

“Ο χειμώνας;… Δηλαδή εκεί είχε μόνο χειμώνα!”

“Ναι! Γιατί οι άνθρωποι ήταν τόσο ψυχροί που πάντα έκανε κρύο… Κανείς δε μιλούσε με τον διπλανό του, κανείς δε βοηθούσε σε μια ανάγκη τον συγχωριανό του, όλοι κοιτούσαν πως να ξεγελάσουν, πως να κοροιδέψουν, πως να εκμεταλλευτούν ο ένας τον άλλο… Οι πλούσιοι τους φτωχούς, οι φτωχοί τους πλούσιους, οι φτωχοί τους φτωχούς… και μόνο κάποιες σπίθες ανθρωπιας έφεγγαν για λίγο μόνο μέσα στη νύχτα σαν φοβισμένες πυγολαμπίδες…

Μια μέρα όμως… «Φωτιά! Φωτιά!» φωνάζει ένας χωριάτης. «Φωτιά χωριανοί! Φωτιά! Καίγεται ο αχερώνας. Φωτιά!»…

Και τότε, σαν νά γίναν μάγια, τρέξαν όλοι μονομιάς, βγήκαν απ’ τα σπίτια, φτιάξαν αλυσίδες, από το ποτάμι μέχρι τον αχερώνα και χέρι με χέρι μετέφεραν κουβάδες με νερό, και τους έρριχναν στη φωτιά…

Κι έσβησε η φωτιά. Και σώθηκε το χωριό.

Οι άνθρωποι τώρα ξαπόσταιναν ανακουφισμένοι. Γελούσαν. Αγκάλιαζαν ο ένας τον άλλο. Τραγουδούσαν… Πλούσιοι και φτωχοί, γέροι και παιδιά, γυναίκες και άντρες… Όλοι, ήταν μονιασμένοι… Εκεί, που πριν λίγο βασίλευε ο φθόνος και η πονηριά, τώρα, μεσουρανούσε η καλοσύνη κι η αυταπάρνηση… Εκεί, που λίγο πριν ο όφις δάγκωνε τις άχρηστες καρδιές των χωριανών και στάλαζε φαρμάκι εξαφανίζοντας κάθε πορφύρα ανθρωπιάς, τώρα, γιασεμί λουλούδιζε πυκνό σαν άνοιξη, στον κήπο των ανθρώπων… Ήταν μια νύχτα αξέχαστη για το χωριό. Και πάντα, κάθε χρόνο, το θυμόνταν· και χαίρονταν οι άνθρωποι· κι ευχαριστιόνταν…”

Μα η ιστορία είχε εξάψει τη φαντασία και πλήθος απορίες γεννιόνταν.

“Και γιατί αφού μισιούνταν έτρεξαν όλοι να σβήσουν τη φωτιά;” ρωτούσαμε.

“Όταν κινδυνεύει να καεί όλο το χωριό οι άνθρωποι τότε μπορούν να καταλάβουν ότι οι διαφορές τους είναι ασήμαντες μπροστά στο κακό του αφανισμού τους… Αν ακούσουν την καρδιά τους, εύκολα θα πράξουν έτσι, δίχως να σκεφτούν… Αν πάλι κάποιοι σκεφτούν… τα μίση και τις διαφορές τους και κάτσουν σπίτι τους να προστατεύσουν μόνοι τα υπάρχοντά τους κι ό,τι με κόπο κέρδισαν… ε, αυτοί, παιδί μου, πρώτοι θα χαθούν… Όχι μόνο γιατί δεν πρόκειται κανείς να τους βοηθήσει, αλλά και γιατί η φωτιά — αν φτάσει σπίτι τους — θα είναι τόσο μεγάλη που θα αφανίσει ολάκαιρο το χωριό, κι αυτούς μαζί… Τέτοια απανθρωπιά κι άνθρωποι βρώμικοι δεν την αντέχουν…”

Οι άνθρωποι όμως σήμερα δεν ευτυχούν να πιάσει φωτιά… Κυκλοφορούν σαν τα φαντάσματα. Γελάν και διαπομπεύουν τη θλίψη τους. Είναι μαζί και είναι αβάσταχτα μόνοι. “Παν οι καιροί, πέρασαν. Φτώχεινε ο κόσμος…”

Σαν να μην είναι τόσο ψέμα τελικά…

*****

Ας ανάψει μια φωτιά! Ας φωτίσει ο κόσμος! Ας ζεστάνουν οι ψυχές των ανθρώπων! Ας μονιάσουν τα θηρία! Κάπως πρέπει να ζήσουμε.

Δε ρωτήσαμε όμως… Πώς τις φωτιές κρατάμε για πάντα αναμένες. Πώς τις ψυχές μας πάντα συγκινημένες διατηρούμε. Και πώς μια άλλη φλόγα παίρνει τη θέση παλιάς αγαπημένης. Αυτά, δεν τα ρωτήσαμε… Θα μάθουμε. Ας ανάψει μια φωτιά!

σημείωση:οι επισημάνσεις στο κείμενο έγιναν από τον διαχειριστή.

Παράταση της αναστολής πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και για το 2013

Η αναστολή των πλειστηριασμών για πρώτη κατοικία παρατείνεται για ένα ακόμη χρόνο, δηλαδή μέχρι την 31 Δεκέμβρη 2013 - και αναστέλλονται οι εξώσεις στις εμπορικές μισθώσεις μέχρι την ίδια ημερομηνία, αντί για τις 31 Δεκεμβρίου του 2012 που προβλεπόταν. 

