Ποια είναι αυτή η γυναίκα; (αναδημοσίευση)

 

από http://www.aixmi.gr/ 

Πώς τη λένε; Την ξέρω; Κάτι μου λέει το πρόσωπό της. Πού την έχω δει; Στην τηλεόραση; Στο internet; Στο σινεμά; Κάπου στον δρόμο; Είναι διαφήμιση, είναι πραγματικότητα, τι είναι; Μοιάζουν τα πρόσωπα, μπορείς να μπερδευτείς. Μήπως είναι κάποιος δικός μου άνθρωπος; Κι αν είναι μια παλιά φωτογραφία της οικογένειάς μου, αν είναι συγγενής μου, αίμα μου; Μια άγνωστη ιστορία του προσφυγικού μας παρελθόντος; Τα ξέρω τα μάτια της… 

Ποια είναι, άραγε, αυτή η γυναίκα; Μοιάζει φτωχή και κουρασμένη. Τι της έχει συμβεί;Από ποια δύσκολη εποχή έρχεται η εικόνα της; Από ποια χώρα; Σε ποιο σημείο της αέναης Αδικίας βρέθηκε να ζει; 

Τι απέγινε εκείνη; Τι απέγιναν τα παιδιά της; Τι απέγιναν οι σκέψεις της; Χάθηκαν; Ή μήπως όχι; Είναι εδώ δίπλα μου; Μήπως ζει; Μήπως βρίσκεται στην Αθήνα, μήπως βλέπουμε τον ίδιο ήλιο τώρα που γράφω στο μικρό μου δωμάτιο; Ποια είναι; Μήπως δεν έχει σημασία; Μήπως χάνω (ξανά) τον χρόνο μου; Τι με νοιάζει; Τι θα αλλάξει στη δική μου τη ζωή αν ξέρω; Πότε θα αλλάξει η δική μου η ζωή αν, τελικά, μάθω; 

Ποια είναι; 

Επί 20 ολόκληρα μίλια, η φωτογράφος σκεφτόταν αν θα έπρεπε να είχε σταματήσει σ’ αυτό που είδε με την άκρη του ματιού της στη δεξιά πλευρά του δρόμου. Η δουλειά είχε γίνει, την αμοιβή της θα την έπαιρνε, μέχρι τελευταίο σεντ, έξω έβρεχε κι όμως μέσα της υπήρχε μια δύναμη- μη ελέγξιμη πια- που δεν άφηνε σε ησυχία το μυαλό της. Για 20 μίλια ήταν αναποφάσιστη (μικρή απόσταση, αν σκεφτεί κανείς πως υπάρχουν πολλοί που διανύουν αναποφάσιστοι κι αδρανείς ολόκληρη τη ζωή τους). Ξαφνικά σταμάτησε το αυτοκίνητο. Ο δρόμος ήταν άδειος. Επιτόπου στροφή. Ακολούθησε την αντίθετη πορεία – του δρόμου και της λογικής- και βρέθηκε ξανά στον καταυλισμό. 

Εκεί ζούσαν προσωρινά, με τις οικογένειές τους σε παραπήγματα, περιφερόμενοι άστεγοι αγρότες. Πάμφθηνα εργατικά χέρια μεταναστών για τις καλλιέργειες της περιοχής. Θα μάζευαν αρακά και μπιζέλια, αλλά την προηγούμενη νύχτα ο παγετός είχε καταστρέψει τη σοδειά. Άλλο ένα κακό νέο ανάμεσα στα χιλιάδες δυσάρεστα μαντάτα της ζωής τους- πότε θα σταματούσε αυτό; Ίσως ποτέ. 

Η ανησυχία ήταν διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Πολύ σύντομα, οι κάτοικοι της περιοχής και οι ιδιοκτήτες των καλλιεργειών, θα έρχονταν να τους διώξουν. Με βίαιο τρόπο, χωρίς έλεος. Οι ίδιοι καθωσπρέπει άνθρωποι, με τα παιδιά, τα σπίτια και τη γη τους- οι οποίοι θα τους έδιναν δουλειά στα χωράφια τους- οι ίδιοι την επόμενη μέρα θα χρησιμοποιούσαν κάθε τρόπο για να τους διώξουν, αφού πια η παρουσία τους δε θα απέφερε πια κανένα απολύτως κέρδος. Η πραότητα του χαρακτήρα και ο ανθρωπισμός τους βασίζονταν στον αστάθμητο παράγοντα του κατάλληλου απτού ανταλλάγματος. Η υπόγεια αποδοχή της ένοχης χρησιμότητας ενός εγκλήματος γεννά τον πιο ορκισμένο στρατό φανατικών, εκείνων που εθίζονται στη δικαιολογία κάθε επόμενου εγκλήματος. 

Μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα της απόλυτης φτώχιας, της αγωνίας και του πόνου, η φωτογράφος εστίασε στη μητέρα με τα τέσσερα πεινασμένα παιδιά (υπήρχε κι ένα πέμπτο στην κοιλιά της μάνας, που θα γεννιόταν σε λίγους μήνες, σε καιρούς απόγνωσης). Η δικιά τους ήταν η πιο πρόχειρα φτιαγμένη τέντα απ’ όλες. Τράβηξε δυο πρώτες φωτογραφίες. Δυο γενικά πλάνα. 

Και μετά πλησίασε. Όλο και πλησίαζε. Η μητέρα δεν κοίταξε ποτέ προς το φακό ή προς τον άνθρωπο που ακάλεστος είχε εισβάλει στην ελάχιστη ιδιωτικότητά τους. 

Συνολικά τράβηξε έξι φωτογραφίες. Δεν ρώτησε το όνομα της μητέρας, ζήτησε μόνο να μάθει την ηλικία της. 

«32 χρόνων». 

Κι όμως… Αυτό ήταν το ταλαιπωρημένο πρόσωπο μιας 32χρονης γυναίκας, που είχε βιώσει τόσα, όσα αρκούσαν για πολλές ζωές. Ζούσαν τρώγοντας παγωμένα λαχανικά – ήταν βαρυχειμωνιά- και όσα μικρά πουλιά μπορούσαν να σκοτώσουν τα ίδια τα παιδιά. 

Η φωτογράφος υποσχέθηκε προφορικά – αν και δεν της ζητήθηκε- να μην δημοσιεύσει το υλικό. Είπε ψέματα.... 

Αυτό το ψέμα ,όμως, ευεργέτησε αμέσως πολλούς κατατρεγμένους. Τρεις μέρες μετά τη δημοσίευση της φωτογραφίας στην εφημερίδα, εκείνος ο καταυλισμός στη μέση του τίποτα (US Highway 101, 2.500χλμ, κατά μήκος της δυτικής ακτής) γέμισε με τρόφιμα, ρούχα και προσφορές ανθρώπων που είχαν συγκινηθεί από τη φωτογραφία της μητέρας. Κάποιοι απ’ τους άστεγους εργάτες είχαν ήδη φύγει (για πού άραγε; Για ένα επόμενο πουθενά…), ανάμεσά τους, όμως, και η μητέρα με τα παιδιά. Εκείνοι δεν ήξεραν τι είχε συμβεί. 

Η δημοσίευση μιας δεύτερης φωτογραφίας- διαφορετικής από αυτή που είχε μπει στην εφημερίδα- έκανε τον γύρο της χώρας μέσα σε λίγες μέρες. Η μητέρα είχε γίνει σύμβολο καρτερικότητας κι αξιοπρέπειας σε καιρούς δυστυχίας κι εξαθλίωσης. Όλοι μιλούσαν για εκείνη και τα μικρά της. 

Ένα αποφασισμένο βλέμμα, σ’ ένα κουρασμένο πρόσωπο. Και δυο παιδιά ν ακουμπούν φοβισμένα πάνω της. Ήταν ο φόβος του φακού, αλλά έμοιαζε με το φόβο του παρόντος και του μέλλοντος. Ήταν τα δύσκολα χρόνια. Κι εκείνη ήταν η Μόνα Λίζα μιας σκονισμένης απ’ τις αντιξοότητες εποχής. 

[ H Dorothea Lange (Ντοροθέα Λανγκ) τράβηξε αυτές τις φωτογραφίες το 1936, στις Ηνωμένες Πολιτείες (Nipomo, California). Το στιγμιότυπο της μητέρας με τα δυο παιδιά γυρισμένα στο φακό, αποτέλεσε την πιο χαρακτηριστική φωτογραφία της Παγκόσμιας Οικονομικής Ύφεσης πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. (Great Depression). Η ταυτότητα της εμβληματικής “Migrant Mother” έγινε γνωστή πολλές δεκαετίες αργότερα, όταν η ηλικιωμένη πλέον γυναίκα εκείνης της φωτογραφίας έδινε μάχη με τον καρκίνο και δεν είχε τα χρήματα για να νοσηλευτεί σε δημόσιο νοσοκομείο. Τότε δημοσιεύτηκε τ’ όνομά της και μαζεύτηκε ένα ποσό (κάποιες χιλιάδες δολάρια) που της επέτρεψε να ‘χει ένα αξιοπρεπές τέλος. Την έλεγαν Φλόρενς (Florence Owens Thomson 1903 -1983), ήταν μια Τσερόκι. Διωγμένη από την Οκλαχόμα – όπως χιλιάδες της φυλής της- παντρεύτηκε σε μικρή ηλικία, όμως η οικογένεια του συζύγου δεν ήθελε μια ινδιάνα για νύφη. Έκαναν παιδιά, εκείνος πέθανε ξαφνικά. Πώς θα ζήσουν; Τι θα κάνουν; Οικονομική ύφεση, ανεργία, διώξεις. Ανατροπές, μόνο ανατροπές. Ένας άβολος σκληρός άδικος κόσμος. Κάθε βήμα της ζωής της- από την αρχή- έμοιαζε δύσκολο, έως ακατόρθωτο. Κάθε βήμα κι ένας πόνος. Κι όλα να μοιάζουν κάθε φορά με το τέλος του κόσμου. 

Η Φλόρενς δεν κέρδισε ποτέ χρήματα από τη φωτογραφία (μόνο το ποσό εκείνο στα γεράματα, πριν πεθάνει). Ούτε η Λανγκ. Τα δικαιώματα ανήκαν στην αμερικανική κυβέρνηση (με κρατικό χρήμα-Farm Security Administration- είχαν πληρωθεί τα ντοκουμέντα της ομάδας φωτογράφων που ταξίδευαν στις φτωχές αγροτικές περιοχές της Αμερικής). Η Λανγκ, όμως, κέρδισε αναγνωρισιμότητα κι επαγγελματική καταξίωση.] 

(Dorothea Lange 1895-1965) 

Aυτή είναι η Φλόρενς το 1979, μαζί με τις κόρες της. Μπροστά της γονατιστή η Νόρμα (το μωρό που κρατούσε τότε στα χέρια της). Πίσω της η Κάθριν και η Ρούμπυ (τα δυο παιδιά με τη γυρισμένη πλάτη στη φωτογραφία του ’36. H Ρούμπυ εμφανιζόταν στο πλευρό της μητέρας της και σε δυο ακόμα από εκείνες τις φωτογραφίες) 

H “Migrant Mother” είναι η χαρακτηριστικότερη φωτογραφία της Μεγάλης Ύφεσης. Γρήγορα, όμως, ήρθε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος κι απέκτησε τους δικούς του ήρωες, τις δικές του εμβληματικές μορφές. Και μετά ήρθε η εποχή της ευημερίας. Κι εκείνη είχε τα σύμβολά της, παντοδύναμα. Ζήτω το χρήμα! Η φτωχή μητέρα έμοιαζε πολύ μακρινή. Τόσο μακρινή, που αρκούσε για να γίνει γραμματόσημο. 

(Γραμματόσημο του 1998). 

Έτσι γίνεται συνήθως. Οι άνθρωποι τιμούν, φροντίζουν, επιβραβεύουν κι αγαπούν οτιδήποτε υπάρχει σε απόσταση ασφαλείας. Το ΤΩΡΑ παραμένει πάντοτε η εποχή της βαρβαρότητας. 

