Της Αννιτας Λουδαρου
Τι να πω και να μην είναι λίγο.
Κρέμονται από τα περίπτερα τα εξώφυλλα΄της Εσπρέσσο. Τα μεσημεριανάδικα εξακολουθούν. Κουτσομπολιά, Μύκονος, ηθικολογία, τηλεπωλήσεις, ριάλιτι, μεγαλόστομες επικλήσεις στην '' πατρίδα''.
Ο 16άρης στην Βουλή γράφει σ΄ένα κομμάτι χαρτί "είναι η πρώτη μου φορά σε μπουρδέλο", το βγάζει φωτογραφία και...εισπράτει τεράστιο χειροκρότημα. Όσο τεράστιο είναι και το lifestyle που φορά κατάσαρκα όταν λέει την Βουλή μπουρδέλο.
Οι Μπανγκλατεσιανοί στην Μανωλάδα όταν βγήκαν από το νοσοκομείο, δεν είχαν που αλλού να πάνε και πήγαν πίσω στο χωράφι που παραλίγο να τους στοιχίσει την ζωή τους. Οι λεκέδες από το αίμα, θα αναμίχθηκαν πια καλά με το χώμα. Σε λίγο η μνήμη θα αρχίσει να ξεθωριάζει. Ποιος θα θυμάται τι έγινε με κάποιους ''άγνωστους". Γιατί άγνωστοι θεωρούνται εδώ όσοι δεν έχουν να επιδείξουν κάποιο έγγραφο παραμονής. Τόσο άγνωστος, όσο άγνωστη είναι και η τύχη του. Αν τουλάχιστον έχει ροζ απόχρωση το χαρτί που κρατά, χωρά να μείνει. Αλλιώς δεν χωρά, πνίγεται, κλίνεται σε στρατόπεδα, μαχαιρώνεται ίσως ένα ωραίο απόγευμα.
Και όλα αυτά φτιάχνουν ένα χαρμάνι. Και το χαρμάνι ένα τοίχο. Για καιρό τώρα χαιδεύουμε τον τοίχο, του λέμε γλυκόλογα, τον παρακαλάμε να πέσει, του προβάλλουμε επιχειρήματα, λόγους, αιτίες, προσπαθούμε να τον πείσουμε ότι κακώς ορθώθηκε, μέχρι εκεί πάνω. Ο τοίχος όμως στέκει και ορθώνεται όλο και περισσότερο. Και εμείς κοιταζόμαστε στην σκιά του και όλο αναβάλλουμε να κάνουμε κάτι και όλο υποτιμούμε το ύψος του.
Καμιά φορά τον τοίχο γλύφει ένα φάντασμα που αναρριχάται σιγά σιγά. Ένα φάντασμα παρακράτους που συγκαλύπτει αγριότητες, κάνει τα στραβά μάτια και ξυπνά μνήμες άλλων εποχών. Αν όχι των ίδιων, τουλάχιστον των προηγηθέντων εκείνων των εποχών.
Παραμονή πρωτομαγιάς στην χώρα μυρίζει η Άνοιξη. Οι νεραντζιές στην Αθήνα κουβαλούν με ευλάβεια τα ανθάκια τους, σαν εύθραυστα δώρα. Οι πασχαλιές ονειρεύονται μια άλλη εποχή που θα μας βρίσκουν να έχουμε αφήσει πίσω μας όλους αυτούς τους αποκλεισμούς. Γνωρίζουν οι πασχαλιές, πως οι άνθρωποι δεν είναι πάντα προγραμματισμένοι για τέλειες Δημοκρατίες και γι΄αυτό μας εύχονται να προστατεύουμε και τα δικά μας εύθραυστα άνθη με την ίδια ευλάβεια που η φύση μας δείχνει.
Οι νονές ετοιμάζουν τα δώρα τους, σίγουρες πως θα εκτιμηθούν αφού τα παιδιά έχουν μια αξιοζήλευτη ικανότητα να ικανοποιούνται με τα φτηνά δώρα. Μια ικανότητα που ίσως και να μπορέσουμε και εμείς να την θυμηθούμε και να την κρατήσουμε από το χέρι. Και δούμε τότε με μια δόση ικανοποίησης, πως το να παλεύεις για τα ''εύθραυστα'', είναι το πρώτο βήμα για να γκρεμιστούν οι ανυπέρβλητοι τοίχοι.
Καλό Πάσχα
Φωτογραφία Παναγιώτης Παπαθεοδωρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για οποιαδήποτε πληροφορία ή ερώτηση στείλτε email στο dikaexarchion@gmail.com.