Η πααράταση δίνεται με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου του Υπουργείου Ανάπτυξης, που θα δημοσιευθεί σήμερα. Η απαγόρευση αφορά την πρώτη κατοικία αντικειμενικής αξίας μέχρι 200.000 ευρώ και ισχύει τόσο για φυσικά όσο και για νομικά πρόσωπα.

Παράλληλα, σύμφωνα με το υπουργείο Ανάπτυξης, δίνεται η δυνατότητα προαιρετικής λειτουργίας των καταστημάτων και των επιχειρήσεων για τις δύο επόμενες Κυριακές, ενόψει των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.

Ο Άρειος Πάγος είπε «όχι» στην έκδοση προσωρινής διαταγής παγώματος της απόφασης του πρωτοδικείου Αθηνών.

Προσωρινά δεν μπορεί η ΔΕΗ να εισπράττει μαζί με τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος το τέλος ακινήτων, αν και το όλο ζήτημα θα κριθεί εκ νέου αύριο.

Ειδικότερα, ο πρόεδρος υπηρεσίας του Αρείου Πάγου, αρεοπαγίτης Γεράσιμος Φουρλάνος, απέρριψε το αίτημα του υπουργού Οικονομικών, Γιάννη Στουρνάρα, να εκδώσει προσωρινή διαταγή για να «παγώσει» η υπ΄αριθμ. 1101/2012 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, που έκρινε αντισυνταγματική και παράνομη την είσπραξη του... τέλους ακινήτων (Έκτακτο Ειδικό Τέλος Ηλεκτροδοτημένων Δομημένων Επιφανειών), μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ.

Το "διάβημα" του υπουργείου έγινε μια ημέρα πριν τη συζήτηση της αίτησης αναστολής εκ μέρους της ΔΕΗ, δια του εκπροσώπου του υπουργείου Οικονομικών (Γεν. γραμματέας Χαρ. Θεοχάρης) στον πρόεδρο υπηρεσίας του Αρείου Πάγου Γερ. Φουρλάνο, παρουσία των δικηγόρων των ενώσεων καταναλωτών και της ΔΕΗ. 

Οι δικηγόροι των καταναλωτικών ενώσεων ζήτησαν να μην εκδοθεί σήμερα προσωρινή διαταγή από τον κ. Φουρλάνο, αλλά να αποφασίσει το δικαστήριο μετά την αυριανή συζήτηση της αίτησης αναστολής της ΔΕΗ. Σημειώνεται ότι αρχικά η αίτηση αναστολής ήταν να συζητηθεί σήμερα, αλλά μετατέθηκε για αύριο. 

Εκ μέρους της ΔΕΗ, όπως έγινε γνωστό, επισημάνθηκε ότι η Επιχείρηση αντιμετωπίζει πρόβλημα, καθώς έχουν τυπωθεί ήδη τρία εκατομμύρια λογαριασμοί, που περιλαμβάνουν το τέλος.

Καλή λευτεριά στον καθένα (αναδημοσίευση)

Από http://yiannismakridakis.gr/
Του Γιάννη Μακριδάκη

15 Δεκέμβρη 2012 στην αποικία. Όμορφη μέρα.

Του Αγίου Λευτέρη σήμερα, έτσι μου είπε ο κύριος Μηνάς. Τον είδα την ώρα που γύριζα από το χωράφι, να βγαίνει από την χωριοκκλησιά βαστώντας ένα μεγάλο κομμάτι άρτου και να κατευθύνεται προς το καφενείο.

Καλή λευτεριά λοιπόν, του απάντησα.
Και μόλις γύρισα σπίτι, διάβασα την είδηση:

Δικαίωμα κατάσχεσης κάθε εθνικού περιουσιακού στοιχείου της χώρας, χωρίς εξαιρέσεις, αποκτά η Τρόικα βάσει της δανειακής σύμβασης, όπως δημοσιεύτηκε την Πέμπτη στο Φύλλο Εφημερίδας Κυβερνήσεως, με αριθμό 240.

Στο κείμενο αναφέρεται ρητά, ότι δεν εξαιρείται τίποτα από την κατάσχεση σε περίπτωση που η χώρα δεν εκπληρώσει υποχρεώσεις, ούτε λόγω εθνικής κυριαρχίας, ούτε για οποιοδήποτε άλλο λόγο. «Ούτε το δικαιούχο κράτος μέλος, ούτε η Τράπεζα της Ελλάδος, ούτε κανένα από τα αντίστοιχα περιουσιακά τους στοιχεία εξαιρούνται, λόγω εθνικής κυριαρχίας ή για άλλο λόγο, της δικαιοδοσίας, κατάσχεσης-συντηρητικής ή αναγκαστικής εκτέλεσης σε σχέση με οποιοδήποτε ένδικο βοήθημα ή διαδικασία σχετικά με τη σύμβαση τροποποίησης» είναι η ακριβής διατύπωση, όπως δημοσιεύτηκε στο προαναφερόμενο ΦΕΚ.”

Η βρομοδουλειά έκλεισε πια τελείως και ολόκληρο το πολιτικό φάσμα της χώρας φέρει τις ευθύνες του. Οι δανειστές θα μας πετάξουνε πλέον έναν έναν από τη ζωή κι από τη χώρα σαν κάμπιες από τα λάχανα.

