κατάλογος Δομών Αλληλεγγύης σε όλη την Ελλάδα

Στο επόμενο link μπορείτε να μάθετε για τις υπάρχουσες δομές αλληλεγγύης τόσο στην Αθήνα όσο και στην επαρχία.

Ο  κατάλογος συντάχθηκε από την Αλληλεγγύη για όλους

http://www.solidarity4all.gr/structures?term_node_tid_depth=165

Η τραγωδία της γυναικείας χειραφέτησης (αναδημοσίευση)

από εφημερίδα Δράση (http://efimeridadrasi.blogspot.gr)

της Έμμα Γκόλντμαν

Θα αρχίσω με μια παραδοχή: ανεξάρτητα από όλες τις πολιτικές και οικονομικές θεωρίες που ασχολούνται με τις θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ των διάφορων ομάδων μέσα στην ανθρώπινη φυλή, ανεξάρτητα από ταξικές και φυλετικές διακρίσεις, ανεξάρτητα από όλες τις τεχνητές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των δικαιωμάτων γυναίκας και άνδρα, θεωρώ ότι υπάρχει ένα σημείο όπου αυτές οι διαφοροποιήσεις μπορούν να συγκλίνουν και να διαμορφώσουν ένα τέλειο σύνολο. Με τα παραπάνω δεν σκοπεύω να προτείνω μια συνθήκη ειρήνης. Ο γενικός κοινωνικός ανταγωνισμός, που στις μέρες μας κυριαρχεί σε ολόκληρη τη δημόσια ζωή, έχει προκύψει μέσω αντιτιθέμενων και αντικρουόμενων συμφερόντων και θα θρυμματιστεί, όταν η αναδιοργάνωση της κοινωνικής μας ζωής, βασιζόμενη στις αρχές της οικονομικής δικαιοσύνης, αποτελέσει πραγματικότητα.

Η ειρήνη ή η αρμονία μεταξύ των φύλων και των ατόμων δεν εξαρτάται απαραίτητα από μια επιφανειακή εξίσωση των ανθρώπινων όντων, ούτε απαιτεί την εξάλειψη εξατομικευμένων γνωρισμάτων και ιδιαιτεροτήτων. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα, και που στο άμεσο μέλλον πρέπει να επιλυθεί, είναι το πώς μπορεί κάποιος να είναι ο εαυτός του και ταυτόχρονα να είναι ένα με τους άλλους, να συμμερίζεται αισθήματα με όλα τα ανθρώπινα όντα και ταυτόχρονα να διατηρεί ατόφιες τις ιδιότητες που τον χαρακτηρίζουν. Αυτή, νομίζω, πως είναι η βάση πάνω στην οποία μπορούν να συναντηθούν χωρίς ανταγωνισμό και αντίθεση η μάζα και η μονάδα, το αληθινά δημοκρατικό και το πραγματικά ατομικιστικό, ο άνδρας και η γυναίκα. Ίσως το σύνθημα δεν θα πρέπει να είναι «συγχωρήστε ο ένας τον άλλον», αλλά «κατανοήστε ο ένας τον άλλον». Η συχνά αναφερόμενη φράση της Madame de Stael, «το να καταλαβαίνεις τα πάντα σημαίνει να συγχωρείς τα πάντα», δεν μου φάνηκε ποτέ ιδιαίτερα ελκυστική, επειδή έχει την οσμή του εξομολογητικού: το να συγχωρήσεις το συνάνθρωπό σου κουβαλά μία φαρισαϊκή ανωτερότητα. Το να κατανοείς το συνάνθρωπό σου αρκεί. Η αποδοχή αντιπροσωπεύει εν μέρει τη θεμελιώδη πτυχή των απόψεών μου σχετικά με τη χειραφέτηση της γυναίκας και της επίδρασης που έχει σε ολόκληρο το γυναικείο φύλο.

Η χειραφέτηση θα πρέπει δώσει στη γυναίκα τη δυνατότητα να γίνει άνθρωπος με την ουσιαστική πλέον έννοια. Όλα όσα μέσα της ποθούν την αποδοχή και τη δράση θα πρέπει να φτάσουν στο υψηλότερο επίπεδο έκφρασής τους, όλα τα τεχνητά εμπόδια πρέπει να καταρεύσουν και ο δρόμος προς τη μεγαλύτερη ελευθερία πρέπει να καθαρίσει από κάθε ίχνος καταπίεσης και σκλαβιάς τόσων αιώνων.

Αυτός ήταν ο αρχικός στόχος του κινήματος για τη χειραφέτηση της γυναίκας. Αλλά τα αποτελέσματα μέχρι τώρα απομόνωσαν τη γυναίκα και της στέρησαν αυτήν την ευτυχία, που τόσο της είναι ουσιαστική. Η απλά επιφανειακή χειραφέτηση έχει κάνει τη σύγχρονη γυναίκα μια τεχνητή ύπαρξη, η οποία θυμίζει τα προϊόντα της γαλλικής δενδροκομίας με τα δέντρα αραβουργήματα και τους θάμνους, τις πυραμίδες, τους τροχούς και τα στεφάνια, και απέχει πολύ από τις φόρμες που θα επιτυγχάνονταν με την έκφραση των εσωτερικών ιδιοτήτων της. Τέτοια τεχνητά καλλιεργούμενα φυτά γένους θηλυκού εμφανίζονται σε μεγάλους αριθμούς, ιδιαίτερα στο αποκαλούμενο διανοητικό πεδίο.

Ελευθερία και ισότητα για τη γυναίκα! Τι ελπίδες και φιλοδοξίες ξύπνησαν αυτές οι λέξεις, όταν πρωτοεκφράστηκαν από μερικές από τις ευγενέστερες και γενναιότερες ψυχές εκείνων των ημερών! Ο ήλιος με όλο του το φως και τη δόξα επρόκειτο να ανατείλει σε έναν νέο κόσμο. Σʼ αυτόν τον κόσμο η γυναίκα επρόκειτο να είναι ελεύθερη να κατευθύνει το πεπρωμένο της, ένας στόχος σίγουρα αντάξιος του μεγάλου ενθουσιασμού, του θάρρους, της επιμονής, και της ακατάπαυστης προσπάθειας του τεράστιου πλήθους των πρωτοπόρων ανδρών και γυναικών, οι οποίοι διακινδύνευσαν τα πάντα ενάντια σε έναν κόσμο προκατάληψης και άγνοιας.

