Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Μέχρι ΕΔΩ!! (αναδημοσίευση)





Μετά από 3 χρόνια Βαρβαρότητας, η Ελλάς ΔΕΝ εσώθη!!
Το δημόσιο χρέος υπερίπταται αυξανόμενο,
η Υφεση τσακίζει Ανθρώπους και προβλέψεις.
Τα εισοδήματα διαρκώς συρρικνώνονται, 
η Ακρίβεια ουρανοβατεί.

Η Ανεργία καλπάζει πάνω σε αλεξανδρινό βουκεφάλα,
οι φόροι και τα χαράτσια πολλαπλασιάζονται.
Τα δημόσια/κοινωνικά Αγαθά/δικαιώματα κατεδαφίζονται,
η Αυτοδιοίκηση-Παιδεία-Υγεία-Δημόσιες δαπάνες
στοχοποιούνται και...εξαϋλώνονται.
Οι προοπικές;; Ακόμα χειρότερες!! 

Η Συγκυβέρνηση συνεχίζει την ίδια πορεία.
Στο ίδιο τρομοκρατικό μοτίβο, με την ίδια σωτήρια
επιχειρηματολογία...ακολουθεί τη συνταγή Θανάτου
για την Κοινωνία και τη Χώρα.

Οι προεκλογικές "δεσμεύσεις" πνίγηκαν στο πηγάδι
του Νεοφιλελευθερισμού και καταπλακώθηκαν
από τους κώλους των νέων σωτήρων.

Η προγραμματική συμφωνία των 3 κατέληξε σε φιάσκο
και κοσμεί τα WC των τριών κομματικών επιτελείων. 
Το "πρόγραμμα" συνεχίζεται, μιας και το Σχέδιο
Εξαθλίωσης/Υποταγής δεν ολοκληρώθηκε.

Η Βαρβαρότητα απειλεί Ανθρώπινες Ζωές και
το σύνολο του εθνικού πλούτου.

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ. 
ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ/ΑΝΑΤΡΟΠΗ.

Βιβλίο "δανεικό"...


αναδημοσίευση από φιλικό blog

κάψιμο βιβλίων από τους ναζί

Γονείς μαθητών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας σχολικής εκπαίδευσης θα καταβάλλουν στο εξής χρηματική εγγύηση για τα σχολικά βιβλία που θα διανέμονται(υποτίθεται δωρεάν) στους μαθητές ! 

Έτσι ορίζει σχέδιο υπουργικής απόφασης που οι σοφοί των δανειστών συνέταξαν και προώθησαν για περαιτέρω επεξεργασία από το υπουργείο παιδείας.

Ως εδώ λοιπόν πέταξε ο κερδοσκοπικός οίστρος των λεγεωναρίων των δανειστών οι οποίοι, αφού έβαλαν τα νούμερα κάτω, συμπέραναν πως με αυτό τον τρόπο θα εξοικονομηθούν περίπου 30 εκ. ευρώ, φιλοδώρημα στις τσέπες των δανειστών μας. Και προχώρησαν πιο πέρα:

-Απαγόρευση διορισμών εκπαιδευτικών στα επόμενα χρόνια.
-Ολική περικοπή ή δραστικός περιορισμός των επιδοτήσεων σε φορείς και συλλόγους πολιτιστικού και εκπαιδευτικού χαρακτήρα ακόμη και σε σχολικές επιτροπές ή συλλόγους.
-Σχεδιαζόμενη κατάργηση τμημάτων ΑΕΙ και ΤΕΙ, αλλά και σχολείων σε όλη τη χώρα.

*****

Μα απλά λόγια: Κάθε παιδί θα πηγαίνει με τον κηδεμόνα του για να παραλάβει τα υποτιθέμενα δωρεάν βιβλία. Εκεί ο ταμίας του Στουρνάρα θα του ζητά μια χρηματική εγγύηση που θα διασφαλίζει τον δανειστή του βιβλίου ότι αυτό θα επιστραφεί στο τέλος της χρονιάς ατσαλάκωτο. Ούτε σημειώσεις, ούτε αφιερώματα, ούτε μία γρατζουνιά παρακαλώ. Ατσαλάκωτο ή και αδιάβαστο, ακόμη καλύτερα.

...και δεν μας λές κυρ Στουρνάρι μας εσύ επέστρεψες τα δανεικά ...βιβλία και διπλώματα και masters και διδακτορικά που προπληρώθηκαν από ευγενικούς χορηγούς ;

Και βουνό ακόμη τα ερωτήματα...
 Πόση θα είναι η εγγύηση ; Το βιβλίο είναι ένα δάνειο ; Θα συνάπτεται σύμβαση δανείου ; Η δανειακή σύμβαση θα κοινοποιείται στην εφορία όπως κάθε άλλη σύμβαση ; θα χρειάζεται και προσημείωση ; Και πότε και πως θα επιστρέφεται αυτή η "εγγύηση"; Θα χρειάζεται φορολογική και ασφαλιστική ενημερότητα ; Μήπως θα συμφέρει τελικά στον γονέα να τους σιχτιρίσει και να πάει να αγοράσει το βιβλίο αντί να χάσει το μεροκάματο ; 

ή λέω ή, Μήπως αυτό επιδιώκουν τελικά όπως το πέτυχαν σε μεγάλο βαθμό και με τις υποτιθέμενες δωρεάν παροχές υγείας ;

[Και αφού τα πάντα γίνονται εμπόρευμα στην ψυχή του παιδιού, παράλληλα ας εξοικειώνεται το κάθε βλαστάρι μας και με την ιδέα του Δανείου, του τόκου, της κατάσχεσης, κ.λπ.].
Μ' ένα σμπάρο δυό τρυγόνια...

Όλοι γνωρίζουμε ότι τα σχολικά βιβλία πωλούνται παράλληλα και στο εμπόριο σε πολύ χαμηλές τιμές. Μέχρι τώρα. Οι σκέψεις των ιθυνόντων λένε πως τα νέα βιβλία θα είναι ειδικής εκτύπωσης έτσι ώστε να μη φθείρονται και να μην καταστρέφονταιαπό τις σημειώσεις των μαθητών και γενικά από την πολλή χρήση. Άρα θα ανέβει το κόστος παραγωγής και συνακόλουθα η τιμή τους.

Και κεί που γενιές και γενιές μεγάλωσαν με τα σχολικά ΤΟΥΣ βιβλία, τα οποία και πολλοί φυλάνε στη βιβλιοθήκη τους σαν πολύτιμο θησαυρό, τώρα σου λέει ότι το βιβλίο είναι σαν το αυτοκίνητο που το νοικιάζεις ή άντε σαν το διαμέρισμα, ή στη συγκεκριμένη περίπτωση σαν το αντικείμενο ενός αγοραίου πόθου. Ξένο ρούχοαταίριαστο στην ψυχή μας.