ΥΓ. Σήμερα στο Nipomo (πληθυσμός 16.000 κάτοικοι), πολύ κοντά στο σημείο της τυχαίας ιστορικής φωτογράφισης υπάρχει ένα σχολείο, που φέρει ένα όνομα. Το όνομα της φωτογράφου Ντοροθέα Λανγκ. Όχι της Φλόρενς. Ίσως καλύτερα. 

Καλύτερα να μην ήξερα καν το όνομά της, όπως όταν πρωτοείδα τη φωτογραφία κι αναρωτιόμουν αν ήταν ένας δικός μου άνθρωπος. Γιατί όταν ξέρεις όλες αυτές τις λεπτομέρειες, η γυναίκα γίνεται το ενδιαφέρον ντεκόρ μιας ακόμα ιστορίας, ανάμεσα σε αμέτρητες άλλες- που θα μάθεις ή δε θα μάθεις- και νομίζεις πως δεν έχουν καμία σύνδεση με το δικό σου σύντομο πέρασμα απ’ αυτόν τον κόσμο. 

Ενώ στην πραγματικότητα εκείνο το βλέμμα, εκείνη η μάνα και τα παιδιά είναι η δική σου ιστορία. 

ένας στοχασμός περί έρωτος και επανάστασης (αναδημοσίευση)

από Λέσχη Ανυπόταχτης Θεωρίας (http://ilesxi.wordpress.com/)

του Αποστόλη Ασπράγκαθου

Τη χθεσινή ημέρα, ένεκα της εορτής του έρωτος (Άγιος Βαλεντίνος γαρ), διαπιστώσαμε όλοι φαντάζομαι τον κατακλυσμό διαφόρων μικρών και μικρότερων “ερωτικών”στο διαδίκτυο. Αν είσαι αριστερός (όπως στην περίπτωση του γράφοντος) είσαι εξαρχής ψιλιασμένος απέναντι σε όλη αυτή τη φάση, είτε αυθόρμητα είτε εμπεριστατωμένα, οπότε μικρή σημασία δίνεις σε όλα αυτά, μπορεί μάλιστα να τα χλευάζεις κιόλας. Μάλιστα, το να το “βιώνεις” όλο αυτό το νταλαβέρι των γλυκανάλατων χαχανητών μέσω του facebook, σου υποδεικνύει εκκωφαντικά και το ρηχό και επιδερμικό του πράματος. Πέραν της αισθητικής κονσέρβας που έχουν οι εκάστοτε αναρτήσεις αυτές καθαυτές, είναι και το ίδιο το μέσο που το επιτείνει. Αναρτήσεις λίγων λέξεων από δω κι από εκεί, τετριμμένα σχόλια που αναμασούνται στα διάφορα “πηγαδάκια” και εσύ να “πλοηγείσαι” σε όλα αυτά αφιερώνοντας δύο δευτερόλεπτα στο καθένα, άντε το πολύ κι άλλο ένα για τον γράφοντα ή τον αναρτούντα.

Όμως, είναι όντως κενά νοήματος όλα αυτά κι εσύ έχεις πίασει τον Πάπα του διαλεκτικού υλισμού από τα αρχίδια γι’ αυτό και οδηγήσαι σε αυτό το συμπέρασμα; Και όλος αυτός ο κόσμος που τη βρίσκει με αυτό είναι απλά αλλοτριωμένες ατομικότητες από τον κυρίαρχο λόγο που αναπαράγουν τον καταναλωτικό τους ρόλο; Απλά, πουλάνε λίγη ερωτική ευαισθησία σε μορφή εμπορεύματος και λίγο γοηλίκι σε μορφή μετοχής ώστε να ανέβουν στο χρηματιστήριο των εφήμερων σχέσεων, μπας και αυξήσουν τις πιθανότητες ζευγαρώματος με κάποιον νεαρό ή νεαρά κοντά στα πρότυπα που ορίζει το ταδε κωστοπουλικό lifestyle ή η δείνα Lifo εναλλακτική επιταγή;

Εκεί λοιπόν που είσαι έτοιμος να επανεπιβεβαιώσεις την αιώνια λιακάδα του καθαρού σου μυαλού που σε προστατεύει από της κακοτοπιές και να ξαναδώσεις χειραψία με τον ελιτισμό σου, πέφτεις πάνω σε μια ανάρτηση σαν αυτή «Éloge de l’amour» [Εγκώμιο του έρωτα] του Αλαίν Μπαντιού. Εκεί λοιπόν στέκεσαι και καταλαβαίνεις ότι αναδιατυπώνεται το ερώτημα παρόλο που το θέμα μένει σταθερό. Τώρα πρέπει να αφιερώσεις χρόνο για να “σκύψεις” πάνω στο νέο μέσο και να δαπανήσεις φαιά ουσία για να διαλεχθείς μαζί του.

Διαβάζεις:

“Ο έρωτας ως συμβάν και διαδικασία αλήθειας συνιστά κάτι που υπερβαίνει τη μαγεία της συνάντησης, χωρίς ωστόσο να την υποτιμά. Δεν ταυτίζεται με τη στρατηγική σαγήνης του Δον Ζουάν, απαιτεί δέσμευση, καθημερινή δουλειά και πίστη για να μετατρέψει το τυχαίο, τη συμπτωματική συνάντηση σε πεπρωμένο. Δεν είναι μια ψευδαίσθηση που συγκαλύπτει την επιθυμία αναπαραγωγής, ούτε μια διαδικασία αυτογνωσίας μέσω της απόλαυσης και διά του άλλου. Και δεν είναι πάντα μια διαδικασία ειρηνική. Έχει βίαιες συγκρούσεις, αληθινά βάσανα, περιορισμούς, χωρισμούς, δράματα, φόνους ή αυτοκτονίες. Εκεί ίσως πατά και η προπαγάνδα ενός έρωτα ασφαλούς, χωρίς ρίσκο. Όμως η αλήθεια δεν μπορεί να κατασκευαστεί στην ασφάλεια ενός συμβολαίου. “

Έρωτας και πολιτική λοιπόν σκέφτεσαι. Γιατί ο έρωτας ως συναίσθημα να απαντάται με τέτοια καθολικότητα στον άνθρωπο; Είναι όντως ένα ωραίο συναίσθημα, μια καλή φάση σαν το παστίτσιο που σου μαγείρεψε η μάνα σου ας πούμε ή είναι ανάγκη; Και σε τι συνίσταται; Πως αναπτύσεται μέσα στο υποκείμενο και τι χαρακτηριστικά του εγχαράσσει; Αρα τι αντιφάσεις αναπτύσσονται, ποιο είναι το εύρος τους και τι διδάγματα μπορείς να αποκομίσεις προς όφελος της πολιτικής; Μπορεί ας πούμε ο έρωτας να επαναστατικοποιήσει ένα άνθρωπο; Και εκεί κολλάς, λες πως έφτασα σε αυτό το γελοίο συλλογισμό, γελάει ο κόσμος και τα συναφή. Πέφτεις και πάνω σε αυτό το βίντεο http://www.youtube.com/watch?v=8vrZggkUhMw&desktop_uri=%2Fwatch%3Fv%3D8vrZggkUhMw&gl=GR , γελάς, ξεσκάς, σκέφτεσαι όλους αυτούς τους δωδεκάποντους τύπους και όλες αυτές τις τύπισσες με τα δωδεκάποντα και επιστρέφεις στη δοκησίσοφη νιρβάνα σου.

Μάταια όμως. Σκέφτεσαι αυτό που λέει «εκτός από τον σοσιαλισμό υπάρχει και η μοναξιά». Αμέσως, ταλανίζεσαι για το ποια είναι αυτή η σύλληψη που λείπει από την θεωρία σου (ίσως και από τη ζωή σου). Φοβάσαι να ανοίξεις και πολύ τον συλλογισμό σου όμως, γιατί τρέμεις μην οδηγηθείς σε κανένα φασαίϊκο συμπέρασμα του τύπου “Υγεία, καύλα κι επανάσταση” και νιώσεις οίκτο για τον εαυτό σου. Λες λοιπόν, μια σαφής απάντηση χρειάζεται μια σαφή ερώτηση. Έτσι με μια απλή αριστερή μεθοδολογία σου εμφανίζεται το ερώτημα. Υπάρχει ολοκληρωτικός έρωτας στο ολοκληρωτικό καπιταλισμό;

Αν ναι, πως γίνεται το ίδιο υποκείμενο που υφίσταται την καθημερινή αλλοτρίωση από το σύνολο των σχέσεων που αναπτύσσονται στο οικοδόμημα και στο επικοδόμημα, ο μοναδιαίος άνθρωπος των συμβιβασμών, να τα αποτινάξει και να αναπτύξει, με ολοκληρωτικό τρόπο, στο σήμερα ένα τέτοιο χειραφετημένο αίσθημα; Μου θυμίζει το αστείο με τον εβραίο που δικαιολογούνταν λέγοντας “γύρω γύρω Σάββατο, εκεί που γαμούσα εγώ Κυριακή”. Άρα όχι. Και αν όχι, τι σημαίνει αυτό; Ότι είναι μάταιο να περιμένουμε να σκάσει το χειλάκι μας από έρωτα αν δε διαγραφεί το χρέος, αν δε βγούμε απ’την ΕΕ, αν δεν έχουμε τελικά εργατική λαική εξουσία; Με χυδαίο εμπειρισμό και μόνο μπορείς να καταλήξεις στην απόρριψη αυτού του “θεολογικού” ισχυρισμου που αρνείται να διαλεχθεί στην ουσία με το ερώτημα. Δε γίνεται! Τόσο λάθος έκανες όσες φορές σε διαπέρασε αυτό το αίσθημα ή όλοι οι φίλοι και οι φίλες σου που «είναι ανεβασμένοι» απλά καταπίνουν αυταπάτες με το κιλό;

Αφού το ξέρεις, το έχεις νιώσει κι εσύ αυτό το ανυψωτικό συναίσθημα του έρωτος, αυτό που σε «σώζει» από την μίζερη συναισθηματική σου χαμέρπεια και σε βγάζει στο ξέφωτο της λαχτάρας για την κάθε στιγμή. Αυτό που η ομορφία της επικοινωνίας με τον άλλο αλλά και της ανάγκης σου γι’ αυτόν σε κάνει να αισθάνεσαι υπερφυσικός, πολύ πάνω από το μπόι σου, σε κάνει να βγάζεις τη γλώσσα σου στο χρόνο, να τον παγώνεις. Να αγγίζεις κάτι που δε θα μπορούσες ποτέ μόνος να φτάσεις, κάτι που ίσως με άλλο τρόπο, μπορεί να αισθάνθηκες σε μικρές ή μεγάλες συλλογικές εφόδους, στις πρώτες αλυσίδες της πορείας το ’07 ή στα οδοφράγματα του Δεκέμβρη του ’08, εκεί που αισθάνεσαι την ανάγκη και το απλωμένο χέρι του διπλανού, εκεί που νιώθεις την ιστορικότητα και συμπυκνώνεται ο χρόνος. Σκέψου πόσες φορές γέλασες με την κενότητα όλων αυτών των προσταγών του lifestyle, όλα αυτά τα must και τα trend της κατανάλωσης που θα σε κάναν καμπόσο στην παρέα σου, επειδή είχες τη δύναμη της ζυγαριάς και το αντίβαρο αυτής της βαθιάς, ανθρώπινης σχέσης με τον άλλο. Πόσες φορές δεν αισθάνθηκες την ασημαντότητα των ιδεολογημάτων, από τους διάφορους συμβιβασμούς της ζωής σου, στη δουλειά, στη σχολή, στο σχολείο και τη σημασία των ανθρώπινων σχεσεων. Μπορεί να σου έδωσε και το κίνητρο και τη δύναμη να αντισταθείς, να υψώσεις ανάστημα στο αφεντικό σου που ζητά υπερωρίες, να μην αφήνεις την ξεφτίλα να σου πατάν το όνειρο.

