....και θα κατοικούν όσο και να θέλετε να τις αφανίσετε.
Στη πιο θλιβερή μέρα για τη χώρα, την παράδοσή της με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, έχουν ξεκινήσει από το πρωί τα κανάλια να ασχολούνται με τις σφαίρες που πέσανε το πρωί, με τους προπηλακισμούς που έγιναν προχτές, με τη βία που ασκήθηκε από τους τάδε.Κοροϊδία μέσα στη μούρη μας. Τιποτένια ενημέρωση φτιαγμένη με φαστφουντάδικο τρόπο για πολίτες που τους θεωρούν υπολελειμμένους στο νου...
Ένα θλιμμένο, βαρύ τοπίο. Ένας χειμώνας που η σκοτεινιά του δεν οφείλεται στο συνέφιασμα, ούτε σ΄αυτά που η φύση ζωγραφίζει. Η σκοτεινιά απλώνεται πάνω από τα κεφάλια μας, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Βιαστικά να προλάβουμε να τα δώσουμε όλα. Να προλάβουμε να κάνουμε περισσότερα κι από αυτά που μας ζήτησαν για να αποδείξουμε την πλήρη υποταγή μας.
Κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Το ραδιόφωνο μουρμουράει το the road to hell. Σκέφτομαι πως στην ουσία δεν έχω τίποτα να χάσω από αυτά που έχουν για να απειλούν το κόσμο. Σπίτι? Με νοίκι. Αν δεν έχω και νοίκι θα μείνω και σε παγκάκι. Ούτε φοβάμαι, ούτε μου μοιάζει αδιανόητο. Αυτοκίνητο? Δεν έχω. Τα ποδαράκια μου να είναι καλά. Κάτι ιδιαίτερο, πολύτιμο μέσα στο σπίτι? Δεν νομίζω πως ενδιαφέρεται κάποιος να κερδοσκοπήσει ούτε με τα βιβλία μου ούτε με τη συλλογή μου από ταινίες. Γιατί αυτά είναι τα πολύτιμα του σπιτιού. Τη δουλειά μου? Δεν είναι κάποια ζηλευτή καριέρα. Δουλειά για το μεροκάματο είναι. Εδώ και πολλά χρόνια δουλειά μου ονομάζω εκείνο το υποχρεωτικό οχτάωρο που μου δίνει ένα ταπεινό ποσό για να έχω τη δυνατότητα να μπορώ να κάνω στο επόμενο οχτάωρο τα πράγματα που πραγματικά με ενδιαφέρουν. Αν με πετάξουν έξω θα είμαι στη γύρα όπως άλλες χιλιάδες άνθρωποι. Εχω βρεθεί κι άλλες φορές σε τέτοια θέση. Κι αποκόμισα εκτός από βάσανα και μεγάλα μαθήματα ζωής από εκείνες τις εποχές...
Κι όμως οι καριόληδες ακόμα και σ΄ενα άτομο σαν και μένα, που ουδόλως με απασχολεί, ούτε με φοβίζει φυσικά, γιατί οι καταστάσεις της ζωής μ΄εχουν κάνει να ζήσω διάφορα επίπεδα ζωής (από μεγάλες πολυτέλειες μέχρι ξέφρενη φτώχεια...) έχουν τρόπο να με κρατάνε δέσμια στο κωλοσύστημά τους. Γιατί και να μην με νοιάζει αν θα δω εμένα να χτυπιέμαι από κάθε λογής ζόρια, αν μείνω ταπί και ψύχραιμη , αδιάφορη να τακτοποιήσω οποιαδήποτε ηλιθιότητα το σύστημα μου απαιτεί για να έχω πρόσβαση στα βασικά ζητήματα , δεν θα μπορώ να βοηθήσω τα γερόντια μου που δεν θα έχουν να πάρουν τα φάρμακά τους, δεν θα έχουν να φάνε... δεν θα μπορώ να βοηθήσω τα παιδιά μου που θα είναι χωρίς δουλειά, χωρίς όνειρα, χωρίς αύριο....