Και πως νοείται ανάγνωση ενός βιβλίου χωρίς να σημειώνεις πάνω στις σελίδες, χωρίς να ορίζεις bookmarks πάνω στις λέξεις τους; χωρίς να αποθέτεις πάνω του τα σημεία του ταξιδιού μέσα στις γραμμές του ; 

Πως νοείται η αγάπη για το βιβλίο που ορίσθηκε αιώνες* πριν σαν τον καλύτερο σύντροφο στις αναζητήσεις μας ;

Οι ιθύνοντες μπορούν να απαντήσουν ότι η οπτική αποστήθιση είναι η μοναδική και συμφέρουσα λύση. Μπορούν να απαντήσουν πως η σχέση με το βιβλίο είναι μια σχέση χρήσης και τίποτα άλλο. Μπορούν ξεδιάντροπα να πούν πως η γνώση είναι εμπόρευμα και πως η ανάγνωση του βιβλίου είναι σαν μια προπληρωμένη δόση έρωτα. 

Ακόμη και αυτή η γνώση που το Σύνταγμα ορίζει σαν υποχρεωτική, σαν αναγκαία για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός παιδιού και ως εκ τούτου η δωρεάν προσφορά της είναι υποχρέωση της Πολιτείας.

Αλλά είπαμε, σκοπός είναι από την ηλικία της αθωότητας να εξοικειώνεσαι με την ιδέα πως τα πάντα είναι εμπόρευμα. Ας έλθουν οι τυμπανιστές ακαδημαϊκοί λεγεωνάριοι, γνωστοί και ως πνευματικοί ταγοί μας, να εκφωνήσουν λόγους για τηναγάπη στο βιβλίο, για την αγάπη στη γνώση.

Μια αγάπη που καλείσαι να την πληρώσεις παρά τη θέλησή σου κάπως αλλοιώς λέγεται. Και αυτός που θα εισπράξει το αντίτιμό της λέγεται νταβατζής.

Ένας γονέας, εμείς όλοι, μπροστά σε αυτή τη βαρβαρότητα τί θα απαντήσουμε ; Θα επιτρέψουμε στους στρατηλάτες της να σοδομήσουν τις ψυχές των παιδιών μας ;

* Δεν έχτισαν δικές τους πυραμίδες
με την οροφή τους να τρυπά τον ουρανό.
Οι πάπυροί τους ήταν τα παιδιά τους
είχανε για σύζυγο τη γραφίδα τους.
Μα η μνήμη τους θα ζεί μες στα βιβλία της σοφίας
για όσο θα υπάρχει Χρόνος και άνθρωπος στη Γή.
Τεύκρος Μιχαηλίδης, Αχμέτ, ο Γυιός του Φεγγαριού.

Νύχτες Βαϊμάρης


Διαβάζαμε σήμερα στο http://mamoufi.blogspot.gr/ ένα κείμενο του 2009 σχετικό με τον φασισμό του μέλλοντός μας με τίτλο Μια σκέψη για τις μέρες μας. Και 
την ίδια στιγμή είχαμε στο νού μας ένα μήνυμα από την συναγωνίστρια Στ. που μας πληροφορούσε για την επίθεση των χρυσαβγιτών στον αδελφό της. 

Το κείμενο: 

Κάπου, θυμάμαι, είχα διαβάσει  στον Ουμπέρτο Έκο να προλέγει και να περιγράφει τις χούντες του μέλλοντος. Ενός μέλλοντος που αθόρυβα και δίχως να το πάρουμε πρέφα πατά σιγά σιγά το πόδι του στο παρόν.

Λέει αυτός λοιπόν πως στις χούντες αυτές τα όπλα δεν θα έχουν τίποτα να κάνουν με την επιβολή και επικράτησή τους. Άλλα θα είναι τα μέσα που θα επιστρατεύονται.

Πιο ύπουλα, πιο υπόγεια και σίγουρα πιο αποτελεσματικά.

Πιο αποτελεσματικά καθώς στόχος πια δεν είναι δια της βίας να επιβληθούν, αλλά με πλύση εγκεφάλου και ψυχής να ξεγελάσουν, να πείσουν σαν σωτήρια λύση.

Δεν είναι πια ο φόβος το κύριο εργαλείο. Είναι η χαύνωση, το «κοίμισμα». Και κυρίως ο εθισμός σ’ αυτό. Η τόσο μεγάλη εξάρτηση, ώστε το οτιδήποτε απειλήσει να μας βγάλει απ’ αυτή, σαν τον χειρότερο εχθρό να στήνεται, με μένος, στον τοίχο.

Η ανθρωπιά με ότι αυτή περιλαμβάνει – και περιλαμβάνει σχεδόν τα πάντα καθώς το ανθρώπινο ον είναι το μόνο που μπορεί συνειδητά να προσδιορίζει την ύπαρξή του – είναι ο βασικός στόχος .

Πειστήκαμε πως η ευαισθησία είναι αδυναμία όταν δεν κλείνεται στους τοίχους του σπιτιού μας. Πως η εγρήγορση και η εξυπνάδα είναι κούραση (και που να τρέχεις τώρα…) και, στο βαθμό που δεν απειλεί να μας ξυπνήσει, η ζωή των πλασμάτων γύρω μας, μας αφήνει παγερά αδιάφορους.

Άνθρωποι γύρω μας ταπεινώνονται με τον χειρότερο τρόπο, εξευτελίζονται ή ακόμα χειρότερα δολοφονούνται από την πολιτεία - η οποία δεν είναι παρά όλοι εμείς μαζί.

Ο στόχος όμως έχει σιγά σιγά επιτευχθεί. Αν δε βγει στο τηλεπαράθυρο ο τηλεαστέρας να μας το πιστοποιήσει , εμείς αδυνατούμε να πειστούμε ότι πράγματι δεν εξευτελίζεται , δεν πονάει κι ούτε πεθαίνει λιγότερο αυτός που δεν είναι κατ’ εικόνα και ομοίωσή μας.

Πως το ‘λεγε το παλιό τραγούδι;
«…Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί.
Κρατούσαν δώρα οι οχτροί.
Κι εμείς γελούσαμε σαν κάθε μέρα…»

Έλα όμως που η χαύνωση δεν αποδείχθηκε "ανεπαρκής" γιατί πάντα θα υπάρχουν αυτοί που αντιστέκονται στην βαρβαρότητα...

Κι' ένας από μας, κάθε φορά, θα προκαλείται από την ανθρωπιά, να προσδιορίζει την ύπαρξή του...

Επίθεση με στιλέτο πεταλούδα από χρυσαυγίτη, δέχτηκε χτες ο αδελφός μου στο Παγκράτι. Οι ψυχοπαθείς παρήλαυναν με το γνωστό "χαριτωμένο" στυλ τους, ενώ ο αδελφός μου βρισκόταν με μια παρέα σε ένα μαγαζί. Τη στιγμή που περνούσαν μπροστά από το μαγαζί, βγήκε έξω και τους φώναξε "ντροπή σας φασίστες" ενώ από τα μπαλκόνια ακούστηκαν και μερικές –λιγοστές- γυναίκες κυρίως, να τους φωνάζουν "φύγετε φασίστες από εδώ, έξω οι φασίστες από την Καισαριανή" κλπ.