Οι ελπίδες μου κινούνται προς αυτόν το στόχο επίσης, αλλά θεωρώ ότι η χειραφέτηση της γυναίκας, όπως αυτή ερμηνεύεται και εφαρμόζεται στην πράξη σήμερα, έχει αποτύχει στην επίτευξη εκείνου του μεγάλου σκοπού. Τώρα, η γυναίκα έρχεται αντιμέτωπη με την ανάγκη να χειραφετηθεί από τη χειραφέτηση, εάν πραγματικά επιθυμεί να είναι ελεύθερη. Αυτό μπορεί να ηχεί παράδοξο, αλλά είναι, εντούτοις, πάρα πολύ αληθινό.

Ολόκληρο το κείμενο στο eagainst.com

Μετάφραση Βασίλης Δημόπουλος. 

Αρχική δημοσίευση από την αναρχική εφημερίδα Νυκτεγερσία.

Οι χαρακτηρισμοί έγιναν από τον διαχειριστή.

H μπλε σακούλα (αναδημοσίευση)

από: http://jaquou.wordpress.com

Το πρώτο πράγμα που είπε ήταν πως έφτιαξαν τη ντουζιέρα, έριξαν πια τσιμέντο. Και έφεραν και στρώματα. Λεπτοκαμωμένος, με καραφλίτσα και χαμόγελο, μιλούσε χωρίς να διστάζει, με λεπτομέρειες. Μετά σημείωσε ότι ο χώρος είναι ευάερος. Βέβαια είναι Δεκέμβρης και τώρα μπορεί να κάνει και λίγο κρύο, παραδέχτηκε αμέσως για να προλάβει, αλλά τουλάχιστον ο χώρος αερίζεται. Τόνισε δε πως ήταν κρατούμενοι που δήλωσαν πως πια θέλουν να φύγουν. Κρατούνταν πριν σε “κέντρα κράτησης” σε όλη την Ελλάδα. “Η κράτηση ξέρετε μπορεί να κρατήσει για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, δεν μπορείς να τον έχει κρατούμενο διαρκώς τον άλλο. Μπορεί να κρατήσει τρεις μήνες, έξι μήνες, το πολύ ένα χρόνο”. Δίπλα του η υπεύθυνη κυρία με το ταγέρ, ξανθιά, χαμογελώντας λέει πως τώρα μαθαίνει Γερμανικά στο Ινστιτούτο Γκαίτε και, αναστενάζοντας, πως είναι δύσκολη γλώσσα. Συνεχίζει τονίζοντας πως οι ανήλικοι είναι σε “κέντρο φιλοξενίας” σε ξεχωριστό μέρος, όχι εδώ. Στο τηλέφωνο ο γιατρός. Είναι της ΜΚΟ, έρχεται καθημερινά εκτός από το Σαββατοκύριακο. Έχει, λέει επίσης, και ψυχολόγο και κοινωνική λειτουργό. Χαμογελόντας τα λέει. Της ΜΚΟ, επίσης. Υπάρχουν πλέον, συνεχίζει, τέσσερα καρτοτηλέφωνα και μηχάνημα που μπορούν να αγοράζουν κάρτα. Λεφτά άγνωστο. Κινητά όχι. Αφού είναι κρατούμενοι.

“Τι έχετε τώρα εδώ;”

“Έχουμε απ’ όλα. Έχουμε Αφγανιστάν, έχουμε Τυνησία, έχουμε Ινδία, έχουμε Πακιστάν, Μπαγκλαντές, Μαρόκο, Ιράκ, έχουμε Άιγυπτο, Σουδάν κτλ. Αν θέλετε μπορώ να σας πω ακριβώς τι έχω σήμερα μέσα.”

Άνοιξαν την πόρτα.

“Μόνο μην τραβάτε με το κινητό σας παρακαλώ! Στο χώρο των κρατητηρίων απαγορεύεται.”

Από τη Νιγηρία. Πέρασε τα σύνορα από την Τουρκία. Δεν θέλει να επιστρέψει στη χώρα του, λέει χαμηλόφωνα πως διατρέχει κίνδυνο η ζωή του λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων. Τον έπιασαν στα σύνορα με την Τουρκία. Πέρασε δύο βράδια σε ένα κρατητήριο , σε κάποιο αστυνομικό τμήμα, σε ένα μέρος που δεν έμαθε ποτέ ποιο ήταν. Μετά τον μετέφεραν στην Ξάνθη. Έμεινε δύο μέρες σε κρατητήριο εκεί. Μετά τον πήγαν στην Κομοτηνή. Άλλες δύο τρεις μέρες εκεί. Μετά στη Θεσαλλονίκη για λίγες μέρες. Μετά μεταφέρθηκε στο αλλοδαπών για τρεις ώρες. Και μετά εκεί, πίσω από τα κάγγελα, να επιμένει απεγνωσμένα πως δεν πρέπει να γυρίσει στη Νιγηρία. Πως του έφεραν ένα χαρτί να υπογράψει. Το περιεχόμενο του εγγράφου στα ελληνικά. Τους είπε πως αν του το μεταφράσουν στα αγγλικά θα μπορεί να ξέρει αν συμφωνεί για να υπογράψει. Του απάντησαν να ρωτήσει την ελληνική κυβέρνηση τι γράφει το χαρτί. Δεν υπέγραψε και είπε πως θέλει να κάνει αίτηση για άσυλο. Ο δικηγόρος του εξηγούσε πως εφόσον έκανε αίτηση για άσυλο το πιο πιθανό είναι να μεταφερθεί πλέον σε ένα από τα “κέντρα φιλοξενίας” κάπου στην Αθήνα μέχρι να εξεταστεί το αίτημά του. Τον έπιασε το παράπονο. “Με έβαλαν να υπογράψω, με τα δαχτυλικά μου αποτυπώματα, ένα έγγραφο, χωρίς δικηγόρο, χωρίς μεταφραστή. Μου είπαν πως είναι η αίτηση για άσυλο. Κι αν μου λένε ψέματα;”