Αυτά τα τέρατα γνωρίζουν πως και οι πιο δυνατοί πολεμιστές έχουν την αδύναμη φτέρνα τους. Θυμάστε στο Πράσινο μίλι πως παγίδευσε τις δυο αδελφούλες το κτήνος? Με την αγάπη που είχαν μεταξύ τους. Τις απειλούσε πως αν δεν υπάκουε η μία θα σκότωνε την άλλη. Τις κράταγε πειθήνιες μέχρι να τις σφάξει με την αγάπη τους.
Σ΄αυτές τις κοινωνίες τις αποκρουστικές , που είναι φτιαγμένες από τα κατακάθια της ανθρώπινης ύπαρξης, η αγάπη είναι όπλο στα χέρια όλων. Το ίδιο όπλο που μπορεί να σε σκοτώσει, μπορεί και να σε σώσει.
Ποντάρουν πως οι γονείς δεν θα βγουν στους δρόμους γιατί θα αγωνιούν να βρούνε ένα μεροκάματο να δώσουν φαΐ στα παιδιά τους. Ποντάρουν πως οι άρρωστοι δεν θα ορμήξουν να τους πνίξουν για το ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας, γιατί θα υπάρχει κάποιος κοντά τους που με θυσία θα τους φροντίσει. Έτσι ξέρουν πως στα αρπαγμένα σπίτια οι οικογένειες θα συρρικνώνονται σε δυο δωμάτια για να επιβιώσουν μαζί με τους αγαπημένους τους, πως ο ένας θα θυσιάζει τη ζωή του για τον άλλον, κι όσοι δεν έχουν την ψυχική αντοχή ή αρετή για να κάνουν κάτι τέτοιο, θα βρουν άλλους δρόμους για να μαζέψουν χρήμα, για να εξασφαλιστούν. Ίσως να γίνουν πουτάνες, βαποράκια ή κλεφτρόνια.... αλλά εκείνους δεν θα τους ενοχλήσουν...
Δεν είναι τυχαίο πως δυο πράγματα αυξάνονται γοργά σε περίοδο κρίσης. Η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων από τη μια μεριά κι η στυγνή εγκληματικότητα από την άλλη.
Ο άνθρωπος μακριά από προστάτες, πατερούληδες, νονούς κλπ, έχει πάντα να επιλέξει ανάμεσα στο να μεγαλουργήσει ή να εγκληματίσει για να επιβιώσει. Να πολεμήσει η να προδώσει τον εαυτό του και όσους τον αγαπούν. Όσους αγαπά. Στην εποχή της σκοτεινιάς η αγάπη είναι το μοναδικό φως που μπορεί να αντέξει κάθε είδους χτύπημα.
Κι αυτή την αγάπη, αυτές τις δύσκολες μέρες, πολλοί άνθρωποι που την είχαν ξεχάσει σε μια άκρη, αρχίζουν και τη νοιώθουν ξανά. Στην αγωνία πάνω σ΄ενα τραπέζι πως να βρούμε λύσεις για να ζήσουμε. Στην έγνοια πως θα καταφέρουμε να πάμε το παππού σε ένα νοσοκομείο πως να τσοντάρουμε όλοι για να πάρει τα φάρμακά του, στη έγνοια πως να βοηθήσουμε τα παιδιά του αδελφού μας, το φίλο μας που έχει πέσει σε πλήρη απόγνωση, πως να του δώσουμε κουράγιο κι ένα χέρι βοήθειας. Στην έγνοια πως να δώσουμε από τα δυο πού έχουμε το ένα σ΄οποιον αγαπημένο μας έχει ανάγκη, ή ακόμα και στο γείτονα, στο περαστικό που μας ζητήσει βοήθεια σε μια γωνιά...