Η (π)ορδή πέρασε από μπροστά του αγριοκοιτάζοντάς τον, και αιφνιδιαστικά, ένας απ' αυτούς ξέκοψε, τον πλησίασε φωνάζοντας "κομμούνι θα πεθάνεις" και βγάζοντας από το μπατζάκι του ένα στιλέτο, τον στρίμωξε στον τοίχο. Οι θαμώνες άρχισαν να φωνάζουν (αλλά δεν πλησίασαν….) και την τελευταία στιγμή ένας άλλος χρυσαυγίτης, τον άρπαξε και τον απομάκρυνε.

Την παρέλαση ακολουθούσε ομάδα αστυνομικών. Όταν ο αδελφός μου απευθύνθηκε σ' αυτούς λέγοντάς τους "καλά, δεν είδατε ότι μου επιτέθηκε με στιλέτο; Τι τους ακολουθείτε, για τους προστατεύσετε;" τον αγνόησαν επιδεικτικά….
Αυτά, Στ.


και σήμερα μάθαμε και τα παραλειπόμενα...


έχει και συνέχεια η ιστορία...την επομένη δύο χρυσαυγίτες πηγαν στο μαγαζί και ζητουσαν πληροφορίες για τον αδελφό μου. Ο μαγαζάτορας είπε πως δεν τον είχε ξαναδεί, τυχαία βρέθηκε εκεί κλπ. Όμως έχει φοβηθεί πολύ, φοβάται πως θα του κάψουν το μαγαζί. 
Στ.


Συμπέρασμα:  Όπου δεν πίπτει χαύνωση, πίπτει τσεκούρι χρυσαυγίτικο.

Κι εμείς γελούσαμε σαν κάθε μέρα…


Έκθεση ενηλίκων (αναδημοσίευση)


Η Κριση, φερνει πραμματα..Που Δεν θα γινονταν, αμα δεν ηταν κριση...Και δεν μιλαω για τις μικρες μεριδες φαγητο και το ψαξιμο σκουπιδιων...
Μιλαω για χειροτερα...

Και μαλιστα, ενω εχω δει κοσμο και κοσμακη..Να ευαισθητοποιειται για αυτους που ψαχνουν στα σκουπιδια...Και τρωνε τα απομειναρια απο τα σαντουιτς, στα δοχεια εξω απο τα ΓΚΟΥΝΤΙΣ..
Αυτα δεν τα προσεχει ΚΑΝΕΙΣ...!!

Ας δουμε μερικα...
Να μενεις..Σε ενα γαμο..Που δεν σε συμπληρωνει...Που δεν τον αντεχεις..Που εισαι δυστυχισμενος Καθε μερα...[η δυστυχισμενη]..Γιατι ο συντροφος σου..Σε εκβιαζει...!!

-Αν τολμας φυγε...!!..Να δεις..Ποσα απιδια βαζει ο σακκος...!

Και σε ξεφτιλιζει..Και σε ποναει...Ιδιαιτερα αμα ειναι αληθεια...Και εχει και το σιγοντο απο τους συγγενεις ΤΟΥ..Αλλα κι απο τους δικους σου συγγενεις...Στη δικη σου ξεφτιλα..Που δεν τη βλεπει κανεις...

Απανθρωπα κι απαισια...Ολοι σε..Νουθετουνε..."κανε υπομονη" Και βλεπουνε το "προβλημα" αλλα...
Που να πας τωρα μονη...[η μονος]..Αφου δεν υπαρχουνε λεφτα...
Και σε.."πειθουνε"...Μεχρι να δεις την δυναμη..Τη δικη σου...Και καποιος να πιστεψει σε σενα..Να σταματησει να σε θεωρει...ΚΟΜΜΟΔΙΝΟ...Και να σε δει σαν ανθρωπο...

Να θες..Το αναποδο...Να κανεις οικογενεια,με τον ανθρωπο σου..Να φτιασετε ενα.."καλυβι αγαπης" και να μπειτε μεσα..Να δουεψετε και να φτιασετε τα "εχει" σας, μονοι...Και να μην μπορεις...
Γιατι δεν υπαρχει δουλεια...
Δεν υπαρχουνε λεφτα...
Δεν υπαρχει σπιτι...
Και δωστου καθε τοσο εκτρωση...Γιατι..Που να μπλεξεις τωρα και με παιδια...!!..

Μεχρι να το παρει αποφαση κανεις...Οτι η οικογενεια ΠΟΤΕ δεν ηταν ΕΥΚΟΛΗ...Και δεν ηταν τα λεφτα, το πρωτο προβλημα...!!

Παιδα..Που ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ με χαμογελο...Τον γκρινιαρη γονιο..Πατερα, θειο Παππου...Που ασκει εξουσια με τον εκβιασμο της κρισης...Να ΠΑΥΕΙ να ειναι συγγενης, ο αλλος..Και να γινεται ΑΦΕΝΤΙΚΟ...!!..
-Πηγαινε εδω..
_Κανε αυτο...
-Δες αυτο...Σκεψου ετσι...

-ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΛΕΩ ΕΓΩ θα κανεις...ΑΦΟΥ ΣΕ ΤΑΙΖΩ...!!

Και σκεφτομαι καμμια φορα...Οτι μερικοι συγγενεις..ΝΟΜΙΖΟΥΝΕ οτι ηρθε η ωρα, να βγαλουνε ολη τους την κακια..Την εκδικηση...Και το μισος..Στα παιδια τους...ΤΩΡΑ...Που θα επρεπε να τα βοηθησουν...!!
Ελπιζω μονο...Να δουνε τα παιδια...Αυτα τα πρωτα θυματα της κρισης...ΜΕ ΕΠΕΙΚΕΙΑ τους συγγενεις αυτους...Οταν θα αντιστραφουν τα πραμματα....
Γιατι τα παιδια εχουνε την ζωη...ΣΥΜΜΑΧΟ...!!

Να βλεπεις...Αξιοπρεπεις ανθρωπους..Και καλους επαγγελματιες...Να σερνονται στις εκπομπες ΛΥΠΗΣΗΣ...!!..Να αυτοξεφτιλιζονται στα καναλια...Για λιγα κατοσταρικα...Παρουσιαζοντας.."δραματικα" το οικονομικο..η οικογενειακο τους προβλημα...!!
Να καμαρωνεις, αριστους ηθοποιους...Να κανουν τους.."αγαπουλες" και τις καμαριερες...
Σε διαφημισεις...Ιδιαιτερης αισθητικης...!!

Αλλους να μπαινουν.."μεσα" για χρεη...

Κι αλλους να κλαινε...Σε εκπομπες "κλαψας"...!!
Αχ..Αυτοι οι παρουσιαστες..Πως κοιμουνται τα βραδυα;;;...!!..Που ΠΑΤΑΝΕ πανω στην πληγη..Του συναδερφου..Για να κανουνε καρριερα;;;;...!!!..

Και κοντα σ αυτα...Προεδρους σωματειων και συλλογων για τα παιδια...ΔΑΣΚΑΛΟΙ και καθηγητες σχολειων...Δημαρχοι και εκλεγμενοι αρχοντες...

ΣΕΡΝΟΝΤΑΙ στον ΜΟΛΩΧ της διαφημισης..Της δυστυχιας...

Για να αισθανεται..Ο κακομοιρουλης..ο "νοικοκυραιος"...Που ΠΟΥΛΗΣΕ το κορμι του...Για ενα μικρο μεροκαματακι...!!