Και τώρα θα μου πεις, κάτσε ρε man, μήπως ο έρωτας θα μας κάνει και αριστερούς; Όχι, δε θα σε κάνει αριστερό αλλά θα φωτίσει στα μάτια σου, στο σήμερα, τον άνθρωπο. Έτσι, θα φωτίσει πράματα που θα εκτιμήσεις, θα λαχταρήσεις και θα συνειδητοποιήσεις ποιος φταίει και τα στερείσαι. Θα δεις την αλλοτρίωση που σου επιφέρει ο καπιταλισμός και η αξία αυτών των απελευθερωμένων ανθρώπινων σχέσεων που βιώνεις, έστω και σε λανθάνουσα μορφή, θα γίνει πυξίδα σου. Ε, αυτό σημαίνει αριστερά. Ο άνθρωπος πρώτα και πάντα και αυτό για όλους. Και θα μου το αντιστρέψεις τώρα. Δηλαδή, για να ερωτευτώ πρέπει να είμαι αριστερός; Ναι ρε! Εάν το ζητούμενο είναι ο έρωτας, ο ολοκληρωτικός έρωτας που λέγαμε, και επειδή δε μου αρέσουν οι σχετικισμοί, θα πω «ναι» και ας είναι η αιτιολόγησή μου «γιατί έτσι».

Και ενώ αναπτύσσω τον στοχασμό και τον φανταστικό μου διάλογο, συνειδητοποιώ ότι έχει γραφτεί ένα κείμενο που μοιάζει περισσότερο με ερώτηση, παρά με απάντηση. Μέλι, μέλι μέλι και τηγανήτα τίποτα. Ε λοιπόν όχι!

Ο έρωτας, που δεν είναι ένα ταξικό προνόμιο των λίγων ακόμα και στα χρόνια της εργασιακής χολέρας, σου παρέχει αντικαπιταλιστική όραση σε μια σειρά εννοιών όπως άνθρωπος, αλήθεια, αξία. Μα αυτό που λές δεν είναι ενσωματώσιμο ; Χαίρω πολύ! Το θέμα είναι τι ρωγμές ανοίγουν αυτές οι αντιφάσεις και πως μπορούμε σήμερα να τον μετατρέψουμε από κύριο εμπόρευμα του καπιταλιστικού συστήματος σε απελευθερωτικό όπλο στα χέρια του ανθρώπου που παλεύει για χειραφέτηση.

Ο έρωτας και η σχέση ισοτιμίας, αλληλοσεβασμού, αλήθειας και αγάπης που αναπτύσουμε με τον άλλο είναι η κλειδαρότρυπα από την οποία μπορούμε να δούμε την κοινωνία όπου αυτά θα είναι καθολικά και πανανθρώπινα.

Ο έρωτας σου αναπτύσσει την αγάπη για τη ζωή και την αλήθεια. Και ναι, το να αγαπάς τη ζωή είναι επαναστατικό. Όπως και η αλήθεια. Και είναι επαναστατικό όχι μόνο γιατί έχει το στοιχείο της άρνησης όλων αυτών των πρέπει και των συμβιβασμών αλλά και γιατί φλερτάρει στο σήμερα με το αύριο. Το αύριο μέσα από τα μάτια ένός ανθρώπου που αγαπά τη ζωή, που αγαπά τον άνθρωπο. Και τα μάτια αυτά μπορούν και θέλουν μόνο να το κάνουν καλύτερο.

Ο έρωτας είναι το επαναστατημένο γέλιο κόντρα στην αλλοτριωμένη μοναξια και η επανάσταση η ερωτευμένη με τη ζωή κίνηση που καταργεί το υπάρχον. Και θα είναι το γέλιο μας τελικά που θα πνίξει τον σάπιο κόσμο σας, κουφάλες.

Υ.Γ.1 Τελικά, η πιο ερωτική στάση-πόζα του ανθρώπου είναι η χαμογελαστή, αυτή που λάμπουν τα μάτια του.

Υ.Γ.2 Credits στον θαμώνα της λέσχης Κώστα Φουρίκο που έσπασε το ταμπού και μιλάμε σήμερα γι’αυτό το θέμα. Είπαμε, εκτός από τον σοσιαλισμό υπάρχει και η μοναξιά.

Για να καταλάβεις έναν χώρο πρέπει πρώτα να τον «καταλάβεις» (αναδημοσίευση)

φωτογραφία από χρώσεις, αποχρώσεις και στιγμές

Από ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΩΔΕΙΟ  http://koinwnikowdeio.blogspot.gr

Είμαστε εθελοντές, καθηγητές μουσικής και όχι μόνο. Μια ομάδα πολιτών που μοιράζεται την αγάπη για τη μουσική και την αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπο.

Αποφασίσαμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για έναν κοινό στόχο. Να μεταδώσουμε αφιλοκερδώς την τέχνη μας σε όσους δεν έχουν τα χρήματα να την σπουδάσουν. Να αποδείξουμε ότι δε μας λυγίζει η κρίση, ότι η ανθρώπινη αξία δεν μετριέται σε κανένα νόμισμα. Να επαναφέρουμε στο επίκεντρο την επιθυμία για μάθηση και την προσφορά.

Τον τελευταίο καιρό το κράτος, μέσω των θεσμών του, αφαιρεί βίαια τη δυνατότητα κοινωνικής έκφρασης από ολοένα και περισσότερα κομμάτια της κοινωνίας. Το Κοινωνικό Ωδείο υπερασπίζεται την αυτενέργεια, την αυτοοργάνωση, την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και τη δωρεάν παροχή υπηρεσιών σε πολιτισμό, παιδεία, στέγαση· αισθάνεται την ανάγκη να παρέμβει και να εκφράσει την αλληλεγγύη του στις καταλήψεις της Βίλας Αμαλίας, της Πατησίων και Σκαραμαγκά, της Δέλτα και της Λέλας Καραγιάννη, καθώς και στον ραδιοφωνικό σταθμό 98fm (ΑΣΟΕΕ), στο ανεξάρτητο στέκι Xanadu στην Ξάνθη, και σε όλους τους άλλους (υπό κατάληψη ή μη) κοινωνικούς χώρους, που το νέο κυβερνητικό σχέδιο χαρακτηρίζει ως κέντρα ανομίας και επιβάλλει την εκκένωσή τους.

Η Βίλλα Αμαλίας, καθώς και τα οικήματα της Λέλας Καραγιάννη, και της οδού Σκαραμαγκά, είναι κτίρια εγκαταλελειμμένα από το κράτος για χρόνια, ιδιοκτησία είτε του Οργανισμού Σχολικών Κτιρίων, είτε της Σχολής Καλών Τεχνών, είτε του Δήμου. Δεν υπήρξε καμία μέριμνα γι’ αυτά. Αντ’ αυτού έστεκαν άδεια, ερειπωμένα και κατεστραμμένα από τη χρόνια εγκατάλειψη. Η κατάληψή τους τα μετέτρεψε σε αυτοδιαχειριζόμενους κοινωνικούς χώρους, σε στέκια για τις γειτονιές. Έκτοτε χρησιμοποιούνται από τους κατοίκους και στεγάζουν θεατρικές ομάδες, ερασιτεχνικά συγκροτήματα, εκθέσεις ζωγραφικής, φωτογραφίας, προβολές ταινιών, εργαστήρια για παιδιά, συλλογικές κουζίνες, φροντιστηριακά μαθήματα για παιδιά Γυμνασίου και Λυκείου, ομάδες ψυχικής στήριξης για ανέργους κ.ά..

Η ιδέα αυτών των καταλήψεων είναι να καταλαβαίνεις τι χρειάζεται η γειτονιά σου και να χτίζεις πάνω σε αυτή την ανάγκη.

Όλα αυτά τα χρόνια στο πλευρό αυτών των χώρων βρίσκονται οι κάτοικοι των περιοχών οι οποίοι συμμετέχουν ενεργά. Σήμερα, ξαφνικά μετατράπηκαν σε «κέντρα ανομίας» με ενοχοποιητικά στοιχεία μπύρες, κράνη και καδρόνια.

Αναρωτιόμαστε λοιπόν:

Αν στον Βοτανικό, με πρόσχημα το νέο γήπεδο του ΠΑΟ, σχεδιάζεται να χτιστούν, σε χώρους κοινόχρηστου πράσινου και αναψυχής, χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα εμπορικών κέντρων και γραφείων...

Αν στο Άλσος Παγκρατίου κόβονται δέντρα με στόχο να φτιαχτεί ένα αχρείαστο ογκώδες θέατρο και άλλες κατασκευές, καφετέριες κ.λπ...

Αν στο Σεράφειο σχεδιάζουν να χτίσουν ένα μεγάλο κτίριο γραφείων και εμπορικών χρήσεων στη θέση του δημοτικού κολυμβητηρίου...

Αν στου Φιλοπάππου, στο Μετς, στο Πάρκο Γουδή, στα Κουντουριώτικα, στο Σταθμό Λαρίσης και την Ακαδημία Πλάτωνος, συνεχίζονται οι οικοδομικές αυθαιρεσίες και εμφανίζονται διαρκώς νέες απειλές...

Αν στο Πεδίο του Άρεως ο Πανελλήνιος Γ.Σ. έχει καταλάβει 5,5 στρέμματα πρασίνου και έχει χτίσει παράνομα κτίρια 1.570 τ.μ. με την ανοχή ή την αρωγήτου Δήμου, της Πολεοδομίας, της ΔΟΥ, της Αστυνομίας, της Δικαιοσύνης, της Νομαρχίας, της Υπερνομαρχίας και της κεντρικής διοίκησης...

Αν στα καμένα δάση όλης της χώρας καταλαμβάνονται αυθαίρετα δασικές εκτάσεις για να χτιστούν ξενοδοχεία...

Αν το Γκάζι είναι κατειλημμένο, παράνομα και χωρίς άδεια, από τραπεζοκαθίσματα...

Αν στην Ιερά Οδό, πάνω στον αρχαιολογικό χώρο, καταλήφθηκε τεράστιος χώρος για να γίνει νυχτερινό κέντρο...

...Αν δεν ειναι όλα αυτά ανομία, τότε τι είναι;

Στο Βερολίνο, το Παρίσι, το Λονδίνο και αλλού οι καταλήψεις ως αυτοδιαχειριζόμενα κέντρα αποτελούν εδώ και δεκαετίες θεσμό αναγνωρισμένο από την κοινωνία. Στην Ελλάδα οι πυρήνες ιδεών και πολιτισμού που πριν 20 χρόνια στήριζε η Μελίνα Μερκούρη, υπουργός Πολιτισμού τότε, πατάσσονται από τη σημερινή κυβέρνηση, στο όνομα της «ασφάλειας», για φίμωση των ελεύθερων φωνών και αντιπερισπασμό της κοινής γνώμης. Προστίθενται έτσι στα εκατοντάδες αναξιοποίητα έρημα κτίρια που θα μπορούσαν να αποδοθούν σε άστεγους, μετανάστες ή κάθε είδους ευπαθή ομάδα, αντί να καταρρέουν.

Η αντιπρότασή μας: στήριξη και προστασία των ελεύθερων κοινωνικών χώρων, οι οποίοι αποτελούν παράδειγμα δομής και λειτουργίας για κάθε αυτόνομη κοινότητα, ακόμα και με αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου. Επιδιώκουμε όχι έναν παράνομο κόσμο, αλλά έναν κόσμο όπου θα είναι «έννομο» να πάρει η ίδια η κοινωνία τη ζωή της στα χέρια της. Όπου η πολιτεία θα δημιουργεί και θα υπερασπίζεται κοιτίδες ελεύθερης έκφρασης και πολιτισμού. Όπου ο κάθε πολίτης θα αξιοποιεί το αυθύπαρκτο δικαίωμά του να αντιστέκεται, να οραματίζεται και να πραγματώνει ένα ανείπωτο διαφορετικό παρόν και μέλλον.