Αυτό δεν είναι η σιχαμερή υποκριτική φιλανθρωπία. Είναι η αλληλοβοήθεια μεταξύ ανθρώπων που υποφέρουν. Είναι η προσφορά από εκείνον που δεν έχει ούτε ο ίδιος για τον εαυτό του. Η συμπαράσταση στο πόνο από κάποιον που κι ο ίδιος πονάει. Το ξενύχτι δίπλα σ΄ενα συνάνθρωπο που βασανίζεται από κάποιον που δεν μπορεί κι αυτός να κοιμηθεί...
Η βοήθεια από το υστέρημα είναι ένα μεγαλείο που μόνο η άδολη κι ανιδιοτελής αγάπη μπορεί να δώσει. Κι αυτό αυτοί το ξέρουν. Γνωρίζουν πως οι πιο φτωχοί άνθρωποι θα καλύπτουν τις τρύπες που ανοίγει η ασυδοσία τους. Πως απλοί άνθρωποι θα ταΐζουν τους πεινασμένους , εκείνους που τους άρπαξαν θρασύτατα το φαΐ τους τ΄αρπαχτικά. Γνωρίζουν πως στις μικρές γειτονιές θα αρχίσει πάλι να πηγαινοέρχεται η ζάχαρη, ο καφές που λείπει, το οινόπνευμα που τελείωσε, μια ασπιρίνη, μια μερίδα από το φαΐ που μόλις ψήθηκε, ένα φύλαγμα στο παιδάκι που η μάνα δεν έχει που να το αφήσει.
Σ΄εκείνες τις γειτονιές που με κάθε τρόπο οι ίδιες κρατικές συμμορίες φρόντισαν ώστε να μοιάζουν αποκρουστικές, απρόσιτες, επικίνδυνες για τη ζωή, γεμάτες από κάθε είδους νονούς της νύχτας ντόπιους και εισαγώμενους, νακρωτικά, πορνεία , υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να αντέξουν, περήφανα, ο ένας με τον άλλον.
Κοιτάζω έξω από το παράθυρο... ο δρόμος για τη κόλαση είναι αυτός που περπατάμε ήδη. Κι όμως σ΄αυτό το σκοτεινό δρόμο αμέτρητες φορές η ψυχή μου μπορεί και βλέπει την ομορφιά μέσα στην ασχήμια, νοιώθω μια ευτυχία σε μικρά πράγματα που κανείς δεν μπορεί να μου αφαιρέσει, ψαχουλεύοντας μέσα στη λάσπη των γουρουνιών όπως λένε βλέπω πως ακόμα υπάρχουν διαμάντια, νοιώθω αυτάρκης, ούτε μια στιγμή υποχρεωμένη να κάνω οτιδήποτε από αυτά που θα με διατάξουν, γιατί είναι στο χέρι μου να επιλέξω τι πραγματικά έχω ανάγκη και τι όχι από όλη αυτή τη σαβούρα που μου προωθούν σαν πράγμα απαραίτητο για την επιβίωση.
Με κρατάνε ακόμα από την αγάπη μου, ίσως όμως δεν υπολογίζουν πως στο αμέσως επόμενο στάδιο η αγάπη από συμπόνοια μπορεί με μια σπιθα να μεταλλαχθεί σε αγριεμένο θηρίο. Κι εκείνο θηριώδες στάδιο της αγάπης είναι αδύνατον να το υπολογίσουν όσο καλοί τεχνοκράτες και να είναι, εκείνοι, που για την Αγάπη δεν ξέρουν τίποτα.
Σας έχω νέα κερατάδες. Οσο και να με ζορίσετε. Οσο και να με εκβιάσετε. Οσο και να προσπαθήσετε να με μετατρέψετε με διάφορες κατεργαριές, τη φράση στ΄αρχ@δια μου όλα δεν θα τη πω, που να γκρεμιστεί το σύμπαν.