Οτι δεν ειναι προδοτης..Του εαυτου του..Και της δικης του οικογενειας...!!

Αλλα ειναι..."Πρωτοπορος" στη λεωφορο της Νεας ζωης..Και της Νεας Ταξης Πραγματων....
Που πλασσαραν οι δολοφονοι...

Που τωρα σε λιγο..Θα ανακηρρηχθουν...
Και.."πεφωτισμενοι Ηγετες"..

Και μετα απορουμε..Γιατι μας ερχεται ο ουρανος στο κεφαλι...!

Εγω..Το βλεπω..ΦΥΣΙΚΟ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΟ...!!!..Μην σου πω..Οτι και πολυ αργησε...!!

Σημείωση διαχειριστή: διατηρήθηκε-εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων- η ορθογραφία του κειμένου.

Στους δρόμους! (αναδημοσίευση)


 
Η ισοπέδωση ενός λαού προϋποθέτει την κατάργηση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, την καταπάτηση του Συντάγματος, τη φίμωση των διαφορετικών απόψεων, την καταστρατήγηση της δημοκρατίας. Τις τελευταίες μέρες, η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ (πάντα σε αγαστή συνεργασία με τα επιχειρηματικά συμφέροντα και τα μεγάλα μαγαζιά των ΜΜΕ) έχει εντείνει την επίθεση σε ολόκληρο τον λαό.

- Η βία των δυνάμεων καταστολής είναι πια καθημερινή. Τα ΜΑΤ, η ΔΙΑΣ και η ΔΕΛΤΑ πλέον χτυπάνε ατιμώρητα τους πάντες: συνδικαλιστές, νέους, ηλικιωμένους, ανάπηρους, βουλευτές της αριστεράς, ομάδες, συλλογικότητες. Κλούβες με πάνοπλους ματατζήδες βρίσκονται σε κάθε γωνία του κέντρου της Αθήνας. Προκαλούν, προπηλακίζουν και τρομοκρατούν ανεξέλεγκτα. Είτε εκτελούν εντολές, είτε απολαμβάνουν μιας σιωπηλής ασυλίας στις έκνομες συμπεριφορές τους.

- Χτυπάνε με όλα τα μέσα τον εργατικό συνδικαλισμό. Προσπαθούν να καταργήσουν το δικαίωμα στην απεργία. Η κυβέρνηση επιτάσσει απεργούς στο Μετρό και τα λιμάνια. Συνδικαλιστές ψεκάζονται με χημικά, χτυπιούνται με κλομπ και συλλαμβάνονται για μια παράσταση διαμαρτυρίας. ΜΑΤ επιτίθενται σε αγρότες. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος μαλώνει τους απεργούς δημοσιογράφους και ανακαλύπτει σχέδια αποαστεθεροποίησης της χώρας. Αστυνομικοί “επισκέπτονται” συνελεύσεις εργαζομένων, για να διαπιστώσουν μήπως διασαλεύεται η τάξις. Τα δικαστήρια κρίνουν παράνομες και καταχρηστικές όλες τις απεργίες, εκτός από αυτή των δικαστικών.

- Τα ΜΜΕ, σε διατεταγμένη υπηρεσία, εκτοξεύουν καθημερινά λάσπη κατά συνδικαλιστών, εργασιακών κλάδων, εργαζομένων. Χρήσιμος εργαζόμενος είναι μόνο όποιος δεν αντιστέκεται. Οι υπόλοιποι αποτελούν εμπόδιο στην ανάπτυξη. Η αλήθεια αποκρύπτεται, διαστρεβλώνεται, φιμώνεται. Αλήθεια είναι μόνο ό,τι συμφέρει την κυβέρνηση και τα αφεντικά των μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων. Και ηθικό είναι ότι είναι και νόμιμο. Τα υπόλοιπα είναι προπαγάνδα αυτών που θέλουν να μας βγάλουν από το ευρώ.

- Η κυβέρνηση λέει ότι ο κατώτερος μισθός των 500 ευρώ είναι πολύ υψηλός. Οι πολιτικοί προϊστάμενοι των υπουργείων επιτίθενται στους εργαζόμενους για να δικαιολογήσουν επιλογές ή ανικανότητα που οδηγούν στην καταστροφή. Όταν προμηνύονται κινητοποιήσεις, όλως τυχαίως και πολύ βολικά, διαρρέουν νέες αποκαλύψεις για σκάνδαλα και διαφθορά (που κάποιους μήνες μετά αποδεικνύονται υπερβολές ή ψέμματα, αλλά ποιος θα ασχολείται μέχρι τότε…).

- Την ίδια στιγμή που ισοπεδώνεται το κοινωνικό κράτος, που διαλύεται η δημόσια παιδεία και υγεία, που 4 εκατομμύρια πολίτες είναι πια στα όρια της φτώχειας, που η επίσημη ανεργία έχει φτάσει στο 28%, κάποιοι συνεχίζουν να κάνουν αυτό που ξέρουν τόσο καλά. Κυβερνητικά στελέχη διαπλέκονται με μεγαλοεπιχειρηματίες. Σύμβουλοι του πρωθυπουργού υπερασπίζονται μαφιόζους που απειλούν ανεξάρτητους δημοσιογράφους. Τα πραγματικά σκάνδαλα, όπως αυτά της λίστας Λαγκάρντ, συγκαλύπτονται, αποκαλύψεις αποκρύπτονται και έγκριτοι σχολιαστές στα πάνελ σπεύδουν να βγάλουν λάδι όλους τους εμπλεκόμενους. Βουλευτές γίνονται συνήγοροι εφοπλιστών και βιομηχάνων στην επίθεσή τους κατά εφημερίδων. Ο Σαμαράς καλεί στο σπίτι του μεγαλοοφειλέτες του δημοσίου και κίτρινους δημοσιογράφους, προκειμένου να τους πείσει να αγοράσουν δημόσιες συχνότητες που υπάρχει κίνδυνος να στεγάσουν φωνές που δεν του είναι αρεστές.

- Το περιβάλλον καταστρέφεται συστηματικά, μέσα από το fast track ξεπούλημα πλουτοπαραγωγικών πηγών, από το οποίο ο λαός δεν έχει να κερδίσει απολύτως τίποτα. Νησιά βγαίνουν στο σφυρί με τη συγκατάθεση των ναζί της Χρυσής Αυγής.

- Πολιτικοί χώροι στοχοποιούνται ως έκνομοι και επικίνδυνοι για τη δημοκρατία, τη στιγμή που αυτοί που πραγματικά απειλούν τη δημοκρατία, συστηματικά συνεργάζονται με το κράτος και τις δυνάμεις καταστολής και τα καθημερινά τους εγκλήματα μένουν ατιμώρητα. Πρώην υπουργοί και σύμβουλοι του πρωθυπουργού επιδίδονται καθημερινά σε έναν ψηφοθηρικό και επικίνδυνο αγώνα νομιμοποίησης του κοινοβουλευτικού φασισμού.