Στάθηκε στον διάδρομο με το σημειωματάριο να ισορροπεί στο ένα χέρι. Είχε κρύψει ανάμεσα στις σελίδες το κασετοφωνάκι και τους ρωτούσε. Την κοιτούσαν, πίσω απ’ τα κάγγελα, και απαντούσαν. Στα αγγλικά, όσοι ήξεραν, ρωτούσαν πόσο θα μείνουν εκεί. Το φαγητό είναι εντάξει, αλλά οι τουαλέτες… Στο άλλο χέρι κρατούσε το κινητό. Το σήκωνε χωρίς να το σκεφτεί και τραβούσε φωτογραφίες. Οτι πιάσει, δεν έχει νόημα να κεντράρει οπουδήποτε. Αρκεί να έχει έστω και μια εικόνα από εκεί μέσα. Γιατί; Δεν ξέρει. Πάνω στο στρώμα, στη γωνία ενός κελιού, ο ξαπλωμένος άντρας όταν το κατάλαβε χαμογέλασε. Κάτι είπε και οι γύρω του άρχισαν να φωνάζουν, χαρούμενοι. Απόρησε. Χαιρόταν οι άνθρωποι κι εκεί; Πλησίασε στα κάγγελα, της είπε ότι δεν θέλει να γυρίσει στην πατρίδα του. Εύχεται να γυρίσει στην Ισπανία, στη θεία και τον αδερφό του. ¡Οjalá! Και περπατώντας θα έφτανε, δεν τον έννοιαζε.

Στρώματα στο τσιμεντένιο πάτωμα, ένας διάδρομος και πίσω από τα κάγκελα τόσοι πολλοί που δεν μπορούσες να τους μετρήσεις. Χέρια στις τσέπες, χωρίς παπούτσια. Άνοιξε την πόρτα για να δει την περιβόητη μοναδική ντουζιέρα. Η μυρωδιά, τελικά είναι αυτή που σε κάνει να καταλαβαίνεις τη ζωή. Το είδους της ζωής. Της ζωής τους. Όμως στον ένα τοίχο, σε καρφιά στη σειρά, δεμένες στους σωλήνες, μπλε πλαστικές σακούλες γεμάτες νερό. Έτσι πλένουν τα ρούχα, της ψιθύρισε η διπλανή της. Για να πετάξουν από πάνω τους αυτή τη μυρωδιά, σκέφτηκε. Τη μυρωδιά του φυλακισμένου. Χαμογέλασε.

Εncounter Athens: Το video με την παρουσίασή μας

Αναρτήθηκε στο youtube το video με την παρουσίασή μας στην εκδήλωση  Εncounter Athens που έγινε από 7 έως 9 Φλεβάρη στο Πολυτεχνείο.

Γυναίκες.

της Λευκής Μολφέση*

Γυναίκες

Υπάρχουν γυναίκες που φοράνε

την ομορφιά τους σαν πένθος,

γυναίκες φωτεινές και 

σκιασμένες, διπλά δρεπάνια της

αψίδας,

με το παιδί ασάλευτο στα 

σταυρωμένα χέρια.

Άλλες είναι χάρτινες, στοιχειά

νηπιαγωγείων,

άλλες πάλι, ζωγραφιές με 

κιμωλία,

όρθια τα μαλλιά και μεγάλη

μαύρη τσάντα.

Υπάρχουν γυναίκες ακροκέραμα

ανάμεσα στις άλλες,

γυναίκες με το μακρύ λαιμό, το

χείλος της κανάτας,

άλλες που είναι ωδικά πτηνά κι

άλλες που είναι χήνες.

Υπάρχουν γυναίκες που τις

φωνάζει ο φονιάς

να βγάλουν τον θάνατο περίπατο

μες στ' αραιό το δάσος.

Υπάρχουν γυναίκες που τις 

φωνάζει το παιδί Μαμά

και αυτές δεν απαντάνε...

Υπάρχουν γυναίκες που κάθε

τρίχα της κεφαλής τους

είναι κι ένας όρκος.

Είναι εκείνες που σέβονται το όνομα τους.

Κι οι άλλες που το εξευτελίζουν,

εκείνες που με τα χρόνια

βαραίνουν,

κι οι άλλες που ξεφτίζουν,

εκείνες που στέκουν στο κήπο

ρόδινες σαν τη μυγδαλιά,

εκείνες που άγρια χόρτα

γεμίζουν,

εκείνες που χάνουν το φως τους,

εκείνες που απ' τον καημό

λυγίζουν,

εκείνες που κλωτσάει ο θάνατος

από μικρά παιδιά.

Εκείνες που κλείνουν μια

τελευταία φορά το παράθυρο

και καθαρίζουν μια τελευταία

φορά το σπίτι

και ταΐζουν τον σκύλο μια

τελευταία φορά

και μας αφήνουν δίχως να

πούνε λέξη,

έτσι σκληρά και μαγικά,

σαν το κερί που κρατάς στο χέρι 

και σου σβήνει.

από το Ερωτικό Λεξικό της Ελλάδας του Ζ. Λακαριέρ.

Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται (αναδημοσίευση)

από Roadartist......in athens...!!!

Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται. Άπαξ, που λένε. Σαν μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον, μ'αυτήν την αυτόνομη μορφή της, δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξουμε ποτέ. Και μεις τί την κάνουμε, ρε; Αντί να τη ζήσουμε; Τί την κάνουμε; Την σέρνουμε από δω και από κει δολοφονώντας την...

Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.

Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;

Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος.

Πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα;

Έτσι, μ' αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας, σα να είναι βάρος. Και μάς είναι βάρος. Γιατί δε ζούμε... κατάλαβες;

Όλο κοιτάμε το ρολόι! Να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ανάγκες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών.

Αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και το διπλανό μας...

Όλα, όλα Σαλονικιέ, τ' αφήσαμε, γι' αυτό το αύριο, που δεν θα 'ρθει ποτέ...

Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως: Πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για μας. Όμως, τ' αφήσαμε για αύριο.

Για να πάμε πού ρε Σαλονικιέ; Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος, και δεν πάμε πουθενά αλλού παρά στο θάνατο.

Και μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό, γιατί χάθηκε άλλη μια μέρα απ' τη ζωή μας, χαιρόμαστε! Ξέρεις γιατί; Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.

Την καταντήσαμε έναν καθημερινό -χωρίς καμιά ελπίδα ανάστασης- θάνατο! Διότι, αυτός είναι θάνατος!

Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος. Είναι μετάβαση.

Είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δεν δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί, θα δώσεις χάρη κι ομορφιά, όπως η Μαρία, που φούνταρε προχτές από την ταράτσα για να μην πεθάνει...

Ήρθανε να την πάρουνε, και η Μαρία, είπε το "όχι", με τον πιο αμετάκλητο τρόπο. Πήγαμε στην κηδεία της. Και τί άκουσα τον παππά να λέει; "Χοῦς εἶ, καὶ εἰς χοῦν ἀπελεύσει"...

Και τότε κατάλαβα, πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια... -

Χρόνης Μίσσιος

Corrala: Το κίνημα κατά των εξώσεων που καταλαμβάνει την Ισπανία !!!

Το οικονομικό κραχ στην Ισπανία χτυπάει την πόρτα χιλιάδων οικογενειών, με τις εξώσεις να παίρνουν διαστάσεις χιονοστιβάδας και εκατοντάδες σπίτια να μένουν ακατοίκητα. 

Τα «θύματα» όμως της κρίσης επιστρέφουν για να παλέψουν με ένα δίκτυο εγκαταλελειμμένων κτιρίων. Με τις αρχές του κοινοβιακού κινήματος Corrala, που ήταν διαδομένο στην Ισπανία έως τον 16ο αιώνα. 

«Η ζωή αλλάζει όταν…χάνεις τα πάντα» λέει ο Manoli Cortés. «Υπήρχε μια εποχή που ήμουν καλά με το να εργάζομαι και να προσέχω το σπίτι μου. Ξαφνικά σε ηλικία 65 ετών έγινα ακτιβιστής». Τώρα κάθεται σε ένα κλασικό Ισπανικό σαλόνι: άψογα καθαρισμένο, γεμάτο με οικογενειακές φωτογραφίες και ξύλινα έπιπλα. Εν τω μεταξύ, η γεωμετρία των γραμμών του, οι γαλλικού τύπου συρόμενες πόρτες και τα μπαλκόνια δίνουν την εικόνα ενός κτιρίου που μοιάζει πολύ με όλες τις νεόκτιστες πολυκατοικίες της πόλης.

Ο απογευματινός ήλιος λάμπει πάνω στους τσιμεντένιους τοίχους οι οποίοι κοσμούνται με πανό και συνθήματα, με πιο αποκαλυπτικό το “Ni gente sin casa, ni casas sin gente” (Κανένας άνθρωπος χωρίς σπίτι, κανένα σπίτι χωρίς ανθρώπους). Αυτό το κτίριο είναι η Corrala Utopia, το πρώτο ανάμεσα σε ένα συνεχώς αυξανόμενο δίκτυο άδειων ακινήτων στην πρωτεύουσα της Ανδαλουσίας, Σεβίλλη το οποίο τώρα βρίσκεται υπό κατάληψη από τα θύματα της οικονομικής κρίσης.

Όπως και σε πολλές άλλες περιοχές της χώρας, η Ανδαλουσία γνώρισε μια οικοδομική έκρηξη μετά το 2000. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας Guardian οι ντόπιοι βρήκαν δουλειά ως ελαιοχρωματιστές, ξυλουργοί και καθαριστές με αποτέλεσμα οι αξίες των ακινήτων να ανέβουν ραγδαία.

Όμως το 2008 η παγκόσμια οικονομική κατάρρευση άφησε πίσω της έναν τεράστιο αριθμό ανέργων που σε συνδυασμό με τις περικοπές από την κοινωνική πρόνοια αγωνίζονται για να κρατήσουν ένα κεραμίδι πάνω από τα κεφάλια τους.

Το 2010 οι Ισπανικές τράπεζες απέκλεισαν περισσότερα από 100.000 νοικοκυριά. Η Macarena, η περιοχή της Σεβίλλης που βρίσκεται και η Corrala Utopia, έχει σήμερα και το υψηλότερο ποσοστό εξώσεων στην πόλη. Ωστόσο στην ευρύτερη μητροπολιτική περιοχή της Σεβίλλης και μόνο, υπάρχουν κατ’ εκτίμηση 130.000 ακατοίκητα σπίτια.

Η Toni Rodriguez, 44 ετών, έφυγε από το σπίτι της οικειοθελώς το προηγούμενο έτος. «Δεν ήμουνα σε θέση να πληρώνω το νοίκι μου και θα με οδηγούσαν στο δικαστήριο. Δεν ήθελα να γεμίζω χρέη. Ζούσα σε σπίτια, κοιμόμουν σε αμάξια. Τότε γνώρισα κάποιους από μια κοινότητα ακτιβιστών, η οποία αναδείχθηκε διεθνώς μέσα από το κίνημα των αγανακτισμένων του 2011 και είχαν παρουσία στις δημόσιες συνελεύσεις. Ένας φίλος είπε ότι ίσως μπορούσε να με βοηθήσει».

«Αρχίσαμε να μιλάμε για την ιδέα που είχε να ανακαταλάβει ακατοίκητα κτίρια. Περάσαμε τέσσερις μήνες σχεδιάζοντας πώς θα το κάνουμε και φοβόμουν πολύ για το τι θα μπορούσε να συμβεί. Δεν ήξερα αν θα μας επέτρεπαν να μείνουμε ή αν θα μας συλλάμβαναν».

Τελικά επέλεξαν ένα κτίριο που ανήκε στην προβληματική κατασκευαστική εταιρεία Maexpa. Μαζί με μια ομάδα γυναικών που βρισκόταν στην ίδια κατάσταση με τη Rodriguez μπήκαν στο κτίριο στις 14 Μαιού του 2012. Τώρα μένουν συνολικά 36 οικογένειες, μεταξύ των οποίων 40 παιδιά και πολλά ηλικιωμένα άτομα.

Μέχρι το στιγμής φαίνεται να μην διατρέχουν κανένα κίνδυνο. H Maexpa σήμερα είναι βυθισμένη στα χρέη και έχει μπει σε διαδικασία πτώχευσης. Ο σημερινός ιδιοκτήτης του κτιρίου που είναι η τράπεζα Ibercaja με έδρα τη Σαραγόσα, μπήκε σε διαπραγματεύσεις με αυτούς που διαμένουν αλλά η στήριξη από τη γειτονειά είναι μεγάλη. Μόλις δύο εβδομάδες μετά την ίδρυση της κοινότητας κόπηκε το ρεύμα και παρά την αίτηση για μια συλλογική τιμολόγηση αποσυνδέθηκε και η παροχή νερού. Τώρα οι κάτοικοι πρέπει να χρησιμοποιούν μια κοινόχρηστη παροχή.

