Παραμονή Πρωτομαγιάς (αναδημοσίευση)

Από Όστρια (ostria-gr.blogspot.gr)

Της Αννιτας Λουδαρου 

Τι να πω και να μην είναι λίγο.

Κρέμονται από τα περίπτερα τα εξώφυλλα΄της Εσπρέσσο. Τα μεσημεριανάδικα εξακολουθούν. Κουτσομπολιά, Μύκονος, ηθικολογία, τηλεπωλήσεις, ριάλιτι, μεγαλόστομες επικλήσεις στην '' πατρίδα''.

Ο 16άρης στην Βουλή γράφει σ΄ένα κομμάτι χαρτί "είναι η πρώτη μου φορά σε μπουρδέλο", το βγάζει φωτογραφία και...εισπράτει τεράστιο χειροκρότημα. Όσο τεράστιο είναι και το lifestyle που φορά κατάσαρκα όταν λέει την Βουλή μπουρδέλο.

Οι Μπανγκλατεσιανοί στην Μανωλάδα όταν βγήκαν από το νοσοκομείο, δεν είχαν που αλλού να πάνε και πήγαν πίσω στο χωράφι που παραλίγο να τους στοιχίσει την ζωή τους. Οι λεκέδες από το αίμα, θα αναμίχθηκαν πια καλά με το χώμα. Σε λίγο η μνήμη θα αρχίσει να ξεθωριάζει. Ποιος θα θυμάται τι έγινε με κάποιους ''άγνωστους". Γιατί άγνωστοι θεωρούνται εδώ όσοι δεν έχουν να επιδείξουν κάποιο έγγραφο παραμονής. Τόσο άγνωστος, όσο άγνωστη είναι και η τύχη του. Αν τουλάχιστον έχει ροζ απόχρωση το χαρτί που κρατά, χωρά να μείνει. Αλλιώς δεν χωρά, πνίγεται, κλίνεται σε στρατόπεδα, μαχαιρώνεται ίσως ένα ωραίο απόγευμα.

Και όλα αυτά φτιάχνουν ένα χαρμάνι. Και το χαρμάνι ένα τοίχο. Για καιρό τώρα χαιδεύουμε τον τοίχο, του λέμε γλυκόλογα, τον παρακαλάμε να πέσει, του προβάλλουμε επιχειρήματα, λόγους, αιτίες, προσπαθούμε να τον πείσουμε ότι κακώς ορθώθηκε, μέχρι εκεί πάνω. Ο τοίχος όμως στέκει και ορθώνεται όλο και περισσότερο. Και εμείς κοιταζόμαστε στην σκιά του και όλο αναβάλλουμε να κάνουμε κάτι και όλο υποτιμούμε το ύψος του.

Καμιά φορά τον τοίχο γλύφει ένα φάντασμα που αναρριχάται σιγά σιγά. Ένα φάντασμα παρακράτους που συγκαλύπτει αγριότητες, κάνει τα στραβά μάτια και ξυπνά μνήμες άλλων εποχών. Αν όχι των ίδιων, τουλάχιστον των προηγηθέντων εκείνων των εποχών.

Παραμονή πρωτομαγιάς στην χώρα μυρίζει η Άνοιξη. Οι νεραντζιές στην Αθήνα κουβαλούν με ευλάβεια τα ανθάκια τους, σαν εύθραυστα δώρα. Οι πασχαλιές ονειρεύονται μια άλλη εποχή που θα μας βρίσκουν να έχουμε αφήσει πίσω μας όλους αυτούς τους αποκλεισμούς. Γνωρίζουν οι πασχαλιές, πως οι άνθρωποι δεν είναι πάντα προγραμματισμένοι για τέλειες Δημοκρατίες και γι΄αυτό μας εύχονται να προστατεύουμε και τα δικά μας εύθραυστα άνθη με την ίδια ευλάβεια που η φύση μας δείχνει.

Οι νονές ετοιμάζουν τα δώρα τους, σίγουρες πως θα εκτιμηθούν αφού τα παιδιά έχουν μια αξιοζήλευτη ικανότητα να ικανοποιούνται με τα φτηνά δώρα. Μια ικανότητα που ίσως και να μπορέσουμε και εμείς να την θυμηθούμε και να την κρατήσουμε από το χέρι. Και δούμε τότε με μια δόση ικανοποίησης, πως το να παλεύεις για τα ''εύθραυστα'', είναι το πρώτο βήμα για να γκρεμιστούν οι ανυπέρβλητοι τοίχοι.

Καλό Πάσχα

Φωτογραφία Παναγιώτης Παπαθεοδωρόπουλος

Χαμένοι στη μετάλλαξη (αναδημοσίευση)

Από φιλικό ιστολόγιο

Λίγα λεπτά τηλεθέασης στο κανάλι της Βουλής κατά την ψηφοφορία ενός ακόμη μνημονίου ήταν αρκετά για να επιβεβαιώσουν για μια ακόμη φορά πως η παράταξη των δοσιλόγων παραμένει αρραγής και αποφασισμένη να φέρει σε πέρας το έργο της πλήρους εξαθλίωσής μας. Εξαθλίωση πλήρης των υλικών και άϋλων της ύπαρξής μας.