 

Διότι τσαγανό δεν υπάρχει πια στον νεοέλληνα για να αντισταθεί με τους τρόπους και την αποφασιστικότητα που επιβάλλεται και να τους πετάξει έξω από την πατρίδα του. Ούτε θέληση υπάρχει. Η πλειονότητα του πληθυσμού είναι ξεπουλημένοι εδώ και χρόνια στην χυδαία ανάπτυξη και την ζωή της ύβρης, της ισοπέδωσης και της γελοιότητας του καταναλωτισμού. Πολλά τα χρόνια της αποβλάκωσης, της μαλθακότητας και της χειραγωγούμενης εκπαίδευσης άνευ μόρφωσης. Κι έρχονται χειρότερες μέρες.

Η προσωπική αντίσταση του καθενός ενάντια στο χρηματοοικονομικό σύστημα, η προσωπική απελευθέρωση, όσο γίνεται, από αυτό αλλά και η διάδραση μεταξύ όλων όσων το αποφασίζουν, θα συμβάλουν στο να ωριμάσει πιο γρήγορα το κίνημα των πολιτών που έχουν πλήρως αποτοξινωθεί από τα χρόνια της χολέρας και ζουν πια τη ζωή διαφορετικά.

Μουσική: Αργύρης Μπακιρτζής και Χειμερινοί Κολυμβητές

...αιώνιος αναζητητής της σημειολογίας των τόπων και των ανθρώπων, ιδανικός αφηγητής παράξενων ιστοριών και τραγουδιστής των Χειμερινών Κολυμβητών. 

...που όταν τον ρώτησαν σε μια συνέντευξη πριν από χρόνια γιατί γράφει τραγούδια απάντησε με τους στίχους του Βάρναλη:

Δεν είμ’ εγώ σπορά της Τύχης, 

ο πλαστουργός της νιας ζωής, 

Εγώ μια τέκνο της Ανάγκης 

κι ώριμο τέκνο της Οργής

Την τέχνη να με κάνεις ευτυχισμένο εσύ τη γνωρίζεις από πάντα.

αν δεν βουλιάξεις, δεν θα βγεις στην επιφάνεια, αν δε λυγίσεις, θα σπάσεις.

Στο Νοβοσιμπίρσκ είδα τις πιο ωραίες γυναίκες του κόσμου.

Τα κείμενα κάτω από τα τραγούδια είναι φράσεις από συνεντέυξεις του.

όνειρα δίχως στέγη

Με αφορμή τη συνέντευξη τύπου της Κλίμακας για τους άστεγους (πληρ. εδώ)

αφίσα από την εκδήλωση της Κλίμακας για τους άστεγους, 18 Μάρτη 2011

To 67,5% τους προσπερνά αδιάφορα ή και εχθρικά. Ίσως γιατί νομίζει πως οι περισσότεροι από αυτούς είναι θύματα του εαυτού τους. Έστω και μια κλεφτή ματιά πάνω τους τους γεμίζει τρόμο, τους θυμίζει κατά βάθος την κοινή τους μοίρα*. Οι αδιάφοροι, αδιάφθοροι καθώς νομίζουν πως θα τη βγάλουν, τους κοιτούν περιφρονητικά. Στην κοινωνία της ελεύθερης αγοράς ο οικονομικά looser είναι ένα σκουπίδι.

Υπάρχει και ένα 24% που δείχνει να συμμερίζεται και να μοιράζεται μαζί τους τις περιστάσεις. Παληότερα, πριν το 2005, αυτοί ήσαν περισσότεροι, πάνω από 44%. Ίσως γιατί τότε ήταν τα δικά τους παιδιά, οι ξεστρατημένοι, οι παραδοσιακοί άστεγοι.

Οι άστεγοι της κρίσης είναι οι νεοάστεγοι, πλειοψηφία συντριπτική έναντι των άλλων. Ξεστρατημένοι από τις οικονομικές νόρμες της ανάπτυξης, προδομένοι από τα δανεικά τους όνειρα, βρέθηκαν στο έσχατο σκαλί της φτωχοποίησης. Τους περισσότερους τους πήραν το πολυπόθητο κεραμίδι, κεραμίδα στο κεφάλι το αμερικάνικο όνειρο, η φούσκα έσκασε, τα σάλια του καπιταλισμού έγιναν βροχή και τους έπνιξαν.

Όλοι τους είναι νεόφερτοι στη γειτονιά των αγγέλων, οι περισσότεροι-δύο στους τρείς-νεοφώτιστοι. Γενήματα των μνημονίων και των μηδενικών ελειμμάτων. 82% άνδρες, 18% γυναίκες. Όλοι τους σχεδόν μεταξύ 26 και 55 ετών, πλεονάζον παραγωγικό δυναμικό, εγχώριο πλεόνασμα κατά 90% και ανώτατης και ανώτερης εκπαίδευσης κατά 20%. Κανενός δεν λείπουν, ούτε καν στα παιδιά τους ή στην οικογένειά τους. Το γκρίζο αντέχεται, το μαύρο όχι. Ο/η σύζυγος (κυρίως η δεύτερη) τους δείχνουν την έξοδο, ένα στόμα λιγώτερο. Και μαζί εξαφανίσθηκαν οι φίλοι τους.