Απέναντι σε αυτή τη γενικευμένη επίθεση, εμείς οι εργαζόμενοι, άνεργοι, φτωχοί έχουμε μόνο μία επιλογή. Την αντίσταση. Η δύναμή τους είναι η δική μας αδράνεια και υποταγή. Η δική μας δύναμη είναι η αλληλεγγύη, η οργάνωση και ο αγώνας. Μέχρι να φύγουν.
Πρέπει να δυναμώσουμε τα σωματεία μας, πρέπει να ενισχύσουμε τις δικές μας δομές αντιπληροφόρησης, ταξικής αλληλεγγύης και αντίστασης, πρέπει πια να είμαστε συνέχεια στους δρόμους.
Ας είναι η απεργία της 20ης Φλεβάρη η αρχή της ανατροπής.

Φωνές (αναδημοσίευση)

από τη διαδήλωση στο Υπουργείο Υγείας, αρχές φλεβάρη

το βρήκαμε στο:http://odofragma-skas.blogspot.gr/

"Μια καρδιά αν μπορέσω να κάνω να μη σπάσει 
δε θα' χω ζήσει μάταια.
Μιας ζωής τον πόνο αν απαλύνω, 
ή μια λύπη αν γλυκάνω
ή στη φωλιά του πίσω
ένα αδύναμο σπουργίτι αν βάλω,
δεν θα' χω ζήσει μάταια." 
Έμιλι Ντίκινσον

Φωνές. Εκατοντάδες φωνές ημερησίως. Χιλιάδες φωνές σε εβδομαδιαία βάση. "Μηλιές Πηλίου", "Σύρο", "Ανάφη", "Κάλυμνο", "Ικαρία", "Σέρρες", "Σχοινούσα", "Θάσο". 
Από κάποιες μια αγωνία. Άγχος, εκνευρισμός. Απ' ορισμένες απόγνωση, απελπισία.

Κοφτές βαριές ανάσες. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα της ομιλίας κάποιου, μπορείς να κρίνεις πολλά. Μπορείς να καταλάβεις αν είναι αισιόδοξος, δυναμικός ή αν είναι σε δύσκολη ψυχολογική κατάσταση. Από το αν αντιμετωπίζει το συνομιλητή με ειρωνεία ή σεβασμό, καταλαβαίνεις πολλά για το χαρακτήρα του. Από την ευγένεια και τη σταθερή του φωνή, συμπεραίνεις το επίπεδο, την εμπειρία ζωής, ενίοτε την παιδεία του.

Μια γιαγιά από τα Κουφονήσια. Πως θα είναι να έχεις ζήσει όλη σου τη ζωή σε ένα νησί, τόσο παραδεισένιο; Πως θα είναι ο χειμώνας εκεί; Πως θα αγαπιούνται εκεί οι άνθρωποι; Κάποιος από τη Νάξο. Μια κυρία από ένα χωριό της Καλύμνου. Η δυσκολία να έχει άραγε εκεί άλλη όψη; Κάποια κοπέλα έχασε τον άντρα της και έμεινε μόνη με τρία μικρά παιδιά. Άλλη έμεινε ανάπηρη μετά από τροχαίο. Δύσκολες καταστάσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που επιμένουν με αξιοπρέπεια. Χιλιάδες φωνές, ξεχωριστές, σύντομες, μικρές διακοπές και αναστεναγμοί. Άγχος να απαντήσουν, μήπως βοηθούν σε ένα κράτος εχθρικό προς τον αδύναμο. Αγωνία να προλάβουν κάποιο λάθος, να μιλήσουν πριν να πέσει η γραμμή.

Και εσύ εκεί. Κάπου ανάμεσα. Ατέρμονες προσπάθειες να βελτιώσεις τον εαυτό σου. Να συνεχίσεις στο πιο ομιχλώδες τοπίο. Τίποτα πιο ψυχοφθόρο από το να θες να βοηθήσεις τους αγαπημένους σου και να μη ξέρεις το πως. 

Πρώτα πρέπει ο ίδιος να ισορροπήσεις. Όπως έγραψε πριν λίγες μέρες μια φίλη: "...Μην ξεχνάς ποτέ τις οδηγίες στο αεροπλάνο: πρώτα φορέστε εσείς τη μάσκα οξυγόνου και μετά προσπαθείστε να βοηθήσετε όσους σας έχουν ανάγκη..." Πόσο σοφή κουβέντα. 

Περίεργες μέρες. 
Πάντα μια χαρά θα επισκιάζεται από μια διπλανή λύπη. Και αναρωτιέσαι πως να βρεις τη δύναμη για τη δύσκολη βολή. Αν θα υπάρξει πρώτα βέλος για το τόξο. Και πόσοι είναι σε θέση να σε συναισθανθούν;

Ας αφήσω σήμερα εδώ μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Στους ανθρώπους που σε τόσο δύσκολους καιρούς σου σφίγγουν το χέρι, σου δίνουν μια αγκαλιά και προσφέρουν τη βοήθεια τους. Ένα μικρό φάκελο με την αγάπη τους και σου γεμίζουν τα μάτια με δάκρυα. Ας ξέρουν πως γνωρίζεις πόσο σπουδαίο είναι αυτό.

Υπάρχει μια λέξη που έχει τεράστια δύναμη : Ευγνωμοσύνη. 
Στιγμές βαθιές, αρκετά προσωπικές και εσωτερικές. 
Και μια τόσο περίεργη αίσθηση πως με κάποιους δένεσαι με αόρατες κλωστές.
Δύσκολο να το εξηγήσεις. Μα ξέρεις, κάποιες φορές δεν χρειάζονται άλλα λόγια.

Ραντεβού στο Ναδίρ (αναδημοσίευση)


από Simple Man

Το γυαλί που καλύπτει την τηλεοπτική δημοκρατία δεν είναι αλεξίσφαιρο αντιθέτως όσο περνάει ο καιρός και όλοι αυτοί, που πριν ένα χρόνο κρυβόταν σε τρύπες φοβούμενοι την καθαρή οργή του λαού και τώρα αφήνουν την γλώσσα τους να γίνεται πιο αναιδής από πριν, αυτό το γυαλί γίνεται όλο και πιο εύθραυστο. Όσο κάθονται μπροστά σε κάμερες και εκτοξεύουν δημοκρατικές τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον ενός ανθρώπου που ζει σε ένα σπίτι ψυγείο, που το ψυγείο του είναι άδειο, που το άδειο έχει πάρει την όψη του μέλλοντός του....
αυτό το γυαλί που χρόνια τώρα είναι η ασπίδα του κάθε πολιτικού θρασύδειλου θα θρυμματιστεί....