Και είδα τον στρατοδίκη προεδρεύοντα της βουλής των άβουλων Τραγάκη να "περαιώνει" ψηφοφορίες άρθρων και τροπολογιών, να επικυρώνει δοτά αποτελέσματα μπροστά σε άναυδους από τη φασιστική του έπαρση βουλευτές της αντιπολίτευσης. Οι πειθήνιοι πείστηκαν, ψήφισαν και βγήκαν ανακουφισμένοι για τσιγάρο. Οι υπόλοιποι μείναν να αποδεχτούν τη μοίρα μας. Κάποιες φωνές για το πραξικοπηματικό της διαδικασίας, φωνές δηλωτικές των αυταπατών για τη δημοκρατία τους. Συνηθισμένα πράγματα για εθισμό των υπηκόων και διδαχή των επερχομένων.

Το αίμα δεν πετάχτηκε από τις φλέβες κανενός βουλευτή της μείζονος αντιπολίτευσης. Αλλά ούτε και αυτών της ορθόδοξης αριστεράς. Να πιάσει το φασιστοτραγαδερό "από τον λαιμό", η έπαρση  του  "γαμάμε και δέρνουμε" να γίνει μάθημα και για τους υπόλοιπους των λεγεωναρίων. Μάθημα ακόμη και για νέους ροβεσπιέρους. Που κλήθηκαν να γεμίσουν τους δρόμους, να ματώσουν τα πόδια τους, να θυσιάσουν τις ζωές τους. Ούτε μια φλέβα δεν έσπασε, νερό το αίμα, άβαφοι οι δρόμοι.

Αντί αυτού και κάθε φορά για την τιμή των όπλων ποδοπατούνται οι ελπίδες, σπέρνεται η απογοήτευση. Κάθε φορά και λιγώτεροι λέμε, πού είναι οι άλλοι αναρωτιόμαστε. Και κάνουμε πως δεν γνωρίζουμε, έχοντας βαδίσει όλους τους παρακαμπτήριους δρόμους της λογικής και των συναισθημάτων μας. Αντιγράφοντας ακριβώς αυτό που οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες και φιλοδοξίες των εντός και εκτός μπουρδέλου κομμάτων της αριστεράς ορίζουν.

Μια χιλιάδα άτομα προχθές στο Σύνταγμα κατά την ψήφιση ίσως του επαχθέστερου έως τώρα μνημονίου. Οικτρή η εμφάνιση του άλλοτε κραταιού λόχου του ΠΑΜΕ, ούτε χίλια άτομα και αυτοί. Ανύπαρκτη η ΑΝΑΡΣΥΑ, απόντα τα παιδιά με τις σφενδόνες.

Δυό χιλιάδες άτομα όλοι και όλοι. Άλλοι εκτελούντες διατεταγμένη υπηρεσία και άλλοι που απλώς μυρίστηκαν τι ψηφιζόταν μέσα στο μπουρδέλο. Και ήταν αυτοί που δεν είχαν τίποτα πια να χάσουν, μιας και τα είχαν χάσει από το πρώτο κιόλας μνημόνιο αλλά και πριν από αυτό.

Δυό χιλιάδες άτομα. Ούτε όσοι στις ανά Τετάρτες και Σάββατα αντιρατσιστικό-φασιστικές κινητοποιήσεις των κατ' επάγγελμα αντιτρατσιστών και αντιφασιστών.

Κατάλαβε κανείς τι ψηφίστηκε προχθές είτε από αυτούς που ήταν μέσα στη βουλή είτε από αυτούς που θάπρεπε να μπούνε μέσα αντί να ονειρεύονται το μάνα ενός μέλλοντος χρόνου, που όμως δεν θα γεμίσει ποτέ το κενό που αφήνει καθημερινά το παρόν; Διαισθάνεται κανείς ότι κανένα απο-λυτρωτικό αύριο δε θα απαλείψει ποτέ το μίασμα του φόβου και της αμαχητί παράδοσης που εμφυτεύεται καθημερινά και με δόσεις σε συνειδήσεις, οι οποίες, φεύ,  θα κληθούν αύριο να αλλάξουν τον κόσμο;   

Αυτό το μνημόνιο δεν προέβλεπε κυρίως εισπρακτικά μέτρα. Απλώς τακτοποίησε και θεσμικά μερικούς ακόμη ημέτερους- αυξάνοντας τιη στρατιά των "φυσικών συμμάχων"  ενάντια στους πληβείους. Κάτι που μετά από τρία χρόνια κατάλαβαν επιτέλους οι τρείς σωματοφύλακες των δανειστών πως ήταν άμεση προτεραιότητα κατά πως τους διεμήνυε ο Μπένυ, ο Αντώνιος και ο όψιμος συνέταιρός τους κυρ Φώτης. 

Και όλοι οι άλλοι, οι στρατιές των πληβείων-εχθρών να εξ-άγονται από τη ζωή, να οδηγούνται ατιμασμένοι σε Guantanamo οφειλετών, με κρεμασμένες στο λαιμό τις Ταυτότητες Οφειλέτη (Τ.Ο.). Αυτό προέβλεπε το τελευταίο μνημόνιο και αυτό ψηφίστηκε προχθές.

Να δέχεσαι αδιαμαρτύρητα και χωρίς κανένα δικαίωμα αντίθεσης τον κεφαλικό σου φόρο, να τον εξοφλείς στην ώρα που όρισαν οι αφέντες σου και αν τυχόν ως μωρά παρθένος αργήσεις να προσέλθεις στο γκισέ της εφορίας, χωρίς άλλη διατύπωση να σου κατάσχουν ό,τι έχεις και δεν έχεις. Αυτό ψηφίστηκε προχθές.