Το ένα τρίτο από αυτούς έχει κάνει φυλακή, κυρίως για οικονομικούς λόγους (οφειλές). Ούτε και εκεί δεν βρήκαν στέγη.  Και τις δύσκολες μέρες του χειμώνα πολλοί καταφεύγουν στα έκτακτα περιστατικά των νοσοκομείων για να ξεγελάσουν έστω και μια νύχτα. Και είναι και αυτοί που έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας. Μα οι εντολές του υπουργείου προς τους γιατρούς είναι πετάξτε τους έξω, μη δέχεστε κανέναν. Γιατί σχεδόν το 60% δεν έχει κανένα δικαίωμα πρόσβασης σε δωρεάν υγεία και περίθαλψη.

Και αυτό είναι το κύριο τους πρόβλημα. Μαζί με την έλειψη συνθηκών υγιεινής. Σε όλη την Αθήνα μόνο στις εγκαταστάσεις της Κλίμακας μπορούν να βρούν νερό και σαπούνι.

Εκεί, που ο κάθε υπεύθυνος κρατικός φορέας ξαποστέλνει όποιον θέλει να ξεφορτωθεί, ξεπλένοντας τις δικές του αμαρτίες. Όπως τα ψυχιατρικά ιδρύματα λόγω οικονομικής αδυναμίας. Και είναι πολλοί αυτοί, ένας στους πέντε που  κάποιαν ώρα σκέφτηκε να βάλει τέρμα στη ζωή του.

Το 47,2% έχουν (;) παιδιά, ένας στους τρείς είναι χωρισμένος. Ευτυχώς τους ενώνει η κοινή τους μοίρα. Η ουρά στο συσίτιο, η απαντοχή στο κρύο,  η κοινή άμυνα στους λύκους.

Αναφέρθηκαν και άλλα στοιχεία. Που εικονίζουν τον καθημερινό ζόφο των αστέγων. Δεν προσφέρονται για συγκίνηση, για κλάμα, για δημοσιογραφική εκμετάλλευση. Αν και από χθές όλα τα ΜΜΕ και τα sites αφιέρωσαν τη μέρα τους στο θέμα των αστέγων, για την ακρίβεια στο γεγονός της συνέντευξης.

10.000 άστεγοι δίπλα μας, στην πόλη της Αθήνας. Ας ψάξουμε να τους βρούμε. Όχι μ' ένα πιάτο φαϊ ή ένα μπουφάν στα χέρια. Δεν αρκεί, οι ανάγκες είναι πιο σημαντικές.
Μπορούμε να ανακαλύψουμε τον Άνθρωπο που κρύβουμε μέσα μας ;

*Γιατί καθώς λένε τα στοιχεία της Eurostat 3,4 εκ. συνάνθρωποί μας είναι στο όριο της φτώχειας.

υγ1. αν δείτε τις επόμενες μέρες κάποιον άστεγο να πουλάει την εφημερίδα του (Ο Τύπος του Δρόμου) μη διστάσετε. Αγοράστε τη.

υγ2. Παρακολούθησα τη συνέντευξη. Παραφωνία η παρουσία του ...σπόνσορα ΙΚΕΑ (ναι, αυτού που αφήνει απλήρωτους και απολύει τους εργαζόμενους) που του αφιερώθηκε το ένα τρίτο του χρόνου της παρουσίασης. Εξοργιστική η υποκρισία και η αυθάδεια των υπευθύνων του ΙΚΕΑ να επιβάλλουν την προπαγάνδα τους, μοιράζοντάς μας το PressKit. Το "θετικό" όμως που προέκυψε, και το μεταφέρω στους απολυμένους του ΙΚΕΑ, είναι η υπόσχεση του πρώην εργοδότη τους πως όταν βρούν να νοικιάσουν ένα παγκάκι, το ΙΚΕΑ θα τους το εξοπλίσει δωρεάν.

Σημείωση: Τα στοιχεία με τους έντονους κόκκινους χαρακτήρες ανακοινώθηκαν χθές από την Κλίμακα.

ΑΠΕΙΛΗ ΔΙΔΥΜΗΣ ΕΚΡΗΞΗΣ (αναδημοσίευση-σημαντικό)

από:sofokleous10.gr

Β. Βιλιάρδος

Στα τέλη της χιλιετηρίδας συνέκλιναν οι δυνάμεις, οι οποίες προκάλεσαν τη σημερινή, τέλεια θύελλα: η υπερχρέωση, η άνοδος του νεοφιλελευθερισμού, η κατάρρευση του ανατολικού συνασπισμού, η επανάσταση της πληροφορικής, η παγκοσμιοποίηση και η απελευθέρωση του τραπεζικού θηρίου...

Τα πλεονασματικά κράτη της Ευρωζώνης δεν φαίνονται διατεθειμένα ούτε να περιορίσουν τα υπερβολικά πλεονάσματα τους (αυξάνοντας τους μισθούς των εργαζομένων τους, έτσι ώστε να μεγεθυνθεί η εσωτερική τους ζήτηση), ούτε να μεταφέρουν «πόρους» στα ελλειμματικά, ούτε να «αμοιβαιοποιήσουν» τα δημόσια χρέη, ούτε να επιτρέψουν την μετάλλαξη της ΕΚΤ σε μία πραγματικά κεντρική τράπεζα της Ευρωζώνης (Ευρωομόλογα, απ’ ευθείας αγορά ομολόγων από τα κράτη-μέλη κοκ.).