Κοινωνικά παντοπωλεία, κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία, κοινωνικές κουζίνες, κοινωνικά ωδεία και φροντιστήρια. Κοινωνικά δίκτυα αλληλεγγύης και αυτοοργανωμένοι χωροι παντού. Είμαστε ΠΑΝΤΟΥ.

Κοινωνικό Ωδείο:

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ,

Η ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ Η ΖΩΗ ΜΑΣ

David Graeber : Είσαι αναρχικός-η; Η απάντηση μπορεί να σε εκπλήξει (αναδημοσίευση)

από: Παραλληλογράφο (http://parallhlografos.wordpress.com/)

Το κείμενο του David Graeber που ακολουθεί, υπάρχει σε πολλά site αναρχικής θεωρίας και λόγου στο διαδίκτυο. Προσωπικά το βρήκα ΕΔΩ.

Η μετάφραση που έχω κάνει είναι χωρίς επιμέλεια, οπότε όπως πάντα να συγχωρέσετε την όποια χοντράδα. Ο Ντέιβιντ Γκράεμπερ είναι ένας από τους πλέον γνωστούς ανθρωπολόγους της γενιάς του, και για τη πρωτογενή έρευνα που έκανε στο νησί της Μαγαδασκάρης αλλά και για την πολιτική του δράση ως αναρχικός στο κίνημα κατά της Παγκοσμιοποίησης της τελευταίας δεκαετίας. Δίδασκε στο πανεπιστήμιο του Γέηλ από όπου και εκδιώχθηκε λόγω της πολιτικής του δράσης. Τώρα διδάσκει στο πανεπιστήμιο Γκόλντσμιθς του Λονδίνου. Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία του: “Αποσπάσματα μιας αναρχικής ανθρωπολογίας”και “Κίνημα , Βία , Τέχνη και Επανάσταση” , από τις ελευθεριακές εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες, ενώ ετοιμάζονται το “Τέλος των Πρωτοποριών” και το “Το Χρέος : Τα πρώτα 5.000 χρόνια” το οποίο είναι και το τελευταίο του βιβλίο, το οποίο είναι απλά εκπληκτικό. Μπορείτε να δείτε τη συνέντευξη του Ντέιβιντ Γκράεμπερ από το 2010, όταν ήρθε στην Ελλάδα : ΕΔΩ .

Του David Greaber

Πιθανώς να έχεις ήδη ακούσει ένα-δυο πράγματα για τους αναρχικούς και τι υποτίθεται ότι πιστεύουν. Το πιθανότερο είναι πως ότι έχεις ακούσει είναι ανοησίες. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι οι αναρχικοί είναι υποστηρικτές της βίας, του χάους και της καταστροφής ή ότι είναι τρελαμένοι μηδενιστές που απλά θέλουν να τινάξουν τα πάντα στον αέρα. Στη πραγματικότητα τίποτα δεν απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Οι αναρχικοί είναι απλά άνθρωποι που πιστεύουν ότι τα ανθρώπινα όντα είναι ικανά να συμπεριφέρονται με εύλογο τρόπο χωρίς να τους το επιβάλουν. Είναι μια πολύ απλή σκέψη. Μα είναι μια που οι πλούσιοι και δυνατοί έβρισκαν πάντοτε πολύ επικίνδυνη.

Στην πιο απλή μορφή τους τα αναρχικά πιστεύω καταλήγουν σε δύο βασικές υποθέσεις. Η πρώτη είναι ότι τα ανθρώπινα όντα είναι, υπό κανονικές συνθήκες, όσο λογικά και αξιοπρεπή τους επιτρέπεται να είναι και μπορούν να οργανώνουν τον εαυτό τους αλλά και τις κοινότητες τους, χωρίς να χρειάζεται να τους πουν το πως. Η δεύτερη είναι ότι η εξουσία διαφθείρει. Περισσότερο απ΄όλα, ο αναρχισμός σημαίνει απλά να έχεις το κουράγιο να παίρνεις τις αρχές της κοινής ευπρέπειας, με τις οποίες όλοι ζούμε, και να τις ακολουθείς μέσα από τα λογικά συμπεράσματα τους. Όσο παράξενο και αν φαίνεται, στα πιο σημαντικά πράγματα είσαι ήδη αναρχικός-ή, απλά δεν το συνειδητοποιείς.

Ας αρχίσουμε παίρνοντας μερικά παραδείγματα από την καθημερινή ζωή.

Αν υπάρχει μια γραμμή για να ανέβεις σε ένα λεωφορείο με πολύ κόσμο, περιμένεις τη σειρά σου και αποφεύγεις να ανοίξεις δρόμο με τον αγκώνα σου, ακόμα και όταν δεν υπάρχει τριγύρω αστυνομία;

Αν απάντησες “ναι”, τότε είσαι συνηθισμένος να συμπεριφέρεσαι σαν αναρχικός-η!

Η πιο βασική αναρχική ιδέα είναι η αυτο-οργάνωση: η υπόθεση ότι τα ανθρώπινα όντα δεν χρειάζονται να απειλούνται με διώξεις για να είναι ικανά να φτάσουν σε λογική κατανόηση το ένα με το άλλο ή να συμπεριφερθούν μεταξύ τους με αξιοπρέπεια και σεβασμό.

Όλοι πιστεύουν ότι είναι ικανοί να συμπεριφέρονται εύλογα από μόνοι τους. Αν σκέφτονται ότι οι νόμοι και η αστυνομία είναι απαραίτητα, είναι γιατί νομίζουν ότι όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν είναι ικανοί να συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο.

Αλλά αν το καλοσκεφτείς, ακριβώς έτσι δεν σκέφτονται και όλοι αυτοί οι άνθρωποι για εσένα; Οι αναρχικοί υποστηρίζουν πως όλη η αντικοινωνική συμπεριφορά- που μας κάνει να νομίζουμε ότι είναι απαραίτητο να έχουμε στρατούς, αστυνομία, φυλακές και κυβερνήσεις να ελέγχουν τη ζωή μας- στη πραγματικότητα βασίζεται στις συστημικές ανισότητες και την αδικία που οι στρατοί, η αστυνομία, οι φυλακές και οι κυβερνήσεις κάνουν δυνατές. Όλα είναι ένας φαύλος κύκλος. Αν οι άνθρωποι συνηθίζουν στο να τους συμπεριφέρονται σαν η γνώμη τους να μην έχει σημασία, πολύ πιθανώς να θυμώσουν,να γίνουν κυνικοί, ακόμα και βίαιοι – που φυσικά κάνει ευκολότερο για αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία να λένε πως η γνώμη τους δεν μετράει. Μόλις καταλάβουν ότι οι γνώμες τους πραγματικά έχουν την ίδια σημασία σαν και όλων των υπολοίπων, έχουν την τάση να γίνονται αξιοθαύμαστα κατανοητικοί. Εν συντομία: Οι αναρχικοί πιστεύουν ότι είναι η ίδια η εξουσία και τα αποτελέσματα της, που κάνουν τους ανθρώπους ανόητους και ανεύθυνους.

Είσαι μέλος μιας λέσχης ή αθλητικής ομάδας, μιας οποιασδήποτε συλλογικότητας όπου οι αποφάσεις δεν επιβάλλονται από έναν αρχηγό αλλά παίρνονται στη βάση της γενικής συναίνεσης;

Αν η απάντηση σου είναι “ναι”, τότε ανήκεις σε έναν οργανισμό που λειτουργεί με αναρχικές αρχές! Μια άλλη αναρχική αρχή είναι η εθελοντική ένωση. Πρόκειται απλά για την εφαρμογή δημοκρατικών αρχών στη καθημερινή ζωή. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι αναρχικοί πιστεύουν πως θα πρέπει να είναι δυνατό να υπάρχει μια κοινωνία, στην οποία τα πάντα θα οργανώνονται σύμφωνα με αυτό το πλαίσιο -όλες οι ομάδες βασισμένες στην ελεύθερη συναίνεση των μελών τους- και για αυτό, όλες οι “από τα πάνω προς τα κάτω” δομές στρατιωτικού τύπου όπως οι στρατοί, οι γραφειοκρατίες ή οι μεγάλες εταιρίες, που βασίζονται σε ιεραρχίες, δεν θα είναι πλέον απαραίτητες. Ίσως δεν πιστεύεις ότι αυτό θα είναι δυνατό. Ίσως και να το πιστεύεις. Όμως, κάθε φορά που φτάνεις σε συμφωνία μέσω της συναίνεσης, παρά μέσω των απειλών, κάθε φορά που έρχεσαι σε μια εθελοντική ρύθμιση με ένα άλλο πρόσωπο, φτάνεις στην κατανόηση ή φτάνεις σε συμβιβασμό παίρνοντας υπόψιν την κατάσταση του άλλου προσώπου εν προκειμένω ή τις ανάγκες του, είσαι αναρχικός -ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνεις.

Ο αναρχισμός είναι απλά ο τρόπος που οι άνθρωποι δρουν όταν είναι ελεύθεροι να πράξουν όπως επιλέξουν, και όταν έχουν να κάνουν με άλλους που είναι εξίσου ελεύθεροι -και για αυτό έχουν συνείδηση της ευθύνης ,που αυτό συνεπάγεται, απέναντι στους άλλους. Αυτό οδηγεί σε ένα άλλο κρίσιμο σημείο: Ενώ οι άνθρωποι μπορούν να είναι λογικοί και διακριτικοί όταν έχουν να κάνουν με ίσους, η ανθρώπινη φύση είναι τέτοια που δεν γίνεται να τους εμπιστευτούμε όταν τους δίνεται η εξουσία πάνω σε άλλους. Δώσε σε κάποιον τέτοια εξουσία. Αναπόφευκτα σχεδόν, θα τη καταχραστεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Πιστεύεις ότι οι περισσότεροι πολιτικοί είναι εγωιστές, επηρμένα γουρούνια που δεν τους νοιάζει πραγματικά για το δημόσιο συμφέρον; Πιστεύεις ότι ζούμε σε ένα οικονομικό σύστημα που είναι ηλίθιο και άδικο;

Αν απάντησες “ναι”, τότε προσυπογράφεις την αναρχική κριτική στη κοινωνία του σήμερα -τουλάχιστον στο ευρύτερο πλαίσιο της. Οι αναρχικοί πιστεύουν ότι η εξουσία διαφθείρει, και ότι αυτοί που περνούν όλη τους τη ζωή αναζητώντας την εξουσία είναι οι τελευταίοι που θα πρέπει να την έχουν. Οι αναρχικοί πιστεύουν ότι το παρόν οικονομικό σύστημα, είναι ποιο πιθανό να ανταμείψει τους ανθρώπους για την εγωιστική και αδίστακτη συμπεριφορά τους, παρά για την αξιοπρέπεια και την τρυφερότητα τους ως ανθρώπινα όντα. Οι περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται έτσι. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν σκέφτονται πως μπορεί να γίνει κάτι για αυτό, ή τέλος πάντων -και αυτό είναι κάτι στο οποίο οι πιστοί υπηρέτες των δυνατών είναι σχεδόν σίγουρο ότι επιμένουν- οτιδήποτε που δεν θα καταλήξει να κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα.