Να χρωστάς στην εφορία και να σου κατάσχουν τον μισθό όπως και όταν αυτοί θεωρούν επαρκές μέτρο συμμόρφωσής σου. Αυτό ψηφίστηκε προχθές.

Να έχουν το "πατριωτικό" δικαίωμα να σε κάνουν ρόμπα στη δουλειά σου -αν είσαι ιδιωτικός υπάλληλος-καταργώντας το φορολογικό απόρρητο και κάθε νόμο προστασίας της προσωπικότητάς σου. Ήδη καταφθάνουν στα λογιστήρια των επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομές "διαταγές παρακράτησης μισθού". Αυτό ψηφίστηκε προχθές.

Να έχουν το "πατριωτικό" δικαίωμα να σε κάνουν ρόμπα στους ενοικιαστές σου με τον ίδιο τρόπο. Αυτό ψηφίστηκε προχθές.

Και πολλά άλλα που απλώς συμπληρώνουν το παζλ ενός φασιστικού πλαισίου φοροληστείας μπροστά στο οποίο αυτή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ωχριά πάνσεμνη. Η Ζωή εξοστρακίζεται, ο νούς θωρακίζεται με φόβο και υποταγή, οι ψυχές αποδράμουν σαν τις πεταλούδες από τα ψεκασμένα τριαντάφυλλα. Και οι τρείς της εσωτερικής τρόϊκας διεκδικούν τα τρόπαια "πατριωτισμού" από τους διαβόητους Σουλιώτες φοροεισπράκτορες της Μεγάλης Πύλης. Αυτό ψηφίστηκε προχθές.

Το ερώτημα είναι απλό. Μπορεί να ανέχεσαι ή να παραβλέπεις πως η φοροτρομοκρατία δεν είναι απλά ένα μέσο υπερπλουτισμού κάποιων αλλά καθημερινά με νόμους και διατάγματα γίνεται όπλο μαζικής καταστολής; Και το να πάς σε μια διαδήλωση έχεις να αναμετρηθείς με τα αστακόμορφα τομάρια της καταστολής, και "καλά να πάθεις" σου λένε. Το να κάθεσαι αμέριμνος και με φιλήσυχο και νομοταγές πνεύμα στον καναπέ σου και να σούρχονται από την οθόνη της  ΤV οι οβίδες με το τί θα πληρώσεις και τί θα πάθεις αν δεν πληρώσεις αυτό  είναι η ακρότατη μορφή αφαίμαξης και καταστολής στο όλον της ύπαρξής σου. Αυτό προέβλεπε το τελευταίο μνημόνιο και αυτό ψηφίστηκε προχθές.

Το ερώτημα είναι απλό: Ξέρετε φίλοι της αριστεράς κατά που πέφτει ο φασισμός και ο ρατσισμός ; ή μήπως δεν θυμάστε πια τί θα πεί λεβεντιά ; (όπως θάλεγε και μια φίλη).

Τα δικά μας Εξάρχεια: φωτογραφίες από την εκδήλωση

Στα πλαίσια των δράσεων για την ανακατάληψη των Εξαρχείων από τους κατοίκους των έγινε χθές βράδυ η πρώτη κοινή εκδήλωση συλλογικοτήτων της γειτονιάς και κατοίκων στον πεζόδρομο της Θεμιστοκλέους πάνω από την πλατεία (στα σκαλάκια).

Ο χώρος αυτός εδώ και καιρό είχε "καταληφθεί" από εμπόρους ναρκωτικών, αλλά και άλλους "θαμώνες" με αντικοινωνικές συμπεριφορές που δημιουργούσαν έντάσεις ανάμεσα σε αυτούς και τους κατοίκους, υποβοηθώντας έτσι την πλήρη κατάληψη του χώρου από μαφίες και παρακρατικούς μηχανισμούς.

Από νωρίς το βραδάκι πλήθος γειτόνων ήλθαν με τα φαγητά τους, τα τσίπουρα, το κρασί, τα γλυκά, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα των συλλογικοτήτων που ανέλαβαν την πρωτοβουλία αυτή. 

Η εκδήλωση-παρέμβαση στο χώρο κράτησε έως και μετά τα μεσάνυχτα. Οι συνήθεις "θαμώνες" του χώρου δεν δοκίμασαν καν να πλησιάσουν σε όλη την έκταση του πεζοδρόμου αλλά και στα γύρω στενά. Αποδεικνύοντας έτσι πως όταν ο δημόσιος χώρος χρησιμοποιείται από τους άμεσα ενδιαφερόμενους γίνεται απροσπέλαστος για τις μαφίες και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς.

Και όπως είπε η Χ. κάτοικος της Θεμιστοκλέους ο πολιτισμός, η κυκλοφορία των ιδεών, ο σεβασμός στο περιβάλλον και η στράτευση ενάντια σε κάθε μορφής καταστολή είναι τα μόνα αντίδοτα στην εξαθλίωση, στο εμπόριο ζωών, στην υλική και πνευματική χρεοκοπία.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα δράσεων οι παρεμβάσεις αυτές θα γίνονται σχεδόν σε καθημερινή βάση και θα περιλαμβάνουν προβολές ταινιών, μουσικές εκδηλώσεις, θεατρικές παραστάσεις, εικαστικά δρώμενα, ανοικτές συζητήσεις, σεμινάρια επιμορφωτικά πάντα με ένα κέρασμα.