Και εκεί, που ο θεωρών την ζωή του παιχνιδάκι στα χέρια όλων των αριστεροδεξιοκεντρώων πολιτικάντηδων θα νομίζει ότι όλα τελείωσαν για αυτόν, θα διαπεράσει το αόρατο σύνορο μεταξύ αυτού και του πρωταγωνιστή της τηλεοπτικής δημοκρατίας. Θα τον λιώσει ακριβώς όπως ο πρόγονός του έλιωνε την πέτρα με το χέρι και έχτισε τούτο το σπίτι που τώρα καλείται να παραδώσει αμαχητί τα κλειδιά γιατί έτσι γουστάρει ο τηλεοπτικός δημοκράτης. Τα υλικά ανοικοδόμησης αυτής της χώρας δεν είναι κοινοτικά κονδύλια, δεν είναι Κυριακές εκλογικής αναμέτρησης, δεν είναι ιδεολογίες, δεν είναι ο αιματοβαμμένος ευρωπαϊκός πολιτισμός που προσκυνάς μπροστά του ξεχνώντας τι σού στέρησε. Τα υλικά ανοικοδόμησης που θα συλλέξεις ένα βράδυ - όπως τα άλλα τα παγερά που ζεις- είναι οι μαριονέτες που κουνάνε τα χεράκια τους μέσα στο τηλεοπτικό κουτί και φέρουν το όνομα «δημοκρατικά εκλεγμένος». Αυτές είναι η λάσπη που θα φτιάξεις και πάλι το σπιτικό που λέγεται Ελευθερία. 

Είναι σίγουρο ότι οι εξουσιαστές σου εκεί που την έφθασαν την κατάσταση δεν μπορούν να την γυρίσουν πίσω. Θεωρούν ότι πέρασαν όλα τα τεστ αντοχής με εσένα ως όχημα να χτυπάς από τοίχο σε τοίχο χωρίς έλεος και σιγούρεψαν ότι μέχρι εκεί μπορεί να φθάσει ένας οργισμένος, απογοητευμένος, νικημένος πολίτης αυτής της χώρας. Κάθε φορά που εσύ έχανες έδαφος στις μάχες για τα καταπατημένα σου δικαιώματα, άλλοτε με την στρατηγική του συστήματος των πολιτικών αναχωμάτων με την ταμπέλα «Αριστερός» και άλλοτε με την ιδέα ότι είσαι μόνος απέναντι σε μυριάδες, αυτά τα ανθρωπάρια δυνάμωναν, ενώ την ώρα που εσύ σκεφτόσουν να βάλεις τέλος στην ζωή σου, έτριβαν τα χέρια τους όλα μαζί. Κάθε απόγνωση και ένα ποσοστό παραπάνω στις πληρωμένες τους δημοσκοπήσεις. Δεν κονταροχτυπιούνται για σένα αλλά με προστασία εσένα.

Σε πέρασαν από πολλά κρας τεστ και για αυτό με την σιγουριά πλέον ότι μέχρι εδώ ήσουν, παίρνουν πόζα πίσω από την οθόνη και σε δουλεύουν ψιλό γαζί. Σε κάνουν να νιώθεις ένοχος. Ένοχος για την ζωή που έζησες, για τα όνειρα που έκανες, για το σπίτι που έφτιαξες, για τα ταξίδια που έλεγες ότι θα πας, για τις αγωνίες που πέρασες, για τις δημιουργίες σου, για τα ιδρωμένα μεροκάματά σου, ακόμα και για τα παιδιά που γέννησες. Σε βάζουν με τους απάνθρωπους νόμους να απολογείσαι μπροστά στον κάθε γκρίζο δημοσιοϋπαλληλίσκο επειδή ακόμα ζεις και δεν έχεις περάσει θηλιά στο λαιμό σου. Ένοχος που αναπνέεις, ένοχος που αυτοκτόνησες. Ένοχος που ουρλιάζεις, ένοχος που μένεις σιωπηλός. 

Όλα όμως θα φθάσουν στο τέλος ακριβώς την στιγμή που αυτοί θα ολοκληρώσουν το σχέδιο που δουλεύουν δεκαετίες και που ο κάθε μη συμβιβασμένος πολίτης θα τα έχει χάσει όλα. Θα είναι η στιγμή που θα κατανοήσουμε όλοι μας ότι οι απειλές τις οποίες δεχόμασταν από ανθρώπους που για μεροκάματο είχαν το ξέσκισμα της δικής μας ζωής με την κομματική δημοκρατία τους για αντιπερισπασμό, ήταν μόνο μία σαπουνόφουσκα. Άγνωστο γιατί θα πρέπει να φθάσεις στο Ναδίρ των αντοχών σου για να κατανοήσεις ότι τζάμπα τα έχασες όλα, και όσα δημιούργησες αλλά περισσότερο τα πολύτιμά σου χρόνια που πέρασαν σαν ζάρια όχι στα δικά σου χέρια μα στα αδούλευτα χέρια καταστροφέων ζωών. Δεν υπήρχε ποτέ κάτι ανίκητο απέναντι, υπήρχε μόνο ένα τηλεοπτικό είδωλο που νόμιζες ότι είναι άθραυστο και αδιαπέραστο από την οργή σου. Ένα πραγματικό Τίποτα ντυμένο με κουστουμάκι, πληρωμένο με πακέτα ευρωπαϊκά και αμερικάνικα, ένας άδειος τενεκές που για να υπάρχει θα έπρεπε εσύ να πιστέψεις ότι ήταν τα Πάντα.

Όταν θα διαπεράσει, λοιπόν, το χέρι σου την οθόνη και θα πιάσεις τον λαιμό αυτού που νομίζει ότι νίκησε, όταν θα συνθλίψεις μέσα στην χούφτα σου αυτή την ξύλινη προγραμματισμένη μαριονέτα θα καταλάβεις ότι τα Πάντα σε αυτό το παιχνίδι, ακόμα και τη ζωή αυτής της ξύλινης, άψυχης πολιτικής κούκλας, δεν τα κινούσε κανείς άλλος παρά μόνο Εσύ. 

Νεκροί (αναδημοσίευση)

 
από: Δράση Τώρα (http://dostoglouermis.blogspot.gr/)

Υπάρχει μια σημαντική διαφορά όταν κάποιος πέφτει νεκρός με οτιδήποτε άλλο που μπορεί να συμβεί. Τα γκρεμισμένα σπίτια ξαναχτίζονται, τα πεινασμένα στόματα ταΐζονται, τα ιδιωτικοποιημένα ξανακρατικοποιούνται, τα χαμένα δικαιώματα ξανακερδίζονται. Οι νεκροί όμως δεν επιστρέφουν. Ποτέ. Είναι μια απώλεια που δεν καλύπτεται με κανέναν τρόπο. Και μετράμε πολλές τέτοιες απώλειες τελευταία.

Είναι φρικτό να βλέπω στο τόπο μου η ανθρώπινη ζωή να αποκτά όλο και μικρότερη αξία. Μέρα με τη μέρα η κοινωνία μας επιστρέφει σε ένα όλο και πιο κτηνώδες επίπεδο στο οποία οι ζωές δεν αξίζουν τίποτα. Ειδικά κάποιες ζωές, οι πιο σκουρόχρωμες ας πούμε, όχι απλά δεν αξίζουν τίποτα αλλά δεν είναι καν ζωές είναι μόνο σκουπιδαριό που πρέπει να ξεφορτωθούμε. Πότε γίναμε τόσο απάνθρωποι γαμώτο μου; Πόσο δηλητήριο χύσανε τα φασιστικά ερπετά στα ΜΜΕ, σε σχολιάκια στο internet, σε φρικιαστικούς λόγους οργής, σε πέρα βρέχει δήθεν χαλαρές lifestyle συζητήσεις για να φτάσουμε να μην δίνουμε αξία στην ανθρώπινη ζωή ως απλά ανθρώπινη και να τη μετράμε με το πορτοφόλι ή το χρώμα; Πόσο συστηματικά καλλιέργησε το δήθεν φιλελεύθερο κέντρο αυτό τη κτηνωδία ξερνώντας καλοντυμένο οικονομίστικο οχετό; Μόνο τα νούμερα έχουν σημασία όποιος επικαλείται τους ανθρώπους είναι λαϊκιστής...