Αλλά τι γίνεται αν αυτό δεν είναι αλήθεια;

Και υπάρχει πραγματικά οποιοσδήποτε λόγος να το πιστεύεις αυτό; Στην πραγματικότητα, όταν τις περνάς από τέστ, οι περισσότερες προβλέψεις για το τι θα συμβεί χωρίς κυβερνήσεις ή καπιταλισμό αποδεικνύονται εξολοκλήρου αναληθείς. Για χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι ζούσαν χωρίς κυβερνήσεις. Σε πολλά μέρη του κόσμου οι άνθρωποι ζουν έξω από τον έλεγχο των κυβερνήσεων, σήμερα. Βέβαια, σε μια πολύπλοκη, αστική, τεχνολογική κοινωνία όλο αυτό θα ήταν πιο περίπλοκο: αλλά η τεχνολογία μπορεί επίσης να διευκολύνει την επίλυση όλων αυτών των προβλημάτων. Για την ακρίβεια, δεν έχουμε ξεκινήσει καν να σκεφτόμαστε πως θα ήταν οι ζωές μας αν η τεχνολογία ανταποκρίνονταν αληθινά στις ανθρώπινες ανάγκες. Πόσες ώρες θα έπρεπε να δουλεύουμε αλήθεια ώστε να διατηρούμε μια λειτουργική κοινωνία – αν ξεφορτωνόμασταν δηλαδή όλα τα άχρηστα ή καταστροφικά επαγγέλματα όπως διαφημιστές, δικηγόρους, ανθρωποφύλακες, οικονομικούς αναλυτές, ειδικούς δημοσίων σχέσεων, γραφειοκράτες και πολιτικούς, και στρέφαμε τα καλύτερα επιστημονικά μυαλά μακριά από τους διαστημικούς εξοπλισμούς ή τα συστήματα των χρηματαγορών, ώστε να μηχανοποιήσουν τις επικίνδυνες ή ενοχλητικές εργασίες όπως η εξόρυξη μεταλλευμάτων η ο καθαρισμός της τουαλέτας, και να διανείμουν την υπόλοιπη εργασία σε όλους ισότιμα; Πέντε ώρες την ημέρα; Τρεις; Δύο; Κανείς δεν ξέρει γιατί ποτέ κανένας δεν ρωτάει αυτού του είδους τις ερωτήσεις. Για τους αναρχικούς, αυτές είναι οι ερωτήσεις που θα έπρεπε να ρωτάμε.

Πιστεύεις πραγματικά αυτά που λες στα παιδιά σου (ή έλεγαν σε εσένα οι γονείς σου);

“Δεν έχει σημασία ποιος το ξεκίνησε”. “Δύο λάθη δεν κάνουν ένα σωστό”[1]. “Κάνε στους άλλους ότι θα ήθελες να κάνουν και οι άλλοι για εσένα..” “Καθάρισε την ακαταστασία σου”. “Μην είσαι κακός στους ανθρώπους επειδή είναι διαφορετικοί”. Ίσως θα έπρεπε να αποφασίσουμε, αν λέμε ψέμματα στα παιδιά μας όταν τους μιλάμε για το κακό και το καλό ή αν είμαστε πρόθυμοι να πάρουμε στα σοβαρά τις παραινέσεις μας. Διότι, αν ακολουθήσετε αυτές τις ηθικές αρχές μέχρι τα λογικά συμπεράσματα τους, καταλήγετε στον αναρχισμό.

Πάρτε για παράδειγμα την αρχή “δύο λάθη δεν κάνουν ένα σωστό”. Αν πραγματικά το έπαιρνες στα σοβαρά, αυτό από μόνο του θα τίναζε στον αέρα ολόκληρη τη βάση για τον πόλεμο και το σύστημα ποινικού δικαίου. Το ίδιο ισχύει για το μοίρασμα: πάντα λέμε στα παιδιά ότι πρέπει να μάθουν να μοιράζονται, να αλληλοκατανοούν τις ανάγκες τους, να βοηθούν το ένα το άλλο. Μετά βγαίνουμε έξω στον πραγματικό κόσμο όπου υποθέτουμε ότι όλοι είναι εκ του φυσικού τους εγωιστές και ανταγωνιστικοί. Αλλά όπως θα σημείωνε ένα αναρχικός: στη πραγματικότητα, ότι λέμε στα παιδιά μας είναι σωστό. Σχεδόν οποιοδήποτε μεγάλο επίτευγμα που άξιζε το κόπο στην ανθρώπινη ιστορία, κάθε ανακάλυψη ή κατόρθωμα που βελτίωσε τις ζωές μας, βασίστηκε στην συνεργασία και την αλληλοβοήθεια. Ακόμα και τώρα, οι περισσότεροι από εμάς ξοδεύουμε περισσότερα για τις οικογένειες και τους φίλους μας παρά για τους εαυτούς μας. Ενώ, πιθανόν, πάντα θα υπάρχουν ανταγωνιστικοί άνθρωποι στο κόσμο, δεν υπάρχει κανένας λόγος γιατί η κοινωνία πρέπει να βασίζεται στην ενθάρρυνση τέτοιων συμπεριφορών, πόσο μάλλον κάνοντας τους ανθρώπους να ανταγωνίζονται για τις βασικές ανάγκες της ζωής. Αυτό υπηρετεί μόνο τα συμφέροντα των ανθρώπων στην εξουσία, που μας θέλουν να ζούμε μέσα στο φόβο τους ενός για τον άλλο. Γι’ αυτό οι αναρχικοί καλούν για μια κοινωνία βασισμένη όχι μόνο στην ελεύθερη ένωση αλλά και στην αλληλοβοήθεια. Είναι γεγονός ότι τα περισσότερα παιδιά μεγαλώνουν πιστεύοντας στην αναρχική ηθική και σταδιακά έχουν να κατανοήσουν ότι ο κόσμος των ενηλίκων δεν λειτουργεί με αυτό το τρόπο. Για αυτό και τόσα πολλά γίνονται επαναστατικά ή αποξενωμένα, ακόμα και αυτοκτονικά ως έφηβοι, και τελικά, παραιτημένα ως ενήλικες. Η μόνη τους παρηγοριά, συχνά, είναι η δυνατότητα να μεγαλώσουν οι ίδιοι παιδιά και να υποκρίνονται ότι ο κόσμος είναι δίκαιος. Αν όμως μπορούσαμε να ξεκινήσουμε πραγματικά να χτίζουμε ένα κόσμο που, έστω στο ελάχιστο, θα ήταν βασισμένος σε δίκαιες αρχές;

Δεν θα ήταν αυτό το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να δώσει κανείς στα παιδιά του;

Πιστεύεις ότι τα ανθρώπινα όντα είναι θεμελιωδώς διεφθαρμένα και κακά, ή ότι συγκεκριμένα ήδη ανθρώπων (γυναίκες, άνθρωποι διαφορετικού χρώματος, λαϊκοί άνθρωποι που δεν είναι πλούσιοι ή δεν έχουν ανώτερη εκπαίδευση) είναι υποδεέστερα δείγματα, προορισμένα να κυβερνώνται από ανώτερους από αυτούς ;

Αν απάντησες “ναι”, ε λοιπόν, δεν είσαι τελικά αναρχικός. Αλλά αν απάντησες “όχι”, τότε, κατά πάσα πιθανότητα προσυπογράφεις το ενενήντα τις εκατό των αναρχικών αρχών, και πιθανόν, σε μεγάλο βαθμό να ζεις τη ζωή σου σύμφωνα με αυτές.

Κάθε φορά που συμπεριφέρεσαι σε έναν άλλο άνθρωπο με κατανόηση και σεβασμό, είσαι αναρχικός. Κάθε φορά που επιλύεις τις διαφορές σου με άλλους με το να έρχεσαι σε έναν λογικό συμβιβασμό, ακούγοντας τι έχει να πει ο καθένας παρά να αφήνεις ένα άτομο να αποφασίζει για όλους τους άλλους, είσαι αναρχικός.Κάθε φορά που έχεις την ευκαιρία να επιβάλεις με τη δύναμη σε κάποιον να κάνει κάτι, αλλά αποφασίζεις να απευθύνεσαι στη λογική του, είσαι αναρχικός. Το ίδιο ισχύει κάθε φορά που μοιράζεσαι κάτι με έναν φίλο, η αποφασίζεις ποιος θα πλύνει τα πιάτα, η κάνεις οτιδήποτε και έχεις τη προσοχή σου στραμμένη στη δικαιοσύνη.

Τώρα, μπορεί να διαφωνήσεις με όλα αυτά ότι είναι ωραία και καλά ως ένα τρόπος για μικρές ομάδες ανθρώπων να συνεννοηθούν μεταξύ τους, αλλά η διαχείριση μιας πόλης ή μιας χώρας, είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. Και φυσικά υπάρχει κάτι σε αυτό. Ακόμα και αν αποκεντροποιήσεις τη κοινωνία και βάλεις όσο περισσότερη δύναμη είναι δυνατή στα χέρια μικρών κοινοτήτων, θα υπάρχουν ακόμα πολλά πράγματα που θα χρειάζονται συντονισμό, από τη λειτουργία των σιδηροδρόμων μέχρι τις αποφάσεις για το ποια κατεύθυνση θα πρέπει να πάρει η ιατρική έρευνα. Αλλά μόνο και μόνο επειδή κάτι είναι περίπλοκο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει τρόπος να το κάνεις δημοκρατικά. Απλά θα είναι περίπλοκο. Για την ακρίβεια, οι αναρχικοί έχουν ένα σωρό διαφορετικές ιδέες και οράματα για την αυτο-διεύθυνση μιας περίπλοκης κοινωνίας. Το να τα εξηγήσω θα έπαιρνε πολύ περισσότερο από το μέγεθος και τις προθέσεις ενός μικρού εισαγωγικού κειμένου σαν και αυτό. Αρκεί να πούμε, πρώτα απ’ όλα, ότι πολλοί άνθρωποι έχουν ξοδέψει πολύ χρόνο επινοώντας μοντέλα για το πως θα δούλευε μια πραγματικά δημοκρατική και υγιής κοινωνία. Βεβαίως, κανένας αναρχικός δεν ισχυρίζεται ότι έχει το τέλειο σχέδιο. Το τελευταίο πράγμα που θέλουμε είναι να επιβάλουμε προκατασκευασμένα μοντέλα στη κοινωνία ούτως ή άλλως. Η αλήθεια είναι ότι πιθανότατα δεν μπορούμε ούτε να φανταστούμε τα μισά από τα προβλήματα που θα προκύψουν στη προσπάθεια μας να δημιουργήσουμε μια δημοκρατική κοινωνία. Ακόμα και έτσι, είμαστε πεπεισμένοι ότι -με την ανθρώπινη επινοητικότητα να είναι αυτό που είναι- τέτοια προβλήματα μπορούν πάντα να λυθούν, όσο γίνεται σύμφωνα με το πνεύμα των βασικών αρχών μας, οι οποίες σε τελική ανάλυση είναι οι αρχές της θεμελιώδους ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Σημειώσεις:

[1] Σ.τ.μ. : Εδώ η μετάφραση έχει γίνει αυτολεξεί. Το ποιο κοντινό στην ελληνική γλώσσα είναι το αρχαίο ρητό “το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού” αν και προφανώς δεν χρησιμοποιείται ως παραίνεση σε παιδιά μικρής ηλικίας.

Τρόμος και αθλιότητα της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας

Σκίτσο: Πάνος Ζάχαρης 

από Σύλλογο Μεταφραστών Επιμελητών Διορθωτών (http://www.smed.gr)

 

Στις πολιτείες έφτασα την εποχή της αναστάτωσης, 

Όταν βασίλευε η πείνα. 

Με τους ανθρώπους έσμιξα την εποχή του αναβρασμού 

Και μαζί τους ξεσηκώθηκα. 

ΜΠ. ΜΠΡΕΧΤ 

Τα όρνια κράζουν «ανομία!»· αλλά δεν πεθάναμε ακόμα, κι έτσι έχουν βαλθεί να ρημάξουν κάθε κοινωνικό και εργατικό κεκτημένο, κάθε κοινωνική και εργατική αντίσταση. Μέσα Φλεβάρη, και ήδη ο λογαριασμός του έτους περιλαμβάνει Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου που εξαθλιώνουν ακόμα περισσότερο τους εργαζόμενους και φορολογικές μεταρρυθμίσεις ολικής καταστροφής, που εξυπηρετούν τραπεζίτες, εφοπλιστές και άλλους κεφαλαιοκράτες. Η άγρια καταστολή βάζει συλλήβδην στο στόχαστρο κοινωνικούς αγωνιστές που αντιστέκονται, συνδικαλιστές που αγωνίζονται για τα εργασιακά τους δικαιώματα, φοιτητές που διαμαρτύρονται ενάντια στους ταξικούς αποκλεισμούς (οι οποίοι διογκώνονται με τη νέα εκπαιδευτική πολιτική στην ανώτερη εκπαίδευση), αγρότες που έχουν φτάσει στα όρια της εξαθλίωσης. Η επιστράτευση απεργών έγινε η άμεση απάντηση του κράτους όχι μόνο ως εργοδότη (όπως στην περίπτωση των απεργών του Μετρό), αλλά και ως αδιάντροπου υπερασπιστή του κεφαλαίου (στην περίπτωση των ναυτεργατών). Η κυβέρνηση δεν δίστασε να αποκαλύψει τα σχέδιά της για μια νομοθεσία που ουσιαστικά θα καταργεί το δικαίωμα στην απεργία, κάνοντας ένα ακόμα βήμα προς την απονοηματοδότηση του ρόλου του συνδικαλισμού, ενώ συγχρόνως με θράσος προετοιμάζει την περαιτέρω μείωση του κατώτατου μισθού και τις κατασχέσεις πρώτης κατοικίας. 