Ως εκ τούτου, ο φαύλος κύκλος της διάσωσης των κρατών από τις τράπεζες και, στη συνέχεια, των τραπεζών από τα κράτη, «διαιωνίζεται» – με αποτέλεσμα να αυξάνονται τα χρέη τόσο του ενός, όσο και του άλλου. Είναι εύλογο λοιπόν πως η συγκεκριμένη, «παρά φύσει» διαδικασία έχει ημερομηνία λήξης – αν και κανένας δεν θέλει να το παραδεχθεί.

Στα πλαίσια αυτά θεωρούμε ότι, εάν δεν υπάρξουν ριζικές αλλαγές, αργά ή γρήγορα, θα ακολουθήσει μία δίδυμη έκρηξη άνευ προηγουμένου – μία έκρηξη κρατών και τραπεζών μαζί, τα επακόλουθα της οποίας θα είναι τόσο περισσότερο επώδυνα και επικίνδυνα, όσο πιο πολύ αναβάλλονται τεχνητά. Ο βασικός υπαίτιος δε θα είναι η οικονομική ελίτ - η οποία ουσιαστικά κυβερνάει από το παρασκήνιο.

Ευχόμενοι φυσικά να διαψευσθούμε, όσον αφορά την απειλή που προβλέπουμε, θεωρούμε σκόπιμο να υπενθυμίσουμε τα παρακάτω: συνέχεια

Η Ύβρις της Ύβρεως και η Ζωή της ζωής (αναδημοσίευση)

Συγγραφή Γιάννης Μακριδάκης

από:http://yiannismakridakis.gr/

Μου ήρθε ένα μέηλ από αναγνώστρια και λέει, ανάμεσα στα άλλα, τα εξής:

“Όταν ανωτέρα βία σε οδηγεί στο χειρουργείο, τότε ελάχιστα είναι τα πράγματα που μετράνε στα αλήθεια. Προσωπικά από χτες αισθάνομαι εκτός τόπου και χρόνου. Η αγωνία για τον δικό σου άνθρωπο όλα τα υπόλοιπα τα κάνει σκόνη. Ποια πολιτική κατάσταση; Ποια κόμματα; Kρίση; Ποιοι κολλημένοι ανισόρροποι και φανατισμένοι χωρίς λόγο και αιτία; ΄Ολα μάταια και αστεία, γελοία για να ακριβολογώ.”

Όποτε προκύπτει θέμα υγείας και μάλιστα σοβαρό, και σε εποχές προ κρίσης οικονομικής, τα άτομα αναγκάζονται βίαια να εξέλθουν από την εικονική πραγματικότητα και να ξαναγίνουν άνθρωποι. Να θυμηθούν ότι είναι ταπεινά πλάσματα της φύσης που έχουν πνοή η οποία μπορεί να κοπεί ανά πάσα στιγμή ή να μετατραπεί ξαφνικά η ζωή τους σε ένα μαρτύριο πόνου. Γι’ αυτό πάντα, ακόμα και τα άτομα που ζουν μια παράλληλη από την Ζωή ζωή, λέγαν και λένε πως πάνω απ’ όλα η Υγεία, εννοώντας βέβαια την υγεία του ανθρώπου που τα φέρει ως άτομα. Διότι αν δεν έχει Υγεία ο άνθρωπος, δεν μπορεί να έχει Ζωή για να την αγνοεί και να δίνεται ολοσχερώς στην ζωή του ατόμου που φέρει. Μόλις τελειώσει η ζωή ή η υγεία του ανθρώπου, τελειώνει ή δυσκολεύει η ζωή του ατόμου.

Παρόλα αυτά σπάνια θυμόμαστε πως το άτομό μας εδράζεται σε άνθρωπο. Η αλαζονεία είναι βασικό γνώρισμα του ατόμου, είναι η Ύβρις της Ύβρεως. Διότι η Ύβρις δεν είναι άλλη από το ότι αφήνουμε τον άνθρωπο για να γίνουμε άτομα, από το ότι αφήνουμε τη Ζωή για να ζήσουμε μια άλλη παράλληλη ζωή. Κι επειδή είμαστε ντιπ αμόρφωτοι, όπως μας εκπαίδευσαν στα καθεστωτικά σπουδαστήρια, διαπράττουμε και την Ύβρη της Ύβρεως που είναι η αίσθηση πως είμαστε άτρωτοι καταναλωτές αρκεί να έχουμε χρήμα ή εξουσία στα χέρια μας.

Το έχω γράψει πάρα πολλές φορές, το ξαναγράφω με την σημερινή ευκαιρία. Άλλο είναι η Ζωή κι άλλο αυτό που ζούμε. Ας μην περιμένουμε να μας το θυμίσει μια ασθένεια δική μας ή ενός κοντινού μας προσώπου. Η ζωή μέσα στο χρηματοοικονομικό σύστημα που θεωρεί το άτομο γρανάζι του και που το ορίζει ως υγιές όταν έχει εργασία και χρήμα για να καταναλώνει, ως ναυάγιο όταν βγει στη σύνταξη αλλά και ως νεκρό, τιποτένιο όταν το ωθεί στην ανεργία, είναι μια ψεύτικη παντελώς πραγματικότητα, που έχουμε κατορθώσει να μας κλέβει τη Ζωή κι εμείς να την κοιτάζουμε αδρανείς κι ανήμποροι διότι έτσι μας εκπαίδευσαν.