Ναι η σιχαμένη ρητορεία των κυρίαρχων προσπαθεί να μας μετατρέψει σε ένα λαό κανιβάλων, που θα τρώγεται αναμεταξύ του. Θα τρώει τους μετανάστες, θα τρώει τους διαφορετικούς, θα τρώει τους αριστερούς, τους αναρχικούς, τους απεργούς, τους φτωχούς. Στο τελικό στάδιο θα τρωγόμαστε όλοι με όλους. Όλοι; Όχι όλοι, κάποιων οι ζωές αξίζουν πολύ. Αυτοί δεν φαγώνονται. Προστατεύονται από τους νόμους τους, από τους μπάτσους τους, από τους ψηλούς φράκτες των σπιτιών τους που κρατάει μακριά την "αγάπη" του πλήθους. Αυτοί μας βάζουν να μισιόμαστε μεταξύ για να μη τους μισήσουμε.

Ο Babacar Ndiaye ήταν ένα από μας. Ένας που αξίζει να φαγωθεί. Ένας που η ζωή του δεν αξίζει πεντάρα. Δεν με νοιάζει αν πωλούσε τσάντες ή μπλουζάκια, με νοιάζει ότι ήταν άνθρωπος. Με νοιάζει ότι "ήταν" και δεν "είναι". Με νοιάζει ότι πέθανε επειδή ακριβώς κάποιοι δεν τους ένοιαζε αν πεθάνει.

Έτσι πέθαναν και άλλοι πριν απ'αυτόν. Έτσι πέθανε ο Saxtzat Loukman. Δολοφονημένoς από σαλεμένα φασισταριά. Τον οποίο οι πολιτικοί πατέρες πέσανε στα μαλακά. Στα πολύ μαλακά. Τα περισσότερα δελτία ειδήσεων δεν είπαν καν τίνος κόμματος ήταν τα φυλλάδια που βρέθηκαν στο σπίτι του δολοφόνου. Και αυτό μου κάνει να θέλω να ξεράσω περισσότερο είναι πως εκτός από τον Μπόμπολα, την Τρέμη, τον Κεδίκογλου που προστατεύουν τη Χ.Α υπάρχουν ένα σωρό άλλοι ανάμεσα, εικονολήπτες, συντάκτες, τεχνικοί, δημοσιογράφοι που φαίνεται να μη βγάζουν ένα γαμημένο κιχ ενώ άνθρωποι πεθαίνουν.

Το ίδιο όμως δεν έκαναν και στη περίπτωση του Βαγγέλη; Αυτός φούνταρε από το παράθυρο κυνηγημένος από το αστυνομικό τους κράτος. Τρελαμένος από τη καταδίωξη και τη πίεση. Όπως και τόσοι άλλοι τρελάθηκαν από την εξαθλίωση στην οποία μας αναγκάζουν και πέθαναν.

Έχουμε πόλεμο γαμώτο μου. Πεθαίνει κόσμος το καταλαβαίνετε; Πεθαίνουν άνθρωποι επειδή αυτοί το θέλουν. Σκοτώνουν ανθρώπους βασικά γιατί να το κρύψουμε; Και όχι δεν υπάρχουν μονόδρομοι ανάθεμα. Δεν μπορείς να μου λες ότι ο θάνατος είναι μονόδρομος. Όχι πια. Όχι όταν ξέρω ότι αυτοί καλοπερνούν ενώ εμείς καταστρεφόμαστε. Όχι άλλες κηδείες. Όχι άλλος κανιβαλισμός. Το μίσος ξέρουμε που πρέπει να κατευθυνθεί. Μένει να βρούμε και το τρόπο και τότε θα τους πνίξει. Γιατί έχουμε τη δύναμη αλλά φοβόμαστε να τη χρησιμοποιήσουμε.

300.000 νοικοκυριά αδυνατούν να πληρώσουν τις δόσεις των στεγαστικών δανείων


Ζοφερή η κατάσταση στην αγορά των στεγαστικών δανείων. 300.000 νοικοκυριά καθυστέρησαν την πληρωμή της δόσης τους. Η εφιαλτική η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην αγορά των στεγαστικών δανείων, αποτυπώνεται ανάγλυφα στα στατιστικά στοιχεία.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της Καθημερινής της Κυριακής, εντός του 2012 περίπου 300.000 νοικοκυριά καθυστέρησαν την πληρωμή της δόσης του δανείου τους, ενώ για 200.000 υφίσταται πλέον κίνδυνος κατάσχεσης, καθώς το δάνειό τους βρίσκεται σε καθυστέρηση για χρονικό διάστημα άνω των τριών μηνών. Ο κίνδυνος κατάσχεσης εγείρεται πλέον ακόμα και για δάνεια που αφορούν τις πρώτες κατοικίες, δεδομένου ότι από το 2014 παύει να υφίσταται το προστατευτικό πλαίσιο για την πρώτη κατοικία.

Υπενθυμίζεται ότι η τρόικα είχε ζητήσει την κατάργηση του εν λόγω πλαισίου από το 2013, ωστόσο η Αθήνα πέτυχε την ανανέωσή του για το τρέχον έτος.

Όπως καταδεικνύουν στοιχεία από τις τράπεζες, κατά το 2012 το 25% των στεγαστικών δανείων μπήκε σε οριστική καθυστέρηση, ενώ παράλληλα διαρκώς συρρικνώνεται ο αριθμός αυτών που εξυπηρετούνται κανονικά, τα οποία δεν υπερβαίνουν πλέον τις 850.000.

Αν μάλιστα συνυπολογιστούν οι πιστώσεις που δεν έχουν ακόμα μπει σε οριστική καθυστέρηση αλλά βρίσκονται στα πρόθυρα, η αναλογία των εξυπηρετούμενων δανείων προς τα μη εξυπηρετούμενα είναι μικρότερη από ένα στα τρία.

πηγή: http://news247.gr 

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

LIP: Η φαντασία στην εξουσία (αναδημοσίευση)


Από Εφημερίδα Δράση (http://efimeridadrasi.blogspot.gr/)
Γιώργος Ρούσης 

LIP είναι το όνομα μιας μάρκας ρολογιών που παράγονταν κάποτε στη γαλλική πόλη Besancon. Ταυτόχρονα όμως είναι μια κορυφαία στιγμή για όσους συμμετείχαν στους μετά το '68 αγώνες, η οποία στη χώρα μας τουλάχιστον φαίνεται να αγνοείται, και καλό θα ήταν τώρα που μεταξύ άλλων έρχεται το τσουνάμι των μαζικών απολύσεων να γνωστοποιηθεί. 