Μία εβδομάδα πριν από τη γενική απεργία της 20ής Φλεβάρη, αστυνομικοί, κατόπιν εντολής που είχε δοθεί (σύμφωνα με τον διοικητή του αρμόδιου αστυνομικού τμήματος) από τα κεντρικά γραφεία της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής, «επισκέφτηκαν» τα γραφεία του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών, κατά τη συνάντηση του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα, για να… ελέγξουν την «τήρηση του νόμου και της τάξης». Μία μέρα αργότερα, στη διαμαρτυρία της Νεολαίας του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. έξω από το γραφείο του καθηγητή Γ. Μέργου, Γ. Γ. του Υπουργείου Οικονομικών, με αφορμή τις δηλώσεις του για την επερχόμενη νέα μείωση του κατώτατου μισθού, τα ΜΑΤ δεν δίστασαν να ξυλοκοπήσουν ακόμα και βουλευτές. 

Σήμερα, 14 Φεβρουαρίου 2013, λήγουν 42 κλαδικές συμβάσεις εργασίας. Σε λιγότερο από δύο μήνες λήγει η Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, και από την Πρωταπριλιά του 2013 ο κατώτατος μισθός θα ορίζεται με Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου. Καιρός να μπει τέρμα στη λεηλασία της ζωής μας, καιρός να τα πάρουμε όλα πίσω. 

Ο Σύλλογος Μεταφραστών Επιμελητών Διορθωτών καλεί τα μέλη του και όλους τους συναδέλφους στην παράσταση διαμαρτυρίας του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων και συνδικαλιστικών φορέων στο Υπουργείο «Προστασίας του Πολίτη», την Παρασκευή 15 Φλεβάρη. Προσυγκέντρωση: συμβολή οδών Κατεχάκη και Μεσογείων, 9:00 π.μ. 

Σύλλογος Μεταφραστών Επιμελητών Διορθωτών 

Τηλ. Επικοινωνίας [νέο]: 6980 972580 

Ηλ. Ταχυδρομείο: syl.smed@gmail.com 

Website: http://www.smed.gr/ 

Forum: http://smed.forumotion.net

Εncounter Athens:Defending the right to decent housing for all

In Greece, the housing issue at present is mainly due to the orchestrated impoverishment of the people, starting from the stock market bubble and reaching the point of severe cuts on wages and pensions in the name of the public debt. 

Our homes, and public property in general, are being sacrificed, for the sake of this debt, with the use of legislative measures. Each of the recently voted Memoranda brought a set of laws to entrench and safeguard the interests of the creditors. On top of that, the accompanying law on the PSI (the so-called ‘trimming’ of the debt) as well as a law voted in parliament on 14/1/2013 ratifying the related legislative acts, have diminished all kinds of protective measures that used to secure private and public property against the predatory strategies of Greece’s creditors. 

Through these laws, the Greek government has granted every piece of moveable and immovable asset to TAIPED- the Fund for the deployment of the private property of the state- which ensures the servicing of the public debt. Through these laws, the creditors acquire the right to confiscate Greek public assets, both moveable and immovable. Greek citizens, through taxation, are bound to these assets, as private property may be confiscated by the state only to be offered to its creditors (English law, EU directives 44/2001 and 805/ 2004). 

We, the Social Solidarity Network of Exarcheia, in coordination with other movements, resist and mobilize against the above. We strive to expose the strategies of over-taxation pursued by the government and deny their legality. We refuse, not only to pay the imposed taxes, but also try to subvert the measures taken to entrench them. Our struggle against the tax-imposing policy is a struggle against the ongoing impoverishment, a struggle to protect the fundamental right to housing. 

The Bank Loans Front 

The orchestrated impoverishment of the Greek people has opened up the pathway to confiscations of private assets and repossessions by the banks. Hundreds of thousands of households under mortgages are unable to cover basic needs and pay for their housing loans. This involves a good 50% of mortgages as well as consumer loans. According to a recent law (known as the ‘Katseli’ law), public auctions are frozen for assets valued below 200.000 euros. However, confiscations/ repossessions of thousands of small properties are around the corner if we consider the imminent increase of land values planned by the government. 

In the face of this double threat launched by the government and the banks, we all consider ourselves as potentially homeless, no matter whether we owe money to the government and the banks or not, no matter whether we are house-owners or renters. 

Our actions aim, on the one hand, to protect housing rights and, on the other hand, to resist future repossessions and evictions. To this end, we recently organized a public discussion on possible courses of action, which proved very fruitful. 

Our struggle seeks to secure the right to housing as a basic social right, like health, education and culture. We demand that the homeless be accommodated in unused buildings. We demand the reconstitution of the Organization for Social Housing. We demand a policy of rent subsidies for low-income social groups. 

Against the Commodification of Housing 

The commodification of housing through government policy implicates a series of official and private-capital interests which involve the government, the banks, real estate companies and large-scale planning of investments and disinvestments in specific areas. 

In this sense, the commodification of housing becomes a field of severe speculation and, hence, the fear of confiscation acts as a repressive measure against every aspect of social struggle. Therefore, our struggle against the commodification of housing seeks to inform people and eliminate the widespread fear and divisions between small-scale owners and renters, between legal and illegal settlements. 

Land Speculation and Spatial Planning Policy 

Historically, planning policies have utilized real estate investments and disinvestments in order to move populations around, aiming in this way to upgrade or degrade accordingly neighbourhoods within cities and wider geographical areas. This uneven development has had various repercussions, depending on the scale of planning. On the one hand, over-supply of labour and, on the other hand, the tacit divisions among residents of areas have facilitated this ongoing strategy of ‘divide and rule’. Planning policies have never been innocent, never random. They have acted as a profit gaining tool and a social control and repression mechanism. 

Finally, we should not forget that the right to decent housing also is closely bound to a series of other rights such as cheap transportation, sufficient public infrastructure, aesthetic upgrading and the protection of the environment. Hence, the movement for housing seeks to include actions that encompass all the above and embrace the struggles of neighbourhood movements around these rights. 

Conclusion and action being taken 

To sum up, our homes are in danger, not only by the state and the banks, but also by real estate and big construction companies, as well as environmental degradation. Our personal choices are important in this regard. We must not allow authority to set up its own profit-game on the very need for dignified housing. 

To this end, we are currently: 

Identifying and registering abandoned buildings (public or not likely to be claimed by their owners), with a view to housing homeless fellow citizens, especially the newly impoverished ones, who have not had the time yet to become immersed in self-depreciation. 

Collaborating with existing organisations for the homeless, so as to gain from their experience in how to effectively approach the homeless in a non-condescending manner. 

Actively supporting squats and already occupied buildings acting as social centres. Only last week there was a protest march of the various self-organised groups in the area, against police repression and brutality and in defence of squats and social centres in Exarcheia. 

Creating a network of people that will be available to take immediate action to stop repossessions and evictions. So far we have been successful a number of times in stopping the disconnection of power supply to many who could not pay either the electricity bills or their taxes, and believe it can also work in the case of repossessions and evictions. 

At this very moment, we are collaborating with citizens’ committees and popular assemblies from 36 different areas of Athens and Attica, with the purpose of organizing a rally against the new tax bill, as it will greatly aggravate the situation for the weaker many. 

We also participate in anti-fascist movements and initiatives, one of which will be taking place tomorrow in nearby Abelokipi, against the opening of Golden Dawn’s (the Greek neonazi party) offices in the area. For those who think it unrelated to the housing issue, suffice it to say that the real estate has had great opportunity to rejoice at the establishment of the Ayios Pantelehimonas and Attiki Square precincts as the Golden Dawn’s headquarters, because the reign of fear has, apart from everything else, pushed many residents to sell out and leave. 

Sensitising landlords who have not been receiving their rent to the risk of having their flats left vacant indefinitely and thus persuading them not to evict the renters but try to find some middle ground, by lowering their demands and reducing the rent, even leaving the rental unrecorded. 

Producing and disseminating printed informative and rallying material, as well as maintaining a very active blog. 

Informing small-scale property owners who are in debt (to banks or the state) about the options available to them so that they will not lose their homes. This could vary from bringing them in contact with consumer rights organisations or lawyers, if they choose to come to an arrangement with the bank or restructure their debt, to recognising total refusal to pay –in the case, for example, of taxes perceived to be unjust and/ or anti-constitutional- as a form of civil disobedience. 

We hold regular meetings and anyone from the neighbourhood but also from other areas is free to join and express their opinion. It should be noted, though, that we will not do something for the people who come to us, but we will do something with them. It is this very notion of assignment that we are striving to resist, as it is the only way to the citizens’ bottom-up empowerment and emancipation, advocated and sought by all social movements and neighbourhood assemblies. 

We are here not only to try and keep the wolf from the door. What’s more, we are here to defend our home –in the sense of our personal residence but, more importantly, in terms of community ties and solidarity- against the menacing wolves of neoliberal governments, their creditors and their watchdogs. 

Thank you for listening! 

Social Solidarity Network of Exarcheia –Neapolis - Mousseion

Φορο-Τρομοκρατία !

 Περάστε από την εφορία δια ...υπόθεσίν σας

Ειδοποιητήρια-τελεσίγραφα για να προσέλθουν στο ταμείο της εφορίας στέλνει έως τις 10 Μάρτη σε 2,5 εκατομμύρια οφειλέτες του Δημοσίου το υπουργείο Οικονομικών με ξεκάθαρο μήνυμα: Εξοφλείστε ή ρυθμίστε γιατί θα σας πάρουμε και τα "σώβρακα" θα είναι το μήνυμα που θα αποπνέουν τα τελεσίγραφα.

Οι κατασχέσεις θα αφορούν αρχικά μισθούς, συντάξεις, καταθέσεις, απαιτήσεις εις χείρας τρίτων όπως για παράδειγμα ενοίκια και στη συνέχεια κάθε περιουσιακό στοιχείο (σπίτι, αυτοκίνητο, οικόπεδο, χωράφι). Μάλιστα πέρα από τα τελεσίγραφα η Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων του υπουργείου Οικονομικών «επιστρατεύει» το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο αλλά και τηλεφωνικές οχλήσεις προς τους οφειλέτες. Αναλυτικές οδηγίες έδωσε χθες ο Γενικός γραμματέας Δημόσιων Εσόδων κατά την διάρκεια σύσκεψης με τους επικεφαλής των μεγαλυτέρων ΔΟΥ της χώρας με στόχο να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα που έχουν πάρει την κατιούσα. Επιπλέον τόνισε στους εφόρους ότι θα ελέγχονται και οι ίδιοι κάθε τρίμηνο για την πορεία των εσόδων αλλά και την αποπληρωμή των ληξιπρόθεσμων οφειλών.