Τις τελευταίες εβδομάδες τέσσερις Corralas έχουν ιδρυθεί σε μικρότερες πόλεις στην Ανδαλουσία και σε άλλες πόλεις στην Μάλαγα, όπου η ανεργία και ο αριθμός των ακατοίκητων σπιτιών είναι μεγαλύτερος και από αυτόν της Σεβίλλης. Αυτό έρχεται επιπρόσθετα με τις πέντε κοινότητες που ήδη υπάρχουν στην πόλη οι οποίες στεγάζουν από πέντε έως 18 οικογένειες.

Στα τέλη Γενάρη η Corrala Libertad, μια κοινότητα με εφτά διαμερίσματα στην περιοχή Τριάνα, της χορηγήθηκε νόμιμα να λειτουργεί σαν συνεταιρισμός σπιτιών. Για τους καταληψίες της Corrala Utopia, οι οποίοι πήραν βραβείο από τον οργανισμό ανθρωπίνων της Ανδαλουσίας το Δεκέμβρη της προηγούμενης χρονιάς, οι εξελίξεις είναι ενθαρρυντικές. Η Άννα Λόπεζ είναι 67 ετών και είναι από τα μεγαλύτερα μέλη της κοινότητας. Ζει με τον 71 ετών σύζυγό της Πάντσο. Πρώην χορεύτρια φλαμένκο, που έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια τρείς καρδιακές προσβολές, έχει κάνει μια εγχείρηση bypass και έχει υποστεί αρκετές επιπλοκές που σχετίζονται με το άσθμα και το διαβήτη. Παρά την πολύ κακή κατάσταση της υγείας τους, το ζευγαριού εκδιώχθηκε από το σπίτι τους το περασμένο έτος επειδή καθυστερούσαν να αποπληρώσουν το δάνειό τους. Πριν μετακομίσουν στην corrala πέρασαν αρκετές εβδομάδες που κοιμόντουσαν στην είσοδο του παλιού τους σπιτιού.

«Δεν έχω εγγόνια» λέει. «Όταν πεθάνω θέλω να είμαι σε θέση να πω στον εαυτό μου ότι οι συγκάτοικοί μου θα έχουν δουλειές και ένα ζεστό σπίτι να μένουν. Οι Corralas είναι σημαντικοί. Είναι ένα παράδειγμά για τους ανθρώπους που αγωνίζονται. Αποδεικνύουν ότι μπορούμε να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας κα ι τους γύρω μας. Δε γνωρίζω τι μας επιφυλάσσε το μέλλον, αλλά όπως και να έχει πιστεύω ότι αυτός ο αγώνας θα κερδίσει. Πρέπει να το πιστέψω, αλλιώς, δεν θα μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια.

Οι μέρες της αφθονίας μας ήταν μετρημένες, όχι μόνο για τους Έλληνες (αναδημοσίευση)

από: http://apokoinou.com, εφημερίδα Δράση

 

Στις χώρες της ευρωζώνης -με την επικράτηση παντού του άκρατου νεο-σοσιαλ-φιλελευθερισμού- έχουμε έναν «αγώνα δρόμου προς τα κάτω». Σε όλες έχουμε πιέσεις οικονομικής προσαρμογής από τα πάνω προς τα κάτω, οι οποίες καταλήγουν -μέσω της ευελιξίας, της μερικής απασχόλησης και του περιορισμού των μισθών στην αγορά εργασίας-σε πιέσεις στην αγοραστική δύναμη της πλειοψηφίας των πολιτών, εκτός των οικονομικών ελίτ σε κάθε χώρα. 

Από αυτόν τον αγώνα το κεφάλαιο βγαίνει κερδισμένο σε όλη την ευρωζώνη, ενώ η εργασία βγαίνει χαμένη παντού, ακόμα και στη Γερμανία, όπου εφαρμόσθηκε ιδιαιτέρως σκληρή πίεση προς αυτήν μετά την επανένωση των δύο Γερμανιών(με επιχείρημα μάλιστα ακριβώς αυτή την επανένωση, συνέναισαν οι εργαζόμενοι με τα συνδικάτα). Βέβαια το τελικό αποτέλεσμα είναι μόνιμο πλεονασματικό ισοζύγιο συναλλαγών για τη Γερμανία, το οποίο όμως χρηματοδοτείται σε μεγάλο βαθμό από τα ελλειμματικά ισοζύγια των περιφερειακών χωρών, μεταξύ των οποίων και της Ελλάδας. 

Οι στρεβλώσεις βέβαια της νομισματικής ένωσης-νομισματική ένωση οικονομιών με διαφορετικά χαρακτηριστικά με καμιά δυνατότητα για καθορισμό ανεξάρτητης νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής από τις εθνικές κυβερνήσεις- καθώς και η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008-2009 είχαν και ένα επιπλέον αποτέλεσμα: κατέστησαν τις νότιες χώρες -αδύνατος κρίκος η Ελλάδα- «επαίτες» των χρηματοπιστωτικών -γερμανικών κυρίως- κεφαλαίων, μέσω της κρίσης δημοσίου χρέους τους. 

Η ίδια η ευρωζώνη άφησε κάθε κράτος να χειρισθεί μόνο του τη θέση του στις αδηφάγες χρηματοπιστωτικές αγορές, οι οποίες επεδίωξαν κάθε φορά να κερδίσουν τα μέγιστα από αυτούς τους χειρισμούς, ενώ η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα(ΕΚΤ) ήταν απλός παρατηρητής. 

Έτσι οι περιφερειακές χώρες πιέσθηκαν από την ευρωζώνη να αποδεχθούν και να επιβάλουν στη συνέχεια σκληρά δημοσιονομικά μέτρα στην επικράτειά τους με κριτήρια του ΔΝΤ, ακόμα και χωρίς να παίρνουν δάνεια από το ΔΝΤ (εξαίρεση βέβαια η Ελλάδα που οι όροι και τα μέτρα συνδιαμορφώθηκαν με τη λεγόμενη «τρόικα»). Ο στόχος να εξασφαλισθούν οι διεθνείς τοκογλύφοι. Αλλά όχι μόνο αυτό. Οι ευρωπαϊκές ελίτ τους τελευταίους μήνες κινήθηκαν σχεδιασμένα και μεθοδικά. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ν’ απαλλαγεί επιτέλους από το κοινωνικό κράτος, που εδώ και πολύ καιρό θεωρείται βάρος για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, στον διεθνή ανταγωνισμό του. Η Ευρώπη χρειάζεται να έχει όπως οι Η.Π.Α, η Ινδία, η Κίνα, η Βραζιλία τις δικές της εκτεταμένες εσωτερικές ζώνες εξαθλίωσης. 