Απρίλης 1973. Η διεύθυνση της LIP ανακοινώνει στους εργαζόμενους ότι πρόκειται να προβεί σε ένα σημαντικό αριθμό απολύσεων. Η πρώτη αντίδραση των εργαζομένων ήταν να ρίξουν τους ρυθμούς με τους οποίους δούλευαν. Η δεύτερη ήταν δεκάλεπτες ανά ώρα στάσεις εργασίας, και η τρίτη και φαρμακερή για την εργοδοσία, η εφαρμογή στην πράξη του συνθήματος που είχαν αναρτήσει οι φοιτητές των Καλών Τεχνών το Μάη του 1968: «Το αφεντικό σου σ' έχει ανάγκη εσύ δεν το έχεις ανάγκη». 

Όταν οι εργαζόμενοι έμαθαν ότι επρόκειτο να απολυθούν 480 από αυτούς, κατέλαβαν την επιχείρηση και απέκλεισαν στα γραφεία τους τα διευθυντικά της στελέχη. Οι αστυνομικές δυνάμεις επιτίθενται, και αφού τα σπάνε όλα, ενώ οι καταληψίες εργάτες δεν έχουν κάνει ούτε μια γρατσουνιά στον τοίχο, τα απελευθερώνουν. Αποφασίζεται από τη γενική συνέλευση σ' ένα κλίμα ενότητας των συνδικαλιστικών παρατάξεων, η συνέχιση της κατάληψης και αρχικά η μεταφορά των ρολογιών σε ασφαλές κρυφό μέρος -το οποίο μέχρι σήμερα οι παλιοί εργάτες της LIP αρνούνται να αποκαλύψουν διότι «ίσως ξαναχρειαστεί»- και η πώλησή τους, και στη συνέχεια η συνέχιση της παραγωγής με βάση την αρχή «παράγουμε, πουλάμε, πληρωνόμαστε» και αυτό δίχως αφεντικά και φυσικά το κέρδος τους. 

Οι πωλήσεις που γίνονταν παράνομα με παράνομες φορτώσεις, μεταμφιέσεις με περούκες κ.λπ. είχαν τεράστια επιτυχία ακόμη και στις παραλίες. Σε μόλις έξι βδομάδες ο τζίρος αντιστοιχούσε στο 50% του συνόλου μιας ολόκληρης χρονιάς, ενώ μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία δεν κλάπηκε ούτε ένα ρολόι. 

Οι πόρτες του εργοστασίου άνοιξαν για όλο τον κόσμο, ενώ πολλοί από τους επισκέπτες συμμετείχαν στις καθημερινές γενικές συνελεύσεις. 

Εκτός από τη Γαλλία(2), αναπτύσσεται ένα πανευρωπαϊκό αλλά και παγκόσμιο κίνημα συμπαράστασης(3), ενώ το σύνθημα του Γκεβάρα «ένα, δύο, τρία Βιετνάμ» παραφράζεται σε «μία, δύο, τρεις LIP». Ξεσπάνε απεργίες συμπαράστασης, γίνονται μεγάλες διαδηλώσεις, στην ίδια την Besancon διαδηλώνουν υπό βροχή 100.000. Διαδίδεται η εφημερίδα των καταληψιών «Lip -Unite» «Lip -Ενότητα», πουλιόνται χέρι χέρι τα ρολόγια, μποϊκοτάρονται οι τράπεζες που επιχείρησαν να πνίξουν την επιχείρηση... 

Η αστική εξουσία, ανήσυχη από αυτήν την έκβαση και φοβούμενη τη γενίκευσή της, αποφασίζει να επέμβει δραστικά. Ο τότε πρωθυπουργός Pierre Messmer προτείνει ένα σχέδιο που προβλέπει μόνο 159 απολύσεις. Το σχέδιο απορρίπτεται από τη γενική συνέλευση και το εργοστάσιο εκκενώνεται βίαια από τις αστυνομικές δυνάμεις. Ο Messmer περιχαρής αναφωνεί «η LIP τελείωσε». Και όμως γρήγορα διαψεύδεται. Την αναλαμβάνει ένας αριστερός επιχειρηματίας ο οποίος και αποδέχεται την επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων. 

Αυτό δεν το ανέχονται ο τότε πρόεδρος Giscard d' Estaing που εκλέχτηκε το Μάη του 1974 και ο πρωθυπουργός Jacques Chirac. «Οι εργάτες της Lip θα πρέπει να τιμωρηθούν να είναι άνεργοι και να παραμείνουν, διαφορετικά θα ξεσηκώσουν ολόκληρο το κοινωνικό σώμα». Αυτό ήταν το σκεπτικό τους. Γι' αυτό και αποφάσισαν να δολοφονήσουν τη LIP. Πώς; Η κρατική Renault ακυρώνει μέσα σε μια μέρα όλες τις παραγγελίες της προς την LIP και έτσι την πνίγει οικονομικά. 

Παρ' όλ' αυτά η ιστορία της LIP παραμένει ζωντανή και παραδειγματική, όχι τόσο για να επαναληφθεί αυτούσια, αλλά για να καταδειχτεί η δυναμική της εργατικής τάξης, η ευρηματικότητά της, η ικανότητά της να αυτοδιαχειρίζεται την παραγωγή δίχως την ύπαρξη αφεντικών, η αποτελεσματικότητα της μετωπικής της δράσης και της εμπιστοσύνης στις συλλογικές πρωτοβάθμιες πρωτοβουλίες, η αξία της εργατικής αλληλεγγύης... 

παραπομπές
1 Πρόκειται για τον τίτλο μιας κινηματογραφικής ταινίας του Christian Rouaud που μέσω συνεντεύξεων με τους τότε κύριους πρωταγωνιστές καταγράφει την ιστορία της εξέγερσης των εργατών της LIP 

Βλέπε και 
- Jean Raguenes et Henri Burin des Roziers«De mai 68 a LIP : Un dominicain au coeur des luttes» Editions «Karhala» 2008 
- Serge Halimi «LIP, l'imaginationau pouvoir' Le Monde diplomatique http://www. Monde -diplomatique.fr/carnet/20007-03-20-LIP -«L epopee LIP»: De 1973 a ..2007 in http:cnt-ait.info/article.php3?id_article=1409 
Και για μια αντιδραστική εκδοχή Jean Claude Sensemat «Comment j'ai sauve LIP» Εκδόσεις «Robert Lafont». 

2. Οπου, μεταξύ άλλων, υποστήριζαν το κίνημα της LIP διανοούμενοι όπως ο Yves Montant, η Simone Signoret, ο Mouloudji, ο Leny Escudero, ο Maxime le Forestier, ο Jean Ferrat, οι Freres Jacques, και διανοούμενοι όπως ο Maurice Clavel, ο Georges Houdin, ο Andre Frossard, ο Roger Garaudy, ο Michel Foucault. 

3. Ο Μάο δήλωνε για τους εργάτες της LIP «Αυτοί οι άξιοι εργάτες που διεξάγουν ένα υποδειγματικό αυτοδιαχειριστικό αγώνα», στο Jean Claude Sensemat «Comment j'ai sauve LIP» ό.π. σελίδα 49