Οι περισσότεροι από τους 2,5 εκατ. οφειλέτες χρωστούν στην Εφορία ποσά μέχρι 3.000 ευρώ. Σύμφωνα με την «Ημερησία», στα ειδοποιητήρια αυτά θα ζητείται από τους οφειλέτες να προσέλθουν εντός 20 ημερών στις αρμόδιες Δ.Ο.Υ. για τη διευθέτηση των οφειλών τους είτε με την εφάπαξ εξόφλησή τους είτε με την υπαγωγή τους σε ρυθμίσεις τμηματικής καταβολής σε μηνιαίες δόσεις. Στην πρώτη αυτή ειδοποίηση θα αναγράφεται το οφειλόμενο ποσό, καθώς και ένας 30ψήφιος, μοναδικός για κάθε φορολογούμενο κωδικός, με τον οποίο θα έχει τη δυνατότητα να πληρώσει τα χρέη του μέσω τράπεζας. 

Στη συνέχεια και σε όσους οφειλέτες δεν ανταποκριθούν στο κάλεσμα του υπουργείου Οικονομικών, θα σταλεί μία δεύτερη ειδοποίηση, που θα έχει πιο ...αυστηρό ύφος. Σε αυτήν θα αναφέρεται ότι θα ξεκινήσει η διαδικασία της επιβολής μέτρων αναγκαστικής είσπραξης δηλαδή κατασχέσεις εισοδημάτων, καταθέσεων και περιουσιακών στοιχείων. Σε περίπτωση που και πάλι δεν υπάρξει ανταπόκριση τότε οι εφορίες θα προχωρούν άμεσα στις κατασχέσεις.

Xθες κυκλοφόρησαν πληροφορίες πως μετά από εισηγήσεις της τρόϊκα εξετάζεται το ενδεχόμενο να μειωθεί το όριο των 1.000 ευρώ σε 600 ευρώ, το όριο πάνω από το οποίο ο Κώδικας Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων επιτρέπει στην Εφορία να βάζει χέρι σε μισθούς, συντάξεις και ασφαλιστικά βοηθήματα.Το ενδεχόμενο μείωσης του ορίου κατασχέσεων διαψεύστηκε από το υπουργείο Οικονομικών.

Τώρα όσον αφορά αυτούς που θα προσέλθουν για ρύθμιση τους περιμένει η …έκπληξη. Σύμφωνα με εισηγήσεις της τρόϊκα όσοι εφεξής φορολογούμενοι (είτε φυσικά πρόσωπα, είτε εταιρείες) θέλουν να πετύχουν ρύθμιση των χρεών τους πρέπει να πάνε στην εφορία "με καλή θέληση και φερεγγυότητα". Θα τους ζητηθεί κατ' αρχήν να προτείνουν τον διακανονισμό που θέλουν, που θα γίνεται αποδεκτός από την εφορία εάν και εφ' όσον ο οφειλέτης μπορεί να αποδείξει την αδυναμία καταβολής μεγαλύτερων ποσών. Ο οφειλέτης θα είναι αναγκασμένος δηλαδή να προσκομίσει την καρτέλα εσόδων-εξόδων του (κάθε είδους έσοδα, κάθε είδους πάγιες δαπάνες). Αυτή είναι η …χάρη που θα κάνουν στους οφειλέτης. 

Στην ουσία πρόκειται για δόλωμα. Διότι στη συνέχεια ο έφορος θα ζητήσει την καρτέλα περιουσιακών στοιχείων του οφειλέτης. Δηλαδή ο κάθε φορολογούμενος που θα απαιτήσει ρύθμιση στην ουσία δηλώνει και παραδίδει τα περιουσιακά του στοιχεία στο έλεος της εφορίας. Η οποία και θα έχει το δικαίωμα-σύμφωνα με όσα συμφωνηθούν και υπογραφούν- να προχωρήσει άμεσα σε αναγκαστικά μέτρα είσπραξης (κατασχέσεις) εάν ο οφειλέτης αθετήσει τα συμφωνηθέντα, δηλαδή ακόμη και αν καθυστερήσει μια ημέρα την καταβολή μιας δόσης. Και σε αυτή την περίπτωση δεν μπορεί να ανακοπεί η διαδικασία κατάσχεσης παρά μόνον εφ' όσον εξοφληθεί όλο το ποσό που οφείλεται.

Σύμφωνα με τις εισηγήσεις της τρόϊκα οι ρυθμίσεις χρεών εφεξής θα είναι έντοκες και θα επιβαρύνονται με τόκους υπερημερίας 1 έως 1,5% για κάθε μήνα. Ακόμη θα τηρείται ο Μαύρος Τειρεσίας για όσους φανούν ασυνεπείς και μελλοντικά θα αντιμετωπίζονται …ανάλογα (δεν θα γίνονται δεκτές αιτήσεις τους για ρύθμιση, δεν θα παίρνουν εύκολα φορολογική ενημερότητα).

Προφανώς περνάμε σε μια άλλη εποχή! Η βαρβαρότητα της εφορίας παίρνει σάρκα και οστά  στο όνομα ενός αντικειμενικοποιημένου συστήματος εισπράξεων τροϊκανής εμπνεύσεως. Αποκαλύπτεται έτσι πως η μεθοδευμένη φτωχοποίηση και μέσω της φοροληστείας έχει στόχο την ακίνητη περιουσία των ιδιωτών, η οποία θα "γεμίσει" το Ταμείο εξυπηρέτησησς του "χρέους".

Παγίδες, τρομοκρατία, εκβιασμοί, φόβος. Η νέα οικονομική πολιτική στο σουλτανάτο που λέγεται Ελλάδα.

Με λένε Μιχάλη… (αναδημοσίευση)

από http://apenantioxthi.blogspot.gr

«Με λένε Μιχάλη. Γεννήθηκα το 1980 στην Αθήνα, στο «Μητέρα». Οι γονείς μου τότε έμεναν στο Παγκράτι. Μετά τη γέννα μου μετακομίσαμε στα Πατήσια. Οι γονείς μου είναι από τη Νιγηρία. Ο πατέρας μου ήρθε στην Ελλάδα για να σπουδάσει, τη δεκαετία του ΄70. Ύστερα από κάποια χρόνια έφερε και τη μητέρα μου. Από τα παιδικά μου χρόνια δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Στο δημοτικό τα πήγαινα μια χαρά με τα άλλα παιδιά. Μόνο όταν τσακωνόμασταν στο ποδόσφαιρο με στολίζανε με βρισιές του τύπου «αράπης» και τα σχετικά. Ήμουν ο μόνος μαύρος στο σχολείο μου. Θυμάμαι επίσης ένα σκηνικό. Μια μέρα, έπειτα από τσακωμό, κάποια παιδιά με είχαν βάλει στη μέση και με έβριζαν. Τότε ένα παιδί που τον έλεγαν Ηλία όρμησε εναντίον τους για να με υπερασπιστεί. Από τότε γίναμε κολλητοί φίλοι. Τα πρώτα χρόνια στο σπίτι μιλούσαμε νιγηριανά και αγγλικά. Αυτό όμως με εμπόδιζε για τα μαθήματα. Μέχρι που ο δάσκαλος κάλεσε τους γονείς μου και τους είπε ότι έπρεπε να μιλήσουμε ελληνικά στο σπίτι.

Με τα χρόνια επικράτησαν τα ελληνικά στο σπίτι μας. Ελληνικά και hiphop. Από εννέα χρόνων μιλώ μόνο ελληνικά. Μιλώ επίσης άψογα αγγλικά, ενώ τα νιγηριανά τα καταλαβαίνω αλλά δεν τα μιλώ πια. Το πάθος για τη μουσική το «κόλλησα», ίσως, επειδή μεγάλωσα ανάμεσα σε διάφορους γλωσσικούς ήχους. Στο γυμνάσιο παθιάστηκα με τα γκράφιτι, τη hip-hop και τη Dram΄Ν΄ Βase. Είναι χρόνια που περνούν διοργανώνοντας πάρτι και ανταλλάσσοντας κασέτες με τα φιλαράκια. Εκείνη την περίοδο μπήκε έντονα η θρησκεία στη ζωή μου. Μαζί της και η πρώτη υπαρξιακή σύγκρουση. Γιατί η θρησκεία έλεγε «ειρήνη υμίν», ενώ το hip-hop μιλούσε για εξέγερση. Η θρησκεία ήταν ευχή, το hip-hop δράση. Το hip-hop και τα γκράφιτι ήταν για μένα ένα είδος ξεσπάσματος. Τότε, για πρώτη φορά, άρχισα να γράφω στίχους. Έγραφα και για τον ρατσισμό. Ξαφνικά συνειδητοποίησα κάτι που είχα απωθήσει: το χρώμα της επιδερμίδας μου.

Το να είσαι μαύρος. Εγώ είμαι περήφανος που είμαι μαύρος. Το να είσαι μαύρος όμως σημαίνει ότι συναντάς μπροστά σου έναν τοίχο. Σημαίνει ότι πρέπει να ξοδεύεις πολλή ενέργεια για να πείσεις τους γύρω σου ότι δεν είσαι γεννημένος μόνο για να πουλάς CD και να παίξεις μπάσκετ. Ότι μπορείς να γίνεις γιατρός, λογοτέχνης, σχεδιαστής μόδας, οτιδήποτε. Το να είσαι μαύρος σημαίνει ότι ζεις με αυτό το χρώμα, το αναπνέεις, ότι δεν σε αφήνουν ποτέ να νιώσεις αόρατος. Τη μεγαλύτερη έκπληξη την προκαλείς όταν μιλάς ελληνικά χωρίς προφορά. Παθαίνουν πλάκα. Μερικοί κάθονται με το στόμα ανοιχτό και σε κοιτάνε σαν εξωγήινο. Τέλος πάντων… Ένα καλοκαίρι στη Σύρο. Η ανατροπή στη ζωή μου συνέβη ένα καλοκαίρι στη Σύρο.

Μόλις είχα τελειώσει το λύκειο. Ήθελα τότε να μπω στη Σχολή Καλών Τεχνών και άρχισα να κάνω ιδιαίτερα μαθήματα ελευθέρου σχεδίου. Το καλοκαίρι πήγα στη Σύρο για να δουλέψω στο εργαστήριο της δασκάλας μου. Έκανα βόλτα ένα απόγευμα, όταν ξαφνικά μπροστά στα πόδια μου σταμάτησε ένα αστυνομικό τζιπ. Βγήκαν έξω δυο αστυνομικοί και μου ζήτησαν τα χαρτιά. Είχα μαζί μου τη ληξιαρχική πράξη γέννησης. Θεωρούσα ότι ήταν αρκετή, αφού είχα γεννηθεί στην Ελλάδα. Με πήγαν στο Τμήμα. Μου είπαν ότι τα χαρτιά μου είναι ελλιπή. Ένας από τους αστυνομικούς μού είπε ότι θα με απελάσουν. «Πού θα με απελάσετε;» ρώτησα. «Στα σύνορα και να πας από εκεί που ήρθες», μου απάντησε. «Εγώ δεν ήρθα από πουθενά. Έχω γεννηθεί στην Ελλάδα», είπα. Δεν πήρα απάντηση. Απέλαση, σύνορα, όλα αυτά μου φαίνονταν σαν ταινία. Έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου και είχα κατατρομάξει. Έμεινα εκεί τρεις μέρες, στο σκοτάδι, κοιμόμουν χάμω, σε ένα μικροσκοπικό κελί με δυο Πακιστανούς που δεν μιλούσαν ούτε ελληνικά ούτε αγγλικά. Αυτές οι τρεις μέρες ανέτρεψαν τα πάντα μέσα μου. Με τη μεσολάβηση φίλων και δικηγόρων με άφησαν ελεύθερο. Τότε άρχισαν να με βασανίζουν τα ερωτήματα.