Να ευχαριστήσουμε τις οικοδέσποινες του χώρου αλλά και όλους τους γείτονες που με μεγάλη προθυμία ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα αυτό.

Οι δράσεις αυτές διοργανώνονται από τις συλλογικότητες: Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων-Νεάπολης-Μουσείου, την Πρωτοβουλία Κατοίκων Εξαρχείων, τη Συνέλευση του Πάρκου Ναυαρίνου, το Αυτόνομο Στέκι, τη Συλλογική Κουζίνα του Αυτόνομου Στεκιού αλλά και κατοίκους της γειτονιάς. Θέληση και όραμα είναι να μετέχουν όλες οι συλλογικότητες και τα εγχειρήματα της γειτονιάς μας αλλά και οι κάτοικοι.

Του κόσμου η πιο νευρικιά διαδρομή (αναδημοσίευση)

Από Όστρια (http://ostria-gr.blogspot.gr/)

της Αννίτας Λουδάρου 

Ίσως οι πιο σπουδαίες συζητήσεις γίνονται μέσα στο αυτοκίνητο. Εκεί που αλλάζεις νευρικά διαδρομές, διαλέγοντας τις πιο μακρινές με το πρόσχημα ότι ξέχασες και δεν βρίσκεις τον πιο σύντομο δρόμο. Λες και μας λύνεται η γλώσσα όταν ερχόμαστε από κάπου ή όταν πάμε κάπου....

Εκεί είναι που αρχίζουμε και μιλάμε πάλι για όσα έγιναν την τελευταία βδομάδα και δεν μπορούμε να βγάλουμε συμπέρασμα κανένα, γιατί υπάρχει μια μαύρη τρύπα που ρουφάει νούμερα, αποτελέσματα και ανθρώπους.

΄Υστερα μπερδευόμαστε στα μποτιλιαρισμένα στενά αλλά δεν μας νοιάζει γιατί σκεφτόμαστε πόσο μεγάλο κατόρθωμα είναι πια και μόνο που καταφέρνουμε να χαμογελάμε και να κάνουμε σχέδια για το μέλλον, ενώ γύρω μας η πόλη φοράει άλλη μια μεγάλη νύχτα.

Είναι σ΄αυτές τις συνηθισμένες διαδρομές με το αυτοκίνητο που ήρθες για να με πας κάπου και ήρθα για να σε πετάξω δίπλα, που αφηνόμαστε να πούμε για εκείνα τα λίγα, τα ασήμαντα που ανακαλύπτουμε ο ένας στον άλλον. Αλλά και για τα πολλά, τα σημαντικά, αυτά που καθορίζουν το παρόν και το μέλλον. Είναι τότε που μιλάμε για τα ερείπια, αυτά που είμαστε, αυτά που θα γίνουμε, αυτά που τελικά ίσως ξαναχτίσουμε, ξαναβάψουμε και τα κάνουμε οικεία.

Είναι αυτές οι διαδρομές που ανακαλύπτουμε την πραγματικότητα μέσα σε λίγα λεπτά. Πως τελικά δεν θέλουμε να ξαναπούμε για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Αυτά τα ξέρουμε, τα βλέπουμε καθημερινά, κάθε λεπτό, σε μας, στους φίλους μας, στους περαστικούς που προλαβαίνουμε να τους ρίξουμε ένα φευγαλέο, συνήθως λυπημένο, βλέμμα. Κατά βάθος, το παραδεχόμαστε, άλλα είναι αυτά που μας απασχολούν.

Για τα ευχαριστώ σου, για τα χομόγελα μου, για όλα τα ημερολόγια που φτιάξαμε με παλιά χαρτιά για να τα γεμίσουμε νέες μνήμες. Για τις κουρτίνες που τραβάω για να μπει φως. Για τις κουρτίνες που κλείνεις για να ησυχάσουμε. Για τον διπλό ελληνικό στο χάρτινο ποτήρι, σ΄ένα ξεχασμένο καφενείο. Για την στάση στην κορφή του βουνού για να δούμε όλο το νησί, για την κατηφόρα προς τις νότιες παραλίες, για τις επιστροφές που πάντα μοιάζουν πιο σύντομες, και για τις νύχτες που μοιάζουν όλο και πιο μικρές.

Και είναι ακριβώς τότε που αρχίζουμε να βλέπουμε καθαρά πως μέσα σε όλο αυτό το χαμό, αυτά τα ''συναισθηματικά'' μας είναι που μας ενδιαφέρουν κατάκαρδα. Είναι εκείνη η στιγμή που επιτέλους μπορώ να σου πω, πως μου αρκεί αν ακούω τα βήματα σου μέσα στο σπίτι, πως τα βράδια δεν αναζητούν λύτρωση στις διάφορες προτάσεις των φίλων. Λυτρώνονται μ΄ένα μόνο άγγιγμα.

Αλήθεια δεν ξέρω άλλο τρόπο ν΄αντέξουμε το σήμερα, εκτός από το να χωνέψουμε την δική μας ξεχωριστή ιστορία. Ο καθένας την δική του και μετά οι δυό μαζί. Μια σύντομη, μοναδική, αληθινή ιστορία. Ένα στιχάκι που συμπεριλαβάνει δύο. Και αυτό δεν είναι θαύμα, είναι ενηλικίωση.