Προφανώς η αποδόμηση του κοινωνικού κράτους δεν θα μπορούσε παρά να ξεκινήσει από τον αδύνατο κρίκο, την Ελλάδα. Μια κακόφημη, διεφθαρμένη και ενδοτική άρχουσα ελίτ από την μία και από την άλλη ένας λαός που θυμίζει -δίκαια ή άδικα είναι ένα άλλο θέμα- τον εμφύλιο, την αντίσταση, τον αντιδικτατορικό αγώνα, ένας λαός που μέχρι και τον πρόσφατο Δεκέμβρη του 2008 επιβεβαίωσε την φήμη του, που τον θέλει να ξεσηκώνεται, να μάχεται, να αντιστέκεται. Η ερήμωση αυτής της χώρας, ο παραδειγματικός εξανδραποδισμός του λαού της θα ήταν ένα καλό μάθημα για όλες τις Ευρωπαϊκές εργατικές τάξεις. 

Οι Έλληνες εργαζόμενοι δίνουν μια μάχη σ’ ένα πόλεμο που είναι ευρωπαϊκός αν όχι παγκόσμιος. Η ειρωνεία είναι ότι πρώτοι αυτοί μάχονται για το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος αν και οι ίδιοι δεν απόλαυσαν παρά μια λειψή, στρεβλωμένη και διαβρωμένη από τις πελατειακές σχέσεις και την διαφθορά βαλκανική εκδοχή του. 

Το ελληνικό κοινωνικό κράτος όμως δεν είναι ούτε βιώσιμο, ούτε υπερασπίσιμο. Απετέλεσε ένα συμπληρωματικό διανεμητικό μηχανισμό ενός πελατειακού κράτους το οποίο προΐστατο μιας οικονομίας υπηρεσιών και μιας κοινωνίας στην οποία δέσποζε το καταναλωτικό ήθος των μεσοστρωμάτων και οι φιλοδοξίες τους για εύκολο πλουτισμό. Όλα αυτά δεν μπορούν να διασωθούν πια. Οι μέρες αυτού του τύπου αφθονίας είναι μετρημένες. 

Το νεοελληνικό όνειρο, μια φαντασίωση ευμάρειας για τους περισσότερους(με κάρτες και με χρέη), τελικά δεν μπορεί να γενικευθεί, είναι για μια ελίτ. Πιθανά ούτε και για αυτούς. Η αναπόφευκτη ύφεση θα τους πάρει και αυτούς σβάρνα. 

Επιτέλους εκτός από τις έγνοιες των καπιταλιστών για την πτώση του ποσοστού κέρδους και τις προσπάθειές τους για την αντιστροφή της, υπάρχει επίσης το πολύ σοβαρότερο θέμα της εξάντλησης των οικολογικών αντοχών του πλανήτη. 

Καθώς έχουμε ήδη ξεπεράσει τα όρια των δυνατοτήτων του πλανητικού οικοσυστήματος, η αφθονία που έδωσε ο βιομηχανικός και ο μετα-βιομηχανικός πολιτισμός δεν θα είναι δυνατή παρά για όλο και λιγότερους ανθρώπους. Και αυτό την ίδια στιγμή που με την βιομηχανική ανάπτυξη της Κίνας, της Ινδίας και της Βραζιλίας πολλές δεκάδες εκατομμυρίων ανθρώπων στους οποίους προστίθενται οι διευρυνόμενες ελίτ των άλλων χωρών του Νότου έρχονται να υιοθετήσουν τα δυτικά καταναλωτικά πρότυπα. Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον οι Ευρωπαίοι-και οι Έλληνες σε υπερθετικό βαθμό- εργαζόμενοι δεν μπορούν να κρατήσουν στο σύνολό τους τον τρόπο ζωής τους και ένα ύψος κατανάλωσης το οποίο μάλιστα αντιστοιχεί στο σοσιαλδημοκρατικό συμβόλαιο που είχε συναφθεί κατά την προηγούμενη φάση του καπιταλισμού, όταν επικρατούσε ο κεϋνσιανισμός. 

Οι ευρωπαϊκές εργατικές τάξεις θα πρέπει να σκεφτούν ότι εάν γενικευόταν το βιοτικό επίπεδο του Βορρά, η παραγωγή του πλανήτη θα έπρεπε να αυξηθεί πολλές φορές και σ’ αυτήν την περίπτωση θα χρειαζόμασταν περισσότερους πλανήτες σαν τη γη. 

Αντιμετωπίζουμε -έχουμε μάθει έτσι- ξεχωριστά την οικονομική από την περιβαντολλογική κρίση. Παρόλο που οι επιπτώσεις μιας ενδεχόμενης περιβαντολλογικής κατάρρευσης θα ήταν για τους περισσότερους πολύ πιο καταστροφικές από εκείνες της οικονομικής κατάρρευσης. Καιρός να πιάσουμε και τα δύο σημαντικά ζητήματα της εποχής μας σαν ενιαίο πρόβλημα. Η πάλη για την διανομή του προϊόντος της εργασίας στα περιορισμένα και στενά πλαίσια του εθνικού κράτους και έχοντας στον οπτικό ορίζοντα μόνο την Δυτική Ευρώπη δεν αρκεί. Πρέπει να τεθεί σε αμφισβήτηση το ίδιο το μοντέλο ανάπτυξης (και φυσικά οι παραγωγικές σχέσεις, αφού μια κεϋνσιανή λύση, μια λύση στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και του πεπερασμένου πλανητικού συστήματος , είναι εξαιρετικά αμφίβολη, αν όχι αδύνατη). 