Μας εκπαίδευσαν να ορίζουμε ως ζωή την περίοδο της Ζωής μας κατά την οποίαν είμαστε χρήσιμα γρανάζια για το σύστημα. Να ορίζουμε ως φυσικό θάνατο την συνταξιοδότηση, ως φόνο την απόλυση και ως αυτοκτονία την παραίτηση. Μια εικονική πραγματικότητα δηλαδή της Ζωής. Σαν να ζούμε στο φέισμπουκ κάθε μέρα. Και ξαφνικά τσακ, έρχεται η ασθένεια να μας πει πως κάτι ξεχάσαμε. Τον άνθρωπο που κουβαλάμε όσον καιρό παίζουμε αυτό το παιχνίδι. Τον άνθρωπο που μας φέρει και είναι η βάση και η ουσία των πάντων.

Ταπεινότητα και σεβασμός στην κάθε στιγμή, στην κάθε πνοή. Αυτό σημαίνει άνθρωπος. Τίποτα παραπάνω. Όποιος νομίζει πως είναι κάτι παραπάνω, θα εκπλαγεί δυσάρεστα και μάλιστα πολύ γρήγορα. Διότι μπορεί η ζωή του ατόμου μας να φαίνεται μεγάλη και να την κάνουνε ακόμα μεγαλύτερη με επέκταση των ορίων συνταξιοδότησης και λοιπά τερτίπια αλλά η Ζωή μας είναι πάρα πολύ μικρή. Και μοναδική.

Εισήγηση του Δι.Κ.Α. Εξαρχείων στην εκδήλωση για το θέμα "Στέγη"

Γείτονες, Φίλοι και Συναγωνιστές,

Καλώς ήλθατε στην εκδήλωσή μας.

 Για να αντιληφθούμε την υφή και το μέγεθος του προβλήματος θα πρέπει αφ' ενός να πάμε μερικά χρόνια πίσω, και αφ' ετέρου να δούμε τί έχει συμβεί σε άλλες χώρες όπου η λεγόμενη φούσκα των ακινήτων (όπως και κάθε φούσκα -όπως το χρηματιστήριο ή το λεγόμενο χρέος) αναδιάταξε δομές της οικονομίας, επέβαλλε μια ακόμη βίαιη συσώρευση κερδών (πάντα η συσώρευση οδηγεί τον πλούτο-όχι μόνο το χρήμα) στα χέρια ολίγων και οδήγησε μεγάλα στρώματα πληθυσμών στην φτωχοποίηση. 

Από τη μια υπερσυσώρευση από την άλλη φτωχοποίηση. Οι δύο όψεις του νομίσματος κρίση. Η μείωση μισθών, η ακρίβεια, η υπερφορολόγηση των κατώτερων οικονομικά στρωμάτων, η αποδόμηση του κοινωνικού κράτους, η καταστολή, αποτελούν την ουσία της φτωχοποίησης.

Πριν την ανάληψη των Ολυμπιακών αγώνων ένα διαμέρισμα σε μια "μέση" συνοικία της Αθήνας "ηλικίας" 20 ετών κόστιζε 15 εκατομμύρια δραχμές, ήτοι 44.000 ευρώ. Σήμερα το ίδιο διαμέρισμα κοστίζει 120.000 ευρώ (τιμή που μπορεί να πουληθεί).

Οι τράπεζες και η κυβέρνηση ενεθάρρυναν και επιδότησαν τη φούσκα των ακινήτων, εκτρέφοντας παράλληλα τον κερδοσκοπικό πληθωρισμό όχι μόνο στα ακίνητα αλλά και σε όλα τα βασικά αγαθά. Αντίθετα, οι μισθοί, η αξία της εργασίας μέσα σε μια δεκαετία έχει υποτιμηθεί σχεδόν κατά 50%. 

Η οργανωμένη αυτή αναντιστοίχηση της αξίας της εργασίας με την αξία των ακινήτων αλλά και των εμπορευμάτων απέβλεπε στην αφαίμαξη της συσωρευμένου πλούτου που είχε απομείνει στα χέρια των εργαζομένων από δεκαετίες πριν. Και όπως έγινε με το χρηματιστήριο, ή το κούρεμα των αποθεματικών, το ίδιο θα συμβεί  και με τις ακίνητες περιουσίες των πολιτών ή γενικά τον υπάρχοντα ακόμη αποταμιευμένο πλούτο τους.

Η ολοκλήρωση του σχεδίου απαλλοτρίωσης των περιουσιών προσβλέπει τώρα στην απαξίωσή τους είτε έμμεσα, μέσω της υποβάθμισης της ζωής σε συγκεκριμένα προάστεια, είτε άμεσα μέσω της πτώσης των τιμών. Το δεύτερο προσκρούει στις δημοσιονομικές ανάγκες του κράτους και δεν μπορεί να υλοποιηθεί σε μαζική κλίμακα, παρά υπογείως δηλαδή μέσω του "σκοτώματος" λόγω της ανάγκης κάθε πολίτη να μαζέψει χρήμα, ή να σώσει το ακίνητό του από τους φόρους και τα χαράτσια, από την αρπαχτικότητα δηλαδή του κράτους.