Φωτογραφία από την ταινία '' Chico & Rita''

Δεν λέμε τίποτα ΙΙ (αναδημοσίευση)

Από Όστρια (http://ostria-gr.blogspot.gr/)

Της Αννίτας Λουδάρου

 Μας βλέπω καθισμένους αναπαυτικά στους καναπέδες μ΄ένα μπολ ποπ κορν ( ίσως) στο χέρι να παρακολουθούμε τις ειδήσεις. Μας βλέπω και στα πρακτορεία ΠΡΟ-ΠΟ να τζογάρουμε σιωπηλά την θλίψη μας. Στα σούπερ μάρκετ, με τα κουπόνια να ψάχνουμε τις πιο συμφέρουσες προσφορές απορρυπαντικών. Σκυφτούς στις στάσεις των λεωφορείων, σε ουρές νοσοκομείων, να ανεχόμαστε τις βασικές ελλείψεις. Μας βλέπω να κρυφοκοιτάμε ακόμα τα τελευταία κουφάρια του lifestyle και του interior design. Και δεν λέμε τίποτα....

Μας βλέπω από δω και από κεί, Φίλοι κάποιοι από παλιά, ζήσαμε μαζί την προ-ολυμπιακή Αθήνα, με τα σπασμένα πεζοδρόμια, τα μπάζα, τα αναχώματα, τις ατελείωτες διαδρομές των αστικών λεωφορείων με την αισιοδοξία τότε πως η ζωή μας και η Αθήνα αλλάζουν. Εξακολουθούμε να κάνουμε τις ίδιες ασυνάρτητες, βουβές διαδρομές, σαν να παρέμειναν όλα ακίνητα. Και δεν λέμε τίποτα.

Πολλοί με το άψογο βρεταννικό φλέγμα που υιοθετήθηκε από τις σπουδές στο εξωτερικό. Βρέχουμε τα φιλήσυχα μουστάκια μας με κοκτέηλς. Αν χρειαστεί φυσικά κάποιοι θα την κάνουν για έξω, που να χαραμίζονται εδώ. Εξάλλου κάποιοι υπήρξαν τα καλύτερα μυαλά μιας εποχής που τελείωσε εδώ και καιρό και αυτοί δεν είδαν τίποτα, δεν άκουσαν τίποτα, δεν λένε τίποτα.

Μας βλέπω κάποτε να μιλάμε για ό,τι έχει ήδη χρεωκοπήσει. Τις μάρκες κακοραμμένων ρούχων, τις τιμές γρήγορων αυτοκινήτων, για χρώματα και σχήματα άσχημων συσκευών, για θερμίδες άνοστων φαγητών. Νερόβραστοι, απολιτίκ αλλά με άποψη για όλα. Με την φτώχεια, την ανεργία και την κρατική βία να είναι εικονικά ολογράμματα σε μεσημεριανές εκπομπές. Αψεγάδιαστοι υπερασπιστές του cool, όσοι μάθανε ότι αυτό είναι ο σκοπός της ζωής τους. Ανυποψίαστοι ακόμα και για την προσωπική τραγωδία που τους περιμένει στην γωνία. Και δεν λέμε τίποτα. Κουβέντα.

Μας βλέπω να συνηθίζουμε τα συσσίτια μπροστά από το σπίτι μας, τον εκφασισμό του κράτους , τα σχολεία χωρίς θέρμανση, τους άνεργους να γίνονται ποτρέτα σε εκπομπές, τους χρεοκοημένους εκδότες να προπαγανδίζουν τον φόβο, να ανεβάζουν και να κατεβάζουν ό,τι και όποιον θέλουν, τον ναζισμό να παρελαύνει, να βουλιάζουμε στην κατάθλιψη, να καταναλώνουμε στημένες δημοσκοπήσεις. Και δεν λέμε τίποτα.

Σαν έντιμοι άνθρωποι, σαν κυρ- Παντελήδες. Δεν ξέρω αν χωράμε όλοι σε όλες τις παραπάνω κατηγορίες. Προφανώς όχι. Ποτέ άλλωστε στην ζωή το όλον δεν βρίσκει το όλον.

Δεν έχω όμως ακόμα καταλάβει . Αν είναι όλο αυτό σιωπή, ανοχή ή η στιγμή εκείνη που θα αρχίσει να γεννά αρνησίες. Απ΄αυτούς που όσες φιλότιμες προσπάθεις και να κάνουν, δεν θα μπορέσουν να μπουν στα ίδια παπούτσια και δεν θα συμμορφωθούν. Που θα ξεντυθούν τα σαβανωμένα συνολάκια της σκονισμένης μπλοκαρισμένης νεολαίας και θα τινάξουν την σκόνη από τα μυαλά τα δικά τους και των άλλων. Σαν να βρισκόμαστε λίγο πριν μια στροφή, κάπου που δεν βλέπεις τι έχει από πίσω, μα ακούς φωνές και βήματα.

Και θέλω να πω σε όλους αυτούς τους σιωπηλούς πλειοψηφούντες , τους κοπαδίτες τους βουβούς, πως πάντα σ΄αυτό τον κόσμο ήταν οι αδίσταχτες μειοψφίες που έφερναν τον αέρα του μέλλοντος και τις ανατρεπτικές αλλαγές. Πως και τούτη η εποχή είναι από εκείνες που διαλέγουμε όλοι μας αν θα υποταχτούμε στο φόβο ή αν θα τον αντιμετωπίσουμε κοιτώντας τον στα μάτια, έστω και με μάτια τρομαγμένα. Και πως τώρα πια, δεν είναι για να μην λέμε τίποτα.