Οι Έλληνες ναυαγοί της ανάπτυξης, βιώνοντας με μεγαλύτερη ένταση αντιφάσεις που αφορούν όλες τις ευρωπαϊκές και τις «αναπτυγμένες» κοινωνίες, θα μπορούσαν να γυρίσουν την πλάτη τους στις απατηλές υποσχέσεις μιας ανάπτυξης αδύνατης πλέον γι’ αυτούς και να επιλέξουν δρόμους, οι οποίοι θα είχαν μια τεράστια σπουδαιότητα για όλους τους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς και όχι μόνο. Ένας αναγεννημένος από την στάχτη του λαός θα ήταν ικανός να αντιστρέψει τα μειονεκτήματα της ελληνικής κατάστασης σε αντίστοιχα πλεονεκτήματα. 

Και αυτό θα ήταν δυνατόν, αν αντί για την επιβεβλημένη ύφεση επιλέγαμε ελεύθερα την απο-ανάπτυξη! 

Αντί την ανέχεια και τις στερήσεις, την «χαρούμενη» λιτότητα! 

Αντί για την εξαθλίωση και την περιθωριοποίηση του μεγαλύτερου μέρους των συμπολιτών μας, την δημόσια ευτυχία όλων και τον πλούσιο κοινωνικά άνθρωπο! 

Αντί για την καταστροφή και την ερήμωση του τόπου μια έκρηξη δημιουργικής λαϊκής ευρηματικότητας, που θα έδινε μια ανθηρή κοινωνία συμφιλιωμένη με το φυσικό περιβάλλον της και στηριζόμενη στα συλλογικά αγαθά της! 

Γράμμα ενός πατέρα για το θάνατο των δύο φοιτητών στη Λάρισα

Γράφτηκε από έναν πατέρα τριών παιδιών ! 

Πηγή: stoforos.blogspot.gr/

Θλίβομαι και θυμώνω! Εξοργίζομαι. Ξέρω πως ο θυμός δεν είναι καλός σύμβουλος.... Πρέπει να αφήνεις την οργή να κατακαθίσει και μετά να γράφεις. Έτσι λένε οι κανόνες... 

Όμως αν είσαι οποιοσδήποτε άνθρωπος με στοιχειώδη ευαισθησία, αν είσαι γονιός που προσπαθεί να μεγαλώσει τα παιδιά του σε αυτή την άθλια χώρα (όπως την κατάντησαν), αν κάθε μέρα με αγωνία αναλογίζεσαι τι τα περιμένει στο μέλλον, τότε πως μπορείς να μένεις ψύχραιμος; 

Δυο παιδιά από τα Χανιά και την Χαλκίδα (21 και 22 ετών) έχασαν τη ζωή τους. Άλλα τρία χαροπαλεύουν. Ακόμη κι αν σωθούν είναι άγνωστο ποιές θα είναι οι εγκεφαλικές βλάβες που θα κουβαλάνε μια ζωή. 

Κι όλα αυτά για να ζεσταθούν. Με ένα κομμένο θερμοσίφωνο. Ένα αυτοσχέδιο μαγκάλι. Στην Ελλάδα του 2013. Θύματα μιας ανάλγητης και αποτυχημένης πολιτικής, που πέτυχε:. 

-Να υπερδιπλασιασθεί η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης 

(Το 2010 πληρώναμε 0,578 ευρώ το λίτρο. Το 2013 η τιμή του σχεδόν τριπλασιάστηκε -1,3 ευρώ και ..συνεχίζει) 

-Να μειωθεί η κατανάλωσή του 70% 

-Να περιοριστούν δραματικά τα δημόσια έσοδα. 

-Να παγώνουν όλοι στα σπίτια τους 

-Να αδυνατούν όλο και πιο πολλοί να πληρώσουν τα κοινόχρηστα 

-Να έχουν αυξηθεί κάθε είδους ιώσεις 

-Να ανθεί το λαθρεμπόριο στα καύσιμα. 

-Να γεμίσει η ατμόσφαιρα επικίνδυνα σωματίδια 

-Να αποψιλώνονται τα δάση 

...και τέλος να χάνονται ανθρώπινες ζωές. Όπως αυτές των νέων φοιτητών στη Λάρισα. Αυτών που ετοιμαζόταν να ...εξορίσει ο υπουργός Παιδείας (;) στη Λαμία. Αυτών που δυσκολεύονται να σπουδάσουν. Που οι οικογένειές τους με θυσίες καταφέρνουν να τους στείλουν λίγα χρήματα. 

Έτσι φτάσαμε στο μαγκάλι... 

Οι δολοφόνοι των παιδιών έχουν ονοματεπώνυμο: 

- Γιάννης Στουρνάρας 

-Αντώνης Σαμαράς 

-Ευάγγελος Βενιζέλος 

-Φώτης Κουβέλης 

Και όσοι στηρίζουν την πολιτική τους είναι συνένοχοι. 

Πόσο καιρό θα συνεχίσουμε να τους ανεχόμαστε; 

ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ ΟΥΤΕ ΔΑΚΡΥΖΟΥΝ ΟΥΤΕ ΠΟΝΑΝΕ (αναδημοσίευση)

από http://vasiliskos2.blogspot.gr

Κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς τι παίζει στα σπίτια των Ελλήνων αυτή τη στιγμή. Υπάρχουν στατιστικές, αριθμοί, έρευνες, αναλύσεις, μαρτυρίες απλών ανθρώπων. Όμως στη πραγματικότητα τι συμβαίνει μέσα στα σπίτια μας με κάθε λεπτομέρεια, το γνωρίζουμε μόνο εμείς οι ίδιοι.

Τι υπάρχει πίσω από τον αριθμό ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι; Πόσοι είναι μόνοι τους, πόσοι έχουν παιδιά, πόσοι είναι άρρωστοι, πόσοι έχουν ανάπηρους, χρόνια πάσχοντες ή ηλικιωμένους να βοηθήσουν. Πόσοι από αυτούς έχουν κάποιες άλλες πηγές βοήθειας εκτός από την δουλειά που τους λείπει και πόσοι δεν έχουν τίποτα και πεινάνε, δυστυχούν, είναι μέσα στη μαύρη απελπισία, δεν έχουν καμιά ελπίδα πια μέσα τους;

Τι υπάρχει πίσω από τους αριθμούς… τόσοι καρκινοπαθείς, καρδιοπαθείς, νεφροπαθείς, διαβητικοί, ή οτιδήποτε άλλη ασθένεια, δεν μπορούν να πάρουν τα φάρμακά τους, δεν μπορούν να πάνε στο γιατρό, δεν μπορούν να κάνουν ειδικές θεραπείες, δεν μπορούν να χειρουργηθούν…

Τι υπάρχει πίσω από τους αριθμούς που λένε τόσα παιδιά ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, τόσα λιποθυμάνε από τη πείνα, τόσα ζητιανεύουν, τόσα συντηρούνται με την οικογένειά τους στα συσσίτια, τόσα τα βοηθάει η γειτονιά ή οι φίλοι, τόσα ζουν σε συνθήκες πρωτόγονες στερούμενα τις βασικές ανέσεις. 