Είναι δηλωμένο και διατυπωμένο στο μεσοπρόθεσμο που ψηφίσθηκε μαζί με το PSi πως όλες οι κατασχέσεις υπέρ δημοσίου γεμίζουν το ταμείο εξυπηρέτησης του χρέους. Αντίστοιχα, όλες οι κατασχέσεις, υποθήκες, προσημειώσεις λόγω δανείων ή αδυναμίας εξυπηρέτησης των δανείων γεμίζουν με εμπράγματες ασφάλειες τα χαρτοφυλάκια των τραπεζών, προκειμένου αυτές να καλυφθούν για τα δάνεια που έχουν δώσει σε πρώτη φάση, σε δεύτερη δε για να εκχωρήσουν μαζί με τις απαιτήσεις τους τις εμπράγματες αυτές ασφάλειες σε ξένες τράπεζες έναντι των δανείων που έχουν πάρει ή θα πάρουν.

Σε μια μεγαλύτερη κλίμακα το ίδιο συμβαίνει σε παγκόσμιο επίπεδο. Από τη στιγμή που το νόμισμα (το χρήμα) κατέστη εμπόρευμα, αποκτώντας παράλληλα πολλά προσωνύμια (μετοχές, ομόλαγα, έντοκα γραμμάτια, swaps) προκειμένου να χωρέσει μέσα σε αυτά όλο και περισσότερος αέρας, έπρεπε νάχει ένα αντίκρυσμα, μιας και είχε απελευθερωθεί από τον κανόνα του χρυσού (επιβαλλόμενο αντίκρυσμα σε χρυσό). Ο μηχανισμός δανεισμού επέλεξε σαν αντίκρυσμα τη γή, το ακίνητο. Και αν αυτό το αντίκρυσμα είχε και υπόγειες χάρες (βλέπε ορυκτό ή φυσικό πλούτο) εξήπτε ακόμη περισσότερο τη φαντασία των δανειστών. Ο μηχανισμός κερδοσκοπίας λ.χ. πάνω στο ζήν επέλεξε τον έλεγχο παραγωγής εμπορευμάτων, βασικών για τη διατροφή, κ.ο.κ.

Και επιστρέφουμε στο θέμα μας.

Υπάρχει σε πολλούς η εσφαλμένη αντίληψη πως αν εξοφλούν το στεγαστικό τους δάνειο και είναι συνεπείς δεν κινδυνεύουν. Και σε άλλους, κατόχους ακίνητης περιουσίας, που, μη έχοντας δάνεια στο παθητικό τους, νομίζουν ότι η λαίλαπα που έρχεται δεν θα τους θίξει. Λάθος ! Πρώτον τους έχει ήδη θίξει με την υποβόσκουσα υποτίμηση της αξίας του ακινήτου τους. Δεύτερο με την ολοένα και μεγαλύτερη επιβάρυνσή του από φόρους και χαράτσια, των οποίων η οποιαδήποτε αδυναμία εξόφλησης φέρνει πιο κοντά την απειλή της κατάσχεσης από το κράτος. Τρίτον με την κατευθυνόμενη υποτίμηση της εργασίας τους ή της σύνταξής τους ώστε να έρχονται ολοένα και περισσότερο σε δεινή οικονομική θέση, κάτι που θα τους αναγκάσει κάποια στιγμή να σκοτώσουν το ακίνητό τους για ένα κομμάτι ψωμί. Αυτοί λοιπόν κινδυνεύουν πιο πολύ από όλους και θάλεγα πως αυτούς ακριβώς έχει βάλει στο μάτι τόσο το κράτος όσο και η κερδοσκοπία του real estate.

Ο αγώνας επομένως ενάντια στη φτωχοποίηση είναι παράλληλα και αγώνας ενάντια στην απαλλοτρίωση των περιουσιών μας.

Λέω λοιπόν. Υποψήφιοι άστεγοι είμαστε όλοι μας, Οπως είμαστε και υποψήφιοι άνεργοι, υποψήφιοι προς χρεωκοπία και πτώχευση. Είτε χρωστάμε, είτε δεν χρωστάμε σε τράπεζες. Είτε έχουμε δική μας στέγη, είτε είμαστε ενοικιαστές. Για τους δεύτερους επιφυλλάσεται η ίδια με των μικροϊδιοκτητών τύχη. Η αδυναμία τους να πληρώσουν το νοίκι δεν διαφέρει σε τίποτα από την αδυναμία να πληρωθούν οι δόσεις του δανείου, οι φόροι, τα χαράτσια. 

Ζητάμε λοιπόν την επιδότηση του ενοικίου σε αυτούς που έχουν επέλθει σε δεινή οικονομική θέση. Μοιάζει σαν ανέκδοτο, αφού οι ήδη μέχρι πρόσφατα επιδοτούμενοι κινδυνεύουν να μη δούν ποτέ ξανά την ήδη θεσμοθετημένη επιδότηση ενοικίου. Παράλληλα ζητάμε τον έλεγχο των τιμών των ενοικίων και την πάταξη της κερδοσκοπίας εις βάρος των ενοικιαστών. Ακόμη ζητάμε την επανασύσταση του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας (Ο.Ε.Κ) με έργο την ανέγερση εργατικών κατοικιών. Τέλος ζητάμε την παραχώρηση από το κράτος και τους δήμους των κενών κατοικιών (χιλιάδες είναι τα άδεια ακίνητα δήμων, εκκλησιών, φορέων του δημοσίου) και παράλληλα τη δήμευση κατοικιών που χτίσθηκαν πάνω σε καταπατημένες δημόσιες εκτάσεις.