Στη Φωτό η Αθήνα μας από το Γαλλικό Ινστιτούτο

Υπερασπίσου τον εαυτό σου!- Οι μέρες αφηγούνται

πηγή αριστερό blog

Συνέβη στην Ισπανία, σε ένα χωριό της Λα Ριόχα, το βράδυ της σημερινής μέρας του 2011, κατά τη διάρκεια των λιτανειών της Μεγάλης Εβδομάδας.

Πλήθος κόσμου ακολουθούσε σιωπηλά τον Ιησού και τους Ρωμαίους στρατιώτες που τον χτυπούσαν με το μαστίγιο.

Αίφνης μια φωνή έσπασε τη σιωπή.

Σκαρφαλωμένος στους ώμους του πατέρα του, ο Μάρκος Ραμπάσκο φώναξε στον μαστιγωμένο Ιησού: «Υπερασπίσου τον εαυτό σου!»

Ο Μάρκος ήταν δύο ετών, τεσσάρων μηνών και είκοσι ημε ρών.

Από το βιβλίο ''Οι μέρες αφηγούνται'' του Eduardo Galeano, εκδόσεις ΠΑΠΥΡΟΣ, Οκτώβριος 2012

Το σύστημα είσαι εσύ (αναδημοσίευση)

από τον Γιάννη Μακριδάκη (http://yiannismakridakis.gr/)

 

Το γεγονός ότι ο πλανήτης εδώ και δεκαετίες αστικοποιείται και μάλιστα με γοργούς ρυθμούς τελευταία, έχει ως συνέπεια την υπερμεγέθυνση ενός υποσυνόλου, που έχει κυριαρχήσει των υπολοίπων υποσυνόλων εντός του γενικού συνόλου, το οποίο και τείνει να αντικαταστήσει πλήρως, κάτι που θα αποβεί βέβαια απόλυτα καταστροφικό, όπως ήδη δείχνει η κατάσταση.

Εξηγούμαι :

Το γενικό σύνολο είναι ο πλανήτης γη ως οικοσύστημα, το οποίο, ως γνωστόν, είναι πεπερασμένων δυνατοτήτων όσον αφορά στους φυσικούς πόρους. Το υπερμεγέθες υποσύνολό του είναι ο αστικός πληθυσμός. Ένας πληθυσμός που μονάχα καταναλώνει φυσικούς πόρους, δίχως να μεριμνά για την αποκατάσταση ή την αναπλήρωση ούτε στο ελάχιστο των όσων καταναλώνει ή σπαταλά με την απλή ή σύνθετη καθημερινή του διαβίωση. Έτσι έχουμε το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της ανθρωπότητας να ζει την κάθε μέρα του εις βάρος του πλανήτη, εις βάρος του εαυτού του δηλαδή, αφού στην καλύτερη των περιπτώσεων το μόνο που προσπαθεί να κάνει είναι εξοικονόμηση φυσικών πόρων και ενέργειας. Ο “καλός αστός”, ο “συνειδητοποιημένος αστός”, είναι αυτός που εξοικονομεί, ανακυκλώνει, επαναχρησιμοποιεί κλπ. Αυτές είναι έννοιες όμως, που απέχουν πάρα πολύ από το “παράγει” και κυρίως από το “αναπληρώνει” έστω και μικρό μέρος όσων καταναλώνει. Αυτές είναι ακόμη έννοιες που δεν τον έχουν ποτέ απασχολήσει το “συνειδητοποιημένο αστό”..

Όσο αυξάνεται λοιπόν ο αριθμός των αστών στον πλανήτη, τόσο αυξάνεται η μονομερής καταναλωτική διαβίωση, τόσο αυξάνονται και οι ανάγκες για κατανάλωση, τόσο αυξάνονται οι άνθρωποι που ζουν εις βάρος του εαυτού τους, των υπολοίπων όντων αλλά και των μελλοντικών. Και επειδή το αστικό υποσύνολο του πληθυσμού τείνει καθημερινά να μετατραπεί σε γενικό σύνολο, αυτό έχει ως αποτέλεσμα, το χρηματοοικονομικό σύστημα, εντός του οποίου διαβιεί και από το οποίο εξαρτάται ο αστικός πληθυσμός, να τείνει κι αυτό μεγεθυνόμενο συνεχώς να υποκαταστήσει τη φύση. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο έχει “βάλει χέρι” ή διεκδικεί τα φυσικά αγαθά και την μετατροπή τους σε χρηματιστηριακά προϊόντα. Η τροφή, το νερό, το οξυγόνο, η ενέργεια, τα βασικά συστατικά του φυσικού συστήματος, τα οποία δίνουν ζωή σε όλα τα έμβια όντα, μετονομάζονται, όσο ο αστισμός γιγαντώνεται, σε προϊόντα κατανάλωσης και εντάσσονται στο χρηματοοικονομικό σύστημα. Δηλαδή η ανθρωπότητα χάνει το επί χιλιάδες χρόνια ισχύον δικαίωμα ελεύθερης και κοινής χρήσης των “αγαθών”, το οποία την έζησε και την έφερε ως το σήμερα, και αυτοεγκλωβίζεται, μετατρέποντας όσα εκ φύσεως την κρατούν στη ζωή σε χρηματιστηριακά προϊόντα, τα οποία θα μπορεί να αγοράζει και να απολαμβάνει μόνο όποιος έχει την οικονομική δυνατότητα. Οι υπόλοιποι, άνθρωποι και άλλα όντα, οδηγούνται στον θάνατο.