Τι υπάρχει πίσω από τον αριθμό τόσες εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι δεν έχουν θέρμανση… τόσες εκατοντάδες χιλιάδες δεν μπορούν να αγοράσουν τα απαραίτητα, τόσες εκατοντάδες χιλιάδες δεν μπορούν να πληρώσουν το ρεύμα…

Η τραγωδία που εξελίχτηκε με τους φοιτητές στη Λάρισα περνάει το τοίχος του σκότους της ενημέρωσης και πέφτει σαν ένα γερό χαστούκι στη μούρη ολονών μας. Δεν μπορούν να το κρύψουν γιατί είναι συγκλονιστική, ανείπωτη τραγωδία.

Η μνημονιακή Ελλάδα όμως είναι γεμάτη από τη μια άκρη ως την άλλη με συγκλονιστικές τραγωδίες που εξελίσσονται κάθε λεπτό που μιλάμε, που ανασαίνουμε. Ούτε μπορεί να συλλάβει ο νους ενός ανθρώπου που ακόμα ζει στο νιρβάνα του, αυτοί οι βολεμένοι και νοικοκυρεμένοι ακόμα, μαζί με τις συμμορίες που κυβερνάνε το τόπο, τι σκηνές, τι δράματα, τι τραγωδίες παίζονται πίσω από τους τοίχους των σπιτιών.

Είναι άλλο πράγμα να ξέρεις πως άνθρωποι πεινάνε, κι άλλο να πεινάς. Είναι άλλο να ξέρεις πως τόσοι δεν έβαλαν πετρέλαιο κι άλλο να ξεπαγιάζεις μέσα στο σπίτι. Είναι άλλο να ξέρεις πως ο τάδε πέθανε γιατί δεν είχε λεφτά να πάει στο γιατρό κι είναι άλλο να ξεψυχάει στα χέρια σου ο δικός σου άνθρωπος χωρίς να μπορείς να τον βοηθήσεις. Είναι άλλο να ξέρεις πως κάποιος παρά πέρα πήδηξε από ένα μπαλκόνι απελπισμένος κι είναι άλλο να ακούσεις τον δικό σου άνθρωπο να πέφτει πριν προλάβεις καν να τον αρπάξεις να τον σώσεις…

Μαζί με τις άδειες τσέπες, την στυγνότητα της εξουσίας, την οικονομική τυραννία που απλώνει τα πλοκάμια της στις ζωές όλων και περισσότερων ανθρώπων, μαζί με τη ντροπή, τις ενοχές, τα αδιέξοδα που έχουν δημιουργηθεί, την αγωνία ενός αύριο που κανείς δεν ονειρεύεται πια, εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές ξεσκίζονται. Ασταμάτητα, κάθε λεπτό. Ριγμένες σε μια κόλαση χωρίς τέλος.

Τα παιδιά αυτά μπορεί και να ξεπέρναγαν με κέφι, με φαντασία το γεγονός πως δεν είχαν λεφτά να βάλουν πετρέλαιο, κι έφτιαξαν μόνα τους αυτοσχέδιο μαγκάλι, μπορεί και να γέλαγαν όπως κάνουν όλα τα παιδιά και να λέγανε ανέκδοτα για το κρύο, ή να οργιζόντουσαν με όσους τους έφεραν σ΄αυτή τη θέση, όπως κάνουν όλα τα παιδιά….

Όπως έκαναν και τα δικά μου όλο το χειμώνα και φτιάχναμε ανέκδοτα για το κρύο.. όμως οι γονείς, οι αγαπημένοι τους που έμειναν πίσω και δεν μπορούσαν να τους βοηθήσουν και θα αισθανθούν τη κόλαση από σήμερα να τους σκεπάζει, πιθανά για πάντα, δεν θα γελάσουν. Η ψυχή τους θα γίνει σμπαράλια κι όταν το θέμα παλιώσει (μετά από λίγες μέρες) κανείς δεν θα τους θυμάται πια.

Όπως δεν θυμάται και δεν γνωρίζει κανείς πόσοι αυτοί τη στιγμή που μιλάνε… πεθαίνουν, τρελαίνονται, σβήνουν όχι γιατί η φύση ή ο όποιος θεός καθόρισε κάτι τέτοιο, αλλά γιατί το καθόρισαν ηλίθια, κούφια, αισχρά νούμερα. Νούμερα πάνω σε οθόνες που μεταφράζουν τον ανθρώπινο πόνο σε ψυχρή στατιστική.

Η μάνα, ο πατέρας, τα αδέλφια, οι φίλοι, θα μετρήσουν το χαμό με το δάκρυ τους, με τον πόνο, με το μαρτύριο που θα ανανεώνεται κάθε λεπτό και χειρότερο, οι τηλεπερσόνες, τα αφεντικά τους και οι λοβοτομημένοι πολίτες που ακόμα «καλά είναι» ούτε θα νοιαστούν περισσότερο από ότι οποιαδήποτε είδηση, ούτε θα το θυμούνται αύριο που κάποια νέα τραγωδία θα κατορθώσει να περάσει το τείχος της σιωπής της ενημέρωσης.

Όπως δεν μπορούν να νοιώσουν κι ούτε κι ενδιαφέρονται να μάθουν, τι σημαίνει ένα παιδί πεινάει, ένας άρρωστος πεθαίνει αβοήθητος, κάποιος κρυώνει, κάποιος φοβάται…

Κάποιος ζει στην ερημιά ανάμεσα σε πέντε εκατομμύρια κόσμο, κι αύριο αν σβήσει γιατί κάποιοι θεωρούν την ανθρώπινη ζωή παιχνιδάκι για να περνάνε την ώρα τους, θα είναι ένας ακόμα αριθμός στους πολύτιμους γ@μημένους πίνακές τους.