Αντιτιθέμεθα στις εξώσεις και εννοείται σε εκείνες που η αδυναμία του ενοικιαστή είναι πραγματική. Παράλληλα η προστασία του μικροϊδιοκτήτη είναι για μας εξίσου σημαντική παράμετρος, και μπορεί να αποκτήσει ουσία με την επιδότηση του ενοικίου, με το κοινωνικό ενοίκιο. 

Δίπλα μας βρίσκονται οι άστεγοι, βρίσκονται και τα άδεια κτήρια και τα διαμερίσματα. Δεν μπορούμε να κλείνουμε άλλο τα μάτια μας σ΄αυτή την αδικία, δε μπορούμε να αποδεχόμαστε αυτή τη βαρβαρότητα. Είμαστε αλληλέγγυοι και στηρίζουμε έμπρακτα όσους αστέγους/ες επιλέξουν αυτοοργανωμένα να καταλάβουν, να επισκευάσουν και να κατοικήσουν σε οποιοδήποτε άδειο κτήριο που σήμερα ρημάζει αναξιοποίητο (πολλά αποτελούν πλέον και πηγές κινδύνων και εστίες μόλυνσης, λόγω της σκόπιμης εγκατάλειψης). Πάνω από τις προσδοκίες μεγαλύτερων κερδών για τους μεγαλοϊδιοκτήτες, βάζουμε την επιβίωση των αστέγων με αξιοπρέπεια και όχι με ψίχουλα φιλανθρωπίας.

Πως μπορούμε να σταματήσουμε όλα αυτά ;

Ήλθαμε εδώ ακριβώς για να οργανώσουμε την αντίστασή μας στη θύελα που έρχεται. Ήδη η κυβέρνηση σε σύμπνοια με τους τραπεζίτες προσπαθούν να παρακάμψουν και αυτό τον νόμο Κατσέλη για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Οι εξαγγελίες προ ημερών του Χατζηδάκη αποτελούν παγίδα αλλά και προετοιμάζουν το έδαφος για την κατάργηση του νόμου Κατσέλη. Επίσης με διαδικασίες εξπρές τον Αύγουστο ψηφίστηκε νόμος που απλουστεύει τη διαδικασία έξωσης.

Μπροστά σε αυτή την εξέλιξη στεκόμαστε ενάντια στις εξώσεις οικογενειών που αδυνατούν να πληρώσουν το ενοίκιο, στεκόμαστε ενάντια σε κάθε κατάσχεση σπιτιού λαϊκής οικογένειας. Σε κάθε γειτονιά, πόλη, χωριό θα πρέπει να υπάρξουν δίκτυα πολιτών που θα αποτρέπουν κάθε κατάσχεση, κάθε έξωση. Η πείρα παρόμοιων κινημάτων στην Ευρώπη και αλλού μας έχει διδάξει ότι μόνο ένας οργανωμένος και αποφασιστικός αγώνας μπορεί να έχει αποτελέσματα. Από το να αποτρέψει μια έξωση ή μια κατάσχεση μέχρι στο να εξαναγκάσει το κράτος να συμμορφωθεί στο ελάχιστο των υποχρεώσεών του που προβλέπονται στο Σύνταγμα. 

Δίκτυα αντίστασης που θα στέκονται απέναντι και στους σύγχρονους μαυραγορίτες, τους μεγαλοϊδιοκτήτες και εργολάβους ακινήτων, που προτιμούν να κρατούν κλειστά τα κτήρια και διαμερίσματα που έχουν, «για να μην πέσουν οι τιμές», ενώ την ίδια ώρα άστεγοι υποφέρουν και πεθαίνουν λίγο λίγο κάθε μέρα στους δρόμους. 

Μπαίνει επιτακτικά το καθήκον της οργάνωσης. Όσοι είμαστε εδώ αλλά και όσοι θα μας συναντήσουν σε αυτό τον αγώνα πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα κάθε φορά που θα χρειασθεί να σταματήσουμε κάποιον πλειστηριασμό ή κάποια έξωση. Όπως ακριβώς έγινε με το χαράτσι της ΔΕΗ και τις διακοπές ρεύματος. Σε πολλές περιπτώσεις η άμεση κινητοποίησή μας απέτρεψε τις διακοπές. Αλλά και η διεθνής εμπειρία παρόμοιων κινημάτων αυτό δείχνει. Οι Ισπανοί αλλά και οι Ιταλοί παληότερα είχαν δείξει το δρόμο. Για το τί γίνεται στην Ισπανία και το κίνημα εκεί θα μας ενημερώσει ο Βαγγέλης.

Θα μου πείτε κατά πόσο είναι ρεαλιστικό αυτό. Ο αγώνας αυτός είναι δύσκολος. Απαιτείται μαζικότητα, ευσυνείδηση κοινωνικής ευθύνης, αντανακλαστικά αλληλεγγύης. Τότε παύει να είναι ανηφορικός ο δρόμος του καθενός μας, παύει η απαισιοδοξία να λειτουργεί κατά της ίδιας μας της ζωής. Θυμίζω πως αν είχαμε αδρανήσει στα τρία αυτά χρόνια των μνημονίων, αν είχαμε παψει να υπάρχουμε σαν ενεργοί πολίτες τότε θα μας είχαν ισοπεδώσει. Με αυτή την έννοια δεν πάει χαμένος κανένας αγώνας.   

Κλείνω λέγοντας: Το δύσκολο δεν είναι να πέσουν αυτοί αλλά να σηκωθούμε εμείς.