Συμπέρασμα: Το συνεχώς μεγεθυνόμενο υποσύνολο του αστικού πληθυσμού της ανθρωπότητας, το οποίο ζει εγκλωβισμένο ως γρανάζι και σπαταλά συνεχώς φυσικούς πόρους, διεκδικεί, αυτή την ιστορική στιγμή στην πορεία της ανθρωπότητας, να επιβληθεί εντελώς, επί της φύσης και του οικοσυστήματος συνολικά, υποκαθιστώντας το φυσικό περιβάλλον με το χρηματιστηριακό περιβάλλον.

Βρισκόμαστε ήδη στην τελική ευθεία. Η ιδιωτικοποίηση των σπόρων, του νερού, του οξυγόνου και της ενέργειας, η αντικατάσταση δηλαδή της φύσης από την οικονομία του χρήματος, θα φέρει την τελική κατάρρευση και οι συνέπειες θα είναι τρομακτικές για κάθε έμβιο ον, γεγονός που είναι ήδη εύκολα αντιληπτό και το νιώθουμε όλοι.

Όποιος αστός θέλει λοιπόν να ζει συνειδητά και όχι υποκριτικά, όποιος θέλει να συμβάλλει αποφασιστικά στην διατήρηση του φυσικού περιβάλλοντος και να πολεμήσει την αντικατάστασή του από το χρηματιστηριακό, όποιος θέλει να παραδώσει στα παιδιά του ζωή και όχι δουλεία, φυσικό περιβάλλον με δυνατότητα να τα ζήσει και όχι χρηματιστηριακό περιβάλλον με δυνατότητα να τα αφανίσει, αυτό που επιβάλλεται να νιώσει είναι ότι το σύστημα είναι ο ίδιος, το σύστημα είναι η αδιέξοδη καθημερινότητά του και να αλλάξει ρότα, να ανοίξει την οπτική του και να δει το σύνολο της φυσικής σοφίας και Οικονομίας, να ξεφύγει από το υποσύνολο της χρηματηστηριακής πλαστής και βλακώδους οικονομίας, να απελευθερωθεί από τα κάγκελα που έχει υψώσει γύρω του, να αλλάξει καθημερινότητα και να επιστρέψει στη φύση, στην παραγωγή, στην αναπλήρωση, για να συμβάλλει έτσι στην αναστροφή της κατάστασης.

Άμεση ενεργοποίηση, αποφάσεις και πράξεις προς την κατεύθυνση της αποδυνάμωσης του αστισμού χρειάζονται αυτή την ώρα. Αντ’ αυτών όμως, βλέπουμε μονάχα θεωρίες συνωμοσίας, οι οποίες βεβαίως είναι ό,τι καλύτερο για να αποδιώχνουμε τις ευθύνες και τις ενοχές από πάνω μας.

ΥΓ

Όσο δεν καλλιεργείς σπόρους, θα τους διεκδικούν αποκλειστικά ανήθικες πολυεθνικές.

Όσο δεν σκέφτεσαι το νερό, το οξυγόνο και την ενέργεια που πίνεις, αναπνέεις και χρησιμοποιείς καθημερινά, όσο δεν σε απασχολεί πώς παράγονται και πώς μπορείς να συμβάλλεις στην αναπλήρωσή τους, τόσο αυτά θα τα διαχειρίζονται και θα σου τα πουλάνε οι ίδιοι ανήθικοι κερδοσκόποι.

κατάσταση πολιορκίας

Τα καλύτερα "παιδιά" κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι. Μερικά ίσως και να ντράπηκαν λιγάκι, άλλα ίσως να φοβήθηκαν. Και άλλα ίσως να ένοιωσαν πως ξεπεράστηκαν από τις εξελίξεις.

Η "θητεία τους" στην "πιάτσα" τα ωφέλησε πολλαπλώς: απέκτησαν αυτογνωσία και ίσως και τα προς το ζήν. Τώρα τα κονόμησαν χοντρά ή λόγω λιτότητας τους απέλυσαν ; Αυτά ξέρουν.

Η πολιορκία μας όμως δεν λύθηκε. Αναβαθμίστηκε τεχνολογικά και άλλα "μάτια" ασώματα, αοράτως δορυφορούμενα πάνω και γύρω μας. Φροντίζουν για την ασφάλειά μας, νύχτα μέρα.

Επιχείρηση Φόβος, Τρομοκρατία, Καταστολή. Κάποτε ο χαφιές ημεροβράδυαζε έξω από την πόρτα σου, τώρα την έχει στήσει έξω από την ip σου. Προληπτική καταστολή. 

Δεν αρκεί η αστακόμορφη παρουσία ενόπλων στις αυλές των κινημάτων. Δεν αρκεί η σπίλωση και απαξίωση με προβοκάτσιες από το λούμπεν ρεπερτόριο της νεοταξικής χούντας.

Χρειάζεται και η "επαγρύπνηση".  