Ποιος ήμουν; Τώρα καταλάβαινα γιατί δεν με καλούσαν φαντάρο, όπως συνέβαινε με όλους τους φίλους μου. «Φίλε μου, εσύ είσαι ξένος», έλεγα στον εαυτό μου. Και πάλι δεν ήθελα να το πιστέψω όμως. Σκεφτόμουν ότι οι αστυνομικοί είχαν κάνει λάθος. Ήταν ένας μηχανισμός άμυνας για να μη διαλυθώ. Τα χαρτιά, τα χαρτιά, τα χαρτιά. Όταν εισέβαλε στη ζωή μου η λέξη χαρτιά και αλλοδαπός όλα καθάρισαν πλέον. Ρώτησα τους υπαλλήλους στον δήμο εάν μπορώ να βγάλω ελληνική ταυτότητα επειδή έχω γεννηθεί εδώ. Μου απάντησαν κοφτά: «όχι». Μετά ήρθαν οι ουρές, οι βεβαιώσεις, τα ένσημα, τα γραφεία, οι υπάλληλοι, η ατελείωτη αναμονή. Και όταν βγαίνει η άδεια παραμονής είναι ληγμένη. Ξανά ουρές, βεβαιώσεις, ένσημα, γραφεία, υπάλληλοι, ατελείωτη αναμονή. Με αυτά θα φας όλη τη ζωή σου.

Τα καλύτερα χρόνια σου φεύγουν κυνηγώντας τα χαρτιά. Δεν μπορείς να πας πουθενά. Τα όνειρα για το πανεπιστήμιο τα εγκατέλειψα γιατί κυνηγούσα τα χαρτιά. Με κάλεσαν το 2002 στη Γαλλία για να εκπροσωπήσω την Ελλάδα σε ένα φεστιβάλ θεάτρου δρόμου. Δεν πήγα γιατί δεν είχα χαρτιά. Ήθελα να ανοίξω μια δική μου δουλειά, δεν μπόρεσα γιατί δεν είχα χαρτιά. Τα ελληνικά είναι η γλώσσα σου… Νιώθεις σιγά σιγά να ανοίγει ένα χαντάκι ανάμεσα σε σένα και στους φίλους σου. Εκείνοι προχωράνε, κυκλοφορούν ελεύθεροι. Αυτό που για σένα αποτελεί ζήτημα ζωής και θανάτου, γι΄ αυτούς είναι ένα τίποτα. Επειδή δεν έχεις κανονικά χαρτιά δεν μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Σκέψου τι κατάπτωση. Να είσαι είκοσι χρόνων και να μη μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Φθείρεσαι ανεπαίσθητα, γίνεσαι μικρός, κλείνεσαι στον εαυτό σου. Πρέπει να προσέχεις πολύ για να μη γίνεις ανθρωπάκι.

Για να μη δεις όλους τους γύρω σου ως εν δυνάμει εχθρούς. Ύστερα έρχονται άλλες ερωτήσεις. Τι είσαι; Γεννήθηκες εδώ, τραγουδάς τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας, στο σχολείο είπες ποιήματα για την 25η Μαρτίου. Και όμως σε θεωρούν αλλοδαπό. Στη Νιγηρία εσύ δεν έχεις πάει ποτέ. Τα ελληνικά είναι η γλώσσα σου. Τι είσαι λοιπόν; Πρέπει να είσαι τρεις φορές τρελός για να μην τρελαθείς. Πρέπει να παλέψεις με νύχια και με δόντια για να μην αφήσεις την πραγματικότητα να σε ξεκάνει. Τι κάνω αυτή τη στιγμή; Ασχολούμαι πολύ με τη μουσική και με το θέατρο του δρόμου. Τώρα δουλεύω στον «Κοσμοπολιτισμό», ένα πολιτιστικό κέντρο που διοργανώνει και πολλά ενδιαφέροντα event με μετανάστες καλλιτέχνες. Τα χαρτιά; Τα περιμένω ακόμα, εδώ και δυο χρόνια. Το μέλλον; Το μέλλον, φίλε μου, είναι τα όνειρά μου. Αυτά είναι η ασπίδα και η ελευθερία μου…»

Μα δεν σώνεται; (αναδημοσίευση)

Από Γιάννη Μακριδάκη

Μα δεν σώνεται, κόρη μου, η βενζίνη; Πού τη βρίσκουνε και τη βάζουνε σε τόσες κούρσες και πάνε κι έρχονται; Δεν σώνεται;

Αυτή ήταν μια απορία της γιαγιάς της Ελένης.

Κι άλλη μια: Τα πετάνε κόρη μου. Γιατί τα πετάνε τα πράγματά τους οι άνθρωποι; Τρελαθήκανε;

Παλιό σκαρί η γυναίκα, μεγαλωμένη σε άλλα χρόνια, με στερήσεις και βιοπάλη ουσιαστική, για παραγωγή αγαθών κι όχι για ανούσια διαμεσολάβηση. Ήξερε πως όλα σώνονται μια μέρα, πως τίποτα δεν είναι παντοτινό και τίποτα δεν είναι άπειρο, αν δεν έχεις στο νου σου να το προσέχεις. Ήξερε ότι για να έχεις κάτι, πρέπει να το χρησιμοποιείς με φειδώ, να σχεδιάζεις σωστά τη χρήση του ώστε να μην το σπαταλάς άσκοπα, και ταυτόχρονα να μεριμνάς για την διατήρηση ή την αναπαραγωγή του.

Λυγίζοντας το σίδερο για να φτιαχτεί παιδική κούνια για  το πάρκο της Ναυαρίνου

Έτσι ήταν οι άνθρωποι προ της μαζικής αστικοποίησης. Με κληροδοτημένη από γενιά σε γενιά σοφία της φύσης και του μόχθου.

Και ξαφνικά γίναμε όλοι μας αστοί. Και η σοφία έγινε χαλαρότητα, η βιοπάλη αισιοδοξία. Και μάθαμε να μετράμε μονάχα το χρήμα και να πασχίζουμε μονάχα για την διατήρηση και το αυγάτεμά του πουγκιού μας. Λες και το χρήμα είναι φυσικός πόρος. Λες και πως καταστρέφοντας τα πάντα γύρω μας, θα μας σώσει το χρήμα από την πείνα και την ανέχεια.

Αστοί αστείοι. Ούτε για μια καθημερινή μας κίνηση δεν μάθαμε να σκεφτόμαστε τις συνέπειες. Ούτε καν την ίδια την κίνησή μας δεν σκεφτόμαστε. Μηχανικά άτομα για λύπηση. Καταναλώνουμε τα πάντα από την ώρα που θ’ ανοίξουμε τα μάτια μας μέχρι που θα τα κλείσουμε, χωρίς να σκεφτόμαστε ούτε ένα δευτερόλεπτο από πού προέρχεται και πώς παράγεται ή παρασκευάζεται ή δημιουργείται το κάθε τι που χρησιμοποιούμε, είτε αυτό είναι αντικείμενο, είτε τροφή, είτε ενέργεια. Η μόνη δεύτερη σκέψη μας πίσω από το κάθε τι, είναι το πόσα χρήματα κοστίζει.

Τι φτήνια αλήθεια. Πόσο φτηνά ανούσια άτομα έχουμε καταντήσει, εμείς οι πάλαι ποτέ πολυμήχανοι άνθρωποι. Κι όσο πιο φτηνοί γινόμαστε, τόσο πιο φτηνές γίνονται κι οι ζωές μας. Τόσο πιο φτηνά μάς τις εξαγοράζει το σύστημα που φτιάξαμε και μπήκαμε μέσα του.

Ας αναρωτηθούμε λοιπόν, έστω από τώρα και στο εξής, πόση ενέργεια και πόσους φυσικούς πόρους χρειάζεται για να φτιαχτεί ή να παρασκευαστεί το κάθε τι που χρησιμοποιούμε, που καταναλώνουμε, που τρώμε, και ας σκεφτούμε ταυτόχρονα τι κάνουμε εμείς προσωπικά για την διατήρηση ή την αναπαραγωγή αυτών των φυσικών πόρων που μεταχειριζόμαστε, έστω κι αν δεν τους σπαταλάμε απερίσκεπτα. Ας σκεφτούμε για μια στιγμή αν είμαστε άξιοι να λεγόμαστε γονείς παιδιών, αφού τους κληροδοτούμε έναν πλανήτη ολοένα φτωχότερο μετά από κάθε μέρα μας, μιας και δεν μεριμνάμε ούτε στο ελάχιστο για να αναπληρώσουμε τίποτα από όλα αυτά που χρησιμοποιούμε. Ας φανταστούμε για ένα λεπτό τα παιδιά μας στο αύριο, με τη φιλοσοφία του αστικού τρόπου ζωής που τους κληροδοτούμε και με το πλούσιο ή το φτωχό χρηματικό κομπόδεμα που θα τους έχουμε εξασφαλίσει, να τρώνε χαρτονομίσματα και να τα καίνε για να ζεσταθούν, επειδή εμείς δεν θα έχουμε αφήσει τίποτα όρθιο για να χρησιμοποιήσουν εκείνα, σίγουρα με περισσότερη φειδώ λόγω ανάγκης.

Ας σκεφτούμε επιτέλους το πραγματικό κόστος των πραγμάτων, των αναγκών και των επιθυμιών μας κι όχι μόνο το χρηματικό. Τότε θα αρχίσουμε πραγματικά να κάνουμε οικονομία.

Άνοιξε η ΒΙΟ.ΜΕ. στα χέια των εργατών

Από εφημερίδα Δράση

Την Τρίτη 12/2/2013, το εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ. ξεκίνησε να λειτουργεί στα χέρια των εργαζόμενων! Πλήθος αλληλέγγυων συγκεντρώθηκαν στο εργοστάσιο και περιηγήθηκαν στους χώρους του.

Ο αγώνας συνεχίζεται, η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!

Το μήνυμα της αυτοδιαχείρισης της ΒΙΟΜΕ στους εργάτες της Αθήνας

Πραγματοποιήθηκαν με επιτυχία οι εξορμήσεις σε μεγάλους βιομηχανικούς και εργασιακούς χώρους της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης (Αθήνας) στον αγώνα των εργατών της ΒΙΟΜΕ, για τη διάδοση του γεγονότος του ανοίγματος του εργοστασίου υπό καθεστώς αυτοδιαχείρισης και για την εξασφάλιση ευρύτερης υποστήριξης και αλληλεγγύης από τους εργαζόμενους.

Συγκεκριμένα, το μήνυμα των εργατών της ΒΙΟΜΕ έφτασε στους απεργούς των Ναυπηγείων Ελευσίνας, στους άνεργους της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Περάματος, στους επιστρατευμένους του Μετρό, στους οδηγούς της ΕΘΕΛ, στους (υπό εκβιασμό απολύσεων και εκ περιτροπής εργασίας) εργαζόμενους της Χαλυβουργικής, στους εργαζόμενους των Ελληνικών Πετρελαίων.

Πολλοί εργαζόμενοι αντιμετώπισαν με μεγάλο ενδιαφέρον το εγχείρημα της αυτοδιαχείρισης της ΒΙΟΜΕ, δήλωσαν την αλληλεγγύη τους, και εξέφρασαν πλούσιο προβληματισμό για το πως θα γίνει δυνατό να διαδοθεί και σε άλλους χώρους που είναι αντιμέτωποι με την επίθεση των αφεντικών και του κράτους.

Το μήνυμα “μπορούμε χωρίς αφεντικά” ξέφυγε από τον αποκλεισμό της κυρίαρχης ενημέρωσης και από την εχθρότητα του καθεστωτικού συνδικαλισμού, και συναντήθηκε “χέρι με χέρι” με τις αγωνίες, τις αγωνιστικές εμπειρίες και τους προβληματισμούς των εργαζομένων.

Η Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Αθήνας) στον αγώνα των εργατών της ΒΙΟΜΕ θα συνεχίσει την προσπάθεια για να φτάσει αυτό το μήνυμα σε ακόμη περισσότερους εργαζόμενους, στηρίζοντας έμπρακτα το άνοιγμα του εργοστασίου της ΒΙΟΜΕ.

Συμμετέχουμε στις 10/2 στην πανελλαδική συνέλευση για τη ΒΙΟΜΕ στη Θεσσαλονίκη, στην πορεία στις 11/2 και στο άνοιγμα του εργοστασίου στις 12/2.

Νέα συνάντηση στην Αθήνα Τρίτη 19/2, 20:00, στα γραφεία του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου.

Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Αθήνας) στον αγώνα των εργατών της ΒΙΟΜΕ.