Πάς στη ΔΕΗ να κάνεις το παράπονό σου, να ζητήσεις έναν διακανονισμό και τους βρίσκεις μπροστά σου. Πάς στο χώρο σου να κάνεις συνέλευση και τους βρίσκεις μέσα.

Το Ιντιμίντια προκαλεί, όπως προκαλεί και όποιος οραματίζεται μια γωνιά παραδείσου σε αυτή τη γή. Βαφτίζεται πια εχθρός.

Ας είναι φίλοι μας της ΓΑΔΑ. Δεν παραπονιόμαστε, ούτε εσείς φαντάζομαι. Σας δίνουμε έργο, σας τρέφουμε. Φαντάζομαι ότι πια γίνατε πολλοί, τα λεφτά βρέθηκαν. Δεν ξέρω ακριβώς πόσους ταίζει η παρακολούθηση του blog μας, οι αβρότητές σας, τα εφευρετικά και πανέξυπνα μηνύματα και σχόλιά σας. 

Σας λέμε ότι τα διαβάζουμε και τα παρακολουθούμε με ενδιαφέρον. Και κάποια μέρα, αν συμφωνήσετε και εσείς, ίσως και να τα εκδόσουμε σε βιβλίο, νάχετε και από κεί ένα έσοδο σαν θα βγείτε στη σύνταξη.

Μετά τιμής και ευχαριστιών

ένας στόχος σας

Κινηματογραφική Λέσχη ΚΟΜΜΟΥΝΑ: προβολή ταινίας-Ουγκέτσου Μονογκατάρι

Kenzi Mizoguchi, Ugetsu Monogatari (1953) 

Η γνωστότερη και σημαντικότερη ταινία του μεγάλου ιάπωνα σκηνοθέτη και ανάμεσα στις καλύτερες στιγμές του παγκόσμιου σινεμά. Η ιστορία αναφέρεται σ' έναν αγγειοπλάστη επαρχιώτη το 16ο αιώνα, που σφήνει την οικογένειά του, οδηγουμενος από την απληστία του, για να μοσχοπουλήσει τα πήλινα που κατασκευάζει κατά τη διάρκεια εμφυλίου πολέμου. 

Τον αποπλανά ωστόσο μιά πριγκίπισσα - φάντασμα. Το τέλος είναι τραγικό. Η μαγική ατμόσφαιρα, καμωμένη από μακριά και πανέμορφα πλάνα και η υπέροχη φωτογραφία φτιάχνουν μια ταινία, που έβαλε τη σφραγίδα του Mizogouchi στον παγκόσμιο ποιητικό κινηματογράφο. 

Την Παρασκευή 26 Απρίλη στις 8μ.μ στο γνωστό στέκι, Ανδρονίκου 18 και Κωνσταντινουπόλεως 10, κοντά στο σταθμό του μετρό "Κεραμεικός". 

Ένας γείτονας αφηγείται: Ένα Πάρκο Μεγαλώνει στα Εξάρχεια

 από τον φίλο και γείτονα Ακτήμονα

Το Πάρκο Ναυαρίνου, ήταν από παρατημένο πάρκιν μεταξύ των οδών Χαριλάου Τρικούπη, Ζωοδόχου Πηγής και Ναυαρίνου και το οποίο με πολύ προσωπική δουλειά οι γείτονες Εξαρχιώτες το έκαναν ένα πραγματικό κήπο στο κέντρο της Αθήνας με πολλά δέντρα και φυσικά λαχανικά, το φύτεμα των οποίων από τα μικρά παιδιά της γειτονιάς, εξελίχθηκε σήμερα το απόγευμα σε μάθημα που το παρακολούθησαν και οι μεγάλοι.

Με τις οδηγίες κάποιων φίλων και γειτόνων βεβαίως, φύτεψαν καρπουζιές, κολοκυθιές, αγγουριές και άλλα λαχανικά και φυσικά υποσχέθηκαν πως θα επισκέπτονται τακτικά το πάρκο και θα τα ποτίζουν. Οι μεγάλοι πάλι γιόρτασαν με το δικό τους τρόπο τα 4χρονα του πάρκου και οι γειτόνισες που τραγούδησαν μας έκαναν την έκπληξη με ένα τραγούδι αφιερωμένο στο πάρκο που δημοσιεύω.

Μέσα στο πάρκο, μέσα στο πάρκο

Το Μάρτη μπήκα με φόρα κι εγώ

Μη με τραβάτε, μη μου κολλάτε

Από το πάρκο δεν θέλω να βγω.

Πάει, πάει, πάει το παρκιν

Τώρα ένα πάρκο έχουμε εδώ.

Α-υτο-δι-α-χει-ρι-ζό-με-νο.

Άχου το πάρκο, άχου το πάρκο

Μοσχοβολάει λουλούδια πολλά

Δεν θέλω μπάφο, στο Φιλομπάφο

Θέλω μαρούλια και λαχανικά

Θέλω, θέλω, θέλω τραγούδια

Τώρα ένα πάρκο έχουμε εδώ.

Α-υτο-δι-α-χει-ρι-ζό-με-νο.

Μη με τραβάτε, μη μου κολλάτε

Από το πάρκο δεν θέλω να βγω

Μέσα στο πάρκο, μέσα στο πάρκο

Θέλω να γίνω μπιζέλι κι εγώ.

Δημοσίευση αφιερωμένη στη γιορτή για τα τετράχρονα του Πάρκου Ναυαρίνου